- Opowiadanie: Gekikara - Do czwartego pokolenia

Do czwartego pokolenia

Dyżurni:

joseheim, beryl, vyzart

Oceny

Do czwartego pokolenia

Melodię letniej, deszczowej nocy, wygrywaną na blaszkach liści rzędami opadających z nieba kropel, zakłócił stukot podkutych kopyt i drewnianych kół podskakujących na kocich łbach. To Janek na furmance wracał z miasta, bardzo już spóźniony, a czekał go jeszcze wieczorny obrządek. Zaciągnąwszy kapelusz prawie na sam nos, kiwał się zgarbiony, próbując zapalić fajkę, ale nie mógł wykrzesać ognia. Na drogę nie zważał – stara kobyła dobrze wiedziała, gdzie jechać. Kiedy skręciła, dźwięk postukujących o kamienie kopyt został zastąpiony odgłosem rozchlapywanej wody, a wóz zakołysał się na spadku. To znak, że zjechali już z głównej wiejskiej arterii w boczną, nieoświetloną dróżkę, prowadzącą ku Jankowemu gospodarstwu.

Naraz klacz spłoszyła się, zarżała i niemal wprowadziła wóz do rowu, próbując zakręcić w miejscu.

– Prrrrrr! – Chłop podniósł się z siedzenia i ściągnął lejce. Zwierzę dawało odpór przez kilka długich sekund, ale wpajana od źrebięcia karność zwyciężyła i wóz, skrzypiąc i chwiejąc się na boki, wrócił na właściwą trasę, o włos unikając wywrotki. 

– Głupie konisko – zganił zwierzę Janek, a gdy sytuacja zdawała się być opanowana, ponownie spoczął na siedzisku.

Kobyła niechętnie brnęła do przodu poprzez błotnisty trakt, ale nie popędzał jej. Wyciągnął zza pazuchy flaszeczkę bimbru, zamierzał ją odkorkować i rozgrzać nieco przemoczone członki, kiedy dojrzał postać na poboczu. W czarnym kapeluszu i czarnym płaszczu, leniwie sunąc tuż przy rżysku, rozmyta w strugach deszczu, stawała się prawie niewidoczna i byłby ją minął nawet nie zauważywszy, gdyby nie niezwyczajne zachowanie starej szkapy.

– Halo! – zawołał. – Kto tam lezie po ciemnicy? Maciej, to ty?

Chłop popędził konia i zrównał się z pechowym podróżnym, który tak nieszczęśliwie wybrał porę na przechadzkę. Twarzy nie dostrzegł, skryta była za rondem kapelusza. Dojrzał za to złotoczerwony migot, świetlisty punkt wędrujący to w górę, to w dół, jaśniejący i przygasający w takt kroków wędrowca. Wspomniał wówczas swoją fajkę. Że też papieros nie zamókł w taką ulewę!

– Halo? Podrzucić może? – zapytał. 

Pieszy przekręcił głowę ku chłopu, najwyraźniej usłyszał go dopiero teraz. 

– Nie odmówię – odpowiedział. – Daleko pan jedzie?

– Na samiuśki koniec drogi. Pan nie stąd… Gdzie pan idziesz? Wybacz pan, ale wiela domów tu nie ma, same pola. Pewnoś pan pobłądził… 

– Do Mikulskich.

– Krewny daleki? 

– Można tak powiedzieć. 

– To wskakuj pan. Jeszcze kawał drogi do Maćkowego gospodarstwa. Prosto, a potem w prawo trza odbić. Podrzucę. – Janek szarpnął za lejce, podniósł się z siedzenia i podał rękę nieznajomemu mężczyźnie, a ten wgramolił się na furmankę. Kobyła parsknęła dwukrotnie na znak protestu i znów ruszyła w dobrze znanym kierunku, z jeszcze większym mozołem ciągnąc pusty wóz.

– Maćka córa przed niedzielą syna urodziła. Widziałem. Duży, czerstwy chłopak. Ale pan pewno wiesz, przecie rodzina… 

– Właśnie dlatego przyjechałem.

– To pierwszy jego wnuk i Maciek chodzi przy niem jak oczarowany. I trochę się stracha, bo jego pierworodny… zresztą pan pewno wiesz… 

– Wiem, dokładnie wiem.

– Straszna historia. Dziecię żywe, krasne, pamiętam, jakiem ja na rękach miał, a siódmego dnia zabrał nasz Pan je do siebie.

Janek przechylił szyjkę trzymanej flaszki ku nieznajomemu w geście zapraszającym do spożycia, wędrowiec jednak się nie zdecydował. Chłop wzruszył tylko ramionami, odkorkował butelkę i pociągnął solidny łyk. Alkohol rozlał się po przełyku, wypełnił żołądek, ale nie przyniósł oczekiwanego ciepła. Przeciwnie – chłód jeszcze mocniej objął ciało wieśniaka, aż ten się wzdrygnął. 

– Uwierzy pan – ciągnął opowieść, schowawszy flaszeczkę w bezpieczne miejsce tuż przy sercu – stary Maciek wymyślił sobie, że klątwa wisi na jego rodzie i pierwszego syna każdemu jednemu z krwi Mikulskich zabiera. Nieszczęśnik, stracił ojca i brata w czterdziestym czwartym, pamiętam, miałem wtedy dziesięć lat…

Chłop kiwał się na siedzisku zapatrzony w dal, w nieprzeniknioną ciemność pochmurnej nocy. W deszczowym bębnieniu słyszał dźwięki tamtego lata:

Równy, niewzruszony krok Niemców maszerujących drogą za strugą, dziesiątki nóg uderzające o ziemię w jednym czasie, jakby to nie szedł oddział, nie ludzie, a jeden organizm, wielka stonoga, żuk albo karaluch, który pożera wszystko na swojej drodze. Warkot silników, kiedy tabuny stalowych bestii przeczołgiwały się przez pola, wgniatając w glebę wzrastające kłosy żyta i pszenicy. Hurkot i wizg samolotów w powietrzu, za dnia i w nocy. Dudnienie armat strzelających w oddali, huk wybuchających bomb. Później szelest liści, cichy dźwięk łamanych gałązek, kiedy partyzanci, niczym leśne duchy, przemykali przez gęstwinę boru. Wykrzykiwane przekleństwa, gdy ojciec przydybał ich kradnących na polu i groźby szeptane w nocy przed progiem domu, gdy nie chciał podzielić się z nimi jedzeniem, którego dla rodziny ledwie starczało. Na koniec wrzask mężczyzn, płacz kobiet, kiedy szaleństwo wojny dopadło także te kilka chat na skraju wsi, gdzie mieli swoje schronienie. Jazgot karabinów, krzyk Niemców w ich obcej mowie przypominającej grzmot w trakcie burzy albo grad obijający drewniane dachówki. I oddech. Szybki, rwany, tłumiony przez matczyną dłoń, ściskającą go, kiedy ukrywali się pod podłogą drewutni Pawlaków – tam, gdzie stary Pawlak Żydów ukrywał, nim Niemcy ich znaleźli i zabrali do lasu.

