Zemsta wiadra

W późny piątkowy wieczór prezes Słowiański był ostatnią osobą, która pozostała w firmie, nie licząc pani Helenki, sprzątaczki, która pracowicie pucowała korytarz. Zawsze wychodził ostatni i napawało go to dumą. Tym razem jednak chętnie urwałby się wcześniej, ale nie mógł. Nie życzył sobie, aby pracownicy ujrzeli go w takim stanie. Kuśtykał w stronę windy.

– Dwudziesty pierwszy wiek, a ja, cholera jasna, cierpię na podagrę – mamrotał pod nosem.

Poprzedniego dnia nie potrafił się oprzeć śledzikowi w śmietanie, który zaserwowała mu teściowa i w nocy spuchł mu paluch. Męczył się przez cały dzień, starając się nie dać po sobie poznać, że nęka go ból. Nie odważył się zdjąć butów, nawet w swoim gabinecie, w obawie, że któryś z prawników przyłapie go w tej chwili słabości. Jeszcze tylko trochę i będzie w domu. I wreszcie pozbędzie się tego cholernego obuwia. Wpatrzony w drzwi windy nie zauważył wiadra, w którym sprzątaczka płukała mopy. Walnął w nie obrzękłym palcem. Ból uderzył go jak prawy sierpowy boksera wagi ciężkiej.

– Kurwa mać! – wrzasnął.

Zatoczył się pod ścianę. Na szczęście stał tam rząd krzeseł i Słowiański klapnął tyłkiem na stołek, zamiast na podłogę.

– Panie prezesie, panie prezesie, co się stało?

Zmaterializowała się przed nim starsza kobieta, trzymająca kij z dyndającym mopem. Prezes jęczał i próbował drżącymi rękami rozwiązać sznurówki trzewika.

– To wszystko przez panią – wysapał. – I to cholerne wiadro. Zwolnię panią!

– Przepraszam, przepraszam, pomogę panu prezesowi – zaoferowała przerażona Helenka.

Chęci może miała i dobre, ale tylko uraziła pulsującą bólem część ciała.

– Aaaaa! – rozdarł się Słowiański. – Kurwa!

– Jezusie, Jezusiczku, Jezusie, ja przepraszam, ja nie chciałam – zawodziła sprzątaczka.

– Cicho, niechże się pani uciszy! – krzyknął, bo lamenty kobiety zaczęły mu doskwierać niemal tak, jak paluch, i upuścił na podłogę but, który udało mu się wreszcie zzuć.

W tym momencie przygasły lampy oświetlające korytarz, a na jego końcu zaczęło się formować coś dziwnego. Oniemiali prezes i sprzątaczka spoglądali na zbliżające się do nich małe tornado.

– Zdrowaś Mario, łaskiś pełna… – jęczała Helenka.

Tornado dotarło do nich i zmieniło nagle w grupkę brodatych facetów z mieczami i rogatymi hełmami na głowach, którym towarzyszyła kobieta w hełmie, dla odmiany, skrzydlatym.

– Pan z Tobą, błogosławionaś… – szeptała sprzątaczka.

– O żeż, w mordę – wydukał wstrząśnięty Słowiański.

Słyszał już o wikingach, którzy pojawiali się znienacka i spuszczali ludziom manto. Ale nie wierzył w te bajki. W niemym zdumieniu stwierdził, że musi zmienić zdanie.

Przybysze rozglądali się lekko zdezorientowani.

– No, i gdzie ten rwetes? – zapytał jeden z wojowników.

– Znowu fałszywy alarm – powiedział z westchnieniem inny. – Ta kurwa to chyba nie był najlepszy pomysł – dodał.

Wikingowie spoglądali wrogo to na prezesa, to na szepczącą modlitwę kobietę.

– Czy wy, kurwa, musicie tak kląć? – zapytała wściekła Hlokk, którą wezwanie oderwało od kolacji.

– Co się stało tym razem? – zainteresował się rosły wojownik, poprawiając hełm.

– W-wiadro – wyjąkał w odpowiedzi Słowiański.

Hlokk zerknęła na stojący na środku korytarza kubeł, śmiertelnika trzymającego się za stopę i nie uszedł też jej uwadze napęczniały paluch. Złożyła wszystko do kupy i zrozumiała, co zaszło.

– Dobra, chłopaki, zbieramy się – zarządziła.

Zawahała się i na twarz wypełzł jej wredny uśmieszek. Pstryknęła palcami i wymamrotała jakieś zaklęcie. Zaraz później całe komando zniknęło.

Prezes przełknął ślinę. Nie zdążył już jednak odetchnąć z ulgą.

