Pies

– Chciałbym mieć psa, mamo.

Bartek przyszedł wieczorem do sypialni szykujących się do snu rodziców.

– Skąd taki pomysł? – spytała matka.

– Dużo moich kolegów ma i mówią, że nie żałują, Darek mi powiedział, że ich pies jest jakby prawdziwym członkiem rodziny, że traktuje go jak brata.

– A co na to twoja siostra?

– Nie pytałem jej. Na pewno też będzie chciała.

– Dobrze, przemyślimy to, ale raczej odpada. Zdajesz sobie sprawę ile to obowiązków?

– Proooszę Cię mamo!!!!!

– Porozmawiamy o tym jutro idź spać.

 

&&&&&

 

Następnego dnia przy śniadaniu Bartek i jego siostra Agnieszka niezwłocznie poruszyli temat psa.

– Mamo on będzie miał u nas jak w raju, zamiast być w klatce w schronisku, będzie miał swoją rodzinę. To bardzo dobry uczynek. – zaczęła Agnieszka

– A co będzie jak wam się znudzi i trzeba będzie go oddać z powrotem? Czy to też będzie dobry uczynek?

– Na pewno nic takiego się nie zdarzy – wtrącił się Bartek – mówiłem ci mamo, że masa moich kolegów ma w domach psy i nie oddają ich.

– Co o tym myślisz Władek? Dobry pomysł z tym psem? – pani Celina spytała męża

– Jak zdobędziecie po dziesięć piątek w szkole to pojedziemy do schroniska obejrzeć jakiegoś pisaka. – zwrócił się do dzieci Władysław.

– Umowa stoi! – Agnieszka i Bartek uradowani zgodzili się.

 

&&&&&

 

Rodzeństwo pilnie uczyło się, a że byli zdolni to przez dwa i pół tygodnia uzbierali po dziesięć piątek.

Wtedy temat powrócił. Matka spytała:

– Jesteście pewni?

– Jasne, że tak! – krzyknęły dzieci.

– No to po obiedzie jedziemy do schroniska – powiedział ojciec.

Bartek i Agnieszka uściskali rodziców.

 

&&&&&

 

Będąc w pobliżu schroniska już usłyszeli szczekanie psów. Samochód po chwili zatrzymał się i wszyscy wysiedli. Ich oczom ukazał się jednopiętrowy dom, przy którym uwięzione w klatkach, znajdowały się dziesiątki psów. Większość głośno ujadała. Inne leżały spokojnie przy budach. Wszystkie jednak zainteresowane były gośćmi.

Z domu wyszła sympatycznie wyglądająca pani w średnim wieku.

– Dzień dobry, ja dzwoniłem w sprawie psa. – powiedział Władysław

– Tak – odpowiedziała kobieta – w jakim wieku ma być piesek? Niestety rasy nie ma do wyboru, wszystkie to kundelki. Samiec czy suka?

– Definitywnie samiec – powiedział ojciec – raczej nie szczeniak, podobno ze szczeniakiem jest wiele kłopotu.

– To prawda, ale z każdym psem wiążą się obowiązki.– powiedziała poważnie kobieta.

W tym momencie włączyły się dzieci krzycząc i prosząc, że musi być szczeniak. Pani zaprowadziła więc ich do klatki w której bawiły się szczeniaczki. Cztery sztuki. Gdy Bartek i Agnieszka zaczęli się zachwycać, pies w klatce obok zaczął się bardzo dziwnie zachowywać. Był maści czarnej z żółtymi plamami rozmieszczonymi po całym ciele. Zaczął szaleć. Podskakiwał i szczekał.

– Szczypiorek co się dzieje? – kobieta zwróciła się z troską do pieska.

– A ten ile ma lat? – spytał Bartek

– Około trzech. Mamy go od niedawna. Biedactwo włóczył się samotnie strasznie wychudzony. Ale nigdy się tak nie zachowywał.

– No cóż to weźmiemy jednego z tych szczeniaków – zdecydował Władysław.

I gdy pracownica schroniska otworzyła klatkę i wzięła jedne ze szczeniąt, Szczypiorek zaczął skakać wokół własnej osi na dwóch tylnich nogach jakby chciał pokazać czego to on nie potrafi.

– Niesamowite – powiedziała Agnieszka – on chyba zdaje sobie sprawę co się dzieje.

– Nie – powiedziała kobieta – psy są bardzo mądre, ale nie aż tak.

Agnieszka podeszła bliżej klatki w której był Szczypiorek i powiedziała.

– Ja zmieniłam zdanie, chcę wziąć Szczypiorka.

– A ty Bartek? – spytał ojciec – dobrze się zastanówcie.

– Faktycznie, fajny ten Szczypiorek – powiedział chłopak – może być, bo już go polubiłem.

Gdy wzięli psa do samochodu, okazywał wielką radość jakby rozumiał co mu się przytrafiło. Był niezwykły o czym niedługo mieli się przekonać.

