Śmierć - początek

Dolina Ywerr Cane

 

 

A kiedy szła, kwiaty więdły pod jej stopami, a liście opadały z drzew.

Przybyła w samą porę. Jak zawsze.

Na dole właśnie kończyła się wojna. Z oddali słychać było jęki konających. W nozdrza uderzył ją zapach krwi i zdeptanej trawy.

Bitwa skończona. Anioły wygrały. Ludzie przegrali.

Gdy szła w dół, wyczuła, że wszyscy już o niej wiedzą.

Na obrzeżach pola, jakiś żołnierz leżał w błocie. Prawdopodobnie chciał uciec, ale nie zdążył tego zrobić.

– Litości pani… – wystękał, a krew zalała mu twarz. Zawsze widywali ją przed śmiercią.

Przebiła go włócznią, którą znalazła zagłębioną w centaurze. Wiedziała, że dziś nie będzie litościwa dla nikogo, ponieważ zabito jej córkę. Jej córkę, jej kochaną córkę… Leżała tam, sama, w otoczeniu Serafinów, którzy przechadzali się między jej ciałem, a resztą zabitych. Jej blond włosy mieszały się z krwią i błotem, a suknia rozkładała się niczym kwiat o poranku. Nawet z oddali widać było krew na piersi, która sączyła się z niczym wartki potok. Gdy podeszła, Serafini dobyli swoich mieczy ze świetlistych pochew. Jeszcze przed atakiem wiedziała, że nie mają żadnych szans.

Śmierć – Serafiny, wynik 1:0.

Anioły wiedziały, że chodzi jej tylko o Serafiny, dlatego, gdy ona z nimi walczyła, pozostałe Anioły, niższego rzędu, tylko stały na ziemi i patrzyły wręcz z nabożnym podziwem. Walka była krótka –  Śmierć dobyła miecza z galeadu, a potem wszystko potoczyło się szybciej niż większość istot byłaby w stanie zarejestrować okiem. Na szczęście trafiła na godną siebie widownię. Po wszystkim, ich ciała wyglądały bardzo pięknie: lśniły poświatą wydobywającą się z nich, a oni sami układali się niczym płatki kwiatów wokół ciała jej córki. Na koniec zrobiła ostatnią rzecz – obcięła im skrzydła.

– Co ty zrobiłaś?! – niespodziewanie przed nią pojawił się Archanioł Michał.

– Zrobiłam to, co musiałam. – To, co zrobiła nie wywołało w niej najmniejszych uczuć.

– Było inne wyjście – odparł Archanioł.

– To ty tak twierdzisz. – Śmierci było obojętne czy wda się w konflikt czy nie. Nie lękała się niczego i nikogo.

– Bóg będzie zły. – Wściekły przechadzał się przed nią niczym paw, który stroszy swoje pióra.

– Nawet nie wiesz czy istnieje. – Postanowiła przystąpić do ataku, bo bawiła ją cała ta sytuacja.

– Podważasz istnienie Boga?! – Tym razem zagotował się w sobie niczym wulkan.

– Och, Michale. Oboje dobrze wiemy, że nigdy z tobą nie rozmawiał – odparła jak gdyby nigdy nic.

– Serafiny z nimi rozmawiały – zauważył Michał.

– To one tak twierdzą. A ponieważ Serafiny już nie żyją, więc nie możemy ich o to zapytać. – Śmierć odpowiedziała mu radośnie. Zabrzmiało to jak śmiech szaleńca i może w rzeczywistości tak było.

– Powinnaś wiedzieć, że Bóg istnieje. Jak nie ty, to kto?! – Rozpostarł ramiona, jakby odprawiał jakiś ceremoniał.

Wiatr wiał im w twarze, ciskając w nich zapach martwych ciał i gnijących liści. Po czym robił pętle i zawracał w stronę poległych, jakby chciał jeszcze sprawdzić czy żyją i czy nie dodać im otuchy.

