U nas będzie zgoda

– Kiniu, ja się za­strze­lę – po­wtó­rzył Ko­łysz­ko – Wiem, zaraz świę­ta, masz urlop… ja to wszyst­ko wiem, ale…

– Nie macie ni­ko­go na miej­scu? – za­py­ta­ła Kinga Du­chac­ka bez wiel­kiej na­dziei. Wik­to­ra Ko­łysz­kę, ska­wiń­skie­go po­wia­to­we­go ku­ra­to­ra do spraw On­to­lo­gicz­nych Mniej­szo­ści, znała od lat. Wiedziała doskonale, że ma skłon­no­ści do prze­sa­dy, ale była też pewna, że nie za­wra­cał­by jej głowy bez po­wo­du.

– Nie­ste­ty – po­wie­dział ponuro Wik­tor – sama wiesz, jak to dzia­ła: póki nie uświa­do­misz za­fik­so­wa­ne­mu po­lter­ge­isto­wi jego na­tu­ry, nie opa­nu­jesz go. Nie dam rady bez ne­go­cja­to­ra.

Kinga wes­tchnę­ła cięż­ko. Me­dia­to­rów z upraw­nie­nia­mi nie było zbyt wielu, a na do­da­tek dwu­dzie­ste­go trze­cie­go grud­nia lu­dzie mie­wa­ją inne prio­ry­te­ty niż pro­wa­dze­nie ne­go­cja­cji mię­dzy dwoma skłó­co­ny­mi upio­ra­mi za­gro­żo­ny­mi eks­mi­sją. I po­my­śleć, że swego czasu zro­bie­nie kursu ne­go­cja­to­ra wy­da­wa­ło się takim do­brym po­my­słem.

– Przy­sy­łasz po mnie sa­mo­chód. Pod dom – po­wie­dzia­ła. – Nie będę się tłu­kła do tego waszego Miłocina MPK, nie w przed­dzień wi­gi­lii.

 

Na­stęp­ne­go dnia o ósmej rano kie­row­ca wy­sa­dził ją koło nowo po­wsta­łe­go bu­dyn­ku w pod­ska­wiń­skim Mi­ło­ci­nie. W po­nu­rym zi­mo­wym świe­tle blok, oto­czo­ny roz­ko­pa­ną, roz­mo­kłą zie­mią, wy­glą­dał dość przy­gnę­bia­ją­co.

Ko­łysz­ko, ukry­ty pod ol­brzy­mim pa­ra­so­lem, już był na miej­scu. To­wa­rzy­szy­ły mu dwie młode ko­bie­ty, za­afe­ro­wa­ne i tro­chę wy­stra­szo­ne.

– Nasze po­szko­do­wa­ne, panie Berg­man i Nowak, wła­ści­ciel­ki miesz­ka­nia – przed­sta­wił je ku­ra­tor. – Kinga Du­chac­ka, me­dia­tor­ka z urzę­du wo­je­wódz­kie­go. Pani me­dia­tor, prze­sła­łem pani do­ssier…

Kinga mach­nę­ła ręką. Do­ssier do­sta­ła o dwu­dzie­stej dru­giej po­przed­nie­go dnia i le­d­wie zdą­ży­ła rzu­cić na nie okiem.

– Może niech naj­pierw panie po­wie­dzą, co się dzie­je – za­pro­po­no­wa­ła – a na wizję lo­kal­ną pój­dzie­my już przy­go­to­wa­ni?

Hi­sto­ria była ty­po­wa. Dziew­czy­ny ku­pi­ły miesz­ka­nie, za­czę­ły się urzą­dzać i jakoś w ty­go­dniu przed­świą­tecz­nym oka­za­ło się, że mają współ­lo­ka­to­rów.

