Wyprawa po mleko

– Wstawaj!

Wrzaskliwy głos wybudził mnie z głębokiego snu. Podniosłem leniwie powieki, ale reszta ciała nie chciała współpracować. Widziałem okno, przez które wpadał do pokoju złoty topór światła, próbując rozwalić mi głowę. Może stąd wziął się ten potworny ból. Wczorajsza impreza u Igora nie była aż tak pijacka, aby jej wspomnienie wciąż pulsowało wewnątrz mojej czaszki. Nie pamiętam, bym wypił tak dużo. Nie jestem do tego przyzwyczajony, niemożliwe, abym…

– Wstawaj! Mleko się skończyło, trzeba iść kupić.

Spojrzałem na zegarek. Była dziesiąta rano. To stanowczo za wcześnie dla mojego wycieńczonego organizmu. Co my tam robiliśmy, że tak się czuję? Uprawialiśmy długodystansowy jogging? Przerzucaliśmy tony węgla? Sprzątaliśmy stajnie Augiasza?

– Chodź tu do cholery, bo nie będę się powtarzać. Skończyłeś osiemnaście lat i myślisz, że wygrałeś cały świat? Ha, lepiej, żebyś poszedł po to mleko, bo inaczej przegrasz znacznie więcej.

– Już idę! idę! – odkrzyknąłem, próbując podnieść się z łóżka. Oparłem dłonie na materacu i całą siłą woli zmusiłem się do użycia mięśni. Podźwignąłem się do pozycji półleżącej, czując, że jeśli usiądę, dalej będzie już z górki. Mój wewnętrzny śpioch bronił się jeszcze, lecz wkrótce musiał zrozumieć, że tym razem nie da rady położyć mnie na łopatki.

W końcu udało mi się wstać. Ręka znalazła bezpieczne oparcie na szafce nocnej. Dajcie mi punkt podparcia, a poruszę Ziemię. Skądś znam te słowa. Kto to powiedział? Nie pamiętam.

Zszedłem po schodach, stawiając stopy ostrożnie na kolejnych stopniach. Konieczność wyjścia na zewnątrz w najbliższym czasie, przy temperaturze niewiele przekraczającej, przynajmniej w moim odczuciu, zero bezwzględne, była wizją nader nieprzyjemną.

– Wypij herbatę, ubierz się jak należy i idź.

Nie czułem smaku herbaty. Wydawała się nijaka, jakby czegoś w niej brakowało. Prawdopodobnie mleka. Lubię herbatę z mlekiem. To prawie jak wódka latte, wynalazek zaprojektowany przez Igora. Przynajmniej tak twierdzi, że on to wymyślił. Zabawne skojarzenie.

Mimo wszystko rozgrzałem się, co może być przydatne podczas czekającego mnie przymusowego spaceru. Założyłem ciepłe ubranie dopasowane do pogody, gdyż paprocie z drobinek lodu, pojawiające się na powierzchni okien, dawały wyraźny sygnał, że nie obejdzie się bez wszelkich możliwych barier ochronnych, izolujących mnie od arktycznego powietrza.

Byłem gotów do wyjścia. Opatulony od stóp do głów, uchyliłem ostrożnie drzwi, aby przekonać się, czy jest wiatr.

Wiało jak diabli. Do tego zacinał śnieg, zupełnie jakby na twarz spadały okruszki szkła.

Zdałem sobie sprawę, że coś jest nie tak. Rano, czyli w okolicach dziesiątej, światło wbijało mi się w oczy jak sztylet, a chwilę później pada śnieg? Cóż, zmienna ta pogoda. Dopiero teraz zrozumiałem, ile jest prawdy w ludowych mądrościach:

Kwiecień plecień, bo przeplata

trochę zimy, trochę lata.

