D.O.M.

– Po­móż­cie. – Naga dziew­czy­na wy­ję­cza­ła tylko jedno słowo, wi­dząc wy­rost­ków, któ­rzy mieli może ze trzy lata mniej.

Spoj­rze­li na nią z nie­ukry­wa­ną po­gar­dą, bez słowa zdję­li suk­ma­ny, i sto­jąc za­czę­li kar­mić się jej stra­chem.

– Bła­gam, po­móż­cie mi – szep­nę­ła wi­dząc, że naj­od­waż­niej­szy ru­szył w jej kie­run­ku.

– Za­mknij rzyć cza­row­ni­co. – Tam­ten ją spo­licz­ko­wał, za­kne­blo­wał ręką usta i wszedł, nie py­ta­jąc o zgodę.

– Glll… All… Bllr… – Za­czę­ła się rzu­cać, ale prze­sta­ła, gdyż ją pod­du­szał. Była ledwo żywa. Czuła strasz­li­wy ból i jego smród, po dłuż­szej chwi­li do­szło do tego przy­jem­ne go­rą­co, które roz­la­ło się w środ­ku.

– Kurwa. No nie wie­rzę. Po­do­ba się jej. – Chło­pak od­su­nął się z od­ra­zą, strze­lił ją pię­ścią w twarz i od­szedł, zo­sta­wia­jąc na łasce kom­pa­nów.

Za­bo­la­ło fi­zycz­nie i psy­chicz­nie, ale nie mogła nic zro­bić, gdyż le­ża­ła zwią­za­na na ofiar­nym krzy­żu w sło­necz­nej en­kla­wie oto­czo­nej tym lasem, gdzie naj­bar­dziej pra­daw­ne drze­wa szu­mią. Nie było ni­ko­go, kto by mógł po­spie­szyć jej z po­mo­cą. Nikt nie za­cho­dził do tej oko­li­cy, nawet dzie­ci nie ba­wi­ły na łą­kach obok i wian­ków nie plo­tły ani w stru­mie­niach nie ką­pa­ły.

Wy­rost­ki w końcu się znu­dzi­ły i po­szły precz, a ona za­czę­ła łkać.

 

***

 

Osła­bio­na gło­dem prze­spa­ła całą noc, zaś obu­dzi­ło ją do­pie­ro świa­tło dnia o po­ran­ku.

Jak tu pięk­nie.

Wy­da­wa­ło się jej, że po­mię­dzy drze­wa­mi stoi uko­cha­ny dzia­dek Tadek, któ­re­go ledwo pa­mię­ta­ła z dzie­ciń­stwa.

Już wkrót­ce dzia­du­nia, już wkrót­ce.

Jedno oko miała spuch­nię­te, dru­gim do­strze­ga­ła wię­cej szcze­gó­łów, tak jakby jej wzrok się wy­ostrzył. Była bez sił, żeby po­wie­dzieć choć słowo. Nic ją nie bo­la­ło na dole, i choć nie czuła rąk ani nóg, to prze­peł­niał ją nie­zna­ny wcze­śniej ro­dzaj szczę­ścia.

To dla was, matko i ojcze, i dla cie­bie Prym­ka, i dla cie­bie Peta. Nie mam wam tego za złe.

 

***

 

Czwar­te­go dnia pa­da­ło. Nie wie­dzia­ła z po­cząt­ku, czy to złu­dze­nie czy nie, ale chłód i wil­goć na skó­rze spo­wo­do­wa­ły, że choć tro­chę od­ży­ła.

Od­ru­cho­wo z dziew­czę­cą wpra­wą łap­czy­wie ła­pa­ła to, co ska­py­wa­ło do ust, i cie­szy­ła z nie­spo­dzie­wa­ne­go daru nie­bios.

Cał­kiem stra­ci­ła na­dzie­ję, że przyj­dzie ktoś z wio­ski, albo że uwol­ni ją za­błą­ka­ny wę­dro­wiec, ksią­żę z bajki czy dobry duch lasu.

Jak przez mgłę pa­mię­ta­ła, jak mocno pła­ka­ła matka, gdy przy­szła z kub­kiem i po­wie­dzia­ła:

– Nie martw się curuś, bę­dziesz nie­śmier­tel­na.

Od dawna czuła, że to może być jej obo­wią­zek. Wio­ska pod­upa­da­ła, i bo­go­wie do­ma­ga­li się ofia­ry, a ona była prze­cież naj­młod­szą dzie­wi­cą i tak na­praw­dę je­dy­ną na­dzie­ją umie­ra­ją­cej oko­li­cy.

– Mame, ale co ja mam robić?

– Nic ko­cha­nie. Wypij tylko to. – Matka wzię­ła ją za rękę, po­sa­dzi­ła na łóżku, przy­ło­ży­ła kubek do ust i zmu­si­ła, żeby wy­pi­ła gorz­ki płyn.

– Mame, mame. – Za­czę­ła się krztu­sić, pró­bu­jąc wszyst­ko zwró­cić.

– Nic nie mów ko­cha­nie. – Matka przy­trzy­ma­ła ją bru­tal­nie i rów­no­cze­śnie przy­tu­li­ła, a go­rzał­ka za­czę­ła szyb­ko dzia­łać i otu­ma­ni­ła na tyle, że bez krzy­ku dała się za­pro­wa­dzić na ofiar­ną po­la­nę.

