Cierniowy Dwór

Na trakcie leżał trup. Miał na sobie ubranie błazna, w całkiem dobrym stanie. Stał przy nim osiołek z pakunkami. Podszedłem do ciała. Zapach sugerował, że mężczyzna leży tu od jakiegoś czasu. Nie wiedziałem, skąd wzięła się ta myśl. Przyszła sama, na chwilę rozświetlając umysł. Po niej przyszła kolejna – powinienem się ubrać. Choć nie wiedziałem dlaczego, dotarło do mnie, że źle jest paradować nago. Założyłem na siebie ubrania błazna, a także ciemnoniebieską maskę, która przypadła mi do gustu. Nie znalazłem śladów tego, co go zabiło, ale raczej nie był to człowiek. Zbyt paskudne rany. Nie żeby ludzie nie potrafili paskudnie ranić, ale to ewidentnie była sprawka jakiegoś monstrum. Trup miał sakiewkę z monetami, gitarę oraz torbę z podręcznym ekwipunkiem. Wziąłem to wszystko i przystanąłem przed osiołkiem. Przekrzywiłem głowę na bok, a on zrobił to samo. Nie protestował, kiedy zajrzałem do juków. Znalazłem tam koszyk z czerwonymi owocami i chwyciłem jeden. Zwierzę pożądliwie nań spoglądało, więc podsunąłem mu, a ten delikatnie chwycił w zęby i zjadł. Sam chwyciłem drugi. Gęsty sok pociekł mi po brodzie, kiedy wgryzłem się w miąższ. Dotarło do mnie, że musiałem nie jeść od dawna.

Chciałem zatrzymać się na dłużej, ale poczułem silny niepokój z tyłu głowy. Coś popychało mnie naprzód.

– Dalej, ruszaj. Oni już idą.

Nie próbując dociekać, od kogo otrzymałem ostrzeżenie, wsiadłem na osiołka i ruszyłem przed siebie. Błoga nieświadomość, z którą się obudziłem, znikała, zastępowana przez niepokój. Uczucie to było jednakże przytłumione, jakby coś nie dopuszczało go do mnie w pełni, niewystarczająco, bym wpadł w panikę, a tylko na tyle, bym ruszył się z miejsca.

Nie pamiętałem nic sprzed obudzenia. Jedyne, co do mnie docierało, to że przed czymś uciekałem i koniecznie potrzebuję schronienia. To jak na tę chwilę wystarczało.

Znalazłem się w drodze. Gościniec prowadził przez niezmierzony las czarnych drzew, gnijących, pokrytych naroślami i wijącymi się robakami. Tak jakby coś wysączało życie z całej tutejszej flory, zostawiając jedynie zapadające się w sobie pnie. Wydawało mi się to nienaturalne i wypaczone. Z każdą chwilą coraz bardziej chciałem się stąd wydostać.

– Ileż jeszcze muszę jechać? – zastanawiałem się głośno, znużony podróżą.

Otaczający mnie las martwych drzew nie wydawał się chętny do konwersacji. Jednak odpowiedział.

– Ile będzie trzeba – doszedł mnie skrzek z gałęzi.

Spojrzałem w górę, lecz na próżno, było już zbyt ciemno, bym cokolwiek tam dostrzegł.

– Kto to?

– Przyjaciel.

– Nie słuchaj go, to zwykły łotr – odezwał się ktoś inny, mocnym, tubalnym głosem. – Wkrótce dotrzemy na miejsce.

– My?

– Przecież nie jedziesz tu sam – zaśmiał się.

– Kim jesteście?

– Towarzyszami – powiedziała szeptem kolejna istota.

Głosy te nie należały do ludzi, byłem tego pewny, ale zignorowałem ten fakt, zadowolony, że nie jestem sam w ciemności. Jednak wypatrywałem uważnie moich towarzyszy, ciekaw, z kim przyszło mi podróżować. Ci, choć niezbyt skorzy do ujawniania się, ukazywali mi się w trakcie jazdy. Czasem nad głową przeskoczył mi cień w czapce z dzwonkiem. Innym razem widziałem wielki kształt z grubym, gęstym futrem. Kiedy indziej obok mojego osiołka przebiegł jakiś wilk, a przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie zobaczyłem jego białych, błyszczących w ciemności oczu. Nie odstępowali mnie na długo, cały czas trzymając się w pobliżu, jak stróże. Co jakiś czas dawali mi wskazówki co do dalszej drogi. Kierowali mnie przez gęstwinę, nie dając się zgubić, gdyż gościniec już dawno zniknął mi z oczu.

