O pokłonie i kłamstwie

OSTATECZNE ZGORSZENIE

Ku zgrozie najbliższych doradców, Król Salomon zaprosił królową Saby do swych prywatnych komnat.

– Panie, nie potrzebujesz tej wiedźmy! – gromili królowi nad głową.

– Żadna królowa, tylko pomiot samego szatana!

Władca nie przejmował się ostrzeżeniami podwładnych. Ich głosy przypominały jedynie brzęczenie much.

Dudek śpiewał radośnie.

 

I

 

Hiram Abiff to człowiek, który nigdy nie istniał. Pomimo to miał się całkiem dobrze w zbiorowej wyobraźni grupki ludzi przekonanych, że mogą duchowo udoskonalić ludzkość. Przekazywali sobie z pokolenia na pokolenie, że Abiff był architektem Pierwszej Świątyni w Jerozolimie i znał tajne imię Boga.

Józef Kowalski nie znał prawdy o Hiramie Abiffie, a pragnął poznać imię Najwyższego. Po paru inicjacjach w loży masońskiej, stwierdził, że może zajść dalej w szybszym tempie. Niestety, członkowie stojący wyżej w hierarchii nie zgadzali się z jego poglądami. Kowalski postanowił pójść własną drogą, śladami swojego okultystycznego mistrza – Bestii, najbardziej niegodziwego człowieka na świecie.

W wielu rytuałach upijał się boskimi roślinami, rozmawiał z demonami i aniołami, korzystał z pisma automatycznego, konsultował z tarotem, a nawet spoglądał w kryształową kulę. Nie miał żadnych wątpliwości, że przeznaczenie doprowadzi do spotkania z jednym z potomków egipskich kapłanów. Tacy mają prawdziwą moc, a tkwią w uprzedzeniach swojej aktualnej religii.

Rzucił wszystko na jedną szalę. Z talią tarota Thotha oraz notatnikiem w skórzanej oprawie, który zawsze musiał mieć przy sobie, wyjechał do kraju faraonów. Ponieważ wycieczki do Kairu czy Aleksandrii chwilowo były poza jego budżetem, postanowił pracować w ośrodku rozpusty i grzechu: w Hurghadzie nad Morzem Czerwonym.

Uda mu się wezwać odpowiednią istotę, a może i samego Abiffa, aby zdradzić mu ostateczną tajemnicę! Pokaże tym bubkom z loży, że wcale nie potrzebuje ich opieki. Wszystko osiągnie sam!

 

(gdzieś we Wszechświecie, Keter – Malkuth)

 

– La-ahadzie – wyszeptałem.

Usta miałem spieczone od pustynnego wiatru. Delikatna skóra pękała i spływały z niej krople krwi. Mój sługa, ulepiony z gwiezdnego pyłu, przychodził i ocierał mi twarz wilgotną chusteczką. Przypomniało mi się, jak La-ahad śmiał się z mojego oblicza odbitego w materiale. Uznałem to za kiepski powód do rozbawienia.

Dlaczego w momentach zmęczenia przychodziły tak mało znaczące wspomnienia?

 

II

 

(Hurghada, czasy współczesne)

 

– Ktoś jest zainteresowany – powiedział Gerges, gdy przeszedł obok z głupim uśmiechem na twarzy. – Niezłe te Rosjanki, co nie? – Kiwnął głową w kierunku grupki roześmianych dziewcząt w przykrótkich szortach i bikini.

Akif poczerwieniał. U ich stóp kręciło się kilka niepokojących kształtów, przypominających szczury.

– Która ci się podoba? – dodał kolega. – Ta ciemna jest niczego sobie.

– Daj spokój – syknął Akif. – I zajmij się swoimi stolikami.

Gerges wybuchnął śmiechem, aż kierownik sali zwrócił na niego uwagę. Spojrzał rozgniewany, ale kelnera to nie obchodziło. Akif podziwiał beztroskę znajomego, ale sam nie potrafił się odważyć na takie zachowanie. I to w Hurghadzie, gdzie nie było problemu z szybkim znalezieniem okazji do zarobku.

