Finwal

Na forum bardzo zdecydowanie jesteśmy w trakcie roku wieloryba :D

A tekst z pomysłem, tylko w wykonaniu coś mi przeszkadza, jakoś nie mogę złapać tej narracji, wydaje mi się nieco mało płynna, rwana. To może być czysta idiosynkrazja, ale ten krótki tekst czytałam w trzech rzutach.  

ninedin.home.blog

Opowiadanie nieco inne od Twoich poprzednich tekstów. Emocje również widać, zwłaszcza w zakończeniu. Podobała mi się nieprzewidywalność tego tekstu i eksperymentalny sposób opisu doświadczeń bohatera, zwłaszcza przy bliższych oględzinach finwala. (Nie chcę spojlerować, dlatego tak ogólnie).

W końcówce piszesz o rzeczach ekstremalnych, w sposób wyważony, ale poruszający. Ode mnie klik. :)

IMO, siłą literatury są emocje, jestem zdecydowanie za “ckliwymi” tekstami.

Ninedin, przyznaję, że napisałem to opowiadanie specjalnie pod ten konkurs. Zobaczymy.

Ando, chciałbym być wszechstronnym “pisarzem”, a do napisania tego zainspirowały mnie, częściowo, komentarze pod moim poprzednim opowiadaniem, które było podobno “takie moje”. :) Fajnie, że jakoś do Ciebie przemówił.

Po przeczytaniu spalić monitor.

No i fajne. Nie będę porównywał do Twoich ckliwych, bo po co, jest po prostu inne. Podoba mi się, bo jest wartka akcja, szybko, z rozmachem, sugestywnie, z posypką smaczku hard scifi. 

Do tego jeszcze wizja latającego wieloryba, uwielbiam te klimaty, mam w domu na ścianie taką grafikę…

Dwie rzeczy mi tutaj trochę zgrzytnęły.

Pierwsza, to założenie, że w tych ZOL-ach ich strażnicy mają rozkaz strzelania do wszystkiego, co się rusza. Rozumiem, to ogólny koncept, podprowadzasz nieco, ale shoot first and ask questions later nadal wydaje mi się tutaj bezsasadne. Zastanawiałem się, dlaczego on, karramba, strzela do tak pięknego zwierza?

Druga – przeskok z wody na ląd. Wczesniej piszesz o wielkim oceanie, nie mam świadomości, że tam gdzieś jest ląd. A oni wyskakują z wody i lądują od razu gdzieś na ziemi. Zdziwko, skąd tu ląd?

podsumowując – bardzo to jest fajne i działa na wyobraźnię, choć potknłem się w dwóch powyższych miejscach. 

pozdro!

Rozdzieliłem czasowo “kropkami” fragment trafienia i lądowania.

Strzelać i bronić owszem, ale nie od razu do wszystkiego.

Nadal widział tylko przybliżony kształt i nieregularną smugę gorącego powietrza. Od początku wykrycia obiektu Jądro nadawało sygnały inicjujące kontakt. Bez żadnej odpowiedzi.

 Więc będę się tu bronił, a zwierzę owszem, wolał zabić, niż pozwolić uciec. Powody zostawiam do domysłów, w końcu nie było z tego świata.

Jak działa na wyobraźnie to już coś. :)

Pozdrawiam.

Trochę inne niż pozostałe Twoje teksty, ale tak czy inaczej, mi się podobało. Przede wszystkim dlatego, że w moim odczuciu mocno oryginalne zarówno pod względem pomysłu jak i jego realizacji :) Obrazowo i sprawnie napisane.

Ode mnie kolejny biblioteczny kliczek :)

To jest ta ciekawa sytuacja, gdy treść z jakiegoś powodu nie wchodzi (jakby czegoś brakło albo… jakby coś umykało), a zarazem wchodzi przekaz. Ale co ciekawe – tekst jest bardzo, hm, ilustracyjny. Uruchamia skojarzenia z historiami, jakie czasem dzieją się w tle niektórych teledysków lub prezentacji z demo sceny (może nawet bardziej z tym drugim).

No bo prawdzie jest tu kilka elementów nie bardzo pasujących (np. zbyt jasne rozmyślania o ewolucji zapomnianej linii ludzkości), jest pewne pogranicze symboliki, ale… jakoś i tak wspomniana “ilustracyjność” (pomimo braku grafiki!) opowiadania to w całości przykrywa.

Szkoda, ze tak na ostatnią chwilę, bo powiem szczerze, że pomimo owego “nie wejścia treści” jest tu coś, co pewnie gdybyś odrobinę, hm, nawet nie “doszlifował”, a “domalował”, to pewnie byłby tu potencjał pióra. No ale niestety – jest o ten krok za mało, o te pół kreski wyobraźni brakło.

