Gdy wybierałem postać i zobaczyłem “Artur” to od razu wiedziałem że to dla mnie. Bo Artur to ja, Artur to rycerze okrągłego stołu, a okrągły stół to moja historia. Motyw do bólu oczywisty, ale musiałem się z nim zmierzyć. Mam nadzieję, ze dostarczy wam choć odrobiny przyjemności i uśmiechu.
Wprowadziłem kilka poprawek, sugerowanych przez komentujących. (19.05 23:26)
Owego dnia wracał król Artur ze znamienitymi rycerzami Okrągłego Stołu, panem Lancelotem, panem Galahadem, panem Garetem, panem Cooronym i wieloma jeszcze innymi dzielnymi wojami, z wojennej wyprawy, pokonawszy niezliczone zastępy okrutnego króla Magolowigora, który niezmiernym uciskiem gnębił swoich poddanych. Ci, gdyż słyszeli o wielkiej sprawiedliwości władcy Camelotu i jego rycerzy, zwrócili się do nich o pomoc i wyzwolenie od podłego Magolowigora. Król Artur wielkich tam czynów dokonał, o których bardowie liczne pieśni ułożyli, i w walnej bitwie sam osobiście odrąbał głowę okrutnika, a jego ziemie przyłączył do swojego królestwa. Wracał więc Artur rad wielce ze zwycięstwa do zamku swojego Camelot i do ukochanej Ginewry. Zbliżając się do zamku, zobaczył, że na ich powitanie ciągnie orszak, na którego czele jechała Ginewra.
– Popatrz, Lancelocie, wieść o naszych wielkich czynach dotarła do zamku przed nami. Wszyscy wylegli, aby powitać zwycięskich wojowników. – Rzekł król do swgo rycerza, nie wiedział bowiem, iż zupełnie inny powód to sprawił. Zrozumiał swoją pomyłkę, gdy zobaczył łzy małżonki i wszystkich towarzyszących jej niewiast oraz smutek i zatroskanie rycerzy.
– Panie mój i królu – zaszlochała Ginewra, gdy się spotkali – wielkie nieszczęście nawiedziło tej nocy Camelot.
– Mów szybko, co się stało, bo serce mi pęka, gdy patrzę na twój smutek
– Arturze, dzisiejszego ranka, gdy udałam się do sali Okrągłego Stołu, aby przystroić ją na wasz przyjazd, odkryłam, że Okrągły Stół zniknął.
A stół ów był olbrzymi…
– Zaiste, tajemnicza to sprawa – rzekł Artur i wraz z rycerzami ruszył pędem do Camelotu. Gdy tam dotarli, udali się niezwłocznie do sali aby na własne oczy przekonać się, iż Okrągłego Stołu nie było tam, gdzie zwykli przy nim zasiadać.
– Stańcie w miejscach, gdzie znajdowały się wasze siedziska – nakazał rycerzom, krzesła bowiem zniknęły wraz ze stołem – i radźcie, co czynić wobec tak wielkiej straty.
Wiele godzin tak radzili, zastanawiając się, kto i jakim cudem takiej niecnej i zuchwałej kradzieży mógł dokonać. I nic by nie uradzili, gdyby nie mądrość Ginewry, która akurat przyszła z innymi niewiastami, niosąc jedzenie i wino, gdyż rycerze nic w ustach nie mieli od przybycia.
– Panie mój – zwróciła się do Artura – nie jest w ludzkiej mocy, aby wynieść z Camelotu Okrągły Stół tak, aby nikt nic nie widział i nie słyszał. Niechybnie stało się to za sprawą wielkich czarów i tylko Merlin może coś zaradzić.
Wysłał więc Artur pięciu rycerzy na poszukiwanie starego czarodzieja. Tydzień cały minął bez żadnych wieści, posłał więc Artur następnych pięćdziesięciu na poszukiwania, które niechybnie zakończyłyby się fiaskiem, Merlin bowiem uwięziony został w grocie przez Nimue. Ta jednak dowiedziała się o nieszczęściu, jakie spotkało Camelot, króla Artura i wszystkich jego rycerzy, i zlitowała się nad nimi. Przybyła do Camelotu i powiedziała:
– Ponieważ twój smutek jest wielki, a strata niechybnie pogrąży całe królestwo w wojnie, uwolnię na krótki czas Merlina, aby pomógł ci odnaleźć Okrągły Stół. Wiedz jednak, że wkrótce potem on umrze.
Król Artur ze smutkiem zgodził się na okrutne warunki Nimue, ponieważ na sercu leżało mu przede wszystkim dobro królestwa. Jeszcze tego samego dnia Merlin przybył do Camelotu i zamknął się w komnacie Okrągłego Stołu. Przebywał tam sześć dni i nocy bez jedzenia, nie wpuszczając nikogo poza służką przynoszącą mu raz dziennie wodę. Po tym czasie przywołał Artura i jego rycerzy i rzekł do nich:
– Wielkie, zaiste, działały tu czary, których w naszym świecie nie znamy. Stół porwał wielki czarodziej, który w kraju odległym zarówno w przestrzeni, jak i w czasie wielkich dzieł dokonuje. Stół ten potrzebny mu jest, aby odnaleźć Świętego Graala, zwanego w jego świecie Demos Kratos. Nie jest w mojej mocy, aby Okrągły Stół mu odebrać i sprowadzić do Camelotu.
Wielce się zasmucił król Artur tymi wieściami.
– Szlachetny Merlinie, jakże mam teraz rządzić królestwem? Czy rycerze moi zasiadać mają na ziemi? Pośmiewiskiem stanie się Rada Okrągłego Stołu, okoliczni królowie przestaną mnie poważać i Anglia niechybnie upadnie. Czyż nie ma dla mnie żadnej nadziei?
