I nie wróci więcej

– Pan John­son? – Py­ta­nie od­bi­ło się od ścian i sa­mo­cho­dów i roz­nio­sło po naj­dal­szych za­ka­mar­kach par­kin­gu pod dru­gim sądem okrę­go­wym dys­tryk­tu Sta­ten Is­land.

Praw­nik ze skó­rza­ną tecz­ką ubra­ny w do­sko­na­le skro­jo­ny gar­ni­tur od Ar­ma­nie­go gwał­tow­nie przy­sta­nął i po­pa­trzył bez za­in­te­re­so­wa­nia na mło­de­go czło­wie­ka, który wy­ło­nił się zza fi­la­ra i teraz za­gra­dzał mu drogę.

„Gan­gu­sy strze­la­ją, FBI nie pyta tylko aresz­tu­je, gliny, fu­ria­tów i ma­ka­ro­nia­rzy świerz­bią pa­lu­chy na cyn­glu. Wolny strze­lec albo nowy klient. Mógł przyjść do kan­ce­la­rii, a skoro nie, to albo świr, albo dzi­wak albo jedno i dru­gie” – John­son szyb­ko wy­li­czył moż­li­we opcje i po­wo­li przy­tak­nął wi­dząc, że tam­ten jest przy­naj­mniej nie­źle ubra­ny i nie prze­ja­wia ob­ja­wów zde­ner­wo­wa­nia tak ty­po­wych dla de­spe­ra­tów czy cho­rych psy­chicz­nie. Na swój spo­sób bu­dził sza­cu­nek i praw­nik nie czuł pa­nicz­ne­go stra­chu po­mi­mo tego, że do­kład­nie na tym par­kin­gu mie­siąc wcze­śniej za­strze­lo­no pew­ne­go zna­ne­go se­na­to­ra, a sta­ty­sty­ki po­ka­zy­wa­ły wzrost prze­stęp­czo­ści w całym mie­ście o ponad dwa­dzie­ścia pięć pro­cent.

– John­son Aber­dy? Jak John­son z John­son & John­son? – Nie­zna­jo­my po­now­nie się upew­nił.

„Ama­tor, pew­nie bę­dzie chciał po­zwać któ­rąś firmę i zgar­nąć mi­lio­ny, bo kawa była za go­rą­ca albo ła­zien­ki za mało tę­czo­we" – Aber­dy pod­su­mo­wał go krót­ko i tre­ści­wie teraz cał­kiem prze­ko­na­ny, że cho­dzi o coś nie­wiel­kie­go, ale mimo iry­ta­cji za­py­tał nie­zwy­kle uprzej­mym i peł­nym zja­dli­wej sło­dy­czy tonem:

– Tak, w czym mogę pomóc?

– Je­stem tylko po­słań­cem. Po­pro­szo­no mnie, żeby po­wie­dzieć panu, żeby nie uży­wać chro­no­wi­zo­ra w spra­wie McAr­thur.

„Czyli się po­my­li­łem. Sta­rze­ję się” – po­my­ślał z za­wo­dem i stwier­dził:

– To próba za­stra­sze­nia?

– Nie wiem, ale klient po­pro­sił, żeby coś jesz­cze prze­ka­zać. – Tam­ten uśmiech­nął się wy­raź­nie z iro­nią, skło­nił głowę w uda­wa­nym wy­ra­zie sza­cun­ku, się­gnął do we­wnętrz­nej kie­sze­ni i wyjął małą po­ma­rań­czo­wą ko­per­tę, a na­stęp­nie ostroż­nie podał ją uty­tu­ło­wa­ne­mu człon­ko­wi pa­le­stry.

„Wy­raź­nie cie­szy się, że się jej po­zbył. Ko­lej­ny cwa­niak, który prze­rzu­cił pro­blem na mnie.” – Za­uwa­żył Aber­dy i stwier­dził:

– Czyli jed­nak…

– Nie wiem, na­praw­dę nie wiem. – Męż­czy­zna pod­niósł ręce w prze­pra­sza­ją­cym ge­ście.

– Jak pana znaj­dę?

– Jest pan praw­ni­kiem z dużej sza­no­wa­nej kan­ce­la­rii i ma pan swoje kon­tak­ty, ja też spe­cjal­nie się nie ukry­wam. – Tam­ten mach­nął ręką. – Ale uprze­dzam, że nawet z na­ka­zem nie­wie­le pan wskó­ra. Klient prze­ka­zał to ano­ni­mo­wo i nie mam po­ję­cia jak go na­mie­rzyć.

– Eeee, jak to? Prze­cież każde pie­nią­dze można na­mie­rzyć. – John­so­wi za­bra­kło cię­tej ri­po­sty.

– Go­tów­ka pod­rzu­co­na do mo­je­go domu. Brak od­ci­sków pal­ców i śla­dów DNA, znacz­ni­ki z nu­me­ra­mi wy­czysz­czo­ne. Na mnie już czas. Życzę mi­łe­go dnia. – Po­sła­niec po­wie­dział to znu­dzo­nym gło­sem i nie cze­kał na od­po­wiedź tylko ob­ró­cił się i ru­szył do windy.

John­son pod­szedł do sa­mo­cho­du, tam jed­nak na­szły go nagłe i nie­spo­dzie­wa­ne wąt­pli­wo­ści.

„Mógł zo­sta­wić za wy­cie­racz­ką. Coś tu nie gra. Chciał po­ka­zać, że się nie boi? To się kupy nie trzy­ma. Jak do­stał kasę z góry to nie mu­siał nic robić, chyba że mieli na niego haka.” – po­my­ślał sto­jąc z klu­czy­kiem w ręce i wzru­szył ra­mio­na­mi. „A co mi tam, gdyby ktoś chciał mnie sprząt­nąć już by to zro­bił”.

Coś mu jed­nak nie da­wa­ło spo­ko­ju i dla ode­gna­nia dziw­nych myśli spę­dził kilka se­kund za­glą­da­jąc pod pod­wo­zie, potem ostroż­nie wło­żył klu­czyk w drzwi i otwo­rzył auto, a sil­nik od­pa­lił do­pie­ro po do­kład­nym obej­rze­niu ka­bi­ny i wszyst­kich nie­zwy­kle skom­pli­ko­wa­nych me­cha­ni­zmów pod maską.

„Ko­per­tę jed­nak dam do spraw­dze­nia”. – Do­szedł do wnio­sku wy­jeż­dża­jąc na po­wierzch­nię, potem prze­sta­wił się na my­śle­nie o bie­żą­cych spra­wach i nie za­przą­tał sobie w ogóle głowy ko­per­tą, gdy je­chał przez ulice nigdy nie śpią­ce­go mia­sta.

– Dzień dobry Bob – po­wie­dział ochro­nia­rzo­wi pięć minut póź­niej, gdy ten prze­pusz­czał go przez bram­kę w wie­żow­cu.

– Dzień dobry panie Aber­dy. – Tam­ten od­po­wie­dział, gdy na­ci­skał dla niego guzik windy.

– Co sły­chać?

– Wszyst­ko do­brze. Dzię­ku­ję. – Star­szy pan ukło­nił się lekko.

– Mi­łe­go dnia Bob. I mów mi John­son.

– Dzię­ku­ję Panie Aber­dy. Mi­łe­go dnia.

Praw­nik uśmiech­nął się, bo ry­tu­ał po­wta­rzał się do­słow­nie każ­de­go dnia, od razu jed­nak za­po­mniał o sta­rusz­ku, gdy za­mknę­ły się drzwi windy, a na górze ude­rzył go szum i gwar ty­po­wy dla środ­ka dnia pracy.

Kilku mło­dych prak­ty­kan­tów zmie­rza­ło w jego stro­nę, lecz on nie miał czasu i ocho­ty z nimi roz­ma­wiać, więc tylko kiw­nął głową re­cep­cjo­ni­st­ce i zręcz­nie ich omi­nął uda­jąc się wprost do ga­bi­ne­tu.

– Cześć Ali­cjo. – Przed wej­ściem przy­wi­tał się z wie­ko­wą se­kre­tar­ką, która ni­czym cer­ber pil­no­wa­ła, żeby nikt nie­po­trzeb­nie nie mar­no­wał czasu jed­ne­go z naj­waż­niej­szych wspól­ni­ków kan­ce­la­rii.

– Dzień dobry panie John­son. Ma pan spo­tka­nie wspól­ni­ków za go­dzi­nę, do tego na­ra­dę w spra­wie McTuk i eks­per­ta od broni za…

– Dzię­ku­ję. Dasz tę ko­per­tę do spraw­dze­nia – prze­rwał jej sta­wia­jąc tecz­kę na biur­ku, otwie­ra­jąc z gło­śnym klik­nię­ciem jej zamek i klapę, wyj­mu­jąc ko­per­tę i kła­dąc ją przed nią. – Może tam być coś nie­bez­piecz­ne­go. Po­trze­bu­ję tego jak naj­szyb­ciej.

Nie cze­kał na jej od­po­wiedź i udał się do ga­bi­ne­tu skąd roz­cią­gał się prze­pięk­ny widok na Twin To­wers.

Przez pół dnia nie dzia­ło się nic spe­cjal­ne­go, na­to­miast gdy wra­cał z lun­chu, to se­kre­tar­ka za­trzy­ma­ła go na chwi­lę wrę­cza­jąc mu ko­per­tę z ga­ra­żu:

– Sze­fie, la­bo­ra­to­rium nic nie wy­kry­ło, otwo­rzy­ło dla pew­no­ści i zna­la­zło zdję­cia. Po­wie­dzie­li, żeby prze­ka­zać je panu do rąk wła­snych i że nie ma tam żad­nych śla­dów bio­lo­gicz­nych.

„No tak. Facet miał skó­rza­ne rę­ka­wicz­ki” – po­my­ślał John­son mó­wiąc. – Dzię­ku­ję Ali­cjo.

Praw­nik usiadł w ga­bi­ne­cie i wy­cią­gnął kilka ko­lo­ro­wych zdjęć przed­sta­wia­ją­cych jak roz­ma­wia przy barze z Ally Mc Bee i jak trzy­ma ją za rękę. Było to wpraw­dzie już po ogło­sze­niu wy­ro­ku i kilka mie­się­cy po śmier­ci jej męża, ale i tak ujaw­nie­nie, że tej nocy w końcu po­szli do łóżka, mo­gło­by wy­wo­łać nie­po­trzeb­ne plot­ki i do­star­czyć ar­gu­men­tów jego licz­nym prze­ciw­ni­kom.

„Mimo wszyst­ko, jeśli to szan­taż, to ra­czej z tych lek­kich, jak klep­nię­cie w tyłek” – stwier­dził i zde­cy­do­wał na prze­kór sobie. „Nie zmie­nia­my stra­te­gii”.

Był coraz bar­dziej zde­ner­wo­wa­ny, gdyż o sie­dem­na­stej miał być może naj­waż­niej­szą roz­pra­wę w swoim życiu. Prze­kła­dał pa­pie­ry, upo­rząd­ko­wał wszyst­ko na biur­ku, w końcu po­sta­no­wił, że do sądu wyj­dzie przed cza­sem i jak po­my­ślał tak zro­bił zja­wia­jąc się na sali pięt­na­ście minut przed roz­po­czę­ciem roz­pra­wy.

– Pro­szę wstać sąd idzie – Woźny Kal­lin­gham jak za­wsze punk­tu­al­nie co do se­kun­dy ogło­sił po­ja­wie­nie się sę­dzie­go McDa­thy.

– Widzę, że sala w kom­ple­cie. Uprze­dzam, że ją opróż­nię jak będą pro­te­sty. To nie cyrk i nie po­do­ba mi się to co robią media – Tu sę­dzia kiw­nął panu McGi­ver, a na­stęp­nie uśmiech­nął się w stro­nę Le­mon­da Russo – i ak­ty­wi­ści. Do­brze, ja­kieś wnio­ski na dzi­siaj? Pani Lane?

– Nic wy­so­ki są­dzie.

– Panie Aber­dy?

– Wy­so­ki są­dzie, obro­na wnosi o uży­cie chro­no­wi­zo­ra. – Tu praw­nik po­czuł, że ma nogi z waty zu­peł­nie jakby do­pie­ro teraz zdał sobie spra­wę co wła­śnie robi.

