Ugotowany los

BZZZZZ…

– Scheisse. Gdzie jest mój Wartburg?

– Przed chwilą tu stał. Ci goście z ONKFZ musieli go ukraść.

– Skąd?

– No, z ONKFZ. Źle to wymawiam?

– W dupie mam jak to wymawiasz. Gdzie jest mój… Trudno, wrócę autobusem. A ty znajdź tych drani z ONKFZ.

– Jasne, tak. A co zrobić z tym kucharzem, który ugotował twój los w zupie?

– Możesz mu wsadzić w dupę lupę. Nie obchodzi mnie to.

– Ale to był los na milion marek.

– O, w takim razie przyprowadź go do mnie.

– To znaczy gdzie? Bo to dość szeroka kategoria.

– No, do tego… No, tam.

– Aha, dobra. To tam każę mu iść.

BZZZZZ…

– Przepraszam, gdzie jest Stuler? – zapytał Frank młodego pomocnika kucharza.

– A co, panie? Ni ma. Uciekł za żelazną kurtynę do żelaznej damy.

– To znaczy?

– No, w kiblu jest. Przepraszam, bo ludzie czekają.

– Gdzie?

– No, tam. O, widzi pan?

– Nie. Zresztą, nieważne. Jak przyjdzie, to proszę powiedzieć, żeby poszedł do szefa GBCBT. On się z nim rozmówi jak wilk z przepiórką.

– Przepiórkę podawaliśmy w zeszłym tygodniu.

– To poproszę.

– Ni ma. W zeszłym…

– Aha.

BZZZZ…

– Poproszę przepiórkę, delikatnie naczosnkowaną.

– Ni ma.

– Co?

– Przepiórka była w zeszłym tygodniu.

– Ten drań mnie oszukał.

Padły strzały, a pomocnik kucharza osunął się na ziemię.

– Nie oszukał cię – powiedział głos. Mógł to być narrator albo sumienie Franka. – Po prostu nie możesz cofnąć się w czasie, robiąc tylko Bzzzz.

– Naprawdę?

– Tak.

– No to teraz też nie mogę się cofnąć, żeby nie zastrzelić tamtego faceta?

– Niestety nie. Trzeba odpowiadać za swoje czyny. I myśleć z wyprzedzeniem.

BZZZZ…

– Faktycznie nie działa. Dalej tu jestem, a on leży na ziemi.

Głos milczał. Za to inny odezwał się zza szyby.

– Jeść!

Teraz ich dostrzegł. Ziemiste twarze, wykrzywione usta i podkrążone oczy wpatrzone we Franka.

– Chcemy jeść! – wołali.

Ruszyli do przodu, przeskoczyli barierkę i próbowali rozbić szybę. Frank rzucił się do ucieczki. Odgrodzili mu wyjście, więc pobiegł w kierunku toalet, gdzie wypróżniał się Stuler.

– Otwieraj! – zawołał Frank, dudniąc pięściami o drzwi.

– Zajęte! Aż do odwołania!

– Stuler?

– Tak. A co?

– Ugotowałeś los mojego przełożonego w zupie. Coś ci to mówi?

– Nie, ja… Nie macie dowodów.

– Uwierz mi, nie potrzebujemy ich. Wyłaź i chodź ze mną.

Frank poczuł ból w nodze. Jedna z tych bezosobowych istot go ugryzła, a reszta cały czas się zbliżała.

– Stuler, draniu! Otwieraj! Oni chcą jeść.

– Tak? Teraz mam ci pomagać? Negocjujmy.

– Mów, czego chcesz.

– Powiesz przełożonemu, że skoczyłem z mostu, a tak naprawdę załatwisz mi transport za granicę. Zniknę z radarów twego szefa.

– Zgoda. Wyłaź!

– Pamiętaj o warunkach.

Stuler opuścił toaletę, uwalniając masę smrodliwego zapachu.

– Co tak śmierdzi?

– Pozbyłem się swoich grzechów. Chodźcie, ludzie. Dostaniecie to, czego pragniecie.

Wszyscy ruszyli za Stulerem, a Frank zdał sobie sprawę, że on sam nigdy nie będzie miał takiego posłuchu wśród ludzi.

BZZZZZ…

– Co ty robisz? – Frank usłyszał głos. Tym razem należał on do jego przełożonego, Obera.

– Ja?

Frank zdał sobie sprawę, że leży na ziemi. Przenikliwe oczy przełożonego wpatrywały się w niego, sypiąc iskrami nienawiści.

– Wstawaj.

– Co się stało?

– A skąd mogę wiedzieć? Coś zabuczało, przewróciłeś się i tyle.

– Naprawdę? To znaczy, że się udało.

– Co?

– Potrafię przemieszczać się w czasie i przestrzeni.

– Tak? Ja też. Kilkaset metrów w parę minut. Przestrzeń i czas.

– Ale ja potrafię to robić niezależnie od siebie.

– Powinieneś dostać Nobla z fizyki. Znalazłeś Stulera?

– Tak.

– I co? Przyjdzie?

– Nie… Skoczył z mostu.

– Kłamiesz! Przekupił cię, co?

– Nie, naprawdę. Ja… Co pan robi?

– Zdradziłeś mnie!

Ober wyciągnął broń i wycelował we Franka z zamiarem oddania strzału.

– Masz coś na swoją obronę?

– Ja…

BZZZZZ…

– Kocham cię, wiesz? Chciałbym przeżyć z tobą resztę życia.

– Też cię kocham. Długo zwlekałeś by mi o tym powiedzieć.

– Niestety ktoś jest bardzo wkurzony obecną sytuacją. Nie możemy być razem.

Nie, nie chcę tego mówić.

Frank siedział na ławce w parku obok swojej ukochanej Grety. Znów było lato, a on czuł się młodszy.

– Dlaczego? Nie mów tak – odparła zrozpaczona Greta. – To wszystko przez Obera? Wolisz jego ode mnie!

– Przykro mi, ale służba wzywa.

Nie chcę tego znów powtarzać. Dlaczego nie mogę powiedzieć czegoś innego?

– Bo przeszłości nie da się zmienić – rzekł głos, a może Frank.

BZZZZZ…

– Scheisse. Gdzie mój Wartburg?

BZZZZZ…

– Masz mój los?

Frank pogrzebał w kieszeni. Znalazł cenny kawałek papieru.

– Jasne. Eee…

Nie wiedział, co powiedzieć. Nie pamiętał przyszłości. Bez tej wiedzy nie mógł zmienić przeszłości.

BZZZZZ…

Białe ściany, skrępowane ręce, jęki ludzi.

BZZZZZ…