W morzu krwi

Czerwień to dla mnie wino i krew. Podnoszę toast za badacza Czerwonej Planety, niestrudzonego Opportunity. Za jego nieśmiertelność. Wierzę, że jeszcze kiedyś do nas przemówi. Dedykuję mu moje opowiadanie i rysunek.

 

 

 

Pajęcze, zakończone kołami nogi, malutka głowa i długi jęzor. Metaliczne srebro połączone z matową czernią. Mijałam zamkniętych w szklanych klatkach rozkraczonych brzydali, czytając w myślach ich imiona: Opportunity, Spirit, Curiosity, Mars 2020, Rosalind Franklin… Moje kroki odbijały się głośnym echem od muzealnych ścian.

Zawsze pasjonowała mnie historia podboju Czerwonej Planety. Podróż w kosmos. Ten tam i ten w środku. Zamknęłam powieki i ujrzałam armię łazików dzielnie sunącą w szczelinie między półkulami, wspinającą się na ciało modzelowate, pobierającą próbki z istoty szarej, a potem z białej, powoli wwiercającą się w krwistą czerwień.

 

***

 

– Pomocy! Pomocy! Uszkodziliście mi mózg! – Z całej siły zaczęłam napierać rękoma i nogami w metalowe wieko.

Do moich uszu dobiegł przeraźliwy pisk, a po sekundzie trumnę wypełnił pachnący truskawkami gaz. Powinnam spać. Poczerwieniało, czułam, jak wiotczeją mi mięśnie, jak opadam na dno. Dlaczego się zgodziłam? Byłam jedną z wielu. Nie miałam innego wyjścia. Lot albo powolna śmierć. Teraz już za późno na refleksje. Zapadałam w sztuczny sen.

Fale czerwonego morza rozbijały się o kamienisty brzeg. Istoty o twarzach ludzi i ciałach węży pełzały po karmazynowym piachu w głąb lądu. Ku wybawieniu, które nigdy nie nadeszło. Co zniszczyło Marsa? W czerwonym morzu nie było wody, tylko lawa, wymiociny rozgniewanych Bogów Olimpu.

Co zniszczyło moje życie? Jego marsowe oczy, zaciśnięte wargi, płonące szkarłatem policzki, żar uczuć i zatrzymanie. Unosiłam się pomiędzy. I tak większość tego czasu „po” pragnęłam nie istnieć. Od tamtej pory nie przeglądałam się w lustrze.

 

***

 

Bordowa piłka do kosza i osiadające na niej muszki owocówki. Gravity turn. Czerwona planeta przyciągała do siebie nasze trumny. Czyż nie byliśmy geniuszami? Ja też studiowałam astronomię i kosmonautykę. Mnie też to wszystko fascynowało, loty w kosmos, podbijanie Marsa, nieśmiertelność. A teraz…

– Szybciej! Szybciej! Nie guzdrajcie się tak!

Szłam w szeregu jednostek społecznie zdegradowanych. Wbrew temu, co mi powiedziano, nie oddychało się tu źle. Syntetyczny tlen produkowany przez reaktory był „przyjemniejszy” do wdychania niż powietrze w podziemnych celach. Paskudne wspomnienie smrodu, który wdzierał się w płuca, odoru zgnilizny, szczurzych odchodów i kwaśnego potu – przez pierwsze miesiące w więzieniu zbyt często całowałam klozet. Wzdrygnęłam się i odrobinę przyspieszyłam, dopasowując tempo do pozostałych maszerujących.

 

***

 

Przez przezroczyste ściany tunelu dostrzegłam w oddali wykonany ze skał magmowych pomnik Opportuniego, a za nim popiersie pierwszych astronautów, którym udało się stanąć na pokrytej rdzą planecie. Wszyscy umarli parę miesięcy po powrocie na Ziemię. Przygryzłam dolną wargę i wbiłam wzrok w kosmiczne buty. Nogi słonia. Parsknęłam śmiechem.

– Ej, ty, Sali, prawda?

Obróciłam się raptownie. Strażnik pociągnął mnie za rękę.

– Co robisz? – warknęłam.

– Idziesz ze mną. Tylko spokojnie.

Zostałam wyrwana z kolonii wścieklic. Nie pasowałam do stada.

– Sali, usiądź. – Mężczyzna o szafirowych oczach wskazał mi ręką gumowe krzesło.

– Wiesz, dlaczego tu jesteś?

– Zgłosiłam się do programu. Nie rozumiem tylko, dlaczego…

Mężczyzna położył dłoń na moim ramieniu. Ścisnął je lekko. Miałam ochotę z całej siły kopnąć go w kostkę, a potem – rozejrzałam się po pozbawionym okien pomieszczeniu, w rogu stało coś przypominającego gaśnicę – uderzyć w głowę metalową butlą, ale oblizałam jedynie spierzchnięte wargi i przełknęłam ślinę.

– Wiesz, co wydobywa się na Marsie?

– Mhm. – Przytaknęłam.

Czerwone mrówki w czerwonych kopalniach, wygrzebujące czerwone ziarna. Jak mogłam nie wiedzieć o magicznym proszku? Cudotwórczy maheal. Przez ostatnie dziesięciolecia Ziemia nie żyła niczym innym. Transportowce z Marsa przylatywały na Pustynię Słoną przynajmniej raz na miesiąc, a zdarzało się, że dwa, a nawet trzy. Jeździliśmy tam z ojcem bordowym dżipem, mijając sznur ciężarówek. Ludzie walczyli o ziarna w kolorze pompejańskiego różu niczym psy o sukę w rui.

 

***

 

Leżałam w celi sześciokrotnie mniejszej od tej ziemskiej, tyle że byłam tu sama. Właśnie obudziłam się po dwunastu godzinach snu. Żadnych marzeń ani koszmarów. To przez środki stabilizujące, które wstrzyknęli mi do krwi. Liczyłam zamontowane w suficie lampki. Po cholerę umieszczono ich tam tak wiele? Ciągle nie miałam pojęcia, czemu nie wysłali mnie do kopalni. Pewnie się bali, że kogoś zabiję. Że zamiast skierować wiertło robota w skałę, wbiję je w jakiegoś operatora. Ale jeśli nie zamierzali umieścić wśród mrówek, to…

Przekręciłam się na brzuch. Zamknęłam powieki i ujrzałam twarz brata. Chwilę przed śmiercią. Był blady, smutny, jakby odrobinę zamyślony, w jego oczach nie widziałam nawet odrobiny strachu. Uśmiechnął się, a potem zamknął powieki, z lekko różowych ust wyciekła strużka krwi. Czułam się wtedy tak, jakby to nie on umierał, tylko ja.

