- Opowiadanie: Chrościsko - Wieśgmin

Wieśgmin

Opowiadanie nie było betowane, jedynie moja małżonka zerknęła na nie przelotnie, by ocenić, czy jest choć trochę zabawne.

Jest to prequel/spin-off opowiadania “Szósty kręg szyjny”, choć ze względu na konkurs świat przedstawiony został potraktowany nieco groteskowo.

W tym samym uniwersum jest umiejscowiona akcja portalowego tekstu “Sztolnie Klattensteigu”.

Opowiadanie zawiera nieco wulgaryzmów, ale cóż... taki mamy klimat... What can I do? 

Dyżurni:

ocha, domek, syf.

Oceny

Wieśgmin

Samuel Zinnsteiger, pryncypał Urzędu Górniczego, przechadzał się po izbie, co rusz przydeptując swą długaśną, bogato zdobioną szatę.

– To mówisz, że obrzucili cię łajnem? – rzekł jakby od niechcenia.

– Tak, pryncypale. To te skurwysyny od Kolucha. Któżby inny? – poskarżył się sztygar Cahera ubrany w ciężkie chodaki, znoszone portki, i kubrak zwykle oblepiony zjełczałym masłem. Jednak dzisiaj po wizycie w Dolnym Mieście maślaną woń przyćmiła feeria nowych zapachów. – Ponoć Koluch strasznie się rozsierdził, kiedy doszło do niego, że chcecie mu stolec podebrać.

– Odpłacimy mu. Starosta nie starosta, będzie tego. Idźże na Kunvaldzki Trakt do niziołka, co ma na rozstajach farmę, i najmij od niego wszystkie trolle. – Zinnsteiger uśmiechnął się kpiąco. – Niechaj lezą pod ratusz i zrobią tam co trzeba.

 

*

 

– Cahera, jakie nastroje? – zapytał pryncypał. Siedział na dziwacznym zydlu, do którego przymocowano misternie rzeźbione podłokietniki, i wodził oczami za drobną postacią służki ustawiającej na stole półmiski z jadłem.

– Niedobrze… żaden z cechów nie poparł waszmości – odpowiedział Cahera. – Do tego Koluch ogłosił swe wyborcze hasło i ciżba jest zachwycona.

– Jakie?

– To samo co zawsze.

– Bodajby się mu gryzonie w portkach zalęgły – zaklął Zinnsteiger. – Gadaj, co z cechami?

– Kupcy rzekli, że nie poprą, wybaczcie, że zacytuję: „prostaka i złodzieja”, biedota też nie, boście „snob z Górnego Miasta”, murarze siedzą w kieszeni u Kolucha, a do odlewników nawet nie szedłem, bo oni zawsze przeciw gwarkom. Po prawdzie to wszyscy przeciw nam, nawet sukiennicy i krawcy.

– Sukiennicy? A tym o co poszło?

– O smród na rynku. Przejść tamtędy nie idzie od wczoraj.

– Przecież ja jeno kaszę z omastą jadłem. I nawet nie wychodziłem z domu.

– Chodzi o tę gównoburzę, co trolle pod ratuszem wszczęły.

– To rzeczywiście niedobrze. Główkuj, Cahera, jak temu zaradzić, bo jak nie zostanę starostą, to do końca życia będziesz w biedaszybach tyrał.

 

*

 

– Kogoś tu przywiódł? – Zinnsteiger, wciąż jeszcze w szlafmycy, spojrzał na obdartusa w słomkowym kapeluszu, żującego źdźbło trawy.

– To będzie, jak mawiają gnomy, gamhanger – oznajmił Cahera, promieniejąc z dumy.

Pryncypał skrzywił się z niesmakiem.

– Oto Wiesław z Gminu, sławny wieszcz i łowca kul, który jak nikt inny rozumie krasnoludzką duszę. To on wie najlepiej, co lud spod ciemnej gwiazdy kupuje. To on, zwany Trędowatym, radzi po nocach bankierom. I to właśnie on pomoże waści zostać starostą.

– Cahera, czy ciebie matka za młodu cykutą karmiła, czyś się z trollem na głowy zamienił? Mam słuchać jakiegoś przybłędy? Co on może wiedzieć o polityce?

– Takoż gadali w Kunvaldzie, gdy Hendrykowi radził, lecz gdy ten ostał burgmistrzem, to gadać przestali. Wieśgminie? Przedstawisz swój koncept?

– Najpirwej musicie umyślić dobre zawołanie. Takie, co prostemu chłopu wpadnie w ucho i będzie mu miłe. Tylko niezbyt wymyślne, bo lud u nas tradycję poważa i nie lubi zmian.

– Jest jedno dobre hasło: „żeby było, tak jak było” – napomknął Zinnsteiger – ale już zajęte przez Kolucha.

– To może – wtrącił sztygar. – Na pohybel elfom!

– I chuj! – dopowiedział Wieśgmin.

Pryncypał spojrzał na przybysza urzeczony, po czym mimowolnie powtórzył slogan, akcentując zasugerowaną końcówkę.

– Samuelu, czy to wasze zawołanie musi być tak wulgarne? – zapytała zniesmaczona Rebeka Zinnsteiger, która weszła do izby, szeleszcząc falbaniastą suknią.

– Musi. Prosty lud inaczej nie pojmie.

 

*

 

Karczma Zgorzkniały Alchemik słynęła z tego, że o każdej porze dnia i nocy dobiegał z niej gwar rozmów, stukot drewnianych kufli oraz soczyste klaśnięcia kobiecych dłoni o policzki żaków.

Sława onej karczmy nie jest bezpodstawna – zadumał się Cahera, przemierzając wzrokiem pstrokatą klientelę, bełkotliwie wykrzykującą górnolotne frazy. Nie umiał jednak rozeznać, który z nich to mistrz, a który żak jeszcze, gdyż wszyscy jednako byli pijani. Zasiadł więc w umówionym miejscu i czekał, spoglądając niecierpliwie przez okno na wskazówki ratuszowego zegara.

– Zamawia co, czy wychodzi? – zapytała krępa dziewka, gdy już przebrnęła przez gąszcz zaplutych bród i lepkich rąk.

Cahera raz jeszcze zerknął na zegar, zważył w dłoni niezbyt pękaty mieszek i machnął ręką w geście rezygnacji.

– Przynieś garniec pszenicznego… albo od razu dwa.

Gospodyni odwróciła się bez słowa, torując ścierką drogę wśród zapitej gawiedzi.

Sztygar Cahera, a chwilowo człek od zadań specjalnych, dopijał właśnie drugi garniec i był już porzucił wszelką nadzieję, kiedy zjawiły się owe dwa indywidua. Ten z prawej, niski krasnolud z siwą, niechlujną brodą, wyraźnie się zataczał. Kiedy dobrnął do stołu, przedstawił się jako Gustaw z Szumperka.

– Jam jest żak z tutejszej akademii i w imieniu wszystkich żaków mówię – dodał po chwili.

– Nie za staryś na żaka? – zdziwił się Gallus.

– Żadną miarą. Jam jest wiecznym żakiem. Z tego żem cel w życiu uczynił, by nauki zgłębiać sumiennie a cierpliwie. Uczciwość zaś u mnie nad wyraz wielka, tedy rokrocznie sam przed sobą stwierdzam, że jeszczem nauk należycie nie zgłębił, a co za tym idzie, bakałarzem zostać mi się nie godzi. – Gustaw zachwiał się po raz kolejny, przysiadł na ławie, po czym znieruchomiał, wpatrując się tępo w pusty garniec po piwie.

Tuż przy nim usiadł drugi dziwak, fircyk przyodziany we wszystkie kolory tęczy, a do tego z kokardą u szyi.

