Bajki nasenne

W pew­nym dużym bloku na wiel­ko­miej­skim osie­dlu żyła szczę­śli­wa ro­dzi­na. Tata i mama cie­szy­li się dwój­ką zdro­wych, wspa­nia­łych dzie­ci: có­recz­ką Jul­cią i star­szym od niej o dwa lata syn­kiem Pio­tru­siem. Ro­dzi­ce bar­dzo trosz­czy­li się o swoje dzie­ci, które były dla nich źró­dłem nie­usta­ją­cej ra­do­ści. Lecz prócz ra­do­ści w życiu po­ja­wia­ją się także smut­ki. Na szczę­ście drob­ne. Choć­by takie, jak kło­po­ty dzie­ci z za­sy­pia­niem. Zwłasz­cza do­ty­czy­ło to Julci, którą roz­pie­ra­ła ener­gia i cie­ka­wość świa­ta. Mama pró­bo­wa­ła wielu spo­so­bów: gła­ska­nie po brwiach, nu­ce­nie ko­ły­sa­nek, włą­cza­nie su­szar­ki… nic nie po­ma­ga­ło. Wresz­cie się­gnę­ła po bajki. W mie­ście po­ja­wi­ła się wła­śnie sieć baj­ko­ma­tów, lecz żadna z ofe­ro­wa­nych w nich bajek nie po­mo­gła. Ko­le­żan­ka po­ra­dzi­ła mamie, by udała się do po­ło­żo­nej w cen­trum mia­sta ap­te­ki o obie­cu­ją­cej na­zwie „Bajka”, która spe­cja­li­zu­je się wy­łącz­nie w le­kach dla dzie­ci. Mama sko­rzy­sta­ła z tej rady.

Za ladą w ap­te­ce krzą­ta­ła się star­sza pani w bia­łym kitlu o ła­god­nym, uspo­ka­ja­ją­cym spoj­rze­niu. Gdy mama zwie­rzy­ła się jej z kło­po­tu, po­wie­dzia­ła:

– To ty­po­wy pro­blem, ale po­ra­dzi­my sobie z nim. Mamy spory wybór bajek na­sen­nych dla dzie­ci w róż­nym wieku. Co có­recz­ka lubi naj­bar­dziej?

– Za­ba­wę w pia­skow­ni­cy. Uwiel­bia także zwie­rząt­ka.

– Wspa­nia­le. Mam tu bajkę jakby spe­cjal­nie dla niej wy­my­ślo­ną.

 

O kotku Sa­mot­ku

 

W pew­nym uro­czym mia­stecz­ku żył kotek Sa­mo­tek. Był bar­dzo ładny, za­wsze czy­sty i za­dba­ny.

Był też dumny i nie­za­leż­ny. Cha­dzał wy­łącz­nie wła­sny­mi ścież­ka­mi.

Pew­ne­go sło­necz­ne­go ranka kotek wy­szedł sobie na spa­cer. Minął sklep, za któ­rym był duży plac zabaw. Po­szedł na skró­ty w kie­run­ku parku. Prze­cho­dząc obok pia­skow­ni­cy, kątem oka do­strzegł Lilkę, córkę są­sia­dów. Lilka też go zo­ba­czy­ła i ma­cha­jąc drob­ną rącz­ką za­wo­ła­ła:

– Cześć kotku! Chodź po­ba­wi­my się razem!

„Też coś!” – po­my­ślał kotek Sa­mo­tek, a gło­śno po­wie­dział:

– Nie, dzię­ku­ję! – Był bo­wiem bar­dzo uprzej­my.

– Chodź! – za­chę­ca­ła nie­zra­żo­na Lilka. – Mam tu mnó­stwo za­ba­wek, ule­pię ci mysz­kę z pia­sku…

– Nie trze­ba – ro­ze­śmiał się kotek. – Baw się sama. Ja je­stem kotek Sa­mo­tek, cho­dzę wła­sny­mi ścież­ka­mi i uwiel­biam za­ba­wy sam ze sobą.

– Szko­da – za­smu­ci­ła się Lilka, ale kotek już tego nie sły­szał, bo od­da­lił się szyb­ko.

Idzie dróż­ką przed sie­bie, nie roz­glą­da­jąc się wokół. Nagle sły­szy czyjś gło­sik:

– Chodź się bawić!

Pa­trzy – a przy dróż­ce sie­dzi za­ją­czek Kic­ki­cuś. Mały i szary, cał­kiem jak przy­tu­lan­ka.

– Nie będę się z tobą bawił – po­wie­dział kotek Sa­mo­tek nie za­trzy­mu­jąc się.

– Dla­cze­go?

– Bo ja je­stem kotek Sa­mo­tek, cho­dzę wła­sny­mi ścież­ka­mi i bawię się tylko sam ze sobą!

I po­szedł dalej, a za­ją­czek pa­trzył za nim z za­wie­dzio­ną miną.

Idzie więc kotek dalej pięk­ną alej­ką. Nagle zza krza­ka wy­ska­ku­je coś ru­de­go.

– Chodź się bawić! – woła do kotka ta ogni­sta fu­trza­na kulka.

– A ty coś za jeden? – zdzi­wił się kotek, ale nawet nie zwol­nił tempa swo­je­go spa­ce­ru.

– Je­stem lisek Spry­ci­sek i bar­dzo lubię być oswa­ja­ny. No chodź, po­ba­wi­my się tu obok na łącz­ce!

– Wy­bacz, ale nie mam za­mia­ru się z tobą bawić ani cię oswa­jać – po­wie­dział kotek uprzej­mie, lecz sta­now­czo.

– A to dla­cze­go?

– Bo je­stem kotek Sa­mo­tek, cho­dzę wła­sny­mi ścież­ka­mi i bawię się tylko sam ze sobą. Ro­zu­miesz, lubię dobre to­wa­rzy­stwo – po­wie­dział kotek z wyż­szo­ścią i od­da­lił się. Lisek Spry­ci­sek pa­trzył za nim zdzi­wio­ny.

Kotek skrę­cił w bocz­ną alej­kę. Rosło tu wię­cej drzew, które rzu­ca­ły cień i szu­mia­ły nie­śmia­ło.

Wtem z jed­ne­go drze­wa ze­sko­czy­ła wie­wiór­ka. Po­ru­sza­jąc z gra­cją pu­szy­stym ogo­nem, za­gro­dzi­ła kot­ko­wi drogę. Nie miała jed­nak złych za­mia­rów.

– Hejka! – za­wo­ła­ła ra­do­śnie, ma­cha­jąc łapką kot­ko­wi przed nosem.

– Hejka – nie­chęt­nie od­po­wie­dział kotek Sa­mo­tek, który nie był za­do­wo­lo­ny z tego, że mu­siał się za­trzy­mać. – Kim je­steś i czego chcesz?

– Je­stem wie­wiór­ka Ru­da­ki­ta i chcę się z tobą po­ba­wić. Chodź, zo­ba­czy­my kto szyb­ciej wdra­pie się na to drze­wo!

– Nie mam ocho­ty – od­po­wie­dział kotek z god­no­ścią, usi­łu­jąc wy­mi­nąć wie­wiór­kę. – Je­stem kotek Sa­mo­tek i nie bawię się z byle kim. Poza tym to ła­że­nie po drze­wach… czy to przy­stoi tak sta­tecz­nym isto­tom jak ja?