– Zbliża się – usłyszałem skrzek stwora z dzwonkiem.

– Kto się zbliża? – spytałem, czując jak rośnie we mnie niepokój.

– Jest wielki – dodał basowo stwór. – Jeszcze większy niż ja.

– I zdecydowanie smaczniejszy – mruknęła cicho ta podobna do wilka. – Nie mogę się doczekać dzisiejszej uczty.

– Wpierw musimy go stąd wyprowadzić – rzekł wielki. Od razu zrozumiałem, że ma na myśli mnie.

– Co się dzieje?

– Nie przejmuj się, zajmiemy się wszystkim – rzucił ten z dzwonkiem, po czym zniknął.

Poza tymi towarzyszami w pobliżu było coś jeszcze, teraz sam to wyczułem. Tropiło mnie od jakiegoś czasu i teraz wreszcie znalazło. A ja nie miałem pojęcia, co z tym zrobić. Obudził się we mnie instynkt samozachowawczy, który nakazywał zrobienie czegokolwiek w obronie swojej osoby. Zacząłem przeszukiwać juki, próbując znaleźć jakąkolwiek broń, choć widziałem bezsens tych działań. Raczej dobrego oręża stąd nie wyciągną, a jeśli to stworzenie miało być większe od największego z moich towarzyszy, to choćbym miał przy sobie halabardę, czy nawet balistę, raczej niewiele bym zdziałał.

– Co robisz? – zapytała mnie szeptem zaciekawiona wilczyca.

– Szukam broni – odparłem, nie zwracając większej uwagi na zwierzę, które wspięło się na mojego osła i zaglądało razem ze mną do sakw. Osioł wydawał się nie zauważać obecności tego dziwnego stworzenia.

– On chyba żadnej nie miał. Tylko to coś. – Wskazała pyskiem gitarę, którą przewiesiłem przez plecy. – Ale to nie jest broń, prawda?

– Nie, to służy do zabawiania ludzi, nie do zabijania – odparłem, niepewny skąd ta wiedza się u mnie wzięła. Widocznie zaczynałem odzyskiwać pamięć.

– W jaki sposób?

– Gra się na tym i… eh. – W kolejnej torbie były bukiety kwiatów. – Po co ktoś zabierał to zielsko ze sobą?

– A zresztą. – Zamknąłem z wściekłością pakunek. – I tak nic nie poradzę. Lepiej niech to coś mnie zeżre i wszystko się skończy.

– Zagrasz mi coś? – spytała niewinnie wilczyca.

Zaśmiałem się, rażony absurdem tej prośby.

– Zaraz tu zginę, ale czemu by nie umierać z uśmiechem na ustach? Zaraz ci coś zagram. O ile wiem, jak to się robi.

Zdjąłem gitarę i zacząłem powoli brzdąkać na strunach. Ku mojemu zdumieniu, po chwili zacząłem składać z tego melodię. Coś brzmiącego znajomo. Do muzyki słowa pojawiły się same.

 

A dokąd, a dokąd, to jedziesz mój miły?

W noc ciemną, śród wichrów, gdzie martwi się złożyli?

Jadę, ma luba, przez ciemne krainy

Ku przygodzie, bądź śmieci, co bogowie przeznaczyli.

 

Wilczyca słuchała z uwagą małego dziecka, siedząc zaraz za mną i kołysząc się w rytm muzyki. Choć miałem wrażenie, że to najgorsza pieśń, jaka kiedykolwiek powstała, śpiewałem, zachęcany entuzjazmem mojej towarzyszki. Układając kolejną zwrotkę, zamyśliłem się, szukając rymu do ,,droga”, kiedy usłyszałem wycie bestii, a zaraz po nim okrzyki mężczyzn i tumult szarżujących wierzchowców.

W następnej chwili zobaczyłem, jak przede mną, z zarośli, wyskoczyło ogromne monstrum, przecinając mi drogę. Zaraz za nim, na sześcionogich stworzeniach, wysokich na półtora męża, szarżowali ciężkozbrojni jeźdźcy, dzierżąc długie włócznie, wycelowane w ofiarę.

