Z ziemi obcej do Polski

„Słu­chaj, kiedy śpie­wa lud

Gdy się u ludzi zbie­ra gniew

Taki jest głos zja­da­czy chle­ba,

Gdy kaj­da­nom mówią nie

Nie­chaj jeden serca rytm

Za­cznie jak wer­bel w pier­si bić

A lep­sze jutro zbu­dzi się,

kiedy wsta­nie świt”[1]

 

Część nie­miec­ka

– Kim był Mi­cha­elan­ge­lo? – Wy­fry­zo­wa­ny chło­pak na błysz­czą­cym ekra­nie zadał py­ta­nie mło­dej, krzy­kli­wie wy­ma­lo­wa­nej dzie­woi, która są­dząc po oto­cze­niu stała na dep­ta­ku któ­re­goś z pol­skich nad­mor­skich miast.

– Eeee, żół­wi­kiem? – Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się ze sło­dy­czą, uska­ku­jąc przed pod­chmie­lo­nym męż­czy­zną z ogrom­nym piw­nym brzu­chem i su­mia­stym wą­si­skiem, który za­ta­cza­jąc się beł­ko­tał coś o maj­tecz­kach w kro­pecz­ki.

– To też, ale ja pytam o czło­wie­ka. – Chło­pak z mocno za­że­no­wa­ną miną ści­snął mi­kro­fon z na­pi­sem „Ma­tu­ra to bzdu­ra”, aż zbie­la­ły mu knyk­cie.

– Wło­chem? To prze­cież każdy głupi wie. – Wy­raź­nie wy­su­nę­ła do przo­du im­po­nu­ją­ce cycki roz­mia­ru D.

– Do­brze. – Chło­pak zi­gno­ro­wał za­czep­kę i to, że wy­raź­nie się nim in­te­re­so­wa­ła. – A kiedy żył?

Ko­bie­ta po­now­nie się uśmiech­nę­ła, tym razem za­lot­nie po­pra­wia­jąc włosy:

– A można pro­sić o inny ze­staw pytań?

– Z czego jest znany?

– Coś mi się ko­ja­rzy. Zaraz, zaraz. – Za­czę­ła przy­gła­dzać włosy i przy­gry­zać wargę. – Już wiem! Wy­dru­ko­wał pierw­szą książ­kę?

– Nie.

– Do­pły­nął do Indii?

Boże, wi­dzisz, a nie grzmisz. Przez trzy­dzie­ści lat roz­pie­prza­li kraj, to mamy tylu fa­chow­ców z ko­ziej dupy. Pro­gra­my edu­ka­cyj­ne z TV Roz­ryw­ka zro­bi­ły jed­nak swoje. – La­chim na­ci­snął z iry­ta­cją guzik na ta­sk­ba­rze, klik­nął na ikon­kę pau­zo­wa­nia, za­trzy­mu­ją­cą wideo, i wró­cił do pracy.

Która to już noc? – To było py­ta­nie re­to­rycz­ne.

Prze­stał li­czyć je co naj­mniej mie­siąc wcze­śniej. Li­czy­ło się tylko to, żeby spra­wy szły do przo­du, i w sumie nie­waż­ne było to, jak długo tkwi w amoku two­rze­nia

W pusz­ce na stole przed nim nie było już pa­skud­ne­go ener­ge­ty­ka, więc zgniótł ją ręką o czoło i się­gnął po ko­lej­ną, na którą wie­dzio­ny dziw­nym im­pul­sem uważ­nie spoj­rzał.

Cu­kier. Kwas. Ko­fe­ina. Ktoś nie­zły biz­nes na tym zbija. Cu­krzy­ca i pro­ble­my z ser­cem gra­tis, za wszyst­ko inne za­pła­cisz kartą Ma­ster­card.

Otwo­rzył napój, wypił po­rząd­ne­go łyka, bek­nął i wró­cił do pi­sa­nia kodu.

Wie­dział, że teraz jest za da­le­ko, żeby się cof­nąć. Miał swój po­mysł w gło­wie od do­brych dzie­się­ciu lat, i przez ten czas na tyle za­bez­pie­czył swoją uko­cha­ną ro­dzi­nę, że teraz mógł się zająć tym, co naj­waż­niej­sze.

 

Pol­ska

– Jak tam praca nad split pay­men­tem? – Py­ta­nie padło w jed­nej z sal sej­mo­wych wio­dą­ce­go klubu par­la­men­tar­ne­go.

– A bar­dzo do­brze panie prze­wod­ni­czą­cy, bar­dzo do­brze. Wszyst­ko idzie zgod­nie z pla­nem.

– Które banki na tym naj­bar­dziej zy­ska­ją?

– Naj­bar­dziej to pew­nie nie­miasz­ki.

– Bar­dzo do­brze.

– A czy­tał pan, jak skar­bów­ka ga­nia­ła jakąś dobrą du­szycz­kę za dzie­sięć zeta?

– O czym u dia­bła mó­wisz?

– No o tym me­cha­ni­ku, co wy­mie­nił ża­rów­kę z do­bre­go serca, a jakaś in­spek­tor­ka wy­sko­czy­ła, że nie do­sta­ła kwitu. Wszy­scy o tym dzi­siaj trą­bią.

– Tyle razy im mó­wi­łem. – Prze­wod­ni­czą­cy ude­rzył ręką w stół. – Jak gro­chem o ścia­nę. Wie­dzą, jak bar­dzo nam za­le­ży na wi­ze­run­ku. Czy na­czel­nik wziął ją za mordę?

– Tak.

– A urząd do­stał po ła­pach za te gro­szo­we oszczęd­no­ści?

– Do­stał.

– Do­brze. – Męż­czy­zna się uspo­ko­ił. – Po­ka­że­cie mi potem w In­ter­ne­tach. Po­rzą­dek musi być i ko­bie­ty nie mogą robić tych swo­ich gie­rek, gdy mamy więk­szy cel. Co z mar­szem?

– Stan­dar­do­wo. Mar­twi mnie tylko to, że za dużo kra­węż­ni­ków po­szło na L4.

– Nam to chyba na rękę, co nie?

 

Część fran­cu­ska

Atabe sie­dzia­ła z dzieć­mi i wła­śnie pró­bo­wa­ła wy­ja­śnić, co to jest cyfra i licz­ba, gdy za­dzwo­nił jej le­żą­cy na biur­ku te­le­fon.

– No od­bierz. – Bez­gło­śnie po­wie­dzia­ła jej pomoc Anna, która sie­dzia­ła obok.

Dziew­czy­na skoń­czy­ła zda­nie, zo­sta­wi­ła dzie­cia­ki pod opie­ką ko­le­żan­ki i wy­szła przed klasę od­bie­ra­jąc po­łą­cze­nie.

– Dzień dobry, czy to pani Atabe?

– Tak, przy te­le­fo­nie.

– Dzwo­nię, żeby po­in­for­mo­wać panią, że zo­sta­ła pani przy­ję­ta na stu­dia.

– Tak. Ro­zu­miem. Dzię­ku­ję. Do wi­dze­nia. – Atabe roz­łą­czy­ła się i krzyk­nę­ła i pod­sko­czy­ła: – Yeesss!!!

 

Pol­ska

– Kon–sty–tu–cja! Kon–sty–tu–cja! – Krzy­ki z ty­się­cy gar­deł wzno­si­ły się wy­so­ko w nie­bio­sa. – De–mo–kra­cja! Wol–ne! Me–dia!

