- Opowiadanie: AQQ - O psie, kocie i dziurze w płocie

O psie, kocie i dziurze w płocie

To ja ekspresowo, bo i tak nie zdążę nic napisać, a mam już gotową bajkę, którą tylko lekko przerobiłam.

Tak, to raczej jest bajka, więc niekoniecznie wszystkim przypadnie do gustu. :)

Dyżurni:

regulatorzy, adamkb, homar, vyzart

Oceny

O psie, kocie i dziurze w płocie

 

Na środku stołu, w wazonie z grubego szkła, tkwiły gałązki bzu, rozsiewając zapach, przypominający, że wiosna rozgościła się na dobre. Tata rozmawiał z dziadkiem, nie zwracając najmniejszej uwagi na znudzoną Kasię, która huśtała się na krześle.

Dziewczynka wyglądała jak mała królewna. Miała na sobie długą sukienkę, a na głowie pozłacany diadem z czerwonymi kamieniami. Kamienie nie były oczywiście prawdziwe, ale Kasia i tak twierdziła, że to rubiny.

– Ładne te kwiatki i tak ślicznie pachną – powiedziała w końcu i sięgnęła po gałązkę bzu.

– Co ty wyprawiasz! – wrzasnął tata, kiedy woda z przewróconego wazonu zalała stół i zaczęła ściekać na spodnie. – Czy nie możesz wysiedzieć spokojnie pięć minut?!

– Co tu się dzieje? – zapytała mama, wchodząc do pokoju z wazą pełną rosołu.

– Co się dzieje?! – powtórzył tata. – Kaśkę znowu nosi! Popatrz, co zrobiła. 

– Spokojnie, to nic takiego. – Mama odstawiła wazę na komodę, pozbierała rozsypane kwiaty i pęknięty wazon, zdjęła mokry obrus i wytarła stół. – Siadajcie, już nalewam zupę.

– Nie będę jadła rosołu! – zaprotestowała Kasia. – Wolę pomidorową.

– To może… – zaczęła mama.

– Będziesz jadła to, co wszyscy! – Stanowczo powiedział tata.

– Rosół jest bardzo zdrowy – przekonywał dziadek.

– Ale ja nie lubię…

– Cisza! Nawet w niedzielę nie można spokojnie zjeść obiadu! – Cierpliwość taty była na wyczerpaniu.

Jedli w milczeniu. Kasia smętnie odgarniała makaron, jakby z nadzieją, że pod jego warstwą znajdzie jednak pomidorową. Kiedy upewniła się, że to niemożliwe, zaczęła wyławiać z zupy pietruszkę i dekorować nią brzeg talerza. Zadowolona ze swojego dzieła chciała sprawdzić, czy fale wywołane paćkaniem łyżką o powierzchnię zupy zdołają zmyć pietruszkę z powrotem. Zdołały. Przy mocniejszym uderzeniu pietruszka wraz z kroplami rosołu znalazła się na twarzach mamy i taty. Dziadka na szczęście ominęły, bo siedział najdalej, ale i tak się zdenerwował.

– Oj, bo Demon przyjdzie i cię zje. – Dziadek pogroził Kasi palcem.

– Wcześniej ja jej tyłek spiorę! – warknął tata i zerwał się od stołu, ocierając pietruszkę z twarzy.

– Paweł, przestań! – krzyknęła mama.

Tata jednak wcale nie zamierzał przestawać, tylko chwycił Kasię za ramię i podciągnął do góry, aż się jej diadem zsunął na czoło.

– Marsz za karę do swojego pokoju! I żebym cię do wieczora nie widział! – wrzasnął.

– Daj spokój. Przecież nie zjadła jeszcze obiadu – przekonywała mama.

– Do wieczora z głodu nie umrze. Nic jej nie będzie. – Tata był nieugięty. – Posiedzi trochę sama, to się uspokoi.

– Paweł…

– Powiedziałem!

Obrażona Kasia poczłapała po schodach na górę, powłócząc suknią i poprawiając ozdobę na głowie.

– Pozwalasz jej na wszystko! – warknął tata do mamy, kiedy piętro wyżej drzwi w pokoju zatrzasnęły się z hukiem.

– A ty jesteś zbyt surowy. Cały czas na nią krzyczysz i wymyślasz kary – odparła mama. – To tylko dziecko.

– A ty tak rozpuściłaś to dziecko, że teraz wydaje jej się, że wszystko jej wolno. W dodatku pozwalasz jej wszędzie chodzić w tej głupiej sukience i koronie na głowie tak, że rzeczywiście uwierzyła, że jest królewną.

– To tylko zabawa. Każda dziewczynka chce być królewną, prawda, tato? 

– Prawda – roześmiał się dziadek. – Jak byłaś mała, to też chciałaś. Ale ty przynajmniej byłaś grzeczna. A Kasia rzeczywiście trochę się rozzuchwaliła.

– Trochę? – wtrącił się tata. – Nie widzicie, co ona wyprawia? A wczoraj, co było? Pokreśliła wszystkie moje faktury i powiedziała, że pisze na nich królewskie dekrety! Albo się za nią wreszcie weźmiesz, albo ja to zrobię.

– Albo Demon – skwitował dziadek.

– Bardzo dobrze, niech ją tata dalej straszy tym psiskiem. Może przynajmniej to przyniesie jakieś efekty – zgodził się tata.

 

Tymczasem dziadkowi żal się zrobiło Kasi, więc poszedł z nią porozmawiać. Kasia akurat goniła po pokoju swojego kota Tośka i próbowała przywiązać mu do głowy kartonowy róg, pomalowany w barwy tęczy.

– Kasiu, co ty mu robisz? Dlaczego męczysz tego kota? – zapytał zdziwiony dziadek.

– To nie jest kot, dziadku. To jednorożec! – stwierdziła Kasia, próbując związać końce tasiemki pod brodą zwierzątka.

– Nie sądzisz, że on nie chce być jednorożcem? Widzisz przecież, jak się wyrywa.