Przystanąłem, nie chcąc się wpakować pod nogi tych przedziwnych zwierząt. Wpatrywałem się w pogoń, zaciekawiony jak ci rycerze zamierzają upolować to ogromne monstrum, kiedy zbliżył się do mnie jeden z jeźdźców.

– Co tu robisz, grajku? Nie wiesz, jak niebezpieczne to miejsce? – zapytał z wysokiego siodła. Musiałem zadrzeć głowę by na niego spojrzeć, bo siedząc na swoim osiołku nie sięgałem mu nawet do strzemion.

– Czegóż to miałbym się obawiać, mości panie? Jestem błaznem, nie znam pojęcia strachu – odrzekłem, nie do końca zgodnie z prawdą.

– Błaznem, mówisz? A czymże to się tacy jak ty zajmują? – Wojownik wydawał się szczerze zaciekawiony.

– Rozbawiamy ludzi.

– Takimi pieśniami jak ta, którą uraczyłeś nas przed chwilą?

– Masz na myśli tę głupią przyśpiewkę? Wymyśliłem ją na poczekaniu, nic wartego uwagi.

– Chciałbyś grać na uczcie w naszym zamku?

Uniosłem brwi. Dopiero co odkryłem, że umiem grać, a zaraz dostaję propozycję śpiewania na dworze. Skąd mogłem wiedzieć, czy w trakcie występu nie zabraknie mi słów, bądź rymów?

– Zgódź się – wyskrzeczał goblin w czapce z dzwonkiem, siedząc na gałęzi, ponad głową rycerza.

– Będzie tam dużo jedzenia – mruknęła wilczyca, która znalazła się obok niego.

– I nikt nas nie będzie gonił – dodał gigant, wyglądając zza drzew.

Mężczyzna zdawał się ich ani nie dostrzegać ani nie słyszeć.

Kiwnąłem głową. Nie tylko ze względu na podpowiedzi dziwnych towarzyszy. Wiedziałem, że koniecznie potrzebne mi było schronienie. A ich zamek mógł się okazać dobrym miejscem.

– Bestia martwa! Hal Anward! – dobiegło nas z dziczy.

– Upolowali potwora. Chwała bogom. – Wojownik uniósł pięść do czoła, zapewne w ramach jakiegoś pobożnego gestu.

Spomiędzy drzew wyjechali rycerze, każdy niosąc przywiązane do swego wierzchowca trofeum z zabitej bestii. Prowadził ich dumny wojownik, który u boku zawiesił łeb monstrum.

– Znów zostajesz w tyle, Rinaut – rzucił do mężczyzny który ze mną rozmawiał.

– Nie mam dzisiaj nastroju do polowania. – Na twarzy malował się niesmak, jakby nie podobała mu się myśl, o zabijaniu tych bestii.

– I ty chcesz się ubiegać o stanowisko mistrza łowów? Może po prostu oddaj mi je. Ja nigdy nie tracę zapału w oczyszczaniu naszych ziem z tego plugastwa. Jedyne co przemawia na twoją korzyść, to więzy krwi!

– Źle by się to skończyło dla królestwa, przyjacielu. – Rinaut uśmiechnął się lekko, widać było, że nie traktuje tego poważnie.

– Jeszcze się przekonamy – rycerz, prawdopodobnie Anward, zaśmiał się. – Przyniosłem coś dla ciebie, druhu. – Rzucił w stronę Rinauta łeb potwora. – Ja zadowolę się udanym polowaniem. No i ucztą, oczywiście!

Wtedy odniosłem wrażenie, że są dobrymi przyjaciółmi. Jeden z nich też tak myślał.

– Właśnie zaprosiłem na nią tego tu grajka. – Rinaut wskazał na mnie.

– Grajka powiadasz? Zbliżże się, chłopcze, niech cię zobaczę. Co to za maska skrywa twoje lico? A zresztą, niech tak będzie, wielcem ciekaw, co potrafisz. Mam nadzieję, że godnie się zaprezentujesz na dworze. Nie mieliśmy tu wędrowców od wielu lat. Ciekawiśmy świata i twoich talentów.

