Czarny Kot

Wydarzyło się to którejś nocy, kiedy nie mogłem spać. Przekręcałem się z boku na bok, liczyłem barany i inne zwierzęta, ale sen nadejść nie chciał. Próbowałem myśleć o czymś miłym i pozytywnym i przez chwilę miałem wrażenie, że to już to, że sen nadchodzi i za chwilę przeniosę się do pięknej krainy marzeń, ale niestety – wciąż nie wychodziło. Leżałem więc w swoim łóżku patrząc w sufit i zastanawiałem się jak przetrwać tę noc. Nic nie przychodziło mi do głowy, jedynie zachciało mi się z tego wszystkiego pić. Zszedłem więc cicho na dół, żeby nie obudzić rodziców i w kuchni znalazłem sok w kartonie, który nalałem sobie do szklanki i wypiłem dość szybko. Nie chciało mi się wracać na górę do łóżka, było tam zbyt nudno i czułem, że i tak nie dam rady zasnąć. Przypomniałem sobie, że w salonie zostawiłem słuchawki, więc postanowiłem pójść po nie i posłuchać sobie muzyki. W końcu dzięki muzyce zasypia się dobrze i wtedy bardzo chciałem, żeby ta teoria okazała się prawdziwa. Wszedłem więc do salonu i od razu zlokalizowałem słuchawki leżące na stole. Z radością wziąłem je i już miałem wychodzić, ale kątem oka coś zobaczyłem. Spojrzałem ponownie na stół i miałem wrażenie, że siedzi na nim czarny kot z czerwoną kokardką zawiązaną na szyi. Zwierze wpatrywało się we mnie, a ja patrzyłem na niego zaskoczony i trochę zaniepokojony. Od razu uznałem, że na stole musi po prostu stać przedmiot, który owego kota przypomina. Zaświeciłem więc światło i… Stół był pusty. Nie było na nim żadnego przedmiotu, ani oczywiście kota. Zdziwiony zgasiłem światło i wszystko było jak wcześniej, tylko tym razem było ciemno. Uznałem, że była to jakaś halucynacja i wróciłem do łóżka. Słuchałem muzyki z zamkniętymi oczami, ale ciągle myślałem o kocie. Wmawiałem sobie, że to tylko przewidzenie, najpewniej z braku snu, ale… Coś mi nie dawało spokoju… Może było coś w sposobie w jaki na mnie patrzył. Trwało to tylko chwilę, ale miałem wrażenie, że kot był smutny. Muzyka faktycznie pomogła i udało mi się zasnąć. Nie pamiętam co mi się śniło, ale na pewno nie było to nic ciekawego. Gdy wstałem rano, o ile godzina jedenasta to rano, z łóżka w ten piękny wakacyjny dzień byłem już pewien, że żadnego kota na stole nie było i to było dla mnie najważniejsze. Właśnie siedziałem sobie na dworze, kiedy zauważyłem swoją dziewczynę nadciągającą w moją stronę. Od razu wstałem zadowolony, że tak wpadła do mnie bez zapowiedzi. Przywitaliśmy się małym pocałunkiem i zaczęliśmy rozmawiać na jakieś nieszczególnie ciekawe tematy, ale… Było po prostu fajnie. Nagle postanowiłem jej powiedzieć o tym co wydarzyło się w moim salonie poprzedniej nocy.

– No więc biorę tę słuchawki i nagle widzę na stole czarnego kota z taką kokardką czerwoną na szyi – mówię do niej śmiejąc się – myślałem, że to po prostu w ciemności coś wygląda jak ten kot, ale jak włączyłem światło to na stole nie było zupełnie nic. Dziwna sytuacja, ale sama widzisz co się dzieje z człowiekiem, jak nie może spać – zaśmiałem się po raz kolejny.

Jednak Anna nie patrzyła na mnie swym cudownym radosnym wzrokiem, przeciwnie, wyglądała raczej na zaniepokojoną, co trochę mnie zaskoczyło.

– Mam nadzieję, że sobie żartujesz, ale powiem ci… Nie jest to zabawne – mówiła cicho

– Nie bardzo rozumiem o co ci chodzi… – patrzyłem na nią i uśmiech zaczął powoli znikać z mojej twarzy. W tym momencie myślałem, że to ona sobie żartuje ze mnie.

– Nie wiesz? Naprawdę? – patrzyła na mnie jak na wariata.

– Naprawdę. Co w tym jest takiego niesamowitego? – zapytałem.

– Skoro naprawdę nie wiesz to… Pokaże ci.

Poszliśmy do mojego pokoju w którym Anna po roku związku czuła się jak u siebie. Od razu uruchomiła mój laptop, a ja czekałem w napięciu na to, co właściwie dziewczyna zamierza mi na nim pokazać.

– Zobacz – powiedziała, a ja przysunąłem się bliżej, żeby mieć lepszy widok na ekran. Włączyła na nim jakieś forum na którym znajdował się dość długi artykuł. – Wiem, że za bardzo nie lubisz czytać, więc po prostu streszczę ci to wszystko. Zaczęło się to dość normalnie. Niejaki Adam Bagicki napisał, że zobaczył w swoim domu czarnego kota z kokardką, dokładnie tak jak ty, ale ten gość postanowił podzielić się tym niecodziennym zjawiskiem w internecie. Było to nawet dość zabawne, zwłaszcza jak poczytało się komentarze. Ale… trzy dni później facet miał wypadek samochodowy – otworzyła nową kartę w przeglądarce i pokazała mi kolejny artykuł na temat wypadku Adama. Patrzyłem na to nie bardzo wiedząc co o tym myśleć, jednak dziewczyna wciąż kontynuowała. – Po tym wydarzeniu kolejne osoby pisały o tym, że widziały w nocy tego kota i zawsze trzy dni później ginęły. Znalazłam nawet informację, że cała rodzina widziała tego kota, a później ich dom całkiem spłonął. Dlatego mam nadzieję, że ty go nie widziałeś, Michał.

– Ale… Słuchaj, to wszystko może być po prostu zbiegiem okoliczności. Chyba nie myślisz, że ten kot zabił wszystkich tych ludzi – uśmiechnąłem się lekko, ale ona uśmiechu nie odwzajemniła.

– Nie wiem co mam o tym myśleć, ale… Każdy kto zobaczył tego kota po prostu umierał – powtórzyła – i nie są to żarty. W tym artykule są podane prawdziwe imiona i nazwiska. Powinieneś go przeczytać – mówiła smutna.

– W porządku, przeczytam, ale… To wszystko może być po prostu wkrętem, jak Niebieski Wieloryb, czy inne tego typu rzeczy. Nie można wierzyć we wszystko co znajduje się w internecie i myślałem, że dobrze o tym wiesz.

Patrzyła na mnie tak, jakby miała zamiar mnie zaatakować za to co do niej mówiłem.

– Po prostu to przeczytaj, możesz to dla mnie zrobić? – w jej oczach pojawiły się małe łzy.

W zasadzie co mi szkodzi? Postanowiłem przeczytać ten dość długi artykuł, a Anna w tym czasie poszła do kuchni, żeby przynieść mi coś do picia. Cudowna kobieta.

Artykuł czytało się dość ciekawie i w zasadzie od razu się wciągnąłem. Znajdowały się w nim zrzuty ekranów z różnych stron, gdzie ludzie pisali o tym, że coś dziwnego wydarzyło się w nocy i widzieli kota. Niektórzy widzieli go siedzącego na podłodze u innych siedział na łóżku. Niektórzy stwierdzili to samo co ja, że kot ma bardzo smutne spojrzenie. Powstała teoria, że zwierzak zapowiada jakąś tragedie na którą nic nie można poradzić. Jedyne co można zrobić to czekać na nadejście końca. Artykuł zakończył się stwierdzeniem, że codziennie jest bardzo dużo wypadków na całym świecie i być może ci wszyscy ludzie też widzieli kota trzy dni przed wypadkiem, ale nie wszyscy piszą o tym w internecie. Przyznam szczerze, że artykuł dość mocno mnie zmartwił i powoli zaczynałem wierzyć w tę całą historię.

– I co o tym myślisz? – zapytała Anna, która siedziała już obok mnie popijając zimną lemoniadę.

– Nie wiem… – powiedziałem nieobecnym głosem – naprawdę nie wiem.

