Worek pełen luster

Mawiają, że gdy człowiek rozpoznał swoje odbicie stał się świadomą istotą. -> Jestem niemal pewien, że tu gdzieś powinien być przecinek. Nigdy nie miałem się za mistrza interpunkcji, więc nie chcę mówić na pewno, ale wstawiłbym go po słowie "odbicie". Bez niego trochę ciężko się to zdanie czyta.

Zaczyna się znacznie lepiej niż Królowa deszczu. Jak w klasycznym thrillerze psychologicznym, nie wiem czy to bohater zwariował, czy też zdarzenia są paranormalne i gdzieś czai się zła siła. Otwarcie na pewno na plus.

– Któraś z nas jest fałszywa – Powiedziałam. Usta dziewczyny również się poruszyły. Papugowała mnie. Wycelowałam w nią palcem – > Choć jestem tu nowy, to wielokrotnie widziałem linkowany poradnik odnośnie dialogów (podział na "gębowe" i "niegębowe"). Polecam przeczytać, podpowie gdzie postawić kropkę, a gdzie wielką literę. https://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/12794

Czekałam na odpowiedź, jednak ta milczała. -> Odpowiedź milczała? ;) Wiem, że nie, ale tak to brzmi.

co powiedzieć matce, gdy zorientuję się -> zorientuje

Trzysta stopni. Lustro nieco straciło swój kształt. -> Fizyka i chemia nigdy nie były moimi największymi pasjami, ale wydaje mi się, że lustra, a zwłaszcza szklane, topią się w dużo wyższych temperaturach. Pomyśl o hutach szkła, tam raczej jest cieplej, niż przy piekarniku do pieczenia ciasta i kurczaka w termoobiegu. :)

wlałam do niego stop srebra. -> No tutaj to już brzmi mocno abstrakcyjnie. Stop srebra? Z lustra? "Upieczonego" w temperaturze 300 stopni Celsjusza?

Zupełnie jakby paląc go -> "paląc je", mówimy tu o lustrze. Ewentualnie "paląc ją", jeśli bohaterka ma nawiązywać do swojego alter-ego, które tam widziała.

sprzedając im, co droższe ubezpieczenia. -> Po raz kolejny, tak jak sam muszę jeszcze wiele doczytać o interpunkcji, tak tu chyba przecinek jest zbędny.

napotkałam spojrzenie znajomych oczu. jej oczu. -> Takie rzeczy to chyba nawet Word podkreśla? Albo darmowy Libre Office, jeśli nie masz MS Office? Wielka litera po kropce, rzecz jasna.

Oszklone galerię -> galerie

"Pola. Masz dzień na wyjaśnienie tego, co stało się z lustrem." -> Ta postać brzmi trochę niewiarygodnie. Pracuje w "szanowanej firmie ubezpieczeniowej", a matka zwraca się do niej jak do nastolatki? Bardziej uwierzyłbym, gdyby bohaterka faktycznie miała piętnaście lat lub gdyby wracała do domu nie do matki, tylko do narzeczonego i ten byłby zaniepokojony tym, co się działo.

Podeszłam pod zlew. -> W sensie wczołgała się pod ten zlew? Przykucnęła szukając lustra dla krasnoludków? ;)

Wreszcie dotarłam na brzeg. Woda od ulewy płynęła w przyśpieszonym tempie. -> Na brzeg czego? Wspomnienie jednym słowem o rzece to zbyt mało, żebym po kilku zdaniach pamiętał, że to o nią chodziło. Musiałem się cofnąć i dopiero wtedy zrozumiałem. Drugie zdanie też jest dość niejasne, "woda od ulewy"? W sensie "woda powstała z ulewy" czy "od czasu ulewy"?

Podsumowując: pomysł ciekawy, choć nie jest specjalnie odkrywczy. Trochę zbyt szybko się to według mnie skończyło. Wolałbym zabawę z czytelnikiem – przedstawienie nienaturalnej wizji z perspektywy potencjalnie chorej osoby daje możliwość ukazania zjawisk na granicy paranormalnych. Wtedy nie jest do końca jasne, czy to pokręcona rzeczywistość danego świata, czy tylko wytwór wyobraźni bohatera. Gdy jest to zrobione dobrze, to czytelnik może nie wiedzieć komu wierzyć i zakładać jeden z dwóch scenariuszy, by na końcu zostać albo pozytywnie zaskoczonym, albo pozytywnie utwierdzonym w swoim dotychczasowym przekonaniu. Tutaj trochę tego brakło i po pierwszych kilku zdaniach, które dały mi nadzieję na zagadkę, wszystko stało się już niemal jasne i przewidywalne.

Następnym razem daj też tekstowi odpocząć jeden – dwa dni i później wróć do niego na chłodno, przeczytaj na głos i popraw literówki. Zjedzone lub dodane “ogonki” utrudniają czytanie, a przecież odczucia końcowe byłyby lepsze, gdyby nie trzeba było się skupiać na błędach, tylko na treści.

