Jedna jest droga w górę i w dół

Z Mapo pa­mię­tam tylko białe słoń­ce.

Gdyby tylko wy­star­czy­ło mu oświe­ce­nie takim lep­kim, wy­miot­nym żarem! Ale nie! Wo­dził tymi swo­imi wiel­ki­mi ocza­mi o cho­ro­bli­wym wy­glą­dzie od kra­węż­ni­ka do wiaty, od wiaty do szyl­du, od szyl­du do pry­zmy opon. Miał gład­ką i cien­ką skórę, jak wszy­scy, któ­rzy z jakiś du­cho­wych po­bu­dek żyją man­trą, me­dy­ta­cją i czym tam jesz­cze. Du­cho­wych, cho­le­ra!

– Mu­si­my do­stać się do Gan­gwon – mruk­nął i po­wle­kli­śmy się z to­bo­ła­mi na przy­sta­nek au­to­bu­su.

Prze­su­wa­ły się za oknem eg­zo­tycz­ne pola ryżu, ogrod­ni­cze tu­ne­le opię­te brud­ną folią i liche do­mo­stwa ukry­te za wy­so­ki­mi par­ka­na­mi i ka­mien­ny­mi mu­ra­mi. W miarę jak wjeż­dża­li­śmy w góry i zo­sta­wia­li­śmy za sobą miesz­kal­ne bu­dyn­ki, pa­sa­że­ro­wie opusz­cza­li bus, aż w końcu zo­sta­li­śmy sami we dwoje. Kie­row­ca zo­sta­wił nas na ostat­nim przy­stan­ku i szyb­ko za­wró­cił, nawet nie od­po­wia­da­jąc na nasze nie­po­rad­ne po­że­gna­nie. As­falt skoń­czył się już dawno temu, więc ru­szy­li­śmy wy­jeż­dżo­ną grun­to­wą drogą. Brzyd­kie, po­nu­re góry wzno­si­ły się po dwóch stro­nach wą­wo­zu. Wil­got­ny chłód pod­pełzł ku nam i za­gnieź­dził się w za­ło­mach na­gich skał. Za­ci­snę­łam zęby, prze­cież jest już za późno, żeby się wy­co­fać. Zresz­tą, ja­kieś tam mo­dli­twy wy­trzy­mam. Wró­ci­my potem do domu i za­po­mni­my o Korei i bud­dyj­skim guru.

Klasz­tor wy­rósł przed nami nagle, wa­biąc do sie­bie krzy­kli­wą po­li­chro­mią i fan­ta­stycz­ny­mi rzeź­bio­ny­mi po­two­ra­mi. Wy­krzy­wi­łam na to usta z nie­sma­kiem. Mnich, który wy­szedł nas witać, miał taką samą prze­źro­czy­stą skórę jak Marek i tak samo ner­wo­wo wo­dził ocza­mi, spo­glą­da­jąc to na mnie, to na Marka. Świe­cił ide­al­nie wy­go­lo­ną głową i owi­nię­ty był, ni­czym w ko­ko­nie, szarą płach­tą, która bez­wstyd­nie bar­dziej ob­na­ża­ła niż za­sła­nia­ła jego na­gość. Ka­mien­ny dzie­dzi­niec pełen był przy­jezd­nych, ale nie wie­dzia­łam, czy to tu­ry­ści czy czci­cie­le. Ro­bi­li sobie zdję­cia na tle drew­nia­nych bu­dyn­ków o orien­tal­nych, wy­gię­tych da­chach, pil­no­wa­ni przez ochro­nia­rzy w pań­stwo­wych uni­for­mach.

– Jang Il So – mnich przed­sta­wił się i kur­tu­azyj­nie po­chy­lił głowę, razem skła­da­jąc dło­nie o wy­pie­lę­gno­wa­nych pa­znok­ciach. Dał znak dwóm straż­ni­kom, któ­rzy już do nas pod­cho­dzi­li, więc ci nie­chęt­nie za­trzy­ma­li się z da­le­ka.

Roz­ma­wiał z Mar­kiem po an­giel­sku o dro­dze i oświe­ce­niu. Sta­łam z boku, po­nu­ro wga­pia­jąc się w buty, bo nie mia­łam naj­mniej­szej ocho­ty na prze­ży­wa­nie ich fik­cyj­nej ilu­mi­na­cji. Mnich z cie­niem po­gar­dy na swo­ich peł­nych i zmy­sło­wych ustach od­wró­cił się do mnie ple­ca­mi, po­pchnąw­szy Marka lekko przed sie­bie. Po­szli w stro­nę głów­nej świą­ty­ni, a ja po­wlo­kłam się za nimi.