– Powiedziałem, królu, że nie jest w mojej mocy, aby Stół sprowadzić do Camelotu. Mogę jednak wysłać ciebie, królu, i wszystkich twoich rycerzy do odległego kraju, w którym znajdziesz to, czego szukasz. W kraju tym spotkasz czarnoksiężników, którzy małym patykiem potrafią zabijać na odległość, i rycerzy niezwyciężonych, których kopie straszliwym ogniem zioną.
– Jakże mamy więc, cny Merlinie, walczyć z takimi czarodziejami? Czy wysłać chcesz nas na niechybną śmierć?
– Czyż śmierć nie jest czymś lepszym dla rycerza niż okrycie się niesławą na wieczność? – zapytał Merlin.
Zamyślił się dumny i prawy król nad słowami czarodzieja i postanowił, iż pierwej umrze, walcząc z honorem o odzyskanie symbolu Camelotu, niż pozwoli, aby po wsze czasy nazywano go królem Arturem Bez Stołu.
Wyruszył więc król Artur wraz z Merlinem na czele swojego wojska do odległej krainy, aby odzyskać Okrągły Stół, a towarzyszyli mu najznamienitsi rycerze. I tak za królem jechali panowie Lancelot, Parcywal i Galahad, za nimi panowie Garet, Gawen i Coorony, i jeszcze dwudziestu czterech dzielnych rycerzy – tylu bowiem Merlin mógł przeprowadzić do dalekiego kraju. Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy zbliżyli się do wąwozu tak wąskiego, że jedynie dwóch jeźdźców mogło jechać obok siebie. Tutaj Merlin ich zatrzymał i przemówił w te słowa:
– W kraju, do którego przez ten wąwóz was poprowadzę, wielkie czary napotkacie, przed którymi ni tarcze, ni zbroje was nie ochronią. Mieczy waszych przeciwko czarnoksiężnikom musicie użyć, zanim porażą was swoimi czarami. Spotkacie tam rycerzy w zbrojach, których żadna kopia przebić nie może, ci zaś będą mieć kopie ziejące smoczym ogniem, któremu i stu rycerzy się nie oprze. Jest tylko jeden sposób, by takiego rycerza pokonać – trzeba smoczą paszczę jego kopii zatkać takim oto magicznym workiem, który dam każdemu z was. Wtedy rycerz smoczym ogniem się zadławi, który ujścia innego nie mając, rozpuknie go od środka.
Powiedziawszy to wszystko, skierował swojego konia do wąwozu i poprowadził rycerzy wprost w gęstą mgłę wypełniającą jar. Długo tak jechali, aż nagle zobaczyli przed sobą olbrzymią budowlę, która do niczego, co im było znajome, nie była podobna.
– Arturze – odezwał się Merlin – w tej właśnie budowli ukryty jest Okrągły Stół. Broni go dwóch czarnoksiężników, a rycerzy nie ma nigdzie w pobliżu.
Ruszył więc król Artur, prowadząc rycerzy do ataku. Jednego z dwóch czarnoksiężników, którzy zastąpili im drogę, sam powalił kopią, a drugiego, tnąc mieczem, pozbawił życia pan Gawen. Poprowadził ich Merlin dalej, poprzez olbrzymie komnaty i niezmierzone czeluści lochów, aż do miejsca, w którym znaleźli Okrągły Stół. A stało się tak, że król owej krainy, nikczemny Wocech, aby stół ukryć w lochach, podzielił go na trzydzieści części, a tylu właśnie rycerzy prowadził król Artur. Zobaczywszy to nakazał, aby każdy rycerz jedną część stołu włożył na grzbiet swojego wierzchowca. Gdy to zrobili zwrócił się do czarodzieja:
– Odzyskaliśmy Okrągły Stół. Prowadź nas, Merlinie, z powrotem do zamku Camelot, abym ponownie mógł zasiąść przy nim z moimi rycerzami i dalej wielkie dobro dla królestwa mojego czynić.
– O biada nam, królu Arturze, albowiem wielu rycerzy nadciąga, aby nas zatrzymać, a każdy z nich okryty zbroją, której nasze kopie nie przebiją, i każdy z nich ma kopię smoczym ogniem ziejącą.
Przeraził się Artur niezmiernie, nie wiedząc, co czynić. Wówczas zobaczył człowieka uwięzionego w malutkiej celi, który wymachiwał rękami i wołał coś do nich.
– Merlinie, czy rozumiesz, co ten człowiek mówi? – zapytał Artur.
– Mówi, że został uwięziony przez okrutnego i złego króla Wocecha, i błaga, abyśmy go uwolnili, a on pokaże nam bezpieczną drogę, która pozwoli uniknąć okrutnych rycerzy ze smoczymi kopiami. I mówi jeszcze, że on sam jest królem prześladowanym przez Wocecha, który wszystkich jego rycerzy wtrącił do lochu, a poddanych gnębi okrutnie, każąc pracować ponad siły i zabierając wszelkie dobra, bo sam popadł w długi wobec jeszcze potężniejszych władców.
– Zapytaj, jak go zwą, i powiedz mi, mądry Merlinie, czy można mu zawierzyć nasz honor i nasze życie?
– Zaiste, można mu wierzyć, widzę bowiem, iż okrutnie był przez Wocecha prześladowany. Zwie się król Lec z Wasa.
Nakazał król Artur swoim rycerzom, aby uwolnili więźnia. Natarł więc najpierwej Galahad kopią na dźwierza, które się na dwie części rozpadły. Po nim Coorony porąbał je mieczem na drobne szczapy, i przywiódł nieszczęśnika przed oblicze króla, a ten rozkazał.
