Zdobyć serce

 

Ha­kel­ber pa­trzył z ta­ra­su swej willi na ma­low­ni­czy za­chód słoń­ca. Z ogro­dów ota­cza­ją­cych bu­dy­nek niósł się in­ten­syw­ny za­pach kwia­tów i śpiew pta­ków. Sa­te­li­ty po­go­do­we Afro­dy­ty, spra­wi­ły, że dwie go­dzi­ny temu za­koń­czy­ły się po­po­łu­dnio­we opady desz­czu, toteż aro­ma­ty z ogro­dów były wy­jąt­ko­wo in­ten­syw­ne, a i pta­sie trele brzmia­ły ra­do­śnie i czy­sto. Wszyst­ko to spra­wi­ło wra­że­nie jakby scenę wy­cię­to z fi­na­łu ro­man­tycz­ne­go ho­lo­se­ria­lu, albo ko­me­dii.

– Ja tu chyba nie pa­su­ję – rzekł w my­ślach Ha­kel­ber.

– Je­steś u sie­bie – od­rze­kła roz­sąd­niej­sza część jego świa­do­mo­ści.

– Ale ja je­stem Mie­czem Im­pe­rium, ad­mi­ra­łem, sza­leń­czo od­waż­nym wo­jow­ni­kiem, a tu ple­ne­ry jak ze sta­re­go ro­man­su.

– Znajdź więc sobie uko­cha­ną. – Do­ra­dzi­ła świa­do­mość.

– No, ale Bella…

– Było, mi­nę­ło. Opła­ka­łeś, po­mści­łeś, po­nad­to upły­nę­ło już ponad czte­ry­sta lat.

– Tro­chę racji w tym jest. – Ha­kel­ber zgo­dził się na ar­gu­men­ty swej świa­do­mo­ści.

– Więc po­pra­cuj nad zna­le­zie­niem żony.

– Czy ja mam na to czas? – Ana­ti­dae nie był pe­wien.

– Wo­lisz pła­cić po­da­tek za brak wkła­du w po­pu­la­cję Im­pe­rium?

– Po­da­tek?

– Nie uda­waj, że nie pa­mię­tasz. Jed­nym z naj­star­szych im­pe­rial­nych po­dat­ków jest ten zwany po­pu­la­cyj­nym.

– No tak, jeśli w ciągu pięć­dzie­się­ciu lat oby­wa­tel Im­pe­rium nie ma dzie­ci, musi oddać po­ło­wę swego ma­jąt­ku na rzecz wy­sił­ku wo­jen­ne­go.

– Więc jak?

– Chyba czuję, jak się za­ko­chu­ję.

 

