Stacja i katastrofa

Or­bi­ta oko­ło­ziem­ska

– Śruba wkrę­co­na. Kabel na miej­scu. – Guan Suo za­mel­do­wał krót­ko i zwięź­le rów­no­cze­śnie od­su­wa­jąc koń­ców­kę klu­cza od czar­ne­go pa­ne­lu.

Elek­trycz­ne na­rzę­dzie wiel­ko­ści malej ręcz­nej wier­tar­ki znaj­do­wa­ło się na końcu te­le­sko­po­we­go uchwy­tu, który przy­mo­co­wa­ny był do ogrom­ne­go ple­ca­ka taj­ko­nau­ty i mógł ob­ra­cać się prak­tycz­nie w każ­dym kie­run­ku.

Męż­czy­zna po­wo­li po­pchnął uchwyt w prawą stro­nę, ener­gicz­nie wci­snął przy­cisk blo­ka­dy i do­pie­ro wtedy spoj­rzał na panel, który wresz­cie po­wi­nien dzia­łać jak na­le­ży i za­pew­niać ener­gię w razie awa­rii głów­ne­go re­ak­to­ra.

Prze­peł­nia­ło go po­czu­cie do­brze wy­peł­nio­ne­go obo­wiąz­ku, duma i za­do­wo­le­nie, i cho­ciaż był nie­sa­mo­wi­cie zmę­czo­ny, to nie oka­zy­wał tego w naj­mniej­szym stop­niu.

– Po­cze­kaj… tak. Po­twier­dzam. Do­sko­na­ła ro­bo­ta – od­po­wie­dział jego ko­le­ga Jiang Wei, który przez kilka ostat­nich go­dzin kil­ka­set me­trów dalej wpa­try­wał się w ekra­ny po­ka­zu­ją­ce ob­ra­zy z hełmu i ze­wnętrz­nych kamer, a teraz pu­ścił drą­żek joy­stic­ka po­zwa­la­ją­cy ma­ni­pu­lo­wać sys­te­mem i za­czął ćwi­czyć bo­lą­cą od ści­ska­nia pla­sti­ku dłoń.

– Wy­co­fu­ję się… – Suo zwol­nił blo­ka­dę na­pę­du na ma­ni­pu­la­to­rze przy lewej dłoni i pchnął go de­li­kat­nie do tyłu na dwie se­kun­dy.

Dysze z boku jego ple­ca­ka z le­d­wie sły­szal­nym sy­kiem wy­pu­ści­ły tro­chę gazu w przód, a po chwi­li inne dysze zro­bi­ły to samo, ale w prze­ciw­nym kie­run­ku.

Męż­czy­zna prze­su­nął się około pięć me­trów do tyłu i za­trzy­mał w miej­scu, potem wypił łyk wody ze słom­ki w heł­mie i dodał przez radio:

– Je­stem bez­piecz­ny, można włą­czyć.

– Dia­gno­sty­ka za trzy, dwa, jeden… – Wei po­wo­li ode­pchnął się od ścia­ny, prze­su­nął do pa­ne­lu za­si­la­nia, wci­snął kilka gu­zi­ków i wi­dząc po­praw­ny start mar­twe­go od ty­go­dni sys­te­mu peł­nym za­do­wo­le­nia tonem po­twier­dził – już.

Se­kun­dy dłu­ży­ły się, gdy dro­bia­zgo­wy kom­pu­ter wy­ko­ny­wał setki ty­się­cy te­stów, w końcu jed­nak po kilku ty­go­dniach pracy, wielu nie­uda­nych pró­bach na­praw i jed­nym nie­groź­nym po­ża­rze do­wód­ca misji mógł ode­tchnąć i pod­su­mo­wać. – Wszyst­ko dzia­ła. Po­twier­dzam pełną moc. Gra­tu­la­cje to­wa­rzy­szu.

Suo uśmiech­nął się i po­wie­dział skrom­nie. – Na chwa­łę par­tii. Wra­cam do śluzy.

– Zro­zu­mia­łem.

