Noc w Satino nigdy się nie kończy

„Noc w Satino nigdy się nie kończy”

 

 

Była niemal trzecia w nocy. Mimo to, przed „Satino” ciągnęła się kolejka, która zamiast maleć, rosła z każdą minutą. Dla stojących na bramce ochroniarzy była to codzienność, do której już dawno przywykli. Klub w luksusowej dzielnicy Duala, największego miasta w Kamerunie, był rajem dla wszystkich imprezowiczów, którzy nie narzekali na brak gotówki. Za cenę jednego drinka można było opłacić miesięczny czynsz w kawalerce, a mimo to chętnych nie brakowało. Jak mówi miejska legenda, noc w „Satino” nigdy się nie kończy. Ciss w swojej przepoconej lnianej koszuli, krótkich zielonych rybaczkach i okurzonych sandałach, zupełnie nie pasował do bananowej młodzieży pachnącej nowobogackim sznytem. Chłopak minął kolejkę i skręcił w kierunku tyłów budynku, gdzie zaparkował swoją wysłużoną yamahę. Ciężkie metalowe drzwi, przed którymi stanął, zdawały się ważyć tonę. Ciss wyjął z kieszeni starą nokię i zajrzał do wiadomości.

„Trzy-jeden-trzy” – powtórzył w myślach, po czym wystukał kombinację, uderzając w zimny metal. Był regularnym gościem przybytku, ale kod każdego dnia był inny. Zawiasy zaskrzypiały głośno, a po drugiej stronie zarysowała się okrągła, dziobata twarz.

– No! Co tak długo?! Wszyscy o ciebie pytają – powiedział ochroniarz. Mężczyzna mierzył ponad dwa metry wzrostu i był tak ogromnej postury, że kiedy stał w drzwiach, całkowicie zasłaniał to, co znajdowało się za nim.

– Musiałem jeszcze obskoczyć dzielnicę portową. – Ciss uścisnął wielką jak bochen chleba czarną dłoń, w której zostawił małą samarkę z „białą dziewicą” – najczystszą, przynajmniej w teorii, kokainą w Kamerunie. Jako diler zarabiał więcej niż większość jego pobratymców. Chcąc jednak myśleć o studiach i wyrwaniu się z nędzy, musiał kombinować. W niewielkiej torebeczce oprócz narkotyku znajdowała się więc benzokaina. To, co udało mu się „oszczędzić”, rozprowadzał na boku. Ryzyko było stosunkowo niewielkie. Kokaina, nawet po „ochrzczeniu” i tak dawała kopa, a korzyści z procederu były niemałe. Przez trzy miesiące, chłopakowi udało się zarobić więcej, niż przez ostatni rok.

– Tyle, co zwykle? – zapytał Conny, chowając dyskretnie dłoń do kieszeni marynarki.

– Tak – odpowiedział Ciss i wszedł do środka. Wielkolud nigdy nie płacił, ale za to chłopak zyskiwał monopol na sobotnie imprezy. Jeden taki wieczór i miał spokój na cały tydzień, dzięki czemu mógł się skupić na nauce.

Po minięciu kolejnych ciężkich drzwi i równie ciężkiej kotary znalazł się w szatni. Wewnątrz było ciemno i duszno, a zapach tytoniu zmieszanego z ziołem, drażnił mu płuca. Ciss ponownie wziął do ręki telefon, zajrzał do skrzynki i zaczął odczytywać kolejne wiadomości.

– Czterdzieści cztery… dwójka. Dwunastka… piątka. Sześćdziesiąt pięć… gram – mruczał do siebie, szukając wieszaków z odpowiednimi numerami. System działał bez zarzutu. Klienci wysyłali mu smsem numer swojego odzienia i ilość towaru, zostawiali w kieszeni umówioną kwotę, a on wrzucał pakiecik i puszczał sygnał, kiedy skończył.

Obsłużenie wszystkich zajęło mu około kwadransa. Miał się już zbierać do wyjścia, kiedy ktoś chwycił go za ramię. Zareagował błyskawicznie i chwycił napastnika za krtań.

– Spokojnie, to tylko ja! – wycharczał szatniarz. Do kącika ust przyklejony miał filtr po wypalonym blancie. – Szuka cię Caracal. Chce towaru.

– Nie mam – skłamał diler. – Poszła mi całość.

– To znajdź. Wygrzeb z kurtki. Albo nie wiem, ukradnij. Wiesz, co się stanie, jak Caracal nie dostanie tego, na co ma ochotę?

Ciss wiedział. O przywódcy największego gangu w Duala krążyły legendy, ale nie z tych, które opowiada się dzieciom przed spaniem.

 

Caracal siedział w loży, a jego rozbiegane oczka miotały się po całym piętrze. Zupełnie nie zwracał przy tym uwagi na dwie piękne i roznegliżowane prostytutki u jego boku. Były dla niego jedynie rekwizytami, elementami scenografii.

– Kurwa, nareszcie! – Gangster zmierzył chłopaka od stóp do głów i klasnął w dłonie. 

Caracal wstał i wygrzebał z kieszeni spodni złotą papierośnicę. Jedna z dziewczyn odpaliła mu papierosa, którym się głęboko zaciągnął. Mężczyzna był wzrostu Cissa i podobnej postury. Jego twarz szpeciły dawno zagojone blizny, błyszczące w kolorowym świetle.

– Cooo mi przyniosłeś?! – zapytał.