Przytuliła się do mnie chcąc dodać mi tym otuchy i nawet trochę pomogło. Spędziliśmy resztę dnia na świeżym powietrzu i chociaż staraliśmy się o to, żeby było miło nie mogłem przestać myśleć o artykule i oczywiście kocie. Miałem nadzieję, że nie jest to prawda. Pożegnaliśmy się po zachodzie słońca, a ja jak najszybciej chciałem znaleźć się w domu, by dowiedzieć się czegoś więcej o tej sprawie. Pierwsze co zrobiłem po włączeniu laptopa to wpisanie w Google hasła dzięki któremu mogłem znaleźć artykuł mówiący o tym, że cała ta sprawa z kotem to wymyślone brednie. Niestety, nic takiego nie znalazłem, co oczywiście mocno mnie zaskoczyło. Wyskoczyło mi za to kilka filmików na YouTube opowiadających o całej sprawie. Jeden trwał ponad jedenaście minut. Kliknąłem i zacząłem oglądać. Gość dość monotonnym głosem próbował mówić strasznie i niepokojąco. Nie bardzo mu to moim zdaniem wyszło, ale nie zniechęciło mnie to od dalszego oglądania. Facet w filmiku mówił dokładnie to samo co znajdowało się w artykule, który pokazała mi Anna. W filmie widać było nawet zrzuty ekranu z tego artykułu i po połowie filmu byłem już trochę znudzony. Oglądałem jednak do końca z małą nadzieją na to, że może w końcu dowiem się czegoś nowego. Nie dowiedziałem się, jednak uznałem, że YouTube to nie najgorsze źródło do szukania informacji. Na temat czarnego kota z czerwoną kokardką powstało naprawdę wiele filmów, więc historia była dość popularna. Nie miałem pojęcia dlaczego wcześniej nic nie słyszałem na ten temat, ale czasem tak po prostu się zdarza. Oglądałem kolejne filmy w których ich autorzy głównie prosili o łapki w górę i subskrypcje, ale wszędzie pojawiały się te same informację. Po ponad godzinie spędzonej na oglądaniu tych filmów stwierdziłem, że nie dowiedziałem się nic nowego i do tego zaczynałem robić się dość śpiący. Mimo wszystko nie zamierzałem iść spać, wyglądało na to, że nie jest to żaden żart i kot faktycznie zwiastuje nadejście tragedii. Musiałem się dowiedzieć, czy można jakoś temu zaradzić, czy da się po prostu nie zginąć, ale… Wyglądało na to, że nie. Byłem załamany. Anna co chwilę wysyłała mi wiadomości z pytaniem, czy dobrze się czuję i czy wszystko w porządku. Kłamałem odpisując, że jasne i nie musi się aż tak o mnie martwić. Ona też starała się dowiedzieć czegoś więcej na temat czarnego kota i jej wyszukiwania wciąż nie przynosiły rezultatu. Miałem zamiar się poddać i mieć nadzieję, że za trzy dni od nic się nie stanie, gdy nagle do głowy wpadł mi pewien pomysł. Pomyślałem sobie, że poszukam w internecie kota z kokardką i zobaczymy co to da. Wpisałem w Google „Czarny kot z kokardką” i zacząłem przeszukiwać wyświetlone wyniki. Nie znalazłem nic ciekawego zarówno w wiadomościach jak i w grafice. W tym momencie zacząłem załamywać się jeszcze bardziej. Zamknąłem laptop, nie miałem już siły zajmować się tą sprawą. Uznałem, że może jutrzejszy dzień przyniesie odpowiedzi. Położyłem się do łóżka i chcąc poprawić sobie humor włączyłem Instagram w nadziei, że może pojawi mi się tam coś zabawnego. Było na nim kilka zdjęć, które znajomi wrzucali ze swoich wakacji i wtedy…O mój Boże, tak! Jak mogłem nie wpaść na to wcześniej?! Przecież ludzie wszystko wrzucają do sieci, dzielą się ze wszystkim. Ktoś na pewno musiał wrzucić zdjęcie tego kota! Odżyła we mnie nowa nadzieja. Nie miałem pojęcia co wpisać w wyszukiwarkę, więc po prostu użyłem hasztagu CzarnyKot i czekałem na cud. Zdjęć czarnych kotów było naprawdę wiele, ale nigdzie nie było kota, którego poszukiwałem. Modliłem się w duchu, żeby się pokazał, żeby to nie był kolejny ślepy traf. I nagle moje serce zamarło, od razu odechciało mi się spać. Patrzyłem na to zdjęcie nie mogąc uwierzyć, że naprawdę się udało. Na zdjęciu około dziesięcioletnia dziewczynka siedziała w ładnym pokoju na szarym dywanie i uśmiechała się promiennie. Na jej kolanach siedział kot – ten sam kot z czerwoną kokardką, którego widziałem w swoim domu poprzedniej nocy. Podpis pod zdjęciem głosił „Moja córka ze swoim nowym przyjacielem”. Zdjęcie przepełniała ogromna radość i nawet promienie słońca wpadające przez okno doskonale ją podkreślały. Powyżej zdjęcia wyświetliła się lokalizacja, gdzie zostało ono zrobione. Miejscowość nazywała się Zawada i choć nigdy o niej nie słyszałem wiedziałem, że za chwilę to się zmieni. Od razu poinformowałem dziewczynę o tym swoim znalezisku i wysłałem jej zdjęcie z kotem i dziewczynką. Ona również wydawała się tym faktem bardzo podekscytowana.

Dość szybko udało mi się znaleźć artykuł, który brzmiał „Ciało dziewczynki znalezione w rzece”. Zawada była jakąś małą wioską, a artykuł ukazał się w lokalnej gazecie i być może również na innych większych stronach, ale… Nie czytałem za bardzo takich wiadomości, więc nic dziwnego, że mogłem to przegapić. Jednak dzięki samemu tytułowi już wiedziałem, że to może być to, że tam znajduje się rozwiązanie całej tej historii. Z artykułu wynikało, że dziewczynka prawdopodobnie utopiła się w rzece podczas zabawy i choć wyświetliło mi się jeszcze kilka wiadomości o tej sprawie nie czytałem ich. W zasadzie jak najszybciej chciałem znaleźć się w tamtym miejscu. Z mapy wynikało, że jest tam dość daleko, prawie czterysta kilometrów. Poinformowałem dziewczynę, że chcę wyruszyć natychmiast, żeby nie marnować czasu, którego tak mało mi zostało. Zgodziła się pojechać ze mną, ale moi rodzice nie byli zbyt zadowoleni, gdy im powiedziałem co zamierzam zrobić. Powtarzałem ciągle, że to sprawa życia lub śmierci i gdy tylko wrócę od razu opowiem im o wszystkim. Musiało być coś w tonie głosu jakim mówiłem i wyrazie twarzy z którą na nich patrzyłem, bo nie robili większych problemów dotyczących mojej nagłej podróży. Wsiadłem do samochodu i pojechałem po dziewczynę, która była już gotowa i czekała na mnie przed domem. Gdy wsiadła od razu poinformowała mnie, że miała małe problemy z rodzicami, ale ostatecznie stwierdzili, że w zasadzie jest już dorosła, więc może robić co chce. Ustawiłem na telefonie trasę do miejsca w którym zostało zrobione zdjęcie kota i dziewczynki, która niedługo później została znaleziona martwa w rzece. W zasadzie było to dość smutne, ale w tym momencie martwiłem się bardziej o siebie. Jechaliśmy przez praktycznie puste ulice, w nocy jeździ dość mało aut. Chciałem dotrzeć na miejsce jak najszybciej, ale na szczęście siedząca obok mnie dziewczyna co chwile powtarzała mi, żebym zwolnił, a ja każdym razem stwierdzałem, że jest to dość dobry pomysł. Zrobiliśmy sobie jeden postój, żeby zjeść coś w przydrożnej knajpie otwartą całą dobę. Jedzenie było raczej średnio dobre, ale przynajmniej dzięki temu mieliśmy siłę, żeby jechać dalej. Po jakichś czterech godzinach odkąd wyjechaliśmy z domu, Anna zasnęła, więc teraz zostałem już tylko ja i grające cicho radio. Nie chciało mi się spać, byłem zbyt podekscytowany całą tą sprawą. Cały czas miałem w głowie myśl, że uda uniknąć mi się śmierci, że znalazłem rozwiązanie i to sprawiało, że sen był ostatnią rzeczą, jaka mogła mnie spotkać na tej pustej drodze. W końcu, po około sześciu godzinach jazdy, dotarliśmy na miejsce. Na dworze powoli robiło się już jasno i wyglądało na to, że wszyscy mieszkańcy wioski jeszcze spali, więc mieliśmy czas, żeby trochę rozejrzeć się po tej dość małej wiosce. Zatrzymałem się na poboczu i znów włączyłem Instagram znajdując konto osoby, która zrobiła zdjęcie kota i dziewczynki. Chciałem znaleźć więcej zdjęć, żebym mógł zorientować się w którym miejscu mógł znajdować się dom z fotografii. Niestety, na koncie znajdowało się tylko jedno zdjęcie, więc chyba nie pozostało mi nic innego, jak po prostu pytać mieszkańców o to kto znajduje się na zdjęciu. Z artykułu o tragedii wynikało

jedynie, że dziewczynka nazywała się Emilia, chociaż w zasadzie nie spodziewałem się, żeby podali adres jej zamieszkania. Podczas tych moich rozmyślań Anna w końcu się obudziła i rozejrzała dookoła.

– Dojechaliśmy? – zapytała wyglądając przez okno i rozciągając lekko.

– Owszem, ale jest jeszcze dość wcześnie i wygląda na to, że wszyscy mieszkańcy jeszcze śpią – odparłem.

– No więc co teraz robimy? – Wzruszyłem ramionami.

– Możemy wyjść i trochę się rozejrzeć. Może znajdziemy coś ciekawego. I tak też zrobiliśmy. Niedaleko zobaczyliśmy małą knajpę, więc to właśnie tam skierowaliśmy najpierw nasze kroki. Po całej nocy jazdy trochę zgłodniałem, więc chętnie coś bym zjadł, a knajpa wyglądała na otwartą. W środku nie było nikogo, zupełna pustka, chociaż nie byłem zaskoczony, w końcu była dopiero siódma rano. Zamówiliśmy sobie frytki, które dość szybko zostały nam podane. Korzystając z okazji postanowiłem dowiedzieć się czegoś od pracownika za ladą, który nas obsłużył.

– Wie pan kim jest ta dziewczynka? – pokazałem mu zdjęcie na moim telefonie. Facet spojrzał na mnie nieufnie. Miał na twarzy duży czarny zarost i wyglądał jak ktoś po czterdziestce. Do tego był dość gruby, więc jego spojrzenie trochę mnie wystraszyło.

– Wszyscy tutaj wiedzą kim ona jest – odpowiedział oschle.

– A wie pan może gdzie mieszka, albo gdzie są jej rodzice? Chciałbym się tego dowiedzieć.

– Kim ty jesteś i co tutaj robisz? – wyglądało na to, że gość zaczął się denerwować.

– Może mi pan pomóc, czy nie? – starałem się mówić spokojnie.

– Nie. I najlepiej będzie jak zabierzesz dziewczynę i sobie stąd pójdziesz

– poczerwieniał na twarzy ze złości.

– Nie rozumiem o co chodzi, czemu nie chce mi pan pomóc? – gość za ladą wyprostował się i spojrzał na mnie tak groźnie, że mało nie zabił mnie swoim spojrzeniem.

– Żegnam – powiedział tylko i wyszedł. Anna wzruszyła ramionami próbując nie przejmować się tą całą sytuacją. Wyszliśmy więc z knajpki i na nowo rozpoczęliśmy poszukiwania. Niedaleko stał przystanek autobusowy, a na nim zauważyliśmy kobietę, która wyglądała na jakieś trzydzieści lat. Najwyraźniej czekała na autobus. Podszedłem do niej z nadzieją, że może ona mi pomoże.

