Jestem tą, która przynosi zmianę

Jerzy siedział przy drewnianym stole i razem z innymi studentami Królewskiego Uniwersytetu w Breslau z zapałem oddawał się lokalnej akademickiej tradycji. Sobotkowanie zaczęło się wcześnie rano. Pierwsze piwo wypili jeszcze na peronie czekając na przyjazd parowozu. W pociągu dwukrotnie opróżniali butelki ku czci uczelni, po czym powtórzyli toast w połowie drogi na szczyt. Świeże powietrze podczas dalszej wspinaczki niebezpiecznie otrzeźwiło świętujących, szybko zajęli więc miejsca na drewnianych ławach i kontynuowali obrzędy, które nie miały co prawda długiej tradycji ale formą nawiązywały do starożytnych bachanaliów. Jerzy opróżnił flaszkę i sięgał po kolejną gdy usłyszał wołanie:

– Treska, chodź tu szybko!

Chłopak niezbyt chętnie podniósł się z siedzenia. Miał ochotę zignorować wezwanie i otworzyć kolejne piwo, ale krzyczącym był Rudolf, jeden ze starszych studentów i główny organizator wyjazdu, ktoś z kim lepiej nie zadzierać. Nie mając więc specjalnego wyboru podszedł do grupy studentów.

– Treska, ty jesteś Wasserpolack, co? – spytał Rudolf

– No…

– No jesteś Wasserpolack, to po polsku czytasz?

– No tak, w sumie tak.

Rudolf podał mu księgę, która leżała na stole i powiedział:

– Przetłumacz nam co tu jest napisane.

Jerzy zorientował się że była to księgą pamiątkową tutejszego schroniska. Spojrzał na tekst, rzeczywiście był napisany po polsku:

 

Na słowiańskiej góry szczycie

pod jasną nadziei gwiazdą

zapisuję wróżby słowa

wróci –

– wróci w stare gniazdo

stare prawo, stara mowa

i natchnione Słowian życie

 

Pod spodem był podpis ale niezbyt wyraźny, Roman Z i dalej nie mógł odczytać. Chłopak przetłumaczył wpis na niemiecki.

– Coooo? – zapowietrzył się Rudlof – Słowianie na naszej górze? Skąd ruszał korpus Luetzowa? To jakiś żart! Co ty gadasz Treska?!

– Ja tylko przetłumaczyłem…

– Gówno a nie Słowianie! Precz z nimi! Precz z Francuzami! Niech żyje Luetzow!

– Zdrowie marszałka Bluchera! – podchwycił ktoś.

– Niech żyją Prusy! – zawołał ktoś kolejny

Wszyscy chwycili za flaszki i zaczęli wznosić kolejne toasty. Jerzy skorzystał z okazji i wycofał się, towarzysze Rudolfa byli jednak na tyle głośni że usłyszał wykrzykiwane „na pohybel Wasserpolakom!”. Usiadł na poprzednim miejscu, otworzył piwo i próbował wrócić do rozmowy z porzuconymi przed chwilą towarzyszami. Piwo jednak smakowało gorzej, temat rozmowy wydawał się nudny a poza tym, czuł, że narasta w nim gniew. Znów obrywał za swoje pochodzenie. Przez jakiegoś idiotę, który napisał sobie wierszyk.

Chłopak postanowił się przejść, przeprosił biesiadników i zabrał otwartą butelkę piwa. Powoli robiło się ciemno więc studenci porozpalali ogniska. Wszędzie lał się alkohol i słychać było, albo to sprośne przyśpiewki, albo podniosłe pieśni o poświęceniu studentów dla ojczyzny. Jerzy miał dość jednych i drugich, postanowił zejść ze szczytu i pochodzić po lesie by znaleźć chwilę spokoju. Nie był typowym mieszczuchem, który boi się ciemności poza zabudowaniami. Pochodził z Laskowic, otoczonych lasami, niejedną letnią noc spędził z kolegami włócząc się okolicznych borach, nie bal się wiec oddalać od świętujących.

Powietrze było przyjemnie chłodne, liście delikatnie szumiały, a gałęzie trzaskały pod butami chłopaka. Wilgotne powietrze zaczęło unosić się nad ziemią tworząc zaczątek mgły. Jerzy zatrzymał się przy kawałku kamienia, który kiedyś był rzeźbą kobiety z rybą.

Spacer nie pomógł. Ciągle rozpamiętywał sytuację. Zawsze to samo. Pogardliwe uwagi o Wasserpolakach. Przypomniał sobie opowieści o kłopotach jego ojca, który był aresztowany bo z innymi mieszkańcami domagał się sprawowania w ich zborze mszy po polsku. Czemu ciągle ktoś robi im problemy? W końcu chcą tylko w spokoju żyć i mówić po swojemu. Przecież nawet nie są tymi buntowniczymi Polakami z Wielkiego Księstwa Poznańskiego czy z Królestwa Polskiego. Nie wszczynają powstań, nie atakują wojska, po prostu chcą żyć tak jak to robią od wieków. A ci zawzięci Prusacy ciągle sprawiają im problemy. Może rzeczywiście dobrze byłoby by spełniła się przepowiednia z księgi?

Jerzy oderwał się od rozmyślań bo zobaczył że nagle mgła przed nim zgęstniała. Powietrze zafalowało, a z mgły wyszła kobieta w zielonej sukni, przystrojoną pomarańczowymi kwiatami. Nie, nie wyszła, wyleciała! Jej stopy bowiem znajdowały się kilka centymetrów nad ziemią! Chłopak patrzył oniemiały.

Kobieta spytała:

– Co cię trapi wędrowcze?

– Ja, ja… nie jestem… – dukał, aż w końcu odzyskał głos – kim jesteś?

– Jestem tą, która przynosi zmianę. Czego pragniesz?

Sytuacja powinna wydawać mu się absurdalna ale kobieta budziła w nim dziwną ufność. Wypowiedział więc to do czego zmierzały jego myśli:

– Chce by wróciło na tę górę Słowian życie, by nie było tu Prus, by tacy jak ja mogli w spokoju posługiwać się swoją mową i żyć jak chcą – powiedział, a po chwili dodał – ale też by inni mogli posługiwać się swoją mową bez przeszkód, by nie zaznali tego co ja.