– No właśnie widzę. To wszystko przez tę tasiemkę – stwierdziła zrezygnowana Kasia i podała róg dziadkowi. – Mógłbyś mi tu założyć gumkę? Byłoby łatwiej.

– Nie założę ci żadnej gumki, ale mogę ci kupić pluszowego jednorożca.

– Ale on nie będzie żywy! – zaprotestowała Kasia.

– I bardzo dobrze. Pluszowego jednorożca będziesz mogła męczyć do woli, a jak użyjesz wyobraźni, to może ożyje.

– Aż takiej wyobraźni, to nie mam. – Nadąsała się.

– Skoro potrafisz sobie wyobrazić, że jesteś prawdziwą królewną, to równie dobrze wyobrazisz sobie, że pluszowy jednorożec jest żywy. – Uśmiechnął się dziadek.

– A ty masz wyobraźnię, dziadku?

– Mam. I cały czas wyobrażam sobie, że jesteś grzeczna.

– Tego sobie nie musisz wyobrażać, bo ja przecież jestem grzeczna – stwierdziła Kasia stanowczo.

– No, nie bardzo. – Dziadek pokręcił głową. – Przypomnij sobie, co robiłaś dzisiaj przy obiedzie. Tata mówił, że zniszczyłaś mu wczoraj ważne dokumenty, a teraz męczysz kota. Poza tym chodzisz sama tam, gdzie nie powinnaś. Ile razy ci mówiłem, że nie wolno ci się bawić w tym starym opuszczonym domu za płotem.

– To mój pałac, a nie żaden dom!

– Ten twój pałac ledwie stoi. Może ci się tam stać krzywda. Coś ci spadnie na głowę i będzie nieszczęście.

– Nic mi nie będzie.

– A jak tam spotkasz Demona?

– Jakiego Demona? – zainteresowała się Kasia.

– Demon to pies. Właściwie nie pies, tylko wielkie wściekłe psisko. Kiedyś w tym domu za płotem mieszkał stary drwal, a Demon należał do niego. Wszyscy obchodzili jego dom szerokim łukiem i bali się, bo Demon rzucał się na każdego i gryzł. Kiedy drwal zmarł, z jego domu przez wiele dni dobiegało przeraźliwe wycie. W końcu wycie ustało. Przynajmniej na jakiś czas, bo mimo iż od tego czasu minęło wiele, wiele lat, to bywają dni, gdy ze starej chaty słychać wyraźnie wycie psa. Są tacy, co twierdzą, że przechodząc wieczorem koło tego domu, widzieli Demona, jak szczerzył zęby i chciał się na nich rzucić.

– To nieprawda!

– Prawda, prawda. Sam widziałem i słyszałem, jak byłem mały.

– I co? Pogryzł cię ten psi duch? – zapytała Kasia podejrzliwie.

– Nie pogryzł, ale przemówił do rozumu i od tej pory byłem już grzeczny – powiedział poważnie dziadek.

– Oj, dziadku, ale ty masz wyobraźnię! – zaśmiała się Kasia.

 

***

 

Następnego dnia, zaraz po szkole, Kasia założyła swój diadem i długą sukienkę.

– Mamo, idę się pobawić do ogrodu.

– Kasiu, jesteś już za duża na takie przebieranki – powiedziała niepewnie mama. – Wiesz, że tacie się nie podoba, że ciągle udajesz królewnę. Może już czas z tym skończyć?

– Oj mamo, pozwól mi jeszcze dzisiaj. Dziadek powiedział, że trzeba ćwiczyć wyobraźnię.

– A bez sukienki nie można ćwiczyć?

– Niby można, ale jest dużo trudniej – westchnęła Kasia.

– No dobrze. To jeszcze dzisiaj możesz się bawić w tym stroju, ale powiem ci, że sąsiedzi już się z ciebie śmieją.

– Mamo, to ja lecę, bo Kuba już przyszedł – zawołała Kasia, widząc przez okno, że jej kolega stoi przed domem.

– Tylko bawcie się grzecznie w ogrodzie i nie odchodźcie nigdzie! – krzyknęła mama za wybiegającą Kasią.

 

***

 

Kuba był sąsiadem i najlepszym przyjacielem Kasi. Mieszkał w domu naprzeciwko i miał najbardziej szalone pomysły. Kasia bardzo lubiła się z nim bawić.

– Cześć, Kuba!

– Cześć. Ty znowu w tej głupiej sukience? – skrzywił się chłopak. – Nie będę więcej żadnym księciem! Ta twoja zabawa jest głupia! – zaprotestował. – Dzisiaj bawimy się w to, co ja chcę.

– A w co chcesz się bawić?

– Będziemy walczyć z zombiakami!

– Brrr – wzdrygnęła się Kasia. – Nie chcę żadnych zombiaków.

– Ha, ha, ha! Boisz się!

– Ja się niczego nie boję! – stwierdziła dumnie Kasia. – Ale jak już mamy z kimś walczyć, to może z… – Zastanawiała się przez chwilę. – Już wiem! Będziemy walczyć z Demonem!

– Z tym potwornym psem? – spytał Kuba.

– Słyszałeś o nim?

– Tata zawsze mnie nim straszy, jak jestem niegrzeczny – przyznał. – Fajnie! Zapolujemy na Demona w jego starym domu.

– Złapiemy go i damy mu nauczkę! – zawołała uradowana Kasia.

– Super!

Ruszyli w stronę płotu, odgradzającego ogród Kasi od działki, na której stał opuszczony dom. Na samym końcu, tam gdzie rosły krzaki bzu była dziura; w płocie brakowało kilku desek. To właśnie tędy Kasia z Kubą przedostawali się za ogrodzenie.

Dzieci przedarły się przez krzaki, potem przez płot i już po chwili były po drugiej stronie. Nie zauważyły jednak, że zaraz za nimi przez tę samą dziurę przeszedł czarny kocur Tosiek.

 

***

 

Dom nazywany przez Kasię pałacem był drewniany i bardzo stary. Od wielu lat nikt w nim nie mieszkał. W oknach brakowało szyb, a drzwi były otwarte. W środku stał zniszczony fotel, na którym siadała Kasia i mówiła, że to jest tron. W kącie leżał rozpruty materac z wystającymi sprężynami, a obok niego małe krzesełko bez jednej nogi.

