- Opowiadanie: katia72 - Krondus

Krondus

Urodzinowe stridugatki :) Tekst napisany z okazji czterdziestych urodzin. Kiedyś, dawno temu, kiedy jeszcze byłam młoda, obiecałam sobie, że zacznę pisać po czterdziestce, zaczęłam niecałe trzy lata wcześniej i mam nadzieję, że po czterdziestce nie przestanę... Opowiadanie, obawiam się, że wyszło za bardzo zakręcone i na granicy absurdu, ale i tak nie katiuję :) Ilustracja mojego autorstwa.

Ps. Wiem, że taki trochę niedobry moment na publikację długich tekstów, więc z góry bardzo dziękuję za komentarze.

Dyżurni:

Finkla, bohdan, adamkb

Oceny

Krondus

 

Do Krondus dotarłem już po zmierzchu. Pociąg spóźnił się ponad trzy godziny, z których dwie ostatnie przespałem, wjechał na stację zbyt szybko i ostro zahamował, na tyle ostro, że na szczęście się obudziłem i pospiesznie wygramoliłem na tonący w półmroku korytarz. Konduktor wyrwał mi walizkę, po czym niemalże rzucił ją na peron. Byłem jedynym wysiadającym. Gwizd, świst, zawirowanie powietrza i pociąg zniknął w – nie miałem pojęcia dlaczego – ogrodzonym kolczastym drutem, ciemnym lesie; dżdżownica połykana przez wygłodniałe pisklę kosa.

Podniosłem walizkę, pomarszczoną własność mojej jeszcze bardziej pomarszczonej babci, mrugnąłem, wysmarkałem nos i ruszyłem w kierunku błyszczących w oddali światełek. Krondus to mała wioska, nie powinienem zabłądzić. Tak czy inaczej, było mi zimno, głodno i trochę smutno. Dostałem tu niezłą fuchę, ale rodzina, pies, koledzy, oni wszyscy zostali gdzieś hen daleko i pewnie odwiedzę ich dopiero na święta, jeśli nie będzie strasznych mrozów, a jeśli będą, to nie prędzej niż na wiosnę.

Kamyki i piach chrzęściły mi pod butami, wiatr targał chude, prawie pozbawione liści gałęzie nienaturalnie wysokich drzew, a ja spoglądałem to w prawo, to w lewo. Ni żywej duszy, ni zwierzęcia, ni ptaka. Dziwnie pusto. Tylko ten wiatr. Raz poganiał, by po chwili pchać do tyłu. Doszedłem do rozwidlenia ulicy Suchej, skręciłem w prawo w Błotną. I rzeczywiście wdepnąłem w coś nieprzyjemnego, klejącego się do podeszew i śliskiego. Błoto? To chyba nie było zwyczajne błoto. Na szczęście na końcu Błotnej stał wyróżniający się wielkością na tle sąsiednich domów budynek, zapewne, a przynajmniej taką miałem nadzieję, pensjonat, w którym opłacił dla mnie pokój mój przyszły pracodawca.

Nie myliłem się, gdy wreszcie stanąłem przed pomalowanymi na jasnożółto drzwiami, ujrzałem małą, srebrną tabliczkę z wygrawerowanym napisem: „Witaj, przybyszu spragniony miękkiego łóżka i ciepłego obiadu”. Zastukałem trzykrotnie kołatką. Odczekałem. Ponownie zastukałem, też trzy razy. Minęło parę sekund i ostrożnie nacisnąłem klamkę. Otwarte. Wytarłem buty o szorstki, mocno zabłocony chodniczek, wycieranie niewiele im pomogło, i wszedłem do środka.

Całkiem sporych rozmiarów recepcja o ścianach obklejonych papierową tapetą, podrapaną w częściach dolnych. Podszedłem do lady i już miałem nacisnąć dzwonek, gdy do moich uszu dobiegł piskliwy głosik:

– Pani Sztokins wyszła do toalety.

Obróciłem i ujrzałem siedzącą na skórzanej kanapie, to na pewno nie była prawdziwa skóra, dziewczynkę, dziesięć, może dwanaście lat. Obok niej leżało nieznane mi zwierzę – trochę podobne do sarny, podkulone przednie kończyny, ale nie zakończone racicami, lecz raczej czymś przypominającym królicze łapy, długa kręta szyja i mała głowa o wielkich oczach. Patrzyło na mnie nieufnie, ale nie wrogo, lecz przyjaźnie.

– Usiądź, bo to trochę potrwa.

– Jak masz na imię? – zapytałem.

– Ma niecały rok, ale już chyba więcej nie urośnie.

– Co to za zwierzę?

– Stridugatka. One żyją tylko w Krondus.

– Jak masz imię? – powtórzyłem pół tonu głośniej.

– Nazwałam ją Biluba. Ładnie, prawda? Biiiluuuuuuuuba. Akcent na pierwszą sylabę, a potem wyciągniecie „u”. Spróbujesz?

– Biluubaa.

– Oj, za krótkie „u”, za długie „a”.

– Ale jak ty masz na imię? – Nie dawałem za wygraną, tak czy inaczej, czując się coraz bardziej nieswojo.

– Biiiluuuuuba lubi, kiedy drapie się ja za lewym uchem, ale tylko za lewym, gdy… Nieważne. Chcesz ją podrapać?

– Nie.

Zwierzę podniosło łeb, prychnęło i zmrużyło powieki.

– Niedobrze, niedobrze. – Dziewczynka założyła nogę na nogę i zaczęła machać prawą stopą.

Dopiero wtedy zauważyłem, że nie ma na sobie butów.

– Pan Brork? Spóźnił się pan.

Odwróciłem z powrotem w kierunku lady. Wyjątkowo chuda, chyba ze dwie głowy niższa ode mnie kobieta, wystrojona w obcisłą garsonkę w kolorze zgniłej zieleni wbijała wzrok w kieszeń mojej kurtki, a konkretnie w plamę po majonezie, której dorobiłem się, wcinając przyszykowane przez matkę kanapki z żółtym serem i sałatą.

– Tak, przepraszam. To przez pociąg – wymamrotałem, czując, że się czerwienię.

– Spóźnił się pan i pana pokój został już, niestety, zajęty.

– Jak to za… zajęty? – wyjąkałem.

– Przez pana Drocka. Wyjątkowa sytuacja, ale niech się pan aż tak strasznie nie martwi. Mimo tej późnej godziny przygotuję panu inny pokój. Na strychu, ale za to większy i cichszy, a podejrzewam, że chce się pan dobrze wyspać przed pierwszym dniem w pracy, prawda?

– Tak, tak, oczywiście. – Na moment zamilkłem, po czym dodałem: – Dziękuję.

Pani Sztokins uśmiechnęła się szeroko, odgarnęła z czoła kosmyk włosów i powiedziała:

– Proszę, panie Brork. Idę na górę, a pan może… Wikra, zrób panu trochę miejsca.

– On nie chciał pogłaskać Biiluuby.

Przez ułamek sekundy wydało mi się, że oczy kobiety rozbłysły czerwienią.

– Jeszcze jedno, panie Brork, za te ślady, które zostawił pan na posadzce, będę musiała pana pracodawcę obciążyć dodatkowym kosztem.

Nic nie odpowiedziałem, przełknąłem tylko ślinę i ze zwieszoną głową podreptałem w stronę kanapy. Wikra najpierw rzuciła mi podejrzliwe spojrzenie, zmarszczyła czoło, po czym wzięła stridugatkę na kolana i przesunęła się na lewy brzeg. Przycupnąłem na prawym, umieszczając walizkę między nogami.

– Jaka brzydka torba. Wygląda jak zdechła żaba.

– Zdechła żaba? – powtórzyłem, nie mając pojęcia, w jaki sposób moja walizka mogła komukolwiek skojarzyć się ze zdechłą żabą.

– Ja nigdy nie widziałam żaby ani żywej, ani martwej, no tak, wiesz… Tylko rysunki w książce zachlapanej… – Ponownie zawiesiła głos, uniosła lewą brew, po czym dokończyła, niemalże szepcząc: – Sosem pomidorowym.

Stridugatka wydała z siebie dźwięk będący czymś pośrednim między piskiem a jękiem. Już miałem zapytać Wikrę, jak to możliwe, że nigdy nie widziała żaby, kiedy do recepcji wtargnęła pani Sztokins.

– Pokój gotowy, tylko niechże pan wreszcie zdejmie te zabłocone buciory. Czyszczenie chodnika kosztuje fortunę.

Nie chciałem zdejmować butów, w pośpiechu przed wyjazdem założyłem dziurawe skarpety, z prawej wystawał mi mały palec, z lewej pięta, ale, przecież nie miałem innego wyjścia. Ta kobieta patrzyła na mnie, jakby wybił jej połowę rodziny. Powoli rozsznurowałem trzewiki i ponownie czując, że moje policzki płoną, wyjąłem z butów stopy. Wikra wykrzywiła usta w ironicznym uśmieszku, pani Sztokins zmarszczyła nos, a Biluba kichnęła. Raz, drugi, trzeci, a kichała prawie tak samo, jak człowiek. Podniosłem się i z trzewikami w jednej ręce i walizką w drugiej pomaszerowałem w stronę schodów.

 

***

Pokój był rzeczywiście duży, ale strop miał położony tak nisko, że jedynie na środku pomieszczenia mogłem się wyprostować bez uderzania głową w sufit. Znajdowało się tu wąskie łóżko, jednodrzwiowa szafa, biurko, dwa krzesła o metalowych nogach i pod maleńkim oknem coś w rodzaju olbrzymiego legowiska dla psa.

Położyłem walizkę na szarym dywanie w czarne zygzaki i podszedłem do okna. Pokryta łuszczącą się, żółtą farbą rama i brudna szyba. Wyjrzałem na zewnątrz. Ulica, ta, którą jeszcze, spojrzałem na zegarek, godzinę temu brodziłem w błocie, dom ogrodzony metalowym płotem, drzewo, wszystko tonące w lekko fioletowej poświacie rzucanej przez zamocowaną na drewnianym słupie lampę. Westchnąłem. Późno już. Powinienem iść spać, jutro o siódmej trzydzieści miałem stawić się w gabinecie doktora Rudriga.

Wyjąłem z walizki ręcznik i przybory toaletowe i poczłapałem do mieszczącej się piętro niżej łazienki. Na szczęście nikogo tam nie było, na nieszczęście z kranu leciała prawie że lodowata woda. Pospiesznie się umyłem i trzęsąc się niczym osika, wróciłem na strych.

Wślizgnąłem się pod kołdrę i przytuliłem policzek do poduszki obleczonej w nadmiernie wykrochmaloną poszewkę. Nieprzyjemne uczucie. Dotyk szorstkiego materiału, który w dodatku śmierdział naftaliną. Bądź co bądź, musiałem być chyba bardzo zmęczony, bo mimo tych niedogodności po paru minutach zapadłem w głęboki sen, z którego wybudził mnie dopiero znienawidzony dźwięk budzika.

 

***

Lecznica prowadzona przez doktora Rudriga mieściła się na równoległej do Błotnej ulicy noszącej miano Alei Zdrowia. Na miejsce dotarłem w zabłoconych butach, mimo iż przed wyjściem porządnie je wyszorowałem. Po drodze podobnie jak wczoraj wieczorem nikogo nie spotkałem – ani człowieka, ani zwierzęcia. Sklep spożywczy, który minąłem, otwierali dopiero o ósmej trzydzieści.

– Dzień dobry, panie Brork. – Doktor ubrany w jasnozielony kitel wyciągnął do mnie dużą, mocno owłosioną dłoń.

– Dzień dobry – odpowiedziałem. – Przepraszam, bo… – Spojrzałem znacząco na swoje trzewiki.

– Tak, tak. – Doktor uśmiechnął się, ukazując pożółkłe zęby i brudnoróżowe, górne dziąsła, po czym podał mi tekturowe pudełko. – Proszę otworzyć.

– Dziękuję. – Skinąłem głową i ostrożnie zdjąłem wieko.

Moim oczom ukazały się białe, sznurowane buty, błękitny kitel i czepek w tym samym kolorze.

– Dziękuję – powtórzyłem odrobinę pewniejszym tonem.

– Proszę usiąść. Zaraz wracam.

Doktor wyszedł, a ja zacząłem rozglądać się po gabinecie. Stół do badania, szklane gabloty, a w nich różnego rodzaju sprzęt medyczny. Na ścianach plansze z budową organów – hm, nie rozpoznawałem jakich zwierząt, na pewno nie krowy, ani świni, ani psa. Może kota? Słabo się znałem na kotach, w mojej wiosce nikt ich nie leczył. Poza tym w pomieszczeniu znajdowało się biurko zarzucone papierami, wieszak, a na nim szary płaszcz i dwa jasnozielone kitle, owalne lustro i umywalka.

Podrapałem się po czole, wciągnąłem powietrze głęboko w płuca i w gabinecie pojawił się doktor. Dopiero teraz zauważyłem, że miał wyjątkowo pomarszczoną szyję, trochę jak jaszczurka i nienaturalnie dużą grdykę, która zadziwiająco szybko się poruszała. Niezbyt przyjemny widok.

– To dla ciebie – powiedział, podając mi grubą, wyglądającą na ręcznie składaną książkę w skórzanej oprawie.

Napis „Anatomia stridugatki”, a pod nim rysunek zwierzęcia, oczywiście stridugatki. Rzuciłem w stronę doktora pytające spojrzenie. Zmarszczył brwi, wykrzywił usta w półuśmiechu, po czym bardzo poważnym tonem oznajmił:

– W naszej lecznicy zajmujemy się jedynie stridugatkami.

– Jak to? – wypaliłem, na moment zamilkłem, by dodać spokojniejszym tonem: – Ja mam doświadczenie przede wszystkim z krowami i końmi, znam się trochę na psach i kozach, ale…

Poczułem, że się czerwienię, pot spływał mi po plecach, zaczynałem żałować swojego przyjazdu do Krondus, przecież powinni zamieszczać takie informacje w ogłoszeniu. Oszukali mnie i teraz…

– Co pan taki przerażony? Stridugatki pod względem budowy anatomicznej są podobne, chyba… bardziej do konia niż do krowy. Wszystko jedno. Właśnie po to przyniosłem panu książkę, żeby posiadł pan wymaganą wiedzę. Niech się pan nie boi, nie każę panu od razu, dzisiaj, zajmować się naszymi pacjentkami. Bez obaw.

Chrząknąłem, ale nic nie odpowiedziałem, a doktor, wbijając we mnie wzrok, kontynuował:

– Tydzień powinien panu wystarczyć. Proszę się nie fatygować i przez kolejne dni nie przychodzić do lecznicy, tylko studiować, studiować, studiować… – Zwinął wargi w śmieszny dzióbek, tym razem upodabniając się do indyka, po czym dodał: – I byłoby dobrze, gdyby pan poznał stridugatki tak… tak na żywo, nie tylko z ilustracji. Biluba to bardzo miłe, młode zwierzę. Wikra na pewno pozwoli panu się z nią trochę pobawić. Jedyna uwaga – głaskać za lewym uchem, nigdy za prawym.

– Dlaczego? – zapytałem, mrużąc powieki.

Doktor zaśmiał się, po czym wstał, poklepał mnie po ramieniu i powiedział:

– Idź już, pan, panie Brork, idź. Mam parę spraw do załatwienia, a pan jak najszybciej powinien zaznajomić się z budową przyszłych pacjentek. Mój obecny pomocnik, pan Pigork, w poniedziałek udaje się w długą podróż, hm, on nigdy już tu nie wróci, więc będę pana potrzebował. Sam nie dam sobie rady. Powodzenia.

Przełknąłem ślinę, zacisnąłem dłoń na książce, pokiwałem głową i bez słowa pożegnania opuściłem gabinet.

 

***

Co za dziwne miejsce i dziwni ludzie. Dlaczego nie spotkałem tu jeszcze żadnego normalnego zwierzęcia? Może, póki tak naprawdę jeszcze nie zacząłem pracować, powinienem się rozmyślić, powiedzieć, że mam chorą matkę… No, tak, ona rzeczywiście była chora i między innymi po to, żeby być w stanie pomóc jej trochę finansowo, przyjąłem stanowisko pomocnika weterynarza w Krondus. Tylko… tylko… nie miałem pojęcia, że będę leczył jakieś cudaczne stridugatki. Co to w ogóle za nazwa? Stridugatka – jak idiotycznie to brzmi.

Byłem tak głęboko zatopiony w ponurych rozmyślaniach, że prawie minąłem sklep, a przecież musiałem kupić coś do jedzenia. Drzwi w kolorze hebanu i maleńkie, zasłonięte okno, żadnych napisów poza tabliczką z godzinami pracy. Wszedłem do środka, zastanawiając się, czy tutaj też zostanę czymś nieprzyjemnie zaskoczony. Półki, lada i niska, tęga pani o okrągłej niczym słoneczko twarzy.

– Dzień dobry.

– Dzień dobry. Witamy w Krondus. – Uśmiechnęła się od ucha do ucha, czyniąc twarz jeszcze okrąglejszą. – W czym mogę panu pomóc?

Spojrzałem na jedną półkę – puszki, na drugą – puszki, na trzecią – puszki…

– Ja… poproszę chleb…

Kobieta schyliła się i wyjęła spod lady coś zapakowanego w biało-niebieską folię.

– Ostatnia sztuka, chleb żytni, schowałam go specjalnie dla pana. – Nacisnęła grubym palcem „chleb” i dodała radosnym tonem: – Wciąż miękki.

– Ja… ja… wolę normalny… – Nie dokończyłem, ponownie czując wykwitające na policzkach rumieńce.

– Normalny chleb? To znaczy świeży? Prosto z piekarni? – Sprzedawczyni prychnęła śmiechem. – I co pewnie życzyłby pan sobie jeszcze jajka prosto od kokoszki i mleczko prosto od krówki?

Zacisnąłem wargi, po czym niewiele się zastanawiając, wypaliłem:

– Czy jest tu gdzieś jakiś inny sklep?

– Tak, po drugiej stronie wioski, niedaleko, ze dwadzieścia minut szybkim krokiem. – Na ułamek sekundy zawiesiła głos, uniosła lewą brew i pół tonu ciszej dodała: – Ale tam też są tylko puszki i żarcie w folii. Więc?

Milczałem.

– Więc bierze pan ten chleb czy nie? Próbowałam być miła. Pan Grubek o niego pytał i pani Zmynek, i…

– Tak, tak, poproszę i jakieś mięso, i… ma pani jakiekolwiek mleko i ser?

Obróciła się w stronę półek. Miała bardzo szerokie plecy, potężne uda i między łopatkami dwa rozpięte guziki zbyt obcisłej sukienki w przesadnie jaskrawe kwiatki. Westchnęła ciężko, odwróciła się z powrotem w moim kierunku i położyła na ladzie trzy puszki.

– Wołowina w galarecie, krowie mleko i ser kozi.

Ser kozi w puszce – powtórzyłem w myślach, na głos powiedziałem:

– Dziękuję.

 

***

Siedziałem na łóżku, jadłem kanapkę złożoną z kromki żytniego chleba i odrobiny wołowiny – wołowina okazała się bardzo droga – i przeglądałem podarowaną mi przez doktora książkę. Tomisko nie tylko było ręcznie szyte, ale też ręcznie napisane, z ręcznie wykonanymi ilustracjami. Cacko. Żebym go tylko nie utłuścił. Czyżby to doktor był autorem? Ponownie spojrzałem na okładkę – Tomur Rudrig. No tak, przecież Wikra powiedziała, że stridugatki żyją tylko w Krondus.

Pierwsza strona. Budowa głowy i szyi zwierzęcia. Czaszka, kręg szczytowy… Taka długa szyja, ile to miało kręgów? Tylko siedem, ale jakieś takie nienaturalnie pozawijane i na wysokości trzeciego znajdowało się coś dziwnego z wężykiem, który przebijał skórę i wychylał się na zewnątrz niczym rurka płetwonurka spod powierzchni wody. Krolyszka.

Krolyszka? Zacząłem czytać: „Krolyszka zbudowana jest z nietypowego rodzaju tkanki łącznej, odznaczającej się wyjątkową wrażliwością, w związku z czym narząd powinien być utrzymywany w czystości, regularnie myty i suszony…”. Pod tekstem ilustracja przedstawiająca rzeczywiście jakąś nieznaną mi strukturę – gąbczasta budowa, kształt gruszki i tajemnicza rurka.

Na szczęście reszta organów wydawała się zbliżona do narządów konia. Może jednak dam sobie radę i do jedzenia też się przyzwyczaję? Podrapałem się w podbródek. Tak czy inaczej, wciąż nie miałem pojęcia, dlaczego w sklepie nie było „normalnego” chleba ani mięsa. Chleb z folii miał konsystencję gumy, a mięso z puszki, mimo wysokiej ceny, smakowało jak trawa.

 

***

Nie bacząc na zalecenia doktora, przez cały tydzień nie zbliżałem się ani do Biluby, ani do jej właścicielki, która pałała do mnie nieukrywanym obrzydzeniem i wrogością. Podczas obiadów serwowanych przez panią Sztokins w słabo oświetlonej, śmierdzącej stęchlizną izbie, Wikra, przechodząc obok mojego stolika, rzucała mi pełne nienawiści spojrzenia, po czym napełniała porcelanową, zdobioną złoceniami miskę zieloną papką z puszki i podstawiała ją pod pysk machającej malutkim ogonem Biluby.

Oprócz niej na obiady przychodził pan Drock, który mimo obietnic, że już kolejnego dnia opuszcza „mój” pokój, wcale go nie opuszczał, a ja ciągle stacjonowałem na strychu. Samo jedzenie podawane zawsze punktualnie o siedemnastej piętnaście smakowało lepiej niż przyrządzane przeze mnie kanapki; głównie chyba za sprawą dodawanych do niego palących w język przypraw.

W międzyczasie dowiedziałem się, że zarówno pani Sztokins, jak i pan Drock, a także pozostali mieszkający dłużej niż parę miesięcy w pensjonacie goście, mieli własne stridugatki, które traktowali niemalże lepiej od własnych dzieci – miękkie kojce w pokoju przy oknie, głaskanie, trzymanie na kolanach, spacery, a gdy było zimno wełniany kocyk. Nawet bogaci mieszczanie mniej dbali o swoje przebrzydłe psy miniaturki.

 

***

W poniedziałek szedłem do lecznicy z mocnym postanowieniem poinformowania doktora Rudriga o rezygnacji. Pokój na strychu, brak świeżej żywności, ale przede wszystkim te dziwaczne zwierzęta to było zdecydowanie dla mnie za dużo. Krondus. Wioska szaleńców. Potrzebowałem pieniędzy, ale… ja… ja się zwyczajnie zacząłem bać, że stanie mi się tu coś niedobrego albo że sam zwariuję.

– Panie Brork, nie będę ukrywał, że jestem bardzo rozczarowany. Wszyscy w wiosce zdążyli już pana polubić i nie mam najmniejszych wątpliwości, że sprawdziłby się pan doskonale w roli mojego pomocnika. Może jeszcze przemyśli pan swoją decyzję?

Pokręciłem głową w prawo i lewo, po czym wyjąłem z torby książkę o anatomii stridugatki i położyłem ręcznie wykonane tomisko na biurku.

– Więc nie zapoznał się pan z budową tego niesamowitego stworzenia?

– Zapoznałem. – Czułem występujące mi na czole krople potu. Zacisnąłem palce na kolanach.

– Nie zafascynowało ono pana?

Nie miałem pojęcia, co miało mnie zafascynować? Jakieś nietypowe tkanki i wysuwające się z kręgosłupa rurki? Przełknąłem ślinę i milczałem, wbijając wzrok w drewniany blat biurka.

– Niech pan pójdzie za mną.

Powoli się podniosłem i opieszale ruszyłem za doktorem. Z gabinetu wyszliśmy na zbyt jaskrawo oświetlony korytarz. Zmrużyłem powieki. Skręt w prawo, w lewo, pomalowane na błękitno drzwi i znaleźliśmy się w niewielkim pomieszczeniu, w którym znajdowały się dwie leżanki, a na nich malutkie stridugatki.

– Trzeba je nakarmić. Już wyzdrowiały, ale ciągle są bardzo słabe.

Rudrig podszedł do stojącej w rogu pomieszczenia, wysokiej, wąskiej szafy i wyjął z niej butelkę, taką jak dla niemowlaków, lecz wypełnioną nie mlekiem, tylko czymś zielonkawym.

– Trzymaj.

Sięgnął po kolejną butelkę. Chrząknął.

– Obserwuj mnie uważnie.

Doktor podszedł do jednego ze zwierząt, podrapał je za lewym uchem, po czym ostrożnie włożył smoczek w lekko uchylone wargi stridugatki. Zaczęła ssać. Wyglądała… wyglądała słodko. Podszedłem do bliźniaczo do niej podobnego stworzenia i drążącymi palcami dotknąłem sierści za lewym uchem. Miękka, aksamitna i ciepła. Podrapałem ją delikatnie. Stridugatka zamruczała i wysunęła pyszczek w stronę butelki. Uśmiechnąłem się, jakkolwiek wciąż trzęsły mi się ręce, a serce biło tak mocno, jakby chciało rozwalić klatkę piersiową. Piła, a ja patrzyłem na rytmicznie poruszającą się, długą, krętą szyję.

 

***

– Brork, usiądź, proszę – powiedział doktor, kiedy wróciliśmy do gabinetu. – Sam widzisz… ale dobrze. Rozumiem, że to nowe miejsce, że przywykłeś do innych obyczajów, że pewnie czujesz się tu obco. W związku z tymi wszystkimi niedogodnościami chciałbym ci zaoferować podniesienie pensji o pięćdziesiąt procent.

– Pięćdziesiąt procent? – powtórzyłem niedowierzającym tonem, kaszlnąłem, założyłem nogę na nogę i spojrzałem pytająco na doktora.

– Tak, o połowę i te dodatkowe pieniądze będą wysyłane bezpośrednio do twojej chorej matki. Pomyśl o niej, Brork. Pomyśl o swojej matce.

Skąd on wiedział, że moja matka była chora? Przecież chyba nie napisałem o tym w podaniu o pracę? Strużki potu cieknące po karku, palący ból w podbrzuszu, zdrętwiałe stopy. Ja… ja… Może jednak te stridugatki nie są takie straszne?

– Do… dobrze. Zga… zgadzam się, zo… zostaję – wymamrotałem.