– Będziesz mnie tu, piździelcu, od kurew wyzywał! – Usłyszał.

W pierwszej chwili pomyślał, że to sprzątaczce odbiło, ale kobieta stała nieruchomo, wciąż mrucząc modlitwę. Za to wiadro podskakiwało bojowo.

– Ja ci, kurwa, pokażę kurwę! – zawołało i wylądowało na głowie Słowiańskiego. Dnem do góry. Brudna woda spłynęła po garniturze prezesa, a mop zawisł mu na ramieniu.

– Teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen – wydukała sprzątaczka i przeżegnała się zamaszyście.

Koniec

Anonimie, nie masz za co przepraszać, bo się Tobie całkiem fajnie wybryknęło. Widać jednak, że pisane w pośpiechu, bo w szorcie trafiają ustereczki. ;)

…w nocy spuchł mu duży paluch u nogi. –> Masło maślane – paluch, ten u nogi, jest duży z definicji.

…wiadra, w którym sprzątaczka płukła mopy. –> Literówka.

…Słowiański klapnął tyłkiem w stołek, zamiast w podłogę. –> Raczej: …Słowiański klapnął tyłkiem na stołek, zamiast na podłogę.

– Pan z tobą, błogosławionaś… – szeptała sprzątaczka. –> – Pan z Tobą, błogosławionaś… – szeptała sprzątaczka.

– O żesz, w mordę… –> – O żeż, w mordę…

Hlokk zerknęła na stojący na środku korytarza ceber… –> Raczej: Hlokk zerknęła na stojący na środku korytarza kubeł…

Ceber jest drewniany.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, Anonim bardzo dziękuje za szybką łapankę. Ustereczki oczywiście poprawione. :)

Faktycznie, opko było pisane w dużym pośpiechu, na zasadzie dzisiaj pomysł, dzisiaj wykonanie. Anomim cieszy się, że mimo tego jest to fajne wybryknięcie. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Bardzo proszę, Anonimie, i proszę wybrykiwać częściej. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

w nocy spuchł mu paluch u nogi.

Jeśli chodzi o duży palec u stopy, to samo paluch wystarczy. KLIK.

Odpowiedź ciut bardziej mnie rozbawiła niż oryginał. Myślę, że z wizją ta scenka mogłaby wypaść lepiej.

Jeśli chodzi o duży palec u stopy…

Poprawione, Anonim ma nadzieję, że tym razem już już definitywnie.

Odpowiedź ciut bardziej mnie rozbawiła niż oryginał.

O, Jasna Strono, toś ucieszyła Anonima.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Sympatyczne, uśmiechnęło.

A jaka szybka reakcja!

Ech, bójmy się wiader! W jednej książce spotkałam taką definicję: “dżentelmen to ktoś, kto na kotkę zawsze mówi ‘kotka’, nawet jeśli w ciemności na nią nadepnie”. Albo jakoś tak.

Babska logika rządzi!

Jestem tak szalenie zadowolony, że przyczyniłem się do tego wybryku. Od samego początku tekstu, miałem “banana” na twarzy, który później tylko się rozszerzał. Końcówka wygrała dosłownie wszystko. Zrobiłeś mi, Anonimie tym wieczór, jutrzejszy dzień i być może cały tydzień ;)

W-wiadro – wyjąkał w odpowiedzi Słowiański.

Tu powinno nie być znaku rozpoczynającego wypowiedź?

Tym razem przeczytałem “Zemsta Widara”.

Jeszcze gdy chodziłem do podstawówki, to był tam taki Paweł, i ja jechałem na rowerze, i go spotkałem, i potem jeszcze pojechałem do biedronki na lody, i po drodze do domu wtedy jeszcze, już do domu pojechałem.

Finklo, Anonim dziękuje bardzo za klika i kłania Ci się pas. Twój konkurs obudził w nim bowiem jakieś nieznane pokłady weny i humoru. A przy tym świetnie się bawi. :)

MaSkrolu, Tobie również Anonim dziękuje za klika i cieszy się bardzo, że mógł Ci poprawić humor i to, kurcze, może nawet na tydzień. :)

Tu powinno nie być znaku rozpoczynającego wypowiedź?

Powinien być i już jest. :)

Tym razem przeczytałem “Zemsta Widara”.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

I o to chodzi, Anonimie, o to chodzi… :-)

Babska logika rządzi!

Ja wciąż staram się coś wymyślić, ale wplatanie zabawnych wątków w teksty mi nie idzie… jakoś tak, po prostu. :P

Przeczytałam, skomentowałam, kliknęłam. Teraz zaglądam, a komentarza nie ma. Ukradli!