W sali są­do­wej za­pa­dła cisza jak ma­kiem za­siał. Jes­si­ka Lane za­mar­ła, obroń­ca po­sił­ko­wy dla od­mia­ny wy­raź­nie chciał coś dodać, ale sę­dzia uci­szył go ge­stem dłoni i po­wie­dział. – Czy wie pan o co prosi?

– Tak wy­so­ki są­dzie.

– Pro­szę za­pro­to­ko­ło­wać, że praw­nik przy­tak­nął głową. – To sę­dzia prze­ka­zał pani Jen­ni­fer Par­ker i opie­ra­jąc głowę na pra­wej ręce dodał – A pan niech mówi dalej, robi się cie­ka­wie.

– Pro­si­my o za­sto­so­wa­nie ar­ty­ku­łu trzy­sta trzy­na­ście ustęp dwa i kil­ku­na­stu in­nych prze­pi­sów. – Aber­dy ner­wo­wo po­pra­wiał raz za razem kra­wat – Spra­wa jest znana i do­ty­czy osób na naj­wyż­szych szcze­blach wła­dzy i ho­no­ru bry­tyj­skiej ro­dzi­ny kró­lew­skiej. Tu mam pi­sem­ne uza­sad­nie­nie. Czy mogę po­dejść?

– Tak, pro­szę, ale mó­wi­my o wy­łą­cze­niu za­si­la­nia dla No­we­go Yorku na jeden dzień i o wy­so­kich kosz­tach dla po­dat­ni­ków.

– Wy­so­ki są­dzie, w tym mo­men­cie wy­da­je się to być uza­sad­nio­ne.

– Wy­so­ki są­dzie, to nie­do­pusz­czal­ne. Obro­na nie ma do­wo­dów i szuka na ślepo. – Wtrą­cił się oskar­ży­ciel, który wraz z panną Lane rów­nież zna­lazł się przed wo­kan­dą – O samym urzą­dze­niu nie­wie­le wia­do­mo. To może być jakaś hor­ren­dal­na mi­sty­fi­ka­cja.

– Wy­so­ki są­dzie, chce­my wy­ka­zać w na­szej spra­wie, że to spi­sek CIA. – Aber­dy nie po­zo­stał mu dłuż­ny.

– Non­sens. Oskar­że­nie wy­ka­za­ło ponad wszel­ką wąt­pli­wość, że winny jest se­kre­tarz stanu i ksią­żę. Do­wo­dy DNA nie kła­mią.

Sę­dzia uci­szył ge­stem obu praw­ni­ków i spy­tał:

– Pani Lane? A co pani ma do po­wie­dze­nia?

– Zga­dzam się z ko­le­gą.

– No jasne, a co masz po­wie­dzieć? – Aber­dy nie wy­trzy­mał, ale sę­dzia uci­szył go ręką i za­py­tał się krót­ko. – Do­wo­dy?

– Nie mamy świad­ka, tylko jego ze­zna­nia, wy­so­ki są­dzie. In­for­ma­tor jest teraz w rę­kach CIA, a my po­trze­bu­je­my spraw­dzić to co się dzia­ło w ga­bi­ne­cie se­kre­ta­rza ty­dzień przed wy­pad­ka­mi.

– Wy­so­ki są­dzie, to wy­god­ne, że są ze­zna­nia a nie ma czło­wie­ka. Na pa­pie­rze może być wszyst­ko…

– Nie po­wie­dzie­li­śmy, że ze­zna­nia są w for­mie pi­sem­nej…

– Wideo też można zma­ni­pu­lo­wać… – Praw­ni­cy za­czę­li się prze­krzy­ki­wać mię­dzy sobą czemu sę­dzia przy­słu­chi­wał się z wy­raź­nym za­in­te­re­so­wa­niem opie­ra­jąc głowę na lewej ręce po­ło­żo­nej na udzie.

– Chcę przy­po­mnieć Wa­ter­ga­te, gdzie nawet taśmy wy­star­czy­ły.

– Jakie Wa­ter­ga­te? Ży­je­my w in­nych cza­sach, teraz wszyst­ko można pod­ro­bić. Po­trzeb­ny jest czło­wiek, a do tego to ogrom­ne za­gro­że­nie dla kraju. Tam po­dej­mo­wa­ne są ty­sią­ce waż­nych i taj­nych de­cy­zji.

– Pro­szę prze­ka­zać uza­sad­nie­nie. Sąd uda się na na­ra­dę, de­cy­zja zo­sta­nie ogło­szo­na jutro o sie­dem­na­stej. – Sę­dzia nie od­niósł się do sprzecz­ki, tylko po­wie­dział co chciał po­wie­dzieć, ude­rzył młot­kiem, po­cze­kał na tecz­kę od John­so­na, wstał i ru­szył do wyj­ścia.

– Pro­szę wstać, sąd idzie. – krzyk­nął woźny, ale w gwa­rze zu­peł­nie nie było sły­chać jego słów.

Obroń­cy nie wie­dzie­li co robić i go­rącz­ko­wo gdzieś dzwo­ni­li, dzien­ni­ka­rze tra­to­wa­li się wy­bie­ga­jąc z sali, a gapie za­czę­li gło­śno ko­men­to­wać to co do nie­daw­na wy­da­wa­ło się czy­stą fik­cją.

Jeden z ludzi na sali za­cho­wał ka­mien­ną twarz i za­te­le­fo­no­wał do pew­nej wy­so­ko po­sta­wio­nej osoby, któ­rej po­wie­dział tylko pięć słów:

– Stało się. Spo­tka­nie o dwu­dzie­stej.

Aber­dy nie zwa­żał na wrza­wę, za­mie­sza­nie, re­por­te­rów, zwo­len­ni­ków i prze­ciw­ni­ków, tylko spo­koj­nie prze­ci­skał się przez tłum. Przed wej­ściem spo­tkał praw­nicz­kę z kan­ce­la­rii Dianę, która bar­dziej stwier­dzi­ła niż za­py­ta­ła:

– Wy­wo­ła­łeś burzę.

– Tak jakby. Chyba nie przy­szłaś tutaj, żeby mi to po­wie­dzieć? Coś masz dla mnie?

– Jak za­wsze rze­czo­wy. To w tobie lubię. – Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się roz­ma­rzo­na – Tak, mam spra­wę. Sam­sung po­zy­wa klien­ta o pięć­set ty­się­cy za ar­ty­kuł nisz­czą­cy dobre imię firmy.

– Rze­ko­mo nisz­czą­cy jak przy­pusz­czam. Mam ci pomóc?

– Tak. Weź to i prze­czy­taj i po­wiedz mi co my­ślisz. – od­po­wie­dzia­ła po­da­jąc mu dwie kart­ki pa­pie­ru.

– Dobra, co tam śmier­dzi?

– Po­wo­łu­ją się spryt­nie na znaki to­wa­ro­we, a on pisze tylko o moż­li­wej stra­te­gii.

– Czyli pierw­sza po­praw­ka, a ty chcesz, żeby zna­leźć wszyst­kie smacz­ki.

– Do­kład­nie.

***

– Wie­cie, że nie mo­że­my na to po­zwo­lić. – Czło­wiek z sali są­do­wej zwró­cił się do człon­ka rządu w jed­nym z ta­nich ho­te­li na go­dzi­ny.

– To dla­cze­go nie uci­szy­li­ście tego na­mol­ne­go pa­pu­ga?

– Da­li­śmy mu pro­po­zy­cję nie do od­rzu­ce­nia, ale naj­wy­raź­niej nie­zbyt szyb­ko myśli. Poza tym ko­lej­ny za­bi­ty wy­wo­łał­by nie­po­trzeb­ne śledz­two, a i tak ktoś inny by przy­szedł i zro­bił to samo.

– To może plan alfa?

– Na razie prze­cią­gaj­my. Można się po­wo­łać na czwar­tą po­praw­kę.

– Do­brze. Co z sę­dzią?

– Uczci­wy. Bar­dzo sza­no­wa­ny. Nie ma co ru­szać sta­rusz­ka nawet jeśli na­ka­że spraw­dze­nie. I tak nam to w sumie nie­wie­le za­szko­dzi.

– Niech zna pań­ską łaskę. Czy mo­że­my jakoś wy­łą­czyć to cho­ler­stwo?

– Wiesz, że trze­ba uniesz­ko­dli­wić re­ak­to­ry pod wie­ża­mi.

– Czy dzien­ni­ka­rze mogą coś zwę­szyć?

– Wąt­pię. Za in­for­ma­cje o chro­no­wi­zo­rze jest czapa.

– A dla­cze­go nie zro­bi­my wła­sne­go na­gra­nia?

– Nie za­czy­naj znowu. Ho­lo­gra­my są w po­wi­ja­kach.

– Czyli po­świę­ci­my se­kre­ta­rza.

– Sam sobie wi­nien. Mógł się nie pchać w dziu­rę tej, no tej – Tu pstryk­nął pal­ca­mi – tej, jak jej tam, Mo­ni­ki. Poza tym wiesz, że prasa już węszy po śmier­ci Barns. Gdyby nie za­czę­ła krzy­czeć, nie mu­sie­li­by­śmy jej pobić.

– Pobić? To nowy eu­fe­mizm na za­bój­stwo?

– Miała in­for­ma­to­rów i zna­la­zła po­łą­cze­nie…

– …po­mię­dzy na­szym pro­jek­tem i za­miesz­ka­mi na uli­cach. Wiem. Nie je­stem prze­ko­na­ny, ale do­brze, spró­buj­my na spo­koj­nie…

***

Aber­dy sie­dział w swoim łóżku w apar­ta­men­cie w West Wil­la­ge i wła­śnie prze­glą­dał akta spra­wy McAr­thur, gdy we­szła jego ele­ganc­ko ubra­na żona, która od­pi­na­ła jeden z kol­czy­ków.

– Co ro­bisz ko­cha­nie? – za­py­ta­ła za­do­wo­lo­nym gło­sem.

– Wła­ści­wie koń­czę. Jesz­cze tylko dwie stro­ny i to wszyst­ko. Jak spo­tka­nie?

– Za cięż­ko pra­cu­jesz, a ja mam bar­dzo dobre wie­ści. W pracy do­pię­li­śmy ugodę, a do tego dzwo­ni­ła do mnie ta nowa agent­ka. Nie­sa­mo­wi­ta ko­bie­ta, bar­dzo ob­rot­na. I teraz naj­lep­sze. – uśmiech­nę­ła się – W Be­res­ford bę­dzie apar­ta­ment na sprze­daż.

– To zna­ko­mi­cie. Kiedy chcesz go obej­rzeć?

– Umó­wi­łam nas na pią­tek o dru­giej.

– Do­sko­na­le, chodź tu do mnie – Męż­czy­zna uśmiech­nął się, gdyż wła­śnie mogło speł­nić się jego dru­gie ma­rze­nie życia, a potem czule po­ca­ło­wał ko­cha­ną ko­bie­tę, która prze­sko­czy­ła na siód­mą po­zy­cję w pre­sti­żo­wym ran­kin­gu naj­lep­szych praw­ni­czek pu­bli­ko­wa­nym co­rocz­nie przez La­wy­erist.

Jego uko­cha­na po­szła do ła­zien­ki a on się­gnął po kart­ki od Diany i za­czął czy­tać:

 

Mój te­le­fon do­ma­gał się ła­do­wa­nia a w po­cią­gu nie było zbyt wielu gniaz­dek.

„Czas po­pra­co­wać” – po­my­śla­łem wy­cią­ga­jąc ka­dłu­bek z ple­ca­ka.

To był model o wiel­ko­ści 15,6 cala z wyj­mo­wa­ną ba­te­rią 160Wh, do­kład­nie taką jaką mak­sy­mal­nie można mieć w sa­mo­lo­tach.

Po­cią­gną­łem za ka­be­lek wy­sta­ją­cy z ko­mo­ry to­uch­pa­da, pod­pią­łem te­le­fon przez złą­cze USB-C, po­ło­ży­łem go na wy­sta­ją­cej z jed­nej stro­ny gu­mo­wej tacce i na­ci­ska­łem ją coraz moc­niej na pra­wej kra­wę­dzi aż w końcu za­sko­czy­ła i wy­su­nę­ły się bolce blo­ku­ją­ce.

Dwie se­kun­dy i moja ko­mór­ka ła­do­wa­ła się, ja zaś mia­łem do­stęp do DEXa i peł­no­wy­mia­ro­we­go ekra­nu, nor­mal­nej kla­wia­tu­ry i zro­bio­nej z ekra­nu te­le­fo­nu płyt­ki do­ty­ko­wej, która speł­nia­ła rów­nież rolę To­uch­Ba­ra.