Ha­kel­ber za­sta­no­wił się głę­bo­ko nad sy­tu­acją. W trak­cie czte­rech wie­ków z po­wo­dze­niem sto­so­wał różne me­to­dy uni­ka­nia tego po­dat­ku. Wy­ma­ga­ne pra­wem po­tom­stwo ro­dzi­ły mu: su­ro­gat­ki, i nie­ofi­cjal­ne ko­chan­ki. Na dłuż­szą metę były to roz­wią­za­nia mę­czą­ce. Jedne i dru­gie mu­sia­ły pod­pi­sy­wać sto­sow­ne umowy i za dys­kre­cję in­ka­so­wa­ły zna­czą­ce sumy. Wy­jąt­kiem była Nika aep Am­phi­rion, uro­cza Awal­la­chan­ka. Ta chęt­nie po­ja­wia­ła się z Ad­mi­ra­łem na spo­tka­niach jako asy­stent­ka. Dzię­ki po­zy­ska­nym kon­tak­tom szyb­ko zbu­do­wa­ła wła­sną po­zy­cję i obec­nie jako żona księ­cia krwi wła­da­ła kil­ko­ma pla­ne­ta­mi kró­le­stwa an'Gle­an­na. Kom­pli­ka­cje nie do­ty­czy­ły jed­nak sa­mych matek. Roz­cią­ga­ły się też na po­tom­stwo, które poza wy­jąt­ka­mi po­twier­dza­ją­cy­mi re­gu­łę, miało nie­po­ko­ją­cą ten­den­cję ła­do­wa­nia się w kło­po­ty. Praw­do­po­dob­nie co naj­mniej część tych kwe­stii roz­wią­za­ła­by żona, tylko jak ją zna­leźć? Teo­re­tycz­nie mógł­by sko­rzy­stać z ofert jakie od setek lat re­gu­lar­nie za­py­cha­ły skrzyn­ki pocz­to­we. Za­in­te­re­so­wa­ne za­pew­nia­ły o bez­mia­rze swo­jej mi­ło­ści, re­kla­mo­wa­ły się na dzie­siąt­ki spo­so­bów, czę­sto za­łą­cza­jąc do li­stów ho­lo­gra­ficz­ne wi­ze­run­ki po­zwa­la­ją­ce dro­bia­zgo­wo za­po­znać się z nawet naj­mniej­szy­mi szcze­gó­ła­mi ich urody. Nie bu­dzi­ły one jed­nak jego za­ufa­nia. Szyb­ko za­sta­no­wił się nad po­ten­cjal­ny­mi kan­dy­da­tu­ra­mi dziew­czyn, które znał oso­bi­ście. Jesz­cze kró­cej za­ję­ło mu stwier­dze­nie, iż w za­sa­dzie naj­chęt­niej pojął­by za żonę Ave­li­nę Min’Saibh. Pro­blem w tym, że ona była w nie­sfor­ma­li­zo­wa­nym związ­ku z Ar­man­dem de Ho­ra­cjo. Nie miało to dla ad­mi­ra­ła więk­sze­go zna­cze­nia. Przy­wykł bo­wiem do po­ko­ny­wa­nia nie ta­kich prze­szkód. Wszyst­ko wią­za­ło się z do­bra­niem wła­ści­wych na­rzę­dzi ataku.

 

Wśród gwiezd­nych potęg za­sie­dla­ją­cych dzie­siąt­ki sys­te­mów i po­sia­da­ją­cych ogrom­ne floty, nie­ła­two wy­wo­łać pa­ni­kę. Na pew­nym stop­niu roz­wo­ju tech­no­lo­gicz­ne­go nawet gwiaz­dy na ostat­niej pro­stej do zo­sta­nia su­per­no­wą nie po­wo­do­wa­ły bólu głowy. Były jed­nak sy­tu­acje, w któ­rych przy­wód­cy ko­smicz­nych do­mi­niów drże­li ni­czym osiki na wie­trze. Wro­gów Im­pe­rium w ten stan wpro­wa­dza­ły za­zwy­czaj in­for­ma­cje o tym, że ad­mi­rał Ana­ti­dae wzywa swo­ich naj­bliż­szych do­rad­ców. Takie na­ra­dy ozna­cza­ły bo­wiem, że wkrót­ce ruszą w bój floty wo­jen­ne, próż­nię ko­smo­su prze­tną nio­są­ce znisz­cze­nie smugi pla­zmy i la­se­rów, gwiezd­ne okrę­ty i or­bi­tal­ne sta­cje za­mie­nią się w kupy sto­pio­ne­go złomu, na pla­ne­ty z nieba spad­nie ogień i de­san­ty pie­cho­ty, a krew bę­dzie pły­nąć stru­mie­nia­mi. Nie przej­mu­jąc się tym wszyst­kim Ha­kel­ber go­ścił w swej po­sia­dło­ści na Afro­dy­cie za­ufa­nych do­rad­ców ze swej pry­wat­nej floty, w oso­bach: Ty­be­riu­sza Blit­za, do­wód­cy jed­no­stek spe­cjal­nych, Ka­ri­ny de Ka­na­rii sze­fo­wej wy­wia­du, Kol­be­ta De­na­ri głów­ne­go fi­nan­si­sty oraz Ha­riet­ty Ciano od­po­wie­dzial­nej za sze­ro­ko po­ję­tą dy­plo­ma­cję i wi­ze­ru­nek. Le­d­wie się ze­bra­li oświad­czył im:

– Za­ko­cha­łem się.

– Gra­tu­lu­je sze­fie – rzekł Ty­be­riusz.

– Kim ona jest? – Ka­ri­na i He­riet­ta jed­no­cze­śnie za­da­ły py­ta­nie?