 

&&&&&

 

Zaczęło się od tego, że Szczypiorek zachowywał się tak jakby rozumiał co się do niego mówi. Niewiele później Agnieszka i Bartek mieli ustalony język w którym porozumiewali się z pieskiem. Na pytanie „Czy chcesz…?” jedno szczeknięcie i taniec na dwóch nogach było potwierdzeniem, a dwa zwykłe szczeknięcia odmową. Tak na przykład, gdy Szczypiorek chciał załatwić potrzebę na dworze podchodził do drzwi i w nie drapał. Na pytanie „Czy chcesz zrobić kupkę i siusiu?” odpowiadał szczęknięciem i tańczył na dwóch nogach, co swoją drogą było bardzo komiczne. Inne pytania to „Czy chcesz iść na spacer”, albo „Czy jesteś głodny”

Posiadacze Szczypiorka jeszcze nie zdawali sobie sprawy z jakim fenomenem mają do czynienia. Niedługo mieli się o tym przekonać. Pies chłoną wiedzę jak gąbka, codziennie uczył się nowych rzeczy. Pewnego razu gdy Agnieszka odrabiała lekcje z matematyki Szczypiorek przybiegł i usiadł koło niej. Dla żartu spytała.

– Szczypiorek wiesz ile jest dwa razy dwa?

Ku jej ogromnemu zdziwieniu pies szczeknął co w ich ustalonym języku oznaczało TAK. Brnęła więc dalej.

– No to ile?

Pies odszczeknął cztery razy.

„A to numer” – pomyślała Agnieszka.

– A ile jest trzy plus dwa?

Pies ponownie odszczeknął prawidłową ilość razy.

– Bartek chodź tu!!! – zapiszczała podniecona dziewczyna i już po chwili razem z bratem zadawali psu pytania dotyczące matematyki. Okazało się, że Szypiorek potrafi rozwiązywać działania arytmetyczne równie dobrze jak wykształcony człowiek.

Rodzice byli również w szoku. Pies mógł być pojętny i inteligenty ale to podchodziło pod geniusz jakiego jeszcze wcześniej nie było w dziejach świata. W takiej sytuacji Celina i Władysław zdecydowali się nauczyć psa różnych sztuczek i pochwalić się światu. Najlepszy wydawał się program „Mam talent”.

„Będziemy sławni” – cieszyły się dzieci.

 

&&&&&

 

Minął tydzień i Szczypiorek nauczył się rzeczy których żaden pies nigdy nie potrafił. Między innymi rozróżniał setki przedmiotów. Wystarczyło powiedzieć na przykład: „pilot do telewizora”, „żelazko”, „komputer”, „pusta butelka” a Szczypiorek podchodził do każdego z tych przedmiotów i szczekał.

Zgodnie z planem zgłosili się do „Mam talent” i bez problemu się dostali. Z niecierpliwością zarówno dzieci jak i rodzice oczekiwali dnia w którym mieli wystąpić w telewizji. W końcu on nadszedł.

Padał ogromny deszcz kiedy samochód Władysława i Celiny zaparkował na parkingu budynku w którym miało odbywać się nagranie. Wysiedli i ruszyli biegiem. Do występu zostało jedynie pół godziny.

W końcu się doczekali. Bartek i Agnieszka ze Szczypiorkiem wyszli na scenę. Byli niezwykle podnieceni. Kamerowało ich chyba z piętnaście kamer rozmieszczonych w różnych miejscach. Zaczęło się. Szczypiorek pokazywał co potrafi, jednak rodzeństwo zauważyło, że jest jakiś inny i do tego z oczu ciekły mu łzy. W pewnym momencie gdy jurorzy byli naprawdę zszokowani jeden powiedział.

– Czemu nie nauczyliście go alfabetu? Można by było z nim rozmawiać.

Wtedy stało się coś co było dla wszystkich kolejnym szokiem. Szczypiorek puścił się biegiem w stronę tego jurora. Wskoczył na stół i zaszczekał w oczach psa widać było nadzieję.

– A niech mnie, on rozumie!!! – krzyknął juror – rozumie każde nasze słowo. Natychmiast przygotujcie kartki z literami.

Wszyscy byli wstrząśnięci, a już po chwili na scenie rozmieszczono litery napisane flamastrem na dużych arkuszach. Pies tylko na to czekał i zaczął wskazywać litery. Agnieszka podeszła i zaczęła układać je. „B” „O” „G” „I” „S” „T” „N” „I” „E” „J” „E”.

Wszyscy byli w szoku. Natomiast pies popatrzył na Bartka i Agnieszkę i głośno zaskomlał. Następnie wybiegł za kulisy. Minutę potem wszyscy usłyszeli grzmot uderzenia piorunu.

Nie wiadomo jak Szczypiorek wydostał się z budynku jednak pod drzewem w które uderzył piorun znaleziono jego zwęglone ciało.

 

&&&&&

 

Program został wyemitowany w telewizji. Prawie nikt z widzów nie wierzył, że to wszystko było prawdą. Wyglądało to zbyt absurdalne a ludzie raczej w cuda nie wierzą. Jednak grupa świadków zdarzenia naprawdę uwierzyła w Boga. Potem powstał program telewizyjny w którym uczestniczyli właściciele psa, jurorzy „Mam talent”, pani ze schroniska i każdy kto miał kontakt z Szczypiorkiem. A było o czym dyskutować.