- Opowiadanie: ANDO - Trainland

Trainland

Tekst po zmianach w zakończeniu, stylu i po dodaniu kilku zdań budujących klimat.

 

Wyobraźcie sobie świat, w którym nie kursują autobusy, mandat można dostać za reklamówkę w kieszeni, a miejsce autostrad zajęły linie kolejowe. Okazuje się, że do pociągu nie tak łatwo wsiąść, zaś podróż staje się początkiem niespodziewanych zdarzeń. Zresztą, sami zobaczcie.

 

Podziękowania:

Dla Bellatrix – za pomoc w riserczu.

Dla wszystkich, którzy wsparli mnie przy wątpliwościach związanych z narracją i brzytwą Lema.

Dla czytelników – za poświęcony czas.

Dyżurni:

ocha, bohdan, domek

Oceny

Trainland

 

– Prędzej kobieto! Pociąg nam ucieknie.

– Pojedziemy rowerami.

– Dwadzieścia kilometrów?! Chcę zdążyć do pracy dzisiaj, nie jutro. To co, idziesz?

– Nie. – Marta patrzyła, jak koleżanka biegnie na peron. Przecież nie mogła jej wyjawić swojego sekretu.

Spojrzała na plątaninę torów, która otaczała miasto niczym ogromna pajęczyna. Macki linii kolejowych, biegnące po żwirowym nasypie, sięgały aż po horyzont.

Wszędzie tylko te pociągi i pociągi. Zwariować można! – pomyślała.

Podeszła do stojaków z rowerami miejskimi, wrzuciła garść monet do automatu i wypożyczyła pojazd. Ruszyła po szerokiej ścieżce, oddzielonej pasem karłowatych krzewów od szutrowej drogi, którą z rzadka przemykał jakiś samochód, najczęściej karetka pogotowia, albo wóz policyjny.

Gdybym miała własne auto… Ale te obłędne ceny benzyny! Sześćset złotych za litr?! Musiałabym obrabować bank! – westchnęła.

Dotarła do niewielkiego dworku wciśniętego między skupiska drzew. Przed siedzibą burmistrza grupka demonstrantów deptała po kolorowych klombach wykrzykując:

– Precz ze zdzieraniem asfaltu!

– Oddajcie nam szosy!

Dziewczyna wyminęła protestujących i pomknęła dalej.

Już z daleka dostrzegła zamknięty szlaban na przejeździe kolejowym. Zsiadła z roweru i czekała.

Odgłos zbliżającego się pociągu potężniał z każdą chwilą. Marta poczuła, jak naprężają się wszystkie mięśnie w jej ciele, a serce zaczyna łomotać w piersi. Miała ochotę uciec jak najdalej, ukryć się gdzieś, żeby nie słyszeć tego okropnego stukotu kół. Wielki błyszczący potwór nadciągał, gwiżdżąc przeraźliwie. Wydawało się, że ziemia zaczyna się trząść.

Dziewczyna mocno zacisnęła powieki.

Jeszcze chwila, moment, wytrzymaj – powtarzała w myślach.

Odetchnęła, kiedy odgłos pociągu zaczął się oddalać. Otworzyła oczy i na drżących nogach przeprowadziła rower przez tory. Powoli wracał dawny spokój.

Spojrzała na zegarek.

Jak późno! – przeraziła się. – Nie zdążę do biura, drugi raz w pierwszym tygodniu pracy! Nie mam już siły… Cholera! Znów złapałam gumę!

Rzuciła rower na ziemię i usiadła na trawniku. Chciało jej się płakać. Popatrzyła na billboard krzyczący jaskrawożółtymi literami:

„Bądź EKO. Podróżuj koleją szybko, komfortowo i tanio”.

Wielki pociąg pysznił się na plakacie obok przekreślonych samochodów.

Wszyscy jeżdżą wygodnie, tylko nie ja – pomyślała.

Przypomniała sobie słowa brata:

„Wiesz, że istnieje sposób. Pomogę ci”.

To moja jedyna szansa – zdecydowała.

*

Dwóch mężczyzn szło błotnistą dróżką obok odrapanych kamienic. Niższy, ubrany w jaskrawożółty kombinezon, żywo gestykulował.

– Nie wierzę, że się zgodziłeś i nawet nie zapytałeś mnie o zdanie! Wycofaj się! – zawołał.

– Zapomnij – mruknął jego rozmówca ze szramą na twarzy. – Mam dług wobec tego człowieka.

– Ale tak się nie robi! Po prostu nie. Pomyślałeś o konsekwencjach?! Ja w to nie wchodzę, absolutnie.

– Dobra, zostań w domu, Sar. – Wzruszył tamten ramionami.

– O, nie! Znasz zasady, muszę tam być. Narażasz na wielkie niebezpieczeństwo nas wszystkich. Jeśli ktoś pozna tajemnicę…

– Siedź cicho, nie kłap dziobem, to będzie bezpiecznie – mruknął mężczyzna z blizną. – Idź już.

– Ale…

– Spotkamy się na miejscu.

*

Marta weszła do niewielkiej jadłodajni niedaleko dworca. Zapach domowego jedzenia mile łechtał nozdrza, przypominał jej czasy, kiedy mama jeszcze żyła i czekała w domu z obiadem. W środku było prawie pusto, tylko przy jednym stoliku jakaś para pałaszowała pierogi.

Marta pamiętała słowa brata:

„Tomasz może wydawać się trochę dziwny, ale jest w porządku”.

W czasie krótkiej rozmowy przez telefon z tym człowiekiem odniosła raczej mało zachęcające wrażenie, jednak nie zamierzała się wycofać.

Zamówiła kompot i usiadła przy stole nakrytym białym obrusem nie pierwszej świeżości. Sięgnęła po gazetę ze stojaka i z niedowierzaniem przeczytała nagłówek na pierwszej stronie:

„Sejm przegłosował delegalizację smartfonów i hulajnóg silnikowych, kierując się dobrem obywateli. Według najnowszych badań te urządzenia wytwarzają śmiertelne promieniowanie”.

– Marta? – Usłyszała chropowaty głos.

– To ja. – Spojrzała na mężczyznę w ciemnej koszuli i spranych dżinsach, który podszedł do niej. Nie mogła oderwać wzroku od szramy biegnącej od jego nosa, przez policzek, aż do zmierzwionej brody.

– Popatrzyłaś? Teraz mnie posłuchaj – warknął nieznajomy, siadając naprzeciwko. – Pomogę, ale mam warunki. Po pierwsze, to nie jest zabawa, nikt nie może cię zobaczyć. Po drugie, nie wolno niczego dotykać i po trzecie: masz mnie słuchać i nie robić nic głupiego. Zrozumiałaś?

Marta patrzyła na rozmówcę z niepokojem. Coraz mniej podobał jej się cały pomysł.

On ma być w porządku? Skąd mój brat go wytrzasnął?! – pomyślała.

Mężczyzna utkwił w niej świdrujące spojrzenie.

– Sporo ryzykuję, doceń to – mruknął. – Jakieś pytania?

– Co będzie, jeśli nas złapią? Zabiją?

– Skąd, przecież mamy cudowną eko-demokrację – odparł. – Przywalą grzywnę, którą będziesz spłacać do końca życia, albo wylądujesz przy przymusowym sadzeniu krzaków. Ewentualnie, przy sprzątaniu torów. Coś jeszcze?

Przestraszona, pokręciła przecząco głową.

– W takim razie jutro o ósmej rano, przy wejściu do skupu plastiku – powiedział, po czym wyszedł.

*

Marta nie mogła spać w nocy. Pamiętała zapewnienia brata, że Tomaszowi można zaufać, ale było w nim coś niepokojącego. Poza tym, nie chodziło tylko o niego, znacznie gorsze wydawało się to, co zamierzała zrobić.

Zaryzykować? Może lepiej nie iść? – zastanawiała się. – Dlaczego jedynym lekarstwem ma być właśnie to?!

Rano odszukała w notesie nowy numer brata.

Nie, on ma teraz własne życie. Beata nie lubi, kiedy dzwonię, nie będę im zawracać głowy – pomyślała.

Nagle mieszkanie wydało się Marcie jeszcze bardziej puste niż zwykle.

Kiedy dotarła do bramy posesji ze świecącym szyldem „Skup plastiku”, w pobliżu nie było nikogo. Obok zamkniętego o tej porze wejścia kolorowy plakat zachęcał:

„Bądź EKO. Pozbądź się reklamówek i plastikowych butelek, zanim dostaniesz mandat”.

Przecież od dawna już tego nie produkują – zdziwiła się.

Punktualnie o ósmej zjawił się Tomasz. W granatowym mundurze i białej koszuli wyglądał nieco mniej groźnie.

– Witam – powiedziała.

Gdyby nie ta blizna, byłby całkiem przystojny – przemknęło jej przez myśl.

– Jesteś gotowa?

– Tak myślę.

– Dobrze, chodźmy, szkoda czasu – mruknął. – Pamiętaj, musisz zrobić wszystko, żeby nikt cię nie zobaczył.

– Jasne, wiem– odparła.

Poszli zarośniętą ścieżką wzdłuż wysokiego parkanu, przez który zwieszały się gałęzie drzew. Ulica wyglądała na opustoszałą.  

Do dworca idzie się w drugą stronę – pomyślała Marta z niepokojem.

Tomasz skręcił w boczną dróżkę, jeszcze mniej przyjazną i bardziej zarośniętą chwastami. Podszedł do ogrodzenia i odchylił pogiętą siatkę.

– Przechodź pierwsza – mruknął.

Za parkanem rosły wysokie, gęste krzaki, które wcale nie zachęcały do odwiedzin.

– Co tam jest? – zapytała.

– Droga do stacji postojowej.

– Tędy?

– Chyba nie myślałaś, że wpuszczą cię bramą?! No, dalej.

Westchnęła i zaczęła pokonywać przeszkodę w kucki, uważając, żeby nie zahaczyć długimi włosami o wystające druty. Tomasz wślizgnął się za nią.

Przeszli ścieżką prowadzącą przez zarośla, aż zobaczyli tory, na których rozłożyły cielska uśpione pociągi. Od najbliższego dzieliła ich zaledwie niewielka łąka.

Marta zamarła. Czuła, że nie da rady zrobić ani kroku więcej. Stalowe potwory hipnotyzowały ją, wydawały się milczącymi bestiami, gotowymi nagle zbudzić się i zaatakować.

– Szybciej! – syknął Tomasz.

Dziewczyna stała w miejscu jak sparaliżowana.

– Rusz się! To nie wycieczka krajoznawcza.

– Czekaj, ja nie mogę! – zawołała.

– Trzeba było o tym pomyśleć, zanim tu przyszłaś – warknął. – Idę, a ty rób, co chcesz. Nie zamierzam przez ciebie wylecieć z roboty.

Nie mogę stracić jedynej szansy – pomyślała.

– Poczekaj, proszę! – Zmusiła się, żeby pójść za nim, chociaż coś w środku niej aż krzyczało, żeby zawrócić. Każdy krok bolał jak stąpanie po rozżarzonych węglach.

Zbliżali się do pociągów, które zdawały się potężnieć z każdą chwilą. Serce biło jej tak mocno, jakby miało wyskoczyć z piersi.

Zatrzymali się przy lokomotywie przyczepionej do długiego szeregu biało-niebieskich wagonów. Tomasz wyciągnął kluczyk i otworzył drzwi potwora.

– Wskakuj – powiedział do Marty.

Popatrzyła na schodki prowadzące w górę, do kabiny i na ogromne koła pociągu, zdecydowanie zbyt blisko niej. Poczuła lodowaty dreszcz na plecach i zakręciło jej się w głowie. Miała ochotę uciec gdziekolwiek, byle dalej od tej wstrętnej maszyny.

Usłyszała jakieś głosy i chrzęst żwiru.

– Szybciej, ktoś tu idzie! – zawołał Tomasz. – Pewnie strażnicy. Nie mogą cię zobaczyć.

Złapała za poręcz lokomotywy, weszła na schodek i znieruchomiała, nie mając siły ani odwagi, by wspiąć się wyżej.

– Co ty wyprawiasz? – warknął jej do ucha.

– Nie wejdę.

– Wejdziesz.

– Nie ma mowy!

– Przekonamy się.

Poczuła, jak Tomasz podnosi ją i winduje się do środka razem z nią. Znaleźli się na podłodze niewielkiej kabiny usianej całymi rzędami przycisków, dźwigni i wskaźników na szerokich pulpitach.