Pięćdziesiąt lat, a wspomnienie żywe. Nie pamiętał pierwszych słów córki, z trudem przypominał sobie imię jej poprzedniego męża, ale tamtych dni nigdy nie zapomni. To zawsze będzie w nim siedzieć, odporne na upływ czasu. Ciemność, której nigdy nie rozpędzi słońce. 

– Potem, już za komuny, siostra Maćka zaszła w ciążę z jakim partyjnym – wrócił do opowieści, by odegnać nękającą go przeszłość – a ten nie chciał się żenić. Do chirurga ją posłał, potem już w ogóle dzieci mieć nie mogła… Nie myśl pan, że ja tak każdemu rozpowiadam, ale pan, pan przecie rodzina, wszystko to pewnie słyszał.

Świetlny punkt zawędrował w górę, tam, gdzie w cieniu ukrywały się usta, a później znowu w dół.

– Słyszałem – odpowiedział pasażer zdawkowo jak wcześniej, co tylko przymusiło Janka, żeby dalej mówić, bo zachowanie ciszy akurat teraz wydawało mu się wielce krępującym. 

– Maciek nic jeszcze wtedy nie wymyślił, ale śmierć po jego syna przyszła i się zaczęło. Źle z nim było, oj źle. Pił, babę bił. Do głowy mu przyszło, że to jaka klątwa. Żydowska, ma się rozumieć. – Chłop chrząknął i splunął. – Pan zrozumie, ja nie żaden ten… antysemita. Jak Żydzi u starego Pawlaka siedzieli, tom im z matulą w sekrecie przed tatkiem chleba i mleka zsiadłego nosił. Tylko jak ich i Pawlaków zabrali, to Mikulski najwięcej się wzbogacił. Nie mówię, że i my nie brali, zresztą co ja tam rozumieć wtedy mogłem. Przyszedł tatko, przyniósł kosztowności, biżuterje ichnie (moja córa ma nawet jeszcze te pierścionki, nic nie sprzedałem), powiedział, że od dziś on będzie pole za drogą aż do Pawlaków chaty obrabiać i tyle. Na drugi dzień poszlim razem, zabrał mnie, dół zasypalim i krzyż tatko z topoli ustrugał, żeby po bożemu było. Niby Żydzi pod innymi znakami się chowają, ale Bóg przecie jeden i dusza tak czy tak drogę znajdzie… Jakbyś pan się wybrał na północ, jak się bór zaczyna, to tam jest mogiła. Teraz tam cała tablica stoi, z Izraela ufundowali. Krzyż też jest… Gadali potem ludzie, że to Mikulski, Maćka ojciec ma się rozumieć, wydał nieszczęśników z zazdrości, bo jak Boże Ciało było, to córuchna Pawlaka w czerwonych botkach paradowała, od tego Żyda je miała dostać, a Mikulskiego córka boso, nogi całe poranione… ludzie różne rzeczy mówią, w trzy czwarte lepij nie wierzyć, wpuścić jednym uchem, drugiem wypuścić. Ale Maciek wspomniał to i wydumał sobie, że to ci Żydzi urokiem jakimś jego rodzinę całą obłożyli. Jakże to możliwe, jak oni tego samego Boga wzywają, a Pan nasz miłosierny, jakżeby miał dzieciątka niczemu winne karać… 

– Wasz Bóg – wtrącił mężczyzna. – Ich jest zawistny i srogi, taki, co za winy karze do trzeciego i czwartego pokolenia. 

Chłop zmarszczył czoło, spojrzał ku twarzy nieznajomego – to znaczy tam, gdzie była twarz, bo w nocy dojrzeć nie mógł rysów, tylko zgrubny kształt głowy – i przeżegnał się pędem, żeby zawczasu przegnać bluźnierstwo i diabła do siebie nie dopuścić.

– Widzę, że już pana Maciek do swojego szaleństwa przekonał. Niedobrze to, niedobrze, lepiej w nim tego nie rozbuchać, niech zapomni, póki do reszty rozumu nie postradał. Niech pan z nim o tem nie gada…

– To tutaj – przerwał mu podróżny, ponieważ zbliżali się do rozwidlenia. – Dalej pójdę pieszo.

Janek wstrzymał konia, wóz stanął tuż przed zakrętem. Wolałby, żeby dziwny Maćkowy krewny sam przeszedł dalszą drogę, ale przyzwoitość nie pozwalała mu tak pozostawić biedaka.

– Zawiozę pana – zaproponował. – To jeszcze kawał, w taką pogodę, po nocy… 

Mężczyzna wstał jednak, poprawił płaszcz i zeskoczył z wozu.

– Dziękuję, dam radę – odpowiedział. – Już prawie nie pada, a do chaty wcale nie tak daleko. – Odszedł kilka kroków, po czym zatrzymał się i odwrócił. – Dobry z ciebie człowiek, Janie. Może dobro nie zawsze wraca, za to zło… zło wraca na pewno. Ale ty nie musisz się obawiać – dodał jeszcze, po czym ruszył dalej, wtapiając się w ciemność. Zniknął nawet błędny ognik tlącego się papierosa, jedyna rzecz mogąca sugerować jego obecność, tak, jakby mężczyzny w ogóle nie było. 

Tylko stara kobyła ruszyła teraz raźno przed siebie, jak gdyby naraz ktoś zdjął z ciągniętej przez nią furmanki ogromny ciężar.

 

***

 

Nazajutrz, jeszcze przed pierwszym kogucim pianiem, obudziło go łomotanie do drzwi.

Wstał, owinął się kocem – w izbie już było zimno, bo przez noc ogień w piecu wygasł – i potruchtał do ganku, by otworzyć. Przekręcił zamek i wpuścił do środka Maciejową, całą rozdygotaną i bladą. Zaraz pomyślał o dalekim kuzynie.

Pewnie nabawił się przeziębienia przez tę pieszą eskapadę. 

– Ja żem chciał go podwieźć do was – usprawiedliwiał się. – Nie chciał słuchać. 

– Kto? – Kobieta zdawała się ledwie rozumieć sens słyszanych słów, z otwartymi ustami wgapiała się w twarz Janka. 

– Kuzyn, znaczy się. Co przyjechał do was Tomka zobaczyć. 

– U nas… – Starowina wybuchnęła płaczem. – Mały Tomcio… – wyrzuciła z siebie, wciąż szlochając – …z rana znaleźliśmy… taki cichy był… – Słowa nie chciały przejść jej przez gardło, były zbyt wielkie i zbyt ostateczne, ale Janek nie potrzebował więcej. Na pobladłą, stężałą na kamień twarz wstąpiło zrozumienie. 

Stało się. 

– Maciek wyszedł… – dodała kobiecina, chlipiąc przy tym żałośnie. – Sznur ze sobą zabrał… pomóżcie, znajdźcie go, inni też pomogą… 

Chłop tylko kiwał głową, nie mógł wydusić z siebie odpowiedzi. Nie zważając na to, że nadal jest w piżamie, wciągnął na nogi gumowce, zarzucił kubrak, na niego długi płaszcz a na głowę wcisnął kapelusz i wyszedł z Maciejową, pozostawiwszy drzwi otwarte na roścież. 

