Sprawa M.

 Wła­śnie za­czął się drugi ty­dzień grud­nia. Sie­dzia­łem w biu­rze. Spraw­dzi­łem w ka­len­da­rzu. Dziś przyj­mo­wa­łem in­te­re­san­tów jako pry­wat­ny de­tek­tyw, a nie poseł. No cóż, jako ty­po­wy par­la­men­ta­rzy­sta ledwo wią­za­łem ko­niec z koń­cem z diety sta­no­wią­cej rów­no­war­tość dwóch śred­nich kra­jo­wych. Mu­sia­łem do­ra­biać jako pry­wat­ny łaps zaj­mu­ją­cy się spra­wa­mi pa­ra­nor­mal­ny­mi. Bury świat za oknem spra­wiał, że przez ro­le­ty są­czy­ło się do środ­ka szare świa­tło. Dzię­ki temu biuro samo z sie­bie do­sto­so­wa­ło się do kon­wen­cji fil­mów noir. Klien­ci uwiel­bia­li ten styl, żyw­cem prze­nie­sio­ny z czar­ne­go kry­mi­na­łu lat czter­dzie­stych. Szary pro­cho­wiec na wie­sza­ku, pa­na­ma le­żą­ca na rogu biur­ka, nie pa­li­łem, więc bra­ko­wa­ło dymu pa­pie­ro­so­we­go, ale za to od­pa­li­łem ka­dzi­deł­ko.

Wła­śnie skoń­czy­łem rozmowę telefoniczną z roztrzęsioną matką, która dzwo­ni­ła, że gdzieś zgubił  jej się syn, Kevin. Ty­po­wa spra­wa, wy­jazd do Egip­tu na świę­ta, za­mie­sza­nie na lot­ni­sku, chło­pak był i nagle po od­pra­wie pasz­por­to­wej oka­za­ło się, że go nie ma. Szyb­ko spi­sa­łem dane: adres za­miesz­ka­nia War­sza­wa, Ostro­bram­ska 77, uro­dzo­ny w roku 1990, szczu­pły blon­dy­nek. Matka prze­sła­ła mi eme­me­sem zdję­cie po­tom­ka, które no­si­ła przy sobie w port­fe­lu. Zdaje się nie było naj­ak­tu­al­niej­sze, bo pa­trzył z niego na mnie sze­ścio­la­tek. Wzią­łem tę spra­wę, choć nikt nie obie­cy­wał, że bę­dzie łatwo.

Wtedy po­ja­wi­ła się ona. Po­win­na być nie­zna­jo­mą ema­nu­ją­cą mro­kiem i sek­sa­pi­lem. Za­czę­ła nawet do­brze, bo usia­dła na biur­ku za­kła­da­jąc nogę na nogę, ale po pierw­sze  zna­łem ją z sejmu, a po dru­gie strze­li­ła sel­fi­ka ro­biąc kar­pi­ka.

– Wy­czes sty­lów­ka – rzu­ci­ła wy­raź­nie za­do­wo­lo­na.

– Klau­dia, nie po oczach z tym fle­szem!

– Mar­cin, po co ta hi­ste­ria? Muszę dbać o moich fol­lo­wer­sów. Bez ak­tu­al­nych fotek nie ma fejsa i in­sta­gra­ma.

– A do­wiem się, co cię tu do mnie spro­wa­dza?

– Spoko, jak tylko skoń­czę ozna­czać lo­ka­li­za­cję i ak­tu­ali­zo­wać sta­tus.

– Niech i tak bę­dzie – mruk­ną­łem zre­zy­gno­wa­ny.

– Zo­sta­łam po­trak­to­wa­na po sek­si­stow­sku…

– Zgłoś to po­li­cji, ewen­tu­al­nie przyjdź do mnie, kiedy mam tu zmia­nę jako poseł. Teraz je­stem de­tek­ty­wem i nie zaj­mu­je się ta­ki­mi spra­wa­mi.

– Ko­lej­ny dowód na to, że męż­czyź­ni są niż­szą i mniej in­te­li­gent­ną formą życia.

– Ob­ra­żać, to mnie mo­żesz w sej­mie, tutaj wy­pra­szam sobie takie.