– Nie to nie – za­pisz­cza­ła Ru­da­ki­ta. – Znaj­dę sobie in­ne­go to­wa­rzy­sza do za­ba­wy. O, już mam! – krzyk­nę­ła, wi­dząc drugą wie­wiór­kę ska­czą­cą z ga­łę­zi na gałąź. – Bywaj – mach­nę­ła kot­ko­wi kitą na po­że­gna­nie i po­tęż­nym susem wsko­czy­ła na drze­wo, zni­ka­jąc w gę­stwi­nie liści.

Kotek Sa­mo­tek po­szedł dalej. Alej­ka do­pro­wa­dzi­ła go do ulicy na skra­ju parku. Kotek bywał tu czę­sto, wie­dział, że ruch na ulicz­ce jest nie­wiel­ki, nie­mniej z uwagą ro­zej­rzał się na obie stro­ny, nim prze­szedł przez jezd­nię. Nagle usły­szał hałas. Spoj­rzał w tym kie­run­ku i zmar­twiał: za­wsze za­mknię­ta furt­ka willi teraz była uchy­lo­na, a przez szpa­rę ma­ja­czy­ła ko­sma­ta morda ogrom­ne­go psa. Był to Szcze­kun, po­strach wszyst­kich oko­licz­nych zwie­rząt. Uj­rzaw­szy kotka Sa­mot­ka ru­szył z im­pe­tem w jego kie­run­ku, szcze­ka­jąc gło­śno.

– Z nim nie ma żar­tów! – po­my­ślał kotek Sa­mo­tek. Bły­ska­wicz­nie od­wró­cił się i roz­po­czął uciecz­kę.

Prze­biegł przez jezd­nię, tym razem bez spraw­dza­nia, czy nie nad­jeż­dża jakiś po­jazd i skie­ro­wał się alej­ką w głąb parku. Aby utrzy­mać tempo, nie oglą­dał się, ale szcze­ka­nie sły­chać było coraz gło­śniej – pies zbli­żał się w za­stra­sza­ją­cym tem­pie. Cóż, psy są duże, po­ły­ka­ją prze­strzeń ogrom­ny­mi su­sa­mi.

Bie­gnie więc kotek, bie­gnie – i widzi wie­wiór­kę ba­rasz­ku­ją­cą z ko­le­żan­ką w tra­wie. Woła do niej z da­le­ka:

– Ru­da­ki­to, na pomoc! Scho­waj mnie, bo mnie pies goni!

– Cha, cha! – za­pisz­cza­ła wie­wiór­ka – prze­cież ty je­steś kotek Sa­mo­tek, praw­da? No to sam się scho­waj! – śmie­jąc się, po­bie­gła za ko­le­żan­ką w kie­run­ku drze­wa.

Kotek przy­spie­szył, ale pies zbli­żał się nie­uchron­nie. Był tuż, tuż. Kotek wy­biegł na głów­ną alej­kę i zo­ba­czył liska wy­grze­wa­ją­ce­go się w słoń­cu. Krzy­czy więc do niego z da­le­ka:

– Lisku Spry­ci­sku, scho­waj mnie do swo­jej norki! Zo­bacz, jaki wstręt­ny, ogrom­ny pies mnie goni, na pewno chce mnie zjeść!

– Nie chcia­łeś mnie oswo­ić, to jak mam cię wpu­ścić do mojej norki? – od­po­wie­dział lisek. – Nic z tego. Skoro lu­bisz to­wa­rzy­stwo sa­me­go sie­bie, pomóż sobie sam! – od­wró­cił się i po­biegł do nory, bo też tro­chę oba­wiał się groź­ne­go psa.

A kotek, coraz bar­dziej prze­ra­żo­ny i zmę­czo­ny, ucie­kał co sił w ła­pach. Gdy do­biegł do za­krę­tu, na któ­rym sie­dział za­ją­czek, le­d­wie dy­szał. Za to pies jakby zy­ski­wał nowe siły. Szcze­kał coraz groź­niej.

– Uff, uff – wy­sa­pał kotek. – Kic­ki­cu­siu, bła­gam cię, ratuj! Pies mnie goni! Ogrom­ny i zły! Już nie mam sił biec dalej!

– Pies? – prze­stra­szył się za­ją­czek. – Nie mogę ci pomóc, je­stem za słaby, poza tym nie chcia­łeś się ze mną bawić, to dla­cze­go miał­bym ci po­ma­gać? – Po czym od­da­lił się po­śpiesz­nie, ki­ca­jąc du­ży­mi su­sa­mi.

Kotek ostat­kiem sił do­tarł na brzeg parku i skrę­cił, prze­ci­na­jąc plac zabaw. Ostat­ni ra­tu­nek w Lilce – my­ślał. – A może pies się wy­stra­szy i zre­zy­gnu­je?

Nie­ste­ty pies nie zre­zy­gno­wał. Gonił jesz­cze bar­dziej za­wzię­cie niż dotąd. Sły­sząc za­ja­dłe szcze­ka­nie, Lilka pod­nio­sła głowę. Zo­ba­czy­ła sła­nia­ją­ce­go się ze zmę­cze­nia kotka Sa­mot­ka, któ­re­go już nie­mal do­się­gał swo­imi pa­zu­ra­mi jakiś ku­dła­ty pies.

– Lilko… ja… ratuj… – Kotek nie mógł już mówić, tak był zdy­sza­ny. Wsko­czył do pia­skow­ni­cy. Lilka na­tych­miast przy­kry­ła go wia­der­kiem, któ­rym ro­bi­ła babki z pia­sku.

– Po­szedł! – krzyk­nę­ła na psa. O dziwo, ten pod­ku­lił ogon i na­tych­miast po­biegł z po­wro­tem. Lilka zdję­ła wia­der­ko, od­sła­nia­jąc cięż­ko dy­szą­ce­go kota, któ­re­go na­stro­szo­ny ogon drgał ner­wo­wo.

– Dzię­ki!… dzię­ku­ję ci Lilko, oca­li­łaś mi życie… wy­szep­tał kotek Sa­mo­tek.

– Wi­dzisz? A taki byłeś dumny i nie­za­leż­ny! My­śla­łeś, że za­wsze dasz sobie radę sam?

– Tak – Kotek spu­ścił głowę ze wsty­dem. – Teraz do­sta­łem na­ucz­kę.

– Więc po­ba­wisz się ze mną?

– Oczy­wi­ście. Tylko po­zwól, że nieco od­sap­nę.

Po chwi­li Lilka z kot­kiem zgod­nie ba­wi­li się w pia­skow­ni­cy. A gdy zmę­cze­nie kot­ka ustą­pi­ło, bie­ga­li razem po placu zabaw. Bry­ka­li tak ra­do­śnie, że ich gwar usły­sza­ły zwie­rząt­ka z parku i za­cie­ka­wio­ne przy­bie­gły na plac. Zo­ba­czyw­szy je, kotek po­biegł na spo­tka­nie.

– Chodź­cie, po­ba­wi­my się wszy­scy razem!

– Mar­twi­łam się o cie­bie – za­wo­ła­ła Ru­da­ki­ta.

– Prze­pra­szam, że ci nie po­mo­głem – po­wie­dział Kic­ki­cuś – ale bar­dzo się wy­stra­szy­łem! Ten pies był taki ogrom­ny i zły!

– To cud, że ży­jesz – po­wie­dział lisek.

– Dzię­ki Lilce. Ona mnie oca­li­ła. Dzię­ki niej zro­zu­mia­łem, że nie warto być sa­mot­kiem w życiu.

– To jak teraz bę­dziesz się na­zy­wał?

– Bo ja wiem? Wy­my­śl­cie coś!

– Może kotek Wspól­no­tek? – za­pro­po­no­wa­ła Lilka. Za­chwy­co­ne zwie­rzę­ta przy­ję­ły nowe imię kotka okla­ska­mi.