 

"Trze­ba spraw­dzić czy powód nie ma po­dob­ne­go pa­ten­tu" – po­my­ślał i za­pi­sał to na mar­gi­ne­sie.

 

„Jak to do­brze, że za­bra­łem dysk” – stwier­dzi­łem cie­sząc się, że w środ­ku ka­dłub­ka tkwił tani jak barszcz dysk SATA z set­ka­mi ma­te­ria­łów do od­ro­bie­nia.

Trzy­dzie­ści pięć go­dzin pracy – tyle po­ka­za­ło urzą­dze­nie, a ja za­ło­ży­łem słu­chaw­ki i za­czą­łem czy­tać, robić no­tat­ki i przy­go­to­wy­wać się do wy­kła­du pod ty­tu­łem „Pro­ble­my wiel­kich kor­po­ra­cji, czyli stu­dium przy­pad­ku na przy­kła­dzie Nokii, Sam­sun­ga i Apple”.

„Sam­sung S10e, S10 i S10+ były od­po­wie­dzią na coraz śmie­lej po­czy­na­ją­ce sobie firmy chiń­skie które we­dług nie­któ­rych źró­deł miały wspar­cie rządu i nie przej­mo­wa­ły się pro­ble­ma­mi ochro­ny śro­do­wi­ska albo ko­niecz­no­ścią za­pew­nie­nia go­dzi­wej opła­ty dla pra­cow­ni­ków”

 

"Po­trzeb­ne będą dane sprze­da­ży z dwóch ostat­nich lat. Swoją drogą nigdy nie sły­sza­łem o ta­kich mo­de­lach".

 

Prze­glą­da­łem różne slaj­dy i fil­mi­ki mar­ke­tin­go­we, w końcu od­pa­li­łem kacz­kę i za­czą­łem szu­kać opi­nii użyt­kow­ni­ków.

„Po­sze­dłem do skle­pu chcąc zo­ba­czyć na co mogą mi wy­mie­nić mo­je­go S7. Je­stem roz­cza­ro­wa­ny. Mój stary model ma PPI 577 i jest naj­bar­dziej po­dob­ny do S10E, ale ten ma tylko PPI 438 po­rów­ny­wal­ne do mi­zer­nych PPI 432 sta­re­go S5. To ja­kieś nie­po­ro­zu­mie­nie, żeby fla­go­wy model był gor­szy od po­przed­nich, że o małej ba­te­rii przez grzecz­ność nie wspo­mnę. Po­zo­sta­je mi tylko wiel­ka krowa, bo nawet S10 jest gor­szy od S7 i ma tylko PPI 550.

 

"Mi­ran­da musi spraw­dzić te dane" – zro­bił ko­lej­ną no­tat­kę.

 

"Dla­cze­go nie mogę do­stać te­le­fo­nu z dużą ba­te­rią, bez tych wszyst­kich czyt­ni­ków linii i in­nych wy­na­laz­ków, ale z dobrą ka­me­rą, Irdą, diodą po­wia­do­mień i ra­diem FM? To śmiesz­ne”

„S10 jest wpo­rzo, ale za duży. Dziu­rę bym prze­żył, gdyby nie roz­miar. Ten klo­cek jest za bar­dzo wy­dłu­żo­ny. My­śla­łem o S10E, ale do ma­lu­cha nie ma ma­to­wej folii na ekran od mo­je­go ulu­bio­ne­go pro­du­cen­ta. To jest moje must have”

 

"Czy któ­ryś z pro­du­cen­tów folii nie ma mo­de­lu do S10E a ma do S10?"

 

"Dla­cze­go każdy nowy te­le­fon ma wyż­sze pro­mie­nio­wa­nie? Niech zro­bią S7 Neo i w sta­rym mo­de­lu tylko za­mie­nią pro­ce­sor, pa­mięć, ka­me­rę, złą­cze kabla i może wy­świe­tlacz"

„Chcia­łem uży­wać tego no­we­go S10E z DEXem. Fajne roz­wią­za­nie, ale dla­cze­go nie ma ka­dłub­ków, gdzie mógł­bym go za­do­ko­wać i uży­wać jak lap­to­pa? Ne­xDock 2 jest za mały, ma małą ba­te­rię i te­le­fon leży z boku. Ja bym wolał coś od pro­du­cen­ta, gdzie an­te­ny są w ka­dłub­ku, gdzie ba­te­ria jest duża i gdzie te­le­fon dzia­ła jak to­uch­pad”.

„S10 ma bar­dzo jasny ekran, ale jest on za­gię­ty. Nie zno­szę Edge. Płacę za nie­peł­no­spraw­ny towar, za dziu­rę w ekra­nie i mam opcję do zro­bie­nia czar­ne­go paska na górze, ale nie mam opcji do cał­ko­wi­te­go wy­łą­cze­nia za­gię­tych kra­wę­dzi. One mają być czar­ne i nie re­ago­wać na dotyk. Sam­sung zro­bił coś wspa­nia­łe­go, ale nie po­do­ba mi się, że mam za to pła­cić i że nie mogę z tego zre­zy­gno­wać. Da­li­by diody po­wia­do­mień a nie to coś.”

„Po­przed­nie Sam­sung miały ekra­ny z ostry­mi kra­wę­dziach, nowe są za­okrą­glo­ne na ro­gach. Eks­pe­ry­men­tu­ją, robią zgi­na­ne te­le­fo­ny, ale nie po­tra­fią dać to­po­we­go mo­de­lu, gdzie wszyst­ko bę­dzie naj­lep­sze. Naj­śmiesz­niej­sze, że ich bu­dże­to­we te­le­fo­ny dają wię­cej”

„Chcę tu­ne­ra DAB+ w te­le­fo­nie! Tu­ne­rem TV i ba­te­rią gra­fe­no­wą też bym nie po­gar­dził.”

Przej­rza­łem jesz­cze raz hi­sto­rię Esek Sam­sun­ga od re­wo­lu­cyj­nej S1 po­przez śred­nio udane S2 i S3, wer­sje mini z wy­ka­stro­wa­ną spe­cy­fi­ka­cją, S5 bę­dą­ca naj­do­sko­nal­szym te­le­fo­nem w sta­rym stylu, S6 z usu­nię­tą kartą pa­mię­ci i nie­wy­mien­ną ba­te­rią, bar­dzo udaną S7, nudne S8 i S9 gdzie zmie­nio­no kilka cy­fe­rek i S10 który wzbu­dził pewne emo­cje, ale był mo­de­lem przej­ścio­wym skle­co­nym byle coś skle­cić. Ten ostat­ni miał oczy­wi­ście naj­szyb­szy pro­ce­sor i dawał naj­wię­cej pa­mię­ci, ale bra­ko­wa­ło mu tego cze­goś o ile po­mi­nie­my dziu­rę i wielu użyt­kow­ni­ków S7, S8 i S9 cze­ka­ło na urzą­dze­nie z 5G.

„Na rynku bra­ku­je wi­zjo­ne­rów, któ­rzy mie­li­by prze­bi­cie Jobsa. Stare firmy jak Sam­sung i Apple oko­pa­ły się, ale prze­sta­ły robić re­wo­lu­cyj­ne pro­duk­ty.” – pi­sa­łem – „Do­pie­ro Chiń­czy­cy i pro­jek­ty z Kick­star­ter wpro­wa­dzi­ły pewną świe­żość, ale to był do­pie­ro po­czą­tek re­wo­lu­cji, pierw­sze z wielu zia­re­nek, które trze­ba było wy­siać. Pro­jek­ty te cier­pia­ły na brak fun­du­szy, mło­dzi pro­du­cen­ci mieli rów­nież pro­ble­my z wy­świe­tla­cza­mi. OLEDy Sam­sun­ga były naj­lep­sze na rynku i nie można było ich kupić w od­po­wied­niej ilo­ści, to zaś w po­łą­cze­niu z na­sy­ce­niem rynku sku­tecz­nie ha­mo­wa­ło roz­wój.

Zmia­nę sił mógł przy­nieść Hu­awei, ale duża część użyt­kow­ni­ków omi­ja­ła go ze wzglę­du na blo­ka­dę bo­otlo­ade­ra i po­dej­rze­nia o szpie­go­wa­nie”.

 

"Nudy i beł­kot. O czym to w ogóle jest? Jakie szpie­go­wa­nie? Jaki Hu­awei?" – odło­żył kart­kę wi­dząc żonę w sa­ty­no­wej ko­szu­li, która spoj­rza­ła peł­nym wy­rzu­tu wzro­kiem. "Resz­ta jutro".

***

– Pro­szę wstać sąd idzie.

– Panie i pa­no­wie, mamy tu duży pro­blem. Z jed­nej stro­ny stoi prawo, które ma być równe ab­so­lut­nie dla wszyst­kich i nie do­pusz­czać do ska­za­nia nie­win­nych, z dru­giej stro­ny bez­pie­czeń­stwo na­ro­do­we. Mamy też de­li­kat­ne kwe­stie pod­no­szo­ne przez prasę to jest spra­wę do­mnie­ma­ne­go spi­sku na ro­dzi­nę kró­lew­ską ze stro­ny USA. Przy­chy­lam się do wnio­sku obro­ny o ile znaj­dzie osobę z cer­ty­fi­ka­tem, która na po­sie­dze­niu nie­daw­nym bę­dzie mogła zna­leźć od­po­wied­ni frag­ment. Macie ty­dzień na przed­sta­wie­nie kan­dy­da­tu­ry i żeby było jasne, nie do­pusz­czę, żeby ucier­piał na tym nasz kraj. – Sę­dzia wy­gło­sił prze­mó­wie­nie, stuk­nął młot­kiem, wstał i ru­szył do wyj­ścia a na sali pod­niósł się tu­mult jesz­cze więk­szy niż rano i to tak duży, że nawet woźny mach­nął ręką i zre­zy­gno­wał z wy­gło­sze­nia swo­jej kwe­stii.

***

– Dzień dobry panu.

John­son miał wra­że­nie, że ma deja vu wi­dząc tego sa­me­go męż­czy­znę wy­cho­dzą­ce­go z uśmie­chem zza tego sa­me­go fi­la­ra.

– Ra­czej kiep­ski ten szan­taż. Czy… – praw­nik prze­szedł do ataku, ale męż­czy­zna tylko wzru­szył ra­mio­na­mi i wszedł mu w słowo:

– Mam…

– …ma pan ko­lej­ną ko­per­tę, która ma mnie za­chę­cić do zmia­ny stra­te­gii, a ja jej nie wezmę, bo wszyst­ko co ro­bi­łem w życiu było zgod­ne z pra­wem i nie ma na mnie haków – z prze­ko­na­niem i znu­że­niem stwier­dził John­son do­da­jąc w my­ślach. „Oprócz zabaw po stud­niów­ce”.

– Pro­szę ją wziąć, klient bar­dzo wy­raź­nie za­zna­czył, że dowie się czy pan to zro­bił i mam po­wo­dy są­dzić, że mówił to na po­waż­nie.

„W kan­ce­la­rii jest wtycz­ka" – John­son wziął za pew­nik naj­bar­dziej praw­do­po­dob­ną wer­sję i po­wie­dział – Do­brze. Da ją pan.

– Dzię­ku­ję – Tak jak po­przed­nio męż­czy­zna się­gnął do we­wnętrz­nej kie­sze­ni, potem wyjął i prze­ka­zał ko­per­tę.

– Czer­wo­na, czy to coś zna­czy? – za­py­tał się Aber­dy, ale tam­ten tylko wzru­szył ra­mio­na­mi i ob­ró­cił się w stro­nę windy.

Praw­nik tym razem nie przej­mo­wał się spraw­dza­niem sa­mo­cho­du, tylko od razu udał się do biura, gdzie cała jego uwaga sku­pi­ła się na tym co po­wie­dzia­ła se­kre­tar­ka:

– Wi­dział pan prasę? Ku­pi­łam wszyst­kie po­po­łu­dniów­ki. Wszę­dzie o nas piszą.

– Przy­go­to­wa­li w go­dzi­nę. Godne po­dzi­wu. Wezmę wszyst­kie i za­wo­łaj pro­szę Me­lin­dę. – mruk­nął za­do­wo­lo­ny zgar­nia­jąc ster­tę gazet i prze­szedł do ga­bi­ne­tu.