– Wiem kim ona jest. Utopiła się tu jakiś czas temu – odpowiedziała, gdy pokazałem jej zdjęcie.

– A może mi pani powiedzieć gdzie mieszkała? Mogę pogadać z kimś z jej rodziny?

Spojrzała na mnie jakby nie bardzo wiedziała, czy mówię poważnie, czy tylko sobie z niej żartuję.

– Raczej nie bardzo sobie z kimś pogadasz. Jej matka umarła przy porodzie, a ojciec… Popełnił samobójstwo po tej tragedii. Znaleziono go martwego w szopie, która stała obok ich domu. Nie wiedziałem co powiedzieć. Nie spodziewałem się tego, chociaż na pewno była o tym mowa w którymś artykule, którego nie przeczytałem.

– Przykro mi to słyszeć… – odparłem tylko cicho.

– Wiem, czego szukasz – zbliżyła się do mnie mówiąc cicho – widziałeś go, prawda? Widziałeś kota i teraz boisz się śmierci. Ale nic nie możesz na to poradzić. Nie pozostało ci już nic innego tylko śmierć.

Stałem tak patrząc na nią i w głowie miałem zupełną pustkę. Po chwili kobieta wsiadła do autobusu i odjechała.

– Nie przejmuj się, na pewno coś wymyślimy – powiedziała Anna kładąc mi dłoń na ramieniu. Pokiwałem lekko głową i bardzo chciałem, by mówiła prawdę. Wróciliśmy więc do naszego śledztwa. Dowiedzieliśmy się, że obok domu na pewno stoi szopa, więc postanowiliśmy poszukać takiego budynku. Sam nie wiem co właściwie chcieliśmy znaleźć, ale dobre było cokolwiek, co jakoś by nam pomogło. W dodatku wciąż nie wiedzieliśmy co stało się z kotem. Wróciliśmy do samochodu i szukaliśmy odpowiedniego domu. W tej wiosce było takich kilka i w każdym ktoś nam otwierał, często przecierając zaspane oczy. Kiedy mówiliśmy czego szukamy nikt nie chciał z nami gadać. Jednej z osób, którą była pewna starsza kobieta i wydawała się ona bardziej sympatyczna od innych, zapytałem w którymś momencie o czarnego kota, a w zasadzie o to co się z nim stało. Wtedy jej twarz przestała być miła, a staruszka zamknęła nam drzwi i to dość mocno jak na kobietę w tym wieku. Nie mogliśmy się poddać, więc kontynuowaliśmy poszukiwania w nadziei, że w końcu coś znajdziemy. I tak też się stało. Trafiliśmy do domu w którym nikt nam nie otwierał, chociaż pukałem dość mocno. Dom wyglądał na zaniedbany i chciałem po prostu nacisnąć klamkę i wejść do środka pewien, że oto znaleźliśmy długo poszukiwane miejsce.

– Czego tam szukacie?! – usłyszeliśmy nagle ostry głos mężczyzny. Okazał się nim być sąsiad, który stał za płotem i obserwował nas. Był trochę pod czterdziestkę, a jego siwe włosy zaczynały już siwieć. Podszedłem do niego.

– Czy ona tu mieszkała? To ten dom? – zapytałem od razu pokazując zdjęcie. Mężczyzna wpatrywał się w nie jakiś czas.

– Tak, to ten dom. Ale muszę was rozczarować, nic tam nie znajdziecie. Już wielu

próbowało… Spojrzałem na niego nie rozumiejąc.

Mężczyzna uśmiechnął się, jednak był to uśmiech raczej smutny.

– Myślicie, że jesteście pierwszymi osobami, które próbują znaleźć rozwiązanie? Nic tam nie ma, to zwykły dom tylko opuszczony.

– Więc wie pan o kocie? – mówiłem jakby w transie. Mężczyzna prychnął.

– Każdy o nim wie…. Słuchajcie, wejdźcie do mnie. Ciężko rozmawiać przez płot. Zgodziliśmy się. Mężczyzna nazywał się Eryk i miał ładny mały dom. Usiedliśmy w salonie do którego Eryk przyniósł ciepłą herbatę częstując nas.

– Więc widziałeś kota i nie chcesz umrzeć… – powiedział Eryk siadając obok nas przy okrągłym stole – Moja siedmioletnia córka też go widziała, a także moja żona. Trzy później zostały potrącone na przejściu przez pijanego kierowcę – Eryk posmutniał – Próbowaliśmy znaleźć rozwiązanie, przeszukaliśmy ten dom tak dokładnie jak tylko się da, ale… Nic to nie dało i moja rodzina po prostu zginęła.

– Przykro mi – odparłem cicho.

– Dlatego muszę cię rozczarować… Nawet jak dostaniesz się do środka nic tam nie znajdziesz.

– Dobrze pan znał rodzinę z domu obok? – zapytała nagle Anna, która dotychczas siedziała cicho.

– Doskonale! Byliśmy dobrymi przyjaciółmi z Marcinem.

– Więc na pewno wie pan skąd wziął się ten kot… Zna pan całą historię – Eryk spojrzał na moją dziewczynę, jednak jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

– Znam… – odparł cicho i spuścił głowę.

– Opowie nam pan? – tym razem ja zadałem pytanie. Przez chwilę panowała cisza i wydawało się, że mężczyzna nie zamierza o niczym mówić, gdy nagle zaczął opowieść.

– Dziewczynka była samotna. Z jakiegoś powodu nie miała w szkole żadnych przyjaciół. Często mówiła jak smutno jej z tego powodu. Gdy Emilia miała urodziny nikt na nie przyszedł. Dziewczynka była tym bardzo zmartwiona, ale… Chyba nie ma się czemu dziwić. To właśnie tego dnia jej ojciec przyniósł do domu tego kota. Nazwała po Śmieszek i pokochała od razu i wydawało się, że kot pokochał ją. Pamiętam, jak mała zakładała mu tę kokardkę. Podszedłem wtedy do płotu i obserwowałem ją. Była bardzo szczęśliwa. Ciągle powtarzała „wyglądasz pięknie, Śmieszku” i tak dalej. Powiem wam, że kot naprawdę prezentował się wspaniale, co powiedziałem jej, gdy zapytała mnie wtedy „jak się panu podoba, panie Eryku?”. A później wydarzyła się ta tragedia. Kiedy mała wychodziła z domu… Przysięgam, że ten kot.. Chciał ją zatrzymać. Miauczał i ciągle chodził obok niej, żeby została. Ale Emilia nie została i kilka godzin później znaleziono jej ciało… A obok ciała siedział kot, jakby jej pilnował, albo miał nadzieję na to, że wstanie i wrócą razem do domu… – zamilkł.

– I co się dalej stało? – zapytała Anna patrząc na mężczyznę uważnie.

– Gdy jej ojciec się o tym dowiedział popełnił samobójstwo. Nie chciał zostać sam, a kot… Po prostu wrócił do domu. Wszedł do środka i… Umarł tam, w pokoju Emilii. Nie pamiętam już kto zobaczył go później pierwszy. Nie wiem nawet kto znalazł i zakopał tego kota. To cała historia. Pewnie spodziewaliście się czegoś niesamowitego, ale opowieść jest prosta. Nikt nie wie dlaczego kot się pojawia. Być może próbuje ostrzec innych, skoro nie udało mu się uratować Emilii. Nie mam pojęcia i pewnie nigdy się tego nie dowiemy, tak jak wielu innych rzeczy na tym świecie.

Wysłuchaliśmy opowieści, dopiliśmy herbatę i wyszliśmy z domu mężczyzny. Mimo wszystko weszliśmy do domu w którym wcześniej Emilia mieszkała ze swoim ojcem i oczywiście kotem. Bez problemu znaleźliśmy pokój w którym zrobione zostało zdjęcie i stwierdziliśmy, że bardzo mało się tu zmieniło, w zasadzie wszystko wyglądało tak samo. Nie znaleźliśmy żadnej wskazówki, chociaż… Może wskazówką była po prostu opowieść Eryka? Mieszkańcy nie chcieli rozmawiać o całej tej sprawie, zapewne wielu z nich straciło kogoś w jakiejś tragedii i każda z tych osób trzy dni wcześniej widziała czarnego kota z czerwoną kokardką na szyi. Wróciliśmy więc do naszych domów. Opowiedziałem o wszystkim rodzicom, pokazałem dowody i nawet miałem wrażenie, że mi uwierzyli. Nie mogłem zasnąć w nocy, bo jak można spać, kiedy wie się, że to może być ostatnia noc przed śmiercią? Nadszedł ten dzień. Siedzę w salonie. Obok mnie jest Anna, rodzice są w pracy. Postanowiłem, że nigdzie dziś nie wyjdę, boję się cokolwiek zjeść, żeby się nie udławić. Czekam i mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

Koniec

Jeszcze nie przeczytałem całości, bo trochę się spieszyłem przed pracą, ale nadrobię, w każdym razie chcę póki co odnieść się tylko do Twojego komentarza – o urozmaicaniu, bo nie ma w tym nic złego, jeśli się to robi umiejętnie. Przykładowy przepis na jajecznicę można urozmaicić dodając tam szynkę, ale nie mówiąc o mieszaniu jajek łyżką z główką w kształcie Myszki Miki, zdecydowanymi ruchami w kierunku godnym z ruchem wskazówek zegara przez 11 i pół sekundy.

Podam Ci przykład z mojego własnego tekstu (krótki urywek z opowiadania “Odpust”, które możesz tu znaleźć, gdzieś w poczekalni):

Po ile to? – spytał sprzedawcy.

Po krótkich targach towar zmienił właściciela

Urozmaiciłem zakupy targowaniem się – ale jednocześnie niczego nie rozwlekłem, bo nie było to istotne dla historii. Tak samo, jak i sama cena. Fakt, że mój bohater się targował jednak pozwala czytelnikowi domniemywać co najwyżej, że mój bohater jest przedsiębiorczy.

Jednak z tym całym motywem z frytkami am o wiele większy problem, pozwól, ze zacytuję to zdanie:

– No więc co teraz robimy? Wzruszyłem ramionami.