 

***

 

Kolejnego dnia nakarmili mnie śmierdzącą wodorostami galaretką, po czym zapakowali do R-driva i ruszyliśmy w stronę gór. Myślałam, że do kopalni. Spoglądałam to w prawo, to w lewo, podziwiając marsjańskie krajobrazy. Po jednej stronie piaskowe wydmy, a po drugiej olbrzymi, niemalże ciągnący się w nieskończoność skalny masyw. Piękna cynobrowo-karminowa monotonia, którą zakłóciła dopiero ponura infrastruktura kopalni. Kamienne cylindry, stosy odpadów, budynki w kształcie gąsienic, rury i inne dziwaczne obiekty, które trudno było porównać do czegokolwiek znanego z Ziemi.

Westchnęłam. Kręciło mi się w głowie – albo przez ten syntetyczny tlen, albo przez środki, którymi byłam szprycowana, albo przez galaretkę. Mars tak naprawdę ciągle nie nadawał się do „normalnego” życia. Produkcja wody kosztem tlenu albo tlenu kosztem wody, kolosalne skoki temperatur, w nocy minus piętnaście, w dzień plus czterdzieści stopni Celsjusza, gówniane jedzenie, burze piaskowe i huragany o prędkości ponad jednego macha. Przetarłam pot z czoła, parę razy mrugnęłam, nieskutecznie próbując nawilżyć oczy.

Tak czy inaczej, z roku na rok na Ziemi potrzebowano coraz więcej magicznego proszku. Czerwone ziarna pomagały w leczeniu nowotworów, chorób krążenia i nadciśnienia. Zaczęliśmy przyrządzać z nich specjalne koktajle wzmacniające, które podobno opóźniały proces starzenia i niszczyły komórki nowotworowe. Cudowne napoje kosztowały fortunę, ale i tak popyt na nie zdecydowanie przewyższał podaż.

Właśnie minęliśmy grupę kilkakrotnie większych od rosłego mężczyzny robotów, trzymających w metalowych łapskach kilofy wielkości połowy naszego R-driva. Niestety, same marsjańskie łaziki i potworowate mechy nie do końca sobie ze wszystkim radziły. Na Czerwonej Planecie potrzebni byli ludzie. Większość z nich, nawet jeśli płacono im krocie, podobnie jak ja, tak naprawdę nie chciała tu przybywać. Spojrzałam na popękaną skórę dłoni; w okolicach kostek zrobiły mi się brzydkie strupy. Przymus istnienia.

R-drive zwolnił i po paru sekundach zatrzymaliśmy się pod stożkowatym budynkiem, który przywiódł mi na myśl rozpłaszczonego grzyba. Oczywiście muchomora, bo dach w całości pokryty był rdzawym pyłem. Wrota ozdobione wizerunkiem rzymskiego Boga Wojny rozsunęły się na boki i nasz lądownik wjechał w tonący w oranżowej poświacie tunel.

– Wysiadka.

Ostrożnie się podniosłam, po czym powoli ruszyłam za strażnikiem. Weszliśmy do wąskiego korytarza i ujrzałam prowadzące w dół schody. W dół, czyli w ciemność, w dół, czyli w ból.

– Ja tam nie idę! – wrzasnęłam, po czym złapałam się poręczy.

W podziemiach mieszkały demony, które wbijały zęby w moją czaszkę, a potem rozszarpywały ciało na strzępy. Nigdy tam nie wrócę! Nigdy! Uderzenie. Jedno, drugie. Ujrzałam tonącą w morzu krwi łódź. Straciłam przytomność.

 

***

 

Ze stanu nieświadomości wyrwał mnie nieprzyjemny, dochodzący gdzieś spod ziemi warkot. Otworzyłam oczy i… nie miałam pojęcia, gdzie jestem. Zerwałam się na równe nogi i podbiegłam do metalowych drzwi. Zaczęłam uderzać w nie pięściami, krzycząc:

– Wypuście mnie! Wypuście!

Nic. Tylko ten warkot. Musiałam się wydostać i jak najszybciej go znaleźć. Czułam, że grozi mu coś strasznego. Co to za okropne miejsce? Grota w jaskini? Czemu nie ma tu okien? Skuliłam się w kącie i zakryłam dłońmi twarz. Po sekundzie albo dwóch usłyszałam pisk. Odsłoniłam oczy i zobaczyłam stojącego w progu mężczyznę o szafirowych oczach.

– Wypuść mnie! Muszę go uratować!

– Kogo, Sali, kogo?

Jak… Na moment się zawiesiłam, po czym wymamrotałam, czując napływające do oczu łzy:

– Mojego brata.

Mężczyzna usiadł na pryczy, założył nogę na nogę, uśmiechnął się drwiąco i powiedział:

– Nie znasz imienia własnego brata?

Nic nie odpowiedziałam. Z wyrzeźbionego w czerwonej skale sufitu kapała jeszcze bardziej czerwona krew.

– Sali, wstań, chodź, coś zjesz, porozmawiamy… To nie twoja wina. Nie musisz ciągle się obwiniać. Zostałaś popsuta, ale my cię naprawimy.

Krew zalała kamienną podłogę i przez szparę pod drzwiami zaczęła wydostawać się na zewnątrz.

– Chodź, nie jesteś głodna? Już dobrze, Sali, już dobrze. Ja nie chcę cię skrzywdzić, chcę ci pomóc.

Zaparłam się plecami o chropowatą ścianę, wciągnęłam powietrze w płuca, po czym wybełkotałam:

– Gdzie jestem?

– W marsjańskim szpitalu.

– W marsjańskim szpitalu – powtórzyłam, jednocześnie cofając stopy przed nadciągającą w moją stronę falą karmazynowego morza.

 

***

 

Zostałam zamknięta w jednej z grot marsjańskiego szpitala, w otulonej rdzawym płaszczem dziupli bez okien, z dziurą w podłodze zamiast toalety i pryczą jeszcze gorszą od więziennego łóżka. Jedynym moim marzeniem było ich wszystkich pozabijać, a potem podciąć gardło samej sobie. Wciąż nie pamiętałam imienia własnego brata, ale przypomniałam sobie, nie, on mi przypomniał, że brat nie żyje. Ten mężczyzna o szafirowych oczach.

