Prawdziwa natura Carlosa Silvy

Ob­ró­cił się nagle. Stał na za­la­nej sło­necz­nym świa­tłem ulicy ubra­ny w wy­god­ne buty, lekki, szary gar­ni­tur i ko­szu­lę bez kra­wa­ta.

„Kim je­stem?!”, wy­bu­chło w jego gło­wie py­ta­nie.

„Anton Sey­fried, agent ubez­pie­cze­nio­wy, czter­dzie­ści pięć lat…”, od­po­wie­dzi roz­bły­ska­ły w jego gło­wie jak sztucz­ne ognie na niebie na syl­we­stro­wym nie­bie – jed­no­cze­śnie, w róż­nych miej­scach, w róż­nych kształ­tach i roz­ja­śnia­jąc sy­tu­ację. Przy­po­mniał sobie żonę, dzie­ci, dom, przed któ­rym teraz stał. Nie­lu­bia­ną pracę, z któ­rej teraz wra­cał.

Rzecz jasna za­nie­po­ko­ił go ten nagły atak amne­zji. Oso­bli­we uczu­cie, jakby po­ja­wił się zni­kąd w tym świe­cie. Czy­sty, nie­u­kształ­to­wa­ny, na­bie­ra­ją­cy formy do­pie­ro w cza­sie przy­po­mi­na­nia sobie swo­je­go życia. In­try­gu­ją­ce uczu­cie. W jakiś nie­przy­zwo­ity spo­sób – przy­jem­ne.

Wzdry­gnął się i ru­szył przez traw­nik w kie­run­ku domu. Par­te­ro­wy bu­dy­nek, kryty dwu­spa­do­wym da­chem, oto­czo­ny był po­ła­cią traw prze­ty­ka­nych gdzie­nie­gdzie gu­stow­nie przy­cię­ty­mi krze­wa­mi buksz­pa­nu.

Za­sta­na­wiał go ten atak. Czy będą się po­wta­rzać? Co to mogło ozna­czać? Nie­zdia­gno­zo­wa­ną pa­dacz­kę, która teraz roz­bły­śnie jak su­per­no­wa nisz­cząc jego życie? Czy guz mózgu, który je wy­ga­si jak po­chła­nia­ją­ca wszyst­ko czar­na dziu­ra? Ma­ry­lin opo­wia­da­ła o swoje ciot­ce, która miała ta­kie­go guza. Okrop­ny był to los. A może o prze­mę­cze­nie tak daje znać o sobie?

Był za­my­ślo­ny tak, że przed drzwia­mi za­ha­czył łok­ciem o krzew róży i roz­darł ma­te­riał. O krzew róży. Prze­cież nie miał róż… Ob­ró­cił się i po­pa­trzył na swój ogród. No jak to nie miał róż?! Za­wsze sa­dził róże. Nad chod­ni­kiem roz­pi­na­ły się aż trzy per­go­le ople­cio­ne kol­cza­sty­mi pę­da­mi, a cały traw­nik był usia­ny gu­stow­nie przy­cię­ty­mi krze­wa­mi ró­ża­ny­mi. Za­mru­gał szyb­ko. Coś było mocno nie tak. Za­po­mnieć o ró­żach, też coś.

W domu zrzu­cił z sie­bie gar­ni­tur i ubrał pro­ste, luźne dżin­sy, a do nich fla­ne­lo­wą kra­cia­stą ko­szu­lę, jak za grun­ge­owych, mło­dych lat. Włą­czył eks­pres do kawy i z nie­ja­snych przy­czyn pod­szedł do lu­stra. Cza­sa­mi wła­śnie tak ro­bi­my. Ja­kieś au­to­ma­ty­zmy od­zy­wa­ją się poza naszą świa­do­mo­ścią i każą nam bez­wied­nie bawić się ołów­kiem, drzeć pa­pie­ry na drob­ne czę­ści czy wcho­dzić do ła­zien­ki, gdzie orien­tu­je­my się, że żadna sen­sow­na po­trze­ba nas tam nie za­pro­wa­dzi­ła.