Odtąd wszy­scy wspól­nie ba­wi­li się i wszę­dzie cho­dzi­li razem. A na widok tak zgra­nej grupy przy­ja­ciół nawet Szcze­kun ustę­po­wał z drogi.

 

Rze­czy­wi­ście, bajka ta bar­dzo spodo­ba­ła się Julci. Chcia­ła jej słu­chać każ­de­go wie­czo­ru i, mimo że znała ją już na pa­mięć, za­wsze żywo i z prze­ję­ciem re­ago­wa­ła na przy­go­dy kotka. A szczę­śli­wy finał tej hi­sto­rii tak mocno ją uspo­ka­jał, że w mig za­sy­pia­ła.

Nie­ste­ty, bajka nie spraw­dza­ła się w przy­pad­ku Pio­tru­sia. Mama po­szła więc do ap­te­ki z baj­ka­mi na­sen­ny­mi, aby po­szu­kać cze­goś sku­tecz­ne­go. Star­sza pani w bia­łym kitlu o ła­god­nym, uspo­ka­ja­ją­cym spoj­rze­niu uśmiech­nę­ła się, gdy mama wy­ja­wi­ła jej swój pro­blem.

– O, tak, chłop­cy mają za­zwy­czaj inne za­in­te­re­so­wa­nia. Za­ło­żę się, że pani synek pa­sjo­nu­je się tech­ni­ką, mo­to­ry­za­cją…

– Z ust mi pani to wy­ję­ła – ro­ze­śmia­ła się mama.

– Zatem je­stem pewna, że ta hi­sto­ria speł­ni swoje za­da­nia – po­wie­dzia­ła star­sza pani, się­ga­jąc na półkę z baj­ka­mi na­sen­ny­mi.

 

O Ga­ra­żu

 

Ta hi­sto­ria zda­rzy­ła się wcale nie za sied­mio­ma la­sa­mi, sied­mio­ma gó­ra­mi. Zda­rzy­ła się tu, w tym mie­ście, które jed­nak ma coś wspól­ne­go z sió­dem­ką – skła­da się mia­no­wi­cie z sied­miu dziel­nic. Sama hi­sto­ria miała miej­sce w dziel­ni­cy cen­tral­nej, zwa­nej, jak w wielu in­nych mia­stach, Śród­mie­ściem.

Nasze Śród­mie­ście jest po­dob­ne do tych w in­nych mia­stach. Stoi tam wiele bu­dyn­ków róż­ne­go kształ­tu, wieku i prze­zna­cze­nia. Mimo tych róż­nic bu­dyn­ki pro­wa­dzą wzo­ro­wo zgod­ne życie, choć nie­rzad­ko róż­nią się w swo­ich po­glą­dach, opi­niach i oce­nach.

Dzi­wi­cie się? My­śli­cie, że bu­dyn­ki to takie duże, mar­twe i nie­czu­łe przed­mio­ty? Jeśli tak uwa­ża­cie, to je­ste­ście w błę­dzie. Bu­dyn­ki są bar­dzo to­wa­rzy­skie, wraż­li­we i mądre, co wy­ni­ka z ich ży­cio­we­go do­świad­cze­nia, bo na ogół mają swój wiek i wiele w życiu wi­dzia­ły, będąc świad­ka­mi ra­do­ści i smut­ków użyt­ku­ją­cych je miesz­kań­ców.

Lecz bu­dyn­ki też nie żyją wiecz­nie. Bywa, że nie­któ­re po­pa­da­ją w ruinę, bądź to ze wzglę­du na nisz­czą­ce dzia­ła­nie czasu, bądź wsku­tek nie­wła­ści­we­go postępowania ludzi, któ­rzy nie za­wsze się o nie trosz­czą. Ow­szem, ota­cza­ją opie­ką bu­dow­le szcze­gól­nie cenne i wie­ko­we – na­zy­wa­ją je za­byt­ka­mi i po­ka­zu­ją z dumą przy­jezd­nym wy­ciecz­kom. Jeśli jed­nak bu­dy­nek jest nie­zbyt pięk­ny i nie­szcze­gól­nie uży­tecz­ny, wtedy po­dej­mu­ją de­cy­zję o jego wy­bu­rze­niu i wzniesieniu w tym miej­scu in­ne­go obiektu.

Hi­sto­ria, którą wam chcę opo­wie­dzieć, za­czę­ła się wła­śnie od wy­bu­rze­nia ta­kiej sta­rej ru­de­ry, która nie była już do ni­cze­go przy­dat­na, a tylko szpe­ci­ła Śród­mie­ście. Oko­licz­ne bu­dyn­ki w mil­cze­niu przy­glą­da­ły się pra­com bry­ga­dy wy­bu­rze­nio­wej. Mil­cze­nie to nie ozna­cza­ło jed­nak braku re­ak­cji, bo bu­dyn­ki po­ro­zu­mie­wa­ją się ze sobą bez słów.

– Każ­de­go czeka ten sam los – wes­tchnę­ło fi­lo­zo­ficz­nie Mu­zeum.

– Chyba nie my­ślisz o sobie – ode­zwa­ła się Szko­ła. – Lu­dzie cię ho­łu­bią i ota­cza­ją tro­ską.

– Mu­zeum ma rację, ale co zro­bić, taka kolej rze­czy – po­wie­dział Biu­ro­wiec. – Praw­dę mó­wiąc, je­stem za­do­wo­lo­ny. Moi lo­ka­to­rzy – a mam ich naj­wię­cej z was – wciąż uty­ski­wa­li na tę ru­de­rę. Cie­ka­we, co lu­dzie po­sta­wią w tym miej­scu…

– Aku­rat to nie jest dla mnie ta­jem­ni­cą – po­wie­dział Ra­tusz, w któ­rym urzę­do­wa­li go­spo­da­rze mia­sta. – Bur­mistrz pod­pi­sał dziś umowę na zbu­do­wa­nie tu ga­ra­żu.

– Ga­ra­żu? A co to ta­kie­go? – spy­ta­ła Ka­te­dra.

– Nie wiesz? Praw­da, ty je­steś taka sta­ro­świec­ka – za­śmiał się Su­per­mar­ket. – Garaż to miesz­ka­nie dla sa­mo­cho­dów.

– Sa­mo­cho­dy nie po­trze­bu­ją miesz­kań. Wiem o tym, bo każ­dej nie­dzie­li lu­dzie przy­jeż­dża­ją do mnie na na­bo­żeń­stwa i par­ku­ją sa­mo­cho­dy na ka­te­dral­nym placu – sprze­ci­wi­ła się Ka­te­dra.

– Nie masz racji – wtrą­cił się Au­to­Ser­wis. – Sa­mo­cho­dy prze­cho­wy­wa­ne w po­miesz­cze­niach za­mknię­tych mniej się psują i dłu­żej żyją.

– To praw­da, ale ten plac po ru­de­rze jest ogrom­ny! – za­uwa­ży­ła Przy­chod­nia. – Po co lu­dziom taki duży garaż?

– Bo aut wciąż przy­by­wa – od­parł Au­to­Ser­wis. – Kto jak kto, ale ja czuję to na wła­snej skó­rze.

– Ra­czej „na wła­snej ścia­nie”, skórę to mają lu­dzie – mruk­nął Biu­ro­wiec. – Ale masz rację. Dziś już wszy­scy pra­cow­ni­cy biur, które miesz­czą się u mnie, mają sa­mo­chody. Nie­któ­rzy nawet po kilka!