– Zabieraj łapy! – zawołała.

– Cicho! – syknął. Gestem pokazał, żeby schowała się w kącie, za fotelem. Zdjął z wieszaka kurtkę i narzucił na dziewczynę.

– Hej, jest tu ktoś? – Usłyszeli basowy głos.

– Ja – odparł Tomasz, wychylając się z lokomotywy. – Przygotowuję maszynę do kursu, zaraz ruszam.

– O, witam pana. A już myślałem, że to ktoś obcy. Nie przeszkadzamy, do widzenia, zieloności na trasie – odparł strażnik. Chrzęst butów zaczął się oddalać.

Marta nie mogła opanować drżenia ciała. Siedziała na podłodze i wcale nie zamierzała wstawać.

Niech to się już skończy! – pomyślała.

– W porządku? – Tomasz kucnął przy niej.

Ściągnęła kurtkę z głowy. Czuła, że dłużej tego nie wytrzyma.

– Chcę wysiąść – jęknęła.

– Teraz nie ma szans, strażnicy się tu kręcą. Zabiorę cię na wycieczkę. Przecież właśnie po to tu przyszłaś, prawda?

– Podobno to jedyny sposób, żebym zaczęła jeździć pociągami – szepnęła. – Muszę je poznać i oswoić. Ale teraz wiem, że to nie był dobry pomysł.

– Skoro już tu dotarłaś, wytrzymaj. Tylko niczego nie dotykaj na konsoli, dobrze?

Skinęła głową, ale bez przekonania. Kompletnie nie podobało jej się wnętrze lokomotywy: ciasne, małe, z mnóstwem przycisków i ogromnymi szybami.

Tomasz zablokował drzwi, a później usiadł za sterami. Marta została w kącie, przykryta kurtką. Zamknęła oczy.

– Pociąg czterdzieści tysięcy czterysta pięćdziesiąt pięć, przejazd osobowy techniczny. Czy droga numer sześćset czterdzieści dwa jest wolna? – powiedział maszynista.

– Droga numer sześćset czterdzieści dwa jest wolna – odezwał się głos z radiotelefonu.

– Ruszamy – mruknął Tomasz.

Marta poczuła, jak pociąg drgnął, a później potoczył się powoli do przodu, posapując i zgrzytając. Starała się zapanować nad ogarniającą ją paniką.

 Wytrzymam, dam radę, muszę – powtarzała w myślach.

Skuliła się w kącie i szczelniej nakryła kurtką.

 

Tomasz zerknął na wyświetlacz i dodał gazu. Pociąg toczył się coraz szybciej, wystukując miarowy rytm. Zdawał się płynąć po torze, posłuszny, a zarazem potężny i dziki, gotowy wyrwać się w jednej chwili spod czujnej ręki maszynisty.

– Wiedziałem, że z tą dziewczyną będą kłopoty – odezwał się Sar, podwijając rękawy żółtej bluzy. – Chociaż śliczna jest, trzeba przyznać.

– Miałeś siedzieć cicho – warknął Tomasz.

– Ale powiedz sam, czy w takiej sytuacji mogę milczeć? No, zobacz, ona ciągle siedzi pod kurtką i nie wiadomo, co jej strzeli do głowy.

– Przesadzasz – mruknął maszynista.

– Co mówiłeś? – zapytała Marta.

– Nic.

Tomasz dostrzegł czerwone światło na sygnalizatorze. Przekręcił dźwignię hamulca, skład powoli dotoczył się do znaku “stój”. Kiedy przystanęli, odwrócił się w stronę dziewczyny. Wciąż tkwiła na podłodze, ale już odważyła się wyjrzeć spod kurtki.

– Lepiej? – zapytał.

– Może trochę – odparła drżącym głosem.

– Siadaj, będzie wygodniej. – Wskazał wolny fotel przy pulpicie pomocnika.

Posłuchała i usadowiła się tam, ale nie patrzyła na tory.

Kiedy Tomasz spostrzegł, że może jechać dalej, powoli ruszył.

– Naprawdę, nie jeździsz pociągami? – Zdziwił się.

– Nigdy – odparła.

– Jak ty sobie w ogóle radzisz? Przecież u nas nic innego nie chodzi.

– W centrum jest kolejka wąskotorowa, ale nią też nie jeżdżę. Ani metrem, niczym, co ma tory. Pożyczam rower, albo idę na piechotę.

– Nie rozumiem, jak można nie lubić pociągów – odparł Tomasz. – Co w nich takiego strasznego?

– Och, wszystko – szepnęła, trzymając się kurczowo poręczy krzesła.

– Przyjmij do wiadomości, że ona po prostu się boi – odezwał się Sar. – A najlepiej, skup się na jeździe. No, nie zerkaj tak na nią. Zobacz, następny sygnalizator.

– Widziałem – mruknął Tomasz.

 

Marta zdążyła już trochę przyzwyczaić się do lokomotywy. Obezwładniający lęk zmniejszył się na tyle, że zauważyła kolorowe wyświetlacze na konsoli, ale nadal wolała nie patrzeć przez okno. Za każdym razem, kiedy Tomasz włączał syrenę, podskakiwała na fotelu.

Obserwowała, jak mężczyzna manewruje przekładniami i guzikami na pulpicie przypominającym wnętrze statku kosmicznego. Wydawał się zirytowany, mruczał coś pod nosem, jakby toczył z kimś dyskusję. A przecież byli sami w kabinie.

– Z kim rozmawiasz? – zapytała.

– Z nikim – odparł.

 – Przecież słyszałam.

– Pewnie chodzi ci o radiotelefon? Z dyżurnym ruchu.

– Dobrze wiesz, że nie o tym myślałam.

– Mówię do siebie, zadowolona? – warknął.

Marta patrzyła na niego podejrzliwie.

Nie dość, że siedzę w pociągu, w cholernej, pędzącej lokomotywie, to jeszcze zamknięta w jednej kabinie z facetem, który gada z głosami. Po prostu super! – pomyślała.

– Chcę natychmiast wysiąść! – zawołała. – Zatrzymaj się!

– Gdzie? Tu, w polu?! Wracałabyś piechotą ze dwa tygodnie.

– Poradzę sobie.

– Zapomnij – mruknął. – Obiecałem twojemu bratu, że nic ci się nie stanie, więc łaskawie nie utrudniaj mi zadania. Lepiej zobacz te widoki przed nami.

– Nie będę patrzyła przez okno, nie ma mowy!

– Przynajmniej zerknij.

Marta spojrzała przez przednią szybę. Pisnęła przerażona i zamknęła oczy, ale zaraz je otworzyła. Zobaczyła świat przesuwający się przed nią z dużą prędkością, jak w grze komputerowej.

– Prawda, że piękne? – powiedział. – Tak samo, jak pociągi.

– Są straszne i niebezpieczne. Gdybyś wiedział…

– O, doskonale wiem – mruknął. – Kiedyś miałem zderzenie, po którym zostało mi to. – Dotknął blizny na twarzy.  – Mogło skończyć się o wiele gorzej, ale twój brat mnie poskładał.

– Antek jest dobrym chirurgiem, a ten wypadek musiał być straszny. Odważny jesteś, że po czymś takim znów wsiadłeś.

– Dość! – zawołał.

– Co mówiłeś?

– Nic, tak tylko sobie mruczę. Powiedz, dlaczego nie lubisz jeździć pociągami?

– Interesuje cię to? – Zdziwiła się.

– Pewnie.

– To zdarzyło się dawno, kiedy jeszcze kursowały autobusy – zaczęła Marta. – Kiedy moi rodzice wracali z pracy, na przejeździe uderzył w nich pociąg. Zginęli oboje. Nie widziałam wypadku, tylko wrak autobusu w gazecie, ale od tamtej pory nie daję rady… Po prostu nie mogę… Dlatego jeżdżę rowerem.

– A jak spadnie śnieg?

– Tak samo. Śmieszy cię to?

– Wcale.

 

Tomasz milczał, kiedy Marta przestała mówić.

– Nie rozczulaj się nad nią, skup się na trasie – powiedział Sar. – Zadziwiające, jak niektórym wzrasta empatia od patrzenia w dekolt.

Maszynista nic nie odpowiedział, tylko mocno zacisnął dłoń na drążku sterowniczym.

– Uważaj, zaraz będzie przejazd – zauważył Sar.

Tomasz włączył syrenę ostrzegawczą i zwolnił. Ludzie przystanęli po obu stronach szlabanu, a pociąg, głośno gwiżdżąc, potoczył się dalej. Maszynista znów przyspieszył, widząc zielone światło na sygnalizatorze. Pod jego dłońmi skład nabierał pędu, przemknął między polami, a później obok lasu. Kiedy minęli ostatnie drzewa, zobaczył przed sobą kształt na torach, który nie pozostawiał wątpliwości.

To była sylwetka człowieka.

– Stop! – zawołał Sar w tej samej chwili.

Tomasz głośno zaklął. Błyskawicznie przekręcił do oporu dźwignię hamulca i nacisnął sygnał ostrzegawczy. Patrzył na tory, skupiony, zaciśnięte szczęki drgały.

– Przestraszymy go trąbieniem, musi zejść – powiedział Sar.

Maszynista z całej siły dusił przycisk syreny alarmowej. Pociąg trąbił raz po raz jak oszalały. Piszczały zablokowane koła. Ogromna masa nadal sunęła do przodu niczym taran.

Człowiek na torach ani myślał uciekać. Stał przodem do lokomotywy, z otwartymi ramionami i czekał.

– Uciekaj, zejdź, proszę, jeszcze zdążysz – zaklinał tego kogoś Sar, miotając się po kabinie.

– Cicho! – warknął Tomasz. Znów głośno zaklął.

– Zatrzymaj się! Zrób coś, bo go najedziesz! – Usłyszał rozdzierający krzyk Marty. Przypomniał sobie, że przecież ona siedzi przy szybie.

– Nie patrz! Odwróć się! – zawołał.

Wstrzymał na chwilę oddech, zmrużył oczy i z całych sił zacisnął dłoń na przekładni. Kolejny sygnał, i jeszcze raz, i znów. Tylko tyle mógł zrobić. Zaparł się plecami o fotel, jakby w ten sposób mógł zmniejszyć pęd maszyny. Tak bardzo chciał wyhamować.

Człowiek wciąż stał na torach, tuż przed nim.

Coraz bliżej.

O włos.

Tomasz usłyszał głuchy odgłos ciała uderzającego o lokomotywę.

Odruchowo włączył wycieraczki, które starły krwawe ślady z szyby.

Pociąg przejechał jeszcze kawałek, coraz wolniej i szarpnął, zanim się zatrzymał. Maszynista zdjął dłonie z pulpitu i otarł spocone czoło.

– Wszystko dobrze? – zapytał go Sar.

Skinął głową, krzywiąc się.

– Szesnasty – mruknął, usiłując zachować obojętny ton głosu.

– No cóż, najwyższy czas na mnie – westchnął Sar, po czym wydostał się z lokomotywy.

Tomasz spojrzał na Martę, która siedziała na fotelu nieruchomo, z szeroko otwartymi oczami.

– Co jest? – Wstał i podszedł do niej. – Hej, słyszysz mnie?

Miała wystraszone spojrzenie, jak królik złapany we wnyki. Nagle przytuliła się do niego mocno, ufnie niczym dziecko. Myślał, że będzie płakała, ale ona tylko drżała lekko. Czuł bijące od niej ciepło.

Po chwili, jakby zawstydzona swoim zachowaniem, odsunęła się.

– Nic mi nie jest – szepnęła.

– W porządku. Zostań tutaj, nie ruszaj się nigdzie, zaraz wracam – powiedział, po czym wysiadł z lokomotywy.

 

Jedyna okazja, żeby stąd wyjść – pomyślała Marta.

Gdy zamknęła oczy, wciąż widziała człowieka stojącego na torach. Wiedziała, że powinna była przestać patrzeć, ale nie potrafiła. Aż do ostatniego momentu.

Kiedy Tomasz wysiadł, wnętrze lokomotywy stało się jeszcze straszniejsze niż wcześniej. Marta czuła, że nie wytrzyma w środku ani minuty dłużej.

Zeskoczyła z kabiny na ziemię, odetchnęła i rozejrzała się. Pociąg stał wśród pól, niedaleko rzadko rozrzuconych domów i zabudowań gospodarskich. Tomasza nigdzie nie dostrzegła. Stanęła obok pociągu, zastanawiając się, co dalej robić.

