- Opowiadanie: yavin - Visceria

Visceria

Dyżurni:

regulatorzy, adamkb, homar, vyzart

Oceny

Visceria

Niektóre światy są obscenicznie piękne. Przywódcy są kompetentni i rozsądni, miasta lśniące tak jasno, że bez filtra lepiej nie patrzeć, nie ma konieczności mordowania czy okradania kogokolwiek kto nie jest zielony i brzydki. Poniedziałek oficjalnie wykluczono spośród dni tygodnia.

 

Niektóre światy już tylko były piękne – zamieszkujący je ludzie i nieludzie z nostalgią wspominają swoją złotą erę, kiedy trawa była zieleńsza, słońce jaśniejsze, a piwo nie smakowało jak pomyje.

 

Na szczęście Visceria zawsze była brzydka i obłąkana. 

 

Rządzą tu Cywilizacje – imperia zajmujące po pół świata każde – a jest ich od pięciu do ośmiu, zależy kto liczy. Panuje w nich powszechny ekstremizm, represje wobec wszystkich stworzeń odstających od szablonu idealnego obywatela i podatki obdzierające kości z mięsa kiedy już skończą opróżniać kieszenie z pieniędzy.

Imperia są za wielkie żeby upaść. Zagrażają im tylko one same.

Nie dość że oni zagrażają nam, to jeszcze my zagrażamy im? No oczywiście, że ruszamy na wojnę!

 

Wojna trwa odkąd historia pamięta i potrwa dłużej niż prorok dorzuci okiem. Cywilizacje nie odróżniają wyrazów niezadowolenia od wojny na wyniszczenie, więc typowe preteksty pogromów to źle zaparzona herbata na posiedzeniu czy uszkodzenie wąsów generalissimusa. Każde imperium ma kompletnie inną wizję idealnego świata i szczerze nienawidzi pozostałych, ale zgadzają się w jednym:

Jeśli ktoś ma inne zdanie, to trzeba go bombardować tak długo, aż je zmieni!

 

Cywilizacje roszczą sobie prawa do każdego mniej zdezelowanego kawałka Viscerii – wszelki opór rychło pada pod ich podkutym buciorem, każde złoże zasobów zostaje wyssane i przemielone w lasach kominów na więcej machin wojennych i kolejne lśniące monumenty górujące nad prostym obywatelem.

 

Molochom wystarcza ludzi, stali i ropy by kręcić młynkiem wojny bez końca i uciszyć każdego naiwnego agitatora z nadzieją na choćby zarysowanie im lakieru.

Wojna lądowa toczy się na gnijące okopy i warczące tanki – ale to niedopowiedzenie. Pomija wszystkie te kuloodporne zbroje płytowe, strzelby pełne gwoździ, spalinowe golemy, patelnie i wentylatory do gazów bojowych. Elitarni żołnierze robią rzeczy niemożliwe – rozbrajają czołgi łomami, machają ostrzami rozgrzanymi do białości, strzelają uranowymi kulami z gnatów łamiących kości odrzutem i trafiają cel w dokładnie tę rzęsę, w którą mierzyli. Armaty czubkami luf rysują chmury a dymem zmieniają jutrzejszą pogodę. Szkoda nawet wymieniać co potrafią militarni okultyści. Najwięcej dzieje się na niebie, gdzie samoloty wyglądają jak skrzydlate hot rody ze śmigłami a sterowce jak okręty wojenne z rakietami w rzyci i biją tak mocno jak one. To wszystko ma każda z Cywilizacji. Każda ma też całą talię asów rozmieszczonych po swoich kilkudziesięciu rękawach.

 

Opracowano nawet nowe, bardziej grząskie i dogodniejsze dla infekcji błoto okopowe i nikt właściwie nie pamięta dlaczego.

 

Molochy napędza ropa i prąd. Świat szatkują ich sieci monstrualnych kolei, kabli i rurociągów. Technika w Viscerii kroczy zygzakiem, ale do przodu – metalurdzy wynajdują coraz dziwniejsze stopy metali, konstruktorzy skręcają myślące maszyny różnicowe, ktoś gdzieś wzbogaca uran do pierwszego w historii reaktora. Lekarze są coraz lepsi na takich polach, jak przedłużanie życia dygnitarzy, zwiększanie czystości rasowej narodu czy tworzenie straszydeł z krwi i kości na które sami boją się spojrzeć. Alchemia w Viscerii to działająca nauka – cuchnący siarką alchemicy w ciężkich kombinezonach zaglądają pod spódnicę rzeczywistości i dzięki temu co tam zobaczą syntezują gazy lżejsze od próżni, zakrzepłą błyskawicę i całe masy raczej nudnych ale bardzo użytecznych płynów i proszków. Visceria kroczy do przodu. W pośpiechu, zanim wszystko wybuchnie!

Cały ten rozwój, naturalnie, napędzany łzami, potem i krwią proletariuszy, często dosłownie.

 

Po raz pierwszy od zawsze cywilizacja może bić się na gołe klaty z naturą. To dla niej okazja żeby odgryźć się za tysiąclecia maltretowania plagami, żywiołami i łańcuchem pokarmowym. Przyroda nieustannie i aktywnie próbuje wybić wszystko co po niej pełza, a w procesie jak najbardziej uprzykrzyć im życie. Visceria to w większości pustynie czerwone od żaru, ujemnie wilgotne stepy, góry skute lodem twardszym niż granit pod nim i pustkowia zasłonięte toksycznym popiołem. Deszcze wrzątku to pół biedy, bo jutrzejszym opadem mogą być kowadła. Rzeźbą terenu nazywa się tutaj ułożenie kraterów, klifów, przepaści i lewitujących wysp, cały czas pogarszane przez nadpobudliwą tektonikę. Świat odkształca się i zmienia jak żywy. A to dopiero jego martwa część.

