Błąd

 Dzień zacząłem o brzasku. Jak zwykle. Znalezionym kijem, rozgrzebywałem rosnącą z dnia na dzień stertę śmieci. Przyjeżdżającym codziennie spychaczem była ugniatana w zaułek ulicy. Na róg Jana Pawła II i Krótkiej. Ciężko znosiłem pogardliwy wzrok kierowcy tej wielkiej maszyny. Kuliłem się odruchowo, zamiast wtargnąć do szoferki i no właśnie… nie byłem z tych odważnych.

Sterta śmieci była już dwa razy większa ode mnie. I dość mocno ubita.

Zacząłem z dołu rozgrzebywać trochę gruzu, żeby dostać się troszkę głębiej. Odsunąłem z trudem, wyrwane z deptaka kostki brukowe oraz parę cuchnących materaców i szybko cofnąłem się.

Fragment anonimowych zwłok, które mi się ukazały, były, na moje oko, kilkudniowe.

Musiała być kiedyś ładną dziewczyną.

Zmieniłem miejsce poszukiwań, choć zebrała się już grupka znajomych mi z twarzy ludzi, takich jak ja, zbieraczy. Szukali resztek jedzenia, cokolwiek, co mogło się przydać do przeżycia w mieście.

 Wszystko stało się dość nagle. Zawiesił się mój komputer, z którego miałem wysłać dane statystyczne na temat szerzenia się chorób dawno zapomnianych. Głównie dzięki szczepionkom. Ale krzywa zachorowań niepokojąco rosła w górę. Ten raport miałem wysłać. I nie wysłałem. Początkowo przypuszczałem, że to mały blackout, jakiś błąd, hakerzy. Nie miałem pojęcia.

Nazywam się Fryderyk Kępiński, ale zwracano się do mnie Fredy. Analityk

Fredy to, Fredy tamto. Byłem niezły w swoim zawodzie, a tymczasem strefy wolne od sieci, roztaczały się na coraz to inne dzielnice i siadała elektronika. I Fredy był bezradny.

Ci, co mogli, ciągnęli do przyległych wsi. Ale one się zorganizowały, powstały lokalne milicje, które po prostu, czasem brutalnie, odganiały przyjezdnych.

 Grzebałem cierpliwie, wypatrując coś interesującego i dziękowałem, że jestem zdrowy.

Bo po bezużytecznej w większości elektronice, wybuchały ogniska zachorowań zarówno wśród dzieci jak i dorosłych. W związku z tym, miasto otoczono kordonem sanitarnym, powstały szpitale polowe, ubywało ludzi. Głownie dzieci i starszych.

Obserwowałem to z trwogą.

Ooo, prawdziwy skarb. Znalazłem dziecięcą latarkę na korbkę! I chipsy, które pochłonąłem ukradkiem.

Z grzebaniem zmarłych nie dawali sobie rady. O ile na ulicach wojsko na bieżąco sprzątało, to z mieszkań bloków, kamienic, unosił się silny fetor.

Unikałem tych miejsc.

No, na prawdę niewielka awaria – jak przekazywano z głośników, krążących po mieście samochodów starszej generacji. A jaki bajzel.

Przestępczość kwitła, wiadomo, lecz czułem się dość bezpiecznie. W kilka dni po awarii pozbyłem się wszystkiego, co miało jakąś wartość. Pieniądze, oszczędności gdzieś przepadły.

Stałem się kloszardem. Dla wielu lumpem. I po pewnym czasie takim się czułem.

Wygrzebałem zawilgotniały zeszyt do historii z czwartej klasy. O patriotyzmie. Nabazgrane słowa piosenek, coś o fladze, teraz upaćkanej majonezem. O herbie. Przeczytałem z bólem głowy, te krzywe litery, zdania bez interpunkcji, ale jak dotarłem do końca, poczułem się raźniej. Taka iskierka.