 Przeczuwał, gdzie trzeba szukać. 

 

Koniec

Komentarze

“jakby nie był załadowany co najmniej jak po wykopkach.” → tu chyba miało być, jakby był załadowany?

 

“Chłop tylko wzruszył tylko ramionami, odkorkował butelkę i pociągnął solidny łyk samogonu.” → tu jakieś niedopatrzenie się wkradło ;)

 

“groźby szeptane w nocy przez progiem domu” → przed?

 

“i z przeżegnał się pędem, żeby zawczasu przegnać bluźnierstwo i diabła do siebie nie dopuścić.” → tutaj to “z” chyba zabłądziło

 

Bardzo klimatyczny tekst. Dobrze się czytało, mimo kilku usterek. Świetnie wyszła stylizacja mowy Janka i budowanie nastroju. Fascynująca historia, przedstawiona obrazowo i wiarygodnie. A propos tej obrazowości, właśnie opisy mnie w tym tekście urzekły i to już od pierwszego zdania. Znakomicie przedstawiony przemarsz niemieckich wojsk, odgłosów karabinów. Wszystko wyszło jak żywe. Żałuję tylko, że nie zostało wyjaśnione bardziej klarownie, kim był tajemniczy gość. Oczywiście można się tego domyślać, ale wiadomym to jednak nie jest, a ja bym wiedzieć chciała, ale to rzecz jasna moja preferencja, nie żaden błąd. Zaskoczyłeś mnie też, bo jak zobaczyłam tytuł i Janka, to spodziewałam się jakiegoś nawiązania do złotego rogu i “Wesela” Wyspiańskiego. Chyba dlatego, że ostatnio tak często widuję tutaj teksty nawiązujące w oczywisty sposób do literackich klasyków. 

Ode mnie masz głos do biblioteki :)

 

 

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Czy w tekście występuje element fantastyczny? Mocno dyskusyjna kwestia. Oczywiście sugestia jest dosyć jasna, tajemniczy (chociaż żadna to tajemnica, nawet jej nie budujesz w tekście) pasażer to jakiś nadnaturalny wysłannik boży, egzekutor klątwy, a pewnie wielu pomyśli, że to sam Śmierć we własnej osobie. Ale jedynymi wskazówkami pozostają właściwie dwuznaczne słowa nieznajomego i zachowanie starej kobyły, które bez problemu można wytłumaczyć niefantastycznymi powodami.

Być może kilku "patriotów" portalowych oburzy się na Twoją historię. Jednak moim zdaniem opowieść jest w swej wymowie bardzo dobrze wyważona. Nie oceniasz jednoznacznie, na przykładach Mikulskiego (raz jest Mikulak) i Janka pokazujesz, że jak zawsze i wszędzie są ludzie dobrzy i źli. Bez względu na narodowość czy wyznanie (chociaż akurat Niemcy są tutaj programowo źli). Nie chcę się jednak rozwodzić nad przesłaniem i wymową, każdy odczyta teksty po swojemu, tylko pochwalić pomysł. Prosty i bliski prawdziwego życia. Dobrze osadzony w naszej historii. Ciężki dziejąca się na naszych oczach tragedią, i tragedią z przeszłości, która nadaje tej współczesnej inny wymiar i sens. Chociaż nadal wywołując sprzeciw.

Stawiasz nas przed dylematem moralnym, w niewygodnej pozycji stronniczego sędziego, z całym naszym bagażem historii, ocen, wyparcia, oburzenia i postaw patriotycznych. To sporo jak na krótką opowiastkę o rozmowie chłopa z nieznajomym spotkanym na drodze.

Warsztatowo jest dobrze, może ciut nierówno, ale przy tym literacko, klimatycznie, w udanej stylizacji. Jest kilka zgrzytów i powtórzeń, ale zacna to była lektura i nie będę się czepiał.

Troszkę nas czarujesz nazbyt (np. we wstępie) rozbudowanymi opisami, które później odpuszczasz i znikają z tekstu. "Retrospekcja wspomnień" Janka z czasów wojny też mocno rozbudowana, pasująca bardziej do dłuższego tekstu, a nie krótkiego opowiadania. Różni się stylem, zmieniasz czas narracji, a mi trochę to nie współgra z chłopskim, jankowym sposobem wysławiania się i rozumowania. Ale nie narzekam.

Dobra, poruszająca historia, prosta ale przemyślana. Klikam, bo tekst powinien szybko trafić do biblioteki.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Ładnie to napisałeś, ale kilka problemów mi się w lekturę wkradło.

Po pierwsze – w zasadzie od początku wiedziałam, kim jest tajemniczy podróżny i jak się to skończy, choć oczywiście historia pośrodku nie była do wymyślenia. Ona jest niezła, choć dość sztampowa.

Po drugie – Janek opowiadający “kuzynowi” dzieje rodziny Maćka wypada trochę infodumpowato. Może lepiej by było, gdyby te informacje zostawił sobie na po rozstaniu z nieznajomym, kiedy już jest w domu i po prostu wspomina sam dla siebie? Bo oczywiście musisz to przekazać czytelnikowi, ale wybrałeś dość sztuczny model. Troszkę bym tu w każdym razie namieszała w podawaniu informacji (np. z podróżnym tylko ogólniki, a potem Janek przypomina sobie szczegóły z przeszłości), bo i miałbyś wtedy większe szanse na efekt zaskoczenia.

Ale ogólnie nieźle, nieźle. Po namyśle klika daję.

http://altronapoleone.home.blog

ieoświetloną drużkę, prowadzącą ku Jankowemu gospodarstwu. – co tu sie stalo?

 

Generalnie fajny tekst. Nie podobal mi sie chyba az tak jak przedmowcom. Dobrze sie czytalo i tyle. Opad szczeki bohatera w koncowym akapicie to bym chyba jeszcze bardziej uwydatnil. Wiozl przeciez diabla do sasiada. Jakies rwanie elosow z glowy? Ale to tylko takie moje skromne nikomu niepotrzebne zdanie :)

To Janek na furmance wracał z miasta, bardzo już spóźniony, bo czekał go jeszcze wieczorny obrządek.

Nie był spóźniony dlatego, że czekał go jeszcze obrządek. Raczej był po prostu spóźniony, a czekał go jeszcze obrządek.

Zaciągnąwszy kapelusz prawie na sam nos, kiwał się zgarbiony na zydlu, próbując zapalić fajkę, ale nie mógł wykrzesać ognia.

Skoro miał zaciągnięty kapelusz aż pod sam nos, to jak tę fajkę odpalał?

Kiedy skręciła, dźwięk postukujących o kamienie kopyt został zastąpiony odgłosem rozchlapywanej wody, a wóz zakołysał się na spadku.

Nie brzmi to dobrze, ten spadek. Pomyśl o innym słowie.