Sey­fried po­pa­trzył w lu­stro nie­wi­dzą­cym wzro­kiem za­sta­na­wia­jąc się, czy po tym ataku po­wi­nien pić kawę i na­słu­chu­jąc eks­pre­su, który z sior­bią­cym dźwię­kiem po­wo­li na­peł­niał fi­li­żan­kę. W ramie lu­stra wi­dział prze­strzeń po dru­giej stro­nie jakby fi­zycz­nie był tam drugi pokój, z dru­gim An­to­nem, z od­wrot­nym kom­ple­tem mebli… Nagle tknę­ła go ta myśl: tu nie ma tafli szkła! Tylko po­wie­trze de­li­kat­nie drża­ło, jak nad as­fal­tem w go­rą­cy dzień. Lu­stro było rze­czy­wi­ście otwo­rem. Wy­cią­gnął rękę i chciał to spraw­dzić. Czy ręka przej­dzie przez ob­ra­mo­wa­ny otwór? Gdy do­tknął miej­sca, gdzie palce po­win­ny na­po­tka zimną taflę szkła, po­czuł tylko mro­wie­nie w pal­cach, ale całe zwier­cia­dło za­bu­rzy­ło się, jakby było taflą wody. Kręgi ro­ze­szły się po tym, co wy­da­wa­ło się wcze­śniej drżą­cym po­wie­trzem i ob­ra­zy rze­czy z dru­giej stro­ny roz­fa­lo­wa­ły się. Sey­fried po­czuł nagły atak mdło­ści po­dob­ny do cho­ro­by mor­skiej i szyb­ko opu­ścił wzrok na pod­ło­gę u swo­ich stóp. Od­dy­chał głę­bo­ko, by zmniej­szyć u­cisk w żo­łąd­ku.

– Dzień dobry, An­to­nie – usły­szał za swo­imi ple­ca­mi.

Wzdry­gnął się i uniósł głowę, żeby zo­ba­czyć in­tru­za w od­bi­ciu. W lu­strze ni­ko­go nie było. Ob­ró­cił się gwał­tow­nie. Za nim, a teraz już przed nim, stał Car­los Silva, jego ko­le­ga z pracy. Jak tu wszedł? Dla­cze­go nie wi­dział go w lu­strze? Anton rzu­cił szyb­kie spoj­rze­nie w kie­run­ku zwier­cia­dła. Po dru­giej jego stro­nie wi­dział tylko swoje od­bi­cie.

– Kim… – wy­chry­piał, od­chrząk­nął i za­czął raz jesz­cze – Kim je­steś?

– To ja, Car­los – uśmiech­nął się przy­bysz, ale jego uśmiech był jakiś… sztucz­ny. Jakby obca isto­ta przy­bra­ła tylko maskę Car­lo­sa i teraz na­śla­do­wa­ła ludz­kie emo­cje. Jego oczy były dziw­ne. Biał­ka nie były białe, żył­ko­wa­ne czer­wo­no, lecz miały od­cień sepii i mar­mur­ko­wą fak­tu­rę.

– Nie od­bi­jasz się w lu­strze.

– Nie. Nie od­bi­jam się. To na­tu­ral­ny stan.

– Na­tu­ral­ny?… – do An­to­na za­czę­ło po­wo­li do­cho­dzić co się mogło dziać.

Wam­pir. To takie oczy­wi­ste. Car­los był wam­pi­rem, krwio­pij­czym stworem, który ob­ra­ł sobie go za ofia­rę. Wam­pi­ry nie od­bi­ja­ją się w lu­strach.

