Profesorek

Młoda po­li­cjant­ka Olga Błądź obu­dzi­ła się na swo­jej czę­ści po­dwój­ne­go mał­żeń­skie­go łoża. Ko­bie­ta wy­cią­gnę­ła jaśka spod głowy, po­sta­wi­ła go przy za­głów­ku i usia­dła, opie­ra­jąc na nim wy­god­nie plecy.

Ja pier­do­lę, tyle lat służ­by i muszę wsta­wać z ku­ra­mi.

Było jej tro­chę zimno. Za­czę­ła po­wo­li za­cie­rać dło­nie, trzy­ma­jąc je na cien­kiej sa­ty­no­wej koł­drze, która wciąż ją przy­kry­wa­ła.

Za­spa­nym wzro­kiem po­pa­trzy­ła na chra­pią­ce­go od­wró­co­ne­go tył­kiem męża, któ­re­go tak mocno ko­cha­ła.

Tyle ide­ałów i pla­nów, a zo­sta­ła szara rze­czy­wi­stość i kre­dyt we fran­kach.

Po kilku mi­nu­tach ob­ró­ci­ła ciało w stro­nę kra­wę­dzi łóżka, opu­ści­ła nogi i wsu­nę­ła stopy w stare zno­szo­ne kap­cie. Ziew­nę­ła i spoj­rza­ła na pla­sti­ko­we okno, za któ­rym do­pie­ro świ­ta­ło. Na­tu­ra wy­cza­ro­wa­ła żółto–czer­wo­no–fio­le­to­wą fe­erię barw, coś co kie­dyś bu­dzi­ło w niej po­dziw, ale teraz zu­peł­nie jej nie ob­cho­dzi­ło. Była zbyt mocno za­spa­na i zmę­czo­na, żeby my­śleć o czym­kol­wiek tak skom­pli­ko­wa­nym i abs­trak­cyj­nym, jak pięk­no przy­ro­dy.

Wsta­ła, wy­ko­na­ła kilka skło­nów i po­szła do ła­zien­ki, żeby zro­bić to, co za­zwy­czaj trze­ba robić po nocy. Chwi­lę po­du­ma­ła na se­de­sie, potem sta­nę­ła na nogi i wła­śnie się­ga­ła do kranu, gdy w lu­strze za­miast od­bi­cia zo­ba­czy­ła zma­sa­kro­wa­ną twarz mło­dej ofia­ry wy­pad­ku z So­bie­skie­go.

Po­czu­ła się słabo. Od­ru­cho­wo zła­pa­ła obu­rącz umy­wal­kę. Za­mknę­ła oczy. Chcąc nie chcąc po­my­śla­ła o krwi, zmiaż­dżo­nej twa­rzy i po­gru­cho­ta­nej nodze dziew­czyn­ki, która ni­cze­mu nie za­wi­ni­ła.

Z wiel­ką siłą wró­ci­ły ob­ra­zy z tam­tej nocy.

Błysk sy­gna­łów. Krew. Płacz. Szar­pa­ni­na. Wy­mio­ci­ny.

Dziec­ko zo­sta­ło ude­rzo­ne na przej­ściu dla pie­szych, a spraw­ca miał dwa pro­mi­le i śmiał się, gdy wy­cią­ga­li go z sa­mo­cho­du. Nie opie­rał się, ale nawet to nie prze­szko­dzi­ło w tym, żeby do­stał kilka so­lid­nych cio­sów pałką.

Nie­raz ży­czy­ła takim skur­wy­sy­nom śmier­ci, wy­ka­stro­wa­nia albo przy­mu­so­wej zmia­ny płci.

Praw­ni­cy, gar­ni­tu­row­cy, nawet zwy­kli lu­dzie, któ­rzy się mocno po­gu­bi­li. Oni wszy­scy za­słu­gi­wa­li na spra­wie­dli­wą karę, któ­rej za­zwy­czaj nie do­sta­wa­li, koń­cząc ze śmiesz­nym wy­ro­kiem w za­wia­sach.

Za­ci­snę­ła ręce i po­wo­li za­czę­ła uspo­ka­jać od­dech. Do­szła do wnio­sku, że pa­ra­dok­sal­nie to takie in­ter­wen­cje po­wo­du­ją, że chce jej się wsta­wać, ma mo­ty­wa­cję do po­ma­ga­nia lu­dziom, nie rzu­ci­ła tego we wszyst­kie dia­bły i nie po­szła do jed­nej z wielu firm far­ma­ceu­tycz­nych.