– Mogę to wszystko uczynić jeśli chcesz.

– Tak, chce.

Kobieta uniosła dłonie, jej oczy zaświeciły się po czym donośnym głosem powiedziała:

 

Zdobądź w koronie króla olbrzymów złotą strzałę ukrytą

oraz łuk Waleski na jej śnieżnym szczycie schowany

Podaruj je Pannie z Rybą

A zostaniesz wysłuchany

 

– Przepraszam, że co? – spytał się zszokowany Jerzy.

– Wyruszaj szybko, nie jesteś jedynym który wypowiedział dzisiaj życzenia.

Kobieta lewitując wycofała się w mgłę i zniknęła.

Chłopak był w szoku. Zastanawiał się czy to wydarzyło się naprawdę. Siedział pod rzeźbą i próbował przypomnieć sobie słowa. Korona króla olbrzymów. Waleska i jej śnieżny szczyt. O co mogło tu chodzić? Czy wypił za dużo piwa i miał pijacki omamy?

Chyba najwyższa pora wracać na górę – pomyślał.

Już się zbierał gdy zauważył na ziemi pomarańczowy kwiat, jeden z tych które kobieta miał we włosach. Podniósł go i powąchał. Zapach był mu nieznany lecz bardzo przyjemny. Dziwnie się poczuł mając go wyrzucić więc schował go do kieszeni i ruszył ścieżką w kierunku biesiady. Próbował myśleć o czymś innym ale wypowiedziane słowa ciągle chodziły mu po głowie. Gdy dotarł na szczyt wypił jeszcze szybko kilka piw i położył się spać w drewnianej chatce w której zalegli inni studenci zmożeni alkoholem.

 

Gdy obudził się, słońce już wstało. Głowa bolała go od wczorajszego picia. Przypomniał sobie co się wydarzyło. Obraz głęboko tkwił w jego głowie i zdał sobie sprawę że nie tylko widział i słyszał to wczoraj ale także wielokrotnie podczas pijackiego snu. A może to wszystko było tylko pijackim snem?

Wyszedł z domku i zobaczył że grupa studentów siedziała przy ławie i już piła piwo, albo kontynuowała jeszcze wczorajszą biesiadę. Zauważył że jest w tej grupie Rudolf, postanowił więc ją ominąć. Poszedł w kierunku toalet gdzie można było się odświeżyć, było tam wielkie koryto napełnione wodą. Jerzy zaczął przemywać twarz. Naglę poczuł że ktoś łapie go za nogi i unosi w powietrze. Woda zalewała mu oczy więc nie widział kto to robi. Usłyszał jeszcze tylko pijacki rechot: „Unterwasserpolaken!!!” po czym poczuł że został wrzucony do wody. Próbował się podnieść ale coś go przytrzymywało pod wodą. Zaczął się szarpać i machać rękami. Ucisk na ramiona i nogi jeszcze się wzmógł i został przyciśnięty do dna koryta. Szarpał się coraz mocniej bo zaczynało mu brakować powietrza. Przed chwilą wypuścił jego resztkę i teraz czuł że jego płuca płoną. Wszelkie wysiłki nie przynosiły rezultatu, myśl że umrze utopiony w korycie wydawał się już rzeczywistością gdy ktoś nagle szarpnął nim do góry. Jerzy poczuł że nie jest już w wodzie i zaczerpnął haust powietrza. Był tak zajęty oddychaniem że nawet nie poczuł że ktoś rzucił nim o ziemie. Leżąc zauważył że za jego topienie odpowiada Rudolf i jego kompani.

– Wasserpolaken, unterwasserpolaken, co by nie było wasze miejsce jest w wodzie a nie na pruskiej górze!!! – powiedział ktoś z grupy po czym wszyscy odeszli.

Jerzy nie miał siły się podnieść. Położył się na plecach i oddychał. Przyzwyczaił się już do głupich docinków o swoim pochodzeniu ale miał poczucie że tym razem napastnicy posunęli się dużo dalej, jeszcze kilka sekund w wodzie i by zginął. Zastanawiał się co powinien z tym zrobić. To było poważniejsze niż ośmieszanie czy niszczenie ubrania. Chłopak zaczął przetrząsać kieszenie by sprawdzić czy woda nie zniszczyła zegarka kieszonkowego, zamiast tego  trafił na coś miękkiego. Wyciągnął rękę i zobaczył pomarańczowy kwiat, delikatny w dotyku, kwitnący, bez śladu więdnięcia. Pamiętał dobrze skąd go miał.

Czyli to nie była pijacka wizja? Naprawdę mogę coś zmienić? – pomyślał.

Przypomniał sobie słowa: korona króla olbrzymów; Waleska i jej śnieżny szczyt. O co mogło chodzić? Olbrzymy kojarzyły mu się z Górami Olbrzymimi. Korona? To coś na samej górze. Może chodzi o najwyższą górę? W końcu w drugiej części jest mowa o szczycie. To by pasowało, najwyższy szczyt w Górach Olbrzymich, tam coś może być ukryte. Ale druga część? Waleska? Nigdy nie słyszał o takiej władczyni, to musi być jakaś legenda. Tylko kto może coś o tym wiedzieć…? Adam! Tak Adam opowiadał mu kiedyś o Śląskich legendach! On może mu pomóc!

Jerzy poderwał się i zaczął szukać kolegi. Biegał od jednego stołu do drugiego, omijając tylko ten zajęty przez Rudolfa i jego kompanię. W końcu znalazł go śpiącego w chatce. Potrząsnął go próbując wybudzić.

– Boże, co się dzieje? – spytał Adam – czemu jesteś cały mokry?

Jerzy zdał sobie sprawę że rzeczywiście nie zdjął mokrego ubrania tylko biegał w nim poszukując kolegi. Nie chciał jednak opowiadać o porannych wydarzeniach, zaczął więc wypytywać o postać Waleski.

– Waleska… Waleska… czekaj… to chyba jakaś legenda z Kłodzka znaczy się, jakaś legendarna władczynie – wojowniczka.

– A czym walczyła?