– Pięć gramów „białej dziewicy” – wymamrotał chłopak, spoglądając tępo w podłogę. Bał się odpowiadać, nie mówiąc o patrzeniu na swojego rozmówcę, który słynął z tego, że był nieprzewidywalny.

– Co tam bełkoczesz pod nosem?! Głośniej!

Za plecami dilera wyrosło dwóch ochroniarzy. Jeden dorównywał wzrostem Conny’emu, choć lekko się garbił. Był jednak dużo szczuplejszy. Ręce jak szczudła zwisały mu do samych kolan. Drugi był o głowę niższy, ale nadrabiał muskulaturą. Jego potężne, wytatuowane bicepsy sprawiały wrażenie, jakby w każdej chwili mogły rozsadzić rękawy białego T-shirta, który miał na sobie.

Dotyk metalu na plecach zmroził Cissowi krew w żyłach. Nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, że to pistolet. Nie mając wyboru, zrobił kilka kroków do przodu i stanął naprzeciw gangstera.

– To jak? Co mi dzisiaj przyniosłeś?

– Pięć gramów „białej dziewicy” – odpowiedział pewnie, choć strach szarpał każdym jego nerwem.

– Pięć gramów?! – krzyknął Caracal, a w jego rozbieganych oczach zalśniło szaleństwo. – Ha haaaa! To impreza uratowana! Ha ha ha!

Ciss poczuł, jak metal znika z jego pleców. Dłonie miał tak spocone, że nie mógł wyjąć z kieszeni plastikowej torebki z towarem. W końcu mu się to jednak udało.

Gangster drapieżnym ruchem odłożył papierosa do popielniczki, po czym wyjął nóż, zanurzył go w samarce i wciągnął w nozdrza biały proszek z jego czubka.

– Uuuu! – Caracal pokiwał energicznie głową i uśmiechnął się dziwnie. – Dobry towar! Ale to nie  „biała dziewica”! Chcesz mnie oszukać, chłopcze?! – Nóż, który trzymał w dłoni, wbił gwałtownie w stolik. 

Ciężkie krople potu spłynęły Cissowi między łopatkami.

– Ja bym… ja nigdy… – zająknął się.

– Chcesz mi wmówić, że nie wiem, co biorę?!

– Nie, ja… skąd…

– Wiem, co mówię! Znam „białą dziewicę”, jak mało kto i to nie jest obiecane dziewięćdziesiąt procent! 

– Może tolerancja…

– Tolerancja?! – Caracal parsknął śmiechem. – Chcesz mi powiedzieć, że biorę tyle koksu, że już na mnie nie działa?! Nazywasz mnie ćpunem?! Ćpunem?!

Ciss był przerażony. Strach sparaliżował go do tego stopnia, że przestał kontrolować swoje ciało, czego rezultatem była plama pulsującego ciepła, która zakwitła mu na spodniach.

Zdziwiony Caracal przez chwilę nie wiedział, co się dzieje. Usiadł między prostytutkami, zanurzył palec w torebce i pokrył dziąsła kokainą.

– Nie wierzę – powiedział, kręcąc głową. – Widzieliście to? Ha ha ha! Gość się zlał, kurwa, w gacie. Gość się zlał w gacie! – Gangster zarechotał radośnie. Po chwili dołączyła do niego reszta świty i cała loża zaniosła się śmiechem.

Ciss zawstydzony i przerażony do cna zaczął drżeć. Starał się coś odpowiedzieć, ale głos uwiązł mu w gardle.

– No już, zaszczańcu. Nie będziesz mi tu smrodził! Wyjazd stąd! Raz dwa, kurwa!

Chłopakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Nim się jednak zdążył obrócić i odejść, zatrzymała go łykowata dłoń wyższego z goryli. Tymczasem niższy z dwójki przetrzepał mu wszystkie kieszenie i zabrał utarg z całego wieczoru.

– Za straty moralne, przyjacielu. – Niski uśmiechnął się, poklepał go po policzku i poszedł zanieść szefowi pieniądze. Większy zacisnął mocno dłoń na jego barku i odprowadził go do samego wyjścia.

 

***

 

Ciss wracał z pracy później, niż zakładał. W tym tygodniu podobnie jak w kilku poprzednich wolał nie kusić losu i skreślił ze swojego grafika sobotnią wizytę w „Satino”. Towar jednak musiał sprzedać, dlatego w poszukiwaniu klientów zaczął się zapuszczać w coraz dalsze rejony Duala.

W dzielnicy, w której mieszkał, przeważały niewielkie rudery z falistej blachy, niebezpiecznie drżące przy każdym mocniejszym podmuchu. Nikt, kto nie musiał, nie przyjeżdżał w te strony. Dlatego błyszczący w zachodzącym słońcu czarny ford flex, stojący przed jego domem, budził podejrzenia. Zaniepokojony Ciss zaparkował motor i zaczął zakradać się w kierunku okna, kiedy otworzyły się drzwi. Na zewnątrz wyszedł niski, muskularny ochroniarz Caracala. W dłoni trzymał pozłacany pistolet, który w niego wymierzył.

– Jak zwykle trzeba na ciebie czekać, co? No chodź, chyba nie chcesz, żeby ominęła cię cała zabawa? – Głos ochroniarza był przyjemny i tak aksamitny, że niemal całkowicie tuszował groźbę zawartą w słowach.