W sumie nie je­stem jesz­cze taka zła.

Po­pa­trzy­ła na ob­li­cze bez zmarsz­czek i ku­rzych łapek, spró­bo­wa­ła na­cią­gnąć rę­ka­mi zdro­wą ela­stycz­ną skórę, zro­bi­ła dwa kroki do tyłu i z za­do­wo­le­niem oce­ni­ła wy­spor­to­wa­ną syl­wet­kę, która tak nie­wie­le zmie­ni­ła się po ostat­niej ciąży.

Uspo­ko­jo­na do­koń­czy­ła to­a­le­tę.

Po wyj­ściu z ła­zien­ki przy­mknę­ła drzwi do po­ko­ju, za­pa­rzy­ła kawę i zro­bi­ła trzy ka­nap­ki z szyn­ką kon­ser­wo­wą, gru­by­mi pla­stra­mi so­czy­ste­go po­mi­do­ra i pi­kant­ny­mi ka­wał­ka­mi ogór­ka kon­ser­wo­we­go.

Na­peł­ni­ła szyb­ko żo­łą­dek. Była już szó­sta i zro­bi­ło się cał­kiem jasno. Ubra­ła się w mun­dur, za­ło­ży­ła czap­kę, jesz­cze raz oce­ni­ła się w lu­strze, wzię­ła głę­bo­ki od­dech, potem za­mknę­ła drzwi na klucz i spo­koj­nie ze­szła na dół.

– Dzień panie Krzy­siu – przy­wi­ta­ła się z eme­ry­tem spod czwór­ki, który jak co dzień wy­cho­dził z pie­skiem.

– Dzień dobry pani wła­dzo. Moje usza­no­wa­nie. – Stary kacap miał śred­nie zda­nie o no­wych po­ko­le­niu, które ode­bra­ło mu do­dat­ki eme­ry­tal­ne, ale dziw­nym tra­fem aku­rat ją za­wsze bar­dzo sza­no­wał i kła­niał się w pas. – Służ­ba z rana?

– Tak panie Krzy­siu – od­rze­kła z uśmie­chem, a on po­pa­trzył ła­ko­mym wzro­kiem na jej zgrab­ną, do­sko­na­le pre­zen­tu­ją­cą się fi­gu­rę.

Ko­bie­ta prze­szła chod­ni­kiem obok osie­dlo­we­go spo­żyw­cza­ka, wpraw­nym okiem oglą­da­jąc się na lewo i prawo, i od­ru­cho­wo spraw­dza­jąc, czy w oko­li­cy nie dzie­je się nic złego. Ko­cha­ła war­szaw­ski Mo­ko­tów i choć miała takie mo­men­ty zwąt­pie­nia jak rano, to nawet teraz czuła swoje po­wo­ła­nie. Na ko­men­dę pod­je­cha­ła jak za­wsze tram­wa­jem, tam zaś od­by­ła krót­ką od­pra­wę, po­bra­ła broń i resz­tę wy­po­sa­że­nia, i ru­szy­ła z part­ne­rem na bu­dzą­ce się do życia mia­sto.

– Trzy­dzie­ści sie­dem zgłoś się – za­brzmia­ło w ra­dio­wo­zie kilka minut póź­niej.

Funk­cjo­na­riusz­ka przy­ci­snę­ła guzik grusz­ki na ra­mie­niu, na­chy­li­ła do niej głowę i po­wie­dzia­ła:

– Trzy­dzie­ści sie­dem, od­biór.

– Pod­je­dzie­cie na Mo­niusz­ki i Idzi­kow­skie­go. Stuk­nę­ły się dwa sa­mo­cho­dy. Ze­pchnię­te. Brak ofiar. Od­biór.

– Zro­zu­mia­łam, je­dzie­my nor­mal­nie bez bomb. Bez od­bio­ru.

– I spo­koj­ny dzień szlag tra­fił – sko­men­to­wał jej part­ner.

– Nie przej­muj się Mie­ciu, przy­naj­mniej po­go­da jest pięk­na.

– Pięk­na, pięk­na. I co z tego?

– Patrz le­piej na drogę.

– Spo­koj­nie, nie bę­dzie jesz­cze kor­ków.

Po­li­cjan­ci po­pa­dli w mil­cze­nie. Olga wie­dzia­ła z do­świad­cze­nia, że warto oszczę­dzać ener­gię. Let­nie czerw­co­we dni były przy­jem­ne tylko z rana, potem ro­bi­ło się zde­cy­do­wa­nie za go­rą­co i or­ga­nizm po­trze­bo­wał każ­de­go od­po­czyn­ku.