– Posadź Merlinie, króla Leca przed sobą na koniu i prowadźcie nas do Camelotu.
Podążając za wskazówkami szlachetnego króla Leca, przemierzali rycerze króla Artura komnaty i lochy niezmierzone, wypełnione przedmiotami nieznanymi w całej Brytanii ani nawet w Rzymskim Cesarstwie. Zdarzyło się jednak, że jednemu z Wocechowych rycerzy okulał wierzchowiec i zatrzymał się w miejscu, w którym król Lec się go nie spodziewał zastać. Takim to zrządzeniem losu wyprowadził Artura, Merlina i wszystkich rycerzy wprost na smoczą kopię. Ci, mając konie obciążone częściami Okrągłego Stołu, rzucili się pieszo na stojącego im na drodze rycerza.
– Worki w paszcze, worki w kopie! – krzyczał za nimi Merlin.
I ruszyli do ataku – każdy rycerz z mieczem w jednej i magicznym workiem w drugiej dłoni – aby pokonać złowrogiego rycerza. Ten zaś naszykował swoją kopię i plunął smoczym ogniem, zabijając siedmiu znamienitych rycerzy, w tym pana Gareta i pana Gawena, który wsławił się uprzednio zabiciem czarodzieja.
– Och, wielka to strata dla całego Camelotu! – zawołał Artur. – Muszę pomścić śmierć moich rycerzy! – Zrzucił hełm i zbroję, oddał Ekskalibur Merlinowi i w te pędy ruszył w kierunku wroga. Wsadził magiczny worek w paszczę jego kopii, a ten w wielkim ogniu rozpadł się na kawałki. Tak oto Król Artur odzyskał Okrągły Stół i wielką chwałą się okrył, zachował bowiem swój honor oraz koronę.
Wielka radość zapanowała w Camelocie i całym królestwie. Ucztom i festynom na zamkach i wśród pospólstwa nie było końca. Jeden tylko człowiek chodził smutny. Był nim Lec z Wasa, ocalony przez Artura król z dalekiej krainy.
– Królu Arturze – rzekł pewnego dnia do władcy Camelotu – wielki smutek mnie przepełnia, albowiem kraj mój ciężkie jarzmo Wocechowe cierpi. Jedynym ratunkiem jest odnalezienie Demos Kratos, którego wy zwiecie Świętym Graalem.
– Wracaj więc, królu Lecu, do swego królestwa, zbierz rycerzy i walcz z podłym Wocechem, a gdy szczęśliwie zwyciężysz, udaj się na poszukiwanie Graala.
Usłyszawszy to, król Lec tak bardzo się zasmucił, że padł na kolana, zalał się rzewnymi łzami i w te słowa się odezwał:
– Rycerzy prawych w moim królestwie niewielu się ostało. Wszystkich najznamienitszych król Wocech w lochach pozamykał, a reszta po lasach i jaskiniach się ukrywa, tak że trudno ich odnaleźć. Jakże mam samopas Wocecha i jego stalowych rycerzy pokonać?
Wielka litość ogarnęła serce pani Ginewry, stojącej obok króla, gdy patrzyła na smutek i łzy tak dzielnego męża, toteż zwróciła się ona do Artura:
– Panie mój, nie godzi się tak wielkiego rycerza bez pomocy odesłać. Czyż nie ma w twoim królestwie rycerzy, którzy gotowi są pójść z królem Lecem, aby walczyć ze złym Wocechem i uwolnić lud od jego ucisku? Czyż nie ma w Camelocie wystarczająco złota, aby armię w królestwie Leca wyszykować?
Wszyscy rycerze, którzy mowę Ginewry słyszeli, zaczęli wołać, że są gotowi udać się na wyprawę, aby pokonać Wocecha i przywrócić pokój oraz sprawiedliwość w królestwie szlachetnego Leca. Zawstydził się król Artur swoimi słowami i widząc zapał całego rycerstwa, zgodził się, aby ochotnicy podążyli za królem Lecem do dalekiej krainy. Ostrzegł ich też, że z wyprawy tej nie ma powrotu, gdyż czarodziej Merlin nie może się z nimi tam udać. Na to odezwał się król Lec:
– Królu Arturze, dziękuję ci z całego serca za twoją szczodrość. Bohaterstwo twoich rycerzy pójdzie jednak na marne, jeśli Okrągły Stół nie powróci wraz ze mną. Bez niego nie odzyskamy Demos Kratos i lud mój nadal ciemiężony i zniewolony pozostanie.
Zawrzało wielkim gniewem serce Artura na takie zuchwałe i haniebne słowa.
– Nikczemny Lecu, czyż nie wyświadczyłem ci dobra, oddając moich rycerzy? Czyż nie okazałem ci szlachetności, obiecując złoto z mojego skarbca? A ty arogancko żądasz ode mnie rzeczy, za którą życie oddało siedmiu najznamienitszych rycerzy? Szykuj się na śmierć, podła istoto! – wykrzyknął Artur, wyciągając z pochwy swój miecz Ekskalibur.
Niechybnie jednym ciosem pozbawiłby życia króla Leca z Wasa, zdarzyło się jednak, że do Camelotu przybył właśnie orszak znamienitych artystów i rzemieślników, przysłany przez samego Cesarza Rzymu. Mieli oni za zadanie ozdobić siedzibę królewską tak, by nie ustępowała pięknem i wygodami siedzibie samego Cesarza. Cesarski wysłannik, widząc, jak król Artur zamierza pozbawić głowy klęczącego przed nim rycerza, wykrzyknął:
– Królu, czemuż to chcesz odebrać życie temu mężowi?!