– Jakie kwoty mam w związ­ku z tym wy­asy­gno­wać? – Kol­bert był prak­tycz­ny jak za­wsze.

– Ave­li­ne'a Min’Saibh – od­po­wie­dział Ha­kel­ber.

– Aha… – Ka­ri­na szyb­ko za­czę­ła ko­ja­rzyć fakty.

– Myślę, że będę po­trze­bo­wał fun­du­szu ope­ra­cyj­ne­go na po­zio­mie… – Ana­ti­dae za­wie­sił na chwi­lę głos. – Po­wiedz­my po­rów­ny­wal­nym z tym, który mi szy­ku­jesz, kiedy mam ru­szyć ze zgru­po­wa­niem ude­rze­nio­wym li­niow­ców na trzy­mie­sięcz­ny rajd.

– Czy wy­bran­ka, wie z ja­ki­mi obo­wiąz­ka­mi re­pre­zen­ta­cyj­ny­mi bę­dzie się wią­za­ła jej nowa rola? – Hen­riet­ta już w my­ślach opra­co­wy­wa­ła po­ten­cjal­ny har­mo­no­gram szko­le­nia.

– No więc tak. – Ha­kel­ber wziął głę­bo­ki od­dech. – Są drob­ne pro­ble­my. Pierw­szy jest taki, że ona jesz­cze o ni­czym nie wie, drugi, że z tego, co się orien­tu­ję za­in­te­re­so­wa­na jest nie­ja­kim Ar­man­dem del Ho­ra­cjo.

– Sze­fie, taki pro­blem, to nie pro­blem. – Ty­be­riusz lek­ce­wa­żą­co mach­nął ręką. – Naj­da­lej w ciągu ty­go­dnia zor­ga­ni­zu­ję na niego za­mach.

– Za­bój­stwo nic nam nie da. – Ana­ti­dae skrzy­wił się lekko. – Trafi do klo­na­rium i za trzy mie­sią­ce bę­dzie z po­wro­tem.

– Szef, myśli o wszyst­kim. Fak­tycz­nie, po­rwa­nie bę­dzie lep­sze. Zwi­nie­my go i po­trzy­ma­my ile trze­ba na ja­kiejś za­py­zia­łej pla­ne­cie, gdzieś, gdzie świa­tło nie do­cie­ra. – Blitz sta­rał się zga­dy­wać myśli ad­mi­ra­ła.

– Pa­no­wie, ochłoń­cie! – Ciano prze­rwa­ła im ostro. – To co pro­po­nu­je­cie, jest nie­zgod­ne z pra­wem i su­ro­wo ka­ra­ne przez Im­pe­rium.

– Nie takie rze­czy się ro­bi­ło. – Ty­be­riusz spoj­rzał na swoja roz­mów­czy­nię z wyż­szo­ścią. – Moi lu­dzie są w sta­nie zo­sta­wić ślady wska­zu­ją­ce na do­wol­ne­go na­sze­go wroga.

– Spraw­stwa tego typu ope­ra­cji nie da się ukryć na dłuż­szą metę. Trze­ci ród, z któ­re­go po­cho­dzi Ar­mand, sły­nie z tego, że bar­dzo długo pa­mię­ta swe krzyw­dy choć­by uro­jo­ne.

– Nie­ste­ty, ona ma rację – rzekł Ha­kel­ber.

– Pro­po­nu­ję zdo­by­wać jej serce kla­sycz­nie, acz z nutą eks­tra­wa­gan­cji. – Ka­ri­na na szyb­ko ana­li­zo­wa­ła pro­fil psy­cho­lo­gicz­ny wy­bran­ki ad­mi­ra­ła.

– Czyli przy­kła­do­wo jakoś nie­ty­po­wo mam jej wrę­czyć kwia­ty? – Ha­kel­ber nie był pe­wien, co jego do­rad­czy­ni su­ge­ru­je.

