Calima

Hej Aga ;)

Do wyrazów obcych – cariño, chicos – dodałbym odnośnik z tłumaczeniem na końcu, umili to czytanie. Calima to nazwa własna dlatego jej nie wymieniłem. Poza tym, jakie jest znaczenie słowa chicos tutaj (czy ma inne)? Moja mierna wiedza z hiszpańskiego mówi mi, że znaczy to tyle co „chłopaki” a w opowiadnaniu występuje dziewczyna i facet. Proszę o wytłumaczenie, bo może po prostu to ja czegoś nie wiem :D

Dzień minął nam spokojnie, a wieczorem piliśmy wino w nadmorskiej restauracji, patrzyliśmy na ciemniejący ocean, w ogóle nie myśleliśmy o jutrzejszej burzy.

Może: […] patrzyliśmy na ciemniejący ocean, w ogóle nie myśląc o jutrzejszej burzy.

Ogólnie bardzo klimatyczne opowiadanie. Podobają mi się opisy i późniejsza tajemnica dotycząca tego co się dzieje. UWAGA SPOJLER Gdzieś kiedyś czytałem, że takiego przeniesienia w czasie mogą doznać osoby porwane przez dziki gon. Czy tutaj została zamieszczona jego saharyjska wersja czy jest to po prostu moje skojarzenie?

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Z dzikim gonem to Twoje skojarzenie, ale teraz widzę że rzeczywiście by się zgadzało :) Fajnie że się podobało:) Jeśli chodzi o "chicos" – na Kanarach mówią tak do grupy ludzi, coś jak angielskie "guys". Dzięki za uwagi, zaraz się zastanowię w jakiej formie wrzucić to tłumaczenie:)

Hejka!

Muszę przyznać, że podobało mi się. Jest klimatycznie, tajemniczo, trochę niepokojąco. Jest też nieco dziwnie – jeźdźcy delikatnie mnie zaskoczyły, ale w sumie na plus. Wyszedł całkiem fajny horrorek. Napisane ładnie, nie mam nic do zarzucenia, choć i tak nie jestem w tej kwestii ekspertem. Po prostu dobrze się czyta. Do tego udane zakończenie – jestem na tak. Ode mnie będzie klik. 

Pozdrawiam :) 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

Hejka! 

Nie wiem czy miał to być horrorek, ale jak się dobrze czyta to to jest dla mnie najważniejsze. 

Bardzo dziękuję NearDeath :)

O ciekawie, calkiem poszlas w inna strone, az przeczytalem jeszcze raz co pozmienialas.

jak dla mnie zmniejszylas horro i zwiekszylas tajemnice, nadal jest dobrze, ale chyba wczesniej podobalo mi sie bardziej. Fajnie podalas od kiedy koles zaginal, ale nie wiadomo ktory dzis jest w Twoim opowiadaniu. Brakuje cos w stylu, men it’s 1 july now… 

nadal brakuje mi troszke ustrasznienia sceny spotkania, bo chyba ja zlagodzilas dosc mocno. 

powodzenia, bo klimaty rysujesz fajne.

Na początek – trochę czepialstwa.

Dlaczego calima pisana jest wielką literą? Nie widzę uzasadnienia. 

Gdzieś daleko, tysiące kilometrów stąd, przesypywały się piaski Sahary. – z tego, co pamiętam, to kalima niesie piasek znad Sahary Zachodniej, a ta w prostej linii znajduje się około 250 kilometrów od Gran Canarii, więc te tysiące to nawet metaforycznie trochę za dużo.