– Jebać TVN, jebać TVN, Pol­skę w sercu mam, NIE–BOJE–SIE. – Tro­chę dalej skan­do­wa­li ki­bi­ce, któ­rzy dzi­siaj zjed­no­czy­li się prze­ciw wspól­ne­mu wro­go­wi.

– Pol–ska, Pol–ska, POL­SKA! – Emo­cje wzbu­dza­ły szcze­kacz­ki róż­nych par­tii po­li­tycz­nych.

Wszy­scy mieli co świę­to­wać. Skost­nia­łe leśne dziad­ki chcia­ły za­ka­zać prze­mar­szów, było kilka głu­pich dusz z jesz­cze głup­szy­mi trans­pa­ren­ta­mi, a oni prze­trwa­li i po­ka­za­li, że setna rocz­ni­ca od­zy­ska­nia nie­pod­le­gło­ści nie skoń­czy się bójką.

Nie dali się spro­wo­ko­wać, i jak dotąd każdy po­dej­rza­ny ele­ment był spraw­nie usu­wa­ny i prze­ka­zy­wa­ny od­po­wie­dzial­nym funk­cjo­na­riu­szom pra­wo­rząd­ne­go pań­stwa pol­skie­go.

– Do hymnu! Jesz­cze Pol­ska nie zgi­nę­ła… – Ty­sią­ce czer­wo­nych rac za­pło­nę­ło nad Mar­szał­kow­ską, pla­cem De­fi­lad i całym cen­trum War­sza­wy, a wszy­scy sta­nę­li na bacz­ność i za­czę­li śpie­wać. Cho­ciaż na co dzień po­dzie­le­ni, teraz wspól­nie świę­to­wa­li, że mają orła w sercu i na sercu.

Po od­śpie­wa­niu hymnu marsz ru­szył, prze­cho­dząc bez więk­szych pro­ble­mów całą za­pla­no­wa­ną trasę, a ob­ser­wa­to­rom za­pa­dły w pa­mię­ci ob­ra­zy i fo­to­mon­taż, na któ­rym widać było okno ho­te­lo­we z bar­wa­mi na­ro­do­wy­mi.

 

An­glia

„Po la­tach ciem­no­ści i zdra­dze­niu Pierw­sze­go So­jusz­ni­ka przez wszyst­ko i wszyst­kich po­trze­bo­wał on wielu lat na to, żeby ko­lej­ne po­ko­le­nia chło­pów miały środ­ki na wy­sy­ła­nie swo­ich dzie­ci na uczel­nie ca­łe­go świa­ta, a te za­czę­ły pod­no­sić coraz śmie­lej głowy i wal­czyć o na­leż­ne im sta­no­wi­sko”.

Dla nich dziw­ny czło­wiek – po­my­ślał To­masz z sym­pa­tią o pew­nym bry­tyj­skim hi­sto­ry­ku, gdy czy­tał jego ostat­nią pu­bli­ka­cję. A dla nas pra­wie jak me­sjasz.

„Lu­dzie ci mają bar­dzo trud­ne za­da­nie i hi­sto­ria kraju Pierw­sze­go So­jusz­ni­ka może teraz po­to­czyć się dwo­ja­ko.

Pierw­sza droga to re­ali­za­cja pro­jek­tu trój­mo­rza, łą­czą­ce­go kraje Eu­ro­py Wschod­niej i od­dzie­la­ją­ce­go Rosję od Nie­miec, druga to brnię­cie w do­go­ry­wa­ją­cy pro­jekt Unii Eu­ro­pej­skiej, w któ­rym Niem­cy opa­no­wu­ją całą Eu­ro­pę.

Do tego do­cho­dzi jesz­cze praw­do­po­dob­ny sce­na­riusz, w któ­rym jeden z kra­jów Bli­skie­go Wscho­du wy­ku­pu­je Ukra­inę i do­łą­cza do niej wschod­nią część Pol­ski.

Ko­lej­ne za­gro­że­nia zwią­za­ne jest z Chi­na­mi, do­ko­nu­ją­cy­mi eks­pan­sji na cały świat i wal­czą­cy­mi go­spo­dar­czo z USA.

Bio­rąc to pod uwagę i do­da­jąc do tego wy­pa­dek ko­mu­ni­ka­cyj­ny z dzie­sią­te­go kwiet­nia 2010, naj­bar­dziej praw­do­po­dob­ne wy­da­je się, że pierw­szy so­jusz­nik bę­dzie po­sia­dał bazy ame­ry­kań­skie na swo­jej po­wierzch­ni i wy­bie­rze drogę numer jeden”.

Książ­ka prze­szła wła­ści­wie bez echa, i nie zdzi­wi­ło to chło­pa­ka. Wie­lo­krot­nie wi­dział on, że lu­dzie z Eu­ro­py Za­chod­niej czy USA czę­sto za­sta­na­wia­li się, gdzie jest ta Pol­ska i dla­cze­go ci dziw­ni Po­la­cy tak upar­cie chcą ode­brać zie­mię Rosji i Niem­com.

Nie winił ich, bo wie­dział, że znali fał­szy­wą wer­sję hi­sto­rii i wie­rzy­li w nią po­dob­nie jak w to, że Po­la­cy nisz­czy­li pe­wien nie­ist­nie­ją­cy jesz­cze kraj w trak­cie dru­giej wojny świa­to­wej.

 

Pol­ska

– Rząd jest skom­pro­mi­to­wa­ny i do­brze wiesz, że to lu­dzie mają rację. Teraz jesz­cze te ob­cho­dy Świę­ta Nie­pod­le­gło­ści… – Roz­po­czę­ło się jedno z za­mknię­tych spo­tkań opo­zy­cyj­nej par­tii Świa­tło.

– Co z nimi nie tak?

– Żar­tu­jesz chyba. Dla rządu to ka­ta­stro­fa i aż się dzi­wię, że woj­ska nie wy­pu­ści­li na ulice.

– Kil­ku­set lu­dziom wy­da­li wy­ro­ki za­ocz­ne.

– Tak. Obu­rza­ją­ce, że nie dali im prawa do obro­ny.

– Sły­sza­łem, że wy­sła­li we­zwa­nia do sądu na stare ad­re­sy i to się upra­wo­moc­ni­ło. No i co niby mamy zro­bić? Je­ste­śmy w opo­zy­cji. Wiesz, że pierw­szy dalej po­cią­ga za sznur­ki. Nie mamy szans, żeby co­kol­wiek ugrać.

– Trze­ba robić pre­zen­ta­cje i pracę od pod­staw.

– No i co to da? Nawet sa­mo­lo­ty już ka­ni­ba­li­zu­ją. Czy­ta­łaś ra­port ko­mi­sji?

– Ze Smo­leń­ska?

– Z ja­kie­go znowu Smo­leń­ska? Na­praw­dę wszyst­kim od­wa­la? Żaden tam Smo­leńsk. Myślę o tym nowym ra­por­cie, no o tym tam… – je­dyn­ka na li­ście wy­bor­czej Wro­kin pstryk­nął pal­ca­mi – …tym, gdzie mówią o fo­te­lach, co były ła­ta­ne na sznur­ki.

– Aaaa, o tym.

– Wiesz co? Pa­mię­tam taki se­rial Net­fli­xa, gdzie po­li­tyk chciał odbić USA i zo­stać pre­zy­den­tem. Facet wy­ko­rzy­stał In­ter­net i mu się udało. Środ­ki mamy, trze­ba ich tylko użyć.

– Głu­po­ty ga­dasz, a se­rial pa­mię­tam. „De­si­gned su­rvi­vor” czy jakoś tak.