– Wiem – Ty­be­riusz znów wy­ka­zał się re­flek­sem. – Mo­że­my zor­ga­ni­zo­wać na nią po­zo­ro­wa­ny napad, a szef niby przy­pad­kiem ją obro­ni. Jak ją bę­dzie wy­no­sił na rę­kach spod ognia, to kilka na­szych bom­bow­ców ob­sy­pie wszyst­kich kwia­ta­mi. Żadna ko­bie­ta się nie oprze ro­man­tycz­nej sce­ne­rii, za­chód słoń­ca, spa­da­ją­ce z nieba płat­ki róż, i bo­ha­ter który przed chwi­lą ja oca­lił.

– Brzmi cie­ka­wie – Ana­ti­dae ana­li­zo­wał pro­po­zy­cję.

– Wy­ście to­tal­nie osza­le­li! – Ciano nie ukry­wa­ła furii. – Życie to nie sce­na­riusz ro­man­tycz­nej ho­lo­dra­my.

– Ale prze­cież Ka­ri­na mó­wi­ła, bym był kla­sycz­ny i eks­tra­wa­ganc­ki. – Ha­kel­be­ro­wi po­mysł Ty­be­riu­sza po­do­bał się głów­nie dzię­ki temu, że na­wią­zy­wał do spraw­dzo­nych bo­jo­wych sce­na­riu­szy.

– To nie muszą być bom­bow­ce, mo­że­my użyć gwiezd­ne­go eskor­tow­ca, krą­żow­ni­ka, lub cze­goś jesz­cze bar­dziej oka­za­łe­go – dodał Ty­be­riusz.

– Stop! Nie idź­cie w tę stro­nę! – Ha­riet­tę po­no­si­ły nerwy.

– Ona ma rację – do­da­ła Ka­ri­na – Nie rób­cie tego w ten spo­sób.

– To co mam robić? – Ana­ti­dae po raz pierw­szy od wie­ków był wy­raź­nie sko­ło­wa­ny.

– Przy­go­tu­je­my ad­mi­ra­ło­wi szcze­gó­ło­wy plan dzia­ła­nia. W prze­ci­wień­stwie do wa­sze­go da­ją­cy duże szan­se suk­ce­su.

– Niech i tak bę­dzie. – Z cięż­kim ser­cem zgo­dził się Ha­kel­ber.

 

Kil­ka­na­ście dni póź­niej Ana­ti­dae prze­glą­dał plan przy­go­to­wa­ny przez sze­fo­wą swego pry­wat­ne­go wy­wia­du we współ­pra­cy ze spe­cja­list­ką od wi­ze­run­ku. Z każ­dym prze­czy­ta­nym aka­pi­tem, w jego serce wsą­cza­ło się zwąt­pie­nie. Do­ku­ment miał około czte­ry­stu stron i obej­mo­wał naj­drob­niej­sze szcze­gó­ły po­stę­po­wa­nia. Co ma mówić i kiedy, jak się „przy­pad­ko­wo” spo­ty­kać, jak ubie­rać. Ha­kel­ber po tym jak prze­czy­tał, że w celu pod­kre­śle­nia to­no­wa­nej eks­tra­wa­gan­cji po­wi­nien nosić bok­ser­ki w ró­żo­we jed­no­roż­ce, zga­sił wy­świe­tlacz.

– Dla­cze­go to nie może być łatwe? – spy­tał sam sie­bie.

– Jeśli chcia­łeś mieć z górki, to trze­ba było wy­brać, któ­rąś z ofert ma­try­mo­nial­nych za­py­cha­ją­cych ci skrzyn­ki. – Życz­li­wie pod­szep­nę­ła część świa­do­mo­ści.

– Po­czą­tek może i byłby prost­szy, ale potem naj­praw­do­po­dob­niej kosz­to­wa­ło­by to mnie wię­cej, niż opła­ce­nie po­dat­ku po­pu­la­cyj­ne­go.

– Skoro wiesz, to czemu na­rze­kasz?

– Bo wo­lał­bym, aby to było pro­ste, tak jak zdo­by­cie ukła­du pla­ne­tar­ne­go.

– Głu­piś – od­rze­kła roz­sąd­niej­sza część świa­do­mo­ści.