Nic nie mó­wi­ła, gdy wią­za­li ją do krzy­ża, tylko głu­pio śmia­ła i pa­trzy­ła, że matka cały czas pła­ka­ła, gdy oj­ciec ją tulił.

– Nie bucz­cie – po­wie­dział na od­chod­ne naj­waż­niej­szym ko­bie­tom w swoim życiu.

Wtedy wi­dzia­ła ich po raz ostat­ni. Nie wie­dzia­ła, że męż­czy­zna dzień potem zabił żonę, a sam pod­pa­lił dom i rzu­cił się w pło­mie­nie.

 

***

 

Nitki po­ja­wi­ły się po ty­go­dniu. Las w końcu przy­szedł po swoje, zgod­nie z od­wiecz­nym krę­giem życia.

– Dzia­du­mi­ła! – szu­mia­ły drze­wa.

– Dzia­du­mi­ła! – sły­sza­ła w kle­ko­cie boć­ków.

– Dzia­du­mi­ła! Miła! Miła! – Miała wra­że­nie, że wtó­ru­je im echo.

Przy­ro­da ją uspo­ka­ja­ła, cho­ciaż nie mu­sia­ła, gdyż ona po­go­dzi­ła się ze swoim losem.

Nie mogła nic zro­bić, gdy pa­ją­ki wcho­dzi­ły do uszu i nosa, gdy opla­ta­ły jędr­ne pier­si, tu­li­ły brze­mien­ne łono i za­my­ka­ły wzrok w bez­kre­snej głę­bi­nie czer­ni. One tkały swoją sieć, a ona trwa­ła w coraz więk­szej jed­no­ści z przy­ro­dą.

Nie czuła nawet okrop­ne­go głodu, który prze­śla­do­wał ją przez pierw­sze dni

Prze­peł­nia­ła ją mi­łość do tej ziemi.

 

Ty­sią­ce lat póź­niej

 

– Wi­taj­cie w nowym domu! – Sie­dzą­cy za nie­wiel­kim sto­łem go­spo­darz domu uśmiech­nął się pro­mien­nie do dzie­się­ciu ro­dzin przy­dzie­lo­nych do blok­hau­zu, który znaj­do­wał się pod jego nad­zo­rem. – Ja na­zy­wam się Mag­gie, zu­peł­nie jak słyn­na zupa. – Za­śmiał się, jakby opo­wie­dział dobry dow­cip. – Teraz po­wiem wam, gdzie za­miesz­ka­cie. Będę wszyst­kich po kolei wy­czy­ty­wał. Pań­stwo Ko­wal­scy.

Lu­dzie stło­cze­ni na chod­ni­ku przed bu­dyn­kiem spoj­rze­li po sobie i spo­koj­nie prze­pu­ści­li blon­dyn­kę z dużym brzu­chem, która po­de­szła z opusz­czo­ną głową i oznaj­mi­ła ci­chym zbo­la­łym gło­sem:

– Sama je­stem, odkąd mąż zgi­nął.

– Przy­kro mi. Pro­szę tu pod­pi­sać. – Pan Mag­gie ode­zwał się rów­nie cicho, po­da­jąc jej dłu­go­pis i klucz, a jego słowa za­głu­szy­ły okla­ski ze stro­ny wszyst­kich zgro­ma­dzo­nych.

– Pań­stwo Szo­pen­hau­er.

Dwoje sta­rusz­ków ocho­czo po­truch­ta­ło do stołu ni­czym para mło­dych źre­ba­ków, a klucz zo­stał oczy­wi­ście prze­ka­za­ny ko­bie­cie.

– Pań­stwo Kawka.

Uśmiech­ną­łem się, de­li­kat­nie wzią­łem Helen pod ramię, i po­de­szli­śmy, a ja po­czu­łem, że się ru­mie­nię.

Zu­peł­nie jak uczniak. – Skar­ci­łem się w my­ślach pa­trząc na no­wych są­sia­dów, chwi­lę potem zaś o tym za­po­mnia­łem, gdyż trzy­ma­łem upra­gnio­ny klucz do na­sze­go no­we­go M–4.

Kilka ko­lej­nych minut mi­nę­ło nie­wia­do­mo kiedy. My­śla­łem tylko o przy­szło­ści i było mi obo­jęt­ne, z kim bę­dzie­my miesz­kać. Na resz­tę pre­zen­ta­cji pana zupy nie zwra­ca­łem w ogóle uwagi, za­uwa­ża­jąc tylko, że była tam mowa o wy­no­sze­niu śmie­ci, braku ciszy noc­nej i po­ło­że­niu naj­bliż­sze­go szpi­ta­la.

– A teraz za­pra­szam na górę. Moi po­moc­ni­cy służą wszel­ką po­mo­cą. – Pan Mag­gie po­ka­zał ręką na dwóch mło­dych chło­pa­ków, któ­rzy skło­ni­li się w pas.

To sen – po­my­śla­łem czu­jąc, że nasze życie w końcu zmie­nia się na ko­rzyść.

– Za­pra­szam pań­stwa z pierw­sze­go i dru­gie­go pię­tra. – Moi nowi są­sie­dzi prze­do­sta­li się do windy, a ja ob­ją­łem swoją uko­cha­ną i przy­tu­li­łem ją tak mocno, jak to tylko moż­li­we.

– Pań­stwo z trze­cie­go i czwar­te­go – usły­sze­li­śmy po chwi­li, a po ko­lej­nej mi­nu­cie przy­szła nasza kolej. – A teraz piąte i szó­ste pię­tro.