„Tlen: sześć­dzie­siąt jeden pro­cent, czas: czte­ry go­dzi­ny pięt­na­ście minut, po­zo­sta­ło: sześć go­dzin trzy­dzie­ści pięć minut”. – Taj­ko­nau­ta nie bez cie­nia sa­tys­fak­cji prze­czy­tał wska­za­nia przy­rzą­dów z wi­zje­ra w heł­mie i ko­rzy­sta­jąc z krót­kich i oszczęd­nych od­pa­leń sil­ni­ków ko­rek­cyj­nych ob­ró­cił się na tyle, żeby skie­ro­wać się w stro­nę głów­ne­go wej­ścia.

To był po­nad­prze­cięt­nie dobry wynik, nawet jak na tak pro­stą misję i nie­wąt­pli­wie po­mo­gło tu ogrom­ne do­świad­cze­nie Suo, który miał za sobą wiele po­dob­nych spa­ce­rów i który za każ­dym razem sku­piał się na pracy nie za­sta­na­wia­jąc się nad cu­da­mi, które wła­śnie prze­ży­wa.

Był prak­ty­kiem i od dawna przyj­mo­wał bez głęb­szej re­flek­sji, że nie ma tutaj po­wie­trza, a mimo to żyje i ma tak wspa­nia­łe moż­li­wo­ści. Wszyst­ko było tu tak bli­sko, pra­wie na wy­cią­gnię­cie ręki i tak da­le­ko, bo każdy ruch mu­siał być do­kład­nie prze­my­śla­ny i wy­ma­gał od­po­wied­niej dawki tlenu, pa­li­wa, wy­li­czeń i spraw­ne­go sprzę­tu.

My­śle­nie o tym było kosz­mar­nym prze­ży­ciem dla każ­de­go, kto zna­lazł się tu po raz pierw­szy. Suo prze­szedł ten etap dawno temu i jego świa­to­po­gląd był pro­sty aż do bólu. Męż­czy­zna bez­gra­nicz­nie wie­rzył par­tii i po pro­stu robił swoje cał­ko­wi­cie od­rzu­ca­jąc obcą pro­pa­gan­dę i plot­ki wi­chrzy­cie­li mo­gą­ce osła­bić po­tę­gę pań­stwa środ­ka, jak cho­ciaż­by bzdu­ry czę­sto sły­sza­ne w cen­trum ko­smicz­ne­go imie­nia Jung Jan, w któ­rym miał trzy lata tre­nin­gów.

Plot­ki krą­ży­ły tam od lat i mó­wi­ły, że w ma­ga­zy­nach służ­by bez­pie­czeń­stwa znaj­du­ją się setki na­grań z więź­nia­mi, któ­rych za­my­ka­no w ko­mo­rze próż­nio­wej w po­wo­li prze­cie­ka­ją­cych ska­fan­drach. We­dług wer­sji prze­ka­zy­wa­nej z ust do ust lu­dzie ci gi­nę­li w mę­czar­niach, a ich śmierć słu­ży­ła celom me­dycz­nym i była tań­sza niż kosz­tow­ne testy sprzę­tu i bez­pro­duk­tyw­ne utrzy­my­wa­nie wro­gów sys­te­mu.

Suo wie­dział, że to plot­ki. Choć ko­mo­ra ist­nia­ła i tre­no­wa­no w niej taj­ko­nau­tów, to rów­no­cze­śnie nie­zwy­kle ry­go­ry­stycz­nie pod­cho­dzo­no do kwe­stii bez­pie­czeń­stwa ka­rząc wszyst­kich od dołu do góry nawet za naj­mniej­sze nie­do­pa­trze­nie i pro­ble­my ze sprzę­tem, któ­rych przy odro­bi­nie do­brej woli można było unik­nąć.

Pie­nię­dzy nigdy zresz­tą nie bra­ko­wa­ło – na roz­wój nie szczę­dzo­no od dawna środ­ków i już w dwa ty­sią­ce sie­dem­na­stym wy­dat­ki Chin na ba­da­nia wy­nio­sły dwie­ście dzie­więć­dzie­siąt sie­dem mi­liar­dów do­la­rów, a od tam­te­go czasu kwota ta rosła z roku na rok.