To znak, że zjechali już z głównej wiejskiej arterii w boczną, nieoświetloną drużkę

Czy wiejską drogę można nazwać arterią? <kręci nosem>

https://sjp.pwn.pl/sjp/arteria;2441370.html

Na raz klacz spłoszyła się, zarżała i niemal wepchnęła wóz do rowu, próbując zakręcić w miejscu.

Czy można wepchnąć coś co się ciągnie?

Kobyła niechętnie kluczyła do przodu poprzez błotnisty trakt, ale nie popędzał jej.

Niezbyt pasuje to kluczenie do jazdy drogą. Tym bardziej że określasz dokładny kierunek “do przodu”, co jest z kluczeniem sprzeczne.

https://sjp.pwn.pl/szukaj/kluczy%C4%87.html

Twarzy nie dostrzegł, skryta była za rondem kapelusza. Zauważył za to złotoczerwony migot,

Brakuje jeszcze, by się woźnica zapowietrzył. ;)

– Na samiuśki koniec drogi. Pan nie stąd… Gdzie pan idzie? Wybacz pan, ale wiela domów tu nie ma, same pola.

“Gdzie pan idziesz?” IMO brzmiałoby lepiej.

Jeszcze kawał drogi do Maćka gospodarstwa.

Maćkowego

Kobyła parsknęła dwukrotnie na znak protestu i znów ruszyła w dobrze znanym kierunku, z jeszcze większym mozołem ciągnąc wóz poprzez błocko, jakby był załadowany co najmniej jak po wykopkach.

Tu nad szykiem jeszcze pomyśl, bo ostatni człon zdania odnosi się do wozu, a nie do błocka. Ogólnie odchudziłbym to zdanie, bo trochę za dużo w nim tych kwiatków.

Maćka córa właśnie syna urodziła.

Maćkowa córa (albo nawet “Maćków córa”)

Ale pan pewnie wiesz, przecie rodzina… 

pewno wiesz (bardziej pasowałoby do stylu woźnicy)

– To pierwszy jego wnuk i Maciek chodzi przy niem jak oczarowany.

Skoro chodzi przy nim jak oczarowany, a woźnica o tym wie, to znaczy, że już jakiś czas temu musiała urodzić, a nie “właśnie”, co sugerujesz zdanie wcześniej.

Chłop wzruszył tylko ramionami, odkorkował butelkę i pociągnął solidny łyk samogonu.

Ostatnie słowo zbędne. Wcześniej już napisałeś, że w butelce był bimber.

Równy, niewzruszony krok Niemców przemierzających łąki za strugą, dziesiątki nóg uderzające o ziemię w jednym czasie

Jeśli szli łąkami, to nie byłoby słychać kroków z daleka, bo trawa tłumi dźwięk. Raczej szli drogą między łąkami.

Później szelest liści, cichy dźwięk łamanych gałązek, kiedy partyzanci [+,] niczym leśne duchy [+,] przemykali przez gęstwinę boru.

Wykrzykiwane przekleństwa, gdy ojciec przydybał ich kradnących na polu i groźby szeptane w nocy przed progiem domu, gdy nie chciał podzielić się jedzeniem, którego dla rodziny ledwie starczało.

Sprawdź interpunkcję jeszcze w tym zdaniu.

Również podmiot domyślny (nie chciał) szwankuje, bo masz najpierw ojca, potem “ich” w liczbie mnogiej, a potem domyślny w liczbie pojedynczej. 

– tam, gdzie stary Pawlak Żydów ukrywał, nim Niemcy ich nie znaleźli i nie zabrali wszystkich do lasu.

Nie pamiętał pierwszych słów córki, z trudem przypominał sobie imię jej pierwszego męża, ale tamtego nigdy nie zapomni.

To zawsze będzie w nim siedzieć, odporne na upływ czasu.

https://sjp.pwn.pl/sjp/odporny;2493503.html

– Potem, już za komunistów, siostra Maćka zaszła w ciążę z jakim partyjnym

raczej mówiło się “za komuny”

Do chirurga ją posłał, potem już w ogóle dzieci mieć nie mogła…

Raczej do “doktora”. Chirurg nie kojarzy się z aborcją.

– Maciek nic jeszcze wtedy nie wymyślił, ale kiedy śmierć po jego syna przyszła, wtedy się zaczęło. Wtedy mu do głowy przyszło, że to jaka klątwa.

– Wasz Bóg – wtrącił mężczyzna. – Ich jest zawistny i srogi, taki, co za winy karze do trzeciego i czwartego pokolenia.

To do trzeciego czy czwartego? 

Nie ma mowy o miłosierdziu.

To nie brzmi dobrze. Nie pasuje stylistycznie to reszty wypowiedzi.

Janek wstrzymał konia, wóz stanął tuż przez zakrętem.

.***

Chłop, tylko kiwał głową, nie mógł wydusić z siebie odpowiedzi.

Nie zważając na to, że nadal jest w piżamie, wciągnął ma nogi gumowce,

 

zarzucił kubrak, na niego długi płaszcz a na głowę wcisnął kapelusz i wyszedł z Maciejową, pozostawiwszy chatę otwartą na roścież

Chatę czy drzwi?

 

 

Ciekawe opowiadanie, Gekikaro, klimatyczne, mroczne, ładnie malujesz obrazy swym piórem. Powyższe uwagi to raczej drobnostki, poza tym jest naprawdę nieźle.

Tematyka odważna, a temat trudny, szczególnie że chyba nikt nie lubi powracać do tych mniej chlubnych kart ze swojej historii.

Na szczęście tutaj nikt nikogo nie ogranicza.

 

Dorzucam klika do biblioteki.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Klimatyczne, dobrze napisane i odważne, bo temat podjęłeś niełatwy. Udało Ci się go świetnie rozwinąć, bez oceniania, bez wskazywania winnych. Postawiłeś na prostą opowieść prostego człowieka i wyszła naprawdę piękna historia :)

Wysyłam do Biblioteki :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Na wstępie dziękuję wszystkim za pochlebne i mniej pochlebne, choć pozytywne, opinie. :) 

Znalezione w tekście mankamenty, które wymieniliście (dziękuję zwłaszcza tobie, chróścisko, za rzetelną korektę, której sam nie byłbym w stanie zrobić nawet przeczytawszy tekst ze dwadzieścia razy) poprawiłem zgodnie ze wskazówkami – przynajmniej większość z nich, niektóre (te, które nie były oczywistymi błędami) umyślnie pozostawiłem. :) 

rosebelle, rozumiem, że niedopowiedzenie może być dla niektórych wadą, z kolei ty trafnie wydedukowałas, że to zamierzony zabieg. Fantastyka w tym tekście występować ma daleko w tle. 