– Żonkil Dyndalion – przedstawił się. – Pieśniarz i wajdelota. Podobnież jak mój druh, nie w swoim jeno mówię imieniu, ale całej artystycznej braci.

– To jak będzie, poprzecie Zinnsteigera? – Cahera przeszedł do rzeczy.

– To zależy – odpowiedział ten pstrokaty, ubrany niby elf, spoglądając wymownie na próżny garniec. Wieczny żak nic natomiast nie mówił, gdyż zdążył już zasnąć na siedząco. Przebudził się dopiero, gdy usłyszał stukot glinianego dzbana o drewniany blat.

– Poprzemy Zinnsteigera, owszem, ale nie za darmo – rzekł fircyk.

– Ile?

– Hola, hola, nie tak szybko. Mamy swój honor, zasady dla nas są ważne, nie pieniądz.

– Ile?

– Nas nie da się kupić! – pieśniarz uniósł głowę wysoko i napuszył się niczym kwoka. – Spełni Zinnsteiger nasze postulaty, to dostanie poparcie…

– I chuj! – dodał Gustaw, wyraźnie już rozbudzony.

 

*

 

– Co rzekli? Żeby chłop z chłopem mogli mieszkać pod jednym dachem? – Samuel Zinnsteiger wychowany tradycyjnej krasnoludzkiej rodzinie nie potrafił sobie tego wyobrazić.

– Yyyhy – przytaknął niepewnie Cahera. – Uważają, że panujące w Dragensborgu zwyczaje są niezgodne z duchem czasu i godzą w złotą krasnoludzką wolność. Ten opój zaś, co to podobno zgłębia nauki prawne, rzekł, że są też niezgodne z konstytucją.

– Konsty… czym?

– …tytucją, czy jakoś tak. To takie stare gnomie prawo.

– Ale jak to? Chcą żeby krasnolud z krasnoludem? A co z babami?

– To już im wszystko jedno.

– Przecie u nas lud staroświecki, prawowierny jak nigdzie, nikt tego nie kupi.

– Wieśgminie, jak uważasz? Kupi to lud?

– Kupi – orzekł Wiesław – i jeszcze się cieszyć będzie, jeno przedstawić to trzeba należycie.

 

*

 

Herold miał głos niski i donośny. Dla lepszego efektu przemawiał z szafotu, który od niepamiętnych czasów stał na dragenborskim rynku.

– Samuel Zinnsteiger, Pryncypał Urzędu Górniczego, ubiegający się o stanowisko starosty, przekazuje do wiadomości co następuje. – Herold chrząknął, odkaszlnął, po czym w mało estetyczny osób splunął na pokryty rdzawymi smugami bruk. – Mając na uwadze odwieczne krasnoludzkie tradycje, opisane w najstarszych manuskryptach, w zapiskach starożytnych Waalów oraz rozlicznych kronikach wojennych… i tak dalej, i tak dalej… z których jasno wynika, że pierwotną i najbardziej naturalną formą życia dla krasnoluda jest obcować w kompanii swoich druhów, a nie bab…

– Ej, mówżesz po krasnoludzku. Zrozumieć tego bełkotu nie idzie – krzyknął jeden gapiów, zapewne ludwisarz, sądząc po purpurowej skórze na czole i poparzonych dłoniach.

Herold spojrzał na niezbyt rozgarnięte oblicza zgromadzonych mieszczan, zwinął pergamin i wznowił anons, tym razem deklamując z głowy.

– W starych księgach stoi, że krasnolud najszczęśliwszy jest razem z innym krasnoludem rodzaju męskiego. Bo i w kopalni same chłopy fedrują, na wojnę jeno chłopy chodzą, a i w karczmie chłop pije w towarzystwie chłopa. Baby zaś tylko marudzą i się naprzykrzają. Tedy mości Samuel obiecuje, że jak go obierzecie starostą, to krasnolud z krasnoludem będzie mógł bytować, zgodnie z dawnym zwyczajem, pod jednym dachem. Ot, co. A, jeszcze jedno. Jeśliby się baby zbytnio nasrożyły, to Zinnsteiger sprowadzi do miasta zagon elfickich markietanek, coby chłopy mogły sobie w potrzebie ulżyć.

 

*

 

– Co? Z drugim chłopem pod jednym dachem ci się uwidziało?! Po moim trupie! – Natalka Oberkowa, matka czwórki krasnoludziątek i przykładna żona, cisnęła tym, co miała akurat pod ręką. Gliniany dzban roztrzaskał się o brukowaną ulicę, a Alojz Oberk, solidny cieśla i ceniony kamieniarz, ledwie się zdołał uchylić. – Nie pokazuj mi się na oczy, sodomiaku ty! – krzyczała wściekła. – Jaki przykład dzieciom dajesz?!

Alojz nie był ciekaw, co jeszcze jego ślubna ma mu do zarzucenia, ani ile dóbr, tak ciężko wypracowanych, jest w stanie w złości zniszczyć, pognał więc w dół ku Bramie Solnej, tam gdzie porządne uliczki Dragensborga przybierały bardziej niechlujny acz swojski wygląd.

W oberży o intrygującej nazwie Cynowa Tasiemka panował nadzwyczajny ruch. Choć właściciel, wyjątkowo skąpy gnom, zwykle zdzierał z gości jak mógł, wszystkie izby dla przyjezdnych były zajęte. Podobnie jak w Szumberkowej Jamie, oberży Pod Zaplutym Karłem Reakcji, a nawet kabaku U Smolucha, gdzie z racji wszechobecnego robactwa nikt rozsądny nie sypiał. Gnom z Cynowej Tasiemki, co by o jego skąpstwie nie mówić, piwo jednak warzył świetne. Zasiadł tedy Alojz przy szynkwasie, a gdy druhów do kufla znalazł, przyznać musiał, że zaiste wielka mądrość w starożytnych księgach drzemie.

 

*

 

– Baby się zbiesiły. To prawo, które waść chce wprowadzić, by chłop z chłopem, bardzo im nie w smak. Przekupki na targu naubliżały mi niewymyślnie i obrzuciły jajami – poskarżył się Cahera pryncypałowi.

– Kto by się tam babami przejmował. Najmij raz jeszcze tych trolli, niechże im naszczają do mleka.

– Trolle? To przecież krasnoludziątka zawsze do mleka szczały.

– Najmij trolle, będzie z większą pompą.

 

*

 

– Skandal, wielki skandal – krzyczał Gallus Cahera już od progu. – Baby strasznie wściekłe. Na skargę poszły do Kolucha, żeś niby, pryncypale, trolle na nie nasłał. Koluch wpierw strasznie się ucieszył, wszczął nawet postępowanie, ale jak się okazało, że to te same trolle, które on sam był do czarnej roboty najmował, to uznał, że nic się nie stało. Znikoma szkodliwość, znaczy się.

– Od początku, Cahera, mówże od początku.

– No, bo z tym szczaniem do mleka to nie najlepiej wyszło. – Zasapany sztygar minę miał nietęgą. – Trolle to za grosz finezji nie mają. Miast szczać po ciemku i z ukrycia, jak tradycja każde, to poszły na jarmark w biały dzień. Pościągali portki jeden z drugim, każdy kuśkę w łapsko chwycił i kupą poleźli ku mleczarkom. Te jak ich zobaczyły, larum podniosły a pisk. „Ratuj cnotę kto żyw” wołały, jakby tam było co do ratowania. Potem, jak już przybyła straż z gizarmami, to się jeden troll wygadał, że to z waszego rozkazu… no i baby wściekły się jeszcze bardziej.