Doktor uniósł brwi, wyprostował się, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.

 

***

Kolejnego dnia obudziłem się z silnym bólem brzucha. Zbierało mnie na mdłości. Wyszedłem na korytarz w celu jak najszybszego udania się do toalety. Na schodach niemalże wpadłem na panią Sztokins.

– Co się z panem dzieje, panie Brork?

– Ja…

Wyminąłem ją, wtargnąłem do łazienki i zwymiotowałem. Praktycznie od razu poczułem się lepiej, umyłem twarz zimną wodą i wyszedłem. Pani Sztokins czekała na mnie pod drzwiami z marsową miną.

– Chyba nie zaszkodził panu mój obiad?

Przyłożyłem dłoń do brzucha i wybełkotałem:

– Nie, nie… ja… wczoraj wieczorem zjadłem mięso z puszki, ale ono chyba nie nadawało się do jedzenia bez gotowania. Miało taki dziwny smak.

Chciałem jeszcze dodać, że wszystko miało tutaj dziwny smak, ale w ostatniej chwili ugryzłem się w język. Lepiej jej nie denerwować – pomyślałem i zrobiłem krok naprzód z zamiarem powrotu do pokoju.

– Panie Brork. Lecznica jest dzisiaj zamknięta.

– Słucham? – Obróciłem się raptownie.

– Doktor Rudrig i ja, i prawie wszyscy mieszkańcy Krnodus wybierają się na pogrzeb. Za półtorej godziny odbędzie się ceremonia. Ma pan jakieś czarne ubrania?

– Ja? Tak, tak. Przepraszam, ale… kto umarł?

– Pan Pigork, pomocnik doktora.

– Ale przecież on wybierał się w jakąś podróż. Co mu się stało?

– Wylew. Ale nie traćmy czasu na rozmowy. Niech się pan pospieszy. Pójdziemy razem, bo pan nie wie, jak trafić na cmentarz? Prawda?

Zacisnąłem wargi i podreptałem na strych. Zrobiło mi się tak jakoś dziwnie, przecież nieboszczyk też był pomocnikiem w lecznicy… Zacząłem się ubierać, ale zanim zdążyłem wciągnąć odrobinę za obcisłe spodnie, rozległo się pukanie.

– Chwileczkę! – krzyknąłem.

Wciągnąłem brzuch, zasunąłem rozporek, zapiąłem guziki koszuli, po czym wrzasnąłem:

– Proszę!

Do pokoju weszła pani Sztokins wystrojona w ciemnoszarą garsonkę, z czarną woalką przesłaniająca twarz. Zmarszczyła nos i wyciągnęła w moja stronę szklaną fiolkę z pigułkami.

– Niech pan łyknie ze dwie.

– Co to? – zapytałem i zamiast po fiolkę, sięgnąłem po marynarkę.

– Tabletki na przeczyszczenie, powinny też zatrzymać wymioty. No wie pan…

– Dziękuję. – Tym razem wziąłem do ręki fiolkę. Połknąłem dwie tabletki, dokończyłem się ubierać i podążyłem za panią Sztokins.

– To niedaleko, piętnaście minut i będziemy na miejscu.

Gdy tylko dotarliśmy do ulicy Suchej, ujrzałem sprzedawczynię z wielobranżowego idącą pod rękę ze zdecydowanie młodszym od niej mężczyzną. Obydwoje w ciemnofioletowych strojach. Przed nimi szła jeszcze jedna para w czerni, a po drugiej stronie starszy pan w brązowym garniturze. Wszyscy zmierzaliśmy w tym samym kierunku. Na północ. Na cmentarz.

Na cmentarz, który przedzielony był na połowy. Jak poinformowała mnie pani Sztokins w lewej części chowano ludzi, a w prawej stridugatki. Stridugatki! Na jednym cmentarzu z ludźmi. Czy oni już zupełnie poszaleli? Budowali pomniki dla zdechłych zwierząt! Zacisnąłem pięści, jakbym miał ochotę kogoś uderzyć. Byłem zły i znowu zaczynałem żałować, że nie złożyłem wypowiedzenia.

Sama ceremonia nie odbiegała zbytnio od tych, które odbywały się w mojej rodzinnej wsi, z tym wyjątkiem, że ksiądz na końcu wygłaszania mowy pożegnalnej, uśmiechnął się pod nosem, jakby był zadowolony ze śmierci grzebanego, po czym śpiewnym tonem dodał:

– Niech stridugatki mu wybaczą. Niech wybaczą.

Zrobiłem krok w tył, zesztywniałem i wtedy poczułem na ramieniu czyjąś dłoń. Obróciłem się raptownie i zobaczyłem tego mężczyznę, z którym pod ramię szła sprzedawczyni.

– Wpadnę dzisiaj do pana wieczorem, dobrze? – zapytał nieznajomy, a ja jeszcze bardziej zbaraniałem. Na pewno coś było ze mną nie tak jak należy. Słuchowe halucynacje. Przemęczenie. Zatrucie pokarmowe. Przez parę sekund gapiłem się w milczeniu na mężczyznę, po czym wymamrotałem:

– Do… dobrze. Za… zapraszam.

Po powrocie z cmentarza chciałem iść do lecznicy, ale pani Sztokins, jakby czytała mi w myślach, kiedy tylko przekroczyliśmy próg pensjonatu, oznajmiła:

– Doktor Rudrig dzisiaj pana nie potrzebuje. Ma pan wolne. Tylko proszę nie jeść niegotowanej wołowiny z puszek z niebieską nalepką.

Przytaknąłem.

 

***

Przez resztę dnia nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, na zewnątrz lało jak z cebra; w tak zwanej sali rozrywek dla pensjonariuszy siedział pan Drock, pani Sztokins i dwóch innych gości, których nazwisk nie pamiętałem, układali pasjanse, a na ich kolanach trzymały głowy ospałe stridugatki. Nuda. Nie miałem ochoty ponownie zagłębiać się w anatomię tych cudacznych stworzeń, a tym bardziej obcować z nimi w rzeczywistości.

Gdy o osiemnastej trzydzieści rozległo się pukanie do drzwi, podskoczyłem na łóżku jak oparzony, spodziewając się za chwilę ujrzeć wiecznie niezadowoloną panią Sztokins, ale nie, po moim „proszę”, zobaczyłem tego młodego mężczyznę z cmentarza, który, no właśnie, który powiedział, że wpadnie do mnie wieczorem.

– Dobry wieczór. Nazywam się Wolid Huggings. Przepraszam, że wcześniej się nie przedstawiłem, gapa ze mnie.

– Doli Brork.

Uścisnęliśmy sobie dłonie.

– Grywa pan w szachy?

– Ja? – Zrobiłem krok w tył. Spojrzałem na ściskaną pod lewym ramieniem pana Huggingsa drewnianą szachownicę i wybełkotałem: – Ja, tak, to znaczy, kiedyś… kiedy jeszcze żył ojciec. Poza nim nikt inny we wsi nie umiał…

– Tutaj też, tylko ja i pan Stuks, ale pan Stuks odszedł poprzedniej zimy.

– Zapraszam. – Ruchem głowy wskazałem biurko.

Pan Huggings ciężko westchnął, położył szachownicę na drewnianym blacie i powiedział:

– Te podwójne pogrzeby są bardzo męczące.

– Jak to podwójne? Czy ktoś jeszcze umarł poza panem Pigorkiem?

– Jego stridugatka. No, właśnie, ona miała być jego, ale odmówił…

Zmarszczyłem czoło, zastanawiając się, czy te dwa zgony w jakiś magiczny sposób były ze sobą powiązane i co miał na myśli mój gość, mówiąc, że pan Pigork odmówił. Bądź co bądź, o nic nie zapytałem, a pan Huggings w tym czasie zdążył już otworzyć szachownicę i wyjąć figury.

– Białe czy czarne?

– Białe.

Nie lubiłem czerni, kojarzyła mi się ze śmiercią.

– To pan zaczyna.

Ładne figury, polakierowane drewno, pionki – mali rycerze, koń stojący dęba, laufer – wojownik z dzidą, wieża z przepiękną basztą, a królowa i król niemalże jak żywi.

– Tracisz skoczka.

Zmrużyłem powieki. Tej partii już z pewnością nie wygram. Zaatakowałem koniem króla, ale i tak nie miało to większego znaczenia. Trzy ruchy przeciwnika i królowa wraz z laufrem złapali w potrzask mojego wodza. Szach, mat.

– Rewanż?

Spojrzałem na zegarek; piętnaście po dziewiątej.

– Pewnie.

Mimo iż nie potrafiłem skoncentrować się na grze, a w mojej głowie niczym zaniepokojone ptaki skrzeczały myśli o byłym pomocniku doktora Rudriga i o stridugatkach, nie chciałem, żeby pan Huggings wychodził. Wolałem ten wieczór spędzić w czyimś towarzystwie, a on… on, jak do tej pory wydawał mi się najsympatyczniejszą osobą, którą spotkałem w wiosce, najsympatyczniejszą i najnormalniejszą. Znałem go zaledwie dwie godziny, a darzyłem zaufaniem dużo większym niż doktora, panią Sztokins, Wikrę, czy pana Drocka, nie wspominając sprzedawczyni, która chyba była jego żoną…

– Tracisz królówkę.

– Mhm.

Znowu przegrałem i zrobiło się już naprawdę późno. Na następny raz umówiliśmy się na piątkowy wieczór w domu pana Huggingsa. Mój gość już prawie nacisnął na klamkę, gdy krzyknąłem:

– Proszę zaczekać.

– Tak? – Obrócił się w moją stronę.

– Chciałem pana o coś zapytać.

– Tak? Śmiało, jeśli tylko znam odpowiedź…

– Dlaczego nie ma tu żadnych normalnych zwierząt? Dlaczego nikt nie hoduje tu krów ani kur, ja nawet psa tu nie widziałem. – Chrząknąłem i kontynuowałem odrobinę ciszej, jakbym bał się, że ktoś, pani Sztokins albo któryś z pensjonariuszy, mnie usłyszy: – I nic tu nie rośnie, ani zboże, ani ziemniaki, ani sadów nie ma. Nic. Tylko te przeklęte puszki i…

– Stridugatki? – dokończył pytająco pan Huggings.

– Tak, stridugatki.

– One… jak dłużej tu pobędziesz, to zrozumiesz. – Mój gość zmarszczył czoło i zacisnął wargi, jakby nic więcej nie zamierzał mi powiedzieć.

Złapałem go za rękaw.

– Panie Brork, te zwierzęta, to nie tylko zwierzęta, ale na to jeszcze za wcześnie. Tak czy inaczej, wydzielają one bardzo specyficzny zapach, którego nie tolerują inne stworzenia, a jeśli chodzi o uprawę roślin… Cóż, nie potrzebujemy pracować na roli, a poza tym nie mamy na to czasu. Widzisz, stridugatki to bardzo miłe, ale też wymagające dużo uwagi zwierzęta.

– To… to… to po co je trzymacie? – zapytałem drżącym głosem, po czym puściłem rękaw.

– Panie Brork, muszę iść. Do zobaczenia w piątek. I niech się pan tak strasznie nie martwi. Wszystko będzie dobrze.

 

***

Moja matka była szczęśliwa; dzięki pieniądzom, które wysyłał doktor, zapewniła sobie lepszą opiekę medyczną i jej stan zdrowia znacznie się poprawił. Tak czy inaczej, musiała codziennie łykać masę kosztujących fortunę pigułek. Ja ciągle mieszkałem na strychu, od czasu do czasu przywalając głową w sufit i z dnia na dzień tracąc nadzieję, że pan Drock kiedykolwiek wyprowadzi się z pensjonatu. Na moje pytania, czy nie mógłbym dostać pokoju po jakimś innym gościu, pani Sztokins reagowała zmarszczeniem brwi i zapewnieniem, że niedługo przeznaczone dla mnie lokum będzie puste, ale nie było…

Mijał tydzień za tygodniem. Spadł pierwszy śnieg, lecz temperatura nawet w nocy nie schodziła poniżej zera, co owocowało nieprzyjemną pluchą. Bądź co bądź, przyzwyczaiłem się do jedzenia z puszek i do błota na ulicy Błotnej.

Od poniedziałku do piątku pracowałem w lecznicy. Zajmowałem się głównie doglądaniem pacjentek po drobnych zabiegach i leczeniu farmakologicznym. Przeważająca cześć interwencji medycznych przeprowadzanych przez doktora Rudriga dotyczyła tajemniczej rurki wystającej z karku stridugatek, opisywanej w „Anatomii” jako atawizm podobny do kości ogonowej u człowieka. Zastanawiał mnie jedynie fakt, że jeśli narząd ten nie był używany, to czemu aż tak często dochodziło do jego infekcji, jak również mechanicznych obrażeń? Cóż, moje pytania o magiczny wężyk, kończyły się wzruszeniem ramionami doktora i półuśmieszkiem, który czynił jego twarz podobną do rodzynka.

Za to w weekendy rozkwitała moja przyjaźń z panem Huggingsem. Wolid wraz z żoną – miałem rację co do jego relacji ze sprzedawczynią – mieszkał w bardzo ładnym, jednopiętrowym, niewielkim, ale wyjątkowo zadbanym i przytulnym domu na skrzyżowaniu Alei Zdrowia i ulicy Cmentarnej. Gdy nastała zima, to właśnie w salonie państwa Huggings zwykliśmy grywać w szachy i popijać na rozgrzanie pędzoną przez panią Huggings śliwowicę.

Podczas jednego z naszych szachowych wieczorów – wypiliśmy wtedy odrobinę za dużo aromatycznego, rozkosznie pachnącego suszoną śliwką trunku – pan Huggings wziął na kolana ubraną w wełniany sweterek stridugatkę, która zazwyczaj leżała na kanapie i z daleka obserwowała nasze poczynania na szachownicy, podrapał ją za lewym uchem i powiedział:

– Tylko samiczki… chyba zauważyłeś, że są z nami tylko samiczki?

– Pewnie, że zauważyłem – odparłem, po czym spojrzałem na zwierzę, które podniosło uszy, jakby rozumiało, że właśnie o nim rozmawiamy.

Tak czy inaczej, niezrażony reakcją stridugatki, korzystając z okazji, zapytałem:

– Dlaczego?

– Jeszcze po jednym. – Pan Huggings sięgnął po butelkę.

Przytaknąłem i powtórzyłem:

– Dlaczego w Krondus są same samice?

– Samiec jest tylko jeden i żyje w lesie.

Podniosłem brwi i zmarszczyłem nos.

– Zdrowie!

Stuknęliśmy się kieliszkami, wypiliśmy, ale tego wieczoru mój przyjaciel nie powiedział o stridugatkach ani słowa więcej.

 

***

Jeszcze na początku grudnia kupiłem bilet na pociąg do rodzinnej wioski na dwudziestego pierwszego. Doktor nie chciał dać mi urlopu wcześniej, argumentując, że przecież jestem potrzebny w wiosce, że beze mnie nie będzie w stanie przeprowadzać poważniejszych zabiegów i stridugatki będą niepotrzebnie cierpieć. W sumie otwarcie mi oznajmił, że jego zdaniem nie powinienem w ogóle opuszczać Krondus, nawet w święta. Ja jednak pozostawałem w tej kwestii nieugięty. Musiałem zobaczyć matkę, brata i siostry. Stęskniłem się też za psem, Rubikem, z którym jak by nie było, przed przyjazdem do „wioski szaleńców”, chodziłem na spacery, zabierałem nad jezioro i do lasu. A tu co? Tylko te przeklęte stridugatki.

Już trzy dni przed wyjazdem spakowałem pomarszczoną walizkę i niemalże liczyłem godziny dzielące mnie od wymarszu na peron. Kupiłem prezenty dla całej rodziny i dla Rubika puszkę z wołowiną w galarecie. Osiemnastego poszedłem do pana Hugginsa na ostatnią w tym roku partyjkę szachów, pożyczyłem mu i jego żonie szczęśliwych świąt, po czym wróciłem do pokoju na strychu, przebrałem się w grubą, flanelową piżamę, naciągnąłem na stopy wełniane skarpety, opatuliłem się kołdrą i zapadłem w sen.

O szóstej czterdzieści pięć zadzwonił budzik, a ja… prawie że nie miałem sił go uciszyć. Moja ręka była jak z waty, z wielkim trudem nacisnąłem guzik i opadłem z powrotem na poduszkę. Obudziłem się dwie godziny później zlany potem, cały się trzęsąc. Bolała mnie głowa, nie mogłem swobodnie oddychać, miałem zdrętwiałe kończyny. Przytrzymując się ścian, dotarłem do toalety i zwymiotowałem. Myślałem, że umieram. Wyszedłem na korytarz i usiadłem na podłodze, zakrywając dłońmi twarz.

W takim stanie zostałem znaleziony przez Wikrę, a właściwie nie Wikrę, lecz Bilubę. To jej pysk ujrzałem, kiedy uchyliłem powieki. Właścicielka stała tuż za nią.

– Panie Brork – powiedziała, delikatnie ruszając mnie za ramię, po czym krzyknęła: – Pani Sztokins! Pani Sztokins!

Pani Sztokins przybyła wraz z panem Drockiem. Dotknęła dłonią mojego czoła i powiedziała:

– Ma gorączkę. Pewnie grypa. Pomoże mi pan, musimy zabrać go do pokoju. Wikra, wstaw wodę.

– Już biegnę.

Tupot nóg na korytarzu. Niezadowolony syk stridugatki. Dźwięki dobiegające z innej rzeczywistości. Moje tu i teraz tonęło we mgle.

– Tak, tak, ostrożnie. Powoli. Niech go pan przytrzyma z lewej strony. Tak, dobrze, chodźmy.

Niemalże zaciągnęli mnie na strych. Zatopiłem się w łóżku, obraz najpierw zafalował, a potem pokój, meble, poduszka, ja, wszystko pogrążyło się w czerni. Nie miałem pojęcia, jak długo znajdowałem się w tym stanie, nie snu, lecz prawdopodobnie spowodowanego wysoką temperaturą zawieszenia, a gdy się wreszcie ocknąłem, ujrzałem zatroskaną twarz doktora Rudriga.

– Panie Brork, przykro mi to mówić, ale złapał pan paskudną grypę. Powinien pan zostać w łóżku przez przynajmniej następny tydzień.

– Ale… ale… ja jutro, po… pojutrze mam poc… pociąg… – wyjąkałem, po czy z trudem wsparłem się na łokciu.

Doktor westchnął, popatrzył na mnie ze współczuciem i powiedział:

– Przecież w takim stanie nie dasz rady nigdzie jechać. Odwiedzisz rodzinę w styczniu. Nie martw się, dam ci urlop. Niczym się teraz nie martw, tylko odpoczywaj.

– Ja… ja chciałbym, żeby przyszedł do mnie lekarz.

– Ja jestem… – Doktor chrząknął. – W Krondus jestem jedynie ja. Tak, wiem, że weterynarz to nie lekarz od ludzi, ale…

Przełknąłem ślinę, przetarłem rękawem piżamy pot z czoła i pomyślałem, że, do tej pory nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale że w Krondus nikt nie chorował, nikt tu nie potrzebował lekarza, no, chyba że ulegał wypadkowi, ale wtedy zawożono go do położonego w najbliższym mieście szpitala. Tak czy inaczej, wypadki nie zdarzały się tu często, bo w Krondus nie było maszyn rolniczych, ludzie rzadko używali samochodów i… dokonałem kolejnego odkrycia – poza Wikrą i bliźniakami krawcowej, nie spotkałem w tej cudacznej wiosce żadnych innych dzieci…

Zacisnąłem wargi i mimo iż kręciło mi się w głowie, zmusiłem się do zajęcia pozycji siedzącej. Wciągnąłem powietrze, kaszlnąłem i oznajmiłem stanowczym, na tyle o ile pozwalał mi zachrypnięty głos, tonem:

– Ja muszę na święta jechać do domu.

Doktor Rudrig uśmiechnął się krzywo, a pani Sztokins podała mi coś do picia, mówiąc:

– To na zbicie gorączki.

Wypiłem i po paru minutach zapadłem w sen.

 

***

Niestety, doktor Rudrig miał rację i nie dałem rady dwudziestego pierwszego udać się w trwającą ponad siedemnaście godzin podróż. Wciąż leżałem w łóżku półprzytomny, targany dreszczami zimna, męczony koszmarnymi wizjami kreowanymi przez umęczony umysł – krowy, konie, psy pożerane przez ogromne stridugatki, ja bawiący się z Bilubą i ona wbijająca zęby w moją szyję; krew, czerwień i żółć. Z tego okresu jak przez mgłę pamiętam kontakty z panią Sztokins i doktorem. Dawali mi coś do picia, przykładali do czoła zimne okłady, mierzyli temperaturę, zmieniali przepoconą pościel.

Tak, byli dla mnie naprawdę mili. Bez ich pomocy pewnie bym umarł. Nigdy wcześniej nie przechodziłem przez tak okropną grypę. Paskudne, wredne choróbsko, które przypętało się nie wiadomo skąd i, co wydawało mi się jeszcze dziwniejsze, nie zaatakowało poza mną nikogo więcej w wiosce.

Z łóżka o własnych siłach wstałem dopiero drugiego stycznia i mimo rad doktora i pani Sztokins, bym nie opuszczał pensjonatu, póki do końca nie wydobrzeję, ciepło się ubrałem i wyszedłem na zewnątrz. A tam… Biało i cholernie zimno. Ulica Błotna pozbawiona błota, drzewa w lesie zamienione w śnieżne szkielety, bezchmurne niebo koloru cyjanu. Ślisko, na szczęście chodnik został posypany solą. Przez moment zawahałem się, czy nie wracać, ale przecież musiałem jechać… Czułem, że muszę jechać. Jechać i może już nigdy tu nie wracać?

Szedłem, trzęsąc się z zimna, para wodna wylatywała mi z ust, a mróz niemiłosiernie szczypał policzki, ale niestrudzenie brnąłem do przodu, aż do dworca. Jednakże jeszcze zanim dotarłem do budynku, moje serce zamarło. Szyny ginęły w górze śniegu. Zacząłem biec, dopadłem drzwi, nacisnąłem klamkę – zamknięte, kilkukrotnie uderzyłem w drzwi pięścią, dopiero po paru sekundach zauważając czerwoną kartę, a na niej napis: „Z powodu warunków pogodowych kursy pociągów wstrzymane do odwołania”. Zakryłem dłońmi twarz, zacisnąłem zęby, zamknąłem oczy. Ciemność. Strach. Ból.

 

***

Na początku drugiego tygodnia stycznia wróciłem do pracy, pociągi wciąż nie kursowały, a ja czułem się osłabiony zarówno przebytą chorobą, jak i brakiem możliwości powrotu do domu. W środę rano zaraz po przyjściu do lecznicy, oznajmiłem doktorowi, że gdy tylko stopnieją śniegi wyjeżdżam i nie wracam, po czym pogroziłem, żeby tym razem nie próbował mnie przekonywać do zmiany zdania, bo mu się nie uda. Uśmiechnął się ironicznie i powiedział:

– Dobrze, Brork, twoja wola. Tak czy inaczej, dzisiaj jeszcze jesteś moim pracownikiem i właśnie dzisiaj czeka nas specjalne zadanie.

– Specjalne zadanie? – Zmarszczyłem brwi.

– Mhm. Będziemy odbierać poród stridugatki.

– Poród stridugatki?

– Czy ja mówię w niezrozumiałym języku? Czemu wszystko powtarzasz? Nie odbierałeś nigdy porodu krowy albo konia? Co?

– Oczywiście, że odbierałem, wiele razy.

Doktor klepnął mnie w plecy i niemalże krzyknął:

– Nic się nie martw! Damy radę!

Przełknąłem ślinę i zabrałem się do porządkowania probówek i szklanych zlewek. Musiałem się czymś zająć, by odgonić ponure myśli, które niczym żarłoczne robale wwiercały mi się w mózg. Nigdy nie spotkałem stridugatki w ciąży. I co to w ogóle znaczyło? Że ten samiec wyszedł z lasu, by ją zapłodnić, czy raczej to ona odwiedziła go w gęstych zaroślach? Czułem powoli zaciskającą się na mojej szyi pętlę.

Kiedy już prawie kończyłem układać probówki w tekturowym pudle, do lecznicy przybyła pani Krudik, przygarbiona niewiasta, trudniąca się robieniem swetrów na drutach. Pół wioski nosiło jej pulowery, golfy i kardigany. Ja sam miałem jeden rozpinany sweter w kolorze zgniłej zieleni i gdy przyszedłem po niego niecałe dwa miesiące temu, widziałem stridugatkę pani Krudik i ona rzeczywiście… ona rzeczywiście była wyjątkowo duża.

Ciężarne zwierzę patrzyło na mnie, jakby się trochę bało. Nieufnie zrobiło krok do przodu, zmrużyło powieki.

– Myślę, że to już czas – powiedziała pani Krudik.

Doktor Rudrig podszedł do stridugatki, delikatnie dotknął jej szyi, a potem włożył dłoń między tylne kończyny, zmarszczył czoło i pokiwał głową.

– Panie Brork, proszę przygotować salę operacyjną, a ja w tym czasie zmierzę pacjentce temperaturę i podam środki przeciwbólowe.

Jeszcze na moment zatrzymałem wzrok na pokaźnych rozmiarów brzuchu zwierzęcia, po czym pospiesznie opuściłem gabinet.

Stridugatka na szczęście podobnie do krowy i konia rodziła na stojąco, na nieszczęście wydawała się przy tym cierpieć niczym kobieta, jęczała, stękała, niemalże krzyczała; poza tym sam proces trwał znacznie dłużej niż u zwierząt, do których przywykłem. Tak czy inaczej, kiedy wreszcie w rękach doktora znalazło się maleńkie, hm, stridugaciątko, poczułem po pierwsze ogromną radość, a po drugie… ono było naprawdę śliczne. Miałem ochotę je przytulić i pocałować w maleńki łebek, a doktor jakby czytał mi w myślach, najpierw owinął malucha ręcznikiem, po czym zapytał:

– Mógłbyś ją potrzymać, a ja zajmę się matką? Pięć minut.