PS. Ale podciągnięcie tego pod temat “ciężkiego dyżuru” mocno naciągane. Niemniej to problem jury, nie mój ;-)

Mam poczucie, że to wciąż bardzo Twój tekst, Darconie. Jest coś ckliwego i uroczego w wielorybach w kosmosie, więc może stąd moje wrażenie. Nie jest to zarzut, bo mi bardzo odpowiada oniryczność Twojego tekstu. Fajnie podryfowałeś w kierunku science fantasy, a spotkanie dwóch obcych nasunęło mi skojarzenia z “Prometeuszem” i “Obcy: Przymierze” (cokolwiek nie myślicie o tych filmach, ja tam je lubię). 

Podsumowując, wcale nie muszę wiedzieć o co Ci chodziło w tekście. Historia mnie urzekła obrazem, skojarzeniami i możliwością do interpretowania. 

Bardzo dobre opowiadanie, Darconie. Podoba mi się nowe podejście do narracji z dzieleniem fabuły na części (w tym fragmencie o pogoni za wielorybem i spotkaniem nadczłowieka), pasuje do hard sci-fi, które tutaj zaserwowałeś.

Napisane bardzo dobrze, jak to u ciebie. Nieszczęśliwe dla głównego bohatera zakończenie dla mnie na plus :D

Jest chyba jedna kwestia, której nie zrozumiałam, chyba gdzieś nawet mi mignęła wyżej w komentarzach. Po pogoni pod wodą i postrzale zwierzęcia, bohater jak i wieloryb nagle znajdują się na suchym lądzie. Bohater okrąża zwierzę, trzymając karabin. Jakim cudem? :D

cokolwiek nie myślicie o tych filmach, ja tam je lubię

Deirdriu, ja też je lubię, ale ja to w ogóle jestem bezkrytyczna dla tej serii :D

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Katio, Tobie podobają się prawie wszystkie moje teksty. :) To pewnie ze względu na podobne emocje, które na nas działają. Miło, że widzisz w tekście oryginalność, niejednokrotnie czytałem o kliszach, więc to budujące słowa.

Wilku Zimowy, cieszy mnie, że widzisz tu (zmarnowany) potencjał na piórko, i chyba rozumiem, o co ci chodzi? Chociaż jak sprecyzujesz, to też będzie dobrze. Często frapują mnie opinie pod moimi szortami typu:

gdybyś odrobinę, hm, nawet nie “doszlifował”, a “domalował”,

A to dlatego, że każdego szorta od razu mam w głowie, od początku do końca i w ogóle nie prowadzę rozważań, czy można coś dopisać lub napisać inaczej. Może warto nad tym pomyśleć. Nie mniej taki właśnie zaplanowałem tekst na taki, a nie inny konkurs i takie jury. ;) I tu zupełnie się z Tobą nie zgadzam, że naciągany temat. Mam nadzieję, że jury nie czeka tylko na dyżur w szpitalu, szkole, tudzież wartę w wojsku. Wracając zaś do opowiadania, to miał być najbardziej dynamiczny utwór w konkursie, co prawda nie czytałem jeszcze wszystkich, ale mam przeczucie, że tak właśnie jest. To miało mnie wyróżniać, zobaczymy, czy trafnie.

Deirdriu, miło, że nadal widzisz tu przekazywane “moje” wartości, mimo pewnej odmienności tego tekstu. I tak, chciałem trochę science, ale na zrównoważonym poziomie, zaś skojarzenia z “Prometeuszem” to dla mnie duży komplement i sprawiłaś mi ogromną radość. Ja też widzę w tym filmie duży potencjał. I szkoda, że Scott nie poszedł w kierunku inżynierów tylko znowu w Obcego. Jako ciekawostka: “Obcego Przymierze” nie widziałem, leciał we wtorek w telewizji, ale właśnie wtedy pracowałem nad powyższym tekstem i tym razem musiałem odłożyć oglądanie na inny termin. :)

Sy, widzisz w tekście to, co chciałem przekazać, więc nie powiem, że nie czuję jakieś tam małej dumy.

Napisane bardzo dobrze, jak to u ciebie.

Będę musiał pokazać to paru osobom z tego forum, ale po prawdzie, zawdzięczam to właśnie dokładnie tym samym paru osobom. Po konkursie przyjrzę się jeszcze lądowaniu. Dzięki za wizytę.

Pozdrawiam.

Darconie, zaiste inny ten tekst. Ale nie tylko inny od Twoich, a inny w ogóle. Początek jakoś wielce mnie nie porwał ale później, od pojawienia się wieloryba, było już tylko lepiej. Największe pozytywy jak dla mnie to wspomniana inność, ciekawy motyw wieloryba i jego kierowcy, zakończenie też z takich, jakie osobiście lubię. Zaciekawiłeś mnie tym tekstem i już :) Też uważam, że nie jest to naciągany temat. Sam napisałem tekst na ten konkurs w zupełnie innych realiach niż szpital etc. Więc ten aspekt również uważałbym za plus.