– Muszę go zabić – odpowiedział Artur – albowiem obraził mnie śmiertelnie, żądając rzeczy, której dać mu nie mogę, a która kosztowała życie siedmiu szlachetnych rycerzy. A ty kim jesteś, że ośmielasz się przeszkadzać prawowitemu królowi w wypełnianiu jego woli?
– Jam jest Markus Emiliusz, cesarski wysłannik. Przywiozłem ci, królu, liczne i drogocenne dary od samego Cesarza. Przywiodłem również wielu rzeźbiarzy, malarzy i innych rzemieślników, aby uczynić twoją siedzibę tak piękną, jak siedziba cesarza, albowiem ten uznaje cię za równego sobie. Powiedz, proszę, o szlachetny, kim jest i czego od ciebie żąda ten człowiek, którego chcesz zgładzić.
I opowiedział król Artur cesarskiemu wysłannikowi, kim jest Lec z Wasa i jak znalazł się w Camelocie. Wysłuchawszy tej opowieści, Markus Emiliusz tak powiedział:
– Twój gniew jest słuszny, wstrzymaj jednak swój miecz, albowiem człowiek ten nie chciał cię obrazić. Ja mogę sprawić, aby jego prośba została spełniona, a Okrągły Stół pozostał w Camelocie.
– Wjedź zatem do mojego zamku, wyprawię na twoje powitanie ucztę, w trakcie której wyjawisz mi swój plan – odparł zaciekawiony król Artur, darując w tej samej chwili życie królowi Lecowi.
I wyprawił ucztę, o której długo opowiadano w całym królestwie, takiej bowiem muzyki i takich tancerzy w Camelocie ani innym zamku w Brytanii jeszcze nigdy nie widziano. Nasyciwszy oczy i podniebienie, król Artur wysłuchał propozycji cesarskiego wysłannika i wielce rad był, że może spełnić prośbę króla Leca i małżonki swojej Ginewry, nie doznając uszczerbku na honorze i reputacji Camelotu. Następnego ranka król zwołał naradę wszystkich rycerzy, którzy zasiedli przy Okrągłym Stole, tak że tylko jedno przeklęte miejsce pozostało puste, i podjęto wtedy decyzje, z których wielkie konsekwencje miały wyniknąć.
Miesiąc później, w dniu pięćdziesiątnicy, po mszy odprawionej przez arcybiskupa Canterbury i pięciu innych biskupów, przywołał król Artur wszystkich rycerzy Okrągłego Stołu oraz króla Leca i tak do nich rzekł:
– Obecny tu król Lec z Wasa pragnie wyzwolić swoje królestwo spod władzy niecnego Wocecha, który gnębi poddanych i wolność im odbiera. Wolność tę zapewnić może tylko Święty Graal, zwany Demos Kratos, którego zdobyć może, zasiadając przy Okrągłym Stole. Małżonka moja, szlachetna pani Ginewra, prosiła mnie, abym dał królowi Lecowi rycerzy i złoto, na co z chęcią przystałem, a cesarski wysłannik Markus Emiliusz wykonał kopię Okrągłego Stołu, która pomoże w zdobyciu Demos Kratos. Królu Lecu z Wasa, ruszaj na czele tych dzielnych rycerzy wyzwolić swoje królestwo spod władzy Wocecha.
I wyruszył król Lec z Wasa, prowadzony przez czarodzieja Merlina, na czele dzielnych rycerzy, których było dwudziestu pięciu, a najznamienitszymi byli pan Coorony, pan Mazowek i pan Geremlak. Wielką sławą wszyscy oni się okryli, zasiadając przy Okrągłym Stole, zdobywając Demos Kratos dla króla Leca i dokonując wielkich czynów, o których śpiewali bardowie i różne inne rockowe kapele. Król Lec rządził jednak krótko i szybko popadł w zapomnienie, jako że ani pokonać, ani nawet wtrącić do lochu okrutnego Wocecha nie zdołał.
ninedin.home.blog
Niestety nie moje klimaty.
Merlin chyba ze trzy razy wspominał o czarnoksiężnikach, zbrojach, których żadna kopia przebić nie może i kopiach ziejących smoczym ogniem.
Sądziłam, że opowiadanie będzie kręcić się wokół odbicia Okrągłego Stołu. A poszło im to za szybko, za gładko, zbyt prosto. Później jeszcze ten król Lec.
Pomysł z kradzieżą Okrągłego Stołu ciekawy, ma potencjał, ale mam wrażenie, że niepotrzebnie od razu przeszedłeś do wątku z królem Lecem.
Ale może coś mi umknęło między wierszami. Nie wiem…
Dzięki Sara za uwagi.
Rzeczywiście trzykrotne powtórzenie tej sekwencji przez Merlina to może być o jedną za dużo, sprawdzę czy da się coś z tym zrobić.
Król Lec jest ważny i rzeczywiście coś Ci chyba umknęło, wpadnij jeszcze raz za jakiś czas to może coś się wyjaśni.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Witaj Fizyku, mnie nie umknęło. :) Zorientowałam się, co ci po głowie chodzi dość szybko i ucieszyłam się, że się nie pomyliłam. Szczerze mówiąc trochę jestem zaskoczona, że w ogóle może umknąć, ale cóż… różnica pokoleniowa. ;)
Pomysł przedni, styl starej kroniki pasuje tu bardzo dobrze, językowa stylizacja też mi się podobała. Myślę, żeś zacnie ten archaiczny język naśladował. Władza ludu, jako święty Graal też pasuje. Polemizowałabym tylko, czy oni tego Graala rzeczywiście znaleźli.