Przede wszystkim, zgodnie z zasadami konstrukcji dialogu – jedna z Twoich postaci powiedziała – “Wzruszyłem ramionami”, a druga opowiedziała, co zrobiliście i to w formie gramatycznej kwalifikującej się pod diagnozę schizofrenii. Poprawnie powinno to wyglądać tak:

– No więc co teraz robimy? – wzruszyłem ramionami.

– Możemy wyjść i trochę się rozejrzeć. Może znajdziemy coś ciekawego.

I tak też zrobiliśmy. Niedaleko zobaczyliśmy małą knajpę, więc to właśnie tam skierowaliśmy najpierw nasze kroki. Po całej nocy jazdy trochę zgłodniałem, więc chętnie coś bym zjadł, a knajpa wyglądała na otwartą. W środku nie było nikogo, zupełna pustka, chociaż nie byłem zaskoczony, w końcu była dopiero siódma rano. Zamówiliśmy sobie frytki, które dość szybko zostały nam podane. Korzystając z okazji postanowiłem dowiedzieć się czegoś od pracownika za ladą, który nas obsłużył.

Po drugie, skoro w środku nie było nikogo, to było pusto – jedno z tych dwóch stwierdzeń jest niepotrzebne. To samo jak zgłodniałeś to jest oczywiste, ze chętnie coś byś zjadł – takich rzeczy się nie pisze.

Jak przeczytam do końca (czyli za jakieś 20 minut podejrzewam) i – oczywiście jeśli chcesz – wskażę Ci więcej błędów formalnych. Moja propozycja brzmi jednak nie, żebyś następnym razem postarał się bardziej – ale jeszcze tym razem postarał się wystarczająco, żeby tekst był poprawny, bo zanim nauczysz się biegać, musisz najpierw nauczyć się chodzić. Także na początek poprawne formułowanie zdań bez powtórzeń i poprawny zapis dialogów, a potem dopiero na głęboką wodę, ok? I wprawiaj się na krótszych tekstach – to szybciej się nauczysz, bo i więcej osób zachce to przeczytać, a tak długie formy sobie odpuszczą.

Przeczytałam i cóż, nie mogę, powiedzieć, Dovio, że Twoja historia spodobało mi się. Zapowiedziałeś horror i rzeczywiście starałeś się zbudować należyty klimat, tyle że opowiadanie okazało się dość mocno przegadane i jeśli coś miało tu być niecodzienne i niesamowite, rozwiało się za sprawą włączenia licznych nieistotnych sytuacji i wątków, które stłamsiły to, co miało wzbudzić grozę, więc z horroru niewiele zostało. Pobrzmiewają tu ciche echa różnych miejskich legend, straszących tym, co i gdzie się komu ukazuje i że taki omen przeważnie zwiastuje nagłe zejście śmiertelne. Sama nie daję wiary podobnym opowieściom, więc i historia czarnego kota z czerwoną kokardką też mnie nijak uwieść nie zdołała.

Wykonanie pozostawia wiele do życzenia ― jest tu poro różnych błędów, usterek, powtórzeń. Potykałam się na nie zawsze poprawnie złożonych zdaniach, źle zapisach dialogach, że o nie najlepszej interpunkcji nie wspomnę.

Mam nadzieję, Dovio, że Twoje przyszłe opowiadania będą znacznie ciekawsze i zdecydowanie lepiej napisane.

Zwierze wpatrywało się we mnie, a ja patrzyłem na niego zaskoczony… ―> Piszesz o zwierzęciu, a jest ono rodzaju nijakiego, więc: Zwierzę wpatrywało się we mnie, a ja patrzyłem na nie zaskoczony…

Zaświeciłem więc światło i… ―> Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Zapaliłem/ Włączyłem więc światło i…

Stół był pusty. Nie było na nim żadnego przedmiotu, ani oczywiście kota. Zdziwiony zgasiłem światło i wszystko było jak wcześniej, tylko tym razem było ciemno. Uznałem, że była to… ―> Byłoza.

Wmawiałem sobie, że to tylko przewidzenie… ―> Wmawiałem sobie, że to tylko przywidzenie…

Poznaj znaczenie słów przewidzenie i przywidzenie.

…zauważyłem swoją dziewczynę nadciągającą w moją stronę. ―> Nadciągać może np. burza, a dziewczyna, jak znam życie, pewnie zwyczajnie nadchodziła/ zbliżała się.

– Nie bardzo rozumiem o co ci chodzi… – patrzyłem na nią… ―> – Nie bardzo rozumiem o co ci chodzi… – Patrzyłem na nią…

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/zapis-partii-dialogowych;13842.html

…i widzieli kota. Niektórzy widzieli go siedzącego na podłodze u innych siedział na łóżku. ―> Czy to celowe powtórzenia?

…zwierzak zapowiada jakąś tragedie… ―> Literówka.

…nic nie można poradzić. Jedyne co można zrobić… ―> Powtórzenie.

…że za trzy dni od nic się nie stanie… ―> Chyba miało być: …że za trzy dni od dziś nic się nie stanie…

…do głowy wpadł mi pewien pomysł. Pomyślałem sobie… ―> Nie brzmi to najlepiej.

…ze swoich wakacji i wtedy…O mój Boże, tak! ―> Brak spacji po wielokropku.

Zdjęcie przepełniała ogromna radość… ―> Czy dobrze rozumiem, że zdjęcie czuło radość?

…i wyrazie twarzy z którą na nich patrzyłem… ―> Patrzył z twarzą?

A może: …i wyrazie twarzy, kiedy na nich patrzyłem…

…w nocy jeździ dość mało aut. ―> …w nocy jeździ mało/ niewiele aut.

…że uda uniknąć mi się śmierci… ―> …że uda mi się uniknąć śmierci…

…że dziewczynka nazywała się Emilia… ―> …że dziewczynka miała na imię Emilia…

…zapytała wyglądając przez okno i rozciągając lekko. ―> Chyba miało być: …zapytała, wyglądając przez okno i przeciągając się lekko.

Miał na twarzy duży czarny zarost… ―> Raczej: Miał na twarzy obfity czarny zarost…

…a jego siwe włosy zaczynały już siwieć. ―> O! To siwe włosy też siwieją?!

Ale muszę was rozczarować, nic tam nie znajdziecie. Już wielu

próbowało… ―> Zbędny enter.

Każdy o nim wie…. ―> Po wielokropku nie stawia się kropki!

Ciężko rozmawiać przez płot. ―> Trudno rozmawiać przez płot.

Mężczyzna nazywał się Eryk i miał ładny mały dom. ―> Mężczyzna miał na imię Eryk i mieszkał w ładnym małym domu.

Usiedliśmy w salonie… ―> Czy w wiejskich domkach są salony?

Moja siedmioletnia córka też go widziała, a także moja żona. Trzy później zostały potrącone… ―> Chyba miało być: Moja siedmioletnia córka też go widziała, a także moja żona. Trzy dni później zostały potrącone…

Nazwała po Śmieszek… ―> Nazwała go Śmieszek…

Ciągle powtarzała „wyglądasz pięknie, Śmieszku”… ―> Ciągle powtarzała: „Wyglądasz pięknie, Śmieszku”…

„jak się panu podoba, panie Eryku?”. ―> „Jak się panu podoba, panie Eryku?”.

Przysięgam, że ten kot.. ―> Wielokropkowi brakuje jednej kropki. Wielokropek ma zawsze trzy kropki!

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Witam!

Choć pomysł jest prosty i dość już organy, historia trzyma się kupy a zakończenie urywa się we właściwym miejscu i robi dobre wrażenie. Widać też, iż zdajesz sobie sprawę z tego, że jesteś dopiero na początku swej pisarskiej ścieżki i nie próbujesz udawać mistrza pióra, nie komplikujesz zdań, nie starasz się ukwiecać i udziwniać stylu. A to się chwali. Stawiasz też na tajemnicę, nie horrorową dosłowność, a to też plus.

Największą wadą tekstu jest, jak już wspominali przedpiścy, okropne przegadanie. Gdyby chodziło o infodumpy w rozbudowanym światotwórstwie, filozoficzne lub okołofilozoficzne elaboraty, psychologiczne i emocjonalne rozprawki bohaterów, czy nawet szczegółowe opisy miejsc i przedmiotów (które mogą być ciekawe i uzasadnione fabularnie) to jeszcze rozumiem. Ale detaliczny, "krok po kroku" opis tego, co i jak postać (narrator) robi i co przy tym myśli, prawie nigdy nie jest pożądany. Żeby tak ględzić, trzeba być prawdziwym mistrzem stylu, który samą formą, samą budową zdań potrafi sprawić czytelnikowi frajdę. A na to jesteś, z całym szacunkiem, jeszcze za cienki w uszach :-)

Być może to efekt tego, że wyobrażasz sobie poszczególne sceny "filmowo" i dokładnie opisujesz to, co widzisz na swoim wewnętrznym ekranie. Jeśli tak, to pamiętaj, że czytelnik nie musi wszystkiego "widzieć", czytelnik ma wyobraźnię i, przynajmniej z reguły, potrafi jej używać.