– hmmmm z tego co pamiętam była bardzo silna więc pewnie wszystkim, ale znana jest z tego że zabiła smoka z łuku, z bardzo dalekiej odległości.

– Jest!

– Co jest? O co chodzi?

– Nie, nie ważne, ale słuchaj Adam czy kojarzysz jakąś górę, śnieżną górę koło Kłodzka?

– Śnieżna Góra? No jest Śnieżka… ale nie czekaj Śnieżka to w Górach Olbrzymich, koło Kłodzka to chyba Śnieżnik?

– Dzięki Adam!

– Ale Jerzy, o co chodzi?

Chłopak nie odpowiedział. Pobiegł do chaty gdzie miał swoje rzeczy i spakował je do plecaka. Dorzucił trochę jedzenia ze wspólnych zapasów i ruszył w drogę. Postanowił najpierw odwiedzić Góry Olbrzymie. Szczyt znajdował się wiele kilometrów stąd, czekała go daleka droga. Daleka, ale krótka. Niedawno w końcu połączono linie kolejowe i z Breslau do Jeleniej Góry można było dostać się koleją. Linia biegła niedaleko Sobótki więc Jerzy udał się na pobliską stację.

Po kilku godzinach podróży był już w mieście i ruszył dalej w drogę. Nocleg postanowił spędzić w miasteczku Krzywa Góra znajdującego się u podnóża gór i rano wyruszyć w dalszą drogę. Podczas wędrówki widział wyraźnie wystający z pasma szczyt, który był jego celem.

 

O poranku porozmawiał z mieszkańcami, którzy wskazali mu drogę. Na górze miał się znajdować kościół do którego prowadziła szeroka ścieżka uczęszczana przez pielgrzymów oraz ludzi spragnionych górskiej przygody i wspaniałych widoków. Droga pod górę była ciężka ale przyjemna. Świeże powietrze tak różne od tego miejskiego, pełnego dymów i zapachów rynsztoka. Szare skały, zielone polany i błękitne niebo z pojedynczymi białymi chmurami układały się we wspaniałą kompozycję. Po kilku godzinach wędrówki Jerzy zrobił przerwę. Usiadł na łące na której pasterz wypasał owce. Pozdrowił go ręką, ten zaś odmachał mu kosturem. Zjadł kawałek chleba z prowiantu i podłożywszy plecak pod głowę postanowił się na chwile położyć. Patrzył się w chmury które układały się w przeróżne kształty. Powieki mimowolnie zaczynały mu opadać i zanim mózg zdążył zaprotestować że powinien wstać i jak najszybciej dotrzeć na szczyt, chłopak zasnął.

Gdy obudził się, słońce wisiało już znacznie niżej nad horyzontem. Nie wiedział ile spał ale zdecydowania za długo. Ostatnie dni były pełne emocji i wysiłku od którego odwykł przez ostatni rok życia w mieście. Zebrał się szybko i ruszył dalej. Po drodze mijali go ludzie, którzy niepewnie na niego patrzyli, ktoś zasugerował nawet że już późno i powinien raczej iść w przeciwną stronę. Chłopak dziękował za radę ale szedł dalej. Gdy staną przed podejściem na szczyt słońce przybierało już pomarańczową barwę coraz szybciej przechodzącą w czerwień. Jerzy zaczynał mieć złe przeczucia. W nocy samemu w górach, pełnych dzikich zwierzą i wielu innych niebezpieczeństw. Wiedział jednak że nie może się wycofać, za daleko już zaszedł, ruszył więc dziarsko w górę.

Podejście było strome ale tutaj również była wytyczona ścieżka więc szło się dość wygodnie, tylko raz się przewrócił gdy jeden z kamieni obsunął się pod stopą. Gdy dotarł na szczyt był już mocno zasapany. Ostatnie promienie słońca dolatywały na górę, nie robiło się jednak ciemno gdyż wszedł księżyc i na niebie zaczęły pojawiać się gwiazdy. Zauważył zarys okrągłego budynku który musiał być kościołem oraz dwóch drewnianych budynków. Budynki wydawały się być opuszczone i nigdzie nie widział śladu żywego człowieka.

Jerzy stwierdził że musi znaleźć miejsce na nocleg, poszukiwania strzały mógł rozpocząć jutro. Obszedł najpierw budynki, okiennice były szczelnie zamknięte, podobnie jak solidne drzwi, tutaj raczej bez zniszczeń nie dostanie się do środka. Postanowił pójść do kościoła, w jego wsi nie był nigdy zamykany na noc i jako miejsce święte zawsze oferował schronienie podróżnym podczas złej pogody. Podchodząc do świątyni zauważył jakiś ruch przy wejściu. Postanowił podejść cicho i bliżej się przyjrzeć. Jakaś postać majstrowała przy drzwiach, domyślał się że drzwi są zamknięte i ktoś próbuje dostać się do środka. Gdy był już blisko odezwał się:

– Hej, też szukasz noclegu? – powiedział

Nie doczekał się odpowiedzi, a przynajmniej nie takiej jak się spodziewał. Postać odwróciła się nagle, chwyciła kij opierający się o ścianę i rzuciła się w jego kierunku.

Chłopak uchylił się przed pierwszym ciosem ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć drugi trafił go w kolano. Upadł na ziemię i w ostatniej chwili odchylił się od ciosu który miał go trafić w głowę. Mimowolnie z fazy rozmowy przeszedł w tryb wiejskiej bójki. Leżąc, kopnął przeciwnika w kolano i ten również zwali się na ziemie. Rzucił się na niego ale ten uderzył go łokciem w nerki. Jerzy znów leżał plecami na ziemi a przeciwnik bardzo nieumiejętnymi ciosami próbował trafić go pięścią w twarz. Chłopak pchnął go kolanem i zaczęli się toczyć po ziemi co chwilę będąc to na górze to na dole. Widząc że to nie ma sensu odepchnął mocno napastnika i ten poturlał się dalej. Czując ból w wielu miejscach zebrał się w sobie i oparł się na kolanie próbując wstać. Zobaczył że przeciwnik będący kilka kroków od niego również się podnosi. Gdy już mu się to niemal udało kamienie pod jego stopami osunęły się, chłopak dostrzegł jeszcze rozpaczliwe ruch rękami po czym napastnik naglę znikł. Jerzy zorientował się że turlając się dotarli do skraju szczytu. Podbiegł do tego miejsca i spojrzał w dół. Widział staczające się w dół ciało, obijające się co chwile o wystające kamienie.