To jeszcze raz. Uśmiechnęło, tym bardziej, że czuję się w pewnym sensie inicjatorką tego wybryku. A Helenka świetna. :D

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Wtedy trzeba cofnąć, skopiować to, co się napisało, opublikować (znowu zniknie), wkleić, znowu opublikować i będzie. Też tak parę razy miałem. ;D

Albo zdziwić się i napisać jeszcze raz. ;D

Edytka: Chyba tak ci się śpieszyło, Anonimie, że nie dodałeś tagu konkursowego. :P

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Kurczę, skomentowałam jako Finkla, nie napisałam sobie komentarza jurorskiego po pierwszym wrażeniu… To ma być jednak tekst konkursowy?

Babska logika rządzi!

Uśmiałem się jak norka ;))

Zacna riposta, podobało się.

Nawet najlepszy pomysł da się spieprzyć.

Socjalizmowi – tak, wypaczeniom – nie.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

Dobre, a nawet bardzo dobre i do tego śmieszne :) Ode mnie ostatni kliczek :)

Aaa… fantazyjne! :D

Anonim dziękuje wszystkim za kliczki i ogromnie się cieszy, że udało mu się Was ponownie rozbawić. :D

AQQ, Finklo, Anonim uznał, że dwa konkursowe opowiadania, ewidentnie tego samego autora, utrzymane w podobnej konwencji i z tym samym motywem przewodnim to byłaby już lekka przesada. To jest po prostu drobny bonusik. Może gdyby Anonim przewidział, że opko tak się spodoba, wrzuciłby je do konkursu, ale cóż, słowo się rzekło, kobyłka u płota. ;)

Trochę mu się żal zrobiło, kiedy szanowna jurrorka pojawiła pod jego szortem we własnych szatach, ale żal ten wynikał jedynie z faktu, że Anonim chciał właśnie trochę zamataczyć i przypisać Finkli, w ploteczkowym wątku, autorstwo “Zemsty Widara”. ;)

A tak w ogóle to Anonim jest ogromnie dumy, bo “Wiadro” trafiło do Biblioteki jeszcze szybciej niż “Widar”. Starczyło ledwie czternaście godzin. :D Jeszcze nadmie się z tej dumy tak bardzo, że odleci jak ciotka Harrego Pottera.

Marasie, może wpadniesz i sprowadzisz Anonima na ziemię. Marasieeeeeee!

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Też odczuwałam taką pokusę, ale ciekawość zwyciężyła. Póki materiały źródłowe na świeżo. A przeczytać i w żaden sposób nie skomentować… No, jak tak można? Jeszcze mi tekst zginie w morzu szarych gwiazdek jako i konkursowe niekiedy się chowają.

Ale miałam nadzieję, że Anonim pójdzie w zaparte i będzie udawał dwóch autorów, w tym jednego podszywającego się pod siebie.

Babska logika rządzi!

Ale miałam nadzieję, że Anonim pójdzie w zaparte i będzie udawał dwóch autorów, w tym jednego podszywającego się pod siebie.

Eee, za grubymi nićmi szyte. :D

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Zabawna wariacja na temat zamieszczonego wcześniej tekstu. Podobała mi się, zwłaszcza, że zmotywowała mnie do przeczytania także i tamtego opowiadania. Udany dowcip i sprawnie napisany!

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Co się tak drze? Mam skopać denko tego wiaderka?

Po przeczytaniu spalić monitor.

Zdaje się, że zapomniałem napisać komentarza…

Sympatyczne. Jak na taki zaimprowizowany szorcik, wypada naprawdę fajnie. Czasem widać, że autor musiał się naprawdę fajnie bawić przy pisaniu danego tekstu i tak jest właśnie w tym przypadku.

I nie, nie piszę tego w oparciu o jeden z Twoich komentarzy, Anonimie. :-)

Swoją drogą, otwierając to opowiadanie w nowej karcie, zauważyłem ciekawą rzecz (może już o tym wiedzieliście). Jeśli najechać kursorem na tę kartę, jako autor wyświetla się nie Anonim, ale Anonimowy bajkoholik. :-)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Rosebelle, CM, Anonim dziękuje.

Marasie, no nie daj się prosić. Anonim uwielbia Twoje komentarze, nie ma nic lepszego niż zimny prysznic w gorący dzień. ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ej, dlaczego to nie ma tagu konkursowego? To przecież taki konkurs, gdzie pisanie fanfików do opowiadań otagowanych powinno być wręcz witane z radością i otwartymi ramionami! Wnioskuję do jury i Anonimowego Autora o włączenie “Zemsty wiadra” do stawki konkursowej, a przynajmniej otagowanie, bo inaczej zginie w mrokach portalu. Przypominam, że w konkursie “Z głębi snów” opowiadania ze ścieżki B zamieszczone na portalu były tagowane konkursowo.