„Roz­trze­pa­ny je­stem” – po­my­ślał chwi­lę potem wi­dząc ko­per­tę przy roz­pa­ko­wy­wa­niu tecz­ki, a na­stęp­nie ski­nął na se­kre­tar­kę, żeby po­de­szła.

– Tak panie Aber­dy?

– Ali­cjo, jest jesz­cze ta ko­per­ta…

– …już ją daję do ana­li­zy.

– Zuch dziew­czy­na. – rzu­cił i zajął się prze­glą­da­niem gazet, w któ­rych spra­wa McAr­thur w więk­szo­ści była na pierw­szej stro­nie:

„Młody wilk znów ude­rza”.

„Prze­sa­dza­ją” – za­uwa­żył.

„Z gru­bej rury po tru­pach do celu”.

„Kiep­skie zdję­cie” – po­my­ślał. „Po­gru­bia”

„Czy bę­dzie unie­win­nie­nie?”

To ostat­nie za­cie­ka­wi­ło go naj­moc­niej, więc za­czął czy­tać cały ar­ty­kuł:

 

„Wiel­cy twór­cy SF przez lata wiesz­czy­li prze­wi­dy­wa­nie przy­szło­ści, w ze­szłym wieku oka­za­ło się, że wła­dze dys­po­nu­ją moż­li­wo­ścią wej­rze­nia w prze­szłość.

Wy­wo­ła­ło to sze­reg pro­te­stów i krwa­we roz­ru­chy we wszyst­kich więk­szych mia­stach USA. Spra­wa była o tyle po­waż­na, że wy­ma­ga­ła uży­cia Gwar­dii Na­ro­do­wej i do­pro­wa­dzi­ła do orę­dzia a potem dy­mi­sji pre­zy­den­ta John­so­na.

Nie­wie­le wia­do­mo o urzą­dze­niu ponad to, że wy­ma­ga ogrom­nych ilo­ści ener­gii, jest do­stęp­ne tylko dla władz trzech kra­jów i po­zwa­la obej­rzeć okre­ślo­ne frag­men­ty prze­szło­ści. Wie­dza tech­nicz­na o jego bu­do­wie trak­to­wa­na jest jako in­for­ma­cje ści­śle tajne a w wię­zie­niach sie­dzą setki osób ska­za­nych za same próby jego od­two­rze­nia, z któ­rych naj­słyn­niej­sza jest mil­czą­ca dwu­nast­ka wpa­tru­ją­cych się w ścia­nę z CERN spod Ge­ne­wy.

W dniu dzi­siej­szym praw­nik z No­we­go Yorku wniósł o uży­cie apa­ra­tu w gło­śnej spra­wie o gwałt. Wie­rzy on, że spra­wa jest na tyle po­waż­na, że wnio­sek jest uza­sad­nio­ny. To pre­ce­dens, który może uru­cho­mić ty­sią­ce po­dob­nych wnio­sków i spo­wo­do­wać, że urzą­dze­nie bę­dzie uży­wa­ne do spraw ma­łe­go ka­li­bru.

Naj­waż­niej­sze są teraz dwie kwe­stie – czy do­wo­dy z chro­no­wi­zo­ra są nie­pod­wa­żal­ne i czy za­mie­sza­nie w spra­wę osoby z elit daje prawo do po­dob­ne­go wnio­sku po­wo­du­jąc, że spra­wa staje się spra­wą wagi pań­stwo­wej.

Na pierw­szą kwe­stię nie mamy jed­no­znacz­nej od­po­wie­dzi, co do dru­giej, to na­su­wa się tu do­dat­ko­we py­ta­nie o to czy są równi i rów­niej­si wobec prawa.

Smacz­ku spra­wie do­da­je fakt, że mie­siąc temu żona Aber­dy’ego z ra­mie­nia pro­ku­ra­tu­ry blo­ko­wa­ła po­dob­ny wnio­sek.

O roz­wo­ju wy­da­rzeń bę­dzie­my pań­stwa in­for­mo­wać”

 

Aber­dy odło­żył ga­ze­tę i od­wró­cił się do okna, kon­tem­plu­jąc widok.

Puk. Puk. – Roz­le­gło się pu­ka­nie do szkla­nych drzwi i praw­nik wró­cił do rze­czy­wi­sto­ści po­ka­zu­jąc na migi dziew­czy­nie z no­te­sem, żeby we­szła.

– Me­lin­do. Po­trze­bu­ję listy osób z upraw­nie­nia­mi do uży­wa­nia chro­no­wi­zo­ra.

– Wło­żył pan kij w mro­wi­sko. – od­par­ła za­pi­su­jąc.

– Je­steś drugą osobą, która mi to ostat­nio mówi. Czy wy wszy­scy macie jakiś skrypt, z któ­re­go bie­rze­cie te tek­sty?

– Na kiedy? – Zi­gno­ro­wa­ła jego słowa.

– Dwa dni. Dasz radę?

Spoj­rza­ła na niego peł­nym wy­rzu­tu wzro­kiem i po­wie­dzia­ła krót­ko – Jest pe­wien re­jestr. Muszę po­py­tać, to są dane nie­jaw­ne.

– No to dzia­łaj. – od­rzekł dając jej do zro­zu­mie­nia, że roz­mo­wa jest skoń­czo­na.

Dziew­czy­na wy­szła, a on po­pa­trzył na le­żą­ce na samej górze opo­wia­da­nie od Diany i po­my­ślał "Do ni­cze­go mi to nie­po­trzeb­ne. Po­wi­nie­nem się bar­dziej cenić, a nie tra­cić czas na takie głu­po­ty"

 

Wa­go­nem za­rzu­ci­ło a ja wy­la­łem colę na kla­wia­tu­rę.

„Chry­ste, znowu bę­dzie trze­ba ro­ze­brać” – po­my­śla­łem pa­mię­ta­jąc, że ostat­nio spę­dzi­łem nad tym dwie go­dzi­ny.

Nie przej­mo­wa­łem się, bo ka­dłu­bek ge­ne­ral­nie był wo­dosz­czel­ny i miał od­po­wied­nią normę a kla­wia­tu­rę za­bez­pie­cza­ły po­dwój­ne uszczel­ki. Wie­dzia­łem, że w razie awa­rii kosz­ty na­pra­wy będą mi­ni­mal­ne i o ile nic się nie zmie­ni­ło, to wy­star­czy wszyst­ko prze­trzeć wil­got­ną chu­s­tecz­ką.

Przy­łą­czy­łem się do Li­bre­Of­fi­ce a mój „ni­by-lap­top” po­brał ko­lej­ne ak­tu­ali­za­cje.

Może od­pa­lę Cy­wi­li­za­cję?

Włą­czy­łem skrót z gier­ką a wtedy uak­tyw­ni­ły się mo­du­ły z wła­sną kartą gra­ficz­ną i pro­ce­so­ra­mi ARM wło­żo­ne do slo­tów z tyłu ekra­nu. Tak na­praw­dę to były frag­men­ty płyt głów­nych te­le­fo­nów, które sprze­da­wa­no od­dziel­nie, ale dla mnie naj­waż­niej­sze było to, że nie sły­sza­łem rzę­że­nia wia­tra­ków chło­dze­nia, bo ca­łość za­ła­twia­ła gra­wi­ta­cja.

Mia­łem tam stan­dar­do­we Ubun­tu, prze­łą­cza­łem się mię­dzy grą i edy­to­rem a ca­łość cho­dzi­ła o niebo le­piej niż gry w Win­dows, gdzie ba­last trzy­dzie­stu lat za­ła­twiał cały po­stęp w sprzę­cie. Zakup tych mo­du­łów był bar­dzo do­brym ru­chem jesz­cze z jed­ne­go po­wo­du – Sam­sung jako gra­tis do­da­wał kil­ku­na­sto­me­ga­baj­to­wy klucz, który po­zwa­lał na upgra­de ofi­cjal­nej wer­sji sys­te­mu w moim te­le­fo­nie przez ko­lej­ne kilka lat.

Sie­dzia­łem i gra­łem a czas pracy zszedł do mar­nych dwu­dzie­stu pię­ciu go­dzin.

„Czas zo­ba­czyć co z kodem” – stwier­dzi­łem i pod­łą­czy­łem się do do­mo­we­go ser­we­ra z Ry­że­na­mi, który nor­mal­nie mie­lił mój naj­bar­dziej skom­pli­ko­wa­ny kod.

Nie chcia­łem dziś ko­rzy­stać z chmu­ry z uwagi na klau­zu­le w umo­wach pro­jek­to­wych.

Po­praw­ka, syn­chro­ni­za­cja z lo­kal­nym dys­kiem, ko­lej­na po­praw­ka…

Czas upły­wał, a ja sku­pia­łem się na tym co naj­waż­niej­sze.

Moje nie­wiel­kiej wy­daj­no­ści lo­kal­ne śro­do­wi­sko pracy było o wiele szyb­sze niż sta­ro­daw­ne gło­śne lap­to­py z mu­lą­cy­mi Win­dows i dziu­ra­wy­mi pro­ce­so­ra­mi. To był strzał w dzie­siąt­kę i mia­łem dane za­wsze przy sobie, pro­du­cen­ci ofe­ro­wa­li zaś mo­du­ły dzię­ki któ­rym mo­głem szyb­ko i wy­god­nie dodać to czego rze­czy­wi­ście po­trze­bu­ję – szyb­szy In­ter­net, lep­szy dysk czy tyle rdze­ni, ile chcę.

Inni lu­dzie nie­ste­ty nie mieli mojej wie­dzy i wciąż wy­mie­nia­li sprzęt co pół roku nie wi­dząc, że poza nowym opa­ko­wa­niem nie do­sta­ją zbyt wiele. Było wiele sko­ków na ich kasę ta­kich jak sprze­daż róż­nych pro­duk­tów pod jedną nazwą albo pro­po­no­wa­nie pa­mię­ci Octa­ne do naj­tań­szych ze­sta­wów z tak wol­ny­mi pro­ce­so­ra­mi, że nie na­le­ża­ło ich po­le­cać nawet naj­więk­szym wro­gom, a wła­ści­wie na­le­ża­ło, ale tylko wtedy, gdyby były uży­wa­ne z jedną apli­ka­cją w ter­mi­na­lu.

Ko­mór­ka się na­ła­do­wa­ła więc po­my­śla­łem, że się lekko zdrzem­nę…

 

„Ma razie tyle. Jakiś ten opis nie­zbyt opty­mi­stycz­ny. Nigdy nie sły­sza­łem o ta­kich urzą­dze­niach, ale niech Me­lin­da to da ja­kie­muś spe­co­wi od kom­pu­te­rów. Na­ro­bi­li tego i nikt nor­mal­ny tego nie ro­zu­mie” – po­dra­pał się po gło­wie i wy­krę­cił jej numer – Cześć. Nie. Nie cho­dzi o to o czym roz­ma­wia­li­śmy. Mam jesz­cze jeden mały tekst do przej­rze­nia. Nie widzę w nim nic złego, ale niech rzuci na niego okiem jakiś ja­jo­gło­wy.

***

Prak­tycz­nie cały na­stęp­ny dzień praw­nik spę­dził w kan­ce­la­rii, a po lun­chu przed drzwia­mi ga­bi­ne­tu cze­ka­ła na niego Me­lin­da.

– Panie Aber­dy, mam listę.

– Przyjdź za pół go­dzi­ny.

– U pana?

– W kon­fe­ren­cyj­nej. Udało coś się zro­bić z tym tek­stem?

– Tak.

– To za­proś Dianę.

***

– Co masz? – Aber­dy za­py­tał Me­lin­dę w salce kon­fe­ren­cyj­nej, pa­trząc na roz­ło­żo­ne w rów­nych rzę­dach zdję­cia i le­żą­ce obok kart­ki pa­pie­ru, które naj­wy­raź­niej za­wie­ra­ły ma­te­riał do roz­pra­wy jego ko­le­żan­ki.

– Od czego za­cząć?

– Od po­cząt­ku. – mruk­nął i dodał bio­rąc opo­wia­da­nie, na któ­rym za­uwa­żył dzie­siąt­ki za­kre­śleń. – Może od tego.

– To jakiś beł­kot i je­że­li w tej kor­po­ra­cji nie mają asa w rę­ka­wie, to nie wy­pusz­czą ta­kich rze­czy przez dzie­siąt­ki lat.

– A je­że­li mają, to można wy­cią­gnąć od nich nie­złe pie­nią­dze.

– Wła­śnie.