We wnę­trzu było sporo bia­łych i kilku Azja­tów. Wszy­scy cze­ka­li na oświe­ce­nie. Bili nie­skoń­czo­ną ilość po­kło­nów przed zło­tym po­są­giem na­la­ne­go bożka, do­ty­ka­jąc czo­łem ka­mien­nej po­sadz­ki i klę­cząc na czer­wo­nych, mięk­kich po­dusz­kach. Taki dys­kret­ny smak luk­su­su i wy­go­dy za­ma­sko­wa­ny ob­łud­nym asce­ty­zmem. Marka przy­cią­gał ten klasz­tor jak ma­gnes, jego du­cho­wa aura. Lu­dzie wy­no­sze­ni w kon­wul­sjach roz­ko­szy, gdy do­zna­wa­li Wizji. Obłęd oczu, wy­cho­dze­nie z ciała, nie­chcia­ne po­wro­ty do ciała.

Całe to łajno.

Z da­le­ka wi­dzia­łam, jak mnich kła­dzie ręce na gło­wie Marka, coś mam­ro­cząc i ki­wa­jąc się z pięt na palce. Marek wy­szedł w sa­mych skar­pet­kach ze świą­ty­ni i za­ma­chał do mnie ener­gicz­nie.

– Jutro, to już jutro! – w jego gło­sie było sły­chać eks­cy­ta­cję i sza­leń­stwo. Oczy miał jesz­cze bar­dziej roz­bie­ga­ne, mówił szyb­ko, ła­piąc po­wie­trze jak ryba.

– Marek, wy­jedź­my stąd! – po­pro­si­łam nagle. Nie wiem, dla­cze­go teraz za­pra­gnę­łam to za­koń­czyć, i to wła­śnie tutaj. To du­cho­we obłą­ka­nie nie było prze­cież moje. Marek uką­szo­ny obiet­ni­cą wizji nie­bios od mie­się­cy po­szu­ki­wał oświe­ce­nia i cze­kał tylko na to. Twier­dził, że od­naj­dzie szczę­ście. Że nie mam prawa mu tego za­bie­rać.

– Co ty ple­ciesz?! Ty nie wiesz, co to zna­czy – być wy­bra­nym! Być wy­jąt­ko­wym! Oświe­ce­nie jest dla mnie! Dla mnie! Sły­szysz?!

Za­gro­dzi­łam mu drogę. Roz­po­star­łam sze­ro­ko ręce.

– Nie idź!

– Jak chcesz być jak inni, jak ci, co nic nie wie­dzą, to ucie­kaj stąd, a jakże! Karma cie do­pad­nie, w na­stęp­nym życiu bę­dziesz świ­nią lub małpą!

Gniew ude­rzył mnie w po­licz­ki, za­ci­snę­łam pię­ści.

– Co ty wy­ga­du­jesz, opa­mię­taj się!

– Tylko praw­dzi­wych wy­znaw­ców nie do­się­gnie gniew ojca. Zo­bacz na jego roz­ju­szo­ną minę – po­ka­zał pal­cem w stro­nę sali ze zło­tym po­są­giem – tacy jak ty spro­wa­dza­ją nie­szczę­ście! Na sie­bie i na wszyst­kich!

Za­czął rzu­cać prze­kleń­stwa­mi, a ja się cof­nę­łam. Wy­mi­nął mnie i po­biegł do świą­ty­ni. Za­czę­ło po­wo­li do mnie do­cie­rać, że po­dróż, która miała być drogą du­cho­we­go oświe­ce­nia, szczę­ścia i od­na­le­zie­nia sensu życia – jest tak na­praw­dę drogą w ot­chłań.

– Obcy? – ktoś z klasz­to­ru po an­giel­sku za­py­tał ni to z obawą, ni z cie­ka­wo­ścią, ze śmiesz­nym ak­cen­tem.

Kiw­nę­łam głową.

– Też chce spo­tkać świa­tło? Też?

– A won ode mnie! – krzyk­nę­łam po pol­sku, a młody mnich się zmarsz­czył i cał­kiem ukrył małe oczy w fał­dach skóry. Od­wró­ci­łam się z gnie­wem, ko­piąc ka­mień, jak­bym chcia­ła uka­rać zie­mię za to wszyst­ko.