Nagle wszyst­kie kloc­ki wsko­czy­ły na miej­sce. Dziś w pracy mieli ze­bra­nie. Prze­dłu­ża­ło się tro­chę, bo oma­wia­na spra­wa po­li­sy Cu­th­ber­tów oka­za­ła się bar­dziej za­gma­twa­na, niż się pier­wot­nie spo­dzie­wa­li. Car­los po­szedł do au­to­ma­tu po kawę i przy­niósł dwa kubki. Jeden dał An­to­no­wi. To ta kawa. Za­truł ją. Teraz to oczy­wi­ste. Stąd atak amne­zji, ha­lu­cy­na­cje zwią­za­ne z traw­ni­kiem i wi­do­kiem za oknem. A teraz przy­szedł do­koń­czyć dzie­ła. Ale mu nie pój­dzie tak łatwo. Już mu nie po­szło. Naj­wy­raź­niej dawka nar­ko­ty­ku w kawie była zbyt słaba i mimo za­bu­rzeń per­cep­cji Sey­fried nadal mógł my­śleć jasno.

Ale co to zna­czy­ło? Musi pod­jąć walkę. Ale jak? Wręcz? Pa­mięć pod­rzu­ci­ła mu kilka spo­so­bów: czo­snek, sre­bro, osi­ko­wy kołek… Słabe. Ma­ry­lin miała srebr­ną bi­żu­te­rię, ale co miał z nią teraz zro­bić? Wci­snąć mu pier­ścio­nek na palec? Skło­nić go do po­łknię­cia kol­czy­ków? Czo­snek… Ale jak go za­apli­ko­wać? Ma się nim na­sma­ro­wać? Jego na­sma­ro­wać? Po­łknąć? Może uda mu się do­stać do dre­wut­ni. Gra­bie mają drew­nia­ny styl. Zła­mie je i bę­dzie miał na­miast­kę kołka…

I w tej chwi­li myśli wy­kla­ro­wa­ły mu się jak za do­tknię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdż­ki. Ogień. W dre­wut­ni ma ka­ni­ster z ben­zy­ną do ko­siar­ki. I lampę lu­tow­ni­czą. Po­czuł, jak ogar­nia go eu­fo­ria. Naj­wi­docz­niej nar­ko­tyk szyb­ciej prze­stał dzia­łać, niż się tego można było spo­dzie­wać

– Słu­chaj Car­los – ode­zwał się ce­lo­wo spo­wal­nia­jąc słowa, wy­po­wia­da­jąc je z uda­wa­nym tru­dem, by się nie zdra­dzić. – Faj­nie, że przy­sze­dłeś. Na­pi­jesz się cze­goś?

Tam­ten po­krę­cił głową.

– Chęt­nie po­ga­dam z tobą, ale muszę za­ła­twić jedną spra­wę, a słabo się czuję. Roz­gość się, a ja pójdę na chwi­lę do dre­wut­ni. Dwie mi­nu­ty, dobra?…

– Spoko – od­po­wie­dział Car­los, ale głos miał stro­pio­ny. – Tylko wróć zaraz, bo mu­si­my po­ga­dać.

Sey­fried wy­szedł przez taras i udał się do spo­rej dre­wut­ni z tyłu ogro­du. Spe­cjal­nie zbu­do­wał ją więk­szą, żeby po­mie­ścić tam wszyst­kie po­trzeb­ne przy­bo­ry ogrod­ni­cze oraz par­ko­wać ko­siar­kę. Ma­ry­lin była na niego zła, bo ze­psuł jej kon­cep­cję prze­strzen­ną ogro­du. Teraz to bę­dzie dzia­ła­ło na jego ko­rzyść, bo może się znik­nąć we wnę­trzu i nie­po­strze­że­nie prze­lać ben­zy­nę. Po­trze­bu­je do­słow­nie kil­ku­dzie­się­ciu se­kund… Wpadł do środ­ka i przy­mknął drzwi, lecz ich nie za­my­kał, żeby nie wzbu­dzić po­dej­rzeń, gdyby wam­pir ob­ser­wo­wał go przez ta­ra­so­we okna.

Szyb­ko wyjął z szaf­ki lampę lu­tow­ni­czą, spraw­dził czy pie­zo­elek­trycz­ny za­płon dzia­ła jak na­le­ży i po­sta­wił ją na bla­cie przy wyj­ściu. Potem do nie­du­że­go, czer­wo­ne­go wia­dra za­czął prze­le­wać ben­zy­nę z ka­ni­stra.