Mr. Maras – masz rację co do nierównego styku, będę nad tym pracować. Co do czarowania: tak. Na początku odnalowalem scenę, którą chciałem pokazać, a potem skupiłem się na innych elementach. Czy zbyt rozbudowane? Może tak, nie chciałbym jednak nic stąd wyciąć. 

drakina, cóż, historia sztampowa jak życie, wieoe elementów tej opowieści to prawdziwe historie, które usłyszałem od swoich dziadków, nawet motyw podróżującego nocą nieznajomego jest taką historią z pierwszej ręki. Co do tego, czemu Janek o tym opowiada – staruszek lubi sobie pogadać, a niewątpliwie historia Macieja jest sensacją na całą wieś. Dlatego też tak często się sam usprawiedliwia :) 

pawelek – czy taka reakcja byłaby prawdopodobna? Myślę, że najoierw bym zaniemówił. Poza tym gdzie jest naoisane, że to diabeł? ;) 

chróścisko, jak pisałem, większość uwag naniosłem na tekst – jeszcze raz bardzo dziękuję! Pozostawiłem na przykład arterię, ponieważ w wiejskiej skali ta kamienna droga nią była, pozostawiłem fajkę, bo myślałem o takiej, która zawija się do dołu, więc nie miałby przeszkód jej odpalić, pozostawiłem odporne… co do stylizacji językowej, to obawiałem się czy takie np. "gdzie pan idziesz?" nie jest przesadą, ale zgodnie z twoją sugestią, zmieniłem to. Jeśli zaś mowa o "trzecim i czwartym" pokoleniu, to jest to parafraza pewnego starotestamentowego fragmentu. 

Irka_Luz, dzięki za bibliotecznego klika! :D

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Gekikaro – przyjmuję Twoje wyjaśnienia, ale nie przekonałeś mnie w kwestii opowieści Janka. To jest literatura i po prostu on wszystkie wyjaśnienia za szybko wprowadza, przez co historia przestaje być zaskakująca. Psychologiczne tłumaczenia nic tu nie pomogą, zwłaszcza że on robi wykłady, a nie mówi naturalnie. Jak część dialogów masz bardzo dobrze napisaną, tak te dłuższe historie są po prostu infodumpami słabo zakamuflowanymi rozmową. Piszę to wszystko dlatego, że tekst jest zacny, a mógłby być literacko zacniejszy :)

Co do sztampowości, to w sumie źle to ujęłam – chodzi mi o to, że składasz opowieść ze znanych, dość przewidywalnych cegiełek i można by tu troszkę bardziej zamieszać – zwłaszcza że warto o takich sprawach pisać.

http://altronapoleone.home.blog

drakino, masz do tego absolutne prawo i chociaż mnie sytuacja w której starzec opowoada historię spojego życia napotkanemu mężczyźnie jest wiarygodna (ile razy byłem w takiej sytuacni, kiedy starsza osoba inicjuje rozmowę i opowiada o sobie nie pytana), to literacko można było to oddać inaczej, nie zaprzeczam. :) 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Przeczytałam jeszcze raz i właściwie to wystarczyłoby tę ostatnią historię (od “Maciek nic jeszcze wtedy nie wymyślił”) przerzucić gdzieś dalej – bo ona wszystko wyjaśnia, a jest bardzo długą wypowiedzią, trochę zresztą zbyt poprawnie zapisaną jak na taką opowieść w drodze. Tu dać zapowiedź, a potem rozwinięcie we wspomnieniach Janka – masz kilka pieczeni na jednym ogniu: retardację, większą naturalność i zaskoczenie (w rozmowie tylko napomyka, ucieka się do tego, że rozmówca na pewno to zna – tamten przytakuje, a potem, już po przyjeździe do domu, wspomnienia wracają pełną parą i dopiero teraz czytelnik dowiaduje się kluczowych elementów).

Wiem, marudzę, ale mam wrażenie, że ten tekst mógłby być znakomity, a jest bardzo dobry :)

http://altronapoleone.home.blog

Gekikara – a gdzie jest napisane ze to nie diabel?

Drakina, dobra rada, przemyślę to porządnie. 

Pawelek – nigdzie, ot, cała historia. :) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Raczej lejce, a nie cugle… Mogą być ewentualnie wodze. Na furmance siedzeniem był zydel? Jakoś tego nie widzę. Chyba bardziej właściwe byłoby po prostu siedzisko, bo były takie. Na raz? Chyba naraz. 

Ciekawe, ake wymaga dopracowania.

Pozdrówka.

Furmanki tutaj, na tym starym bardzo zdjęciu.

 

Cugle to inaczej lejce, przynajmniej tak funkcjonują w mowie potocznej – nie znalazłem źródła, które by jednoznacznie rozróżniało te pojęcia. 

Z określeniem "zydel" w odniesieniu do siedziska furmanki spotkałem się parokrotnie, choć słownikowo zydel to "drewniany stołek o konstrukcji nieskrzynkowej" więc rzeczywiście siedzisko furmanki nie wypełnia tej definicji. 

Niepotrzebną spację wyrzuciłem. ;) 

Pozdrawiam

 

A furmanki pamiętam z jeszcze nie tak odległych czasów, nieraz się jeździło. ;) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Jeżeli idzie o zaprzęg konny, ddecydoiwanie lejce. Link → http://doroszewski.pwn.pl/haslo/lejc/

Cugle mają węższe znaczenie i dotyczą konia wierzchowego.

Na tym statym zdjęciu widac, jak urzządzony był przód furmanki. To po prostu skrzynia albo o pochyłych krótkich bokach, albo o prostych, zależało to od typu furmanki. Zwykle wierzch był czymś wymoszczony, często po prostu workiem wypchanm słomą albo sianem, ale także móła byc to derka. rką.

Akurat taki biegły w tym jestem, bo przerabiałem ten temat dawno temu, przy pisaniu “Przesłony”, jaako że Elmer Grant wybtał się za Przesłonę dwukołowym wozem konnym.. 

Jeszcze wkleję zdjęcie albo rysynek biedki, to pokaże, jak zwykle urządzan przód zaprzęgu konnego.

Ale w sumie to szczegół, bo i tak furmanek już nie ma.

Pozdrawiam. 

Przekonałeś :) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Podobało mi się. Opowieść chłopa dobrze brzmi, wiarygodnie i odpowiednio potoczyście. 

Bardzo to dobre. Opowieść wyszła naturalnie, bardzo mi się podobały dialogi, no i bohater do polubienia. Proste i dobrze napisane, przyjemnie się czytało :)

Dobre to jest. Bardzo nawet. 10k znaków, a tekst jest mocno przesiąknięty klimatem – widać tę oblepiającą ciemność nocy, błoto na drodze. Pożegnanie nieznajomego z chłopem przy rozstaju dróg wywołało u mnie ciarki. Stylizacja językowa dopracowana, zgrabnie również pokazujesz dawną mentalność ludzi na wsi. Podjąłeś się trudnego zadania i udźwignąłeś.

Udana lektura, autorze.

 

Pozdrawiam!

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Ładne, klimatyczne i dobrze napisane. Podoba mi się niejednoznaczność postaci podróżnego. Z początku, ze względu na oczywiste atrybuty (ciemny płaszcz, papieros), myślałem, że to diabeł. Zakończenie z kolei sugeruje, że nieznajomy był Śmiercią (tu by pasowała twarz ginąca w ciemności). W powiązaniu z tytułem i wypowiedzią podróżnego wpadła mi jeszcze do głowy, chyba najlepsza interpretacja, że to ten właśnie, mszczący się do czwartego pokolenia żydowski Bóg, czy raczej jego anioł śmierci. Reasumując więc, satysfakcjonująca lektura :)

Bardzo przyjemna lektura.