– Do­jeż­dża­my. Zo­bacz, tam stoją.

Mie­tek za­par­ko­wał ra­dio­wóz na pasie zie­le­ni, potem pod­szedł z Olgą do dwóch panów, któ­rzy pa­trzy­li po sobie z mocno nie­pew­ny­mi mi­na­mi.

Góra pięć­set zło­tych – po­my­śla­ła od­ru­cho­wo, pa­trząc na za­ry­so­wa­nia zde­rza­ka bia­łe­go auta uży­wa­ne­go nor­mal­nie przez sprze­daw­ców chru­pek. A w tam­tym bok do ro­bo­ty.

– Co tu się stało pa­no­wie? – Jej part­ner prze­jął ini­cja­ty­wę.

– Jego wina. – Za­czął star­szy z męż­czyzn.

– On mi wy­je­chał. Mia­łem zie­lo­ne – wtrą­cił drugi.

– A pan to któ­rym je­chał? – Mie­tek za­py­tał się pierw­sze­go z nich.

– Czer­wo­nym. Ale to ja mia­łem zie­lo­ne.

– Jak pan mógł mieć zie­lo­ne? To nie­moż­li­we.

Kie­row­cy wdali się w sprzecz­kę, Mie­tek zdjął czap­kę i trzy­ma­jąc ją w jed­nej ręce otarł czoło, i po­pa­trzył wy­mow­nie na ko­le­żan­kę:

– Co o tym my­ślisz?

– Któ­ryś z panów miał czer­wo­ne. To pewne – od­po­wie­dzia­ła ze zde­cy­do­wa­niem w gło­sie, i pod­nio­sła głos. – Pa­no­wie, pa­no­wie, pro­szę o spo­kój.

Kie­row­cy umil­kli, a ona do­da­ła:

– Czer­wo­ne auto było w ruchu, a białe mu­sia­ło prak­tycz­nie wy­ha­mo­wać. Po­zo­sta­je do usta­le­nia, kto wje­chał na czer­wo­nym.

– Ale… – Kie­row­cy znowu chcie­li do­cho­dzić swo­ich racji, ona jed­nak kon­ty­nu­owa­ła: – Widzę, że sa­mo­cho­dy nor­mal­nie jeż­dżą, więc nie może być mowy o uszko­dze­niu świa­teł.

– Pani po­li­cjant, byłem funk­cjo­na­riu­szem. Wcze­śniej było coś nie tak, pro­szę spraw­dzić ze trzy cykle. – Jeden ze star­szych panów użył nie­ty­po­we­go ar­gu­men­tu.

Olga spoj­rza­ła na Miet­ka, ten jed­nak wzru­szył ra­mio­na­mi i po­ka­zał ręką:

– Spraw­dzić za­wsze można. A na­gra­nia to pew­nie i tak bę­dzie trze­ba przej­rzeć. Ja pójdę tam, a ty sobie po­stój.

– Do­brze pa­no­wie, spraw­dzi­my – zgo­dzi­ła się z nim.

Funk­cjo­na­riusz prze­szedł na bok skrzy­żo­wa­nia i spoj­rzał na świa­tła.

– Co u cie­bie? – za­py­tał przez krót­ko­fa­lów­kę.

– Zie­lo­ne.

– A teraz?

– Czer­wo­ne.

Męż­czy­zna wró­cił.

– No i widzą pa­no­wie. Tu jest czer­wo­ne, a tam zie­lo­ne. Dwie­ście pięć­dzie­siąt i pięć punk­tów kar­nych dla kie­row­cy bia­łe­go auta. Na tym skrzy­żo­wa­niu za­zwy­czaj jest duży ruch i gdyby to czer­wo­ny po­jazd wje­chał na czer­wo­nym, to byśmy mieli pew­nie ko­lej­ne­go po­szko­do­wa­ne­go.

– Kurwa – Star­szy pan prze­klął – A pani skąd?

– No z fa­bry­ki. Za prze­kli­na­nie stówa bez punk­tów – do­da­ła, bo nie zno­si­ła po­wo­ły­wa­nia się na zna­jo­mo­ści.

– Z wy­dzia­łu Mo­si­cy? – Drą­żył temat, po­ka­zu­jąc ręką. – Sprawdź­cie pro­szę na­gra­nia. Tam i tam są ka­me­ry. Bądź­cie ludź­mi, na­praw­dę byłem w fir­mie i nie­po­trzeb­na mi utra­ta zni­żek.

