Teatr lalek

W klasie uczniowie rzucali w siebie papierkami, chłopaki podszczypywali dziewczyny, dziewczyny szturchały chłopaków.

– Widzę, że nie interesuje was język niemiecki – podniosłem głos.

Uczniowie nadal rzucali w siebie papierkami, chłopaki nadal podszczypywali dziewczyny, dziewczyny nadal szturchały chłopaków.

Podniosłem dziennik i grzmotnąłem nim o biurko.

Uciszyli się. Spojrzeli na mnie.

– A co – zapytałem – gdybym wam powiedział, że istnieje język magiczny?

– Co? – Mądralińska Daria z pierwszej ławki uniosła brwi. Miała blizny po żyletkach na przedramionach, niebieskie włosy i najlepsze oceny w całej szkole.

– Indonezyjskie plemię Shes'ae – ściszyłem głos dla dodania tajemniczości – przed tysiącami lat posługiwało się językiem, przy pomocy którego mogli stwarzać żywe organizmy.

Śmiechy, które się rozległy, były zbyt szydercze jak na mój gust.

Westchnąłem.

– Pewnie podpadł pan zwierzchnikowi. – Daria przewróciła oczami. – I teraz z żałosną desperacją próbuje pan mu się podlizać, że niby prowadzi pan takie ciekawe lekcje, a uczniowie są zachwyceni. Ale, jak widać, nie są.

Mówiłem, że mądralińska.

– Jesteś oczytana, Dario – powiedziałem. – Czy słyszałaś o Ihtelesie, bogu zła?

– Może. – Podrapała pobliźnione przedramiona.

Bystrzejsza ode mnie, a jednocześnie nigdy nie wiadomo, co strzeli jej do głowy. Nienajlepsza kandydatka. 

Ale innej nie miałem.

– Pokażę ci coś ciekawego. – Zapisałem na tablicy słowa "Hucre tahh'as bedte ver". – Członkowie plemienia Shes'ae wierzyli, że Ihteles obdarzył ich magicznym językiem. Przykładowo, to zdanie miało stworzyć małą papugę. Brakuje tylko klamer, o, takich – Pokazałem w powietrzu - żeby je aktywować, nie przeszkadza nawet to, że użyłem liter łacińskich.

– Co za bzdury – powiedziała mądralińska i to były jej ostatnie słowa, zanim zaginęła.

 

#

Minęły trzy lekcje, a Darii wciąż nigdzie nie było. 

Musiałem odnaleźć ją natychmiast. Nikt nie powinien wiedzieć, że przepadła. Byłem na cenzurowanym u tego gościa nade mną, nie mogłem niczego zawalić. 

Ostatnio dziewczynę widziano na korytarzu C.

Niewiele wysiłku kosztowało mnie przedrukowanie grafiku tak, by dyżur wypadał mi właśnie tam.

W korytarzu C unosiła się zielonkawa mgła. Nauczycielka biologii Monika i rudowłosa uczennica przeglądały się w okiennej szybie i wrzeszczały. Z uszu wyrastały im czarne karbowane rurki, na końcach spłaszczone i pokryte maleńkimi otworami. Druga para wystawała kobietom spod bluzek. Płaskie końcówki rur wypuszczały kłęby zielonego dymu.

Wrzask i płacz wypełniły korytarz. Uczniowie z niedowierzaniem oglądali przewody wysuwające się z ich ciał. Wyglądało na to, że dym, wydobywając się z ciała jednej osoby, zaraża inne. Daria musiała coś popsuć.

Biegałem po korytarzu tam i z powrotem, ale ślad po dziewczynie zaginął.

Drzwi łazienki otworzyły się i wypadł z nich koniec karbowanej rury, identycznej jak u uczniów, tylko dziesięć razy grubszej. 

Wszedłem do środka.

W jednej z kabin, za sedesem, w ścianie ziała dziura wysoka na półtora metra. Rura biegła w głąb niej.

Schyliłem się i wszedłem do otworu.

Tunelem dotarłem do pomieszczenia, które było tak ciasne, że miałem wrażenie, jakby ściany chciały mnie zgnieść. Upchnięto tam starą szafę, stos kartonów oraz zryte cyrklami biurko. Z dziur w ścianach wystawało więcej rur. Biegły ku sufitowi. Zielonkawy dym kłębił się w powietrzu.

Znalazłem tam Darię.

I coś jeszcze.

 

#

– Panie profesorze!

Dziewczyna siedziała pod ścianą. Wzdłuż jej całego ramienia zwisał płat skóry gruby na cal. Karbowane rurki wychodziły z uszu, opadały na klatkę piersiową. Kolejna, najgrubsza, przyczepiona była do jej pleców i biegła ku górze.

Co tu się wydarzyło, do ciężkiego diabła? Podbiegłem do dziewczyny. Wyczułem na sobie wzrok. Uniosłem głowę.