– Pieprzyłaś się z nim? – Stukał placem w blat biurka, jednocześnie wbijając we mnie lodowaty wzrok.

– Nie! – wrzasnęłam, po czym dużo ciszej dodałam: – Ja… nie chciałam, żeby odchodził.

– To dlatego go zabiłaś?

– Ja… ja… ja… – Krew zatkała mi usta, nie byłam w stanie nic więcej powiedzieć.

– Spokojnie, Sali, spokojnie. – Mężczyzna wstał, wyjął coś z szuflady. – Sali, dlaczego nie lubisz luster?

– Zabierz to ode mnie!

– Twoje odbicie? Mam zabrać od ciebie twoje odbicie? A co z cieniem? Też cię przeraża? Co z tobą, Sali, wszystko w porządku?

Skuliłam się na podłodze, przycisnęłam kolana do brody i zamarłam. Nic nie było w porządku. Myślałam, że po przylocie na Marsa moje życie się zmieni. Oczywiście zdawałam sobie sprawę, że praca w kopalni to nie bajka i że sama egzystencja na Czerwonej Planecie to tak naprawdę walka o przetrwanie, ale obiecali mi własną celę i… coś w rodzaju wolności, więc jakim prawem, umieścili w tym instytucie dla wariatów? Odetchnęłam głęboko, zacisnęłam zęby i ostrożnie się podniosłam.

– Ja… ja nie boję się luster. I… czy możesz wyjaśnić, dlaczego tu trafiłam?

– Bo ciągle uważasz, że zabiłaś brata, a w rzeczywistości… – Mężczyzna chrząknął, zmarszczył wyjątkowo wysokie czoło. – Twój ojciec cię tu wysłał. Poprosił, bym się tobą zaopiekował. Na Ziemi nikt nie chciał cię już więcej leczyć, nie po tym, co zrobiłaś, ale ja…

Zawiesił głos, podszedł do biurka, narysował na blacie palcem jakiś owalny kształt i oznajmił:

– Ja, droga Sali, wyleczę cię naszym magicznym, marsjańskim proszkiem. I wreszcie uwierzysz, że nie zabiłaś brata, lecz niewinnego chłopaka, który tego feralnego wieczoru dostarczał do domu twoich rodziców, zapomniałem, chyba chińszczyznę albo jakiś sprzęt komputerowy, nieważne.

– Ja jestem zdrowa! – wrzasnęłam, po czym podbiegłam do mężczyzny i z całej siły kopnęłam go w brzuch.

Odepchnął mnie rękoma. Straciłam równowagę i przewróciłam się na biurko. Po chwili do gabinetu wpadło dwóch pielęgniarzy. Wbili mi w szyję zastrzyk. Sekunda, dwie, trzy… i odleciałam do innego świata.

 

***

Zaburzenia dysocjacyjne, ze szczególnym naciskiem na depersonalizację, osobowość wieloraką, stupor i amnezję, brak jednoznacznej tożsamości płciowej, podwyższona skłonność do zachowań agresywnych i aspołecznych. Totalnie zrypane geny, a miałam być geniuszem. I co? Wylądowałam w szpitalu dla Marsjan.

Pielęgniarze w srebrnych kombinezonach i połyskujących na różowo maskach przypięli mnie pasami do pryczy, a gdy się obudziłam, podali jeszcze dwa zastrzyki, tym razem w ramię. Nie miałam pojęcia na co, czy jedynie na uspokojenie, czy już rozpoczęli terapię marsjańskim proszkiem.

 – Powodzenia – powiedział ten, który wbił drugą igłę.

Piekło i bolało, ale moje myśli wydawały mi się jakby bardziej uporządkowane. Przez głowę przelatywały wyraźne, pozbawione krwi obrazy – rodzice zabierający mnie do psychiatry, połykane rano i wieczorem pigułki, terapie grupowe, nauczanie indywidualne, nagła poprawa…

Naprężyłam ciało i pociągnęłam jeden z pasów. Stęknęłam. Sztywna krawędź taśmy wbiła mi się w brzuch. Rozluźniłam mięśnie i wróciłam do wspomnień. Poprawa, lekarze z zadowoleniem kiwali głowami, z miesiąca na miesiąc zmniejszali dawki podawanych leków. Dostałam się na studia, skoncentrowałam na nauce, na Marsie. Zostałam najmłodszym członkiem organizacji zajmującej się badaniami przeszłości Czerwonej Planety.

Westchnęłam ciężko, przenosząc wzrok z sufitu na podłogę. Czy na Marsie istniało kiedyś życie, czy był planetą pokrytą lodem? W tamtych radosnych czasach potrafiłam godzinami ślęczeć nad mikroskopem, porównywać zebrane przez łaziki materiały, przesłuchiwać wykłady znanych marsjańskich badaczy, tylko po to, by zgłębić tajemnicę zamrożonej wody, metanu, zapierających dech w piersiach kraterów i niesamowitych gór. A teraz? Teraz czułam się zmęczona czerwienią.

Dotknęłam opuszką śladu po igle. Pomarańczowa, delikatnie wypukła kropka. Już na pewno wstrzyknęli mi proszek. Mogliby chociaż poluzować te pasy. Ja przecież nie miałam się nawet siły podnieść. Zamknęłam powieki.

To było na pół roku przed zdobyciem tytułu bachelora w dziedzinie astronomii i kosmonautyki. Coś znowu się we mnie zrypało. Nie wiedziałam, czy jestem mężczyzną, czy kobietą, zdarzało się, że wychodziłam gdzieś w nocy, a następnego dnia zupełnie nie pamiętałam, co się ze mną działo.

Rodzice, głównie ojciec, był załamany. Chciał, abym tak jak on została naukowcem. Poddał mnie terapii eksperymentalnej. Po paru miesiącach spędzonych w instytucie poczułam się kobietą, przestałam cierpieć na zaniki pamięci, uspokoiłam emocje. Tylko nie wiadomo dlaczego, zaczęłam wierzyć, że mam brata bliźniaka. Powiedzieli, że to może być ciągle problem z tożsamością płciową albo początki schizofrenii. I znowu zaczęli szprycować lekami. Silniejszymi, lepszymi, bardziej eksperymentalnymi…

Uchyliłam powieki. W grocie panował przyjemny chłód. Czerwień straciła na intensywności, do mojego mózgu powoli wdzierała się rdza. Zacisnęłam pięści. Która to już próba uczynienia mnie „normalną”?