Około dziewiątej, kiedy słońce już zaszło, a wioskę przykryła ciemność(+,) do naszego stolika podszedł młody kelner i(+,) sprzątając nasze(+,) talerze zaczął zagadywać. – w tekście brakuje kilku przecinków, tu tylko przykład

w ciągu dnia, próbowała dopytać się mieszkańców – nie siebie pytała, więc się jest zbędne

brakowało wesołego nawoływania mew i klekotu odbijanych w przyboju okrągłych kamieni – od czego się odbijały te kamienie? Jakoś mi to słowo tu nie brzmi 

Przez okna wciąż nie było widać żywej duszy, a widok nie zmienił się ani odrobinę. – nie brzmi za dobrze takie powtórzenie; może coś takiego: przez okna wciąż nie dostrzegałem żywej duszy…

Zapakowałem zapas wody do plecaka, zawinąłem różowy szalik Karoliny dookoła twarzy i wyszedłem z mieszkania w poszukiwaniu sklepu. – poszukiwanie jakiegoś miejsca to próba znalezienia go w sytuacji, gdy się nie wie, gdzie ono się znajduje – tu jakoś mi to słowo nie leży, skoro bohater jest w wiosce/miasteczku któryś dzień i do tego dalej w następnym zdaniu piszesz, że chłopak skierował się do supermarketu, którego położenie znał.

Jeszcze się zastanawiałam nad szalikiem. Czemu nikt im nie poradził, ostrzegając przed kalimą, żeby kupili na wszelki wypadek specjalne maseczki? To taka dygresja, a nie krytyczna uwaga :)

BABE! – Krzyknęła znowu przez ramię. – krzyknęła 

Ciekawe. Pierwszoosobowa narracja w zaprezentowanym wydaniu jednak nieco zubaża tekst, bo wiele rzeczy jest powiedzianych, nie pokazanych. Jednak nie jest źle, czuć tu pewien klimat.

Jednej rzeczy w końcówce mi zabrakło. Widzę, że Kamil do rzeczywistości wrócił w przyszłości, ale nie wiem, w jak odległej – kilkanaście dni, kilka tygodni, miesięcy? Wyblakłe ogłoszenie nie jest tu żadną wskazówką, bo w takim klimacie druk wyblaknie bardzo szybko. Ten brak nie jest jakimś błędem, ale mnie osobiście trochę uwiera. 

PS. z ciekawości :) Rozumiem, że sama takie zjawisko przeżyłaś i je tu opisałaś. Jak długo ono trwało? Bo słyszałam, że potrafi się ciągnąć nawet kilka tygodni i wtedy z fajnego urlopu faktycznie może się zrobić słaby wypoczynek. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Pawelek, dzieki za pomoc! Od początku jednak nie myślałam o tym, żeby opowiadanie “ustrasznić”… nie wiem, nie po drodze mi z horrorami :D Opowiadanie miało ze sto wersji, każda podobała się komu innemu, więc postawiłam na tą, która mi się podoba najbardziej ;)

Brakuje cos w stylu, men it’s 1 july now…

Zastanowię się jak to ugryźć. Śniąca pod Twoim komentarzem też zwróciła na to uwagę. 

Inna sprawa, że ogłoszenie które jest potargane i obdarte miało sugerować, że minęło sporo czasu. 

Śniąca, dzięki za komentarz, fajna łapanka, zaraz będę poprawiać. 

Zjawisko ciągnęło się przez kilka dni, życie w miarę normalnie wyglądało, chociaż rzeczywiście ludzie siedzieli w domach. Ja wychodziłam robić zdjęcia, ale ilość pyłu naprawdę przeszkadzała w oddychaniu. Taka burza się pojawia mniej więcej raz w roku, ale teraz była wyjątkowo silna. Nie ogłaszali jakiegoś stanu klęski żywiołowej, nie było mowy o maseczkach, po prostu prosili żeby przez te 2-3 dni siedzieć w domu. Ogólnie calima niesamowita sprawa, polecam :)

Inna sprawa, że ogłoszenie które jest potargane i obdarte miało sugerować, że minęło sporo czasu. 

Sporo to pojęcie względne ;) Dla jednego to tydzień, dla drugiego dekada.