Ciss spojrzał kątem oka na motor, ale szybko od siebie odegnał myśl o ucieczce. I tak by nie zdążył. Powłócząc więc nogami, ruszył w kierunku domu. W środku już czekał większy z ochroniarzy, który trzymał na muszce jego ojca i matkę.

– Siadaj – rozkazał mniejszy, a złoty gnat wskazał mu miejsce. – Musimy porozmawiać, przyjacielu.

Ciss potulnie usiadł między rodzicami, którzy byli nie mniej przerażeni, niż on.

– Nic ci nie jest? – zapytał szeptem ojca.

– Bywało gorzej. O co tu chodzi?

– Pa pa pa pa pa! Bez rozmów, bo będę musiał użyć siły. – Niski uśmiechnął się łagodnie i podszedł do lodówki, z której wyjął zimną puszkę pepsi.

– Od czego tu zacząć? – zapytał, otwierając napój. – Może od początku? Jak sądzisz, Kimbo?

– Szczerze, Fran? – odpowiedział wyższy z dwójki. – Wolałbym mieć to już z głowy. Czemu zawsze musisz wszystko tak niepotrzebnie komplikować i przedłużać?

– A więc od początku! – Fran stanął obok Kimbo. – Kilka tygodni temu chciałeś sprzedać naszemu szefowi chrzczoną kokainę, wmawiając mu, że to „biała dziewica”. A potem, kiedy cię przyłapał, poszczałeś się w gacie, co było całkiem zabawne. Nie uważasz, Kimbo?

– Możesz przejść do sedna?

– Musisz mu wybaczyć – zwrócił się ponownie do chłopaka. – Trochę tu na ciebie czekamy, a Kimbo nie jadł nic od kilku godzin. Niby taki chudy, a je jak szalony. Podejrzewam, że ma tasiemca, czy coś. Ale wracając do tematu. Poszczałeś się ze strachu, gdy Caracal przyłapał cię na kłamstwie. I gdyby na tym się skończyło, nie byłoby nas tutaj. Ale ty, przyjacielu, nie mogłeś przestać, prawda?

– Nie rozumiem – wyszeptał otępiały i zmieszany Ciss.

– Ale zaraz zrozumiesz. Ostatnio nasi dilerzy zaczęli wracać do bazy z towarem. Okazało się, że stali klienci zaczęli brać od nowego gościa, który sprzedawał co? „Białą dziewicę”. Wzięliśmy ją więc do laboratorium i się okazało, że to ta sama chrzczona koka, którą chciałeś nam opchnąć w „Satino”. Powiedz mi szczerze. Jak ty byś się czuł, gdyby ktoś sprzedawał towar na twoim terenie?

– Ja, ja nie miałem pojęcia. Gdybym wiedział…

– Ale nie wiedziałeś. I ja to rozumiem. Jednak Caracal nie jest tak wyrozumiały, więc stąd nasza wizyta. Swoją drogą ładnie się urządziliście. Taka plazma w blaszaku? Niespotykany widok!

– Ja przepraszam! – zaskowyczał błagalnie Ciss. – Oddam wam pieniądze! Wszystkie, co do grosza! I będę rozwoził dla Caracala za darmo!

– Nic z tego, przyjacielu. Tu nie chodzi o pieniądze, a o brak szacunku. Inni będą patrzeć, co zrobi, rozumiesz? Będziesz wiadomością, przyjacielu, wysłaną całej reszcie gagatków twojego pokroju. Szef już podjął decyzję i nie ma zmiłuj. Jak on się na coś uprze, to kończy się tak, jak tego chce. Rozumiesz to, prawda?

– Możesz się pospieszyć? – warknął zniecierpliwiony Kimbo.

Fran, wzdychając z rozczarowania, podszedł do kuchenki, odkręcił kurki i otworzył piekarnik, po czym podniósł z blatu niewielką butlę z gazem, do której przyczepiona była maska.

– Nie, proszę was! Nie musicie tego robić!

– I tu się mylisz. No, pani przodem! – rzucił wesoło, przyciskając maskę do twarzy kobiety. Ta opierała się, ale mężczyzna był silniejszy, a zapędy ojca, który starał się uratować żonę, szybko ukrócił Kimbo.

– Spokojnie. – Fran pogładził kobietę z czułością po policzku. – Zaraz pani zaśnie, a potem pani mąż. Przyjemny, bezbolesny koniec. Pani syn z kolei to zupełnie inna bajka.

 

***

 

Cissa obudziło potężne szarpnięcie, po którym poczuł metaliczny smak krwi z przegryzionego języka. A może to nie język? W końcu jego usta były jedną wielką raną. Kimbo, choć szczupły, potrafił nieźle przyłożyć. Wszelkie próby ruchu spełzły na niczym. Kiedy oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zauważył, że znajdują się w lesie. Z niewiadomych przyczyn Ciss nie mógł się jednak poruszyć.

– Możemy chwilę odpocząć? – warknął sfrustrowany Kimbo. – Nie mam już siły! Może teraz dla odmiany to ty go poniesiesz?

– A czyj to był pomysł, żeby zawinąć go w dywan?

– Twój!

– No właśnie. Ja jestem od myślenia, a ty od dźwigania. – Żar papierosa oświetlał przystojną twarz Frana.

– Pierdolę, mam dość. Daj mi fajka. – Kimbo odpalił od żaru i odetchnął z ulgą. – Może go puścimy, co? Ręce i tak ma związane, a od razów na pewno dostał wstrząsu mózgu. Do tego mamy broń, a on nie. Po co się męczyć?