– Do­dat­ko­wo do Śród­mie­ścia każ­de­go dnia przy­jeż­dża mnó­stwo ludzi z in­nych dziel­nic, a także z in­nych miast. Na za­ku­py, w celu za­ła­twie­nia ja­kichś spraw w urzę­dach, w od­wie­dzi­ny i tak dalej. Dla­te­go ten garaż nie tylko zaj­mie całą po­wierzch­nię po ru­de­rze, ale bę­dzie miał osiem pię­ter. Trzy pod zie­mią i pięć na po­wierzch­ni – ob­ja­śnił Ra­tusz.

– Oj, to bę­dzie wyż­szy ode mnie – zmar­twił się Su­per­mar­ket.

– Ale mnie nie do­ści­gnie – ro­ze­śmia­ła się Ka­te­dra.

 

Po ośmiu mie­sią­cach Garaż był go­to­wy. Oko­licz­ne bu­dyn­ki ode­tchnę­ły z ulgą, bo okres ten był dla nich pa­smem udręk. Cią­gły ruch, hałas, wszę­do­byl­ski kurz… praw­dę mó­wiąc, miały już tego dosyć. Mimo to nie oka­zy­wa­ły pre­ten­sji do no­we­go bu­dyn­ku. Jak już mó­wi­łem, żyły ze sobą w zgo­dzie i chcia­ły także Garaż przy­jąć do grona przy­ja­ciół.

Mu­sia­ły się jed­nak uzbro­ić w cier­pli­wość, bo dziś w Śród­mie­ściu od­by­ła się wiel­ka uro­czy­stość otwar­cia no­we­go Ga­ra­żu. Przy­je­cha­ło mnó­stwo ludzi, nawet de­le­ga­cja z samym mi­ni­strem, który wraz z bur­mi­strzem uro­czy­ście do­ko­nał prze­cię­cia wstę­gi.

Le­d­wie go­ście od­je­cha­li, do Ga­ra­żu za­czę­ły wjeż­dżać auta. Bu­dyn­ki ze zdu­mie­niem i re­spek­tem przy­glą­da­ły się temu barw­ne­mu, dłu­gie­mu na kilka ki­lo­me­trów ko­ro­wo­do­wi.

 

Na czele dumny Mer­ce­des-Benz,

za nim Kia, Hy­un­dai i Da­ewoo też.

Na­stęp­nie Rolls-Roy­ce – cichy jak duch,

za to ha­ła­su robił za dwóch

Mo­skwicz, za któ­rym je­cha­ła Łada,

potem ja­poń­ska licz­na gro­ma­da:

Sub­a­ru, Nis­san, Honda i Mazda

To­yo­ta – znana au­to­strad gwiaz­da,

wy­twor­ny Lexus, zgrab­ne Sub­a­ru,

Dat­sun, Su­zu­ki – też pełne czaru,

do­stoj­ny May­bach, BMW czar­ne

i te­re­no­we Jeepy mo­car­ne

i luk­su­so­we wręcz Lam­bor­ghi­ni,

Alfa Romeo o pięk­nej linii,

Ca­dil­lac, Pon­tiac, Ford i Mer­cu­ry,

Lan­cia, Fer­ra­ri znane z bra­wu­ry,

hisz­pań­ski Seat i cze­ska Skoda,

Lotus, co w wielu wy­grał za­wo­dach,

Re­nault, Ci­tro­en i Peu­ge­ot z Fran­cji,

Volvo, co sły­nie wciąż z ele­gan­cji,

i bez kom­plek­sów Fiat, cho­ciaż mały,

i te, co kie­dyś tu kró­lo­wa­ły:

cięż­ki Po­lo­nez, obła Sy­re­na,

nie bra­kło tutaj też Volks­wa­ge­na,

Wart­burg i Tra­bant – auta nie­no­we,

Audi i Opel, wózki wi­dło­we,

dla któ­rych miej­sca już nie star­czy­ło.

Za­pa­dła cisza. Cicho. Jak miło…

 

– Drogi Ga­ra­żu, wi­ta­my cię w na­szym gro­nie! – ode­zwał się uro­czy­ście Ra­tusz, uzna­jąc że to dobry mo­ment na po­wi­ta­nie.

– A wy co za jedni? – spy­tał z roz­tar­gnie­niem Garaż, bo wciąż był pod wra­że­niem ta­siem­co­we­go ko­ro­wo­du aut, które za­wi­ta­ły pod jego dach, a także po­prze­dza­ją­cej go uro­czy­sto­ści otwar­cia, kiedy znaj­do­wał się w cen­trum uwagi do­stoj­nych gości.

– Je­ste­śmy bu­dyn­ka­mi Śród­mie­ścia – od­parł Ra­tusz, któ­re­go trud­no było wybić z pan­ta­ły­ku. – Ja je­stem Ra­tusz i re­zy­du­ję tu ponad sześćset lat, ale naj­star­sza jest Ka­te­dra – stoi tu nie­wzru­sze­nie od ośmiuset lat, prze­trwa­ła wszyst­kie ka­ta­kli­zmy i za­wie­ru­chy wo­jen­ne…

– A ile ma aut? – prze­rwał bez­względ­nie Garaż.

– Nie sa­my­mi au­ta­mi bu­dy­nek żyje – za­uwa­ży­ła re­zo­lut­nie Szko­ła.

– Bzdu­ra! – krzyk­nął Garaż. – Liczy się tylko bo­gac­two! Ka­te­dra stoi osiem­set lat i czego się do­ro­bi­ła? Tych paru wi­tra­ży i zło­co­nych świecz­ni­ków? A ja, le­d­wie zo­sta­łem po­sta­wio­ny i uru­cho­mio­ny, mam już ponad ty­siąc aut! Nikt z was tylu nie ma!

– W moich sej­fach są mi­lio­ny bank­no­tów i setki szta­bek złota, ale się tym tak nie chwa­lę – wtrą­cił Bank.

– Ale czy tu tylko o ilość cho­dzi? – za­py­tał Au­to­Ser­wis.

– Nie tylko, oczy­wi­ście – od­parł Garaż. – Także o ja­kość! A u cie­bie stoją tylko auta ze­psu­te i uszko­dzo­ne, pod­czas gdy u mnie nówki z ca­łe­go świa­ta! Je­stem bo­ga­ty! A wy mi do pięt nie do­ra­sta­cie!

I tak się chwa­lił aż do rana.

A ran­kiem auta po­czę­ły wy­jeż­dżać z Ga­ra­żu. Wy­jeż­dża­ły w po­rząd­ku do­kład­nie od­wrot­nym do tego, w jakim wie­czo­rem wjeż­dża­ły. Nie będę po­wta­rzał tej wy­li­czan­ki, lecz Ty, Drogi Mały Czy­tel­ni­ku mo­żesz spró­bo­wać to zro­bić. Zo­ba­czy­my, ile za­pa­mię­ta­łeś… :)

Garaż, po­cząt­ko­wo za­sko­czo­ny, jął się coraz bar­dziej nie­po­ko­ić. „Co tu się wy­ra­bia z moim bo­gac­twem?” – my­ślał go­rącz­ko­wo. Bu­dyn­ki przy­glą­da­ły się temu, wy­mie­nia­jąc mię­dzy sobą dys­kret­ne uśmie­chy.

A gdy ostat­nie auto opu­ści­ło Garaż, za­czę­ły się grom­ko śmiać.

– No i co Ga­ra­żu? Gdzie są te rze­ko­mo twoje auta? Co się stało z tym całym po­dob­no twoim bo­gac­twem?

Ogar­nię­ty wsty­dem Garaż za­czer­wie­nił się od fun­da­men­tów po dach. Do­brze, że z tego wsty­du nie spło­nął.