– Spuść te­sto­ste­ron i słu­chaj uważ­nie. Wy­sła­łam list do Mi­ko­ła­ja, za­ży­czy­łam sobie tego. – Po­da­ła mi zdję­cie. – Jed­nak nie do­sta­łam pre­zen­tu na mi­ko­łaj­ki. Nie ulega wąt­pli­wo­ści, że to spo­sób upo­ko­rze­nia mnie jako ko­bie­ty. Masz usta­lić kto za to od­po­wia­da.

– To bę­dzie kosz­to­wa­ło – ostrze­głem uczci­wie.

– Nie szko­dzi. Jak usta­lisz kto jest winny, to do­ci­snę go po­zwa­mi i ten wy­da­tek mi się zwró­ci.

 

Moi in­for­ma­to­rzy dali mi cynk, że pre­zen­ta­mi na mi­ko­łaj­ki i gwiazd­kę, zaj­mu­ją się elfy. Ama­tor pew­nie by po­je­chał na bie­gun pół­noc­ny do fa­bry­ki pre­zen­tów. Na szczę­ście byłem do­brze po­in­for­mo­wa­nym za­wo­dow­cem i wie­dzia­łem, że jeśli elfy mają w czymś udział, to do­kład­ne in­for­ma­cje na ten temat znaj­dę u Leny uży­wa­ją­cej ty­tu­łu Loc'lah, czyli mó­wiąc po ludz­ku Pani Je­zio­ra. Wsia­dłem do mo­je­go zie­lo­ne­go ja­gu­ara XF i po­je­cha­łem na Ma­zu­ry nad Je­zio­ro Nidz­kie. Jedna z pro­wa­dzą­cych nad nie dróg wy­glą­da­ła jak ty­po­wy pro­jekt, który nagle stra­cił do­fi­nan­so­wa­nie. Ele­ganc­ka kost­ka ury­wa­ła się ni z tego, ni z owego, zaś po­mię­dzy nią a je­zio­rem stało kilka drzew. Ktoś, kto czę­ściej za­glą­dał­by w to miej­sce i miał wy­ostrzo­ny zmysł ob­ser­wa­cji, do­znał­by dy­so­nan­su po­znaw­cze­go. Parę mie­się­cy temu, latem stały tam po­tęż­ne dęby, dziś zaś dwie stare sosny. Mnie to nie dzi­wi­ło, al­bo­wiem wie­dzia­łem, iż do­stę­pu na wyspę bro­nią entowie – straż­ni­cy. Wy­sia­dłem z sa­mo­cho­du, bio­rąc przy­go­to­wa­ną wcze­śniej re­kla­mów­kę. Pod­sze­dłem do sosen, po­ło­ży­łem ręce na ich korze i po­wie­dzia­łem.

– Ce­ad­mil se­or­ca aep caed. Essea Cra­van­de­ary, ag teaht ime Loc'lah. – Co ozna­cza­ło, „Wi­taj­cie sio­stry z gaju. Je­stem Czer­wo­ny Lis, przy­by­łem do Pani Je­zio­ra”.

– No pro­szę, wścib­ski czło­wiek wró­cił – od­rze­kła prawa sosna.

– Pani nie po­in­for­mo­wa­ła nas o twym przy­by­ciu – do­da­ła lewa.

– Ale jak mnie­mam nie za­bro­ni­ła mnie wpusz­czać?

– Py­ta­nie, po co ty tutaj przy­je­cha­łeś?

– Żeby po­roz­ma­wiać. Mam też pre­zen­ty dla was.

– Pre­zen­ty dla nas? – Prawa sosna za­in­te­re­so­wa­ła się moimi sło­wa­mi.

– Dla was. – Wy­cią­gną­łem z re­kla­mów­ki dwa ki­lo­gra­mo­we worki na­wo­zu dla igla­ków.

– Je­steś miły, pu­ści­my cię dalej – orze­kły sosny.

 

Drze­wa roz­stą­pi­ły się, jed­no­cze­śnie otwie­ra­jąc ma­gicz­ną ba­rie­rę. Droga, która przed chwi­lą ury­wa­ła się, teraz prze­cho­dzi­ła płyn­nie w most. Na jego końcu wznosił się zaj­mu­ją­cy całą wyspę zamek. Wszyst­kie wi­docz­ne teraz kon­struk­cje wy­ko­na­no na elfią modłę z bia­łe­go mar­mu­ru. Wsia­dłem do sa­mo­cho­du i ru­szy­łem dalej.