– Naj­pierw za­dy­mi­ły­śmy są­sia­da z klat­ki, nie wia­do­mo czym – po­wie­dzia­ła Do­ro­ta Nowa. – Na szczę­ście aku­rat ten star­szy pan spod je­dyn­ki jest bar­dzo miły, nie robił afery. Ale póź­niej…

– Ha­ła­sy w nocy, rzu­ca­nie me­bla­mi – wy­li­czy­ła druga z wła­ści­cie­lek, Astrid Berg­man. – La­ta­ją­ca por­ce­la­na. Od­gło­sy strza­łów…

– A potem za­czę­ły się… jak pan to na­zwał? – Do­ro­ta spoj­rza­ła na Ko­łysz­kę. – Ma­ni­fe­sta­cje?

 

Kinga zo­ba­czy­ła wspo­mnia­ne ma­ni­fe­sta­cje, kiedy we­szła do na­wie­dzo­ne­go miesz­ka­nia. Gdy tylko prze­kro­czy­li próg, Ko­łysz­ko na­ry­so­wał kredą pro­sto­kąt wokół całej czwór­ki, a Kinga sta­ran­nie wy­sy­pa­ła za­zna­czo­ne przez ko­le­gę linie solą. W świe­tle tego, co wi­dzie­li przed sobą, le­piej było nie na­ra­żać się na bez­po­śred­nie spo­tka­nie z nie­chcia­ny­mi lo­ka­to­ra­mi.

Przestronne lokum, cią­gle jesz­cze nie w pełni urzą­dzo­ne, wy­glą­da­ło jak po­bo­jo­wi­sko. Roz­bi­te meble. Stosy po­tłu­czo­nej por­ce­la­ny i cią­gną­ca się przez całą dłu­gość kuch­ni i sa­lo­nu wid­mo­wa ek­to­pla­zma­tycz­na kon­struk­cja, jak ba­ry­ka­da dzie­lą­ca miesz­ka­nie na dwie czę­ści.

– Jeden re­zy­du­je w na­szej sy­pial­ni – po­wie­dzia­ła Nowak, wska­zu­jąc na drzwi po lewej stro­nie ba­ry­ka­dy. – Drugi za­in­sta­lo­wał się w ła­zien­ce. Za­ję­li po po­ło­wie miesz­ka­nia i każdy ze swo­jej robi wy­pa­dy na te­ry­to­rium wroga.

– Jak ro­zu­miem, oni także się fi­zycz­nie ma­ni­fe­stu­ją? – spy­tał Ko­łysz­ko.

– Ow­szem – Berg­man po­ki­wa­ła głową – ale rzad­ko. Raz wi­dzia­łam jed­ne­go. Dłu­gie wąsy. Dziw­na fry­zu­ra. Chcia­łam na niego wrza­snąć, ale znik­nął…

Nowak chcia­ła coś po­wie­dzieć, ale prze­rwał jej głu­chy, zgrzy­tli­wy jęk, do­bie­ga­ją­cy z ła­zien­ki.

– Ja­aaaaak­mu­uuuuu!!!

– A, wła­śnie – wes­tchnę­ła Berg­man. – Oni jesz­cze krzy­czą.

 – Czę­sto? – spy­ta­ła Kinga.

– Oj, tak – Nowak po­krę­ci­ła głową. – Tego nie da się zro­zu­mieć, ale Astrid uważa, że to wy­zwi­ska.

 

Kiedy Berg­man i Nowak wró­ci­ły do ho­te­lu, w któ­rym się tym­cza­so­wo za­kwa­te­ro­wa­ły, Kinga z Wik­to­rem roz­sie­dli się, bez­sku­tecz­nie cze­ka­jąc na manifestację po­lter­ge­istów. Co nie zna­czy, że nie za­uwa­ża­li śla­dów ich obec­no­ści.

Przed­mio­ty fru­wa­ły, trza­ska­ły drzwicz­ki od sza­fek. W po­dzie­lo­nym murem sa­lo­nie zma­te­ria­li­zo­wa­ła się na mo­ment grupa nie­mych widm w płó­cien­nych ga­ciach i ko­szu­lach. Pod su­fi­tem ma­je­sta­tycz­nie prze­pły­nął dmu­cha­ny kro­ko­dyl. To­wa­rzy­szył temu nie­ustan­ny potok znie­kształ­co­nych dźwię­ków, jakby frag­men­ty taśmy po­cię­to i na chy­bił tra­fił po­kle­jo­no, a na­stęp­nie za­pę­tlo­no:

– Uuuuurrrrrr­r­tessss­skro…

– Olll­la­nie­eeba­aaaaaaazzz…

– Iu­uuuu…

– Nją­ą­ąą…

Żaden z po­lter­ge­istów nie ra­czył jed­nak się po­ja­wić. Kinga wes­tchnę­ła. Oba­wia­ła się tego: świe­że na­wie­dze­nie, w nowym bu­dyn­ku, w porze roku naj­bar­dziej sprzy­ja­ją­cej upio­rom… Cóż, trze­ba cze­kać. Umie­jęt­no­ści me­dia­tor­ki i ne­go­cja­tor­ki nie przy­da­dzą się jej na nic, póki nie bę­dzie z kim ne­go­cjo­wać.

– Her­bat­ki? – spy­tał Ko­łysz­ko. Wła­śnie skoń­czył żmud­ne ry­so­wa­nie i wy­sy­py­wa­nie solą przej­ścia do kuch­ni. Kinga zer­k­nę­ła na stan gra­nic wy­zna­czo­nych wokół swo­je­go fo­te­la. Pro­ble­mem z tą tym­cza­so­wą ba­rie­rą prze­ciw du­chom była jej szyb­ka de­ge­ne­ra­cja i ko­niecz­ność cią­głe­go po­pra­wia­nia. W ten spo­sób nie dało się utrzy­mać w ry­zach po­lter­ge­ista, z któ­rym dzie­li­ło się dom, można było jed­nak zy­skać szan­sę na po­roz­ma­wia­nie z nim bez ry­zy­ka obe­rwa­nia w łeb prze­la­tu­ją­cą do­nicz­ką albo reszt­ka­mi pudła po ar­ma­tu­rze.

Chwi­lę póź­niej, z kub­kiem go­rą­cej her­ba­ty w ręku, Kinga za­pro­po­no­wa­ła:

– Przej­rzyj­my jesz­cze raz głów­ne fakty, co? Wła­ści­ciel­ki ku­pi­ły miesz­ka­nie jakoś na po­cząt­ku grud­nia, zga­dza się? Blok jest nowy…

– I nie, nie stoi na sta­rym cmen­ta­rzu, in­diań­skim czy innym – po­ki­wał głową Ko­łysz­ko.

– A w sumie – spy­ta­ła Kinga – co tu było? Teren jest roz­ry­ty, wy­glą­da, jakby coś wy­bu­rzo­no.

– Ow­szem – Ko­łysz­ko zaj­rzał do do­ku­men­tów. – Chwil­ka… Już mam. Dom kul­tu­ry i przy­chod­nia. Stare ru­de­ry, nie do ura­to­wa­nia. Mia­sto sprze­da­ło dział­kę, bu­do­wa dwóch blo­ków ru­szy­ła wio­sną. Miesz­ka­nia numer jeden oraz dwa, czyli to, w któ­rym je­ste­śmy, zna­la­zły wła­ści­cie­li na po­cząt­ku grud­nia. Je­dyn­kę kupił jakiś eme­ryt, dwój­kę nasze młode mał­żeń­stwo.

– Hmmm. Dom kul­tu­ry. Nie brzmi jak ty­po­we sie­dli­sko po­lter­ge­ista. Może ra­czej ta przy­chod­nia? – Kinga już miała spy­tać, czy Ko­łysz­ko wie coś wię­cej o hi­sto­rii bu­dyn­ków, kiedy ni z tego, ni z owego na środ­ku kuch­ni zma­te­ria­li­zo­wał się duch. Wą­sa­ty. Z pod­go­lo­nym łbem. W ko­lo­ro­wym szla­fro­ku, prze­wią­za­nym sze­ro­kim ha­fto­wa­nym pasem.