 

Część nie­miec­ka

Sie­dział z kawą za trzy pięć­dzie­siąt i pa­trzył zmę­czo­nym wzro­kiem za okno po­cią­gu.

Ni­skie bu­dyn­ki, pola, pola, cha­łu­py.

Kurwa, jak ja się tu w ogóle zna­la­złem? Co ja tu jesz­cze robię?

Jego sy­tu­acja rze­czy­wi­ście była nie do po­zaz­drosz­cze­nia – nie­gdyś młody i za­dzior­ny, ro­bią­cy wiel­ką ka­rie­rę za wiel­ką wodą, a teraz sie­dzą­cy do­słow­nie w głu­szy, w któ­rej trzy­ma­ła go do­sko­na­ła pen­sja, bę­dą­ca gwa­ran­cją utrzy­ma­nia ro­dzi­ny.

Złota klat­ka. – To naj­czę­ściej ci­snę­ło mu się ostat­nio na usta.

Wy­cią­gnął jeden z naj­droż­szych mo­de­li Apple, jeden z tych, za ja­kich wielu da­ło­by się po­kro­ić, i za­czął prze­glą­dać newsy z coraz bar­dziej bied­ne­go kraju.

„Rząd pla­nu­je nowy pro­gram po­mo­cy”

Wszyst­ko, czego się tknie, jest spie­przo­ne.

„Dra­mat Jo­an­ny P.”

A kogo ob­cho­dzi, co jakaś baba ro­bi­ła na kacu gi­gan­cie? Albo kogo to ob­cho­dzi, że nie ma na tipsy?

„No­wo­cze­sność ma plan”

Tytuł na stro­nie za­cie­ka­wił go na tyle, że klik­nął w link, wy­zwa­la­jąc tym samym płat­ność w wy­so­ko­ści jed­ne­go gro­sza.

„W dniu dzi­siej­szym w Kra­ko­wie ze­brał się pierw­szy kon­gres ini­cja­ty­wy No­wo­cze­sność. Two­rzą ją lu­dzie mło­dzi. Sta­wia­ją sobie za cel wpro­wa­dze­nie do Pol­ski zasad de­mo­kra­cji bez­po­śred­niej, do­kład­nie ta­kich jak w Szwaj­ca­rii”.

Ar­ty­kuł był na jed­nym z mniej wia­ry­god­nych por­ta­li, i La­chim nie­spe­cjal­nie się nim prze­jął. Męż­czy­zna pa­mię­tał szum­ne za­po­wie­dzi rządu, że w pięć lat Pol­ska do­go­ni naj­bo­gat­szy kraj w Eu­ro­pie. Za jego życia obie­cy­wa­no drugą Ja­po­nię i trzy­sta mi­lio­nów dla każ­de­go, a skoń­czy­ło się na zra­bo­wa­niu pie­nię­dzy z eme­ry­tur.

Chło­pak ziew­nął i odło­żył te­le­fon na ko­la­no.

Miał dosyć wszyst­kie­go i wszyst­kich. Wi­dział po­gar­dę wy­brań­ców na­ro­du wy­bra­ne­go i nie­na­wiść ko­cha­ją­cych so­cjal, któ­rym wszyst­ko się na­le­ży. Bar­dzo mocno z tym kon­tra­sto­wa­ło to, jak czę­sto wspa­nia­łe się czuł w oto­cze­niu Sło­wian z Eu­ro­py Wschod­niej, Fran­cu­zów i Wło­chów, któ­rzy z pewną dozą non­sza­lan­cji trak­to­wa­li pewne za­sa­dy i za­wsze, i wszę­dzie po­tra­fi­li po­zy­tyw­nie za­ska­ki­wać.

Wie­dział, że dalej dzia­ła mu­zeum pol­skie, i że go­spo­da­rze ob­da­rzy­li ich wiel­kim za­szczy­tem, z dru­giej stro­ny sy­tu­acja ra­dy­ka­li­zo­wa­ła się w całej Eu­ro­pie i nikt nie mógł być spo­koj­ny o swoje bez­pie­czeń­stwo i przy­szłość.

Obej­rzał się i znowu za­uwa­żył jej wzrok. Star­sza pani wy­raź­nie spraw­dza­ła całe oto­cze­nie. Po­lo­wa­ła. Szu­ka­ła kogoś, kto chciał­by się nią do­głęb­nie za­in­te­re­so­wać.

Ko­bie­ta po­pa­trzy­ła na niego bacz­nie, lu­stru­jąc go od stóp do głów, i w końcu uśmiech­nę­ła się za­chę­ca­ją­co, po­pra­wia­jąc nie­sfor­ny ko­smyk wło­sów.

Jest głod­na – po­my­ślał z dziw­nym nie­po­ko­jem, i tak go to mocno wkur­wi­ło, że aż się wzdry­gnął. Nie­któ­re star­sze panie wie­dzia­ły, czego chcą, miały pie­nią­dze, żeby to osią­gnąć i były na­praw­dę nie­wy­ży­te, nie­ste­ty czę­sto zmie­nia­ły ko­chan­ków jak rę­ka­wicz­ki i trak­to­wa­ły ich jak zwy­kłe szma­ty, któ­ry­mi na­wia­sem mó­wiąc się sta­wa­li.

Po­czuł swę­dze­nie w kro­czu, ale ści­snął po­ślad­ki i za­gryzł zęby. Naj­młod­sze panny za­dzie­ra­ły nosy i od­rzu­ca­ły wszyst­kich wy­cho­dząc z za­ło­że­nia, że to oni mają się o nie za­bi­jać, tro­chę star­sze z prze­ra­ża­ją­cą chłod­ną pre­cy­zją szu­ka­ły fa­ce­tów z ozna­ka­mi luk­su­su, a star­sze panie… no cóż, te były naj­lep­sze w łóżku i nie wy­brzy­dza­ły, ale nie mogły dać dzie­ci.

A co to ja jakaś męska dziw­ka je­stem? Dla­cze­go nie mogę być panem w swoim kraju, tylko muszę sprze­da­wać się na ob­czyź­nie? – po­my­ślał z nie­sma­kiem, re­zy­gnu­jąc z za­ba­wy, i wró­cił do lek­tu­ry.

Jego te­le­fon nagle za­czął drżeć, sy­gna­li­zu­jąc nad­cho­dzą­cą wia­do­mość. Spoj­rzał na nadaw­cę i prze­czy­tał „Kicam”, a potem z czu­ło­ścią za­brał się za czy­ta­nie tego, co na­pi­sał jego mądry syn.

 

Pol­ska

– Po­trze­bu­je­my sprzę­tu i pie­nię­dzy – po­wie­dział jeden z li­de­rów zjed­no­czo­nej opo­zy­cji La­chim­kie­wicz na taj­nym spo­tka­niu w re­stau­ra­cji ze słów­kiem przy­ja­cie­le w na­zwie i wło­żył kęs dro­gie­go mięsa do ust, po­pi­ja­jąc go naj­droż­szym szam­pa­nem z karty.

Miej­sce bu­dzi­ło dresz­czyk emo­cji z uwagi na dawne wy­da­rze­nia i było wy­bie­ra­ne dla­te­go, że pry­wat­no­ści pil­no­wa­no tu jak ni­g­dzie in­dziej.

– Nie żar­tuj sobie. W kie­sze­ni masz moc więk­szą niż po­trze­ba do wy­sła­nia czło­wie­ka na księ­życ. – Wro­kin wy­ra­ził swój sprze­ciw.

– Taaaa, sły­sza­łem o tej mi­sty­fi­ka­cji – wtrą­cił.