Całą powierzchnię sufitu zajmował stwór o klepsydrowym tułowiu. Rury wychodziły z jego ciała niczym odnóża pająka. Miał szpiczaste uszy jak nietoperz, łeb kulisty, z ludzkimi, niebieskimi oczami. Wyglądał jak porośnięta szczeciną głowa niemowlęcia.

To nie tak powinno wyglądać. Zdecydowanie.

– Daria, co ty narobiłaś? – Złapałem się za głowę.

– Pomyślałam – Dziewczyna dygotała – że będzie lepszy efekt, jeśli napiszę zaklęcie na… na ciele.

– Gdzie?

– Na ramieniu.

Uniosłem płat zwisający z jej ręki. Od barku aż po nadgarstek biegł napis "Hikre tahht'as bette var". Wycięty żyletką.

– Myślałem, że jesteś mądrzejsza.

– Mówił pan – powiedziała Daria – że to zaklęcie stworzy papugę.

– Pomyliłaś litery.

– Niech pan je zmieni. – Dygoczącą głową wskazała żyletkę leżącą obok jej trampka.

Wziąłem ją, zacisnąłem zęby. I ciąłem.

Nie było szans na naprawienie zaklęcia. Dopisałem jedno słowo. Spodziewałem się, że mi się jeszcze przyda. Resztę pokreśliłem. Daria jęczała z bólu, a gdy skończyłem, ręce miałem po łokcie we krwi.

– Dlaczego pan tam coś dopisał? – zapytała.

– Na wszelki wypadek. – Spojrzałem w górę.

Stwór nie zmienił się ani odrobinę.

– Szlag by to! – Rzuciłem żyletką o szafę. – Zaklęcie już się uaktywniło, takie poprawki nic nie dadzą. Muszę amputować ci rękę.

Zbladła.

– Niech pan wezwie pogotowie! – pisnęła. – Przecież ja mogę umrzeć!

– Nie ma czasu. Ten stwór zaraz wyssie cię do cna.

– Skąd pan wie, że on mnie wysysa?

Zerknąłem na potwora.

Otworzył usta. Wysunęła się z nich rura zakończona szerokim ostrzem.

Wyjąłem ze spodni pasek. Zaciągnąłem go wokół ramienia dziewczyny jako opaskę uciskową.

– Wybacz mi. – Złapałem ostrze.

 

#

Odrąbane ramię mlasnęło o podłogę.

Napis "Hik…" pozostał na barku dziewczyny.

Barku nie mogłem obciąć. Nie opanowałbym krwawienia, Daria by zmarła. A tego wolałem uniknąć. Pieprzyć to. Trzy litery nie miały znaczenia.

Odnóża stwora zatrzęsły się, zachrobotały w dziurach wybitych w ścianach. W niemowlęcych ustach wyrósł rząd długich zębów, dolna szczęka zmniejszyła się i zaniknęła. Kłęby dymu przybrały barwę bladoniebieską.

Puk!

Głowa mądralińskiej w jednej chwili stała się dwa razy większa i kwadratowa. Usta dziewczyny wyglądały jak namalowane flamastrem.

Wybiegłem na korytarz. 

Wszędzie unosił się bladoniebieski dym. Ręce Moniki od biologii miały dwa metry długości. Wyrastało z nich po kilka ramion normalnych rozmiarów, między nimi długie kolce. Rudowłosa siedziała pod ścianą. Jej nogi rozlały się w jeden wielki płat ciała. Wszystkie osoby na korytarzu C przemieniły się w dziwaczny sposób. Zupełnie losowy.

 

#

We wcześniejszych wynaturzeniach był przynajmniej jakiś porządek. Wróciłem do Darii.

– Niech pan to zabije – powiedziała flamastrowymi ustami na kwadratowej głowie. – Proszę! Czuję, że to coś przejmuje nade mną kontrolę. Wolę umrzeć, niż zostać niewolnikiem.

– Wytrzymaj – powiedziałem. – Zneutralizuję tego stwora. Już wiem, jak to zrobić.

– Benzyna – powiedziała Daria. – Przyniosłam… benzynę. Chciałam go podpalić, jeszcze zanim się do mnie przyssał. Niech pan go spali. I niech pan spali mnie.

Faktycznie, obok starej szafy stała plastikowa bańka.

– To nie zadziała – odparłem. – Muszę napisać zaklęcie na nowo. Poza tym wszyscy możemy zginąć w pożarze.

– Może pan stworzyć coś jeszcze gorszego. Spal mnie! Spal wszystko!

W szufladzie znalazłem śrubokręt. Wyryłem nim zaklęcie na drzwiach szafy.

Unoszące się w pomieszczeniu opary zbielały. Ludzkie oczy pająka przygasły, zbladły, przybrały barwę otaczającej je skóry. Odnóża zachrobotały w ścianach, wysunęły się z dziur, wchłonęły w kadłub. Stwór stał się teraz ciemną bryłą.