Zabiłem go – pomyślał w pierwszej chwili – nie, sam spadł, to on mnie zaatakował – próbował racjonalizować to co się przed chwilą wydarzyło.

Zastanawiał się co zrobić. Po chwili zauważył że w dół biegnie ścieżka, blisko miejsca upadku. Mógł więc bezpiecznie zejść na dół i sprawdzić co się stało z agresorem. Po chwili wahania ruszył w dół.

Bez problemu dotarł do ciała bo leżało ledwie dwa kroki od ścieżki. Sprawdził puls – człowiek żył ale ciągle był nieświadomy. Próbował walczyć z własnym sumieniem ale w końcu przegrał. Podniósł ciało i zaczął iść pod górę, było niespodziewanie lekkie ale droga pod górę była znacznie trudniejsza. Na szczycie położył ciało koło kaplicy. Zauważył że koło wejścia wiszą zgaszone pochodnie. Rozpalił je z pomocą krzesiwa, które nosił w torbie. Przy świetle próbował sprawdzić obrażenia co nie było proste pod grubym ubraniem, nie wymacał jednak żadnego otwartego złamania. Delikatnie uniósł głowę napastnika i zsunął kaptur oraz czapkę. Zatkało go gdy spod niej wypadły długie błąd włosy związane niebieską tasiemką.

Teraz wszystko wydawało się jasne, ciało było takie lekkie bo to kobieta. Dlatego też tak łatwo dawała się przerzucać i odpychać. Ciosy, mimo że były dobrze wymierzone, o ile nie były zadawane kijem nie były silne.

Cholera, pobiłem kobietę. Pewnie myślała że jestem górskim rabusiem i… zaczął układać myśli gdy nagle dojrzał w jej włosach pomarańczowy kolor. Sięgnął do kieszeni po czym wyjął kwiat znaleziony na Ślęży. Były identyczne.

Tymczasem dziewczyna ocknęła się i gdy zobaczyła go nad sobą próbowała się ruszyć. Jerzy przytrzymał ją jednak za ramiona a na jej twarzy pojawił się grymas bólu.

– Uspokój się, nic ci nie zrobię, chce tylko sprawdzić czy nic ci nie jest. Studiuje medycynę, znam się na tym.

Jego wypowiedz nie przyniosła jednak spodziewanego efektu. Oczy dziewczyny wyrażały wściekłość.

– Puść mnie, sama to zrobię, też się na tym znam.

Chłopak stwierdził że przytrzymywanie siłą dziewczyny nie jest dobrym pomysłem więc puścił ją ale cały czas uważnie jej się przyglądał czy znów go nie zaatakuje. Napastniczka ciężko wzdychając oparła się o ścianę kaplicy i zaczęła dotykać różne fragmenty ciała sprawdzając czy nie jest ranna. Co pewien czas widać było na jej twarzy grymas bólu ale nic nie wskazywało na to żeby była poważnie ranna.

– Widziałem kwiat w twoich włosach, mam taki sam – powiedział wyciągając roślinę z kieszeni.

– Mogłam się domyślić! Też przyszedłeś po strzałę.

– To dlatego mnie zaatakowałaś?

– Atakuje każdego kto zachodzi mnie nocą od tyłu. Ale gdybym wiedziała zaatakowałabym dwa razy mocniej.

Jerzy zamilkł na chwilę.

– Domyślam się że też wypowiedziałaś życzenie i przyszła do ciebie ta kobieta z pomarańczowymi kwiatami. Co jest tak ważne że jesteś gotowa za to zabić?

– Nie zabić tylko obić. Wiem jak trafić żeby bolało ale nie zrobiło krzywdy. I nic ci nie powiem. A już na pewno nie pierwsza.

Jerzy zrozumiał aluzję. I nie wiedział czy chce opowiedzieć swoją historię tej obcej dziewczynie, która przywitała go przemocą.

– No dobra, w skrócie mówiąc, poprosiłem o to by nikt nie był osądzany za swoje pochodzenie. Jestem Wasserpolakiem i miałem z tego powodu problemy wśród innych studentów. Chciałbym żeby nikt więcej nie miał takich problemów – powiedział nie do końca zdradzając całą prawdę.

Dziewczyna chwilę milczała ale w końcu się odezwała.

– Jestem córką lekarza, mieszkam tutaj niedaleko pod górami. Ojciec sporo mnie nauczył, o lekarstwach i ciele człowiek.

– Stąd wiesz gdzie uderzyć żeby bolało?

– Nie przerywaj skoro już zaczęłam! – nakrzyczała na niego – Nauczyłam się wszystkiego od ojca i mu pomagałam. Niestety zmarł dwa lata temu, ale ludzie z wioski ciągle do nas przychodzili to im pomagałam. Postanowiłam, że powinnam się lepiej wykształcić więc postanowiłam pójść na Uniwersytet na studia… no co się śmiejesz? – znów na niego nawrzeszczała.

– Nie śmieje się, wydaje ci się…

– No więc chciałam studiować, a oni mnie wyśmiali, ci wszyscy profesorowie, nawet nie dopuścili do egzaminów. Tłumaczyłam im że bardzo dużo umiem i na pewno sobie poradzę. Gdy zaczęłam z nimi dyskutować…

– Wyobrażam sobie jak to mogło wyglądać…

– Jeszcze raz mi przerwiesz to już więcej nic nie powiem! No i w dyskusji nawrzeszczeli na mnie, że co my kobiety sobie wyobrażamy. Że teraz chcemy studiować a potem jeszcze będziemy chciały nimi rządzić, i że mam wracać do domu rodzić dzieci, a nie zajmować się sprawami dla mężczyzn.

– I?

– Wróciłam do domu, powiedzmy, w nienajlepszym nastroju i podczas jednego ze spacerów ukazała mi się bogini, więc zażyczyłam sobie by kobiety mogły studiować, a potem dodałam jeszcze by kobieta rządziła w Berlinie. Resztę pewnie się domyślasz.