Ha­kel­ber dał sobie spo­kój z dal­szą dys­ku­sją. Roz­są­dek psuł bo­wiem znacz­ną część drob­nych ży­cio­wych przy­jem­no­ści, o ileż przy­jem­niej­sze by­ło­by pusz­cze­nie wodzy fan­ta­zji. Prze­cież jeden roz­kaz wy­star­czy by rzu­cić do akcji Czer­wo­ne Psy, elitę elit jed­no­stek spe­cjal­nych Im­pe­rium. Ar­mand del Ho­ra­cjo znikł­by jak ka­mień w wodę. Wsa­dzi­ło­by się go tak jak ra­dził Ty­be­riusz, do tyleż taj­ne­go, co nie­le­gal­ne­go pry­wat­ne­go wię­zie­nia, gdzieś na końcu ga­lak­ty­ki. Prze­trzy­ma­ło ile trze­ba, wszyst­ko by się upro­ści­ło, a tak trze­ba bę­dzie kupić te cho­ler­ne bok­ser­ki.

 

Pierw­szy atak, wypad roz­po­znaw­czy. Tak to na­zy­wał, żeby jakoś oswo­ić otrzy­ma­ne in­struk­cje. Miało być łatwo, drob­ny wer­ni­saż sztu­ki mod­ne­go ar­ty­sty, o pseu­do­ni­mie „Kla­peł­cjusz Kon­te­sta­tor”. Agen­ci Ka­ri­ny usta­li­li, iż Ave­li­na Min’Saibh tam bę­dzie. Ciano za­ła­twi­ła wej­ściów­ki dla ad­mi­ra­ła. Po­świę­cił ład­nych kil­ka­na­ście go­dzin, na to, by mniej wię­cej przy­swo­ić in­for­ma­cje o tren­dach w sztu­ce i dzie­łach au­to­ra, na któ­re­go po­ka­zie miał się zna­leźć. Na miej­scu Ha­kel­ber mę­czył się bar­dziej niż pod­czas naj­cięż­szych ko­smicz­nych ba­ta­lii, ale był twar­dy. Roz­mo­wy o ni­czym, dziw­ni lu­dzie za­afe­ro­wa­ni czymś co miało być sztu­ką. Szło mu to wszyst­ko jak po gru­dzie, choć czę­sto sty­kał się z Awal­la­cha­na­mi, ma­ją­cy­mi opi­nię wy­ra­fi­no­wa­nych es­te­tów. Pro­blem w tym, że pod­da­ni kró­le­stwa an'Gle­an­na fa­scy­no­wa­li się pięk­nem przed­mio­tów co­dzien­ne­go użyt­ku, zaś ar­ty­ści Im­pe­rium pre­fe­ro­wa­li abs­trak­cję. Z ulgą przy­jął po­ja­wie­nie się wy­bran­ki. Mimo zmę­cze­nia, na­wią­za­nie kon­tak­tu wzro­ko­we­go, po­dej­ście i roz­mo­wę o sztu­ce wy­ko­ny­wał zgod­nie z in­struk­cja­mi, Ha­riet­ty. No pra­wie.

– Wspa­nia­ły przy­kład, try­wia­li­zmu mi­ni­ma­li­stycz­ne­go – za­ga­ił Ha­kel­ber.

– Co pan powie? – Ave­li­na rzu­ci­ła okiem w ka­ta­log su­ge­ru­ją­cy, iż me­te­or czę­ścio­wo za­to­pio­ny w bia­łym walcu pa­ra­fi­ny, to prze­jaw nurtu trium­fa­li­zmu na­tu­ra­li­stycz­ne­go.

– Widzę, że pani fa­scy­nu­je się sztu­ką – kon­ty­nu­ował na­tar­cie.

– Ha­kel­ber, do­brze pa­mię­tam? – Dziew­czy­na przy­po­mnia­ła sobie kim jest jej roz­mów­ca.

– Masz do­sko­na­łą pa­mięć Ave­li­no. – Zna moje imię, więc idzie do­brze, po­my­ślał Ana­ti­dae.

– Coś mi mówi, że nie tylko ja. Wra­ca­jąc zaś do te­ma­tu sztu­ki, ow­szem bywa fa­scy­nu­ją­ca. – Znów rzu­ci­ła okiem w ka­ta­log.

