Braterska przysięga

Można już czytać?

Przynoszę radość :)

Ogólnie można, ale za godzinę będzie już w miarę wygładzone stylistycznie – polecam poczekać.

No to czekam ;)

Przynoszę radość :)

Poprawiłem największe babole. Gdybyś znalazł jakieś błędy przed północą byłbym bardzo wdzięczny, gdyż zgodnie z konkursem mógłbym je jeszcze poprawić.

Książę siedział na młodym koniu i przyglądał się[+,] jak wojska plądrowały budynki i rozprawiały się z niedobitkami.

Wydaje mi się, że przyglądać się można czemuś. Może: patrzył? Albo coś w tym stylu. Ale nie upieram się, tak mi się tylko wydaje.

Za nimi szedł Sieciech – mimo zaufania[+,] jakim jego ojciec obdarzał palatyna, Bolesław zawsze miał gęsię skórkę, gdy na niego patrzył. Teraz też wyglądał demonicznie[+,] trzymając zakrwawiony miecz przed sobą.

Bolesław powoli wyciągnął miecz z pochwy i staną[+ł] przed mężczyzną. Zaczął się szamotać, lecz rycerz mocno go trzymał.

Podmiot! Bolesław zaczął się szamotać!

– Nie przejmuj się[+,] paniczu.

Paniczu? Tak się mówi do księcia?

Miecz drżał w rękach Bolesława, gdy zbliżał się do szamotającego się mężczyzny.

Za dużo szamotania mężczyzny, znajdź zamiennik.

Rycerz[+,] rzuciwszy ciało pod nogi Bolesława[+,] udał się w tym samym kierunku. Bolesław patrzył bezradnie[+,] jak jego skórzane buty nasiąkają krwią zabitego.

Plus trzech Bolesławów w jednym (krótkim) akapicie.

Do namiotu Bolesława wszedł Romil[+,] nauczyciel łaciny z samej Italii – jak mówił ojciec “wyprawa wyprawą, ale uczyć się trzeba”.

– Słyszałem[+,] co się stało – powiedział Romil, gdy jego rozmówca ukradkiem ocierał łzy.

Romil nie dokończył[+,] bo w pobliże namiotów Sieciecha i Bolesława wpadł posłaniec krzyczący:

– Panie, Straszne wieści, uzurpator pojawił się na Śląsku!

– Jednak nie… Wyśpij się – powiedział nauczyciel. – Jak sądzę[+,] jutro z samego rana wyruszamy.

Myślałam, że Bolesław jest starszy.

Zgodnie z przeczuciem Romila wyruszyli następnego ranka w drogę powrotną. Przed wyruszeniem jednak Sieciech przywołał do siebie Bolesława i wytłumaczył mu obecną sytuację.

Książę polski był zadowolony z zebranej armii, szczególnie, że zdołał [+ją] powiększyć armię o wojska węgierskie.

Bolesław spodziewał się zobaczyć w ciągu kilku kolejnych dni wielką bitwę. [+Ta] nNie nastąpiła jednak, gdyż tydzień po połączeniu wojsk został obudzony silną dłonią zatykającą mu usta.

– Spokojnie[+,] książę – powiedział głos z silnie węgierskim akcentem.

Podmiot w drugim zdaniu zgrzyta. Głos nie mówi.

Zdaniem Bolesława była to zbytnia ostrożność, zważywszy na wysokość wieży[+,] w której się znajdował.

Często odwracał głowę w stronę okna[+,] podziwiając błękit nieba.

– Zgadzasz się z tym[+,] książę?

– Oczywiście[+,] że się zgadzam – powiedział Bolesław[+,] odwracając głowę w stronę nauczyciela.

– Rozumiesz zatem, że prowokowanie wojny przez uzurpatora jest złe

Na końcu jest pytanie czy stwierdzenie?

To[+,] że łączą was więzy krwi[+,] nie powinno mieć żadnego znaczenia.

– Zapłacą mi za to – powiedział książę[+,] trzymając kraty. Ręka Romila spoczęła na jego ramieniu, chłopiec nie usłyszał[+,] kiedy do niego podszedł.