Zamknąłem za sobą drzwi i zostałem sam. Biedny, skurczony od mrozu kapral w objęciach rosyjskiej zimy. Dowódca armii cieni. Jeszcze wczoraj zdobywca, człowiek sukcesu, skazany na bezsensowną wojnę z żywiołem i własnymi słabościami. Szarobure niebo, gęste jak smoła, bez skrawka błękitu. Gdzie jest słońce? Brnę po kolana w zaspach, bombardowany przez nadzwyczaj skuteczną, lodowatą artylerię. Krew spływa mi po policzku. Nie, to nie krew, to woda. Gdzie moi żołnierze? Czyż polegli za mnie? Ach, jakże chce mi się pić! Niech będzie i mleko…

Furtka, oddzielająca podwórko od reszty świata, ustąpiła dość opornie, wydając przy tym zgrzyt, jakby pękającego lodu. Otworzył się przede mną ocean możliwości. Byłem wolny. Wieś to dopiero początek. Ze wsi można uciec. Dalej jest tylko lepiej. Piękny, wspaniały świat. Ciepłe kraje, gdzie nigdy nie odmrozisz sobie uszu. Nowe znajomości, nowi przyjaciele, nowy Igor… Może nawet jakaś dziewczyna. Te na imprezie były nijakie. Zupełnie jak herbata bez mleka. A może brakowało cukru? Skręcam w kierunku sklepu, to dość długa droga. Chciałbym zobaczyć inne kraje. Zawsze marzyłem o podróżach, nie tylko do mety. Tymczasem wybieram się po mleko.

Po niedługim czasie poczułem zmęczenie. Moje ambicje, związane z dalekimi wędrówkami, wyparowały jak krople wody na rozgrzanej blasze. Zimno, bardzo zimno. Widoczność ograniczona, biały puch zbiera się na rękawach kurtki i na nogawkach spodni. Zdałem sobie sprawę, że idę pod wiatr. Dlaczego ten sklep musi być tak kiepsko umiejscowiony? Zmierzam na północ. Kto stawia sklepy na tak dalekiej północy? Nie można było bliżej? W miastach jest więcej sklepów niż ludzi na wsiach. A tutaj muszę się męczyć i iść do tego jedynego, na skrzyżowaniu ulic Podarunkowej i Rabunkowej. Wspaniałe nazewnictwo. To tak jakby Święty Mikołaj kradł, aby rozdać prezenty. Brodaty Robin Hood. Ho, ho, ho. Wiem, mało celny żart.

Minąłem przystanek busów, zwany przeze mnie „przepustką do lepszego świata”. Nie to, żeby ktoś tam umarł. Za kilka błyszczących orzełków można przenieść się w zupełnie inne strony. Niestety, w weekendy nic stąd nie odjeżdża, szkoda. Mógłbym skrócić sobie męki. W pewnych warunkach te kilkaset metrów przechodzi się, jakby to były całe mile albo nawet stopnie szerokości geograficznej. Każdy fragment skóry błaga o litość. Nogi zapadają się w ziemię, ciężkie jak betonowe słupy. Przede mną najbielsza przestrzeń, jaką kiedykolwiek widziałem.

Stąpam po kruchym lodzie. Wokół nie ma życia, tylko jeden kolor. Barwa mleka. Zaspy są wyższe ode mnie. Zmierzam ku nieznanemu. Wiatr ucichł, śnieg opada miarowo wielkimi, geometrycznymi płatkami. Doskonały wzór, co za kunszt. Mistrz musiał wielce się natrudzić, aby stworzyć arcydzieło.

Wyciągnąłem przed siebie otwartą dłoń. Przyjrzałem się dokładnie kilku z nich. Nawet gdybym skończył studia matematyczne, nie potrafiłbym opisać wzorem ich wyrafinowanego kształtu. Zacisnąłem pięść i po chwili z powrotem ją otwarłem. To, co zobaczyłem, nie było już piękne, a mokre i nieciekawe. Woda w stanie ciekłym zawsze jest taka sama, nie ma w niej niczego, co można by porównać do sztuki, a mimo to zawdzięczamy jej życie. A jaki jest pożytek ze śniegu? Żaden.