– Co cię w niej naj­bar­dziej po­cią­ga? – Ha­kel­ber do­strzegł w le­wi­tu­ją­cych za swą wy­bran­ka frag­men­tach lu­ster, że prze­glą­da ona w ka­ta­lo­gu ze­sta­wie­nie cen z au­kcji sztu­ki.

– Wzrost… Chcia­łam po­wie­dzieć dą­że­nie do wznio­sło­ści. – Ave­li­na szyb­ko sko­ry­go­wa­ła swą wy­po­wiedź.

– Awal­la­cha­nie twier­dzą, że w od­bio­rze sztu­ki po­ma­ga odro­bi­na do­bre­go trun­ku. Czy więc po­zwo­lisz za­pro­sić się do baru, byśmy mogli zwe­ry­fi­ko­wać prak­tycz­nie ich teo­rię?

– Ależ oczy­wi­ście. – Dziew­czy­na lekko się uśmiech­nę­ła.

 

Ha­kel­ber wy­de­du­ko­wał z tego, co prze­glą­da­ła dziew­czy­na, że in­te­re­su­je ją prak­tycz­ny aspekt sztu­ki. Spro­wa­dza­ło się to moż­li­wie ta­nie­go za­ku­pu i ko­rzyst­nej od­sprze­da­ży. Oczy­wi­ście był przy­go­to­wa­ny i na taki wa­riant. Nie­ste­ty nie do końca pa­mię­tał, co w tym przy­pad­ku za­le­ca Ha­riet­ta. Na szczę­ście in­struk­cje roz­pi­sa­ne na wiele sce­na­riu­szy miał przy sobie. Nie trzy­mał ich oczy­wi­ście w elek­tro­nicz­nym ka­ta­lo­gu dzieł sztu­ki. Uznał, że wów­czas mógł­by je od­czy­tać ktoś nie­po­wo­ła­ny. Za­sto­so­wał roz­wią­za­nie modne na Awal­la­chu, czyli ele­ganc­ką chu­s­tecz­kę po­kry­tą pi­smem w pa­śmie wi­dzial­nym je­dy­nie dla po­sia­da­cza zsyn­chro­ni­zo­wa­nych z nią so­cze­wek kon­tak­to­wych. Za­po­znaw­szy się z od­po­wied­ni­mi in­struk­cja­mi, od­ru­cho­wo uru­cho­mił me­cha­nizm sa­mo­znisz­cze­nia chu­s­tecz­ki. Do­pie­ro po chwi­li zro­zu­miał jaki błąd po­peł­nił. Żeby nie szo­ko­wać in­nych uczest­ni­ków wer­ni­sa­żu wy­rzu­cił ją do mi­ja­ne­go kosza na śmie­ci. Pech chciał, iż to nie był zwy­kły kosz, ale ele­ment in­sta­la­cji ar­ty­stycz­nej o wdzięcz­nej na­zwie „Po­wrót po śla­dach”. Ar­ty­sta we­wnątrz za­in­sta­lo­wał re­pli­ka­tor oraz silny na­dmuch. Chwi­lę póź­niej całe po­miesz­cze­nie wy­peł­ni­ły la­ta­ją­ce pło­ną­ce strzę­py. Ha­kel­ber za­czął to gasić wodą so­do­wą z baru. Kel­ner chciał mu pomóc, ale w stre­sie zła­pał bu­tel­kę z bim­bru­sem mak­si­mu­sem. Ogień wy­buch­nął ze zdwo­jo­ną siłą. Nie­któ­re dzie­ła, zwłasz­cza te wy­ko­na­ne z pa­ra­fi­ny, to­pi­ły się i pło­nę­ły. Mniej wy­ro­bio­na ar­ty­stycz­nie część wi­dzów za­czę­ła ucie­kać. Ci bar­dzie obyci bili brawo do­ce­nia­jąc per­for­man­ce. Ko­niec koń­ców za­dzia­łał sys­tem prze­ciw­po­ża­ro­wy.

 

Ha­kel­ber, w po­nu­rym na­stro­ju, sie­dział na ta­ra­sie swej willi i pił. Sa­te­li­ty po­go­do­we Afro­dy­ty współ­gra­ły z jego na­stro­jem i ser­wo­wa­ły wie­czor­ne opady desz­czu.