– Żyję tyle lat i jakoś nigdy go nie spotkałam, a skoro nigdy go nie spotkałam, to znaczy, że nie istnieje. – Była stuprocentowo pewna tego, co sądzi, podobnie jak i on. Tylko że jej pewność siebie była oparta na braku dowodów, a jego na czymś, co można określić los, życie, zmiany klimatyczne i cała reszta. Zwiedziła prawie cały kosmos i nigdzie nie spotkała kogoś kogo można nazwać Bogiem. Właściwie to równie dobrze mogła być agnostyczką, ale uważała, że poglądy bardziej pokrywają się z ateizmem.

–  Ja jakoś nie spotkałem niektórych gatunków, ale czy to znaczy, że one nie istnieją? – Próbował dalej się bronić, ale przeciwnik był za nadto doświadczony.

 – Widziałam większość istniejących i wymarłych już istot, ale nie znalazłam w nich nic boskiego. Tylko bitwy i śmierć. – Jej oczy na chwilę zwęziły się, gdy przypominała sobie minione wydarzenia. Niektóre wydarzenia były bliższe, a inne dalsze, niektóre się zacierały, widziała je jak prze mgłę, a inne wydawały się wyostrzone jak przez noktowizor.

 – Dotyczy to stworzeń z niższych warstw rozwoju, a te jak wiadomo nic sobie nie robią z ustalanego pokoju.

 – Ci z wyższego szczebla rozwoju wcale nie są lepsi – prowadzą swoje własne walki. Jeden na jednego. Ewentualnie jeden na pięciu. Słowny wylew wściekłości.

 – Ludzie są tyko miernymi ułamkami Boga. Dlatego tak trudno ci dostrzec w nich Wszechmogącego.

 – Jak mam Go dostrzec? Przez lupę? Czy może przez święte księgi, spisane przez kłamców? – Ironia była wyczuwalna, a miała słodki posmak, typowy dla tych, którzy jej nadużywają. A może była po prostu jak narkotyk?

 – Przez nauki – im więcej wiesz, tym bardziej utrwalasz się w przekonaniu, że musiał to wszystko ktoś stworzyć.

 – Od czego mam zacząć? – Założyła ręce na piersiach, tworząc z nich znak iksa. Zaczynała nudzić ją ta pogawędka i nie podobała jej się wyższość rozmówcy, którą nadal eksponował pomimo zranienia dumy.

 – Od królowej nauk – matematyki. Wszędzie możemy zobaczyć ciąg Fibonacciego. W płatkach kwiatów, huraganach czy galaktykach. – Jak lew walczył o swoje, tylko zapomniał, że ona nie jest nędzną surykatką…

 – I co? To ma mnie przekonać? Czy matka wpływa na rozwój swojego płodu? Nie, to jak rośnie związane jest z hormonami.

 – Jak to nie wpływa jak wpływa? To, co spożywa oddziałuje na płód. I to ona decyduje czy chce zachować dziecko czy się jego pozbyć. – Michał podfrunął kilka kroków do niej, ale ona cofnęła się. Zauważył, że jej palce sięgnęły w kierunku miecza. Napięcie powoli, w żółwim tempie, zaczęło narastać.

 – Nie zawsze ma wybór. Mogą pojawić się też osoby, które rozkażą usunąć płód.

 – Twierdzisz więc, że w otoczeniu Boga żyją istoty, które nim rozporządzają?

 – Nigdy nie wiadomo, co Serafiny robią cały dzień. A nie, przepraszam, powinnam powiedzieć, co robiły Serafiny. – Powstrzymała się przed wybuchem śmiechu na widok gniewnej twarzy Anioła. Mimo tego w kącie ust, wykwitł lekki uśmiech.

 – Czy ciebie to bawi?

Powoli zaczął przesuwać palce w stronę miecza, wiedział, że Śmierć ma szybki refleks; zanim człowiek dotknął broni – już nie żył.

 – A czemu nie? Zemsta jest słodka jak maliny. Zresztą, pomyśl: może cię awansują.

 – Co takiego? – Jego ręka na chwilę wstrzymała ruch w kierunku broni.

 – Dobre sobie. Tylko żartowałam. To, że człowiek nie zabił mrówki nie znaczy, że urosła do jego rangi.

 – To masz za nas? Za nic nieznaczące mrówki? To my prowadzimy ludzkość w odpowiednim kierunku. Podpowiadamy, gdy zbaczają z trasy.