 

*

 

– Co tu tak cicho dzisiaj? – Zinnsteiger wyjrzał na podwórze, gdzie zwykle zbierali się gwarkowie przed zejściem do kopalń.

– Bo… kopacze nie przyszli – odpowiedział zmieszany Cahera. – Tak się krasnoludom spodobała ta nowa tradycja, że wszystkie karczmy pełne. Każdy z własną derką przychodzi i żaden do domu nie wraca. Cięgiem jeno śpią i piją, a robić nie ma komu.

– Ale przecie cała kopalnia stoi, nie może tak być, poślijże po nich straż.

– Posłałem, ale jest tam z nimi medyk, Yprdl Rzygrin, co twierdzi, że są niezdolni do pracy. Wypisał im nawet glejty opatrzone runą, co przypomina el i czwórkę.

 

*

 

Pryncypał przyjął Wieśgmina w ponurej izbie przy kopalni. Po wczorajszej nocy kiedy jego Rebeka, strasznie nadąsana, wciąż robiła mu bzdurne wyrzuty, wolał unikać domu.

– Wszystko idzie po naszej myśli – zameldował Wiesław wszechwiedzącym tonem, pocierając bliznę na twarzy. Mówiono, że owa blizna to pamiątka z młodości, kiedy Wieśgmin stawiał czoło zaklętym orkom. Choć zdarzały się też inne wzmianki. Coś o podbieraniu jaj i kurzym pazurze, ale kto by temu wiarę dawał. – Od gwarków dostaniecie wszystkie głosy. Nienawidzą was i nie chcą na kopalni widzieć, tedy chętnie przegnają do ratusza. To będzie głosów jakieś dwadzieścia ze sta. Kolejne dziesięć ze sta będzie od żaków i śpiewaków, za to coście im obiecali. Choć dla pewności warto by jeszcze hasło wyborcze kwiatami umaić, na tęczowo. Krasnoludy zaś, co posmakują życia bez babskiego gderania, też za wami pójdą i kolejnych dziesięć ze sta wam przybędzie. Na me oko tyle starczy.

– Jak to starczy? Za durnia mnie masz? Jak dobrze rachuję, to Koluchowi zostaje sześćdziesiąt ze sta.

– Skorom rzekł, że starczy, to starczy. Jeno wyciągnijcie jeszcze pięć mieszków kunvaldzkich grosików.

– Cahera, wydaj Wieśgminowi z zakładowej kasy trzy mieszki kunvaldzkich, a potem pilnuj, by nie przepił. Chcę wiedzieć na co one poszły, a reszta niech wróci do mnie.

– Do waści ma wrócić, czy do kasy? – dopytał się sztygar nieśmiało.

– Cahera, czy ja seplenię, albo się może jąkam? Przecie nie po to z kasy je wybierasz, byś oddawał z powrotem. Zaksięguj jako koszty reprezentacyjne – dodał po namyśle Zinnsteiger. – Albo nie, lepiej, jako transport. Przecie pryncypał z rodziną nie może do roboty piechotą chodzić.

 

*

 

Wziął tedy Wieśgmin Gallusa Caherę zaprowadził na wzgórze wznoszące się nad Dragensborgiem tuż przy placu targowym.

– Oto moje królestwo – rzekł, wskazując rzesze przekupek oraz kramarzy wśród namiotów, budek i składzików. – Ty zaś ostaw już to piwo, a podążaj za mną skrycie i bacz.

Zeszli w pstrokaty labirynt.

– Witajcież, Goldenmaierowo, jak się wam wiedzie? Wieści od męża macie? – Wieśgmin pochylił się czule nad kobietą kupczącą złotymi samorodkami.

– Ni mo, Wiesławie, ni mo. Jak poszedł na wojnę, tak przepadł, a z nim cała kompania. Dzień w dzień go wyglądam.

– Ciężkie czasy, choć widzę, że bynajmniej rzeka darzy was hojnie, całkiem dużo napłukaliście tego złota.

– Eee, gdzie tam. Na jadło ledwie starczy, a dzieci i tak chodzą głodne.

– Pozwólcie tedy, niechże was wspomogę. – Kilka brzęczących monet znikło wśród falbanek sukni. – A też szepnę do ucha słówko, jeno niech Brunhilda w sekrecie trzyma, a nie wygada nikomu.

Handlarka przybrała minę, jakby nigdy w życiu żadnej tajemnicy nie zdradziła, a krasnolud w słomkowym kapeluszu kontynuował.

– Podobno nasi bakałarze odkryli starożytne księgi, co to z nich wynika, że w dawnych czasach pośród krasnoludów, nie tylko chłopy, ale i baby starostę obierały.

– Nie może być! – Goldenmaierowa zrobiła wielkie oczy, jakby usłyszała coś nieobyczajnego.

– Wincej wam powiem. Bywało, że nawet baby obierano na urząd.

– Matko wszystkich krasnoludów, uchroń nas od złego!

– Zanieśli tedy bakałarze księgę oną do Kolucha i rzekają mu, że to najstarsza krasnoludzka tradycja, najpierwsza z pierwszych, i trza nam do niej wrócić.

– A to ci dopiero – westchnęła Brunhilda, lecz trudno było orzec czy z ciekawości, czy z przyzwyczajenia.

– Koluch, kiedy to posłyszał, tak się rozsierdził, że bakałarzy od warchlaków wyzywał, z ratusza przegonił, a księgę spalił. Tak było, Goldenmaierowo, tak było. Ale to sekret wszystko.

 

*

 

– Cóżeś ty najlepszego narobił, Wieśgminie? – Samuel załamał ręce. – Kopalnia stoi, krasnoludy piją, baby przestały kramarzyć i prawa głosu się domagają, a do tego starościnę chcą pośród siebie obrać.

– Wszystko idzie po naszej myśli, mości pryncypale. Babami niech się martwi Koluch. Ty zaś bieżyj czym prędzej na rynek, a przyobiecaj onym babom, co ci na język przyjdzie.

– Przecie jeszcze wczoraj był żem przeciw nim. Baby pamiętliwe, nie zapomną.

– Co było wczoraj, to wczoraj, a co dziś, to dziś. Może zapomną, może nie, zależy co im obiecasz – rzekł Wieśgmin z wielkim przekonaniem. – Pomstuj głośno, że miasto dopadł paralusz, wszystko stoi, i to wina Kolucha. Ty zaś, Cahera, bacz na baby i spamiętaj, która tam gardłuje najwięcej.

 

*

 

– Natalko, wstąpcie do mnie na chwilkę! – krzyknęła Brunhilda z góry, wychylając się z okna z przyciasnej izby na poddaszu.

Nim jeszcze Oberkowa zdołała wspiąć się po schodach, Goldenmaierowa już trajkotała:

– Słyszałaś, kumo, wieści? Zinnsteiger był wczoraj przyobiecał, że jak starostą ostanie, to każdej babie da po pięćdziesiąt groszy za każdego odchowanego dzieciaka.

– Ta, może jeszcze pińcet. Ciekawam skąd on je weźmie, złodziej jeden? Jako żywam, to nie pamiętam, by Zinnsteiger dał co komu darmo.

– Rzekał, że tyle złota z koncesji górniczych do ratusza idzie, a nikt nic z tego ni mo. Koluch kradnie, znaczy się, i daje pociotkom.

– Koluch daje pociotkom? Dobre sobie. Wszystkie jego pociotki w obdartych portkach chodzą, aż żal patrzeć. Już by co komu darował. Przecie dobrze wicie jaki on chytry. Grosika bez potrzeby nie wyda. Mówią, że w dwadzieścia lat w miejskim skarbcu tyle złota nagromadził, że już się nie mieści.