Nie ma jed­nak tego złego, co by na dobro nie wy­szło. Garaż zro­zu­miał, że nie warto być sa­mo­chwa­łą. Że warto za­cho­wać skrom­ność i sza­cu­nek dla star­szych i mą­drzej­szych.

Z bie­giem czasu stał się ak­tyw­nym i lu­bia­nym człon­kiem tego wy­twor­ne­go to­wa­rzy­stwa bu­dyn­ków Śród­mie­ścia, które wspa­nia­ło­myśl­nie za­po­mnia­ło mu nie­for­tun­ny in­cy­dent z prze­chwał­ka­mi.

 

Mi­nę­ło kilka lat. Pro­ble­my Julki i Piotr­ka z za­sy­pia­niem się skoń­czy­ły, lecz nawyk słu­cha­nia bajek po­zo­stał. Mimo od­mien­nych za­in­te­re­so­wań dzie­ci lu­bi­ły razem się bawić i ze sobą prze­by­wać. Do tego stop­nia, że za­ży­czy­ły sobie wspól­nie słu­chać bajki na do­bra­noc.

– Tylko musi w niej być o przy­jaź­ni – za­strze­gła się Julka.

– A także o tech­ni­ce – dodał Pio­trek. – No i żeby trzy­ma­ła w na­pię­ciu!

„Spory pro­blem” – po­my­śla­ła mama. – „Bez po­mo­cy pani z ap­te­ki się nie obę­dzie”.

Star­sza pani w bia­łym kitlu o ła­god­nym, uspo­ka­ja­ją­cym spoj­rze­niu wy­słu­cha­ła jej uważ­nie i ki­wa­jąc głową po­wie­dzia­ła:

– Dzie­ci do­ra­sta­ją, więc i bajki muszą do­ra­stać z nimi. Mam tu coś spe­cjal­ne­go: nie­sa­mo­wi­tą hi­sto­rię, która po­win­na wzru­szyć pani có­recz­kę i za­in­te­re­so­wać syna.

 

O drze­wie, które chcia­ło latać

 

W lesie rosło drze­wo. Nic szcze­gól­ne­go. Po pro­stu – zwy­czaj­ne, szare drze­wo. No, nie­zu­peł­nie szare. Już ra­czej zie­lo­ne.

Pewno my­śli­cie, że drze­wa wiodą bez­tro­ski żywot? Ja też tak kie­dyś my­śla­łem, lecz od czasu, gdy usły­sza­łem hi­sto­rię, którą chcę Wam teraz opo­wie­dzieć, wiem, że drze­wa mają też swoje smut­ki.

Choć­by to nasze nie­po­zor­ne drze­wo. Po­nie­waż jest ono na­szym bo­ha­te­rem, bę­dzie go na­zy­wać Drze­wo. Na pierw­szy rzut oka takie szczę­śli­we, w rze­czy­wi­sto­ści miało nie lada zmar­twie­nie: było nie­wy­so­kie.

Oho, już widzę, że wielu z Was ro­zu­mie to do­sko­na­le! Lecz Wy nie macie po­wo­du do zmar­twie­nia. Je­ste­ście jesz­cze mło­dzi, wy­ro­śnie­cie. Co in­ne­go nasze Drze­wo. Było już do­ro­słe, lecz po­zo­sta­ło małe. Inne, wyż­sze drze­wa, które wy­gra­ły z nim wy­ścig ku słoń­cu, bru­tal­nie za­sła­nia­ły mu do­stęp do ożyw­czych, cie­płych pro­mie­ni. A kiedy nad­cho­dził deszcz, za­kry­wa­ły je cał­kiem, chci­wie dzie­ląc mię­dzy sie­bie ży­cio­daj­ne kro­ple. Nasze Drze­wo mu­sia­ło za­do­wo­lić się reszt­ka­mi, jakie ście­ka­ły po li­ściach jego po­grom­ców. Rów­nież wiatr rzad­ko go­ścił na niż­szych po­zio­mach lasu. A prze­cież wiemy, jak lubią drze­wa, gdy wiatr muska ich ga­łąz­ki! Szu­mią wtedy ra­do­śnie swo­imi list­ka­mi.

– Wszy­scy o mnie za­po­mnie­li – wzdy­cha­ło Drze­wo, tę­sk­niąc za cie­płym pro­mycz­kiem, za krysz­ta­ło­wy­mi kro­pla­mi desz­czu, za let­nim ze­fir­kiem. – Ni­ko­go nie ob­cho­dzi, że jest mi tak cięż­ko. Ach, jak by­ło­by wspa­nia­le, gdy­bym uro­sło duże! – z za­zdro­ścią pa­trzy­ło w górę na ko­ro­ny swych po­tęż­niej­szych ko­le­gów, które prze­sła­nia­ły mu błę­kit nieba.

 

Pew­ne­go dnia na ga­łę­zi Drze­wa usiadł pta­szek. Drze­wo, które aku­rat spało, obu­dzi­ło się, wy­czuw­szy in­tru­za.

„Kto mnie śmiał obu­dzić” – po­my­śla­ło gniew­nie, jako że drze­wa, po­dob­nie jak my, lu­dzie, nie lubią, by je wy­ry­wać z drzem­ki.

Pta­szek jed­nak nic sobie z tego nie robił. Sie­dział i czy­ścił piór­ka z taką ener­gią, że roz­bu­jał wszyst­kie oko­licz­ne ga­łąz­ki.

„Jesz­cze spad­nie!” – po­my­śla­ło Drze­wo.

Ale pta­szek nie spadł. Od­fru­nął po pro­stu. Drze­wo pa­trzy­ło za nim z za­zdro­ścią.

„Ten ma do­brze” – my­śla­ło. – „Nie prze­szka­dza mu, że jest taki mały. Wszę­dzie do­le­ci. Wszyst­ko zo­ba­czy. Nawet w po­chmur­ny dzień może wy­grze­wać się w słoń­cu, wzle­ciaw­szy ponad chmu­ry”.

Znów za­czę­ło uża­lać się nad sobą.

Tym­cza­sem pta­szek wró­cił. Trzy­mał w dziob­ku czar­ną, uschnię­tą ga­łąz­kę. Sta­ran­nie umo­co­wał ją w roz­wi­dle­niu ko­na­ra.

„Też coś!” – ob­ru­szy­ło się Drze­wo w my­ślach. – „Nie dość mam ład­nych, zie­lo­nych ga­łą­zek?”

Po chwi­li pta­szek przy­niósł drugą ga­łąz­kę i ulo­ko­wał obok pierw­szej. Potem trze­cią, czwar­tą… Pra­co­wał aż do wie­czo­ra. A wie­czo­rem oka­za­ło się, że uwił ślicz­ne gniazd­ko! Wy­mo­ścił je mchem i sia­nem, po czym ulo­ko­wał się w nim wy­god­nie.

– Słu­chaj, ptasz­ku – nie wy­trzy­ma­ło Drze­wo. – Po co wła­ści­wie zro­bi­łeś to… to…

– Gniazd­ko? Aby w nim wy­po­czy­wać!

– Wy­po­czy­wać?! – zdzi­wi­ło się Drze­wo – Gdy­bym umia­ło latać jak ty, to nic in­ne­go w życiu nie chcia­ło­bym robić. Tyle cie­ka­wych rze­czy jest do obej­rze­nia!

– Tak ci się tylko zdaje – ro­ze­śmiał się ptak. – La­ta­nie jest bar­dzo przy­jem­ne, ale też nie­zmier­nie mę­czą­ce. Trze­ba czę­sto od­po­czy­wać. Po­nad­to muszę prze­cież gdzieś spać.