Kasia od razu zajęła miejsce na tronie i zarządziła:

– A teraz, mój rycerzu, idź i przynieś mi głowę Demona.

– A ty co? – zdziwił się Kuba. – Mieliśmy razem polować.

– Księżniczki nie polują. Księżniczki wydają rozkazy – prychnęła.

– To ja się tak nie bawię! – zaprotestował Kuba i usiadł na materacu. Zaraz jednak podskoczył na równe nogi, kiedy wystająca sprężyna ukłuła go w pupę. – Albo bawimy się razem, albo wracam do domu.

– No dobrze – stwierdziła Kasia z rezygnacją w głosie. – Przestań dłubać w nosie, rycerzu, i znajdź sobie jakiś miecz. Idziemy na wojnę!

– Ja wcale nie dłubię w nosie! Coś mnie tylko zaswędziało – zawstydził się Kuba i dyskretnie wytarł palec o spodnie, po czym podniósł z podłogi ułamaną nogę od krzesła. – A ty czym będziesz walczyć?

– Magią! Potrafię rzucać zaklęcia i to nawet bez różdżki – odparła dumnie Kasia.

W tym momencie przez niedomknięte drzwi wślizgnął się do środka Tosiek. Gdy tylko Kasia go zobaczyła, wyciągnęła rękę w jego stronę i zaczęła głośno wypowiadać zaklęcie:

– Hokus-pokus, czary-mary, zmień się w żabę, kocie stary!

Nagle stało się coś, czego ani Kasia, ani Kuba, ani w ogóle nikt na świecie się nie spodziewał. Kot stanął na dwóch łapach, podparł się pod boki i całkiem wyraźnie powiedział:

– Czy ty przypadkiem nie przesadzasz? Jak chciałaś, żebym był kotem w butach i próbowałaś wcisnąć mi na łapy buty twojej lalki, to jakoś to zniosłem, chociaż bardzo niewygodnie mi się w nich chodziło. Potem była ta głupia czerwona czapeczka, w której miałem wyglądać jak dziewczynka z bajki. Ale jednorożec był najgorszy. Zawiązałaś tak ciasno ten róg, że o mało się nie udusiłem. A teraz chcesz mnie zmienić w żabę? I co zrobisz? Pomalujesz mnie za zielono i wrzucisz do stawu? O, nie! Stanowczo protestuję!

Kasia i Kuba wpatrywali się wytrzeszczonymi oczami w gadającego kota. Byli tak zaskoczeni, że nie mogli wydusić z siebie słowa. Kot tymczasem uśmiechnął się szelmowsko, zadowolony z efektu, jaki udało mu się wywrzeć i mówił dalej:

– Od dawna widzę, jacy jesteście nieznośni i nie pozostaje mi nic innego, jak tylko poprosić o pomoc mojego przyjaciela. Może jemu się uda zrobić z wami porządek.

Nagle boczne drzwi do komórki otworzyły się i stanął w nich…

– Demon! – Kasia i Kuba wrzasnęli jednocześnie. – Uciekajmy!

Ale było już za późno. Drzwi wejściowe do domu zatrzasnęły się z hukiem, odcinając drogę ucieczki. Przerażone dzieci wcisnęły się w kąt, kiedy stanął przed nimi ogromny pies o czarnej zmierzwionej sierści i błyszczących oczach przepełnionych wściekłością. Trzeba przyznać, że zwierz miał rzeczywiście demoniczny wygląd. 

– Łobuzy jedne! – warknął Demon i wyszczerzył imponujące kły. Szedł powoli w stronę przerażonych dzieci, a odgłos stąpania ciężkich łap, zakończonych ostrymi pazurami, odbijał się echem w pomieszczeniu. – Ładnie to tak zakradać się do cudzego domu? Ładnie to tak biednego kota męczyć? Ładnie to nie słuchać rodziców? A ty – zwrócił się do Kuby – myślisz, że nie wiem o tym, jak złośliwie połamałeś młodszemu bratu samolot i schowałeś babci sztuczną szczękę? Ja wiem wszystko!

– Nie rób nam krzywdy! – rozpłakała się Kasia.

– Nie zjadaj! – prosił Kuba roztrzęsionym głosem.

– A niby dlaczego? – zapytał Demon. – To wy chcieliście mnie złapać i dać nauczkę.

– Bo my… my… – Kasia zaczęła się jąkać. – My już nie będziemy!

– Obiecujemy – przytaknął cicho Kuba. – Tylko nas stąd wypuść!

– Wypuścić was? Chyba żartujecie? – roześmiał się Demon złowieszczo. 

– Błagam! – rozryczała się już na dobre Kasia.

– No nie wiem? – Demon zamyślił się przez chwilę, widząc, że dziewczynka wpadła w prawdziwą histerię. Usiadł na brudnej podłodze i poskrobał się tylną łapą za uchem.

– Może chociaż lekko byś ich pokąsał, za to, co musiałem wycierpieć? – wtrącił się kot.

– Wiesz, kocie, jest tylko jeden problem – odparł Demon.

– Jaki? – spytał Tosiek.

– Ja bardzo nie lubię gryźć dzieci. Jakoś mi nie smakują.

Kuba odetchnął z ulgą, słysząc te słowa. Kasia nieco się uspokoiła i otarła nos rękawem.

– To co z nimi zrobisz? – zapytał Tosiek.

– Postraszę! – Demon rozciągnął ociekający śliną pysk w szerokim uśmiechu, prezentując dwa rzędy ostrych kłów – Wrrrrrrr… Auuuuuuu! – warknął i zawył tak głośno, że aż drzwi się otworzyły.

Kasia i Kuba, widząc drogę ucieczki, wzięli nogi za pas i zmykali w popłochu. W kącie izby został jedynie złoty diadem z rubinami zgubiony przez królewnę.

– Na starość robisz się sentymentalny – westchnął kot z wyrzutem i zwinnie wskoczył na fotel. Okręcił się w kółko kilka razy i położył wygodnie. – Myślisz, że to coś pomoże? – mruknął.