Po­li­cjan­ci ode­szli kilka kro­ków. Olga spoj­rza­ła na part­ne­ra, ten znowu wzru­szył ra­mio­na­mi i lekko przy­tak­nął głową.

– Tu trzy­dzie­ści sie­dem. Mo­ni­to­ring, sprawdź­cie mi na­gra­nia ze stro­ny Mo­niusz­ki i ze stro­ny Idzi­kow­skie­go. Ja­kieś dwa­dzie­ścia minut temu, gdy była stłucz­ka. Od­biór. – Olga po­wie­dzia­ła do krót­ko­fa­lów­ki.

– Trzy­dzie­ści sie­dem, zie­lo­ne z obu stron skrzy­żo­wa­nia. Od­biór.

– Dzię­ku­ję. Wy­łą­cza­my świa­tła na tym skrzy­żo­wa­niu i po­trze­bu­je­my kogoś do kie­ro­wa­nia. Bez od­bio­ru.

– To cud, że była tylko jedna stłucz­ka – sko­men­to­wa­ła Olga i wska­za­ła ręką na kie­ru­ją­ce­go:

– Ma pan szczę­ście. Mo­ni­to­ring wszyst­ko po­twier­dza. Za­pra­szam do ra­dio­wo­zu, a drugi pan po­cze­ka.

Funk­cjo­na­riusz­ka po­de­szła do ra­dio­wo­zu z kie­row­cą bia­łe­go auta:

– Zo­sta­je tylko man­dat za prze­kli­na­nie.

– No żarty chyba.

– Muszę coś wy­pi­sać. Niech bę­dzie dwa­dzie­ścia zło­tych za śmie­ce­nie.

– Dzię­ku­ję.

Szczę­śli­wy kie­row­ca od­szedł, a ona kiw­nę­ła na dru­gie­go pana:

– Dzi­siaj bę­dzie po­ucze­nie.

Jej part­ner dodał:

– Macie się do­ga­dać, my mu­si­my wy­łą­czyć świa­tła do spraw­dze­nia.

– I co dalej?

– A co nas to ob­cho­dzi? Spi­su­je­cie ze­zna­nia, bie­rze­cie od­szko­do­wa­nie i na­pra­wia­cie szko­dy.

– Do­sta­nie­my jakaś no­tat­kę?

– Tylko, jeśli po­pro­si­cie. Z na­szej stro­ny to wszyst­ko.

– Trzy­dzie­ści sie­dem, trzy­dzie­ści sie­dem zgłoś się – za­trzesz­cza­ła krót­ko­fa­lów­ka na ra­mie­niu funk­cjo­na­riusz­ki.

– Trzy­dzie­ści sie­dem zgła­szam się. Od­biór. – Olga ode­zwa­ła się do cen­tra­li.

– Skoń­czy­li­ście? Od­biór.

– Tak. Od­biór.

– Jedź­cie na Wid­nic­ką, koło opery. Sa­mo­chód wje­chał w la­tar­nię… – Dys­po­zy­tor za­wie­sił na chwi­lę głos. – …pi­ja­ny. Ka­ret­ka i straż już we­zwa­ne. Od­biór.

– Ro­zu­miem. Je­dzie­my na sy­gna­łach. Od­biór.

– Po­twier­dzam. Za­mel­duj po przy­jeź­dzie. Od­biór.

– Zro­zu­mia­łam. Bez od­bio­ru.

– Sły­sza­łeś? – za­py­ta­ła part­ne­ra.

– Tak.

Wsie­dli do ra­dio­wo­zu, za­pię­li pasy i dosyć gwał­tow­nie ru­szy­li. Prze­jazd tym razem był uła­twio­ny, a Krzysz­tof spraw­nie omi­jał więk­sze za­to­ry i pa­niu­sie, które uda­wa­ły, że nie sły­szą sy­gna­łów na przej­ściach dla pie­szych.

– Zo­bacz, chyba tam. – Po­ka­za­ła ręką.

Sa­mo­chód koło opery rze­czy­wi­ście był wbity w la­tar­nię. Ota­cza­ła go grup­ka ja­kichś pięt­na­stu do dwu­dzie­stu ludzi.

– Trzy­dzie­ści sie­dem. Na miej­scu. Bez od­bio­ru. – Olga za­mel­do­wa­ła i za­czę­ła pod­cho­dzi­ła z ręką na ka­bu­rze. – Prze­pra­szam, prze­pra­szam.