– Zapamiętaj to uczucie – powiedział łagodnym głosem. – Trzeba pamiętać, że wszystko można stracić. Jeśli kiedyś staniesz przed dylematem[+,] pomyśl o tym i podejmij właściwą decyzję.

Podmiot! Kto powiedział “zapamiętaj to uczucie”?

Bolesław nigdy nie poznał całego planu ucieczki z niewoli oraz jaką w tym rolę odegrał Sieciech, jednak ostatecznie wszystko się powiodło i ich niewola się skończyła.

Nie poznał, jaką rolę odegrał Sieciech? Jasne, “poznać” można zrozumieć jako “dowiedzieć się”, ale i tak przeformułowałabym to zdanie, jest niezgrabne.

I zauważ, że u Ciebie od 1093 do 1096 minęły niecałe dwa lata.

Chłopak myślał, że wyprawa przed pierwszą bitwą będzie nieciekawa tak jak na Morawach, jednak rycerz[+,] u którego się szkolił[+,] wymyślał mu co chwila jakieś nowe zajęcia. Bolesław nie wiedział[+,] czy trafił mu się wyjątkowo pedantyczny nauczyciel, czy też wszyscy rycerze prawie codziennie oszczą swoje miecze oraz czyszczą zbroję.

Ostrzą!

Obowiązki były o tyle przydatne, że po ich spełnieniu sen ogarniał chłopaka momentalnie, przez co nie miał okazji rozważać okoliczności wyprawy.

Podmiot! Sen (po spełnieniu obowiązków) nie miał okazji rozważać?

Przynoszę radość :)

Doczytaj do końca pod kątem powtórzeń, właściwych podmiotów i przecinków, zwłaszcza przy zdaniach wtrąconych, złożonych, wołaczach, imiesłowach.

Przynoszę radość :)

Wielkie dzięki za łapankę, za chwilę jeszcze raz wszystko przeczytam i zastosuję uwagi. 

Natan, przejrzyj tekst do końca pod tym kątem.

Przynoszę radość :)

Przejrzałem jeszcze trochę rzeczy wyłapałem. Zapewne błędów mam dużo więcej – wszystko przez moje pisanie na ostatnią chwilę. Jeszcze raz dziękuję Anet, za to, że wytknęłaś część błędów.

Co do opowiadania – większość opisanych wydarzeń miała miejsce, choć muszę przyznać, że trochę wybieliłem Zbigniewa, który także miał w planach zabicie brata. Zmyślona jest również scena z przyprowadzeniem Zbigniewa przed Władysława Hermana po bitwie nad Gopłem. W rzeczywistości Zbigniew po walce ukrył się w Kruszwicy i opuścił ją dopiero po obiecaniu, że ujdzie z całej historii z życiem.

Prawdą też jest, że siedmioletni Bolesław był na wyprawie wojennej, ale jak podejrzewał, sytuacja opisana na początku opowiadania także się nie wydarzyła.

No cóż, Braterska przysięga niespecjalnie mi się spodobało. Sporo miejsca poświęcasz księciu Bolesławowi, jego ojcu i bratu, ale starannie ukryłeś postać mityczną. Ujawniasz ją dopiero w finale opowiadania, ale wtedy już nie ma wiele do powiedzenia.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

Mu­siał uczci­we przy­znać, że pierw­sze walki pod­czas tej wy­pra­wy na Mo­ra­wy pod­no­si­ły mu ad­re­na­li­nę w ży­łach… –> Mamy rok 1093 – skąd książę wiedział o adrenalinie?

Miecz drżał w rę­kach Bo­le­sła­wa, gdy zbli­żał się do szar­pią­ce­go się męż­czy­zny. –> Czy dobrze rozumiem, że to miecz zbliżał się do mężczyzny?

Może: Miecz drżał w rę­kach Bo­le­sła­wa, gdy książę podchodził do szar­pią­ce­go się męż­czy­zny.

…kom­na­tę, któ­rej je­dy­nym jej man­ka­men­tem… –> Wystarczy: …kom­na­tę, któ­rej je­dy­nym man­ka­men­tem…

- Amor pa­triae no­stra lex… – Dialog rozpoczyna półpauza, nie dywiz. 