– Zawsze pomaga. Przecież właśnie od tego tu jestem, mój druhu. Po to rodzice straszą mną dzieci. Mam straszyć – zaśmiał się Demon. 

– Tak zupełnie bez gryzienia i zjadania?

– Dajmy im szansę. Jak się nie poprawią, to…

– Nie mów nic więcej. Jestem zmęczony, muszę się przespać – ziewnął Tosiek.

– Niech ci się przyśnią tęczowe jednorożce – mruknął Demon i sam ułożył się wygodnie na starym materacu.

 

***

 

– Nie jesteś już księżniczką? – zapytał dziadek kilka dni później, kiedy zauważył, że Kasia przestała zakładać ulubioną długą sukienkę i większość czasu spędzała w swoim pokoju.

– Nie – odparła ponuro.

– A kim teraz jesteś?

– Normalną dziewczynką.

– Bardzo się cieszę. A czy to przypadkiem nie jest nudne?

– Bardzo nudne. Ale wolę już nic nie wymyślać, bo… – Kasia rozejrzała się niepewnie dookoła.

– Bo co?

– Bo… bo boję się Demona – wyszeptała.

– Jeśli będziesz grzeczna i nie będziesz się bawić tam, gdzie nie wolno, to nie masz się czego bać – pocieszył dziadek. – Masz zamiar siedzieć cały czas w domu? Wydaje mi się, że widziałem Kubę przed domem. Może wyjdziesz się z nim pobawić?

– Chyba nie… A właściwie… 

 

***

 

Kiedy Kasia wyszła, przez uchylone okno wślizgnął się do pokoju Tosiek. Wskoczył na łóżko, przez chwilę spacerował między różowymi poduszkami i pluszakami. Lubił to miejsce. W końcu położył się, ziewnął, przeciągnął leniwie, po czym zwinął się w kłębek i zasnął. A potem śniły mu się tęczowe jednorożce…

 

 

Koniec

Komentarze

Mnie się podobało. Sympatyczne. Bajkowe i faktycznie chyba głównie dla dzieciaków. Przeczytam moim bratanicom (4 i 10 lat), niech też się zapoznają z portalem :)  

ninedin.home.blog

Przyjemne opowiadanie dla dzieciaków. Przeczytam bratankowi. :)

 

Bardzo dobre. Miejscami się nieźle uśmiałem. Fajnie napisane, w dobrym rytmie. 

 

Fajne, sympatyczne i jak na bajkę przystało z morałem. :) Podobało mi się. Przeczytałam na głos córce, ale pewnie niewiele zrozumiała, bo ma nieco ponad rok, ale przynajmniej spełniłam rodzicielski obowiązek. ;)

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

Sympatyczny tekst, raczej dla młodszych czytelników. Niby lekka historyjka, ale porusza ważny problem, związany z dorastaniem dzieci i przechodzeniem od marzeń do rzeczywistości. Początkowo myślałam, że tytułowy “pies z kotem” odnosi się do relacji ojca i córki. Pamiętam z Twoich wcześniejszych tekstów, że problemy rodzinne pojawiały się w nich często. W tym opowiadaniu też widzę nawiązanie do tej tematyki. Mam wątpliwości, czy zdjęcie korony przez Kasię wpłynie na zachowanie ojca.

Ninedin, cieszę się, że ci się podobało i mam nadzieję, że bratanicom również przypadnie do gustu, chociaż dinozaury są pewnie bezkonkurencyjne. :D

 

Dzięki, Saro. Miło będzie poznać opinię bratanka. ;)

 

Cichy, jeśli znalazłeś jakieś śmieszne fragmenty, to ja również się cieszę. :)

 

Morgiano, dzięki twojej córce grono czytelników nieustannie się powiększa. Dzięki. :D

 

Ando, to rzeczywiście tekst dla młodszych czytelników. W pierwotnej wersji był wysłany na konkurs Biedronki. A te problemy rodzinne, to wychodzą tak jakoś zupełnie niezależnie ode mnie. :)

Kasia może w końcu zrozumiała, że do uruchomienia wyobraźni nie jest potrzebna korona, a tatuś jest szczęśliwy, bo dziecko “znormalniało”. Znaczy wilk syty i owca cała. :)

 

 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Przeczytałam ze średnim entuzjazmem, no bo co tu dużo mówić – z tego rodzaju bajek wyrosłam dziesiątki lat temu. W dodatku nie dowiem się, czy historyjka spodobałaby się dzieciom, bo nie mam na kim tego sprawdzić.

 

mruk­nął Demon i sam wy­ło­żył się na sta­rym ma­te­ra­cu. –> …mruk­nął Demon i sam po­ło­żył/ ułożył się na sta­rym ma­te­ra­cu.

Za SJP PWN: wyłożyć się 1. pot. «przewrócić się» 2. pot. «nie zdać egzaminu» 3. «o zbożu: pochylić się, zwykle wskutek złych warunków atmosferycznych»

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

O, i komentarz się nie dodał… próbuję jeszcze raz…

 

Bardzo sympatyczny tekścik, może głównie dla dzieciaczków, ale mi też się bardzo dobrze czytało. Powodzenia w konkursie, a ode mnie biblioteczny kliczek :)

 

Reg, zaznaczyłam we wstępie, że tekst nie dla wszystkich. Jak na razie, to raczej wszyscy czytają go dzieciakom. :)

A może jednak obudzisz w sobie uśpionego dzieciaka. ;)

W sumie, to czułam, że z tym “wyłożeniem się” jest coś nie tak. Dzięki za potwierdzenie.

 

Katiu, dzięki serdeczne za kliczka i cieszę się, że tekst ci się spodobał. :)

 

I dzięki wszystkim, którzy zgłosili bajkę do Biblioteki! :)

 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

A może jednak obudzisz w sobie uśpionego dzieciaka. ;)

Nic z tego, AQQ! Owszem, kiedyś, bardzo dawno temu, zdarzyło mi się przez kilka lat być dzieckiem, ale to se ne vrati. Teraz mogę już tylko zdziecinnieć. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zamiast kropka.