– Za­łóż­my, że to była praw­da. Czy można wy­ko­rzy­stać to co ma każdy z nas?

– O czym ty ga­dasz?

– Pol­ska ma drogi i inne udo­god­nie­nia, bo tak było wy­god­nie dla za­chod­nich kon­cer­nów. Na tym trze­ba bu­do­wać. Lu­dzie się budzą z le­tar­gu po osiem­dzie­sią­tym dzie­wią­tym i nie ły­ka­ją jak pe­li­ka­ny tego wszyst­kie­go, co idzie z góry. Zo­bacz. Są pierw­sze ozna­ki wio­sny i od­dol­ne ini­cja­ty­wy takie jak walka z ole­jem pal­mo­wym. Nie oszu­kuj­my się jed­nak, że mamy nie­wia­do­mo jaki prze­mysł. I dla­te­go… I dla­te­go naszą stra­te­gią po­wi­nien być so­ftwa­re. Mam tutaj pre­zen­ta­cję. Na slaj­dzie numer dwa jest przy­kład z Rosji, która po upad­ku ZSRR wy­bi­ła się pro­du­ku­jąc bar­dzo do­bre­go PTS–DOS czy pro­gra­my pa­ku­ją­ce, albo an­ty­wi­ru­so­we. I to jest nasza przy­szłość, czyli ko­rzy­sta­nie z har­dwa­re, który jest „Good eno­ugh” i umiesz­cza­nie tam na­sze­go so­ftwa­re. – Były mi­ni­ster Glyn­ski uśmiech­nął się pod wąsem i wypił łyk bez­al­ko­ho­lo­we­go szla­chec­kie­go.

– Chło­pie, o czym ty bre­dzisz? Prze­sta­wi­ło ci się w gło­wie od tych bef­szty­ków z Ar­gen­ty­ny. Zjadł­byś w końcu po­rząd­ne­go scha­bo­we­go i ta­ta­ra. – Za­śmiał się jeden z roz­mów­ców.

– Ja przy­naj­mniej nie pro­mu­ję tego two­je­go gówna z kin.

– Od­czep się.

– Pa­no­wie, pa­no­wie, pa­no­wie, mamy wspól­ny cel, kon­kre­ty. Nam in­te­re­sy die­łać – ode­zwał się ich ko­le­ga ze szkol­nej ławy.

– Dobra, chce­cie kon­kre­tów, to po­wiem wam tyle. Na­sto­lat­kom płacą gro­sze za to, żeby pie­przy­ły trzy po trzy, że naj­waż­niej­szym pro­ble­mem jest nie­uży­wa­nie „to” za­miast „ten” czy „ta”.

– Słu­chaj, to się kie­dyś skoń­czy. Sły­sze­li­ście o tej ini­cja­ty­wie No­wo­cze­sność? Po­de­pnij­my się. Nasi lu­dzie są za gra­ni­cą i mają środ­ki na to, żeby im­ple­men­to­wać u nas tech­no­lo­gie. Za­chę­caj­my ich i wy­ko­rzy­staj­my open so­ur­ce. Rok Li­nu­xa…

Kilka osób par­sk­nę­ło śmie­chem.

– Znowu?

– Mo­że­my też wspie­rać Re­ac­tOS czy Haiku.

– Te trupy? Prze­cież to an­ty­ki.

– No dobra, to cho­ciaż ten pierw­szy. Mamy w ad­mi­ni­stra­cji dużo sta­re­go opro­gra­mo­wa­nia na Win­dows, któ­re­go nie spo­sób prze­nieść w jeden dzień.

– Li­to­ści. A bez­pie­czeń­stwo?

– Jakie bez­pie­czeń­stwo jest po­trzeb­ne, gdy masz jeden pro­gram uży­wa­ny z jed­nym urzą­dze­niem i to wszyst­ko jest do­łą­czo­ne od sieci?

– To niech wspie­ra­ją Re­du­xOS.

– A co to za dziwo?

– Na­pi­sa­ny w Rust.

– Rust? To od tej fun­da­cji, co ma te swoje ma­ni­fe­sty rów­no­ści?

– Tej samej, ale to nie­waż­ne. Le­piej niech dzie­cia­ki piszą w tym czymś niż w ja­kiejś sta­rej Javie czy Ja­va­Script. A zresz­tą, zrób­my ina­czej. Za­chę­caj­my mło­dych, żeby pra­co­wa­li dla nas u nas. Dajmy im miesz­ka­nia i je­dze­nie.

– Pach­nie so­cja­li­zmem.

– Zejdź­cie na zie­mię. Taki Go­ogle ma dar­mo­we sto­łów­ki dla pra­cow­ni­ków. To nie so­cja­lizm? Nie bę­dzie­my prze­cież otwie­rać barów mlecz­nych, można do­fi­nan­so­wać ja­kieś knaj­py, żeby były i pie­ro­gi, i jakaś chińsz­czy­zna, i owoce morza.

– I ośmior­nicz­ki. – Ktoś par­sk­nął śmie­chem.

– A dla­cze­go nie? Zbu­duj­my coś na wzór Go­ogle, to będą i ośmior­nicz­ki.

– Ame­ry­ka­nie nie dadzą nam zro­bić kon­ku­ren­cji.

– A bar­dzo do­brze, że o tym mó­wisz. Wi­dzia­łeś, co In­ter­net mówi o na­szych ko­cha­nych so­jusz­ni­kach?

– Pokaż.

Jeden z uczest­ni­ków wy­cią­gnął te­le­fon i po­ka­zał wiersz:

 

„I ugi­na­ją swe karki,

miśki i inne smar­ki,

a pre­zy­dent golfa woli,

daj­cie kasy, to nie boli,

 

ku­puj­cie maca i In­te­la dziu­ry

i F trzy­dzie­ści pięć,

i sie­dem trzy sie­dem, który

skle­cił za Hin­du­sa zięć,

 

a jak to za mało, są dre­am­li­ne­ry,

i ka­ga­niec sie­dem czte­ry czte­ry,

i spryt­ne Pa­trio­ty,

i w de­mo­kra­cje za­sob­ne floty,

 

my po­rzą­dek za­pro­wa­dzi­my

ro­biąc to, co po­trze­ba,

wizy jak kun­dlom rzu­ci­my,

bo nie­wol­ni­ków nikt nam nie da,

 

i choć Lach pra­co­wi­ty i uczyn­ny,

to wy­ko­rzy­sta­ny jak nikt inny,

i do­sta­je wciąż nowe po­dat­ki,

do spła­ca­nia przez dziat­ków dziat­ki,

 

i choć pra­cu­ją uczci­wi Po­la­cy

w koł­cho­zach wszel­kich mu­go­li,

i pcha­ją wózek w pracy,

bo nikt nie chce ich doli,

 

to pra­cu­ją nie na sie­bie

każdy mocno zaś ich jebie…”

 

– Cie­ka­we, cie­ka­we. Od­po­wiem tak. W li­sto­pa­dzie 2018 ruch z ser­we­rów Go­ogle zo­stał prze­kie­ro­wa­ny przez Rosję, Chiny i Ni­ge­rię. Oni tego nie ogar­nia­ją, do tego duża część pra­cow­ni­ków i tak jest z Azji i Eu­ro­py. To wszyst­ko trzy­ma się na słowo ho­no­ru. Jak za­mkną wizy, to wiel­kie firmy są ugo­to­wa­ne. Na­praw­dę wie­rzy­cie w to, że Apple prze­nie­sie pro­duk­cję do USA? Albo że Intel od­zy­ska pa­no­wa­nie na rynku? Znajdź­my naszą niszę tech­no­lo­gicz­ną, dajmy lu­dziom żar­cie i miesz­ka­nie, i sami niech bu­du­ją do­bro­byt.