Fajnie, że napisałeś to tak lekko i z humorem, że nie wpadłeś w patos. Myślę, że twojego opka przeczyta z przyjemnością każdy, bez względu na to, jak ocenia naszą historię. No, może poza skrajnymi oszołomami. ;)
Krótko mówiąc, dobra robota. Jeśli za dwa dni nie będzie cię jeszcze w bibliotece, to wrócę i kliknę. Mam nadzieję, że komentarz jest dostatecznie merytoryczny. :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Idąc dalej tropem postaci arturiańskich w konkursie, trafiłem tutaj.
Sam nie wiem. Czy to satyra? Czy może humoreska? Na pewno politycznie "zaangażowana" i dosyć karkołomnie umiejscowiona w historii współczesnej. Coś dla nieistniejących już "Szpilek". Temat potraktowałeś dla odmiany bardzo lekko, ale tej lekkości ciut zabrakło Twojej opowieści.
Całość opiera się właściwie na jednym skojarzeniu nazw pewnego mebla. Żart jak żart, czy wystarczy na sukces w konkursie mitologicznym? Nie jestem pewien, ale chyba to jedyny reprezentant tego gatunku.
Historia napisana z przymrużeniem oka i przesiąknięta humorem, który do mnie akurat nie trafia, ale może znajdzie swoich zwolenników. Ja po prostu nie jestem odbiorcą takich tekstów.
Technicznie nie jest źle, piszesz nawet wartko i dosyć zręcznie (chociaż wciskanie tych polityczno-historycznych aluzji odbywa się już z mniejszą gracją), trzymasz się konsekwentnie pewnej stylizacji językowej i gatunkowej. Trochę tu opowiastki rycerskiej, a trochę gawędy czy może nawet bajki. Może zbyt często powtarzasz frazę "zdarzyło się jednak", a już na stracie, w pierwszym akapicie, Artur i Król Artur pada zbyt wiele razy.
Zdarza się, że gubisz kropki, interpunkcja jest chyba autorskiej produkcji. Masz pewne problemy za zapisem dialogów. Sporo konstrukcji szwankuje z różnych powodów.
Przykłady:
– Popatrz, Lancelocie, wieść o naszych wielkich czynach dotarła do zamku przed nami. Wszyscy wylegli, aby powitać zwycięskich wojowników. – Nie wiedział bowiem, iż zupełnie inny powód to sprawił. – tutaj chyba zabrało jakiegoś "rzekł" czy "powiedział" po myślniku.
Gdy tam dotarli, udali się niezwłocznie do sali aby na własne oczy przekonać się, iż Okrągłego Stołu nie było tam, gdzie zwykł przy nim zasiadać. – pomieszałeś podmioty lub liczbę. Powinno być "zwykli przy nim zasiadać".
Zobaczywszy to nakazał, aby każdy rycerz jedną część stołu włożył na grzbiet swojego. – swojego wierzchowca miałeś zapewne na myśli ale zapomniałeś wspomnieć.
Co jeszcze. Woce pojawia się nagle w połowie akapitu, zupełnie niezapowiedziany i niespodziewany. Imiona postaci, nawiązujące do tych polskich, historycznych, wyszły moim zdaniem mocno "tak sobie".
Po przeczytaniu spalić monitor.
Gdy tam dotarli, udali się niezwłocznie do sali[+,] aby na własne oczy przekonać się, iż Okrągłego Stołu nie było tam, gdzie zwykł przy nim zasiadać.
Stół zwykł zasiadać? Uważaj na podmiot!
Zobaczywszy to nakazał, aby każdy rycerz jedną część stołu włożył na grzbiet swojego. Gdy to zrobili[+,] zwrócił się do czarodzieja:
Na czyj grzbiet?
No, nie porwało mnie :(
Przynoszę radość :)
@Irka_Luz
Dzięki za miłe słowa, bardzo się obawiałem tej stylizacji, że może być po prostu niestrawna. Co się tyczy Graala, to jasne że można polemizować – ale to temat na trochę dłuższy tekst.
@mr.maras
Wielkie dzięki za pochylenie się na tym tekstem. Potrafiłeś w każdym akapicie (a czasem i w jednym zdaniu) umieścić i pochwałę i krytykę. 
Przykłady usterek biorę sobie do serca i jeszcze zdążę je do północy poprawić. Chciałbym jednak zaprotestować przeciwko sformułowaniu,
Wciskanie tych polityczno-historycznych aluzji
To nie jest żadne wciskanie, ponieważ to opowiadanie rozgrywa się w tych historycznych czasach i takich właśnie realiach.
I jeszcze, na koniec, byłbym wdzięczny za wyjaśnienie dlaczego uważasz że opowieść jest
dosyć karkołomnie umiejscowiona w historii współczesnej.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
“Król Lec jest ważny i rzeczywiście coś Ci chyba umknęło, wpadnij jeszcze raz za jakiś czas to może coś się wyjaśni.”
Irka pisze:
“Szczerze mówiąc trochę jestem zaskoczona, że w ogóle może umknąć, ale cóż… różnica pokoleniowa.”
Ok, ok. Rozumiem, o co chodzi z tym Lecem i Okrągłym Stołem. No ciężko się nie kapnąć. I stół okrągły. I demos kratos. Bardziej chodziło mi o to, że od historii o odbiciu Okrągłego Stołu nagle przeszedłeś do Leca. Kończy się jedna część i zaczyna jakby odrębna, o królu Lecu z Wasa. Ten łącznik mnie nie przekonał, po prostu.
Fajnie Saro, że wróciłaś i przepraszam za moje niecne posądzenie. ;)
Nie wiem czy to coś wyjaśnia, ale to właśnie czarnoksiężnik Wocecha wykradł stół, aby Lec nie mógł świętego Graala odnaleźć.