Opowiadanie stoi pieczołowicie tkanym klimatem, barwnym językiem i obrazowym słownictwem. Bardzo udana stylizacja. Nie dostrzegłam żadnych błędów w kwestii prowadzenia fabuły i jej przedstawienia, co już samo w sobie zasługuje na uwagę, bo rzadko się zdarza tekst, w którym nie widziałabym błędów jak na dłoni.

Najtrudniejszym wyzwaniem w tym tekście było z pewnością uniknięcie łopatologii i to udało ci się wyśmienicie. Nie zdradziłeś za dużo, wręcz przeciwnie, z doskonałym wyczuciem pokazałeś czytelnikowi historię w taki sposób, by sam domyślił się reszty. Brawo.

Na osobny akapit zasługuje również wspomnienie głównego bohatera z wojny. Fantastycznie napisany fragment, dobre wyczucie języka, obrazów, bardzo ważne: zaangażowanie różnych zmysłów do opisu. Kawał świetnej roboty.

Poprawność językowa – wszystko elegancko, choć z tego, co widzę, pomogli ci użytkownicy. Polecam betę w przyszłości, dopóki nie nauczysz się pisać poprawnie.

 

– Kto? – kobieta zdawała się ledwie rozumieć sens słyszanych słów, wgapiała się w twarz Janka z otwartymi ustami. 

 

Kobieta

 

Starowina wybuchła płaczem.

Ważne: bomba wybuchła, ale kobieta wybuchnęła płaczem/śmiechem

 

Jedyne zastrzeżenie, jakie bym miała, to dość ograny motyw Śmierci jako tajemniczego wędrowca, natomiast zakorzenienie go w dość kontrowersyjnej, niedawnej historii Polski nadało mu świeżości i pozwoliło mi czytać dalej z zaciekawieniem. No, kawał dobrej roboty, kolego.

 

Stawiasz nas przed dylematem moralnym, w niewygodnej pozycji stronniczego sędziego, z całym naszym bagażem historii, ocen, wyparcia, oburzenia i postaw patriotycznych. To sporo jak na krótką opowiastkę o rozmowie chłopa z nieznajomym spotkanym na drodze.

Wypowiedź Marasa doskonale podsumowuje historię.

 

 

Cóż mogę powiedzieć? Nie narzekałabym, gdybym znalazła to opowiadanie w Nowej Fantastyce. Nominuję i życzę powodzenia w walce o piórko :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

kam_mod, bardzo dziękuję za komentarz! Bardzo mi zależało na twojej opinii, super, że tekst się podobał. :)

Z bety prawdopodobnie kiedyś skorzystam, może przy kolejnym tekście. Wprowadziłem dwie poprawki zgodnie z twoimi spostrzeżeniami i dzięki za nominację! :)

Maras rzeczywiście bezbłędnie podsumował – wydaje mi się nawet, że to podsumowanie jest mądrzejsze niż sam tekst w zamyśle autora opowiadania – a jeśli mowa o ogranym motywie śmierci, powiem na obronę tylko tyle, że pomysł z nieznajomym (śmiercią?) powstał na bazie zasłyszanej (z pierwszej ręki!) historii dziadka mojej żony.

Co do samej postaci nieznajomego, to Światowider rozgryzł jego tożsamość, dzięki pozostawionym w tekście wskazówkom – brawo ty!

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Bardzo klimatyczne opowiadanie, napisane niezwykle plastycznie. Początek tak pobudzał wyobraźnie, że jak Janek zatrzymywał konia to te “Prrrrrr!” uderzyło we mnie jakby ktoś w realu to wypowiedział. 

Minusem, o którym pisali pozostali komentujący to fakt, że zamiary tajemniczej postaci (i tym czym była) można było rozszyfrować już od samego początku. W każdym kolejnych zdaniu czytelnik tylko się w tym utwierdzał i nie zgodzę się, że było to podawane subtelnie.

Niemniej końcówka choć przewidywalna, to bardzo dobrze podana, za to też duży plus. Ogólnie opowiadanie na duży plus yes

Fajne, Gek, :) Klimatyczne, nieoczywiste. Poskarżyłabym do biblio, gdyby już w niej nie było.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dobry tekst. Udany, pomysłowy, nieźle napisany. Podejmujący ponury temat w sposób, który nie szantażuje czytelnika emocjonalnie. 

Czy piórkowy? Jak dla mnie o tyle niekoniecznie, że mnie osobiście jako czytelniczce przeszkadzają w nim dwie rzeczy. Po pierwsze, tak jak wielu poprzednich czytelników, od momentu pojawienia się tajemniczej postaci wiedziałam, czym mniej więcej musi być, a całe jej dalsze zachowanie tylko mnie w tym umacniało. Wolałabym zostać zmylona, oszukana co do jej natury i tożsamości. Po drugie – ja też mam problem z monologami. Ładnie stylizujesz tam, gdzie ci jest to potrzebne, piszesz te mowy postaci sprawnie, ale konstrukcyjnie one mi się wydają za proste i w zbyt oczywistych miejscach umieszczone. 

Generalnie: zdecydowanie na plus opowiadanie i, mam wrażenie, potwierdzające sygnalizowane już przez wcześniejsze Twoje teksty duże autorskie możliwości. IMHO jeszcze gdzieniegdzie niedoszlifowane, ale widać duże możliwości. Będę śledzić twoje teksty na portalu. 

ninedin.home.blog

grzelulukas, cieszę się, że się podobało :) fakt, w opowiadaniu nie ma twistu, od początku można mniej więcej spodziewać się, kim jest ów nieznajomy – pytanie w tym opowiadaniu to nie "co się stanie?", bo to wiadomo już na wczesnym etapie, ale "dlaczego?".

Asylum, dzięki za wizytę, zdążysz może jeszcze kiedyś naskarżyć przy innym tekście. :) 

ninedin, widzę, że udała mi się autoreklama. :D Cieszę się, że teskt ogólnie oceniasz dobrze, rozumiem też, co ci się w nim nie podoba. Co do natury postaci, to mniej więcej domyślać się można, można też domyślać się co do szczegółu tak, jak to zrobił Światowider – wtedy już w tekście są pewne poszlaki. :) Mam nadzieję, że jeszcze napiszę kiedyś taki tekst, który uznasz za piórka-wart… a po tylu ciepłych słowach na koniec, to się trochę boję, że zawiodę oczekiwania xD tak czy inaczej zawsze miło będzie zobaczyć Twój komentarz. 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Wiesz co, jak dotąd wszystkie twoje teksty mi się podobały, niektóre mają ode mnie kliki do biblioteki (a inne by miały, gdybym zdążyła :D), więc spodziewam się jeszcze po twoich opowiadaniach wiele dobrego .

ninedin.home.blog

Opowiadanie mocne, dramat wyraźny, tekst odczuwalny.