Wsie­dli­śmy do windy i po­je­cha­li­śmy na górę, gdzie prze­krę­ci­łem klucz w zamku miesz­ka­nia numer sześć­dzie­siąt jeden i otwo­rzy­łem drzwi, a potem gwał­tow­nie zła­pa­łem i prze­nio­słem He­le­nę przez próg.

– Iiii – za­pisz­cza­ła za­sko­czo­na i do­da­ła z kocim wes­tchnie­niem, gdy stę­ka­jąc sta­wia­łem ją na ziemi. – Ko–cha­anie. Ostat­ni raz ro­bi­łeś to trzy­dzie­ści sie­dem dni po ślu­bie. Je­stem z cie­bie taka dumna.

– Macie pań­stwo trzy­dzie­ści dni na re­kla­ma­cję. – To­wa­rzy­szą­cy nam chło­pak udał, że nie widzi na­szych czu­ło­ści, i za­czął pre­zen­ta­cję, po­ka­zu­jąc po kolei po­miesz­cze­nia i sprzę­ty. – Tutaj jest ła­zien­ka, tutaj kuch­nia, a tu bal­kon. Mają pań­stwo dużą wannę, lo­dów­kę, ku­chen­kę elek­trycz­ną, można też za­ło­żyć zmy­war­kę.

– Ko­cha­nie, zo­bacz jak tu pięk­nie. – Moja ko­bie­ta spoj­rza­ła z za­chwy­tem na widok za oknem, świe­że meble i do­sko­na­le za­opa­trzo­ne kró­le­stwo do przy­go­to­wy­wa­nia po­traw wsze­la­kich i do­ga­dza­nia naj­bar­dziej wy­su­bli­mo­wa­nym gu­stom ku­li­nar­nym.

To była jej dział­ka, ja z kolei od razu za­uwa­ży­łem łoże na dwoje osób, ka­na­pę, sto­lik z le­żą­cym na nim dosyć no­wo­cze­snym lap­to­pem, szafę, stół i krze­sła.

Jest wszyst­ko – za­uwa­ży­łem oce­nia­jąc, że cięż­ko zna­leźć tu ja­kie­kol­wiek braki.

Miesz­ka­nie miało jeden ogrom­ny pokój, od­dziel­ne po­miesz­cze­nia do go­to­wa­nia i to­a­le­tę, jak rów­nież bar­dzo prak­tycz­ne miej­sce do sie­dze­nia na dwo­rze.

Nic dodać, nic ująć.

– To nie wszyst­ko. Mają jesz­cze pań­stwo scho­wek, wy­star­czy zje­chać na naj­niż­szy po­ziom. Czy mogę po­pro­sić o po­kwi­to­wa­nie, że ode­brał pan klucz? – Chło­pak pod­su­nął mi pa­pier, który do­kład­nie prze­czy­ta­łem i pod­pi­sa­łem. – Gdyby trze­ba było, to tu jest mój natel. – Podał mi wi­zy­tów­kę.

– Dzię­ku­ję.

– Czy mają pań­stwo ja­kieś py­ta­nia? Chcą pań­stwo obej­rzeć scho­wek?

– Nie, dzię­ku­je­my.

– Życzę mi­łe­go dnia. – Za­czął się kie­ro­wać do wyj­ścia.

– Dzię­ku­je­my, na­wza­jem. – Wy­pu­ści­łem go i wło­ży­łem klucz do zamka od środ­ka.

– Jezu, jak się cie­szę. – He­le­na zła­pa­ła się za brzuch i usia­dła na brze­gu łóżka.

Usia­dłem obok niej, i ob­ją­łem ją de­li­kat­nie mó­wiąc:

– To nasza ży­cio­wa szan­sa. Obej­rzyj­my teraz wszyst­ko, co tu jest. Potem pój­dzie­my do skle­pu i zro­bi­my za­ku­py.

– Do­brze. – He­le­na od­po­wie­dzia­ła cicho.

 

***

 

Nasze nowe miesz­ka­nie było po­łą­czo­ne z do­sko­na­le za­opa­trzo­nym cen­trum han­dlo­wym. Ze­szli­śmy tam z He­le­ną i sta­nę­li­śmy jak wryci, pa­trząc na półki wprost ugi­na­ją­ce się od to­wa­rów.

– Bie­dra to to nie jest – mruk­ną­łem.

– Nie wy­brzy­dzaj. – Żona dała mi kuk­sań­ca i za­bra­ła do tłu­ma­cze­nia skła­dów pro­duk­tów.

Obe­szli­śmy sklep, a potem wró­ci­li­śmy do wej­ścia. Stra­ci­łem za­in­te­re­so­wa­nie. Sta­łem opar­ty o ko­szyk skle­po­wy i ba­wi­łem się te­le­fo­nem, a moja żona wła­śnie wy­bie­ra­ła ja­kieś wa­rzy­wa trzy metry dalej, gdy nagle usły­sza­łem, jak jakiś star­szy je­go­mość do mnie mówi:

– Dzień dobry.

– Pan do mnie mówił? – Spoj­rza­łem na niego py­ta­ją­co, na co dodał:

– Tak. Miesz­kam obok, tylko nie było mnie na pre­zen­ta­cji. Ste­fan. – Podał pra­wi­cę.

– A to witam sza­now­ne­go są­sia­da. – Uści­sną­łem ją po męsku. – Ma­rian.