Więc to był ona. Czyżby samce w ogóle się nie rodziły? Bardzo ostrożnie wziąłem stridugatkę-bobasa na ręce i bardzo powoli usiadłem na krześle w rogu sali. Zwierzątko zapiszczało, naprężyło ciało i… to było bardzo szybkie. Z szyi stworzenia wyskoczył wężyk, który rozerwał ręcznik i wbił mi się w prawe przedramię. Zesztywniałem. Gdyby nie doktor, który natychmiast do nas podbiegł, z pewnością upuściłbym noworodka na podłogę i… Tak, on, to znaczy ona, lepiej gdyby zginęła. Diabelskie nasienie. Co ona mi zrobiła? Odnosiłem wrażenie, jakbym powoli tracił przytomność.

Obraz na chwilę zniknął, a gdy wrócił, wszystkie znajdujące się w pomieszczeniu przedmioty falowały, było mi niedobrze, czułem, że moje ciało osuwa się na podłogę wraz z podtrzymywaną przez doktora stridugatką. Ponownie nastała ciemność. Odleciałem. Zimno, ciepło, gorzko i słodko.

Znalazłem się w lesie, w tym, który rozciągał się za pensjonatem, tym, przez który przejeżdżał pociąg, wtedy gdy tory nie były zasypane śniegiem, tym ogrodzonym kolczastym drutem, tym, w którym mieszkał samiec stridugatek. W oddali dojrzałem światło. Z bijącym jak oszalałe sercem zacząłem powoli iść w kierunku migoczącej bieli. Do moich uszu dobiegły jakieś hałasy, chyba czyjeś śpiewy i odgłos nieznanych mi instrumentów. Z każdym krokiem światło stawało się coraz większe, a dźwięki donośniejsze. Rozpoznawałem słowa:

– Obdarz nas zdrowiem. Zabierz precz choroby i cierpienie. O wielki stridugacie, błagamy cię, błagamy.

W oddali dostrzegłem stojących w okręgu ludzi. Trzymali się za ręce. Mieli na sobie nietypowe stroje jakby z innej epoki. Ukryłem się za drzewem i patrzyłem. Pośrodku okręgu znajdowało się coś przykrytego połyskującą w świetle wbitych w ziemię pochodni tkaniną. Coś wysokiego, coś w kształcie… stridugatki.

– O wielki stridugacie! – wykrzyknął jeden z mężczyzn o długiej, czarnej, kręconej brodzie, po czym wyszedł na środek i zerwał tkaninę.

Moim oczom okazał się posąg stridugatki, wyglądający na wykonany ze złota i srebra, z onyksami imitującymi oczy zwierzęcia. Wbiłem wzrok w kamienie i… ponownie byłem w lecznicy. Leżałem na kozetce, a obok mnie kuliła się maleńka stridugatka. Wężyk powoli wysunął się z mojego prawego przedramienia, po czym zniknął w szyi zwierzątka.

– Panie Brork, jak się pan czuje? – Doktor Rudrig pochylił się nade mną i nad moim napastnikiem.

– Ja… co to było? Ja… proszę to ode mnie zabrać. – Odsunąłem się od zwierzęcia z zamiarem opuszczenia kozetki, ale zakręciło mi się w głowie.

– Zabrać? To słodkie stworzenie stało się częścią pana. Ono należy do ciebie, Brork, a ty do niej.

Znieruchomiałem, tym razem nie znieczulony czymś, co wydostawało się z szyjnej rurki stridugatki, lecz oszołomiony słowami doktora.

– Co się pan taki blady zrobił? Panie Brork, czy zdaje sobie pan sprawę, że pan już nigdy nie zachoruje? Nigdy. Przenigdy nie złapie pan grypy, która nie tak dawno prawie że pana uśmierciła, ominie pana cukrzyca i choroby krążenia, wszelkie nowotwory i inne paskudne choróbska, których ludzkość nawet jeszcze nie nazwała.

Milczałem. Może ja wciąż leżałem w łóżku na strychu i to wszystko mi się śniło? O czym bredził doktor?

– Panie Brork, proszę iść do pensjonatu i trochę odpocząć. Rozumiem, że jest pan odrobinę zaszokowany, porozmawiamy jutro.

 

***

W czwartek i w piątek, doktor w lecznicy, a pani Sztokins i pan Drock podczas obiadów w pensjonacie usilnie namawiali mnie na adopcję dwa dni temu narodzonej stridugatki, która zrobiła mi brzydko się gojącą ranę w przedramieniu. Kusili wiecznym zdrowiem, grozili, że jeśli tego nie zrobię, to umrę i ja i ona, przypominali o pogrzebie mojego poprzednika. W piątek wieczorem, z totalnym mętlikiem w głowie i z butelką śliwowicy w ręce, poczłapałem do pana Huggingsa.

Niestety, drzwi otworzyła jego żona, która, gdy tylko mnie zobaczyła, zmarszczyła czoło i powiedziała:

– Nieładnie, nieładnie. Biedne maleństwo ciągle w lecznicy, zamiast u pana. Proszę, zmądrzeć panie Brork, pokierować się rozsądkiem, zanim będzie za późno.

– Czy zastałem pana Huggingsa?

Sprzedawczyni rzuciła mi groźne spojrzenie i napompowała policzki, upodabniając się do ropuchy. Na szczęście pojawił się jej mąż.

– Dobry wieczór. Pójdziemy na górę? – zapytał, zupełnie ignorując żonę.

Przytaknąłem i bez słowa wyminąłem coraz bardziej naburmuszoną panią Huggings.

– Słyszał pan, co się stało? – odezwałem się, gdy tylko znaleźliśmy się sami z Wolidem w jego tonącym w półmroku i śmierdzącym tytoniem gabinecie.

– Zagramy w szachy? – Pan Huggings sięgnął po leżącą na półce szachownicę.

Złapałem go za rękaw szlafroka i krzyknąłem:

– Nie chcę grać w szachy, chcę, żebyś powiedział mi prawdę!

Puściłem go, wyglądał na mocno zaskoczonego i chyba trochę przestraszonego moim nieoczekiwanym wybuchem. Wciągnąłem powietrze głęboko w płuca, delikatnie kopnąłem nogę od biurka, po czym postawiłem na blacie butelkę śliwowicy.

– Mógłbyś przynieść kieliszki?

– Pewnie. – Uśmiechnął się tak jakoś krzywo i smętnie, ale tak czy inaczej, wyjął z barku kieliszki.

Rozlałem i wypiliśmy bez wznoszenia żadnego toastu. Znowu rozlałem i znowu w milczeniu wypiliśmy. Chrząknąłem, zmarszczyłem nos, alkohol już trochę uderzył mi do głowy; niewiele się zastanawiając, wypaliłem:

– Dlaczego nie macie dzieci? Twoja żona już nie jest taka młoda.

– Rozlej.

Opróżniliśmy po trzecim kieliszku. Pan Huggins przetarł chusteczką pot z czoła, rozszerzył nozdrza, sapnął i powiedział:

– Obydwoje jesteśmy bezpłodni. Zresztą nie tylko my, lecz wszyscy mieszkańcy Krondus. Wikra i bliźniaki są przyjezdne, nie nasze.

Zmrużyłem powieki i odparłem:

– To przez stridugatki, prawda?

Cisza. Sięgnąłem po butelkę, rozlałem i nie zważając na milczenie kolegi, kontynuowałem:

– Myślisz, że stridugatki chcą najpierw wyeliminować ludzi, a potem się od nich uniezależnić i zacząć rozmnażać? Przecież one muszą mieć jakiś plan… plan zawładnięcia Ziemią…

Pan Huggings wstał i tym razem to on wrzasnął:

– Doli, ja nie wiem! Słyszysz! Nie wiem! Ja też nie miałem wyboru.

Zdjął szlafrok i zaczął rozpinać guziki płóciennej koszuli.

– Co robisz?! – krzyknąłem.

Ponownie nic nie odpowiedział, lecz odwrócił się do mnie plecami.

– Widzisz?

Podszedłem do niego bardzo blisko, bo w półmroku trudno mi było cokolwiek dostrzec, a gdy już się zbliżyłem, ujrzałem małą rankę, ślad jakby po grubej igle tak gdzieś pośrodku kręgosłupa.

– Co to? – zapytałem, mimo iż znałem odpowiedź. To na pewno po tych cholernych wężykach stridugatek.

– One łączą się z nami, wstrzykują coś w rdzeń kręgowy i coś z niego zabierają, dzięki czemu nie chorujemy, ale…

– Ale co?

– Doli, myślę, że musisz już iść. Ja i tak za dużo ci powiedziałem, mogę mieć z tego powodu duże problemy, ty nie zdajesz sobie sprawy, ale…

Nie dokończył, wcisnął mi butelkę w rękę i niemalże wypchnął za drzwi. Zacisnąłem zęby i zszedłem na dół, gdzie zostałem zaatakowany przez panią Huggings:

– Wynocha! Wynocha! Ukradł mi pan męża! Nie będzie chlebka spod lady, nic nie będzie, niech pan idzie do pani Wilkrus. Stara panna, jej pan męża nie zbałamuci! Wynocha! Wynocha!

Pospiesznie opuściłem dom państwa Huggings i ściskając pod pachą butelkę, szybkim krokiem, mimo iż wciąż niestety trzymał mróz i było całkiem ślisko, wróciłem do pensjonatu. Usiadłem na podłodze przy ścianie, otworzyłem butelkę i pijąc z gwinta, opróżniłem ją do zera. A gdy ujrzałem dno, nawet nie miałem siły się podnieść; tej nocy spałem na dywanie.

 

***

Od piątkowej wizyty w domu państwa Huggings musiałem chodzić na zakupy na drugi koniec wioski. Niecałe dwadzieścia minut, ale przy temperaturze minus dziesięć, wietrze i śliskiej powierzchni, spacery tam nie należały do przyjemności. Za to pani Wilkrus okazała się wyjątkowo sympatyczną osobą; gdy ujrzała mnie przekraczającego próg sklepu, uśmiechnęła się szeroko, ukazując idealnie białe zęby i powiedziała:

– Zapraszam, panie Brork, zapraszam. Z okazji pierwszych zakupów trzydziestoprocentowa zniżka i kawałek upieczonego przez mnie ciasta. Wiedziałam, że pan przyjdzie i upiekłam je specjalnie dla pana. Sernik z czekoladą.

Produkty, które u niej kupowałem, też wydawały mi się lepsze niż te od pani Huggings, chociaż niektóre z nich, hm, większość niby miała takie same opakowania, no, ale może było lepiej przechowywane. Niestety, nawet urocza pani Wilkrus namawiała mnie na przygarnięcie stridugatki.

A ja? Ja codziennie rano, oczywiście poza weekendami, przychodziłem do lecznicy i musiałem się zajmować z chwili na chwilę słabnącym stworzonkiem, które patrzyło na mnie w tak błagalny, przepełniony miłością, a jednocześnie wylękniony sposób, że aż chciało mi się płakać, ale wtedy przypominałem sobie o wężyku, o mojej ranie w przedramieniu i o śladzie na plecach Wolida.

 

***

To było mniej więcej trzy tygodnie po narodzinach „mojej” striduagatki. Wróciłem do pensjonatu zmęczony i smutny, a jedyne, na co miałem ochotę to wślizgnąć się pod kołdrę, zamknąć oczy i wyłączyć myśli. Bez słowa minąłem siedzącą w recepcji panią Sztokins i ze zwieszoną głową podreptałem na strych. Otworzyłem drzwi i… zbaraniałem. Na łóżku leżała Biluba. Powoli zdjąłem kurtkę, czapkę i szalik, po czym podszedłem do zwierzęcia i powiedziałem:

– Idź stąd.

Stridugatka prychnęła, uchyliła lekko pysk, nastawiła uszy, ale jej ciało ani drgnęło.

– Idź stąd – powtórzyłem odrobinę głośniej.

Zwierzę nie zareagowało, zacisnąłem zęby i ruszyłem do mieszczącego się dwa piętra niżej pokoju, w którym wraz z ciotką mieszkała Wikra. Zapukałem. Cisza. Nacisnąłem klamkę. Zamknięte. Zszedłem do recepcji. Pusto. Zadzwoniłem. Odczekałem parę minut i wróciłem na strych z nadzieją, że może Biluba już sobie poszła, ale nie, stridugatka wciąż zajmowała moje łóżko.

– Idź sobie, proszę. Chodź, poszukamy twojej pani.

Brak reakcji. Może ją podrapię i wtedy zacznie współpracować? Drapać tylko za lewym uchem – przypomniałem sobie słowa Wikry i doktora. Tak, za lewym, tylko które to było lewe? Od dziecka miałem problem z rozróżnianiem stron, szczególnie w sytuacjach stresowych. Prawa ręka, ta, którą jadłem, czyli prawa strona… Nachyliłem się nad zwierzęciem i ostrożnie zbliżyłem dłoń do lekko uniesionego łba. Dotknąłem miejsca za uchem, delikatnie podrapałem i… to nie było lewe ucho.

Stridugatka naprężyła ciało, syknęła, sierść na jej karku stanęła dęba, po czym zwierzę rozwarło pysk, skoczyło w moją stronę i ugryzło w lewą rękę. Wrzasnąłem i z całej siły kopnąłem je w brzuch. Biluba pisnęła i wybiegała z pokoju. Usiadłem na dywanie, ciężko dysząc; z rany kapała mi krew. Musiałem to koniecznie zdezynfekować. Musiałem iść do lecznicy.

Na zewnątrz padł gęsty śnieg. Szedłem, praktycznie nic nie widząc, dotarłem na miejsce tuż przed siedemnastą, niestety, okazało się, że doktora już nie było, a ja nie miałem klucza. Niewiele się zastanawiając, ruszyłem do sklepu pani Wilkrus.

– Panie Brork, co się panu stało? Jest pan taki blady, proszę, proszę… – Sprzedawczyni podbiegła do mnie i wzięła pod ramię. – Proszę na zaplecze.

Weszliśmy do skąpanego w zielonkawym świetle, podłużnego pomieszczenia o dwóch okratowanych oknach.

– Niech, pan poczeka. Zamknę sklep. I tak już dzisiaj nikt nie przyjdzie.

– Pani Wilkrus, ma pani wodę utlenioną i kawałek bandażu?

– Tak, tak, ale co się panu stało? – Zmarszczyła czoło i posłała mi niezaniepokojone spojrzenie.

– Nic poważnego, małe skaleczenie, ale…

– Już, już, proszę poczekać, zaraz będę z powrotem.

Zniknęła za drzwiami, a ja delikatnie zdjąłem kurtkę i usunąłem przesiąknięta krwią chusteczkę, którą zabezpieczyłem ranę na czas drogi. Cholerny zwierzak musiał bardzo głęboko wbić zębiska. Dwie bordowe dziury w ręce piekły, szczypały i wyglądały naprawdę paskudnie.

– Panie Brork… – Pani Wilkrus nachyliła się nade mnę, ciężko westchnęła i cicho powiedziała: – To nie skaleczenie. Stridugatka pana ugryzła, prawda?

Przytaknąłem. Sprzedawczyni bardzo delikatnie obmyła mi wodą ranę i okręciła rękę bandażem.

– Zrobię panu herbatę – oznajmiła drżącym głosem; w jej oczach lśniły łzy.

– Dziękuję i… – Nie wiedziałem, co jeszcze powinienem powiedzieć. Czułem się zażenowany całą tą sytuacją, nie chciałem herbaty, chciałem wracać do pensjonatu. Kiedy pani Wilkrus wyszła, wbiłem wzrok w purpurową plamę w kremowym linoleum, którym wyłożona była podłoga i zacząłem się kołysać do przodu i do tyłu, jakbym doznał nagłego ataku choroby sierocej. Z letargu wyrwał mnie dopiero miły głos sprzedawczyni:

– Panie Brork, proszę. – Kobieta podała mi parujący kubek.

Do mojego nosa dotarł intensywny zapach czarnej porzeczki. Wysiliłem się na uśmiech, a pani Wilkrus przysunęła tuż do mojego krzesła jeden ze stojących po przeciwnej stronie pomieszczenia taboretów, usiadła i położyła mi wyjątkowo szczupłą i zadbaną dłoń na ramieniu. Pomyślałem, że była przeciwieństwem pani Huggings.

– Maren. Mam na imię Maren.

– Doli. – Ponownie się uśmiechnąłem, tym razem całkiem szczerze, po czym dodałem, sam siebie zaskakując własną odwagą: – Maren, ładne imię.

– Doli, też ładne, chociaż takie trochę smutne.

Wzruszyłem ramionami, rzeczywiście brzmiało tak jakoś płaczliwie. Wypiłem łyk herbaty, smakowała tak samo dobrze, jak pachniała.

– Doli, znajdujesz się w sytuacji bez wyjścia. – Maren spojrzała mi prosto w oczy.

Dopiero wtedy zauważyłem, że ma bardzo duże źrenice i seledynowe tęczówki, nigdy wcześniej takich nie widziałem. W sytuacji bez wyjścia… – powtórzyłem w myślach, po czym przejechałem opuszką palca wskazującego po bandażu. Oczywiście… Przełknąłem ślinę.

– Musisz zaadoptować stridugatkę. Tak jak my wszyscy, nie masz innego wyboru.

– Maren, dlaczego? Dlaczego?

– Nie wiem. – Spuściła wzrok, podrapała się po szyi. – To znaczy… Bo my… no my… Przecież wiesz, przecież stridugatka się z tobą połączyła. To my, nasi przodkowie… oni… Doli, ja do końca nie wiem. Nikt nie wie. Każdy z nas tylko przypuszcza. Nie jesteśmy nawet pewni, czy w lesie mieszka tylko jeden samiec.

– Maren! – krzyknąłem, po czym raptownie podniosłem się z krzesła i złapałem sprzedawczynię za ramiona. – Chodźmy do lasu!

– Nie… nie możemy. – W oczach pani Wilkrus ponownie zabłyszczały łzy, a do moich uszu dobiegło skrobanie w drzwi.

– Czy to… – Nie dokończyłem.

– Mhm, to Sturnga, moja stridugatka.

– Czy ona… czy ona może nas zaatakować? – Zesztywniałem i odruchowo zrobiłem krok w tył.

– Nie, jest bardzo chora, nawet doktor Rudrig nie może jej pomóc. Doli, ona niedługo umrze, a ja wraz z nią. – Tym razem pani Wilkrus wybuchnęła niepohamowanym płaczem.

Miałem ochotę wyjść i kopnąć wciąż skrobiące w drzwi zwierzę, tylko przecież… Boże, jakież to wszystko było chore. Zbliżyłem się do Maren i wyszeptałem jej do ucha, mając nadzieję, że Strunga mnie nie usłyszy:

– Musimy iść do lasu i zabić samca, wtedy skończy się ta masakra. Inaczej… – Na moment zawiesiłem głos, próbując uporządkować myśli. – Jeśli stridugatki nie pozwalają się wam rozmnażać, a wy wciąż ściągacie tu ludzi z zewnątrz, to… Musimy iść do lasu. Słyszysz? Nieważne jak się to skończy, musimy spróbować…

Maren zacisnęła blade wargi, a ja chrząknąłem i odrobinę głośniej dodałem:

– A z czego wy tu w ogóle w Krondus żyjecie?

Drapanie Strungi nasiliło się niemalże dwukrotnie. Jego odgłos wręcz wwiercał mi się w mózg. Sprzedawczyni pokręciła głową w prawo i w lewo, po czym dotknęła palcami mojego swetra, tego zrobionego przez panią Krudik.

– Wiesz, co to jest?

– Zielony kardigan. – Zmarszczyłem brwi.

– Ale czy wiesz, z czego jest zrobiony?

– Z wełny.

– Z wełny stridugatki.

Nieprzyjemny dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Zrobiło mi się dziwnie zimno, na chwilę zamarłem, po czym pospiesznie, nie bacząc na bandaż, ściągnąłem sweter i rzuciłem go na podłogę. Fuj. Wzdrygnąłem się z obrzydzenia, a pani Wilkrus, ignorując moje zachowanie, spokojnie kontynuowała:

– Pewnie zauważyłeś, że wraz z przyjściem zimy sierść stridugatek gęstnieje, w marcu jest jej już naprawdę dużo, golimy je pod koniec lipca, a poza tym… – Pani Wilkrus na chwilę zawiesiła głos, ciężko westchnęła. – Gdy przyjdzie ten straszny moment, no wie pan… Te wspaniałe stworzenia zostawiają nam po sobie, w kościach, cenny minerał, podobanie jak one zupełnie unikalny, coś zbliżonego do painitu. Wie pan, co to painit, panie Brork? 

– Maren, przestań, nieważne. Musimy iść do lasu jak najszybciej. – Delikatnie nią potrząsnąłem, a ona zakryła twarz dłońmi, po czym wymamrotała:

– Doli, po co? Przecież ja i tak niedługo umrę…

Odsunąłem się od niej, włożyłem płaszcz i bez słowa wyszedłem. Cholerna egoistka.

 

***

Kolejnego dnia, zaraz po pracy wybrałem się do pana Huggingsa. Na szczęście jego żona wciąż była w sklepie.

– Wolid, słuchaj. Musimy odnaleźć samca stridugatek, odnaleźć i zabić – oznajmiłem stanowczym tonem, chwilę po tym, gdy przekroczyłem próg jego domu.

– Doli, czy ty się dobrze czujesz? – Pan Huggings wykrzywił brzydko wargi i zmrużył powieki w grymasie zdziwienia graniczącego z obrzydzeniem.

– Gdzie jest teraz twój zwierzak?

– Śpi u mnie w pokoju.

– Zamknij ją na klucz.

– Doli…

– Zrób, proszę, co powiedziałem.

Wolid ciężko westchnął, zwinął wargi do środka, po czym rzucając mi wrogie spojrzenie, poszedł na górę. Wrócił z miną wyrażającą ciągłe niezadowolenie i niemalże krzyknął:

– O co ci chodzi, Doli?! Jeśli wolisz umrzeć niż przygarnąć stridugatkę, która uczyni cię na zawsze zdrowym, to twoja decyzja, ale dlaczego próbujesz mnie wciągnąć w jakieś niecne, okropne plany? Ty już całkiem zmysły postradałeś? Ty nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak groźne są to stworzenia, że tak naprawdę to nie one są na naszej łasce, lecz my na ich?

Przez parę sekund patrzyłem na niego, nie będąc pewnym, co odpowiedzieć, by w końcu stwierdzić zrezygnowanym tonem:

– Wy myślicie jedynie o sobie. Ściągacie tu niewinnych ludzi… więzicie… szantażujecie… I po co? Czy te stridugatki rządzą waszym duchem?

Pan Huggings oparł się o obklejoną żółtą tapetą w beżowe dzwonki ścianę, rozszerzył dziurki nosowe i powiedział:

– Stridugatki są dla nas święte. I… – Zrobił dwa kroki w moją stronę. – Doli, bardzo cię proszę, nie rób nic przeciwko nim, idź, najlepiej teraz do lecznicy i przytul do piersi to maleńkie stworzenie, bez którego… Doli, przecież ty nie chcesz umierać.

 

***

Po powrocie z domu Huggingsów zamknąłem się w pokoju na strychu, usiadłem na łóżku i wbiłem paznokcie prawej dłoni w nadgarstek lewej. Ból. Krzyk. Szaleństwo. Nie, to nie ja byłem szalony, lecz oni. Nawet jeśli wszystko, co powiedzieli, to prawda, tak czy inaczej, stridugatki to nie żadne bóstwa, tylko Diabeł pod postacią dziwacznej sarny. Zrobiłem znak krzyża na czole, wargach i piersi. Wszyscy mieszkańcy Krondus byli wyznawcami Szatana. Nikt z nich mi nie pomoże. Ja sam muszę przerwać ten błędny krąg, nie dla siebie, bo dla mnie jest już za późno, ale dla innych.

Tej nocy nie poszedłem spać. O pierwszej trzydzieści wślizgnąłem się do kuchni, wyjąłem z szuflady tasak, dwa noże i ogromne nożyce, zapakowałem wszystko do torby; do tego dołożyłem jeszcze gruby sznur i scyzoryk, po czym wróciłem na strych, narzuciłem płaszcz i najciszej jak potrafiłem, zszedłem do tonącej w mroku recepcji, by chwilę później na palcach opuścić pensjonat.

Na drodze ciągle zalegały góry śniegu, temperatura z pewnością była poniżej zera, na szczęście nie wiało. Z bijącym jak oszalałe sercem dotarłem na skraj lasu. Wyjąłem nożyce i bardzo ostrożnie rozciąłem kolczasty drut, spojrzałem na znak „Wstęp surowo wzbroniony”, po czym z trudem, torując sobie drogę plecakiem, przedostałem się przez gęste, zasypane śniegiem zarośla i znalazłem się na… tu chyba kiedyś musiała być ścieżka.

Zrobiłem parę kroków i do moich uszu dobiegł donośny ryk. Poczułem ból na wysokości mostka, naprężyłem mięśnie twarzy, ale wciąż brodziłem do przodu, powtarzając w myślach niczym mantrę: Muszę być silny, muszę być silny, muszę, muszę, muszę. Kolejne ryknięcie, intensywny zapach mokrej sierści i powiew lodowatego powietrza. Moje ocieplane gumiaki zatopiły się w śniegu. Już blisko.

Wyszedłem na tonącą w księżycowej poświacie polanę, ujrzałem srebrzyste świerki, szarobłękitne jodły i… ogromnego stridugata. Zamarłem. Był naprawdę olbrzymi, co najmniej dwukrotnie większy od samicy, miał gęstą kręconą sierść i uszy zakończone czymś w rodzaju frędzli. Patrzył na mnie groźnie wielkimi, czarnymi oczyma, miarowo ruszając nozdrzami. Sięgnąłem do plecaka. Tasak.

– Doli, bądź silny – wyszeptałem, po czym na moment zamknąłem powieki i ujrzałem ojca. Ojca, który uczył mnie, jak zabijać kury. Wystarczy jedno celne uderzenie… Otworzyłem oczy, wziąłem zamach i rzuciłem tasakiem w kierunku zwierza. Trafiłem w sam środek głowy. Krew bryznęła na boki, zabrudziła biały śnieg, stridugat stanął dęba, przeraźliwie zawył, po czym z tasakiem w głowie ruszył w moją stronę. Nawet nie próbowałem uciekać. Pazury, zęby, przygniatające cielsko. Upadłem. Czułem okropny ból przeszywający mi lewą łydkę, przez chwilę widziałem wirujące w zastraszającym tempie barwne plamy, czerwień, błękit, zgniła zieleń, a potem nastała ciemność i cisza.