Ko­łysz­ko na­tych­miast włą­czył za­rów­no pro­gram do fil­mo­wa­nia w te­le­fo­nie, jak i spe­cja­li­stycz­ną ka­mer­kę typu Gho­st­bu­ster, którą za­bra­li ze sobą na akcję. Kinga na­to­miast na­bra­ła po­wie­trza, od­li­czy­ła w my­ślach do trzech i za­czę­ła z in­to­na­cją, którą wy­ćwi­czy­ła na kur­sie:

– Na­zy­wam się Du­chac­ka. Je­stem tu, żeby pomóc. Kim je­steś? Skąd się tu wzią­łeś?

– Prę­dzej w morzu wy­schnie woda, niż tu u nas bę­dzie zgoda! – ryk­nął upiór, po­rwał zma­te­ria­li­zo­wa­ną nagle sza­blę i po­gnał w kie­run­ku dwój­ki ku­ra­to­rów.

Kinga in­stynk­tow­nie rzu­ci­ła się na pod­ło­gę. Ko­łysz­ko, le­piej obyty ze zwy­cza­ja­mi po­lter­ge­istów, się­gnął po sól.

Nie zdą­żył. Kiedy jed­nak upiór z unie­sio­ną sza­blą prze­mknął ponad nimi i po­pę­dził dalej, Kinga zo­rien­to­wa­ła się, że po pierw­sze, atak nie był wy­mie­rzo­ny w żadne z nich, a po wtóre, że z dru­giej stro­ny ba­ry­ka­dy sły­szy wy­po­wia­da­ne ła­god­nym tonem słowa:

– Nic się nie bój, nie­chaj bije!

– Nie boję się – po­wie­dzia­ła szyb­ko Kinga. – Je­stem tu, żeby pomóc. Kim ty je­steś? Skąd się wzią­łeś?

– Wol­noż mi się w odwet spy­tać, kogom zy­skał honor witać? – spy­tał drugi upiór, ma­te­ria­li­zu­jąc się w po­wie­trzu nad wid­mo­wym murem. Wy­glą­dał na mi­łe­go star­sze­go pana z ły­sin­ką, w sta­ro­świec­kim ciem­nym stro­ju.

– Kinga Du­chac­ka – po­wie­dzia­ła. – Me­dia­tor­ka. Je­stem tu, żeby pomóc wam wy­pra­co­wać wa­run­ki po­ro­zu­mie­nia, naj­pierw mię­dzy sobą, potem z ludz­ki­mi lo­ka­tor­ka­mi miej­sca, które na­wie­dza­cie…

Upiór pa­trzył na nią z nie­ukry­wa­nym zdzi­wie­niem i już miał coś po­wie­dzieć, kiedy za­trzę­sła się pod­ło­ga. Z hu­kiem pękł że­glu­ją­cy pod su­fi­tem wid­mo­wy kro­ko­dyl i ka­wał­ki pro­to­pla­zmo-pla­sti­ku za­wi­ro­wa­ły w po­wie­trzu jak zie­lo­ne płat­ki śnie­gu. Obie zjawy znik­nę­ły, a miesz­ka­nie znów wy­peł­ni­ło się prze­cią­głym, ję­kli­wym za­wo­dze­niem:

– Uuuuurrrrrr­r­tessss­skro…

– Olll­la­nie­eeba­aaaaaaazzz…

– Iu­uuuu…

– Nją­ą­ąą…

– Kiniu? – spy­tał Ko­łysz­ko nie­pew­nie. – Czy mi się zda­wa­ło, czy ten duch mówił wier­szem?

 

– Za co? – jęk­nął Ko­łysz­ko. – Za co mnie to spo­ty­ka? Dla­cze­go to po pro­stu nie mogły być dwa skłó­co­ne duchy, tylko jakiś cho­ler­ny Re­jent i prze­klę­ty Cze­śnik?

Krót­kie po­szu­ki­wa­nia w in­ter­ne­cie po­wie­dzia­ły im, że upiór – oba upio­ry! – rze­czy­wi­ście mó­wi­ły wier­szem. Kon­kret­nie, wier­szem Alek­san­dra Fre­dry. Kinga po­dej­rze­wa­ła, że gdyby na­gra­li to prze­klę­te za­wo­dze­nie i pu­ści­li na przy­spie­sze­niu, też do­sta­li­by frag­men­ty dia­lo­gów z Ze­msty.