– Jak z gra­fe­nem?

– Ty mi tu nie wy­jeż­dżam z gra­fe­nem. Wzię­li­ście kasę, to się nie udało.

– A sa­mo­cho­dy elek­trycz­ne? Mie­li­śmy być po­tę­gą.

– To już wina rządu.

– Pa­no­wie, pa­no­wie, nie kłóć­cie się. – Go­rą­ca szla­chec­ka krew znów mu­sia­ła być ostu­dzo­na przez La­chim­kie­wi­cza.

– Dobra, niby jak te miesz­ka­nia spła­ci­cie?

– Za­łóż­my, że miesz­ka­nie bę­dzie wy­ce­nio­ne w cenie ryn­ko­wej minus trzy­dzie­ści pro­cent. Za­staw­my lasy czy co­kol­wiek in­ne­go, ale na li­tość boską, wy­ko­rzy­staj­my naszą szan­sę po Bre­xi­cie i ścią­gnij­my ludzi.

– Za­sta­wić lasy, kurwa lu­dzie, na­graj­cie się i po­słu­chaj­cie. Mało wam jesz­cze pro­ble­mów po tym, jak chcą od nas tych wy­du­ma­nych re­pa­ra­cji wo­jen­nych?

– No to niech sobie sami zbu­du­ją te miesz­ka­nia.

– Jak sto­li­ki z Ikei?

– A co stoi na prze­szko­dzie?

 

Część fran­cu­ska

Atabe nie była nigdy za­an­ga­żo­wa­na mocno w po­li­ty­kę, ale teraz odło­ży­ła swo­je­go iPho­ne z moc­nym nie­sma­kiem.

„Fa­szyzm. Flagę spa­li­li”. – Nawet dłu­gie ty­go­dnie po dniu nie­pod­le­gło­ści za­gra­nicz­ne por­ta­le ją­trzy­ły pi­sząc, że znie­wa­żo­no flagę trzesz­czą­cej w po­sa­dach Eu­ro­py, w któ­rej wszy­scy mieli ska­kać tak samo, a skoń­czy­ło się na tym, że byli równi i rów­niej­si.

We Fran­cji pa­łu­ją re­gu­lar­nie ludzi, a ci o tej fla­dze i wła­dzy. Ohyda – po­my­śla­ła przy­tom­nie dziew­czy­na.

„Ka­ta­stro­fa dla pol­skiej de­mo­kra­cji".

„Le­ga­li­za­cja mał­żeństw i ma­ri­hu­any”.

Na­pi­sa­li­by le­piej o ar­ty­ku­le je­de­na­stym i trzy­na­stym, a nie de­pra­wa­cji. – Za­uwa­ży­ła, jak to media były za­kła­ma­ne.

 

Pol­ska

– Plan jest nie­zły, ale co ze sprzę­tem? – Roz­po­czął dys­ku­sję jeden z człon­ków zjed­no­czo­nej opo­zy­cji po przed­sta­wie­niu nowej stra­te­gii przez Świa­tło.

– Jak to co? Nie mamy prze­cież za­kła­dów.

– A te wszyst­kie pol­skie te­le­fo­ny i marki?

– Naj­czę­ściej chińsz­czy­zna z pol­skim logo. Je­dy­nym więk­szym za­kła­dem pro­du­ku­ją­cym za­awan­so­wa­ną elek­tro­ni­kę jest chyba Wilk Elek­tro­nik.

– A nie jest to tak, że skła­da­ją tylko kom­po­nen­ty?

– No tro­chę.

– No do­brze, nie mamy sprzę­tu, czy można coś z tym zro­bić?

– Myślę, że można i to dużo. Po­pa­trz­cie na Apple. Firma tak wiele razy brała go­to­we roz­wią­za­nia i łą­czy­ła je w re­wo­lu­cyj­ne pro­duk­ty.

– Mamy robić tak samo?

– A mamy. Nasze hasło to „mniej to wię­cej”. I mam tu od razu kilka po­my­słów. Po­mysł pierw­szy – bę­dzie­my pro­du­ko­wać ka­dłub­ki do lap­to­pów, gdzie całe chło­dze­nie bę­dzie gra­wi­ta­cyj­ne.

– Czy to nie głu­po­ta?

– Płyta głów­na może być z tyłu ekra­nu, do tego dobre cie­pło­wo­dy, i mamy prze­pis na lap­to­pa roku. Idźmy dalej i zrób­my obu­do­wy sta­cjo­nar­ne, gdzie całe go­rą­co uno­sić się bę­dzie do góry. I po­mysł ko­lej­ny – wy­eli­mi­nuj­my wszyst­kie nie­po­trzeb­ne świa­teł­ka jak te w kar­tach Ether­net, a do tego niech mi­kro­fo­ny i ka­mer­ki będą wy­łą­czo­ne pstrycz­ka­mi.

– Nie za­ga­lo­po­wał się pan, panie pośle? To są prze­cież pier­do­ły.

– Od cze­goś trze­ba za­cząć. Są firmy, które to robią i mają się cał­kiem nie­źle.

– Chciał­bym to zo­ba­czyć.

– Sys­te­m76. Za­ga­lo­po­wał­bym się, gdy­bym mówił o wy­ci­na­niu Intel ME. Za­łóż­my, że te wszyst­kie do­dat­ko­we funk­cje wy­ma­ga­ją jeden Watt wię­cej – jeśli po­mno­ży­my to przez mi­lio­ny jed­no­stek, to mamy cał­kiem nie­złe mar­no­wa­nie ener­gii.

– A jak włą­czy­my do tego mło­dych?

– Coś się wy­my­śli.

 

An­glia

– Panie pro­fe­so­rze, chciał­bym za­pro­po­no­wać pracę z ob­sza­ru sztucz­nej in­te­li­gen­cji i sys­te­mów roz­pro­szo­nych.

– Słu­cham.

– A gdyby tak wy­ko­rzy­stać to, że we wszyst­kich no­wych te­le­fo­nach mamy pro­ce­so­ry do na­ucza­nia ma­szy­no­we­go?

– Nie są zbyt mocne.

– No nie są, ale są po­łą­czo­ne z sie­cią.

– Teo­re­tycz­nie można je wy­łą­czyć.

– Teo­re­tycz­nie. No to użyj­my Al­ways Con­nec­ted PC. Te mają moc­niej­sze pro­ce­so­ry i karty gra­ficz­ne.

– Co pan wła­ści­wie chce zro­bić?

– Pro­to­typ kodu, który się re­pli­ku­je i wy­ko­rzy­stu­je jed­nost­ki do roz­po­zna­wa­nia twa­rzy.

– Nie po­my­ślał pan o jed­nym, czyli tym, że jed­nost­ki mu­sia­ła­by wy­mie­niać dane mię­dzy sobą. Je­stem pe­wien, że to bę­dzie nie­efek­tyw­ne i na­rzut na ko­mu­ni­ka­cję bę­dzie zbyt wiel­ki.

– I wła­śnie dla­te­go chciał­bym to spraw­dzić. Taki duch w ma­szy­nie.

– Pana temat, pana ry­zy­ko.