Suo po­dej­rze­wał, że plot­ka z więź­nia­mi po­wsta­ła, bo jacyś mało zdol­ni ro­bot­ni­cy mieli za dużą wy­obraź­nię, to jed­nak była wy­łącz­nie wina ich ofi­ce­rów pro­wa­dzą­cych, który we wła­ści­wym cza­sie po­win­ni po­ka­zać bie­da­kom od­po­wied­nią drogę, a przy braku po­słu­szeń­stwa wy­mie­rzyć win­nym roz­po­wszech­nia­nia plo­tek od­po­wied­nio su­ro­wą karę.

Nie­for­tun­ne było to, że w ko­mo­rze mu­siał prze­by­wać nie­uświa­do­mio­ny ele­ment ni­skie­go szcze­bla. Przy­naj­mniej dwa razy w roku tre­no­wa­li tam wszy­scy pra­cow­ni­cy ob­słu­gi na­ziem­nej ro­bią­cy różne ćwi­cze­nia po to, aby po­czuć na wła­snej skó­rze jak nie­go­ścin­ne jest to śro­do­wi­sko i z ja­ki­mi pro­ble­ma­mi bo­ry­ka­ją się praw­dzi­wi taj­ko­nau­ci.

De­cy­zje o tym pod­ję­to wiele lat wcze­śniej i jak dotąd dzię­ki ćwi­cze­niom lu­dzie byli w sta­nie wy­my­ślać różne nie­ty­po­we ulep­sze­nia da­ją­ce Chi­nom tak po­trzeb­ną prze­wa­gę w ko­smo­sie.

Dzię­ki ich wy­sił­kom Suo ubra­ny był teraz w bar­dzo wy­god­ny kom­bi­ne­zon pią­tej ge­ne­ra­cji, miał rów­nież zna­ko­mi­ty ple­cak z na­pę­dem prze­wyż­sza­ją­cy znacz­nie roz­wią­za­nia ame­ry­kań­skie i mógł bez naj­mniej­szych prze­szkód bez­piecz­nie wró­cić do śluzy po­wietrz­nej sta­cji Tian­gong 2.

Sta­cja była ko­lej­nym osią­gnię­ciem za­pla­no­wa­ne­go na wiele lat chiń­skie­go pro­gra­mu ko­smicz­ne­go i wiel­kim ma­rze­niem par­tii, które zo­sta­ło zre­ali­zo­wa­ne w wy­ni­ku cięż­kiej pracy i wy­rze­czeń dzie­sią­tek ty­się­cy bez­i­mien­nych in­ży­nie­rów pro­gra­mu ko­smicz­ne­go.

Prze­po­wia­da­na w „Gra­wi­ta­cji” sześć­dzie­się­cio­to­no­wa kon­struk­cja skła­da­ła się z trzech ele­men­tów, czyli miesz­kal­ne­go i tech­nicz­ne­go mo­du­łu Tian­he i spe­cja­li­stycz­nych la­bo­ra­to­riów Wen­tian i Meng­tian.

Za­pro­jek­to­wa­no ją do cią­głe­go za­miesz­ka­nia i na kar­tach hi­sto­rii do­łą­czy­ła do MIRa i Eu­ro­pej­skiej Sta­cji Ko­smicz­nej jako pierw­sze miej­sce do cią­głych wie­lo­mie­sięcz­nych badań stwo­rzo­ne cał­ko­wi­cie przez pań­stwo środ­ka.

Nie był to oczy­wi­ście je­dy­ny suk­ces par­tii – kon­struk­cję wy­sła­no w ko­smos równo czte­ry lata po son­dzie Chang'e 4, która po­le­cia­ła na ciem­ną stro­nę Księ­ży­ca i wy­lą­do­wa­ła będąc tam pierw­szym obiek­tem stwo­rzo­nym przez czło­wie­ka.

To bu­dzi­ło po­dziw, taki jak sam jak ho­do­wa­nie je­dwab­ni­ków i or­ga­ni­zmów na mar­twej od wie­ków skale.