– Sama widzicie, Natalko. Nagromadził tyle, nie wiadomo po co, a to przecie nasza krwawica. Zinnsteiger lepszy, złodziej, ale przynajmniej się podzieli.

 

*

 

– Goldenmaierowo, gdzie wam tak spieszno? – zawołał Wieśgmin, ujrzawszy przekupkę zmierzającą na rynek. – O, widzę, że Brunhilda dzisiaj cała w czerni, na wyjściowo.

– Gnam pod ratusz Kolucha lżyć i domagać się naszych praw.

– A to wieszadełko, to na co Brunhildzie?

– To ten, no, symbol nasz babski. Koluchowi będziem przed oczami nim świecić, by wiedział, że z nami nie ma żartów.

– Symbol, powiadacie?

– Tak, znak taki szubieniczny, by wieprz jeden mógł sobie uwidzić, jak będzie dyndał… na drzewie zamiast liści.

– Strasznie Brunhilda wojownicza, a słyszeliście co się okazało z tą księgą, co to jej nikt nie widział, a co ją starosta był spalił? – Wieśgmin rozejrzał się podejrzliwie wokół siebie i dalej ciągnął półszeptem. – Ci bakałarze, co ją tłumaczyli, po pijanemu rzecz jasna, to wszystko przekręcili. Księga nie była krasnoludzka. Baby zaś, co starościnami obierano, to u elfów. Nic z krasnoludami to wspólnego nie ma. To taka stara elfia tradycja, z Erywania jeszcze.

– Niech mi Wiesław durnot nie wciska. Samiście rzekli, że Koluch księgę spalił. Widać od razu, że on was nasłał, byście baby odwiedli od gardłowania.

– Gdzież tam, Brunhildo. Przecie, wiecie, że ja po waszej stronie. A Koluch wcale księgi nie spalił, jeno schował. Potem dał mistrzowi z akademii, by ten wszytko sprawdził, na trzeźwo. – Wieśgmin dyskretnie wygrzebał kilka kunvaldzkich grosików. – Zresztą, Goldenmaierowa prawowierna, swój rozum ma, sama zmiarkuje, co krasnoludzki zwyczaj, a co elfie wymysły. Naści, Brunhildo, coby maluchy nie chodziły głodne.

– To mówicie, Wiesławie, że to elfowie uknuli?

– Elfowie, nie elfowie, kto by to wiedział? Ale więcej wam powiem. – Wieśgmin ściszył głos jeszcze bardziej. – Natalkę Oberkową, co to ją na starościnę chcecie, widziano, jak Kolucha po nocach nawiedzała. W zmowie są. Nawet męża już z domu pogoniła.

– Nie może być – rzekła handlarka zgorszonym tonem. – Nie dziwota, że stary Oberk od dwóch tygodni pije.

 

*

 

Alojz Oberk rozejrzał się wokół i jakby otrzeźwiał. Cynowa Tasiemka przedstawiała sobą obraz nędzy i rozpaczy. Na brudnych stołach chrapały krasnoludy, ziejąc oparami gorzały, skisłego piwa i wymiocin. Do tego dochodziła woń niepranego od tygodni odzienia i niemytych nóg. Cieśla spojrzał na siebie, dotknął pozlepianej w grube strąki brody, posłuchał burczącego brzucha i ostatkiem zdrowego rozsądku rzekł: „dość”.

Ulice Dragensborga nie wyglądały lepiej. Wśród jesiennych szarości silny wiatr z gór przewiewał po bruku tabuny liści. Miasto zdawało się wymarłe, ani przekupki, ni kramu, jeno pustka i szczelnie zawarte okiennice. Najdziwniejsza była jednak ta woń, świeża, w której brakowało cynowych oparów i smrodu hut. W rzeczy samej kominy ludwisarni nie dymiły, kołowroty kopalnianych szybów stały w miejscu, a ciszę zakłócały tylko okazjonalne pijackie śpiewki dochodzące z okolic akademii.

Alojz chcąc nie chcąc zawędrował pod drzwi swego domu. Złość utopiona w beczkach gorzały jakby uszła z niego. Teraz chciał już tylko poznać prawdę, by potem z czystym sumieniem zaciągnąć się i sczeznąć gdzieś na dalekim Południu, tocząc nieswoją wojnę.

Chwycił wielką mosiężną kołatę, którą sam kiedyś przymocował do drzwi, a we wszechobecnej ciszy jej odgłos wydał się po dwakroć donośny. Wkrótce w drzwiach stanęła Natalka. Miała podkrążone oczy, oblicze pełne troski i zdawało się, że jej żywiołowy temperament uszedł z niej do cna.

Krasnolud przygotowany na stek wyzwisk zdziwił się tego dnia po raz kolejny. Spojrzał na żonę wzrokiem zbitego psa, jakby chciał coś rzec, lecz nie wiedział jak zacząć.

– Prawda to, co gadają, żeś się z Koluchem gziła by starościną zostać? – wydusił z siebie.

– Alojz – wyszeptała Natalka, a w jej oczach zalśniły łzy. Alojzowi zaś serce zabiło mocniej. – Jak mogłeś tak pomyśleć? – Usta Natalki zadrżały. – Przecież ślubowałam ci aż po grób.

– …więc to wszystko łgarstwa?

– Alojz. Wróćże do domu. – Natalka wbiła wzrok w podłogę. Jej pobladłe lico jakby zarumieniło się lekko. – Ja wcale nie chcę być starościną.

Cieśla znał ten rumienieć. Odruchowo pogładził brodę i zbliżył się nieco ku żonie, a ta zagryzła wargę. Krasnolud zamachał rękami szybciej, próbując strzepać z ubrania niewidoczne paprochy. Natalka przestąpiła z nogi na nogę, zmarszczyła perkaty nosek, po czym zniecierpliwiona chwyciła męża za uświniony kubrak.

– A Kolucha – dodała krewko już nieco później – to bym nawet kijem nie trąciła.

Nim ratuszowy zegar wybił godzinę zmierzchu, leżał Alojz w swoim dębowym łożu i spoglądał na małżonkę, której temperament miał się nadzwyczaj dobrze. Siedziała teraz naprzeciw niego w nocnej koszuli zgodnie z obyczajem zapiętej po samą szyję, dzierżąc ćmiącą fajkę wypchaną tajemnymi liśćmi.

– Koluch, dobre sobie – parsknęła, wypuszczając z ust kłębek dymu. – Gdzie mu tam do ciebie.

– Natalko, co ty robisz?

– Daj spokój, przecie się nie zaciągam.

 

*

 

Zgorzkniały Alchemik prezentował się równie żałośnie jak Cynowa Tasiemka. Żacy i bakałarze siedzieli smętnie, nie garnąc się do dysputy. Jedynie raz po raz ktoś mamrotał: „niech żyje Zinnsteiger” lub „na pohybel elfom”, zapominając przy tym o jakże ważnej końcówce.

Nawet Żonkil Dyndalion i druh jego Gustaw, choć wszystko szło po ich myśli, nosy mieli spuszczone na kwintę. Bez ponurej gospodyni oraz chichoczących młódek, które odmówiły pracy, karczma wydawała się płytka i bez duszy. Owszem, w miejsce młódek pojawili się młodzieńcy w wielobarwnych strojach, chętni usługiwać gościom, a nawet skorzy do tego, by dać się szczypać po zadkach, jednak to już nie było to samo.

Popierać prawa kobiet to jedno, podobnież jak postulat by chłop z chłopem pod jednym dachem bytował, wszak należało iść z postępem, ale przecież nie można popadać w skrajności.

Mogłyby te baby jednak czasem tę karczmę ochędożyć, uwarzyć co smakowitego, albo choć w tyłek się pozwolić klepnąć.