Z jednej strony lubię poznawać nowe miejsca i osobiście obserwować i doświadczać różnych zjawisk, ale jakoś na Kanary nie potrafię dotrzeć (osobna sprawa, czy akurat by mi się kalima trafiła). Odkładam wciąż na później i później. Zdecydowanie wolę zimniejsze klimaty i nieustannie ciągnie mnie na północ. Ale może kiedyś… 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Aga– najwazniejsze, ze sie Tobie podoba, a reszta sie przyzwyczai. Nadal – dobre to jest.

Sniaca, norwegia jest the best, chociaz Grecje tez uwielbiam. Kanarow nie widzialem, za to sardynia i korsyka spoko.

Północna Korsyka i Sardynia faktycznie są ok. Grecja mnie nie zachwyciła – byłam, zobaczyłam, wracać nie mam zamiaru. Skandynawia cała jest cudowna, a najukochańsza dla mnie jest Islandia. A o podróżach lepiej ze mną nie zaczynać, bo mogę mieć problem ze skończeniem, jak zacznę dyskutować ;)

Ago – przepraszam za offtop :)

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Nie szkodzi, fajny offtop, ja podróżuje większą część roku (chyba że akurat jest pandemia) więc doskonale rozumiem ;)

Większość roku!!! Też bym tak chciała, ale ja mogę tylko w czasie urlopu :(

Edyta

Zerknęłam na poprawki (żeby zobaczyć, czy mogę z czystym sumieniem dać klika) i zauważyłam, że się nieco zagalopowałaś ;) 

calimę trzeba było po prostu przeczekać, a do naszego odlotu mieliśmy jeszcze dziesięć dni, więc nie niepokoiło to nas szczególnie. – tu calima wielką literą, bo na początku zdania

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Akurat praca mi się fajna trafiła :)) ale teraz to niestety nikt sobie nie pojezdzi :( Już poprawiam, rzeczywiście się zagalopowałam :D

Przyznam szczerze, że początek musiałem przeczytać jeszcze raz. Wpadlem w pułapkę i zasugerowałem się, że narratorem jest kobietą. Dopiero "odpowiedziałem" przewróciło moje wyobrażenia. Od tego momentu dotarło do mnie, że mam do czynienia z kobietą i mężczyzną.

Cześć, hambugerek_aga! :)

Lekkie opowiadanie, niestety nie wywarło na mnie większego wrażenia. Jest milutko, a mogłoby być mrocznie. Bardzo szkoda, że nie poświęciłaś więcej uwagi jeźdźcom. 

Mała uwaga techniczna: może to czepialstwo, ale wydaje mi się, że nadużywasz “być”. 

Sara, fajnie że wpadłaś! :D

Myślę, że w moich opowiadaniach nie będzie nigdy mrocznie, szczerze mówiąc nie lubię mrocznie. Nie był to mój zamysł i tutaj (ale już parę osób mi mówiło, że za mało horroru więc może coś w tym jest :) )

Przyjrzę się za to mojemu nadużywaniu “być”. Dzięki za uwagi :)

Wiesz, nie każdy musi pisać horrory. ;) Tutaj po postu jeźdźcy pasowaliby, moim zdaniem tylko, do mroczniejszej historii. Wyrabiasz swój styl, widzę. Jest lekki, przyjemny, przypuszczam, że dotrzesz do wielu odbiorców, którzy oczekują takich lektur. Powodzenia! :)

Sara dzięki za miłe słowa. Oby się tacy znaleźli!! :D

Rozumiem, Hamburgerku_Ago, że dla Ciebie kalima byłą szczególnym doświadczeniem, skoro natchnęła Cię do napisania opowiadania, ale muszę wyznać, że dla mnie opowieść Kamila była średnio interesująca, a jego spotkanie z osobliwymi jeźdźcami jakieś takie dość nijakie. Ot, spotkał ich i co dalej? Informacja, że na słupie wisiało ogłoszenie z jego wizerunkiem sugeruje, że chłopak zniknął, ale ciekawsze byłoby dla mnie opisanie tego, co działo się z nim w czasie od zniknięcia do przebudzenia na schodkach.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

…a wio­skę przy­kry­ła ciem­ność do na­sze­go sto­li­ka pod­szedł młody kel­ner i sprzą­ta­jąc nasze ta­le­rze za­czął za­ga­dy­wać. ―> Czy ciemność zakryła wioskę do ich stolika, czy do ich stolika podszedł kelner?