Jedynie nie do końca rozumiem, dlaczego bohater tak zawzięcie wdał się w gonitwę za wielorybem. Narażał życie w celu polowania na istotę, która przecież wcale go nie atakowała. Miał chronić nową planetę, jasne, ale czy to rozsądne od razu zabijać obiekt, o którym nic nie wiemy? Dla mnie zabrakło uzasadnienia dla tej kwestii i to mi troszkę zepsuło wrażenia z całości. Ale te, tak czy siak, okazały się bardzo pozytywne :)

Pozdrawiam serdecznie.

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Podoba mi się pomysł, wykonanie też. Coś mi jednak szwankuje. Facet siedzi tam już dziesięć lat, gdzieś tam siedział już wcześniej i cały czas bez żadnego incydentu. I na dodatek nie wspomina o incydentach, które zdarzały się innym. A jednocześnie jest wyszkolony tak, aby na każdą próbę wejścia na planetę reagować w bardzo bezwzględny sposób. Trochę mi się to rozjeżdża.

Ta bezwzględność reakcji świadczy o tym, że kosmos jest pełen istot rozumnych i trzeba rywalizować o miejsce do życia. A z drugiej strony ten wcześniejszy spokój wskazuje na coś innego. Dlatego, podobnie jak przedpiścy mam problem ze zrozumieniem zachowania bohatera. Skąd ta zajadłość?

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Co do dyżuru/warty – nie chodziło mi o rodzaj dyżuru (bo zmiana to też dyżur), tylko o to, że to w zasadzie w ogóle jest bardziej zmiana w sensie “tury” (w tekście brzmi jakby chodziło o coś wieloletniego), choć to oczywiście kwestia definicji.

O reszcie napisze później.

Realucu, Irko_Luz, na ogół nie lubię pisać wyjaśnień pod tekstem, często też pozostawiam wiele rzeczy w sferze domysłów, ale to utwór z dosyć krótkim limitem, więc może polecę niekoniecznie najlepszym porównaniem: leży pies i pilnuje dla reszty psów miski z jedzeniem przed innymi zwierzętami, i nie ma znaczenia, czy skrada się kot, lis, czy na brzegu miski usiądzie piękny ptaszek. Ta miska jest ich. Taki instynkt przetrwania. Powinno to jednak wynikać z tekstu. Tak samo jak to, co Ci się rozjeżdża, Irko – nie ufaj nikomu, i jak na wojnie – najpierw strzelaj, później pytaj.

Tyle dobrego, że coś fajnego dla siebie znaleźliście.

Ok, Wilku.

Pozdrawiam.

Opowiadanie jest całkiem atrakcyjne, jeżeli chodzi o pomysł i słowne wykonanie. Rzeczywiście pewne minusy ujawniają się przy nieco głębszej analizie świata przedstawionego: procedur przewidzianych dla takich zdarzeń, jednoosobowych outpostów ludzkości, braku zaawansowanych maszyn bojowych, które działałyby autonomicznie, etc .

Brakuje też jakiegoś punktu zaczepienia do zrozumienia wybrania akurat finwala jako wehikułu – poza może efektownością wizji. W pewnym sensie zaś naturalnym skojarzeniem związanym z figurą gościa, który wyłazi ze środka wieloryba, są postaci Jonasza/Jezusa – ale ten trop chyba w opowiadaniu nie występuje… :) 

Ogólnie rzecz biorąc – fajnie się czyta, ale widać pewne luki. 

I po co to było?

W wielu opowiadaniach z world buildingiem można doszukać się luk, owszem, czasem większych czasem mniejszych.

A finwala łatwo Ci wytłumaczę. Każdy świat musi mieć jakieś podstawy, postawiłem na tym, co już znamy, czyli ludzie nadal mają ręce, nogi i głowy, choć nie bez pewnych zmian, idąc tym tokiem myślenia, pozostawiłem zwierzęta, które znamy. I tak, orzeł wydał mi się zbyt banalny, raczej do łuków i fantasy, słoń prędzej w bajkach dla dzieci, zwłaszcza trzepoczący uszami ;), ale wieloryb, wieloryb płynący po niebieskim jak woda niebie, tak. To jest moja estetyka piękna. Choć nie wiem, czy zadowala Cię taka logika. Jeśli opko jest dla Ciebie atrakcyjne, biorę to za całkiem porządny komplement.

Pozdrawiam.

Ta miska jest ich. Taki instynkt przetrwania.

A, czyli nie ma znaczenia, czy w kosmosie są jacyś obcy, ważne, że mogą być. Po prostu przenosimy nasze lęki, poczucie własności i takie tam na inne planety. Obcy nie może być dobry, bo to obcy. Teraz rozumiem. I smutne to.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dobra, wracam.

