Szeol

Szara postać, jak blade widmo, jak szary duch, mknęła wśród tafli obsydianu, wyrastających po obu stronach, jak przeklęte nadmorskie klify. Pyszniły się one i tętniły kalejdoskopem przekrzywionych wizji, pękniętych wyobrażeń, koślawych form, przypominając przepoczwarzone zwierciadło, które odziera z normalności i wypluwa chaos. Dawało to poczucie lęku, zgryzoty, jednocześnie podziwu nad pięknem możliwości rozbicia formy. Formy, która jest nudna, dopiero gdy coś z niej wypłynie, daję możliwość kreacji, nie zawsze pięknej, nie zawsze budzącej podziw, sama kreacja jednak jest sensem. Tworzyły korytarz śmiejący się z kształtów. Dawały czarujący spektakl o dziwności, odczarowujący z ram, atawizmów, stereotypów, odrzucający setki masek, które spadając, raz za razem, odsłaniały mglisty, jednak coraz prawdziwszy obraz. U stóp postaci, szeleścił drobny żwir, którego szelest, jak kamerton, nastrajał do trudu. Wśród szelestu, dało się czasami słyszeć głosy, które mógłby być zwidami, ułudami, szeptały zaciekle, z trudem dało się z tego szelestu wyłowić znaczenie:

– Czas roztapia twój świat, jak para skraplające lód.

Żwir szeleścił, nadając rytm.

– Dlaczego dałeś im płakać, otumaniony bezczynnością?

Rytm upajał.

– Krzywdy są nieśmiertelne. Wybaczenie to ułuda.

Rytm bolał.

– Skutki określają kontekst bezsensu.

Rytm kaleczył.

– Krew plami trwale, zmycie jej to blaga, szare kłamstwo.

Rytm parzył.

– Przegrałeś z odpowiedzialnością. Przegrałeś, bo chciałeś.

Rytm szeleścił.

Obsydianowy korytarz się skończył. Odsłonił pustą tundrę, po której mknął i jęczał, przeraźliwie zimny wicher, jakby torturowany, jakby krzyczał z bólu. Tundra rozciągała się po horyzont, tu i ówdzie, upstrzona martwymi drzewami, na których dostrzec można było kruki, ogromne niczym orły, zastygłe, jak zamrożone. Ich pióra nie falowały, mimo szalejącego wiatru. Jedynie ich dzioby, rachitycznie, mechanicznie ruszały się w dół i w górę, jednak nie wydawały dźwięku. Wicher wył. Żwir kaleczył opuchłe już stopy szarego wędrowca. Mimo to mknął dalej, obrał tę drogę już dawno, dalsze działania stanowiły jedynie konsekwencję. Podszedł do jednego z drzew i spojrzał na kruka. Ten nie zareagował. Stał tylko, szklanym wzrokiem w dal wpatrzony.

– Jako demon rozmarzony. – pomyślał wędrowiec.

Kroczył dalej i nie wiedzieć kiedy, obok niego, zmaterializowała się postać. Postać posępna, groźna i piękna, postać jego zguby, nadziei i straty. Postać będąca tylko bladym cieniem, jak wszystko wokół. Postać, która zmaterializowała się dla zabawy zorganizowanej przez przeznaczenie, ku poklaskowi przypadku, dla próżnego triumfu przyczynowości.

– Klara? – rzucił głosem wątłym, lękliwym, niepewnym. Poczuł mokre ciepło łez, które po chwili zwiał mroźny wicher. – Ja… Ja… Wiesz, że tego nie chciałem. Tyle bezsensowych decyzji, nie potrafiłem przewidzieć, ciągle myślałem, że jest jeszcze czas. Przecież nie wiedziałem ile go zostało, mogłem to wszystko naprawić, ale nie dostałem więcej szans. – głos załamywał mu się, krtań zaciskała pod nadmiarem rozpaczy. – Powiedz tylko, że mi wybaczasz, że mnie nienawidzisz, ale wybaczasz. Potrzebuję tego Klaro, proszę!

Nie było jednak Klary. Nie było wybaczenia. Był tylko zwid, pusta tundra i kruki patrzące w niebyt. Był szelest żwiru i przeraźliwe wycie wiatru.

– Bezlitosna ostateczność śmierci… – rzucił do siebie.