 

***

Ocknąłem się w łóżku, mój brzuch, lewa noga i głowa zostały pieczołowicie obwiązane elastycznym bandażem. Z trudem uniosłem głowę i ujrzałem wpatrującą się we mnie panią Wilkrus. Obok Maren siedziała wyglądająca na mocno chorą stridugatka. Sprzedawczyni drapała ją za lewym uchem. Z zewnątrz dobiegały jakiś pokrzykiwania, oklaski, śpiewy.

– Co się dzieje? – zapytałem drżącym głosem.

Maren podeszła do mnie, przyłożyła dłoń do czoła i powiedziała:

– Na szczęście gorączka już minęła.

– Co to za hałasy? Co oni świętują?

– Jesteś w stanie wstać? Powoli, spokojnie. Pomogę ci.

Zakręciło mi się głowie, ale jakoś udało wydostać z pokoju, a potem ze wsparciem Maren pokonać schody. Wyszliśmy na ulicę, a tam tłum ludzi, chyba wszyscy mieszkańcy Krondus zgromadzeni wokół drewnianego wozu, na którym stał… to był młody stridugat – nie mogłem się mylić – kręcona sierść i te charakterystyczne uszy z frędzlami. Tylko przecież pan Huggings powiedział, że samiec jest tylko jeden.

Oparłem się o płot, Maren gdzieś zniknęła, a tuż obok mnie niczym spod ziemi wyrosła pani Sztokins i doktor Rudrig, obydwoje z ironicznymi uśmieszkami na pomarszczonych twarzach.

– Oj, Brork, Brork… – wyszeptała pani Sztokins.

– Kolejny żałosny idealista, który wierzył, że może zmienić świat – stwierdził doktor, kiwając znacząco głową.

Odpowiedziałem im ciszą i zaciśnięciem warg. Odeszli. Po drugiej stronie dostrzegłem Wolida. Zmrużyłem powieki i zacząłem przeciskać się przez tłum.

– Panie Huggings! – krzyknąłem.

On też drwiąco się uśmiechnął, po czym popatrzył na mnie z pogardą w oczach, ale mimo to wyminął żonę i jeszcze paru innych świętujących, zbliżył się na tyle, że dało się go usłyszeć i poważnym tonem oznajmił:

– Doli, jak ty mogłeś wpaść na tak bezsensowny pomysł? I co, myślałeś, że zabicie jednego zwierzęcia jest w stanie zniszczyć nasz kult? Idź do lecznicy, póki jeszcze żyje twoja stridugatka. A stridugat, którego uśmierciłeś, on i tak był już stary i gotowy do odejścia, inaczej nie miałbyś z nim najmniejszych szans. Samiec jest tylko jeden, ale zawsze ma zastępcę.

Wskazał dłonią na młodego stridugata i dodał:

– To jeszcze dziecko, ale kiedy wejdzie do lasu, zamieni się w króla.

„Przyjaciel” delikatnie poklepał mnie po plecach i zniknął w tłumie. Nawet się nie spostrzegłem, kiedy wszyscy świętujący ruszyli w kierunku kolczastego płotu i napisu „Wstęp surowo wzbroniony”. Po zaledwie paru minutach zostałem sam. Sam ze swoim bólem, lękiem i zimnem, które przez uchylone wargi dostawało się aż do serca. Czy to śmierć czaiła się na mnie za płotem? Czy powinienem dać się złapać w jej kościste ramiona? Czy raczej…

Nie zważając na przeszywający lewe kolano ból, ruszyłem do lecznicy. Kuśtykałem przytrzymując się ogrodzeń, drzew, latarni; dwukrotnie straciłem równowagę, na szczęście śnieg zneutralizował upadki. Zaciskałem zęby i uparcie brnąłem dalej.

Drzwi lecznicy stały otworem, tak jakby ktoś spodziewał się mojego przybycia. Ostrożnie, co parę kroków się zatrzymując, by nie wchodzić w nadmierny kontakt z tym razem całkiem twardym podłożem, dotarłem do sali, w której na kozetce leżała umierająca stridugatka. Stworzenie, gdy tylko przekroczyłem próg, delikatnie uniosło łebek i cichutko zapiszczało. Podszedłem do niej i podrapałem za lewym uchem, a potem pocałowałem w szyję.

Zwierzę momentalnie ożyło, polizało mnie po twarzy i przeczołgało się pod ścianę, skąd łypało w moją stronę proszącym wzrokiem. Pozbyłem się kurtki, rozpiąłem koszulę, zdjąłem, uważając na bandaże i położyłem się obok stridugatki. Tyłem do jej pyszczka i szyi. Minęło parę sekund i poczułem, że coś pełznie wzdłuż mojego kręgosłupa. Zrobiło mi się zimno, ale próbowałem się nie ruszać. Słyszałem bicie serca i świst powietrza wydostającego się z nozdrzy zwierzęcia. Zamknąłem powieki i też wziąłem głęboki oddech.

Silny ból, jakby ktoś wbijał mi w rdzeń kręgowy grubą igłę, na moment sparaliżował moje ciało. Krzyknąłem. Po chwili ból minął. Otworzyłem oczy i ujrzałem ciemnoczerwoną ciecz powoli wypełniającą pokój, a potem uciekającą przez szparę między drzwiami i podłogą na zewnątrz. Było mi ciepło i przyjemnie.

Nie miałem pojęcia, jak długo znajdowałem się w tym stanie czegoś pośredniego między transem a snem, a gdy odzyskałem świadomość, wciąż leżałem na kozetce, ale sam. Moja stridugatka siedziała na środku pomieszczenia i bacznie mnie obserwowała. Sięgnąłem po koszulę i kurtkę, ubrałem się, po czym bardzo ostrożnie wstałem. Zwierzę podeszło do mojej lewej nogi i otarło się o nią jak kot. Pogłaskałem ją po łebku. Zmrużyła powieki, zamruczała. Silna, radosna, w niczym nie przypominająca zabiedzonego stworzenia, które zastałem po przyjściu do lecznicy.

Ruszyliśmy razem na ganek. Ona szła dumnie z przodu, a ja dwa kroki za nią. Było ciepło i słonecznie. Spojrzałem na niebo, cyjan nieprzesłonięty nawet pojedynczą chmurą. Dotarliśmy do ulicy Błotnej, gdzie słońce już zdążyło roztopić śnieg. Uśmiechnięta wiosna, pełzające po drzewach szczęście. Zanurzyliśmy – stridugatka łapy, a ja zimowe buty – w przyjemnym błocie.

Koniec

Komentarze

Brrrrrrr!!!

Co za horror!

NIgdy w zyciu żadnej stridugatki!

Napisane bardzo dobrze, jest akcja, jest klimat, jest tajemnica.

Przeczytałem bez zawieszania się na słabszych fragmentach, bo ich nie było ;)

Zasłużony kliczek!

p.s. dlaczego akurat stridugatki są urodzinowe?

p.s. 2 – wszystkiego najlepszego, dzierlatko! Wchodzisz w najlepsze lata :D

Zwrócić piórko Sowom i Skowronkom z Keplera!

Rybaku – przede wszystkim dziękuję za bardzo szybkie przeczytanie i za życzenia, i za kliczka :) Urodzinowe, bo skończyłam pisać, a właściwie poprawiać w dzień urodzin :) Pozdrawiam ciepło :)

Wszystkiego najlepszego okazji urodzin, Katio. :)

Przeczytałam tekst z przyjemnością. Kolejny ciekawy świat, który czytelnik stopniowo odkrywa razem z bohaterem. Jak zwykle, dużo interesujących szczegółów przykuwających uwagę. Podobała mi się też zagadka, trzymająca w napięciu aż do końca i mroczny klimat. Klik. :)

Dzięki wiele, Ando :) I za szybkie przeczytanie (mimo długości) i za kliczka :) Cieszę się, że się podobało :) Miłej nocy :)

To nie jest komentarz do opowiadania (on będzie, jak tylko zdołam go napisać). To jest komentarz urodzinowy: niech żyje nam Katia sto lat! I niech pisze dwieście (za pomocą mediów i talerzyków XD)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Znowu trafiłam do szczególnego miejsca, zaludnionego osobliwymi mieszkańcami, a i towarzyszące im zwierzęta budziły niepokój. Spotkanie z pierwszą stri­du­gat­ką jeszcze nie zapowiadało późniejszych wydarzeń, jednak tajemnicze zwierzęta zdominowały opowiadanie na tyle, że duszny klimat potęgował odczucie nienormalności tego, co działo się w Krondus. A opisałaś je tak, że miałam wrażenie osobistego uczestniczenia w mających tam miejsce wydarzeniach.

Nieźle też przedstawiłaś zagubienie pana Brorka i desperację z jaką usiłował wydostać się stamtąd, nim pojął, że jest już stracony dla świata.

Bardzo lubię horrory, a Twój okazał się jednym z lepszych, jakie tu czytałam.

 

Katiu, a z okazji urodzin życzę Ci wiele radości i stałej obecności Pani Weny. ;)

 

sta­ną­łem przed uma­lo­wa­nym na ja­sno­żół­to drzwia­mi… ―> …sta­ną­łem przed pomalowanymi na ja­sno­żół­to drzwia­mi

 

Po­no­wie za­stu­ka­łem, też trzy razy. ―> Literówka.

 

Już mia­łem za­py­tać Wikry… ―> Już mia­łem za­py­tać Wikrę

 

kiedy na re­cep­cję wtar­gnę­ła pani Szto­kins. ―> …kiedy do recepcji wtar­gnę­ła pani Szto­kins.

 

przy­ją­łem się na sta­no­wi­sko po­moc­ni­ka we­te­ry­na­rza w Kron­dus. ―> To nie Brork przyjął się na stanowisko, to doktor Ru­dri­g go przyjął/ zatrudnił.

Winno być: …przy­ją­łem sta­no­wi­sko po­moc­ni­ka we­te­ry­na­rza w Kron­dus.

 

za­pa­ko­wa­ne­go w biało–nie­bie­ską folię. ―> …za­pa­ko­wa­ne­go w biało-nie­bie­ską folię.

W tego typu połączeniach używamy dywizu, nie półpauzy.

 

Osta­nia sztu­ka, chleb żytni… ―> Literówka.

 

po czy wy­ją­łem z torby książ­kę… ―> Literówka.

 

uma­lo­wa­ne na błę­kit­no drzwi… ―> …poma­lo­wa­ne na błę­kit­no drzwi

 

lecz nie­wy­peł­nio­ną mle­kiem, tylko czymś zie­lon­ka­wym. ―> Raczej: …lecz ­wy­peł­nio­ną nie mle­kiem, tylko czymś zie­lon­ka­wym.

 

Sama ce­re­mo­nia nie od­bie­ga­ła zbyt­nio od tych, któ­rych od­by­wa­ły się… ―> Sama ce­re­mo­nia nie od­bie­ga­ła zbyt­nio od tych, któ­re od­by­wa­ły się

 

kró­lo­wa wraz z lau­frem za­ła­pa­li w po­trzask mo­je­go wodza. ―> Literówka.

 

– Stri­du­gat­ki? – Do­koń­czył py­ta­ją­co pan Hug­gings. ―> – Stri­du­gat­ki? – do­koń­czył py­ta­ją­co pan Hug­gings.

 

za­pew­ni­ła sobie lep­szą opie­kę me­dycz­ną i jej stan zdro­wia znacz­nie się po­lep­szył. ―> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …za­pew­ni­ła sobie lep­szą opie­kę me­dycz­ną i jej stan zdro­wia znacz­nie się poprawił.

 

– Jesz­cze po jed­nym. – Pan Hug­gings się­gnął po bu­tel­kę.

Przy­tkną­łem i po­wtó­rzy­łem: ―> Literówka.

 

dla Ru­bi­ka pusz­kę z wo­ło­wi­ną… ―> Wcześniej napisałaś: Stę­sk­ni­łem się też za psem, Rub­kiem… ―> Czy pies ma na imię Rubik, czy Rubek?

 

po­ży­czy­łem mu i jego żonie Szczę­śli­wych Świąt… ―> …po­ży­czy­łem mu i jego żonie szczę­śli­wych świąt

 

na­ci­sną­łem guzik i opa­da­łem z po­wro­tem na po­dusz­kę. ―> Literówka.

 

przy­kła­da­li do czoła zimne okła­dy, mierz­li tem­pe­ra­tu­rę… ―> Literówka.

 

zna­la­zło się ma­leń­kie, hm, stri­du­ga­ciąt­ko?, po­czu­łem… ―> Po pytajniku nie stawia się przecinka.

 

Roz­la­łem i wy­pi­li­śmy bez pod­no­sze­nia żad­ne­go to­a­stu. ―> Roz­la­łem i wy­pi­li­śmy bez wzno­sze­nia żad­ne­go to­a­stu.

 

ale może byłe le­piej prze­cho­wy­wa­ne. ―> Literówka.

 

mi­ną­łem sie­dzą­cą na re­cep­cji panią Szto­kins… ―> …mi­ną­łem sie­dzą­cą w re­cep­cji panią Szto­kins

Można siedzieć na krześle, ale nie na recepcji.

 

przy­su­nę­ła jeden ze sto­ją­cych po prze­ciw­nej stro­nie po­miesz­cze­nia ta­bo­ret tuż obok mo­je­go krze­sła… ―> …przy­su­nę­ła tuż do mo­je­go krze­sła jeden ze sto­ją­cych po prze­ciw­nej stro­nie po­miesz­cze­nia ta­bo­retów

 

uszy za­koń­czo­ne w czymś w ro­dza­ju frędz­li. ―> Literówka.

 

Pa­trzył na mnie groź­nie swo­imi wiel­ki­mi, czar­ny­mi oczy­ma… ―> Zbędny zaimek.

 

Krew roz­bry­znę­ła na boki… ―> Krew bry­znę­ła na boki… Lub: Krew roz­bry­znę­ła się na boki

 

Za­krę­ci­ło mi się gło­wie, ale jakoś udało wy­do­stać z po­ko­ju, a potem ze wspar­ciem Maren po­ko­nać scho­dy. ―> Brzmi to nie najlepiej.

Proponuję: Za­krę­ci­ło mi się gło­wie, ale jakoś opuściłem pokój, a potem, ze wspar­ciem Maren, po­ko­nałem scho­dy.

 

Za­mru­ży­łem po­wie­ki i za­czą­łem prze­ci­skać się przez tłum. ―> Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Tarnina – wielkie dzięki za życzenia i czekoladowy “torcik” :)

 

Reg – oj, dobrze, że chociaż treść się spodobała, bo wykonanie… czasami się zastanawiam, czy nie cierpię na jakiś rodzaj “literowej” ślepoty. Oczywiście bardzo dziękuję za wyłapanie licznych błędów i oczywiście wszystkie poprawiłam.

Bardzo dziękuję też za życzenia i skoro druga osoba uważa, że to horror, to zmieniam oznaczenie, co nie ukrywam, że mnie bardzo cieszy, bo zawsze chciałam napisać jakiś horror.

Pozdrawiam serdecznie :)

Miło mi, że mogłam się przydać, a skoro usterki naprawione, klikam Bibliotekę. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo dziękuję :)

Bardzo proszę. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo dobry tekst, fajne jest stopniowe poznawanie zasad rządzących światem w odwiedzanej wiosce. Kojarzyło mi się to z “Krainą Chichów” Carrolla.

Nie bardzo lubię, kiedy bohater nie ma wyboru. A ten nie ma. No, w jednym momencie daje się przekupić, ale ma tak mało informacji, że to aż przykre. Ale dzięki temu trudno mu nie kibicować. Właściwie od początku został oszukany, odebrano mu wolność wyboru.

Ciekawe, skąd bohater wziął się w bezpiecznym miejscu. Ktoś go pewnie musiał przenieść z lasu, ale kto go w ogóle tam szukał…

Fabuła interesująca, ciekawa byłam, jak to działa i jak się skończy.

Dobry pomysł na horror – te milusie stworzonka mają potencjał. Acz nie bardzo sobie wyobrażam, jak mogły wyewoluować.

Ale dlaczego nie można drapać za prawym uchem?!

Jestem na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Finkla – bardzo dziękuję za przeczytanie i klika, i nominację :) Odnośnie sceny w lesie, założyłam, że skoro pan Brork zaproponował pani Wilkus i panu Huggings zabicie samca, gdy nagle zniknie, będą go szukać właśnie w lesie… Jeśli chodzi o postawienie bohatera w sytuacji bez wyboru – nawyk ze oglądanych w dzieciństwie horrorów – tam zwykle wszystko kończyło się źle, niezależnie od tego, co czyniłby ofiary. I do tego dochodzi moje może niezbyt optymistyczne poczucie, że człowiek jako jednostka zwłaszcza w obliczu choroby i śmierci nie za bardzo ma wybór :(

Same stridugatki miały być odrobinę alegorią naszego rozwoju medycyny, dzięki któremu jako tako udaje nam się bronić przed chorobami, ale i tak przegrywany ze śmiercią…

Jakie takie zwierzęta mogły wyewoluować? Na pytanie nie mam zbyt dobrej odpowiedzi… Założyłam rozwój na podstawie wymiany – zdrowie za opiekę i za coś w rodzaju władzy nad człowiekiem, ale to takie duże uproszczenie.

Jeszcze raz bardzo dziękuję. Poczekam jeszcze na parę komentarzy i może coś popróbuje pozmieniać. Pozdrawiam serdecznie i miłej nocy :)

No, w typowym horrorze te nastolatki zawsze mogą nie jechać na weekend gdzieś w odludzie. Potem mogą się nie rozdzielać… A tu bohater ma przerąbane, chociaż jest jeszcze młody i zdrowy.

Babska logika rządzi!

Niby tak, masz rację… rzeczywiście ma przerąbane :( Albo stridugatka albo śmierć :(, ale chyba musiałbym napisać tekst od nowa, żeby dać mu jakieś większe szanse…

Nie, nie pisz od nowa. Jest dobrze. :-)

Babska logika rządzi!

Oki :) :) :)

Klik ode mnie za to, że zajrzałam, żeby zobaczyć o czym to, zobaczyłam, że dużo znaków, zamierzałam przelecieć tylko wzrokiem i jak się wciągnęłam, tak nie mogłam oderwać :)

O, dzięki, Bella. Super, że wciągające wyszło :)

Znakomity, satysfakcjonująco długi tekst. Dosyć straszny i bez żadnych obrzydliwości. Lubię takie horrory.

Nawiązując do powyższej dyskusji, mogę dodać, że śmierć to też wybór. Nie za wszelką cenę warto pozostawać przy życiu. Prawda, w przypadku bohatera jego śmierć nie byłaby zwycięstwem. Mógłby ewentualnie dokonać rozpaczliwego ataku na młodego samca, zanim dotrze do lasu ;)

– W naszej lecznicy zajmujemy się jedynie stridugatkami.

– Jak kto? – wypaliłem,

Chyba miało być Jak to?

Nikolzollern – bardzo się cieszę się, że tekst Ci się spodobał. Odnośnie śmierci – zupełnie się zgadzam, że w pewnych sytuacjach lepiej umrzeć niż za wszelką cenę żyć. Nawet w przypadku mojego bohatera, nie jestem pewna, co na jego miejscu bym wybrała, w sumie nie do końca wiedział, co czeka go po połączeniu ze striduagatką…

Przespałem się z tym i mam trochę pytań. Nigdzie nie wspominasz, co jedzą stidugatki, albo kogo. Mają chwytne kocie łapy i dobrze gryzą, mogłyby być drapieżnikami polującymi na drobną zwierzynę. To z kolei zaprzecza temu, że eliminują inne zwierzęta z otoczenia. Jeśli są roślinożercami, to dlaczego uniemożliwiają hodowlę roślin uprawnych? Jeśli eliminują rośliny uprawne, to co z dzikimi? Trawa też nie powinna rosnąć, i drzewa również. Ale samiec mieszka w lesie. Przy takim rozkładzie prosi się jakiś wątek wampiryczny, że żyją w symbiozie z człowiekiem i podsysają z niego krew. To by się nie kłóciło z ogólną koncepcją.

Hm, rzeczywiście zapomniałam o karmieniu stridugatek, ale chyba raczej skłaniałabym się do wersji roślinożerców, w sumie są podobne do saren i do koni, i w pewnym sensie do owiec, i jak wspomniałeś samiec żyje w lesie, więc chyba najprościej będzie mi dorzucić, że samice dostają pokarm z puszki…

I jeszcze eliminacja roślin uprawnych, hm, są drzewa… Oj, muszę to przemyśleć. Może zmienię, że ludzie nie mają ani czasu ani potrzeby nic uprawiać – muszą zajmować się stridugatkami, a pieniądze mają z wełny…

A tak poza tym bardzo dziękuję za analizę logiczną tekstu.

Żeby strudigatki nie kojarzyły się z drapieżnikami, kocie łapy lepiej zastąpić króliczymi. Mogą mieć też królicze uzębienie – też dobrze gryzie, głęboko. A ludzie powinni hodować jakąś monokulturę marchewkę, czy rukolę, którą te stwory pochłaniają w strasznych ilościach.:)

Nie, błagam, tylko nie wampiry. Opowiadanie jest ładnie oryginalne i zostawia szerokie pole do interpretacji (np. miałam skojarzenia, że to trochę opowieść o tym, czemu facet nie nadaje się na matkę – noworodek piękny i słodki, ale jak sprawił ból i okazało się do tego, że trzeba wziąć odpowiedzialność, to nogi za pas i gdyby nie to, że śmierć groziła również i bohaterowi, to by nie wrócił), robienie ze strudigatek wampirów sprawi, że bardziej będą kojarzyć się z komarami :p

Na mój gust są za sympatyczne. Bohater powinien, przykładowo, najpierw zobaczyć paskudnego, wrednego stwora, którego wszyscy kochają. Nie rozumie czemu wszyscy się z nimi tak noszą. Natomiast kiedy uzależni się od strudigatki, zacznie postrzegać je jako śliczne i kochane.

Bella, Nikolzellern – dodałam zdanie o karmieniu z puszki i zmieniłam fragment, w którym pan Huggings tłumaczy, dlaczego w Krondus nie ma roślin uprawnych. Jakiś większych zmian nie planuję wprowadzać, bo to w moim odczuciu za bardzo zmieniłoby tekst.

Bella – tak, chciałam, że opowiadanie nie było tylko “horrorem” i dawało różne możliwości interpretacyjne, dlatego ludzie nie chorują, nie mają dzieci, nie pracują… 

Nikolzellern – łapy zaraz zastąpię na królicze, pomysł z marchewką dobry, ale musiałabym za dużo zmieniać. Może następnym razem :)

Ale na obrazku masz kocie łapy.

Babska logika rządzi!

Wszystkiego najlepszego Katiu :)

Początek opowiadania przypomniał mi lekturę z dzieciństwa J. Herriota “Wszystkie stworzenia duże i małe” o weterynarzu przyjeżdżającym na prowincję. Jednak na tym koniec podobieństw. Twoje opko to rasowy surrealistyczny obraz, wciągający jak maszynka do mięsa palce ;) Nie można przestać czytać, bo jakże to nie dowiedzieć się, co robią te cholerne zwierzaki.

Mimo, że fabuła jest zbudowana według ogranego już schematu. Obcy, niczego nieświadomy człowiek trafia do dziwnego miejsca, gdzie ludzie i zwyczaje są dla niego niezrozumiałe, a nawet straszne. To dziwność i oryginalność Twojego pomysłu rekompensują to w zupełności. Może zabrakło mi tu odrobiny lekkości i upiornego poczucia humoru. Coś jak w filmie “Delikatesy” Marca Caro i Jean-Pierre’a Jeuneta.

Pozdrawiam i jeszcze raz STO LAT.

Katiu, wszystkiego najlepszego, na dziś i jutro!heart Przepraszam za tak duże opóźnienie w przeczytaniu:(

Pożarł mnie czas, nie zawsze wyłącznie do mnie należy, choć ponoć mój, jednak podejmuję decyzje, muszę i chcę.

Piękne są Twoje ilustracje, chwytają za serce. Jest w nich odcień bezbronności, ale i moc z nich płynie.

Przypomniała mi się pewna pisarka, którą bardzo polubiłam Leena Krohn. Trafiłam na nią przypadkiem, na „Pelikana” i „Tainaron”. Skąd skojarzenie? Chyba przez pierwszoosobową narrację, którą pierwszorzędnie prowadzisz i niezwykłość Twojej opowieści. I chyba też, przez jednoczesne budowanie napięcia i spokojne snucie historii. Wciągnęło mnie okrutnie, bardzo chciałam się dowiedzieć, co będzie dalej. 

Gratuluję, Katiu! Pierwszorzędne i zgłaszam na grudniowe!:)

 

Drobiazgi do podmianki:

‚dwie ostanie przespałem

Striurogatka zamruczała

stridugatka

‚Może jednak te striurogatki nie są takie straszne?

stridugatki

‚rozkwitała moja przyjaźń z panem Huggings.

Hugginsem? ale nie jestem tego pewna

 

pzd srd:DDD

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ja miałam skojarzenia z “Draculą” Brama Stokera. W pozytywnym sensie, oczywiście – tzn. jako sprawne budowanie atmosfery grozy. I nie chodzi o wampiry. Kiedy Jonatan Harker przyjeżdża do zamku hrabiego, początkowo nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia. Stopniowo poznaje otoczenie Draculi, a groza rośnie. Czytając to opowiadanie miałam podobne odczucia. Na początku było tylko błoto i dziwne zwierzaki. Później pogrzeb, który pokazał, jak może skończyć się odmowa adopcji stridugatki. Stopniowo pętla zacieśniała się coraz bardziej, aż do finału.

Ando, Ja trochę z “Obcym” przez połączenie: ciało człowieka i obcego oraz poziom napięcia;)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

O, a mnie się wydawało, że moje skojarzenie jest takie narzucające się, że aż banalne.

Babska logika rządzi!

Z Obcym też, ale później. Na początku zwróciłam uwagę na miejsce. Moim zdaniem, to właśnie jest ciekawe: nie od razu wiadomo, co dokładnie jest zagrożeniem, atmosfera powoli się zagęszcza, aż do rozwikłania tajemnicy.