Pytałeś Darconie co według mnie można by doilustrować… No i nie mam prostej odpowiedzi, jedynie właśnie mogę powtórzyć, że brakło “kilku kresek”, jakiegoś dopełnienia wrażenia.

Tekst jak już wspomniałem odebrałem jako taki, który posiada formułę zbliżającą go do klimatu teledysków lub prezentacji demo sceny – z pełnymi tego konsekwencjami. Sprawia to, że np. nawet jeśli przechodzą przez głowę myśli o przyczynach ataku na wieloryba mimo, że nie okazał się obcym i zaczął uciekać, czy o tej naprzemiennej wiedzy-i-niewiedzy o Ziemi (fascynacja wielorybami, niewiedza, ze to “pojazd” ludzi z Ziemi, wiedza o rozwoju dawnych Ziemian), to w ogóle to nie przeszkadza w odbiorze. Tekst w dużej mierze przekierowuje na obrazy w głowie i jest to sporym jego atutem, ale też i wyzwaniem. Bo w którymś momencie robi się jak i w dobrych piosenkach – muzyka musi dobrze zagrać.

Być może brakło puenty (choć nie upierałbym się przy tym, bo ta konstrukcja tekstu tego nie wymaga, więc raczej nie w tym rzecz), być może gdzieś nieco większego podkręcenia wyobraźni (tu już bardziej).

Ciekawostka, z mojego synestezyjnego punktu widzenia. Wspomniałeś, że celowałeś w dynamiczność. No więc… ja odebrałem tekst odwrotnie (i to nie jest zarzut, wręcz przeciwnie!), choć bez wątpienia są tu opisy dynamicznych scen. Rzecz tylko w tym, że… w głowie wszystkie te dynamiczne sceny zobaczyłem jakby w spowolnionym tempie, jednocześnie skondensowanym w krótki opis. Gdyby faktycznie ująć to w teledysk, to w tło najbardziej by mi pasowało nie ostre łojenie, a… metalowe  lub rockowe ballady. I powiem Ci, że choć jestem zwolennikiem dynamiki treści, to takie wyobrażenie tych konkretnych scen, daje tu coś dramatyzmu.

Nie ująłbym tego lepiej, Irko.

Ciekawostki piszesz, Wilku. Pewne rzeczy, wydawałoby się, takie same, postrzegamy inaczej, ale to dobrze. Pomyślę nad tym, co napisałeś.

Co stało się z siatką satelitów? Gdyby tu była miliardowa aglomeracja i na orbicie poruszałyby się dziesiątki milionów obiektów, może coś mogłoby się przedostać.

Wybiegał, jak stał w kierunku śmiga.

A nie “wybiegł”?

Hm, jakoś mnie nie poruszyło. Może dlatego, że Obcy (nawet jeśli człekokształtny) krojący biednych Ziemian (bądź ich potomków), to jednak dość znajomy obrazek :) Podobał mi się jednak zabieg narracyjny z podzieleniem opisu na ułamki sekundy.

O, lubię taką scifi, która przypomina mi teksty z minionej złotej epoki. Trochę przygody, trochę tajemnicy, a wszystko podlane tłuściutkim sosem sci-fi.

Doceniam dbałość o szczegóły nawet tak mało znaczące, jak nazwy mieszanek do oddychania. Takie pierdółki zawsze budują klimat.

No i bio-statki kosmiczne. Zagrałeś kilka starych nut kilkoma rzadko używanymi instrumentami, za co Ci serdecznie dziękuję. Ucieczka w stronę horroru tuż na końcu opowiadania pozostawiła mnie neutralnym. Rozumiem Twój wybór, ale ja szukałbym czegoś bliższego transmutacji dyżurnego w drugą nadistotę. Jestem ciekaw, jak opisałbyś zmianę postrzegania tak “przetwarzanego” człowieka. Szkoda więc, że zamknąłeś się w więzieniu limitu znaków.

Przyczepię się do jednego, ale to przez zboczenie zawodowe:

zaryczało na wysokich częstotliwościach (…)

To byłby raczej pisk. Wysokie częstotliwości to wysoka energia (czyli “kosztowne”), a przy tym bardzo słaba przenikalność, więc taki dźwięk bardzo szybko zostałoby wytłumiony przez wodę. Niska częstotliwość, taki przeciągający się ryyyyyyyyyyyyk, który przeszyłby wiele setek kilometrów kwadratowych, to byłoby coś.

Światowiderze, może następnym razem, na dłużej niż sekundę. ;)

Stnie, tym razem czułem, że w końcu coś mojego Ci się spodoba. Pierwszy zauważyłeś szczególiki. :) Ja to widzę bardziej jako pragmatyzm, niż horror. I godzi się to w dużym stopniu z moim postrzeganiem spotkania rasy dużo bardziej rozwiniętej z tą znacznie mniej. Oczywiście z piskiem masz rację, przeoczyłem w ferworze walki, poprawię po konkursie.