Czy oba zaimki są konieczne?

…niż urlop w miesz­ka­niu na Prąd­ni­ku. ―> Co to znaczy mieszkać na Prądniku?

Przez ża­lu­zje są­czy­ło się dziw­ne świa­tło. Było blade jak stare kart­ki pa­pie­ru, jak grom­ni­ca. ―> Gromnica nie jest światłem, co to znaczy, że światło było jak gromnica?

…do na­sze­go od­lo­tu mie­li­śmy jesz­cze dzie­sięć dni, więc nie nie­po­ko­iło to nas szcze­gól­nie.

Trze­cie­go dnia skoń­czy­ły się nasze za­pa­sy je­dze­nia, a co waż­niej­sze – za­pa­sy rumu po pięć euro za litr. Za­czę­ło nam się… ―> Nadmiar zaimków. Powtórzenie.

…za­wi­ną­łem ró­żo­wy sza­lik Ka­ro­li­ny do­oko­ła twa­rzy… ―> Szalik owinięty dookoła twarzy osłaniałby podbródek, brzegi policzków, uszy i czubek głowy nad czołem – czy o to chodziło?

…na­pie­ra­ła na mnie gęsta, pu­dro­wa mgła. Zda­wa­łem sobie spra­wę, że do­oko­ła mnie są wiel­kie prze­strze­nie, ale do­pa­dło mnie wtedy… ―> Nadmiar zaimków.

…i cały mój lęk okaże się śmiesz­nym prze­wi­dze­niem! ―> …i cały mój lęk okaże się śmiesz­nym przy­wi­dze­niem!

Poznaj znaczenie słów przewidzenie i przywidzenie.

…sza­lik zsu­nął mi się do po­ło­wy szyi i w ustach po­ja­wi­ła mi się… ―> Nie brzmi to najlepiej.

W od­po­wie­dzi usły­sza­łem pod­nie­sio­ne głosy i wię­cej śmie­chów. Sły­sza­łem… ―> Czy to celowe powtórzenie?

…z mgły za­czę­ły wy­ła­niać się ciem­ne kształ­ty. Bez­sze­lest­nie prze­cho­dzi­li przez pia­ski, które po­wo­li roz­stę­py­wa­ły się przed nimi… ―> …z mgły za­czę­ły wy­ła­niać się ciem­ne kształ­ty. Bez­sze­lest­nie prze­cho­dzi­ły przez pia­ski, które po­wo­li roz­stę­powa­ły się przed nimi…

…uzbro­je­ni po zęby w mie­cze, noże, łuki i inne że­la­stwo… ―> Mieli żelazne łuki?

…czar­ne znaki, nie przy­po­mi­na­ją­ce ni­cze­go… ―> …czar­ne znaki, nieprzy­po­mi­na­ją­ce ni­cze­go…

Ich umię­śnio­ne, ciem­ne ciała zdo­bi­ły setki bły­sko­tek. Wszy­scy wpa­try­wa­li się we mnie upo­rczy­wie, a ich sma­głe twa­rze były groź­ne, ale bar­dzo pięk­ne. Piach zda­wał się im nie prze­szka­dzać, omi­jał ich tak, jakby byli ma­gne­sa­mi o tych sa­mych bie­gu­nach. Prze­pły­wał koło nich gład­ko, zwi­jał się w małe wiry mię­dzy ich pal­ca­mi, koń­skie ogony pod­rzu­ca­ły go do… ―> Nadmiar zaimków.

…szczęk że­la­stwa, tą nie­zwy­kłą mu­zy­kę… ―> …szczęk że­la­stwa, tę nie­zwy­kłą mu­zy­kę…

- COME HERE! ―> Zamiast dywizu powinna być półpauza.