Akifa przeszły dreszcze. Jego plecy świdrowało spojrzenie jednego z hotelowych gości. Wysoki i chudy niczym patyk mężczyzna przyglądał się mu dziwnie, jakby nikogo nie było wokół.

– Kto inny ci się podoba? – zapytał Gerges.

Akif zacisnął usta.

– Uroczy jesteś – syknął.

 

Młody mężczyzna przybył do szpitalnej sali. Do złudzenia przypominał Adama. Tego samego, przed którym miałem oddać pokłon. Podszedł do łóżka niepewnym krokiem. Chwiał się na boki niczym marionetka w niewprawnych rękach.

– Wróciłeś – powiedział łagodnie. – Stacja odsunęła się od Rysy.

Tak, Rysa. Moje wrota do odkupienia i nieustannego cierpienia.

Rysa w materiale Wszechświata.

I rozgniewałem się. Niech się skurwysyny udławią swoją pleromą, bo On mnie i tak nie kocha.

Zakaszlałem głośno, a z mojego gardła wysypywał się piasek.

Absolut był wszędzie i był wszystkim, przyszło mi nagle do głowy. Jak ja nie znosiłem nagłych momentów oświecenia. Nawet Yaldabaoth wiedział takie rzeczy, ale tego szczęściarza wszyscy czcili.

Nade mną jedynie się litowano.

 

OSTRZEŻENIE

 

Król Salomon nie miał zamiaru odwiedzać królowej w jej własnej krainie. Jego stopa nie mogła stanąć na ziemi należącej do czcicieli Słońca. Nie wypadało też się przyznać, że kosztowności przysłane w darze były piękne i zachwyciły cały dwór. Król odesłał je wraz z ambasadorami. Napisał jeszcze pogardliwy list. Wspominał o sile swojej armii i spalonej ziemi. Musiał pokazać butnej władczyni, że musi się liczyć z królestwem Izraela, podległemu jedynemu Bogu!

O tak, królowa przybędzie ze swoją świtą. Nie może okazać strachu.

Poprosił dudka, swojego wiernego towarzysza, aby przyprowadził naczelnego maga biegłego w świętych pismach. Już coś przygotują wspólnie na przywitanie dla tej niezwykłej kobiety.

 

III

 

– Przyjacielu!

Akif usłyszał wołanie za swoimi plecami. Głos mówił po arabsku, z przesadnym akcentem. Nie podobało mu się to.

– Przyjacielu!

Nawet się nie odwrócił. Kątem oka, wśród spacerowiczów, zauważał szare kształty. Przypominały sylwetki ludzkie. Mimo braku twarzy, odczuwał ich wzrok na sobie.

– Chciałem tylko chwilkę porozmawiać – nalegał. – Widziałem cię w restauracji!

Akif miał ochotę uciekać jak najdalej. Mógłby w końcu zgubić tego kogoś w tłumie rozlewającym się po centrum miasta. Miał złe przeczucie, że szedł za nim gość z restauracji. Nie wiedział skąd, wziął taki pomysł. Każde rozwiązanie wydawało się sensowne, nawet wpaść wprost w objęcia szarych istot.

– Ale szybko chodzisz!

Akif poczuł na ramieniu kościstą dłoń.

Obrócił się.

– Nie jestem twoim przyjacielem!

Miał nadzieję, że wściekłość wystraszy natręta. Mężczyzna chwycił go za przedramiona.

– Nieważne, potrzebuję cię! Tak długo cię szukałem, Akifie. Nie zastanawiasz się, skąd wiem, kim jesteś? – zapytał, siląc się na poprawny arabski.

Akif nie mógł powstrzymać rozbawienia. Tego człowieka się bał? Zupełnie bez sensu. Przecież on jest śmieszny z tym nadętym akcentem. Nie wyglądał też na specjalnie groźnego. Nie miał na sobie ani grama mięśni. Akif mógł go szturchnąć palcem i połamał by mu kości.