– Mógł­byś spać na ga­łąz­ce – Drze­wo nie da­wa­ło za wy­gra­ną. – Warto było mę­czyć się cały dzień?

– Spadł­bym z ga­łąz­ki we śnie – znów ro­ze­śmiał się ptak. – A w gniazd­ku jest za­cisz­nie i bez­piecz­nie.

„To dziw­ne” – po­my­śla­ło Drze­wo. – „Pta­szek ma do­stęp do wia­tru, kiedy tylko chce i szuka schro­nie­nia w za­ci­szu. A ja tę­sk­nię za byle po­wie­wem. Nie po­wiem, żeby to było spra­wie­dli­we.”

Mi­ja­ły dni. Drze­wo za­przy­jaź­ni­ło się z pta­kiem, który wra­cał wie­czo­ra­mi do swego ma­leń­kie­go domku i, mimo że był zmę­czo­ny, opo­wia­dał o sze­ro­kim świe­cie. O przy­go­dach, które go spo­tka­ły. O ra­do­snych i sza­lo­nych har­cach wśród ob­ło­ków.

Drze­wo lu­bi­ło te opo­wie­ści, lecz smut­nia­ło coraz bar­dziej. Coraz czę­ściej tę­sk­ni­ło do sło­necz­ne­go świa­ta, o któ­rym tak pięk­nie opo­wia­dał ptak. Kie­dyś, póź­nym wie­czo­rem, gdy skoń­czył on już swą opo­wieść, po­sta­no­wi­ło zwie­rzyć się ze swych zmar­twień. Ptak słu­chał z uwagą.

– Może jesz­cze wy­ro­śniesz – po­cie­szał jak umiał.

– Wąt­pli­we – z żalem po­wie­dzia­ło Drze­wo. – Już tyle lat mi­nę­ło… Po­patrz na moich ró­wie­śni­ków – wska­za­ło ga­łę­zia­mi w górę. Ptak spoj­rzał w tym kie­run­ku, ale było już ciem­no.

– Jeśli nie mogę uro­snąć, to może na­uczysz mnie latać? – spy­ta­ło Drze­wo nie­śmia­ło po chwi­li mil­cze­nia.

– Nigdy nie sły­sza­łem, by drze­wa fru­wa­ły – po­wie­dział ptak z po­wąt­pie­wa­niem. Nagle zro­bi­ło mu się żal Drze­wa. Za­czął je po­cie­szać.

– Nie martw się. Jutro coś wy­my­śli­my. Mam mnó­stwo mą­drych przy­ja­ciół. A teraz śpij­my już. Do­bra­noc.

Po raz pierw­szy od wielu, wielu dni Drze­wo za­snę­ło z na­dzie­ją na od­mia­nę swego nie­we­so­łe­go losu.

Ran­kiem pta­szek po­le­ciał szu­kać swo­ich przy­ja­ciół. Na­po­tkał Szpa­ka, który miesz­kał na skra­ju lasu. Szpak był stary i bar­dzo do­świad­czo­ny. Wy­słu­chał hi­sto­rii Drze­wa z za­in­te­re­so­wa­niem, po czym po­ki­wał smęt­nie głową.

– Cóż… Jeśli Drze­wo dotąd nie uro­sło, to już nie uro­śnie – po­wie­dział. – Na­to­miast co do la­ta­nia… Wiele lat żyję na tym świe­cie. Wiele wi­dzia­łem, ale la­ta­ją­ce­go drze­wa nie wi­dzia­łem. Nic ci nie mogę pomóc.

Ptak po­smut­niał. Tak bar­dzo li­czył na Szpa­ka.

– Cóż, widać tak musi być – wy­mam­ro­tał. – Że­gnaj, Szpa­ku!

– Za­cze­kaj! Co praw­da, nie umiem ci pomóc, lecz znam kogoś, kto mógł­by to zro­bić.

– Kto?!

– To mądry ptak. Naj­mą­drzej­szy pod słoń­cem. A ra­czej pod księ­ży­cem, bo lata tylko w nocy, za to w dzień śpi. Na­zy­wa się Sowa.

– Sowa? Nie wi­dzia­łem ta­kie­go ptaka!!

– Bo miesz­ka hen, w głębi lasu. Z rzad­ka fruwa gdzieś dalej. Po­znasz go łatwo po ol­brzy­mich oczach.

– Dzię­ku­ję ci – ura­do­wał się ptak i po­fru­nął co sił w skrzy­dłach do swo­je­go Drze­wa. Drze­wo też się ura­do­wa­ło, uj­rzaw­szy go.

– Przy­le­cia­łeś! No i co? I co? – do­py­ty­wa­ło się nie­cier­pli­wie.

– Mu­sisz jesz­cze tro­chę po­cze­kać. Wy­bie­ram się w nocy do głę­bin lasu – po­wie­dział ptak. – Miesz­ka tam bar­dzo mądra Sowa. Ona jedna może nam pomóc. A teraz po­zwól mi się zdrzem­nąć. Obudź mnie, kiedy się ściem­ni.

Drze­wo otu­li­ło gniazd­ko ga­łąz­ka­mi, by naj­mniej­szy po­dmuch nie za­kłó­cił snu ptaka.

O zmro­ku ptak po­le­ciał do lasu. Drze­wo cze­ka­ło z lę­kiem i nie­cier­pli­wo­ścią. Bało się o swego ma­łe­go przy­ja­cie­la.

Było już do­brze po pół­no­cy, gdy ptak wró­cił do gniaz­da. Był bar­dzo zmę­czo­ny.

– No i co? I co? – znów do­py­ty­wa­ło się Drze­wo.

– Teraz idę spać – oznaj­mił ptak. – Rano wszyst­ko ci opo­wiem.

– Po­wiedz cho­ciaż, czy Sowa zna­la­zła jakąś radę – pro­si­ło Drze­wo. Jed­nak ptak już spał. Za to Drze­wo nie za­snę­ło aż do rana. Dy­go­ta­ło z zimna i nie­cier­pli­wo­ści.

O świ­cie ptak się obu­dził.

– Cóż – po­wie­dział. – Sowa twier­dzi, że już wię­cej nie uro­śniesz.

– Nie uro­snę? – spy­ta­ło za­wie­dzio­ne Drze­wo. – To już nie ma dla mnie ra­tun­ku?

– Tego nie po­wie­dzia­łem. Sowa zna­la­zła spo­sób na to, byś mogło latać. Mu­sisz uschnąć.

– Uschnąć?! – prze­ra­zi­ło się Drze­wo. – Jak to uschnąć? Nie mogę! Nie chcę usy­chać! Uschnię­te drze­wa są takie brzyd­kie!

– Tak radzi Sowa. Mó­wi­ła jesz­cze sporo mą­drych rze­czy o tym, jak uschnię­te drze­wa la­ta­ją, ale nie­wie­le z tego zro­zu­mia­łem. Wiem jedno: jeśli chcesz latać, mu­sisz uschnąć. Coś za coś. – po­wie­dział ptak sta­now­czo. Zrzę­dze­nie Drze­wa tro­chę go już za­czy­na­ło nużyć. – A teraz mu­si­my się po­że­gnać.

– Od­la­tu­jesz?! – wy­krzyk­nę­ło Drze­wo z ję­kiem za­wo­du. – Zo­sta­wiasz mnie? Co ja po­cznę bez cie­bie?