Sły­sza­łem jak ma­ru­dzi do blon­dyn­ki. ―> Na czym polega marudzenie do kogoś.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki za komentarz Regulatorzy, przeczeszę tekst jeszcze raz pod kątem Twoich uwag i poprawię :)

Bardzo proszę, Hamburgerku_Ago. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

ciekawsze byłoby dla mnie opisanie tego, co działo się z nim w czasie od zniknięcia do przebudzenia na schodkach

Reg, a mnie się wydaje, że to właśnie zostało opisane w opowiadaniu :) Zgubił się w calimie, ucztował z jeźdźcami. A że w ich świecie czas płynie inaczej… 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Zgu­bił się w ca­li­mie, uczto­wał z jeźdź­ca­mi.

Śniąca, może jestem mało rozgarnięta, może coś przeoczyłam, ale nie zauważyłam aby w opowiadaniu była mowa o jakiejś uczcie. Jest tylko opisane spotkanie z jeźdźcami i to, że kobieta podała mu butelkę z napojem o smaku i zapachu wody, a potem to już szli, tańczyli i śmiali się. I dla mnie to trochę za mało. :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Z ucztą, to może i przesadziłam (tak to jest, jak się pisze na głodnego ;)), ale właśnie spotkanie generalnie miałam na myśli.

I dla mnie to trochę za mało.

I tu leży piękno różnicy gustów i zdań. Bo co by to było, gdyby wszyscy wszystko odbierali tak samo, oceniali tak samo? O czym by dyskutowali? ;)

Mam nadzieję, że Aga się ze mną zgodzi.

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Ech, spotkanie zarejestrowałam i właśnie żałuję, że tylko na spotkaniu się skończyło.

A poza tym, to i ja jestem zdania, że to dobrze, że mamy różne oczekiwania wobec opowieści i różnie je odbieramy . ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zgodzę się;) Chciałam zostawić dużo dla wyobraźni czytających. Ale akurat to opowiadanie wywołało baaardzo sprzeczne i skrajne opinie w odbiorcach. WIadomo, szkoda, że się nie wszystkim podoba, ale tak bywa. Dzięki za rzeczową dyskusję :D

– Słuchaj, Kamil, wolę urlop w mieszkaniu na Kanarach niż urlop w mieszkaniu na Prądniku. – Wzruszyłem ramionami.

To wygląda jak kwestia Kamila. Lepiej rozdzielić enterem:

 – Słuchaj, Kamil, wolę urlop w mieszkaniu na Kanarach niż urlop w mieszkaniu na Prądniku. 

Wzruszyłem ramionami. 

„Świetny pomysł urządzać sobie w tej wichurze końskie rajdy”

To znaczy jak to jest – kalima to wichura, czy cisza? Bo wydawało mi się, że do tej pory opisywałaś bezwietrzną, zapyloną ciszę. 

Cóż, mam jak Regulatorzy. Tekst jest… w porządku, ale wrażenia nie wywarł. Byłaś świadkiem ciekawego zjawiska, ale nie udało Ci się oddać jego niezwykłości, jego niesamowitości w opowiadaniu. Przyjąłem rzecz raczej beznamiętnie. A szkoda, bo to właśnie powinno stanowić siłę tekstu – gdyby czytelnik mógł choć w części poczuć ów klimat, ów nastrój, poczuć to, co Ty w trakcie kalimy, opowiadanie byłoby udane. Bo sama historia Kamila raczej nie zachwyca – facet się zgubił, spotkał sacharyjskie duchy, tańczył z nimi i zniknął na jakiś czas. Za mało, by wciągnąć i zainteresować. 

Rozumiem, że nie zmierzałaś do budowania złożonej fabuły, przestawiania skomplikowanych perypetii Kamila po spotkaniu z duchami, ani wyjaśniania istoty owych duchów i znaczenia tego wszystkiego. Postawiłaś na klimat i niesamowitość. I jest to jak najbardziej okej, tyle że, niestety, nie do końca wypaliło. Cóż, zadanie było trudne – opisanie komuś niezwykłego zjawiska, którego nigdy świadkiem nie był, w sposób taki, by poczuł nastrój i emocje choćby zbliżone do tych, które ogarniały uczestniczącego w owym zjawisku autora, to nie banan z masłem i nawet profesjonalistom niekoniecznie wychodzi. 