Już, już sięgał po miecz, wiedział, że w tym starciu ważne są nie sekundy, lecz milisekundy.

 – Od kiedy mrówki to nic nieznaczące owady? To one sprzątają cały ten chlew, który zrobiły inne zwierzęta. – Śmierć świetni się bawiła, widziała jak na spowolnionym obrazki, co Michał chce zrobić i wiedziała, że mu na to pozwoli. Igrała z nim jak kot z myszą.

 – Ach, czyli za sprzątaczy. Wybitnie. Po prostu wybitnie. A ty kim jesteś? Modliszką?

Dotknął palcami broni i chciał ją wydobyć, kiedy niespodziewanie Śmierć przytknęła mu miecz do gardła.

 – Stop!!! Przestańcie! Czy nie dość wam tego, że dzisiaj przelano dużo krwi? – Zza krzewów wychynął Kasjusz.

 – To on pierwszy wyciągnął miecz w moją stronę.

Śmierć przez chwile się zastanawiała się, a następnie odepchnęła go lekko, a jej moc sprawiła, że zatoczył się w stronę drugiego Archanioła i upadł na mokrą ziemię.

 – Nieprawda! Szykowała się na mnie od początku. Z Serafinami już skończyła, teraz pewnie chce zabić pozostałe anioły – powiedział Anioł, wstając z gracją, choć odarto go ponownie z dumy.

 – Bzdury! Chcę, żeby ktoś cierpiał w moim imieniu. I wy to zrobicie – odparła na to Śmierć.

 – My? Żartujesz sobie? – oburzył się Michał.

 – Serafiny byli dla was jak zastępczy rodzice – podpowiedziała mu kobieta. Stwierdziła, że może to powtarzać do skutku aż w końcu to do niego dotrze.

 – Raczej jak szefowie – zauważył mężczyzna. Widocznie ich postrzeganie świata nie pokrywało się.

 – Tak czy inaczej będziecie cierpieć za grzechy waszych ojców.

 – A może ktoś inny będzie odpokutowywać? – zapytał ją Kasjusz.

 – A kto inny mi został?

 – Nie wiem. Może jakaś rozwinięta cywilizacja, która wierzy w Serafiny? – odparła sarkastycznie, bo wiedziała aż za dobrze, że coś takiego nie ma racji bytu. A przynajmniej ona tak uważała.

 – Tak, coś się na pewno znajdzie – dopowiedział Michał.

 – Nie, to wy konspirowaliście z Serafinami – wycedziła każde słowo, żeby zrozumieli, co to dla nich oznacza i że siła ukryta w jej słowach jest równoznaczna z siłą mięśni.

 – Czyli przyjaciel mojego wroga jest moim wrogiem? – zapytał Kasjusz.

 – Dlaczego nas nie zabijesz? Powinno to być dla ciebie łatwe.

 – Z tego samego powodu dla którego oszczędza się przyszłych niewolników. – Śmierć wycelowała w nich swój miecz, ale nie zaatakowała. Czekała na najmniejszy gest, który nosiłby znaki agresji.

– Żadnej przemocy. Jesteśmy twoimi przyjaciółmi, nie wrogami. – Wyraźnie zaznaczył każde zdanie.

– Serafiny też tak mówiły i zobacz jak skończyły. – Michał skinął głową w stronę stosu trupów.

– Nie zamierzam tak skończyć.

– A kto decyduje? Ja czy ty?

– Ty, ale…

– Ona się nie zmieni – powiedział Michał. – Żadna śmierć nie zrobi na niej wrażenia.

– Moja córka…

– Jesteś pewna, że robisz to z miłości? Może to po prostu chory obowiązek?

– Jak śmiesz tak do mnie mówić? Ty zawszony… – Śmierć pochyliła się ku Archaniołowi.

Na scenę wkroczył Kasjusz, stając pomiędzy nimi, tak na wszelki wypadek.

– Spokojnie, tylko spokojnie.

Śmierć wzięła głęboki oddech, powoli zaczęła się uspokajać, emocje opuszczały ją. Ulatniały się niewidzialne niczym powietrze. Spojrzała na nich morderczym wzrokiem, a potem teleportowała się na pobliską planetę.