Weźmy na przykład pierwszy akapit (okropnie długi, ale o tym później):

Wydarzyło się to którejś nocy, kiedy nie mogłem spać. Przekręcałem się z boku na bok, liczyłem barany i inne zwierzęta, ale sen nadejść nie chciał. Próbowałem myśleć o czymś miłym i pozytywnym i przez chwilę miałem wrażenie, że to już to, że sen nadchodzi i za chwilę przeniosę się do pięknej krainy marzeń, ale niestety – wciąż nie wychodziło. Leżałem więc w swoim łóżku patrząc w sufit i zastanawiałem się jak przetrwać tę noc. Nic nie przychodziło mi do głowy, jedynie zachciało mi się z tego wszystkiego pić. Zszedłem więc cicho na dół, żeby nie obudzić rodziców i w kuchni znalazłem sok w kartonie, który nalałem sobie do szklanki i wypiłem dość szybko. Nie chciało mi się wracać na górę do łóżka, było tam zbyt nudno i czułem, że i tak nie dam rady zasnąć. Przypomniałem sobie, że w salonie zostawiłem słuchawki, więc postanowiłem pójść po nie i posłuchać sobie muzyki. W końcu dzięki muzyce zasypia się dobrze i wtedy bardzo chciałem, żeby ta teoria okazała się prawdziwa. Wszedłem więc do salonu i od razu zlokalizowałem słuchawki leżące na stole. Z radością wziąłem je i już miałem wychodzić, ale kątem oka coś zobaczyłem. Spojrzałem ponownie na stół i miałem wrażenie, że siedzi na nim czarny kot z czerwoną kokardką zawiązaną na szyi. Zwierze wpatrywało się we mnie, a ja patrzyłem na niego zaskoczony i trochę zaniepokojony. Od razu uznałem, że na stole musi po prostu stać przedmiot, który owego kota przypomina. Zaświeciłem więc światło i… Stół był pusty. Nie było na nim żadnego przedmiotu, ani oczywiście kota. Zdziwiony zgasiłem światło i wszystko było jak wcześniej, tylko tym razem było ciemno. Uznałem, że była to jakaś halucynacja i wróciłem do łóżka. Słuchałem muzyki z zamkniętymi oczami, ale ciągle myślałem o kocie. Wmawiałem sobie, że to tylko przewidzenie, najpewniej z braku snu, ale… Coś mi nie dawało spokoju… Może było coś w sposobie w jaki na mnie patrzył. Trwało to tylko chwilę, ale miałem wrażenie, że kot był smutny. Muzyka faktycznie pomogła i udało mi się zasnąć. Nie pamiętam co mi się śniło, ale na pewno nie było to nic ciekawego. Gdy wstałem rano, o ile godzina jedenasta to rano, z łóżka w ten piękny wakacyjny dzień byłem już pewien, że żadnego kota na stole nie było i to było dla mnie najważniejsze. Właśnie siedziałem sobie na dworze, kiedy zauważyłem swoją dziewczynę nadciągającą w moją stronę. Od razu wstałem zadowolony, że tak wpadła do mnie bez zapowiedzi. Przywitaliśmy się małym pocałunkiem i zaczęliśmy rozmawiać na jakieś nieszczególnie ciekawe tematy, ale… Było po prostu fajnie. Nagle postanowiłem jej powiedzieć o tym co wydarzyło się w moim salonie poprzedniej nocy.

A teraz wersja skrócona:

Zaczęło się to przedwczoraj w nocy. Nie mogłem usnąć. Kręciłem się z boku na bok, liczyłem barany i inne zwierzęta, ale sen nadejść nie chciał. Próbowałem myśleć o czymś miłym i przez chwilę miałem wrażenie, że za chwilę przeniosę się do krainy marzeń, ale niestety, wciąż nie wychodziło. Leżałem więc, patrząc w sufit i zastanawiając się jak przetrwać noc. W końcu zachciało mi się pić. Zszedłem więc do kuchni, cicho, żeby nie obudzić rodziców i nalałem sobie soku. Nie chciałem wracać do łóżka, czułem, że i tak nie dam rady zasnąć. Przypomniałem sobie, że w salonie zostawiłem słuchawki. Podobno dzięki muzyce dobrze się zasypia. Wszedłem więc do salonu, wziąłem je i już miałem wychodzić, gdy kątem oka coś zobaczyłem. Na stole siedział czarny kot z czerwoną kokardką na szyi i wpatrywał się we mnie. Zaskoczony i zaniepokojony zapaliłem światło i… Nic. Na stole nie było nawet żadnego przedmiotu, przypominającego kota. Ponownie nacisnąłem włącznik, ale zwid nie powrócił. W końcu uznałem, że była to halucynacja, najpewniej z braku snu i wróciłem do łóżka. Słuchałem muzyki, ale wciąż myślałem o kocie. Coś nie dawało mi spokoju, może sposób, w jaki na mnie patrzył. Wydawało mi się, że był smutny… Muzyka faktycznie pomogła i wreszcie zasnąłem, choć nie pamiętam co mi się śniło. Gdy obudziłem się pięknego, wakacyjnego poranka, miałem pewność, że żadnego kota na stole nie było. Siedziałem sobie na dworze, gdy zobaczyłem moją dziewczynę. Ucieszyłem się, że wpadła bez zapowiedzi, przywitaliśmy się pocałunkiem i zaczęliśmy rozmawiać o błahostkach. Nagle postanowiłem jej opowiedzieć o tym, co wydarzyło się w moim salonie poprzedniej nocy.

Jak widać, jest wyraźnie krócej, a nie zmieniłem stylu ni treści, czasem tylko zastępowałem jakieś słowo synonimem, albo przestawiałem szyk w zdaniu, by pozbyć się źle brzmiacych powtórzeń, czy zbitek wyrazów, powstałych po wycince. Do tego w pierwszym zdaniu zmieniłem "Wydarzyło się to którejś nocy" na "Zaczęło się to przedwczoraj w nocy". "Którejś nocy" sugeruje, że sytuacja miała miejsce dawno i nie można dokładnie określić kiedy, poza tym już się skończyła. Natomiast z tekstu jasno wynika, że zaczęło się dwie noce wcześniej, a sprawa, z punktu widzenia narratora, ciągle trwa.

Uniosłem też brwi, gdy gość był w stanie w nikłym świetle dostrzec kolor kokardki, ale zostawiłem, bo to w sumie istotne dla fabuły :-)

Dokładnie to samo można zrobić z całym tekstem. Poszukiwania w Internecie, rozmowy z mieszkańcami wsi (które można by zastąpić dosłownie kilkoma zdaniami) wszędzie tam tłoczno od zbędnych informacji, jak choćby w knajpie z frytkami – jakie znaczenie ma fakt, że zamówili frytki, że podano im je szybko i tak dalej… (swoją drogą, knajpa z frytkami na wsi, czynna o siódmej rano… Może jakaś całodobowa stacja benzynowa przy ruchliwej drodze, albo co…) Tak czy owak, po solidnym odchudzeniu, i to bez ingerencji w treść, przekaz, styl czy klimat, tekst mógłby być nawet dwa razy krótszy i dużo strawniejszy. Spróbuj sam – sprawdź ile znaków ma tekst, ustal sobie limit na dwie trzecie tego i postaraj się zmieścić, bez usuwania żadnej sceny. Zobaczysz, że się uda :-) Jeśli chodzi o niedoświadczonych twórców, najczęściej mniej znaczy lepiej.

Dalej: Akapity.

Długie bloki jednolitego tekstu odstraszają czytelników, utrudniają odbiór, powodują monotonię i znużenie. Tekst trzeba hojnie obdarzać enterami, bo dają czytelnikowi chwilę wytchnienia, podkreślają istotne rzeczy, wprowadzają rytm i dynamikę. Znów przykład pierwszego akapitu w skróconej wersji (walę tylko entery w miejscach, które wydają mi się odpowiednie, niczego nie zmieniam):

Zaczęło się to przedwczoraj w nocy.

Nie mogłem usnąć. Kręciłem się z boku na bok, liczyłem barany i inne zwierzęta, ale sen nadejść nie chciał. Próbowałem myśleć o czymś miłym i przez chwilę miałem wrażenie, że za chwilę przeniosę się do krainy marzeń, ale niestety, wciąż nie wychodziło. Leżałem więc, patrząc w sufit i zastanawiając się jak przetrwać noc.

W końcu zachciało mi się pić. Zszedłem więc do kuchni, cicho, żeby nie obudzić rodziców i nalałem sobie soku. Nie chciałem wracać do łóżka, czułem, że i tak nie dam rady zasnąć. Przypomniałem sobie, że w salonie zostawiłem słuchawki. Podobno dzięki muzyce dobrze się zasypia. Wszedłem więc do salonu, wziąłem je i już miałem wychodzić, gdy kątem oka coś zobaczyłem.

Na stole siedział czarny kot z czerwoną kokardką na szyi i wpatrywał się we mnie.

Zaskoczony i zaniepokojony zapaliłem światło i… Nic. Na stole nie było nawet żadnego przedmiotu, przypominającego kota. Ponownie nacisnąłem włącznik, ale zwid nie powrócił.

W końcu uznałem, że była to halucynacja, najpewniej z braku snu i wróciłem do łóżka. Słuchałem muzyki, ale wciąż myślałem o kocie. Coś nie dawało mi spokoju, może sposób, w jaki na mnie patrzył. Wydawało mi się, że był smutny… Muzyka faktycznie pomogła i wreszcie zasnąłem, choć nie pamiętam co mi się śniło. Gdy obudziłem się pięknego, wakacyjnego poranka, miałem pewność, że żadnego kota na stole nie było.

Siedziałem sobie na dworze, gdy zobaczyłem moją dziewczynę. Ucieszyłem się, że wpadła bez zapowiedzi, przywitaliśmy się pocałunkiem i zaczęliśmy rozmawiać o błahostkach.

Nagle postanowiłem jej opowiedzieć o tym, co wydarzyło się w moim salonie poprzedniej nocy.

Coś takiego czyta się zdecydowanie lepiej.

I jeszcze proponuję zapoznać się z tutejszą instytucją bety. Przed publikacją można poprosić kogoś, lub kilka osób, o przejrzenie tekstu (który będzie widoczny tylko dla nich) i pomoc przy jego poprawianiu. W przypadku tego opowiadania byłoby to szczególnie pomocne, bo roi się tam od językowych i stylistycznych wpadek, które dla Ciebie mogą być niewidoczne, ale dla innych mocno rzucające się w oczy. A co więcej łatwe do poprawienia, bez poważnych zmian w tekście. Ot, pierwsze z brzegu:

"Zaświeciłem światło"

To tak, jakbyś powiedział: "włączyłem włącznik". Wystarczy zmienić na "Zapaliłem światło" i po krzyku.

"Zobaczyłem swoją dziewczynę, nadciągającą w moją stronę".

Po pierwsze, moją dziewczynę nie swoją. Po drugie, nadciągać to może armia albo niż baryczny, nie dziewczyna (no chyba, że w ostrej fazie skrajnego przypadku PMS-u). Jeśli już, to idącą, może zmierzającą. A najlepiej po prostu zobaczyłem moją dziewczynę. Tak jak proponowałem w skróconej wersji pierwszego akapitu.