Jestem mistrzem w ukrywaniu przed czytelnikiem ważnych faktów.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Fajnie Saro, że wróciłaś i przepraszam za moje niecne posądzenie. ;)
Nie szkodzi. Ja też niejasno się wyraziłam.
Hmm, temat ujęty ciekawie, tylko lekkości języka zabrakło.
Piszesz w konwencji humoreski pomieszanej z baśnią. Jednak język, jakiego używasz, wydał mi się częściej dziecinny (proste wyrażenia, proste zdania), a innymi razy toporny (częste powtórzenia, np. imienia Artur). W efekcie nie byłem w stanie wejść i bawić się skądinąd ciekawym porównaniem obu Okrągłych Stołów.
Same żarty i humor niczego sobie – dużo zależy, czy trafią w gust czytelnika.
Podsumowując: pomysł był, ale dla mnie całość zabił niedopasowany, mały lekki język.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
NoWhereManie, z pokorą przyjmuję zarzut braku lekkości języka, bronić jednak muszę jego “dziecinności” i zbić zarzut o jego niedopasowaniu. Próbowałem stylizować opowiadanie na mniej (Green) lub bardziej (Boulenger) zbliżonych do oryginału wersjach legendy. Poniżej próbki tekstu z obu wspomnianych źródeł, na ile udało mi się go naśladować – to już właśnie waszej ocenie poddaję.
Owóż kiedy młodzieniaszkowie i ich słudzy uwalniali jeńców składali oddział, Gaheriet ozwał się znów do Galesyna:
– Zapytaj teraz brata mego, Agrawena, czy wciąż jeszcze spieszno mu spotkać dzieweczkę?
– Gaheriecie – odparł Agrawen wilkiem na niego poglądając – mniej byłeś skory do prześmiewek w godzinie bitwy.
– Widzi mi się, że i ty, gdyby cię wówczas i najpiękniejsza o miłość prosiła, słowem byś się do niej nie ozwał!
Na to Agrawen chwyta za drzewce włóczni i puty wali w hełm Gaherietowy, aż się drzewce w drzazgi rozleciało. Ale młodszy brat nie oddaje mu razów!
– Jeśli uderzysz go raz jeszcze, biada ci! – woła Gowen.
Jacques Boulenger (tłum. K. Dolatowska, T. Komundant)
Słowa te strapiły i zdumiały króla Artura.
– Zaprawdę, zachowując honor, nie mogę ci ofiarować życia żadnego z nich. Sir Balyn jest moim gościem.
– A ja nie przyjmę niczego innego! – zawołała Pani Jeziora.
Kiedy usłyszał to Balyn, zdało się, iż owładnęło nim szaleństwo.
– Niegodziwa! Zawołał. – Chcesz mojej głowy, tak? Prędzej sama stracisz swoją!
Nie czekając ani chwili, skoczył i na oczach króla Artura jednym cięciem skrócił Panią Jeziora o głowę.
R. L. Green (tłum. Ł. Jerzyński)
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Jeszcze tak koło roku 1992-1993 dobrze bym się bawił czytając to opowiadanie. Dzisiaj po prostu szkoda mi tego tu króla Artura, bo go wykorzystano i oszukano.
I tak oto poglądy polityczne wpływają na odbiór literatury. Jeśli odpowiesz, że również na jej kształt, to nie bedę zaprzeczał. Dzięki że wpadłeś, przeczytałeś i przypomniałeś sobie czasy młodosci. :)
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Zgodnie z obietnicą, dałam klika. :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Drobna literówka:
“swgo rycerza”
Irko – dziękuję bardzo za pamięć.
Wilku – zapraszam ponownie, widziałem, obiecałeś. :)
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
No będę próbował :-) Poczytam jeszcze kilka opowiadań, wrócę i mam nadzieję tym razem doczytam do końca :-)
Ci, gdyż słyszeli
Coś mi tu nie ryszktosuje. W stylizacji dałabym raczej: "słysząc", a najlepiej "zasłyszawszy".
ciągnie orszak, na którego czele jechała Ginewra.
Może jednak "jedzie Ginewra".
łzy małżonki i wszystkich towarzyszących jej niewiast oraz smutek i zatroskanie rycerzy.
Hmm. Trochę jakby przedłużone.
Mów szybko, co się stało, bo serce mi pęka, gdy patrzę na twój smutek
Tu też coś szwankuje stylizacja.
odkryłam, że Okrągły Stół zniknął
Wiesz, po średniowiecznym zamku pętała się stale kupa ludzi. Stąd wniosek, że stół zniknął niedługo przed wejściem królowej…
udali się niezwłocznie do sali aby
Przecinek przed "aby".
on umrze
To "on" jakieś takie…
Stół ten potrzebny mu jest, aby odnaleźć Świętego Graala, zwanego w jego świecie Demos Kratos.
Gdy to zrobili zwrócił
Gdy to zrobili, zwrócił.
dźwierza
Dźwierze.
drobne szczapy
Prawidłowe, ale brzmi dziwnie.
pan Coorony, pan Mazowek i pan Geremlak.
Ech.
Trochę Ci ta stylizacja nie wychodzi, niestety. Sam pomysł niezły, tylko… no, właśnie. Kogo tu wyśmiewasz? Nie było trudno zgadnąć, kim jest Lec i jego wrogowie, ale jak na polityczną satyrę tekst jest zdecydowanie letni.
Nie wiem czy to coś wyjaśnia, ale to właśnie czarnoksiężnik Wocecha wykradł stół, aby Lec nie mógł świętego Graala odnaleźć.