Wydaje mi się, że wniosek zapisany z początku oddaje wartość tekstu, jednakże nie przesadzałbym z pesymizmem. Choroba u pacjenta musi być zdiagnozowana, stąd trochę ciężko tej wspaniałej osobie – bohaterce.

Koniec życia, ale nie miłość

Pomysł może i był, ale został zamordowany wykonaniem w dodatku nic się tu kupy nie trzyma.

Rozumiem, że dziewczyna była chora, ale czy matka o niczym nie wiedziała? Czy dziewczyna nigdy nie patrzyła w inne lustra? Czy ktoś taki jak bohaterka może normalnie pracować i nie zwrócić na siebie uwagi? Czy w firmie, w której pracowała, w łazienkach/ toaletach nie było luster? A może choroba objawiła się nagle i niespodziewanie, i nikt o niej nie wiedział?

W opowiadaniu nie dostrzegłam choćby odrobiny fantastyki, no chyba że uznam za nią topienie szkła i srebra w trzystu stopniach.

Wykonanie bardzo złe – jest tu wiele błędów i usterek, trafiają się literówki i nie zawsze poprawnie złożone zdania, źle zapisane dialogi, że o nie najlepszej interpunkcji nie wspomnę.

Sugeruję, Krupico, abyś – nim przystąpisz do kolejnej próby literackiej – przypomniała sobie i przyswoiła podstawowe zasady obowiązujące w języku polskim.

Zwie­rzę­ta pa­trzą, jed­nak nie znają osob­ni­ka, który na nich spo­glą­da. –> Zwierzę jest rodzaju nijakiego, więc: Zwie­rzę­ta pa­trzą, jed­nak nie znają osob­ni­ka, który na nie spo­glą­da.

Na gło­wie rosły jej włosy. Ko­lo­ru kawy. –> Czy wzrost włosów był zauważalny?

Proponuję: Miała włosy koloru kawy.

Mie­li­ła ner­wo­wo pal­ca­mi. –> Co mieliła?

Pewnie miało być: Ner­wo­wo kręciła młynka pal­ca­mi.

A może to ja mie­li­łam ner­wo­wo pal­ca­mi? –> Jak wyżej.

Prze­sta­li­śmy. Rów­no­cze­śnie. –> Piszesz o kobietach, więc: Prze­sta­łyśmy. Rów­no­cze­śnie.

– Kim je­steś? – Po­no­wi­łam py­ta­nie – Czego szu­kasz w moim domu? –> – Kim je­steś? – po­no­wi­łam py­ta­nie – czego szu­kasz w moim domu?

Po raz trzeci podaję Ci link do wątku, dzięki któremu już dawno powinnaś opanować poprawne zapisywanie dialogów. Mam nadzieję, że w końcu się uda.

Po­wsta­łam i ode­szłam od lu­stra. –> Raczej: Wsta­łam i ode­szłam od lu­stra.

– Mów jak cię zabić – Wark­nę­łam. Odkąd od­kry­łam jej ist­nie­nie, nie ob­cho­dzi­ło mnie nic poza nią.–> Bohaterka zadaje pytanie, więc konieczny jest pytajnik. Didaskalia i narrację zapisujemy oddzielnie. Winno być:

– Mów, jak cię zabić? – wark­nę­łam.

Odkąd od­kry­łam jej ist­nie­nie, nie ob­cho­dzi­ło mnie nic poza nią.

Wy­ce­lo­wa­łam w nią pal­cem… –> Wy­ce­lo­wa­łam w nią pal­ec…

Cze­ka­łam na od­po­wiedź, jed­nak ta mil­cza­ła. –> Niedobra odpowiedź!

Proponuję: Cze­ka­łam na od­po­wiedź, jed­nak na próżno.

Szkło roz­pierz­chło się po pa­ne­lach. –> Obawiam się, że stłuczone szkło nie rozpierzcha się.

Proponuję: Szkło rozsypało się na pa­ne­lach.

Sprząt­nę­łam ba­ła­gan nie mając po­ję­cia, co po­wie­dzieć matce, gdy zo­rien­tu­ję się, że bra­ku­ję lu­stra w sa­lo­nie. –> Literówki.

Kompletnie nie pojmuję, dlaczego dziewczyna musi się tłumaczyć, że stłukła lustro.

Otwo­rzy­łam pie­kar­nik, wy­su­nę­łam bla­chę do pie­cze­nia i wy­sy­pa­łam na nią szkło. Pod­krę­ci­łam piec na mak­si­mum. Trzy­sta stop­ni.

Lu­stro nieco stra­ci­ło swój kształt. Po dwu­dzie­stu mi­nu­tach wy­cią­gnę­łam papkę… –Zgadzam się z Gromnickiem – trzysta stopni to za mało, aby ze szkła zrobiła się papka.

…wy­cią­gnę­łam papkę z pie­kar­ni­ka i wy­szłam z nią na ogród. –> …wy­cią­gnę­łam papkę z pie­kar­ni­ka i wy­szłam z nią do ogrodu.

…i wla­łam do niego stop sre­bra. –> Gdzie i kiedy bohaterka topiła srebro i w jaki sposób uzyskała jego stop?