Głowa Darii wróciła do normalnego wyglądu. Jedynie jej twarz poszarzała, a oczy przygasły.

– Chodź – powiedziałem. – Musicie wszyscy wyjść na zewnątrz.

Gdy opuszczaliśmy pomieszczenie, z ciała stwora wysunęły się białe kłącza.

 

#

Wszyscy byli teraz jak Daria. I uczniowie, i nauczyciele.

– Za mną – rozkazałem.

Usłuchali. Szli. Białe pędy wysuwały się z ich ciał.

Daria wyrwała się z szeregu. Przydeptując wyrastające jej z brzucha kłącza, podbiegła do drzwi wyjściowych. Przekręciła w zamku klucz. I połknęła go.

– Nie wypuścisz ich! – pisnęła. – Wiem, że coś knujesz. Celowo pokazałeś nam to zaklęcie, prawda? Miałeś nadzieję, że ktoś stworzy potwora. Dlaczego nie zrobiłeś tego sam?

– Jak… – zacząłem.

– Jak to możliwe – powiedziała – że pozostała mi odrobina wolnej woli? Że mogę myśleć i mówić, nie tak jak inni? Otóż, drogi panie profesorze, na moim barku pozostał fragment zaklęcia. Widocznie to mnie chroni. Chroni przed twoim wpływem. Po co to robisz?

– Podobnie jak ty nie chcę być niewolnikiem. On obiecał mi wolność.

– On?

– Ihteles. Nie ma powodu, bym dłużej to ukrywał. A stwora nie mogłem stworzyć własnoręcznie. Potrzebny był ktoś, kto ma w sobie życie. Ja go nie mam, bo…

– Bo też jesteś tworem zaklęcia. Chcesz wypuścić tych ludzi na świat? To najpierw mnie zabij. Dalej, bądź marionetką Ihtelesa. Sądzisz, że bóg zła dotrzyma słowa?

Wydałem rozkaz.

Uczniowie i nauczyciele otoczyli Darię. Wśród wrzasku, krwi chlapiącej na podłogę i spadających ochłapów mięsa wydobyli z niej klucz.

Otworzyłem drzwi. Wypuściłem ich na zewnątrz.

 

#

Wyrastające z nich kłącza oplatały ulice, bloki i skwery, wbijały się w ciała tych, którzy jeszcze nie zostali przemienieni. Po to, by czerpać z nich energię, po to, by powstało jeszcze więcej im podobnych.

Po to, by mój zwierzchnik mógł pławić się w energii ich życia.

Miasto było teraz pełne ludzi, będących pasożytami i żywicielami jednocześnie.

Czy się cieszyłem? Niespecjalnie. Oni i ja nie różniliśmy się od siebie tak bardzo. Wszyscy byliśmy niewolnikami.

 

#

Ihteles siedział na tronie pośród stepu zasnutego mgłą. Czarna szata powiewała na wietrze, oblekając niewidzialne ciało.

Za nim, na tle płonącego horyzontu, pulsowała olbrzymia kula zgromadzonej energii.

– Miałeś mnóstwo trudności – powiedział Ihteles – by wypełnić swój dyżur. Nawet istoty inicjującej przemianę nie potrafiłeś stworzyć prawidłowo. I utraciłeś jednego z żywicieli.

– Ale byłem ci wierny. – Upadłem na kolana. – Nawet przez moment nie sprzeciwiłem się twojej woli.

– Nie sprzeciwiłeś – przyznał bóg. – Dobrze napisałem stwarzające cię zaklęcie. Dlatego nie mogę zmarnować twojego potencjału. Będziesz mi służył tak, jak do tej pory.

– Dałeś słowo…

– Chyba nie sądziłeś, że bóg zła dotrzymuje słowa?

– Ihtelesie – Zacisnąłem pięści – proszę o jeden, jedyny moment wolności, zanim zostanę twym sługą na wieczność. Pozwól mi na krótką chwilę wrócić do szkoły.

 

#

Znalazłem się znów w tym klaustrofobicznym pomieszczeniu, gdzie okaleczyłem dziewczynę. Stwora już tutaj nie było, miał inne obowiązki.

Flamastrem napisałem na ścianie tę opowieść. Może ktoś ją odnajdzie. Wszystko oblałem benzyną.

Pisząc te ostatnie słowa, rozkoszuję się chwilą wolności, kiedy płomienie pochłaniają szafę z zapisanym na drzwiach zaklęciem i odrąbane ramię mądralińskiej uczennicy.

I moje ciało.

Bo Ihteles popełnił błąd w magicznym zdaniu, które mnie stworzyło. Bo mam z Darią więcej wspólnego, niż sądziłem.

Bo, koniec końców, ja też wolę spłonąć, niż być niewolnikiem.