Finkla – no, oczywiście, masz rację z tymi łapami. Rano (teraz jestem w pracy) wytnę je z obrazka, bo i tak brzydko wyglądają…

 

Matko Chrzestna – ślicznie dziękuję za życzenia i cieszę się, że ogólnie się podobało J Odnośnie humoru i lekkości w moich tekstach, oj, ciężko…

 

 Asylum – Tobie też pięknie dziękuję za życzenia i za przeczytanie, i za popracie Finklowej nominacji. Bardzo mi miło, że i tym razem opowiadanie Ci się spodobało heart Jeszcze raz wielkie dzięki. heart

 

Ando, Asylum, Finkla – bardzo miłe te Wasze skojarzenia, sama jestem fanką i Drakuli i Obcego :)

 

Pozdrawiam wszystkich ciepło i życzę miłej nocy :)

Jakie tym razem? Katiu, wszystkieheart (a co tam, będę wstawiała serduszka, co się mają kurzyć xd), a że czasami narzekam? Cóż, najbliżej mi chyba do Smerfa Marudy:)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum – myślę, że Tobie bardzo daleko od Smerfa Marudy ;) Ja bym Cię raczej nazwała Dobrym Duszkiem :)

Świetne opowiadanie, przeczytałem niemal jednym tchem. Faktycznie też mi się skojarzyło z “Krainą Chichów”, nawet byłem prawie pewien, że pod koniec strudigatki przemówią ludzkim głosem…

Uwielbiam takie nierealne klimaty, trochę jak z koszmarnego snu.

Z drobnych uwag mam tylko samą nazwę wioski Krondus, to znaczy jest to bardzo dobra, mocna nazwa, tyle że niezbyt pasująca do małej wioski, a raczej do miasteczka. Choć z drugiej strony to tak niezwykła miejscowość, że właściwie wszystko jest możliwe…

Opowiadaniu bezwzględnie należy się piórko, tak uważam.

Agroeling – niezmiernie się cieszę, że spodobało Ci się moje opowiadanie :) Sama jestem fanką tekstów, których treść łączy w sobie rzeczywistość z koszmarnym snem i odrobiną absurdu, więc skojarzenia z “Krainą Chichów”, też traktuję na plus. 

Odnośnie nazwy wioski, wiem, o co Ci chodzi, “Krondus” brzmi trochę ciężko i hm, przemysłowo? Na razie nie zmieniam, bo nie mam pomysłu na nową…

Pozdrawiam serdecznie i oczywiście bardzo dziękuję za poparcie piórkowej nominacji. 

Katiu, wszystkiego dobrego z okazji urodzin. Niech Ci się wszystkie marzenia spełnią! :)

 

 

Ale kto to widział na swoje urodziny horrorek pisać?!

 

Opko całkiem fajne. Historia nieco sztampowa, gość przyjeżdża do nowego miejsca, gdzie dzieje się coś niezwykłego, wciąga się w atmosferę coraz bardziej i na końcu już praktycznie nie ma wyboru. Na szczęście stridugatki są niezwykłe. :)

Czyta się, jak to zwykle u Ciebie, jednym tchem. Pięknie piszesz. Mam jednak wrażenie, że to opko nie jest tak przemyślane, jak była gąsienica. Zdziwiła mnie początkowa reakcja bohatera. Weterynarz widzi nowy gatunek zwierzaka i czuje tylko niechęć. A gdzie podniecenie nowinką, gdzie ekscytacja? Skoro wykonuje ten zawód, to kocha zwierzęta, więc skąd nastawienie od razu na nie.

Zastanawiałam się też, z czego ci ludzie żyją. Nie pracują, nie uprawiają ziemi, więc skąd mają kasę. Bo przecież mają, pracodawca płaci bohaterowi pieniędzmi. Skąd je ma? Przecież stridugatki oferują ludziom zdrowie, ale nie bogactwo.

Bezdzietność mieszkańców Krondusu też wydaje mi się dziwna. Oznacza przecież mniejszy przyrost wśród zwierzątek. Za każdym razem, gdy jakaś stridugatka jest w ciąży, muszą ściągnąć kogoś z zewnątrz i nigdy nie mają pewności, jak się to zakończy.

Zastanawiałam się też nad chorobą bohatera. Przyszła akurat w sam czas, Pewnie gdyby wyrwał się wówczas z dusznej atmosfery tej mieściny, już by nie wrócił. Grypsko było tak na rękę mieszkańcom, że aż trudno uwierzyć, że był to przypadek. A jednocześnie nie dzieje się nic, ani też nic takiego nie ma w stridugatkach, co tłumaczyłoby tę nagłą chorobę.

Reasumując, jest klmacik, ładnie umiesz straszyć, ale jednocześnie trochę brakuje dokładnego przemyślenia tego świata.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irka, bardzo dziękuję za życzenia, za przeczytanie i komentarz. Odnośnie dochodów mieszkańców – pani Wilkrus informuje pana Broka o sprzedaży welny. To że nie ma dzeci – stridugatki chcą by uwaga właściciela koncentrowala się tylko na nich. Choroba pana Brorka akurat wtedy, kiedy ma wyjeżdżać – mógł zatruć go doktor Rudrig lub mógł to być zbieg okoliczności, w związku z narracją pierwszoosobową sam bohater nie wie, co było jej przyczyną…

Katiu, z samej sprzedaży wełny to oni by po prostu nie wyżyli. Za mało tych zwierzątek.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Prawda – na jednego człowieka przypada jedna stridugatka. Wyobraź sobie, że próbujesz wyżyć ze sprzedaży wełny jednej owcy.

Może coś cennego (rzadkie lekarstwo, minerał) wydobywanego ze zwierzątek po ich śmierci?

Babska logika rządzi!

Też na początku myślałam o minerałach albo składniku jakichś super leków… Zaraz coś dodam do rozmowy Brorka z panią Wilkrus… Dodałam :) Irka, Finkla – dzięki za pomoc.

Dobrze napisane, powoli stopniujesz napięcie i ukazujesz coraz bardziej dramatyczną sytuację głównego bohatera. Świat przedstawiony jest spójny, choć nie ukrywam, że Twoje kreacje z innych opowiadań przypadły mi do gustu bardziej.

Tu troszkę nużyła mnie pierwsza część, bo jak na mój gust nieco zbyt wolno wszystko się działo i nie było tego efektu, który nie pozwala się oderwać od tekstu.

Zakończenie dobre, smutne, pokazuje bezsilność i beznadzieję.

 

Moja ocena: 5/6.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Brak dzieci, jak zrozumiałam, był spowodowany bezpłodnością wywołaną przez stridugatki. Wszak coś tam wstrzykiwały do rdzenia.

Chrościsko – bardzo dziękuję za przeczytanie i komentarz.

 

Bella – tak właśnie miało być – mieszkańcy mieli być bezpłodni z powodu kontaktu ze stridugatkami.

W zasadzie nie czytam horrorów, ale zaciekawił mnie początek, i doszedłem do końca. Bardzo dobrze napisane, naprawdę.

 

Pozdrawiam

ExperymentatorzeWielki – bardzo dziękuję :)

Nominowane, więc przeczytałem, ale to Kasia ze stępionymi pazurkami, łagodna, pewnie świąteczna. :) 

Nie ujęło, ale rozumiem potrzebę pisania lżejszych tekstów. Chyba.

Pozdrawiam. :)

Darku, dzięki za przeczytanie, a tekst, no taki się akurat napisał, chociaż pazurki, chyba masz rację stępione…

Hmm… nie wiem, Darconie. Przerwę mam – w Tolkienie, na przekąski i weszłam Oglądam zwyczajowo w okresie świątecznym Tolkiena, wersja rozszerzona, jakby się kto pytał). Przyznam, że mrożą mnie Twoje komentarze. Są nadspodziewanie oceniające. Dziwne, bo bez słowa wyjaśnienia. Możesz, robisz. Chwalisz masową produkcję, wtórną i tniesz autorów, którzy chcą podążać własną drogą. Interesujące? Nie wiem, czy to przeczytasz, jeśli tak, to odpowiedz, może na priv, bo nie chciałabym, aby  dyskusja rozgorzała pod opkiem Katii.

Katiu, a Ty pisz, co chcesz, we mnie masz czytelnika czekającego na to, co spod CI pióra wyjdzie! I nie martw się o pazurki. Niech twoja wyobraźnia hula, a pióro, klawisze szybko zapisują słowa. XD

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Myślę, że Katia się nie pogniewa jak odpowiem Ci tutaj. Widzisz, są osoby na forum, którym nie muszę pisać elaboratów pod każdym opowiadaniem, bo zostawiłem już pod ich innymi opkami dziesiątki tysięcy znaków, i to wcale nie jest przesada. Z Kasią nagadałem się już tyle, nie tylko tutaj, że to jedno zdanie wystarcza jej za szeroki komentarz, tak myślę. Podobnie byłoby u Finkli, NWMa, Cobolda, Funa i myślę, że wielu innych. 

Jest jeszcze coś, jeśli opowiadanie do mnie nie trafia, a nie widzę w nim wielkich błędów, to bezzasadne byłoby rozwlekanie się, w bądź co bądź, negatywnym komentarzu.

 

Asylum, ja wiem, o co chodzi z pazurkami :) Jestem już na stronie prawie trzy lata i moje pisanie się zmieniło, jeśli chodzi o warsztat to myślę, że zdecydowanie na plus, jeśli chodzi o treść, myślę, że też na plus, jeśli chodzi o opowiadania fantastyczne, po prostu zaczęłam oddzielać problemy społeczne od literatury mocno fantastycznej, ”ciężkie teksty” wciąż piszę, ale nie wciskam ich na siłę w fantastykę… oj, trudno jest każdego zadowolić :(

Asylum – teraz tak trochę prywatnie, dzięki Tobie i jeszcze paru osobom moje pisanie nabrało ostatnio super prędkości :) Jeszcze raz bardzo dziękuję za wsparcie :)

Katiu, jeśli Ty wiesz, to z pewnością ok, ale nie mogę się powstrzymać, aby nie odpowiedzieć Darconowi. Kurcze, wybacz i przepraszam. :( Jednakże będzie to moja ostatnia wypowiedź polemiczna i nie będę jej przeciągała. Co do oddzielania, nie wiem. W każdym razie dla mnie jest ok. Jesteś sobą, a to okropnie ważne. Tak myślę! 

Darconie, niemniej, uważam że warto byłoby pokusić się o niewielkie słowo wyjaśnienia, inaczej łatwo ugrzęznąć w swoich własnych wyobrażeniach, a jak pewnie wiesz, mamy swoje, każdy z nas, niezależnie od elaboratów pod innymi opkami. Przecież piszesz o tym tekście, właśnie. Słowo jest cholernie nieprecyzyjne (psia kostka, znowu nie potrafię podkreślić inaczej, niż przekleństwem. CMie, winowatam i cześć:(. Karbuj znaki na ścianie, może to wreszcie mnie zmotywuje do poszukania innych środków wyrazu). Niewielu na tym forum mnie rozumie, więc może, może wiem, o czym próbuję Ci teraz napisać, powiedzieć.

Pisanie komentarzy jest dla mnie trudne i jak dotąd nie znalazłam na to dobrej metody/sposobu. Chciałabym, jak zwykle, po swojemu, aby było łatwo i szybko, ale nie da się. Jest tekst, przekaz i człowiek. Zmiennych dużo – to rozumiesz – niekiedy nie masz wątpliwości; czasami jesteś nieuważny, gdyż coś Ciebie rozprasza, nie ten moment lub czas życia; niekiedy trafia jak obuchem w łeb, coś – frazy, konstrukcja, idea. Chciałam napisać, że ostatnie jest najważniejsze, ale nie, gdyż wtedy doceniam, lecz to w słowach musi kryć się coś, co ten przekaz niesie. Zapytasz?

Czy są to emocje? – zapytasz. Tak i muszą być w miarę uniwersalne, nie sztampowe, takie zwykłego człeka, a nie bohatera, ponieważ sztuka w jakimś sensie ma pomóc mi objaśniać/doświadczać/rozumieć ten świat. Nie chciałabym, aby stała się zapewnianiem sobie tlenu, jedzenia, wody koniecznej do przeżycia. Wolałabym, aby wykraczała poza ramy, nawet jeśli jest rozrywką, a zwłaszcza jeśli nią jest.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Katiu, dzięki wyrozumiałość i tak, wszystkim się nie dogodzi. :)

Asylum, nie wiem, czy oczekujesz odpowiedzi, jak coś, pisz na PW.

 

„Witaj[+,] przybyszu spragniony miękkiego łóżka i ciepłego obiadu”.

Patrzyło na mnie nieufnie, ale[-,] nie wrogo, lecz przyjaźnie.

Wyjątkowa sytuacja, ale niech się pan[-,] aż tak strasznie nie martwi.

Nie bacząc na zalecenia doktora[+,] przez cały tydzień[-,] nie zbliżałem się ani do Biluby, ani do jej właścicielki, która pałała do mnie nieukrywanym obrzydzeniem i wrogością.

Uśmiechnąłem się, jakkolwiek[-,] wciąż trzęsły mi się ręce, a serce biło tak mocno, jakby chciało rozwalić klatkę piersiową.

Tak, o połowę i te dodatkowe pieniądze będą wysyłane bezpośrednio to twojej chorej matki.

do

Po powrocie z cmentarza[-,] chciałem iść do lecznicy, 

Tylko[-,] proszę nie jeść niegotowanej wołowiny z puszek z niebieską nalepką.

Zmarszczyłem czoło, zastanawiając się, czy te dwa zgony w jakiś magiczny sposób były ze sobą powiązane i co miał na myśli mój gość, mówiąc, że pan Piogork odmówił.

Wcześniej: Pigork

– To… to… to[-,] po co je trzymacie?

Cóż[+,] moje pytania o magiczny wężyk, kończyły się wzruszeniem ramionami doktora i półuśmieszkiem, który czynił jego twarz podobną do rodzynka.

Paskudne, wredne choróbsko, które przypętało się nie wiadomo skąd i[+,] co[-,] wydawało mi się jeszcze dziwniejsze, nie zaatakowało poza mną nikogo więcej w wiosce.

Przenigdy nie złapie pan grypy, która nie tak dawno[-,] prawie że pana uśmierciła,

Proszę zmądrzeć[+,] panie Brork, pokierować się rozsądkiem, zanim będzie za późno.

 

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Anet, fajnie, ze fajnie i bardzo, bardzo dziekuje za przecinki :)

Rany, ale Ty masz wyobraźnię!

 

Czyta się świetnie, fantastycznie wciągasz w narastającą atmosferę opresji, kreujesz bardzo przekonujących bohaterów.

 

Drobiazgi:

Tomisko nie tylko było ręcznie składane, ale też ręcznie napisane, z ręcznie wykonanymi ilustracjami.

Nie bardzo wiem, co oznacza w tym kontekście “składane”.

 

Podczas jednego z naszych szachowych wieczorów, wypiliśmy wtedy odrobinę za dużo aromatycznego, rozkosznie pachnącego suszoną śliwką trunku, pan Huggings wziął na kolana ubraną w wełniany sweterek stridugatkę, która zazwyczaj leżała na kanapie i z daleka obserwowała nasze poczynania na szachownicy, podrapał ją za lewym uchem i powiedział:

Coś w tym długaśnym zdaniu nie gra, to wtrącenie od wypiliśmy rozbija je. Może gdyby było np. w nawiasie albo między półpauzami, rzucałoby się w oczy jako wtrącenie. A tak ma się wrażenie, że pierwszego przecinka nie powinno być, a wtedy nie pasuje ;)

http://altronapoleone.home.blog

Hmm, trochę zazdroszczę.

Szczególnie początku – pięknie odmalowałaś atmosferę tajemniczego miasteczka i zgłębiającego ją obcego. Jest mrocznie, a pozorny urok tych tam, surykatek, tylko ten mrok potęguje.

Bohaterowie fajni, charakterystyczni. Akcja toczy się sennie, ale tak być powinno – podoba mi się ten “oniryzm”.

Ręcznie pisana księga kojarzy się trochę z Necronomiconem, też niezły atrybut klasycznego horroru. Podobnie choroba, zasypane tory… Nie są to motywy nowe, ale jakże wyraziście przedstawione!

Później podobało mi się nieco mniej – akcja z zabiciem samca zdała się przedstawiona nieco chaotycznie, zapowiadała się na punkt kulminacyjny, tymczasem… trochę zawiodła.

Zakończenie nieco dziwne. Tyle walczył, a wreszcie się poddał. Tak jakoś… bez większych oporów. Jakby go jeszcze zmusili, to rozumiem. Albo gdyby zginął. Ale on wzruszył ramionami i “skoro nie udało się ubić surykatek to, yolo, dołączę do społeczności”. Tak to mniej więcej odczytałem ;)

Niemniej, nie zmienia to faktu, że uważam ten tekst za jeden z najlepszych w Twoim dorobku.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Drakaina – bardzo dziękuję za przeczytanie i komentarz. Odnośnie wyobraźni, chyba rzeczywiście nie narzekam, ale bujna wyobraźnia ma też swoje minusy ;)

Tomisko poprawione na “ręcznie szyte”, a zdanie wtrącenie oddzieliłam półpauzami.

Pozdrawiam serdecznie.

 

Count – również dziękuję za lekturę i komentarz. Bardzo się cieszę, że udało mi się stworzyć obwiedni klimat. Jeśli chodzi o zakończenie to zgadzam się z Toba, że przekombinowałam i może na plus by wyszło wycięcie sceny walki w lesie ze stridugatem… Bo tak wyszły dwa zakończenia.

Tak czy inaczej, fajne, że uważasz tekst za jeden z najlepszych w moim dorobku. 

Pozdrawiam serdecznie.

Jak dla mnie walka ze stridugatem jest ok. Rozwiązanie tej sceny mnie zaskoczyło i potem cała ta opowieść o nowym jest ok. Co do decyzji bohatera – a miał wielki wybór? Te stridugatki tak właśnie działają, nie?

http://altronapoleone.home.blog

No, nie miał. Gdyby tego nie zrobił, wkrótce byłby podwójny pogrzeb.

Babska logika rządzi!

Czyli wychodzi na to, że stchórzył ;p

 

Rozumiem, że walka jest ok, tylko mniej ok, że po łebkach ten element. No i miałem nadzieję, że więcej się wyjaśni, z czym się je te surykatki ;D

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Tak, chyba można tak powiedzieć, że pan Brork stchórzył, można też że wolał żyć… a nad walką jeszcze pomyślę, tylko coś się boję, że bardziej mogę zepsuć niż naprawić :(

Dajże spokój, Katiu, zostaw jak jest! XD

Mnie ten element zdał się napisany zbyt pobieżnie, nieco mnie zawiódł, ale innym, choćby Drakainie, przypadł do gustu. Zresztą w kompletnym, zgłoszonym do piórka opowiadaniu zmiana czegokolwiek może tylko zepsuć wrażenie.

A pomimo kręcenia nosem mogę Cię zapewnić, że opowieść spodobała mi się wystarczająco, by postawić przy niej wielkie tłuste TAK.

;)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Ach, Katiu. Uważam za spore wyzwanie napisanie tekstu tak długiego, który utrzymuje przez całą swoją rozciągłość jednakowo wysoki poziom.

Jest napięcie, jest wrażenie niepokoju, poczucie osaczenia, narastająca paranoja. Jednocześnie brak tanich chwytów, których wielu opatrznie uważa za nierozerwalne z horrorem – nic nie wyskakuje, by straszyć znienacka, posoka nie leje się strumieniami, flaki nie bryzgają. To duży plus, bo psychologia może wystraszyć mocniej niż najbrzydszy obrazek.

Sprytnie stawiając coraz to nowe pytania, napięcie się utrzymuje i jest wręcz podsycane. Wszystko to prowadzi do satysfakcjonującego finału – przynajmniej dla mnie, bo zostałem zaskoczony. Spodziewałem się, że bohater będzie konsekwentny w swym racjonalizmie i zabije stworzenie, testując teorie miejscowych. :p

Katiu, gratuluję. Umiejętności i tego opowiadania w ogóle. Z tych, które czytałem, to podobało mi się najbardziej!

Count – to ja już nic nie ruszam :) I bardzo dziękuję za tłuste “Tak” :):):)

 

MrBrightside – bardzo mi miło czytać tak miły komentarz :) Bardzo się cieszę, że odpowiadanie Ci się spodobało, a przede wszystkim, że uważasz je za najlepsze w moim dorobku. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję :)

Dobre i klimatyczne. Tekst uderza w znane lovecraftowe tony osaczenia, osamotnienia, tajemnicy oraz tajemniczego kultu, ale wydobywasz z nich wszystko, co najlepsze, a także dodajesz od siebie :)

Stopniowo budujesz napięcie, tworzysz obce stworzenie i dążysz do trochę klasycznego rozwiązania tego typu historii – czyli że obca siła jest silniejsza od ludzi. Przez moment jednak się bałem, że wszystko wyjaśnisz. A osobiście preferuję, jak w tego typu opowieści wiele rzeczy zostaje raczej w sferze domysłów niż prawdy – na koniec zostaje mocniejsze wrażenie, czytelnik może snuć kolejne teorie. Jednak ostatecznie zostało tylko na zachowaniu tych istnień względem ludzi :)

Tekst mocniej stosowany emocjonalnie niż inne, ale to wychodzi mu na dobre. Jak zawsze bardzo dobrze prowadzisz pierwszoosobową narrację.

Generalnie jestem ukontentowany tym koncertem fajerwerków :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

NoWhereMan – bardzo dziękuję za przeczytanie i komentarz, a najbardziej się cieszę, że zauważyłeś, że trochę udało mi się opanować w tym tekście emocje i że wyszło to na plus. Pozdrawiam serdecznie i dobrej nocy :)

Znakomicie się ten tekst czytało. W niebanalny, ciekawy sposób ogrywa klasyczny motyw nawiedzonego miasteczka, ukrywającego przed przybyszem jakąś ohydną tajemnicę, a przy tym – niezwykle skutecznie buduje nastrój opresyjności i braku nadziei (to jest w nim chyba najbardziej lovecraftowskie – nie ma ucieczki). Świetne, bardzo udane opowiadanie.

ninedin.home.blog

Ninendin – bardzo mi miło, że opowiadanie Ci się spodobało :) I cieszy mnie też, że udało mi się choć odrobinę oddać w tekście klimat lovercraftowski. Bardzo dziękuje za przeczytanie i pozdrawiam serdecznie :)

Na urodziny z komentarzem nie dotarłem, tylko ponad miesiąc po, ale co tam :-) 

No, w końcu z satysfakcją mogłem przyklepać piórko. Dobra, pełna, porządnie skomponowana, zamknięta, bardzo dobrze napisana historia :-) 

Nie ma tu jakichś nowości, bo rzecz złożona jest z motywów znanych i melodii lubianych, po wielokroć nuconych, ale ta przewidywalność tekstu (poza różnymi szczegółami wszystko potoczyło się tak jak przewidywałem, że się potoczy) to nie wada. Takich opowiadań nie czyta się dla bogactwa i oryginalności świata czy pomysłów, nie dla zaskakującej, pokręconej fabuły, czy nietuzinkowości bohaterów, ale dla klimatu, nastroju tajemnicy, grozy, mroku, niesamowitości, onirycznego poczucia beznadziei, strachu towarzyszącego świadomości wpadania w obłęd. Wszystko to w "Krondusie" się znajdowało, we właściwych zresztą stężeniach. Dlatego z lektury jestem bardzo zadowolony i nawet jeśli tekst jest trochę jak nowa, przebojowa piosenka, skomponowana według sprawdzonych standardów hitów sprzed lat, to i tak jest to świetna robota, zasługująca na piórko. 

Ale nie będę rozpisywał się na temat zalet, bo to mało ciekawe, poza tym nie możemy Ci pozwolić osiąść na laurach :-) 

Zatem po pierwsze (sprawa ani pozytywna, ani negatywna, tak po prostu zwracam uwagę) styl opierający się na długich, rozbudowanych zdaniach, które mają za zadanie nie tyle rozpoetyzować narrację, co przekazać mnóstwo drobnych, niekoniecznie niezbędnych informacji – to nie jest złe, bo wszystko tu jest poprawne i nie zgrzyta, poza tym pasuje do "retro" charakteru tekstu, dodatkowo pokrywając narrację szlachetną, antykwariacką patyną, bez silenia się na archaizmy. No i nieźle charakteryzuje bohatera – jego roztargnienie, lekkie roztrzepanie, wrażliwość na detale, skłonność do pogrążania się w rozmyślaniach. Na przykład:

Ulica, ta, którą jeszcze, spojrzałem na zegarek, godzinę temu brodziłem w błocie, dom ogrodzony metalowym płotem, drzewo, wszystko tonące w lekko fioletowej poświacie rzucanej przez zamocowaną na drewnianym słupie lampę.

Głównie to "spojrzałem na zegarek" wydaje się być kompletnie niepotrzebne, bo oczywiste, a mimo to jest jak najbardziej na miejscu – podobne zabiegi nadają całej narracji charakteru, a co za tym idzie całemu tekstowi specyficznego klimatu. Ale trzeba uważać, bo zdarza się, że:

Pociąg spóźnił się ponad trzy godziny, z których dwie ostatnie przespałem, wjechał na stację zbyt szybko i ostro zahamował, na tyle ostro, że na szczęście się obudziłem i pospiesznie wygramoliłem na tonący w półmroku korytarz.

To (i kilka innych) podzieliłbym kropkami, bo zdania tego typu przypominają mi sposób wypowiadania się mojej znajomej, która zdając sobie sprawę ze swojej słowotokowej tendencji do nadziewania wypowiedzi milionem zbędnych informacji, stara się pakować wszystko co się da do jednego, straszliwego zdania w nadziei, że przecież w połowie owego zdania nikt jej nie przerwie, bo to niegrzecznie. W Twoim przypadku skala zjawiska jest nieporównywalnie mniejsza, ale jednak występuje, i to nie tylko w tym tekście, ale też w innych, gdzie ma mniejszą rację bytu. 