"Miał na twarzy duży, czarny zarost i wyglądał jak ktoś po czterdziestce."

Zgroza. Lepiej: Wyglądał na czterdzieści kilka lat. Miał czarny zarost, do tego był gruby, więc jego spojrzenie trochę mnie wystraszyło.

Takich kwiatków jest mnóstwo. Porządny betujący, lub kilku, szybko oczyściłoby tekst z trujących kaktusów.

I jeszcze jedno: staranność.

Początkującemu autorowi można wybaczyć mielizny stylistyczne, nawet co lżejsze gramatyczne, czy kiepską interpunkcję. Ale ortografy, literówki, chaotyczne spacje i entery, cały ten bałagan wynikający z niedbalstwa, jest niewybaczalny. Świadczy o tym, że autor ma gdzieś czytelnika, skoro nie chciało mu się postarać i doprowadzić tekst do porządku. I w drugą stronę – kiepski tekst, ale porządnie napisany mówi, że autor chce jak najlepiej. I od razu zyskuje parę punktów :-)

U Ciebie ortografów się nie dopatrzyłem (choć literówek trochę było) więc to bardziej rada na przyszłość :-)

Ogólnie – sporo pracy przed Tobą, ale zdecydowanie materiał na pisarza (choćby i hobbystycznego, ale niezłego) z Ciebie, drogi Autorze, jest. Nie odpuszczaj, bo umiesz wymyślić fajną historię, brakuje Ci jeszcze narzędzi do odpowiedniego jej opowiedzenia. Ale to do nauczenia się.

Pozdrawiam!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Uwaga numer jeden odnosi się do całego pierwszego akapitu – czy on musi być taki długi? Jesteś pewien, że to wszystko jedna myśl? Bo aż się trudno czyta.

liczyłem barany i inne zwierzęta, ale sen nadejść nie chciał

Niby przedłużone, takie właśnie senne zdania są tu na miejscu, ale… Efekt psują te ironiczne "inne zwierzęta" i orzeczenie na końcu (to zwraca uwagę).

o czymś miłym i pozytywnym

Uwaga, bo to niektórzy biorą za czepialstwo – "pozytywny" to nie to samo, co "dobry".

nadchodzi i (…) nie wychodziło

Powtórzony dźwięk. Przed "niestety" winien być przecinek.

Leżałem więc w swoim łóżku patrząc w sufit i zastanawiałem się jak przetrwać tę noc.

Leżałem więc w łóżku, patrząc w sufit i zastanawiałem się, jak przetrwać tę noc. Zaznaczanie, że łóżko jest jego własne, nie ma tu uzasadnienia.

jedynie zachciało mi się z tego wszystkiego pić

Bardzo formalne, czy ktoś tak mówi? Może: tylko z tego wszystkiego zachciało mi się pić?

Zszedłem więc cicho na dół, żeby nie obudzić rodziców

Szyk niesie informację – z tego zdania wynika, że bohater zszedł na dół, żeby nie obudzić rodziców. Ja napisałabym: Zszedłem więc na dół, cicho, żeby nie obudzić rodziców.

w kuchni znalazłem sok w kartonie, który nalałem sobie do szklanki i wypiłem dość szybko.

Skróciłabym to, nie ma potrzeby wyjaśniać, jak się pije sok.

było tam zbyt nudno i

Zbędne. Już to pokazałeś, zaufaj swojej prozie.

postanowiłem pójść po nie i posłuchać

To nie brzmi za dobrze. Przy okazji – jak dotąd zdania są bardzo okrągłe, podmiot, orzeczenie, dopełnienie. Przydałoby się urozmaicić ten rytm, niekoniecznie tutaj, gdzie ma być sennie, ale jeśli w bardziej dynamicznej części tekstu będzie tak samo – to niedobrze.

W końcu dzięki muzyce zasypia się dobrze i wtedy bardzo chciałem, żeby ta teoria okazała się prawdziwa.

Zaraz, zaraz – najpierw pokazuje to jako fakt, a potem jako teorię? Ja napisałabym: Podobno dzięki muzyce lepiej się zasypia. Bardzo chciałem, żeby tak było.

Wszedłem więc do salonu i od razu zlokalizowałem słuchawki leżące na stole. Z radością wziąłem je

O, tu właśnie masz przykład zbyt okrągłych zdań. Jak ja bym to napisała: Wszedłem do salonu – moje słuchawki leżały na stole. Wziąłem je…

Zwierze

Literówka.

patrzyłem na niego

Na nie – na to zwierzę.

Od razu uznałem, że na stole musi po prostu stać przedmiot, który owego kota przypomina.

Trzy razy czytałam to zdanie, zanim je umieściłam w kontekście. Wynika to stąd, że jest bardzo rozwleczone. Używasz też pretensjonalnych słów typu "ów" i składni wziętej z dziennika telewizyjnego, nie z myśli nastolatka (taki wiek sugeruje niechęć do obudzenia rodziców).

Zdziwiony zgasiłem

Zdziwiony, zgasiłem.

że była to jakaś halucynacja

Składnia zbyt formalna, jak na czyjś monolog wewnętrzny: że to była jakaś halucynacja.

przewidzenie

"Przewidzenie" to predykcja – powinno być "przywidzenie".

sposobie w jaki

Sposobie, w jaki.

wrażenie, że kot był smutny

Że kot jest smutny – nie kalkuj następstwa czasów z angielszczyzny.

Nie pamiętam co

Nie pamiętam, co.

ale na pewno nie było to nic ciekawego

To po co o tym mówisz?

Gdy wstałem rano, o ile godzina jedenasta to rano, z łóżka w ten piękny wakacyjny dzień byłem już pewien

Skróć: Gdy wstałem rano, o ile godzina jedenasta to rano, byłem już pewien. Że było lato, powiesz gdzie indziej – nie pchaj wszystkiego w jedno zdanie. W tym zdaniu, tak w ogóle, "być" powtarza się trzy razy – to za dużo.

zauważyłem swoją dziewczynę

Tak nie można – Paweł zauważył swoją dziewczynę, ale ja zauważyłem moją dziewczynę. Taki uzus.

dziewczynę nadciągającą w moją stronę

Nadciągać to tyle, co zbliżać się. Nie musisz zaznaczać, że w jego stronę.

Od razu wstałem zadowolony,

Wtrącenie: wstałem, zadowolony, że.

wpadła do mnie bez zapowiedzi

Hmm. Jesteś pewien, że to wypada jak radość, a nie narzekanie?

powiedzieć o tym co wydarzyło

Powiedzieć o tym, co wydarzyło.

mówię do niej śmiejąc się

Mówię do niej, śmiejąc się.

jak włączyłem światło to

Jak włączyłem światło, to.

sama widzisz co się dzieje

Sama widzisz, co się dzieje.

radosnym wzrokiem

Wzrok, do licha, radosny nie jest. To Anna jest radosna.

Nie jest to zabawne

Nienaturalny szyk, kto tak mówi?

mówiła cicho

A gdzie kropka?

Nie bardzo rozumiem o co ci

Nie bardzo rozumiem, o co.

uśmiech zaczął powoli znikać z mojej twarzy

Ale on tej twarzy nie widzi, nie?

W tym momencie myślałem, że to ona sobie żartuje ze mnie.

Nie mógłbyś tego pokazać? Scenką? Bo, powtarzam – podmioty, orzeczenia, dopełnienia, wszystko poklejone zaimkami, ale specjalnie interesujące, to to nie jest. Chociaż jeden równoważnik zdania, proszę.

Skoro naprawdę nie wiesz to

Skoro naprawdę nie wiesz, to.

Pokaże ci

Pokażę. Uważaj na takie drobiazgi.

Poszliśmy do mojego pokoju w którym Anna po roku związku czuła się jak u siebie.

Poszliśmy do mojego pokoju. Kropka. Pokazujesz, że bez skrępowania korzysta z jego rzeczy, a "po roku związku czuła się jak u siebie" brzmi jak narzekanie na jej bezczelność.

na to, co właściwie dziewczyna zamierza mi na nim pokazać.

Zbędne – wszystko to już powiedziałeś.

Włączyła na nim jakieś forum na którym znajdował się dość długi artykuł.

Tego się nie da bardziej rozwlec. Ja napisałabym tak: Wypełniały go szczelnie literki.

że za bardzo nie lubisz czytać,

Szyk: że nie za bardzo lubisz czytać.

zobaczył w swoim domu

Anglicyzm. U siebie w domu.

tak jak ty

Tak, jak ty.

podzielić się tym niecodziennym zjawiskiem

Nie można się podzielić zjawiskiem, najwyżej przeżyciem.

zwłaszcza jak

Zwłaszcza, jak.

Patrzyłem na to nie bardzo wiedząc co o tym myśleć

Patrzyłem, nie bardzo wiedząc, co o tym myśleć.

wciąż kontynuowała

Kontynuować to tyle, co mówić dalej. Zatem – masło maślane.

Po tym wydarzeniu kolejne osoby pisały o tym

Nie brzmi to najlepiej, poza tym byłoby dobrze to pokazać – konkretne nazwiska i wypadki. Bo takie ogóły nic mi nie pokazują.

cała rodzina widziała tego kota, a później ich dom

Związek zgody.

Każdy kto zobaczył tego kota po prostu

Każdy, kto zobaczył tego kota, po prostu.

W tym artykule są podane prawdziwe imiona i nazwiska.

A RODO? XD

mówiła smutna.

Po co zaznaczasz, że smutna? To powinno być oczywiste – i jest.

Nie można wierzyć we wszystko co znajduje się w internecie

Nie można wierzyć we wszystko, co się znajdzie w Internecie. Chłopak ma rację.

tak, jakby miała zamiar mnie zaatakować za to co do niej mówiłem.

Czyli jak? Skondensowałabym: tak, jakby chciała mi przyłożyć.

w jej oczach pojawiły się małe łzy.

Znaczy, jak w anime? Ten opis nie brzmi prawdziwie.