– Nie pa­ni­kuj, Wiciu – po­wie­dzia­ła Kinga zde­cy­do­wa­nie. – Cią­gle od­kry­wa się nowe typy OM. To, że do tej pory nie ze­tknę­li­śmy się z wid­mo­wy­mi ma­ni­fe­sta­cja­mi po­sta­ci li­te­rac­kich…

– Ale dla­cze­go to my mu­sie­li­śmy się ze­tknąć z nimi pierw­si? W przed­dzień wi­gi­lii? – Ko­łysz­ko nie wy­da­wał się po­cie­szo­ny. – Wiesz, ile to bę­dzie biu­ro­kra­cji? Zgła­sza­nia do urzę­dów? Wy­peł­nia­nia ta­be­lek? Ja nie mam czasu, ja mam na gło­wie świą­tecz­ną wi­zy­tę ma­mu­si! Jesz­cze nawet uszek nie zro­bi­łem!

– Wróć­my do spra­wy, co? Ty je­steś spe­cja­li­stą od zjaw i upio­rów – Kinga uzna­ła, że trze­ba od­wró­cić uwagę ko­le­gi od ro­dzi­ciel­ki i Bo­że­go Na­ro­dze­nia. – Czy ty w ogóle kojarzysz ja­kieś isto­ty, bę­dą­ce wcie­le­nia­mi po­sta­ci li­te­rac­kich? Nie mi­tycz­nych czy le­gen­dar­nych? W pełni fik­cyj­nych?

Ko­łysz­ko zmarsz­czył brwi.

– Nic ta­kie­go nie ko­ja­rzę – mruk­nął, po czym dodał peł­nym de­spe­ra­cji tonem:

– Jasne, nie tylko nowy ga­tu­nek, w ogóle nowy ro­dzaj OM! Pół świa­ta tu zje­dzie to stu­dio­wać, a ja nie wyjdę z pa­pie­rów do końca życia. Ale nam się tra­fi­ło!

– Jeśli oni w ogóle są OM, a nie czymś jesz­cze innym – po­wie­dzia­ła ostroż­nie Kinga, nie chcąc ze­stre­so­wać ko­le­gi jesz­cze bar­dziej. Ku jej zdu­mie­niu, twarz Ko­łysz­ki roz­ja­śni­ła się sze­ro­kim uśmie­chem.

– Masz rację! – za­wo­łał i przez chwi­lę wy­glą­dał, jakby chciał Kingę ser­decz­nie wy­ści­skać. – Tylko eks­lu­dzie są OM! To nie są eks­lu­dzie, to są ja­kieś… typy, które wy­my­ślił Fre­dro! A to zna­czy, że mo­że­my po pro­stu we­zwać eg­zor­cy­stę, nie przej­mo­wać się pra­wa­mi Mniej­szo­ści i po­pę­dzić w dia­bły całe to li­te­rac­kie ta­ła­taj­stwo.

 

Kiedy Ko­łysz­ko dzwo­nił naj­pierw do wła­ści­cie­lek, a potem po eg­zor­cy­stę, Kingi nie prze­sta­wał drę­czyć jakiś nie­okre­ślo­ny nie­po­kój. Ina­czej niż Ko­łysz­ko, była ra­czej po­deks­cy­to­wa­na od­kry­ciem, choć…

– W sumie Ko­łysz­ko ma rację, czemu my? – mruk­nę­ła do sie­bie. – Taki prze­łom! Nowy typ OM! Ba. nowa per­spek­ty­wa na kwe­stie re­al­no­ści bytów po­za­ludz­kich. W Mi­ło­ci­nie, po­wiat ska­wiń­ski. Coś mi się w to nie chce wie­rzyć.