Tfu, jak śmierdziałem. Wypełniłem wodą pustą flaszeczkę po Bossie, uniosłem nad głowę i czekałem, jak kropla po kropli się opróżni spływając mi po twarzy. 

Słońce stało już wysoko, a ja tylko o jednym batoniku i podgniłym jabłku.

Do mieszkania nie miałem co wracać. Wręcz uciekłem z niego.

W nocy były regularne plądrowania, można było oberwać.

Po chwili odpoczynku, z zapałem rozgrzebywałem mdłe śmieci. No i proszę, niemodny, ale analogowy zegarek. Niestety z rozbitym szkiełkiem. Niedobrze. Gdzie sprawdzić godzinę? To stało się ważne. Słońca przez smog nie było widać. A zmrok zapadał szybko, niebezpiecznie szybko.

I kolejne znalezisko, folia bębenkowa. No i proszę bardzo, zmiętoszone wydanie kieszonkowe kryminału Jo Nesbo, sprzedawane w marketach. 

– Pentagram. – Czytałem. Skonstatowałem z rozczarowaniem. Ale mogę drugi raz. 

Miałem plan. 

Jak zapadnie noc, umoszczę się z dala od smrodu i będę czytał kręcąc korbką. Miałem też zakamuflowaną w kieszeni płaszcza paczkę kopalnioków. Nie jest źle.

Mam taki kącik przy pomniku Zwycięstwa. Bezpieczny, osłaniający od wiatru, szczególnie za betonowym posągiem, wysuniętej do przodu żołnierki z groźną miną. Naprawdę cieszyłem się, że go jeszcze nie zdemontowali.

 Gorzej, gdy nadejdą chłodne noce.

Miałem nadzieję, że wojsko, obrona terytorialna, sanepid, powinny to wnet załatwić. Tylko dotrwać.

Moja upatrzona kupa śmieci może kryć jeszcze wiele skarbów. Na przykład małe radyjko na baterie, mój główny cel poszukiwań. Poza jedzeniem. Bo ciekawy byłem informacji, także z innych regionów, ze świata.

Co się właściwie wydarzyło i doprowadziło do takiego stanu w tym tempie. Może dowiem się coś istotnego? W co mogę uwierzyć. I uspokoić się, albo przerazić na dobre.

Starałem się zachowywać jak większość, nie zwracać na siebie uwagi, nie dopytywać. Nie dołączałem do innych ludzi, bo nie darzyłem ich zaufaniem.

Więc gmerałem sobie w śmieciach sam i na koniec dnia, mój kij zawadził o czerwona, blaszaną puszkę po cukierkach. W środku oczywiście było pusto. Poza pozytywką, która miała grać melodyjkę przy otwieraniu. Ale się zacinała. Czyli wieczór miałem wypełniony. Bo postanowiłem ją naprawić.

Po umoszczeniu legowiska zabrałem się do naprawy pozytywki. Trochę muzyki w tej sytuacji…

Używając odrobiny łoju z własnego ciała (do czego to doszło), nasmarowałem mechanizm i pozytywka w końcu ruszyła. Odsłuchałem melodii kilka razy, przenosząc się myślami do innego świata.

I na moje nieszczęście, ktoś tę muzyczkę usłyszał.

Poczułem ostry ból głowy i dalej nic nie pamiętam.

Zawleczono mnie do mojej kupy śmieci. Odebrano mi pozytywkę, zegarek, kopalnioki i latareczkę na korbkę. Kryminał gdzieś się podział. Zostały mi tylko pogniecione karki czwartoklasisty. Byłem tak poobijany, że nie mogłem się ruszać. Nie mogłem nabrać oddechu. Najpewniej żebra. Głowa mi pękała.

I tylko patrzyłem, jak rano podjeżdża spycharka i przysypują mnie oślizgłymi workami i wpychają w górę mdłych śmieci. Płytko oddychając, nuciłem piosenkę z zeszytu ucznia. Wiele razy. Aż przyszli zbieracze.