Fantastyki faktycznie brak – nawet z punktu widzenia kogoś, kto nie ma nic przeciwko fantastyce umownej, tu widziałbym raczej coś “tuż poza jej granicą” niż “na granicy” Co nie zmienia tego, ze tekst napisany naprawdę sprawnie.

 

 

Cześć wilku! Trochę fantastyki chyba jest, chociaż to kwestia tego, gdzie tę granicę postawić. :) 

…ale fakt, że czasem ta fantastyka w ogóle mi nie jest przydatna w pisaniu. Dobrze, że tekst sam w sobie się podobał. 

ninedin, miło słyszeć! jakbyś cierpiała kiedyś na nadmiar czasu, bie wahaj się przeczytać tych, które Ci umknęły. :) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Ciekawe, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Mój poprzedni komentarz był krótki, ale to nie znaczy, że opowiadanie oceniam źle. Ono jest naprawdę dobre – i pomimo, ze historia krąży w wielu niemal identycznych wariantach, nie przeszkadza to w żaden sposób w jej odbiorze. Ba, co więcej uważam, ze świetnie by się sprawdziła jako czarno-biała animacja lub jako film z mocno wygaszonymi kolorami.

Wróćmy jednak do tej mojej wątpliwości co do “lokalizacji” tekstu w granicach fantastyki. Jak wspomniałem, nie przeszkadza mi fakt pogranicza. W wielu tekstach pogranicze lub wręcz fantastyka umowna, czy możliwość różnych interpretacji, to wręcz zalety (i pal licho co o tym sądzą zwolennicy Brzytwy Lema).  Tutaj niby jednak niby można w ten sposób to zinterpretować, ale równie dobrze można to zinterpretować jako koloryzowana opowieść woźnicy. Co jednak musze przyznać, o ile na tym portalu interpretuję to w ten sposób, to gdyby tekst pojawił się na portalu koncentrującym się na grozie, to tam już bym tak wyraźnie nie mówił, wiec widać albo tu albo tam wkradłby się w tę ocenę subiektywizm.

Powyższe nadal nie zmienia faktu, ze tekst jest jakościowo mocny i sprawnie napisany.

W szczególności świetnie wyszło odwzorowanie psychologiczne woźnicy. Niby prosty człowiek, więc niby co można o nim powiedzieć – a jednak powiedziano dużo. Nawet bardzo dużo, o wiele więcej niz by mogło się w pierwszej chwili zdawać. Włącznie z tym, że zdaje się rozumieć, ze uczestniczył w źle pomimo faktu, że kompletnie nie czuje się temu złu współwinny.

Tekst jest nominowany do piórka. Ja jednak będę głosować na NIE ze względu na to, że mimo wszystko historia zbyt prosta. Tym niemniej kunszt literacki wyraźny.

 

Pomysł nie powala świeżością, ale dobrze się czytało, bo historia jest nieźle opowiedziana, z zajmującymi i nie do końca wyjaśnionymi wydarzeniami sięgającymi czasów wojny, mającymi, jak się później okazuje, „kontynuację” dzisiaj.

Wykonanie mogłoby być lepsze.

 

To znak, że zje­cha­li już z głów­nej wiej­skiej ar­te­rii… ―> Nie nazwałbym arterią wiejskiej drogi, nawet szerokiej i brukowanej.

Może: To znak, że zje­cha­li już z gościńca/ traktu/ bitej drogi

 

pró­bu­jąc za­krę­cić w miej­scu.

– Prrrrrr! – Chłop pod­niósł się z miej­sca… ―> Powtórzenie.

 

bo za­cho­wa­nie ciszy aku­rat teraz wy­da­wa­ło mu się wiel­ce krę­pu­ją­cym. ―> …bo za­cho­wa­nie ciszy aku­rat teraz wy­da­wa­ło mu się wiel­ce krę­pu­ją­ce.

 

przy­niósł kosz­tow­no­ści, bi­żu­ter­je ich­nie… ―> …przy­niósł kosz­tow­no­ści, bi­żu­ter­ie ich­nie

 

– Za­wio­zę pana. – za­pro­po­no­wał. ―> Zbędna kropka po wypowiedzi.

 

jak gdyby na raz ktoś zdjął z cią­gnię­tej… ―> …jak gdyby naraz/nagle ktoś zdjął z cią­gnię­tej

 

Prze­krę­cił zamek i wpu­ścił do środ­ka Ma­cie­jo­wą… ―> Obawiam się, że nie mógł przekręcić zamka.

Proponuję: Prze­krę­cił klucz w zamku i wpu­ścił do środ­ka Ma­cie­jo­wą

 

wga­pia­ła się w twarz Janka z otwar­ty­mi usta­mi. ―> Czy twarz Janka miała otwarte usta?

Proponuję: …z otwar­ty­mi usta­mi wga­pia­ła się w twarz Janka.

 

–…z rana zna­leź­li­śmy… taki cichy był… ―> Brak spacji po półpauzie.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Wilku, dziękuję za rozbudowany komentarz. Rozumiem też, dlaczego będziesz głosować na "nie", choć fabuła była prosta nie bez powodu, właściwie stanowiła tylko tło do opowiedzenia zupełnie innej historii. Już sama nominacja jest dla mnie dużym wyróżnieniem, nawet jeśli nie wiąże się z żadnym znakiem graficznym przy tytule opowiadania. :) 

Regulatorzy, część poprawek umieściłem w tekście, części nie, ponieważ to rozmyślne działanie autora: "wiejska arteria", gdzie zamierzenie użyłem takiego sformułowania, by wskazać, że na wiejskie standardy ta droga jest właśnie "arterią"; "biżuterje" są tak zapisane, bo to element stylizacji mowy; "przekręcił zamek" bo to był zamek z zasuwą, taki, który się przekręca – mogłem napisać "przekręcił pokrętło w zamku" albo "odsunął zasuwę w zamku". 

Cieszę się, że czytało Ci się dobrze, choć pomysł nieświeży. Będę pracować nad wykonaniem kolejnych tekstów. :) Gdybyś wskazała, co ogółem zgrzytało Ci w wykonaniu (poza wskazanymi błędami), wykorzystałbym tę wiedzę w przyszłości. 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Cóż, Gekikaro, to jest Twoje opowiadanie i będzie napisane takimi słowami, które uznasz za najwłaściwsze.

 

Gdybyś wskazała, co ogółem zgrzytało Ci w wykonaniu (poza wskazanymi błędami), wykorzystałbym tę wiedzę w przyszłości. 

Chyba nie rozumiem, o co prosisz, bo przecież nigdzie nie powiedziałam, że coś mi zgrzytało.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Napisałaś, że wykonanie mogłoby być lepsze – tym się zasugerowałem. 

 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Często tak piszę, bo kiedy znajduję w tekście usterki to daję znać, że wykonanie bez usterek byłoby lepsze. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Melodię letniej, deszczowej nocy, wygrywaną na blaszkach liści rzędami opadających z nieba kropel, przerwał stukot podkutych kopyt

Czyli deszcz przestał padać?

Sorry, Winnetou, ale jestem na NIE.

Biblioteka jak najbardziej, ale piórkowego poziomu to tu jeszcze nie widzę.