Za­wo­dze­nie, przez które le­d­wie prze­bi­jał się głos Wik­to­ra, nagle przy­ci­chło. Kinga usły­sza­ła, jak ko­le­ga mówi:

– Do go­dzi­ny? I to mimo Chanuki? Dzię­ku­ję! Żaden ksiądz ani pa­stor-eg­zor­cy­sta nie ma czasu, bo świę­ta… Ra­tu­je mi rabbi życie! Po­da­ję adres…

Wtedy wła­śnie jej wzrok padł na ba­ry­ka­dę, nad którą le­wi­to­wał – do­sko­na­le wi­docz­ny, czyli teo­re­tycz­nie zdol­ny do ja­kie­go-ta­kie­go kon­tak­tu – po­lter­ge­ist w ko­lo­ro­wym szla­frocz­ku. Ab­so­lut­nie nie­świa­do­my, że Ko­łysz­ko wła­śnie umó­wił wi­zy­tę eks­ter­mi­na­to­ra upio­rów.

– Kim je­steś? Jak się na­zy­wasz? – spy­ta­ła de­spe­rac­ko Kinga.

Przez chwi­lę nic się nie dzia­ło. Kinga i duch pa­trzy­li na sie­bie w na­pię­ciu.

– Em. Ha. Em. Ha – od­po­wie­dział w końcu po­wo­li upiór. – Ma­ciej…

– Hen­ryk – roz­le­gło się z dru­gie­go kąta po­miesz­cze­nia.

Kinga po­czu­ła, że robi się jej go­rą­co.

– Wik­tor! – krzyk­nę­ła. – Chodź tu szyb­ko, chyba mamy kon­takt…

W tym mo­men­cie trza­snę­ły drzwi. Upiór roz­pły­nął się w po­wie­trzu. Do miesz­ka­nia ostroż­nie zaj­rza­ła Do­ro­ta Nowak:

– Pani me­dia­tor? – spy­ta­ła. – Dzwo­nił pan Ko­łysz­ko, po­dob­no zna­leź­li­ście roz­wią­za­nie…

– Tak! Li­cen­cjo­no­wa­ny eg­zor­cy­sta, rabbi Ber­ko­wicz, już je­dzie. Te zjawy to nie OM, nasze prze­pi­sy się nimi nie zaj­mu­ją i można je po pro­stu… no, eks­ter­mi­no­wać. Jak szkod­ni­ki – wy­ja­śnił Ko­łysz­ko. – Pod­pi­sze­cie panie umowę z ra­bi­nem, pół nocy ro­bo­ty i mo­że­cie ob­cho­dzić świę­ta we wła­snym domu. Po­lter­ge­ist-free – za­śmiał się gło­śno.

Kinga wzię­ła głę­bo­ki od­dech.

– Nie je­stem pewna, czy masz rację, Wiciu – po­wie­dzia­ła.

 

Rabbi Ber­ko­wicz od go­dzi­ny sie­dział na oto­czo­nym solną za­po­rą fo­te­lu i pił her­ba­tę, pod­czas gdy Kinga, Ko­łysz­ko i obie wła­ści­ciel­ki pro­wa­dzi­li ostrą dys­ku­sję na ko­ry­ta­rzu.

– Kiniu, mylisz się – po­wtó­rzył po raz ko­lej­ny Wik­tor. – To nie mogą być lu­dzie. Spora część po­lter­ge­istów to nie OM, ci tutaj za­cho­wu­ją się nie­na­tu­ral­nie, na do­da­tek sama mó­wi­łaś, że nie znamy jesz­cze wszyst­kich ro­dza­jów…

– Po­sta­cie li­te­rac­kie nie ma­ni­fe­stu­ją się w re­al­nym świe­cie! – za­pro­te­sto­wa­ła Kinga, po czym, wi­dząc minę Ko­łysz­ki, do­da­ła:

– No dobra, mie­li­śmy w Kra­ko­wie na­jazd upio­rów znad Świ­te­zi, ale to nie to samo! Tam były po­sta­cie z le­gend, za­ha­czo­ne w re­al­nej hi­sto­rii. Tu są li­te­rac­kie typy!

– No i co? Są. Szkodzą. Panie na pewno chcą się ich po­zbyć jak naj­szyb­ciej. Nada­rza się oka­zja, bo mamy wszel­kie do­wo­dy, że te zjawy to nie OM…

– Jakie do­wo­dy? – spy­ta­ła Do­ro­ta Nowak. – Wie pan, nie chcia­ły­by­śmy mieć na su­mie­niu ja­kichś nie­szczę­snych du­chów.