 

Za­par­ko­wa­łem na po­zio­mie lo­chów gdzie urzą­dzo­no par­king. Mój zielony ki­ciuś wy­róż­niał się no­wo­cze­sno­ścią po­śród in­nych sto­ją­cych tu aut. Elfy, to es­te­ci i nie były prze­ko­na­ne do współ­cze­snej mo­to­ry­za­cji, sta­wia­jąc ponad nią ame­ry­kań­skie sa­mo­cho­dy z lat sie­dem­dzie­sią­tych. Le­d­wie wy­sia­dłem, ka­mer­dy­ner zja­wił się ni­czym duch i po­pro­wa­dził mnie do wiel­kiej ja­dal­ni, w któ­rej Lena oto­czo­na służ­bą i dwo­rza­na­mi wy­da­wa­ła ostat­nie dys­po­zy­cje, oraz oso­bi­ście oce­nia­ła prób­ki po­traw do uczty w noc Mi­di­nva­eme.

– Bądź po­zdro­wio­na, Loc'lah, niech pięk­no i szczę­ście nie od­stę­pu­ją cię nigdy.

– Witaj, Cra­van­de­ary. Jak mnie­mam twe od­wie­dzi­ny nie są zwią­za­ne z próbą wpro­sze­nia się na świę­to zi­mo­we­go prze­si­le­nia.

– Nie śmiał­bym. Cel mej wi­zy­ty jest znacz­nie bar­dziej przy­ziem­ny. Pro­wa­dzę spra­wę, która może do­ty­czyć twych pod­da­nych.

– Prze­rwa od sma­ko­wa­nia tego wszyst­kie­go do­brze mi zrobi. – Lena wsta­ła od stołu. – Przejdź­my się.

– Tak, pani.

 

Loc'lah pro­wa­dzi­ła przez roz­świe­tlo­ne krysz­ta­ło­wy­mi ży­ran­do­la­mi ko­ry­ta­rze i prze­szklo­ne ga­le­rie swego pa­ła­cu, aż na jeden z dzie­dziń­ców. Zgod­nie z pa­nu­ją­cą tu ety­kie­tą mil­cza­łem do czasu, aż sama za­py­ta­ła.

– Jakie spra­wy spro­wa­dza­ją Czer­wo­ne­go Lisa do tej ostoi.

– Moja klient­ka nie otrzy­ma­ła pre­zen­tu na mi­ko­łaj­ki.

– A co to ma z nami wspól­ne­go?

– In­for­ma­to­rzy su­ge­ru­ją, iż wy­ko­nu­je­cie pre­zen­ty dla świę­te­go Mi­ko­ła­ja.

– Nie­któ­re to i ow­szem, ale sam ro­zu­miesz… – Zna­czą­co za­wie­si­ła głos.

– Ro­zu­miem, a czy twoi pod­da­ni pra­co­wa­li nad czymś takim? – Po­da­łem jej zdję­cie.

– Nie – od­rze­kła po chwi­li za­sta­no­wie­nia. – To tan­de­ta, praw­do­po­dob­nie ma­sów­ka, a my je­ste­śmy ar­ty­sta­mi, in­dy­wi­du­ali­sta­mi i es­te­ta­mi. Ko­cha­my pięk­no, a nie od­la­ne byle jak pta­szy­ska ze sre­bra.

– Kto więc mógł się czymś takim zaj­mo­wać?

– Nie tylko my pra­cu­je­my dla Mi­ko­ła­ja. Co praw­da po­moc­ni­ków Mi­ko­ła­ja na­zy­wa się el­fa­mi, ale kur­du­plo­wa­ty wy­gląd i idio­tycz­ne czap­ki zdra­dza­ją ich praw­dzi­wą rasę. Sam po­wiedz, czy ja mo­gła­by nosić pseu­dosz­laf­my­cę z pom­po­nem?

– Oczy­wi­ście, że nie, wasza wy­so­kość.

Lena na swe ide­al­ne blond włosy na­kła­da­ła je­dy­nie dia­dem z sza­fi­rem. Jeśli mó­wi­ła praw­dę, a nie mia­łem po­wo­du by jej nie wie­rzyć, po­wi­nie­nem je­chać na Śląsk.

– Dzię­ku­ję pani, za po­świę­co­ny mi czas.

– Już nas opusz­czasz?

– Tak pani, twym sło­wom ufam i wiem, że roz­wią­za­nia za­gad­ki muszę po­szu­kać w zu­peł­nie innej czę­ści Pol­ski.