Czułem wzrastający niepokój związany z coraz większymi oczekiwaniami, ale pokiwałem energicznie głową. Zabrzęczały dzwonki na mojej czapce.

– Ha! Więc w drogę, kompanija! – zakrzyknął Anward i poprowadził grupę w las.

I w ten oto sposób, jako pierwszy od czasu upadku Nydaviel, trafiłem do odciętej od świata twierdzy Traxencaed, co w naszej mowie znaczy, Cierniowy Dwór.

Owo miejsce otoczone było wysokim na siedemdziesiąt stóp, i grubym na dwadzieścia, kamiennym murem. Wydawało mi się, że sam jego rozmiar powinien skutecznie odstraszać wszystko z zewnątrz i zniechęcać do ataku, jednakże można było spostrzec na nim głębokie bruzdy po szponach ogromnych bestii. Jak widać, mieszkańcy mieli powód by wznosić tak niebotyczne fortyfikacje.

Za ową nieprzekraczalną barierą, na skalnym wzniesieniu, co później zaobserwowałem, wznosił się zamek z trzema wieżycami, z których dwie niewiele wystawały ponad blanki, a trzecia, gruba i surowa, wznosiła się jeszcze siedemdziesiąt stóp wyżej.

Jednakże tym co wywołało we mnie największe zdumienie, było rosnące w samym środku dworu drzewo, które swoimi rozmiarami przyćmiewało zarówno zamek, jak i mur. Zdawało się, że w czasie świetności jego cień skrywał połowę Traxencaed, jednak podówczas drzewo umierało. Było czarne i gnijące, tak jak cały las wokół, trawione przez pasożyty i chylące się ku upadkowi.

Mieszkańcy wyglądali na silnych, zahartowanych ludzi, łowców, drwali, rzemieślników, którzy radzą sobie z trudami życia w odosobnieniu przez ciężką, sumienną pracę.

Gdy przekroczyliśmy mury, zbliżyli się do nas pachołkowie, by sprawdzić, czy aby czegoś nie trzeba powracającym rycerzom. Zaproponowano mi, bym wsiadł na jednego z gigantycznych wierzchowców, które oni zwali tragna, jednak odmówiłem, czując przywiązanie do mojego osiołka, który towarzyszył mi właściwie od chwili gdy odzyskałem świadomość.

Dziwni towarzysze cały czas podążali za mną, choć teraz widziałem ich jeszcze rzadziej, miałem świadomość, że są w pobliżu. Nikt ich nie dostrzegał.

Przyjęto mnie godnie i z honorami, jak jednego z rycerzy, a nawet lepiej, gdyż byłem dla nich nowy, obcy. Stanowiłem zagadkę i atrakcję. Muszę przyznać, że odpowiadało mi takie traktowanie. Do czasu.

Wjechaliśmy na sam zamek. Zwierzęta zaprowadzono do stajni, my natomiast zasiedliśmy przy długich stołach, w przeogromnej sali na zamku. Wkrótce podano jadło, w większości było to mięsiwo, także to z upolowanego dziś stwora, o czym poinformował mnie jeden z rycerzy. Do tego nieliczne owoce, natomiast za napitek służył nam głównie lekki, słodki alkohol, smakujący owocami. Nie było ani chleba, ani warzyw, co stanowiło dla mnie zaskoczeniem, w końcu te produkty stanowiły podstawę wyżywienia.

– W Traxencaed nie ma żadnych rolników – tłumaczył mi Anward, który przysiadł się do mnie. – a to dlatego, że w pobliżu nie można utworzyć pól, las zagarnia wszystko dla siebie.

Poprosiłem go, by powiedział coś więcej o swojej krainie. Z początku niechętny, w końcu uległ.

– Kiedy Nydaviel upadło, armie z Gór Nocy zalały nasze ziemie – zaczął opowiadać. – Choć łączyły nas sojusze z Dwerc i Crerrach, nie otrzymaliśmy od nich pomocy, gdyż oni musieli się zmagać z potopem Karathasian. Nie pozostało nam nic innego jak trzymać się w naszych fortach. Żadne królestwo nie dało takiego oporu najeźdźcom jak my – kiedy opowiadał, na jego twarzy widniała duma, a oczy świeciły. – Nie byli w stanie zdobyć naszych zamków i miast. Czy to potwory, wojsko, czarownicy, wszyscy rozbijali się o nasze bramy jak fale o skalisty brzeg. – Wtem jego oblicze sposępniało. – Nie mogąc pokonać nas, uderzyli na to co nas otacza. Zarazili magią las. – Splunął pod stół.