– Robi się zimno. Muszę od­le­cieć do cie­płych kra­jów – cier­pli­wie tłu­ma­czył ptak. – Co rok tak robię. W zimie zgi­nął­bym z głodu i chło­du. Ale nie roz­pa­czaj, bo na pewno jesz­cze się spo­tka­my. Jeśli zde­cy­du­jesz się uschnąć, bę­dziesz latać jak ja. A jeśli nie – przy­le­cę wio­sną do cie­bie. I będę ci opo­wia­dał o przy­go­dach, które spo­tka­ły mnie w cie­płych kra­jach – mó­wiąc to, po­ma­chał Drze­wu skrzy­deł­ka­mi na po­że­gna­nie i od­le­ciał.

Drze­wo zo­sta­ło samo. Było w roz­ter­ce. Usłu­chać rady Sowy, czy nie?

Je­sień, która wła­śnie na­de­szła po­mo­gła mu w pod­ję­ciu de­cy­zji. Po pierw­szym przy­mroz­ku li­ście po­czer­wie­nia­ły, po­skrę­ca­ły się i ze­schły. Wtedy w las wpadł wi­cher. Tak silny, że do­le­ciał nawet do na­sze­go Drze­wa. Tar­gnął ga­łąz­ka­mi, strą­ca­jąc wszyst­kie suche li­ście.

– No! – po­my­śla­ło Drze­wo. – Strach ma wiel­kie oczy. Je­sień po­mo­gła mi uschnąć.

Lecz wszyst­kie oko­licz­ne drze­wa także stra­ci­ły li­ście.

– Czy one też chcą latać? – dzi­wi­ło się Drze­wo.

 

Przy­szła zima. Drze­wa za­pa­dły w głę­bo­ki sen. Nawet sza­le­ją­ce za­mie­cie śnież­ne nie były w sta­nie ich obu­dzić. Ga­łę­zie biły wście­kle w na­pa­da­ją­cy na nie wi­cher, sta­ra­jąc się go od­pę­dzić i zło­wro­go szu­mia­ły przez sen.

Po­wo­li dni sta­wa­ły się coraz dłuż­sze i cie­plej­sze. Drze­wa jęły bu­dzić się z zi­mo­we­go snu. Ożyw­cze soki krą­ży­ły coraz szyb­ciej w ich ga­łąz­kach, two­rząc na koń­cach małe zie­lo­no-brą­zo­we pąki.

Czu­jąc wę­drów­kę soków w ko­na­rach, Drze­wo zro­zu­mia­ło nagle, że wcale nie uschło. Po pro­stu po­szło spać jak co roku w zimę. Od­kry­ło, że aby uschnąć, trze­ba teraz, na wio­snę nie wy­pusz­czać liści.

„Raz kozie śmierć!” – po­my­śla­ło. Po­wstrzy­ma­ło sza­lo­ny ta­niec soków w ko­na­rach. Pąki po­sza­rza­ły i skur­czy­ły się.

Oko­licz­ne drze­wa pa­trzy­ły ze zdu­mie­niem i nie­po­ko­jem. Wresz­cie nie wy­trzy­ma­ły.

– Obudź się! – wo­ła­ły jedno przez dru­gie. – Czemu nie wy­pusz­czasz liści?!

– Ja wcale nie śpię! – od­rze­kło Drze­wo. – Po pro­stu chcę uschnąć.

– Chcesz uschnąć?! – prze­stra­szy­ły się drze­wa. – Ależ za­sta­nów się! Uschnię­te drze­wa są brzyd­kie!

– Może i brzyd­kie, ale uschnię­te drze­wa fru­wa­ją! A ja chcę fru­wać!

– Cha, cha, cha! Cha, cha! – roz­brzmie­wał las. Wszyst­kie drze­wa aż sła­nia­ły się ze śmie­chu i trzę­sły swymi ma­lut­ki­mi list­ka­mi. – Fru­wa­ją! Cha, cha! Czy wi­dzia­ły­ście fru­wa­ją­ce drze­wa? Cha, cha, cha!

– Wy wie­cie swoje a ja swoje – upie­ra­ło się Drze­wo.

– Zo­ba­czysz, to się źle skoń­czy – ode­zwał się sę­dzi­wy dąb, który ze wzglę­du na wiek sza­no­wa­ny był przez wszyst­kie drze­wa w oko­li­cy. – Wi­dzia­łem już wiele usy­cha­ją­cych drzew. Wszyst­kie spo­tkał ten sam los.

– Jaki? – spy­ta­ło Drze­wo z obawą.

– Przyj­dzie le­śni­czy i każe cię wy­rą­bać – od­rzekł dąb.

– Wy­rą­bać, wy­rą­bać – po­szep­ty­wa­ły drze­wa ze zgro­zą. Zro­bi­ło się cicho.

– Ja jed­nak za­ufam Sowie – po­wie­dzia­ło Drze­wo z upo­rem, choć z lęku chłód prze­nik­nął je aż po ko­rze­nie.

– Rób jak chcesz – od­po­wie­dział dąb. – Ale pa­mię­taj: ostrze­ga­łem cię.

Stało się tak, jak dąb prze­wi­dy­wał. Pew­ne­go ranka do lasu we­szła trój­ka ludzi. Dwóch z nich trzy­ma­ło sie­kie­ry po­ły­sku­ją­ce ostrza­mi w słoń­cu. Trze­ci, w zie­lo­nym mun­du­rze, po­ka­zy­wał coś po­zo­sta­łym. Po­de­szli wprost do na­sze­go Drze­wa. Cały las za­marł w mil­cze­niu.

– Stuk – puk – roz­le­gło się po oko­li­cy. Sie­kie­ry za­głę­bi­ły się w pień uschnię­te­go Drze­wa.

– Oj, boli!! – wrza­snę­ło, ale nikt go nie słu­chał. Po chwi­li ru­nę­ło jak dłu­gie na po­la­nę. Trzej męż­czyź­ni ode­szli dalej. Chwi­lę trwa­ła cisza. Drze­wa przy­glą­da­ły się, po czym naj­od­waż­niej­sze ode­zwa­ło się z iro­nią:

– No? Na co cze­kasz? Fru­waj!

Roz­le­gły się śmie­chy, lecz na­sze­mu Drze­wu wcale nie było do śmie­chu.

– Cze­kaj­cie! To jesz­cze nie ko­niec – bro­ni­ło się jak umia­ło.

– Ostrze­ga­łem cię – ode­zwał się dąb. – Nadal jesz­cze ufasz Sowie?

– Oczy­wi­ście! To je­dy­ne, co mi zo­sta­ło.

Po kilku dniach przy­je­chał sa­mo­chód i za­brał Drze­wo.

– No, na­resz­cie coś się dzie­je – wes­tchnę­ło z ulgą. – Jadę. A to już jest coś. Od jeż­dże­nia do la­ta­nia droga nie­da­le­ka.

 

Sa­mo­chód za­wiózł Drze­wo do tar­ta­ku. Tam wiel­ka piła po­cię­ła je swymi sta­lo­wy­mi zę­ba­mi na ka­wał­ki. W ten spo­sób Drze­wo stało się Drew­nem. Lu­dzie znów za­ła­do­wa­li je na sa­mo­chód i po­wieź­li. Po­dróż była długa. Wresz­cie zna­leź­li się w fa­bry­ce. Drew­no, które przed­tem było Drze­wem zo­ba­czy­ło duży plac wy­ła­do­wa­ny po­dob­ny­mi do niego klo­ca­mi.

„Oho!” – po­my­śla­ło. – „Widać nie je­stem je­dy­nym drze­wem, które ma­rzy­ło o la­ta­niu!”