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Dzięki, Gravel. Wypisz, wymaluj Tosiek. :)

Czy aby nie za ciasna ta czapeczka? ;D

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

.

 

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

 

 

Byłam tu. Iluzja ;)

Cieniu, dzięki za kropka. Iluzjo, dzięki za kota w firance. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Irytująca smarkula. Zastanawiałam się, ile ma lat. Ochlapanie rodziny rosołem wskazywałoby na przedszkole, a tu już do szkoły chodzi. I nawet ma kolegę wystarczająco dorosłego, żeby powiedzieć, że sukienka jest głupia. Żeby w ogóle wypowiadać się o babskich ciuchach i zwracać na nie uwagę…

Zwierzaki o wiele ciekawsze od dziewczynki.

Dom, który Kasia nazywała pałacem, był drewniany i bardzo stary. Od wielu lat nikt w nim nie mieszkał. W oknach brakowało szyb, a drzwi były otwarte. W środku stał zniszczony fotel, na którym siadała Kasia i mówiła, że to jest tron. W kącie leżał rozpruty materac, z którego wystawały sprężyny, a obok niego małe krzesełko bez jednej nogi.

Zwróć uwagę na którozę. To nie jedyny taki fragment.

Babska logika rządzi!

Finklo, smarkula rzeczywiście irytująca, bo taka właśnie miała być. Wiek oceniam na mniej więcej pierwszą klasę podstawówki (mój syn miał taką kumpelę:D ) – moment, kiedy dziecko wychodzi z przedszkola i wciąż chce się bawić.

Fajnie, że przynajmniej zwierzaki ciekawsze i mniej irytujące. ;)

Któroza poprawiona. Dzięki za zwrócenie uwagi.

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Hmmm. I takich młodych ludzi nikt nie pilnuje, kiedy się bawią poza domem?

Babska logika rządzi!

Może to inne czasy? :P

Poza tym wieś, a doskonale wiem, że na wsi to raczej normalne. Przynajmniej tam gdzie mieszkałam.

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Aaaa, chyba że wieś…

Babska logika rządzi!

Serio, widzę ogromną różnię. W mieście zupełnie inaczej podchodzi się do pewnych spraw. Teraz wszyscy się trzęsą o dzieci. Jak ja byłam mała, to nikt mnie nie pilnował.

Na wsi, jeśli dziecko bawi się koło domu, a obok nie ma żadnej ruchliwej ulicy, to wszystko jest okej.

 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Wiesz, jakoś te faktury ojca miejsko zabrzmiały.

Babska logika rządzi!

Myślisz, że na wsi ludzie tylko w polu popylają? ;P

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Nic takiego nie napisałam. Ale prowadzenie firmy (czy też: pozarolniczej działalności gospodarczej) kojarzy mi się miejsko.

Może ujmijmy to tak: Ludzie w polu popylają tylko na wsi. ;-)

Babska logika rządzi!

A wiesz, że w granicach administracyjnych miast też trafiają się jakieś pola, na których popylają ludzie? :D

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Eeee, jeśli są pola, to nie ma miasta. ;-)

Babska logika rządzi!

Eeee, to tak jakby na wsi ludzie nie prowadzili biznesów. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Czyli jestem konsekwentna w swoim postrzeganiu świata. Pola => wieś. Biznes => miasto. ;-)

Babska logika rządzi!

Eeeee, po prostu świat stanął na głowie :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Fajne (copyright By Anet)!

Lubię bajki :). Poczytałbym dzieciom, ale moje za duże już są. Wydaje mi się, że współczesnym dzieciakom bardzo ta opowiastka powinna pasować!

I parę drobiażdżków:

– “chwycił Kasię za ramię i podciągnął do góry” – coś mi tu nie pasi – Herakles jaki czy co? gdyby wziął za dwa ramiona, to ok, ale za jedno?;

– “nich ją tata” – literóweczka;

– “a odgłos ciężkich łap” – łapy same z siebie odgłosów nie wydają; “stąpania” może?;

– “schowałeś babci sztuczną szczękę.” – to jest pytanie, to czemu kończy się kropką?;

– “Kuba odetchnęli z ulgą” – coś się sypnęło;

– “złoty diadem z rubinem” – a na początku było wiele rubinów?

 

Bardzo przyjemna lektura :)!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Sympatyczna bajeczka. Główna bohaterka okrutnie irytująca – a to chyba dobrze, bo tak ją wykreowałaś :) pomysł z psem fajny, troszkę może mi zgrzytnął czasem jakiś dialog, wydawał się zbyt “pisany”. Ale generalnie fajna opowiastka, od razu skojarzyła mi się z wakacjami u kuzyna na wsi, gdzie też za płotem była taka trochę straszna chata z więcej niż straszną sąsiadką, tylko psa nie miała.

Cieszę się, Staruchu, że ten Twój wewnętrzny dzieciak wciąż ma się dobrze i spodobała mu się opowiastka. :)

Może kiedyś wnukom poczytasz. ;)

Popraweczki wprowadziłam, dziękuję! Ramię jednak zostawiłam, bo widzę to właśnie tak, że tata podchodzi, chwyta dziewczynkę za rękę (ramię) i podciąga ją do góry.

 

NIr, dzięki za odwiedziny. Może rzeczywiście coś z tymi dialogami nie tak, bo były poprawiane z poprzedniej wersji tego opowiadania. 

A wredna sąsiadka czasem bywa gorsza od wściekłego psa, więc zapewne wczułaś się w tekst. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Mnie się bajeczka podobała, przetestuję jeszcze na dzieciakach znajomych. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki, Irko. :)

Fajnie, że ktoś jeszcze będzie miał okazję zapoznać się z tą bajeczką. 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Drakaina wpadła na genialny pomysł, żeby zamieszczać pod tekstem biblioteczne wierszyki Użytkowników.