Uciekać? – pojawiła się myśl.

Ze zdziwieniem stwierdziła, że wcale nie ma na to tak wielkiej ochoty jak jeszcze niedawno.

– Hej, co tutaj się stało?

Drgnęła, kiedy to usłyszała. Odwróciła się, przed nią stał wysoki chłopak w przybrudzonym ubraniu, który wyglądał znajomo.

Niemożliwe – przemknęło jej przez myśl.

– Był wypadek, pociąg kogoś potrącił – wyjaśniła.

Nagle, jakby wyrósł spod ziemi, pojawił się człowiek w żółtym kombinezonie.

– Musimy już iść – zawołał do chłopaka, który wcale go nie słuchał, tylko podbiegł do jednego z wagonów, przykucnął i wpatrywał się w coś, co leżało pod kołami. Kiedy Marta spojrzała w tamtą stronę, poczuła mdłości.

Człowiek w żółtym kombinezonie chwycił chłopaka za ramię i siłą odciągał od wagonu.

– Chodź już, musimy się pospieszyć – powtarzał.

– Czy tam… to ja? – zapytał chłopak.

– Już nie – odparł mężczyzna w żółtym ubraniu.

Marta patrzyła na to wszystko z przerażeniem i niedowierzaniem jednocześnie.

– Co ty wyprawiasz?! Miałaś nie wysiadać! – Tomasz podbiegł do niej.

– Kim są ci dwaj? – zapytała.

– Widzisz ich? Obu? – zdziwił się maszynista.

– Tak, co w tym dziwnego?

Mężczyzna w żółtym kombinezonie puścił ramię chłopaka i podszedł do Tomasza.

– Mówiłem ci, że to zły pomysł zabierać ją do lokomotywy, ale ty oczywiście byłeś mądrzejszy – powiedział z gniewną miną.

– A ty miałeś siedzieć cicho – warknął maszynista. – Posłuchaj, Marta, zaraz tu będzie policja i straż. Poczekasz w przedziale, a później wrócimy do domu. Potem ci wszystko wyjaśnię, na razie o nic nie pytaj i uspokój się.

– Czy… on jest ranny? – Ruszyła w stronę chłopaka, który oglądał rękaw kurtki poplamiony krwią.

– Nie, stój! – Tomasz próbował ją zatrzymać, ale nie zdążył.

Dłoń Marty napotkała powietrze, zamiast dotknąć ramienia nieznajomego.

Przerażonym wzrokiem popatrzyła na maszynistę, po czym zaczęła przeraźliwie krzyczeć.

– Masz ci los – westchnął mężczyzna w żółtym kombinezonie. Wyjął z kieszeni świecący proszek i dmuchnął jej w twarz.

 

Tomasz złapał Martę, zanim osunęła się na ziemię.

– Zabierz ją do środka, ja zajmę się chłopakiem – powiedział do niego mężczyzna w żółtym ubraniu. – Szybciej, zanim przyjadą służby.

Maszynista trzymał na rękach nieruchome ciało dziewczyny.

– Sar! Co jej zrobiłeś?! – zawołał.

– Och, nic takiego, będzie spała do końca podróży. Nie powinna mnie więcej widzieć.

– Dobra, geniuszu, to i ja wiem. Ona musi zapomnieć o tym wypadku, daj jej coś na wymazanie pamięci.

– A co ja, magik? – odparł Sar. – Wiesz, że nie mogę, takie są zasady.

– Przynajmniej pomóż mi zanieść ją do wagonu – warknął Tomasz.

– Mówisz i masz. – Sar pstryknął palcami, a w tej samej chwili dziewczyna zniknęła.

*

Tomasz otworzył drzwi przedziału kolejowego. Spojrzał na Martę, która wierciła się przez sen na twardych fotelach. Potrząsnął ją za ramię.

– Wstawaj, dojechaliśmy na miejsce.

Ocknęła się i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem.

– Gdzie ja jestem? W pociągu?! – Skuliła się na siedzeniu.

– W przedziale służbowym – mruknął. – Spokojnie, już nigdzie nie będziemy jechać.

– To jakaś klątwa – jęknęła.

– Zaraz stąd wyjdziemy, ale przedtem posłuchaj. – Popatrzył jej w oczy. – Stało się coś bardzo złego. Przez przypadek poznałaś naszą tajemnicę.

– Ten duch na torach i ten drugi w żółtym ubraniu… Zwariowałam do końca.

– Nie, to nie tak. Każdy kolejarz ma swojego… pomocnika, który z nim jeździ i odprowadza zmarłych. Zaczynamy go widzieć, kiedy pierwszy raz ktoś nie zdąży przed naszym pociągiem… albo czeka na torach. Duchy tych ludzi też widzimy. Tylko ich, innych nie.

– Ale ja nikogo nie przejechałam!

– Byłaś w kabinie i widziałaś śmierć oczami maszynisty, dlatego tak się stało. Pamiętaj, nie możesz nikomu o tym powiedzieć. Nigdy! Inaczej będziesz musiała do nas dołączyć.

– Mam jeździć pociągiem?! Na pewno nie! – zawołała.

– To i tak najlepsza opcja. Jeden maszynista zdradził tajemnicę dziennikarzom i dotąd siedzi w psychiatryku. Pamiętaj, nic nikomu nie mów. Teraz cię stąd wyprowadzę.

– Nie mogę się doczekać! – Ucieszyła się.

Przeszli szybko przez zarośla i wydostali się z terenów kolejowych. Niedaleko bramy skupu plastiku znaleźli stojaki z rowerami do wypożyczenia.

– Przykro mi, że namieszałem, zamiast pomóc – powiedział Tomasz.

– Nie przejmuj się, to nie twoja wina, chociaż pociągów mam dość na długo. Dziękuję, że próbowałeś – odparła.

Stali naprzeciw siebie. Tomaszowi wydawało się, że Marta wcale nie patrzy na bliznę, tylko w jego oczy.

– Czas już na mnie – powiedziała.

– Jedź prosto do domu i uważaj na szlabany.

– Będę, na pewno. – Uśmiechnęła się do niego i wsiadła na siodełko.

Patrzył za nią, kiedy odjeżdżała. Stał w tym samym miejscu nawet wtedy, gdy już zniknęła za zakrętem.

– No, no, nie dość, że nie przeszkadza jej twoja blizna, to jeszcze widzi twoje duchy – powiedział mężczyzna w żółtym kombinezonie, który nagle się pojawił. – Ja bym się nie zastanawiał.

– O co ci chodzi? – mruknął Tomasz.

– Wysil trochę mózgownicę. No, nie rób takiej groźnej miny, bo i tak nie możesz mnie zabić. Rany, z kim ja muszę pracować!

*

Tomasz przechadzał się nerwowo przed budynkiem z ogromnym szyldem „Szkoła handlu i ekonomii”.

– Spokojnie, przecież zgodziła się z tobą spotkać – powiedział mężczyzna w żółtym kombinezonie.

– Miałeś tu nie przychodzić. Idź sobie!

– Dobra, dobra, już uciekam, ale dam ci radę. Raczej nie zapraszaj jej do pociągu.

– Znikaj!

– Och, po co te nerwy? – Sar zdematerializował się.

Kiedy Tomasz zauważył Martę wychodzącą z budynku, podszedł do niej.

– Pogadamy? – zapytał. – Znam pizzerię tu niedaleko.

– Dobry pomysł. – Uśmiechnęła się do niego.

Poszli przez park otaczający uczelnię. Szeroka, piaszczysta droga prowadziła między kolorowymi klombami i ścianami drzew. na środku skweru tryskały strumyczki wody z fontanny, w której kąpały się gołębie i wróble.

– Chodzisz w niedzielę do szkoły? – dopytywał Tomasz.

– Na zaoczną ekonomię.

– Tak bardzo lubisz liczyć?

– Szczerze? Nienawidzę, ale chcę zmienić pracę, zarobić bardzo dużo pieniędzy i kupić auto – odparła. – Wiesz, żeby zapomnieć o pociągach.

– Znam skuteczniejsze rozwiązanie, powinnaś jak najwięcej nimi jeździć. Nie w lokomotywie, tylko w zwykłym wagonie.

– Nie wsiądę, za żadne skarby! – Wzdrygnęła się na samą myśl.

– A razem ze mną?

– Hmmm, jest to jakaś opcja, ale raczej nie.

Kiedy dotarli do głównej ulicy, zobaczyli plątaninę szyn, które zajmowały miejsce dawnej szosy. Na jednej z takich linii stał pusty skład kolejki wąskotorowej, a na chodniku, w miejscu odgrodzonym taśmą, kłębili się gapie. Policjanci przykrywali płachtą nieruchome ciało człowieka.

Marta stanęła jak wryta, wpatrywała się w jeden punkt.

– Tomasz, ilu ich jest? Tam, przy kolejce?

– Dwóch policjantów, a co?

– Bo ja widzę tego człowieka, który zginął. Stoi tuż za nimi. Czuję, że to on – szepnęła blada jak ściana.

– Chodźmy stąd, szybko! – Objął ją ramieniem.

– Może powinniśmy jakoś mu pomóc, porozmawiać z nim?

– Daj spokój, na pewno ktoś po niego przyjdzie – odparł, starając się zachować obojętny wyraz twarzy.

*

Zagracona kawalerka Tomasza wymagała gruntownego sprzątania, ale nie miał czasu, żeby zawracać sobie tym głowę. Siedział na kanapie obok Marty, która mówiła:

– Widzę ich za każdym razem, kiedy zginą na torach. Stoją obok ciała, a później odchodzą razem z pomocnikami maszynistów.

– Jak to się mogło stać? – warknął Tomasz do Sara, który przycupnął na fotelu.

– Nie wiem… – odparł tamten. – Wtedy, w lokomotywie, coś poszło nie tak jak powinno.

– Nie powiedziałam wam jeszcze wszystkiego. Kiedy to ma się wydarzyć… ja wiem wcześniej. Mam takie niejasne przeczucie, gdzie i kiedy to się stanie. Czasem nawet widzę takie przebłyski, jakbym oglądała kawałek filmu.

– Pomóż jej jakoś – warknął Tomasz.

– Staram się przecież – odparł Sar. – Oczywiście, Marto, możesz próbować unikać takich sytuacji. Z czasem powinno być lepiej, twoje zdolności zaczną zanikać. Z drugiej strony, ten dar można ćwiczyć i rozwijać.

– Ale jakim kosztem – mruknął Tomasz. – Pociągi, teraz to! Miałeś jej pomóc, a nie dokładać!

– Taki dar to prawdziwa rzadkość i jakie niesamowite możliwości! – odparł Sar.

– Wystarczy, że ja w tym siedzę! – zawołał maszynista. – Myślisz, że jak przyjdziesz i pogadasz, wszystko będzie w porządku?! Zastanawiałeś się kiedyś, jak to jest, kiedy nie zdążysz zahamować?! Ci wszyscy ludzie… Pamiętam każdego z nich. Te twarze… Przynajmniej ją zostawcie w spokoju!

*

– Jeszcze tylko kilka kroków. – Tomasz trzymał za rękę Martę, która na sztywnych nogach wchodziła na przystanek kolejki wąskotorowej.

Stanęli przy samym końcu platformy, z daleka od torów. Dziewczyna zerkała zza jego pleców na zatrzymujące się pojazdy. Wydawały się węższe od pociągów i miały mniejsze koła, ale też wyglądały niepokojąco.

– Następnym pojedziemy – powiedział Tomasz.

– O nie, nie ma mowy. Wsiadanie jest najgorsze – jęknęła.

– E tam, wejście jest płaskie, bez schodów i takiej dziury jak w pociągach – odparł. – Chodź, w środku czeka cię niespodzianka.

– Jaka?

– Zobaczysz. Teraz wskakujemy.

Złapał ją za rękę. Po chwili znaleźli się w prawie pustym wagonie.

– I jak? Było strasznie? – zapytał.

– Okropnie, ale do przeżycia. – Uśmiechnęła się. Oparła się o szybę, a Tomasz stanął naprzeciw niej.

– U nas przynajmniej tak nie trzęsie – mruknął, chwytając poręcz.

– A co z tą niespodzianką? – zapytała.

Wolną ręką przyciągnął ją do siebie. Jego usta smakowały tytoniem i gumą miętową. Kolejka toczyła się po torach, kołysząc pasażerami i zgrzytając upiornie, ale Marta już nie zwracała na to uwagi.