Lubię większe stężenie fantastyki, ale tę opowieść jeszcze bym łyknęła.

Gorzej ze sztampowością. Montujesz historię z gotowych elementów – obcy płoszący konia, wojna, Żydzi, kara za krwawy donos… To wszystko sprawia, że historia robi się przewidywalna, jedyne zaskoczenie na koniec to los ojca. To mi się podobało, bo trochę przełamało schemat.

Miałam wrażenie infodumpów w wypowiedziach bohatera. Owszem, psychologiczne to nawet prawdopodobne, ale w tekście literackim i tak nie wypada rewelacyjnie.

Postawiłeś na nastrój, a ja pozostaję odporna na te rzeczy. Wolę oryginalne pomysły, zaskoczenia fabularne…

Babska logika rządzi!

Cześć Finklo, jeszcze nie miałem okazji zobaczyć Cię pod moim tekstem, więc bardzo mi miło. :) 

Dzięki za zwrócenie uwagi na pierwsze zdanie, które można mylnie zinterpretować – podmieniłem jedno słówko i już nie powinno być tego problemu. 

 

Fakt, to opowiadanie fabułą nie stoi, odgrywa ona rolę mocno drugorzędną. Jak słusznie stwierdziłaś, postawiłem na nastrój, postawiłem też na zawarcie w prostej przejażdżce wędrowca na chłopskim wozie tych "gotowych elementów" o których wspomniałaś – wojny, tragedii Żydów, różnych postaw ludzkich trudnych do oceny z perspektywy kogoś, kto całe życie przeżył w czasach pokoju. Nie są to elementy nowe i zaskakujące, nie ma co się z tym kłócić.

Rozumiem skąd wynikają Twoje odczucia i Twoje "nie" – cóż, może następnym razem. :) 

Dzięki za przeczytanie! 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

No. Oby był następny raz. :-)

Babska logika rządzi!

Zabrzmiało trochę złowróżbnie. 

W końcu się uda… za rok, może dwa, jak śpiewała Urszula. :) 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Melodię letniej, deszczowej nocy, wygrywaną na blaszkach liści rzędami opadających z nieba kropel, zakłócił stukot podkutych kopyt i drewnianych kół podskakujących na kocich łbach.

Odpuściłbym sobie "rzędy" i może też "blaszki". W tym zdaniu jest mnóstwo ozdobniczych grzybków, warto przynajmniej jednego wyłowić, żeby było strawniej. Czytałem dwa razy, bo się zgubiłem i choć wszystko jest tu poprawnie, to otwieranie tekstu takim solidnym wygibasem to nienajlepszy pomysł. Ale gdyby zrobić:

"Melodię letniej, deszczowej nocy, wygrywaną na liściach opadającymi z nieba kroplami, zakłócił stukot podkutych kopyt i drewnianych kół podskakujacych na kocich łbach."

Jest jaśniej, a zdanie nie traci poetyckiego uroku. 

Ale miałem niewątpliwą przyjemność czytania tekstu dość późno, po wprowadzeniu przez Ciebie sugerowanych poprawek, więc do niczego więcej czepiać się nie będę. Ładnie to wszystko jest napisane, bardzo literacko, klimatycznie. I to wlasnie nastrój stanowi siłę tekstu, nastrój zbudowany bogatym językiem, delikatnymi elemenami stylizacji, fokusem na detale, takie jak blask papierosowego żaru. Przede wszystkim przypadły mi do gustu opisy zawarte w jankowej opowieści – emocjonalne, osobiste, oparte na niemożliwych do zapomnienia wrażeniach zmysłowych, zapachach, dźwiękach. Dobra robota! 

Czy rzecz jest piórkowa? Chyba nie, bo mimo swej jakości jest to tylko scenka. Fakt, treściwa, że się tak wyrażę – biorąca na warsztat modny ostatnio, choć trudny temat, ale fabularnie uboga. Zwłaszcza, że fabuła owa, jak twierdzi Finkla, została złożona z typowych, gotowych elementów. 

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że tak właśnie miało być, napisałeś taki tekst, jaki chciałeś, budując go jak chciałeś i akcentując te elementy, które podkreślić chciałeś, kosztem innych. To, że do TAKowego głosowania potrzebuję czegoś pełniejszego pod względem pomysłu i fabuły, to inna sprawa. Ale ten tekst dowodzi, że ów złowróżbny następny raz z pewnością nastąpi. Masz ogromny potencjał. I umiejętności. 

P. S. 

Ja znowu o tym nieszczęsnym, pierwszym zdaniu. 

Z tekstu wynika, iż rzecz dzieje się na początku lat dziewięćdziesiątych. O ile wozy konne (fury, albo furmanki, nie wiem jak je fachowo nazywać) ciągle jeszcze się trafiały (choć głównie przystosowane do ciągnięcia przez traktor) i nawet takie z koniem na przedzie widywałem (ba, jako dzieciak, gdzieś na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych miałem nawet przyjemność współpowozić taki) to wszystkie miały pneumatyczne koła. Takie z drewnianymi należały do skansenów, i to od lat. 

Nie jest to oczywiście krytyka riserczu, tylko ciekawość – spotkałeś się z codziennym używaniem furmanek z drewnianymi kołami jeszcze w latach dziewięćdziesiątych? Regionalnie gdzieś? 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Podobało mi się, naprawdę przyjemnie było słuchać opowieści włożonej w usta Janka. Dialogi brzmią naturalnie, a ich stylistyka jest wiarygodna.

Podczas czytania miałem wrażenie, że czasami zdania były zbyt długie, ale to oczywiście jest kwestia mojej preferencji.

Dobra lektura.

Dzięki Wam za kokentarze, moja odpowiedź jest trochę spóźniona, ale po dłuższej nieobecności to jeszcze milsze, że na odpowiedź czeka jakiś wpis. :) 

Orzede wszystkim cieszę się, że tekst wywarł pozytywne wrażenie. 

Edward – stylistyka wypowiedzi to elemtbe, na który kładłem pewien nacisk, suoer, że zwróciłeś na to uwagę. Co do długości zdań, to chyba taka moja przywara, pracuję nad tym. Tylko mi się czasem wydaje, że krótkie zdania są za krótkie. 

thargone – orzeze wszystkim dziękuję za tyle ciepłych słów! Mam szczerą nadzieję, że będzie tak, jak napisałeś. :) 

Dużym wyróżnieniem jest już sama nominacja, szczerze to na piórko zbytnio nie liczyłem i wyszło na to, że się nie przeliczyłem zajmując szlachetne ostatnie miejsce. :) 

Co do oierwszego zdania, fakt, jest dość skomplikowane w konstrukcji, może trochę przekombinowałem, choć są i tacy, którym się spodobało, więc już nie będę go zmieniał. Jeśli mowa o furmankach, to tutaj trochę pofantazjowałem. To znaczy nie widziałem takich sam na własne oczy, ale na zdjęciach już tak. Po krótkim przeszukaniu internetu wydaje mi się, że kilka dekad temu można było je spotkać. 

Pozdrawiam

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Nowa Fantastyka