Kimkolwiek jesteście, Użytkownicy, bardzo dziękuję i doceniam pomysł. :D

 

Pewnego dnia dorosnę

A wtedy jednorożce

Pójdą pod łóżko w suchy, zakurzony mrok

 

Kiedyś duży już będę 

I żołnierzyki pędem 

Ruszą czwórkami na strych, wyrównując krok

 

Auta się zatrzymają

Z rajdu już nie wracając

Po kredą na dywanie kreślonych szosach

 

Stać nie będę na murach 

Zamku króla Artura 

Bo to nie pałac tylko drewniana szopa 

 

Lecz jeszcze nie nadszedł ten dziwny czas 

Co wyobraźnię przepędzi precz z nas

Nie chcę potworów spod łóżka zabić 

Wolę się z nimi fajnie pobawić 

 

 

(czyli AQQ do biblioteki stuku-puku) 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Taka prawie przyjemna i prawie ciepła bajka.

Prawie, bo jednak agresja taty burzy sielankowość całego show.

Demon zrobił swoją robotę, ale to kot był najbarwniejszy w tym opowiadaniu.

Tylko ta agresja taty, tak silnie zarysowana, że tylko czekałem aż matkę zdzieli, a Demon stanie w obronie rodziny, no ale opowiadanie odeszło od tego wątku w inną stronę, niż się spodziewałem i teraz nie wiem co o nim myśleć. Napisane dobrze i sprawnie, nie ma czego się czepiać.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Wiesz, Mytrixie, ja myślę, że każda bajka powinna zawierać troszkę brutalności. Wszak życie nie jest tak kolorowe, jakby się wydawało, a jednorożce coraz trudniej spotkać. :)

Jeśli wyszło choć trochę ciepło, to cieszę się bardzo. Dzięki!

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Baśnie były brutalne, pewnie, mi zabrakło chyba pociągnięcia wątku brutalności, ale to tylko takie widzimisię :-) Fajny tekst.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Bajka o tym, jak nie wychowywać dzieci. ;) Zwierzęta bardzo sympatyczne, dzieci jak typowe dzieci, ale z dorosłymi to chciałabym poważnie porozmawiać o ich podejściu do wychowania. :D Co nie zmienia faktu, że lektura była przyjemna.

Nie szukałam baboli jakoś specjalnie, ale w oko wpadło mi to:

Drzwi wejściowe do domu zatrzasnęły się z hukiem odcinając drogę ucieczki.

Dodaj przecinek przed “odcinając”.

tylko chwycił Kasię za ramię i podciągnął do góry, aż się jej diadem, zsunął na czoło.

Przecinek po “diadem” jest niepotrzebny.

Bajka o tym, jak nie wychowywać dzieci. ;)

Pewnie dorośli nie nadają się do wychowywania dzieci. Zwierzęta robią to znacznie lepiej. ;)

 

Cieszę się, że uznałaś lekturę za przyjemną.

Babolki poprawione. Dzięki!

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Przeczytane. Żwawa narracja. W sam raz dla dzieci.

Nigdy się nie poddawać

Dzięki, Zielonko. 

Żwawa, powiadasz? Miło mi bardzo. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Co tu dużo pisać, idealne dla dzieciaków :) czekam AQQ na kolejne opowiadania!

Szukam pracy w Łodzi?

Najbardziej spodobała mi się akcja w starym domu, z lekka tajemnicza oraz zabawna. Przyjemnie opisałaś relacje Tośka z Demonem. Na pewno przeczytam Twoją bajkę synkowi (lubi koty smiley).

 

Powodzenia w konkursie smiley

Mattpl, Monique, dzięki za odwiedziny i opinię. :)

Cieszę się, że grono najmłodszych czytelników tej bajki wciąż rośnie!

 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Bajka i reality równocześnie. W trakcie czytania zastanawiałam się, dla kogo mogłaby być. Chyba do dziesięciu lat. 

Podobały mi się poszczególne sceny, ich kolejność, a najbardziej rozmowa Demona z Tośkiem i interakcja z dziewczynką! Dobrze zbudowana opowieść,  tej umiejętności – zazdraszczam:)

Ps. Wreszcie odblokował mi się dostęp do dysku, przy tym słabym łączu, i mogłam wstawić komentarz.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum, ja również obstawiam wiek czytelnika na około dziesięć lat.

Kurczę, nie wiem jak to jest, że jak wydaje mi się, że napisałam dzieło życia, to wszyscy kręcą nosem, a jak wstawiam napisaną na kolanie bajkę, to dostaję komentarze w stylu: Dobrze zbudowana opowieść,  tej umiejętności – zazdraszczam:). Trzeba chyba się przerzucić na wiersze i bajkopisanie. XD

Cieszę się, że udało ci się wstawić komentarz. Dziękuję!

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Ciekawe, że przez wiele lat to właśnie strach najbardziej motywował do bycia grzecznym :) jak w bajce o krawcu, który miał obcinać palce dzieciom. które wpychają je do ust. Tekst faktycznie jest bajkowy, napisany przystępnym językiem. Tylko kota szkoda…

A paluszki na podłodze? :D Myślę, że ten strach wciąż działa, ale osobiste doświadczenie, to najlepszy nauczyciel. Dzięki, Fladrifie. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Bardzo przyjemny tekst z fajnym morałem. Podobało mi się.

Dzięki, Zygfrydzie. Bardzo mi miło. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Bajka! ^^

 Na środku stołu, w wazonie z grubego szkła, tkwiły gałązki bzu,

Jesteś pewna, że "tkwiły"?

 zapach, przypominający

Nie rozdzielałabym tego. Można, ale.

 zalała stół i zaczęła ściekać mu na spodnie

Stołowi? ;)

 Kaśkę znowu nosi!

Ritalin rozwiąże wszystkie jego problemy. Ech. Koniec dygresji.

 Stanowczo stwierdził tata.

Tata nie stwierdził, bo stwierdza się fakt. Poza tym – to nie brzmi.

 Cierpliwość taty była na wyczerpaniu.

Gadali o polityce, co? ;)

 – Oj, bo Demon przyjdzie i cię zje. – Pogroził Kasi palcem.

– Wcześniej ja jej tyłek spiorę! – warknął tata

Uważaj na format dialogów.

 prawda tato?