Wyszarpał się ze słabego uścisku i popukał chudzielca w czoło. Jednak głęboko w sercu, czuł zaniepokojenie. Coś było nie tak. I czy dobrze widział, że za jego plecami stał wielki, czarny cień?

 

Bóg stwierdził, że istota z kupy gliny jest warta więcej niż płomień. W swojej łaskawości pozbawił mnie, Iblisa, i dżiny domu. Moja wiedza okazała się nieadekwatna. Musiałem wszystkiego uczyć się od nowa w otchłani kosmosu. A na Ziemi moi bracia w płomieniu, którzy zdecydowali się pozostać, okupowali najgorsze i najbrudniejsze zakątki. Serce mi się krajało na myśl, że ukrywają się w śmietnikach i chłepczą krew z wszelkiej padliny. Są tacy, co lubili taką egzystencję od wieków, ale byli w mniejszości.

– La-ahadzie, pozwól, że przyszykuję się do kolejnej podróży na Ziemię.

– Powinieneś odpocząć. Przekieruję stację z dala od kolejnej Rysy.

Rysami nazywaliśmy wyrwy w tkance Wszechświata, które pojawiały się przy brzegach czarnych dziur.

– Nie. Chcę zasnąć.

 

 

IV

 

Akif budził się zlany potem. W kącie jego pokoju pojawiał się chudzielec. Wyciągał tyczkowate ramiona i uśmiechał się, pokazując zęby.

– Potrzebuję cię, przyjacielu.

W lewej dłoni trzymał notatnik, który otwierał przed nosem Akifa. Na pożółkłych kartkach wyrysowano czerwonym atramentem dziwne symbole. Kiedy mężczyzna chciał coś powiedzieć, z ust wysypywały się mu karty z ilustracjami zniekształconych ludzi i zwierząt. Zapamiętał nagą kobietą siedzącą na grzbiecie lwa. Nie miała twarzy.

Młody mężczyzna pamiętał jeszcze czarno-białą posadzkę i kolumny.

Dwie wielkie kolumny. Jedna była czarna, a druga biała. Jak te cholerne kafelki.

Po podłodze turlały się jabłka, gdzieś gruchały gołębie, a schody przed nim prowadziły aż do burzowych chmur.

 

Przeczuwałem, że powinienem wrócić na Ziemię. Spotkanie z ludźmi nieszanującymi mój lud było poza moim zrozumieniem. Jakie ma znaczenie czy przyjmą istnienie dżinów i uszanują dokonania? Jakaś siła jednak pchała mnie ku temu. Yaldabaoth? Absolut? Jedynym promieniem światła w tym wszystkim było spotkanie z mądrością bożą.

Zofia była obleczona w błękitną suknię, a srebrzysta korona z półksiężycem zdobiła jej głowę. Stała na straży wszelakiej wiedzy ze światów materialnych i niematerialnych, wyobrażalnych i niewyobrażalnych. Mogła się też pochwalić zdolnościami wieszczymi, ale do nich nie przywiązywałem specjalnej wagi. Jako dżin poruszający się innymi prędkościami niż ludzkość sam umiałem sobie poradzić z przewidywaniem dwudziestu wydarzeń równocześnie we wszystkich zakątkach planety Ziemia. Umiejętność nie zginęła nawet, gdy leżałem w szpitalnym łóżku.

 

TRON

 

Fortel udał się znakomicie! Królowa Saby rozpoznała swój tron w jednym z ogrodów.

Król Salomon zacierał ręce zadowolony. Naczelny mag spisał się. W końcu zadanie nie było specjalnie skomplikowane.

Mag jednak nie uważał chuci króla za najlepszego doradcę. Dudek za tak nieprzystojne myśli dziobnął go boleśnie w ucho.

Władca Izraela wydał wystawną ucztę. Czekał na potwierdzenie z krainy Saby, że rzeczywiście jej tron znalazł się w jednym z salomonowych ogrodów.