Pozdrawiam.

Ciekawe :)

Przynoszę radość :)

Mówiąc szczerze, to Twoje teksty muszę nadrobić. Nie wychylaj się jeszcze z “tym razem”. ;)

Podobało się. 

Początek trochę mi się wlekł, ale ten latający wieloryb, tak sprawnie i ładnie opisany tak mi się spodobał. Bardzo fajny pomysł. A dalej było jeszcze bardziej pomysłowo i zacnie. Że cooo? Skąd wy, ludzie, bierzecie takie pomysły? Tzn. nadludź w mięsistym fotelu skojarzył mi się z “Battlestar Gallactica”, tam coś podobnego zauważyłam, jeśli nie mylę filmów. Ale to, co zaserwowałeś dalej czytałam z otwartą gębą. Kurcze, fajne to było. 

Podobało mi się, jak rozbiłeś te sekundy. I pod koniec odliczania: 

0.7 sek.

Wiedział, że przeprowadził prawidłową analizę… Tylko zdecydowanie zbyt wolno.

Muszę poczytać te Twoje ckliwe teksty. Ten bardzo na plus!

Nic tak nie cieszy, jak zadowolony czytelnik. :) Dzięki za dobre słowo i poczytanie, Saro Winter. :)

Wszystko było fajnie dopóki nie pojawił się człowiek z pępowinami z wielorybem.

Jest to wprawdzie fantastyka, ale mogło być nieźle bez tej przesadzonej chimery.

pozdrawiam

Czytałem innego Darcona niż dotychczas, ale było równie fajnie.

Co ciekawe mam skojarzenie na wieloryba, bo w grze Star Wars: Knights of the Old Republic była płaszczak latająca po niebie. Bardzo fajnie wyszedł ten pomysł dwóch cywilizacji idących w odmiennych kierunkach. Poszedłeś w szczegółową narrację i ona była również fajna. Ja trochę nie nadążałem za nią, ale mam dzisiaj wymagający dzień i trudno o skupienie. Ciężko powiedzieć mi na ile rozegrałeś ten układ narracyjny, w sensie wiedzy fizycznej itd. Ale mogę powiedzieć, że było przekonująco. Moim zdaniem poradziłeś sobie z utworem. Widziałem wprawnie napisaną oraz poprowadzoną historię i dobrze przemyślaną. Pomimo że tym opowiadaniem chciałeś odbić się od pewnej łatki, co w gruncie rzeczy Ci się udało, to finał opowieści zbudowałeś przez wrażliwość, którą widać w Twoich innych tekstach. I dobrze, bo lubię tę perspektywę.

Teraz czekam na opowiadanie zadedykowane fanom Twoich utworów ;-)

Dziękuję za regularne wizyty, Mersayake. Jesteś też kolejną osobą, która mówi o innym Darconie, a jednak tym samym. Może coś w tym jest. Najczęściej po napisaniu opowiadania, biorę się za kolejne, które jest w innej konwencji. Z natury lubię zmiany, a że skończyłem niedawno coś dłuższego fantasy, to czuję w kościach, że teraz sięgnę po coś bardziej mrocznego. Fanów to chyba jeszcze nie mam, więc też nie wiem, co mógłbym dla nich napisać. :)

Cieszę się, że znalazłeś coś dla siebie w opowiadaniu.

Pozdrawiam.

Mimo, że narracja troszkę rozbiegana i momentami nierówna, to finał opowiadania jakoś to wiąże w całość i uderza w te struny emocji, co trzeba. Zachęciłeś mnie też do zajrzenia do twoich wcześniejszych opowiadań.

Dzięki za komentarz i oczywiście zapraszam.

Ano właśnie, przeczytałem dawno, ale o komentarzu zapomniałem…

Ja miałem odwrotnie, niż ninedin, tzn. narracja bardzo mi się podobała. Przypomniało mi się jak za małolata czytałem, wtedy już stare, “Spotkania w przestworzach”. Początek tekstu zabrał mnie właśnie w takie rejony, dawnego s-f i dobrze mi z tym było:)

Dałeś czytelnikowi to, w czym jesteś mocny. Malowniczy, działający na wyobraźnię i wysoce estetyczny obraz – twój finwal nie jest jakimś mega odkryciem, ale jakże to porywający temat… A zderzony z chłodną, krótko prowadzoną narracją wstępu, no, to było naprawdę coś. A potem zrobiłeś coś, czego zrozumieć nie potrafię. 

Nadludzie nie podróżowali w stalowych okrętach. Używali zwierząt. Zmodyfikowanych, przeobrażonych i wyhodowanych, ale nadal biologicznych, żywych organizmów. Posługiwali się też b i o l o g i c z n y m i częściami zamiennymi. A czymże on był, jeśli nie zbiorem tkanek, białek i mięśni? Do tego w doskonałym stanie.