– A tu? – Wska­zał na zdję­cia.

– Ta­kich ludzi jest dzie­się­ciu. Będą chcie­li pew­nie mi­lio­na albo dwóch. Naj­bliż­szy ter­min za sześć mie­się­cy, nie wia­do­mo jed­nak czy ktoś się tego po­dej­mie.

Praw­nik skrzy­żo­wał ręce i za­czął się za­sta­na­wiać, ale prze­rwał ma­cha­jąc za­chę­ca­ją­co, gdy zo­ba­czył Dianę sto­ją­cą przed wej­ściem i py­ta­ją­cą ge­stem, czy może wejść.

– Cześć – Po­pra­wi­ła osten­ta­cyj­nie włosy.

– Znasz Me­lin­dę. Me­lin­da, Diana. Diana, Me­lin­da. – Po­ka­zał ręką.

– Tak, pra­co­wa­ły­śmy kilka razy – Praw­nicz­ka po­twier­dzi­ła, a śled­cza uśmiech­nę­ła się lekko.

– No więc pew­nie z mi­lion da się utar­go­wać, skoro ko­le­sie chcą za­mknąć usta za ja­kieś scien­ce-fic­tion. – Aber­dy wy­ja­śnił po­da­jąc kart­ki z opo­wia­da­niem.

– Zna­jo­my po­wie­dział, że można z tego zro­bić kilka pa­ten­tów. – wtrą­ci­ła Me­lin­da.

– Dobry jest? – za­py­ta­ła Diana.

– Sa­to­shi czy San­to­shi, jak dotąd we wszyst­kich moich spra­wach miał rację. I… – Tu śled­cza się za­wa­ha­ła.

– O co cho­dzi?

– Wspo­mniał, że miał to ulot­ne wra­że­nie, że spra­wą in­te­re­su­ją się służ­by spe­cjal­ne.

– Służ­by?

– Nie miał pew­no­ści i po­wie­dział, że nor­mal­nie by nic nie wspo­mniał, ale że wzglę­du na naszą starą zna­jo­mość…

– Ro­zu­miem. Dzię­ki, to ja lecę, będę się kon­tak­to­wać jakby co.

– Kto może być bez­stron­ny? – Aber­dy prze­szedł do kon­kre­tu po jej wyj­ściu.

– Mamy woj­sko­we­go, by­łe­go woj­sko­we­go, trzech cy­wil­nych do­rad­ców, czte­rech eme­ry­tów i wol­ne­go strzel­ca.

– Ten mi się po­do­ba. – John­son wska­zał pal­cem na zdję­cie.

– Nie wiem, jak pan to zro­bił, ale to ten wolny strze­lec. Trze­ba teraz po­my­śleć, czy chce­my bia­łe­go czy czar­ne­go…

– …czy męż­czy­znę, czy ko­bie­tę. Wiem.

***

– Mamy sześć mie­się­cy. – Spo­tka­nie od­by­ło się po­now­nie w ho­te­lu.

– A ja mam deja vu.

– Chcesz żebym przy­szedł do mi­ni­ster­stwa?

– Do­brze już do­brze – Wy­so­ko po­sta­wio­ny czło­nek rządu mach­nął ręką.

– Sześć mie­się­cy wy­star­czy, plany są pre­cy­zyj­ne i wiemy, jak od­pa­lić ła­dun­ki.

– Co jesz­cze trze­ba zro­bić?

– Sa­mo­lo­ty.

– Czy mu­si­my to robić?

– Wiesz do­brze, że cho­dzi nie tylko o spra­wę.

– Do­brze. Ile czasu?

– Góra dwa mie­sią­ce. Fi­gu­ran­ci już tre­nu­ją.

– Na pewno nic nie po­dej­rze­wa­ją?

– Spo­koj­nie.

– Co z pa­sa­że­ra­mi?

– Nie­po­kor­ni wro­go­wie sys­te­mu.

– Może zająć się tą kan­ce­la­rią?

– Ktoś inny weź­mie spra­wę. Nie ma co się bawić w drob­nost­ki, bo i tak wszyst­ko jest prze­są­dzo­ne.

– Czyli się roz­wi­nie­my, czy tak, czy ina­czej.

– Do­kład­nie.

***

– Dwie bańki? Na łeb upa­dłeś? – Jeden ze wspól­ni­ków ob­ru­szył się, gdy usły­szał na co­ty­go­dnio­wym spo­tka­niu udzia­łow­ców, ile ma za­pła­cić na spra­wę McAr­thur.

– Dawid nie ma­rudź. To i tak pro­mo­cja, inni chcie­li czte­ry.

– No tak. Spra­wie­dli­wość jest w cenie. A ten tutaj, to dla­cze­go taki tani? – od­po­wie­dział głów­ny praw­nik od roz­wo­dów bio­rąc zdję­cie ze stołu.

– Mu­rzyn.

– Och, Johny, kiedy ty się wresz­cie na­uczysz? Przed­sta­wi­ciel czar­nej uci­śnio­nej spo­łecz­no­ści brzmi le­piej.

– A na pewno ta­niej. – Aber­dy uśmiech­nął się od ucha do ucha.

– Czyli le­piej. – Tu Dawid się uśmiech­nął – Jakiś taki on mi­zer­ny i coś mi się ten jego pies też nie po­do­ba. Więk­szy od go­ścia.

– Dobra, widzę, że nie masz się do czego przy­cze­pić, pół bańki z pa­pie­rów, trzy­sta ty­się­cy z mo­je­go bu­dże­tu, Diana do­rzu­ci sie­dem­set, bra­ku­je jesz­cze pięć­set.

– I co, ja niby mam wam dać?

– Te twoje roz­wo­dy to dobra dział­ka, jedna spra­wa i od­ku­jesz się.

– Prze­sa­dzasz.

– No to dwie, po­myśl, ile już zy­ska­li­śmy.

– Dobra, dam, ale na dzie­sięć pro­cent.

– Ty pie­przo­ny ma­te­ria­li­sto.

– Nie unoś się Do­rot­ko. Ty da­jesz tylko marne trzy setki.

W salce za­pa­dła cisza, którą prze­rwa­ła Diana.

– Do­brze ja do­rzu­cę pięć­dzie­siąt, ale wezmę jed­ne­go z two­ich prak­ty­kan­tów.

– Któ­re­go?

– Tego który pra­co­wał z Ali­cją.

– No nie wiem.

– Na trzy mie­sią­ce.

– Widzę, że chce­cie tego sa­me­go. Deal? – wtrą­cił się Aber­dy a oni kiw­nę­li gło­wa­mi. – To dzwo­nię do sę­dzie­go.

Nie dał im czasu na roz­my­śle­nie się i od razu pod­niósł te­le­fon, wy­bie­ra­jąc numer:

– Wy­so­ki są­dzie, mówi Aber­dy. chciał­bym pro­sić o spo­tka­nie za trzy dni. Tak. Tak. Szes­na­sta jest w po­rząd­ku. Po­wia­do­mi­my rów­nież obro­nę. Dzię­ku­ję. Po­zdro­wie­nia dla mał­żon­ki.

Praw­nik odło­żył słu­chaw­kę i uśmiech­nął się do wspól­ni­ków, któ­rzy stali w ga­bi­ne­cie.

– I jak?

– Stary pier­dziel, ale uczci­wy. Był za­do­wo­lo­ny.

– Wiesz, że jak do­brze to ro­ze­grasz to ogar­nie­my kilka kon­trak­tów rzą­do­wych.

– Po tym jak zaj­mie­my się rzą­dem? Wąt­pię.

– A ja nie. Se­kre­tarz nie jest zbyt lu­bia­ny w pew­nych krę­gach.

***

– I dla­te­go wy­so­ki są­dzie, pro­si­my o kau­cję za po­rę­cze­niem w… – Tu Aber­dy prze­rwał wy­gła­sza­nie wnio­sku sto­jąc na środ­ku sali są­do­wej w trak­cie roz­pra­wy o prawa au­tor­skie i pa­trzył ze zdzi­wio­ną miną, gdy wszyst­ko za­drża­ło i dał się sły­chać stłu­mio­ny od­le­gły huk.

Asy­stent­ka praw­ni­ka spoj­rza­ła na ekran swo­jej ko­mór­ki, potem zbla­dła i za­czę­ła gwał­tow­nie ge­sty­ku­lo­wac dając znać pryn­cy­pa­ło­wi, żeby ten na­tych­miast pod­szedł.

Wszy­scy obec­ni naj­wy­raź­niej po­dzie­la­li jej obawy, bo za­czę­li prze­krzy­ki­wać się, gdy w całej sali za­czę­ły dzwo­nić rów­nież ich te­le­fo­ny. Pod­niósł się nie­spo­ty­ka­ny szum, który roz­bu­dził nawet sę­dzie­go, zna­ne­go ze swo­jej ła­god­nej na­tu­ry. Sca­lia w swo­jej ka­rie­rze nie pa­mię­tał ta­kie­go przy­pad­ku i po pro­stu zdę­biał nie wie­dząc przez chwi­lę co czy­nić, a na salę w tym mo­men­cie wbie­gło dwóch pra­cow­ni­ków ochro­ny.

– Pro­szę spo­koj­nie wstać i iść do wyjść ewa­ku­acyj­nych. – Cały czas krzy­czał jeden z ochro­nia­rzy po­ka­zu­jąc rę­ka­mi, gdzie mają iść.

– Spo­kój… – Sę­dzia w końcu uniósł mło­tek, ale drugi z in­tru­zów bez­ce­re­mo­nial­nie mu prze­rwał – Panie sę­dzio, prze­pra­sza­my, ale wszyst­kie roz­pra­wy zo­sta­ły od­wo­ła­ne. Ewa­ku­acja ca­łe­go sądu.

– Czy to pewne? – Aber­dy za­py­tał asy­stent­kę, wi­dząc treść ostrze­że­nia kry­zy­so­we­go, a jej od­po­wiedź zo­sta­ła za­głu­szo­na przez ludzi, któ­rzy naj­wy­raź­niej tra­to­wa­li się na ko­ry­ta­rzu.

– Dobra. Nie­waż­ne. Idzie­my pie­szo. Do biura. Szyb­ko. – Mach­nął ręką i po­ka­zał jej ge­sta­mi, żeby szła za nim.

***

– Wszy­scy tylko o tym mówią – Praw­ni­cy pa­trzy­li na re­la­cję CNN i NBC ma mo­ni­to­rach w biu­rze kan­ce­la­rii, pod­czas gdy za okna­mi sły­chać było wycie alar­mów i syren i widać było dym i uno­szą­ce się ty­sią­ce spa­lo­nych kar­tek pa­pie­ru.

– Daj gło­śniej. – Jeden ze star­szych praw­ni­ków po­pro­sił prak­ty­kan­ta.

– To było pie­kło. Lu­dzie ucie­ka­li, służ­by jeź­dzi­ły w lewo i prawo, część aut stała z włą­czo­nym sy­re­na­mi. Nikt nad tym nie pa­no­wał. – Męż­czy­zna na ekra­nie polał sobie twarz wodą z bu­tel­ki i prze­tarł ją ręką a potem kon­ty­nu­ował. – Ja… ja ro­bi­łem zdję­cia, opar­ty o bu­dy­nek na Trzy­na­stej. Pa­mię­tam, że jakaś Mu­rzyn­ka o mało na mnie nie wpa­dła, potem zro­bi­łem trzy zdję­cia… i… i wtedy wszyst­ko na górze wieży się po­ru­szy­ło… i za­czę­ło spa­dać. Jakby setki po­cią­gów to­wa­ro­wych je­cha­ły obok mnie. Wtedy to już wszy­scy za­czę­li ucie­kać… A teraz… A teraz wielu z tych dziel­nych ludzi już nie ma. Pani już nie fil­mu­je.

Tu męż­czy­zna chwy­cił ka­me­rę i skie­ro­wał ją ku ziemi, przez chwi­lę dało się sły­szeć coś jakby płacz zaś obraz wró­cił do stu­dio.

W kan­ce­la­rii nikt nic nie mówił, w końcu jeden ze wspól­ni­ków za­py­tał cicho:

– Czy był tam ktoś z na­szych?

– Nie mo­że­my się do­li­czyć trzech młod­szych praw­ni­ków. Ko­mór­ki też nie dzia­ła­ją.

– Ja­kieś stra­ty w biu­rze?

– Szyby całe, ale za­rząd­ca mówi, że nie bę­dzie ochro­ny przez ty­dzień.