Podczas spożywania posiłku nie szczędził królowej komplementów. Zachwalał kosztowności: złoto i mieniące się tysiącami barw kamienie szlachetne. Gdy kobieta śmiała się i szturchała jego ramię, bransolety i naszyjniki dźwięczały delikatnie. Zachęcony Król Salomon, przysunął się bliżej. Dyskretnie spoglądał na stopy królowej.

– Tej tajemnicy nie poznasz – powiedziała zalotnie.

– Moja piękna królowo, oczywiście, że się dowiem.

I posiądę twoją moc, powiedział sobie w myślach król Izraela.

 

V

 

Akif nie wychodził z domu. Zdawał sobie sprawę, że Hurghada jest duża, więc prawdopodobieństwo spotkania dziwaka było niewielkie. Jednak musiał się zamknąć w czterech ścianach. W telewizorze cały czas leciał kanał pokazujący Mekkę. Wyciągnął Koran z szuflady i położył na środku stołu, jakby święte słowa miały go chronić. Tylko nie wiedział przed czym. Koszmary były straszne, ale trwały chwilę. Nie musiał przecież spać. Do szarych postaci już dawno się przyzwyczaił.

Gerges i menadżer hotelu wydzwaniali do niego jak szaleni.

Po jakimś czasie zaczęli też pukać do drzwi. Tarek nawet wołał.

Cienie, których nawet w myślach nie nazywał dżinami, trzymały się z dala, dzięki recytacji sury Al-Baqarah.

Akif postanowił ugotować telefon komórkowy w garnku pełnym wrzątku.

 

Rysa coraz bliżej stacji i cząstki moich ziemskich umiejętności wracały.

Gdy tylko zamykałem powieki, rozluźniałem każdy mięsień w ciele, dałem się porywać energii, która promieniowała z brzegów czarnej dziury. Stawałem się jej częścią. Czekałem, aż mój umysł rozpadnie się.

Sen był sposobem na podróżowanie. Banalnym, ale skutecznym.

Zofia czekała u wrót do wielu światów.

 

VI

 

Akif otworzył drzwi. Wiedział kto za nimi stoi.

– Przyjacielu, cieszę się, że wreszcie widzę cię w innych okolicznościach, niż dotychczas – powiedział chudzielec w progu.

– Dlaczego to do mnie przychodzisz?

– Bo ciebie wybrałem.

Akif wpuścił gościa do mieszkania. Zdążył przygotować kolację w postaci puszki mielonki wołowej wymieszanej z cieciorką. Zatrzasnął drzwi przed tłumem cieni, który ciągnął się za niechcianym gościem.

– Ale dlaczego?

– Nie podrywasz starszych pań z Europy, odludek. Porządny chłopak z ciebie – powiedział natręt, zjadając banana bez ściągnięcia skórki. – Masz też trochę hebrajskiej krwi od samego Salomona.

Młody mężczyzna nic nie rozumiał. Patrzył ze smutkiem jak resztki kolacji znikają w ustach chudzielca.

– Jestem wyjątkowo niekulturalny. Nie przedstawiłem się!

– Wiem, kim jesteś.

Dziwak spojrzał na Akifa z nieudawanym zaskoczeniem.

– Jesteś czarnym magiem. Chodzą za tobą cienie.

Mężczyzna roześmiał się radośnie.

– Nazywam się Józef Kowalski. I znam się na paru mrocznych rzeczach, ale czego się nie robi, aby ulepszyć siebie i ludzkość! A te cienie? To moi przyjaciele.

 

– Witaj, Iblisie – powiedziała Zofia.

Pochyliłem głowę.

– Witaj, o mądrości! – odpowiedziałem z nabożną czcią.

Roześmiała się szczerze. W dłoni trzymała zwój, który co chwila zmieniał się w święte księgi – od Biblii, przez Koran aż po Upaniszady. Najbardziej jednak lubiła tablet. Lekki, lepiej w dłoni leży, a tytuły wszelkich ksiąg były w zasięgu kliknięcia – nie musiała się wysilać nad transformacjami. Przewidywania przychodziły w formie wiadomości tekstowych.