 

*

 

Burgmistrz Kunvaldu, tak, tak, burgmistrz, bo w Kunvaldzie wszystko było na opak i nie starostę a burgmistrza mieli, siedział za stołem, przegryzając suszone paski baraniny. Głodny był i zły, bo liczył na pieczonego świstaka – tradycyjne dragensborskie jadło – Zinnsteiger zaś podał jeno gorzałę. I to osobiście, jakby baby w domu nie miał.

– Nie za wcześnie na świętowanie, Samuelu? – rzekł Hendryk Repka, unosząc posrebrzany kielich – Wszak głosowanie dopiero jutro.

– Można już dzisiaj – zaśmiał się kpiąco Zinnsteiger – Jak mawia mój radca: „żelazny elektorat nie zawiedzie”, a reszta tak się za łby wzięła, że nie ostał się kamień na kamieniu.

– Kamień na kamieniu? – Tym razem zarechotał burgmistrz. – Przypomniał żem sobie takiego jednego, co mi przy kampanii chciał radzić. „Kunvald w ruinie” krzyczał, „Kunvald w ruinie”. Łaził po mieście i rozgłaszał takie bzdury, oszust jeden, że gdybym go posłuchał, to by się mi ostał nie burgmiejski stolec a jeno sama dupa. No i kamieni kupa.

Samuel spojrzał podejrzliwie. Kpiący uśmiech jakby zastygł na jego licu.

– Czekaj, jak mu było? – zastanawiał się głośno Hendryk. – Władek…? Nie… Wiesiek? W kapeluszu słomkowym chodził.

– Znaczy się, to nie on ci radził? To jakim cudem, żeś wygrał?

– Gdzie tam! Pogoniłem oszusta na cztery wiatry. A wygrałem, bom rozgłosił, że dziad starego burgmistrza służył w elfickiej armii.

 

*

 

Tego roku wybór starosty świętowano skromnie. Dragensborg wracał z wolna do normalnego życia. Gwarkowie na powrót zmierzali ku kopalniom, przekupki darły się na jarmarku, a szafot na rynku zamiast mówców, znów gościł rzezimieszków. Jedynie żacy i bakałarze, jako drzewiej, dysputowali w pijackim amoku, ciesząc się jak dzieci, gdy który po dawnemu oberwał od gospodyni ścierą.

Zdawało się, że każdy z ulgą przyjął wolę większości, żeby znów było, tak jak było.

Koniec

Komentarze

Czytało się dobrze, może z wyjątkiem pierwszego fragmentu, w którym coś niedobrego się stało z zapisem dialogów.

Język miejscami zbytnio “średniowieczny”, ale można było się przyzwyczaić.

Humor, rzekł bym, taki trochę wisielczy – smutny uśmiech na twarzy mi się pojawił.

Nieśmieszne niestety, ale fajne opko.

W konkursie bym nie zagłosował, ale na bibliotekę, jak najbardziej.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Dziękuję Ci fizyku za komentarz. Ten zapis dialogu z początku jeszcze poprawię. Wydaje mi się poprawny, ale też widzę, że da się to napisać lepiej. Stylizacja "śreniowieczna" dobrana do świata oraz do pierwowzoru. Dziękuję za klika i dobre słowo. Czarny humor? Mój luby twierdzi, że innego nie posiadam :-)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Jeśli chodzi o język, to z naciskiem na “zbytnio”. Co do klika, to z naciskiem na “bym” (gdybym mógł). laugh

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Fizyku, dokomentuj szybko 14 opowiadań, to będziesz mógł :)

http://altronapoleone.home.blog

Wiem, drakaino – taki mam cel na ten miesiąc. smiley

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Fizyku, nie bądźmy już tacy drobiazgowi z tym “był”. Liczy się chęć szczera ;-) 

 

EDIT:

Początek poprawiony. A w ramach wisielczego humoru dodałam jeszcze tag “złodzieje”.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Niestety nie podeszło. Podobało mi się do momentu, w którym się zorientowałam, że to satyra na obecną sytuację w Polsce (przedmowę przeczytałam po lekturze). I to bardziej polityczna niż społeczna. Niektóre żarty/aluzje wydały mi się bardziej niesmaczne niż śmieszne. Krótko mówiąc – nie są to moje klimaty.

Przeszkadzało mi też w tekście, szczególnie na początku, dwuimionowość bohaterów, zatrzymywało mnie to w czytaniu, bo musiałam się zastanawiać/ upewniać się kto jest kim, zamiast skupiać się na treści.

Miejscami miałam też poczucie chaosu.

Zgrzytnęło mi słowo jebnięty czy jebany w którymś momencie – wydało mi się anachronizmem, zabrzmiało bardzo współcześnie, choć mogę się mylić, nie wiem, kiedy to słowo weszło do użycia…

 

Z plusów – bardzo sprawnie napisany tekst, widać, że doskonale panujesz nad obraną przez siebie stylizacją. Jest dynamicznie, dialogi są przekonujące. Twój świat przedstawiony ma charakter. Myślę też, że o ile treść mi nie podeszła, to fajnie, że jest to tekst na jakimś poziomie bezkompromisowy. Nie bawisz się w półśrodki.

 

Z usterek rzuciło mi się w oczy

– Od początku, Cahera, mów żesz od początku.

mówże albo mówżeż

It's ok not to.

Niestety nie podeszło. Podobało mi się do momentu, w którym się zorientowałam, że to satyra na obecną sytuację w Polsce (przedmowę przeczytałam po lekturze). I to bardziej polityczna niż społeczna.

Cóż, temat ślisko-grząski, więc w pełni Cię rozumiem. Z drugiej strony jak spojrzeć wstecz na Orwella, czy nawet Zajdla, to jednak i na polityczne satyry, mniej lub bardziej ukryte, zawsze było miejsce w fantastyce. Mnie zaś zależało, by ten tekst miał drugie dno.

Przeszkadzało mi też w tekście, szczególnie na początku, dwuimionowość bohaterów, zatrzymywało mnie to w czytaniu, bo musiałam się zastanawiać/ upewniać się kto jest kim, zamiast skupiać się na treści.

Bardzo cenna uwaga. Już poprawione :-)

Miejscami miałam też poczucie chaosu.

Cena dynamki i wina limitu znaków.

Zgrzytnęło mi słowo jebnięty czy jebany w którymś momencie – wydało mi się anachronizmem, zabrzmiało bardzo współcześnie, choć mogę się mylić, nie wiem, kiedy to słowo weszło do użycia…

Słowo bardzo stare, praindoeuropejskiego *yebh– (spółkować). Jednak skoro gryzie to niedobrze, bo nie ma gryźć, bez względu czy jest poprawne, czy nie. Tak więc do zmiany.

Z plusów – bardzo sprawnie napisany tekst, widać, że doskonale panujesz nad obraną przez siebie stylizacją. Jest dynamicznie, dialogi są przekonujące. Twój świat przedstawiony ma charakter. Myślę też, że o ile treść mi nie podeszła, to fajnie, że jest to tekst na jakimś poziomie bezkompromisowy. Nie bawisz się w półśrodki.

Całkiem dużo pochwał jak na tekst, który nie podszedł ;-)

Z tą bezkompromisowością to nie przesadzajmy. Ot, taki urok krasnoludów.

 

Pięknie dziękuję za merytoryczny komentarz.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Z drugiej strony jak spojrzeć wstecz na Orwella, czy nawet Zajdla, to jednak i na polityczne satyry, mniej lub bardziej ukryte, zawsze było miejsce w fantastyce. Mnie zaś zależało, by ten tekst miał drugie dno.