I jeszcze dwie rzeczy, które kładą się cieniem (chociaż niezbyt gęstym) na odbiór tekstu:

Mniejsza - 

Za łatwo poszło ze starym samcem. Fakt, był stary, chory i miał wszystko gdzieś, ale Brork znalazł go praktycznie od razu, bez problemu, w gęstym, zaśnieżonym lesie, jakby tamten na niego czekał. No i są na świecie ludzie, którzy potrafią tak rzucić zwykłym tasakiem, żeby w coś trafić, a nawet spowodować, by tasak się w owo coś wbił. Ale dużo ćwiczą, a nawet zarabiają takimi rzeczami na życie :-) Prawdopodobieństwo, że taka sztuczka uda się komuś niedoświadczonemu jest, łagodnie mówiąc, znikome :-) 

Większa - 

Nie kupuję zachowania Brorka po pierwszych kontaktach, a zwłaszcza po możliwości przestudiowania anatomii, ze strudigatkami (chyba Irka zwracała na to uwagę) O ile mógłbym zrozumieć kogoś niewykształconego (rzecz może się dziać w pierwszej połowie dwudziestego wieku, nie wiem jak to wtedy było z powszechnym nauczaniem w biologicznych kierunkach) ale weterynarz z miejsca powinien zauważyć, że dzieję się tu coś doniosłego i przełomowego – tak wyglądające zwierzę nie może być endemiczną wersją jakiegoś gatunku, bo to nie szczygieł z odmiennym kolorem dzióbka, albo nawet ogromny żółw (zresztą wieś w środku lasu to jednak nie odizolowane Galapagos) a biorąc pod uwagę ów nie posiadający odpowiednika u jakichkolwiek innych zwierząt narząd połączony z kręgosłupem… Nawet wiejski weterynarz zwąchałby, okej, moze nie Nobla, ale przynajmniej solidną, życiową karierę naukową. Albo, zależnie od osobowości zapewne, nabrałby śmiertelnie poważnych, spiskowych podejrzeń co do faktu, dlaczego takie odkrycie, w środku cywilizowanego świata, nie ujrzało światła dziennego. Tymczasem Brork zachowuje się, jakby mieszkańcy Krondusu hodowali, hołubili tudzież czcili mrówkojady. Niezwykłe. Dziwaczne. Może niesmaczne. Ale nie niesamowite, nie wstrząsające.

Cóż, jak wspominałem, te rzeczy nie są jednak na tyle poważne, żeby umniejszać moją przyjemność z lektury, ani znacząco wpływać na ocenę tekstu. Zatem gratuluję bardzo dobrego opowiadania i zasłużonego piórka! 

Kurtka na wacie, miało być krótko i zwięźle, bo zaległości się gromadzą… Ech… 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Thargone – bardzo dziękuję za jak to u Ciebie, rozbudowany komenatrz i za pirókowego “taka”, mimo wad tekstu, z którymi nawet nie próbuję dyskutować, bo w pełni się z Twoją opinią zgadzam. Zdecydowanie powinnam popracować nad zbyt długimi zdaniami. Odnośnie sceny z walką ze Striudgatem rzeczywiście za łatwo poszło, a najpoważniejszy zarzut – brak naukowego zainteresowania striduagtkami ze strony Brorka… Hm, naprwa tej kwestii najprawdopodobniej wymagałaby napisania opowiadania od nowa… :(

Tak czy inaczej, jeszcze raz dziękuję :) i życzę miłej nocy :)

No dobrze. Tekst jest napisany jak najbardziej prawidłowo, wręcz książkowo poprawnie pod względem kompozycji (a przy tym odrobinę sztampowo, ale to już czepianie się). Fabuła przedstawiona jest w klasyczny sposób osaczonego w nowym, hermetycznym środowisku – jest to motyw dość oklepany, ale przynajmniej dzielnie odtworzony. No i teraz dochodzimy do tego, co ma twój tekst wyróżnić i nadać mu wyjątkowości. Mam to zwierzątko podobne do konia, z rurką i niewiadomymi zdolnościami, nie wiadomo jak panujące nad ludźmi, generalnie nic o nim nie wiadomo, poza tym, że się swoiście nazywa i jest słodkie.

Bohater jest całkiem niezły, klimat jest całkiem niezły, ale cały trzon opowieści, ten na czterech nogach… w moich oczach nie ratuje go dziwność – bo jest dość zwyczajny, a niezwyczajne cechy są pozostawione w “domyśl się!”. Nie ratuje go wzbudzona ciekawość – nie ciekawił mnie od samego początku, trzymał mnie bohater i klimat. Wreszcie nie ratuje go finał i dość teatralny w moim odczuciu twist, a przy tym zignorowanie brakujących elementów opowieści. Dlatego byłam na nie.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Naz – dziękuję bardzo za przeczytanie i komentarz. I cóż, zgadzam się z Twoimi uwagami. Krondus to chyba moje najsłabsze pod względem treści piórkowe opowiadanie… W przyszłości postaram się pisać trochę bardzo oryginalnie, a co z tego wyjdzie… zobaczymy ;)

Pozdrawiam serdecznie. 

Zahipnotyzowała mnie atmosfera powoli budowanej tajemnicy, napięcia, czegoś dziwnego unoszącego się w powietrzu. Masz doskonałe oko do ludzi – wszyscy bohaterowie są dziwni, wszyscy na różne sposoby. Bardzo przyjemna lektura. 

www.facebook.com/mika.modrzynska

Dzięki Kam. Bardzo mi miło, że opowiadanie Ci się spodobało i że bohaterowie wyszli dziwni :) Taki był mój cel. Pozdrawiam serdecznie :)

Bohater, klimat, horror. Motywy znane i lubiane, nieźle ograne. Jak człowiek zacznie czytać, to się od razu wciąga… Kompozycja jest w porzo, znaczy się. Tajemniczość stridugatek podbija bębenek tajemnicy, ale później trochę uwiera: nikt nic nie wie, wszyscy mieszkańcy boją się mówić, a w futerku strudigatek czai się NIEWYPOWIEDZIANE ZUO…

 

Dziękuję za przyjemną lekturę z dreszczykiem ;-)

 

 

“Podróż Rybałta z Talloris”

( ← …)

Za zakrętem stoi chatka, strzeże jej stridugatka

Lepiej od niej uciec szybko – gdyby człowiek czmychnąć mógł…

(… → )

 

 

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

PsychoFish – a ja bardzo dziękuje za przeczytanie, komentarz i super wierszyk :) A horror, jak to horror, w moim odczuciu nie z tych strasznych, tylko dziwnych ;)

 

Pozdrawiam serdecznie

XIX-wieczny klasyczny horror w pięknym wykonaniu!

Któz tak może składać nastrój z drobiażdżków, jeśli nie Katia :)?

Piękne po prostu.

 

Kilka drobiazgów:

– “Idź już panie, Brork, idź” – nie lepiej: “idź już pan, panie Brork, idź”?;

– “przez doktora Rudrgia” – literówka;

– “psem, Rubikem, z którym jakby nie było” – tu raczej “jak by nie było”;

– “między tyle kończyny” – literówka;

– “rozszerzył dziurki nosowe” – te dziurki nosowe brzmią kwadratowo; “nozdrza” może?;

– “barwne palmy” – literówka.

 

Brawo, przepiękna lektura!

 

PS. A wisienkami na torcie są strych i śliwowica :P.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

O, Staruch, bardzo dziękuję za wizytę :) I oczywiście bardzo mi miło, że horrorek się spodobał… Zaraz poprawiam babole. 

Pozdrawiam ciepło i życzę miłego dnia :)

:D

Pozdrawiam również!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Wreszcie tutaj dotarłam. ;)

Bardzo klimatyczny tekst, mimo objętości wcale mi się nie dłużył. Oparty na znajomym już schemacie fabularnym, za to zapamiętywalny dzięki charakterystycznym stridugatkom (ależ mi się podoba ta ilustracja z początku, aż chciałoby się pogłaskać za lewym uchem). To chyba najbardziej stonowane z Twoich opowiadań (oczywiście z tych, które czytałam), co mnie akurat przypadło do gustu – idealne tempo do delektowania się poszczególnymi scenami. W każdym opisie naświetlasz najbardziej interesujące szczegóły i tkasz z nich atmosferę subtelnej grozy, która utrzymuje się do samego końca. Od strony językowej narracja bardzo żywa i wciągająca, dobrze wyrównane proporcje między akcją a opisem. Po lekturze zostaje przyjemne poczucie dziwności. ;)

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Black_cape – bardzo dziękuję za przeczytanie i komentarz. Cieszę się, że ogólnie się podobało :)

Pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy, może jednak bez żadnych “dzwonności” ;)

Wracam z dodatkowym komentarzem, krótkim: Katio, masz dwa opowiadania w mojej piątce roku. Z ogromną przyjemnością wróciłam do tego tekstu po dłuższym czasie: nadal intryguje i straszy. Brawo!

ninedin.home.blog

Ninedin – “Krondus” myślę, że obiektywnie słabszy od dżdżownicy i już chyba wspominałam, że jestem zaskoczona, że załapał sie do pierwszej dziesiątki, a u Ciebie nawet piętki… wow :) Bardzo dziękuję i życzę miłego weekendu :)

Z jednej strony, strudigatki wydają się uroczymi stworzeniami, z drugiej cały czas trzymasz czytelnika w niemałym napięciu. Coś czuję, że mogłabym skończyć pogryziona jak bohater, bo też notorycznie mylę strony. ;) Świetny horror, w którym nic nie jest oczywiste i podane na tacy.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Jedną z cech horroru jest to, iż trzeba uciekać się w dość oklepane rozwiązania i odpowiednio dawkować treść, umieszczać elementy grozy w odpowiednich scenach, o właściwym natężeniu. Tobie, Katiu, to się udało. Wykorzystałaś klasyczną formułę, umieściłaś w fabule, która pokazuje się trochę spod sztancy, ale kurczę, zaangażowałaś mnie od samego początku. Miałam poczucie, że siedzę w jakimś koszmarze, i jak w “Ostatnim kursie”, idziesz taką weirdową ścieżką. 

Wyśmienita lektura.

Verus – ja też mylę strony… dzięki za przeczytanie i fajnie, że się podobało :) Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego wieczoru :)

 

Deirdriu – bardzo mi miło, że Krodnus też przypadł Ci do gustu. Dzięki wielkie za przeczytanie i komentarz, pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy :) 

Bardzo dobry tekst. No horror tai. Już od początku kojarzący się trochę z klimatem Grabowskiego, choć z pociągu główna postać wysiadła już na początku. Jest tez tu sporo z nastroju niektórych dwudziestowiecznych horrorów filmowych (tych bardziej ambitnych). Przypadło do gustu jak cholera, nawet pomimo wyczucia schematu, po którym szła fabuła. Czyli jednak nie tylko “Ostatni kurs” mi tu wpada w dobry odbiór :D

Jedna uwaga, zdanie “Czy te stridugatki włamują się do waszych mózgów?" oraz wzmianka o byciu pod telefonem trochę nie pasują do nastroju, który nie pozwala jednoznacznie osadzić akcji w czasie. Całość równie dobrze może być z początku, środka, jak i końcówki XX wieku, ale te dwa fragmenty sugerują jednak wyraźne przesunięcie epoki do bliższej współczesności. Ta niedookresloność dobrze spaja się z nastrojem tajemnicy, czy warto ją osłabiać? ;-)

Nie lubię długich tekstów na ekranie, ale ten był naprawdę dobry.

 

 

Wilku – dziękuję bardzo za przeczytanie i komentarz :)

 

Jedna uwaga, zdanie “Czy te stridugatki włamują się do waszych mózgów?" oraz wzmianka o byciu pod telefonem trochę nie pasują do nastroju, który nie pozwala jednoznacznie osadzić akcji w czasie.

 

Oba fragmenty poprawione :)

 

Oczywiście, cieszę się, że tekst Ci spodobał, jakkolwiek…

 

Czyli jednak nie tylko “Ostatni kurs” mi tu wpada w dobry odbiór :D

 

Obecnie obserwuję nie tyle zastój w rozwoju pisarskim, lecz wręcz cofanie się w rozwoju, ale cóż może tak już musi być…

 

Pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy :)

 

 

Całość przepięknie klimatyczna i do pewnego momentu tajemnicza. Gdzieś w połowie (a może nawet wcześniej) wszystko zaczyna być oczywiste, a ja ciągle wierzę, że zwodzisz czytelnika i ten świat, który zaczyna mi się klarować, zostanie zburzony.

Ale nic się nie dzieje, i dalej nic, aż wreszcie, wraz ze śmiercią samca, pojawia się nadzieja – próżna ona niestety. 

Bardzo mnie rozczarowałaś zakończeniem. sad

Co nie zmienia faktu, że stridugatki są absolutnie oryginalne, niepowtarzalne i genialnie wymyślone, a opowiadanie przepięknie napisane. smiley

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Fizyku – dziękuję bardzo za wizytę i komentarz. I bardzo mi miło, że ogólnie mimo zakończenia się podobało :)

Pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy :)

Bardzo ciekawy koncept zilustrowany wprost przepięknym rysunkiem. Czytając Twoje opowiadania dochodzę do wniosku, że Twoim najmocniejszym punktem są pomysły, rdzenie opowiadań, wokół których obudowujesz treść, są naprawdę unikatowe i oryginalne.

W trakcie lektury “Krondus” przypominały mi się “Stukostrachy” Kinga i proza lovecraftowska. Mam jednak wrażenie, że opowiadanie wycisnęłoby z czytelnika więcej soków, gdyby bohater musiał stopniowo odkrywać rzeczywistość (przed sobą i nami), zamiast od pierwszego kontaktu ze stridugatkami nabrać podejrzeń. W scenach, w których odmalowywałaś jego fizyczne reakcje, miałam wrażenie, że Doli świetnie orientuje się w tym, co się dzieje, co jest przyczyną jego złego samopoczucia, i to wytrąciło mnie z atmosfery niepewności i grozy. Krótko ujmując: czytając początek miałam nadzieję na aurę dezorientacji, postępującej paranoi, w której bohater brnie jak w gąszczu, a tymczasem Doli sobie, jak na mój gust, całkiem nieźle w Krondus radził – od początku podejrzliwy, w niedługim czasie czujny i uważny, domyślny, na koniec zdecydowany.

Końcówka zaś bardzo na plus – cieszę się, że nie poszłaś w stronę łatwego dobrego zakończenia. ;)

Powodzenia w plebiscycie!

Wiktorio – dziękuję za przeczytanie i komentarz i ciszę się, że rysunek stridugatki się spodobał :) I w sumie chyba powinnam się cieszyć, że Twoim zdaniem moją mocna stroną są pomysły. Nad techniką i wykonaniem można popracować. Gorzej z prowadzeniem fabuły… Nic, teraz mam trochę gorszy okres w pisaniu, ale może za jakiś czas mi się poprawi :)

Pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy.

Katiu, sama wiesz, że wena faluje, oscyluje w naszym czasie. Moim zdaniem warsztat masz naprawdę dobry i za bardzo nie kombinuj. Pewnie, zawsze można coś tam ulepszyć, ale IMHO kreujesz oryginalne historie w zadziwiających światach i pokazujesz jak w nich można żyć, jak się żyje.

dobrej nocy:)

PS. I ja się ostatnio miotam jak opętana, słabe, też wiem. Uważaj na siebie, u siebie. Dbaj.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Droga Asylum, oczywiście, że wiem, a teraz jeszcze takie dziwne czasy przyszły… :( Ty też uważaj na siebie i w ogóle życzę wszystkiego dobrego :)

Niby nie moje klimaty, a jednak u mnie drugie miejsce w plebiscycie na tekst roku :) . Mamy tu, wydaje mi się, że charakterystyczny dla Ciebie, staroszkolny sposób prowadzenia akcji i estetykę – widzę pod tym względem analogie z “Ostatnim Kursem”. Jak pisałem, nie do końca moje klimaty, ale na pewno doceniam wewnętrzną spójność tych aspektów w tekście.

Nie jestem szczególnym fanem horrorów, w których razi mnie np. fakt mniej lub bardziej bezrefleksyjnego zmierzania protagonisty “na rzeź” – tu widzę podobny mankament, acz jakoś szczególnie mi to nie przeszkadzało – dałem się wciągnąć akcji. Mimo wszystko, uważam, że bohater miał jednak za mało przemyśleń typu “WTF??”.

Proporcje absurdu wyważone dość dobrze, nie miałem wrażenia jakiegoś totalnego wariactwa, choć oczywiście można się na siłę czepiać, że jak to tak, taka cudaczna, totalnie nietypowa społeczność, gdzie normalnie kursują pociągi, żyjąca sobie w sumie dość sielankowo, jak coś takiego mogłoby się utrzymać? Było trochę takich myśli, ale nie przeszkadzały w czerpaniu przyjemności z lektury.

Podoba mi się pomysł na same stridugatki – niby takie przytulaśne, a jednak bardzo niepokojące.

Ogólnie myślę, że w opowiadania robotę robi przede wszystkim klimat, sprawnie napisane, nie ma dłużyzn, szczerze mówiąc spodziewałem się czegoś cięższego ;) . Gratulacje – u mnie podium.

"Nie wiem skąd tak wielu psychologów wie, co należy, a czego nie należy robić. Takie zalecenia wynikają z konkretnych systemów wartości, nie z wiedzy. Nauka nie udziela odpowiedzi na pytania, co należy, a czego nie należy robić" - dr Tomasz Witkowski

Bailout – nie będę oszukiwać, ale tak pozytywnego komentarza i drugiego miejsca u Ciebie się nie spodziewałam… Bardzo mi miło. A iluś rzeczy, pewnie nawet wielu, oczywiście, że można się czepiać, ale jakoś tak to sobie wszystko właśnie wymyśliłam.

Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego wieczoru.

Wciągająca historia, tekst ma 67k znaków, a żałowałam, że już się skończył :) Ciekawie przedstawione realia wioski, jej tajemnica, która odsłaniana jest powoli i nie zostaje do końca dopowiedziana i bardzo dobrze, bo nie ma niepotrzebnej łopatologii. Zakończenie pasuje do całości, jest takie rozmyte i niepokojące. 

Plus za wybór właśnie takich zwierząt – sarny wzbudzają we mnie niepokój, jakoś tak odkąd obejrzałam Anihilację. No i horror spełnił swoją rolę – wzbudził we mnie strach, a to naprawdę nieczęsto się zdarza.

Zastanawia mnie ta czerwona substancja, która opuściła pokój po wbiciu się zwierzęcia w rdzeń kręgowy bohatera – co to mogło być? 

I jeszcze ten fragment:

krew, czerwień i żółć.

???

Jeszcze nie wiem, jaki będzie mój głos, bo mam przeczytane 4/10, ale to z pewnością mocna pozycja.

Powodzenia w plebiscycie :)

Sonata – ta czerwień, żółć to takie moje ulubione barwy. Nie wiem dlaczego, ale kojarzą mi się z szaleństwem… Ale może rzeczywiście nie powinnam sobie ich tak bez pwoodu rozrzucać po tekście :)

Tak czy inaczej, bardzo dziekuję za przeczytanie i komentarz. I bardzo się ciesze, że stridugatki ogólnie się spodobały :)

Pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy :)

Katiu, jak zawsze u ciebie bardzo ładny rysunek wprowadzający do treści opowiadania :) Co do Krondusa, i ja mam podobne odczucia co Wiktor – nie da ci się odmówić wyobraźni, pomysły na opowiadania są naprawdę zachwycające i to jest najmocniejszy punkt twojej twórczości, według mnie. Ja nie wiem, ale tak jak przy Ostatnim kursie, tak tutaj mam odrobinę problem z wczuciem się w klimat. Warsztatowo poprawnie i schludnie, choć bez zachwytu, że “oo, to i to zdanie sobie zapiszę, bo jest takie ładne”. Po prostu okej.

Główny bohater mnie do siebie nie przekonał ze względu na to, że przez większość czasu akceptował dziwne wydarzenia dziejące się wokół niego – te zwierzęta, jego nieprzyjemna reakcja organizmu. Podejrzewam, że przez właśnie tego pana miałam trudności z wychwyceniem klimatu Krondusa.

Podsumowując: pomysł prześwietny jak zawsze, wykonanie w porządku, a atmosfera mi jakoś tak przyklapnęła i ożyć nie chciała.

Jakbym miała wybierać między dwoma twoimi opowiadaniami zgłoszonymi do plebiscytu to skłaniałabym się ku Ostatniemu kursowi, a najchętniej do innych twoich opowiadań, które bardziej trafiły do mojego serduszka.

 

Powodzonko w plebiscycie jeszcze raz! 

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Sy – nie bardzo wiem, jak stworzyć lepszą atmosferę… :( ale nic to… Dziękuję bardzo za przeczytanie i opinię. Jeśli chodzi o plebiscyt, to cieszę się, że w ogóle się załapałam, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę, że moje teksty, zwłaszcza jeśli chodzi o wykonanie nie należą do tych najsilniejszych…

Pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy :)

Nie wiem dlaczego, ale kojarzą mi się z szaleństwem…

Może dlatego? 

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/216098/krol-w-zolci 

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Niestety, nie czytałam… ale wygląda intersująco :) i hm, chyba, nie powinnam tego pisać, ale dla mnie żywa czerwień i intensywna żółć to mieszanka wybuchowa, ale ja w ogóle jestem trochę nadwrażliwa na kolory ;)

Pozdrawiam serdecznie :)

Ze wszystkich plebiscytowych tekstów ten najbardziej mnie wciągnął. W zasadzie od pierwszego spotkania z tą dziwną sarenką byłem ciekaw, co będzie dalej. Świetny nastrój, podoba mi się, jak wraz z bohaterem dowiadujemy się coraz więcej o tajemniczym mieście i dziwnej symbiozie mieszkańców z sarenkami. Gdybym miał się do czegoś przyczepić, to scena walki z leśnym samcem wydała mi się zbyt pospieszna. A tak poza tym, świetny i wciągający tekst. 

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Szyszkowy Dziadku – bardzo miło mi miło :) I hm, jestem mocno zaskoczona, bo na samym początku plebiscytu, sądziłam, że Krondus prawie nikomu się nie spodoba…

Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego wieczoru :)

Przeczytawszy. Który z Twoich dwóch nominowanych tekstów podobał mi się bardziej, trudno określić. Krondus to osobliwa wioska skrywająca mroczny sekret, intrygująca, podobnie jak jej stridugatki (brr..paskudne stworzenia), miejsce, gdzie lepiej nie zaglądać. Fabularnie to już było, nie raz, z kolei zwierzątka to zupełna nowość i przychylę się do stwierdzenia Fizyka, że z tego tekstu to właśnie one zostaną w pamięci na dłużej. Niemniej jednak lektura niniejszej historii była przyjemnością. Twoje teksty, Katiu, nie zawodzą :)

Opowiadanie z rodzaju tych, który intrygują mnie na tyle, że zaczynam myśleć jakie zakończenie chciałbym zobaczyć, co może się stać, czy chcę, żeby bohater się uratował, czy lepiej by było, aby przegrał. Bardzo mnie wciągnęło, ale pod koniec bardzo się wahałem, raz mi się podobało raz nie, tekst ogólnie genialny, ale w pewnym stopniu wpadł w schemat podobnych opowiadań, które zawsze kończyły się klęską bohatera. Miałem nadzieję, że zostanę zaskoczony zakończeniem, nawet blisko końca byłem pewien, że zakończenie mnie zaskoczy, a później wszystko się zepsuło. Nie wiem tylko, czy to wina tekstu, czy bardziej moja, bo bardzo chciałem, żeby jednak poszło w drugą stronę.

Jednak opowiadanie uważam za bardzo dobre.

Wszystko na plus, ale zakończenie zajeżdża trochę schematem. Niby wszystko jest dobrze, a później okazuje się, że na boku czekało coś, o czym bohater nie miał pojęcia, gdyby to jeszcze było poparte jakąś informacją, dzięki której wszystko układa się w logiczną całość, a nie na domniemaniu, które później zostało zanegowane.

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

Czytało się bardzo dobrze i płynnie. Historia jest ciekawa, choć odludne miejsce z którego bohater nie może się wydostać, mogłem już gdzieś widzieć. Niemniej jednak to kawał świetnego opowiadania. Podoba mi się element symbiozy dwóch organizmów, bardzo ciekawe jest również zestawienie niewinnego wyglądu stridugatki z ich faktyczną naturą. Niepokój czuje się od początku i rośnie choć nie wybucha jakimś tanim fajerwerkiem, co też jest na plus. 

 

 

Arya – dziękuję bardzo za przeczytanie i komentarz. Jeśli chodzi o fabułę, to oczywiście wzorowałam się trochę na utartych schematach i Molick wypada tu bardziej oryginalnie. Tak czy inaczej cieszę, że Krondus też nie zawiodło :)

 

MaSkrol  – dziękuję bardzo za wizytę i wnikliwy komentarz, a jeśli chodzi o zakończenie, to cóż, akurat takie mi się wymyśliło. Hm, z zakończeniami zwykle najtrudniej… a ja raczej nie wymyślałam ich na początku, a potem często zależą od nastroju, w jakim się znajduję, a najlepiej mi się pisze, kiedy jestem trochę “zdołowana” ;)

 

Edwardzie – dziękuję bardzo za pozytywny komentarz, a odludne miejsca na pewno już gdzieś widziałeś i to nie raz :) Ciszę, że stridugatki Ci się spodobały :)

 

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę miłego wieczoru :)

Rozumiem, ja mam właściwie podobnie, ale sam fakt, że mam “wyrzuty” za zakończenie świadczy bardziej o tym, jak bardzo wczułem się w opowiadanie, nie traktuj go jako duży zarzut, ja też o nich nie myślę podczas pisania. ;)

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

A tu z kolei nie mam żadnych zarzutów. O ile przy “Ostatnim kursie” sugerowałem, że poświęciłaś opowiadaniu zbyt mało czasu, tutaj w ogóle nie czuję, że ktoś tu coś przy tworzeniu kalkulował. Historia jest naturalna, spójna, kompletna. W dodatku taki rodzaj fantastyki – najbliższy chyba twórczości Gaimana – bardzo trafia w mój gust. 

Najbardziej mnie w przypadku “Krondusa” urzeka, jak wszystko jest tu wyważone. Może to efekt pisania nie pod konkurs czy pod cokolwiek. Jest po prostu opowieść – opowiedziana tak, jak na to zasługuje. Język dopasowany do treści, narracja odpowiednia, dynamika w sam raz. 

Pomysł wydaje się stosunkowo prosty, ale już jego klimatyczne rozegranie, pełne wyczucia – za to pełen szacun. Czytałem z zaciekawieniem i zazdrością. Z pewną nieśmiałością mogę powiedzieć, że ten tekst jest moim tegorocznym faworytem i oddam na niego głos w plebiscycie. 