Moje odwiedziny sprawiały Zofii radość, ale musiała pogodzić się z tym, że przede wszystkim patrzyłem na to, co było za jej plecami. Tron kapłanki stał między dwoma kolumnami – czarną i białą, Boaz i Jachin – i zakrywał przejście na Ziemię.

– Znowu w podróży? – zapytała Zofia.

Pokiwałem głową.

– Ciekawe, gdzie mnie rzuci – powiedziałem.

– Przeczucie? – zapytała i po chwili zachichotała zalotnie, zakrywając palcami usta.

Jej przeczucia były trafniejsze od moich, o czym dobrze wiedziała. Zaczęła przeglądać zawartość tabletu.

– Gdy tylko uśniesz, od razu lecisz do świata ludzi. Tęsknisz?

Spojrzałem na jej zgrabne stopy obute w złote sandały.

– Rozumiem, że lubisz swoją starą postać – dodała, licząc na ciągnięcie rozmowy. 

– Nie ukrywam, to miłe wspomnienia. Lubię do nich czasem wracać.

Dobrze wiedziała, że byłem kłamcą. Nienawidziłem stacji kosmicznej. Niczego bardziej nie pragnąłem, niż wrócić do dawnej formy – płonąć, podszeptywać do uszu niegodziwe intencje. Jakże ludzie byli głupi, aby wierzyć, że ich myśli pochodzą tylko od nich – tacy łatwi do manipulowania.

– Odzywa się twoja niegodziwość, Iblisie – powiedziała Zofia, przesuwając palcem po ekranie. – Dostałam wiadomość. Czy miałeś jakieś plany?

– Niespecjalnie, chciałem po prostu odwiedzić Jemen – skłamałem.

Pokiwała głową z karcącą miną.

– Bije z ciebie udawany sentymentalizm.

Mogliśmy jeszcze długo dyskutować. Podejrzewałem, że Zofia po prostu się nudziła. Tyle światów na jej łonie powstało, a żadnego nie mogła odwiedzić.

– Słyszałeś o Hiramie Abbifie? – zapytała niewinnie.

Za śladem tego imienia podążałem.

 

SALA TRONOWA

 

Królowa Saby została wpuszczona do sali tronowej. Westchnęła, zaskoczona, a służki zawtórowały władczyni. Przed nimi była tafla wody! Królowa przezornie uniosła rąbek złotej sukni.

W odbiciu posadzki oczy króla Salomona ujrzały kozie kopytka.

– Pani – powiedział władca Izraela. – To nie jest woda, tylko kunszt moich rzemieślników.

Królowa Saby udała ciepły uśmiech. Oszustwem niegodziwiec dowiedział się o jej pochodzeniu.

Dudek latał po całej sali tronowej. Dołączyły do niego kolejne ptaki. Układały swoją pieśń na cześć mądrości króla.

Król Salomon postawi Świątynię!

 

VII

 

– Możesz nazywać mnie Therion. Na cześć wielkiego mistrza, który też odwiedził Egipt.

Akif nie wiedział czy ma uciekać, czy podbiec do szuflady z nożami i zadźgać Józefa na miejscu. Cienie za drzwiami pukały coraz natarczywiej.

– Chcę powtórzyć jego dokonania. Z moją wiedzą i doświadczeniem poznam tajemne imię Boga!

Akif usiadł naprzeciw Józefa.

– Jesteś wariatem – powiedział.

– Los nas połączył.

Akif uznał, że miał po prostu pecha, że spodobał się temu szaleńcowi.