Prawda, tato? (Ja nie chciałam. Chyba jestem dziwna…)

 Nie widzicie co ona wyprawia? A wczoraj co było?

Nie widzicie, co ona wyprawia? A wczoraj, co było?

 Pokreśliła wszystkie moje faktury

Chciałabym to zobaczyć… :D

 Nadąsała się. (…) Dziadek uśmiechnął się.

Powtórzona struktura.

 Oj dziadku

Oj, dziadku. Nagle dziecko wydało mi się jakieś stare.

powiedziała niepewnie mama

Dlaczego niepewnie?

 To jeszcze dzisiaj możesz się bawić w tym stroju, ale powiem ci, że sąsiedzi już się z ciebie śmieją.

Trochę to nienaturalne.

 płotu, odgradzającego

Tu można bez przecinka, bo odgradzanie jest dość mocno powiązane z płotem.

 Na samym końcu, tam gdzie rosły krzaki bzu była dziura

Wtrącenie: Na samym końcu, tam gdzie rosły krzaki bzu, była dziura.

 To właśnie tędy, Kasia

Tu bez przecinka – "to właśnie tędy" w oderwaniu od reszty nie ma sensu.

 zaraz za nimi, przez

Bez przecinka.

stwierdziła dumnie.

Znowu to "stwierdziła"…

 zmień się w żabę kocie stary

Zmień się w żabę, kocie stary.

 Jak chciałaś żebym

Jak chciałaś, żebym.

wyglądać, jak

Bez przecinka.

 O nie!

O, nie!

 widzę jacy jesteście nieznośni

Widzę, jacy jesteście nieznośni. Nie przesadzajmy…

 Nagle, boczne drzwi

Przecinek zbędny.

 Trzeba przyznać, że zwierz miał rzeczywiście demoniczny wygląd.

Już to pokazałaś – komentarz wyrywa z zawieszenia niewiary.

 No nie wiem

No, nie wiem.

 za to co musiałem

Za to, co musiałem.

 

No, ej, to ma być bajka? Żadnych marzeń, głupie bachory? Chyba nieźle Ci jakieś nieletnie dranie nadojadły. Całość jakaś taka skrótowa, na odczepnego, a smrodek dydaktyczny wierci w nosie. Wątpię, czy spodobałaby się dzieciom, bo przypomina raczej naśladownictwo sposobu, w jaki dzieci piszą. Włącznie ze sposobem widzenia przez nie (niektóre) dorosłych, czy może ze sposobem, w jaki dorośli myślą, że dzieci ich widzą.

 Kasia może w końcu zrozumiała, że do uruchomienia wyobraźni nie jest potrzebna korona

Ale wyraźnie piszesz, że zrezygnowała z wyobraźni w ogóle:

Ale wolę już nic nie wymyślać, bo…

To jak?

 moment, kiedy dziecko wychodzi z przedszkola i wciąż chce się bawić.

Ojej, chce się bawić. Naćpać bachora! Ale serio, na mnie Kasia zrobiła wrażenie raczej dziecka zaniedbanego, samotnego i usiłującego zwrócić na siebie uwagę dorosłych (a nie bardzo umiejącego się bawić z innymi dziećmi).

 każda bajka powinna zawierać troszkę brutalności

Bo powinna! Ktoś tego smoka musi pokonać, nie? I musi mieć po temu powód.

 Bajka o tym, jak nie wychowywać dzieci. ;)

O, tak.

 jak wstawiam napisaną na kolanie bajkę, to dostaję komentarze w stylu: Dobrze zbudowana opowieść, tej umiejętności – zazdraszczam:).

Nie ode mnie :P (Prawdziwa sztuka obroni się sama – ale nie przede mną!)

 Ciekawe, że przez wiele lat to właśnie strach najbardziej motywował do bycia grzecznym

Zależy, kogo ;)

 

Żeby nie kończyć na kręceniu nosem:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No, i to się nazywa porządny Tarninowy komentarz :D

 

Żeby nie kończyć na kręceniu nosem:

Ależ kręć, kręć! A kicia słodziak :D

Nie ode mnie :P (Prawdziwa sztuka obroni się sama – ale nie przede mną!)

Nawet nie próbuję się bronić. :)

Ojej, chce się bawić. Naćpać bachora! Ale serio, na mnie Kasia zrobiła wrażenie raczej dziecka zaniedbanego, samotnego i usiłującego zwrócić na siebie uwagę dorosłych (a nie bardzo umiejącego się bawić z innymi dziećmi).

W dzisiejszych czasach coraz więcej takich dzieciaków.

Ale wyraźnie piszesz, że zrezygnowała z wyobraźni w ogóle:

Ale wolę już nic nie wymyślać, bo…

To jak?

Ale później mówi:

– Chyba nie… A właściwie… 

Chyba nieźle Ci jakieś nieletnie dranie nadojadły.

Oj tam, tak sobie czasem obserwuję dzieciaki. Może pewne zachowania nieco przerysowane, ale nie zdupywzięte. :)

Wątpię, czy spodobałaby się dzieciom, bo przypomina raczej naśladownictwo sposobu, w jaki dzieci piszą.

Mój syn (9 lat) wysłuchał i nawet mu się spodobała. :P

Przecinki powstawiam pewnie już po ogłoszeniu wyników. Dzięki za łapankę. 

 

Tarnina po łapance u AQQ XD

 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

W dzisiejszych czasach coraz więcej takich dzieciaków.

Ano, niestety.

Oj tam, tak sobie czasem obserwuję dzieciaki. Może pewne zachowania nieco przerysowane, ale nie zdupywzięte. :)

Nie, ale skrótowi są właśnie rodzice.

Tarnina po łapance u AQQ XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dzięęęęęki <3

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Fantastyka – jest

Wykorzystanie hasła konkursowego – całkiem zgrabnie to wyszło :)

 

AQQ – wyszła Ci całkiem niezła i całkiem ciekawa bajka. Co prawda zabrakło tego “czegoś”, by dostać się do finałowej piątki, ale poradziłaś sobie dobrze. Jeśli chodzi o rodzinkę, to od samego początku całą moją sympatię zgarnął kot :) No, jeszcze dziadek był sympatyczny. Ale Kasia ze swoim przebieraniem zwierzaka, tata wrzeszczący za to, że dziewczynka przewróciła wazon… dżizas :D

– Nie będę jadła rosołu! – zaprotestowała Kasia. – Wolę pomidorową.