Przy okazji zapytam – próbowałaś wysyłać coś do wydawców? :) 

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

MaSkrol – tak to już z zakończeniami bywa… Często to mam tak, że cieszę się, że wreszcie udało mi dorwać jakiś dobry film (a z tym rzeczywiście nie łatwo), a gdy dochodzi do ostatniej sceny, jest tak żałosna, że nie wiem, czym mam się śmiać, czy płakać…

 

Fun – dzięki wielkie za przeczytanie i komentarz. I oczywiście niezmiernie miło mi czytać tak pozytywną opinię :)

Jeśli chodzi o wysyłanie do wydawnictw, zaczęłam pracować nad zbiorkiem horrorów. Pierwszy tekst skończony i zdaniem męża to taka lepsza wersja Krondus (to znaczy treść jest oczywiście inna, ale starałam się stworzyć podobny klimat). To opowiadań planuję wykonać też ilustracje, więc z pewnością to wszystko trochę potrwa, ale mi się tak bardzo nie spieszy… Bo, tak, zmierzam ten zbiorek gdzieś wysłać, ale cóż… no, nic, zobaczymy. Wszyscy wiemy, że z wydawaniem nie jest prosto :)

Pozdrawiam serdecznie i życzę spokojnej nocy :)

Początek trochę zdyszany, jakbyś musiała wyliczyć wszystkie szczegóły, ale to już. Podoba mi się metafora z dżdżownicą, należycie niepokojąca i zapowiada ton całości.

 gdzieś hen daleko

Gdzieś, hen, daleko.

 nienaturalnie wysokich drzew

Hmm. Ale dlaczego? One mają przytłaczać?

 stał wyróżniający się wielkością na tle sąsiednich domów budynek

Skróciłabym to.

 Wytarłem buty o szorstki, mocno zabłocony chodniczek

Chodniczek to nie wycieraczka (regionalizm?).

obklejonych

Oklejonych.

 podrapaną w częściach dolnych

Hmm.

 Obróciłem i ujrzałem siedzącą na skórzanej kanapie, to na pewno nie była prawdziwa skóra, dziewczynkę, dziesięć, może dwanaście lat.

Tu ogólniejsza uwaga, bo już widzę, że się powtarza – narrator jest wyraźnie roztrzepany, może nawet wykazuje uskokowość myślenia – a może tylko z nerwów tak się rozgaduje? To żaden błąd, o ile jest zamierzone, to ważna cecha narratora i będę jej oczekiwała dalej, może z jakimś wyjaśnieniem i wpływem na fabułę.

 kręta szyja

Jak wąż?

 nieufnie, ale nie wrogo, lecz przyjaźnie

Oksymoron.

 Nie dawałem za wygraną, tak czy inaczej, czując się coraz bardziej nieswojo.

Hmm.

 nie ma na sobie butów

Bardziej standardowo jest: nie ma na nogach butów.

 Odwróciłem z powrotem

Odwróciłem się z powrotem.

 konkretnie w plamę po majonezie, której dorobiłem się, wcinając przyszykowane przez matkę kanapki

Hmm. Trochę to… chociaż pasuje do całości. Sama nie wiem.

 podejrzliwe spojrzenie

To ona jest podejrzliwa, nie spojrzenie, ale może faktycznie za bardzo się tego czepiam.

 mogła komukolwiek skojarzyć się

Przesunęłabym "się": mogła się komukolwiek skojarzyć. Naturalniej.

 niemalże szepcząc

Trudno się to wymawia, spróbuj.

 ale, przecież

Bez przecinka.

moje policzki płoną

Anglicyzm: policzki mi płoną.

 strop miał położony tak nisko

"Położony" bym wycięła, jakoś mi tu nie pasuje.

 Pokryta łuszczącą się, żółtą farbą rama

Ramę dałabym na początek, żeby zaczepić wyobraźnię.

 lekko fioletowej poświacie

"Lekko" zbędne, poświata domyślnie jest blada i eteryczna, nic w niej nie powinno być intensywne.

 prawie że lodowata woda

"Że" tu przeszkadza, psuje rytm.

 policzek do poduszki obleczonej w nadmiernie wykrochmaloną poszewkę

Hmm.

 bo mimo tych niedogodności po paru minutach zapadłem w głęboki sen, z którego wybudził mnie dopiero znienawidzony dźwięk budzika.

Te minuty wyrywają mnie z zawieszenia niewiary, mało kto wychwytuje moment, w którym zasypia ;)

 mimo iż

Naprawdę nie może być "chociaż"?

 Po drodze podobnie jak wczoraj wieczorem nikogo nie spotkałem

Wtrącenie: Po drodze, podobnie jak wczoraj wieczorem, nikogo nie spotkałem.

 brudnoróżowe, górne dziąsła

Bez przecinka, grupa nominalna.

 wieszak, a na nim szary płaszcz i dwa jasnozielone kitle, owalne lustro i umywalka.

Wychodzi na to, że lustro i umywalka wiszą na wieszaku.

 zauważyłem, że miał

Consecutio temporum – ma.

To dla ciebie

Przed chwilą byli na "pan"?

 grubą, wyglądającą na ręcznie składaną książkę w skórzanej oprawie.

Ręcznie składaną? Po czym to widać?

 posiadł pan wymaganą wiedzę

Troszkę nienaturalne.

 Zwinął wargi w śmieszny dzióbek, tym razem upodabniając się do indyka

Hmm. A do czego upodobnił się poprzednio?

 Idź już, pan

Bez przecinka.

pan jak najszybciej powinien zaznajomić się z budową

Szyk trochę nienaturalny. Może: pan jak najszybciej powinien się zaznajomić z budową?

 on nigdy już tu nie wróci

"On" zbędne.

 Nacisnęła grubym palcem „chleb”

Szyk: Nacisnęła „chleb” grubym palcem.

 po czym niewiele się zastanawiając, wypaliłem

Wtrącenie, ale w ogóle wycięłabym to, co między przecinkami. Nic nie wnosi.

 bierze pan ten chleb czy nie

Bierze pan ten chleb, czy nie?

 Tylko siedem

To standard u ssaków. Dobre miejsce, żeby zaznaczyć fachową wiedzę narratora.

 palących w język przypraw

Palących język przypraw.

 pozostali mieszkający dłużej niż parę miesięcy w pensjonacie goście

Coś ten szyk nie teges.

 gdy było zimno wełniany kocyk

Gdy było zimno, wełniany kocyk.

 to było zdecydowanie dla mnie za dużo

To było dla mnie zdecydowanie za dużo. Nie bardzo rozumiem, czego facet się boi? Nic strasznego się jeszcze nie stało, nawet nic przesadnie niepokojącego.

 stojącej w rogu pomieszczenia, wysokiej

Bez przecinka.

 – Trzymaj.

Znów przeskakujesz z "pan" na "ty" – to dezorientuje. Tak ma być?

 drążącymi palcami

Czemu "drążącymi"?

 powtórzyłem niedowierzającym tonem

Antropomorfizujesz. Powtórzyłem z niedowierzaniem.

 Skąd on wiedział, że moja matka była chora?

C.t. – jest chora. O, i to dopiero jest troszkę straszne.

 Zbierało mnie

Zbierało mi się na mdłości.

 Wyszedłem na korytarz w celu jak najszybszego udania się do toalety.

Bardzo nienaturalne, bo z dużego dystansu, kiedy opisujesz praktycznie nagły wypadek.

 Praktycznie od razu poczułem się lepiej, umyłem twarz zimną wodą

Przedzieliłabym kropką, zamiast przecinkiem.

 wszystko miało tutaj dziwny smak

C.t. Ma dziwny smak.

 Tabletki na przeczyszczenie, powinny też zatrzymać wymioty.

Ale wywołać z drugiej strony…

 sprzedawczynię z wielobranżowego

Coś mi ten "wielobranżowy" nie pasuje do ogólnego nastroju. Zbyt rzeczowe.

 Na cmentarz, który przedzielony był na połowy.

Na cmentarz, który podzielony był na pół.

 Budowali pomniki dla zdechłych zwierząt!

Pomniki komu, czemu? zwierzętom.

 Byłem zły i znowu zaczynałem żałować, że nie złożyłem wypowiedzenia.

Ale właściwie dlaczego?

 Sama ceremonia nie odbiegała zbytnio od tych, które odbywały się w mojej rodzinnej wsi

Dlaczego miałaby?

 ksiądz na końcu wygłaszania mowy pożegnalnej, uśmiechnął się pod nosem

Ksiądz, pod koniec mowy pożegnalnej, uśmiechnął się pod nosem.

 wiecznie niezadowoloną panią Sztokins

Nie zauważyłam tego niezadowolenia…?

 na ściskaną pod lewym ramieniem pana Huggingsa drewnianą szachownicę

Hmm.

 wieża z przepiękną basztą

Baszta to wieża. Miała blanki, może?

 – Tracisz skoczka.

Znowu nagły skok poziomu formalności.

 Mimo iż

Nie bardzo mi tu pasuje.

 nie wspominając sprzedawczyni

Nie wspominając o sprzedawczyni.

 – Tracisz królówkę.

To szachy czy warcaby?

 nikt nie hoduje tu krów ani kur

"Tu" psuje rytm, wycięłabym.

 Widzisz, stridugatki to bardzo miłe, ale też wymagające dużo uwagi zwierzęta.

Trzy uwagi: po pierwsze, znowu skaczesz z "pan" na "ty" i ciągle nie wiem, dlaczego. Po drugie: Brork jakoś nie zauważył tego zapachu. Węszę szczura ;) Po trzecie: z czego ta wioska żyje, skoro nikt nie pracuje na roli? Czyżby stridugatki dawały jakieś korzyści ekonomiczne?

 od czasu do czasu przywalając głową w sufit

To "przywalając" nie bardzo mi brzmi.

 co owocowało nieprzyjemną pluchą

Hmm.

 jeśli narząd ten nie był używany…

C.t. Nie jest używany i dochodzi.

 to czemu aż tak często dochodziło do jego infekcji, jak również mechanicznych obrażeń

Urazy mechaniczne owszem, ale infekcje nie zależą od używania.

 pytania o magiczny wężyk, kończyły się

Bez przecinka między podmiotem, a orzeczeniem, a pytania nie kończą się odpowiedzią, tylko ją wywołują.

 rację co do jego relacji

Powtórzony dźwięk, brakuje przecinka przed "co".

 popijać na rozgrzanie

Hmm.

z którym jak by nie było

Z którym, jak by nie było.

 niemalże liczyłem

Jak można liczyć tylko "niemalże"?

 pożyczyłem mu i jego żonie szczęśliwych świąt

Życzyłem jemu i żonie wesołych świąt.

 grubą, flanelową piżamę

Przecinek zbędny.

ruszając mnie za ramię

Kolokwializm.

 Nie miałem pojęcia

A teraz ma?

 prawdopodobnie spowodowanego wysoką temperaturą zawieszenia

Zawieszenia?

 po czy z trudem wsparłem się na łokciu.

Literówka.

 jestem jedynie ja

Aliteracja. Może: tylko ja?

 Zacisnąłem wargi i mimo iż kręciło mi się w głowie

Zacisnąłem wargi i, choć kręciło mi się w głowie.

 na tyle o ile pozwalał mi

Na ile pozwalał mi.

targany dreszczami zimna

Zimnymi dreszczami.

 kreowanymi przez umęczony umysł

To trochę za dużo.

 nie przechodziłem przez tak okropną grypę

Dziwnie to brzmi.

 nie wiadomo skąd

Nie wiadomo, skąd.

 koloru cyjanu

Nie, carissima.

 Jednakże jeszcze

Aliteracja.

 moje serce zamarło

Anglicyzm. Serce we mnie zamarło.

 uderzyłem w drzwi pięścią, dopiero po paru sekundach zauważając czerwoną kartę

Jednocześnie?

 jak i brakiem możliwości powrotu do domu.

Osłabiony brakiem możliwości?

 że gdy tylko stopnieją śniegi wyjeżdżam

Że, gdy tylko stopnieją śniegi, wyjeżdżam.

 po czym pogroziłem

Chyba nie.

 Stridugatka na szczęście podobnie do krowy i konia rodziła na stojąco

Brakuje tu przecinków.

 doktor jakby czytał mi w myślach, najpierw owinął

Doktor, jakby czytał mi w myślach, najpierw owinął.

 Więc to był ona.

Literówka.

 to było bardzo szybkie.

Może jednak nagłe?

 lepiej gdyby zginęła

Lepiej, gdyby zginęła.

 Obraz na chwilę zniknął

Obraz?

 Odleciałem.

Współczesne.

 wtedy gdy

"Wtedy" zbędne.

 nietypowe stroje jakby z innej epoki

Nietypowe stroje, jakby z innej epoki.

 jeden z mężczyzn o długiej, czarnej, kręconej brodzie

Jeden z mężczyzn, o długiej, czarnej, kręconej brodzie. Bez przecinka wygląda to tak, jakby wszyscy mieli brodę.

 Moim oczom okazał się posąg

Ukazał się.

 wyglądający na wykonany

Aliteracja, i dlaczego nie mógłby po prostu być ze złota i srebra?

namawiali mnie na adopcję

Do adopcji. W jakich właściwie czasach to się rozgrywa? Bo "adopcja" zwierząt to idiom ostatnich dwudziestu – trzydziestu lat. A ja już zobaczyłam wioskę z lat, no. Pięćdziesiątych może.

 brzydko się gojącą

Może wprost: jątrzącą się?

 Proszę, zmądrzeć panie Brork

Proszę zmądrzeć, panie Brork.

 napompowała policzki

Nadęła policzki, to kobieta, nie opona :P

 zupełnie ignorując żonę

Anglicyzm. Nie zwracając uwagi na żonę.

 delikatnie kopnąłem

Oksymoron.

 – Rozlej.

Zwykle mówi się: polej.

 Przecież one muszą mieć jakiś plan… plan zawładnięcia Ziemią…

Na jakiej podstawie on tak sądzi? Nie mówię, że to niemożliwe, ale facet wychodzi trochę na paranoika.

 wstrzykują coś w rdzeń kręgowy i coś z niego zabierają, dzięki czemu nie chorujemy

Mało prawdopodobne biologicznie. W takich przypadkach less is more. Lepiej nie dopowiedzieć, niż się wygłupić.

 Ukradł mi pan męża!

… ? Nic nie rozumiem.

 mimo iż wciąż niestety trzymał mróz

"Niestety" jest tu strasznie na siłę wciśnięte. Nie wiem, po co.

 pijąc z gwinta, opróżniłem ją do zera.

Bardzo współczesne, nie pasuje.

 śliskiej powierzchni

Powierzchni, czy po prostu chodniku?

 może było lepiej przechowywane

Produkty były.

jedyne, na co miałem ochotę to

Jedyne, na co miałem ochotę, to.

 uchyliła lekko pysk, nastawiła uszy, ale jej ciało ani drgnęło

Pysk i uszy to też części ciała.

 Od dziecka miałem problem z rozróżnianiem stron, szczególnie w sytuacjach stresowych.

To powinnaś pokazać wcześniej.

 rozwarło pysk

Nie wiem, czy jest sens to zaznaczać.

pisnęła i wybiegała z pokoju

Literówka.

 okazało się, że doktora już nie było,

C.t. Już nie ma.

 kawałek bandażu?

Bandaża.

 niezaniepokojone spojrzenie.

… jakie?

 delikatnie zdjąłem kurtkę

Może lepiej: ostrożnie.

 przesiąknięta krwią chusteczkę

Literówka.

 nade mnę

J.w.

 obmyła mi wodą ranę

Obmyła ranę wodą.

 purpurową plamę w kremowym linoleum

Plamę na linoleum.

 Pomyślałem, że była przeciwieństwem

C.t. Jest przeciwieństwem.

 Tak jak my wszyscy

Tak, jak my wszyscy.

 zabłyszczały łzy

Zabłysły, albo zabłysnęły.

 jakież to wszystko było chore

Nowoczesne.

Musimy iść do lasu i zabić samca, wtedy skończy się ta masakra.

Ale skąd ten wniosek?

 nie pozwalają się wam rozmnażać

Nie pozwalają wam się rozmnażać.

 Nieważne jak się to skończy

Nieważne, jak się to skończy.

 nasiliło się niemalże dwukrotnie

Jak to zmierzył?

 ignorując moje zachowanie,

Zbędne, widać.

 no wie pan…

No, wie pan. Ale przed chwilą byli na "ty"?

 Przecież ja i tak niedługo umrę…

Wszyscy umrzemy. Czy to powód, żeby nic nie robić?

 Kolejnego dnia, zaraz po pracy wybrałem się

Następnego dnia, zaraz po pracy, wybrałem się.

zwinął wargi do środka

Znaczy, jak?

 Wrócił z miną wyrażającą ciągłe niezadowolenie

Bardzo dziwnie to brzmi.

 Przez parę sekund patrzyłem na niego, nie będąc pewnym, co odpowiedzieć, by w końcu stwierdzić zrezygnowanym tonem:

Skróciłabym.

obklejoną

Oklejoną.

 rozszerzył dziurki nosowe

Rozszerzył nozdrza. Ale i tak trochę to dziwne.

 idź, najlepiej teraz

Bez przecinka.

 Zrobiłem znak krzyża na czole, wargach i piersi.

A czemu wcześniej nie był pobożny?

 dołożyłem jeszcze gruby sznur i scyzoryk

Ten scyzoryk to już overkill ;)

 najciszej jak potrafiłem, zszedłem

Najciszej, jak potrafiłem, zszedłem.

kolczasty drut

Drut kolczasty, to utarty zwrot.

 torując sobie drogę plecakiem

Przed chwilą miał torbę?

tu chyba kiedyś musiała być ścieżka.

Ale już jej nie ma, więc zarosła. Nie?

 naprężyłem mięśnie twarzy

…?

 Był naprawdę olbrzymi, co najmniej dwukrotnie większy od samicy

Jeśli samice są wielkości dużego psa (tak je sobie wyobraziłam), to… no, może mu spojrzeć w oczy. Choroba, faktycznie duże bydlę, a narrator przerażony. Więc w porządku.

 miarowo ruszając nozdrzami

Ale to już dziwaczne.

 po czym na moment zamknąłem powieki

Hmm.

 pieczołowicie obwiązane elastycznym bandażem

Hmm…

 siedziała wyglądająca na mocno chorą stridugatka

Wtrącenie: siedziała, wyglądająca na mocno chorą, stridugatka.

 popatrzył na mnie z pogardą w oczach

Popatrzył na mnie z pogardą. Kropka.

 Samiec jest tylko jeden, ale zawsze ma zastępcę.

Nic na to nie wskazywało?

 śnieg zneutralizował upadki

Upadki mógł tylko zamortyzować.

 stały otworem, tak jakby

Stały otworem tak, jakby.

 by nie wchodzić w nadmierny kontakt z tym razem całkiem twardym podłożem

Nie wiem, po co to zastrzeżenie.

 delikatnie uniosło łebek

Chyba jednak: nieznacznie.

 proszącym wzrokiem

Spojrzeniem.

 w tym stanie czegoś pośredniego między transem a snem

W tym stanie, pośrednim między transem, a snem.

Hmmmmm… tu jest pomysł i jest atmosfera, ale… nie przekonałaś mnie tym razem. Jakieś to wszystko bez głębi. Bo przecież:

 chciałam, że opowiadanie nie było tylko “horrorem” i dawało różne możliwości interpretacyjne, dlatego ludzie nie chorują, nie mają dzieci, nie pracują…

wyjaśniasz to wszystko. Tylko dziwnie zdawkowo. Całość wydała mi się chaotyczna, nerwowa, ale zarazem – mało emocjonalna, a przecież to emocje są Twoją siłą. Nie wiem, po prostu jakoś mi się to wszystko nie połączyło. Chyba po prostu podeślę Ci jeszcze jedno ciasto:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

po prostu jakoś mi się to wszystko nie połączyło.

Droga, Tarnino, wszystko co niezwiązane da radę połączyć, zasupłać śliczne węzły na grubej linie, co by oczy radowały i pomogły członkom wspiąć się prędziutko do bocianiego gniazda. Z góry lepiej widać i łatwiej prowadzić obserwację morza, oceanu, wypatrując paska ziemi lub podziwiając bezkresne wody.

Szybki przyśpieszony kurs "wiązania" – 12. podstawowych węzłów żeglarskich tytułem przypomnienia.

 

Na marginesie, interesujący jest węzeł płaski (prosty; nie mylić z babskim, który ma tendencję do samoczynnego rozwiązywania się). W Rzymie narzeczeni wplatali girlandę z węzłów płaskich, które – jako omen płodności – rozwiązywał młody małżonek w trakcie… nocy poślubnej. xd

Zmartwiła mnie liczba Twoich uwag do tekstu. Jednak, kiedy przyjrzałam im się bliżej, zorientowałam się, że przycinasz opko, zdania w sposób mechaniczny do pewnego uniwersalnego stylu. Moim zdaniem nie masz racji. Przynajmniej 2/3 uwag jest niepotrzebna, ponieważ nie widzę  przeciwskazań do używania określonych fraz (nie ma ich), część jest wyraźnym położeniem akcentu "na" bądź określonym prowadzeniem narracji i buduje klimat tego miejsca i postaci.

Proponowałabym w podobny sposób rozebrać jakieś najkrótsze opko Lema, HPL i Tokarczuk.

 

Podrzucam kilka przykładów z różnych "parafii":

nienaturalnie wysokich drzew

One mają przytłaczać?

Tak, zwłaszcza, że bezlistne.

Wytarłem buty o szorstki, mocno zabłocony chodniczek

Chodniczek to nie wycieraczka (regionalizm?).

To nie klatka schodowa w kamienicy lub wieżowcu. 

obklejonych

Oklejonych.

Poprawne – niewielka acz istotna różnica znaczeniowa: oklejony i obklejony. 

nieufnie, ale nie wrogo, lecz przyjaźnie

Oksymoron.

Zgoda i co? Figura retoryczna. :-)

podejrzliwe spojrzenie

To ona jest podejrzliwa, nie spojrzenie, ale może faktycznie za bardzo się tego czepiam.

Exactly. xd

moje policzki płoną

Anglicyzm: policzki mi płoną.

Niekoniecznie – płonące policzki?

 lekko fioletowej poświacie

“Lekko" zbędne, poświata domyślnie jest blada i eteryczna, nic w niej nie powinno być intensywne.

Intensywność poświaty – continuum. ;-)

bo mimo tych niedogodności po paru minutach zapadłem w głęboki sen, z którego wybudził mnie dopiero znienawidzony dźwięk budzika.

… mało kto wychwytuje moment, w którym zasypia ;)

Hmm, znam ludzi, którzy tak mają, sama się do nich zaliczam w określonych okolicznościach. ;-)

posiadł pan wymaganą wiedzę

Troszkę nienaturalne.

Staroświeckie, klimatyczne. :-)

pan jak najszybciej powinien zaznajomić się z budową

Szyk trochę nienaturalny. Może: pan jak najszybciej powinien się zaznajomić z budową?

Szyk mówiony. ;-)

to było zdecydowanie dla mnie za dużo

To było dla mnie zdecydowanie za dużo.

Hmm, i to są moje spory z pierwszego zbetowanego i nie wstawionego opka. Narracja jest pierwszoosobowa i akcent może padać na "zdecydowanie" albo "dla mnie". W języku polskim szyk zdania nie jest sztywny jak kołek, co jest plusem. Niuans może mieć znaczenie. ;-)

Zbierało mnie

Zbierało mi się na mdłości.

Dlaczego? Ludzie często dystansują się od pewnych procesów.  

 Wyszedłem na korytarz w celu jak najszybszego udania się do toalety.

Bardzo nienaturalne, bo z dużego dystansu, kiedy opisujesz praktycznie nagły wypadek.

Taka narracja.

Budowali pomniki dla zdechłych zwierząt!

Pomniki komu, czemu? zwierzętom.

:O, to bardzo ciekawy case. A jeśli celowe?

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/pomnik-kogo-czy-komu;10613.html

Tracisz królówkę

To szachy czy warcaby?

Czy w warcabach jest skoczek i królówka. :DDD

 nikt nie hoduje tu krów ani kur

“Tu” psuje rytm, wycięłabym.

Ale chodzi o to, że "tu" nie hoduje! ;-)

jeśli narząd ten nie był używany…

C.t. Nie jest używany i dochodzi.

Dużo tego C.t. Ci wychodzi? No nie wiem, moim zdaniem zaprzeszły i lepiej jest.

niemalże liczyłem

Jak można liczyć tylko "niemalże"?

Normalnie, niemalże liczyć, przymierzać się do liczenia, śledzić i…

pożyczyłem mu i jego żonie szczęśliwych świąt

Życzyłem jemu i żonie wesołych świąt.

Hmm, dlaczego?

Zacisnąłem wargi i mimo iż kręciło mi się w głowie

Zacisnąłem wargi i, choć kręciło mi się w głowie.

Proponujesz zamianę wszystkich "mimo iż” na "choć" – dlaczego? Jest konsekwentne i pasuje do opowieści.

targany dreszczami zimna

Zimnymi dreszczami.

"Dreszcze zimna, bijące po krzyżu raz za razem, jak ciosy ognistego bata, wyrwały ją z odrętwienia", Dzieje grzechu, S.Żeromski.

koloru cyjanu

Nie, carissima.

a jednak xd

moje serce zamarło

Anglicyzm. Serce we mnie zamarło.

Z Brzechwy, Elegia pożegnalna:

"Brzozy młodnieją i białą bibułką,

Bibułką białą łuszczą swoje pnie,

Serce zamarło w trwodze przed kukułką,

Co już skazała mnie".

że gdy tylko stopnieją śniegi wyjeżdżam

Że, gdy tylko stopnieją śniegi, wyjeżdżam.

hmm

nietypowe stroje jakby z innej epoki

Nietypowe stroje, jakby z innej epoki.

https://sjp.pwn.pl/zasady/379-90-H-1-Przed-czlonem-porownawczym-wprowadzonym-przez-wyrazy-jak-jakby-jako;629797.html

uchyliła lekko pysk, nastawiła uszy, ale jej ciało ani drgnęło

Pysk i uszy to też części ciała.

To prawda, ale można ruszać, strzyc uszami, a reszta ani drgnie. :-)

okazało się, że doktora już nie było,

C.t. Już nie ma.

Nadużywasz, chyba, IMHO. ;-)

kawałek bandażu?

Bandaża.

Obie formy dopuszczalne:

https://pl.wiktionary.org/wiki/bandaż

proszącym wzrokiem

Spojrzeniem.