– Jezu to chyba cze­ka­ją nas dy­żu­ry.

– Tak Dawid, lu­dzie zgi­nę­li a ty o dy­żu­rach. Ty byś nawet matkę ze­rżnął, żeby ci było le­piej.

– Ty mi tu ma­mu­si nie mie­szaj.

– Pa­no­wie, pa­no­wie, spo­kój – Głos za­bra­ły ko­bie­ty.

***

– Panie Aber­dy, to przy­szło ku­rie­rem – Se­kre­tar­ka wska­za­ła wy­mow­nie na logo FBI.

– Po­twier­dzi­łaś?

– Tak.

– Dzię­ku­ję, coś jesz­cze?

– Nie.

Praw­nik wszedł do ga­bi­ne­tu, wy­cią­gnął i szyb­ko prze­czy­tał dłu­gie urzę­do­we pismo, w któ­rym naj­waż­niej­sze było jedno ze zdań:

„Ze wzglę­du na bez­pie­czeń­stwo na­ro­do­we za­wie­sza się ko­rzy­sta­nie z chro­no­wi­zo­ra”

Aber­dy rzu­cił kart­kę na biur­ko, od­wró­cił się do okna, skąd jesz­cze nie­daw­no widać było słyn­ne wieże i po dłuż­szym na­my­śle za­dzwo­nił do śled­czej, która ode­bra­ła po pierw­szym dzwon­ku zu­peł­nie jakby spo­dzie­wa­ła się te­le­fo­nu:

– Dzień dobry Me­lin­do, Tak. Tak. Po­pro­szę żebyś spraw­dzi­ła jak dzia­ła chro­no­wi­zor i czy coś się zmie­ni­ło od ka­ta­stro­fy. Tak. Jak naj­szyb­ciej. Dzię­ku­ję.

Ten dzień był jed­nym z cięż­szych z uwagi na cią­gle zmie­nia­ją­ce się go­dzi­ny roz­praw i skła­dy i cią­gle kon­tro­le bez­pie­czeń­stwa.

– Panie Aber­dy, panie Aber­dy, pan po­cze­ka! – Praw­nik usły­szał wo­ła­nie w jed­nym z ko­ry­ta­rzy sądu.

– Po­cze­kaj Me­li­so, zaraz cię do­go­nię. – John­son odłą­czył się od ko­le­żan­ki i po­cze­kał na młodą śled­czą, która bie­gła chcąc go do­go­nić.

– Witam Me­lin­do, usta­li­łaś coś?

– Mój kon­takt jest prze­ra­żo­ny. Nie chciał mi po­wie­dzieć szcze­gó­łów, ale o ile zro­zu­mia­łam to nie jest zwy­kła biu­ro­kra­cja tylko znisz­cze­nie wielu waż­nych sys­te­mów obro­ny kraju.

– A chro­no­wi­zor?

– Też nie chciał po­wie­dzieć, ale zro­zu­mia­łam, że jest z nim jakiś pro­blem.

– Chcą go użyć do śledz­twa?

– No wła­śnie chyba nie. I to jest pro­blem, bo je­że­li nie dzia­ła to rząd może robić co chce.

– No ale urzą­dze­nie można na­pra­wić.

– To nie­wie­le zmie­nia. Wie pan do­brze co zna­czy stan wy­jąt­ko­wy.

***

– Witam wszyst­kich. Cie­szę się, że widzę was ca­łych i zdro­wych. Czy mamy ja­kieś wnio­ski? – za­czął sę­dzia McDa­thy ki­wa­jąc głową w stro­nę obro­ny.

– Wy­so­ki są­dzie w świe­tle ostat­nich wy­da­rzeń wno­si­my o uży­cie urzą­dze­nia w Cam­brid­ge.

Sę­dzia spoj­rzał nie­chęt­nie i już otwie­rał usta, ale ubie­gła go panna Lane – Wy­so­ki są­dzie to już prze­cho­dzi wszel­kie wy­obra­że­nie, żeby w takim mo­men­cie uży­wać tego nie­do­rzecz­ne­go urzą­dze­nia do wglą­du w nasze ta­jem­ni­ce.

– Wy­so­ki są­dzie, oskar­że­nie stwier­dzi­ło prze­cież że urzą­dze­nie jest nie­wia­ry­god­ne. A skoro jest nie­wia­ry­god­ne to jak może być za­gro­że­niem?

– Panie Aber­dy, zga­dzam się z tym wszyst­kim. Uży­cie chro­no­wi­zo­ra w USA można uznać za uza­sad­nio­ne, ale pro­sze­nie in­nych kra­jów bę­dzie bu­dzić obawy.

– Wy­so­ki są­dzie…

– Panie Aber­dy, nie chcę mówić o zdra­dzie, ale wła­śnie mie­li­śmy je­de­na­sty wrze­śnia, a pan mówi o Pen­ta­go­nie. I panie me­ce­na­sie – Tu sę­dzia skło­nił się do praw­ni­ka obro­ny – nie twier­dzę, że pana kraj może mieć ja­kieś złe za­mia­ry, tylko o to, że nie wiemy jak bar­dzo pre­cy­zyj­nie można zba­dać prze­szłość.

– Wy­so­ki są­dzie, wno­si­my wobec tego o umoż­li­wie­nie przy­go­to­wa­nia wnio­sku do wy­so­kiej ławy. – John­son wy­po­wie­dział to dzi­wiąc się, że po­szło mu to ła­twiej niż kilka dni wcze­śniej i że nie czuje go­rą­ca ani in­nych skut­ków ubocz­nych.

– Panie Aber­dy, je­stem w sta­nie dużo znieść, ale pod­wa­ża­nie au­to­ry­te­tu sę­dzie­go to już gruba prze­sa­da – Sę­dzia za­czer­wie­nił się i pod­niósł z obu­rze­niem głowę. – Z dru­giej stro­ny taki wnio­sek może pan wnieść za­wsze.

– Wy­so­ki są­dzie, ostat­nie wy­da­rze­nia są wiel­ką tra­ge­dią na­sze­go kraju, ale rów­no­cze­śnie oskar­że­ni po­win­ni mieć prawo do każ­dej moż­li­wej obro­ny. Nie pod­wa­ża­my pań­skie­go au­to­ry­te­tu, tylko pro­si­my o wy­ra­że­nie opi­nii więk­szej ilo­ści sę­dziów po to, żeby nasi klien­ci nie mogli wnieść pozwu o błąd w sztu­ce.

– Ma pan do tego prawo i cho­ciaż uwa­żam to za bez­ce­lo­we zmu­szo­ny je­stem po­zwo­lić. Ma pan ty­dzień na przy­go­to­wa­nie wnio­sku. – Sę­dzia z nie­sma­kiem ude­rzył młot­kiem. – Coś jesz­cze?

– Nie, wy­so­ki są­dzie. Dzię­ku­je­my.

***

"Świat, w któ­rym każdy może być przy­ła­pa­ny, to kosz­mar. Aber­dy nie od­pusz­cza i chce, żeby w pro­wa­dzo­nej przez niego spra­wie, prze­nieść się do Wiel­kiej Bry­ta­nii.

Czy to nowy po­ziom Wiel­kie­go Brata? Czy odtąd rząd bę­dzie spraw­dzał każ­de­go w każ­dym miej­scu i udo­stęp­niał dane takim jak Aber­dy? Co z więź­nia­mi po­li­tycz­ny­mi któ­rzy są nie­win­ni? Czy wy­da­rze­nia z wrze­śnia słu­ży­ły temu, żeby znisz­czyć urzą­dze­nie Ame­ry­ka­nów?"

 

John­son skoń­czył czy­tać i spoj­rzał z za­cie­ka­wie­niem na wspól­ni­ków zgro­ma­dzo­nych w sali kon­fe­ren­cyj­nej kan­ce­la­rii.

– Co to za bred­nie?

– Ktoś to pod­rzu­cił do na­szej skrzyn­ki na dole.

– A ka­me­ry?

– Stan­dard. Facet w bejs­bo­lów­ce, oku­la­rach i z ogrom­ną brodą. A do tego to nie pierw­szy taki ano­nim.

– Pierw­sze sły­szę.

– Nie bądź na­iw­ny. To nor­mal­ne, że znani lu­dzie do­sta­ją takie listy i do­sko­na­le o tym wiesz. Nie mó­wi­my o nich, jeśli nie ma za­gro­że­nia.

– I co? Ja niby znany? I o czym jesz­cze nie mó­wi­cie?

– Nie za­czy­naj, wiesz do­brze, że tamto to była nie­for­tun­na sy­tu­acja.

***

– Panie John­son, list z pa­ła­cu Bac­khin­gham. – se­kre­tar­ka za­cze­pi­ła praw­ni­ka, gdy szy­ko­wał się do wyj­ścia.

– Spraw­dzo­ny?

– Oczy­wi­ście.

Aber­dy otwo­rzył ko­per­tę, z któ­rej wy­pa­dło ofi­cjal­ne urzę­do­we pismo.

 

„Sza­now­ny Panie John­son Aber­dy. Ro­dzi­na kró­lew­ska przy­pa­tru­je się z wiel­ką uwagą spra­wie McAr­thur i do­strze­ga pań­skie za­an­ga­żo­wa­nie w obro­nę nie­win­ne­go czło­wie­ka. Mając na wzglę­dzie dobro spra­wy, uprzej­mie za­pra­sza­my pana do sko­rzy­sta­nia z kró­lew­skie­go cen­trum prze­wi­dy­wa­nia prze­szło­ści w Cam­brid­ge. Szcze­gó­ły może pan po­twier­dzić z se­kre­ta­rzem Sir Ro­ber­tem Mandy, wy­ma­ga­ny jest po­ziom do­stę­pu P1”

 

– Yeesss! – Praw­nik krzyk­nął z ra­do­ścią bu­dząc za­cie­ka­wio­ne spoj­rze­nia młod­szych ko­le­gów za szkla­ną ścia­ną i uwagę se­kre­tar­ki, któ­rej ge­stem na­ka­zał wej­ście do ga­bi­ne­tu.

– Ali­cja zwo­łaj nad­zwy­czaj­ne spo­tka­nie za­rzą­du. W kon­fe­ren­cyj­nej. Mamy świę­te­go Gra­ala. Tak, jak naj­szyb­ciej.

– Tak panie Aber­dy.

***

– John­son po co ta szop­ka? Wy­rwa­no mnie z waż­ne­go spo­tka­nia.

– Wszy­scy wiemy, jak wy­glą­da­ją te twoje ważne spo­tka­nia. Jak nie ta to inna, masz ich na pęcz­ki. Zanim bę­dziesz głu­po­ty gadać spójrz na to. – Praw­nik rzu­cił pismo na stół. – Tylko uwa­żaj jak bę­dziesz czy­tał, bo ci żyłka w dupie pęk­nie.

Za­pa­dła cisza. Ko­le­ga Aber­die­go po­kra­śniał z za­do­wo­le­nia, wczy­tał się w tekst i odło­żył go kilka se­kund póź­niej ze skwa­szo­ną miną.

– Nawet jeśli nie sko­rzy­sta­my to i tak wiel­ki suk­ces. – John­son na­pa­wał się swoim małym trium­fem.

– A chce­my sko­rzy­stać? Mo­że­my wyjść na dur­niów albo jesz­cze go­rzej zdraj­ców.

– Dawid, od­cię­li nas i wiesz to tak samo do­brze jak ja.

– Jeśli su­ge­ru­jesz, że cała ta sy­tu­acja za oknem, żeby nas uci­szyć, to chyba masz coś z głową.

– David, dla mnie liczą się fakty. Po­le­cę i do­pro­wa­dzę to do końca. Wóz albo prze­wóz. Gło­su­je­my? Ho­war­dzie? – Tu Aber­dy zwró­cił się do naj­star­sze­go ze wspól­ni­ków, który kiw­nął głową na tak.

– Kto za? Kto prze­ciw? Dzię­ku­ję. Sie­dem za, sześć prze­ciw. Wy­la­tu­ję jak naj­szyb­ciej.

***

– Pa­no­wie o co cho­dzi? – Dwóch głów­nych udzia­łow­ców stało na­stęp­ne­go dnia w re­cep­cji uważ­nie ob­ser­wu­jąc ko­lej­nych ludzi z od­zna­ka­mi służb, któ­rzy wy­cho­dzi­li z windy kur­su­ją­cej nie­prze­rwa­nie od kilku minut.