– A pan zdaje się był w woj­sku. – Uśmiech­nął się. – Wiem, bo pra­cu­ję w nad­zo­rze kraj­su.

– Stare czasy. Słu­ży­łem przy kam­pa­nii mar­co­wej w dwu­dzie­stym pierw­szym.

– Ko­ro­na plus?

– Do­kład­nie.

– Może wpad­nie­cie na obiad w nie­dzie­lę?

– Za­py­tam się mojej lep­szej po­łów­ki. – Uśmiech­ną­łem się zna­czą­co, wska­zu­jąc ją ręką. – O, już idzie.

– Do­sko­na­le.

He­le­na po­de­szła, a ja ob­ją­łem ją w pasie:

– Ko­cha­nie, pan miesz­ka obok i za­pra­sza nas w nie­dzie­lę na obia­dek. Czy to nie wspa­nia­łe?

– Przyj­dzie­my, na bank przyj­dzie­my. – Moja wspa­nia­ła ko­bie­ta po­da­ła mu z uśmie­chem rękę, a ja wi­dzia­łem, że już pew­nie pró­bu­je wy­my­śleć, co upich­ci.

 

***

 

Obiad był za­iste pysz­ny – my przy­nie­śli­śmy do­mo­wą na­po­le­on­kę i sa­łat­kę, zaś go­spo­da­rze, bo jak się oka­za­ło Ste­fan nie był sam, przy­go­to­wa­li po­rząd­ne wie­ner–schnit­zle z ziem­nia­ka­mi.

Roz­ma­wia­li­śmy o Pol­sce, którą mu­sie­li­śmy opu­ścić. Wspo­mi­na­li­śmy nie­wy­dol­ność NFZ, pa­zer­ność ZUS i ostat­ni pro­jekt ostat­nie­go rządu w kraju o jakże ade­kwat­nej na­zwie „Hu­sa­ria”.

Te­ma­ty się skoń­czy­ły, i w końcu obec­na przy­ja­ciół­ka sza­now­ne­go go­spo­da­rza za­pro­po­no­wa­ła:

– To my sobie pój­dzie­my na lamp­kę wina.

Ko­bie­ty wsta­ły i za­ję­ły się sobą, a my usie­dli­śmy na ka­na­pie.

– Baby niech sobie plot­ku­ją – Są­siad po­ka­zał głową na panie sie­dzą­ce na bal­ko­nie – a my mo­że­my napić się do­bre­go piwa i zro­bić to, co ty­gry­sy lubią naj­bar­dziej. – Tu uśmiech­nął się do swo­ich myśli, po­szedł do kuch­ni i po chwi­li wró­cił z cu­dow­nie zmro­żo­nym He­ine­ke­nem, któ­re­go z wdzięcz­no­ścią przy­ją­łem.

– Wi­dzia­łem pana od­zna­cze­nia. – Po­ka­za­łem bu­tel­ką na jego małą wy­sta­wę me­da­li.

– Skończ z tym panem, a me­da­le to pikuś. Są z obec­nej kam­pa­nii.

– Cięż­ko było?

– Nawet nie cięż­ko, tylko jakoś dziw­nie. Jak przy­szli­śmy, to lu­dzie le­że­li na uli­cach i w do­mach. Ale pro­szę się nie mar­twić, wszyst­ko po nich zo­sta­ło zde­zyn­fe­ko­wa­ne. Mie­li­śmy dobry sprzęt od Chiń­czy­ków.

– A kto to robił?

– Woj­sko, i nie­licz­ni oca­la­li.

– Nie bun­to­wa­li się?

– Wy­bi­li­śmy im to z głowy.

– Jak się wam miesz­ka?

– A dzię­ku­ję. Miesz­ka­nie dobre, praca też, tylko In­ter­net szwan­ku­je.

– Nie ro­zu­miem.

– Mają tylko 4G.

– A tak. Swo­je­go nie pró­bo­wa­łem, ale sły­sza­łem, że nie chcie­li 5G.

– Tak. Bar­dzo dużo tech­no­lo­gii od­rzu­ca­li.

– A mnie się to po­do­ba – za­pro­te­sto­wa­łem. – Byli bar­dzo eko­lo­gicz­ni. Pan spoj­rzy na te pa­ne­le i domy, które są sa­mo­wy­star­czal­ne.

– Kurwa, po­wiedz jesz­cze raz pan, to nie ręczę za sie­bie.

– Sorry, taki kli­mat. – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

 

***

 

Leżał w łóżku i trzy­mał w ręku wie­ko­we­go Sam­sun­ga, na któ­rym pisał jakiś tekst, coś chyba na kon­kurs o pta­kach.

Była noc, a obok łóżka zo­sta­wił za­pa­lo­ną lamp­kę.

Czuł złość. Był zmę­czo­ny i wy­po­czę­ty, miał tyle po­my­słów w gło­wie i tak mało czasu. Chciał prze­lać wszyst­ko na pa­pier i na kod kom­pu­te­ro­wy.

Ledwo wi­dział ze zmę­cze­nia, ale nie mógł za­snąć. Po­sta­no­wił wstać i po­szedł do kuch­ni napić się wody z kranu. Pa­trzył tam na kubek „Su­per­man”, i nagle za­czę­ło krę­cić mu się w gło­wie…

 

…Otwo­rzy­łem oczy i gwał­tow­nie usia­dłem.