To­masz uśmiech­nął się, bo wie­dział, że in­tu­icja go nie myli. Re­ali­zu­jąc ten pro­jekt czuł się jak dwa­dzie­ścia lat wcze­śniej, teraz jed­nak miał cel i środ­ki, żeby go zre­ali­zo­wać…

 

Pol­ska

– Co mi ta opo­zy­cja chce wci­snąć? To ja­kieś bzdu­ry, że jak się cof­nie­my, to bę­dzie­my moc­niej­si. Trze­ba in­we­sto­wać, in­we­sto­wać i jesz­cze raz in­we­sto­wać, a nie zwi­jać się. Zrób­cie jakiś nowy tram­waj to­le­ran­cji czy tęczę… Niech Pesa znowu coś opro­te­stu­je…

– Panie prze­wod­ni­czą­cy, skończ­my z tym syn­dro­mem kraju ko­lo­nial­ne­go.

– Nie ro­zu­miem.

– Im kraj bied­niej­szy, tym droż­szy sprzęt ku­pu­je, czy to po­trzeb­ne czy nie. Przez lata te­sto­wa­no na nas różne tech­no­lo­gie. Pan po­pa­trzy ma swój sprzęt. Jest moc­niej­szy niż kie­dy­kol­wiek, a na od­pa­le­nie głu­pie­go Worda czeka pan kil­ka­na­ście se­kund. Pro­blem nie jest w tym, że nie mamy środ­ków, tylko w tym, że je nie­efek­tyw­ne wy­ko­rzy­stu­je­my. W po­li­ty­ce mamy mar­gi­nal­ne zna­cze­nie… Ale jeśli prze­ko­na­ny zdol­nych w kraju i za gra­ni­cą, że bę­dzie­my uprasz­czać wszyst­ko jak w Szwaj­ca­rii, że bę­dzie­my się po­pra­wiać, to sam pan zo­ba­czy…

– Oj synku, synku, chyba cię prze­ka­ba­ci­li na swoją stro­nę.

 

Część nie­miec­ka

Mi­cha­elan­ge­lo dzia­ła­ło, a on za­sta­na­wiał się, jak zre­wo­lu­cjo­ni­zu­je to całą in­for­ma­ty­kę, prze­żar­tą kom­pa­ty­bil­no­ścią wstecz­ną. Kod ścią­ga­ło ty­sią­ce ludzi, teraz po­zo­sta­ło tylko za­in­te­re­so­wać ludzi w kraju.

La­chim ziew­nął i włą­czył Net­fli­xa, w któ­rym za­czął szu­kać cze­goś pol­skie­go do oglą­da­nia. 1983 miało nie­złe oceny, więc zde­cy­do­wał się zro­bić ma­ra­ton. Oglą­dał przy­go­dy Ka­je­ta­na i miał dużo uwag.

Ko­mu­chy wy­bie­la­ją to, co się dzia­ło po osiem­dzie­sią­tym dzie­wią­tym. Po­ka­zu­ją, że bez ka­pi­ta­li­zmu by­ło­by znacz­nie go­rzej. A może na od­wrót, że z ko­mu­ni­zmem by­ło­by le­piej? – Po­dra­pał się po gło­wie. Kurwa. Czy to ważne, kto wy­my­ślił trasz­ki? Lu­dzie ucie­ka­ją z Pol­ski, nie rodzą dzie­ci, ta­pla­ją się we wła­snym głów­nie. Jeśli ko­mu­chy chcia­ły uto­pić kraj, jeśli chcia­ły zła­mać ducha na­ro­du, to im się udało… tylko prze­sa­dzi­li.

 

Pol­ska

– Za­cznij­my od apek, które wy­ja­śnia­ją pod­sta­wo­we rze­czy i które uczą hi­sto­rii, fi­zy­ki, ma­te­ma­ty­ki. – Wro­kin dążył do tego, żeby do­pra­co­wać plan.

– Ale to bę­dzie kosz­to­wać for­tu­nę.

– Nie, udo­stęp­ni­my kody na Gi­tHu­bie i lu­dzie sami je po­pra­wią.

– Jaja sobie ro­bisz?

– Pójdź­my dalej. Trans­por­to­id. Pa­mię­tasz? I ko­lej­na spra­wa. Żad­ne­go uży­wa­nia usług Go­ogle ani po­dob­nych wła­sno­ścio­wych roz­wią­zań. Róbmy to do­brze, a wła­ści­wie tak, żeby dzia­ła­ło rów­nież na czy­stym An­dro­idzie.

– Mam też inny po­mysł. WiFi, ale takie bez zna­ków iden­ty­fi­ka­cyj­nych.

– No ale prze­cież musi być jakiś iden­ty­fi­ka­tor.

– Setki urzą­dzeń bę­dzie two­rzy­ło sieć P2P z nu­me­ra­mi tym­cza­so­wy­mi, każda trans­mi­sja bę­dzie ska­ka­ło po pa­smach tak, że nie­moż­li­wo­ścią bę­dzie wy­śle­dze­nie tego, kto i co prze­sy­ła.

– Głu­po­ty ga­dasz.

– Nie je­stem in­for­ma­ty­kiem, ale cze­goś po­dob­ne­go uży­wa­no kie­dyś w Nowym Yorku. FBI było prze­ra­żo­ne i tego za­ka­za­ło. Dajmy lu­dziom praw­dzi­wie ano­ni­mo­wy In­ter­net.

– Mrzon­ki, do tego do­sta­ną na­rzę­dzia prze­ciw wła­dzy. Unia nam nie po­zwo­li.

– To zrób­my kon­tro­lo­wa­ny prze­ciek. Udo­stęp­nij­my za darmo plany urzą­dze­nia.

– A ja myślę, że trze­ba do­trzeć do in­nych grup. „Spodnie dwa­dzie­ścia czte­ry, ma­ry­nar­ka dwa­dzie­ścia osiem, Płasz­czyk czter­dzie­ści. A mówią, że ludzi nie stać”. Mówi to wam coś? Na tym trze­ba się sku­pić. Tech­nicz­ni już wy­je­cha­li i mu­si­my do­trzeć do nor­mal­nych zwy­kłych ludzi. Nie mamy wy­bo­ru, jeśli kie­dy­kol­wiek chce­my coś zna­czyć.

– No wła­śnie, co z pro­jek­tem Vega?

– Po­li­ty­ka już wkrót­ce w ki­nach.

– Wi­dzia­łem zwia­stun. nie za pry­mi­tyw­ne to?

– Co do chuja? A mamy wybór?

 

Część fran­cu­ska

Atabe miała dosyć swo­je­go życia. Chcia­ła coś w nim zmie­nić i dla­te­go w końcu za­ję­ła się dzia­łal­no­ścią cha­ry­ta­tyw­ną.

Ostat­nio wró­ci­ła w Pol­ski i nie chcia­ła tam na razie wra­cać. Była znie­sma­czo­na po wy­jeź­dzie, gdzie zo­ba­czy­ła re­kla­my w ki­nach, które pro­mo­wa­ły biało–czar­ne mał­żeń­stwa Polek. Za­miast swoj­skiej Ci­chej Nocy było Si­lent Night i Stie­le Nacht, a na każ­dym uję­ciu pierw­sza była ciem­no­skó­ra osoba.

Ogól­nie w całej Eu­ro­pie wrza­ło. Nie­któ­rzy mó­wi­li, że chcia­no zmu­sić Żydów do aliji i uciecz­ki z Eu­ro­py, nie­któ­rzy, że cho­dzi­ło o znisz­cze­nie bia­łe­go czło­wie­ka

Niech zstą­pi duch twój, niech zstą­pi duch twój, i od­no­si ob­li­cze ziemi, tej ziemi. – za­czę­ła się żar­li­wie mo­dlić.