 

***

 

– Kiedy zaczniesz współpracować, przestaniemy cię kłuć. Pokaż ramię.

Niepewnie zrobiłam krok w stronę mężczyzny o szafirowych oczach. Podwinął mi rękaw i powiedział:

– Brzydko to wygląda. Hm… Przepiszę ci maść. A tak poza tym, jak się czujesz?

– Dobrze – odparłam.

– Przestały cię dręczyć halucynacje związane z krwią? – Mężczyzna oparł się łokciami o krzesło i delikatnie uśmiechnął.

Spojrzałam na nabrzmiałe żyły na nadgarstkach.

– Prawie.

– Masz, spróbuj. – Postawił na biurku butelkę zakończoną krętym wężykiem.

Włożyłam rurkę do ust, wypiłam odrobinę. Smakowało jak sok pomarańczowy z nutką czekolady.

– Dobre, bardzo dobre.

„Pięknooki” zwinął wargi do środka, przez chwilę milczał, po czym poklepał mnie po plecach.

– Okej, Sali, spróbujemy. Rano i wieczorem tak jak zastrzyki, ale… Picie jest dużo przyjemniejsze, prawda?

– Mhm.

– To dopij do końca.

Wypiłam.

– Zuch dziewczyna, chcesz wybrać się na przejażdżkę?

– Na przejażdżkę? Tak…

 

***

 

Dwuosobowy R-drive w złotym kolorze sunął po obsypanej czymś czarnym drodze.

– Jedziemy do kopalni? – zapytałam, wpatrując się w sinobłękitne niebo.

Niebieski wschód słońca. Jakże inny od tych, które kontemplowałam na Ziemi. Ziemia i Mars. Wciąż nie wiedziałam, czy więcej było między nimi różnic, czy podobieństw.

– Do kopalni? Po co? Chciałabyś pracować z robotami?

– Nie wiem.

Ten niebieski mnie uspokajał. Odpływałam w dal, słuchając szumu fal.

– Sali, śpisz?

Wzdrygnęłam się, otworzyłam szerzej oczy.

– Tam mieszczą się magazyny.

Spojrzałam we wskazanym kierunku i zobaczyłam pięć rozpłaszczonych muchomorów.

– Takie małe? – zapytałam, przecierając pot z czoła.

Niebieski przechodził w czerwień i z minuty na minutę robiło się coraz bardziej gorąco.

– Są ogromne, tylko ukryte pod ziemią. 

W oddali dojrzałam zarys kopalnianych struktur, jednak to nie tam jechaliśmy.

– A poza tym wykorzystujemy podziemne jaskinie. Wiem, niektórzy narzekają, że zamieniamy się w krety albo jeszcze gorzej, hm, w nicienie, ale…

Milczałam, przecież doskonale zdawał sobie sprawę, że nienawidziłam podziemi.

– Słyszałem, że pasjonowałaś się kiedyś przeszłością naszej planety. Ciągle się tym interesujesz?

Czerwień poprzetykana pomarańczem, gorąco, chciało mi się spać. Z trudem powstrzymywałam się, by znowu nie zamknąć powiek.

– Sali, patrz. To nasze centrum badawcze. Gdy wyzdrowiejesz, chciałbym, żebyś właśnie tam trafiła i kontynuowała na Marsie to, co rozpoczął na Ziemi twój ojciec.

Krajobraz uległ zmianie. Otaczały nas rdzawe wzniesienia, gdzieniegdzie poprzetykane pasami odrobinę jaśniejszego piachu. R-drive zwolnił i po niecałej minucie zatrzymaliśmy się przy bramie.

– Nie będziemy wjeżdżać. Myślę, że dobrze zrobi ci krótki spacer.

– Mhm. – Przytaknęłam.

Szliśmy całkiem blisko siebie, dla mnie za blisko. Powoli. Tak czy inaczej, przy każdym kroku czułam delikatny ból w podbrzuszu. Przez głowę przemknęła mi myśl, że może zostałam otruta. Tylko po co?

Budynki centrum badawczego wyglądały inaczej niż szpital i magazyny. Bardziej przypominały egipskie piramidy niż muchomory. Jedynie barwę miały tę samą. Drzwi największego z obiektów otworzyły się, zanim jeszcze zdążyliśmy do nich dojść.

– Musimy włożyć ochraniacze na buty i fartuchy. Chcę ci pokazać laboratorium.

Oświetlony zbyt jaskrawymi ledami korytarz o półokrągłym suficie i lśniąca, pokryta linoleum podłoga. Dziwnie cicho i bardzo duszno. Zaczęłam kaszleć.

– Poczekaj.

Mój towarzysz podszedł do ściany, po czym nacisnął jeden ze znajdujących się w niej guzików. Zapiszczało i wysunęła się metalowa szuflada.

– Trzymaj. Pewnie masz alergię na środki chemiczne, ale nie martw się, to problem jedynie na początku. Do wszystkiego da się przywyknąć. No, nie, Sali?

Do wszystkiego da się przywyknąć – to samo powiedział strażnik, gdy po raz pierwszy przekroczyłam próg ziemskiego więzienia. Założyłam maskę i zacisnęłam zęby, zastanawiając się, o co w tym wszystkim chodzi, czemu ten mężczyzna o szafirowych oczach, zrobił się nagle taki miły. Przecież do tej pory traktował mnie jak szmatę.

Dotarliśmy do ogromnego pomieszczenia w kształcie owalu. Ludzie w seledynowych kitlach, mnóstwo gablot, beczek, rur, wypełnionych bulgoczącym płynem wanien i innego rodzaju sprzętu, który nie miałam pojęcia, do czego służył. Przy jednej z półek zauważyłam niskiego, krępego mężczyznę o siwych włosach.

– Tata… – wyszeptałam.