– Co? Co? – Usły­sza­łem głos He­le­ny.

Noc. Ro­zej­rza­łem się z prze­ra­że­niem, bo w śnie wi­dzia­łem do­kład­nie ten sam pokój. Byłem zlany potem i znaj­do­wa­łem się obok swo­jej ko­bie­ty, która do­py­ty­wa­ła za­spa­nym gło­sem:

– Ko­cha­nie? Co się stało?

– Mia­łem zły sen. Dziw­ne, bo śniło mi się… Nie­waż­ne.

– Przy­tul się.

– Tylko zmie­nię ko­szul­kę. Nie chcę przy tobie śmier­dzieć.

– Och ty mój ty­gry­sie, kro­ko­dy­lu mój, ty bo­ha­te­rze. – Jej oczy zro­bi­ły się ma­śla­ne. – Jak ja cie­bie ko­cham.

 

***

 

– Po­do­ba­ją mi się te spodnie – po­wie­dzia­łem rano do He­le­ny. – Facet miał dobry gust.

– To fakt, pa­su­ją ci. Ale chyba trze­ba bę­dzie oddać je do kraw­ca, żeby po­sze­rzył w pasie.

– Ohh, ko­cha­nie. – Przy­cią­gną­łem ją. – Czy su­ge­ru­jesz, że przy­ty­łem?

– Oj Ma­rian, Ma­rian. Wy­glą­dasz jak praw­dzi­wy męż­czy­zna.

– No, tak już le­piej. I za to cię ko­cham. – Po­ca­ło­wa­łem ją czule.

– Ale wiesz… Jakoś dziw­nie się tu czuję.

– Za mało za­ku­pów?

– Nie o to cho­dzi.

– Taka duża zmia­na w życiu to za­wsze zmia­na. Wiesz do­brze, że nie było wy­bo­ru.

– No wiem, wiem.

– A po­mo­żesz mi za­wią­zać kra­wat?

 

***

 

– Jak­bym czuła ich duchy – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła nie­spo­dzie­wa­nie He­le­na ty­dzień póź­niej, gdy sie­dzie­li­śmy przez te­le­wi­zo­rem i prze­rzu­ca­li­śmy ka­na­ły.

– O czym mó­wisz ko­cha­nie?

– Nawet teraz czuję się, jak­bym ukra­dła czy­jeś życie.

– To tylko rze­czy. Da­ro­wa­ne­mu ko­nio­wi w zęby się nie za­glą­da. – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi, po­ka­zu­jąc na miesz­ka­nie. – Wiesz, że mie­li­śmy do wy­bo­ru albo to, albo Mega City One.

Moja ko­bie­ta prze­zor­nie mil­cza­ła, gdy wspo­mi­na­łem pierw­szy pro­jekt w Eu­ro­pie, który do­ce­lo­wo miał dać schro­nie­nie kil­ku­na­stu mi­lio­nom rdzen­nych miesz­kań­ców.

Ła­bę­dzi śpiew nie­ist­nie­ją­cej Unii, gi­gant o trzech ki­lo­me­trach śred­ni­cy, który miał być bu­do­wa­ny przed dzie­siąt­ki lat.

Nikt do końca nie wie­dział, jak osza­co­wać skalę pro­ble­mów ta­kich jak brak świa­tła i ener­gii, nie­wy­dol­ność in­sta­la­cji wod­nych i sa­ni­tar­nych albo brak ma­te­ria­łów na bu­do­wę i stąd ostroż­ność w oce­nie, czy kolos bę­dzie miał sto czy dwie­ście pię­ter.

Wielu fa­chow­ców oba­wia­ło się, że bę­dzie zbyt cięż­ki. Po mie­sią­cach debat i spo­rów zde­cy­do­wa­no, że po wy­bu­do­wa­niu każ­de­go po­zio­mu wpro­wa­dzą się tam ko­lej­ni osad­ni­cy, a po po­mia­rach nad ich gło­wa­mi bu­do­wa­ne bę­dzie ko­lej­ne pię­tro.

Bo­ga­cze mieli oczy­wi­ście inne schro­nie­nia, ci jed­nak, któ­rzy zde­cy­do­wa­li się na apar­ta­men­ty, mogli do­stać lo­ka­le na ze­wnętrz­nych ścia­nach czy w środ­ku głów­nej stud­ni, któ­rej prze­kąt­na miała mieć równo ki­lo­metr.

Wiel­ki gi­gan­tycz­ny pro­jekt na miarę gi­gan­to­ma­nii Hi­tle­ra z dużą stud­nią jak w sta­rych ka­mie­ni­cach, z zie­lo­ną stre­fą, mniej­szy­mi stud­nia­mi bez zie­le­ni, wła­sną ko­lej­ką, cen­tra­mi han­dlo­wy­mi i wszyst­ki­mi moż­li­wy­mi lo­ka­la­mi usłu­go­wy­mi.

Kolos na miarę moż­li­wo­ści zjed­no­czo­nej Eu­ro­py, który prze­trwał jej roz­pad.

– Spójrz, War­sza­wa – prze­rwa­łem nie­zręcz­ną ciszę, gdy na ekra­nie po­ja­wi­ło się mia­sto, które nie­na­wy­kłe do ogrom­nej ilo­ści uchodź­ców za­mie­ni­ło się w slum­sy.