Słoń­ce pa­li­ło od góry, bo linia lasu cof­nę­ła się w głąb gór, jakby i drze­wa chcia­ły swoim po­wol­nym wzro­stem uciec z tego miej­sca. Ni­g­dzie nie było cie­nia. Za­schło mi w gar­dle, więc za­czę­łam szu­kać cze­goś do picia. Prze­cież mnisi muszą mieć jakąś uzdra­wia­ją­cą stud­nię czy coś. Jeden z we­wnętrz­nych dzie­dziń­ców był pusty i nie było widać pil­nu­ją­cych, więc ostroż­nie prze­szłam przez de­ko­ra­cyj­ną, ma­lo­wa­ną bramę i zna­la­złam się na gro­bli po­mię­dzy dwoma sta­wa­mi o sto­ją­cej, czar­nej wo­dzie. Wszyst­ko było umar­łe. Nad roz­le­wi­skiem nie było owa­dów i wiatr nie po­ru­szał ani jed­nym li­ściem. Po­my­śla­łam, że to trum­na dla zmar­łych, a nie klasz­tor oświe­ce­nia. Sia­dłam na brze­gu i za­nu­rzy­łam rękę w wo­dzie, była nie­przy­jem­nie gęsta i cie­pła. Nagle serce mi pod­sko­czy­ło do gar­dła, bo w od­bi­ciu zo­ba­czy­łam sto­ją­cą za mną po­stać. Zdu­si­łam w sobie krzyk i od­wró­ci­łam się ze stra­chem. Azjat­ka o dłu­gich, czar­nych wło­sach i pięk­nej twa­rzy wpa­try­wa­ła się we mnie tymi cho­ro­bli­wie błysz­czą­cy­mi ocza­mi, po któ­rych roz­po­zna­wa­łam czci­cie­li, ilu­mi­na­tów i każ­de­go in­ne­go typu sek­cia­rzy.

– Toła­dżu­se­jo… uri omma… – wy­szep­ta­ła.

– Omma? Co z twoją matką? – sta­ra­łam się mówić po an­giel­sku po­wo­li i wy­raź­nie, ale dziew­czy­na nie sły­sza­ła. Za­czę­ła się osu­wać na zie­mię, bo­le­śnie wcze­pia­jąc palce w moje ramię. Ude­rzy­łam ją kilka razy po twa­rzy.

– Hej, nie mdlej mi tutaj, ock­nij się!

Kiedy się obu­dzi­ła, sia­dły­śmy w cie­niu, który rzu­ca­ła ka­mien­na, chiń­ska la­tar­nia. Zmo­czy­łam w wo­dzie chust­kę i ka­za­łam Azjat­ce przy­ło­żyć ją do czoła.

-Uri omma, opso…

– Gdzie więc jest? Co się z nią stało?

Dziew­czy­nie za­drża­ły usta i się roz­pła­ka­ła. Za­czę­ła mówić szyb­ko, jakby się bała, że może nie zdą­żyć po­wie­dzieć wszyst­kie­go. Ro­zu­mia­łam co dzie­sią­te słowo, ale i tak było to dość.

– Jak ci na imię?

– Nana.

Uśmiech­nę­łam się mi­mo­wol­nie. Pa­so­wa­ło do niej.

– Ja je­stem Maria.

– Ma­ri­ja – po­wtó­rzy­ła wy­schnię­ty­mi usta­mi.

Pod­nio­słam się i po­mo­głam jej wstać. Chwia­ła się, jakby wiał wiatr, więc przy­trzy­ma­łam ją i ru­szy­ły­śmy w stro­nę głów­nej świą­ty­ni. Przed wej­ściem spraw­dzi­li nas, ob­ma­cu­jąc po łyd­kach i ra­mio­nach i po­zwo­li­li wejść.

We wnę­trzu był tłum. Me­dy­ta­cja nie jest wcale cichą rze­czą. Wy­znaw­cy bili rę­ka­mi o pod­ło­gę, kla­ska­li, mam­ro­ta­li, nie­któ­rzy ję­cze­li, bo wy­da­wa­ło im się, że do­stę­pu­ją oczysz­cze­nia z ziem­skie­go ciała. Świ­dro­wał po­wie­trze dźwięk me­ta­lo­wej ko­łat­ki, a w po­wie­trzu uno­sił się za­pach potu zmie­sza­ny z dusz­nym dymem ka­dzi­deł i świec. Wszę­dzie przy ścia­nach stały ta­blicz­ki z imio­na­mi zmar­łych, jakby oświe­ce­ni byli pewni, że prze­kro­czą gra­ni­cę po­mię­dzy ży­ciem a śmier­cią, po­mię­dzy na­szym świa­tem, a ich świa­tem. Wy­da­wa­ło mi się, że mar­twi pil­nu­ją swo­ich ta­bli­czek, bo zo­sta­wia­ją na nich brud­ne ślady pal­ców. Wzdry­gnę­łam się. Za­czę­ły­śmy szu­kać jej matki. Cho­dzi­łam od jed­nej ko­bie­ty do dru­giej, spo­glą­da­jąc py­ta­ją­co na dziew­czy­nę, ale Nana chyba już wie­dzia­ła, że matki tu nie ma. Nikt się nami nie in­te­re­so­wał, wszy­scy wy­ko­ny­wa­li te same ruchy jak w tran­sie, z naj­wyż­szym na­pię­ciem wpa­tru­jąc się w złoty pępek kukły. Marek klę­czał w da­le­kim kącie, wy­krę­ca­jąc dło­nie raz do dołu, raz do góry. Prze­szłam przez ludz­ki la­bi­rynt i sia­dłam na­prze­ciw, mając na­dzie­ję, że po­roz­ma­wia­my, że może go prze­ko­nam. Ale on mnie nawet nie po­znał. Obo­jęt­nie prze­su­nął po mnie szkla­nym wzro­kiem, a na jego twa­rzy nie drgnął żaden mię­sień.