Gapie roz­stę­po­wa­li się, a ona od­prę­ży­ła się do­pie­ro wtedy, gdy zo­ba­czy­ła tylko po­gię­te bla­chy i kie­row­cę, który był uwię­zio­ny i nie stwa­rzał wi­docz­ne­go za­gro­że­nia.

– Halo, pro­szę pana. Sły­szy mnie pan? – Pró­bo­wa­ła się z nim po­ro­zu­mieć.

– Cooo? Jaaak? – Męż­czy­zna miał od­chy­lo­ną głowę do tyłu i jedną rękę na kie­row­ni­cy. Pró­bo­wał się wy­pro­sto­wać, ale naj­wy­raź­niej tkwił w pi­jac­kim amoku, bo nie­zbyt mu to szło. Nie krwa­wił, a przy­naj­mniej nie w spo­sób wi­docz­ny, więc Olga dała sobie spo­kój z jego ru­sza­niem.

Spra­wa była cał­ko­wi­cie jasna. Smród al­ko­ho­lu czuć było na ki­lo­metr i funk­cjo­na­riusz­ka mu­sia­ła cof­nąć głowę.

Nie wy­glą­da na kra­wa­cia­rza. – Oce­ni­ła. Co naj­wy­żej pra­cow­nik bu­dże­tów­ki.

Kie­row­ca był star­szym panem w wieku około pięć­dzie­się­ciu lat.

Olga obej­rza­ła po­bież­nie wnę­trze auta, star­sze­go mo­de­lu Fabii kombi. Po­dusz­ki oczy­wi­ście wy­strze­li­ły, na sie­dze­niach nie widać było żad­nych rze­czy, sam po­jazd rów­nież wy­glą­dał na dosyć stan­dar­do­wy… poza kil­ko­ma dro­bia­zga­mi. Funk­cjo­na­riusz­ka wy­chwy­ci­ła przy­kle­jo­ną z przo­du na desce roz­dziel­czej mo­ne­tę, do tego cho­in­kę za­pa­cho­wą z na­pi­sem „kokos” i radio ze wszyst­ki­mi no­wo­ścia­mi, włą­cza­jąc w to ob­słu­gę MP3 i DAB+.

– Czy ktoś wi­dział, jak to się stało? Kto za­dzwo­nił na sto dwa­na­ście? – Jej part­ner za­czął wy­py­ty­wać ludzi, z któ­rych po­ło­wa od razu się ulot­ni­ła.

Olga wy­ję­ła z kie­sze­ni mun­du­ru gumę do żucia w list­kach i le­ni­wie spoj­rza­ła na bo­jo­wy po­jazd stra­ży po­żar­nej, który zbli­żał się na sy­gna­le. Po chwi­li do­łą­czył do niego am­bu­lans, więc od­da­li­ła się tro­chę chcąc wspo­móc part­ne­ra przy spi­sy­wa­niu świad­ków.

– To wy by­li­ście pierw­si? – Usły­sza­ła nagle z tyłu py­ta­nie.

Od­wró­ci­ła się i spoj­rza­ła na ko­bie­tę, która stała z le­gi­ty­ma­cją i szcze­rzy­ła zęby:

– He­le­na Rust.

– A co robią tu wy­wia­dow­cy?

– Nie pani in­te­res.

Ko­bie­ta nie wzbu­dzi­ła w niej sym­pa­tii, Olga nie miała jed­nak wy­bo­ru. Mu­sia­ła współ­pra­co­wać, ale po­sta­no­wi­ła nie być zbyt wy­lew­na.

– Coś za­uwa­ży­li­ście?

– Przy­je­cha­li­śmy, zna­leź­li­śmy sa­mo­chód. Męż­czy­zna naj­wy­raź­niej pi­ja­ny.

– Wie pani co? To widzi każdy. Skończ­my z pier­do­ła­mi. Co pani tu nie pa­su­je?

– Facet nie wy­glą­da na ta­kie­go, co tan­ku­je. Jedną rękę ma cią­gle na kie­row­ni­cy i naj­wy­raź­niej lubi od­pu­sto­we ozdo­by na desce.

– Do­brze.

– Do­brze?

– Do­brze. – In­spek­tor wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– To nie jest nor­mal­ny pi­ja­czek?

– Nie po­twier­dzam, nie za­prze­czam. Pro­szę robić swoje.

 

 

***

 

 

– Olga, stary wzywa. – Po całym dniu służ­by na uli­cach Błądź usły­sza­ła od dy­żur­ne­go, gdy zda­wa­ła broń.

– Co znowu zma­lo­wa­łaś? – Mie­tek nie mógł się po­wstrzy­mać.