…ob­ser­wu­jąc po­tycz­kę z da­le­ka. Ksią­żę przy­pusz­czał, że na Mo­ra­wach wi­dział krwa­we po­tycz­ki… –> Nie brzmi to najlepiej.

Wła­dy­sław Her­man sie­dział na za­im­pro­wi­zo­wa­nym pod­wyż­sze­niu, co miało su­ge­ro­wać po­zy­cję siły. Bo­le­sław sie­dział na zwy­kłem krze­śle… –> Jak wyżej. Literówka.

Na prze­ciw­ko pod­wyż­sze­nia usta­wi­li się… –> Naprze­ciw­ko pod­wyż­sze­nia usta­wi­li się…

– Po za tym, że je­stem twoim pier­wo­rod­nym? –> – Poza tym, że je­stem twoim pier­wo­rod­nym?

Zbi­gniew sapną na te słowa… –> Zbi­gniew sapnął na te słowa…

…wład­ca może pod­jąć klu­czo­wą de­cy­zję, która może ozna­czać… –> Powtórzenie.

– To tajne spo­tka­nie, ksią­żę – po­wie­dział Romil. – Nie mo­głem ci o tym po­wie­dzieć wcze­śniej… –> Nie brzmi to najlepiej.

…bra­cia sta­nę­li na prze­ciw sie­bie. –> …bra­cia sta­nę­li naprze­ciw sie­bie.

Bo­le­sław spoj­rzał na swo­je­go na­uczy­cie­la, ten jed­nak nie wy­ra­ził swo­je­go zda­nia. –> Czy te zaimki są konieczne?

To fakt , ta wie­dza pły­ną­ca z prze­szło­ści. –> Zbędna spacja przed przecinkiem. Literówka.

…mam spro­wa­dzić tutaj Zbi­gnie­wa i dać mu kie­szon­ko­we. –> To słowo nie ma racji bytu w tym opowiadaniu.

…wie­dział, kto jest jego roz­mów­cą i że nie musi się oba­wiać, –> To zdanie powinna kończyć kropka, nie przecinek.

Też zro­bi­łem strasz­ną rzecz, ale teraz od­po­ku­to­wu­je. –> Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Po pierwsze przepraszam za błedy – poprawie wszystkie po konkursie.

Co do fabuły przykro mi, że się nie spodobała, ale rozumiem. Zaznaczam tylko, że choć postać mitologiczna ujawnia się na końcu, to całe opowiadanie zostało napisanie pod nią. Zastanawiałem się, kto jest najsławniejszym w historii Polski bratobójcą i wyszedł mi Krzywousty.

Owszem, Natanie, nauczyciel łaciny przewija się cały czas, jednakowoż zdał mi się skryty w cieniu innych bohaterów tudzież dziejących się wydarzeń i nim doszłam do finału, ani razu nie pomyślałam, że jest to ta istotna postać.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Z jednej strony mi się twój opek podobał. Dokładniej rzecz ujmując podobała mi się opowieść o dziecku, młodziutkim królewiczu, zmuszanym do popełniania czynów mrożących krew w żyłach. Ekscytacja bitwą, zabicie jeńca, sposób w jaki młody Bolesław to przeżywał, nauki, które mu przy tej okazji wpajano, później poryw serca młodego Bolesława, kiedy proponował uwięzienie brata i dezaprobata ze strony nauczyciela i wreszcie rozterki młodego władcy, szarpanie się między nakazami sumienia a racją stanu. To wszystko było naprawdę niezłe i nawet mi nie brakowało elementów fantastycznych. Dobrze mi się to czytało, powiało świeżością spojrzenia, były emocje.

Natomiast końcówka nieco ostudziła mój zapał. Romulus, jako ten, który optuje za racją stanu jest w porządku, ale postacią Kaina mnie nie kupiłeś. Jakkolwiek bym nie odczytywała zakończenia twojego opka, konkluzja mi się nie podoba.

Twój Kain mówi o boskim przebaczeniu, do którego potrzebny jest żal za grzechy i dodaje, że sam teraz stara się odpokutować. Czy więc zabijanie bratobójców jest jego pokutą? Zamiast klepać zdrowaśki morduje kolejnych ludzi? A co z piątym przykazaniem? Dyspenzę dostał? A może Niebiosa używają do do brudnej roboty? To mi jednak trochę pachnie “Kłamcą”.