– Hmm… – Fran najwyraźniej bił się z myślami. – Niech będzie. Ale teraz ja go pilnuję. Pamiętasz, co się stało ostatnio?

– Przecież i tak go dopadliśmy! – żachnął się Kimbo.

– Tak, ale po jakim czasie?

Fran nachylił się nad dywanem i rozciął owijającą go szarą taśmę, a następnie opaskę zaciskową krępującą nogi chłopaka.

– No! Wyłaź przyjacielu!

Ciss z trudem podniósł się na kolana.

– Też palisz, czy nie?

Franowi odpowiedział przeczący ruch głowy.

– Jak tam sobie chcesz. Chociaż i tak za chwilę umrzesz, więc na twoim miejscu o zdrowie bym się nie martwił.

 

Po kilku minutach postoju cała trójka ruszyła. Las był tak gęsty, że nawet światła latarek z trudem przebijały się przez chaszcze. Podczas marszu Cissa opuściły nie tylko wszystkie siły, ale również cała nadzieja. Nie szli może długo, jednak teren był niezwykle wymagający. W ciemności nie było tego widać, lecz po twarzy chłopaka płynęły łzy. Nie płakał jednak nad losem swoim, a swoich rodziców, którzy zginęli przez jego zachłanność. Gdyby tylko mógł cofnąć czas… W takich momentach często przed oczami przelatywało człowiekowi całe życie, ale chłopak mógł myśleć tylko o jednym – o starszym małżeństwie, które zapadło w niespokojny sen, z którego już nigdy się nie wybudzi. Nieraz marzył o tym, żeby wyrwać ich z nędzy. Żeby pokazać im, ile osiągnął. Jednak oni już nic nie zobaczą, a on już nic nie osiągnie. Po kolejnych kilkunastu minutach wyszli na polanę. Noc była wyjątkowo ładna. Czyste niebo mieniło się tysiącami gwiazd, a księżyc srebrzystą łuną oświetlał dymiący w oddali wulkan – Górę Kamerun. Tak, naprawdę ładny widok. Nigdy nie myślał o śmierci. Był na to za młody i miał na wszystko czas. Lepiej jednak umrzeć tu niż na zatęchłej kanapie w zniszczonym blaszaku. Ta myśl nie pocieszała go jednak. Nie chciał umierać w ogóle. Nie teraz, nie na początku swojej drogi. Światło latarek zgasło i od teraz szli po ciemku. Ochroniarze zdawali się znać trasę na pamięć. Gładko omijali kolejne kamienie, wystające z ziemi korzenie czy doły. Tego samego nie można było powiedzieć o chłopaku, który raz za razem lądował na ziemi, a każde lądowanie było boleśniejsze od poprzedniego. Brakowało mu sił, żeby wstać. Leżał więc i z trudem walczył o kolejny oddech.

– Mógłbyś uważać? Nie mamy całej nocy, a musimy jeszcze wrócić – powiedział Kimbo, zapalając kolejnego już papierosa i popijając z dużej piersiówki. W powietrzu unosił się zapach tytoniu i taniego ginu.

– Co jest, przyjacielu? – zapytał Fran, trącając go nogą. – Patrz, Kimbo. Chyba faktycznie go uszkodziłeś. Musiałeś bić tak mocno?

– Chyba sobie jaja robisz! Gość za chwilę skończy z kulą w głowie, a ja mam uważać, żeby go za mocno nie poturbować?

– Jeżeli nie żyje, to Ty go będziesz dźwigał.

– A nie możemy, choć raz, po prostu zostawić go tutaj? Strzel mu dla pewności w łeb i wracajmy.

– Dobrze wiesz, że nie. Sprzątniemy go u podnóża jak resztę.

– To jest chore! – Niepocieszony Kimbo rozpinał rozporek, żeby się załatwić. – Czemu musimy to robić? Co on w ogóle z tego ma?

Fran zbył pytanie milczeniem. Zirytowany pokręcił jedynie głową i pochylił się nad ciałem.

– No już, wstawaj! – But z krokodylej skóry poruszył młodym ciałem dilera. – A więc będziesz dźwigał. Chłopak nie żyje – rzucił w kierunku wysokiego.

Dla pewności przykucnął nad Cissem i dłonią, w której nie trzymał broni, obrócił dilera na plecy. Ten tylko na to czekał. Na przystojnej twarzy Frana pojawiło się zdziwienie, kiedy ciężki kamień wylądował na jego głowie. Ochroniarz chciał coś jeszcze powiedzieć, być może ostrzec przyjaciela, ale nieme wargi zastygły, a ciało powoli osunęło się na ziemię.

Tymczasem zaskoczony Kimbo momentalnie przestał sikać i zaczął gorączkowo grzebać w kaburze. Było jednak za późno. Piękny złoty pistolet Frana wystrzelił – raz, drugi, trzeci. Jego odgłos brzmiał w nocnej ciszy głośno niczym eksplozja. Chłopak cały dygocząc, spoglądał to na dymiącą lufę, to na przerażonego wielkoluda. Ten zdążył jeszcze zrobić dwa kroki w jego kierunku, zanim upadł, świszcząc przez przestrzelone płuca. Świst zamienił się w krwawy charkot i po chwili ustał. Ciss z trudem podniósł się na nogi. Stres wypalił go do cna. Szarpany instynktem wyrzucił broń, która zdążyła wypalić mu na dłoni piętno zabójcy. Podszedł do Kimbo, w ciemności wymacał leżącą na ziemi piersiówkę i opróżnił ją do końca. Wystraszony i obolały, ruszył w kierunku wulkanu, przyświecając sobie latarką. Jeżeli dobrze pójdzie, jutro spotka ludzi zmierzających na szczyt wulkanu, którzy może zabiorą go do miasta. Teraz jednak chciał być jak najdalej od dwóch martwych ochroniarzy, którzy przypominali mu o tym, co zrobił.