 

***

 

To oczywiście nie był ojciec. On nigdy nie przyleciałby na Marsa. Bał się promieniowania i choroby kosmicznej, z którą nie do końca radził sobie nawet maheal. Pieprzony tchórz. Stałam pośrodku szpitalnej celi, w rozkroku, z rozczapierzonymi palcami dłoni. To czerwone dziadostwo zmieniało mnie w pozbawione emocji warzywo. Popatrzyłam na pustą butelkę z wężykiem. Powinnam przestać pić, tylko… Dotknęłam dłonią czoła – czemu wciąż tonęłam w falach wzburzonego, karmazynowego morza?

Może to ten diabelski maheal uśmiercił Marsa? Może tu kiedyś rozkwitały starożytne cywilizacje, które po odkryciu magicznego proszku i latach szczęśliwości, z czasem zaczęły od niego wymierać? Może ten sam los czekał Ziemię? Czerwona trucizna.

Miewałam dni lepsze i gorsze. Bądź co bądź, wciąż piłam ich napój, nie, nie dlatego, że myślałam, że wyzdrowieję, lecz dlatego, że się ich bałam. Te karmazynowe ziarna zasiały we mnie strach, uczyniły słabą, kruchą, łatwą do zranienia.

 

***

 

Siedziałam na ławce w tak zwanym „ogrodzie”. Tak szczerze, to nie miałam pojęcia, skąd wzięła się ta nazwa. Usłany czerwonymi kamieniami kwadrat, przezroczyste ściany i sufit, a w środku metalowe ławki pod czymś, co chyba miało przypominać świerki, a podobne było do miotły. Siedziałam i obserwowałam linie papilarne palców i dłoni. Ktoś mi kiedyś powiedział, że zaklęta jest w nich nasza przyszłość. Płytkie i kręte, uciekające gdzieś w nieznane. Czy taka właśnie byłam? Niewartościowa, nienormalna i zawsze dokądś uciekająca?

– Ej, ty, to ty jesteś tą zabójczynią z Ziemi? – Głos zza niewidzialnego muru.

Powoli podniosłam głowę i ujrzałam idącego w moim kierunku chłopaka z grabiami w ręku. Prawe oko miał zasłonięte popielatą opaską. Kulał na lewą nogę.

– Co powiedziałeś?! – niemalże krzyknęłam.

– Zapytałem, czy to ty jesteś tą zabójczynią z Ziemi. – Zrobił w krok w tył, jednocześnie zagradzając się grabiami. – Ej, spokojnie, co ty taka nerwowa? Myślałem, że już cię trochę uspokoili.

Gdyby nie miał w rękach metalowego narzędzia, kopnęłabym go w twarz, ale miał, więc wrzasnęłam tylko:

– Spadaj, gówniarzu!

Chłopak wzruszył ramionami, głupio się uśmiechnął i powiedział zachrypniętym głosem:

– Gardi cię męczy, prawda? Nie przejmuj się, on już taki jest. Uwielbia znęcać się nad słabszymi.

– Kto to jest Gardi? – zapytałam odrobinę ciszej.

– Jak to? Nie znasz imienia własnego lekarza? Ten przystojniak o ciemnoniebieskich oczach. Rzeczywiście jakaś dziwna jesteś.

Skrzyżowałam ręce na piersi, wciągnęłam powietrze.

– Co o nim jeszcze wiesz?

– Posuń się. – Intruz odłożył grabie na ziemię i zbliżył się do ławki.

Spojrzałam na niego złowrogo, po czym odsunęłam się maksymalnie na prawo. Pokiwał głową i usiadał po lewej stronie.

– Barki jestem. – Wyciągnął do mnie dziwnie żółtą, pokrytą drobnymi brązowymi plamami rękę.

– Sali – odpowiedziałam, ale nie uścisnęłam mu dłoni.

– Nie powinnaś ufać Gardiemu. To szatan wcielony.

– Co masz na myśli? – Poczułam spływające po plecach strużki potu; ten kaleka w pewien sposób wybudził mnie z emocjonalnego uśpienia.

– Nic. To znaczy, uważaj na Gardiego. Nic więcej nie powiem. I… – Mrugnął dwa razy sprawnym okiem. – Muszę iść. Obowiązki czekają. Nie mam tak dobrze jak ty, siedzisz i nic nie robisz.

– Poczekaj.

– No? Dawaj.

– Co ci się stało w oko i nogę?

Barki uniósł brwi i uśmiechnął się szeroko, jakbym powiedziała mu jakiś komplement.

– Wypadek w kopalni. Eksplozja. Trafili na coś… Nie pamiętam, jakieś sole. Cud, że przeżyłem.

– Na nadchlorany – odparłam, ale za cicho, żeby mnie usłyszał.

 

***

 

Tego wieczoru po spotkaniu z kaleką długo wpatrywałam się w przyniesioną przez pielęgniarza butelkę, a potem, mimo iż opróżniłam całą zawartość, długo nie mogłam zasnąć. Będąc dzieckiem, marzyłam, żeby polecieć na Marsa, albo żeby zostać pierwszą astronautką, który chodziła po Jowiszu, albo jeszcze lepiej po Saturnie, po jednym z jego lodowych pierścieni. Gdy trochę podrosłam, zapragnęłam z kolei wynaleźć łazik, taki na miarę Oppiego, który przed moim przybyciem zbada nieznane mi planety…

 

***

 

Raptem dwa dni później zabrano mnie do gabinetu mężczyzny o szafirowych oczach, doktora Gardiego, jeśli Barki nie kłamał.

– Droga Sali, jestem bardzo zadowolony z przeprowadzanej terapii. Wczoraj wysłałem wyjątkowo optymistyczny raport do twoich rodziców. Tak czy inaczej, najważniejsze, jak się ma nasza pacjentka. Czy przestały dręczyć cię koszmary o morzu krwi?

Przejechałam czubkiem języka po górnych zębach. Morze krwi przechodziło w morze rdzy – pomyślałam, ale na głos odparłam:

– Ostatnio nie miewam żadnych koszmarów. W ogóle nic mi się nie śni, a na jawie też… – Na moment zamilkłam, po czym dodałam, siląc się na spokojny ton: – Nic sobie nie wyobrażam.

– Świetnie. – Gardi zmarszczył nos i otworzył szerzej oczy, które w tej konkretnej chwili wydały mi się bardziej czarne niż szafirowe.

– Czy… – Nie dokończyłam. Chciałam zapytać, czy mogę już wrócić do celi, ale on spojrzał na mnie tak jakoś władczo i rozkazująco, że poczułam gulę w gardle.