 

– Józef Kowalski przyjechał do Egiptu, bo szukał człowieka do swojego… – Zofia zrobiła dłuższą pauzę. – Rytuału, chyba. Naprawdę, nie rozumiem tych ludzi – westchnęła. Wyglądała na zrezygnowaną. – Znowu wymyślają bajeczki. Uważa, że poprzez wspólne dokonanie rytuału, dowie się tajemniczego imienia staruszka. A wszystko po to, żeby zbudować świątynię od nowa. Jaką świątynię? – Spojrzała na mnie, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Ci ludzie mają ich tyle, że trudno się domyślić.

– Pewnie chodzi o świątynię króla Salomona.

 

VIII

 

Józef kwiecistą arabszczyzną tłumaczył Akifowi, że do zrozumienia istoty Boga potrzebuje kogoś o czystej, egipskiej krwi.

Akif słuchał wszystkiego w osłupieniu. Zdolność widzenia niewidzialnego ukrywał przez całe dotychczasowe życie. Odkąd pamiętał, zawsze widział cienie w pokoju i rozmazane sylwetki kręcące się przy śmietnikach. Czyżby coś takiego naznaczyło go jako obiekt zainteresowania czarnego maga?

– Na środku tego pokoju narysujemy krąg – mówił Józef z pasją w głosie. – Lepiej by było pójść na pustynię, ale cóż, musimy użyć tego, co mamy pod ręką.

– A jeżeli nie chcę ci pomóc? – zapytał Akif drżącym głosem.

Józef Kowalski nie wyglądał na kogoś, kto przyjmuje odmowy. Z kieszeni wyciągnął czerwony pisak i zaczął rysować dziwaczne symbole, które Akif widział w snach.

– Zastanawiasz się co robię, prawda? – powiedział Kowalski, przyglądając się detalom rysunku.

Akif wzruszył ramionami.

– Długo myślałem, w jaki sposób mógłbym spotkać się z Hiramem.

– Nie wiem, kto to jest – powiedział Akif niepewnie.

– Hiram Abiff zbudował świątynię króla Salomona!

Egipcjanin roześmiał się szczerze. Większej bzdury jeszcze nie słyszał.

– Czego się śmiejesz? Hiram Abiff poznał tajne imię Boga! Tylko muszę zdecydować się na zaklęcie. Nekromancja jest możliwa, ale wymaga dużo mocy.

Akif wciąż śmiał się do rozpuku.

– Na pewno jest przy tronie samego Pana, ale z twoją pomocą zejdzie z niebios. Albo nie. – Józef Kowalski zastanowił się dłużej. – Może jakiś anioł przyjdzie i opowie?

Akif ocierał z oczu łzy.

– Dobrze! – ryknął Kowalski na całe gardło. – O co chodzi?

– BO ON ZNA ODPOWIEDŹ!

Akif i Józef Kowalski zadrżeli. Zaczęli rozglądać się po salonie. Nie wiedzieli, kto przemówił. Wtedy Akif wskazał palcem róg salonu.

Kowalski spojrzał w tamtym kierunku.

– O, kurwa – przeklnął.

 

– NIGDY NIE SPOTKASZ HIRAMA ABIFFA! – powiedziałem głosem, który wydobywał się z każdego zakątka salonu. Swoją postać uformowałem na obraz ludzki, ale o zwęglonej skórze. Miejscami widać było pęknięcia pod którymi iskrzyła się rozgrzana lawa. Nimb dymu otaczał mnie, przypominając baldachim.

– Uda mi się! – odkrzyknął ten głupkowaty mag. W jego kroku pojawiła się plama moczu.

– HIRAM ABIFF NIE ISTNIEJE!

– Niemożliwe – pisnął przerażony Kowalski.

– Przecież to dżiny zbudowały świątynię Salomona! – odezwał się nagle Akif. – Miał pierścień, który pozwalał im rozkazywać.

Józef Kowalski spojrzał na Egipcjanina z otwartymi ustami.

– To niemożliwe! Przeszedłem inicjację i wiem, że to Hiram Abiff zbudował jego świątynię!

– Wszyscy tutaj wiedzą, że to dżiny ją zbudowały – powtórzył Akif. – I lepiej, żebyś przyznał mi rację, bo w moim salonie stoi sam Iblis!