*

Dwa lata później.

 

Niewielkie auto z podświetlanym „kogutem” Straży Kolejowej na dachu zatrzymało się przy poboczu podmiejskiej drogi. Ze środka wysiadło trzech ludzi. Sylwetki były ledwie widoczne w mroku, błyskały tylko kamizelki odblaskowe, narzucone na mundury.

– Gdzieś tutaj – powiedział jeden z nich, szczuplejszy od towarzyszy.

Szli szybko, po gęstej trawie przylegającej szerokim pasem do torowiska. Snopy świateł latarek błądziły w mroku.

– Pospieszcie się! Musi tu gdzieś być! – zawołał ten sam człowiek.

W oddali rozległ się gwizd pociągu.

– Już wiem! Szybko! – krzyknął strażnik.

Popędzili wzdłuż linii kolejowej. Brakowało tchu w piersiach, płuca paliły ogniem.

Sygnał pociągu z każdą chwilą stawał się coraz donośniejszy.

W mdłym świetle latarki zobaczyli postać siedzącą na torach.

– Biegiem, jeszcze zdążymy!

– Uciekaj, człowieku!

Nagle ostre światła lokomotywy przecięły mrok. Usłyszeli ogłuszający gwizd maszyny, która przetoczyła się tuż obok nich niczym ogromne monstrum. Potępieńczy pisk hamulców wibrował w uszach, wwiercał się w mózg. Wydawało się, że nie istnieje na świecie gorszy odgłos. Do czasu, aż usłyszeli krótki, przejmujący krzyk.

Po nim zaległa cisza.

Marta zdjęła czapkę i usiadła na ziemi. Jej dwóch kolegów jeszcze biegło w stronę pociągu, licząc chyba na cud.

Ona już wiedziała. Widziała tamtego człowieka, jak oddala się na zawsze z torowiska, prowadzony przez kobietę w żółtym kombinezonie, która oświetlała mu drogę lampą.

Marta patrzyła na nich zrezygnowana.

– Nie sposób uratować wszystkich, prawda?

Włączyła latarkę, żeby zobaczyć, skąd dochodzi głos. Przed nią stał Sar.

– Co ty tu robisz? Stało się coś z Tomaszem?!

– Wysłał mnie na zwiady. Nie może sobie znaleźć miejsca, odkąd się pokłóciliście, a jest zbyt dumny, żeby się przyznać, że powiedział o kilka słów za dużo. O co wam poszło? Ognista sprzeczka o wczasy wagonowe?

– Daj spokój, Sar, nie jestem w nastroju. Muszę iść, zmierzyć się z tym. – Wskazała na pociąg.

– Nie martw się. Jeśli uratowałaś chociaż jedną osobę, warto było.

– Dzięki, Sar, ciągle ćwiczę. Z różnym skutkiem, jak widać. Tak się zastanawiałam… Jak zobaczyć kogoś, kto kiedyś zginął?

– Twoich rodziców? Przykro mi, oni już odeszli.

– Ty wiesz dokąd, prawda?

– Żywi nie mogą poznać tej tajemnicy, takie są zasady.

– Szkoda…

– Trzymaj się, muszę już lecieć – powiedział Sar, po czym zniknął.

 Marta powlokła się w stronę pociągu łypiącego ślepiami lamp postojowych. Wokół nieruchomego korpusu bestii uwijali się policjanci i strażacy.

Uproszczona procedura już zaczęła działać. Szybko sprzątać i nie tamować ruchu, tylko to się dla nich liczy – pomyślała.

Ciekawscy podróżni wychylali głowy z wagonów, mimo rozpaczliwych nawoływań konduktora, żeby siedzieli spokojnie w przedziałach.

Łysy maszynista składał zeznania obok nasypu. Kobieta w żółtym kombinezonie położyła mu rękę na ramieniu.

Marta rozpięła kurtkę i wpatrywała się w maszynę stojącą kilka kroków od niej. Niepokój nie opuszczał jej nigdy w pobliżu tych stalowych potworów, ale z krwiożerczego brytana zmienił się w warczącego ratlerka.

*

Pierwsze promienie budzącego się dnia oświetlały rozłożyste drzewa, które przysiadły po obu stronach osiedlowej drogi niczym milczący wartownicy. Przy jednym z nich zatrzymał się samochód Służb Kolejowych.

– Na razie – powiedziała Marta, wysiadając.

– Do jutra – odparł strażnik za kierownicą, po czym odjechał.

Dziewczyna ruszyła w kierunku swojego bloku. Zobaczyła, że ktoś siedzi na ławce przed wejściem do klatki schodowej.

O piątej rano? – zdziwiła się.

Ucieszyła się, kiedy rozpoznała niespodziewanego gościa. Tomasz wstał i podszedł do niej.

– Sar powiedział mi, co się stało – mruknął.

– Później jeszcze trzy razy miałam przeczucie, że zdarzy się wypadek. Nie było żadnego – dokończyła z dumą. – W takich chwilach wiem, że dobrze wybrałam.

– Jasne – powiedział. – Doskonale cię rozumiem. Mimo wszystko, przydałoby się ogrodzenie wzdłuż torów. Ale nie, przecież nie zamontują, bo zepsuje się krajobraz!

Tomasz spojrzał jej w oczy.

– Pogadamy?

– Nie mam siły na dyskusje.

– Nie o tym dokładnie myślałem – odparł, chwytając ją w pasie.

– Tomek, przestań! – Wyswobodziła się z uścisku. – Sądzisz, że nagle przyjdziesz i będzie jak dawniej?

– Będzie lepiej, bo przemyślałem kilka rzeczy – odparł. – A, zapomniałbym! Sar dał mi coś dla ciebie. – Mężczyzna wyciągnął z kieszeni kartkę.

Marta wzięła od niego papier i przysunęła się bliżej światła, wciąż zapalonego nad wejściem do bloku. Oboje z Tomaszem wpatrywali się w kartkę, która wydawała się zupełnie pusta. Nagle zaczęły się na niej pojawiać plamy, które układały się we fragmenty jakiegoś zdjęcia, początkowo rozmazanego, a później ostrzejszego.

Dziewczyna domyśliła się, co to za fotografia. Z bijącym sercem wpatrywała się w papier, na którym kształty stawały się coraz wyraźniejsze i bardziej realne, jakby oglądała film.

Rozpoznała pociąg i wrak autobusu. Wyłonili się z niego ludzie, cała grupa, prowadzona przez człowieka w żółtym kombinezonie. Na końcu szła para, kobieta w niebieskiej sukience trzymała pod rękę wąsatego mężczyznę. Oglądali się za siebie i przystawali, jak gdyby wcale nie chcieli odchodzić.

Marta nie mogła oderwać oczu od fotografii. Oczy zaczęły jej się szklić, miała ochotę cieszyć się i płakać jednocześnie. Przez tyle lat marzyła, żeby zobaczyć ich jeszcze raz, chociaż przez moment. Tęskniła tak bardzo, od tamtej chwili, kiedy straciła ich jako mała dziewczynka, przez te wszystkie puste dni, aż do dzisiaj.

Wydawało się, że mężczyzna i kobieta ze zdjęcia uśmiechają się do niej.

Powoli obraz zaczął blednąć, aż zniknął zupełnie, a kartka zmieniła się w pył, który opadł na ziemię.

– Widziałeś moich rodziców? – szepnęła do Tomasza.

– Tak – mruknął. – Sar powiedział, żebyś się nie martwiła, bo są szczęśliwi. Mówił też, że oni cię widzą i są z ciebie dumni.

Marta uśmiechnęła się i popatrzyła w jego oczy.

– Brakowało mi ciebie – powiedziała.

– Ostatni raz. Już nie pozbędziesz się mnie tak łatwo – odparł i przytulił ją.

– Wcale nie zamierzam.

Marta była pewna, że gdyby drugi raz musiała zdecydować, czy wsiąść z Tomaszem do lokomotywy, wybrałaby tak samo.

 

 

Koniec

Komentarze

Opowiadanie bardzo mi się podobało, trzymało w napięciu. Z niecierpliwością czekałam, co będzie dalej. Fajny ten zabieg z Sarem, którego widzi czytelnik, a bohaterka (z początku) nie. “Eko-demokracja” – niezły koncept, wart rozwinięcia. Szczerze mówiąc byłoby to (przynajmniej dla mnie) ciekawsze niż życie uczuciowo-traumatyczne bohaterki.

Co do fabuły:

Logicznie zgrzyta mi początkowa scena: Marta jest w towarzystwie koleżanki, rozumiem, że jadą razem do pracy. Nie jest to zupełnie obca osoba, popędza Martę, chce, żeby zdążyły na pociąg. A zatem sytuacja ta zdarza się codziennie. Stąd powstaje pytanie, jak do tej pory bohaterka radziła sobie z ukrywaniem swojego sekretu, czyli trenofobii? 

Wątek romansowy to kwestia gustu, choć jak dla mnie to trochę sztampowe, że spotkanie dwojga osobników płci przeciwnej i w stosownym wieku kończy się wczasami wagonowymi…

Szczególiki:

Trochę z innej bajki wydaje mi się dmuchanie w twarz świecącym proszkiem.

– Siadaj na krześle. – Wskazał wolny fotel przy pulpicie pomocnika.

Jak dla mnie fotel to nie krzesło. Może po prostu:

– Siadaj. – Wskazał wolny fotel przy pulpicie pomocnika.

 Ogólnie, czytało się bardzo przyjemnie. Sam pomysł na świat Trainlandu – super!

Przeczytane ;)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Facies_Hippocratica, dziękuję za odwiedziny i komentarz. Cieszę się, że opowiadanie Ci się podobało.

Chciałam pokazać problemy i przemianę obojga bohaterów, stąd koncentrowanie się bardziej na postaciach niż na systemie politycznym. W naszym świecie problem Marty nie byłby (chyba) tak poważny.

Dzięki za uwagi o pierwszej scenie. Już poprawiłam ją w ten sposób, że to jest pierwszy tydzień Marty w pracy. Krzesło też wykreślam.

 

Wicked G, dzięki za odwiedziny.

Wprowadziłam drobne poprawki w pierwszej scenie (to pierwszy tydzień Marty w pracy) i wykreśliłam krzesło. Są też poprawki w ostatniej scenie. Na koniec przygotuję raport zmian.

 

Ciekawy pomysł i fajne dialogi. Twoje opowiadanie bardzo mi się podobało, ale z tym proszkiem gwałtu to chyba przesada.

 

Rytmatysta, fajnie, że wpadłeś.

Gwałtu nie było ;) Po potrąceniu człowieka pociąg nie może odjechać, dopóki nie przyjedzie straż, policja i prokurator. Tomasz i Sar musieli coś zrobić z Martą, żeby nie krzyczała i gdzieś ją ukryć. Do lokomotywy pewnie zajrzałby jakiś policjant.

Jakoś mnie ta historia zbytnio nie zajęła. Wydała mi się dość przygnębiająca ― nic tylko traumy i wypadki kolejowe, trupy i duchy, a na tym tle bohaterka próbująca zwalczyć własną fobię. A kiedy się okazuje, że ma dość osobliwe zdolności przeczuwania pewnych wypadków, angażuje się w zapobieganie im, nie zawsze, niestety, z dobrym rezultatem, co napawa ją smutkiem. Na dodatek nagle rozkwitły wątek uczuciowy też okazuje się niełatwy.

Przeczytałam bez przykrości, ale i bez szczególnej satysfakcji.

 

„Wszę­dzie tylko te po­cią­gi i po­cią­gi. Zwa­rio­wać można!” ―> Albo kursywa: Wszę­dzie tylko te po­cią­gi i po­cią­gi. Zwa­rio­wać można! Albo cudzysłów: „Wszę­dzie tylko te po­cią­gi i po­cią­gi. Zwa­rio­wać można!”

Ten błąd pojawia się w całym opowiadaniu.

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać myśli: http://www.jezykowedylematy.pl/2014/08/jak-zapisac-mysli-bohaterow/

 

krzy­czą­cy ja­skra­wo żół­ty­mi li­te­ra­mi… ―> …krzy­czą­cy ja­skra­wożół­ty­mi li­te­ra­mi

 

Niż­szy, ubra­ny w ja­skra­wo żółty kom­bi­ne­zon… ―> Niż­szy, ubra­ny w ja­skra­wożółty kom­bi­ne­zon

 

Po­czu­ła, jak To­masz pod­no­si ją do góry… ―> Masło maślane ― czy mógł podnieść ją do dołu?

