,,Insekt. Filip i przeszłość’’ to tekst, który napisałem 10 lat temu. Postanowiłem trochę go odświeżyć, ale większość pozostawiłem w nienaruszonym stanie.
Każdy nosi ze sobą przeszłość, jej forma może przybierać różne kształty.
Filip obudził się wcześnie. Śniło mu się, że mieszka we wnętrznościach wielkiej larwy.
Obrócił głowę w lewo i w prawo, sprawdzając czy wszystkie kręgi są na swoim miejscu.
Tylko jeden trzask
Nie jest źle. Zazwyczaj słyszał trzy pstryknięcia.
Zasłony, zeszłej nocy dokładnie zaciągnięte, przepuszczały wąski pas światła. Po pokoju pływał jeszcze dym z wypalonej paczki papierosów.
Uduszę się, pomyślał.
Podniósł poduszkę pokrytą idiotycznymi wzorami – liniami prostymi przechodzącymi w falisty wężyk. Wypuścił ją z rąk – spadła prosto na twarz.
Zupełna ciemność
Tylko przez chwilę
Zaciskając mocno powieki, nie ucieknę przed kształtem. Mam wrażenie, że moja głowa jest za ciężka, a szyja zbyt cienka.
Zaledwie jedna gwiazda, która powstała z pyłu innych. Cząsteczki te złączyła niewidoczna siła.
(Krążę wokoło siebie) Co jest centrum? Kto jest centrum?
Ja, ty, z mniej lub bardziej kształtną głową. Krew, jak czerwone mrówki idące jedna za drugą. Niekończąca się droga po autostradach żył i tętnic, gdzie największym splotem skrzyżowań jest bijące mocno i rytmicznie serce.
Filip ściągnął poduszkę z twarzy, i odrzucił na bok. Zaciągnął się nieświeżym powietrzem, wstrzymał oddech, potem bardzo powoli zrobił wydech.
Na żyrandolu kołysał się kawałek kości, poruszany delikatnym przeciągiem.
Martwa rzecz o kolorze kremowym, przypominająca przeszłość, która niezauważalnie wkrada się brakiem estetyki i ordynarnością do głowy.
To było piękne. Teraz już nie jest – zwykły śmieć – pomyślał Filip.
Czuje swój puls w skroniach. Rytmiczne odliczanie wewnętrznego zegara, kolejnym dowodem na życie.
Filip i jego fotograficzna pamięć
Kość przestaje się kołysać. Wiatr omija uchylone okno. Przez szczelinę pod drzwiami przechodzi owad. Porusza się szybko i chaotycznie. Nagle zatrzymuje się w szaleńczym biegu, i podnosi przednie odnóża. Długimi czułkami bada otoczenie. Nerwowymi, nagłymi zrywami, zmierza w stronę łóżka, ale napotkany po drodze podwinięty dywan, okazuje się być ciekawszy. Owad zastyga w bezruchu. W kilka sekund później znika pod nim.
Znalazł najlepsze miejsce dla siebie. Pod brudnym dywanem jest ciemno i cicho. Nie grozi mu niebezpieczeństwo. Filip nie odkurza, i dopóki tak będzie, owad pozostanie bezpieczny.
– Od tygodnia nie wychodzę z domu. Nie korzystam z zegarka, i nie oglądam telewizji. Przestałem pracować. Retrospekcja miłości przynosi bezsens. Teraźniejszość – jest coś takiego? Przyszłość jeszcze nie istnieje.
Kość zaczyna się kołysać. Filip dostrzega to kątem oka. Wstaje z łóżka – widać, że przychodzi mu to z trudem. Podchodzi do niej i zrywa z żyrandola.
Trzyma ją w dłoni mocno zaciskając, aż bieleją mu kłykcie. Wychodzi z pokoju, po czym słychać szum spuszczanej wody w klozecie.
To koniec
Wiatr oczyszcza wnętrze pokoju z resztek nikotyny, wyciągając dym przez uchylone okno, za którym dzień jest w połowie swej drogi.
Dom Filipa przykrywa gruby koc, spod którego wystają wielkie czułki owada.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Rysunek pochodzi z 2007 roku, i został narysowany przeze mnie, przed powstaniem powyższego tekstu.
Zasłony zeszłej nocy dokładnie zaciągnięte , przepuszczały wąski pas światła. Po pokoju pływał jeszcze dym z wypalonej paczki papierosów .