Podróż bez celu, wśród bezbrzeżnych przestrzeni, obradzała we wspomnienia, wypłowiałe marzenia. W poćwiartowane hausty moralnych rozterek, połykanych jak szklane, rozbite tabletki. Czerstwe nadzieje, amorficzne, blade, płonęły i łkały, rozpostarte na popielatej płachcie wizji, matactw, iluzji, zaściankowych popędów, przepychanych, raz po raz, przez następne próby. Próby, pragnące coś znaczyć, jednak pragnieniem pustym, wywodzącym się z samej idei tego słowa, nie zaś z jego znaczenia. Stanowiące zaledwie pusty, grzechoczący kościec, zasilany sztucznie, nienaturalnie, opity przeźroczystością. Samotne marzenia, obijające się o kolejne skrawki świadomości, szeleściły miarowo, nierozważnie, roiły się jak komary, bzyczały o tym co warto, ulotne jak liście, wciąż spadały, umierały. Denerwujące w swojej prawdzie, którą chciało się odepchnąć, rozepchać, jak tłum turystów patrzących na sztukę, bez zrozumienia, bez sensu, patrzących, bo wypadało patrzeć, bo mówili, że trzeba. Roiło się od tych decyzji, o ich konsekwencjach, które miały być jakieś takie lepsze, pełniejsze, miały smakować jak miód i marcepan, nie jak popiół i błoto. Miały oferować znaczenie, otulone ciepłym kocem, bezpieczne, a nie wybatożone przez męczeński bat wysuszającego dna. Dna bez końca, najdenniejszego dna, którego mroźna otchłań, próbowała opowiedzieć coś o życiu. O smaku, aromacie, o delikatnych kęsach jego kremowej formy. Wiele bólu kosztuje przebicie się przez jej ciemność, by wyskrobać złote fragmenty, wśród gargantuicznych pokładów mułu. Czy odwaga jest coś warta, czy poświęcenie lśni jak diament, czy jak jego kopia? Ropiejące czyraki, rozcinane wciąż na nowo, zasklepiane przez próby odkodowana planu, planu życia, a może planu śmierci, bo celem zawsze jest koniec. Opowieść o życiu, składa się z sumy dążeń do rozczarowań. A największym rozczarowaniem jest śmierć, której nie można zaakceptować, można się z nią tylko pogodzić, co daję pękniętą wskazówkę do prawdy. Całość tego, zaplątane jest w bezkształtnym marzeniu o szczęściu, które wydaję się drwić i śmiać, bo każda próba jego dosięgnięcia, kończy się mignięciem ekscytacji. Mignięcie, jak to mignięcie, znika i zostawia tętniące poczucie pustki. Suma tych rezydualnych mignięć, to nadwartość. Kilka pięknych mignięć, skąpana w pustym, bezsensownym sztormie. To jest właśnie droga, biel i skaza. To droga, na którą był skazany. A właściwie na jej koniec.

Żwir szeleścił wśród szaleństwa wspomnień przeżyć dawnych dni.

– Może trzeba było więcej. Odważniej. Czy odważniej to lepiej? I co to wszystko znaczy? Co mi daje, ta nieskończona pokuta?

Słowa pomknęły gdzieś na wietrze, zaplątane w zapytaniu. W dali znowu coś mignęło, jakaś zjawa wnet przemknęła. Przypominała tańczący w zamieci śnieg, o humanoidalnej formie. Jej oczy za to lśniły czerwienią, złowrogą przestrogą, przypominając dwa pęknięte rubiny. Przypominając dwie okrągłe plamy krwi na śniegu.

– Tyle miałeś czasu, a ten jest skończony, szary cieniu. – Zabrzmiała z mocą, głosem przypominającym huragan szeleszczący w koronach drzew. – Czas ciągle gaśnie, znika, wypala się. Parcieje, marnieje, jęczy i dręczy. To właśnie ten jęk widzisz wokół. Brak tu perspektywy odmiany, nie ma mowy tedy o pokucie. Wszystko stanowi konsekwencje, to najdoskonalszy imperatyw, tętniący w każdym. Zagłuszany jednak, prowadzi do pustki. Czasami nie ma miejsca na zadośćuczynienie. Tak naprawdę nigdy nie ma miejsca, jest tylko jego iluzja. Nie znając czasu końca, plan o odkupieniu win jest marnym żartem. Czerstwym paradoksem. Wsłuchaj się w szelest, to jedyne co zostało.

Mroźny wiatr, mroził bardziej. Mgła otulała mroźnym kocem. Legiony innych pustych skorup, bladych mar, zalały pustą tundrę. Szary cień wkroczył w korowód, miarowo, wręcz odruchowo, niesiony przez wiatr. Szelest nastrojony, zaczął deklamować nieskończenie martwą mantrę: 

 

Szereg Szeolu, szorując podeszwy,

Szedł wśród szadzi, utaplany we śnie.

Szarzy, bez twarzy, bez marzeń, bez gaży,

Szli dalej, szli dalej, szli dalej w tej mgle,

 

Szacując swe szanse, niemal oniemieli,

Tosz nic im nie wyszło, w ich skali szarej,

I szara wichura, zdmuchnęła im skórę,

Nie myśląc o tym, szli dalej w tej mgle,

 

Omszałe szkielety, szły uśmiechnięte,

Co je śmieszyło, nikt nie dowie się,

I szron przykrył ich zimne kości,

Uszyte im szaty, poszatkował cień,

 

Śnieżyca wzrastała, przyspieszona przez nich,

Ku szczytowi szybko, zbliżając się,

Szkielety pobladły, zszarzały im kości

Coraz mniej miały siły, by szorować w śnie,

 

Lecz nadal szły, szły dalej niezłomne,

Szły dalej, szły dalej, szły dalej w tej mgle,

 

Szalenie nihilne, szalenie banalne,

Straciły szacunek, straciły gdzieś cel,

szły jak na szafot, szły nieustannie,

Szły dalej, szły dalej, szły dalej w tej mgle,

 

I doszły i czaszki im pospadały,

Lecz to nie obeszło ich szarych marzeń,

Kolejne ich kości, też wciąż upadały,

Gubiły ich nadmiar, plątając się w śnie,

 

Mimo to szły, szły odruchowo,

Właściwie od mgły już nie różniąc się.