„Ale jak mam go pod­pa­lić?”, myślał, a w tym czasie lekki płyn przepływał aromatycznym strumieniem do wiadra. „Prze­cież nie w sa­lo­nie, bo go sobie spalę. Może uda mi się wy­wa­bić go na taras?… Tylko, że wam­pi­ry nie lubią słoń­ca. Może nie być skłon­ny do opusz­cze­nia bez­piecz­ne­go, a może tylko wy­god­ne­go, cie­nia.”

– Dziw­ne – nagle usły­szał głos Car­lo­sa w drzwiach dre­wut­ni.

Anton ob­ró­cił się i chlu­snął ben­zy­ną z wia­dra wprost na wam­pi­ra. Ale nie się­gnął po lampę, tylko pa­trzył osłu­pia­ły. Ciecz prze­le­cia­ła przez Silvę jakby był ho­lo­gra­mem i spa­dła na ka­mien­ne płyty roz­bry­zgu­jąc się tę­czo­wą ka­łu­żą.

– Słu­chaj, to nic nie da – nieco znie­chę­co­nym tonem po­wie­dzia­ło widmo Car­lo­sa. – To tylko sen.

– Sen… – stęk­nął Sey­fried. – Tylko sen. Obu­dzę się i bę­dzie po wszyst­kim…

– Nie – za­pro­te­sto­wał tam­ten. – To ja się obu­dzę. Ja śnię ten sen. Dla­te­go nie od­bi­jam się w lu­strze. Śnię cie­bie. Póki nie za­czą­łem śnić, nie było cię. Wy­śni­łem cię na obraz i po­do­bień­stwo mo­je­go ko­le­gi z pracy. Prak­ty­ku­ję świa­do­me śnie­nie i mam już pewne do­świad­cze­nia w tym wzglę­dzie. Po­trze­bo­wa­łem cię wy­śnić, żeby wspól­nie z tobą zro­bić pewną rzecz…

Anton stał jak wy­ry­ty. Nic już się nie spi­na­ło. Nic już nie było oczy­wi­ste. Był… ni­czym. Był od­bi­ciem pa­mię­ci i wy­obra­żeń na temat ja­kie­goś czło­wie­ka, które po­wsta­ły w umy­śle… tego cze­goś? Nic nie zna­czył? Jego całe życie? Ma­ry­lin? Mała Jenny i jesz­cze mniej­szy Peter? Wła­śnie, musi je­chać po niego do przed­szko­la… Ja­kie­go przed­szko­la?! Jeśli to wszyst­ko nie jest praw­dzi­we?! Może nie ma żad­ne­go Pe­te­ra? Może jest je­dy­nym czło­wie­kiem w tym świe­cie, nie li­cząc tego widma przed nim? Jest tylko snem… To dla­te­go ten traw­nik skrzy się fio­le­to­wy­mi iskra­mi. Dla­te­go niebo po­kry­ło się mar­mur­ko­wym de­se­niem w od­cie­niu sepii. Dla­te­go wie­lo­spa­do­wy dach na jego pię­tro­wym domu opa­li­zu­je, mimo że to drew­nia­ne gonty. Dla­te­go nie stoi już w pół­mro­ku dre­wut­ni, tylko pod wiel­ki­mi li­ść­mi fi­ku­sa. Bo nic nie krę­pu­je snu tego… cze­goś co na­zy­wa Car­lo­sem Silvą. A czym ono jest? Gdyby mu wie­rzyć, na­le­ża­ło by w niego wie­rzyć, bo on jako śnią­cy byłby tego świa­ta stwór­cą…

– Ale to teraz nie jest ważne – kon­ty­nu­ował de­miurg obec­ne­go snu. – Cho­dzi o to, że…

Roz­legł się świ­dru­ją­cy uszy elek­tro­nicz­ny pisk po­zba­wio­ny źró­dła. Jakby cała at­mos­fe­ra emi­to­wa­ła prze­ni­kli­wy dźwięk bu­dzi­ka. I świat się roz­padł.