W kilku innych miejscach też zauważyłem tę spację.
Bardzo ładny rysunek. Tekst przewrotny, podobał mi się :)
Patryk Mikulski, dziękuję za komentarz. Poprawiłem spacje.
Przykro mi, Heskecie, ale nie zrozumiałam. Podejrzewam tylko, że Filip jest w nie najlepszej kondycji zdrowotnej.
Natomiast bardzo podoba mi się ilustracja. ;)
Zasłony zeszłej nocy dokładnie zaciągnięte, przepuszczały wąski pas światła. ―> Co to są zasłony zeszłej nocy?
A może miało być: Zasłony, zeszłej nocy dokładnie zaciągnięte, przepuszczały wąski pas światła.
Po pokoju pływał jeszcze dym z wypalonej paczki papierosów . ―> Zbędna spacja przed kropką.
Ja, Ty, z mniej lub bardziej kształtną głową. ―> Ja, ty, z mniej lub bardziej kształtną głową.
Zaimki piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.
To było piękne. Teraz już nie jest – zwykły śmieć, pomyślał Filip. ―> To było piękne. Teraz już nie jest, zwykły śmieć – pomyślał Filip.
Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać myśli: http://www.jezykowedylematy.pl/2014/08/jak-zapisac-mysli-bohaterow/
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
regulatorzy, poprawilem wszystko tak, jak mi podpowiedziałaś, dziękuję :)
Wiem, że tekst może wydawać się niezrozumiały. Bohater, Filip, to tak naprawdę ja, i to moja przeszłość, o której w sumie niewiele napisałem :) heh, wydaje mi się to śmieszne teraz. Kość, która miała symbolizować to, co przeżyłem, była wiadomą tylko dla mnie, ale oprócz zwrotu: ,, Retrospekcja miłości przynosi bezsens’’ niewiele mówi czytelnikowi.
Gdzieś głęboko, jako młodemu chłopakowi zapadło coś w pamięć, i trudno było się od tego uwolnić. Napisałem tego shorta i mi przeszło – w tamtym czasie oczywiście. Tylko ja odbieram osobiście to, co napłodziłem. Proszę się nie przejmować niezrozumiałością. Mam nadzieję, że następne teksty, będą o wiele bardziej przejrzyste.
I cieszy mnie to, że rysunek się podoba :)
Pozdrawiam
Hesket
W tej sytuacji, Heskecie, moje niezrozumienie okazuje się całkiem zrozumiałe, no bo jakże mogłabym dociec, co ileś lat temu siedziało w Twojej młodzieńczej głowie. ;)
No i cieszę się, że uwagi okazały się przydatne. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hmm… Nawet to intrygujące. Stylowo, rzekłabym, nienormalnie, ale dobrze się czytało i styl pasuje do treści.
Też do końca nie rozumiem, co się działo w Twojej głowie ileś lat temu i z tekstu też to nie wynika, ale nie czuję potrzeby wiedzieć. ;)
W każdym razie uznam to za przyzwoity szort. :)
SaraWinter, dziękuję
Mnie też rysunek zdecydowanie bardziej się podoba niż tekst, choć i w tekście jest potencjał. Jest tu weirdowy nastrój i narracja, ale wolałabym choćby troszkę więcej fabuły :) Może czasem takie wykopaliska należy jednak trochę zmodyfikować?
http://altronapoleone.home.blog
drakaina, rysunek się podoba bardziej, zapewne dlatego, że rysuję odkąd potrafiłem złapać w dłoń ołówek, i całe późniejsze moje życie wokół malowania i rysowania się toczyło.
Tak na dobrą sprawę, to piszę odkąd nauczyłem się pisać, pamiętam jak ćwiczyłem liternictwo z babcią. Pisałem OOOO, BBBB, CCCC, ale twórcze pisanie, zacząłem popełniać dopiero po szkole średniej, i wiem, że średnio mi to wychodzi, z czego oczywiście nie zrezygnuję, bo sprawia mi to jakąś formę radości.
To dobra sprawa takie portale jak NF, tutaj można się wymieniać konstruktywną krytyką, zasięgnąć porady, spotkać się z opinią czytelników. W dzisiejszych czasach posiadamy ogromne możliwości w komunikacji, co mi się bardzo podoba.