Jeśli sam uznał, że to dobry sposób, żeby odpokutować, to dlaczego Bóg go trochę nie przystopuje. W odróżnieniu od mitologicznego Romulusa, Kain jest z bożej bajki, więc jeśli Kain od tysięcy lat żyje, pęta się po świecie i zabija, to Bóg powinien coś z tym zrobić.

I dlaczego zabicie brata ma być gorsze od zabicia obcego człowieka? Bo w gruncie rzeczy taki jest wydźwięk czynu Kaina.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Co do fantastyki przed finałem – uważam, że nauczyciel łaciny, który zawsze jest w tym samym miejscu co książę jest dość magiczny. Sam Bolesław nad tym się zastanawia, gdy jest w niewoli – taka mała wskazówka przed finałem.

reg – W sumie taki był mój pomysł na tę postać. Osoba skryta, która oficjalnie nie ma większego znaczenia, która jednak przez swoje działania jest w stanie zmienić bieg historii. Rozumiem, że ten pomysł nie przypadł Ci do gustu.

Irka_Luz – Cieszę się, że przynajmniej część opowiadania Ci się podobała. Co śmieszne pomysł zrodził się od finału, do którego wymyśliłem całą resztę i to akurat zakończenie Ci się nie spodobało.

Odnośnie Kaina – To prawa, że w Biblii pojawia się przykazanie “Nie zabijaj” jednak potem w Księdze Liczb i w Księdze Kapłańskiej i Księdze Powtórzonego Prawa masz wykaz czynów za które przewidywana jest kara śmierci. Więc zakaz zabijania nie jest jakimś prawem nadrzędnym. Dodatkowo Bóg często posługiwał się ludźmi wymierzając karę (Księga Jozuego i podbój Palestyny).

W moim przekonaniu to wyglądało tak, że Kain po zabiciu Abla błąkał się po świecie żałując za swój czyn. Dlatego Bóg do niego przemówił i wskazał mu jakąś pokutę (w księdze rodzaju rozmowa z Bogiem nie była tak niespotykana). Oczywiście to tylko domysły, które nie zostały wyjaśnione w fabule opowiadania.

Dodatkowo to nie tak, że Kain tak błąka się po świecie i zabija ludzi. W opowiadaniu jest pokazane, że u każdego szuka żalu za grzechy i nakłania do poprawy – jedynie ludzi którzy trwają w przekonaniu, że moralność ich nie dotyczy spotyka tak zły los. Krzywousty żył jeszcze długo po tym wydarzeniu, a jego testament świadczy o tym, że jednak żałował swojego czynu.

Co do zabicia krewnych – w starożytnym Rzymie największą zbrodnią było zabicie osoby dającej życie lub osoby, której dało się życie, czyli rodziców i dzieci. Co prawda rodzeństwo nie wpisuje się w tą definicję, jednak podejrzewam, że zabicie brata było postrzegane jako większa zbrodnia niż zabicie nie spokrewnionego.

Mimo wszystko rozumiem, że zakończenie może się nie podobać.

http://altronapoleone.home.blog

ninedin.home.blog

Pomysł na tekst jest, choć zgodzę się, że postać mityczna jest z lekka na doczepkę – jestem sobie wyobrazić akcję bez żadnego jej udziału.

Jest jednak inny problem. Wiele scen z tekstu jest pozbawionych emocji. Zobacz na pierwszą – pierwsze zabicie wroga przez Bolesława. Opisujesz co prawda, że miecz mu się trzęsie, jego nauczyciel potem udziela mu porad – ale ja nie czuję emocji księcia. Brakuje mi czegoś sugestywniejszego w opisach, może nawet myśli postaci (podanych bezpośrednio czy poprzez narratora). W kolejnych scenach podobnie. Stąd po przeczytaniu tekstu, większość mnie ni ziębi, ni grzeje. Trochę szkoda.