 

– Po­ciąg 402455. Prze­jazd oso­bo­wy tech­nicz­ny. Czy droga numer 652 jest wolna? – po­wie­dział ma­szy­ni­sta. ―> Skoro to wypowiedź, liczebniki powinny być zapisane słownie.

 

– Droga numer 652 jest wolna – ode­zwał się głos z ra­dio­te­le­fo­nu. ―> Jak wyżej.

 

Po pro­stu nie mogę…. ―> Po wielokropku nie stawia się kropki!

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Regulatorzy, dziękuję za komentarz. Błędy zaraz poprawię.

Przy moich poprzednich opowiadaniach pojawiały się komentarze, że teksty są bajkowe, za dużo w nich sielanki, za mało ważnych problemów. Stąd właśnie taka tematyka i sposób poprowadzenia wątków. Nie pasowało mi do tego opowiadania sielankowe zakończenie. Starałam się zrównoważyć smutne akcenty dialogami i postacią Sara.

Jeśli chodzi o wątek romansowy – chciałam pokazać go w sposób realistyczny. W sumie, wytrzymali ze sobą dwa lata i pogodzili się, więc jest duża szansa na happy end.

Nad zakończeniem zastanawiałam się długo. Zrezygnowałam z sielankowego rozwiązania, że Marta ratuje wszystkich, bo wydało mi się niewykonalne i nieprawdziwe. Ale każda uratowana osoba to bardzo dużo. Może powinnam w tym miejscu pokazać inną scenę, kiedy jej się udało.

Dla mnie optymistyczne było to, że bohaterka prawie pokonała fobię, przestała być samotna i znalazła swoje miejsce w życiu.

 

Ando, trochę zdziwiona jestem tym, że w opowiadaniu wspominasz tylko o samobójcach ginących pod kołami pociągów. Czy Marta nie zdawała sobie sprawy, że ludzie się także wieszają, trują, topią, skaczą z dachów wieżowców… A co z katastrofami – szkoda że nie miała możliwości zapobiec jakiejś katastrofie kolejowej, bo to z pewnością bardzo by ją podbudowało. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Fajne opowiadanie, ciepłe. Nie za ckliwe i z nadzieją. Jak na mój gust, przydałaby się szczypta czarnego humoru. Sprawa wygląda na rozwojową. Marta w towarzystwie “widziduchów”, takim dziwnym, pstrokatym, ale solidarnym…

Mam pomysł na opowiadanie kolejowe, ale nie będę miał teraz czasu, więc w najbliższych tygodniach będę zanudzał wszystkich Fredegarem.

Regulatorzy, przemyślałam Twoje komentarze i zmieniłam ostatnią scenę. Sądzę, że teraz lepiej oddaje to, co chciałam przekazać. Gdybyś mogła zerknąć, byłabym wdzięczna.

Marta widzi tylko duchy osób, które zginęły na torach i tylko te wypadki potrafi przewidzieć. Zauważ, że nigdzie nie opisałam zwłok, moment śmierci jest zaznaczony przez niedopowiedzenia, odgłosy. Tylko scena widziana przez Tomasza była trochę inna, ale też w podobnym stylu.

I jest happy end, poprowadziłam dalej przemianę Tomasza.

 

Nikolzollern, fajny pomysł z tym zakończeniem. Trochę zmieniłam ostatnią scenę, duchy (dusze?) są przyjazne. W którymś kolejnym opowiadaniu wykorzystam Twój pomysł, jeśli nie zastrzegasz praw autorskich ;) Jestem bardzo ciekawa, jak opisałbyś podróż, może jednak zdążysz z opowiadaniem?

Tym razem wyszło trochę za słodko, ale też może być. Pomysł jest jak najbardziej do wykorzystania, tym bardziej, że nie rozpracowany, nie będzie mówił, jak to widzę, żeby ci nic nie narzucać. Co rusz miewam pomysły, kiedy czytam czy oglądam filmy. Większość jest do niczego, ale czasem zdarzają się ciekawe.

Trudno jest przedstawić realistyczny romans w krótkim opowiadaniu. Według mnie nowe zakończenie nawet pasuje.

Nikolzollern. Wczułam się w rolę czytelnika i stwierdziłam, że po przeczytaniu takiego tekstu chciałabym dostać coś optymistycznego na koniec. Wątek z rodzicami miał być taki od początku, ale nie wyszło wykonanie w pierwszej wersji.

Rytmatysta, masz rację. Dlatego nie poprowadziłam tego wątku dalej. Pozostało na obietnicach.

Melduję, że bilet został skasowany.

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Uważam, Ando, że dobrze zrobiłaś poprawiając zakończenie. Wprowadziłaś właściwą dozę optymizmu i złagodziłaś wcześniejsze przytłaczające doświadczenia Marty. Teraz mogę wierzyć, że to, co dziewczyna robi, daje jej satysfakcję, a wspólna z Tomaszem przyszłość nabrała całkiem realnych kształtów i naprawdę dobrze rokuje. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hmmm. Mam mieszane uczucia. Interesujące pomysły – na kolejowe psychopompy, na dziewczynę, która je widzi… Ale wszystko opisane jakoś tak bardzo skrótowo, jakbyś musiała ciąć aż do kości, żeby zmieścić się w limicie. Albo rytm zdań jakiś dziwny, nie wiem, może są za krótkie? Przeplatanie myśli bohaterki i narracji sprawiało wrażenie poszatkowania tekstu.

Ale od pojawienia się duchów, przestałam zwracać uwagę na te rzeczy i tekst wciągnął.

Aha, wydaje mi się, że świat został stworzony dla bohaterki, specjalnie po to, żeby fobia wydawała się straszniejsza. A nie wchodziło w grę zamieszkanie niedaleko miejsca pracy? Albo na wsi?

tylko przy jednym stoliku jakaś para obładowana bagażami pałaszowała pierogi.

Tak to wygląda, jakby jedli, trzymając walizki i nie zdejmując plecaków.

Babska logika rządzi!

Śniąca. :)

 

Regulatorzy. Pomyślałam tak samo.

 

Finkla. Dziękuję za klik i komentarz :)

Zauważyłam, że kiedy człowiek mówi o traumie, używa właśnie takiego skrótowego języka. Poza tym, nie chciałam się rozpisywać w momentach wypadków. Wolałam postawić na wyobraźnię czytelnika, zastosować niedopowiedzenia.

Ale masz rację, limit sprawił, że w niektórych miejscach cięłam i skracałam, zwłaszcza informacje dotyczące Trainlandu.

Po Twoim komentarzu poprawiłam sposób wtrącania myśli i wydłużyłam niektóre zdania, mam nadzieję, że trochę lepiej to teraz wygląda.

Nabudowałam znacznie więcej świata niż pokazałam w opowiadaniu. Jest coś fascynującego w rzeczywistości bez kostki brukowej, szos i parkingów (od tego zaczął się pomysł na opowiadanie). Z drugiej strony, chciałam pokazać, że nie tylko totalitaryzm bywa straszny, każda skrajność prowadzi do niepokojących rzeczy. Myślę, że ta opowieść nie mogłaby się wydarzyć gdzie indziej.

 

Ciekawy pomysł. Problemy psychiczne podkreślone fantastyką. Ja osobiście kocham pociągi… ale dobrze mi się to wszystko czytało. Odebrałam pociągi jako metaforę. Oczywiście klikam bibliotekę i życzę spokojnej nocy :)

Katia72. Dziękuję za klik i komentarz.

Cieszę się, że moje opowiadanie dobrze się czytało.

Nie wiem, jak opko wyglądało przed poprawkami, ale to, co jest teraz bardzo mi się podoba. Fajny pomysł na “pomocnika” maszynisty i duchy zbierające tych, którzy zginęli na torach. Martę przedstawiłaś ciekawie i spójnie, wątek romansowy w porządku. Dobrze i płynnie się czyta. W ogóle fajne opko. :)

Masz kliczek od zadowolonej czytelniczki. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irka_Luz, przedtem było bardziej mrocznie. Cieszę się, że Ci się podobało. Przyznam się, że przeprowadziłam gruntowny risercz psychologiczny i kolejowy.

Przeczytawszy. Mam podobne odczucia jak Finkla. Ten tekst pędzi niczym pociąg. Klimatu mi brakuje. Takie tragedie, a ja znowu nic, skała. :(

Jedna rzecz mi tu zgrzytnęła i męczyła przez cały tekst, od kiedy się pojawiła.

Wykreowałaś świat, w którym posiadanie auta to luksus, dlatego (sądząc po tym, co się obecnie na świecie dzieje) wydawać się może, że akcja odbywa się w niedalekiej przyszłości. Wszystko jest eko, plastik zakazany, do tego dąży ludzkość. I do tego świata nie pasuje mi słowo: lokomotywa. 

Lokomotywa kojarzy mi się raczej z przeszłością i z kompletnym ignorowaniem czystości środowiska. 

 

 

SaraWinter, fajnie, że wpadłaś.

Wydarzenia w lokomotywie miały naśladować jej pęd. Cieszę się, że to zauważyłaś.

Pewne cięcia były, najbardziej w świecie przedstawionym.

Tak jak już pisałam, w momentach śmierci i opowieści o wypadkach ten “oszczędny” język wprowadziłam celowo, żeby np. nie opisywać zwłok. Poza tym, w tak długim opowiadaniu łatwo znudzić i znużyć czytelnika zbyt rozbudowanymi opisami.

Jedna rzecz mi tu zgrzytnęła i męczyła przez cały tekst, od kiedy się pojawiła.

Wykreowałaś świat, w którym posiadanie auta to luksus, dlatego (sądząc po tym, co się obecnie na świecie dzieje) wydawać się może, że akcja odbywa się w niedalekiej przyszłości. Wszystko jest eko, plastik zakazany, do tego dąży ludzkość. I do tego świata nie pasuje mi słowo: lokomotywa. 

Lokomotywa kojarzy mi się raczej z przeszłością i z kompletnym ignorowaniem czystości środowiska. 

Z tym się nie zgodzę. Najbardziej toksyczny dla środowiska jest transport kołowy, kolej jest znacznie mniej szkodliwa. Jedno z ważniejszych haseł ekologii to zmniejszenie liczby pojazdów i rozbudowa linii kolejowych. Oczywiście, są to lokomotywy elektryczne, a nie spalinowe, ale w wykreowanym świecie wydało mi się to oczywiste. Wynika to też z tego, jak Tomasz obsługuje pociąg. Plus kolejne hasło ekologii: zamiana transportu prywatnego (auta, motocykle) na zbiorowy, miejski.

Zmiany w Trainlanadzie dokonują się stopniowo. Marta pamięta jeszcze czasy, kiedy jeździły autobusy. Plastik ciągle się skupuje, chociaż nie wolno już używać plastikowych butelek i reklamówek.

“Oczywiście, są to lokomotywy elektryczne, a nie spalinowe, ale w wykreowanym świecie wydało mi się to oczywiste. Wynika to też z tego, jak Tomasz obsługuje pociąg.”

 

Tak, zauważyłam to, po prostu słowo lokomotywa kojarzy mi się z tymi starymi, zabytkowymi wręcz. 

Ale Twoje wytłumaczenie mnie jak najbardziej satysfakcjonuje i już się nie czepiam. ;)

Czepiaj się, dzięki temu mogę coś udoskonalić w swoim pisaniu :)

Jestem ciekawa, co dokładnie rozumiesz pisząc o klimacie?

Czepiaj się, dzięki temu mogę coś udoskonalić w swoim pisaniu :)

 

Wiesz, Ando, nie czuję się osobą kompetentną, by cokolwiek komuś radzić, i tak z trudem wyznaję swoje niezadowolenie pod czyimiś tekstami i jest mi po prostu głupio nieraz, dlatego nie wiem, czy na podstawie moich uwag warto w ogóle zastanawiać się nad tekstem. :)

 

No ale ok, wyrzucę z siebie swoje przemyślenia, jednak nie radzę się nimi przejmować. ;)

Brakowało mi tu elementu, który sprawiłby, że ta pędząca akcja oderwie mnie od rzeczywistości. Brakowało mi w bohaterach cech, które mogłabym polubić, znielubić, cokolwiek. A ja przeszłam obok nich obojętnie. Nawet obok duchów, trupów i przerażonej Marty. 