Jeśli chodzi jeszcze o to pisanie…
W szkole średniej spotkałem się z opinią na temat moich wierszy. Teraz sam się z nich śmieję, bo nie czuję się poetą :) Ale wtedy byłem bardzo wrażliwym, młodym człowiekiem. Bardzo się przejąłem zdaniem, które zapisała mi przy mojej ,,poezji’’ nauczycielka. A nie były to miłe słowa.
Musiało minąć sporo czasu, zanim zorientowałem się, że nie mogę dobierać sobie do głowy, jak to się mówi, wszystkiego, co mi ktoś powie, szczególnie, jeśli to nie są konstruktywne spostrzeżenia.
Oczywiście jeśli chodzi o podstawy warsztatu, to trzeba je mieć. Podobnie rzecz się ma z malowaniem i rysowaniem. No, niestety, trzeba przejść przez martwe natury i studium postaci, trzeba ogarniać perspektywę i proporcje modela. Chociaż można i bez tego jechać, ale szkoła ma to do siebie, że bez tego, to raczej daleko się nie zajedzie.
Osobiście jestem zwolennikiem ,,wolnej’’ sztuki, tak bym to nazwał, czyli inaczej, bez ograniczeń, bo jak to powiedział kiedyś Picasso: ,,Każde dziecko jest artystą, dopóki nie pójdzie do szkoły’’.
Ostatnio miałem do czynienia z człowiekiem, który pokazał mi swoją twórczość – mam na myśli poezję. Powiedział mi od razu, że ma dysortografię, i wiedziałem, że jak będę patrzył tylko od tej strony, od poprawności, to faktycznie moje widzenie jego poezji, będzie przepuszczone przez pryzmat poprawności. Dałem mu do zrozumienia, że niekoniecznie jestem zwolennikiem tego typu poezji, ale zachęciłem go, żeby nie rezygnował. Bo przypomniałem sobie siebie sprzed lat, i tę nauczycielkę.
Staram się poświęcać czas na studiowanie poprawności w zapisie, ale nadal popełniam te same błędy, i nie wiem dlaczego. Czy może to wina samego procesu pisania? Że jak piszę, to zapominam o poprawności w interpunkcji?
Nie wiem, nie mam pojęcia.
Pozdrawiam
Hesket
Heskecie, nie wiem, dlaczego to do mnie wystosowałeś ten manifest, skoro akurat poprawności ani warsztatu się nie czepnęłam ;) Pod tym względem dajesz radę całkiem nieźle. Nawet przecinki masz zasadniczo na miejscu (brakuje chyba tylko tu: “sprawdzając[+,] czy wszystkie kręgi są na swoim miejscu”).
Brakło mi tu raczej jakiejś płynności opowieści, bo jakkolwiek nie mam nic przeciwko weirdowi i surrealistycznym, pozbawionym prostej logiki przeskokom od jednej sceny do drugiej, pokrętnemu wynikaniu z siebie obrazów, pozornie bezsensownej narracji, to tu po prostu czegoś mi, zwłaszcza pod koniec, brakło, jakbyś w tej logice zrobił nieco za duże dziury.
http://altronapoleone.home.blog
drakaina, czasami tak mam, jak zacznę odpowiadać :) Leeeeeci, i leeeci, nie wiadomo gdzie zaleci :D
Pozdrawiam
Hesket
Bardzo ciekawy rysunek. Widzę, iż odkrywasz kolejne karty…
Twój bohater, to młody człowiek, który miał lekką depresję po młodzieńczych zawirowaniach miłosnych. Taki wniosek nasuwa mi się po przeczytaniu.
Jednak jestem kobietą, więc mogę nie trafić. Wybacz.
Szalona forma, ale chyba o to Ci chodziło.
Fajnie mieć zdolności twórcze i “wyrażać siebie” nie tylko słowem, ale także poprzez obraz.
Dodatkowy bonus przyciągający ludzi. Niebywałe!
Dzięki Agunia. Tak, masz rację, to młody chłopak po zawirowaniach miłosnych.
Pozdrawiam
Hesket
Obrazek śliczny :)
Sam nie jestem fanem opowiadań onirycznych, głównie dlatego, że nie czuję w nim napięcia. Sny nie zabijają, konflikty w nich nie wydarzają się naprawdę – ergo dla mnie nie ma konsekwencji. Pewnie znajdą się fani takiego koncertu fajerwerków, lecz niestety ja do nich nie dołączę.
Technicznie jest nawet-nawet. Czasem jakaś gruda się pojawiała.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Nie zrozumiałam :(
Przynoszę radość :)