Pa­trzy­li­śmy ze smut­kiem na ob­ra­zy z dro­nów, które uka­zy­wa­ły na­mio­ty na uli­cach, mro­wie ludzi na za­im­pro­wi­zo­wa­nych ba­za­rach, ko­lej­ki przed punk­ta­mi po­mo­cy czer­wo­ne­go księ­ży­ca i wy­pa­lo­ne miesz­ka­nia w blo­kach.

Zna­li­śmy to uczu­cie.

Dla nas to dzia­ło się do mo­men­tu ko­lej­nej epi­de­mii, po któ­rej oczywiście zmieniło się wszystko – biedni i bogaci ze zdumieniem znowu odkryli, że tak samo po­trze­bu­ją czy­ste­go po­wie­trza, że muszą jeść i pić, i że nawet naj­więk­sze pie­nią­dze mogą słu­żyć co naj­wy­żej do roz­pa­le­nia ogni­ska.

Wtedy do­szło do ko­lej­nej wę­drów­ki ludów, a my mie­li­śmy szczę­ście, że objął nas rzą­do­wy pro­gram re­lo­ka­cji, jakim na­zwa­no stra­te­gicz­ny od­wrót na z góry upa­trzo­ne po­zy­cje.

War­sza­wa zo­sta­ła sama.

 

***

 

– Jak w ogóle udało się prze­nieść wi­ru­sa? – za­py­ta­łem Ste­fa­na po któ­rejś z ko­lej­nych ko­la­cji.

– Wy­star­czy­ło za­in­fe­ko­wać ludzi na gra­ni­cach, do tego wy­sła­no kilka dro­nów z na­pę­dem ją­dro­wym, które ska­zi­ły uję­cia wody pit­nej.

– Chiń­czyk kich­nął w stycz­niu, Polak w kwiet­niu otwie­ra drzwi łok­ciem – mruk­ną­łem. – Słu­chaj no, a czy ten atom nie był aby zbyt szko­dli­wy?

– Bez prze­sa­dy. – Mach­nął ręką. – To chi­rur­gicz­nie pre­cy­zyj­na woj­sko­wa tech­no­lo­gia. Małe, szyb­kie jed­nost­ki GROM2, przy­no­szą ska­że­nie je­dy­nie, gdy prze­ciw­nik je ze­strze­li.

– No ale nikt przy­par­ty do muru nie myśli lo­gicz­nie.

– Opad jest nie­wiel­ki, a ska­że­nie to aku­rat stra­szak. – Do­świad­czo­ny woj­sko­wy mach­nął ręką. – Sku­tecz­ny, bo nikt nie chce w tym grze­bać bez sprzę­tu i za­ple­cza.

– A my nie pi­je­my tego gówna?

– Ta­blet­ki z dro­nów dzia­ła­ły tylko kilka dni i żaden się nie roz­bił.

– Ty mi tu pro­pa­gan­dy nie upra­wiaj. Za stary je­stem. – Zdo­by­łem się na śmia­łość, bo zna­łem re­alia.

– No do­brze, jeden, ale w polu.

– Ste­fan…

– Trzy, ale tylko na gra­ni­cy.

– Jak to potem wy­glą­da­ło?

– Białe ko­ko­ny. Wszy­scy le­że­li tak spo­koj­nie i wy­star­czy­ło ich spa­lić.

– I nikt z tu­byl­ców nie pro­te­sto­wał?

– A co mieli zro­bić? Prze­cież wiesz, jak wszy­scy się nas bali po ko­ro­nie.

– Ka­czor to jed­nak miał łeb.

– Fakt. Do­brze wy­ko­rzy­stał re­ak­to­ry w Świer­ku.

– No to cyk. – Wznio­słem toast kie­lisz­kiem wódki, wsta­jąc do po­zy­cji za­sad­ni­czej.

Od­śpie­wa­li­śmy mię­dzy­na­ro­dów­kę, jak na do­brych Po­la­ków przy­sta­ło.

 

***

 

Śro­dek nocy. Wyły sy­re­ny, a ja jak na złość byłem pi­ja­ny.

– Obudź się! He­le­na! Obudź się! Ko­cha­nie! – Szar­pa­łem za rękę żonę, która była jakaś taka nie­przy­tom­na.

– Co? Co jest? – Za­czę­ła mam­ro­tać.

– Chodu! Alarm!

– Pro­szę obu­dzić mnie rano.

Trza­sną­łem ją w twarz dla otrzeź­wie­nia, tak lekko, z mi­ło­ścią.

Wsta­ła w końcu.

Za­ło­ży­li­śmy ja­kieś ubra­nia… i na klat­ce zo­ba­czy­li­śmy są­sia­da ze ster­czą­cym in­te­re­sem, który z cy­ga­rem ce­lo­wał nie­wia­do­mo do kogo z ka­ra­bin­ka Sauer pięć trzy­dzie­ści pięć.

– Co jest? – pa­trzy­łem z roz­dzia­wio­ną buzią na przy­wią­za­ną do ścia­ny nie­zna­jo­mą ko­bie­tę za jego ple­ca­mi w jego miesz­ka­niu.

– Nie wiem. – Wyjął cy­ga­ro i za­czął wy­ja­śniać. – Mia­łem ja­kieś kosz­ma­ry i nagle usły­sza­łem sy­re­ny. Zo­bacz, to nie tylko u nas. – Wska­zał na inne domy w oko­li­cy.

– A cie­bie nie stać na gacie?