Bez lu­stra wy­da­wa­ło się być tu pusto. –> Wystarczy: Bez lu­stra wy­da­wa­ło się tu pusto.

Zu­peł­nie jakby paląc go… –> Piszesz o lustrze, które jest rodzaju nijakiego, więc: Zu­peł­nie jakby paląc je…

Ponadto przypominam, że lustro wcale nie zostało spalone.

– Na orze­chow­ską – Wy­du­ka­łam je­dy­nie zaj­mu­jąc miej­sce pa­sa­że­ra. –> – Na Orze­chow­ską – wy­du­ka­łam je­dy­nie, zaj­mu­jąc miej­sce pa­sa­że­ra.

Krupico! Bój się bogów! Czy nazwę ulicy, przy której mieszkasz, też piszesz małą literą?

Wy­glą­da­łam za szybę, uświa­da­mia­jąc sobie… –> Wy­glą­da­łam przez szybę, uświa­da­mia­jąc sobie…

By spojrzeć za szybę, trzeba tę szybę opuścić i wychylić się przez okno.

– Mam panią za­wieźć w ja­kieś kon­kret­ne miej­sce czy po pro­stu na orze­chow­ską? –> – Mam panią za­wieźć w ja­kieś kon­kret­ne miej­sce, czy po pro­stu na Orze­chow­ską?

" Pola. Masz dzień na wy­ja­śnie­nie tego, co stało się z lu­strem." –> Zbędna spacja po otworzeniu cudzysłowu. Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu.

Czy matka nie wie, że lustra czasem się tłuką?

Mu­sia­łam znisz­czyć jej każdą esen­cję w tym domu. –> Czyją esencję? Ile było tych esencji?

Zbie­głam na par­ter, wprost do ła­zien­ki. Po­de­szłam pod zlew. To nad nim wi­sia­ło… –> Zbie­głam na par­ter, wprost do ła­zien­ki. Po­de­szłam do umywalki. To nad nią wi­sia­ło…

Z tego co wiem, zlew jest w kuchni, w łazienkach montuje się umywalki.

Ru­szy­łam orze­chow­ską w stro­nę prze­ciw­ną od lasu. –> Jakie znaczenie ma to, że las, o którym czytelnik nie ma pojęcia, był po przeciwnej stronie?

Ruszyłam Orzechowską…

Skie­ro­wa­ła mnie na skrzy­żo­wa­nie… –> Kim była ta, która skierowała bohaterkę na skrzyżowanie?

Woda od ulewy pły­nę­ła w przy­śpie­szo­nym tem­pie. –> Domyślam się, że chodzi o to, że: W czasie ulewy rzeka przybrała i teraz płynęła żwawszym nurtem.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Generalnie tekst o chorobie psychicznej z oczywistych powodów nie musi być zrozumiały, logiczny, ani porywający fabularnie. Za to musi być znakomicie napisany. Pod względem formy, niesamowitej atmosfery, nietuzinkowości, ładunku emocjonalnego, a najlepiej wszystkego na raz. Ewentualnie można pójść w stronę thrillera/horroru (albo i komedii, bo właściwie dlaczego nie) ale wtedy potrzebny jest świetny, oryginalny pomysł i precyzyjna fabuła. 

Tutaj ani jedno ani drugie nie działa najlepiej. Z powodu licznych błędów i językowych zgrzytów nie można cieszyć się formą, na zbudowanie atmosfery zabrakło miejsca, nie udało się się też stworzyć jakiejś emocjonalnej więzi bohaterki i czytelnika. Początek sugerował co prawda, że kroi się niezły thriller, ale niezbyt duża oryginalność pomysłu z lustrami, prostota fabuły i zbyt szybkie, mało satysfakcjonujące zakończenie, skutecznie go załatwiły. 

Oczywiście nie ma aż takiej tragedii, tekst da się czytać i widać, że wiesz o czym piszesz, ale trochę pracy przed Tobą. Przede wszystkim radzę posłuchać Reg i ćwiczyć język i styl. Świetne pomysły i efektowne rozwiązania przyjdą później. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Hmmm. Jeśli jest choroba, to raczej nie ma fantastyka. Zostaje tylko sama końcówka, z patrzeniem na własnego trupa.

Jakieś to mi się wydaje… niedopracowane. Topienie szkła w piekarniku, szybkie rozwiązania, powierzchownie naszkicowana bohaterka.

Aha, chyba wiele zwierząt przechodzi test lustra. Jak dobrze pogrzebać, to coraz mniej nas dzieli.

Wykonanie słabe. Dlaczego wskazane wcześniej błędy jeszcze nie są poprawione?

Czekałam na odpowiedź, jednak ta milczała.

To zdanie sugeruje, że odpowiedź milczała.

Saperką, wziętą wcześniej z garażu wykopałam niewielki dołek i wlałam do niego stop srebra.

Chyba już od dawna nie używa się srebra do produkcji luster. I dlaczego szkło nagle zamieniło się w metal? Cudowna transmutacja? ;-)

Babska logika rządzi!

Nie porwało mnie :(

Przynoszę radość :)