Dziew­czy­na wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, po­szła na pierw­sze pię­tro i za­pu­ka­ła do ga­bi­ne­tu in­spek­to­ra Mo­si­cy, a potem we­szła. W środ­ku zo­ba­czy­ła swo­je­go szefa i Rust, z którą miała wcze­śniej przy­jem­ność.

– Rust, Błądź. Błądź, Rust. – Mo­si­ca po­ka­zał ręką, naj­wy­raź­niej uzna­jąc, że to jest naj­lep­sza forma pre­zen­ta­cji. – Usiądź Olga. He­le­na nie jest z War­sza­wy i po­trze­bu­je kogoś, żeby z nią po­jeź­dził.

– Mam być niań­ką? Cho­dzi o spra­wę tam­te­go pro­fe­sor­ka?

– Po­nie­kąd – mruk­nął prze­ło­żo­ny, a jej za­pa­li­ła się w gło­wie czer­wo­na lamp­ka. – Od teraz weź­miesz Nis­sa­na, ko­mór­kę i po­mo­żesz w śledz­twie. Ja­kieś py­ta­nia?

– Nie.

– Do­brze.

– Spo­tkaj­my się za pięt­na­ście minut przy wej­ściu – do­da­ła in­spek­tor. – Prze­bierz się w cy­wil­ne ciu­chy.

 

 

***

 

 

– Co jest grane? – Olga za­py­ta­ła się nowej part­ner­ki, gdy ta po­de­szła do niej przed bu­dyn­kiem.

– Sły­sza­łaś o be­stii?

– Nie­zbyt.

– To było kilka lat temu. W wiel­kim skró­cie mor­der­ca za­bi­jał i zo­sta­wiał przy ofia­rach mo­ne­ty.

– A co ma wspól­ne­go z tym sta­ru­szek?

– Mamy już pięć prób za­bójstw na­ukow­ców. Przy każ­dym znaj­du­je­my mo­ne­ty.

– Ten sam za­bój­ca?

– Nie­moż­li­we. Tam­ten sie­dzi. Spraw­dzi­łam.

– Na­śla­dow­ca?

– Tak myślę.

– Dla­cze­go mnie chcia­łaś?

– Funk­cjo­na­riu­sze są różni. Za­uwa­ży­łaś mo­ne­tę i to, że ręka na kie­row­ni­cy może coś zna­czyć. Za­le­ży ci. Przej­rza­łam twoje akty. Za­im­po­no­wa­ła mi zwłasz­cza akcja z bi­le­ta­mi pił­kar­ski­mi.

– Aaaa, stare czasy. – Olga mach­nę­ła ręką. – Głu­pia byłam i pełna ide­ałów. Ob­sra­łam się jak nic.

– Jak my wszy­scy na po­cząt­ku. Dupki nie dali ci awan­su. Chcę, żebyś się do­łą­czy­ła do śledz­twa. Mo­si­ca się zgo­dził.

– To od czego za­czy­na­my?

– Je­dzie­my na UW.

– Bo?

– Bo ja tak mówię.

– Słu­chaj…

– Bo facet tam pra­co­wał.

– Sa­mo­chód stoi tam. – Olga po­ka­za­ła ręką i ru­szy­ła na par­king.

– Dla­cze­go je­steś w po­li­cji? – usły­sza­ła kilka minut póź­niej, gdy już je­cha­li na uni­wer­sy­tet.

– Chcia­łam po­ma­gać lu­dziom, a potem się przy­zwy­cza­iłam.

– Ro­zu­miem.

– Jaki mamy plan?

– Idzie­my do dzie­ka­na­tu i szu­ka­my jego współ­pra­cow­ni­ków.

– Mało fi­ne­zyj­ne.

– Trud­no.

 

 

***

 

 

– Dzień dobry pani, po­li­cja. – He­le­na po­ka­za­ła od­zna­kę w po­ko­iku, gdzie trzy czwar­te po­wierzch­ni było do dys­po­zy­cji ob­słu­gi, a ści­śnię­tych jak sar­dyn­ki in­te­re­san­tów przyj­mo­wa­no przed dużym sto­łem z pod­no­szo­ną deską z boku. – Szu­ka­my kogoś, kto do­brze zna pro­fe­so­ra Mo­ra­wiec­kie­go.

– Dzie­kan No­wic­ki.

– Mo­że­my?