– Sali, weź głęboki oddech i… zrelaksuj się, pomyśl o czymś przyjemnym, o marsjańskim wschodzie słońca albo o wydmach. Lubisz je prawda?

– Tak, ale…

Zrobiło mi się zimno, mimo iż w pomieszczeniu z pewnością było więcej niż dwadzieścia stopni Celsjusza.

– Zamknij powieki… Dobrze. A teraz spróbuj przypomnieć sobie tamten wieczór. Dzwonek. Schodzisz po schodach. Otwierasz drzwi. Widzisz młodego mężczyznę. Kto to jest, Sali?

Zaczęłam pocierać dłońmi ramiona. Okropny pełzający po biurku chłód. Dlaczego on pozwolił mu tu wtargnąć? Przecież w szpitalu powinni dbać o temperaturę.

– Sali?

– To był… Nie widziałam jego twarzy. On dostarczył mikser dla matki.

– Odebrałaś paczkę i co dalej? Sali, co stało się po tym, gdy wzięłaś od niego pakunek?

Na Marsie nigdy nie było życia. Od milionów lat skuwał go lód. Czułam, jak zamarza krew w moich żyłach.

– Sali?

– Zaprosiłam go do środka. Chciałam złożyć podpis… – Suche, mroźne powietrze szczypało mnie w oczy. – Był… Jego twarz falowała. Myślałam, że to brat. Zaproponowałam mu kawę i ciastka. Poszliśmy do salonu. Jego twarz była moją twarzą. Upuściłam filiżankę, a on powiedział, że musi iść, by dostarczyć kolejną paczkę, że nie ma czasu na ciastka.

Przycisnęłam jedno kolano do drugiego, napięłam mięśnie ud, popatrzyłam na doktora.

To z jego szafirowych oczu emanowało zimno. Może Gardi nie przybył na Czerwoną Planetę z Ziemi? Może on urodził się na Marsie? Przeszywający ból, ciągnący się od górnych zębów aż po czaszkę. Chciałam wracać do celi.

– Sali, ale ty wiesz, że nigdy nie miałaś brata bliźniaka?

Pokiwałam głową, przenosząc wzrok z Gardiego na gaśnicę.

– Sali, mów dalej.

– Wrzasnęłam, że nie pozwalam mu iść, że jest częścią mnie i musi ze mną zostać na zawsze, ale on nie dawał za wygraną. Na podłogę spadła kolejna filiżanka. Kawa szybko wsiąknęła w beżowy dywan.

Spuściłam wzrok. Te kolory, brąz i beż ładnie ze sobą współgrały. Na Marsie prawie nie było beżu, przynajmniej w tym odcieniu, który dominował w salonie rodziców.

– Rozbiła się druga filiżanka i?

– I złapałam brata, to znaczy, tego chłopaka za rękę, pocałowałam go w policzek i zaczęłam błagać, żeby został. Odepchnął mnie i nazwał wariatką. Chwyciłam mosiężną figurkę aniołka, którą kiedyś ojciec kupił matce i… ja… ja…

– Spokojnie Sali, spokojnie. Weź głęboki oddech i dokończ opowiadać.

– Ja… ja z całej siły uderzyłam brata statuetką w głowę. Jedno ze skrzydeł wbiło się w skroń. Krew… morze krwi…

 

***

 

Wróciłam wreszcie do celi. Było tu ciepło i bardzo czerwono. Położyłam się na pryczy, podkuliłam nogi, zamknęłam powieki. Czułam się jak robak, jak obrzydliwa larwa żywiąca się martwym ciałem. Zabiłam niewinnego człowieka, a to przecież ja powinnam umrzeć. Ścisnęłam dłońmi głowę. Okropny ból, którego nie dało się usunąć. To przez ten czerwony proszek, to on zwrócił mi świadomość. Oddał prawdę, z którą nie byłam w stanie dalej żyć.

 

***

 

Mijały kolejne gorące dni, które spędzałam, siedząc na ławce pod metalową miotłą, i chłodne noce, w trakcie których przewracałam się z boku na bok, nieskutecznie walcząc z demonami przeszłości.

– Ej, czemu taka smutna jesteś?

Niczym spod ziemi wyrósł przede mną chłopak z opaską na oku. Barki – z trudem przypomniałam sobie jego imię. Tym razem trzymał w ręku nie grabie, lecz spryskiwacz. Nic nie odpowiedziałam, westchnęłam tylko ciężko.

– Myślałem, że maheal zrobi cię szczęśliwą, a nie zamieni w ponuraka. Ej, uśmiechnij się, mała.

Podszedł do mnie i deliaktnie pstyrknął w ramię. Nie zareagowałam. Usiadł obok i wyszeptał:

– Przestań pić ten syf, to ci się poprawi. Wszyscy po nim jacyś tacy ogłupiali się robią.

– Ja nie jestem ogłupiała. Ja… ja po prostu czuję się winna. Ja… nienawidzę samej siebie.

– Przestań ciągnąć czerwone dragi, to znowu się pokochasz. Uwierz mi. – Poklepał mnie po kolanie, a ja… nie miałam nawet siły wstać i odejść.

 

***

 

– Sali, to dla ciebie. – Pielęgniarz postawił na podłodze obok łóżka butelkę z wężykiem, po czym ruszył w stronę drzwi, ale zanim wyszedł, jeszcze na moment się zatrzymał i krzyknął: – Wstawaj! Późno już!

Powoli się podniosłam i sięgnęłam po napój. Wyjęłam wężyk, odstawiłam butelkę. Kręta rurka skojarzyła mi się z długimi rurami, które widziałam w marsjańskim centrum badawczym. Czy Gardi rzeczywiście zamierzał wysłać mnie tam po zakończeniu terapii? Czy były to jedynie kolejne kłamstwa z serii „O nic się martw” i „Wszystko będzie dobrze”, a tak naprawdę leczenie nigdy się nie skończy?

A poza tym, czy ja wciąż chciałam badać przeszłość Marsa? Czułam się wyzbyta z wszelkiej energii. Czy miało jakiekolwiek znaczenie, czy dawno temu płynęły tu porywiste rzeki, czy żyły tu jakieś zwierzęta albo istoty nam podobne? Czy nie liczyło się jedynie, to co teraz? Grzebanie w historii nie zawsze prowadzi nas tam, gdzie chcielibyśmy dojść. Wbijanie szpili zbyt głęboko w mózg czasem niszczy serce.