– Odstąpili od oblężeń, a my, głupcy, cieszyliśmy się. Nieświadomi tego co zaszło. – Choć mówił ,,my”, wiedziałem, że miał na myśli swoich pradziadów, bo to za ich życia miały miejsce opisywane przez niego wydarzenia. Wraz z jego słowami dostrzegałem kolejne skrawki swojej zakrytej pamięci, więc słuchałem uważnie. – Od tamtej pory było tylko gorzej. Coraz trudniej było znaleźć rośliny dające dobre owoce, coraz dalej trzeba się było zapuszczać w gąszcz, by złowić zwierzynę o dobrym mięsie. Nagle praca zbieraczki, albo myśliwego stała się niezwykle niebezpieczna i prawie bezużyteczna. Potem okazało się, że nie tylko my potrafimy polować. – Zamilkł na chwilę. – Bestie zaczęły uderzać na nasze drużyny, konwoje, potem forty. Całkowicie ustał handel i komunikacja, teraz nawet nie wiemy, czy poza naszym, są jeszcze jakieś ocalałe zamki.

Łyknął potężnie z rogu, po czym spojrzał na mnie.

– Ale nie będę cię dłużej zanudzał opowieściami o tym odciętym od świata zamku, ty przychodzisz z zewnątrz. Na pewno znasz setki wspaniałych opowieści. Opowiedz nam coś!

Zakląłem w myślach, widząc, jak wszyscy wokół patrzą na mnie, domagając się historii. Nie wiedziałem co robić, więc postanowiłem improwizować.

– Nie będę opowiadał. – Widząc na twarzach rycerzy wyraz gniewu i zdumienia, szybko dodałem – Ale zaśpiewam.

Sięgnąłem po odstawioną na bok gitarę, wszedłem na stół i pomyślałem, że robię coś bardzo głupiego, lecz nie bardzo miałem już możliwość wycofania się. Przesunąłem dłonią po strunach, intonując melodię.

 

Z dawnych krain w ogniu zrodzonych

Z północy gdzie władają nocy cienie

Z kniei pełnych od bestyj złaknionych

Onegdaj wyruszyli trzej monarchowie.

 

Ujrzałem oczyma wyobraźni obraz z mojej przeszłości, wspomnienie grajka, który siedział na ulicy i akompaniując sobie na prostym instrumencie śpiewał ową pieśń. Moi towarzysze wyśmiali go, nie zważając na głupią piosnkę, ale ja przystanąłem i rzuciłem mu monetę.

Pieśń mówiła o pierwszych wielkich władcach, którzy porzucili spory i razem wygnali stare zło na północ, za Góry Nocy. To była stara legenda i wydawało mi się, że ludzie z Traxencaed muszą ją znać, jednak słuchali jak urzeczeni. Gdy skończyłem, nagrodzili mnie entuzjastycznymi okrzykami, uderzali rogami w stół i przyklaskiwali.

– Mówiłem, że dobrze zaśpiewa – rzekł tubalnym głosem, pokryty futrem gigant, siedząc pod kolumną.

– E tam, nie słyszeli prawdziwych pieśni, więc się zadowalają czymś takim – odparł goblin, kołysząc się na zawieszonym pod sufitem świeczniku.

– Mnie tam się podobało. – Wilczyca siedziała na stole i zajadała się mięsem z wielkiej bestii.

– Co wy robicie? Schowajcie się gdzieś! – nakazałem im, obawiając się jak rycerze zareagują, kiedy spostrzegą moich towarzyszy, wciąż dziwiąc się, dlaczego do tej pory nikt ich nie spostrzegł.

– Do kogo mówisz? – zapytał podejrzliwie Anward.

– Ja – zająknąłem się, widząc jak goblin zeskoczył na głowę rycerza i zaczął na niej tańczyć. – To nic takiego, ja tylko…

– Mówisz z duchami? – zapytał, z uniesionymi brwiami.

– Można tak powiedzieć.