Po kiego diabła tak obcesowo wykładasz kawę na ławę? Najpierw pięknie żenisz kosmiczny chłód sf z cudowną impresją obserwacji biologicznego absolutu i zamiast zostawić z tym czytelnika (a niech ustosunkuje się do tego w głębi swego ducha, a co!) zabierasz się za tłumaczenie tego, co już pokazałeś działającymi na wyobraźnię (”pilot” w gębie finwala!) obrazami. No kurka wodna, po co? Poczułem się jakbym na umajonej łące gonił barwnego motylka, a mając go już niemal w dłoniach, wyrżnął, zahaczywszy noskiem buta o kamień, prosto na ryj. No, nie tegom chciał.

No i jeszcze na koniec taki soundtrack do opowiadania. Samo się prosi;)

Na ogół fanom dawnej SF opowiadanie się podoba, może rzeczywiście ma coś w sobie z tych dawnych klimatów. Spodobało Ci się kilka rzeczy, więc to mnie cieszy.

Co do fragmentu z cytatu, cóż, miałem obawy, czy oprócz fanów dawnego SF ktoś wpadłby jeszcze na to, o co chodzi, zwłaszcza przy skrótowej narracji. Stąd pojawił się w opowiadaniu.

Okładka fajna, ale muzyka wybitnie nie moja. :)

Pozdrawiam.

Ładna wizja.

Podoba mi się, że tekst jest fantastyczny, a nie obyczajowy.

Nie bardzo podoba mi się, że od razu zaczynają się tłuc. Wcześniej już wyjaśniałeś, że na wojnie się najpierw strzela. Ale IMO takie podejście prowadzi do wojen właśnie. A przecież można pogadać, pohandlować, wymienić się dziełami sztuki… Tak, pies pilnuje miski, ale czasem wystarczy warknięcie albo nawet psy mogą sobie powąchać tyłki…

Babska logika rządzi!

No proszę, wchodzę, a tu komentarz Finkli.

Pewnie, może Ci się nie podobać. Masz inny punkt widzenia, szanuję, ale mojego komentarza nie przeczytałaś dokładnie. Nie pisałem o obronie miski przez psa przed innym psem. Pisałem o obronie przed innym gatunkiem, i to samo mam na myśli jeśli chodzi o wojnę w tym przypadku. Twój komentarz sugeruje, że masz ma myśli wojnę wewnątrz jednego gatunku, gdzie w dużym stopniu znasz mentalność przeciwnika, który jest w dużym stopniu podobny do ciebie. A to niezupełnie to samo.

Podobne podejście do Twojego będzie miała większość pacyfistów, jeśli nie wszyscy. Poza tym, nawet biorąc pod uwagę jeden gatunek, historia człowieka zna dziesiątki, jeśli nie setki przypadków konfliktów zbrojnych gdzie wymienione przez Ciebie sposoby nie poskutkowały. Zaraz też przyszła mi na myśl sławna scena z Niemcem z filmu Szeregowiec Ryan, kto widział, na pewno wie, o którą scenę chodzi.

Oczywiście nie neguję, sam też nie widzę powyższego, jako jedynego rozwiązania, ale w tym opowiadaniu postawiłem właśnie na takie.

Pozdrawiam.

Ciekawa koncepcja, skojarzyła mi sie z Ousterami z “Kantosu Hyperionu”, dobrze napisane. Mam jednak wrażenie, że z tego można było wycisnąć więcej.

Po pierwsze – tytuł odziera utwór z połowy suspensu. Zdradza tożsamość tajemniczego przybysza, przez co – kiedy znika kamuflaż intruza – brakuje zaskoczenia, zadziwienia, u mnie reakcją było tylko “o, więc to jest ten finwal z tytułu”. Tekst można było nazwać “Falującym powietrzem” albo po prostu “Evo” w odniesieniu do bohatera i do głównego motywu utworu, czyli ewolucji ludzi w nadludzi. 

Po drugie – nie za bardzo zagrała mi kompozycja tekstu. Moim zdaniem za dużo uwagi zostało poświęcone inicjalnym warunkom i pościgowi, a to, co stanowiło o sile tekstu, czyli konfrontacja z obcą rasą wykorzystującą zwierzęta do rozszerzania swych zdolności, dostało nieco zbyt mało “czasu antenowego”. Może wynika to z faktu, że nie bardzo przepadam za typowymi space operami, uważam jednak, że poszedłeś trochę w złą stronę – strażników siedzących na orbicie sterraformowanej i śledzących intruzów w tekstach Sci-fi jest wiele, za to neo-Jonasz w body horrorowym stylu był dość unikalny, i to starcie bohatera z nim moim zdaniem było ciekawsze i zasługiwało na większą porcję treści.