– Za­py­tam się. – Ko­bie­ta wsta­ła i po­szła otwie­ra­jąc drzwi na ścia­nie z boku, które przy­po­mi­na­ły wej­ście do ga­bi­ne­tów apa­rat­czy­ków mi­nio­nej epoki. – Panie dzie­ka­nie, panie z po­li­cji.

– Niech wejdą. – Po­li­cjant­ki usły­sza­ły męski głos, a pani po chwi­li cof­nę­ła się, pod­nio­sła deskę, przy­gar­bi­ła i po­ka­za­ła ręką:

– Pro­szę wejść.

– Dzień dobry. In­spek­tor Rust. – He­le­na znów po­ka­za­ła od­zna­kę po wej­ściu do ga­bi­ne­tu. – A to aspi­rant Błądź. Mamy kilka pytań na temat pro­fe­so­ra Mo­ra­wiec­kie­go.

– A stało się coś?

– Miał wy­pa­dek. Może mi pan po­wie­dzieć, czym się zaj­mo­wał?

– Coś po­waż­ne­go?

– Jest w szpi­ta­lu, jego życiu nie za­gra­ża nie­bez­pie­czeń­stwo.

– Pro­fe­sor zaj­mu­ję się spra­wa­mi teo­lo­gii.

– Czy miał ja­kichś wro­gów?

– On? Nie. Naj­spo­koj­niej­szy czło­wiek pod słoń­cem.

– Gdyby pan sobie coś przy­po­mniał, pro­si­my o te­le­fon.

– Oczy­wi­ście.

– Dzię­ku­je­my, do wi­dze­nia.

 

 

***

 

 

– Wi­dzia­łaś, jakie tam sto­sun­ki pa­nu­ją? – Olga za­py­ta­ła po wyj­ściu z bu­dyn­ku.

– Takie będą rze­czy­po­spo­li­te, jakie mło­dzie­ży wy­cho­wa­nie. – Ta mruk­nę­ła – To po­przed­nia epoka. Czego ocze­ku­jesz?

– Dobra, a czego mi nie mó­wisz?

– Facet miał pi­guł­kę gwał­tu we krwi, a ręce przy­kle­jo­no mu do kie­row­ni­cy.

– No to jak sa­mo­chód wje­chał w la­tar­nię?

– Ktoś mu kazał.

– A inni?

– Nikt nic nie wie­dział, nikt nic nie wie.

– Też pi­guł­ki?

– Na to wy­glą­da. I nie ma żad­ne­go punk­tu wspól­ne­go.

– No to jak je wzię­li?

– Obiad w sto­łów­ce, bu­tel­ka ze skle­pu.

– Żar­tu­jesz?

– Tro­chę.

 

 

***

 

 

Po wyj­ściu przed uni­wer­sy­tet Olga po­czu­ła, że ktoś dzwo­ni na służ­bo­wy te­le­fon.

– Halo?

– znowu wy­pa­dek sa­mo­cho­do­wy. – Usły­sza­ła głos Mo­si­cy. – Pro­fe­sor fi­zy­ki. Mi­łosz. UW.

– Znał Mo­ra­wiec­kie­go?

– Tak.

– Coś jesz­cze?

– Nie.

– Dzię­ki sze­fie.

Dziew­czy­na roz­łą­czy­ła się, a Rust, od­pa­la­jąc pa­pie­ro­sa, za­py­ta­ła krót­ko:

– Co jest?

– Ko­lej­ny, tym z wy­dzia­łu fi­zy­ki.

– No to je­dzie­my na wy­dział fi­zy­ki.

 

***

 

 

– Spójrz. To jakiś obłęd.

Kart­ki z za­pi­ska­mi roz­rzu­co­ne były po całym ga­bi­ne­cie pro­fe­so­ra. Wy­glą­da­ło to, jakby prze­szło tu tor­na­do. Oprócz zgnie­cio­nych i po­rwa­nych frag­men­tów pa­pie­ru wszę­dzie wa­la­ły się szcząt­ki drew­na z roz­bi­te­go krze­sła, w po­dob­nie kiep­skim sta­nie znaj­do­wał się kom­pu­ter na biur­ku.

– Nie ro­zu­miem. – Asy­stent pro­fe­so­ra, który otwo­rzył im drzwi ga­bi­ne­tu, pa­trzył na to mocno zdzi­wio­ny. – Pro­fe­sor za­wsze miał wszyst­ko po­ukła­da­ne.

– Kiedy wi­dział pan go po raz ostat­ni?

– W czwar­tek.

– I od czwart­ku nikt tu nie wcho­dził?

– Ni­ko­go nie po­win­no tu być.

– Dzię­ku­je­my.