Pokiwał głową ze zrozumieniem. Goblin zachwiał się i spadł na stół, a gigant zaśmiał się głośno.

– W każdym razie, pieśń była wspaniała – rzekł Anward, kiedy zszedłem ze stołu i ponownie zasiadłem koło niego. – Dawnośmy nie mieli tu nikogo kto potrafiłby tak śpiewać i… miałby kontakt z drugim światem. Myślisz zostać tu u nas na dłużej?

– Co mi szkodzi – odparłem, co wzbudziło radość wśród rycerzy.

– Wznieście rogi, przyjaciele! – zakrzyknął Rinaut po pewnym czasie. – Oddajmy cześć naszemu panu! Hal Larnatz!

– Hal Larnatz! – odpowiedzieli mu pozostali. Choć wznosili toast, było w nich coś smutnego, jakby oddawali cześć zmarłemu.

– Hal Larnatz – usłyszeliśmy niewieści głos, który, zdawało się, przeciął powietrze jak sztylet, powodując nagłą ciszę.

Dama przeszła wzdłuż stołów i zajęła miejsce u szczytu głównej ławy. Rycerze powoli zaczęli wracać do rozmów, jednak dużo ciszej.

– Kim jest Larnatz? – zapytałem Anwarda.

– Naszym królem, oczywiście. Niech żyje na wieki. – W głosie pojawiła się nuta melancholii, a na twarzy wyraz zamyślenia.

– A ta niewiasta?

– Jego małżonka, Relia. – Dało się w nim wychwycić wyraźną niechęć do królowej. – Od kiedy nasz pan czuje się gorzej, zakazała wstępu do jego sali wszystkim. Jedynie ona ma do niego dostęp i słyszy jego rozkazy.

– A skąd macie pewność, że nie mówi wam tego, co chce byście słyszeli?

Zdawało mi się, że zobaczyłem cień uśmiechu w jego ustach. Chciał, żebym tak pomyślał.

– Właśnie w tym problem. Nie wiemy. Ale ktoś mógłby się dowiedzieć. Na przykład ktoś, kto rozmawia z duchami.

Wlepił we mnie wzrok w niecierpliwym oczekiwaniu.

– Nie jestem pewien, czy potrafiłbym…

– Ale nic nie szkodzi, byś spróbował, prawda? Więc idź, porozmawiaj z tymi swoimi duchami i dowiedz się. A potem wróć do mnie.

Nie mając wyboru, wstałem od stołu i udałem się na zewnątrz. Nastała już noc, wiatr cicho szumiał w gałęziach ogromnego drzewa, zwanego Traxenrod, czyli Matką Cierni. Nie musiałem długo czekać, aby zjawili się moi towarzysze.

– Zamierzasz mu pomóc? – spytał bez wstępu gigant.

– To teraz nie powiecie mi co mam robić? – spytałem zdziwiony, gdyż oczekiwałem podpowiedzi, albo wskazówek, jak wcześniej.

– To twój wybór, nic nam do tego – rzekł goblin, dłubiąc w zębach sztyletem.

– Chciałbym wiedzieć, co się dzieje z królem.

– Jesteś pewien? – spytała wilczyca.

– Powiecie mi, czy nie? – Skądś miałem przekonanie, że oni to wiedzą. Po prostu musiałem z nich tę wiedzę wydobyć. Poszło łatwiej niż myślałem.

Ale kiedy uzyskałem odpowiedź, zrozumiałem, dlaczego czasem lepiej nie pytać.

Wróciłem do Anwarda i opowiedziałem mu, czego dowiedziałem się od ,,duchów”. Widocznie podpuszczał pozostałych rycerzy, kiedy mnie nie było, bądź wszyscy mieli ochotę na zmianę władzy, bo bardzo szybko uwierzyli w me słowa.

– Relia udała się do komnaty króla, na sen. Tam się przekonamy, jaka jest prawda – rzekł Anward.

– Stójcie! Chcecie się sprzeciwiać władcy? – Rainaut próbował ich powstrzymać.

– Bronisz ich ze względu na więzy krwi? Chodź z nami, a razem udowodnimy winę, bądź niewinność królowej.