Mamy tu krwawe sceny, ale ja w ogóle ich nie poczułam. Tak jakby się nic nie stało. Śmierć rodziców Marty również mnie jakoś szczególnie nie dotknęła. Ale tu przyznam się, że jestem opanowaną osobą, żeby nie powiedzieć zimną su. Ciężko mnie wkurzyć, rozbawić, czy wzruszyć, chyba że mam dzień… 

Tak mi to opowiadanie przeleciało przed nosem jak ten pędzący pociąg. Ale jeśli między tekstem a pociągiem miała zaistnieć taka zależność, to ci wyszło. :)

 

Nadal nie jestem pewna, czy udało mi się odpowiedzieć na twoje pytanie o klimat. Ciężko mi opisać “to coś”. :(

 

 

Mamy tu krwawe sceny, ale ja w ogóle ich nie poczułam. Tak jakby się nic nie stało.

Dla mnie sama tematyka wydaje się na tyle krwawa, że postanowiłam opisywać przez niedopowiedzenia i metafory. Z tego samego powodu pierwszy wypadek oglądamy oczami Tomasza, który nie jest zbyt wrażliwy. Skupiłam się na historii Marty, jej przemianie od przestraszonej dziewczyny do strażnika ratującego innych.

“Dla mnie sama tematyka wydaje się na tyle krwawa, że postanowiłam opisywać przez niedopowiedzenia i metafory.”

 

To akurat lepiej, zbędnym by było rozpisywanie się na temat flaków i koloru krwi. Może dlatego, że Tomasz zareagował tak, a nie inaczej, ja jako czytelnik odebrałam to podobnie jak on.

 

“Skupiłam się na historii Marty, jej przemianie od przestraszonej dziewczyny do strażnika ratującego innych.”

 

Dobrze, Ando. To twoje opowiadanie. Masz zadowolonych czytelników, i jeśli wszystko wyszło, jak chciałaś, to jest sukces. Wszystkich zadowolić się chyba nie da. ;)

Jeszcze raz dziękuję za wskazówki, Saro.

– Prędzej[+,] kobieto!

Sympatyczne opowiadanie. Dobrze mi się czytało.

Jakoś nie za bardzo przejęłam się tymi wszystkimi wypadkami (nie wiem, może jestem za mało wrażliwa), ale i tak najbardziej spodobał mi się pomysł na świat z dominacją pociągów.

Przyjemne :)

Przynoszę radość :)

Anet, dzięki za komentarz i klik. Cieszę się, że opowiadanie Ci się spodobało.

Opowiadanie, które mogłoby “urosnąć” jeśli chodzi o zawarty w nim świat. Bardzo na czasie, zwłaszcza jeśli chodzi o tematykę ekologiczną w połączeniu z przyciągającą uwagę oprawą rodem z fantastyki.

Nigdy się nie poddawać

Zielonka, dziękuję za miłe słowa.

ninedin.home.blog

Ninedin :)

W mojej ocenie, jako pracownika kolei, research dość słaby. Ja wiem, że główna bohaterka jest laikiem jeśli chodzi o kolejowe nazewnictwo, ale Tomasz jest maszynistą, więc z jego punktu widzenia powinno być wszystko fachowo nazwane. Dodatkowo masz nieścisłości w samym nazewnictwie i tak w jednym momencie Tomasz wciska hamulec, a w następnym już pociąga za dźwignie hamulca. Dodatkowo nie ma na kolei znaku “stop” – czerwone światło na semaforze wskazuje sygnał “stój” i nie jest to znakiem. Jedyny znak mówiący o zatrzymaniu, i to nie zawsze, to prostokątna tarcza z białą obwódką. Dodatkowo semafory wskazujące sygnał “stój” nie znajdują się jak sygnalizatory na drodze kołowej – semafory z takim światłem występują tylko przed wjazdami do stacji i na wyjazdach z nich.

Jak dla mnie dziwnym jest zachowanie Marty, po tym jak była naocznym świadkiem potrącenia przez pociąg. Widok krwi na szybie zmazanej jak gdyby nigdy nic przez wycieraczki oraz sama świadomość, że widziała dość brutalną śmierć człowieka powinna wywołać w niej dużo gorszą reakcję niż tylko roztrzęsienie i wielkie oczy. To że zaczęła krzyczeć, widząc pewnie rozerwane ciało może być, tylko nasuwa się pytanie: czemu postanowiła iść zobaczyć czy ten człowiek żyje skoro pociąg uderzył prosto w niego? Zwłaszcza, jak się później dowiadujemy, jej rodzice zginęli jadąc wewnątrz autobusu. Dodatkowo pisanie, że Marta ma z tego powodu fobię względem pociągów jest dość naciągane. To że jej rodzice zginęli na przejeździe to wina kierowcy autobusu, nie pociągu.

Sama koncepcja eko-demokracji jak najbardziej spoko, tylko po co takie podwyższenie ceny paliwa, skoro można było całkowicie zrezygnować z paliwa? Jeśli to jest niedaleka przyszłość, to czemu jest jeszcze coś co porusza się na silnik spalinowy, skoro już teraz mamy silniki elektryczne?

Zaczynanie opowiadania od dialogu to słaby pomysł – słowo pisane to w żadnym stopniu nie jest filmem. Nawet w filmach zanim padnie pierwszy dialog, mamy pokazane gdzie się będzie toczyć akcja, mniej więcej w jakim czasie oraz jak wyglądają postacie. Tego zabrakło mi tutaj najbardziej – opisu wyglądu postaci. Dodatkowo uważam, że trochę zbyt dużo dialogów.

To tyle jeśli chodzi o moją ocenę tego opowiadania. Przeczytałem je z ciekawości, pomimo tego że to nie moje klimaty i komentuje je po całkowitym przeczytaniu ;)

Tankista_227, fajnie, że wpadłeś.

 

Jeśli chodzi o dialogi – nie dogodzę wszystkim :) Uważam, że rozpoczynanie opowiadania w taki sposób to dobry pomysł na wrzucenie czytelnika w sytuację, którą dopiero później tłumaczę.

Odnośnie opisów postaci – podaję tylko cechy istotne dla tekstu, resztę pozostawiam wyobraźni odbiorców.

Eko-demokracja znajduje się w fazie transformacji, dlatego wciąż można jeździć autami.

Jeśli to jest niedaleka przyszłość, to czemu jest jeszcze coś co porusza się na silnik spalinowy, skoro już teraz mamy silniki elektryczne?

Zgaduję, że myślisz o lokomotywie. Czy w tekście jest coś, co wskazuje, że ma silnik spalinowy? Miała być elektryczna.

 

Odnośnie Marty: ona nie wysiadła, żeby obejrzeć zwłoki. Nie mogła wytrzymać dłużej w lokomotywie. Poza tym, była w szoku, więc nie myślała racjonalnie. Czasem ludzie niewiele mówią, ale przeżywają zdarzenia wewnątrz.

Dodatkowo pisanie, że Marta ma z tego powodu fobię względem pociągów jest dość naciągane.

Gdyby była z rodzicami w chwili wypadku, o ile by przeżyła, cierpiałaby na stres pourazowy z trochę innymi objawami. Fobia może zacząć się nawet od pozornie błahego lub nie do końca racjonalnego mechanizmu. Wiele zależy od osobowości. Myślę, że Marta miała cechy unikające, które sprzyjają rozwojowi właśnie tej dolegliwości.

Z hamulcami i “stopem” masz rację. Coś jeszcze da się poprawić. Dobrze, że mamy na forum specjalistę od kolejnictwa :)

Tankisto, wielu znanych autorów zaczyna swoje książki od dialogów. Nie widzę w tym nic złego.

Bardzo dobrze się mi czytało, płynna narracja, rosnące zaintrygowanie, Twój sposób pisania “generuje” w mej wyobraźni bardzo plastyczne sceny, co zdarza mi się nieczęsto (na starość coraz rzadziej). Nie odniosłem wrażenia pośpiechu, ale upakowania jak największej ilości zdarzeń w ograniczonej objętości tak. Nie powiem jednak, żeby mi to jakoś przeszkadzało. Ale opko nie wciągnęło mnie na tyle, bym odczuwał chęć identyfikowania się z bohaterami; mam tu podobne odczucia co Sara. Podobnie też odniosłem wrażenie, że mamy do czynienia z dymiącym parowozem; może zamiast lokomotywy lepiej byłoby użyć nazwy “elektrowóz”, lub wymyślić jakiś neologizm, np. z rdzeniem “eko” co podkreślałoby trendy mające w opowiadaniu obowiązywać. I jeszcze ten drobiazg:

Wyjął z kieszeni świecący proszek

Gdy sobie to próbuję wyobrazić niefortunnie to wygląda. Miał proszek luzem w kieszeni? Może “Wyjął z kieszeni fiolkę z jakimś świecącym proszkiem”?

 

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Tsole, dziękuję za odwiedziny i za komentarz. Elektrowóz – tego słowa mi zabrakło. Kiedy oglądałam filmy z pracy maszynistów i czytałam instrukcje kolejowe, wszędzie była “lokomotywa elektryczna”.

Nie odniosłem wrażenia pośpiechu, ale upakowania jak największej ilości zdarzeń w ograniczonej objętości tak.

Przydałoby się tej historii kilka tysięcy znaków więcej.

Miał proszek luzem w kieszeni?

Sar jest duchem, może dużo więcej niż człowiek. Chyba niepotrzebny ten proszek, mógł po prostu dmuchnąć albo zrobić jakiś inny gest.

Przydałoby się tej historii kilka tysięcy znaków więcej

No to zabierz się za powieść na kanwie tego opka. Będzie okazja szczegółowiej pokazać ekologiczne trendy. Na serio albo w teatrze absurdu :)

wszędzie była “lokomotywa elektryczna”.

Moja propozycja to ekomotywa.

mógł po prostu dmuchnąć

Optuję za dmuchaniem, proszek jest nieekologiczny :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

No to zabierz się za powieść na kanwie tego opka.

Pomyślę o tym. Zastanawiam się, czy taka powieść, z pewnością z wątkami obyczajowymi, znalazłaby czytelników. Targetem musieliby być ludzie dorośli, raczej nie młodzież.

Ekomotywa – podoba mi się ten pomysł :)

Masz rację, proszek jest nieekologiczny :) Zmienię po zakończeniu konkursu, żeby już nie mieszać bardziej z wersjami opowiadania.

Prędzej kobieto

Prędzej, kobieto.

 otaczała miasto niczym ogromna pajęczyna

Hmm. Nie dałabym głowy za tę metaforę, chociaż…

 Macki linii kolejowych, biegnące po żwirowym nasypie

Czy macki biegną?

 deptała po kolorowych klombach wykrzykując

Dałabym przecinek: deptała po kolorowych klombach, wykrzykując.

 Odetchnęła, kiedy odgłos pociągu zaczął się oddalać.

Aliteracja.

 Sejm przegłosował delegalizację smartfonów i hulajnóg silnikowych

Pomarzyć dobra rzecz, nie? :)

 chropowaty głos

Hmm.

 który podszedł do niej

Domyślilibyśmy się.

 Coraz mniej podobał jej się cały pomysł

Przeorganizowałabym: Cały pomysł coraz mniej jej się podobał.

 Ewentualnie, przy sprzątaniu torów.

Bez przecinka.

pokręciła przecząco głową

A jak inaczej?

Poza tym, nie chodziło

Myślę, że obejdzie się bez przecinka.

 bardziej puste niż zwykle

Bardziej puste, niż zwykle.

jeszcze mniej przyjazną

Może pokaż tę nieprzyjazność?

 pokonywać przeszkodę w kucki

Czyli jak?

 coś w środku niej

Anglicyzm. Po prostu "w środku", domyślimy się, czego.

 podnosi ją i winduje się do środka razem z nią

Za dużo tych zaimków, a sama czynność zdaje mi się ekwilibrystyczna.

 drżenia ciała

A co inne może drżeć?

 Kompletnie nie podobało jej się

"Kompletnie" jest anglicyzmem. Może wcale jej się nie podobało?

 zapanować nad ogarniającą ją paniką

Panowanie nad paniką – to nie brzmi dobrze.

 Wciąż tkwiła na podłodze

Hmm.

 Kiedy Tomasz spostrzegł, że może jechać dalej

Trochę łopatologiczne.

 najlepiej, skup się

Może być bez przecinka.

 mężczyzna manewruje

Trochę mi to nie brzmi.

 patrzyła na niego podejrzliwie.

Hmm.