– No i wy­szła ka­ta­stro­fa – rzekł do sie­bie.

– Nie było tak źle – od­po­wie­dzia­ła jakaś część jego świa­do­mo­ści.

– Coś mogło pójść go­rzej?

– Nie było ofiar w lu­dziach. Część z nich nawet nie zo­rien­to­wa­ła się, że coś po­szło nie tak. Nawet ten cały, Kla­peł­cjusz Kon­te­sta­tor nie wniósł prze­ciw­ko tobie pozwu za znisz­cze­nie prak­tycz­nie wszyst­kich wy­sta­wia­nych dzieł.

– Bo ku­pi­łem cały ten roz­wa­lo­ny szajs z wy­sta­wy i dru­gie tyle fan­tów, któ­rych tam nie dał rady upchnąć! – Ana­ti­dae wy­krzy­czał te słowa w prze­strzeń.

– Grunt, że nie bę­dzie więk­sze­go skan­da­lu – po­cie­szy­ła go roz­mow­niej­sza część świa­do­mo­ści.

– Co z tego, skoro nie dałem rady nawet wypić drin­ka z Ave­li­ną. Co tu mówić o tym bym zdo­był jej serce. Trze­ba było uru­cho­mić Ty­be­riu­sza i Czer­wo­ne Psy.

– Z twoim szczę­ściem, to pew­nie skoń­czy­ło­by się po­tęż­nym skan­da­lem.

– Wła­śnie, skoro nie mam szczę­ścia w mi­ło­ści, to może je­stem prze­klę­ty przez, któ­reś z bóstw? Może Medea knuje prze­ciw­ko mnie?

– Po­sta­wisz na Afro­dy­cie po­tęż­ną świą­ty­nię dla Ledo, pa­tron­ki za­ko­cha­nych. To po­win­no pomóc.

– Dobry po­mysł. Zajmę się tym, jak tylko do­pro­wa­dzę na Awal­la­cha za­mó­wio­ne eskor­tow­ce z moich stocz­ni.

– Wy­ślij też wia­do­mość do Ave­li­ny. Za­proś ją na ko­la­cję, drin­ka, czy coś po­dob­ne­go. – Pod­po­wia­da­ła roz­sąd­niej­sza część świa­do­mo­ści.

– Może, jak świą­ty­nia Ledo bę­dzie go­to­wa.

 

Mniej wię­cej w tym samym cza­sie na Vin­cim w sys­te­mie 6584, Ave­li­na Min’Saibh za­sta­wia­ła się co zro­bić. Wy­da­rze­nia z ostat­nie­go wer­ni­sa­żu Kla­peł­cju­sza Kon­te­sta­to­ra ob­ro­sły plot­ka­mi i le­gen­dą. Wy­ge­ne­ro­wa­ło to ol­brzy­mie za­po­trze­bo­wa­nie na te dzie­ła ar­ty­sty, które tam wy­sta­wio­no. Pro­blem w tym, że wszyst­kie zgar­nął Ha­kel­ber. Nie in­we­sto­wał wcze­śniej w sztu­kę, ale tu wy­ka­zał się świet­nym in­stynk­tem. Gdyby tak dało się je choć czę­ścio­wo od­ku­pić, nie wy­da­jąc na to for­tu­ny. Tylko jak uro­bić ad­mi­ra­ła? Czy on aby przy niej nie zgłu­piał odro­bin­kę? To pod­su­nę­ło jej po­mysł. Się­gnę­ła pa­pier i pióro po czym skre­śli­ła krót­ką wia­do­mość.

 

Sza­now­ny Ad­mi­ra­le Ana­ti­dae. Pod­czas na­sze­go ostat­nie­go spo­tka­nia, za­pro­po­no­wał mi Pan drin­ka. Póź­niej­sze przy­pad­ki unie­moż­li­wi­ły mi sko­rzy­sta­nie z Pana pro­po­zy­cji. Wie­rzę jed­nak, iż słowo ad­mi­ra­ła to pew­nik. Cze­kam na wia­do­mość.

Ave­li­na