Sugestie poprawek:

– Niezidentyfikowany obiekt w termosferze – periodyczną ciszę przerwał komunikat Jądra z holoboxów.

“Przerwał” jest traktowane jako czasownik odnoszący się do mowy, więc teoretycznie powinno się zastosować inwersję szyku:

https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/#lista_czasownikow 

– Niezidentyfikowany obiekt w termosferze – przerwał  periodyczną ciszę komunikat Jądra z holoboxów.

 Rozumiem jednak, że w przypadku takich “niebezpośrednich” czasowników (innych od np. “powiedział”, “krzyknął”, “wydukał”) odwracanie szyku może brzmieć dziwnie, dlatego mi osobiście nie gryzie standardowy szyk zdania, ale wtedy didaskalia należy rozpocząć dużą literą:

– Niezidentyfikowany obiekt w termosferze. – Periodyczną ciszę przerwał komunikat Jądra z holoboxów.

Co stało się z siatką satelitów? Gdyby tu była miliardowa aglomeracja i na orbicie poruszałyby się dziesiątki milionów obiektów, może coś mogłoby się przedostać. Zawsze sceptycznie podchodził do samouczących się programów.

Nadmiar zaimków zwrotnych. Przykładowo wg mnie w pierwszym z cytowanych zdań można śmiało pozbyć się orzeczenia i zostawić samo “Co z siatką satelitów?”, a całość pozostaje zrozumiała.

Wybiegł, jak stał[+,] w kierunku śmiga. 

Przecinek zamykający zdanie podrzędne. Bez niego zdanie przekazuje nam, że bohater “stał w kierunku śmiga”.

Na wszystkich ZOLach (Zabezpieczona Oaza Ludzkości) służba bez jednego wypadku, bez żadnego incydentu.

Końcówkę fleksyjną po skrótowcach oddzielamy dywizem: ZOL-ach. Poza tym nie bardzo podoba mi się rozwijanie skrótu w nawiasie, to zabieg stosowany raczej w artykułach publicystycznych, w prozie wybija mnie z immersji. Lepiej byłoby już umieścić przypis (choć na portalu to raczej nie jest zbyt wygodne z uwagi na brak podziału tekstu na strony), albo przy pierwszym wspomnieniu podać pełną nazwę, a potem operować skrótem.

A teraz miał przed sobą płynącego niebem prawdziwego wieloryba.

To celowy zabieg? Wyrażenie płynącego niebem sugeruje, że wewnątrz wieloryba zachodzi przepływ nieba lub że charakterystyka płynięcia wieloryba ma cechy nieba. Porównaj z:

“Kraina mlekiem i miodem płynąca”

“Srzeniawa żalów płynących oceanem na śmierć Anny z Lubomirskich Wielopolskiej” (K. Estreicher)

Jeżeli chodziło o ruch na przestrzeni nieba, to należałoby zamienić na: “po niebie/przez niebo”.

Finwal zanurkował w stronę oceanu. Evo chciał go dopaść, zanim wpadnie do wody i zniknie w głębinach. Nie miał technologicznych możliwości przeskanowania oceanu zajmującego połowę powierzchni planety. Inaczej – miał, ale zajęłoby to miesiące. Wystrzelił kilkanaście serii pulsacyjnych o kilkusetmetrowym polu rażenia.

Na miejscu bohatera bardziej niż tym, że wieloryb wpadnie do oceanu, przejmowałbym się tym, że potrafi się kamuflować. Wcześniej w tekście wspomniana była sieć satelit, które już przy obecnym stanie technologii mogą być efektywnie wykorzystywane do obserwowania wielorybów:

https://www.rp.pl/Ekologia/181109949-Wieloryby-widziane-z-kosmosu.html

Fiszbinowce wytrzymują do ok. 40 minut na jednym wdechu, więc zlokalizowanie zwykłego wieloryba satelitami w odległej przyszłości raczej nie stanowiłoby problemu. Jak wspomniałem wyżej, dla bohatera większym powodem do zmartwień powinny być te “niezwykłe” zdolności wieloryba.

meta–adrenaliny

Nie bardzo mi pasuje ta nazwa. “Meta” w chemii jest zarezerwowane dla określenia typu izomerii związków aromatycznych: https://pl.wikipedia.org/wiki/Izomeria_orto,_meta,_para 

W cząsteczce adrenaliny pierścień aromatyczny ma trzy podstawniki, a nie dwa, więc “meta” w nazwie nie miałoby sensu. Gdyby odjąć jeden postawnik hydroksylowy, można by wtedy mówić o izomerach orto-, meta– czy para-, ale to wtedy byłby już inny związek – synefryna (notabene też działająca stymulująco), a nie adrenalina.

0.1 sek.