Podsumowując: trochę suchy koncert fajerwerków, jednak swój pomysł ma.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Przyjmuję krytykę. Ogólnie faktycznie opisane wydarzenia mogłyby się rozegrać bez postaci mitycznej, bo i faktycznie wydarzyły się bez nie (na tyle na ile można było wyczytać o tych postaciach w artykułach naukowych).

Przyznam, że zainspirował mnie tekst Starucha, który opisał prawdziwe wydarzenie z wykorzystaniem bogini.

No to przyszłam z obroną tekstu.

Bardzo mi się podobało, jak w realną historię, która w zasadzie idzie torem wielce podobnym do prawdziwego (acz szczegółów nie ocenię, bo ta epoka to średnio moja specjalność, ze średniowieczem miałam przygody, o których wolę zmilczeć, na właściwie każdym kierunku, o który zahaczyłam na edukacyjnej ścieżce), wplotłeś wątki lekko fantastyczne. To jest ten rodzaj historii alternatywnej, czy też raczej objaśniania historii fantastyką, który szczególnie lubię. A że ostatnio usiłuję stworzyć typologię światów i historii alternatywnych, sporo mi na dodatek podpowiedziałeś.

Ale bardziej merytorycznie. Masz tu wiarygodnie oddany świat – tak, że nie czułam potrzeby guglania, czy coś tam naprawdę takie było. Znać albo wykształcenie historyczne, albo świetny risercz. Masz nietypowy, niby uczony w szkole, ale niezbyt popularny epizod z polskiej historii – fabularnie wybrany znakomicie. Masz wreszcie absolutnie błyskotliwy pomysł na mitycznych bratobójców jako motory pewnych wydarzeń historycznych.

Musi jednak być jakieś “ale”, skoro mimo tych zachwytów przepchnęłam opowiadanie zaledwie do ostatniej grupy, aczkolwiek z osobistym wyróżnieniem.

Otóż mam wrażenie, że za bardzo kunktatorsko zachowałeś twisty na sam koniec. Za mocno je chowałeś. Tak, w pewnym momencie zaczęłam się domyślać, że coś z tym nauczycielem łaciny nie ten tego, że on musi być kluczową postacią. Ale za diabła, mimo że znam i historię, i mitologię, nie miałam pomysłu, do czego zdążasz. (A czytałam opowiadania, nie sprawdzając, co kto wybrał, żeby bawić się w to, czy zgadnę, jeśli nie jest wprost powiedziane, co jest poniekąd miarą sukcesu tekstu.) Twist na końcu jest świetny, ale przydałoby się mieć, jak już się do niego dotrze, poczucie, że po drodze były rozrzucone bardzo wyraźne ślady, które jednakowoż tworzą pełen obraz dopiero na końcu i wtedy czytelnik chwyta się za głowę “jak mogłem tego nie zauważyć’.

Zgadzam się z NWM w kwestii emocji, aczkolwiek mnie to mniej przeszkadzało, bo wolę spokojną prozę. Niemniej można by co nieco trochę podkręcić.

Będę promowała tekst do antologii, bo dawno nie czytałam tak sensownie skrojonej historycznej fantastyki, jeśli chodzi o szacunek dla historii, ale będzie tu trzeba sporo popracować – w razie czego zgłoszę się na redaktora lub współredaktora.

http://altronapoleone.home.blog

Nie uwiodło. Pomysł ciekawy, ale zgodzę się z Drakainą – wszystko fajne rozgrywa się w finale. A wcześniej wojna, bardzo brudna polityka… Nudy. No, scena z siedmiolatkiem zabijającym jeńca miała mocny wydźwięk.

Tak się zastanawiałam, która z postaci uzasadnia udział w konkursie i dobrze obstawiłam, chociaż nie byłam pewna, który z bliźniaków to będzie.

Interpunkcja mocno kuleje. W końcówce masz zagęszczenie literówek.

Babska logika rządzi!

TEN KOMENTARZ POWINIEN BYŁ TU BYĆ DAWNO (i nie wiem, jakim cudem go nie ma)

Nieco mniej mi się ten tekst podobał, niż Drakainie, ale generalnie też uznałam go za ciekawy i obiecujący. Pomysł na bratobójców bardzo dobry, konstrukcja (z brakami sugestii finałowego rozwiązania) nieco kuleje.  

ninedin.home.blog