– Marek! To ja! To ja, po­zna­jesz mnie?

Nie­zro­zu­mia­le coś beł­ko­tał, a cięż­kie ko­ra­le, które ktoś za­wie­sił mu na szyi grze­cho­ta­ły przy każ­dym ruchu.

– Marek! – Po­wstrzy­my­wa­łam się od pła­czu, bo jesz­cze mia­łam na­dzie­ję, że to tylko chwi­lo­wy obłęd i gdy jutro wró­ci­my i wsią­dzie­my na prom, wszyst­ko bę­dzie po sta­re­mu.

Wy­szły­śmy ze świą­ty­ni na za­la­ny po­po­łu­dnio­wym słoń­cem plac. Na ple­cach po­czu­łam czyjś wzrok i od­wró­ci­łam się z na­dzie­ją, że to Marek wy­biegł za mną, ale to tylko dwaj ochro­nia­rze bez­czel­nie nam się przy­glą­da­li. Zo­sta­wi­łam Nanę na scho­dach, a ona opar­ła się ple­ca­mi o drew­nia­ny filar i za­mknę­ła po­wie­ki, jakby umar­ła. Ręce zwi­sa­ły jej bez­wład­nie, a śnia­da skóra przy­bra­ła kolor pa­pie­ru. Po­gła­ska­łam ją z czu­ło­ścią po po­licz­ku. Po­my­śla­łam, że nic wię­cej dla niej nie mogę zro­bić i ode­szłam.

War­tow­ni­cy stali przede wszyst­kim przed tymi bu­dyn­ka­mi, które były wy­peł­nio­ne ludź­mi. Tam, gdzie nie było ni­ko­go, nie wi­dzia­łam ich czar­nych gar­ni­tu­rów i bia­łych ko­szul. Ostroż­nie prze­szłam na tył du­że­go, przy­po­mi­na­ją­ce­go lamus gma­chu. Po­dwór­ko było roz­le­głe, oko­lo­ne ze wszyst­kich stron do­ma­mi o prze­su­wa­nych drzwiach i drew­nia­nych po­de­stach. Drzwi otwie­ra­ły się ze skrzyp­nię­ciem, po­ka­zu­jąc opu­sto­sza­łe wnę­trza. Nic tu nie było, je­dy­nie kilka sta­rych sza­fek z wy­rwa­ny­mi szu­fla­da­mi, które przy­po­mi­na­ły, że jed­nak ktoś tu kie­dyś miesz­kał. W ostat­nim po­ko­ju za cien­kim prze­pie­rze­niem ode­zwa­ły się głosy. Dwóch męż­czyzn roz­ma­wia­ło od stro­ny głów­ne­go dzie­dziń­ca, a pa­pie­ro­we ścian­ki nie sta­no­wi­ły żad­nej prze­szko­dy. Mie­sza­li ko­re­ań­ski i an­giel­ski.

– Ondże?

– Jutro.

– Nugu?

– Ja po­ja­dę, ty mo­żesz na­stęp­nym razem. Za­ła­do­wać tu i roz­ła­do­wać tam. Czy­sta ro­bo­ta.

Ostroż­nie zro­bi­łam dziu­rę w pa­pie­ro­wej okien­ni­cy. Kika razy wy­cie­ra­łam palce o ubra­nie, bo spo­ci­ły mi się i śli­zga­ły po po­wierzch­ni. Wyj­rza­łam. Nie byli to zwy­kli straż­ni­cy, któ­rych było pełno w głów­nych bu­dyn­kach i któ­rzy spraw­dza­li wcho­dzą­cych. Ci tutaj mieli woj­sko­we mun­du­ry. I ka­ra­bi­ny.

– Dzi­siaj jakaś siksa szu­ka­ła swo­jej matki.

– Aro.

Jeden podał dru­gie­mu pa­pie­ro­sa. Od­pa­li­li od za­pal­nicz­ki.