Sprytna mama dodałaby do rosołu nieco koncentratu, haha ;) Trza mieć swoje sztuczki ;)

Ale to tak na marginesie :P

 

Podobał mi się sposób, w jaki “weszłaś” w skórę małej, niezbyt grzecznej dziewczynki, chociaż też miałam spory problem, żeby ją jakoś wiekowo zaklasyfikować.

Bardzo, bardzo urzekła mnie ta scena:

Jedli w milczeniu. Kasia smętnie odgarniała makaron, jakby z nadzieją, że pod jego warstwą znajdzie jednak pomidorową. Kiedy upewniła się, że to niemożliwe, zaczęła wyławiać z zupy pietruszkę i dekorować nią brzeg talerza. Zadowolona ze swojego dzieła chciała sprawdzić, czy fale wywołane paćkaniem łyżką o powierzchnię zupy zdołają zmyć pietruszkę z powrotem. Zdołały.

Mistrzostwo! Już sobie wyobrażam mojego młodego za kilka lat :D

 

Fajny miałaś też pomysł na relację Tośka z Demonem :) Lubię takie kocio-psie przyjaźnie, jakoś tak ciepło się na sercu robi. 

 

Napisane sprawnie, chociaż gdzieś jest o przecinek za dużo, gdzieś za mało, no i zwróć uwagę na powtórzenia, bo się zdarzają (może nie są jakieś straszliwe, ale to taka rada na przyszłość ;P), np tutaj:

Ruszyli w stronę płotu, odgradzającego ogród (bardzo bliskoznaczne słowo, ogrodzenie i ogród mają chyba tę samą etymologię ;)) Kasi od działki, na której stał opuszczony dom. Na samym końcu, tam gdzie rosły krzaki bzu była dziura; w płocie brakowało kilku desek. To właśnie tędy Kasia z Kubą przedostawali się za ogrodzenie.

Dzieci przedarły się przez krzaki, potem przez płot i już po chwili były po drugiej stronie. Nie zauważyły jednak, że zaraz za nimi przez tę samą dziurę przeszedł czarny kocur Tosiek.

 

Podsumowując – przyjemna opowiastka (ale na opkowego tatę to mam ochotę nakrzyczeć, jakoś w swoje “stanowczości” jest wkurzający :D), widać, że dobrze się czujesz w takich klimatach.

 

Dziękuję za udział w konkursie!

Iluzjo, bardzo dziękuję za komentarz i cieszę się, że opowiastka przypadła ci do gustu, choć zabrakło w niej tego “czegoś” :)

Kasia “powstała” w wyniku obserwacji dzieciaków w rodzinie oraz sąsiedztwie. Pewne jej zachowania są odzwierciedleniem tego, czego sama byłam świadkiem. Tak przy okazji to również ma coś ze mnie, bo ja do tej pory wyławiam pietruszkę z zupy XD

A rodzinka jak rodzinka. Nie udawajmy, że wszyscy są idealni ;)

Fajnie, że spodobała ci się relacja Tośka i Demona. Miałam kiedyś psa i kota, które żyły ze sobą w idealnej harmonii i wiem, że wbrew powiedzeniu jest to jest możliwe.

Dziękuję za zorganizowanie fajnego konkursu!

 

 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

 Niby przyjemna bajka, ale mam z nią parę problemów. Widać, że targetem jest naprawdę młody czytelnik, który zapewne wysłucha przeczytanej przez rodzica bajeczki raczej bezrefleksyjnie. Czy wyciągnie z niej jakiś morał? Cóż, morał niby jest… Zawsze słuchaj rodziców i zrezygnuj dla nich ze swoich marzeń i zainteresowań, bo jak nie, to zje cię ogar piekielny ;)

I to jest właśnie pierwszy problem, jaki mam z tym tekstem.

Drugim – i największym – minusem tekstu jest naprawdę irytująca główna bohaterka. Już wcześniej paru komentujących o tym wspominało; szczególnie zgadzam się z Finklą: Kasia jest po prostu zbyt niedojrzała jak na swój wiek, jej zachowanie jest bardzo dziecinne, infantylne. Tak, wiem, jest dzieckiem. Ale nie zmienia to faktu, że gdyby była moim dzieckiem, to prawdopodobnie sama zamknęłabym ją w tym nawiedzonym domu i przyniosła pieskowi kawałek szynki za rozprawienie się z gówniakiem ;D

Od strony technicznej: jest okej, ale bez fajerwerków. No tak, forma bajki wymusza pewne uproszczenia, więc nie uznaję tego za zbyt poważny minus; czytało się płynnie, ale moim zdaniem język jest dość przezroczysty.

Wykorzystanie hasła konkursowego: yes

 

Dzięki za udział w konkursie.

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Gravel, odnośnie do pierwszego zarzutu, to chciałam zawrzeć tutaj pewną przestrogę. Wcale nie namawiam do rezygnowania z marzeń.

Drugim – i największym – minusem tekstu jest naprawdę irytująca główna bohaterka.

Hmmm… czy bohaterowie powinni zawsze być idealni i cukierkowi? Nie spotkałaś nigdy irytującego dzieciaka? ;) Ważne, że Kasia wzbudza emocje, nawet negatywne. Sama widzisz, jaka byłaby Twoja reakcja! xD

Tak, miało być napisane prostym językiem, zrozumiałym dla dzieciaków. Tak jak pisałam w przedmowie, bajkę miałam gotową i jedynie nieco ją przerobiłam. Gdybym pisała konkretnie pod konkurs wyszłoby zupełnie coś innego. Może lepszego?

Dzięki za komentarz i zorganizowanie fajnego konkursu. :)

 

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Fajnie, że sympatyczne :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Nowa Fantastyka