Wstałam i wylałam zawartość butelki do służącego mi za toaletę otworu.

 

***

 

Nie piłam ich napoju już ponad dwa tygodnie. Powoli wracała do mnie życiowa energia, ale wraz z nią nadciągało też wzburzone morze. Tak czy inaczej, wciąż było w nim więcej rdzy niż karmazynu.

– Nabrałaś rumieńców. Lepiej się czujesz? – Gardi stał oparty o ścianę, na której parę dni temu pojawiło się zdjęcie Miskiego, człowieka odpowiedzialnego za odkrycie mahealu. Miski, podobnie jak mój ojciec, nigdy nie stanął na czerwonej Planecie, ale to właśnie łaziki należące do jego drużyny jako pierwsze natrafiły na magiczny proszek.

– Tak. Daleko stąd do kopalni imienia Miskiego?

– Nie. Chciałabyś tam dzisiaj pojechać? Kopalnia ciągle działa, ale ma też swoją część muzealną. Miski miał nadzieję na tłumy odwiedzających, ale jak do tej pory wciąż nie organizuje się wycieczek z Ziemii na Marsa. – Doktor wykrzywił wargi w brzydkim uśmiechu, po czym dodał: – I pewnie nigdy nie będzie. Okej, muszę załatwić jeszcze parę spraw… Przyjdzie po ciebie Barki.

Ten kaleka? Dlaczego on? Poczułam nieprzyjemny ucisk w podbrzuszu, zrobiło mi się niedobrze. Szłam za pielęgniarzem, zastanawiając się, czy nie powinnam się jakoś z tego wyjazdu wykręcić. Udać chorą albo… to chyba była jedyna opcja. Po powrocie do celi uklękłam na pryczy i zaczęłam pięściami uderzać w poduszkę. Nad morzem rdzy raz po raz rozbłyskały pioruny gniewu i agresji. Burzę przerwało dopiero nieprzyjemne skrzypnięcie drzwi.

– Hej, Sali. Jesteś gotowa? Fajnie, że się przejedziemy. Wiesz to ta kopalnia, w której straciłem oko.

– To… to ty… ty też jedziesz? – Wymamrotałam.

– Ta… będę wam służył za przewodnika – odparł Barki, po czym głośno się roześmiał.

Skuliłam się pod ścianą i powiedziałam:

– Barki, boli mnie brzuch, może…

– Wstawaj, mała. Brzuch cię boli, bo za dużo na tym wyrku leżysz.

Naprężyłam ciało, zacisnęłam wargi, po czym odburknęłam:

– Nie dotykaj mnie, słyszysz?

 

***

 

Teren muzealnej części kopalni imienia Miskiego ogrodzony był płotem, który udawał węża. Chyba boa, bo zdobiły go plamy w kolorze cynamonu i palisandru. Największe wrażenie, tak czy inaczej, zrobiła na mnie brama wejściowa – rozwarty pysk gada, kły i rozwidlony jęzor.

Jednakże po wkroczeniu w paszczę, „artyzm” szybko przeszedł w industrialną brzydotę. Moim oczom ukazały się pokryte rdzą łaziki, dużo mniej finezyjne od Oppiego i Insighta, takie trochę podobne do ziemskich koparek i dźwigów.

– Mykui. To jego łycha pierwsza trafiła w niezwykle twardy kamień mahealu. Patrzcie, jest uszkodzona. Mykui odkrył magiczny proszek, ale go nie wydobył. Nawet odrobiny. Był zwyczajnie za słaby. – Barki uśmiechnął się złośliwie, jakby czerpał z „porażki” Mykuiego jakąś dziwną satysfakcję. – A obok staruszka, jego młodszy i dużo silniejszy brat Krytutu. Ale ten Misiki wymyślał im nazwy, no nie?

Gardi przytaknął, a ja nic nie odpowiedziałam, przyjrzałam się najpierw Mykuiemu, a potem Krytutu i ruszyłam dalej. Po paru minutach dotarliśmy do wieży, w której znajdowała się winda prowadząca do podziemi. Zatrzymałam się jak wryta i drżącym głosem powiedziałam:

– Nie chcę tam zjeżdżać, boję się.

– Ej, mała, czego się boisz? Taka sama dziura jak twoja jaskinia.

– Nie… – Popatrzyłam prosząco na doktora.

Gardi zmarszczył brwi, po czym zrezygnowanym tonem odparł:

– Barki, objaśnij nam wszystko na makietach.

Opuściliśmy budkę i skierowaliśmy się do budynku w kształcie muchomora. To tam mieściły się wspomniane makiety, a oprócz nich mnóstwo fotografii, narzędzia górnicze, jakieś mechaniczne części, zapewne pozostałości po „martwych” łazikach i inny sprzęt. Przez ponad godzinę Barki opowiadał najpierw o metodach wydobywania mahealowych brył, a następnie o przetwarzaniu ich na proszek. Gdy wreszcie skończył, doktor zapytał:

– Sali, chcesz wracać, czy jeszcze na własną rękę poprzyglądać się muzealnym obiektom? Chyba jeszcze trochę zostaniemy, dobrze?

Przytaknęłam i przez kolejne czterdzieści minut błąkałam się pomiędzy gablotami, odnosząc wrażenie, że Gardi i Barki ciągle o czymś za moimi plecami szepczą.

Kopalnię opuściliśmy, gdy już zaczęło robić się zimno. Zanim wsiedliśmy do R-driva, Barki poważnym tonem oznajmił:

– Chciałem wam jeszcze pokazać szyb, w którym rozpierdoliło mi oko i nogę, ale niestety jest zamknięty dla zwiedzających.

 

***

 

Zaledwie dwa dni później Gardi ponownie wezwał mnie do gabinetu.

– Witaj, Sali, jak się dzisiaj masz?

– Dobrze – odpowiedziałam, próbując wyglądać na przygnębioną, choć tak naprawdę, mimo iż byłam niemalże pewna, że zaraz stanie się coś niedobrego, czułam w sobie przede wszystkim gniew i nienawiść. Ogromną nienawiść, lecz tym razem nie do siebie, tylko do nich.

– A jak się ma twój brat?

– Mój brat? Ja… – Na ułamek sekundy zamilkłam. – Ja nie mam brata.

– A to, kto to jest? – Gardi przytknął mi do nosa lustro.