Separatorem dziesiętnym w języku polskim jest przecinek, nie kropka.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Dzięki za uwagi, Wickiedzie, jak zwykle sa cenne i nie ze wszystkich błędów zdawałem sobie sprawę. 

Jeśli chodzi o tytuł i małą ilość nadczłowieka, ujmę to tak. Nie chciałem aby oba przypadki były takimi królikami wyciągniętymi z kapelusza. Tekst jest krótki, limit ograniczał i na coś musiałem sie zdecydować. Wiem, że taki tytuł działa też ujemnie, tak się stało w Twoim przypadku, ale chciałem, żeby coś sygnalizował. I gdy w końcu wyłania się już wieloryb, to podświadomie jest już oczekiwany i nie staje się właśnie takim królikiem, a skąd i w ogóle itd.

Zaś ten “strzelankowy” wstęp miał wprowadzić sensacyjną atmosferę i odpowiednio długie wprowadzenie dla nadczłowieka, żeby tak samo jak wieloryb, nie wyskoczył z kapelusza. Być może nie wyszło do końca, jak chciałem, ale też Ty nie jesteś standardowym czytelnikiem.;)

Zapewne po zobaczeniu gwiazdki, pomylisz mój komentarz, z komentarzem jurorskim, za to przepraszam. Powoli staram się nadrabiać komentarze u osób, które skomentowały mnie.

Bardzo dobre to opowiadanie, początek właściwie nie przyciągał, był nawet ciekawy, choć nie zajmujący, ale reszta tekstu doskonała. Zawsze fascynowały mnie wizje autorów dotyczące rozwoju ludzkości w innym kierunku niż aktualny, to jest rzadki motyw i jest bardzo trudny. Tobie się udało, do tego bardzo dobrze, w ciekawym kierunku poszedłeś, nieco przerażającym, ale równocześnie intrygującym. Przeczytał bym więcej o tej innej ludzkości.

Zadowolony jestem z czytania, żałuję tylko, że przyszedłem tak późno. ;)

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

Moje komentarze jurorskie już niedługo zaczną się pojawiać, Maskrolu. Niestety trochę spraw osobistych mnie ostatnio przygniotło.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, ja nie mam żadnych pretensji do Was, całkowicie to rozumiem i jeśli w moim komentarzu był inny wydźwięk, to bardzo przepraszam. Po prostu jest już po konkursie i wydawało mi się, że większość osób będzie spodziewało się komentarzy jurorów, a nie czytelnika, który wcześniej się nie zebrał do czytania. Dla mnie nie ma pośpiechu, jeśli będziesz miał ograniczony czas, to moje opowiadanie możesz skomentować na szarym końcu, nawet długo po innych, komentarz pod opowiadaniem to ostatnia rzecz, którą powinniśmy się teraz martwić. ;-)

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

Jeśli jesteś zadowolony, MaSkrolu, to ja też jestem. :)

Pozdrawiam.

Czytało się całkiem nieźle, tylko chyba coś mi umknęło, albo też czegoś nie zrozumiałam, bo jakoś nie bardzo pojmuję istnienie wieloryba latającego w kosmosie…

…miał przed sobą pły­ną­ce­go po niebe praw­dzi­we­go wie­lo­ry­ba. ―> Literówka.

Jeśli za chwi­lę go nie do­pad­nie, ci­śnie­nie go za­bi­je. ―> Czy dobrze rozumiem, że jeśli Evo nie dopadnie finwala, ciśnienie zabije zwierzę?

Za­apli­ko­wał do­żyl­nie Su­fi­xen, żeby nie wpaść w de­kom­pre­sje po wy­pły­nię­ciu na po­wierzch­nię. ―> Jeśli to jest lekarstwo, to: Za­apli­ko­wał do­żyl­nie su­fi­xen, żeby nie wpaść w de­kom­pre­sję po wy­pły­nię­ciu na po­wierzch­nię.

http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745

Za­czął uno­sić ka­ra­bin do góry. ―> Masło maślane – czy mógł unosić karabin do dołu?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dziękuję za wizytę, Reg, i za poprawki. Wieloryb był specyficzny, zmutowany przez rasę lepiej rozwiniętą, niż rasa Evo.

Darconie, dziękuję za podpowiedź, ale tyle to wyczytałam z opowiadania. Po prostu moja wyobraźnia nie umie zobaczyć kosmicznego wieloryba. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

A widzisz, myślałem, że może gdzieś Ci umknęło. Co do wyobraźni, lubię czasem poruszać takie “niemożliwe” kwestie. Zazdroszczę tego dzieciom, one potrafią wymyślać takie rzeczy, których sam nigdy nie przełamałbym w sobie. Wiesz, pomyśleć, że w ogóle można. ;)

Pozdrawiam.

Wiem, Darconie, dziecko potrafi!

Tylko nie jestem dzieckiem już od tak dawna, że chyba zapomniałam, jak to jest możliwe. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.