– Ciekawe życzenia.

– Co, pewnie jesteś kolejnym lekarzem który nie wyobraża sobie kobiety w tej roli? A nie przepraszam, nie jesteś jeszcze lekarzem.

– Nie, po prostu nie spotkałem jeszcze żadnej dziewczyny która chce być lekarzem – odparł nie odpowiadając jednak na kolejną złośliwość dziewczyny.

– No i pewnie już nie spotkasz, teraz masz nade mną przewagę, nie wiem czy będę w stanie się ruszyć.

– Nie jestem jeszcze lekarzem ale przede wszystkim powinienem ci pomóc, naprawą świata zajmę się zaraz po tym.

Dziewczyna popatrzyła na niego trochę przyjaźniejszym spojrzeniem.

– Mam stłuczoną rękę, powinieneś mi założyć bandaż. Ale przede wszystkim powinniśmy się gdzieś schronić na noc. Możesz spróbować otworzyć drzwi do kościoła?

– Już się za to zabieram – powiedział – w ogóle to mam na imie Jerzy

– Estera – powiedziała dziewczyna i delikatnie się uśmiechnęła.

Jerzy wstał i zaczął przyglądać się drzwiom. Były solidne drewniane, z metalową klamką i zamkiem. Pchnął je mocno ale nie ustąpiły. Zaczął przyglądać się zamkowi. Była w nim dziura na klasyczny klucz. Chłopak zaczął się zastanawiać czy pamięta którąś z opowieści kolegów jak otwierać takie drzwi czy raczej od razu zacząć je wyważać. Od rozwiązania tego problemu odciągnął go dziwny dźwięk.

– Słyszysz coś? – spytał Estere

– Tak, jakby jakieś stukanie – odpowiedziała dziewczyna.

Spojrzał w stronę z której dochodził dźwięk. Na początku nic nie widział ale z czasem dojrzał ruch. W ciemności nie mógł rozróżnić kształtów dopóki z zza chmur nie wyszedł księżyc.

W pierwszej chwili podejrzewał że miał zwidy. Księżyc oświetlał bowiem potężnego jelenia, znacznie większego niż kiedykolwiek widział, z rozłożystym i powykręcanym porożem które nie miało prawa istnieć. Nie to było najbardziej niezwykłe. Zwierzę bowiem stało na tylnych łapach w wyprostowanej sylwetce charakterystycznej dla człowiek a w przedniej łapie trzymało potężny kij, zupełnie jakby było pielgrzymem. Zwierzę zrobiło kilka powolnych kroków po czym odwróciło się w ich kierunku. Chłopak zamarł bo początkowo czarne oczy zwierzęcia zmieniły kolor na czerwony i sprawiały wrażenie jakby zaczęły świecić własnym światłem. Nie był pewien ale miał też wrażenie że potwór wyszczerzył zęby i zawarczał.

Nagle zwierzę wyrzuciło kij i opadło na cztery łapy. Jedna z przednich kończyn zaczęła ryć ziemię po czym istota opuścił głowę kierując poroże do przodu i zaczęła biec w ich kierunku. Poroże wyglądało jak zbierania ostrych naostrzonych pali spomiędzy których widać było tylko blask czerwonych oczu.

Jerzy miał sekundę na reakcję. Instynkt mówił mu że powinien uciekać ale nie mógł zostawić dziewczyny. Wyrwał jedną z pochodni znad drzwiami, stanął przed Esterą, chroniąc ją przed szarża zwierzęcia. Robił jedyne co mu przychodziło do głowy czyli machał pochodnią, wiedział, że ogień najlepiej odstrasza dzikie zwierzęta.

Ogromny jeleń nie zatrzymał się jednak. Podniósł tylko odrobinę głowę, Jerzy poczuł delikatny powiew powietrza i pochodnia zgasła. Zwierzę dalej biegło w ich kierunku. Chłopak mimowolnie cofnął się dwa kroki i oparł się o ścianę kościoła. Pod nim leżała Estera a od zwierzęcia dzieliło ich raptem kilka metrów i dymiący kij. Usłyszał krzyk dziewczyny. Jerzy poczuł że nic nie może zrobić i przymknął oczy w oczekiwaniu na nieuniknione.

Zamiast odczuć impet uderzenia usłyszał odgłos szurania. Otworzył oczy. Zwierzę wyhamowało dwa metry przed nimi a spod jego kończyn wylatywały obłoczki dymu. Oczy istoty zaś nie świeciły się już na czerwono lecz na pomarańczowo. Jerzy kątem oka dostrzegł też poświatę poniżej jego. Odwrócił głowę i zobaczył że kwiat we włosach Elstery mieni się pomarańczowym blaskiem. Chłopak sięgną do kieszeni i wyjął swój kwiat, ten również świecił.

– Jesteście od bogini – przemówił ogromny jeleń.

– Ty.. ty mówisz? – spytała się dziewczyna

– Nie, najadłaś się za dużo ziół i masz omamy – istota powiedziała z nieukrywanym sarkazmem – Oczywiście że mówię, nie słyszeliście nigdy o Duchu Gór?

– yyyyy – zaczął Jerzy – to znaczy Liczyrzepie?

– Widzisz gdzieś tutaj rosnącą rzepę? Czy ja wyglądam na wieśniaka w słomkowym kapeluszu i widłami w ręce?

– Prawdę mówiąc miałeś chyba jakiś kij w ręce… – powiedziała Estera

– Służy mi do obijania tyłków niegrzecznym dziewczynkom które sprowadzają tutaj swoich kochanków….

– On nie jest moim kochankiem! – wykrzyczała Estera – licz się ze słowami ty, ty…

– Duchu Gór – powiedział Duch Gór.

– Panie – przerwał im Jerzy – poszukuje strzały króla olbrzymów, podobno jest tutaj ukryta, może wiesz gdzie mogę ją znaleźć?

– Ja też jej poszukuje! – próbowała się poderwać dziewczyna ale zaraz opadła z grymasem bólu na twarzy.

– Doskonale wiem gdzie się znajduje bo sam ją tam zakopałem.