Akurat Orwell to dla mnie bardziej satyra społeczna niż polityczna. Co do miejsca samej satyry w fantastyce – wcale go nie podważam ;-)

Gdybym miała bawić się w skojarzenia odnośnie Twojego tekstu, to dla mnie to są klimaty bardziej a’la Pratchett, może z odrobiną Monty Pythona (choć ilość absurdu zdecydowanie inna). Tyle, że pierwszego nie lubię, a do drugiego mam stosunek ambiwalentny :P

It's ok not to.

Widzę, Anonimie, że odrobiłeś lekcję z naszej historii najnowszej i postanowiłeś wykorzystać tę wiedzę w opowiadaniu. No cóż, można i tak. Tyle że, moim zdaniem, to co smutne w rzeczywistości, nie stanie się nagle zabawne w wymyślonej historii. Przeczytałam bez przykrości, ale też nie mogę powiedzieć, że z satysfakcją.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

 

Sie­dział na drew­nia­nym zydlu, dość pro­stym, je­że­li nie li­czyć mi­ster­nie rzeź­bio­nych pod­ło­kiet­ni­ków… –> Masło maślane –> zydel jest drewniany z definicji. Zydle nie mają podłokietników.

 

po­sta­cią służ­ki wy­kła­da­ją­cej na stół pół­mi­ski z ja­dłem. –> …po­sta­cią służ­ki, ustawiającej na stole pół­mi­ski z ja­dłem.

 

prze­mie­rza­jąc wzro­kiem po pstro­ka­tej klien­te­li… –> Raczej: …przemierzając wzro­kiem pstro­ka­tą klien­te­lę

Przemierzać można coś, nie po czymś.

 

wy­krzy­ku­ją­cej nie­zro­zu­mia­łym beł­ko­tem gór­no­lot­ne frazy. –> Skoro bełkot był niezrozumiały, to skąd wiadomo, że wykrzykiwała górnolotne frazesy?

 

spo­glą­da­jąc nie­cier­pli­wie za okno na wska­zów­ki ra­tu­szo­we­go ze­ga­ra. –> …spo­glą­da­jąc nie­cier­pli­wie przez okno, na wska­zów­ki ra­tu­szo­we­go ze­ga­ra.

By móc spojrzeć za okno, należy je najpierw otworzyć, a potem wychylić się zeń.

 

Ca­he­ra raz jesz­cze zer­k­nął za okno, za­wa­żył w dłoni nie­zbyt pę­ka­ty mie­szek… –> Ca­he­ra raz jesz­cze zer­k­nął przez okno, zwa­żył w dłoni nie­zbyt pę­ka­ty mie­szek

 

Wiecz­ny żak nic nie na­to­miast nie mówił… –> Dwa grzybki w barszczyku.

 

co jesz­cze jego ślub­na ma mu co za­rzu­ce­nia… –> Literówka.

 

Wieśg­min po­chy­lił się czule nad ko­bie­tą kup­czą­cą zło­ty­mi sa­mo­rod­ka­mi. –> Wieśg­min po­chy­lił się czule nad ko­bie­tą handlującą zło­ty­mi sa­mo­rod­ka­mi.

Za SJP PWN: kupczyć «czynić przedmiotem handlu rzeczy, które nie powinny być źródłem materialnego zysku»

 

– Cięż­kie czasy, choć widzę, że by­naj­mniej rzeka darzy was hoj­nie… –> – Cięż­kie czasy, choć widzę, że przynajmniej rzeka darzy was hoj­nie

Choć rozumiem, że Wieśgmin nie musi wyrażać się prawidłowo. ;)

 

wes­tchnę­ła Brun­hil­da, lecz trud­no było orzec czy cie­ka­wo­ści, czy z przy­zwy­cza­je­nia. –> Pewnie miało być: …czy z cie­ka­wo­ści, czy z przy­zwy­cza­je­nia.

 

baby prze­sta­ły kup­czyć i prawa głosu się do­ma­ga­ją… –> …baby prze­sta­ły handlować/ kramarzyć i prawa głosu się do­ma­ga­ją

 

krzyk­nę­ła Brun­hil­da z góry, wy­chy­la­jąc się zza okna przy­cia­snej izby na pod­da­szu. –> …krzyk­nę­ła Brun­hil­da z góry, wy­chy­la­jąc się z okna przy­cia­snej izby na pod­da­szu.

 

gdzie wam tak spiesz­no? – za­wo­łał Wieśg­min, uj­rzaw­szy prze­kup­kę spie­szą­cą na rynek. –> Nie brzmi to najlepiej.

Może: …gdzie wam tak spiesz­no? – za­wo­łał Wieśg­min, uj­rzaw­szy prze­kup­kę zdążającą na rynek.

 

Z resz­tą, Gol­den­ma­ie­ro­wa pra­wo­wier­na, swój rozum ma, sama za­miar­ku­je, co kra­sno­ludz­ki zwy­czaj… –> Zresz­tą, Gol­den­ma­ie­ro­wa pra­wo­wier­na, swój rozum ma, sama zmiar­ku­je, co kra­sno­ludz­ki zwy­czaj

 

zie­jąc opa­ra­mi go­rza­ły, zjeł­cza­łe­go piwa i wy­mio­cin. –> Piwo nie jełczeje.

Za SJP PWN: jełczeć «o tłuszczach i olejach: rozkładać się pod wpływem działania tlenu lub drobnoustrojów i nabierać nieprzyjemnego smaku oraz zapachu»

Proponuję: …zie­jąc opa­ra­mi go­rza­ły, zwietrzałego piwa i wy­mio­cin.

 

Wśród je­sien­nej sza­ru­gi i dżdżu… –> Skoro panowała szaruga, zbędne jest wspominanie o dżdżu, bo ten jest jej nieodzownym elementem.

Za SJP PWN: szaruga «długotrwała deszczowa pogoda»

 

silny wiatr z gór prze­wie­wał po bruku ta­bu­ny liści. –> Zdaje mi się, że w czasie szarugi liście są mokre, pozlepiane i przylegają do podłoża, więc nawet silny wiatr raczej nie przegania ich tabunami.

 

Chwy­cił wiel­ką mo­sięż­ną ko­ła­tę, którą sam kie­dyś przy­tro­czył do drzwi… –> Kołata z pewnością była przymocowana do drzwi, ale nie przypuszczam, by była przytroczona.

Za SJP PWN: przytroczyć «przywiązać za pomocą rzemieni, pasów, sznurów itp.»

 

– A Ko­lu­cha – do­da­ła łap­czy­wie nieco póź­niej… –> Nie wiem, jak można mówić łapczywie.

Za SJP PWN: łapczywy  1. «będący objawem łakomstwa, pożądliwości 2. «zachłanny, chciwy»

Może: – A Ko­lu­cha – do­da­ła zdecydowanie/ stanowczo nieco póź­niej

 

leżał Alojz w swoim w dę­bo­wym łożu… –> Dwa grzybki w barszczyku.

 

nosy mieli na kwin­tę. –> Pewnie miało być: …nosy mieli spuszczone na kwin­tę.

 

bo Ku­nval­dzie wszyst­ko było na opak… –> Pewnie miało być: …bo w Ku­nval­dzie wszyst­ko było na opak

 

to by się ostał nie burg­miej­ski solec… –> Chyba miało być: …to by się ostał nie burg­miej­ski stolec

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Tyle że, moim zdaniem, to co smutne w rzeczywistości, nie stanie się nagle zabawne w wymyślonej historii.

Cóż, taka już chyba moja dusza, że nawet jak zabieram się za komedię, to ostatecznie wychodzi dramat. :-/

 

Dziękuję bardzo za wyłapanie tych wszystkich błędów. Moja wdzięczność jest tak wielka jak rumieniec wstydu, który wyrósł mi na licu, gdy poznałam ich mnogość.