– Może sobie szu­kać – obaj za­re­cho­ta­li i za­cią­gnę­li się dymem. Chwi­lę nic nie mó­wi­li i za­le­gła cisza, w któ­rej sły­sza­łam bicie swo­je­go serca, jakby ktoś ude­rzał w dzwon. Byłam pewna, że żoł­nie­rze zaraz też go usły­szą. Bałam się ru­szyć, a nawet prze­nieść cię­żar z jed­nej nogi na drugą, żeby deski nie za­ję­cza­ły i mnie nie zdra­dzi­ły.

– Po­dob­no – ten pierw­szy zni­żył głos – Nie­któ­rzy wy­bie­ra­ją sobie co ład­niej­sze. Prze­cież nie za­wsze tra­fia­ją się stare. W ze­szłym ty­go­dniu, pro­szę cie­bie, była taka jedna, przy­stoj­na na twa­rzy i cał­kiem, cał­kiem. Fajna fi­gu­ra, szko­da tylko, że fa­na­tycz­ka. Może ty też sobie jaką wy­bie­rzesz?

– Śrho.

– Jak nie chcesz, to nie – i znów za­re­cho­tał.

Pot za­czął spły­wać cien­ką struż­ką wzdłuż ple­ców. Ła­sko­tał mi szyję i ło­pat­ki. Z naj­wyż­szym wy­sił­kiem po­wstrzy­ma­łam się, aby nie rzu­cić się na oślep do uciecz­ki.

– Kto by po­my­ślał, że naj­wyż­szą kom­pa­ty­bil­ność będą mieć ci sza­leń­cy? Aż dziw, że wszyst­ko idzie tak gład­ko. Ani jed­naj awa­rii. Wiesz, co by się stało, gdyby jakiś nie­kom­pa­ty­bil­ny się tra­fił?

– Mulla.

– Po­le­cia­ły­by głowy sze­fów, oj, po­le­cia­ły­by.

Po­wo­li do­cie­rał do mnie sens pod­słu­chi­wa­nej roz­mo­wy. Znik­nię­cie matki Nany, ochro­na na każ­dym kroku, brak as­fal­to­wej drogi… – wszyst­ko sta­wa­ło się zro­zu­mia­łe. A jutro… , co bę­dzie jutro? Za­bie­ra­ją stąd ludzi, to pewne. W cza­sie spo­tka­nia muszą ich wy­pro­wa­dzać tyłem, pod stra­żą i pod ostrą bro­nią. Dla­cze­go jed­nak nikt stam­tąd nie uciekł, nie wzy­wał po­mo­cy? Nie krzy­czał? Jeśli po­da­ją im nar­ko­ty­ki albo inne środ­ki uspo­ka­ja­ją­ce, to nie muszą się mar­twić o ja­ki­kol­wiek bunt. Nar­ko­ty­ki są w ka­dzi­deł­kach? W je­dze­niu? Co oni póź­niej robią z po­rwa­ny­mi ludź­mi? Prze­trzy­mu­ją ich gdzieś w klasz­to­rze? Jeśli prze­szu­kam do­kład­nie wszyst­kie za­bu­do­wa­nia, moż­li­we, że coś znaj­dę…, jaka nie­kom­pa­ty­bil­ność?

Ty­sią­ce myśli prze­la­ty­wa­ły mi przez głowę. Mu­sia­łam zo­stać tu bez ruchu, jeśli chcia­łam żyć. Była jed­nak szan­sa, że żoł­nie­rze wie­czo­rem się zmie­nia­ją i scho­dzą na chwi­lę z po­ste­run­ku. Pró­bo­wa­łam nie od­dy­chać i pra­wie za­czę­łam się dusić. Wy­da­wa­ło się, że słoń­ce się za­trzy­ma­ło i nigdy nie za­cznie biec, po­nie­waż każda mi­nu­ta wlo­kła się jak wiecz­ność. Wresz­cie drgnę­ło i ru­szy­ło ku za­chod­nie­mu ho­ry­zon­to­wi, a w za­tę­chłym po­miesz­cze­niu zro­bi­ło się chłod­niej. Za pa­pie­ro­wą ścia­ną zro­bił się ruch i straż­ni­cy ode­szli. Wy­pa­dłam na tylne po­dwór­ko, które teraz to­nę­ło w wie­czor­nym mroku. Ła­twiej było się ukryć, ale też i trud­niej było zna­leźć jakąś ścież­kę. Wy­do­sta­łam się z pu­łap­ki i nie wie­dzia­łam, co dalej. Czy mam szu­kać Nany? Pró­bo­wać do­dzwo­nić się na po­li­cję? Rzu­cić się z go­ły­mi pię­ścia­mi na ochro­nia­rzy i wy­cią­gnąć Marka na siłę?