– Rozumiem, należy do ciebie – powiedział – czy mogę coś ofiarować w zamian?

– Nie.

– To może masz chociaż zagadkę którą jak rozwiążę to otrzymam strzałę?

– Nie, żadnych ofiar, żadnych zagadek.

– Co więc muszę zrobić?

– Nic, dam ci ją za darmo.

– Co? – powiedzieli jednocześnie – dlaczego?

– No po prostu jej nie potrzebuje więc wam ją dam. Poczekajcie chwilę.

Duch gór podszedł z boku kościoła i zaczął rozgrzebywać kamienie i ziemie. Jerzy dalej nie wiedząc co o tym myśleć postanowił porozmawiać z Esterą.

– Duch Gór powiedział że odda tę strzałę nam, tzn. że będzie wspólna

– Nie jestem głucha, słyszałam.

– Skoro strzałę zdobędziemy razem to może i po łuk wyruszymy razem? Może jak nam się uda to bogini spełni oba życzenia?

Dziewczyna patrzyła na niego przegryzając wargę.

– No dobrze.

Tymczasem wrócił Duch Gór i wręczył im strzałę. Zauważyli że kwiaty, których blask w międzyczasie przygasł, znów zaczęły mocniej świecić.

– Trzymajcie – powiedział podając strzałę, miała ponad metr długości i była zakończona kamiennym grotem – a jaki jest wasz kolejny cel?

– Kotlina Kłodzka, prawdopodobnie góra Śnieżnik. Mamy tam zdobyć łuk księżniczki Waleski.

– Hmmm kawałek drogi, a jak tam chcecie się dostać?

– Jeszcze nie wiemy. Zresztą musimy jeszcze sprawdzić czy Estera jest całkowicie zdrowa i potem ruszymy. Chcielibyśmy najpierw przenocować w tym kościółku.

Król Gór podszedł do dziewczyny, jego oczy zyskały nowy blask i patrzyła na nią jakby badał ją wzrokiem.

– Jest zdrowa nic jej nie jest. Mogę was podwieźć kawałek jeśli chcecie, ale musimy ruszać zaraz.

– Podwieźć? Ale jak?

– No siądziecie na mnie jak na koniu a ja będę biegł i skakał po górach.

– Tak! Świetny pomysł – powiedziała Estera.

Jerzy nie wiedział co o tym sądzić ale skoro dziewczyna się zgodziła to nie chciał dawać jej powodu do kłótni. Pomógł jej wstać, a potem podsadził ją by mogła wejść na grzbiet jelenia. Potem z trudem sam wspiął się na zwierzę gdyż było znacznie wyższe niż jakikolwiek koń na którym miał okazję jechać.

– Trzymajcie się – powiedział Duch Gór i ruszył z kopyta zanim zdążyli zareagować na jego słowa. Jerzy złapał dziewczynę w pasie ta zaś trzymała się głowy wielkie zwierzęcia.

Na początku jeleń powoli zszedł z góry, z czasem na bardziej płaskim terenie delikatnie przyspieszył. Jeźdźcy mieli okazję pooglądać wspaniałe krajobrazy. Chodź była noc to księżyc dawał dość światła by móc zachwycić się widokami.

Z czasem Duch Gór znów przyspieszył a co więcej zaczął skakać po między wystającymi skałami. Podczas jednego z takich skoków ręce chłopaka oderwały się od tali dziewczyny i zacisnęły się zdecydowanie wyżej. Niedoszła studentka medycyny odwróciła głowę i spiorunowała go wzrokiem. Jerzy zrobił przepraszającą minę i opuścił ręce z powrotem na jej talie. Tymczasem jeleń znów wyskoczył w górę i wylądował z impetem na kolejnej skale. Ręce chłopaka przy udziale sił na które nie miał wpływu ponownie przesunęły się na piersi dziewczyny, ta znów obróciła głowę ale tylko wywróciła oczami widząc znów jego minę. Jerzy wahał się jeszcze chwilę ale znów przesunął ręce na talię.

Po pewny czasie zeszli z gór i jechali po pagórkowatym terenie. Zeszło już z nich napięcie związane z nocą pełną emocji odzywało się zaś zmęczenie. Jerzy zastanawial się jaką przyjąć pozycję by móc choć chwilę się zdrzemnąć gdy poczuł że głowa Estery opada na jego ramię. Po przymkniętych oczach i zwolnionym oddechu domyślił się że dziewczyna usnęła. Oznaczało to że on nie mógł sobie na to pozwolić bo prawdopodobnie razem by spadli. Poczuł jej miękkie włosy na policzku i delikatny zapach ziół i kwiatów. Przytulił się mocniej do niej wmawiając sobie że robi to by było jej cieplej podczas snu. Jechali tak przez kilka godzin.

W pewnym momencie Duch Gór zatrzymał się i powiedział:

– Zbliża się świt, dalej musicie iść sami ale to już niedaleko.

Jerzy zsiadł i pomógł zejść jeszcze nie do końca rozbudzonej dziewczynie.

– Bardzo dziękujemy – powiedział chłopak – ale tak właściwe czemu nam pomagasz? Wszystkie legendy mówią że duchy są złośliwe w stosunku do ludzi.

– To prawda i mają ku temu dobre powody – powiedział jeleń – ludzie szwendają się wszędzie, zajmują kolejne tereny i niewiele zostaje dla nas, dlatego jesteśmy złośliwi. Zresztą jak sam widziałeś was też planowałem postraszyć…

– Yhm, tylko postraszyć – Jerzy przypomniał sobie szarże.

– W każdym razie robimy to i mamy dobre uzasadnienie. A wam pomagam na złość tej jędzy bogini, co ciągle przysyła mi jakiś ludzi z zadaniami bo zna mój stosunek. Bogini chce by zadanie było trudne i tak sobie myślę że jeżeli będę wam pomagał to zadanie będzie bardzo proste i bogini przestanie przysyłać kolejnych.

Chłopak i dziewczyna spojrzeli po sobie i pokiwali głowami.

– Czy możemy coś dla ciebie zrobić?

– Hmm jak będziecie o mnie opowiadać to nie używajcie pseudonimu Liczyrzepa. Jest on niepoważny i ludzie przestają się mnie bać.