 

Poprawki już naniesione, aczkolwiek z kilkoma wyjątkami:

Wieśgmin pochylił się czule nad kobietą kupczącą złotymi samorodkami. –> Wieśgmin pochylił się czule nad kobietą handlującą złotymi samorodkami.

Za SJP PWN: kupczyć «czynić przedmiotem handlu rzeczy, które nie powinny być źródłem materialnego zysku»

W tym przypadku słowo kupczyć jest archaizmem, i tak należy je rozumieć.

W języku staropolskim znaczyło właśnie “handlować” bez pejoratywnej konotacji.

Rozumiem Reg, że jesteś jeszcze młoda i możesz tych czasów nie pamiętać, ale którzy tu jeszcze pamiętają ;-)

– A Kolucha – dodała łapczywie nieco później… –> Nie wiem, jak można mówić łapczywie.

Za SJP PWN: łapczywy 1. «będący objawem łakomstwa, pożądliwości 2. «zachłanny, chciwy»

Może: – A Kolucha – dodała zdecydowanie/ stanowczo nieco później

Tutaj słowo łapczywie zostało użyte celowo, w znaczeniu właśnie pożądliwości. Miało ono na celu oddać żywiołowość, z jaką kończyła się rozmowa małżonków.

 

Bynajmniej 

oraz 

Podłokietniki w zydlu

również zostały użyte celowo jako element humorystyczny.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Anonimie, jeśli w czymkolwiek pomogłam, bardzo się cieszę. ;)

To oczywiście Twoje opowiadanie i będzie napisane takimi słowami, które uznasz za najwłaściwsze. Obawiam się jednak, że Natalka, mówiąc łapczywie, prędzej by się zapowietrzyła, niż cokolwiek wyrzekła. Można łapczywie jeść, łapczywie czytać książkę, łapczywie pochłaniać wiedzę, ale nie umiem sobie imaginować łapczywego mówienia. Mam wrażenie, że w tym przypadku lepiej brzmi: – A Kolucha – dodała gwałtownie/ porywczo/ popędliwie

Tak jak – o czym wspomniałam w łapance – rozumiem użycie słowa bynajmniej, tak nijak nie mogę doszukać się elementu humorystycznego w zydlu z podłokietnikami, bo zydle z podłokietnikami po prostu nie istnieją. Jeśli stołkowi z oparciem i rozkraczonymi nogami doda się podłokietniki, to przestanie być zydlem.

 

Ro­zu­miem Reg, że je­steś jesz­cze młoda i mo­żesz tych cza­sów nie pa­mię­tać, ale któ­rzy tu jesz­cze pa­mię­ta­ją ;-)

Moja młodość, Anonimie, no cóż, jest już odległą przeszłością… W tej chwili, biorąc pod uwagę naszą portalową społeczność, mieszczę się w górnej strefie stanów wysokich. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zmieniłam problematyczne wyrażenia tak, by i wilk był syty, i Reg usatysfakcjonowana.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Czyta się nieźle, stylistycznie nawet archaizacja wyszła nie najgorzej, fabuła całkiem składna, aluzje czytelne i nieźle podane, choć mogłyby być dyskretniejsze, byłoby zabawniej. Z powodu tych aluzji uśmiecha dość wisielczo. Ogólnie lektura satysfakcjonująca, choć bez fajerwerków.

 

Plusik za Zaplutego Karła Reakcji i Żonkila D.

http://altronapoleone.home.blog

Powiadasz, Drakaino, że “dyskretniejsze”? Zapamiętam.

A z tymi fajerwerkami to bym tak odważnie wyroków nie ferowała. Przyjdzie NoWhereMan to zobaczymy.

Dziękuję za komentarz i chłodną drakainową ocenę :-)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Przeczytawszy.

Finkla

lozanf@fantastyka.pl

Podziękowawszy. Anonim

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Ależ ja nie lubię komentować takich tekstów. 

Bo wszystko jest jak najbardziej cacy – udana stylizacja na pseudo-średniowieczno-sapkowsizm, ciekawi i niegłupi bohaterowie, złożona intryga, wyraźne, ale nienachalne (nie łamią konwencji fantasy) odniesienia do współczesności, humor (nieco gorzki, ale to jak najbardziej na plus w przypadku satyry) bogaty, choć lekki styl… 

A mimo to, jakoś zachwycić się nie mogę i mam wrażenie, że na długo tekstu nie zapamiętam. I pojęcia nie mam dlaczego. No nie mam.

Może to przez mnogość postaci i problem z poukładaniem sobie kto, co po co i dlaczego. Może przez to, że akcja napędzana jest właściwie tylko przez dialogi (skądinąd bardzo dobre) i brakuje wytchnienia w opisach… 

Kurde, nie wiem. Pomijając fakt, że autorowi jak psu Budda należy się wyjaśnienie dlaczego nie porywa, to jeszcze fakt, iż nie mogę wytłumaczyć mego kręcenia nosem, podważa moje kompetencje jako oceniajacego

( – Trója, Kowalski. 

– Ale dlaczego, panie profesorze? 

– Bo tak. I nie dyskutuj.) 

i jako porządnego lożanina… Ech, do niczego się nie nadaję. Świat jest do bani. Twój tekst wpędził mnie w depresję. Idę po wiaderko lodów. 

I proponuję nie zwracać uwagi na to, co zostało napisane po "… choć lekki styl." 

 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

– Trója, Kowalski. 

– Ale dlaczego, panie profesorze? 

– Bo tak. I nie dyskutuj.

Tróje, a tym bardziej dwóje, to umiem uzasadniać. Gorzej, jak student chce wiedzieć, za co dostał piątkę. Wtedy jest “bo tak” :D

Sorry za offtop

http://altronapoleone.home.blog

Mistrzu Thargone, mam nadzieję, że lody smakowały (i że podzieliłeś się z małżonką), próżno jednak się smucisz i bezpodstawna jest Twoja depresja. Otóż Twój komentarz, w zestawieniu z pozostałymi, oraz moje przemyślenia już na chłodno, doskonale pozwalają stwierdzić, dlaczego tekst nie zachwyca.

Pozwól więc, że Ci wyjaśnię, co napisałeś między wierszami:

 

W opowiadaniu brakuje jednego, konkretnego, głównego bohatera, z którym się można utożsamiać. Postaci jest wiele, ale na dobrą sprawę każda z nich została potraktowana przez autora użytkowo. Niby Zinnsteiger jest tu główną postacią, ale kto z takim gnojem chciałby się utożsamiać? Czy też tytułowy Wieśgmin, drobny cwaniaczek i krętacz, iście niczym Dyzma, przy czym Dyzma wzbudzał chociaż sympatię, tutaj zaś limit znaków nie pozwolił, by którykolwiek z bohaterów dostał coś więcej, niż kilka kwestii dialogowych potrzebnych do przemycenia aluzji, którą autor uznał za groteskowo-zabawną.

 

Jest co prawda Natalka z małżonkiem, którzy chyba jako jedyni z tej całej menażerii mogliby wzbudzić sympatię, jednak pojawiają się zbyt późno, by cokolwiek zmienić.

 

Drugim problemem jest to, że autor nie potrafił się zdecydować, czy chce kpić, czy pisać na poważnie, przez co wyszło coś pomiędzy dramatem a farsą. Zbyt tragiczne, by śmieszyć, zbyt kpiące, by potraktować je poważnie.

 

Nawiązania do współczesności też chyba jednak są zbyt drażliwe, bo wszak, jakich by kto nie miał poglądów, to odnajdzie tu coś gorzkiego.