Choć niepewny, ruszył razem z druhem i resztą rycerzy do komnaty króla. Ta znajdowała się pod ziemią. Szliśmy kamiennym korytarzem, który potem zmienił się w tunel. Wokół nas wiły się ogromne korzenie, formując przejście. Znaleźliśmy się przy otworze przypominającym dziuplę, zamkniętą potężnymi, pokrytymi runami drzwiami. Podszedł do nich Rainaut. Dopiero potem się dowiedziałem, że tylko bliscy krewni króla mogą otwierać to przejście. Położył rękę na runach, a z drewna wysunęły się korzenie, oplatając jego ramię. Po chwili ustąpiły, a wrota się rozsunęły. Wkroczyliśmy do ogromnej komnaty, oplecionej ze wszystkich stron korzeniami Traxenrod, tak, że sprawiało to wrażenie rycerskiej sali. Wtedy też zobaczyłem króla Larnatza.

Siedział na tronie, opleciony od stóp do głów grubymi korzeniami, które przechodziły przez jego ciało, wyrastały z niego i w nie wrastały. On był częścią Traxenrod, tak jak ono było częścią jego. Teraz potwierdziło się to, co powiedzieli mi towarzysze. Na szyi króla widniała szeroka szrama, z której powoli sączył się sok. Relia każdego dnia spijała go, by Larnatz pozostawał w stanie letargu, nie pozwalając mu się zregenerować. Rycerze widząc to na własne oczy wpadli w szał. Skoczyli do królowej, która spała z boku, owinięta podobnymi korzeniami co król. Wojownicy wyrwali ją z legowiska, i dosłownie rozszarpali na strzępy, na moich oczach.

Stałem tylko, patrząc na to szaleństwo, ogarnięty dziwnym zobojętnieniem.

– Sam tego chciałeś – rzekł goblin, który nagle wyrósł u mego boku.

Kiedy rycerze skończyli, obudziło się wśród nich wielkie poruszenie. Rozstąpili się i cofnęli od tronu. Spojrzałem w tamtą stronę i zobaczyłem, że ktoś w zamęcie odciął królowi głowę. Ciało opuściły resztki sił, korzenie poczęły się kurczyć i cofać. Resztki Larnatza upadły na ziemie. Nie było tego wiele, a to co zostało, szybko spróchniało i rozpadło się. Wśród rycerzy podniosła się wrzawa. Cała komnata została wprawiona w drżenie.

– Co się dzieje? – zapytałem goblina.

– Traxenrod zostało pozbawione cząstki siebie. Teraz umiera.

– Umarł król – rzekł jeden z rycerzy, po czym wskazał na Rinauta. – Niech żyje król.

Rycerze otoczyli wskazanego wojownika, chwycili mocno za ramiona i zaczęli ciągnąć w stronę tronu. Szarpał się, krzyczał i próbował wyzwolić, ale nie miał szans. Posadzili go na tronie, a niemal natychmiast wyrosły z niego korzenie i wbiły się w ciało mężczyzny. Wrzasnął przeraźliwie, kiedy z niego samego zaczęły wyrastać kolejne, wijące się korzenie i gałęzie. Nim rycerze odstąpili, było już po wszystkim.

– Hal Rinaut. Niech żyje na wieki. – Wszyscy mężczyźni w sali, z ponurymi minami, padli na kolana. Rinaut wciąż krzyczał.

– Chodźmy stąd – rzekłem cicho. – To nie jest miejsce dla mnie.

Goblin pokiwał energicznie głową, po czym wyprowadził mnie z Traxencaed.

Wkrótce byłem już w drodze, na swoim osiołki, zostawiając za sobą twierdzę.

– Wiedzieliście, że to się stanie? – zapytałem cicho.

Nic mi nie odpowiedzieli. I nie było to potrzebne.

– Więc teraz Rinaut stał się królem? Nieświadomy, że spowodował to jego bliski przyjaciel? Któremu teraz nic nie stoi na przeszkodzie by zostać mistrzem łowów?

– To była twoja decyzja – zauważył gigant.

– Umarł król, niech żyje król – szepnęła wilczyca, jakby zastanawiając się nad znaczeniem tych słów.

Chciałem im coś odpowiedzieć. Dać upust goryczy. Miast tego zapytałem:

– Dokąd teraz?

– Przed siebie – rzekł olbrzym.

– Kolejne królestwa czekają – dodał goblin, ze złośliwym chichotem.