Nie, równoprawne: "błagalny, proszący, karcący, kpiący, szyderczy wzrok"

http://polish.enacademic.com/68612/wzrok

w tym stanie czegoś pośredniego między transem a snem

W tym stanie, pośrednim między transem, a snem.

Sen-jawa to kontinuum, a nie zębatka skokowa. :xd

 

W każdym razie do Ciebie nie trafiło i nie musiało, ale czytanie postrzegam jako raczej mechaniczne z urawniłowką do sztancy żołnierzy SI.

 

serdeczności dla Autorki i Tarniny. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

wszystko co niezwiązane da radę połączyć

Droga Asylum, wystarczy mieć dużo taśmy klejącej. XD Ale ja chyba nie mam.

 W Rzymie narzeczeni wplatali girlandę z węzłów płaskich, które – jako omen płodności – rozwiązywał młody małżonek w trakcie… nocy poślubnej. xd

Patrz, nie wiedziałam. Chociaż w noc poślubną powinien mieć inne zajęcia ;)

 przycinasz opko, zdania w sposób mechaniczny do pewnego uniwersalnego stylu.

Oo, ta zniewaga krwi wymaga. Jedziemy:

nienaturalnie wysokich drzew One mają przytłaczać? Tak, zwłaszcza, że bezlistne.

Tutaj to nie uwaga krytyczna, ale upewnienie się. Jeszcze nie do końca czułam atmosferę.

 To nie klatka schodowa w kamienicy lub wieżowcu.

Jak wyżej – pytam, czy to regionalizm, bo doprawdy nie jestem pewna. Nigdy nie widziałam takiego użycia tego słowa, ale jeśli ono tak gdzieś funkcjonuje, na przykład w środowisku autorki, to w porządku. Jeśli natomiast nigdzie tak nie funkcjonuje, to gorzej.

 Poprawne – niewielka acz istotna różnica znaczeniowa: oklejony i obklejony.

"Obkleić" jest kolokwializmem. Pasowałoby, gdyby bohater był nowoczesnym nastolatkiem – ale na to nic w tekście nie wskazuje.

 Zgoda i co? Figura retoryczna. :-)

Ale czy celowo użyta? Przyjaźnie, ale nieufnie? Nie kumam, po prostu. Nie wiem, co Katia chce mi powiedzieć.

 Exactly. xd

 Niekoniecznie – płonące policzki?

Idiom.

 Intensywność poświaty – continuum. ;-)

Nie przeczę, ale kiedy to przestaje być poświata, a zaczyna łuna?

 Hmm, znam ludzi, którzy tak mają, sama się do nich zaliczam w określonych okolicznościach. ;-)

… really?

 Staroświeckie, klimatyczne. :-)

Nie staroświeckie, tylko współczesne właśnie. Teraz, nie wiem, dlaczego, konkretyzujemy abstrakty (widać to choćby po nadawaniu im liczby mnogiej, na wzór angielski, co jest dziwne).

 Szyk mówiony. ;-)

No, ostatecznie.

 W języku polskim szyk zdania nie jest sztywny jak kołek, co jest plusem.

Jak kołek – nie. Ale całkiem wolny też nie jest.

 Dlaczego? Ludzie często dystansują się od pewnych procesów.  

Bo to idiom, patrz: korpus.

Taka narracja.

To ma być wyjaśnienie? Dotąd bohater był raczej nerwowy, a tu nagle – zimny jak lód.

 :O, to bardzo ciekawy case. A jeśli celowe?

Ale to jest pomnik w sensie nagrobek. Wystawia się nagrobek komuś.

 Czy w warcabach jest skoczek i królówka. :DDD

W szachach nie ma królówki – jest w warcabach, w których nie ma skoczka, a jest królówka. Więc co to za gra?

 Ale chodzi o to, że "tu" nie hoduje! ;-)

Ale to jest jasne z kontekstu.

 Dużo tego C.t. Ci wychodzi? No nie wiem, moim zdaniem zaprzeszły i lepiej jest.

W polszczyźnie nie ma czasu zaprzeszłego: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/czas-zaprzeszly;10264.html Ani consecutio temporum: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Brak-zgodnosci-czasow;19001.html Ot, i wsio.

 Normalnie, niemalże liczyć, przymierzać się do liczenia, śledzić i…

Nie, dalej nie rozumiem.

Życzyłem jemu i żonie wesołych świąt. Hmm, dlaczego?

Bo pożyczyć można miarkę cukru, a wesołych świąt tylko życzyć.

 Proponujesz zamianę wszystkich "mimo iż” na "choć" – dlaczego? Jest konsekwentne i pasuje do opowieści.

Może mam alergię, ale "mimo iż" strasznie kłuje mnie w oczy.

 "Dreszcze zimna, bijące po krzyżu raz za razem, jak ciosy ognistego bata, wyrwały ją z odrętwienia", Dzieje grzechu, S.Żeromski.

Hmm. Nie jestem stuprocentowo przekonana, ale niech będzie.

 a jednak xd

"Cyjan" jako nazwa koloru jest anglicyzmem. Ciekawostka: w pierwszym tekście, który w życiu zjechałam, facet "zarzucił cyjanowym płaszczem" – szczęka mi opadła aż do podłogi XD

 Z Brzechwy, Elegia pożegnalna:

Poetom wolno więcej. Zresztą Brzechwa nie wstawia zaimka, and that makes all the difference

 Że, gdy tylko stopnieją śniegi, wyjeżdżam.

Z Twojego linka: Zdania tego typu możemy jednak wydzielić dwoma przecinkami lub dwoma myślnikami, gdy chcemy podkreślić, że są zdaniami wtrąconymi.

 Nietypowe stroje, jakby z innej epoki.

To nie jest porównanie!

 To prawda, ale można ruszać, strzyc uszami, a reszta ani drgnie. :-)

Owszem, ale potknęłam się.

 Nadużywasz, chyba, IMHO. ;-)

Nope, patrz wyżej.

 Obie formy dopuszczalne: https://pl.wiktionary.org/wiki/bandaż

O, to coś nowego. Ustępuję.

 Nie, równoprawne: "błagalny, proszący, karcący, kpiący, szyderczy wzrok" http://polish.enacademic.com/68612/wzrok

To też coś nowego. Muszę bliżej zbadać sprawę.

 Sen-jawa to kontinuum, a nie zębatka skokowa. :xd

Tak, a co ja powiedziałam? Właśnie to, co Ty…

 W każdym razie do Ciebie nie trafiło i nie musiało, ale czytanie postrzegam jako raczej mechaniczne z urawniłowką do sztancy żołnierzy SI.

Et tu, Asylum? Et tu?

 

ETA: A, i zajrzyj, proszę, tutaj: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842830

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, do węzłów taśma niedobra, szybciej się pokruszy, chyba że masz nadzwyczaj porządną. Sznurek mogę dostarczyć stosunkowo szybko wraz z i instrukcją. :-) 

A na poważnie bardzo lubię z Tobą wymieniać myśli i tęsknię za tym, jednak żaden z moich tekstów nie jest gotowy, a w dodatku narzuciłam im jeszcze spełnienie kryterium układności. Na najbliższy czas utonęłam w filmach, obrazy są przejmujące i takie świeże, choć naturalmix różnych rzeczy się w nich czepiam.

Wpuściłaś mnie w fascynujące googlowanie Brutusa, koniecznie chciałam się dowiedzieć, czy jest coś na jego obronę. ;-) Napiszę o tym na końcu. 

 

Czy można obklejać czy tylko oklejać?

Wygląda mi na to, że możesz mieć rację, 

wg. Politechniki Wrocławskiej – obklejać to forma potoczna czasownika oklejać. Możemy jej używać tylko w języku mówionym w sytuacjach nieoficjalnych. Możemy, ale czy warto? Nie wystarczy nam oklejać?

wg. Pogotowia Językowego – w Innym słowniku języka polskiego pod red. M. Bańki przy haśle obkleić znajdziemy następującą informację: ‘Obkleić znaczy to samo, co okleić’; zatem obie przytaczane przez Panią formy są poprawne (chodziło o obkleić czy okleić książkę). Akurat w tym przypadku, moim zdaniem, lepsze byłoby okleić.

w PWN przy obkleić odsyła do "okleić".

w SJP są obie formy: okleićobkleić.

Z niuansem chodziło mi o ulotki, plakaty – obklejanie słupów, płotów, jakoś bardziej mi pasuje niż ich oklejanie, ale mogę się mylić.

W Korpusie są dwa przykłady “obklejania”, to niewiele: 

https://sjp.pwn.pl/korpus/szukaj/obklejać.html

zapadanie w sen

… really?

Ano, zdarza się, zwłaszcza przy zmęczeniu, przeciążeniu (przestymulowaniu) organizmu.

posiadł pan wymaganą wiedzę

Nie staroświeckie, tylko współczesne właśnie.

Nie mam pewności – starsze osoby tak czasami mówiły: ktoś ma czy nie ma wymaganej wiedzy koniecznej do…

Zbierało mnie i zbierało mi się na mdłości.

Tak, zaglądałam do korpusu, lecz sprawdzałam też wypowiedzi różnych ludzi i dziwiłam się, o co tu chodzi. Doszłam do wniosku, że mówią tak, gdy w jakiś sposób chcą się zdystansować (może osłabić, zobiektywizować?), bo w powszechnych wypowiedziach na blogach recenzenckich, w gazetach znajdziesz tę "zbitkę". 

W "Zielonej mili", King, tak to przetłumaczono, ale może to być kiks.

"Ty i Brutus Howell dopilnujecie, żeby do tego nie do­szło – stwierdził Moores.– A jeśli mimo to coś schrzani, pójdzie to na jego konto i zostanie w aktach przez długi czas po tym, jak skończą się jego koneksje w urzędzie gubernatora. Rozumiesz?

Rozumiałem. Zbierało mnie na mdłości, ale rozumiałem."

Widzisz, w przypadku pierwszoosobowej narracji dla mnie jest ona przedłużeniem bohatera, charakteryzuje go. Pytanie – w jakim stopniu tego używać? Nie wiem, ale czuję (słaby dowód), że granicę można przesuwać, ale zatrzymam się już tutaj, ponieważ dywaguję. 

W szachach nie ma królówki – jest w warcabach, w których nie ma skoczka, a jest królówka. Więc co to za gra?

Szachy. Na hetmana tak się mówi – zamiennie. :-)

 

Do rozmowy nt. c.t.: "Zgłaszam nieprzygotowanie". Lekcje nieodrobione, bo zadany temat jest bardzo trudny. :-(

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

facet "zarzucił cyjanowym płaszczem" – szczęka mi opadła aż do podłogi XD

O, mamma mia, też opadłaby mi. xd Dla naszej Autorki barwy są bardzo ważne i nie szasta nimi, najlepiej je zna i używa z całego forum, IMHO. :-)

Zdania tego typu możemy jednak wydzielić dwoma przecinkami lub dwoma myślnikami, gdy chcemy podkreślić, że są zdaniami wtrąconymi.

Mhm, możemy, niekiedy pewnie nawet jest to potrzebne (tu podobnie jak z c.t. czuję się niepewnie i poruszam ostrożnie), ale ponieważ ekonomia – ich nadmiar nie zawsze jest konieczny. ;-)

Skończone odnoszenie się. :-) 

 

Wróćmy do Brutusa. Jego czyn jest niewyobrażalny i potem jeszcze to wybiegnięcie z kurii na czele grupy zamachowców z okrzykami radości i marsz na Kapitol.

Kontrowersyjna postać, zapewne. Dla Szekspira – najszlachetniejszy z z Rzymian, dla Dantego – zdrajca godny potępienia.

Cezar był przyjacielem Brutusa (może z uwagi na Serwilię, jego matkę) i chronił go, a on mu się tak odpłacił. 

Ci, którzy próbują zrozumieć Brutusa powołują się na jego silny związek i wychowanie przez Katona, silnie strzegącego ideałów republiki (lekko moim zdaniem topornego w tej zawziętości). W czasie wojny domowej imperatyw wierności republice skłonił Brutusa do przyłączenia się do stronników Pompejusza. Po przegranej bitwie pod Farsalos Cezar okazuje łaskę wrogom i młodemu przyjacielowi. Wysyła go jako zarządcę do Gali Przedalpejskiej. W tym czasie Katon popełnia samobójstwo, wybierając śmierć nad łaskę tyrana. 

Brutus ma wyrzuty sumienia, pisze dzieło "Katon", na które otrzymuje ripostę w postaci "Antikato", a Cezar, mówiąc o jego pracy przechwala się: "sprawiła, że sam poczułem się lepszym autorem".

Dzieło Brutusa chyba nie było zbyt udane.

Sytuacja zaczyna osaczać Brutusa. Na murach, na jego krześle pojawiają się napisy, ulotki: "Czy ty śpisz, Brutusie? Ty nie jesteś Brutusem". Odwołują się do jego przodka, który wypędził ostatniego króla rzymskiego, Tarkwiniusza. Przyjaciele (Kasjusz) namawiają go do przyłączenia się do grupy spiskowców. I tak się dzieje. Marek Juniusz Brutus stawia na obronę ideałów/ojczyzny. 

Chyba marny był z niego strategi i polityk, choć łatwo to dzisiaj mówić.

Co było dalej: Brutus wbrew całej radzie ocala Marka Antoniusza. W Forum Romanum w naprędce zostaje zwołane Zgromadzenie Narodowe. Mowa Brutusa o zwycięstwie nad dyktatorem i przywróceniu swobód nie zachwyca tłumów. Dochodzi do kompromisu, a nasz bohater zostaje wysłany poza granice Rzymu.

Brutus ginie w bitwie pod Filippi, gdy wraz z zebraną resztą zwolenników Pompejusza walczy z oddziałami Marka Antoniusza. 

Co ciekawe, rozumiano to wtedy jako samobójstwo, bowiem wraz z nim zginęła ta część arystokracji rzymskiej, która była gotowa oddać życie za ideały republiki: wolność, godność, honor. 

Po bitwie Marek Antoniusz odszukał ciało Brutusa, okrył je płaszczem, spalił, a prochy wysłał do Serwili. Oddał honory "najszlachetniejszemu z obrońców republiki, ostatniemu jej bohaterowi. Nawet zwolennicy Cezara za takiego go uważali.

Wydaje się, że działał w dobrej wierze przytrzymywany w imadle historii. Niełatwe to były czasy. Ciekawy ten Rzym, a i Grecja też mi się taką zdaje. Kołacze mi po głowie jakieś zdanie, które ktoś powiedział, chyba po śmierci Lincolna: "Zabójstwo nigdy nie zmienia historii".

 

Pozdrawiam Ciebie serdecznie, Tarnino i kłaniam się w pas Autorce, przepraszając jednocześnie za tak długi offtop. heart

Dla Was, rzeźbiarka, którą lubię Niki De Saint Phalle i jedna z jej Nan.

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Tarnina – bardzo dziękuję za poświęcony na opowiadanie czas, Asylum – jak zwykle dziękuję za wsparcie :)

Obecnie jestem mocno zniechęcona do własnej twórczości, ale gdyby mi “przeszło”, na spokojnie zastanowię się nad wszystkimi uwagami.

Pozdrawiam serdecznie.

 

Mam to samo, nil desperandum.heart, Katiu. Asylum, potem się pokłócę, ten tablet faktycznie jest do niczego.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

I ja, ale realizuję się gnębiąc innych. :( Oby nie było tak z Tobą, Tarnino.

Oglądajcie filmy, są niesamowite, porażają wizualnością (Szczypce i skorupki, Hirabayasiego), pomysłami, ale – wydaje mi się – zaczynają w inny sposób ujmować rzeczywistość, zmieniać punkty widzenia, zwracać uwagę na inne jej aspekty (Eden, Pierwsza krowa – inny western, Touch me not, W bezruchu, czy Odyseja – kolonizacja holenderska interpretowana przy dwie SI). 

Przypominają mi czytanie z wypiekami na twarzy książek mistrzów. 

Serdeczności

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Sznurek mogę dostarczyć stosunkowo szybko wraz z i instrukcją. :-)

Sznurek mam :P

 Wpuściłaś mnie w fascynujące googlowanie Brutusa, koniecznie chciałam się dowiedzieć, czy jest coś na jego obronę. ;-) Napiszę o tym na końcu.

Jest, ale raczej nie ma znaczenia w naszej dyskusji. W końcu nie chodzi o ustrój polityczny i nikt nikomu niczego nie wbija w nerki.

 Nie mam pewności – starsze osoby tak czasami mówiły: ktoś ma czy nie ma wymaganej wiedzy koniecznej do…

Stuprocentowej pewności też nie mam, ale takie traktowanie abstraktów (konkretyzowanie ich) rozpowszechniło się niedawno. Czasami bardzo specjalistyczne dzieła z dziedziny epistemologii traktują wiedzę jak coś, co można mieć, ale nigdy posiadać (prozodia semantyczna!).

Doszłam do wniosku, że mówią tak, gdy w jakiś sposób chcą się zdystansować (może osłabić, zobiektywizować?), bo w powszechnych wypowiedziach na blogach recenzenckich, w gazetach znajdziesz tę "zbitkę".

No, właśnie. Nie wiem, co się ostatnio stało z naszym językiem ojczystym, ale ludzie jakby przestali w nim myśleć…

 Szachy. Na hetmana tak się mówi – zamiennie. :-)

O tym nie wiedziałam. Przyznaję rację, z tym zastrzeżeniem, że "królówka" może tu być niezrozumiała (dowód – ja nie zrozumiałam).

 Do rozmowy nt. c.t.: "Zgłaszam nieprzygotowanie". Lekcje nieodrobione, bo zadany temat jest bardzo trudny. :-(

Nie jest trudny. Prosta sprawa:

Obiecałeś, że usmażysz naleśniki -> You promised (that) you would make pancakes.

Po polsku masz zdanie nadrzędne "Obiecałeś" w czasie przeszłym, bo facet kiedyś tam obiecał, i podrzędne w przyszłym, bo obiecał to na przyszłość.

Po angielsku zdanie nadrzędne "You promised" tak, jak po polsku, ale podrzędne musi być w future-in-the-past "you would make pancakes", bo facet obiecał na przyszłość, ale zrobił to kiedyś. Powiedział:

– I will make pancakes. (future simple)

A Polak powiedział:

– Zrobię naleśniki. (czas przyszły)

Ale ta wypowiedź jest w przeszłości w stosunku do wypowiedzi "Obiecałeś/You promised". Po prostu my zachowujemy jej formę, a Anglicy i Latynosi cofają się w czasie. Proste.

 Dla naszej Autorki barwy są bardzo ważne i nie szasta nimi, najlepiej je zna i używa z całego forum, IMHO. :-)

Nawet mistrzowi zdarzają się potknięcia. Czy mistrzostwo znaczy, że nie wolno go podtrzymać, kiedy jak raz pada w błotko?

 Kołacze mi po głowie jakieś zdanie, które ktoś powiedział, chyba po śmierci Lincolna: "Zabójstwo nigdy nie zmienia historii".

Nigdy nie rozumiałam tego "zmieniania" historii – czyżby historia miała jakiś wyznaczony bieg? Jedyny słuszny? Dziwne.

 

Katiu, raz jeszcze:

 I ja, ale realizuję się gnębiąc innych. :( Oby nie było tak z Tobą, Tarnino.

Nie, ja jestem po prostu z Gallifrey. Puddin' brains. :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dla jednych łatwe, dla innych trudne.:P

 

A'propos C.T.

Na Twoich przykładach jest w miarę jasne, nawet przez zasadę w łacińskich się z trudem bo z trudem, lecz przekaraskałam.

 

,Skąd on wiedział, że moja matka była chora?

C.t. – jest chora.

Tak, tu zgoda. Jego matka ciagle jest chora (wyjeżdżał, gdy była chora i nic nie wskazuje na to, że coś się zmieniło). Nawet biorąc pod uwagę cały fragment można byłoby pierwsze podmienić na "wie".

"– Tak, o połowę i te dodatkowe pieniądze będą wysyłane bezpośrednio do twojej chorej matki. Pomyśl o niej, Brork. Pomyśl o swojej matce.

Skąd on wiedział, że moja matka była chora?"

 

,wszystko miało tutaj dziwny smak

C.t. Ma dziwny smak.

Tak, tu też – zgoda, bo myśli o całym swoim okresie pobytu i jest constans.

,jeśli narząd ten nie był używany…

C.t. Nie jest używany i dochodzi.

Tutaj już nie ponieważ zastanawia się nad historią (ewolucją/przystosowaniem stridugatek do określonego środowiska).

Cały fragment:

"Przeważająca cześć interwencji medycznych przeprowadzanych przez doktora Rudriga dotyczyła tajemniczej rurki wystającej z karku stridugatek, opisywanej w „Anatomii” jako atawizm podobny do kości ogonowej u człowieka. Zastanawiał mnie jedynie fakt, że jeśli narząd ten nie był używany, to czemu aż tak często dochodziło do jego infekcji, jak również mechanicznych obrażeń?"

 

,okazało się, że doktora już nie było,

C.t. Już nie ma.

Tu też wydaje mi się, że nie – mamy czas teraźniejszy

Doszedł przed siedemnastą, a jego już nie było, chociaż jeszcze powinien być. Nie konstatuje faktu, że doktora nie ma, tylko że już go nie było.

Zobacz całość:

"Szedłem, praktycznie nic nie widząc, dotarłem na miejsce tuż przed siedemnastą, niestety, okazało się, że doktora już nie było, a ja nie miałem klucza. Niewiele się zastanawiając, ruszyłem do sklepu pani Wilkrus.

 

,Pomyślałem, że była przeciwieństwem

C.t. Jest przeciwieństwem.

Tu zgoda, ponieważ znowu myśl, a rzecz się dzieje w teraźniejszości.

 

Nigdy nie rozumiałam tego "zmieniania" historii – czyżby historia miała jakiś wyznaczony bieg? Jedyny słuszny? Dziwne.

Właśnie o to chodzi, że nie ma jedynie słusznego, wyznaczonego biegu. Skąd w niej te zwroty akcji.?Czasem znaczenie ma “zgoda bądź nie podmiotu z orzeczeniem”. ;-)

 

Marcinek do poczęstowania się heart

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dla jednych łatwe, dla innych trudne.:P

Miałam koleżankę, która święcie wierzyła, że nigdy się nie nauczy logiki. Pomagałam jej się uczyć do egzaminu, i…

nie zdała. Jak myślisz, dlaczego?

Zastanawiał mnie jedynie fakt, że jeśli narząd ten nie był używany, to czemu aż tak często dochodziło do jego infekcji, jak również mechanicznych obrażeń?"

Komplikacja. Facet nie mówi o historii, tylko o tendencji, więc powinien być czas teraźniejszy.

"Szedłem, praktycznie nic nie widząc, dotarłem na miejsce tuż przed siedemnastą, niestety, okazało się, że doktora już nie było, a ja nie miałem klucza.

A teraz postawmy się w sytuacji narratora:

Docieram na miejsce. O, już prawie piąta. Puk, puk. Cisza. Doktora nie ma? Szkoda, że nie mam klucza…

On nie wie, czy doktor właśnie wyszedł, czy nie ma go już od dawna. Wie, że teraz, kiedy przyszedł, doktora nie ma.

Czasem znaczenie ma “zgoda bądź nie podmiotu z orzeczeniem”. ;-)

He, he.

Marcinek do poczęstowania się 

Dzięki, będę sobie wyobrażać nad tanim herbatnikiem z Biedronki :)

 

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Masz Ci los, kiedy wstawiam małe obrazki – uciekają z forum. Będzie więc duży, aby było mu trudniej zniknąć.

Z fotelem i fiołkiem (nie miałam w domu kwietnych marcinków). :-)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jak myślisz, dlaczego?

Tabula rasa, nawet nie ośmielę się pomyśleć. xd

 

Te dwa przypadki są wątpliwe, mam zdanie odrębne. Pierwszy z powodu wniosków, do których doszedł na podstawie podręcznika; drugi z uwagi na zmianę zapisu, on wie, że doktor powinien być do siedemnastej, ponieważ z nim pracował. Jednak zawieśmy te kwestie w tym momencie. Jeśli mogę (?),  bym mogła, podpytam się Ciebie w chwilach zwątpienia.

Film “Bez ruchu” łamie tabu pozytywnej bohaterki, oczekiwania “dobrej matki”, takie przynajmniej było zamierzenie E. Mishto. Film dziwny, ciekawy, irytujący, ale rację ma Mishto z tym oczekiwaniami (ciekawa rozmowa z nią), kiedy Rambo lub Bond zabija jest ok – pozytywny, lubiany bohater. Interesujące zakończenie. 

Serdeczności dla Washeart Przede mną bardzo mocny film (ponoć) o dotyku.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć!

 

Świetne opowiadanie, przede wszystkim z uwagi na wykreowany klimat. Motyw małego miasteczka skrywającego przerażającą tajemnicę jest mocno wyeksploatowany w literaturze i filmach, ale zdołałaś zaserwować to w naprawdę intrygujący sposób poprzez wprowadzenie nietuzinkowych zwierzęcych bohaterów. Główny bohater również na duży plus. Wyrazisty, a jego zagubienie jest mocno odczuwalne.

Problematyczna (choć wyjaśniona w tekście, rzecz jasna) wydała mi się scena z podrapaniem stridugatki za prawym uchem, a konkretnie fakt, że bohater nie był w stanie sobie poradzić z tym, które ucho jest prawe, a które lewe, jednak przypomniałem sobie oglądany sto lat temu pewien dokument o żołnierzach kawalerii powietrznej, a konkretnie fragment, kiedy jeden z szeregowców biegał kolejne okrążenia, krzycząc „To jest moja prawa ręka, to jest moja lewa ręka”. Zakładam, że nie to było inspiracją, ale i dzięki temu dla mnie to finalnie zagrało. ;-)

Styl bardzo dobry, nie czuło się tak dużej liczby znaków czytanych z komputera. Zawieruszyło się jedno „nacisnął na klamkę” (odniosłem wrażenie, że bohater często naciska te klamki ;-)), ale to pewnie już usunięto przy pracach nad antologią. 

Pozdrawiam i gratuluję świetnego tekstu! :-)

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Filip, bardzo dziękuję za miłe słowa i cieszę się, że tekst Ci się spodobał :) Tak szczerze, nie pamiętam, czy pousuwaliśmy te naciśnięcia na klamki, a jest ich rzeczywiście zdecydowanie za dużo…

Pozdrawiam serdecznie :)

Nowa Fantastyka