W zasadzie co mi szkodzi?

W zasadzie, co mi szkodzi?

żeby przynieść mi coś do picia.

Niepolski szyk: żeby mi przynieść.

Cudowna kobieta.

Albo szantażystka emocjonalna. Płacze, kiedy chłopak robi nie to, co ona chce, nieba mu przychyla, kiedy jej słucha. Nie ona jedna jest tu naiwna (jeżeli jest naiwna – moja teoria brzmi, że dziewczę chce go w coś wkręcić) – oczywiście, jeśli taki jest Twój zamiar, to bardzo dobrze Ci wyszło.

Znajdowały się w nim zrzuty ekranów z różnych stron

W artykule?

Niektórzy widzieli go siedzącego na podłodze u innych siedział na łóżku.

Niektórzy widzieli go siedzącego na podłodze, u innych siedział na łóżku.

Niektórzy stwierdzili to samo co ja

Niektórzy stwierdzili to samo, co ja. "Stwierdzili" jest tu w zasadzie poprawne, chociaż stylistycznie nie za bardzo mi leży.

jakąś tragedie na którą

Jakąś tragedię, na którą.

Jedyne co można zrobić to czekać

Jedyne, co można zrobić, to czekać.

powoli zaczynałem wierzyć w tę całą historię.

Ja bym nie uwierzyła… jestem cyniczna?

siedziała już obok mnie popijając

Siedziała już obok mnie, popijając.

nieobecnym głosem

Głuchym, tak. Ale "nieobecny" może być on sam, nie jego głos.

Przytuliła się do mnie chcąc dodać mi tym otuchy

Skracaj, skracaj jak najbardziej, bo ględzisz: Przytuliła się do mnie.

staraliśmy się o to, żeby było miło nie mogłem przestać

J.w.: staraliśmy się, żeby było miło, nie mogłem przestać.

Miałem nadzieję, że nie jest to prawda.

Że co nie jest prawdą?

, a ja jak najszybciej chciałem znaleźć się w domu, by dowiedzieć się czegoś więcej o tej sprawie.

Skróć: a ja pognałem do domu, żeby dowiedzieć się więcej.

Pierwsze co zrobiłem po włączeniu laptopa to wpisanie w Google hasła dzięki któremu mogłem znaleźć artykuł mówiący o tym, że cała ta sprawa z kotem to wymyślone brednie.

O wiele za długie, naprawdę. I jakie to magiczne hasło pozwala znaleźć to, co się chce znaleźć?

Wyskoczyło mi za to kilka filmików na YouTube opowiadających o całej sprawie.

Szyk, ale ja po prostu bym przycięła: Wyskoczyło za to kilka filmików na YouTube.

Kliknąłem i zacząłem oglądać.

Wystarczy: Kliknąłem. Tłumaczysz wiele rzeczy oczywistych, to dość nużące.

Gość dość

Rym, to źle brzmi.

monotonnym głosem próbował mówić strasznie i niepokojąco

Zapewniasz mnie o tym, zamiast pokazać.

nie zniechęciło mnie to od dalszego oglądania

Nie zniechęciło do. Nie odstręczyło od.

mówił dokładnie to samo co znajdowało się w artykule

Skróć: mówił dokładnie to samo, co artykuł.

z małą nadzieją na to

Małą nadzieją?

uznałem, że YouTube to nie najgorsze źródło do szukania informacji

Na jakiej podstawie? Uznałem, że YouTube to nienajgorsze źródło informacji.

powstało naprawdę wiele filmów, więc historia była dość popularna

To wnioskowanie w którą stronę? "Naprawdę wiele" to anglicyzm, nie brzmi dobrze.

Nie miałem pojęcia dlaczego

Nie miałem pojęcia, dlaczego. Nie musisz na to dodatkowo zwracać uwagi.

Oglądałem kolejne filmy w których ich autorzy głównie prosili o łapki w górę

Szyk i pustosłowie: kolejne filmy, których autorzy prosili głównie o łapki w górę.

subskrypcje, ale wszędzie pojawiały się te same informację

Informacje. I – rym.

wyglądało na to, że nie jest to żaden żart i kot faktycznie zwiastuje nadejście tragedii

Ale na jakiej podstawie on tak myśli? Tylko na takiej, że jest o nim mnóstwo filmików?

Kłamałem

Skoro podajesz treść wypowiedzi, to sami to widzimy.

Nie znalazłem nic ciekawego zarówno w wiadomościach jak i w grafice

Ani w wiadomościach, ani w grafice. Nie wiem, czemu grafika miałaby mu pomóc.

W tym momencie zacząłem załamywać się jeszcze bardziej

Zgrzyta mi to zdanie.

Położyłem się do łóżka i chcąc poprawić sobie humor włączyłem Instagram

Położyłem się do łóżka i, chcąc poprawić sobie humor, włączyłem Instagram. Na wyłączonym laptopie?

pojawi mi się tam

Po co "mi"?

Było na nim kilka zdjęć, które znajomi wrzucali ze swoich wakacji

Zaimki! Skróć to: Było kilka zdjęć znajomych, z wakacji.

wtedy…O mój Boże

Wtedy… O, mój Boże.

dzielą się ze wszystkim

Dzielą się wszystkim. Chyba, że akurat podzielili się z lodówką.

Odżyła we mnie nowa nadzieja

Nie miałem pojęcia co wpisać

Nie miałem pojęcia, co wpisać.

było naprawdę wiele

Anglicyzm. Było mnóstwo.

moje serce zamarło

Anglicyzm. Serce we mnie zamarło.

Patrzyłem na to zdjęcie nie mogąc uwierzyć

Patrzyłem na to zdjęcie, nie mogąc uwierzyć.

Zdjęcie przepełniała ogromna radość

To tak skrótowe, że aż bez sensu.

nawet promienie słońca wpadające przez okno doskonale ją podkreślały

Bo normalnie słońce jest ponure?

wyświetliła się lokalizacja, gdzie zostało ono zrobione

Anglicyzm: wyświetliło się miejsce, gdzie zostało zrobione.

choć nigdy o niej nie słyszałem wiedziałem, że za chwilę to się zmieni

Choć nigdy o niej nie słyszałem, wiedziałem. No, przecież właśnie o niej przeczytał?

Ona również wydawała się tym faktem bardzo podekscytowana.

Pokaż mi to.

innych większych stronach

Większe strony mają inne rzeczy na głowie.

Nie czytałem za bardzo takich wiadomości

Zbyt kolokwialne.

więc nic dziwnego, że mogłem to przegapić

Nadmiar. Nic dziwnego, że to przegapiłem; albo mogłem to przegapić.

moi rodzice nie byli zbyt zadowoleni

"Zbyt" zbędne. Ile on ma lat? Potrzebujesz tych rodziców? Bo nie wydają mi się wiarygodni.

powiedziałem co zamierzam

Powiedziałem, co zamierzam.

gdy tylko wrócę od razu opowiem

Gdy tylko wrócę, od razu o wszystkim im opowiem.

Musiało być coś w tonie głosu jakim mówiłem i wyrazie twarzy z którą na nich patrzyłem

Skróć: W tonie mojego głosu i wyrazie twarzy coś musiało być. ("Twarzy z którą"?)

nie robili większych problemów dotyczących mojej nagłej podróży

Nie robili większych problemów. Po pierwsze, "problemy" nie łączą się z "dotyczącymi", po drugie – wiemy, w jakiej sprawie mieliby robić problemy.

Gdy wsiadła od razu

Gdy wsiadła, od razu. Poza tym – po co Ci informacja o jej rodzicach? Co ona wnosi? I czy nie lepiej byłoby ją dać w dialogu? Pokazałbyś tym charakter Anny (czemu ona nagle zgubiła imię?).

robić co chce

Robić, co chce.

Ustawiłem na telefonie trasę

Koniec, kropka. Nie streszczaj tego, co już było, nie jestem złotą rybką.

W zasadzie było to dość smutne, ale w tym momencie martwiłem się bardziej o siebie.

To wtrącenie mogłoby być naturalne – nie jest.

Chciałem dotrzeć na miejsce jak najszybciej, ale na szczęście siedząca obok mnie dziewczyna co chwile powtarzała mi, żebym zwolnił, a ja każdym razem stwierdzałem, że jest to dość dobry pomysł.

Pokaż to, zrób scenkę, daj dialog. Streszczenia są nudne.

Jedzenie było raczej średnio dobre, ale przynajmniej dzięki temu mieliśmy siłę, żeby jechać dalej.

Dzięki temu, że jedzenie było "średnio dobre"?

Po jakichś czterech godzinach odkąd wyjechaliśmy

Po jakichś czterech godzinach od wyjazdu z domu…

Anna zasnęła, więc teraz zostałem już tylko ja i grające cicho radio

A może: Anna zasnęła. Zostałem sam z grającym cicho radiem.

Nie chciało mi się spać, byłem zbyt podekscytowany całą tą sprawą.

Ekhm. Nie spać za kierownicą.

uda uniknąć mi się śmierci

Szyk: uda mi się uniknąć śmierci. Naprawdę nie wiem, skąd się bierze popularność tego dziwacznego błędu syntaktycznego.

mieliśmy czas, żeby trochę rozejrzeć się po tej dość małej wiosce

Skróć i nie powtarzaj: mieliśmy czas, żeby się trochę rozejrzeć.

włączyłem Instagram znajdując

Czyli zrobił te dwie rzeczy naraz. To chyba niemożliwe. Nie miałeś na myśli: włączyłem Instagram, żeby znaleźć?

znaleźć więcej zdjęć, żebym mógł zorientować się w którym miejscu mógł znajdować się

Anglicyzmy i nadmiar "się": znaleźć więcej zdjęć, żeby się zorientować, gdzie może być…

na koncie znajdowało się tylko jedno zdjęcie

"Znajdować się" jest zbyt wysokie w tonie. I ciągle je powtarzasz.

pytać mieszkańców o to kto

Pytać mieszkańców o to, kto.

Z artykułu o tragedii wynikało

jedynie, że dziewczynka

Skąd tu ten enter?

podali adres jej zamieszkania

Podali jej adres. "Adres zamieszkania" jest jak z wezwania do urzędu.

zapytała wyglądając przez okno i rozciągając lekko.