Trzy­ma­jąc się jedną ręką ścia­ny, szłam w stro­nę, z któ­rej do­cho­dził zwie­lo­krot­nio­ny śpiew czci­cie­li. Kiedy zna­la­złam się na placu, cie­nie od­su­nę­ły się na bok i mo­głam iść po bia­łych pły­tach chod­ni­ka. Na scho­dach wiel­kiej świą­ty­ni nie było ni­ko­go. Mimo że war­tow­ni­ków nie było widać, to prze­cież do­my­śli­łam się ich obec­no­ści po ża­rzą­cych się pa­pie­ro­sach. Nana. Czy miała na tyle siły, żeby nocą szu­kać matki, czy za­bra­li ją stąd, pod­trzy­mu­jąc z dwóch stron i cią­gnąc po ka­mien­nym bruku?

Po­de­szło do mnie dwóch, mieli roz­pię­te pod szyją ko­szu­le i od­dy­cha­li cięż­ko, jakby chcie­li z sie­bie wy­rzu­cić całe go­rą­ce po­wie­trze, któ­re­go na­ły­ka­li się za dnia. Po­ka­za­li mi ge­stem kie­ru­nek i po­kle­pa­li się po boku, gdzie pew­nie mieli za­wie­szo­ne pałki. Nie, za­bra­kło mi nawet tej od­wa­gi, aby się im prze­ciw­sta­wić albo co­kol­wiek po­wie­dzieć. Bez jed­ne­go słowa po­szłam za nimi.

W nocy bałam się za­snąć. Po­ło­żo­no mnie z in­ny­mi ko­bie­ta­mi na pod­ło­dze i dano je­dwab­ną po­ściel. Przed drzwia­mi po­sta­wio­no ochro­nia­rzy i dano do zro­zu­mie­nia, że nie ro­zu­mie­ją po an­giel­sku. Chłód wy­szy­wa­nej koł­dry przy­wo­dził na myśl ja­kieś nie­ja­sne wspo­mnie­nia z dzie­ciń­stwa, lecz do­kład­nie nie mo­głam sobie przy­po­mnieć jakie. Czy to było wspo­mnie­nie uspo­ka­ja­ją­ce­go śnie­gu, czy noc­ne­go, nie­skoń­czo­ne­go nieba? Nie było ze mną Nany i nie wie­dzia­łam, czy zna­la­zła schro­nie­nie w innym klasz­tor­nym domu, czy po­rzu­co­na, z za­mknię­ty­mi po­wie­ka­mi, leży gdzieś na sty­gną­cej ziemi. Przez pa­pie­ro­we okna są­czy­ła się mdła po­świa­ta, bar­wiąc wszyst­ko błę­kit­nym chło­dem. Jutro nic się nie sta­nie, jutro nic się nie… – po­wta­rza­łam moją man­trę, a me­ta­licz­ne lśnie­nie pod­peł­za­ło coraz bli­żej. Za­ci­ska­łam po­wie­ki, ale da­rem­nie. Czu­łam na twa­rzy i szyi srebr­ny po­blask, jak peł­znie po skó­rze i zo­sta­wia śli­ski ślad.

Nocny lęk nad ranem wcale nie znik­nął, prze­ciw­nie, wzma­gał się z każdą go­dzi­ną. Wszy­scy neo­fi­ci już od dłu­gie­go czasu cze­ka­li w głów­nej świą­ty­ni. Ocze­ki­wa­li wta­jem­ni­cze­nia, które miało na nich spły­nąć wraz z po­za­ziem­skim świa­tłem. Ocze­ki­wa­li bło­gie­go od­czu­cia nie-by­cia i nie-ist­nie­nia, które miał im udzie­lić bożek z obrzmia­łym brzu­chem. To­ru­jąc sobie drogę łok­cia­mi prze­pcha­łam się do Marka. Źre­ni­ce już za­czę­ły za­cho­dzić mu biel­mem i tra­cił wzrok. Chwy­ci­łam go za barki i po­trzą­snę­łam.