– Za­sko­czy­łeś mnie – rze­kła szcze­rze. – My­śla­łam, że przy­by­łeś z jego po­wo­du. – Wska­za­ła usta­wio­ną w kon­cie dzie­dziń­ca klat­kę z ja­kimś roz­czo­chrań­cem.

– O ile to nie jest Kevin, to nie sta­no­wi obiek­tu mego za­in­te­re­so­wa­nia.

– Spy­taj go?

– Za twoim po­zwo­le­niem pani. – Pod­sze­dłem do klat­ki.

– Hej ty tam! Jak się na­zy­wasz?

– Je­stem eko­lo­giem, mu­sisz mi…

– Jak masz na imię?

– Ry­szard.

– Aha. – Od­wró­ci­łem się i wróciłem do Leny.

– Czło­wie­ku pomóż mi, oni chcą mnie spa­lić na sto­sie! – krzy­czał roz­czo­chra­niec.

 

Nie­wąt­pli­wie Ry­szard miał rację, al­bo­wiem na środ­ku dzie­dziń­ca elfy sta­ran­nie ukła­da­ły po­la­na, a jed­nym z ele­men­tów świę­to­wa­nia Mi­di­nva­eme było skła­da­nie ofiar, acz­kol­wiek za­zwy­czaj wy­ko­rzy­sty­wa­no do tego celu owoce, ja­kieś po­tra­wy, z rzad­ka zwie­rzę­ta. Choć to nie była moja spra­wa, nur­to­wa­ło mnie za­gad­nie­nie, czym on za­słu­żył na swój los?

– Pró­bo­wał blo­ko­wać cię­ża­rów­ki, wio­zą­ce nowe bloki mar­mu­ru do roz­bu­do­wy mojej re­zy­den­cji. – Lena od­po­wie­dzia­ła na nie­za­da­ne prze­ze mnie py­ta­nie.

– Chciał kasy za za­koń­cze­nie pro­te­stu?

– Szyb­ko ko­ja­rzysz fakty, Czer­wo­ny Lisie.

– Tego wy­ma­ga mój fach. – Skło­ni­łem się grzecz­nie.

– Ko­cham twój umysł. – Pani Je­zio­ra de­li­kat­nie do­tknę­ła dło­nią mojej twa­rzy. – Wie­rzę, że kie­dyś znaj­dziesz dla mnie ten pier­ścień, który włada wszyst­ki­mi. – Po­ca­ło­wa­ła mnie.

– Oczy­wi­ście, zro­bię, co w mojej mocy.

– A teraz już jedź.

 

Kilka go­dzin póź­niej do­tar­łem w oko­li­ce krań­co­wo różne od ma­zur­skich je­zior. Za­par­ko­wa­łem przed czymś, co wy­glą­da­ło jak ruiny wiel­kiej huty. W moją stro­nę zbli­żał się osob­nik, na pierw­szy rzut oka wy­glą­da­ją­cy jak zło­miarz zaj­mu­ją­cy się od­zy­ski­wa­niem me­ta­li ko­lo­ro­wych z ulicz­nych koszy.

– Czego tu? – wark­nął.

– Je­stem Cra­van­de­ary i chciał­bym po­roz­ma­wiać z Błyst­kiem.

– Po­cze­kaj tu, a ja po­wia­do­mię kogo trze­ba.

 

Kwa­drans póź­niej wraz z dwoma straż­ni­ka­mi, pół­to­ra metra wzro­stu za to jakiś metr osiem­dzie­siąt w ba­rach, zje­cha­łem do pod­zie­mi. Potem jesz­cze dobry ki­lo­metr spa­ce­ru po­mo­stem wio­dą­cym nad ha­la­mi fa­brycz­ny­mi i zna­la­złem się przed ob­li­czem Błyst­ka. Szef pol­skich kra­sno­lu­dów, wy­glą­dał jak krzy­żów­ka sza­lo­ne­go na­ukow­ca z dy­rek­to­rem kor­po­ra­cji: roz­czo­chra­na fry­zu­ra, sza­leń­stwo w oczach, mo­nokl z wy­świe­tla­czem prze­zier­ni­ko­wym, biały far­tuch, spodnie w kan­cik, pan­to­fle wy­czysz­czo­ne na błysk, tuzin asy­sten­tek.

– Ki dia­beł cię tu hyclu przy­gnał?

– Spra­wa mojej klient­ki.