– FBI, je­stem agent John­son a to agent John­son. – Wy­so­cy męż­czy­zni w gar­ni­tu­rach i obo­wiąz­ko­wych lu­strza­nych oku­la­rach oka­za­li le­gi­ty­ma­cje a potem wyż­szy z nich do­dat­ko­wo po­ka­zał na wszyst­kich wokół:

– Re­kwi­ru­je­my wszyst­ko co jest zwią­za­ne ze spra­wą McAr­thur. – Tu za­krę­cił pal­ca­mi nie od­zy­wa­jąc się do ni­ko­go kon­kret­ne­go – Pa­no­wie czyń­cie swoją po­win­ność.

– Na ja­kiej pod­sta­wie? – Jeden z udzia­łow­ców nie dał za wy­gra­ną.

– Na­ru­sze­nie bez­pie­czeń­stwa na­ro­do­we­go. Tu macie nakaz. – Niż­szy John­son wyjął kart­kę z kie­sze­ni gar­ni­tu­ru i po­ło­żył ją na kon­tu­arze.

– Prze­cież to nie­do­rzecz­ne.

– Mo­że­cie od­wo­łać się do sądu.

– Który roz­pa­trzy spra­wę za pół roku pod­czas gdy obro­na bę­dzie po­wo­ły­wać się na czte­ry czte­ry sie­dem.

Wyż­szy John­son wzru­szył ra­mio­na­mi:

– Nie mnie to oce­niać.

Dawid stał na ubo­czu z Me­lin­dą i roz­ma­wiał z nią wi­dząc jak wszyst­ko wy­wra­ca­ne jest do góry no­ga­mi:

– Co o tym my­ślisz?

– Kogoś wku­rzy­li­śmy. I to mocno. I mamy wtycz­kę. – Dziew­czy­na wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Zga­dzam się. Za­dzwo­ni­łaś do Aber­die­go?

– Do­stał wia­do­mość.

– Od­po­wie­dział?

– Nie.

***

– Jak plan? – Męż­czy­zna z sądu sie­dział w za­par­ko­wa­nym czar­nym aucie z włą­czo­nym sil­ni­kiem, które stało w wą­skiej prze­czni­cy.

– Nawet le­piej niż są­dzi­li­śmy, ci z kan­ce­la­rii nawet nie ska­ka­li. – Od­po­wie­dział mu czło­nek rządu, który znaj­do­wał się w rów­no­le­gle za­par­ko­wa­nym aucie skie­ro­wa­nym w prze­ciw­ną stro­nę.

– Co z chro­no­wi­zo­rem?

– Miną lata zanim go od­bu­du­ją.

– Pro­mie­nio­wa­nie?

– Ze­ro­we. Nie zro­bi­my re­zer­wa­tu jak na Ukra­inie.

– Może i le­piej, to w końcu Ame­ry­ka­nie.

– Czyli kto? Cały świat się tu pcha.

– Gdyby mogli pana usły­szeć wy­bor­cy.

– Co z fazą drugą?

– W przy­go­to­wa­niu.

– Dzię­ku­ję.

Czło­nek rządu od­je­chał, a dwie mi­nu­ty póź­niej z ciem­ne­go za­uł­ka obok wy­szedł star­szy męż­czy­zna i pod­szedł do sa­mo­cho­du:

– Sły­sza­łeś?

– Gło­śno i wy­raź­nie.

– Czy nowe urzą­dze­nie dzia­ła?

– Tak, jest nawet lep­sze niż ory­gi­nał.

– Od­zy­ska­łeś?

Star­szy męż­czy­zna bez słowa wyjął z kie­sze­ni płasz­cza zło­żo­ne kart­ki pa­pie­ru. Na ostat­niej z nich widać było frag­ment tek­stu w wi­docz­ny­mi za­kre­śle­nia­mi zro­bio­nym przez John­so­na Aber­die­go:

 

Obu­dzi­łem się w swoim łóżku. Mia­łem sen o tym jak za­sta­na­wia­łem się nad zmia­ną sprzę­tu.

Się­gną­łem po wie­ko­we­go S7 i za­czą­łem szu­kać new­sów o nowej ge­ne­ra­cji Zen 2…

„Może w końcu coś się zmie­ni…” – po­my­śla­łem pa­trząc na­iw­nie na tek­sty re­kla­mo­we ser­wi­sów które w nie­bio­sa wy­chwa­la­ły S10E, ale rów­no­cze­śnie ra­dzi­ły cze­kać na No­te­10 czy No­te­10E. Te mo­de­le po­dob­no miały mieć 5G, dużą ba­te­rię, znacz­nie szyb­szą pa­mięć i lep­szy apa­rat… Tak w ogóle coś było na rze­czy, że sam pro­du­cent wi­dział mi­zer­ność swo­jej ofer­ty, bo prze­dłu­żył wspar­cie dla mo­je­go sta­rusz­ka i wy­pu­ścił A90 z ob­ro­to­wą ka­me­rą…

Tylko cze­kać aż wej­dzie ACTA2 i ma­so­wo będą blo­ko­wać posty nie­za­do­wo­lo­nych użyt­kow­ni­ków ko­men­tu­ją­cych to co jest ser­wo­wa­ne na rynku.

 

– Czy to je­dy­na kopia?

– U nich tak. Pew­no­ści nigdy nie ma, za to przy oka­zji zna­leź­li­śmy dużo no­wych haków. Za­pew­niam, że mają się czego bać i ta spra­wa jest tylko jed­nym z ich zmar­twień.

– Co z praw­ni­kiem?

– Lud musi mieć swoje igrzy­ska. Niech dzia­ła. Stam­tąd nie zo­ba­czy zbyt wiele.

– A dziew­czy­na?

– Cią­gle wie­rzy w to co robi. De­li­kat­nie jej za­su­ge­ru­je­my, żeby po­je­cha­ła za nim i go tro­chę na­stra­szy­ła.

– Mógł­byś prze­stać palić.

Star­szy męż­czy­zna tylko się uśmiech­nął i upu­ścił pa­pie­ro­sa Mor­ley na zie­mię, a potem roz­dep­tał go butem.

***

„Tylko Bóg zna prze­szłość”

„Sza­tan mie­sza”

"Strzeż­cie się fał­szy­wych pro­ro­ków"

 

Trans­pa­ren­ty tłumu po lewej nie po­zo­sta­wia­ły wąt­pli­wo­ści po czy­jej jest stro­nie, na­to­miast ich prze­ciw­ni­cy rów­nież nie za­sy­pia­li gru­szek w po­pie­le.

 

"Praw­da rzą­dzi, praw­da radzi, praw­da nigdy cię nie zdra­dzi"

"Po­zwól­cie moim dzie­ciom przy­cho­dzić do mnie"

 

– Roz­pę­tał pan pie­kło na ziemi. – Męż­czy­zna w rzą­do­wej li­mu­zy­nie uwię­zio­nej po­środ­ku tłumu wy­cie­rał jajko z gar­ni­tu­ru.

– Chyba tak – od­po­wie­dział Aber­dy nie wie­dząc czego ocze­ku­je jego roz­mów­ca i pa­trząc na ludzi, któ­rzy przed chwi­lą ich ata­ko­wa­li i któ­rzy teraz blo­ko­wa­li auto.

– A wie pan, że jest taka teo­ria, że za­glą­da­nie w prze­szłość po­wo­du­je, że przy­szłość i te­raź­niej­szość się mie­sza­ją?

– To wy­mysł ja­kie­goś sza­leń­ca?

– Nie, tak twier­dzi jeden z sza­no­wa­nych pro­fe­so­rów, Zuc­ker­berg czy jakoś tak.

– To ten któ­re­mu tak się po­wo­dzi?

– Tak, zu­peł­nie jakby znał przy­szłość.

– Przy­po­mi­na mi się taki jeden film, gdzie ktoś ob­sta­wiał bez pudła wszyst­kie za­kła­dy spor­to­we, bo znał ich wynik.

– Wła­śnie, cho­ciaż to bujda, bo prze­cież każde takie ob­sta­wia­nie zmie­nia­ło rze­czy­wi­stość.

– Do­kład­nie.

– Ale jeśli po­trak­to­wać to jak bajkę o Jasiu i ma­gicz­nej fa­so­li to cał­kiem przy­jem­ny film.

– A nawet seria fil­mów, w któ­rej prze­wi­dzie­li nawet je­de­na­sty wrze­śnia.

– Nie żar­tuj­my sobie, panie Mac­nish.

– A pan? Na­praw­dę pan wie­rzy, że można zaj­rzeć w prze­szłość i wia­ry­god­nie obro­nić klien­ta?

– Nie jest ważne co myślę, ważne, że po­wi­nie­nem bro­nić swo­je­go klien­ta. Nie zmie­nia to oczy­wi­ście faktu, że taka wie­dza by­ła­by na­praw­dę po­tęż­na. Może pan spraw­dzić czyjś kod do sejfu.

– …albo po­ka­zać, że dana re­li­gia nie ma sensu.

– …albo udo­wod­nić, że czy­jeś rosz­cze­nia po woj­nie są bez sensu. Po­tęż­na to broń.

– Sir, zaraz się wy­do­sta­nie­my. Bę­dzie­my mu­sie­li je­chać inną drogą. – roz­mo­wę prze­rwał kie­row­ca.

– Do­sko­na­le. – przed­sta­wi­ciel rządu uśmiech­nął się i od­wró­cił do Aber­die­go – A wra­ca­jąc do roz­mo­wy to nie wiem o czym pan mówi, my oczy­wi­ście uży­wa­my apa­ra­tu tylko w ce­lach na­uko­wych.

– Oczy­wi­ście. I dla­te­go tym bar­dziej je­stem wdzięcz­ny panie Mac­nish za oka­za­ną pomoc. Pro­szę mi teraz po­wie­dzieć jak to bę­dzie wy­glą­da­ło?

– Uru­cho­mi­my urzą­dze­nie a pan bę­dzie pa­trzył na obraz z wy­bra­ne­go dnia.

– Czy nie muszę mieć cer­ty­fi­ka­tu?

– Tutaj nie ma Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ry­ki Pół­noc­nej, pan wy­stą­pił z wnio­skiem, nasz rząd oka­zał pomoc.

– A co z re­ak­cją Sta­nów?

– Ich lot­ni­skow­ce są na Atlan­ty­ku, a my po­sta­wi­li­śmy siły zbroj­ne w stan go­to­wo­ści.

– Dla jed­nej spra­wy?

– Jak naj­bar­dziej.

***

– Me­lin­da jak się tu zna­la­złaś? – Praw­nik sie­dząc w pu­stej re­stau­ra­cji z za­sko­cze­niem spoj­rzał na kel­ner­kę, która po­de­szła ko­rzy­sta­jąc z tego, że Mac­nish od­szedł na bok i ner­wo­wo roz­ma­wiał z człon­ka­mi ochro­ny.

– Nawet pan nie wie ile mnie to kosz­to­wa­ło. W kan­ce­la­rii ki­pisz i nie ma pan po co wra­cać. Wie pan w ogóle o co toczy się gra?

– I co, tak nagle przy­je­cha­łaś i cię wpu­ści­li? To się kupy nie trzy­ma. Oświe­cisz mnie?

– Pa­mię­ta pan sank­cje dla Chiń­czy­ków?

– Tak.

– Jeśli zo­sta­ną wstrzy­ma­ne to w tej spra­wie do­wo­dy nigdy nie wy­pły­ną.

– Po­świę­cą człon­ka ro­dzi­ny?

– Oni przy­rze­ka­ją, żeby słu­żyć kra­jo­wi. On jest naj­waż­niej­szy. Wiel­ka Bry­ta­nia nie ma ta­kie­go zna­cze­nia jak kie­dyś i zy­ska­nie przy­jaź­ni Azja­tów jest lep­sze niż honor jed­ne­go człon­ka.

– To nie ma sensu.

– Nie­któ­rzy mówią, że już samo uży­wa­nie apa­ra­tu zmie­nia prze­szłość. To nie ma sensu. Efekt Man­de­li czy jakoś tak. – Ko­bie­ta nagle się wy­pro­sto­wa­ła i za­py­ta­ła bar­dzo ofi­cjal­nym tonem – Czy coś jesz­cze pro­szę pana?

– Wodę mi­ne­ral­ną z gazem – W lot zro­zu­miał o co jej cho­dzi.