 

***

 

Choć upłynęło zaledwie kilka godzin, Ciss miał wrażenie, że minęły tygodnie. W głowie szumiało mu od tęgich razów i taniego ginu. Do tego był strasznie odwodniony. Z każdą minutą robiło się coraz jaśniej. Nasilał się również szum. Trochę zajęło, nim chłopak się zorientował, że to nie wytwór jego wyobraźni. W pobliżu musiała płynąć rzeka. Wiedziony pragnieniem zaczął iść za odgłosem. Dzisiejsza noc coś w nim zmieniła. Śmierć rodziców, widmo własnego końca, zabicie dwóch ochroniarzy. Do tego ból, zmęczenie, brak snu. Coś w nim pękło. Wiedział, że jeżeli to przetrwa, nie będzie pełnym marzeń chłopakiem, jeżdżącym wysłużoną yamahą. W końcu jego przekrwionym oczom ukazał się niewielki strumyk, nad którym górował wulkan. Woda była przyjemnie zimna. Kiedy już ugasił pragnienie, postanowił się umyć. Brudna przepocona koszula kleiła się do równie brudnego ciała. W zlepionych włosach miał błoto i leśną ściółkę, a zapuchnięta twarz cała była we krwi. Kiedy ją obmył i zobaczył w wodzie swoje odbicie, zdał sobie sprawę, że już nikt nie nazwie go przystojnym. Głębokie ranyprzecinały jego lico, a nos miał złamany, o czym, przy każdym wdechu, przypominał przeciągły świst. Twarde pięści Kimbo i metalowa kolba pistoletu zebrały swoje żniwo. Ciss przepłukał mocno usta zimną wodą i wypluł do wody dwa trzonowce. Pozostałe zęby niebezpiecznie się ruszały.

– Kurwa mać! – krzyknął i się rozpłakał. Miał dość.

Trochę trwało, nim udało mu się uspokoić. Ponownie napił się wody, tym razem, żeby powstrzymać ssący głód, a następnie przepłukał ubranie i rozłożył je na trawie. Wreszcie sam wszedł do strumyka. Nie mył się jednak. Po prostu położył się i pozwolił, żeby woda go obmywała. Zimno wyssało z niego resztki energii. Wiedział, że powinien wstać i szukać jakiegoś szlaku, ale był na to zbyt zmęczony. Słońce zaczęło powoli budzić się do życia, lecz nie miał siły cieszyć się jego widokiem.

„Niech się dzieje, co chce” – pomyślał gorzko. Wycierpiał tak wiele, że zasłużył sobie na chwilę wytchnienia. Wyszedł więc z wody, zwinął się w kłębek i zapadł w krótki, niespokojny sen.

 

 

***

 

Wędrówka po wzgórzach była niemal tak wyczerpująca, jak nocna podróż przez las. Sandały nie nadawały się do wspinaczki, o czym boleśnie przekonał się już jakiś czas temu. Co więcej, odkąd zniknęło zimne spojrzenie złotego pistoletu na jego plecach, ubyło mu motywacji. Czas dłużył się niemiłosiernie. Uparcie parł naprzód, ślizgając się na błocie i wilgotnych kamieniach, a niskie krzewy bezlitośnie smagały go po odsłoniętych łydkach. Upadł tyle razy, że już przestał liczyć. Do tego ilekroć zamykał oczy lub pozwalał myślom na ucieczkę, widział matkę z maską przyciśniętą do twarzy, rozwaloną głowę Frana i Kimbo krztuszącego się własną krwią. Najgorsze było jednak wrażenie, że ktoś go obserwuje. Krzewy były niskie, więc brakowało potencjalnych kryjówek, a mimo to czyjś przeszywający wzrok śledził jego każdy nieudolny krok. Ciss spoglądał co jakiś czas za siebie, ale nikt się nie pojawiał. W końcu postanowił się na chwilę zatrzymać. Głowa zaczęła pulsować tępym bólem, a żołądek skurczył się do rozmiarów pięści. Nawet gdyby spróbował cokolwiek zjeść, najpewniej zwymiotowałby od razu. Leżał na mokrej trawie dobrych kilka minut. Chłód, który jeszcze nie tak dawno mu dokuczał, teraz przyjemnie orzeźwiał jego strudzone ciało i nieznacznie łagodził przykre dolegliwości.

– Czemu ty żyjesz? 

Diler zerwał się momentalnie na nogi, spoglądając w kierunku, z którego dobiegło pytanie, lecz nikogo nie dostrzegł.

– Czemu ty żyjesz? Nie powinieneś żyć. Nigdy nie żyjecie. – Słowa mroziły krew w żyłach, podobnie zresztą jak głos. Sprawiał on wrażenie, jakby dorosły mężczyzna naśladował małego chłopca.

– Kim jesteś?! – krzyknął Ciss, rozglądając się dookoła, ale nikogo nie było. Przez krótką chwilę uwierzył w to, że najnormalniej w świecie oszalał. To, co zobaczył, jedynie go w tym utwierdziło. Nagle znikąd wyrosła przed nim niewielka postać, a właściwie… pół postaci. Duża głowa o spiczastych uszach przytwierdzona była do krótkiego tułowia, a ten do grubej włochatej nogi. Z tułowia wyrastała zaś wielka dłoń zakończona ostrymi pazurami. Pojedyncze oko spoglądało na niego z ciekawością, a mięsiste usta pełne ostrych zębów, wykrzywione były w dziwnym grymasie.

– Nie powinieneś żyć – powiedział stworek. – Nigdy nie żyjecie.

Ciss nie wiedział, czy to umysł płata mu figle, czy też faktycznie rozmawia z dziwną kreaturą. Wolał jednak nie ryzykować, więc puścił się biegiem w dół wzgórza, jednak stwór był szybszy. Odbił się na nodze, przeleciał w powietrzu kilka metrów i wylądował tuż przed chłopakiem, który ze strachu upadł na ziemię.

– Czemu już idziesz? Nie możesz iść.

– Kim ty jesteś?! – krzyknął Ciss i zaczął się w panice odsuwać do tyłu.

– Ja? – zapytał stwór.

– A jest tu ktoś jeszcze?!

– Nie, tylko my. – Dziwna postać rozejrzała się dookoła. – Tylko ja i ty. Jestem Chiruwi.

– Chiruwi?! – Teraz Ciss był przekonany w stu procentach, że popadł w obłęd. Mityczny potwór, którym straszyli go rodzice, nie mógł istnieć. Nie miał prawa istnieć. Już prędzej uwierzyłby w to, że spotka Heidi Klum. Albo, że Kamerun wygra przyszłoroczny mundial w RPA.

– Czemu ty żyjesz? – zapytał ponownie stworek.

– Co masz na myśli?

– Zawsze przynosili nieżywych. Wy nigdy nie żyjecie, a ty żyjesz. Czemu żyjesz?

– Kto przynosił? Nie rozumiem.

– Moi przyjaciele. Przynosili obiad. A teraz nie ma moich przyjaciół, a jesteś ty.

– Przyjaciele? – Ciss przetarł przekrwione oczy. – Jeden wysoki, a drugi niski?

– Tak! – Chiruwi zachichotał, zakrywając dłonią usta. – Oni zawsze przynosili ciałka. I opowiadali zagadki! Ale teraz jestem głodny. A jak jestem głodny, to jestem zły. Dlatego przyjaciele przynoszą mi jedzenie. Żebym nie był zły.

Ciss nagle zrozumiał, skąd ta wyprawa do lasu. Miał być osobliwym podarunkiem Caracala dla dziwnego stwora i skończyć jako jego posiłek.

– Widziałeś moich przyjaciół? – zapytał potworek.

– Oni… nie żyją – wymamrotał chłopak. – Zdarzył im się wypadek. Ale wiem, gdzie są. Może ich zjesz, a mi pozwolisz odejść?

– Nie! – krzyknął potwór, a z wielkiego oka popłynęły łzy. – Chiruwi nie je przyjaciół!

– No już, już. – Ciss sam w to nie wierzył. Nie dość, że rozmawiał ze stworkiem, to jeszcze go pocieszał.

Chiruwi przetarł oko niekształtną dłonią i wysmarkał się na ziemię.

– A, powiedz mi. Dlaczego przynosili ci jedzenie? Wyglądasz na świetnego myśliwego, który nie potrzebuje niczyjej pomocy!

– Nie mogę powiedzieć. – Chiruwi usiadł niezgrabnie na mokrym kamieniu, z którego szybko się ześlizgnął. – Pan by był smutny, gdybym powiedział.

– Pan? Ktoś taki, jak ty, ma pana? – Diler postanowił wziąć stworka po włos.

– Nie mam! Ale pan to przyjaciel. I mnie prosił, żebym nie mówił! I mamy umowę. On przynosi jedzenie, a ja nie nachodzę innych i nie dzielę się moją wiedzą.

– Wiedzą?

– Nic nie wiem! – Zawstydzony Chiruwi nie mógł zdecydować, co zakryć: usta, czy oko. Jego dłoń błądziła więc tam i z powrotem, aż w końcu na niej usiadł.

– Tak właśnie myślałem – rzucił zaczepnie Ciss. – Myliłem się co do ciebie. Wcale nie jesteś tak mądry, jak myślałem.

– Sam nie jesteś mądry! – obruszył się stworek i złowieszczo spojrzał na chłopaka. – Ja wiem wszystko! Potrafię robić lekarstwa, uczyć innych, jak leczyć. I znam się na wszystkich roślinach świata!

– I twój pan nie chce, żebyś dzielił się z innymi swoją wiedzą?

Stworek pokiwał smutno głową.

– Ale jemu powiedziałeś?

– Tak. – Chiruwi pokiwał wielką głową i podrapał się po stopie. – Jeżeli kogoś złapałem, to mógł ze mną zagrać i zdobyć wiedzę. Ale już dawno nie grałem. Ostatnio z panem.

– Zagrać?

– W zagadki – westchnął potworek. – Jeżeli ktoś nie zgadnie mojej zagadki, to go zjadam. A jak zgadnie, to mówię mu wszystko i puszczam.

– To zagraj ze mną! – zaproponował Ciss. – Na pewno zgadnę to, co wymyśliłeś!

– Ha ha ha! – Chiruwi zaśmiał się wesoło. – Wszyscy tak mówili! A tylko pan zgadł!

– Jasne. – Chłopak nie miał nic do stracenia, więc stale podpuszczał stworka, który chichotał jak rozbawione dziecko. – Jak jesteś taki dobry, to czemu nie chcesz ze mną zagrać? Boisz się, że przegrasz?

Chiruwi wstał i wykonał kilka skoków, tam i z powrotem, co było jego wersją dreptania w zamyśleniu. Nie zastanawiał się jednak długo. Zanim się jeszcze odezwał, Ciss wiedział, jaka będzie odpowiedź. Zdradzał go szeroki uśmiech i błysk w wielkim niespokojnym oku.

– Dobrze! Mam dla ciebie zagadkę – rzucił stworek podnieconym głosem. – Ale ostrzegam cię! Na pewno nie zgadniesz!

„To się okaże, pokrako” – pomyślał chłopak. – Pamiętasz o umowie, prawda? Jeśli mi się uda, podzielisz się ze mną swoją wiedzą i puścisz wolno? – zapytał.

– Tak, tak. – Stworek zachichotał, zakrywając usta. – Ale teraz uważaj. Opowiadam zagadkę!

Nerwy Cissa napięte były do granic możliwości. Suchość w ustach stała się nieznośna, podobnie, jak drżenie dłoni. Był jednak przy tym wszystkim, również podekscytowany.

Chiruwi zamknął oko, podniósł głowę, teatralnie zatoczył dłonią koło i wyrecytował:

– Świat nigdy nie pozna mojej mrocznej strony. Chociaż lubię błyszczeć, to blaskiem skradzionym. Czym jestem?

Ciss uniósł brwi i głęboko westchnął. Chiruwi widząc jego reakcję, ponownie się zaśmiał.

– Mówiłem ci! Tylko pan zna odpowiedź!

„Świat nigdy nie pozna mojej mrocznej strony” – powtórzył w myślach Ciss i zapytał:

– Ile mam czasu na odpowiedź?

– Aż zajdzie słońce.

 

 

***

 

Chłopak po raz kolejny spojrzał do góry. Czasu było coraz mniej. Niebo powoli nabierało rumieńców, a obsesyjne powtarzanie zagadki wcale nie pomagało. Każdy kolejny pomysł był jeszcze bardziej absurdalny od poprzedniego. Nie było w tym nic dziwnego. Jego mózg już dawno nie nadawał się do niczego, a brak snu, głód i tępy ból, pogarszały tylko sprawę. Miał zaledwie jedną szansę na odpowiedź, a żadnej z tych, które wymyślił, nie był pewien. Bo jak mógł być? Stworek również nie był skory do pomocy. Za każdym razem, kiedy starał się z niego wyciągnąć jakąś podpowiedź, w odpowiedzi słyszał irytujący chichot. W pewnym momencie Ciss postanowił zaryzykować i uciec. Plan nie był genialny, jednak lepszy nie wpadł mu do głowy. Pod pretekstem udania się za potrzebą, chciał rzucić się do ucieczki. Nie przewidział tylko tego, że jego osobliwy kompan zechce mu towarzyszyć. Pozbawiony wszelkich alternatyw, chodził więc tam i z powrotem, siadał, wstawał, leżał, znów siadał i znów chodził. Odpowiedź nie przychodziła w żadnej pozycji.

 

– No weź, chociaż jedna podpowiedź! Czy to ciało niebieskie? – zapytał. Nie liczył na żadną konkretną wskazówkę, ale uzyskał więcej, niż się spodziewał.

– Nie, żadnych podpowiedzi! – odpowiedział Chiruwi, a jego głos stał się znacznie niższy. Do tego nie towarzyszył mu nieodłączny chichot, a kiedy chłopak spojrzał na stworka, ten po chwili odwrócił wzrok.

– To ciało niebieskie, prawda? – Uśmiech zagościł na jego zmęczonej twarzy.

– Żadnych pytań! – Chiruwi spojrzał na niego groźnie, a krzyk, który wyrwał się z jego mięsistych ust, przypominał grzmot pioruna uderzającego w drzewo. Po dziecięcym, osobliwym tonie, nie było śladu.

„Ha! Mam go! A może nie? Może tylko się zgrywa? Na pewno. Chce, żebym udzielił złej odpowiedzi! A co jeśli nie? Boże, moja głowa. Nie wiem już nic” – pomyślał. – „Trudno, nic lepszego już nie wymyślę!”

– Świat nigdy nie pozna mojej mrocznej strony. Chociaż lubię błyszczeć, to blaskiem skradzionym. Czym jestem? Księżycem. To księżyc, prawda? – zapytał, wpatrując się w stworka. Ten nabrał w płuca powietrza i spuchł jak rozdymka. Ciss spodziewał się kolejnego wybuchu złości, ale nic takiego nie miało miejsca.

– Tak – odpowiedział smutno Chiruwi. – To księżyc.

Ciss odetchnął z ulgą. Całe napięcie nagle opuściło jego ciało. Nogi mu zmiękły, przez co musiał przysiąść na ziemi. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo był przerażony.

– Nie wierzę – mruknął do samego siebie.

– Ja też! Tylko pan znał odpowiedź. Tylko pan.

– To co teraz? Mam wypić wodę ze źródła, do którego mnie zaprowadzisz? Czy może jak się obudzę, to nagle wszystko będę wiedział?