– Szatan? – zapytał głupio Kowalski.

– NIE BYŁO ŻADNEGO PIERŚCIENIA. TO BYŁA KRÓLOWA SABY. ONA DAŁA MOC SALOMONOWI NAD NAMI.  

Józef Kowalski kiwał głową z niedowierzaniem.

– Cała moja praca. Nieprzespane noce – mruczał pod nosem. – Cała magia i poszukiwania potomka kapłanów.

Akif patrzył na mnie jak w obraz, z uwielbieniem. Wreszcie nazwał prześladujące go cienie dżinami.

– Zabierz mnie – wyszeptał.

Wtedy postanowiłem zrobić coś, czego się nie spodziewałem.

 

POTĘGA WŁADZY

 

– Bilqis – wyszeptał król Salomon do ucha królowej Saby.

– Po to to było? – spytała władczyni surowo. – Mój tron, posadzka przypominająca wodę?

Król Salomon uśmiechnął się.

– Może i tak, ale sława twojej piękności niczemu nie ustępuje.

– Nazwij mnie jeszcze raz Bilqis, władco Izraela, a pożałujesz.

Król Salomon dotknął kopyt królowej.

– Dasz mi władzę nad dżinami.

– Tego pragnąłeś?

– Poznam ich tajemnice.

W sypialni nagle zrobiło się goręcej. Król Salomon spojrzał na królową Saby, która zachowała całkowity spokój.

– Przybył do ciebie – powiedziała.

– Czy wyrzekasz się wiary w Słońce? – zapytał Salomon zdecydowanie. – Przyjmiesz jednego Boga?

Kobieta przewróciła oczyma.

– Niech ci będzie.

Iblis pojawił się w królewskiej sypialni w pełnej chwale, wśród płomieni.

– Posiadłem jedną z twoich córek! – krzyknął władca Izraela. – Nie pokłoniłeś się Adamowi, ale pokłonisz się mnie! Zbudujesz dla mnie najwspanialszą świątynię ku czci Boga! Ty i twój pomiot!

Dudek zaćwierkał. Oznajmił kolejne zwycięstwo ludzkości nad dżinami i okrucieństwo Boga Ziemi.

 

***

 

Iblis, władca dżinów, był kiedyś aniołem zrodzonym z płomienia. Później jego istnienie zostało sprowadzone do pisanego słowa.  Stał się słowem w rękach człowieka. I dlatego chciał gardzić ludzkością do samego Sądu Ostatecznego.

Jego chwała powróci, ale nie w formie przepełnionej nienawiścią. Ten czas się skończył. Skończyły się pokłony i kajdany.  Skończyły się kłamstwa i poddaństwo.

Sufi wciąż mogą wylewać łzy nad losem upadłego anioła, króla dżinów. Bóg jest miłosierny i litościwy, kocha swe dzieci.

Opowieść wciąż trwa, a Iblis recytuję ją La-ahadowi, czyli nikomu.

 

EPILOG

 

Gerges po raz kolejny wrócił pod mieszkanie Akifa. Skontaktował się z rodziną kolegi w Asuanie. Nie rozmawiali z nim od tygodni. Nie odbierał telefonów, ani nie odpisywał na esemesy.

– Mój syn nie miał kolegów – powiedziała mu matka Akifa. – Miło, że miał chociaż jednego przyjaciela.

Nie skomentował tych słów. Akifa widywał jedynie w pracy.

– Odkąd pamiętam, zamykał się w pokoju i czytał Koran – ciągnęła. – Pewnie znowu tak robi w nowym miejscu. On bywa taki strachliwy. Własnego cienia się bał.

Gerges poprosił dozorcę o zapasowy klucz. Nie miał zamiaru wszczynać alarmu bez potrzeby.

Wszedł do mieszkania. Jeden róg salonu był cały czarny, spalony. Na podłodze wyrysowano dziwaczne symbole. Nie było po śladu po Akifie.

Gerges przeżegnał się.