– Ock­nij się! Ten jeden, je­dy­ny raz mnie po­słu­chaj! Nie mówię, żebyś mnie ko­chał, nie chcę, żebyś mi obie­cy­wał wspól­ne życie albo przy­szłość. Tylko wy­jedź­my stąd teraz, na­tych­miast! – pró­bo­wa­łam zaj­rzeć mu w oczy, do­strzec ostat­nią iskrę świa­do­mo­ści, ale on tylko ode­pchnął mnie bru­tal­nie i znalazłam się na pod­ło­dze. Mnich wy­gła­szał w tym cza­sie długą prze­mo­wę o prze­mia­nie i wy­zby­ciu się my­śle­nia, które są wy­zby­ciem się wszyst­kich trosk i wszyst­kich niepotrzebnych ra­do­ści. Na końcu kazał tym, któ­rzy nie chcą do­stą­pić tej wie­dzy, wyjść. Dwóch ochro­nia­rzy chwy­ci­ło mnie za ra­mio­na i wy­cią­gnę­ło na ze­wnątrz. Pięk­na Nana reszt­ką sił pod­nio­sła się ze scho­dów i z gło­śnym wo­ła­niem, który przy­po­mi­nał płacz, wbie­gła do środ­ka. Wy­cią­gnę­ła ręce do góry, jakby chcia­ła coś uchwy­cić albo coś za­trzy­mać. Nawet nie zdą­ży­łam krzyk­nąć, żeby ni­g­dzie nie szła, żeby zo­sta­ła ze mną.

Biały obłok ni­czym białe słoń­ce po­łknął wszyst­kich i wszyst­ko. Za­sło­ni­łam oczy, ale jesz­cze przez długi czas świe­cił mi pod po­wie­ka­mi czar­nym bla­skiem. Ka­mie­nie jed­nak po­zo­sta­ły zimne i mar­twe. Kiedy zga­sło, na oło­wia­nych no­gach we­szłam do świą­ty­ni, ale prócz na­la­ne­go bó­stwa nie było tu ni­ko­go. Na po­sadz­ce po­nie­wie­ra­ły się dro­bia­zgi, oku­la­ry, klu­cze i te­le­fo­ny. Pod­nio­słam chust­kę, którą dałam Nanie. Po­czu­łam jak tłu­mio­ny od rana nie­po­kój ro­śnie i mnie dusi. Gdzie się wszy­scy po­dzia­li?! Gdzie jest Marek?! Za­czę­łam ner­wo­wo prze­szu­ki­wać po­miesz­cze­nie, chcąc zna­leźć ja­kie­kol­wiek dru­gie wyj­ście, a ob­żar­ty bożek nie spusz­czał ze mnie wzro­ku. Ręce mi drża­ły, bo wy­obra­ża­łam sobie, że w ko­lej­nej sza­fie lub wnęce znaj­dę stos tru­pów albo spo­pie­lo­ne ciała. Szu­ka­łam cieni, które mogły zo­sta­wić, wy­pa­ro­wu­jąc w mgnie­niu oka. Nagle pod na­ci­skiem ugię­ła się jedna z ażu­ro­wych ścia­nek, od­sła­nia­jąc wąski ko­ry­tarz. Za­wa­ha­łam się przez mo­ment, bo coś cią­gnę­ło mnie w druga stro­nę i popycha­ło do uciecz­ki. Przy­trzy­ma­łam się drew­nia­nej fra­mu­gi i z wy­sił­kiem po­sta­wi­łam jedną nogę, a potem drugą. Za­nu­rzy­łam się w dusz­ną ciem­ność i pra­wie po omac­ku po­su­wa­łam do przo­du. Nie wiem, ile trwała ta wędrówka. Ko­ry­tarz koń­czył się prze­stron­ną salą o czer­wo­nych, drew­nia­nych ko­lum­nach, otwie­ra­ją­cą się na chiń­ski ogród, rów­nież mar­twy i pusty.

Na pod­ło­dze przy ni­skim sto­li­ku sie­dział nasz mnich Jang Il So. Jego twarz stra­ci­ła maskę, którą wi­docz­nie za­kła­dał dla adep­tów, teraz już nie­po­trzeb­ną. Był znu­dzo­ny i apa­tycz­ny. Spoj­rzał na mnie bez za­in­te­re­so­wa­nia. Z roz­pa­czy i wście­kło­ści nie mo­głam sobie przy­po­mnieć an­giel­skich słów. Za­czę­łam, ją­ka­jąc się:

– Gdzie…, gdzie są wszy­scy? Dla­cze­go Marek znik­nął?

Mnich le­ni­wie żuł su­szo­ną ośmior­ni­cę.

– Wi­dzia­ła świa­tło? Za­bra­ło. Wszyst­kich.

– Jak to za­bra­ło?! Jak… Dokąd?!

– Pa­bu­ja – mruk­nął nie­chęt­nie.

– Kto jest głup­cem? Co z nimi… zro­bi­li­ście? – Bra­ko­wa­ło mi tchu.

Za­ma­chał gwał­tow­nie rę­ka­mi w pro­te­ście.

– Nie, nie! Oni sami chcie­li. Do­znać eks­ta­zy, być szczę­śli­wym. Eu­fo­ria. Wizje. Uno­sze­nie do nieba – mnich ziew­nął. – Jak chce, też może iść do ha­ny­ryn. Do nieba.