 

Pol­ska

– Trze­ba za­cząć kry­ty­ko­wać firmy, które wpro­wa­dza­ją na nasz rynek masę śmie­cia. – Nowa stra­te­gia opo­zy­cji zdo­by­wa­ła ko­lej­nych zwo­len­ni­ków.

– No to do­sta­nie­my kry­ty­kę, że nisz­czy­my pol­ski biz­nes.

– Czy mo­że­my im w czymś pomoc, żeby ob­ni­ży­li kosz­ty?

– Eeee, pomoc praw­ną w po­łą­cze­niu sił? Ob­słu­gę praw­ną? Ne­go­cja­cje z Go­ogle?

– Wie­cie co? Pie­przy­cie trzy po trzy. Lu­dzie się duszą smo­giem w mia­stach, a wy mó­wi­cie o ja­kichś ap­kach i in­nych far­ma­zo­nach. Oni po­trze­bu­ją bar­dziej przy­ziem­nej po­mo­cy.

– No do­brze, to dajmy im no­wo­cze­sne piece w za­mian za ser­we­row­nie. Niech utrzy­mu­ją dajmy na to przez pięć lat nasze ser­we­ry w do­mach jako spła­tę pie­ców, a my zbu­du­je­my chmu­ry na miarę na­szych moż­li­wo­ści.

– Pan wy­ba­czy, ale ten slo­gan trąci pew­nym fil­mem z po­przed­niej epoki…

– Cloud to chmu­ra. Do­pro­wa­dzi­my In­ter­net, a w umo­wie bę­dzie­my brać od­po­wie­dzial­ność za con­tent.

– A co z pa­to­lo­gia­mi? Sprze­da­dzą sprzęt.

– Tam by trze­ba zro­bić ko­tłow­nie osie­dlo­we, poza tym sprzęt bę­dzie mocno mo­ni­to­ro­wa­ny.

– No to, wtedy lu­dzie na pewno się zgo­dzą. – Za­kpił sobie.

– Zgo­dzą się, jak do­sta­ną za darmo mocne gra­fi­ki i dajmy na to po szes­na­ście rdze­ni. My sprzęt, oni miej­sce.

– No, i taką no­wo­cze­sność ro­zu­miem.

 

An­glia

To­masz miał tego wie­czo­ra nie­zły ubaw, gdy firma, która go kie­dyś zwol­ni­ła, przy­sła­ła mu maila. Pro­szo­ny był o ocenę ich pra­cow­ni­ka w Q4 tego roku, cho­ciaż skoń­czył z nimi trzy lata wcze­śniej.

Przy­po­mnia­ła mu się jedna z roz­mów, które mu­siał pro­wa­dzić z ludź­mi w An­glii, któ­rzy nie mieli po­ję­cia o cu­dach no­wo­cze­snej tech­ni­ki:

– Na czym zo­stał zbu­do­wa­ny ten pro­jekt?

– Na tym lap­to­pie.

– Chce pan po­wie­dzieć, że warty mi­lio­ny kod jest two­rzo­ny na mar­nym lap­to­pie?

– Tak. To tylko po­ka­zu­je, że praw­dzi­wy in­ży­nier nie po­trze­bu­je czę­sto moc­ne­go sprzę­tu. Myślę, że to też do­sko­na­le po­ka­zu­je, ja­kich mamy ludzi.

– Nie zna się pan.

To­masz chciał coś robić, i ża­ło­wał tego, jak mocno mar­no­wa­ny jest cały ka­pi­tał ludz­ki…

 

Pol­ska

– Przy­kro mi, ale nie może pani wje­chać do kraju. – Urzęd­nik był grzecz­ny, ale sta­now­czy. – Nowe prze­pi­sy sa­ni­tar­ne.

Ko­bie­ta wy­gię­ła szy­der­czo usta, w które nie­daw­no wstrzyk­nię­to trzy­sta gram bo­tok­su naj­now­szej ge­ne­ra­cji, od­wró­ci­ła się osten­ta­cyj­nie do swo­jej sio­stry i po­wie­dzia­ła:

– Zo­bacz mała, jakie jaja.

– No tak, nie wiesz kim je­ste­śmy. I skąd je­dzie­my. – Sio­stra ko­bie­ty opar­ła osten­ta­cyj­nie ręką na bio­dra i od­wró­ci­ła się do męż­czy­zny, który nie chciał ich wpu­ścić:

– Wiesz kim je­ste­śmy? Ce­le­bryt­ka­mi. Ce–le–bry–tka–mi. Ro­zu­miesz ćwoku, czy to za trud­ne dla cie­bie?

– Przy­kro mi, ale mają panie zakaz wjaz­du do kraju. – Na męż­czyź­nie naj­wy­raź­niej nie ro­bi­ły wra­że­nia ich ob­raź­li­we słowa, wiel­kie wy­sta­ją­ce pier­si, skó­rza­ne mini ani buty do kolan.

– No zo­bacz. Coś im się tam po­prze­sta­wia­ło. Dobra mała, zaraz ich ob­sma­ru­je­my. To do gazet się na­da­je.

Obie panie za­czę­ły szu­kać te­le­fo­nów w dro­gich to­reb­kach, po chwi­li jak na ko­men­dę wy­cią­gnę­ły naj­now­sze mo­de­le iPho­ne w zło­tych po­krow­cach i pró­bo­wa­ły otwo­rzyć In­sta­gra­ma.

– Pro­szę prze­stać fil­mo­wać, to jest tutaj za­bro­nio­ne. – Urzęd­nik po­wie­dział to z moc­nym znu­dze­niem.

– Phi. – prych­nę­ła star­sza sio­stra i za­czę­ła ude­rzać w ekran pa­znok­ciem, na któ­rym miała małe krysz­tał­ki Swa­ro­vskie­go:

– A to złom. Dawaj sio­stra, na­gry­wa­my z ka­me­ry.

Jej sio­stra skie­ro­wa­ła na nią te­le­fon, a w cza­sie, gdy ko­bie­ta po­pra­wia­ła włosy, urzęd­nik dalej pro­sił:

– Pro­szę to wy­łą­czyć, bo wezwę straż.

– Wi–ta–my na–szych fanów… I Mo­ha­me­da… – Zdą­ży­ła po­wie­dzieć jedna z sióstr, a druga dodać „Cześć Mohuś”, gdy nagle jak spod ziemi po­ja­wi­li się żoł­nie­rze, któ­rzy je oto­czy­li, wy­trą­ca­jąc dro­gie za­baw­ki z rąk.

 

Część nie­miec­ka

„Sio­stry zo­sta­ły aresz­to­wa­ne na gra­ni­cy Pol­ski za nie­le­gal­ną próbę prze­kro­cze­nia gra­ni­cy. Mają od­po­wia­dać za sta­wia­nie oporu, znie­wa­że­nie urzęd­ni­ków oraz znie­wa­że­nie hymnu. Sąd nie zgo­dził się na ogrom­ną kau­cję, którą miał wpła­cić jeden z kra­jów Bli­skie­go Wscho­du. Spra­wa jest roz­wo­jo­wa”. – La­chim odło­żył ta­blet naj­now­szej ge­ne­ra­cji, które LOT do­kła­dał do bi­le­tu każ­de­go pa­sa­że­ra, który osią­gnął sta­tus het­ma­na.

Mości panie, gonić kurwy i zło­dzie­je – po­my­ślał pijąc szam­pa­na Aż im dupa spar­szy­wie­je.