 Pisnęła przerażona i zamknęła oczy

Albo: Pisnęła, przerażona, i zamknęła; albo: Pisnęła przerażona, i zamknęła.

 Mogło skończyć się

Mogło się skończyć.

 Antek jest dobrym chirurgiem, a ten wypadek musiał być straszny. Odważny jesteś, że po czymś takim znów wsiadłeś.

Wiem, że w konfrontacji z własną fobią gada się czasem takie rzeczy – ale nie wszyscy to wiedzą, więc zaznaczam, że wypowiedź nie jest naturalna.

 Pod jego dłońmi

Idiom! Rękami.

 zobaczył przed sobą kształt na torach, który nie pozostawiał wątpliwości.

Przestawiłabym: zobaczył przed sobą na torach kształt, który. Kształt?

trąbił raz po raz jak oszalały

Trąbił raz po raz, jak oszalały.

 Usłyszał rozdzierający krzyk Marty.

Rozdzierający krzyk jest wtedy, kiedy ktoś wrzeszczy, bo olbrzymi szczur z Sumatry obgryza mu nogę. Nie jest artykułowany.

 wystraszone spojrzenie

jakby zawstydzona swoim zachowaniem,

Jakby zawstydzona. Kropka. Wiemy, czym – zaufaj nam.

niedaleko rzadko rozrzuconych domów

Hmm.

 nie ma na to tak wielkiej ochoty jak jeszcze niedawno.

Nie ma na to tak wielkiej ochoty, jak jeszcze niedawno.

 Dłoń Marty napotkała powietrze, zamiast dotknąć ramienia nieznajomego.

Skróciłabym: Zamiast ramienia nieznajomego, dłoń Marty napotkała powietrze.

 Wyjął z kieszeni świecący proszek

Tak luzem?

 w tej samej chwili

Można wyciąć.

 nieprzytomnym wzrokiem

Nieprzytomnie spojrzała. Nieprzytomnie. Co Wy wszyscy z tym antropomorfizowaniem wzroku? On może być mętny, nawet rozespany. Rozbawiony – bo to się utarło, choć mnie się nie podoba. Ale nie jest osobą i nie ma własnych uczuć. OK?

Zaczynamy go widzieć, kiedy pierwszy raz ktoś nie zdąży przed naszym pociągiem… albo czeka na torach.

Nie zdąży co? I – "Oddział lipcowy". Ech. A miałam dla Ciebie pochwały przygotowane ;)

 widziałaś śmierć oczami maszynisty

Naciągane to troszkę. Widziała z kabiny, nie mogła nic poradzić.

Inaczej będziesz musiała do nas dołączyć.

Ojej.

– Ucieszyła się.

Zbędne, widać z samej wypowiedzi.

 Nie przejmuj się, to nie twoja wina

"Nie przejmuj się"?

pizzerię tu niedaleko

Pizzerię, tu, niedaleko.

 ścianami drzew. na środku skweru

Tu nie powinno być dużej litery?

 na środku skweru tryskały strumyczki wody z fontanny, w której kąpały się gołębie i wróble.

Szyk jest poplątany, ale to zdanie w ogóle napisałabym od nowa.

 Hmmm, jest to jakaś opcja, ale raczej nie.

No, nie wiem.

 z podświetlanym „kogutem”

Po co podkreślać, że podświetlanym?

 gęstej trawie przylegającej szerokim pasem do torowiska

Przylegającej?

 patrzyła na nich zrezygnowana.

Patrzyła na nich, zrezygnowana.

 rozłożyste drzewa, które przysiadły po obu stronach osiedlowej drogi niczym milczący wartownicy

Przesadzasz z piętrowością tej metafory.

we fragmenty jakiegoś zdjęcia

Możesz wyciąć "jakiegoś".

 miała ochotę cieszyć się i płakać jednocześnie

To się nie wyklucza.

 

Dałoby się zdynamizować tu i ówdzie, rytm zdań jest cokolwiek senny, a taki być nie powinien. Wszystkie z jednej sztancy. To nie porywa czytelnika. Szkoda, bo opisujesz sprawy bardzo nośne emocjonalnie. Kompozycja też nie całkiem zdecydowana, pospieszna – to, co było ważne w pierwszej części, fobię, w drugiej zbywasz, co nie jest spójne. Końcówka ciut za słodka, jak na mój gust.

Ale, kurza stopa, podoba mi się Twój świat (jako kreacja, nie chciałabym w nim mieszkać). Bardzo.

Nabudowałam znacznie więcej świata niż pokazałam w opowiadaniu. Jest coś fascynującego w rzeczywistości bez kostki brukowej, szos i parkingów (od tego zaczął się pomysł na opowiadanie).

Właśnie – to, moim zdaniem, najmocniejszy element Twojego tekstu, trochę szkoda, że nie pokazałaś go więcej.

 Z drugiej strony, chciałam pokazać, że nie tylko totalitaryzm bywa straszny, każda skrajność prowadzi do niepokojących rzeczy.

Wiesz, totalitaryzm to nie tylko wojsko maszerujące w nogę na placu i obozy zagłady… myślę, że to, co tutaj przebłyskuje, mogłoby zasłużyć na to miano. Nie dam za to głowy, bo przebłyskuje dość niewiele, ale chyba mogłoby. Co do skrajności – żadna generalizacja nie jest prawdziwa ;)

 Skupiłam się na historii Marty, jej przemianie od przestraszonej dziewczyny do strażnika ratującego innych.

Problem w tym, że nie widać tu samej przemiany, tylko stan przed i po.

 Przydałoby się tej historii kilka tysięcy znaków więcej.

Tak. Ma początek i koniec, ale środek za wąski w biodrach. Ponadto – brakuje jej pewnej jedności, zasady organizującej. Trudno to wytłumaczyć bez przykładu, więc posłuży mi zań świeżo przeczytana Emma.

Wszystkie kłopoty Emmy biorą się stąd, że chce pomagać innym, ale źle ocenia ich potrzeby, dążenia i uczucia – tu odstręczy przyjaciółkę od świetnego dla niej faceta, bo Emmie on się nie podoba, tam nie domyśli się, że inny facet adoruje ją (nie przyjaciółkę), potem znowu innego posądza o zaloty do przyjaciółki, kiedy on chce poślubić Emmę. Wszystko obraca się wokół tej cechy jej charakteru. Inni bohaterowie jeszcze to podkreślają – pani Elton, która strasznie się narzuca ze swoją “pomocą” (kiedy Emma zna jakieś granice), pan Woodhouse, który stale jej się dopomina, pan Knightley, który ją krytykuje czy Harriet, która biernie się poddaje.

Tutaj nie zauważyłam niczego takiego i trochę mi tego zabrakło – ale możesz uznać, że miss Austen mnie zepsuła.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, dziękuję za odwiedziny i wnikliwy komentarz.

Będę poprawiać tekst po zakończeniu konkursu. Cieszę się, że świat Ci się spodobał.

Dałoby się zdynamizować tu i ówdzie, rytm zdań jest cokolwiek senny, a taki być nie powinien. Wszystkie z jednej sztancy.

Czy chodzi o to, że jest dużo krótkich zdań? Odniosłam odwrotne wrażenie, że wydarzenia miejscami zaczynają gnać. Próbowałam je uspokoić.

Kompozycja też nie całkiem zdecydowana, pospieszna – to, co było ważne w pierwszej części, fobię, w drugiej zbywasz, co nie jest spójne.

Uznałam, że wystarczy pokazać pierwszy etap pozbywania się fobii przez oswajanie lęku. Dlatego ominęłam wszystkie kolejne przejażdżki pociągiem Tomasza i Marty. Inaczej wyszłaby z tego typowa obyczajówka, z pewnością dużo dłuższa.

Ponadto – brakuje jej pewnej jedności, zasady organizującej.

Nie wiem, czy do końca zrozumiałam, o co chodzi. Jedność problemu zamiast wielu wątków i komplikacji?

Czy chodzi o to, że jest dużo krótkich zdań?

Hmm. Musiałabym to jeszcze raz dogłębnie zbadać, ale nie wydaje mi się, żeby było za dużo krótkich zdań. Raczej za mało różnicujesz ich długość, ale – musiałabym się znowu przyjrzeć.

Inaczej wyszłaby z tego typowa obyczajówka, z pewnością dużo dłuższa.

Na pewno byłaby dłuższa, ale nie wiem, czy trzeba to wszystko w szczegółach pokazywać. Wystarczy nie rozwiązywać tej fobii do końca, nich się dziewczę boi, ale daje radę.

Jedność problemu zamiast wielu wątków i komplikacji?

Komplikacje – tak. Ale wszystkie dotyczące jakiejś jednej głównej osi.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

nie wydaje mi się, żeby było za dużo krótkich zdań. Raczej za mało różnicujesz ich długość

Muszę nad tym popracować. Wcześniej pisałam za dużo krótkich zdań.

Wystarczy nie rozwiązywać tej fobii do końca, nich się dziewczę boi, ale daje radę.

Myślałam, że właśnie tak to pokazałam w tym fragmencie:

Marta rozpięła kurtkę i wpatrywała się w maszynę stojącą kilka kroków od niej. Niepokój nie opuszczał jej nigdy w pobliżu tych stalowych potworów, ale z krwiożerczego brytana zmienił się w warczącego ratlerka.

 

Komplikacje – tak. Ale wszystkie dotyczące jakiejś jednej głównej osi.

Nad tym też muszę popracować. W trakcie pisania kusi mnie, żeby dodawać coś nowego :)

Muszę nad tym popracować. Wcześniej pisałam za dużo krótkich zdań.

Spokojnie, musi się pokiwać w obie strony, zanim się ustali. Co do:

Niepokój nie opuszczał jej nigdy w pobliżu tych stalowych potworów, ale z krwiożerczego brytana zmienił się w warczącego ratlerka.

zrozumiałam intencję, ale wydało mi się to zapewnieniem, nie pokazaniem. Metafora nie zawsze wystarczy.

W trakcie pisania kusi mnie, żeby dodawać coś nowego :)

Ekhm… to nieładnie (chowa swoje bazgroły za plecami) :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Od strony kompozycji i tempa widać pewne upchanie treści, ale nie przeszkadzało mi to w czytaniu. Fobia bohaterki to ciekawy pomysł, choć do końca nie kupuję jej genezy, podobnie jak reakcji na widzianą śmierć. Samo tło to w zasadzie tylko tło – brak genezy, ale to też nie przeszkadza.

Sama opowieść przyjemna, trochę tragiczna, trochę ciepła. Takie idealne danie na koniec dnia :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

NoWhereMan, dziękuję za komentarz.

Fobia bohaterki to ciekawy pomysł, choć do końca nie kupuję jej genezy

Genezę fobii już wyjaśniałam. Te zaburzenia mogą powstać w sposób nie do końca logiczny. Nie chciałam, żeby bohaterka miała stres pourazowy i flashbacki.

Samo tło to w zasadzie tylko tło – brak genezy

Tego do końca nie zrozumiałam. Co miałeś na myśli pisząc o braku genezy?

Od strony kompozycji i tempa widać pewne upchanie treści

Mój aktualny problem w prawie każdym opowiadaniu, również tym, które teraz piszę. Tak dużo trzeba opowiedzieć, a tak mało słów do wykorzystania.

 

Tego do końca nie zrozumiałam. Co miałeś na myśli pisząc o braku genezy?

Chodzi o tę ekodemokrację. Ceny benzyny w górę, mocne ograniczenia – to całkiem fajny pomysł. Problem w tym, że odczułem, że gdyby je wyciąć, nic by się nie zmieniło. Brakuje jej korzenia (czyli genezy). Bo to, co jest pokazane (droga benzyna, obowiązkowa segregacja) występuje i dzisiaj – tylko kary trochę mocniejsze. Skąd więc taki nagły i niekiedy absurdalne pójście dalej? Nie wiem, chciałbym się dowiedzieć, a niestety tego nie widzę. I, co gorsze, nie potrzebuję wiedzieć, bo tekst dobrze się broni bez tego. Staje się więc jedynie tłem, niekiedy przechodzącym w odwracacz uwagi, który odciąga mnie od sedna tekstu, czyli bohaterki i jej przeżyć.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Offtop (bo Tarnina kłuje):

genezy powstania

Listopadowego chyba :P “Geneza” to pochodzenie, więc “geneza powstania” jest masłem maślanym, posmarowanym masłem, bez margaryny.

to, co jest pokazane (droga benzyna, obowiązkowa segregacja) występuje i dzisiaj – tylko kary trochę mocniejsze. Skąd więc taki nagły i niekiedy absurdalny zwrot?