Wiele dni cze­ka­ło cier­pli­wie na swoją ko­lej­kę. Pa­trzy­ło jak pod­jeż­dża dźwig i za­bie­ra jedne ka­wał­ki do jed­nej hali, inne do dru­giej. Był coraz bli­żej. Wresz­cie zła­pał je swymi mo­car­ny­mi cę­ga­mi. Chwi­la – i zna­la­zło się w hali.

„Ależ tu hałas!” – po­my­śla­ło. – „Cie­ka­we co też ze mną zro­bią?”

Tym­cza­sem ma­szy­ny za­czę­ły swoją pracę. Po­sy­pa­ły się wióry i tro­ci­ny. Drew­no za­mie­ni­ło się w deski.

Inny ka­wa­łek na­sze­go Drze­wa tra­fił do dru­giej hali. Tam zo­stał zmie­lo­ny w po­tęż­nych mły­nach i wy­lą­do­wał w ko­tłach. Po­la­ła się woda. Po chwi­li za­czę­ło robić się cie­pło.

„Pod­grze­wa­ją mnie” – po­my­śla­ło. – „Mam już coś ze swych ma­rzeń: wodę i cie­pło!”

Z mie­sza­ni­ny Drze­wa i wody zro­bi­ła się maź. Dzia­ły się jesz­cze potem różne dziw­ne rze­czy, aż Drze­wo cał­kiem stra­ci­ło orien­ta­cję. W końcu po­wstał zeń pięk­ny, śnież­no­bia­ły Pa­pier. Lu­dzie zło­ży­li duże bele w ma­ga­zy­nie. Było tam chłod­no, ciem­no i bar­dzo nie­cie­ka­wie. Pa­pier bę­dą­cy kie­dyś Drze­wem nu­dził się, lecz nie tra­cił na­dziei. Nadal z upo­rem ma­rzył o la­ta­niu.

Tym­cza­sem klo­co­wi, który pierw­szy zo­stał za­bra­ny z placu bar­dziej się po­szczę­ści­ło. Po­cię­ty na deski tra­fił do fa­bry­ki, gdzie skła­da­no szy­bow­ce. I w cza­sie gdy pa­pier nu­dził się, za­le­ga­jąc w ma­ga­zy­nie, szy­bow­ce la­ta­ły, nu­rza­jąc się w ob­ło­kach.

– Na­resz­cie je­stem szczę­śli­we – skrzy­pia­ło z za­do­wo­le­niem Drze­wo, które było teraz skrzy­dłem szy­bow­ca. – Speł­ni­ło się moje ma­rze­nie. Latam! Sowa nie za­wio­dła.

Nagle koło skrzy­dła za­trze­po­ta­ło coś czar­ne­go. Pa­trzy drze­wo i oczom nie wie­rzy.

„Prze­cież to mój ptak!” – myśli. – „Ten sam, który spał w gniazd­ku uwi­tym w moich ga­łąz­kach!”

– Ptaku! Ptasz­ku mój ko­cha­ny! – krzy­czy, wi­dząc, że tam­ten od­da­la się coraz bar­dziej.

Ptak od­wró­cił się.

„Ktoś mnie woła” – po­my­ślał. – „Prze­cież sły­sza­łem.”

– To ty szy­bow­cu? – za­py­tał.

– To ja, twoje Drze­wo! – ode­zwał się głos z głębi.

– Drze­wo? – zdzi­wił się ptak. – Nie widzę! Gdzie je­steś?

– Tutaj, we wnę­trzu szy­bow­ca! Latam, ptaku, latam! Jakże je­stem teraz szczę­śli­we!

Ptak usiadł na skrzy­dle i drze­wo opo­wie­dzia­ło mu całą swoją hi­sto­rię.

Odtąd znowu byli razem. Ptak uwił sobie gniaz­do na dachu han­ga­ru, gdzie szy­bo­wiec wra­cał na noc. W po­god­ne dni la­ta­li razem, bu­ja­jąc w ob­ło­kach.

 

To nie ko­niec hi­sto­rii. Z pew­no­ścią za­sta­na­wia­cie się nad losem Pa­pie­ru, który także po­wstał z na­sze­go Drze­wa. Chcę was uspo­ko­ić. I jemu się po­szczę­ści­ło, choć mu­siał na to tro­chę po­cze­kać. Pew­ne­go dnia jedną belę za­bra­no do dru­kar­ni. Po­nie­waż Pa­pier był bar­dzo pięk­ny, prze­zna­czo­no go na wi­do­ków­ki, karty świą­tecz­ne, znacz­ki, ozdob­ne ko­per­ty… Lu­dzie ku­po­wa­li je i wy­sy­ła­li we wszyst­kie stro­ny świa­ta. Oczy­wi­ście, pocz­tą lot­ni­czą, żeby prze­sył­ki zdą­ży­ły na czas. Wi­dzi­cie więc, że i w tym wy­pad­ku speł­ni­ło się ma­rze­nie Drze­wa.

Jesz­cze bar­dziej po­szczę­ści­ło się dru­giej beli Pa­pie­ru. Tra­fi­ła ona do za­kła­du, który pro­du­ko­wał za­baw­ki. Wkrót­ce po­wsta­ły z niej pięk­ne la­taw­ce i lam­pio­ny!

W pe­wien pięk­ny letni dzień bur­mistrz mia­sta zor­ga­ni­zo­wał Świę­to La­taw­ca. Zgro­ma­dzi­ło ono nie­mal wszyst­kich miesz­kań­ców z za­chwy­tem ob­ser­wu­ją­cych za­wo­dy, w któ­rych uczest­ni­czy­ły roz­ra­do­wa­ne dzie­ci. Ich la­taw­ce pła­wi­ły się w prze­stwo­rzach, kon­ku­ru­jąc ze sobą w ści­ga­niu się ku słoń­cu. A wie­czo­rem wszy­scy z za­par­tym tchem obej­rze­li pokaz la­ta­ją­cych lam­pio­nów, które pod wpły­wem roz­grza­ne­go przez świecz­ki po­wie­trza wzbi­ja­ły się ma­je­sta­tycz­nie ku wi­docz­nym już pierw­szym gwiaz­dom na gra­na­to­wie­ją­cym nie­bie.

Lam­pio­ny wzle­cia­ły tak wy­so­ko, że ob­ser­wu­ją­cy lu­dzie prze­sta­li je od­róż­niać od srebr­nych punk­ci­ków gwiazd.

Pa­trząc z góry na bez­kre­sną zie­mię, Drze­wo za­mie­nio­ne w Pa­pier, z któ­re­go zro­bio­no lam­pio­ny, po­my­śla­ło o tych wyż­szych drze­wach z lasu, które wy­gra­ły z nim wy­ścig ku słoń­cu i za­sła­nia­ły mu do­stęp do ożyw­czych, cie­płych pro­mie­ni.

„One nadal tkwią wro­śnię­te ko­rze­nia­mi w zie­mię, gdy ja, dzię­ki swoim ma­rze­niom, wzla­tu­ję ku gwiaz­dom” – po­my­śla­ło z dumą i ra­do­ścią.

 

Dziś Julka jest już Julią, a Pio­trek Pio­trem. Oboje mają swoje ro­dzi­ny, pełne ra­do­sne­go szcze­bio­tu dzie­ci. Ich po­cie­chy nie mają jed­nak pro­ble­mu z za­sy­pia­niem, bo ro­dzi­ce z przy­jem­no­ścią kar­mią je baj­ka­mi na­sen­ny­mi, które ko­ja­rzą się im z wła­snym bez­tro­skim, szczę­śli­wym dzie­ciń­stwem.