Ostat­nio miał dużo prze­my­śleń na temat na­ro­do­wo­ści. Szcze­gól­nie dużo dało mu do my­śle­nia py­ta­nie:

– Sind Sie fer­tig?

Chyba już wie­dział, dla­cze­go ci wszy­scy nie­miec­ko­ję­zycz­ni są tacy, a nie inni. Bo u in­nych mówi się ład­nie, mięk­ko i przy­jem­nie, a u nich nio­są­cy pomoc am­bu­lans to szorst­ki i twar­dy „Kran­ken­wa­gen”. Aż nie chce się cho­ro­wać i zęby bolą od sa­me­go mó­wie­nia, gdy się za­ma­wia to coś.

Pełno jest też ta­kich in­nych słó­wek, i La­chim wie­dział już, że to dla­te­go nie­miasz­ki są tacy zimni i dla­te­go po­trze­bu­ją swo­ich Okto­ber­fest, gdzie cycki ska­czą wzdłuż i wszerz.

Nie­wy­ży­ci ci lu­dzie, to i szu­ka­ją tej swo­jej Le­ben­slauf.

Chło­pak do­szedł do wnio­sku, że nawet o mi­ło­ści nie po­tra­fi­li mówić, i coś ta­kie­go jak „Ko­cham Cię mój mo­tyl­ku” to od­py­cha­ją­ce „Ich liebe dich mein Schmet­ter­ling”.

 

Pol­ska

– Józef Pił­sud­ski był wiel­kim mężem stanu i wzo­rem do na­śla­do­wa­nia. Pa­mię­taj­my o nim, i wszyst­kich Po­la­kach, któ­rzy zgi­nę­li w Ka­ty­niu pod Smo­leń­skiem. – Jedna z do­brych uczen­nic, bę­dą­ca córką lo­kal­ne­go po­li­ty­ka, skoń­czy­ła krót­ką kwe­stię, ukło­ni­ła się i wró­ci­ła do rzędu na sce­nie.

– Tam tam tam tam tam tam. – Marsz ża­łob­ny Szo­pe­na wy­peł­nił mury szko­ły z tra­dy­cja­mi, a dzie­ci w mun­dur­kach za­czę­ły re­cy­to­wać do­kład­nie to, co rok wcze­śniej.

 

„Lądy i morza prze­mie­rzam,

po­zna­ję kraje z pod­nie­sio­nym czo­łem.

 

Pol­skę mam w sercu.

Nie pytam się, nie pytam się, skąd się tu wzią­łem.

 

Dumny je­stem z wol­no­ści.

Dumny z nie­pod­le­gło­ści.

 

Je­stem Po­la­kiem, byłem i po­zo­sta­nę.

Nie dam się zdraj­com

Wier­ny oj­czyź­nie po grób stanę”

 

Głów­ny pa­trio­ta szko­ły od­zna­czył od­po­wied­ni punkt na spe­cjal­nym ar­ku­szu, który potem mu­siał ode­słać do ku­ra­to­rium. Wiersz zo­stał na­pi­sa­ny przez naj­lep­szych spe­cja­li­stów i miał roz­bu­dzić war­to­ści pa­trio­tycz­ne.

Nagle za ple­ca­mi dzie­ci włą­czył się ekran na ścia­nie, na któ­rym po­ka­za­ła się pol­ska flaga. Z gło­śni­ków dało się sły­szeć słowa:

 

„Dzi­siaj jest dzień je­de­na­sty li­sto­pa­da

i ro­bi­my to, co nam wy­pa­da.

Dzień ten świę­tu­je­my,

i żyć chce­my, jak chce­my.

Dzi­siaj jest dzień je­de­na­sty li­sto­pa­da.

No­wo­cze­sna niech żyje, pro­wa­dzi, po­ma­ga.”

 

Nie­któ­re dzie­ci wsta­ły, ro­ze­rwa­ły mun­dur­ki na pier­si, po­ka­zu­jąc ko­szul­ki z lo­giem par­tii, i za­czę­ły skan­do­wać „No–wo–cze–sność. No–wo–cze–sność”.

 

– To skan­dal. – Dy­rek­tor spoj­rzał na wy­cho­waw­czy­nię i wy­szedł, a wraz z nim wy­szła duża część kadry na­uczy­ciel­skiej.

Ko­bie­ta nie miała nic z tym wspól­ne­go, ale była też tak bli­ska eme­ry­tu­ry, że w sumie jej to nie wzru­szy­ło. Do­świad­czo­na pe­da­gog po­my­śla­ła, że kie­dyś młoda i pełna sama ide­ałów sama wal­czy­ła o lep­sze jutro.

Wtedy wro­giem były ko­mu­chy, a teraz?

 

Część fran­cu­ska

„Eu­ro­pa umie­ra i cały ten roz­pacz­li­wy gest ścią­ga­nia ludzi z Afry­ki na nie­wie­le się zdał. Nie do­ce­ni­li lep­szych wa­run­ków życia, nie chcie­li ich za­cho­wać, tylko wo­le­li wpro­wa­dzać to, co przy­wieź­li od sie­bie”.

Atabe była bar­dzo za­do­wo­lo­na z frag­men­tu, który wła­śnie na­pi­sa­ła i z tego, że miesz­ka w kraju, w któ­rym wol­ność słowa nadal jest tak ważna.

Bała się, bo za­uwa­ży­ła ozna­ki roz­kła­du rów­nież tu, gdzie się znaj­do­wa­ła. Były de­li­kat­ne i nie­mal nie­zau­wa­żal­ne. Po­ciąg po­ma­lo­wa­ny graf­fi­ti. Ślady opon na par­kin­gu po tym, jak ktoś krę­cił bącz­ki. Brak mi­łe­go po­wi­ta­nia przy wej­ściu do au­to­bu­su.

Coś wi­sia­ło w po­wie­trzu.

 

Pol­ska

– Przed­sta­wia­my pań­stwu wy­ni­ki wy­bo­rów. Na pierw­szym miej­scu par­tia rzą­dzą­ca, na dru­gim ko­ali­cja, a Świa­tło nie prze­kra­cza progu wy­bor­cze­go. – Spi­ker w te­le­wi­zji nie ukry­wał en­tu­zja­zmu.

 

An­glia

Kurwa. Syn­drom sztok­holm­ski.

Wie­dzial, że jego środ­ki po­zo­sta­wio­ne w kraju znów stra­cą na war­to­ści, gdy rząd za­cznie roz­da­wać ko­lej­ne nie­swo­je pie­nią­dze.

Do­brze, że je­ste­śmy jak fe­niks, i jak jest bar­dzo źle, to nagle do­sta­je­my po­zy­tyw­ne­go pier­dol­ca.

 

Pol­ska

– Re­for­ma są­dow­nic­twa po­pro­wa­dzi nas w kie­run­ku świe­tla­nej prze­szło­ści. – Spi­ker­ka te­le­wi­zji re­żi­mo­wej czy­ta­ła tekst, pod­czas gdy na czer­wo­nym pasku in­for­ma­cyj­nym widać było słowa:

„W dniu dzi­siej­szym aresz­to­wa­no wielu dzia­ła­czy opo­zy­cji, któ­rzy pró­bo­wa­li oba­lić obo­wią­zu­ją­cy w kraju po­rzą­dek”.

– Prze­cho­dzi­my do ką­ci­ka tech­nicz­ne­go. Przed pań­stwem wy­wiad z in­ży­nie­rem Mar­ci­nia­kiem, który przed­sta­wi nam nowe drony po­li­cyj­ne.

 

[1] Wik­tor Hugo „Nędz­ni­cy”