– Ale… czy mają panie nakaz?

– Chcia­ły­śmy się tylko ro­zej­rzeć. Może nas pan wy­pro­sić i wró­ci­my wtedy z więk­szą grupą ko­le­gów albo mo­że­my za­ła­twić to teraz. – He­le­na wy­po­wie­dzia­ła to znu­dzo­nym tonem z miną mó­wią­cą, że jest jej to cał­ko­wi­cie obo­jęt­ne, i do­da­ła. – To może pomóc pro­fe­so­ro­wi. Jest pan tutaj i prze­cież nic ta­kie­go nie ro­bi­my.

– No do­brze.

– Dzię­ku­ję.

– To ro­bo­ta sza­leń­ca – do­da­ła Olga po chwi­li. – Albo coś się tu stało.

– Zga­dzam się. – Jej ko­le­żan­ka przy­tak­nę­ła. – Może pro­fe­sor się bro­nił.

– Mi­łosz ostat­nio do­stał ja­kieś wy­ni­ki z CERN. Bar­dzo się zmie­nił. Raz mia­łem wra­że­nie, że przy­cho­dził pod wpły­wem. – Asy­stent za­czął wy­ja­śniać sam z sie­bie.

– Czyli nie był ostat­nio taki po­ukła­da­ny, jak pan mówił?

– Zo­bacz, tu jest więk­szy frag­ment. – Olga wska­za­ła na dużą kart­kę, na któ­rej widać było tekst z licz­ny­mi skre­śle­nia­mi „Ciało każ­dej isto­ty za­wie­ra duszę. Dusza nie opusz­cza ciała, tylko tkwi przy jego szcząt­kach. Dusza mar­twe­go ciała za­nie­czysz­cza ener­gię pla­ne­ty. Im bar­dziej pla­ne­ta za­nie­czysz­czo­na, tym szyb­ciej bę­dzie dążyć do re­star­tu. In­te­li­gent­na in­wer­sja”.

– Nie ru­szaj tego. To może być ma­te­riał do­wo­do­wy. Zrób zdję­cie.

– Co pan o tym myśli? – He­le­na za­py­ta­ła asy­sten­ta.

– Ostat­nie dwa słowa są po­gru­bio­ne i na­pi­sa­ne czer­wo­nym pi­sa­kiem. Są chyba naj­waż­niej­sze. A je­że­li Mi­łosz od­na­lazł duszę w ma­te­rii, to zmie­nia wszyst­ko. Kto wie, może to pierw­szy krok do stwo­rze­nia teo­rii sto­sów ko­ro­wych.

– To pan nie znał jego badań?

– W pracy ba­daw­czej czę­sto udo­stęp­nia się wy­ni­ki z ko­men­ta­rzem. Tego frag­men­tu naj­wy­raź­niej pro­fe­sor nie zdą­żył mi prze­ka­zać. Nie dzi­wię się zresz­tą temu.

– Nie ro­zu­miem.

– Pani po­my­śli. Im wię­cej or­ga­ni­zmów na pla­ne­cie i im wię­cej ich umrze, tym szyb­ciej ga­tu­nek wy­mrze. I nawet jeśli lu­dzie żyją zgod­nie z nor­ma­mi mo­ral­ny­mi, to i tak są ska­za­ni, a na świe­cie nie­za­leż­nie od ich sta­rań bę­dzie coraz go­rzej.

– No i co z tego?

Męż­czy­zna spoj­rzał na nią jak na małe dziec­ko, które nic nie wie, nic nie umie i błą­dzi ni­czym we mgle.

– Pani zo­ba­czy, jakie zna­cze­nie dla ludzi mają dzie­ci. To sens ich ist­nie­nia. Je­że­li po­sia­da­nie dzie­ci spro­wa­dza nie­uchron­ną za­gła­dę i je­że­li nawet czy­nie­nie dobra na świe­cie nic nie daje, to po­wo­du­je, że wszyst­kie re­li­gie tracą sens. To daje otwar­tą drogę do lu­do­bój­stwa. Wojny by­wa­ły już o mniej­sze spory. No i ta sy­tu­acja z za­nie­czysz­cze­niem. To wy­raź­nie ne­gu­je całą walkę o kli­mat, z góry ska­za­ną na po­raż­kę.

– Pan wy­ba­czy, ale prze­cież my­śli­my o wy­pra­wie na Marsa.

– Tak. Ta teza może tłu­ma­czyć, dla­cze­go nie­któ­rzy mi­lio­ne­rzy tak na to na­sta­ją.