Nikt na świe­cie od dawna nie śmiał się już z ni­skiej ja­ko­ści chiń­skiej elek­tro­ni­ki, w nie­pa­mięć ode­szła walka z wró­bla­mi czy re­wo­lu­cja kul­tu­ro­wa, cał­ko­wi­cie za­czę­to igno­ro­wać wi­chrzy­cie­li mó­wią­cych coś o ła­ma­niu praw czło­wie­ka, wy­da­rze­niach na placu Tie­nan­menn czy okry­tym złą sławą Mi­ni­ster­stwie Bez­pie­czeń­stwa Chiń­skiej Re­pu­bli­ki Lu­do­wej.

Azja­tyc­ki ty­grys ude­rzył i od­niósł pełen suk­ces…

 

Czwar­ta RP

– Za­ło­gi do ma­szyn! Za­ło­gi do ma­szyn! – za­brzmia­ło w dy­żur­nej sali mo­dliń­skie­go lot­ni­ska.

– Kiego chuja… – Za­czął li­ta­nię puł­kow­nik Skal­ski ner­wo­wo ga­sząc peta w szklan­ce z fu­sa­mi, ale za­głu­szył go dy­żur­ny, który wbiegł do sali wrzesz­cząc jakby go ze skóry ob­dzie­ra­li.

– No co kurwa? Szlach­ta nie pra­cu­je? Wyż­sza szko­ła opier­da­la­nia? Za­pro­sze­nie dla ja­śnie­pań­stwa? Cie­płe bam­bosz­ki? Ka­wu­sia do ja­snej cho­le­ry? Wy-pier-da-lać, mi­gu­niem i w pod­sko­kach. Ruchy koty ruchy… – Tu gwał­tow­nie prze­stał ge­sty­ku­lo­wać i ob­ró­cił głową. – wrrr­róć… obroń­cy ładu, po­rząd­ku i ca­łe­go wol­ne­go świa­ta.

– Taaa jest panie cho­rą­ży! – Skal­ski krzyk­nął ener­gicz­nie z in­ny­mi, gdy tam­ten gło­sił ka­za­nie, i nie cze­ka­jąc na ko­niec zła­pał hełm i ru­szył bie­giem ku ma­szy­nie, przy któ­rej cze­ka­li już me­cha­ni­cy.

– Wszyst­ko go­to­we, pa­li­wo w ca­ło­ści. – Szef zmia­ny skła­dał mu ra­port, gdy wska­ki­wał do ka­bi­ny.

– Od­pa­lam. – Zro­bił młyn­ka pal­ca­mi rów­no­cze­śnie pstry­ka­jąc na przy­ci­skach kon­so­li ni­czym wir­tu­oz na kla­wia­tu­rze do­brze na­stro­jo­we­go for­te­pia­nu.

Dro­bia­zgo­wo przy­go­to­wa­na pol­ska wer­sja F-16 po wie­lo­let­nich mo­der­ni­za­cjach za­wie­ra­ła w sobie masę drob­nych ulep­szeń spe­cja­li­stów z WAT i wciąż da­wa­ła cień szan­sy na wy­gra­nie po­tycz­ki z agre­so­ra­mi, gdy ci nie uży­wa­li dro­nów naj­now­szej ge­ne­ra­cji.

Przy­rzą­dy i sil­ni­ki bły­ska­wicz­nie bu­dzi­ły się do życia. Męż­czy­zna za­piął maskę i za­czął za­my­kać owiew­kę rów­no­cze­śnie kie­ru­jąc sa­mo­lot na pas star­to­wy. Mieli prze­chwy­cić in­tru­zów, a on był drugi. Mru­gał ocza­mi, żeby przy­zwy­cza­ić się do mroku, tym­cza­sem jego ko­le­ga już roz­pę­dzał swoją ma­szy­nę i zaraz po po­de­rwa­niu z ziemi włą­czył do­pa­la­cze.

– Orzeł jeden, na awa­ryj­nej, kurs trzy pięć sie­dem. – Głos z radia był tak czy­sty i wy­raź­ny, że Skal­ski aż się wzdry­gnął.