Odepchnęłam je od siebie, wrzeszcząc:

– Przestań!

Zabrał lustro, jakoś tak dziwnie się uśmiechnął i zapytał:

– Sali, czy ty czujesz się kobietą? Wyglądasz jak kobieta…

Złapałam dłońmi krawędź biurka, nachyliłam się do przodu, ale nic nie odpowiedziałam, a doktor drwiącym tonem kontynuował:

– Pamiętasz, Loren? Twoją współlokatorkę z celi, z ziemskiego więzienia? Pamiętasz, co jej zrobiłaś?

– Ta kurwa… – syknęłam, po czym wstałam i uderzyłam dłonią w blat. Morze już zupełnie odzyskało swój karmazyn.

– Wolisz kutasa niż kija od szczotki? – Doktor położył dłoń na kroczu.

Cofnęłam się pod ścianę.

– Nie bój się, ja cię nie zgwałcę… Ja się tobą brzydzę, ale z pewnością znajdzie się ktoś, kto z chęcią cię wydyma.

Do gabinetu wtargnęło dwóch pielęgniarzy. Przywiązali mnie do krzesła i wbili jeden zastrzyk w szyję i dwa w lewe przedramię. Zawyłam z bólu. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Przez moment nic nie widziałam, a gdy odzyskałam wzrok, jak przez mgłę dostrzegłam, że doktor i pielęgniarze wychodzą na korytarz. Zostałam sama, ale nie na długo.

Minęła minuta, może dwie i drzwi znowu stanęły otworem. Ujrzałam uśmiechniętego od ucha do ucha Barkiego.

– Idź sobie! – krzyknęłam.

Kaleka jeszcze szerzej się uśmiechnął i zaczął kuśtykać w moją stronę. Brodził w krwi powoli, ale uparcie.

– Nie, Barki! Nie!

Jego żółta dłoń dotknęła mojej szyi, jego spierzchnięte wargi przywarły do obojczyka. Zaczęłam się szamotać. Łup. Przewróciłam się z krzesłem do tyłu. Ja uderzyłam się w głowę, a krzesło uległo spłaszczeniu, zmieniając w leżankę. Świat zawirował, ale mimo to czułam, jak napastnik ściąga ze mnie spodnie, pozbywa się bielizny, rozszerza nogi. Nie! Nie! Nie!

Nienawiść. Złość. Czerwień. Zemdlałam.

 

***

 

Czy Mars to planeta krwi i nienawiści? Czy Mars to mój mózg? Nie wiedziałam, jak długo byłam nieprzytomna. Gdy się ocknęłam, poza bólem głowy czułam w środku nieprzyjemne pieczenie; coś spływało mi po wewnętrznej stronie ud. Z trudem uchyliłam sklejone ropą powieki i ujrzałam leżącego obok Barkiego. Miał zamknięte oczy, ciężko dyszał.

– Ej, ty, obudź się – wyszeptałam.

Brak reakcji.

– Obudź się – powiedziałam odrobinę głośniej.

Barki obrócił się na bok, wykonał ruch, jakby próbował złapać muchę, po czym szeroko otworzył oczy. Przez moment milczał, aż w końcu powiedział:

– Przepraszam.

– Za co?

Położył dłoń na moim ramieniu.

– Nie jesteś zła?

– Podnieść mnie z ziemi.

Wstał, wciągnął powietrze, pochylił się i… był za słaby. Pewnie ja sama ważyłam więcej od niego, a co dopiero z krzesłem.

– Nie mogę. – Przykucnął tuż obok mojej głowy. Śmierdział chemikaliami.

– Pocałuj mnie – powiedziałam.

– Co?

– Pocałuj mnie.

– Dlaczego? – zapytał.

Uśmiechnęłam się i przymknęłam powieki. Zbliżył usta do moich warg, po czym znieruchomiał.

– Barki, nie bój się, ja nie jestem na ciebie zła. Ja też cię lubię. Razem tkwimy w tym bagnie. Ciebie uszkodziła kopalnia, a mnie maheal. Pozwól… – Przejechałam czubkiem języka po jego policzku.

Ciężko dyszał.

– Barki, rozwiąż sznurki i… Barki, ty… ja…

– Sali, nie mogę. Gardi by mnie zabił.

Objęłam wargami koniuszek jego ucha.

– Nie… nie mogę… nie mogę… – powtarzał, jednocześnie walcząc z liną. Był taki niezdarny.

Na szczęście w końcu mu się udało. Zacisnęłam zęby, naprężyłam mięśnie, pozbyłam się sznurków i powoli wciągnęłam majki, a potem spodnie. Barki stał i po prostu patrzył. Kulawy ślepiec, który… który być może zakochał się w ziemskiej zabójczyni.

Kopnęłam go w krocze i przycisnęłam do podłogi. Ku mojemu zaskoczeniu, nie wrzasnął, lecz jedynie cicho jęknął.

– Cicho, cicho – wyszeptałam. – Jeśli nie będziesz krzyczał, to wszystko będzie dobrze.

– Sa… Sali, pro… proszę, nie… nie za… zabijaj.

– Rozbierz się, daj mi opaskę i kartę do drzwi.

– Sa… Sali na zewnątrz szaleje burza.

– Wiem.

Policzki Barkiego płonęły karmazynem. To fale mojego morza wdarły się do jego krwiobiegu. Bo moje morze dotarło już wszędzie. Zalało cały wszechświat. Ciało kaleki pokrywały te same plamy, które szpeciły jego ręce. Blizna po straconym oku wyglądała jak zastygłe wymiociny. Przypomniało mi się więzienie – Loren, po tym, jak prawie że udusiłam ją gołymi rękoma, ja nad muszlą klozetową, umierająca na korytarzu szabrownicza w ósmym miesiącu ciąży.

Przebrałam się w ciuchy chłopaka, zasłoniłam prawe oko opaską, do kieszeni spodni schowałam kartę. Było mi gorąco i bardzo czerwono, brakowało tlenu. Tak czy inaczej, musiałam działać. Zdjęłam skarpetę i wepchnęłam ją w usta Barkiego, po czym przywiązałam go do krzesła i powiedziałam:

– Przepraszam.

 

***

 

Wiało jak cholera. Nigdy nie podejrzewałam, że może tak wiać. Czerwony pył zasłonił niebo. Nie miałam pojęcia, dokąd idę. Czy tak samo zginął Oppy?