Zwrot jest w inną stronę, a ANDO pojechała w tę samą, tylko dalej. Wzmocnienie, przerysowanie, tak. Ale nie zwrot.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zapiszę, zapamiętam i będę stosował te poprawki, Tarnino :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Uczyniłam więc światu jakieś dobro i mogę się rozłożyć w spokoju :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Siderodromofobia? Wyguglałem, że tak to się nazywa.

I tak, trochę Grabińskiego (wiadomo), trochę Ballarda (on tak potrafił rozdąć jeden szczegół i zbudować świetną opowieść). Trochę to tylko jak dla mnie za mało mroczne. Bo to i fobia, i śmierci, i duchy, a to jakoś takie cukierkowe zbytnio.

Ale czytało się fajnie!

Z uwag:

-“Spojrzała na plątaninę torów, która otaczała miasto niczym ogromna pajęczyna” – to zdanie brzmi, jakby dziewczyna patrzyła gdzieś z góry albo oglądała makietę;

– “Macki linii kolejowych, biegnące po żwirowym nasypie, sięgały aż po horyzont” – skoro tych linii było wiele, to raczej “po nasypach”;

– “Teraz mnie posłuchaj” – to mi troche zgrzytnęło – po co to “mnie”?;

– “Wydawały się węższe od pociągów” – nie wydawały się, tylko były; wszak to wąskotorówka i wiadomo, że tabor ma węższy z uwagi na rozstaw torów.

 

Podobało mnie się ogólnie, acz z lekkim niedosytem!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

NoWhereMan, już rozumiem, o co chodziło z genezą. Pomyślałam, że polityka zrównoważonego rozwoju mogłaby ewoluować w taką skrajność. Ewentualnie zwycięstwo jakieś partii ekologicznej. Będę pamiętała o genezie w kolejnych opowiadaniach.

 

Tarnino, dziękuję za wnikliwe komentarze.

 

Staruchu, dziękuję za miłe słowa. Chyba nie potrafię budować atmosfery grozy. W tym tekście postawiłam na pokazanie problemów bohaterki i na to, żeby nie zanudzić czytelnika :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Za najmocniejszy element opowiadania uważam wykreowany przez Ciebie świat – z dominacją pociągów i ekologią w ekstremalnym wydaniu. To fajny, bardzo plastyczny pomysł, budzący przy tym dużo niepokoju. 

Postaci też wyszły dobrze, każde z nich ma w sobie coś, co zaciekawia, każdy ma swojego “ducha” – nawet zanim rzeczywiste duchy zaczynają się pojawiać. To bardzo dobrze. A do tego dają się lubić, szczególnie Sar wzbudził we mnie sporo sympatii.

Sama fabuła nie do końca mnie jednak przekonała, począwszy od wątku leczenia fobii, który nijak nie jest wiarygodny. To dziwny pomysł, żeby pakować Martę do lokomotywy, w dodatku na pełnym nielegalu, z kimś kto co prawda zna się na pociągach, ale niekoniecznie na zaburzeniach psychicznych. Tym bardziej, że znacznie później pojawia się jednak myśl żeby Marta oswajała się z jazdą pociągiem podróżując w przedziale czy łatwiejszy etap oswajania wąskotorówki. To czemu nie można było od tego zacząć?

No wiem, nie byłoby wtedy opowiadania, bo nie miałaby jak zobaczyć wypadku. Pokombinowałabym w takim razie z jakimś dodatkowym powodem, dla którego taka szokowa terapia była jedynym rozwiązaniem dla Marty. 

Sporą część opowiadania zajmują dialogi, co sprawia, że czyta się szybko, gładko i przyjemnie, pozostaje jednak wrażenie pewnej powierzchowności. Przekazanie niektórych informacji w formie wypowiedzi lub przytoczonych wprost myśli bohaterów z pewnością pozwoliło Ci zawrzeć ich więcej w limicie znaków. Gdyby nie ten limit, myślę że fajnie byłoby pogłębić opisy tła (ten świetnie wymyślony świat bardzo na to zasługuje!) i wewnętrznych przeżyć bohaterów.

Werweno, dziękuję za odwiedziny i komentarz.

Odnośnie fobii: terapia implozywna zakłada rzucenie delikwenta na głęboką wodę, przeżycie sytuacji mocno stresującej. Marta próbowała już wcześniej pozbyć się fobii, wycieczka w lokomotywie była dla niej ostatnią deską ratunku. Tomasz to znajomy jej brata, więc mogła mu zaufać.

Na legalu nie da się wsiąść do lokomotywy. Późniejsze przejazdy z Tomaszem w kolejce i w pociągu pomogły, bo osobowość Marty się zmieniła i pomogła relacja między nimi. Myślę, że w odwrotnej kolejności to by nie zadziałało. Wiem, mogłam o tym więcej napisać.

Możliwe, że warto było też szerzej opisać motywację bohaterów, świat przedstawiony i kilka innych rzeczy, ale brakło miejsca. Temat będzie jeszcze rozwijany, w innej formie.

Odnośnie emocji: masz rację, przekonałam się, że warto przycisnąć, napisać mocniej, nawet przejaskrawić miejscami.

Fabuła: Opowieść o przełamywaniu lęków prowadzona w miarowym, niezbyt szybkim tempie. Zdaje się być wyszyta na miarę, kończy się we właściwym momencie, nie jest ani przeciągnięta, ani urwana. Droga bohaterki do konfrontacji z przeszłością jest chyba najmocniejszą stroną tego tekstu. Mimo wszystko trochę trudno było mi wstrzelić się w klimat opowieści, zahaczyć się w niej i zostać porwanym, ale o tym opowiem zaraz w punkcie "Oryginalność".

Oryginalność: A zatem – pomysł na świat zdominowany przez kolej i pomocnika odprowadzającego zmarłych na torach jest rzeczywiście ciekawy, jednakże świat przedstawiony w moim odczuciu posiada dość niejednorodny klimat, co negatywnie rzutuje na odbiorze całości. Miejscami wydaje się groteskowy (wycofanie smartfonów przez promieniowanie, brak ogrodzenia ze względu na estetykę krajobrazu), z drugiej strony bywa też wzniosły i poważny. Postulaty o ekologii wydają się trochę dziwne, bo przecież oprócz efektywności transportu (ilość przewiezionych pasażerów przy danym wydatku energetycznym) istotne jest też to, skąd ta energia pochodzi, autobus z ogniwami paliwowymi na wodór może okazać się bardziej przyjaznym dla środowiska wyborem niż pociąg, którego trakcja jest zasilana przez elektrownię węglową. Według niektórych wyliczeń autobusy posiadają nawet mniejszy ślad węglowy niż pociągi: https://www.wanderu.com/blog/most-sustainable-way-to-travel/.

Styl: Całkiem w porządku, jednakże wypadałoby nad nim trochę popracować. Niektóre fragmenty wydawały się mocno "poszarpane" przez częste używanie krótkich zdań, didaskaliom w dialogach brakuje też nieco finezji, w większości opierają się na powszechnie stosowanych czasownikach.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Wicked G, dziękuję za wnikliwy komentarz i wskazówki do dalszego szlifowania warsztatu.

Przepraszam, że tak późno dotarłam do Twojego tekstu. Będą plusy i minusy, lecz pamiętaj, że ja tak mam i proszę, wybieraj swoje ścieżki.

Pewnie będę powtarzać się po przedpiścach, bowiem wiele zostało już napisane jak widzę. Chociaż przeczytałam komentarze, to spróbuję wziąć je w nawias i przekazać Ci swoje pierwsze czytelnicze wrażenia. 

 

Pierwszy dialog był dla mnie nienaturalny przez użycie przez koleżankę do koleżanki słowa „kobieta” i jej nieznajomość zwyczajów, nawyków Marty. Mogła nie znać sekretu, ale nałóg podróżowania wszędzie rowerem lub na piechotę już chyba tak. Dalej już było lepiej i tylko lepiej:)

Wciągnęła mnie opowiadana przez Ciebie historia.

Fajny był wątek Marty i Tomka. Cóż z tego, że jak powiadają klasyczny, ja lubię takie i jestem ciekawa jakie przeszkody autor wymyśli: bohaterowie z „kłopotami” spotykają się nie ze swojej woli i chęci, a potem próbują ze sobą wytrzymać, a dalej może być różnie i happy end i niekoniecznie. Za to po drodze przygody i czasami zabawne konfrontacje. Ty to czujesz.

Wątek świata też ciekawy – tylko pociągi i eko oraz fobia głównej bohaterki. Naprawdę interesujące. A wątek/pomysł z Sarem – kapitalny! 

Gdybym miała pokusić się o swoje osobiste chęci poprawiania to przemyślałabym kolejne sceny ich kolejność i obecność – co tak, a co nie i czy aby nie rozwinąć ich o dekoracje. Ta historia związku i zaplątania w to pociągów, motorniczych jest fajna i nowa, moim zdaniem:)

Zupełnie na boku, ale to moje – tylko. Jestem przeciwna terapii implozywnej, w stosunku do zwierząt – totalnie (tak, tak ostro), do ludzi – umiarkowanie, chyba przez zanurzenie w języku, obcym środowisku, to przecież też podobne. I u Ciebie wolałabym oswajanie, chociaż zalecał lekarz, więc zrozumiałe.

 

Drobiazgi, które wynotowałam z rana:

,deptała po kolorowych klombach

Chyba bez „po”?

,Przekręcił dźwignię hamulca,

Nie znam się na pociągach, zastanowienie wzbudziło „przekręcił”, może – pociągnął, przesunął… 

 

pzd srd:),

a

PS. Kurcze, naprawdę dobry pomysł i jego obróbka!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum, dziękuję za odwiedziny i rozbudowany komentarz. Cieszę się, że Ci się spodobało. Zgadzam się, warto rozwinąć didaskalia. Marta próbowała już tak wiele rozwiązań, że terapia implozywna była dla niej ostatnią możliwością.

Myślę o kontynuacji tematu w nieco zmienionej formie, głownie eko-świata, ale nie obiecuję. Skręcam coraz bardziej z pisaniem w stronę obyczajówek.

Ech, szkoda, taki nudny kierunek…

Babska logika rządzi!

Szkoda, tyle tego jest, ale spróbuj, lecz dorzucaj elementy magiczne, przecież są…

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Szkoda, tyle tego jest, ale spróbuj, lecz dorzucaj elementy magiczne, przecież są…

Elementy magiczne też będą – w opowiadaniach.

Ech, szkoda, taki nudny kierunek…

Najciekawsze są pogranicza gatunków. Mam w szufladzie nieudane kryminały, teraz przyszła pora na zmianę kierunku, a ten wydaje się najłatwiejszy.

Wracam z komentarzem jurorskim.

 

Najbardziej w tym opowiadaniu podobał mi się klimat: podróż w lokomotywie, duchy zabitych na torach i psychopomp, który im pomaga, oraz to, jak się w tym znajduje bohaterka. Jej sytuacja wydała mi się odrobinę za bardzo wymuszona (świat wygląda na wymyślony pod tę konkretną historię i czasem czuć, że pewne rzeczy są takie, a nie inne, bo to akurat było w narracji potrzebne, co nie zawsze daje dobry efekt), ale sama główna postać – wiarygodna, podobnie jak wiarygodnie opisane są jej zmagania z traumą. Podoba mi się pozytywne zakończenie – jest na granicy kiczowatości, ale jej nie przekracza.

ninedin.home.blog

Spełnienie podstawowego założenia – fantastyczny środek transportu – hmm, mam dylemat, by na to odpowiedzieć. Pociągi jako takie są zwykłe, jednak na korzyść opowiadania przemawia moim zdaniem świat z komunikacją wyłącznie szynową i kolejowe duchy.

Przyznaję, że w pierwszej chwili ciężko mi było uwierzyć w wykreowaną tu rzeczywistość i wiarygodność bohaterki. Jednak im dalej w ten nieco jak dla mnie absurdalny świat, tym łatwiej to wszystko przyjmowałam. A gdy tylko załapałam, kim jest Sar i jemu podobni, to od razu punktacja skoczyła. Może ostatecznie przemianę Marty odbieram jako stosunkowo łatwą, ale poszła w ciekawym kierunku. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Ninedin, Śniąca, dziękuję za komentarze.

 

Nowa Fantastyka