Co powinieneś był pokazać. Bo tak, jak jest, fabuła nie bardzo się trzyma w kupie. Ktoś (nie wiadomo, kto) gwizdnął stół, Artur musi go odzyskać, kogoś przy tym ratuje, ale właściwie przypadkiem… Sama nie wiem, może to wina limitu. Całość wydaje mi się dość skrótowa.
I tak oto poglądy polityczne wpływają na odbiór literatury.
Wszystkie poglądy wpływają.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Dzięki Tarnino za komentarz i miłe i ech. Nie wyszła stylizacja – trudno, następne opko napiszę normalną polszczyzną. Jeśli chodzi o wyśmiewanie i satyrę, to są one trochę produktem ubocznym pomysłu na połączenie obu okrągłych stołów.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
fizyk111 nie tyle poglądy co bezmiar rozczarowania. Facet, który był idolem, który kojarzył się ze zmianą na lepsze, bo w moje podstawówce zamiast oranżady w foliowych torebkach pojawiła się coca cola, a z nią gumy turbo. Walkman i comodore 64 przestały być niedostępnym cudem z peweksu a dały się kupić na targowiskach zamienił się …. Wiesz co zamiast bu bezproduktywnie wylewać moje żale napiszę opowiadanie.
Ja, w pewnym zakresie, rozumiem rozczarowanie, ale trochę dziwne jest, że po tylu latach rzutuje ono na odbiór trochę humorystycznej opowiastki, która nie była intencjonalnie zaangażowana politycznie. Oczywiście, mam jakiś stosunek do tamtych wydarzeń, ale nie o to przecież chodziło, aby je poprzez ten tekst wyrażać. Ciekaw jestem, jaki owoc wyda ta moja inspiracja – jeszcze w życiu nie byłem dla nikogo “muzą”. 
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
No niestety nie jestem przekonany. Przede wszystkim stylizacja – ja rozumiem cały stojący za nią zamysł, ale niestety nie najlepiej się to czyta. Jak to zresztą ze stylizacjami czasem bywa – to ryzykowna sprawa. Tutaj niestety moim zdaniem nie wyszło. Sztywne to wszystko, nienaturalne i w ogóle. Co innego czytać tekst z epoki – wtedy inaczej się do języka podchodzi.
Sam pomysł też jakoś specjalnie mnie nie bawi. Stwierdzenie, że skojarzenie okrągłych stołów jest mało odkrywcze, byłoby grubym niedopowiedzeniem. Najprostsza, najłatwiejsza droga skojarzeń jaką tylko mogłeś pójść. Do tego cała ta zabawa w przekręcanie imion i nazw – no moim zdaniem to po prostu słabo wypada.
Jedyny element, w którym dostrzegłem tutaj cień potencjału na coś ciekawego, to skojarzenia idei demokracji z Graalem. No ale niestety wszystko to spłyciłeś do “wzięli i znaleźli Graala”. A w całej sprawie z Graalem chodziło o to, że poszukiwania były bezowocne, i nawet jeśli ktoś zdołał zobaczyć Graala, to ze zdobyciem go już sobie nie radził (pomijając Galahada). I takie podejście do demokracji czy wolności mogłoby być ciekawe.
No trochę surowy ten komentarz wyszedł, ale nic na to nie poradzę. Humor, który miał być chyba głównym argumentem tego opowiadania, w ogóle do mnie nie trafił. I do tego dziwi cię, że gdy piszesz opowiadanie tego typu to poglądy polityczne wpływają na jego odbiór. Mnie dużo bardziej dziwi, że twierdzisz, że opowiadanie nie jest intencjonalnie zaangażowane politycznie. Bo całość wygląda na mocno zaangażowaną satyrę.
Szkoda tylko, że w oczach Irki zostałem oszołomem :)
Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.
Arnubis, dzięki za komentarz. Nie dam rady teraz napisać teraz tego co mi w głowie siedzi po jego przeczytaniu. Zajrzyj proszę jutro wieczorem, to się do Graala i satyry odniosę.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
która nie była intencjonalnie zaangażowana politycznie.
Erm… rośnie nam nowy Shamalayan? Skrzyżowany z Wachowskimi?
Sorry, ale jak zatrudnisz Seana Beana, to przynajmniej go zabij :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
@Arnubis
Stylizacja – no cóż, nie mam się już co dłużej łudzić, nie wyszło – (w) większości się nie podoba.
Pomysł – napisałeś
Najprostsza, najłatwiejsza droga skojarzeń…
raczej pierwsza, którą ujrzałem – i nie chciała się ode mnie odczepić. Już przedmowie już zaznaczyłem że zdaję sobie sprawę z oczywistości pomysłu.
Co do Świętego Graala, zarzucasz mi że
niestety wszystko to spłyciłeś do “wzięli i znaleźli Graala
zarzut tylko częściowo słuszny, spowodowany bowiem niedoskonałością wykonania. Przedostatnie zdanie opowiadania jak najbardziej uzasadnia Twoją interpretację. Wydawało mi się, (jakoś tak podświadomie) że każdemu czytelnikowi narzuci się takie kanoniczne skojarzenie – Święty Graal jako przedmiot, którego się wiecznie szuka, a on najprawdopodobniej nie istnieje – i taki był mój zamysł. Aby to naprawić dorzucam jeszcze jedno zdanie do zakończenia:
“Demos Kratosa, zaś król Lec gdzieś zawieruszył i od tej pory jego rycerze po całym świecie go szukają, liczne a bezskuteczne przy tym wojny wszczynając.”
I na koniec jeszcze takie pytanie (tak z czystej naukowej ciekawości) dotyczące zdania: "Bo całość wygląda na mocno zaangażowaną satyrę." Z Twojego punktu widzenia, po której stronie jest ta satyra zaangażowana?