Od­cze­kał kilka se­kund i ru­szył w ślady ko­le­gi. Le­ciał za skrzy­dło­wym, a tym­cza­sem w kom­pu­te­rze widać było, że mają prze­chwy­cić nie­zna­ne ma­szy­ny zdą­ża­ją­ce od stro­ny nie­miec­kiej.

– 797 po lewej na ty­siącu i się zniża, Air­bus na wprost dzie­sięć ty­się­cy. – Kon­tro­la lotów wy­cho­dzi­ła z sie­bie, żeby nie­za­leż­nie od od­czy­tów przy­rzą­dów mieli pełen kom­plet in­for­ma­cji o wszyst­kich ma­szy­nach w oko­li­cy.

– Dzie­sięć ki­lo­me­trów, trzy se­kun­dy – za­mel­do­wał, a potem uzbro­ił dział­ka i za­czął roz­grze­wać ra­kie­ty – Pięć ki­lo­me­trów.

– Kon­takt – wrzesz­czał ko­le­ga z pierw­sze­go my­śliw­ca. – To my­śliw­ce, z pra­wej, bie­rze­my z pra­wej.

– Orzeł jeden, orzeł jeden, po­twierdź. – Głos kon­tro­le­ra z lot­ni­ska nie zdra­dzał emo­cji cho­ciaż go znali i na pewno wy­cho­dził z sie­bie.

Prze­le­cie­li obok in­tru­zów i za­wró­ci­li. Ma­szy­ny były wi­docz­ne w nok­to­wi­zo­rach i rów­nież wy­glą­da­ły na F-16.

– To my­śliw­ce, i kurwa mają ozna­cze­nia ru­skich – krzy­czał ko­le­ga przez radio.

– Nie otwie­raj ognia, nie otwie­raj ognia, do­pó­ki nie za­czną. – Od­po­wiedź z lot­ni­ska była bły­ska­wicz­na.

Nagle wie­czor­ne niebo roz­świe­tli­ły wy­bu­chy, na lewo, na prawo, z przo­du i tyłu, on zaś usły­szał serię kry­tycz­nych alar­mów i ma­szy­na za­czę­ła zwal­niać.

– Co jest? May­day, may­day, may­day. – Chwy­cił moc­niej drą­żek, gdy po chwi­li wy­siadł mu pierw­szy i drugi sil­nik.

Lot­ni­sko mil­cza­ło, a on za­czął spa­dać. Kor­ko­ciąg pła­ski.

Pró­bo­wał chwy­cić uchwyt ka­ta­pul­ty, ale prze­cią­że­nie nie po­zwa­la­ło mu tam się­gnąć. W końcu zła­pał za rącz­kę i po­cią­gnął, ale to nic nie dało.

Był spa­ra­li­żo­wa­ny stra­chem i jego umysł nie za­re­je­stro­wał nawet spa­da­ją­ce­go Dre­am­li­ne­ra, w któ­rym wszyst­kich dwu­stu trzy­dzie­stu pię­ciu pa­sa­że­rów krzy­cza­ło z prze­ra­że­nia.

Boże wy­bacz mi, że zgrze­szy­łem. – Tylko tyle zdą­żył jesz­cze po­my­śleć zanim my­śli­wiec ude­rzył w zie­mię bły­ska­wicz­nie za­mie­nia­jąc się w kulę ognia.

Eks­plo­zja była przez chwi­lę je­dy­nym ja­snym punk­tem w oko­li­cy, potem do­łą­czy­ły do niej eks­plo­zje ko­lej­nych stat­ków po­wietrz­nych i ko­lej­nych aut, au­to­bu­sów i po­cią­gów, które pra­wie rów­no­cze­śnie miały wy­pad­ki na ziemi.

Wokół nich gasły świa­tła dróg i szla­ków po­dróż­nych i całe oświe­tle­nie miast i wio­sek. Pla­ne­ta za­czę­ła po­grą­żać się w ciem­no­ściach i w końcu wy­glą­da­ła po­dob­nie jak ty­sią­ce lat wcze­śniej.