Nie jest więc to tekst w pełni udany, ale spokojnie – tragedii też nie ma. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Dzięki Thargone za komentarz i miło, że przeczytałeś. Ostatnie zdanie mocno budujące :D Przerzuciłam się niedawno z publicystyki na tworzenie i jest to niełatwa sprawa, ale mam nadzieję dalej się rozwijać w tym kierunku. No i poprawię błędy jak tylko znajdę dłuższą chwilkę, dzięki jeszcze raz :)

To dobrze, że odebrałaś to zdanie jako budujące, bo wydawało mi się, że jednak za mocno skrytykowałem :-) To niezły tekst, tylko po prostu wysoko postawiłaś sobie poprzeczkę. Z opisywaniem tak ulotnych i osobistych wrażeń i emocji jest jak z muzyką. Kawałek, przy którym gubisz buty, najczęściej jest meh dla kogoś innego. I spróbuj mu wytłumaczyć, dlaczego piosenka jest tak rewelacyjna :-) 

Oparcie tekstu o taką właśnie próbę, to najczęściej strzał w stopę :-) 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Przyznam, że czytało mi się przyjemnie. Do zakończenia, które niezbyt pasuje do reszty. Co na przykład wynikało z tego, że w czasie swojej przygody Kamil wiedział co robić, gdy wróci do domu i znał swój cel i co wywołało takie refleksje? No i co się tak naprawdę z nim działo podczas tej “przerwy w życiorysie”? “Calima” składa się z wciągającego wstępu oraz szkicowego środka i zakończenia. Warto te części rozwinąć.

Marcin dzięki za komentarz i odwiedziny :) Przygoda Kamila miała być troche oderwana od naszego czasu. Będę rozmyślała nad rozwinięciem tej całej historii. Pomyślę nad zakończeniem! 

Uważam, że to całkiem przyjemna miniaturka z fajnym klimatem. Rzeczywiście, dałoby się nieco pewne wątki rozwinąć, a i przyznam, że już od momentu wyjścia bohatera z domu spodziewałam się właśnie czegoś takiego – bo wiadomo, umrzeć nie mógł, w końcu był narratorem. Wstęp jest nieco rozwleczony, jakbyś cały opis niezwykłej burzy ścisnęła na początku zamiast rozmieścić go w toku wydarzeń. Mimo to, czytało się miło i nie miałam problemu z załapaniem, że Kamil odczuwał czas inaczej. Zdjęcia też są fajnym dodatkiem. ;)

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Verus dzięki za miłe słowa. Dla mnie "czytało się miło" to najlepszy motywator :) Ooooo i dzięki za klika!

Jest jakiś pomysł. Sam w sobie stary, ale ubrany w egzotyczne szatki calimy.

Faktycznie, może się kojarzyć z Dzikim Gonem.

Mnie też brakowało obecnej daty pod koniec. W końcu jest różnica, czy wrócił po dwóch tygodniach, czy po dwudziestu latach.

Babska logika rządzi!

Dziękuję, miło mi że przeczytałaś :) sama już nie wiem jak z tą datą, zdania są bardzo podzielone.. Dzięki za komentarz:)

Sympatyczne opowiadanie.

Ładne, klimatyczne, fotografie też urokliwe, pasują do tekstu.

Podoba mi się motyw “zgubienia” czasu, ale też uważam, że końcówka wybrzmiałaby mocniej, gdyby było wiadomo, ile tego czasu upłynęło. Chyba nie lubię dobrych zakończeń, bo wolałabym, żeby minęło ze sto lat niż tydzień ;)

Czytało się bardzo dobrze.

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Anet, fajnie że wpadłaś:) dzięki!