Wielkie dzięki za komentarz, jakkolwiek surowy by nie był.
@Tarnina
Ja to trochę słaby jestem w kino i nie łapię (skrzyżowanie Shamalayana z Wachowskimi). Podrzuć przynajmniej jakieś słowo – klucz do interpretacji.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
O, Arnubisie, czuję się wywołana do odpowiedzi. Pisząc o oszołomach miałam na myśli ludzi, którzy postrzegają tamten okres i postać Leca z Wasa jako jedną wielką zdradę.
Czytałam tego opka nie jako satyrę, ale jako wspomnienie. Może dlatego nie widzę tutaj politycznego zaangażowania i może dlatego wydawało mi się, że przynajmniej dla tych, którzy te wydarzenia osobiście przeżyli, będzie to piękna podróż w przeszłość. W czas, kiedy miałam wrażenie, że jestem świadkiem czegoś ważnego, że wokół mnie walą się kolejne mury i w czas, kiedy rycerze naszego okrągłego stołu stanowili jeszcze jedną drużynę. Dla mnie to po prostu nostalgiczne wspomnienie czasów, które dawno minęły. Czasów, które być może dla ciebie są tylko mitem, ale ja tam, kurcze, byłam.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Demos Kratosa, zaś
Tu bez przecinka.
Ja to trochę słaby jestem w kino
Kurczaczki, ja też – byłam pewna, że nazwiska zrozumiałe uniwersalnie :( No, nic, objaśniam: i Shamalayan, i Wachowscy wsławili się najpierw kosmicznymi wizjami, a potem kosmicznym nieróbstwem, kiedy nie próbowali nawet spojrzeć na swoje dzieła z zewnątrz (kadr pochodzi z filmu “Jupiter Ascendant”, powszechnie uznanego za tak bezdennie głupi, że aż fajny). Chodziło mi o to, że trudno oczekiwać od czytelnika, że nie pójdzie dalej po nitce tego rodzaju aluzji, kiedy już ją złapie, tylko się zatrzyma w tym miejscu, w którym chcesz, żeby się zatrzymał. Tutaj (przy patrzeniu z zewnątrz, znaczy) przydaje się jednak beta.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Mnie tam stylizacja nie przeszkadzała. Natomiast nie cierpię w fantastyce bieżących (prawie ;)) wątków politycznych, czemu dałem wyraz w recenzji któregoś z ostatnich numerów NF.
Toteż – wysiadam!
Aha, technicznie bardzo dobrze. Gdzieś tam chyba kropki nie było, za to nie wyłapałem żadnego babolka. Zmęczony jestem czy dziadzieję ;)?
Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.
@Tarnina
Dzięki za wyrozumiałość i belferską cierpliwość. Niestety moja pani Wena przychodzi najczęściej poganiana batem dedlajnu – następnego konkursu nie widać horyzoncie, to może uda mi się coś napisać powoli.
@Staruch
Cieszę się że nie wysiadłeś zbyt wcześnie :)
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Rozkwitasz w stresie, co? :)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
http://altronapoleone.home.blog
No, niestety, Fizyku. Nie dość, że opowiadanie okazało się dla mnie niezbyt interesujące i nijak nie zdołało rozbawić, to wykorzystanie prościutkiego skojarzenia dwóch okrągłych mebli o tej samej nazwie, wydało mi się pójściem na łatwiznę. Mariaż legendy arturiańskiej z niezbyt odległymi wydarzeniami w naszym kraju, także nie jest, moim zdaniem, dobrym pomysłem.
I nic nie poradzę, że od pierwszego zetknięcia z królem Lecem, cały czas myślałam o Stanisławie Jerzym – satyryku i aforyście.
– Popatrz, Lancelocie, wieść o naszych wielkich czynach dotarła do zamku przed nami. Wszyscy wylegli, aby powitać zwycięskich wojowników. – Rzekł król do swgo rycerza… –> …powitać zwycięskich wojowników – rzekł król do swego rycerza…
Czy rycerze moi zasiadać mają na ziemi? –> Czy rycerze moi zasiadać mają na podłodze/ posadzce?
Nie podejrzewam, aby w sali Okrągłego Stołu było klepisko. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
– Och joł – westchnął krecik.
Dzięki za komentarz, Reg. Przykro mi że się nie podobało, następnym razem postaram się bardziej.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
W takim razie, Fizyku, do następnego razu. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Pogubiłam się. Podejrzewam w tej humoresce jakieś polityczne (pewnie przez Demosa Kratosa) podteksty, których nijak nie łapię. Żenienie mitologii arturiańskiej z komedią wydawałoby się, po Monty Pythonie, oczywistym samograjem, ale tu – może przez niekonsekwentną i średnio przekonującą stylizację – pozostaję nieprzekonana.
ninedin.home.blog
A mnie się podobało. Sympatyczne i wesołe opko.
W wykorzystywaniu Arturowego mebla do szukania Graala Demos Kratosa dostrzegam pewną głębię. To świetne narzędzie – ten stół nieprzypadkowo miał właśnie taki kształt. Serduszko albo zbiór Mandelbrota by się nie sprawdziły. Przy okrągłym stole nie ma uprzywilejowanych miejsc.
Babska logika rządzi!
@ninedin – Nie ma żadnych podtekstów, wszystko jest na wierzchu, jeśli ktoś się czegoś doszukuje, to ma to znamiona klasycznej interpretacji wiersza. Do tego tekstu pewnie Cię już nie przekonam, ale spróbuję tak jak Reg – następnym tekstem.
@Finkla – Przywracasz mi wiarę w ludzkość. Dzięki za miłe słowo i za klika oczywiście.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