– Dobrze oczywiście zrobimy to – powiedziała dziewczyna – powiedz nam jeszcze tylko gdzie mamy iść?

– Ten szczyt naprzeciwko pokryty śniegiem to pewnie ta góra

– Dziękujemy, a wiesz może gdzie może być ukryty łuk?

– Nic o nim nie słyszałem. Ale z tego co widziałem te wasze kwiaty do czegoś służą, może one wam pomogą?

– Jasne, jeszcze raz dziękujemy.

Duch Gór odwrócił się wbiegł do najbliższego lasu. Oni tymczasem szli w kierunku góry a niebo robiło się coraz jaśniejsze a wraz ze słońcem przyszło ciepłe powietrze. Jerzy był bardzo zmęczony i poprosił by się zatrzymali choć na chwilę. Dziewczyna kręciła nosem mówiąc że nie jest zmęczona. Jerzy doskonale znał powód ale nie komentował. Położył się na ziemi i z miejsca zasnął.

 

Gdy otworzył oczy słońce ciągle wznosiło się w górę co oznaczało że tym razem nie przespał całego dnia. Rozejrzał się ale nigdzie nie był Estery ani jej rzeczy. Zniknęła też strzała położona pod plecakiem.

Wstał i zaczął rozglądać się za dziewczyną ale rozwiązanie sytuacji wydawało się być banalne – po prostu uciekła ze strzałą. Pobiegł w kierunku ośnieżonej góry. Po drodze nie spotkał nikogo, droga jednak wydawała się uczęszczana o czym świadczyła jej szerokość na której zmieściłby się nie tylko koń ale i cały wóz oraz liczne ślady, choć ciężko było mu ocenić czy któreś z nich mogły należeć do dziewczyny. Z czasem droga weszła głębiej w las i kierowała się mocniej pod górę ale chłopak nie czuł zmęczenia. Sił i wigoru dodawała mu wściekłość na dziewczynę. I na siebie, że pod wpływem zbyt głęboko wpojonej mu przez rodziców empatii nie zostawił dziewczyny na Śnieżce czy też pod Śnieżką gdy sturlała się po ataku na niego. Swoje dokładał też wstyd powodowany myślami gdy spała na jego ramieniu.

Z czasem zaczął pojawiać się śnieg, las się przerzedził a zamiast wysokich drzew składał się z mniejszych drzewek a z czasem przeszedł w krzaki, które jak pamiętał nazywały się kosodrzewiną. Krajobraz dodatkowo urozmaicały wystające tu i ówdzie skały. Chłopak domyślał się że jest już wysoko.

– Pomocy! Pomocy! – usłyszał nagle.

Nie myśląc długo zerwał się do biegu. Droga z czasem zrobiła się węższa i biegnąc ocierał się o wystające krzaki. Dwa razy niemal upadł ślizgając się na śniegu. Dobiegł w końcu do krańca drogi, która przechodziła w wystające głazy. Zaczął się rozglądać za osobą wołającą o pomoc choć miał podejrzenia że wie kto to jest. Nie rozczarował się widząc siedząca na samotnej skale Esterę.

– Oh Jerzy jak dobrze że jesteś!

Chłopak zatrzymał się i patrzyła na nią.

– Proszę podejdź tutaj, i podaj mi jakąś linę albo gałąź bo inaczej nie zejdę. Szłam po ścieżce pokrytej śniegiem i ona się zapadła.

Chłopak założył ręce i zastanawiał się co zrobić.

– Jerzy, chyba nie myślisz że cię zostawiłam? Nasza umowa dalej obowiązuje, tylko poszłam przodem żeby sprawdzić drogę! A że zabrałam strzałę? Przecież ktoś mógłby ci ją ukraść jak spałeś!

Chłopak przysiadł na wystającym kamieniu.

– Jerzy, chyba mi wierzysz?

Chłopak nie odpowiedział

– Cholera! Dobra, wierz mi lub nie, twoja sprawa, ale jak chcesz odzyskać strzałę to i tak musisz mi pomóc!

Jerzy siedział jeszcze chwilę ale musiał jej przyznać rację. Cofnął się więc do lasu w poszukiwaniu gałęzi i wrócił z długim drągiem który mógł pomóc dziewczynie przejść. Przy pomocy kawałka drzewa udało jej się zejść z miejsca odosobnienia, na które swoją drogą zdaniem chłopaka zdecydowanie zasłużyła.

Dziewczyna podziękowała mu ale on po prostu zabrał jej strzałę i ruszył w kierunku góry. Słyszał że idzie za nim ale się nie odwracał.

Droga na szczyt była ciężka, skały pokryte śniegiem i lodem, do tego osuwające się kamienie. Nie było widać żadnego znaku, który miał zwiastować koniec wędrówki. Dodatkowo zaczął się zimny wiatr którego siła rosła wraz z zwiększającą się wysokością.

Zdobycie szczytu nie wiązało się z żadną ulgą. Tutaj wiatr wiał jeszcze silniej. Jerzy zapiał dokładnie ubranie ale i tak czuł przejmujące zimno przenikające do szpiku kości. Szeroki szczyt nie miał żadnego punktu które mogłoby wyglądać na potencjalną skrytkę wyjął więc zmarzniętymi rękami kwiat i zaczął chodzić naokoło patrząc na jego reakcję. Rzeczywiście roślina jakby delikatni świeciła gdy był po drugiej, czeskiej stronie szczytu. Chłopak kontynuował więc ten trop i nawet zaczął schodzić w dół widząc rosnące światło. W końcu zatrzymał się przy małym strumyku wypływającym z wnętrz góry, tutaj światło było najbardziej intensywne. Odłożył kwiat i zaczął rozgrzebywać kamienie w miejscu w którym wypływała woda. Najpierw mniejsze, potem większe przy których musiał się bardziej natrudzić. W końcu odsłonił wylot do małej jaskini który był jednak za wąski by przecisnął się przez niego człowiek. Włożył więc rękę do środka i próbował coś wymacać. W końcu trafił na coś innego niż mokry kamień choć równie śliskie. Zaczął ciągnąć znalezisko i po kilkuminutowym wysiłku udało mu się je wyciągnąć. Było to podłużny kawałek materiału, prawdopodobnie skóry ale bardzo śliski w dotyku choć o nierównomiernej fakturze, jakby pokrytej łuskami. Przypomniał sobie legendę o zabiciu smoka przez Waleskę. Rozwinął materiał i w środku było to czego szukał – łuk o białym kolorze.