– Aby na pewno? Czy ty teraz nie ro­bisz przy­pad­kiem w sej­mo­wej ko­mi­sji śro­do­wi­ska? Pew­nie chcesz mi tu eko­lo­gię wpro­wa­dzać?

Po­wiódł ręką po nie­speł­nia­ją­cych unij­nych norm nie­le­gal­nych ha­lach, gdzie wę­giel z nie­le­gal­nych ko­pal­ni spa­lał się w nie­le­gal­nych pie­cach hut­ni­czych.

– Je­stem tu pry­wat­nie. Je­dy­ne co mnie in­te­re­su­je, to czy wy­ko­ny­wa­li­ście dla Mi­ko­ła­ja to. – Po­ka­za­łem mu zdję­cie z wy­ma­rzo­nym pre­zen­tem klient­ki.

– Może, bo ja wiem? Szy­szecz­ko pomóż Czer­wo­ne­mu Li­so­wi – rzu­cił do jed­nej z asy­sten­tek, pry­wat­nie swo­jej córki.

 

Szy­szecz­ka była ty­po­wą no­wo­cze­sną kra­sno­lud­ką, która mo­gła­by od­na­leźć się w ludz­kim korpo, szpil­ki, ża­kiet, biała ko­szul­ka z po­tęż­nym de­kol­tem, co nor­mal­ne przy jakiś stu dwu­dzie­stu cen­ty­me­trach ob­wo­du klat­ki pier­sio­wej, oku­la­ry pod­kre­śla­ją­ce in­te­lek­tu­alizm, nie­od­łącz­ny ta­blet, kucyk, tylko za­ło­żo­na na ba­kier czer­wo­na czap­ka z pom­po­nem i kilof za pa­skiem były ukło­nem w stro­nę tra­dy­cji.

– Da mi zdję­cie.

– Pro­szę bar­dzo.

– Chyba z el­fa­mi nie­daw­no się spo­ty­kał, bo czuć go lesz­czem – rzu­ci­ła do mnie marsz­cząc nos.

– Nie po­twier­dzam, nie za­prze­czam.

– Za to ja mogę po­twier­dzić. Ro­bi­li my te so­ko­ły dla Mi­ko­ła­ja. Krót­ka seria, le­d­wie kil­ka­na­ście tych po­sre­brza­nych cy­no­wych kur­cza­ków po­szło na pre­zen­ty. Jak ktoś nie do­stał, to trza z Mi­ko­ła­jem wy­ja­śniać.

– Dzię­ku­ję za pomoc i nie prze­szka­dzam w pracy.

– Czeka chwi­lę. – Szy­szecz­ka zła­pa­ła mnie za rękę. – Gdyby kie­dyś zna­lazł ten pier­ścień, co włada in­ny­mi, to pa­mię­ta, że ja się umiem od­wdzię­czyć. – Wzięła głęboki oddech, a górny guzik bluz­ki strze­lił sze­rzej od­sła­nia­jąc de­kolt.

– Będę miał to na uwa­dze.

 

Dwa dni póź­niej w moim biu­rze po­ja­wi­li się świę­ty Mi­ko­łaj i anio­łek. Świę­ty ubra­ny był jak pa­triar­cha któ­re­goś ze wschod­nich ko­ścio­łów, anio­łek zaś zma­te­ria­li­zo­wał się w sty­li­za­cji przy­po­mi­na­ją­cej biz­nes­me­na, acz­kol­wiek nie tylko ko­szu­lę, ale i gar­ni­tur, buty, kra­wat, miał śnież­no­bia­łe.

– Witam panów – za­czą­łem grzecz­nie.

– Niech bę­dzie po­chwa­lo­ny – od­po­wie­dział Mi­ko­łaj.

– Czo­łem – rzekł anio­łek.

– Ro­zu­miem, iż teraz macie na­pię­ty har­mo­no­gram, toteż dzię­ku­ję za przy­by­cie. Po­sta­ram się nie zająć za wiele czasu.

– Je­ste­śmy za­wsze go­to­wi pomóc. – Mi­ko­łaj, po­ło­żył rękę na sercu.

– Moja klient­ka pro­si­ła o taki pre­zent. – Po­da­łem świę­te­mu zdję­cie. – Nie otrzy­ma­ła go, choć zo­stał wy­pro­du­ko­wa­ny.

– Anioł­ku, ty masz lep­szą głowę do tych rze­czy…

– Było parę zle­ceń na takie fi­gur­ki. Wszyst­kie, które miały zo­stać wy­sła­ne w mi­ko­łaj­ki, zo­sta­ły do­star­czo­ne.