Po­wo­li sia­dłam na pod­ło­dze na­prze­ciw mni­cha przy jego sto­li­ku z czer­wo­nej laki. Pod­cią­gnę­łam ko­la­na pod brodę. Wpa­try­wa­łam się w niego z na­pię­ciem, aby nic mi nie mogło umknąć. A więc można się dostać do miejsca, dokąd zabrano ich wszystkich.

– Jak to do nieba?

– Musi bić po­kło­ny, mo­dlić i idzie do nieba.

– Tak po pro­stu? I tylko tyle?

– To wcale nie jest pro­ste – mnich wydął usta – niebo wie, kto szcze­ry, kto nie­szcze­ry. Tylko praw­dzi­wy czci­ciel widzi bogów.

– A gdzie jest to niebo?

– Nie wie. Nie byłem. Alem sły­szał, że kto już tam po­szedł, ten nie wraca. Nie ma już duszy – tu obłudnie pokręcił głową ze smutkiem. – Droga w jedną stro­nę. Hana.

– Na pewno nie! – krzyknęłam – Skoro świa­tło ich za­bra­ło, to może też oddać.

Mnich za­sta­na­wiał się przez chwi­lę, a jego sko­śne oczy zro­bi­ły się jesz­cze bar­dziej wą­skie.

– Może i spo­sób jest. Ale po co ci to? A ten twój na­mdzia, to przy­naj­mniej cię kocha? Wra­caj do sie­bie i za­po­mnij. O nim i o świe­tle.

Byłam pewna, że nie po­trze­bu­ję żad­ne­go oświe­ce­nia, po­nie­waż mam teraz tak jasne myśli, jak nigdy w życiu.

– A nie, nie mam zamiaru zapomnieć. Nie będzie jakieś gówniane, kompatybilne światło wysysać ludzkie mózgi! Nie będzie się żywić wolną ludzką duszą!

– Od razu wysysać mózg – wzruszył ramionami – zabiera ich tylko na drugą stronę, tam są przydatni, no, tacy bezwolni, podłączeni, razem z rdzeniem, tam robią taką nową, lepszą przyszłość. Zresztą i tak do niczego innego się nie nadają.

– Tak? Nowy świat?! Wspaniały ład?!

Mnich nie rozumiał mojej wściekłości. Patrzył zdziwiony. Zapytałam, jak mam się tam dostać, bo mam zamiar uratować Marka. Miałam też zamiar posłać ten cały system, ład i szczęście do wszystkich diabłów, ale tego głośno nie powiedziałam.

– Hm – chrząk­nął jakby za­że­no­wa­ny – świa­tło musi cie­bie wy­pluć, no, zwy­mio­to­wać. Nie mo­żesz agas­si po­zba­wić się świa­do­mo­ści i toż­sa­mo­ści, bo tych roz­pły­nię­tych po­chła­nia, agas­si musi go oszu­kać. Mo­dlić, śpie­wać pie­śni i wołać: oświeć mnie! Oświeć!

– Oszu­kać? Oszu­kać świa­tło? – mu­sia­łam się upew­nić.

– Jak cię nie stra­wi agas­si, to wy­rzy­ga po dru­giej stro­nie. Znaj­dziesz tam wszyst­kich in­nych. Kto wie, może i swojego namdzia ściągniesz z powrotem. Oni my­śle­li, że tam jest życie, iluminacja, wyższy stopień świadomości. Co za szaleńcy. – Mnich mla­snął i popił ry­żo­wą wódką z por­ce­la­no­wej mi­secz­ki. Przy­mknął po­wie­ki do po­ło­wy i można by­ło­by po­my­śleć, że me­dy­tu­je, ale ja wie­dzia­łam swoje. Po­szedł spać, bo cała rze­czy­wi­stość śmier­tel­nie go nu­dzi­ła.

Zdję­łam buty i w sa­mych skar­pet­kach we­szłam do głów­nej świą­ty­ni. Brzu­cha­ty Budda, wy­po­le­ro­wa­ny na wy­so­ki po­łysk, wy­da­wał się za­do­wo­lo­ny. Po­wie­trze wy­peł­niał gry­zą­cy dym ka­dzi­deł zmie­sza­ny z za­pa­chem wo­sko­wa­ne­go drew­na, zmar­li stró­żo­wa­li, a pod­ło­ga była świe­żo za­mie­cio­na. Po­my­śla­łam, że jakoś to prze­ży­ję. Za­ję­łam naj­bar­dziej mięk­ką z wy­glą­du po­dusz­kę i za­czę­łam li­czyć po­kło­ny: raz, dwa, trzy…