– Masz, to? Znalazłeś? – usłyszał głos za sobą.

Chciał sięgnąć po broń ale zza jego pleców wyskoczyła ręka która go uprzedziła.

– Tak to to – usłyszał głos dziewczyny.

Odwrócił się i zobaczył ją trzymającą w triumfalnym geście łuk.

Chciał coś powiedzieć ale nagle zerwał się silny wiatr. Chmury zaczęły poruszać się znacznie szybciej. Strumień zimnego powietrza przewrócił go na ziemię. Esterę wicher porwał do tyłu przeturlała się kilka razy po czym zaczęła się zsuwać po ośnieżonym stoku. Machała nogami i jedną z rąk bo w drugiej wciąż ściskała broń. Chłopak poderwał się i rzucił za nią. Również zaczął się ślizgać ale co chwile próbował hamować tak by nie nabrać większej prędkości. W końcu rzucił się do przodu i udało mu się złapać dziewczynę za rękę. Próbował zatrzymać się nogami ale wiatr wciąż spychał ich w dół.

– Nie dam rady sam, spróbuj hamować też drugą ręką.

– Nie mogę, trzymam łuk!

– Cholera to go wyrzuć!

– Nie!

Jerzy zauważył że zbliżają się do grani. Czuł też że ręka dziewczyny wyślizguje się z jego chwytu.

– Cholera wyrzuć go bo zaraz spadniemy! Nie utrzymam cię dłużej!

– Nie! Jerzy przepraszam! Naprawdę nie chciałam cię zostawić. To było silniejsze. Weź go!

– Nie bo wtedy puszcze ciebie i spadniesz!

– Jerzy zasłużyłeś na niego! Złap łuk i puść mnie! Spełnij swoje marzenia, ja na to nie zasłużyłam…

Miała rację, czul że trzyma ją ostatkiem sił.

I wtedy postanowił zrobić coś głupiego, co nie mogło się udać, gdyby wiatr dalej wiał. Ale wiatr nagle ucichł. Wybił się łokci i tułowia, obrócili się i zsuwali na śniegu obok siebie. Chłopak poprawił chwyt i wyciągnął nogi. Prawie minął wystające skały. Prawie. Zahaczył kolanami, podciągnął się i przyciągnął dziewczynę. Zatrzymali się na półce skalnej tuż nad przepaścią.

Oddychali ciężko. Dziewczyna oddała mu łuk a potem rzuciła mu się na szyje.

 

Wspięli się znów na górę i zaczęli schodzić na śląską stronę, w kierunku miasteczka pod górami. Po drodze zrobiło się cieplej i poczuli że ubrania kleją się do ich ciał w bardzo nieprzyjemny sposób. Znaleźli niewielkie jeziorko, zrzucili okrycia i zaczęli się kąpać. Jerzy umył plecy dziewczyny po czym objął ją w talii. Estera odwrócił głowę, przewróciła oczami, uśmiechnęła się i pocałowała go. A potem zdarzyło się to co choć dla postronnej osoby nie musiało być niezwykłe, i w żaden sposób nie równało się z szaleńczą pogonią na grzbiecie Ducha Gór po sudeckich szczytach, dla nich było tym co zapamiętali z tej wyprawy najbardziej.

W miasteczku zabrali się wozem, który wiózł owcze skóry na targ w Klodzku, a stamtąd dyliżansem dotarli pod Ślęże. Niemal biegiem dotarli pod pomnik kobiety z ryba. Położyli pod nią łuk i strzałę. Nic się nie wydarzyło. Usiedli pod rzeźbą i po chwili pojawiła się mgła, a z niej wyłoniła się bogini.

– Jest was dwójka.

– Tak, bo we dwoje spełniliśmy zadanie, musisz więc spełnić oba życzenia.

– Hmmm tego nie było w przepowiedni

– Ej, jesteś boginią, chyba może modyfikować zasady?

– Poczekajcie chwilę.

Oczy bogini napłynęły blaskiem po czym przymknęła je. Lewitowała w powietrzu lecz nagle zaczął targać nią wstrząs. Po chwili otworzyła oczy widać było że jest poruszona. Pierwszy raz widzieli na jej twarzy jakiekolwiek uczucia.

– Dobrze, mogę spełnić życzenia was obojga ale zajmie to trochę czasu.

Jerzy chciał coś powiedzieć ale dziewczyna wykrzyczała

– Zgadzamy się!

Chciałem coś jeszcze spytać ale cóż mógł zrobić? – pomyślał

– Tak, zgadzamy się,

– Dobrze niech się tak stanie – powiedziała bogini i zaczęła odlatywać w kierunku mgły.

– Poczekaj – wykrzyknął Jerzy – ale kiedy to się spełni?

– Dużo musi się wydarzyć, więc wasze życzenia spełnią się za 150 lat.

– Cooooo? – wykrzyczeli

– Jak to 150 lat?! Co takiego musi się wydarzyć?!

– Naprawdę lepiej żebyście nie wiedzieli – wyszeptała i zniknęła we mgle.

Usiedli zrezygnowani pod rzeźbą.

-150 lat? To jakiś żart! Co to za bogini co spełnia życzenia po 150 latach! – mamrotała dziewczyna pod nosem.

– Do dupy z taka boginią! – stwierdził Jerzy – naprawdę nie ma lepszych?

– A może są?

– Ale jak je znaleźć?

– Duch Gór! On może jakieś znać!

– Racja! Trzeba go spytać!

Zerwali się i ruszyli w dół. Jerzy prowadził ich w kierunku stacji, tą samą drogą którą ruszył na poprzednią wyprawę.

Jak dobrze że jest kolej, dyliżanse, Duch Gór i wieśniacy jadący na targ – pomyślał – Nie wyobrażam sobie że ktoś mógłby odbyć taką wyprawę na własnych nogach.