– Do­świad­cze­nia z woj­ska. – Mach­nął ręką. – Wi­dy­wa­łem całe ta­bu­ny na­gich lasek, które wy­ska­ki­wa­ły z łóżek w trak­cie alar­mu i le­cia­ły na sta­no­wi­ska obro­ny, na któ­rych sie­dzia­ły go­dzi­na­mi. Nor­mal­nie jak armia zom­bie z ta­nie­go por­no­la.

 

***

 

Po nie­prze­spa­nej nocy zo­sta­wi­łem śpią­cą żonę i ledwo żywy po­sze­dłem po świe­że po­żyw­ne śnia­da­nie do Bur­ger King.

– Stec­khau­se po­pro­szę, samą ka­nap­kę. – po­pro­si­łem dziew­czy­nę o ciem­nej kar­na­cji i po­my­śla­łem Nie­wol­ni­cy, któ­rzy robią nam je­dze­nie i do­sta­ją za to żar­cie. Gdyby chcie­li, bez trudu mo­gli­by nas wy­truć. Trze­ba po­ga­dać ze Ste­fa­nem, a He­le­nie kupić jakąś zdro­wą sa­łat­kę.

 

***

 

– Lu­dzie po­dob­no widzą duchy – dodał Ste­fan dwie go­dzi­ny póź­niej, gdy ze­bra­li­śmy się u niego. – Stąd ten alarm.

– To już piąty w tym mie­sią­cu.

– Fakt, są coraz czę­ściej.

– A ja mam wra­że­nie, że ten dom żyje – wtrą­ci­ła się He­le­na.

– Sły­sza­łaś głosy? – O dziwo jej nie wy­śmiał.

– Nie, ale wczo­raj, jak cię nie było – Moja ko­bie­ta zwró­ci­ła się do mnie. – to miesz­ka­nie nagle się po­więk­szy­ło. O tam było przej­ście do są­sia­dów. – Po­ka­za­ła ręką.

– Coś w tym jest – dodał Ste­fan, który za­czął stu­kać pal­cem w zęby. – Kilka razy mia­łem wra­że­nie w nocy, że coś widzę, ale… nie­waż­ne.

 

***

 

Mi­nę­ła pół­noc. Miał znowu siłę. Przy­ło­żył pi­sto­let z bio­dra i strze­lił, a kula prze­szła przez rękę męż­czy­zny, który na­zy­wał sie­bie Ste­fa­nem. Tym razem mu­sia­ła po­zo­sta­wić jakiś ślad z tam­tej stro­ny, bo tam­ten się za­trzy­mał z wy­ra­zem szoku na twa­rzy. Strze­lił w niego jesz­cze raz, i z sa­tys­fak­cją stwier­dził, że tam­ten upadł.

Obcy byli na jego ziemi, w jego bu­dyn­ku. Nie wie­dział, co się stało, ale po­ło­żył się spać w swoim łóżku, a potem obu­dził z bro­nią u boku i oni już tam byli, w jego wła­snym miesz­ka­niu. Cho­dził tam kilka razy i wszyst­ko było prze­me­blo­wa­ne. Stał przed sto­łem, pa­trząc na swoje zdję­cia i dro­bia­zgi, i nie czuł li­to­ści.

Na­jeźdź­ców trze­ba tępić.

Wszyst­ko wokół tęt­ni­ło pra­sta­rą ener­gią, a żywce ja­wi­li mu się ni­czym puste, suche sko­ru­py.

Spa­lić. Znisz­czyć. – Dud­ni­ło mu w gło­wie.

 

***

 

– Kurwa, po dzi­siej­szej nocy mam ślad. Na prze­świe­tle­niu widać nie­wiel­kie uszko­dze­nia tkan­ki mięk­kiej, jakby po kuli. – Ste­fan po ko­lej­nej nocy z alar­mem nie miał do­brych wie­ści.

– Wie­cie, jak się bro­nić?

– Kurwa nie. Moi ko­le­dzy mówią, że to dzie­je się na całym ob­sza­rze, od pół­no­cy do wscho­du słoń­ca. Tamci są coraz bar­dziej bez­czel­ni i wi­docz­ni. Dobra wia­do­mość, że może bę­dzie­my mieć pewne urzą­dze­nie, ale to we wto­rek…

– A przyj­dzie tu ktoś od cie­bie do po­mo­cy?

– We wto­rek.

– Jakaś broń dla nas?

Tu Ste­fan po­krę­cił głową, więc do­da­łem zło­śli­wie:

– Wto­rek?

– Nie. Sam do­brze wiesz, że im wię­cej broni, tym mniej bez­piecz­nie.

– Ale…

– I tej wer­sji się trzy­maj­my – dodał cał­kiem po­waż­nie.

– Mo­że­my ucie­kać?

– Kwa­ran­tan­na. Fran­cja, Wło­chy i inne kraje mają nas w dupie i strze­la­ją na gra­ni­cach. Prze­śpij­my się, noc może być cięż­ka.

– Tam­ten męż­czy­zna. – Z za­du­mą po­wie­dzia­ła He­le­na i po­pra­wi­ła się: – Tam­ten duch. Spoj­rzał na mój brzuch i wtedy się wstrzy­mał.

– My­ślisz, że zo­sta­ły w nich od­ru­chy ludz­kie?

– Tak.

 

***

 

Był zły. Obcy nie po­szli. Wi­dział, że ko­bie­ta no­si­ła dziec­ko. Jej nie ru­szał, ale innym nie dawał li­to­ści.