– A ja kawę – dodał męż­czy­zna w gar­ni­tu­rze pod­cho­dząc do sto­li­ka.

– Służę – Me­lin­da się lekko po­kło­ni­ła i ode­szła w stro­nę kuch­ni.

– Co się dzie­je? – za­py­tał Aber­dy, roz­glą­da­jąc się wokół – czy tu nie je­ste­śmy dosyć bez­piecz­ni?

– Tutaj aku­rat tak. Pro­blem jest z ho­te­lem, gdzie mu­sie­li­śmy ogło­sić alarm bom­bo­wy.

***

– Łą­czy­my się z kró­lew­skim cen­trum prze­wi­dy­wa­nia prze­szło­ści w Cam­brid­ge.

Roz­en­tu­zja­zmo­wa­ni dzien­ni­ka­rze w stu­dio, a z nimi wi­dzo­wie w całym kraju, pa­trzy­li na re­la­cję z bez­pre­ce­den­so­we­go wy­da­rze­nia. Po raz pierw­szy, ofi­cjal­nie, urzą­dze­nia miało być użyte w spra­wie kar­nej do­dat­ko­wo praw­nik z nią zwią­za­ny był oskar­żo­ny o zdra­dę stanu i wy­stą­pił o azyl po­li­tycz­ny w Wiel­kiej Bry­ta­nii.

Ka­me­ra po­ka­zy­wa­ła wnę­trze po­ko­ju, któ­re­go lo­ka­li­za­cja po­wszech­nie nie była do­kład­nie znana. Wy­glą­dał on tro­chę jak cen­trum ste­ro­wa­nia, znaj­do­wa­ło się w nim wiele ekra­nów, a dwóch męż­czyzn z roz­ma­za­ny­mi twa­rza­mi stu­ka­ło w kla­wi­sze.

Nagle wi­dzo­wie zo­ba­czy­li trze­cie­go męż­czy­znę z nożem, który po­ja­wił się za ich ple­ca­mi i krzyk­nął – Po­ka­zać mi Je­zu­sa.

Pró­bo­wa­li się od­wró­cić, ale on bły­ska­wicz­nie dźgnął nożem jed­ne­go z nich, cof­nął się, po­ka­zał do ka­me­ry kurt­kę z pasem Sza­chi­da, laski dy­na­mi­tu, prze­wo­dy i za­ci­śnię­te palce jed­nej ręki na czymś co wy­glą­da­ło na spust i za­czął pa­nicz­nie krzy­czeć:

– Nie wchodź­cie! Od­pa­lę bombę!

Przez kilka se­kund nic się nie dzia­ło, potem za­miast ob­ra­zu po­ja­wił się szum, a trans­mi­sja wró­ci­ła do stu­dio.

– Prze­pra­sza­my pań­stwa za kło­po­ty tech­nicz­ne. Pró­bu­je­my się do­wie­dzieć jak szyb­ko mo­że­my wzno­wić nada­wa­nie. Tym­cza­sem za­py­taj­my się na­szych eks­per­tów co sądzą o samym urzą­dze­niu…

***

– Ile? – Zde­ner­wo­wa­ny pre­mier wark­nął do do­rad­ców w cen­trum kry­zy­so­wym pod­czas nad­zwy­czaj­ne­go spo­tka­nia go­dzi­nę po wy­da­rze­niach, które wstrzą­snę­ły całą Wiel­ką Bry­ta­nią.

– Trzy­dzie­ści ofiar. Seria eks­plo­zji wtór­nych.

– Sam nie mógł tam wejść! To wszyst­ko było pod zie­mią! Ochro­na, ska­ne­ry, kilka wind. – Męż­czy­zna wy­raź­nie nie pa­no­wał nad sobą, wstał i za­czął ner­wo­wo cho­dzić z rę­ka­mi za­ło­żo­ny­mi za ple­ca­mi.

– Miał ci­chych zwo­len­ni­ków. Kilku z nich po­peł­ni­ło sa­mo­bój­stwo jak pró­bo­wa­li­śmy ich aresz­to­wać.

– Lu­dzie chcą praw­dy, tylko wczo­raj w samym Lon­dy­nie było pięt­na­ście za­bi­tych. Wie­cie co to zna­czy? Urzą­dze­nie cho­ciaż dzia­ła?

– Nie.

– I to mnie za­czy­na mar­twić bar­dziej niż wszyst­ko inne. – Zmie­nił ton zu­peł­nie jakby się nad czymś za­sta­na­wiał – Wpierw USA, teraz my, kto to jesz­cze ma?

– Izra­el? Chiń­czy­cy? Wa­ty­kan? – Ktoś mu usłuż­nie pod­po­wia­dał.

– My­śli­cie, że to przy­go­to­wa­nia do ja­kiejś in­wa­zji?

– Na razie brak po­dej­rza­nych ru­chów na morzu po­łu­dnio­wo­chiń­skim i każ­dym innym.

– Ty – Tu po­ka­zał ręką na jed­ne­go z do­rad­ców – Jak się na­zy­wasz? Zresz­tą nie­waż­ne, jutro ra­port ma być na moim biur­ku.

– Tak jest panie pre­mie­rze.

***

– W Rzy­mie miał miej­sce prze­wrót ko­lo­ro­wych. Wa­ty­kan pło­nie. Mu­si­cie zo­ba­czyć też to na­gra­nie.

Przed­sta­wi­ciel rządu bry­tyj­skie­go na­ci­snął przy­cisk play na pi­lo­cie i na ekra­nie na ścia­nie cen­trum kry­zy­so­we­go po­ka­zał się młody czło­wiek, który po­wie­dział tylko kilka słów:

– Dzi­siaj po­ka­że­my pań­stwu ostat­nią wie­cze­rzę. Lu­dzie mają prawo do praw­dy.

Na­stą­pi­ła chwi­la prze­rwy i zo­ba­czy­li mały brud­ny pokój i trzy­na­stu męż­czyzn, któ­rzy spo­ży­wa­li skrom­ny po­si­łek.

Człon­ko­wie rządu pa­trzy­li w mil­cze­niu, w końcu Mac­nish za­py­tał o to, co nur­to­wa­ło wszyst­kich obec­nych:

– To z YouTu­be? Ame­ry­ka­nie tego nie za­blo­ko­wa­li?

– Wideo jest cały czas ko­pio­wa­ne na setki ko­lej­nych ser­we­rów. Pre­mier za­rzą­dził u nas blo­ka­dę całej sieci, ale pra­cow­ni­cy ope­ra­to­rów się bun­tu­ją.

– Nie można wy­łą­czyć prądu?

– Panie pre­mie­rze może wła­śnie o to cho­dzi że­by­śmy sami się spa­ra­li­żo­wa­li.

– To może stan wy­jąt­ko­wy?

– De­kret czeka na pod­pis kró­lo­wej. O dwu­dzie­stej prze­mó­wie­nie.

– I nikt mi nic nie mówił?

– Plan alfa. I jest jesz­cze jedno… – Tu do­rad­ca się mocno za­wa­hał.

– Tak? – Pre­mier wręcz huk­nął.

– Zna­leź­li­śmy po­szla­ki su­ge­ru­ją­ce, że za za­ma­chem mogła stać Korea.

– Że jak? Skąd? – bąk­nął mąż stanu, z któ­re­go na­tych­miast ucie­kło po­wie­trze. – Co się zmie­ni­ło?

– Ta spra­wa z USA mogła być po­wią­za­na z ich pa­ten­ta­mi i ktoś u nich wpadł w pa­ni­kę.

– Boże miej nas w swo­jej opie­ce, jeśli wzię­li to na po­waż­nie. My­śli­cie, że Nowy York to też ich ro­bo­ta?

– Nie wiemy, ana­li­ty­cy na razie pra­cu­ją.

***

Pre­mier ro­zej­rzał się obo­jęt­nie po ścia­nach po­ko­ju sy­tu­acyj­ne­go, który od ty­go­dnia był jego domem i mach­nął od nie­chce­nia ręką po­ka­zu­jąc, żeby przed­sta­wić mu ko­lej­ne złe wie­ści.

– Przed­sta­wi­cie­le in­nych re­li­gii mówią, że na­gra­nia z pro­ro­ka­mi są sfał­szo­wa­ne i szcze­rze mó­wiąc to rze­czy­wi­ście ob­ser­wu­je­my setki no­wych video każ­dej go­dzi­ny. We Fran­cji tylko tej nocy spło­nę­ło dzie­sięć ty­się­cy sa­mo­cho­dów, kraj za­mknął też prze­strzeń po­wietrz­ną. – Za­czął mówić jeden z do­rad­ców.

– Pro­ble­my były też w elek­trow­ni La­ti­na. – dodał drugi.

– Co to za elek­trow­nia? – za­py­tał się pre­mier.

– Nie­czyn­na, ale z masą ma­te­ria­łów ra­dio­ak­tyw­nych, sie­dem­dzie­siąt ki­lo­me­trów od Rzymu.

– Co się stało?

– Ak­ty­wi­ści pró­bo­wa­li zdo­być ma­te­ria­ły do bu­do­wy brud­nej bomby. Jakiś ra­dy­kal­ny odłam Gre­en­pe­ace.

– Co na to MI sześć? – to py­ta­nie zo­sta­ło skie­ro­wa­ne do M.

– Mo­ni­to­ru­je­my, kilku ter­ro­ry­stów już zo­sta­ło aresz­to­wa­nych, to tylko kwe­stia czasu aż ktoś znowu spró­bu­je.

– Co jesz­cze? – Pre­mier znów zwró­cił jest do do­rad­ców.

– Kraje arab­skie za­po­wie­dzia­ły wstrzy­ma­nie do­staw ropy.

– Oszczę­dza­my ją?

– Jesz­cze nie i dla­te­go pro­po­nu­je­my ogra­ni­cze­nie ruchu wszel­kich po­jaz­dów i sa­mo­lo­tów, i za­re­kwi­ro­wa­nie za­pa­sów nawet na tan­kow­cach.

– Do­brze.

– A coś do­bre­go?

– Nie­ste­ty nie. Po­rwa­no Aber­die­go. Nie­któ­rzy uwa­ża­ją to za no­we­go Me­sja­sza, inni za an­ty­chry­sta.

– Więc chyba go nie za­bi­ją?

– Ra­czej nie, ale może na­ro­bić szkód wi­ze­run­ko­wych. Pro­szę zo­ba­czyć na video. – Tu ana­li­tyk na­ci­snął play i praw­nik za­czął prze­ma­wiać z ekra­nu. – Dzię­ku­ję rzą­do­wi bry­tyj­skie­mu za pomoc, są jed­nak wśród nas czar­ne owce, które unie­moż­li­wia­ją do­tar­cie do praw­dy. Tu nie cho­dzi o jeden gwałt tylko o serię zda­rzeń, przez które zwy­kli lu­dzie są ma­ni­pu­lo­wa­ni. Dla­te­go wzy­wam wszyst­kich…

Pre­mier na­ci­snął pauzę i za­py­tał krót­ko:

– Co o tym są­dzi­cie?

– To może być De­ep­fa­ke. Nie­któ­re zwro­ty nie do końca do niego pa­su­ją.

– Ale lu­dzie tego nie do­strze­gą?

– Oba­wiam się, że nie.

– Mo­że­my go odbić?

– Szu­ka­my, ale jeśli źle pój­dzie to…

– Sta­nie się mę­czen­ni­kiem. Ro­zu­miem.

– Jest jesz­cze jedno.

– Co?

– Ame­ry­ka­nie też mają prze­wrót. Woj­sko prze­ję­ło Wa­szyng­ton.

***

„Z ostat­niej chwi­li – do sądu naj­wyż­sze­go w USA wpły­nął wnio­sek o uży­cie chro­no­wi­zo­ra po od­bu­do­wie w spra­wie JFK, do­mnie­ma­nych za­nie­dbań w Pearl Har­bor i spra­wie 9/11, w kró­lew­skim są­dzie w Lon­dy­nie po­ja­wi­ła się proś­ba o uży­cie urzą­dze­nia w śledz­twie do­ty­czą­cym po­ża­ru zna­nej za­byt­ko­wej ka­te­dry. Nie­któ­re ser­wi­sy w In­ter­ne­cie do­no­szą rów­nież, że urzą­dze­nie za gi­gan­tycz­ne pie­nią­dze wy­ko­rzy­stu­ją firmy ma­ją­ce umiesz­czać na rynku wy­na­laz­ki z prze­szło­ści.”