Zapytała, wyglądając. I co "rozciągając"?

No więc co teraz robimy? – Wzruszyłem ramionami.

No więc, co teraz robimy? I nie przyklejaj didascaliów do wypowiedzi osób postronnych.

– Możemy wyjść i trochę się rozejrzeć. Może znajdziemy coś ciekawego. I tak też zrobiliśmy.

Gdzie się kończy wypowiedź, hmm?

to właśnie tam skierowaliśmy najpierw nasze kroki

Strasznie wymyślne.

trochę zgłodniałem, więc chętnie coś bym zjadł,

A to nie oczywiste?

zupełna pustka, chociaż nie byłem zaskoczony

Dlaczego "chociaż"? I wioska to nie miasto. Otwierają tam o siódmej rano? Kto przyjdzie? Czerepach?

Zamówiliśmy sobie frytki, które dość szybko zostały nam podane.

Unikaj strony biernej. I pokazuj więcej.

od pracownika za ladą, który nas obsłużył.

Od pracownika za ladą. Kropka. wiadomo, kto ich obsłużył.

Wie pan kim

Wie pan, kim.

duży czarny zarost

To jest?

wyglądał jak ktoś po czterdziestce

Bo może tyle miał lat, nie?

był dość gruby, więc jego spojrzenie trochę mnie wystraszyło

Gruby, to wolniej biega i łatwiej uciekać :P

A wie pan może gdzie mieszka

A wie pan może, gdzie mieszka?

wyglądało na to, że gość zaczął się denerwować.

To wynika z dialogu, nie musisz mi tłumaczyć.

najlepiej będzie jak zabierzesz

Najlepiej będzie, jak zabierzesz.

pójdziesz

– poczerwieniał na twarzy ze złości.

Tu nie dawaj nowego wiersza. I przyda Ci się poradnik zapisu dialogów.

Nie rozumiem o co chodzi

Nie rozumiem, o co chodzi. Mało naturalny ten dialog.

spojrzał na mnie tak groźnie, że mało nie zabił mnie swoim spojrzeniem

Przestań mi wszystko tłumaczyć. Spiorunował mnie wzrokiem, koniec, kropka.

próbując nie przejmować się tą całą sytuacją

To też jest gorzej, niż zbędne – wiadomo, dlaczego człowiek wzrusza ramionami.

Niedaleko stał przystanek autobusowy, a na nim zauważyliśmy kobietę, która wyglądała na jakieś trzydzieści lat. Najwyraźniej czekała na autobus.

Doprawdy. Słuchaj, takie tłumaczenie jak krowie na rowie nie tylko niczego nie rozjaśnia, ale marnuje słowa i nudzi czytelnika, jeśli on w ogóle weźmie na poważnie gościa, który mu tłumaczy, że na przystanku autobusowym czeka się na autobus. Gdyby czekała na latający dywan, to by wymagało objaśnienia.

Wiem kim ona jest.

Przecinek. Ale dlaczego nie napiszesz bardziej po polsku: Znam ją?

powiedzieć gdzie mieszkała

Powiedzieć, gdzie mieszkała.

Spojrzała na mnie jakby

Spojrzała na mnie, jakby.

Nie wiedziałem co powiedzieć.

Nie wiedziałem, co powiedzieć. I znowu nie skończyłeś wypowiedzi.

Nie spodziewałem się tego, chociaż na pewno była o tym mowa w którymś artykule, którego nie przeczytałem.

Nie rozumiem, po co Ci to, mętne zresztą, zastrzeżenie.

zbliżyła się do mnie mówiąc cicho

Zbliżyła się do mnie, mówiąc cicho. Powtarzasz "cicho".

nic innego tylko śmierć

Nic innego, tylko śmierć.

Stałem tak patrząc

Stałem tak, patrząc.

powiedziała Anna kładąc

Powiedziała Anna, kładąc.

Pokiwałem lekko głową i bardzo chciałem

Dlaczego "i"? To sugeruje pewną osobność, a te fakty chyba są powiązane.

Dowiedzieliśmy się, że obok domu na pewno stoi szopa

Skąd?

nie wiem co

Nie wiem, co.

cokolwiek, co jakoś by nam pomogło

Cokolwiek, kropka.

nie wiedzieliśmy co stało się z kotem

Nie wiedzieliśmy, co się stało z kotem.

Kiedy mówiliśmy czego szukamy nikt nie chciał

Kiedy mówiliśmy, czego szukamy, nikt nie chciał.

Jednej z osób, którą była pewna starsza kobieta i wydawała się ona bardziej sympatyczna od innych…

Przeciągnięte, aż nie po polsku: Jedną starszą panią, na oko sympatyczniejszą od innych, zapytałem o czarnego kota, o to, co się z nim stało.

staruszka zamknęła nam drzwi i to dość mocno jak na kobietę w tym wieku.

Staruszka trzasnęła drzwiami. Nie lepiej tak?

do domu w którym

Do domu, w którym.

Okazał się nim być sąsiad, który stał za płotem i obserwował nas.

Skróć: Sąsiad stał za płotem i obserwował nas.

Był trochę pod czterdziestkę

Co to za obsesja z podpisywaniem każdej postaci jej wiekiem? Nic mi to nie mówi, jeśli chodzi o wygląd.

a jego siwe włosy zaczynały już siwieć

Czyli były siwe, ale nie były siwe, bo dopiero siwiały?

zapytałem od razu pokazując

Zapytałem, od razu pokazując.

Spojrzałem na niego nie rozumiejąc

Spojrzałem na niego, nie rozumiejąc. Ale lepiej byłoby "pytająco".

jesteście pierwszymi osobami, które

"Osobami" zbędne (jesteście pierwszymi, którzy; albo lepiej: że wy pierwsi próbujecie) – to słowo jest nadużywane.

to zwykły dom tylko

To zwykły dom, tylko.

przyniósł ciepłą herbatę częstując nas

Żeby nas poczęstować. Słuchaj, imiesłów mówi, że coś się zdarzyło jednocześnie z czymś innym, nie, że było powiązane przyczynowo. OK?

powiedział Eryk siadając

Powiedział Eryk, siadając. Tak w ogóle, to w naszym zwyczaju językowym nie leży przechodzenie zaraz na "ty" z obcym facetem.

Eryk posmutniał

Krowa. Rów. Błagam, uwierz, że Twój czytelnik ma chociaż jedną synapsę.

tak dokładnie jak tylko

Tak dokładnie, jak tylko.

Nawet jak dostaniesz się do środka nic tam nie znajdziesz.

Nawet jak dostaniesz się do środka, to niczego tam nie znajdziesz.

wie pan skąd

Wie pan, skąd.

Często mówiła jak smutno jej z tego powodu.

Często opowiadała, jak jej smutno z tego powodu.

Gdy Emilia miała urodziny nikt na nie przyszedł.

Gdy Emilia miała urodziny, nikt na nie przyszedł. A zaprosiła kogoś? I "Emilia", nie "Emilka"? Zimne.

Chyba nie ma się czemu dziwić.

Dlaczego?

Nazwała po Śmieszek

Literówka.

co powiedziałem jej, gdy zapytała mnie wtedy

Nienaturalne, kto tak mówi?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Końcówkę mi zjadło:

zapytała Anna patrząc

Zapytała Anna, patrząc.

Gdy jej ojciec się o tym dowiedział popełnił

Gdy jej ojciec się o tym dowiedział, popełnił.

Nie chciał zostać sam

To ma być wyjaśnienie?

Umarł tam

Ludzie (i pszczoły) umierają, reszta żywiny zdycha.

Nie pamiętam już kto zobaczył go później pierwszy.

Nie pamiętam już, kto pierwszy go później zobaczył.

Nie wiem nawet kto znalazł i zakopał tego kota.

Nie wiem nawet, kto znalazł i zakopał tego kota.

Pewnie spodziewaliście się czegoś niesamowitego

Tak. Ale o tym na końcu.

Nikt nie wie dlaczego

Nikt nie wie, dlaczego.

do domu w którym wcześniej Emilia mieszkała

Do domu, w którym mieszkała Emilia.

pokój w którym

Pokój, w którym.

stwierdziliśmy, że bardzo mało się tu zmieniło

Dlaczego miałoby?

jak można spać, kiedy wie się, że to może być ostatnia noc przed śmiercią

Normalnie. Nie wydziwiaj.

No, tak. Skończyłeś tekst w momencie kulminacyjnym, niczego nie rozwiązałeś. To czasami można zrobić, ale Stephenem Kingiem nie jesteś – nie wyszło. Niczego mi nie pokazałeś, nie przywiązałam się do bohaterów, więc dlaczego miałabym się o nich bać? O tekturowe wycinanki? Twój narrator nie robi zupełnie nic – nawet, kiedy dajesz mu po temu okazję (opory rodziców), nie korzystasz z niej (w końcu żadnych oporów nie stawiali). Nie widzę nawet, dlaczego uwierzył w tego kota on i reszta świata. Ja nie uwierzyłam.

Co do stylu, jest drewniany i zaśmiecony słowami, a brakuje krwi i mięska, tekst jest nieznośnie przegadany. Tłumaczysz wszystko jak krowie na rowie, a ja i tak nie wiem prawie nic o bohaterach ani o świecie przedstawionym. Masz kłopoty z opanowaniem języka – trafiasz nie w to słowo, powtarzasz, sformułowania wyraźnie Ci się wymykają, o przecinkach nie wspominając. Masz kłopoty z odróżnieniem wnioskowań od powiązań czasoprzestrzennych. Nie masz wyczucia słów – podejrzewam, że czytasz o wiele za mało (nie podawaj mi liczb, to kwestia względna – jeden nauczy się więcej z jednej książki, niż inny z tysiąca).

No, nic. Widzę po Twoich odpowiedziach na wcześniejsze komentarze, że da się z Tobą gadać, co jest olbrzymią zaletą (nie wszyscy to potrafią!) i dobrze rokuje. To jeszcze tylko rybka, żebyś pamiętał, że czytelnik nie jest głupi: