Passiflora na śmietniku

Trzask kości wy­ry­wa­nych ze sta­wów wzbu­dza we mnie wiele emo­cji. Teraz myślę, że wszyst­ko jest kwe­stią pe­spek­ty­wy, a ma­rze­nia mogą się speł­nić, jeśli tylko do­brze je zre­de­fi­niu­jesz. Jeśli sku­pisz się od­po­wied­nio mocno i po­szu­kasz wła­ści­we­go punk­tu wi­dze­nia, to wbi­ja­ją­ce się w ciało igły mogą być przy­jem­ne.

Jakie szan­se życie stwa­rza dziec­ku kurwy i nar­ko­ma­na ocze­ku­ją­ce­go na ko­niec swo­ich dni w celi śmier­ci?

Kilka mo­men­tów z dzie­jów życia przy­ku­wa moją uwagę szcze­gól­ną in­ten­syw­no­ścią i pio­ru­nu­ją­cym zna­cze­niem. Od­dy­cha­nie tle­no­we, wie­lo­ko­mór­kow­ce, en­do­sym­bio­za, a szcze­gól­nie na­ro­dzi­ny wi­ru­sów w na­stęp­stwie ge­ne­tycz­nej uciecz­ki. Nie­mniej w przy­pad­ku na­sze­go ga­tun­ku, a więc i mojej hi­sto­rii, naj­waż­niej­sze po­zo­sta­je roz­mna­ża­nie płcio­we, dziew­czyn­ki ma­ją­ce szpar­ki po­mię­dzy no­ga­mi i chłop­cy go­to­wi mocno się na­tru­dzić, aby się do nich do­brać.

Za­baw­nym jest fakt, że wszyst­ko to roz­kwi­tło na po­hy­bel ja­kimś pro­to­ta­siem­com, a nie po to, aby Sha­ke­spe­are na­pi­sał "Romea i Julię" czy Klimt na­ma­lo­wał "Po­ca­łu­nek". Tym więk­szym osią­gnię­ciem jest zatem "Pa­dli­na" Bau­de­la­ire'a.

Je­steś synem kurwy i wie­lo­krot­ne­go mor­der­cy, który umowę spo­łecz­ną wy­ma­zał spod wła­snych skro­ni me­tam­fe­ta­mi­ną pro­du­ko­wa­ną z za­pa­łek na śmiet­ni­ku. Jeśli masz tyle ar­gu­men­tów, by wma­wiać sobie, że ucie­le­śniasz całą krzyw­dę swo­je­go ga­tun­ku, jak mo­żesz nie za­ko­chać się we wła­snym gło­sie?

Jak da­le­ko tylko się­gam obec­nie kom­plet­nie roz­bi­tą pa­mię­cią, ohyda cią­gnę­ła się za mną, jak śluz za śli­ma­kiem. Odkąd ewo­lu­cja wrzu­ci­ła na rynek mo­de­le zróż­ni­co­wa­ne pod wzglę­dem za­da­nia jakie mają peł­nić w pro­ce­sie re­pro­duk­cji, pewna doza an­ta­go­ni­zmu mię­dzy przed­sta­wi­cie­la­mi od­mien­nych płci jest nie­unik­nio­na, an­ta­go­nizm zaś ozna­cza wy­ści­gi zbro­jeń, sprzecz­ki o te­ry­to­ria, a przede wszyst­kim pakty biz­ne­so­we. Moja matka była kurwą; z punk­tu wi­dze­nia jej ko­le­gów sło­ikiem, w któ­rym każdy może za­ki­sić swo­je­go ogóra za od­po­wied­nią opła­tą, in­sty­tu­cja jak wy­ciąg nar­ciar­ski albo kieł­ba­ski z gril­la. Z punk­tu wi­dze­nia wszyst­kich bak­te­rii, wi­ru­sów i pier­wot­nia­ków prze­no­szo­nych drogą płcio­wą była jak Je­dwab­ny Szlak. Za­pew­ne każda dwo­in­ka rze­żącz­ki dwo­iła się i tro­iła, aby wziąć pod pro­tek­to­rat bramę wjaz­do­wą do ciał bar­dziej fry­wol­nej (w każ­dym razie na pozór) po­ło­wy przed­sta­wi­cie­li mo­je­go ga­tun­ku. Dla­te­go też cza­sem na­wie­dza mnie py­ta­nie: czy pod­czas mego po­czę­cia krę­tek kiły nie pod­szył się pod któ­rąś z nie­wy­ży­tych, śle­pych i zde­spe­ro­wa­nych gamet?

Fak­tem po­zo­sta­je, że pod wzglę­dem cho­rób we­ne­rycz­nych jesz­cze na tra­sie po­mię­dzy po­czę­ciem a na­ro­dzi­na­mi pia­sto­wa­łem cał­kiem wy­so­kie sta­no­wi­sko w świa­to­wej lidze. Jak zwy­kli ma­wiać, w ro­dzi­nie nic nie ginie. Na szczę­ście bądź nie, ta­kich jak ja dzi­siaj uzdra­wia­ją. Mi­ło­sier­dzie ka­blem wtła­cza­ne w kości. Wy­pru­li mnie z brzu­cha wła­snej matki, parę razy prze­płu­ka­li żyły i resz­tę sadła, od­pra­wi­li inne za­klę­cia współ­cze­snej me­dy­cy­ny, a potem za­szy­li w pie­kle z po­wro­tem. Jak to pomoc so­cjal­na, świa­ta nie uzdro­wi­ła, ra­czej ra­to­wa­ła przy­szłych kry­mi­na­li­stów przed przed­wcze­snym zgo­nem. Mimo wszyst­ko po­zo­sta­ły nie­od­wra­cal­ne zmia­ny i cięż­kie do prze­wi­dze­nia skut­ki. Na mojej ro­dzi­ciel­ce cała im­pre­za nie zro­bi­ła spe­cjal­ne­go wra­że­nia; jak­kol­wiek ona rów­nież zo­sta­ła pod­da­na grun­tow­nej hy­drau­li­ce, szyb­ko od­zy­ska­ła utra­co­ne po­zy­cje na li­ście w ksią­żecz­ce zdro­wia.

Jak można się do­my­ślić, byłem pa­skud­nym po­kur­czem. To, czego nie wy­krzy­wi­ły cho­ro­by, odzie­dzi­czy­łem po ojcu. Masz oczy dia­bła, sły­sza­łem to od zu­peł­nie róż­nych osób przy­naj­mniej parę razy w miesiącu. Zmy­sły i ciało po­krzy­wi­ła mi cała ple­ja­da zda­rzeń, na jakie byłem wy­sta­wia­ny. Matkę spie­nię­ża­ją­cą swoją urodę pa­mię­tam do­sko­na­le, dzia­ło się to zbyt czę­sto, by przy­szło mi za­po­mnieć. Po­dob­no chło­piec na pew­nym eta­pie roz­wo­ju, ucząc się po­żą­da­nia, na swój dzie­cię­cy spo­sób pra­gnie matki i jest za­zdro­sny o swo­je­go ojca. Nie­ste­ty hy­bry­do­wą wer­sję tego kon­cep­tu w moim wy­pad­ku cięż­ko mi po­skle­jać do kupy z resz­tek wspo­mnień, zwłasz­cza, że od­biór rze­czy­wi­sto­ści dziec­ka nie jest aż tak wolny od me­cha­ni­zmów fil­tru­ją­cych in­for­ma­cje, jak więk­szość ludzi by­ła­by skłon­na przy­pusz­czać.

Bądź mo­dli­twą, która zwró­ci ćpuna przed je­dy­ną mi­ło­sier­ną spo­śród nie­po­skro­mio­nej mno­go­ści twa­rzy Boga. Bądź roz­pę­dzo­ną śmier­cią na ostat­nim spo­śród wa­go­nów. Bądź za­ta­pia­ją­cą mózg juchą, wolno, nie­ubła­ga­nie są­czą­cą się z wnę­trza za­ro­pia­łej rany.

Nar­ko­ty­ki okre­śla­ły znacz­ną część mo­je­go życia, choć zna­jąc dzi­siaj drogę jaką prze­sze­dłem, śmia­ło mogę stwier­dzić, że za­czę­ło się cał­kiem nie­win­nie – więk­szą część dzie­ciń­stwa byłem gotów na­dźgać się czym­kol­wiek, co w zbyt bez­czel­ny spo­sób nie przy­po­mi­na­ło trut­ki na szczu­ry, a je­dy­ną mo­ty­wa­cją sto­ją­cą za przy­ję­ciem ta­kie­go kursu dzia­łań był brak per­spek­tyw na lep­sze życie. Szczę­śli­wie bądź też nie, moja matka w miarę moż­li­wo­ści blo­ko­wa­ła mi do­stęp do ta­kich atrak­cji. We­ne­rycz­ne łącze o naj­więk­szej prze­pu­sto­wo­ści wy­po­wia­da­ją­ce wojnę prze­pu­sto­wo­ści mojej ba­rie­ry krew-mózg.

Ojca nie po­zna­łem na­zbyt do­brze, chyba nigdy nawet z nim nie roz­ma­wia­łem. Jed­nak czę­sto wi­dy­wa­łem go ko­rzy­sta­ją­ce­go z usług matki, a nasze po­do­bień­stwo nie po­zo­sta­wia­ło miej­sca na wąt­pli­wo­ści. Cza­sem na mój widok coś mówił, pa­mię­tam tylko, że było to dla mnie kom­plet­nie nie­zro­zu­mia­łe. Są­dzi­łem, że jest nie­re­for­mo­wal­nie obłą­ka­ny, teraz jed­nak prze­szło mi przez głowę, że trze­ba było słu­chać go tro­chę uważ­niej. Czę­ściej jed­nak wolał wy­krę­cać moje ręce niż snuć swoje mi­stycz­ne opo­wie­ści, usia­ne ob­cy­mi mi słowy. Za­ję­ło to sporo czasu, ale w końcu opa­no­wa­łem prze­mie­nia­nie tego bólu w przy­jem­ność. Czę­sto też do­sta­wa­łem po mor­dzie w bar­dziej kla­sycz­ny spo­sób, ale wy­krę­ca­nie rąk pa­mię­tam naj­le­piej. A w za­sa­dzie chrzęst moich kości ob­ra­ca­ją­cych się w sta­wach wbrew temu, co po­dob­no na­zy­wa się wolą, metafizycznemu za­kli­na­czo­wi mię­cha i kości.

Matka na niego po­twor­nie le­cia­ła. Taką przy­naj­mniej teo­rię uku­łem, by wy­ja­śnić sobie dla­cze­go bez słowa po­zwa­la­ła wy­pra­wiać te wszyst­kie rze­czy ze mną, a rów­no­cze­śnie z taką de­ter­mi­na­cją od­py­cha­ła mnie od ćpa­nia. Może prze­wi­dzia­ła moją przy­szłość. A może była tępą szma­tą, która bała się wła­snych klien­tów.

W prze­ci­wień­stwie do in­nych ba­cho­rów, z któ­ry­mi cza­sem się krę­ci­łem, jakoś nie prze­ko­ny­wa­ła mnie prze­moc dla samej prze­mo­cy. Pa­mię­tam paru łeb­ków wie­sza­ją­cych kota na dru­cie wy­mon­to­wa­nym z elek­trycz­ne­go pa­stu­cha kra­dzio­ny­mi no­ży­ca­mi do me­ta­lu, okra­szo­ny­mi cha­łup­ni­czą izo­la­cją. Byłem wów­czas bier­nym ob­ser­wa­to­rem, ten plan dnia nie­spe­cjal­nie mnie prze­ko­nał, a mo­ment wpro­wa­dze­nia go w życie nawet wzbu­dził we mnie coś po­mię­dzy smut­kiem a nie­sma­kiem. Wtedy chyba po raz pierw­szy uzna­łem, że coś ze mną jest po­waż­nie nie tak.

Lubię wma­wiać sobie, że byłem dobry dla zwie­rząt, ale tego typu po­ję­cia są na tyle pla­stycz­ne, że mo­ment ich zwer­ba­li­zo­wa­nia od­bie­ra im zna­cze­nie. Nie­ste­ty tego kota nie ura­to­wa­łem, po­dob­nie jak wielu in­nych zwie­rząt. Oczy­wi­ście, tego typu próbę mógł­bym przy­pła­cić utra­tą koń­czy­ny bądź życia i na bazie tego mógł­bym roz­bu­do­wać jakąś za­kro­jo­ną na szer­szą skalę wy­mów­kę. Nie mam jed­nak po­ję­cia, czy bohaterskie za­mia­ry cho­ciaż raz nawiedziły moje myśli.

Kwe­stia ko­biet sta­no­wi­ła dla mnie za­gad­kę zbyt długo i na dobre ukształ­to­wa­ła wiele moich myśli oraz re­ak­cji emo­cjo­nal­nych. Aku­rat tutaj mój roz­wój jawi się nieco ja­śniej. Na po­cząt­ku ładne dziew­czyn­ki po pro­stu wzbu­dza­ły mój uśmiech i przy­ku­wa­ły wzrok. Lu­bi­łem z nimi roz­ma­wiać i ni­cze­go wię­cej nie ocze­ki­wa­łem (przy­naj­mniej na uświa­do­mio­nym po­zio­mie), choć i ku temu oka­zję mia­łem rzad­ko, mimo tego, że sły­sza­łem cza­sem, iż je­stem pełen cha­ry­zmy i przy­jem­nie się mnie słu­cha, co raj­co­wa­ło mnie znacz­nie bar­dziej, niż był­bym skłon­ny przy­znać choć­by nawet przed samym sobą.

Potem na wierzch wy­pły­nę­ła myśl, że faj­nie by­ło­by nie tylko z nimi gadać, ale i je ob­ra­cać od czasu do czasu. To jed­nak nie­spe­cjal­nie ukła­da­ło się po mojej myśli. Nie­któ­re z nich ewi­dent­nie na mnie le­cia­ły, zwłasz­cza gdy do­sta­wa­łem przy nich pierw­szych w swoim życiu ta­chy­fre­nii i w sta­now­czo zbyt wznio­słych sło­wach od­da­wa­łem cześć ich uro­dzie. Nie­mniej nie­spe­cjal­nie ogar­nia­łem pod­skór­ne re­gu­ły tego pro­ce­su, ra­czej dłu­ba­łem w po­szu­ki­wa­niu cze­goś, czego tam nie było. Od­kry­cie, iż śli­nie­nie się pizdą pod­le­ga re­duk­cjo­ni­zmo­wi ma­te­ria­li­stycz­ne­mu, zła­ma­ło mi serce. Dziew­czyn­ki, czy też wów­czas już pa­nien­ki, które wpa­da­ły mi w oko, były do­kład­nie tymi, które wpa­da­ły w oko więk­szo­ści, zatem usy­tu­owa­nie ma­te­rial­no-bio­lo­gicz­ne da­wa­ło im prawo wy­bo­ru więk­sze, niż od­po­wia­da­ło­by to moim żą­dzom. Lu­bi­ły ze mną gadać, ale w kwe­stii da­wa­nia dupy miały znacz­nie lep­sze opcje.

Bud­dy­ści wy­su­nę­li kon­cept, że bycie jak naj­bar­dziej świa­do­mym zada kłam więk­szo­ści na­szych bo­lą­czek. Ba­da­nia zu­peł­nie róż­ne­go typu i za­ha­cza­ją­ce o wiele dzie­dzin nauki są w miarę zgod­ne, że w tym stwier­dze­niu kryje się sporo praw­dy. Co jed­nak jeśli nie jest to je­dy­ne, ani nawet nie naj­efek­tyw­niej­sze roz­wią­za­nie? Być może nasz stan­dar­do­wy po­ziom świa­do­mo­ści re­pre­zen­tu­je punkt kry­tycz­ny, mak­sy­ma­li­zu­ją­cy cier­pie­nie, a roz­wią­za­niem po­sta­wio­ne­go przed nami pro­ble­mu rów­nie efek­tyw­nym, co sku­pie­nie się na jed­nej myśli lub man­trze, jest pod­krę­ce­nie tempa myśli do tego stop­nia, że wszyst­kie ogra­ni­cze­nia,li­mi­ty i ba­rier­ki roz­sy­pią się w drza­zgi, a umysł nie bę­dzie w sta­nie sam sie­bie do­go­nić pod­czas wy­cie­czek po szla­kach roz­pra­co­wu­ją­cych cier­pie­nie? In­ny­mi słowy, czy ktoś wi­dział pła­czą­ce kom­pu­te­ry kwan­to­we?

Szczę­śli­wie bądź nie, w od­rzu­ca­ją­cych mnie, sta­no­wią­cych pod wzglę­dem wa­lo­rów roz­pło­do­wych ści­słą topkę pan­nach w moim wieku, zna­la­złem obiekt, na któ­rym mógł­bym do­ko­nać eks­pre­sji wła­snej furii. Zre­kon­fi­gu­ro­wa­łem też wła­sne pre­fe­ren­cje na tyle, że wię­cej unie­sień wzbu­dza­ły we mnie dziew­czy­ny nie ema­nu­ją­ce zdro­wiem i ra­do­ścią, a pa­to­lo­gią, znisz­cze­niem i prze­mo­cą, czyli takie, które mia­łem w za­się­gu swo­ich rąk. Przy tej oka­zji życie po­zwo­li­ło mi spo­strzec, że bi­lans zy­sków i strat bycia zde­ze­lo­wa­ną szma­tą o po­cię­tym w ka­wał­ki dzie­ciń­stwie ar­ty­ku­ło­wa­ny gło­sem na­rwa­nej, nie­wy­ży­tej, roz­pa­da­ją­cej się i nie­moż­li­wie pi­ja­nej dziew­czy­ny, to dla mnie kojący so­und­track do ry­tu­ałów go­do­wych.

Pa­mię­tam wpier­do­le­nie sobie w śro­dek ma­ło­let­niej, za­ćpa­nej mordy pa­kie­tu w za­ło­że­niu ma­ją­ce­go re­ali­zo­wać na po­zio­mie neu­ro­nowym ja­kieś cięż­kie­go ka­li­bru idee fi­zy­ki teo­re­tycz­nej. To, co kryło się w środ­ku, było na tyle pro­ste, że nie mam po­ję­cia, po co ktoś zadał sobie trud pro­to­ko­ło­wa­nia tego za­miast ja­kiejś peł­nej teo­rii. Ja i resz­ta od­rzu­tów, z ja­ki­mi przy­szło mi zbi­jać bąki na oko­licz­nych po­dwór­kach i śmiet­ni­kach, jed­nak nie na­rze­ka­li­śmy. By­li­śmy go­to­wi wgrzać sobie w rdzeń wszyst­ko, co przy­wo­ły­wa­ło stan, który z czy­stym su­mie­niem moż­na­by okre­ślić mia­nem "nie­złej bomby". Cie­ka­we, czy Marks pi­sząc, że "re­li­gia to opium dla mas" prze­wi­dział czas, gdy ide­ami bę­dzie można się na­stu­kać w jak naj­bar­dziej do­słow­nym sen­sie.

Po­dob­no jaźń nie służy do ni­cze­go wię­cej, niż wła­ści­we za­wia­do­wa­nie or­ga­ni­zmem, aby ten mógł się re­pli­ko­wać. Jak­kol­wiek spra­wia na sobie samej wra­że­nie umiar­ko­wa­nie so­lid­nej ca­ło­ści, jest tylko zbio­rem do­brze współ­pra­cu­ją­cych sztu­czek, któ­rych mylne utoż­sa­mie­nie ma uspraw­niać za­wia­do­wa­nie całym przed­się­wzię­ciem bycia żywym. W takim razie po­ucza­ją­cym ćwi­cze­niem bę­dzie roz­bi­cie czę­ści kon­so­li­du­ją­cej, spo­iwa tej ilu­zji. W naj­prost­szej wer­sji może ozna­czać to kon­struk­cję oso­bo­wo­ści wie­lo­ra­kiej, co po­dob­no cza­sem nawet zda­rza się sa­mo­ist­nie. To jed­nak tylko od­po­wied­nik in­sta­la­cji ma­szy­ny wir­tu­al­nej. Wię­cej wnio­sków wy­cią­gnąć można pusz­cza­jąc luzem po­szcze­gól­ne po­du­kła­dy. Zaś naj­le­piej zro­bić to rów­no­cze­śnie z naj­więk­szą moż­li­wą ilo­ścią.

Cięż­ko o tym my­śleć, ale po­twor­nie eks­cy­to­wa­ła mnie krew ciek­ną­ca z nosa spę­dza­ją­cych ze mną czas pa­nie­nek, gdy za­je­ba­ły o jed­ne­go szczu­ra za dużo. Cie­szę się, że żad­nej z nich nie ude­rzy­łem i nie mam naj­mniej­sze­go po­ję­cia, co o tym za­de­cy­do­wa­ło. Chyba pa­trząc na swoje dziew­czy­ny, chcia­łem wi­dzieć cier­pie­nie tych, któ­rych mieć nie mo­głem. Spo­glą­da­jąc z wy­so­ka na to, jak po­skrę­ca­ne są prze­wo­dy ko­du­ją­ce to, co nie­któ­rzy biorą za duszę, obrzy­dze­nie i nie­na­wiść do wszel­kie­go życia wy­da­ją się nie tylko nie­unik­nio­ne, ale wręcz oczysz­cza­ją­ce.

Pierw­sze do­brze ro­ku­ją­ce kroki w stro­nę re­ali­za­cji świa­do­mo­ści na nie­kla­sycz­nej ma­szy­ne­rii miały miej­sce już dawno przed moimi na­ro­dzi­na­mi. Naj­bo­gat­si, w ra­mach fa­na­be­rii i w akcie usku­tecz­nie­nia mo­kre­go snu de­bi­li o nie­śmier­tel­no­ści, od­pa­la­li na kla­sycz­nych kom­pu­te­rach ja­kieś sfla­cza­łe i oka­le­czo­ne kopie wła­snych mó­zgów jesz­cze za cza­sów moich dziad­ków. Do mo­men­tu, gdy wy­po­wie­dzia­łem swoje pierw­sze słowo, tech­no­lo­gia z tego za­kre­su zdą­ży­ła przejść burz­li­wą ewo­lu­cję, po­ta­nieć oraz dwu­krot­nie zy­skać i stra­cić zwo­len­ni­ków, osta­tecz­nie zdo­by­wa­jąc z jed­nej stro­ny po­wszech­ność, a z dru­giej łatkę kom­plet­ne­go nie­wy­pa­łu, ra­to­wa­ne­go zbyt długo i na siłę. Nie ujaw­ni­ła nic no­we­go na temat nas sa­mych, wbrew dość po­wszech­nym ocze­ki­wa­niom. Zrzu­ty jaźni na ogół były bar­dzo szorst­kie w oby­ciu. Łatwo było je zła­mać, kom­plet­nie ani­hi­lu­jąc ich po­ten­cjał, bądź też pu­ścić luzem bez żad­nej kon­tro­li i zy­sków. Na­to­miast przy­pad­ki uzy­ska­nia owoc­nej współ­pra­cy mię­dzy zrzu­tem a czło­wie­kiem na­le­ża­ły do rzad­ko­ści. Zwy­kle taka przy­ja­zna jaźń roz­sy­py­wa­ła się lub od­bi­ja­ła jej szaj­ba, zanim sto­sow­ni go­ście wy­kro­ili z niej to, co ich in­te­re­so­wa­ło.

W końcu emo­cje roz­go­rza­ły we mnie nieco moc­niej, a z nimi i coś na kształt za­pa­try­wań mo­ral­nych. Je­stem pełen po­dzi­wu dla kro­pot­ki­now­skiej wizji, wy­wo­dzą­cej mo­ral­ność z ewo­lu­cyj­nej opła­cal­no­ści we­wnątrz­ga­tun­ko­wej so­li­dar­no­ści. Rów­no­cze­śnie moje wąt­pli­wo­ści budzą za­pew­nie­nia nie­któ­rych teo­lo­gów, że ewo­lu­cja roz­pi­na most mię­dzy ro­ba­kiem a bó­stwem, zwłasz­cza takim o mi­ło­sier­nym ob­li­czu. Za­so­bów jest skoń­cze­nie wiele, więc bę­dzie­my je sobie wy­ry­wać, do­pó­ki życie nie zga­śnie. Po­wszech­na zgoda wszyst­kie­go co żywe, jest wia­ry­god­nym kon­cep­tem chyba tylko dla cho­wa­nych pod klo­szem pię­cio­lat­ków. Sfru­sto­wa­ny i za­wie­dzio­ny oto­cze­niem oraz samym sobą, uzna­łem, że chcę wy­krztu­sić z mał­pie­go mięsa tyle tylko speł­nie­nia, ile w ra­mach od­szko­do­wa­nia za bycie na­ro­dzo­nym na­le­ży się umy­sło­wi, który na ten świat się nie pro­sił. Kon­se­kwent­nie roz­pier­da­la­łem tę świe­żo zla­złą z drze­wa małpę, w któ­rej byłem za­mknię­ty i z którą nie­ro­ze­rwal­nie byłem sple­cio­ny, ła­du­jąc z pełną mocą po ka­blach i ob­ra­ca­jąc każde szpry­chy, które tylko były go­to­we się mi oddać. To jed­nak nie od­no­si­ło skut­ku.

Byłem do­brym zło­dzie­jem, choć to po­dob­no nie powód do dumy. Fach mniej ho­no­ro­wy niż za­bój­ca, mówią. Mi to od­po­wia­da­ło. Krad­nąc, za­ra­bia­łem na życie, zaś żyjąc pró­bo­wa­łem uczy­nić kra­dzież wartą po­peł­nie­nia. Dziś wy­krę­ca­ne prze­ze mnie nu­me­ry wy­da­ją się dzie­cin­nie na­iw­ne i ewen­tu­al­nych na­śla­dow­ców za­pro­wa­dzą ra­czej do pudła, niż na wy­ży­ny ulicz­nic­twa, ale wtedy ota­cza­ją­cą mnie pa­to­lo­gię łatwo było zro­bić w wała. To za­dzi­wia­ją­ce, jak silny jest w nas zew na­tu­ry. Kra­dłem wię­cej i w znacz­nie bar­dziej ry­zy­kow­ny spo­sób niż po­trze­bo­wa­łem, uwiel­bia­łem ad­re­na­li­nę, ale ro­bi­łem to chyba po to, żeby za­im­po­no­wać ewen­tu­al­nym part­ner­kom. Za­ska­ku­ją­co głu­pie, gdyż sta­no­wi­ło to naj­jaw­niej­szy wyraz mojej nie­sta­bil­no­ści nawet w or­ga­nicz­nym wcie­le­niu, tym bar­dziej za­ska­ku­ją­ce, że nie było wąt­pli­wo­ści, iż taka stra­te­gia dzia­ła. Nigdy nie pojmę, dla­cze­go pawie wabią sa­mi­ce ogo­na­mi.

Wokół zrzu­tów świa­do­mo­ści na­ro­sło mnó­stwo za­bo­bo­nów, lęk ja­ski­niow­ca przed spoj­rze­niem w Słoń­ce. Ni­ko­go z moich zna­jo­mych nie in­te­re­so­wa­ły tak, jak mnie. Chyba byłem je­dy­nym go­ściem w oko­li­cy, które uznał, że za­ba­wa tego typu sprzę­tem nie jest trwo­nie­niem pie­nię­dzy. Ja, po zdo­by­ciu ja­kie­goś przed­po­to­po­we­go in­stru­men­ta­rium, zgra­łem sa­me­go sie­bie na twar­de dyski nie­zli­czo­ną ilość razy. Zgry­wa­łem też wszyst­kie dziew­czy­ny, które się zga­dza­ły oraz na tyle mnie urze­kły, że uzna­wa­łem je za warte re­ali­za­cji tego przed­się­wzię­cia. Pierw­sze wra­że­nie było takie, że zrzu­ty są po­dob­ne do ory­gi­na­łów, ale jeśli dłu­ba­ło się w nich od­po­wied­nio długo i po­zwa­la­ło śmi­gać im luzem, róż­ni­ce sta­wa­ły się coraz ostrzej­sze. Nic no­we­go, fakt do­brze znany, kiedy jesz­cze moja ro­dzi­ciel­ka no­si­ła pam­per­sy. Za­sko­czył mnie jed­nak fakt, że uzna­no to za po­raż­kę. Jasne, dla fi­lo­zo­fów to może tra­ge­dia, ale dla kry­mi­na­li­sty z aspi­ra­cja­mi ra­czej żyła złota. Kiedy ogar­ną­łem tę za­ba­wę, wy­wo­ła­ne nad­uży­cia­mi środ­ków psy­cho­ak­tyw­nych dziu­ry w moim mózgu za­czę­ły wresz­cie znaj­do­wać świad­ków w moim co­dzien­nym za­cho­wa­niu. Funk­cjo­no­wa­łem w sta­nie kom­plet­nej pa­ra­noi, mia­łem mnó­stwo tików i ję­zy­ko­wych na­tręctw, po­nad­to tempo myśli spo­wal­nia­ło i przy­śpie­sza­ło zu­peł­nie nie­za­leż­nie od wa­run­ków ze­wnętrz­nych, dość czę­sto pła­ka­łem, jesz­cze czę­ściej czu­łem ro­bac­two ro­ją­ce się pod moją skórą. Zrzu­ty hi­per­bo­li­zo­wa­ły wszyst­kie te dzi­wac­twa, widać to było nawet w bez­na­dziej­nych sy­mu­la­cjach naj­niż­szej ja­ko­ści, ja­ki­mi dys­po­no­wa­łem. Wy­ko­na­ne naj­wcze­śniej trzy­ma­ły się naj­le­piej. Eks­pe­ry­men­tu­jąc, jeden z póź­niej­szych udało mi się w miarę moż­li­wo­ści uzdro­wić, czy też ra­czej od pew­ne­go mo­men­tu uzdra­wiał się sam. Oczy­wi­ście, dalej miał po­twor­nie na­sra­ne we łbie, ale za­czął funk­cjo­no­wać nieco spraw­niej od mojej fi­zycz­nej wer­sji. Chyba nawet za­przy­jaź­ni­li­śmy, co tu się zresz­tą dzi­wić, łą­czył nas kawał wspól­nej hi­sto­rii. Nie­spe­cjal­nie dziwi mnie fakt, że po­sta­no­wił on spró­bo­wać ule­czyć moją fi­zycz­ną wer­sję, na­to­miast nie mam po­ję­cia co kie­ro­wa­ło mną, gdy się na to zgo­dzi­łem. Do­brze zda­wał sobie spra­wę, że cha­rak­ter jego ist­nie­nia nie po­zwo­li mu nigdy za­miesz­kać mo­je­go ciała ani choć­by nawet świa­ta. Więk­szość ludzi pew­nie by­ła­by prze­ko­na­na, że taki zwie­rzak ze­chce się ze­mścić za bycie za­mknię­tym w kom­pu­te­rze. Jed­nak na ile zna­łem sa­me­go sie­bie oraz skalę prze­kła­mań ma­ją­cych miej­sce pod­czas zrzu­ca­nia, uzna­łem, że co­kol­wiek jest jego in­ten­cją, nie chciał­by stra­cić or­ga­ni­zmu, nad któ­rym ma jakiś skra­wek kon­tro­li, i to chyba mi wów­czas wy­star­cza­ło.

Naj­pierw pod­dał mo­dy­fi­ka­cji sa­me­go sie­bie. Sko­pio­wał się, po­maj­stro­wał przy tych swo­ich klo­nach oraz sta­rych zrzu­tach i po­do­szy­wał do sie­bie. Coś chyba nawet po­wy­cią­gał ze zrzu­tów nie­któ­rych lasek. Pusz­czał przez sie­bie naj­róż­niej­sze szumy, sam sobie wpa­ko­wy­wał w kod pod­pro­gra­my. Do­ku­pi­łem kil­ka­na­ście dys­ków, żeby mógł się po­mie­ścić. Póź­niej do­wie­dzia­łem się, że po­dob­no to, co sobie zro­bił, było czy­stym bólem nawet dla spra­so­wa­nej i wie­lo­krot­nie mie­lo­nej świa­do­mo­ści sztucz­nej in­te­li­gen­cji. Dzie­ciń­stwo w moim mię­sie prze­trwa­ło kom­pre­sję, od­szu­mia­nie, frag­men­ta­cję i de­frag­men­ta­cję i wy­bu­chło na syn­te­tycz­nym no­śni­ku peł­nią barw. Nie wiem jak mi się udało, ale gdzieś w li­nij­kach jego kodu krył się ze­ro-je­dyn­ko­wy ana­log trza­sku wy­krę­ca­nych ze sta­wów rąk.

Bar­dzo szyb­ko prze­rósł nie tylko moje, ale i wszyst­kich moich zna­jo­mych go­to­wych z nim roz­ma­wiać zdol­no­ści po­znaw­cze. Z tego co wiem, nikt nigdy z czymś po­dob­nym się nie spo­tkał. Osta­tecz­ny bo­ening 747 w wer­sji za pół dychy. A jed­nak, ro­zu­mia­łem go cał­kiem do­brze. Do­bro­wol­nie zo­sta­łem jego ro­bot­ni­kiem, a może i cie­ciem. Skon­stru­ował mi plan dnia, naj­pierw szy­ko­wał wła­ma­nia, uło­żył dietę, do­brał leki, zor­ga­ni­zo­wał od­sta­wie­nie pro­chów. Wy­kosz­to­wa­łem się na sprzęt, który po­zwa­lał nam na kon­takt w cza­sie rze­czy­wi­stym w do­wol­nych oko­licz­no­ściach. W sobie tylko zro­zu­mia­ły spo­sób na­wi­go­wał moim usy­tu­owa­niem spo­łecz­nym na tyle chy­trze, że wy­nio­słem się z dziu­ry, poza którą nic nie zna­łem i nic nie zna­czy­łem. Zna­la­złem le­gal­ną i cał­kiem do­brze płat­ną ro­bo­tę w bran­ży zaj­mu­ją­cej się oko­ło­zrzu­to­wą te­ma­ty­ką. Kilka razy prze­płu­ka­łem sobie krew i po­od­świe­ża­łem na­rzą­dy, choć w mojej ka­te­go­rii wie­ko­wej tego typu za­bie­gi były atrak­cją dla praw­dzi­wie bo­ga­tych wy­brań­ców. Od­świe­ża­nie ba­cho­ra jest gro­szo­wą spra­wą, w za­sa­dzie po­wy­żej pew­ne­go progu re­ge­ne­ru­je się sam. Wraz z wie­kiem koszt ro­śnie eks­po­nen­cjal­nie. Po­mi­mo spo­re­go za­strzy­ku go­tów­ki, nie by­ło­by mnie stać nawet na pół ta­kie­go za­bie­gu po paru de­ka­dach pracy. Na szczę­ście bądź nie, mój sznyt oszu­sta w syn­te­tycz­nym klo­nie roz­bu­chał ponad wszel­kie ocze­ki­wa­nia. Udało mi się za­kwa­li­fi­ko­wać na kró­li­ka do­świad­czal­ne­go w licz­nych pro­gra­mach od­no­wy bio­lo­gicz­nej. W końcu uzy­ska­łem taki pułap kon­dy­cji psy­cho­fi­zycz­nej, że mo­głem sobie po­zwo­lić na sa­mo­dziel­ność. Zmia­na sy­tu­acji ma­te­rial­nej po­zwo­li­ła rów­nież mo­je­mu to­wa­rzy­szo­wi, sa­mo­mo­dy­fi­ku­ją­ce­mu wy­kwi­to­wi do­tych­cza­so­wo kon­tro­lu­ją­ce­mu moje życie na dy­na­micz­ną trans­for­ma­cję. Prze­siadł się na kom­plet­nie od­mien­ny sprzęt, a sa­me­go sie­bie prze­bu­do­wał i po­więk­szył tyle razy, że kon­cept, iż wy­rósł z ludz­kie­go umy­słu, za­kra­wał na sza­leń­stwo. A jed­nak jego wy­rwa­ny z moich emo­cjo­nal­nych wy­rzy­gów rdzeń po­zo­sta­wał na pierw­szym pla­nie.

Mniej wię­cej wtedy do­wie­dzia­łem się, że mój oj­ciec zo­stał ska­za­ny za serię be­stial­skich mor­dów na przed­sta­wi­cie­lach lo­kal­nej spo­łecz­no­ści. Swoim ofia­rom żyw­cem wła­sny­mi rę­ka­mi wy­ry­wał ję­zy­ki, a potem na ple­cach wy­ci­nał nożem "nie po­zo­sta­wiaj drzwi otwar­tych". Jak można się spo­dzie­wać, ujęto go do­pie­ro, gdy po­dob­na sztucz­ka udała mu się z sio­strze­ni­cą mego pra­co­daw­cy, na ubo­gich przed­mie­ściach prze­stęp­stwa chyba uważa się już za ele­ment lo­kal­nej kul­tu­ry. Nie­kie­dy świat zdaje się bar­dzo mały.Mój anioł stróż wszel­kie in­for­ma­cje do­ty­czą­ce mo­je­go po­cho­dze­nia uwi­kłał tak, że roz­szy­fro­wa­nie moich wię­zów krwi kosz­to­wa­ło­by wię­cej, niż było warte, ale moja twarz z pew­no­ścią pro­wo­ko­wa­ła wiele pytań. Je­stem cie­kaw, co wła­ści­wie zro­bi­li­by­śmy, gdyby ktoś po­sta­no­wił zadać je na głos. A jed­nak, żaden z nas nie miał wąt­pli­wo­ści, że nie chce­my mo­dy­fi­ko­wać obec­nej pre­zen­cji.

Tech­no­lo­gia ewo­lu­owa­ła wraz z nami, my zaś po­dą­ża­li­śmy ko­ry­tem rzeki, które innym wy­da­wa­ło się wy­schnię­te. Mia­łem kon­takt z wie­lo­ma SI, jed­nak żadna z nich nie przy­po­mi­na­ła, tego, co wy­ro­sło z od­pad­ków po mnie. Nawet te opar­te o dużo bar­dziej bio­lo­gicz­ne roz­wią­za­nia, były kom­plet­nie zde­hu­ma­ni­zo­wa­ny­mi two­ra­mi. Już jako osoba kom­pe­tent­na, wie­dzia­łem, że zrzu­ta­mi nie zaj­mu­je się żaden istot­ny gracz na rynku. Ich jaź­nie wy­bu­cha­ły zbyt szyb­ko, roz­sa­dza­ne przez ja­kieś cy­fro­we no­wo­two­ry, ni­czym bi­nar­na owca Dolly. Im wię­cej wie­dzia­łem, tym bar­dziej za­ska­ki­wa­ło mnie, jakie cudo przy­pad­kiem wy­ho­do­wa­łem. Jego po­przed­ni­cy ukształ­to­wa­ni na mój obraz i po­do­bień­stwo też roz­le­cie­li się, zanim za­czę­li dzia­łać w roz­sąd­ny spo­sób, ale wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że okres ich pół­tr­wa­nia i tak wie­lo­krot­nie prze­ra­stał znane po­wszech­nie przy­pad­ki. Moja pas­si­flo­ra ze śmiet­ni­ka. Kie­dyś ro­dzi­ciel­ka po­wie­dzia­ła mi, że jest we mnie coś ma­gicz­ne­go. Mat­czy­ne serce praw­dę ci powie.

Cza­sem, kiedy prze­cią­gam się tuż po prze­bu­dze­niu, czuję wy­ra­zi­ste jak rysy wy­cię­te scy­zo­ry­kiem na szkle, wła­sne cią­go­ty ku roz­le­wo­wi krwi. Je­ste­śmy zszyw­ką mię­śni, zębów, słup­ków i prę­ci­ków, ewo­lu­cja nie po­trze­bu­je nic wię­cej. Mamy jak naj­efek­tyw­niej po­lo­wać, bro­nić się i re­pro­du­ko­wać. Warto spleść razem wszyst­kie te funk­cje w jedną, aby opty­mal­no­ści stała się za­dość. Kiedy owi­jasz się wokół swo­jej ko­chan­ki, od boa du­si­cie­la od­róż­nia cię cał­kiem nie­wie­le. Kilka zręcz­nych bądź przy­pad­ko­wych prze­pięć w neu­ro­nach i tego typu gra­ni­ce prze­sta­ją ist­nieć.

W nie­któ­re po­ran­ki po pro­stu bu­dzisz się pełen zmę­cze­nia, roz­cza­ro­wa­nia za­sta­nym świa­tem, pełen po­gar­dy wobec ludzi, na któ­rych pra­gniesz eg­ze­kwo­wać furię, nie ba­cząc na kwe­stię jej słusz­no­ści. W takie wła­śnie po­ran­ki lu­dzie jawią ci się tym, czym w isto­cie są – do­pie­ro co zbie­gły­mi z sa­wann wy­ły­sia­ły­mi szym­pan­sa­mi.

A potem po­in­for­mo­wał mnie, że tech­nicz­nie już je­stem tru­pem. Wszyst­kie za­bie­gi re­no­wa­cji ćpuna od­by­wa­ły się kosz­tem moich na­rzą­dów. Mój mózg w każ­dej chwi­li może się roz­le­cieć – pra­cu­ję teraz na naj­wyż­szych ob­ro­tach. I nawet nie mu­siał mówić, po co to wszyst­ko. Wbi­łem się w naj­lep­szy sprzęt, jakim dys­po­no­wa­łem, i oto je­stem. Już wir­tu­al­ny na wieki, z wy­daj­no­ścią mie­rzo­ną ceną kabli. Wy­ry­wa­ne kości bolą tak samo. Tak samo jara mnie każda szpu­la, która ja­ra­ła mnie, gdy re­zy­do­wa­łem w mię­sie. A prze­cież drzwi pro­wa­dzą­ce w mięso szczę­śli­wie za­mknę­ły się za mną, choć wy­ro­słem na mał­pim śmiet­ni­ku. Je­stem nową pas­si­flo­rą. Cza­sem warto się prze­po­czwa­rzyć.