Szedłem spokojnie, pewnie. Otrzeźwiałem zupełnie z porannej niedyspozycji. Podziwiałem wspaniałe widoki. Lód nie kruszył się już pod butami. Stał się twardy jak stal. Marsz powodował, że było mi coraz cieplej. Chciałbym tak iść, nie zatrzymując się, tylko ja i mój cień. Przez wieczną zmarzlinę. Wdychać rześkie, niemal odmładzające powietrze. Warto było przejść przez tę katorgę. Teraz jest znacznie lepiej. Doznałem katharsis, mogę iść dalej jako nowy człowiek.

Rozległ się głośny rumor. Od ciała lodowca odpadł potężny fragment, zsuwając się ciężko i niknąc w głębi morza. W oddali zobaczyłem białego niedźwiedzia. Płynął samotnie na krze lodowej, patrząc smutno w powierzchnię wody. Pewnie zastanawiał się nad swoim życiem. Albo próbował coś upolować.

Niedaleko. Jeszcze tylko kilka minut. Ustały wszelkie opady atmosferyczne, powietrze znieruchomiało. Może zaczynało zamarzać? Oby nie, będę musiał jeszcze tędy wrócić.

Sklep stał tam, gdzie zwykle. Niewielki budynek otynkowany na wściekłą żółć wyglądał teraz jak plama moczu na śniegu. Na jednej z szyb widniał napis informujący o dostawie świeżych pomarańczy. Przy wejściu stała reklama loterii, dającej szansę wygrania kuponu na następne losowanie. Prawdziwe pomniki dla handlu i naiwności.

Wszedłem do środka.

– Witam w sklepie „Biegun okazji”. Mam na imię Helena, jestem tu na zastępstwie – powiedziała zgrabna blondynka. Jej usta miały niesamowicie intensywną barwę karminu.

Poprzednią sprzedawczynię, panią Gargulcową, zapamiętałem jako kobietę brzydką, ponurą, w wieku co najmniej stu lat. Nowa ekspedientka była przeciwieństwem znanej mi staruszki.

– W czym mogę pomóc? – dodała z szerokim uśmiechem.

– Chciałbym kupić mleko – powiedziałem, patrząc jej w oczy, choć w sumie próbowałem ogarnąć ją wzrokiem w całości, nie chcąc uronić niczego z ponętnych kształtów.

– Ach, oczywiście. Jest na półkach po lewej. Proszę sobie wybrać.

Gdy wreszcie oderwałem od niej spojrzenie, zauważyłem wielki regał przepełniony różnorodnymi butelkami, kartonami, saszetkami. Niektóre miały narysowaną na etykiecie łaciatą krówkę, inne szeroko uśmiechnięte dzieci z ubrudzonymi na biało podbródkami, jeszcze inne po prostu napisy reklamowe w różnych językach. Stałem jak wryty, przygnieciony ogromem możliwości. Krowie, owcze, kozie, polskie, zagraniczne, zwykłe i wzbogacone witaminami. Nawet takie bez laktozy.

W końcu zdecydowałem się na dużą butelkę francuskiego mleka, obiecującą, jak było napisane w kilku miejscach: „muuurowaną przyjemność”. Lait entier.

Podszedłem do dziewczyny, będącej spełnieniem moich snów, moją muzą i radością, moją…

– Należy się cztery złote.

Sięgnąłem do kieszeni i serce, które do tej pory biło jak oszalałe, zatrzymało się na krótką chwilę.

Nie wziąłem pieniędzy.

A ta głupia krowa nie chciała dać mi mleka na kredyt. Nieempatyczna blond małpa o słodkim jak cukierek, zdradliwym głosie.

Wyszedłem na zewnątrz, pokonany i przybity. Usiadłem na ziemi, zrezygnowany, pełen wątpliwości. To moje Waterloo, pomyślał skurczony od mrozu kapral, zgarniając z policzka łzę. Moja armia jest w odwrocie, nie mam grosza przy duszy, jestem skończony.

Zostanę tu, nie powrócę do domu.

Osiądę na wyspie beznadziei, król bałwanów, skazany przez własną głupotę.