Ro­zu­miał w końcu, że to miej­sce miało ener­gię, ener­gię tych, któ­rzy zgi­nę­li, żeby zo­sta­wić ener­gię dla ta­kich jak on.

Nie wie­dział, że ob­ję­to go spe­cjal­nym pro­gra­mem i zro­bio­no z niego broń. To dla­te­go ten kraj nie miał ta­kie­go woj­ska jak inni. I dla­te­go sko­ru­py, które tamci spa­li­li, nie były ważne.

Wie­dział, że musi skoń­czyć z na­past­ni­ka­mi, żeby wró­cić do tam­te­go świa­ta. I że jutro za­cznie od nowa…

I'll be back.

 

***

 

– Może im cho­dzi tylko o miesz­ka­nia? Śpij­my w sa­mo­cho­dzie ko­cha­nie. Pro­szę. Pro­szę. Pro­szę. – He­le­na uwie­si­ła się mo­je­go ra­mie­nia.

– No nie wiem. Woj­sko­wi roz­pacz­li­wie szu­ka­ją od­po­wie­dzi, jak to wszyst­ko moż­li­we, ale nie wia­do­mo, o co cho­dzi. Ja myślę, że to przez ja­kieś stare ob­rzę­dy, skła­da­nie ofiar z ludzi czy coś.

– Za­bo­bo­ny.

– Jak by­li­śmy z in­wen­ta­ry­za­cją w bi­blio­te­ce, to wi­dzia­łem masę ta­kich ksią­żek dla dzie­ci…

– …jaja sobie ro­bisz?

– Oj Hel­cia, chciał­bym.

– To dla­cze­go nikt nie chciał ru­szać tego kraju przez lata?

– Myślę, że wszyst­ko się zło­ży­ło. – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi. – Wszy­scy ro­bi­li tu in­te­re­sy i w ogóle.

 

***

 

Miesz­ka­nie było puste. Był głod­ny ich ener­gii, i za­czął krą­żyć wokół. Nagle po­czuł trop, który pro­wa­dził poza bu­dy­nek.

Są. Ale weź tylko tro­chę.

Me­to­dą prób i błę­dów do­szedł do tego, że żywce się re­ge­ne­ru­ją, i można z nich w nie­skoń­czo­ność cią­gnąć życie na raty.

Ko­ro­na tu, ko­ro­na tam, ko­ro­na chuja zrobi nam.

Sta­nął, ni­czym ra­żo­ny pio­ru­nem.

Cho­le­ra, mu­sia­łem zła­pać wi­ru­sa od któ­re­goś z nich.

Zdez­o­rien­to­wa­ny, przy­trzy­mał się ba­rier­ki.

 

***

 

– I jak wam się spało na dole? – Ste­fan od razu prze­szedł do kon­kre­tów, gdy spo­tka­li­śmy się rano bez He­le­ny.

– Jakoś. Tam­ten był ła­god­niej­szy niż za­wsze.

– Nie jest do­brze. Duchy przej­mu­ją wła­dzę. Za­bi­ły już trzy­na­ście osób. Po­ży­wia­ją się naszą ener­gią i dzię­ki temu mogą funk­cjo­no­wać w dwóch wszech­świa­tach.

– I co? Po­wie­dzie­li ci to? – za­py­ta­łem ostroż­nie.

– Jeden z nich był dosyć roz­mow­ny, i udo­wod­nił, że nie za bar­dzo mamy jak z nimi wal­czyć. Ma­rian, oni wrócą i przej­mą ten kraj, a my bę­dzie­my ich pie­ska­mi.

– To co? Mamy się pod­dać?

– Nie… ale bę­dzie trze­ba jakoś uzu­peł­nić braki w lu­dziach. Będą obo­wiąz­ko­we przy­dzia­ły do pracy.

Z desz­czu pod rynnę. Uchodź­cy za­wsze mają pod górkę.

 

***

 

Stec­khau­se, samą ka­nap­kę.

– Już po­da­ję. – Spoj­rza­łem na po­przed­nie­go wła­ści­cie­la na­sze­go miesz­ka­nia, któ­re­go ledwo było widać. Duch uśmiech­nął się drwią­co gar­ni­tu­rem prze­świ­tu­ją­cych zębów, a ja nie mo­głem nic zro­bić.

Ste­fan miał nie­ste­ty rację. Tamci rze­czy­wi­ście mogli prze­ni­kać przez ścia­ny i wpły­wać na całą ma­te­rię wokół, i byłem na ich łasce i nie­ła­sce, bo w do­wol­nym mo­men­cie mogli wy­ssać ze mnie ener­gię. Ro­bi­li to co noc, ro­snąc w siłę i wra­ca­jąc do tego świa­ta, w któ­rym mogli kar­mić się tym, co my.

Bo wszyst­ko, co mar­twe, jest żywe, a wszyst­ko, co żywe, mar­twe.

In­te­li­gent­na in­wer­sja.

Nasze ulice, wasze ka­mie­ni­ce. – Duch znał moje myśli i wcale się z tym nie krył Bądź grzecz­ny. Pa­mię­taj, że He­le­na nie za­wsze bę­dzie w ciąży. Meee…

– Pro­szę bar­dzo, smacz­ne­go! – Uśmiech­ną­łem się tak sze­ro­ko, jak to tylko moż­li­we, i do­da­łem cicho. – Za­pra­sza­my, kurwa, póź­niej. Po­da­no do stołu.