– Stro­je! Wy­gląd! Tek­sty, które wy­gła­sza­ją! – Ko­łysz­ko był naj­wy­raź­niej coraz bar­dziej ner­wo­wy. – Prze­cież oni wy­glą­da­ją jak z ama­tor­skie­go przed­sta­wie­nia Ze­msty!

Ama­tor­skie­go, po­my­śla­ła Kinga, wła­śnie. Szla­frok uda­ją­cy kon­tusz i wą­si­ska tak su­mia­ste, że aż sztucz­ne. No i Em Ha, Em Ha…

– Jedno się nie zga­dza – po­wie­dzia­ła. – Imio­na.

Zanim kto­kol­wiek zdą­żył się ode­zwać, do­da­ła szyb­ko:

– Na­wią­za­łam wstęp­ny kon­takt. Wtedy, kiedy pani Nowak wcho­dzi­ła do domu. Upio­ry przed­sta­wi­ły się jako Em Ha, Ma­ciej i Hen­ryk.

– No ale ten tekst o Em Ha jest pro­sto z Ze­msty! – nie wy­trzy­mał Ko­łysz­ko.

– Tak, i Ma­ciej się zga­dza, Cze­śnik tak się na­zy­wa – po­twier­dzi­ła Kinga. – Ale H w sztu­ce ozna­cza Hannę. Tu ewi­dent­nie było od­po­wie­dzią na py­ta­nie o imio­na. H jak Hen­ryk. Imię dru­gie­go ducha. Lu­dzie, nie po­sta­cie: Ma­ciej w szla­fro­ku za­miast kon­tu­sza i ły­sie­ją­cy Hen­ryk w sur­du­cie.

– Ma­ciek Gaweł? I Henio Paw­lic­ki, świeć Panie nad jego duszą? – po­wie­dział nagle głos zza ich ple­ców.

Kinga i Wik­tor od­wró­ci­li się jak na ko­men­dę. W otwar­tych drzwiach miesz­ka­nia numer jeden stał sta­ru­szek w kra­cia­stej ko­szu­li.

– Że co, pro­szę? – spy­tał nie­pew­nie Ko­łysz­ko. – I kim pan w ogóle jest?

– To nasz są­siad – po­wie­dzia­ła Do­ro­ta Nowak.

– Ju­liusz Za­lew­ski – prze­sta­wił się star­szy pan. – Wyszedłem państwa upomnieć, bo trochę za głośno się na korytarzu zrobiło, no ale… Ja, pro­szę pań­stwa, pół życia tu spę­dzi­łem. Dobre to były czasy…

Kiedy Kinga i Wik­tor spoj­rze­li na niego nie­ro­zu­mie­ją­cym wzro­kiem, wy­ja­śnił:

– Dla­te­go to miesz­ka­nie ku­pi­łem! Tu był kie­dyś dom kul­tu­ry. Pra­co­wa­łem w nim lata. Naj­pierw pro­wa­dzi­łem kółko dla mło­dzie­ży, potem mnie awan­so­wa­li i za­czą­łem zaj­mo­wać się naszą chlu­bą: ama­tor­skim te­atrzy­kiem. Ech, roz­krę­ci­li­śmy teatr pełną gębą…

Wik­tor Ko­łysz­ko ukrył twarz w dło­niach.

– Gra­li­ście Ze­mstę – jęk­nął.

– Och, wiele razy! To był nasz prze­bój, dzię­ki ak­to­rom. Ama­to­rzy, ale z ta­len­tem. Henio, na­uczy­ciel fi­zy­ki, był ge­nial­nym Re­jen­tem, a z Maćka był Cze­śnik pierw­sza klasa! Obaj żyli tym teatrem, koniec końców wkładali w przedstawienia pewnie więcej roboty, niż w pracę zawodową. A byli nie­roz­łącz­ni. Naj­lep­si kum­ple od pierw­sze­go dnia w te­atrze aż do śmier­ci Ma­cie­ja, parę lat temu. Henio się wtedy po­sy­pał, ostat­nie lata spę­dził w domu opie­ki. Ot, umarł bie­dak le­d­wie co, w środę byłem na po­grze­bie, a dziś sły­szę, że ich pani wspo­mi­na. Do­brze, że jesz­cze ktoś pa­mię­ta, to złote chło­py były.