 

Powiadasz, że brak ci opisów? Wtedy wyszłoby pełnowymiarowe opowiadanie na kilkadziesiąt tysięcy znaków. Konkurs taką możliwość wyklucza, to raz, dwa, że intryga i fabuła, będąca jedynie zlepkiem scen mających nawiązywać do współczesnych wydarzeń czy też mechanizmów, to za mało by zbudować dobrą i wciągającą opowieść. Wyszła więc z tego, jak to Cień kiedyś nazwał, wydmuszka. Ot co. Może i kolorowo-mroczna, może i w interesującym świecie, ale wciąż wydmuszka.

 

Czy ja właśnie skomentowałam swój własny tekst? To jest dopiero fun. ;-)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Pomimo początkowego sceptycyzmu, muszę przyznać, że opowiadanie wciągnęło mnie. Dzięki stylizacji tekst jest ciekawszy i można lepiej wczuć się w klimat. Współczesne wstawki mi nie przeszkadzały, a nawet uśmiechnęłam się, widząc je.

Cieszy mnie to nie zmiernie. A mogłabyś rozwinąć skąd ten początkowy sceptycyzm?

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wciągnęło i autentycznie rozbawiło. Niezły tekst, życiowy i taki “na czasie”. Aluzje bardzo czytelne.

A za – Yprdl Rzygrina masz ode mnie klika. Cudne :D

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Krasnoludzki humor oraz kopalnie to trochę nie moja bajka, ale okazało się, że intryga będzie dotyczyć wyborów.

AQQ, dzięki Ci, kochana, za dobre słowo. Ja i moje poczucie humoru czujemy się już nieco mniej wyobcowane. Moniqe, rozumiem. Nie każdy musi lubić rzucających mięchem, niedomytych karłów ;)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nie jestem wielką fanką krasnoludów, ale to opowiadanie bardzo mi się podobało i uśmiechnęło nawet. Ładnie wplecione smaczki, świetne nazwy, język za jakim nie przepadam, tu dało się czytać i historyjka mnie wciągnęła. 

Powodzenia w konkursie!

Dziękuję, Saro :-)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Duży plus za udaną stylizację, naprawdę wszystko tu się trzyma przysłowiowej kupy, nie zauważyłam żadnego specjalnego potknięcia, które by mnie wyrwało z nastroju sapkowsczyzny krasnoludzkiej kopalni. Czytało się lekko i przyjemnie. Tak więc za styl i wykonanie składam ukłony.

Fabuła z jednej strony do przewidzenia – dopną swego, miny im zrzedną i z ulgą powrócą do status quo, ale już same szczegóły tej ścieżki nie były takie oczywiste i do samego końca pozostałam zaciekawiona.

Trudno mi jednak określić odczucia co do satyry na współczesne społeczeństwo. Z jednej strony jest całkiem udana, ale jakiś taki niesmak we mnie pozostał, sama nie wiem czemu. Może zbyt bezpośrednio to przełożone? Może zbyt “spłyca” istniejący problem? Ale to przecież opko dla funu, więc nie ma co roztrząsać.

Dziękuję za obszerny komentarz, Nir. Cóż, nie mogę się z Tobą nie zgodzić. Przyznam sama, że po zakończeniu pisania minę miałam dość dwuznaczną. Miał być fun, a wyszedł jakieś taki humor czarny :-)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wszystkim klikaczom, w tym temu ostatniemu, anonimowemu, a jakże, serdecznie dziękuję :-) 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Bardzo proszę. Teraz już mogę, to nominowałem. wink

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Też jesteś fajna, Anet :-)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dzięki ;)

Ty pewnie też, kimkolwiek jesteś, anonimie ;)

Przynoszę radość :)

Uśmiechnęłam się parę razy, parę razy zachichotałam, podobała mi się stylizacja, za to raz czy dwa zgubiłam się w imionach i fabule. Ostatecznie kupił mnie wieczny student-działacz, bardzo trafnie skarykaturowany. U mnie na plus :)

ninedin.home.blog

Niby wszystko gra, przyzwoicie napisane, ale jakoś mi nie podeszło i sama nie wiem dlaczego.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Uśmiechnęło, chociaż w moim odczuciu tekst bardziej gorzki niż zabawny. Tak czy inaczej, porządnie napisany, aluzje mocno czytelne, stylizacja udana, dialogi bardzo dobre, fabuła trochę słabsza, ale ogólnie mi się podobało. Powodzenia w konkursie.

Ninedin, Irko, Katio,

dziękuję za uwagi :-)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Sympatyczna parodia AS-a i wyborów. Humor jest.

Gorzej z fantastyką, te elfy i krasnoludy pełnią rolę dekoracyjną, używasz wyłącznie nazw. Przecież wiadomo, jak to było z dziadkiem i elficką armią.

Fabuła mi się spodobała, sama byłam ciekawa, kto wygra wybory.

Na bohaterów też nie będę narzekać, nie są zbyt głębocy psychologicznie, ale dają radę.

Wydaje mi się, że tematyka dość oryginalna, szczególnie w połączeniu z quasiśredniowieczem. Już samo to zestawienie jest zabawne.

Interpunkcja kuleje. Czasami przecinka brakuje, czasami stoi niepotrzebnie.

Plusik za stylizację.

Szkoda, że tekst przekracza limit. Wydaje mi się, że dałoby się ściąć do 20 kilo bez zbytniej utraty informacji.

Babska logika rządzi!

Dzięki za uwagi. 

Co do fantastyki, to masz w sumie rację. Wykorzystałem uniwersum, które jest jak najbardziej fantastyczne, stąd też nawet się nie zastanawiałem w jakim stopniu ta fantastyka się tutaj broni. 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

I przeczytałem trylogię krasnoludzkiego fantasy. Temat utworu utrudnia ocenę. Ale jest poza tym kilka rzeczy, które można powiedzieć.

Jest niewątpliwie ciekawiej niż w “Sztolnie Klattensteigu”. Ładnie wybrzmiewa tutaj językowa stylizacja, którą chwaliłem już w “Szósty kręg szyjny”. Zwyczajnie doceniam odtworzenie języka, który jest niecodzienny. Taki zabieg wymaga solidnej pracy wyobraźnią.

Postaci są przejaskrawione, co jest oczywiście zrozumiałe, a przez to nadają lekki ton opowieści. Ogólnie bohaterowie tworzą pewnego rodzaju komedię. Z całą pewnością trzeba powiedzieć, że wnoszą element humorystyczny. To jaki rodzaj śmiechu w nas budzą – to już kwestia indywidualna, nie będę wgryzał się w ten aspekt.

Splot wydarzeń przypomina również “Szósty kręg szyjny”. Fabuła jest niewątpliwie przemyślana, ułożenie jej wymagało czasu. Czytałem z ciekawością, jakie zakończenie zobaczę. Puenta wydaje się spójna z całym utworem, zamyka poruszane problemy w klamrze ogólności, przez co studzi poniekąd emocje, przychodzące przy napotykaniu aluzji do współczesności.

Podsumowując: 4.7/6 – biorąc pod uwagę to, w jaki sposób interpretuję puentę. Całkiem nieźle wylądowało to opowiadanie, zważywszy na obładowanie ciężkim ładunkiem.

Mersayake, dużo pisałem w takiej stylizacji, i to do tego stopnia, że w pewnym momencie zatraciłem nawet świadomość poprawności szyku. Dobrych kilka miesięcy mi potem zajęło, by nauczyć się na powrót współczesnej polszczyzny ;). Pewna łatwość do archaizowania mi już jednak pozostała.

Co do humoru, to w komedii nie czuję się mocny. A jeśli już to raczej będzie to czarny humor. To, co powyżej, to chyba maks, co jestem w stanie z siebie wykrzesać.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nowa Fantastyka