Ogólnie: cudowne! Żałuję, że nie zdążyłam kliknąć.

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino, Anonim dziękuje bardzo serdecznie. Taka pochwała z Twoich ust sprawia, że Anonim aż skręca się z dumy. ;)

Opko nie jest w konkursie, bo Anonim stwierdził, że drugi tekst tego samego autora, w podobnej konwencji byłby już przesadą. Po tylu pochwałach zaczyna tego żałować. Ale ponieważ szorcik tkwi sobie tu już jakiś czas, Anonimowi byłoby jakoś głupio teraz otagować go konkursowo. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Słowo się rzekło, Tarnina u płota :)

osobą, jaka

Która. Chodzi o konkretną osobę, nie o klasę.

jednak, chętnie

Bez przecinka.

kij z dyndającym mopem

Mop to chyba całość, z kijem włącznie?

zaoferowała

Chyba lepiej: zaofiarowała się.

uraziła pulsującą bólem część ciała

Chyba ciut przesadzasz z tą kwiecistością.

zaczęły mu doskwierać niemal tak jak paluch

Hmm. Tak, jak.

zzuć ze stopy.

Zzuć. Kropka.

Oniemiali prezes i sprzątaczka spoglądali

Rym.

skrzydlatym, dla odmiany, hełmie.

Może lepiej by się czytało: hełmie, dla odmiany, skrzydlatym.

wydukał

Przecież nie wydukał?

W niemym zdumieniu stwierdził, że musi zmienić zdanie.

Oj, nie. W ogóle bym to wycięła.

No i gdzie

No, i gdzie.

powiedział z westchnięciem inny

Ostrzeżenie było? Było.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, Anonim dziękuje. Większość poprawek wprowadzona.

Anonim prosi jeszcze o wrażenia ogólne z lektury. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ano, żem pochichrała. Ale też nieprzesadnie. Smoleniem, to Ty nie jesteś :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Smoleniem, to Ty nie jesteś :P

Aż takich ambicji Anonim nie ma. Pochichranie mu w zupełności wystarcza.:D

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Nie tak zabawne jak Widar, ale inicjatywa zacna.

Total recognition is cliché; total surprise is alienating.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ano mamy Walkirię z oddziałem w korporacyjnej rzeczywistości. Fajne:)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Anonim dziękuje. :D

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

I tu też byłam!

Pamiętam, że uśmiechnął mnie już tytuł, bo sama też na początku tytuł “Zemsta Widara” przeczytałam jako zemstę wiadra :) A teraz, po czasie, wciąż pamiętam, jak rozbawiły mnie wiązanki puszczane przez wiadro. I właśnie dzięki tej końcówce muszę przyznać, że ten tekst rozbawił mnie bardziej, niż oryginalny Widar. Szkoda, że nie startuje w konkursie…

Nir, przepraszam, że tak długo czekałaś na odpowiedź, ale stwierdziłam, że poczekam już do rozstrzygnięcia. Cieszę się, że Ci się podobało i rozbawiło. Nie chciałam wstawiać do konkursu, bo pomyślałam, że jeden Widar wystarczy, głupio by było, gdyby kolejne części konkurowały ze sobą. Zapraszam jeszcze do przeczytania kolejnych odcinków. :D

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Zaznaczam swoją obecność. Pomysł oparty na anagramie super i przebojowo zagospodarowany, a mnie znów przypomniała się jedna scena z “Seksmisji”! Chyba mam jakąś obsesję? :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

No, wiem, że nie ja pierwsza zagospodarowałam kurwę. ;) Scena z Seksmisji była piękna.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ale tu przypomniała mi się inna scena – ta z wiadrem :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

A o tej to całkiem zapomniałam. Musiałam się dobrze zastanowić, o co Ci chodzi. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

To opko również przeczytałam dawno, ale pamiętam je chyba jeszcze lepiej niż poprzednie. Zbudowałaś zabawnego głównego bohatera – zmęczony życiem, marudzący prezes. Pani Helenka też świetna. No i sam pomysł, wywodzący się z źle przeczytanego przez kogoś tytułu oryginału też jest ciekawy i zabawny. Zapadł mi w pamięć zgrabny styl, jakim tekst został napisany. Przepraszam, że tak wykorzystuję Twoje opowiadania do farmienia komentarzy, ale mam nadzieję, że moja opinia jako czytelnika, który czytał jakiś czas temu, też będzie przydatna!