 

Mimo powyższych warunków panujących w dwóch trzecich Viscerii, w jej pozostałej części puszcze są olbrzymie i gęste. Cała ich zawartość z mchem włącznie próbuje się wzajemnie pożreć i nie czeka aż jedzenie zdąży umrzeć. Jako miejsca w większości nieskalane cywilizacją, lasy są pełne upiorów, strzyg, ludożerczych wróżek i obłąkanych pogańskich sekt nienawidzących narodów przemysłowych za dalsze kaleczenie i tak chorego świata.

 

W morzach jest dużo gorzej, dlatego kaszaloty nauczyły się latać.

 

Niektórzy nie znaleźli dla siebie przytulnego reżimu i wpadli na pomysł życia tam, gdzie podatek nie sięga, czyli tam gdzie można znaleźć tylko resztki po dawnej eksploatacji i przyczynę swojego zgonu. Ludzie w tych miejscach dzielą się na kanalie, szaleńców i desperatów. Czasem jakiejś frakcji przedsiębiorczych ocalałych udaje się zbudować cokolwiek więcej niż liche państewko z granicami zaznaczonymi kredą, a nawet osiągnąć stały rozwój gospodarczy.

Wtedy otrzymują imperialne wyrazy niezadowolenia.

 

To wszystko razem składa się na normalną część Viscerii.

 

Jest jeszcze magia. Siła absurdu, tak gęstego i namacalnego, że można nim smarować łożyska. Magia nie czeka aż ubrany w kolorowe prześcieradło mędrzec wypowie formułkę – sama wprasza się w rzeczywistość. Ona z materią wzajemnie skaczą sobie do gardeł i plują na swoje zasady. Tam gdzie do świata wleją się czary spoiwa rzeczywistości puszczają, a sens i logika tracą jurysdykcję. Magia zostawia po sobie na wpół roztopione szczątki, amalgamat istniejących struktur z niemożliwymi kształtami i klątwy które nie zejdą przez kilka stuleci. Zainspirowało to nawet nowy odłam artystów – nazwali siebie surrealistami.

 

Śmiertelnikom udało się znaleźć sposoby na użycie magii do własnych celów, ale każdy poczytalny okultysta nawet nie będzie udawał, że ją rozumie. Zrzeszeni w różne kółka i kościoły szaleńcy regularnie wykorzystują niepotrzebnie obskurne lochy i piwnice by przywoływać rozmaite diabły i fantomy raniące samą brzydotą, a każde szanujące się państwo ma na swoich usługach potężną organizację czarodziejów bawiących się podszewką wszechświata.

 

Nie wiadomo nawet, czy opatrzności wolno ufać. Każdy widzi ją inaczej, niektórzy twierdzą że nie istnieje.

 

Oto Visceria.

 

A poniedziałek zdarza się regularnie, co tydzień.

 

Koniec

Komentarze

Ogółem specjalnego moim zdanie, ale ostatni zdanie bardzo zabawne :)

Yavinie, przedstawiłeś dość osobliwą wizję Viscerii, osobliwą na tyle, że moja zdolność pojmowania tego, co czytam, niestety, wysiadła.

 

Cy­wi­li­za­cjom rosz­czą sobie prawa… ―> Chyba miało być: Cy­wi­li­za­cje rosz­czą sobie prawa

 

tra­fia­ją ce­lo­wi w do­kład­nie rzęsę w którą mie­rzy­li. ―> …tra­fia­ją ce­l w do­kład­nie rzęsę, w którą mie­rzy­li.

 

Każda ma też całą talię asów roz­miesz­czo­ną po swo­ich kil­ku­dzie­się­ciu rę­ka­wach. ―> Każda ma też całą talię asów roz­miesz­czo­nych po swo­ich kil­ku­dzie­się­ciu rę­ka­wach.

To nie talia jest rozmieszczona, a asy.

 

Le­ka­rze są coraz lepsi w ta­kich po­lach jak prze­dłu­ża­nie życia dy­gni­ta­rzy… ―> Raczej: Le­ka­rze są coraz lepsi na ta­kich po­lach, jak prze­dłu­ża­nie życia dy­gni­ta­rzy

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

@regulatorzy – jak zwykle, dziękuję za miniredakcję <3. Cenne to uwagi – warto ćwiczyć zauważanie błędów których nie zobaczy potencjalny czytelnik.

A ja przyznam, że pierwszy raz zdarzyło mi się czytać tak długi – było nie było – opis ze szczerym zainteresowaniem. Przeszkadzała trochę kulawa interpunkcja, ale samo przedstawienie Viscerii jako antyutopii rodem z koszmarów bardzo mi się podoba. I te poniedziałki. Potworność.

Chętnie przeczytałabym więcej o samej planecie, a może i szerszej perspektywie.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Cieszę się, Yavinie, że uznałeś uwagi za przydatne. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No dobrze, mamy świat. Teraz uprzejmie proszę, autorze, o opowiedzenie mi jakiejś historii, która się w nim rozegrała. Masz już moją uwagę, domagam się więcej. Ten tekst jest tylko zarysowaniem konceptu. 

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Mam dziwne wrażenie, że opisujesz nasz świat. Niemniej jednak zgadzam się z Rosebelle, brakuje tu jakiejś historii.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Miałam wrażenie, że czytam prolog do dłuższej opowieści. Czekałam na opowieść, która wydarzyła się tej ciekawej rzeczywistości. Piszesz poprawnie i widać, że masz pomysły. Pozostało tylko stworzyć bohaterów i pokazać ich historię.

W sumie najbardziej mi przeszkadzał brak fabuły ;)

Przynoszę radość :)

Nowa Fantastyka