– Czyli Klau­dia do­sta­nie swo­je­go w wi­gi­lij­ną noc?

– Klau­dia… – Anioł spoj­rzał na mnie i po­czu­łem, jak od­czy­tał resz­tę jej da­nych z mych myśli. – Nic od Mi­ko­ła­ja nie do­sta­nie, al­bo­wiem nie za­słu­ży­ła.

– Ona jest in­ne­go zda­nia.

– Co! Ja­kiem Woj­ciech Rzę­dzian, sta­ro­sta Wą­so­czy, po­rucz­nik lek­kiej cho­rą­gwi aniel­skiej, przy­się­gam na Pana na­sze­go naj­wyż­sze­go, któ­re­go imie­nia mam bro­nić, iż prę­dzej pie­kło za­mar­z­nie, jak ona od nas pre­zent w tym roku do­sta­nie!

Krzy­cząc te słowa anioł ze­rwał się z krze­sła i zmie­nił po­stać, już nie wy­glą­dał na eks­cen­trycz­ne­go biz­nes­me­na. Biały gar­ni­tur znikł za­stą­pio­ny zło­tym kon­tu­szem, na pier­si Rzę­dzia­na błysz­czał srebr­ny pan­cerz, a w ręku ża­rzy­ła się ogni­sta sza­bla. Wo­la­łem do­ce­nić siłę jego ar­gu­men­ta­cji, niż do­pu­ścić by użył ar­gu­men­tu siły.

– Ro­zu­miem i prze­ka­żę klient­ce.

– Czy mo­że­my wró­cić do na­szych zajęć? – Mi­ko­łaj kie­ro­wał to py­ta­nie do anioł­ka.

– Myślę, że jak naj­bar­dziej. – Przy biur­ku znów za­siadł biz­nes­men w bieli.

– Dzię­ku­je za pomoc i życzę…

Drzwi do biura otwo­rzy­ły się na oścież i sta­nę­ła w nich Klau­dia. W ręku miała włą­czo­ne­go smart­fo­na, a w oczach furię.

– Wy­pusz­czasz tych dwóch bez mo­je­go pre­zen­tu!

– Wy­ja­śniam spra­wę. – Pró­bo­wa­łem ją uspo­ko­ić.

– Nie po­zwo­lę na to!

Od tego mo­men­tu zda­rze­nia przy­spie­szyły. Ko­bie­ta rzu­ci­ła w Mi­ko­ła­ja czosn­kiem, anioł Rze­dzian przy­brał szla­chec­ką formę i ru­szył z nie­kry­tym za­mia­rem roz­sie­ka­nia mojej klient­ki. Nie mo­głem na to po­zwo­lić, wbie­głem więc mię­dzy nich.

– Stać! – za­wo­łał świę­ty.

– Choć uszy i nos tej żmii ode­tnę. – Sza­bla anio­ła krę­ci­ła w po­wie­trzu młyn­ki.

– Odejdź­my stąd w po­ko­ju. Prze­bacz jej, świę­ta idą. – Mi­ko­łaj mówił to spo­koj­nym gło­sem.

– Niech tak się stanie.

 

Zni­kli w jed­nej chwi­li. Ja zaś ob­ją­łem pła­czą­cą Klau­dię.

– Mój pre­zent – szlo­cha­ła.

– Kupię ci coś pod cho­inę. Bę­dzie faj­nie zo­ba­czysz.

– Chciała­bym w takim razie, ten pier­ścień co włada wszyst­kim in­ny­mi.

– Po­szu­kam na por­ta­lach au­kcyj­nych, ale ni­cze­go nie obie­cu­ję.

– W takim razie może pój­dziesz ze mną na świą­tecz­ną im­pre­zę?

– Chęt­nie, a dokąd idzie­my?

– Na Ostro­bram­ską 77 do Ke­vi­na.

– Super.

 

Nic Klau­dii nie mó­wi­łem, ale skoro po­mo­gła mi w spra­wie Ke­vi­na, to znaj­dzie pod cho­in­ką tego swo­je­go srebr­ne­go so­ko­ła. Kupię go jej i pod­rzu­cę jeszcze przed pasterką. W końcu w świę­ta każ­de­mu na­le­ży się odro­bi­na szczę­ścia i świadomość, że gdzieś tam jest ktoś kto o nas myśli.