– Panie Ju­liu­szu? – prze­rwa­ła mu Kinga – czy może pan pójść z nami? Bar­dzo pro­szę?

Rabbi Ber­ko­wicz skoń­czył trze­cią her­bat­kę, kiedy Kinga i resz­ta wró­ci­li i oznaj­mi­li, że na razie żad­ne­go eks­ter­mi­no­wa­nia nie bę­dzie. Cała szóst­ka – eg­zor­cy­sta, Ko­łysz­ko, Kinga, obie wła­ści­ciel­ki i pan Ju­liusz – cze­ka­ła w na­pię­ciu na po­ja­wie­nie się zjaw.

W miesz­ka­niu pa­no­wa­ła cisza, nawet za­wo­dze­nie upio­rów umil­kło. Nagle jak wy­strzał ar­mat­ni roz­legł się w ci­chym po­miesz­cze­niu dźwięk nad­cho­dzą­ce­go ese­me­sa.

– Ma­mu­sia! – jęk­nął Ko­łysz­ko, spoj­rzaw­szy na ekran. – Trzy… trzy­sta uszek? Przy­jeż­dża z nowym mężem i jego ro­dzi­ną? Ja osza…

Urwał, kiedy po obu stro­nach wid­mo­we­go muru po­ja­wi­ły się upio­ry. Ma­ciej w szla­fro­ku za­miast kon­tu­sza i ły­sie­ją­cy Hen­ryk w sur­du­cie.

– Niech pan do nich zagada! – powiedziała szybko Kinga, łapiąc starszego pana za rękaw.

– Ma­ciuś? Henio? – za­py­tał pan Ju­liusz drżą­cym gło­sem. – Tyle lat, a wy cią­gle pa­mię­ta­cie swoje role…

– Aż za do­brze – mruk­nął pod nosem Ko­łysz­ko.

Przez moment w pomieszczeniu trwała cisza.

– Nic z tego nie będzie – mruknęła Kinga pod nosem, zła i nieoczekiwanie rozczarowana. Nagle pomyślała, że przecież to wszystko powinno, jasna cholera, mieć jakieś szczęśliwe zakończenie!

– Julek? – spy­tał nagle Ma­ciej-Cze­śnik. – I… He­nio?

– Ma­ciek? – za­py­tał Re­jent nie­pew­nie. – Co my tu ro­bi­my?

– Kłó­ci­cie się o mur – po­wie­dział przez za­ci­śnię­te zęby Ko­łysz­ko. – I zbyt po­waż­nie trak­tu­je­cie po­wie­dze­nie, że życie… no dobra, nie-ży­cie… to teatr.

– Jakie nie-życie? – spytał duch Henryka, podczas gdy w tej samej chwili Maciej wtrącił:

– Jaki teatr?

– Długo by wyjaśniać, panowie! – westchnął pan Juliusz. – A nie bardzo wiem, ile mamy czasu.

Spojrzał na obie właścicielki i rabina.

– Co się stanie potem? – spytał niepewnie. – Po tych egzorcyzmach?

Astrid i Do­ro­ta po­pa­trzy­ły na sie­bie na­wza­jem.

– Nie będzie żadnych egzorcyzmów – powiedziały jednocześnie.

– Nie bę­dzie? – upewnił się rabin. – Rozumiem, że jednak chcą się państwo dogadywać?

– Panie Ju­liu­szu? – spy­ta­ła Astrid. – Pa­no­wie? Skoro już do nas przy­szli­ście… Może zo­sta­nie­cie, przy­naj­mniej na świę­ta? Jutro wi­gi­lia, a wy je­ste­ście w końcu nie­spo­dzie­wa­ny­mi go­ść­mi w na­szych pro­gach.