– Podejdź i kucnij.

Ciss niepewnie wykonał polecenie i kucnął naprzeciw Chiruwiego, a ten położył dłoń na jego głowie. Nagle przeszył go wstrząs, a każdą część ciała zalała fala bólu.

– Spokojnie, spokojnie. To trochę potrwa.– Stworek zachichotał, widząc, jak cierpi. – Przekazuję ci w końcu wiedzę całej ludzkości.

Chłopak miał wrażenie, że głowa za chwilę mu wybuchnie. Z jego ust wyrwał się przeraźliwy skowyt, nad czym nie miał najmniejszej kontroli. Do wstrząsów i bólu doszły fale uderzającego gorąca i przeszywającego chłodu. Każdej sekundy umierał i rodził się na nowo.

– Co się dzieje?!

– Nie… wiem. – Głos Chiruwiego słychać było jak przez wodę.

Ciss z wysiłkiem otworzył oczy. Stworek zaczął migotać, a z jego piersi lała się gęsta maź przypominająca konsystencją roztopiony wosk. Po chwili ta sama substancja zaczęła cieknąć z jego mięsistych ust. Tuż za nim na tle zachodzącego słońca, zarysowała się ludzka sylwetka. Postać trzymała w dłoni błyszczący przedmiot, który tak dobrze znał.

– Następnym razem uderz mocniej i upewnij się, że skończyłeś robotę! – Postać zbliżyła się nieznacznie, a oczom chłopaka ukazał się Fran. Był chorobliwie blady, zakrwawiony, a jego zmasakrowana twarz wyrażała niemal zwierzęcą furię.

Po chwili usłyszał odgłos, przypominający uderzenie kropli deszczu o blaszany parapet, a obok Cissa przeleciał kawałek czaszki stworka. Wstrząsy zniknęły, ale przerażający ból głowy pozostał.

– Zawsze chciałem to zrobić. Przerażająca kreatura – wysapał Fran, zbliżając się do chłopaka. – A teraz czas zakończyć to raz na zawsze, przyjacielu.

Nie podniósł jednak pistoletu ponownie, zahipnotyzowany tym, co działo się z Chiruwim. Ciało stworka zaczęło drżeć jak w ataku epilepsji, z każdą sekundą coraz szybciej i szybciej. Wkrótce nie było go prawie widać, aż ostatecznie zniknęło. Podobnie jak wszystko w promieniu kilkudziesięciu metrów. Pozostał jedynie fragment czarnej wypalonej ziemi i zapach wosku unoszący się w powietrzu.

 

***

 

Ciss ocknął się obok śmietnika na tyłach „Satino”. Był obolały, brudny, głowę rozsadzał mu tępy ból, a do tego suszyło go niemiłosiernie. Po dziwnym śnie, który miał, nie pozostało nawet wspomnienie. W ogóle niewiele pamiętał. Nie wiedział, ile i co wczoraj pił, nie pamiętał nawet, jak się nazywa. Idąc przez Duala, miał wrażenie, że wszystko jest znajome i obce zarazem. Rozgrzany asfalt parzył go w stopy, bo gdzieś zapodział sandały, a jego biała niegdyś koszula, nabrała odcieni szarości. Chłopak zajrzał do kieszeni.

– Ja pierdolę! – wysyczał, ściągając na siebie spojrzenia przechodniów. Miał jednak większy problem. Zgubił gdzieś portfel i telefon. Na dnie kieszeni znalazł tylko kilka pogniecionych banknotów. Wszędzie dookoła słychać było śpiewy, dźwięki wuwuzel i bębnów djembe, a ludzie zbici w grupki, mieli na sobie koszulki drużyny narodowej.

– Ej! Co tu się stało? – zapytał jednego z przechodniów.

– Jak to co? Za bardzo poświętowałeś i nie pamiętasz?

– Nie pamiętam czego?

– Hahahaha! Zgrywus! Wygraliśmy!

– Mecz?

– Mecz! Finał! Puchar Narodów Afryki! Drugi raz z rzędu!

Ciss pokiwał głową, choć czuł się jeszcze bardziej zmieszany, niż wcześniej. „Faktycznie musiałem zabalować” – pomyślał, po czym wysępił od kolejnej osoby papierosa i się zaciągnął. Dym piekł go w gardło, a głowa pulsowała bólem, ale miał to gdzieś. W końcu idąc za małą grupką nieznajomych, trafił do pubu. Budynek nie robił najlepszego wrażenia. Był stary, farba odchodziła z niego płatami, a do tego trącał wilgocią. Chłopak usiadł przy barze, wygrzebał z kieszeni pieniądze i położył je przed starym siwym barmanem, który mógłby być jego dziadkiem. Wiatrak głośno brzęczał, starając się nieco ochłodzić gorące kameruńskie powietrze.

– Co za to dostanę? – zapytał.

– Gin z tonikiem. Albo dwa piwa. – Barman zmierzył go podejrzliwie wzrokiem.

– Daj mi piwo – odpowiedział Ciss. – A jak będziesz widział, że kończę, to nalej mi następne.

Barman schował gotówkę do metalowej skrzyneczki pod barem, po czym poszedł na chwilę na zaplecze, skąd przytaszczył keg z piwem.

– Muszę wymienić, bo się skończyło – powiedział do chłopaka, w odpowiedzi na jego zaciekawione spojrzenie.

W końcu jednak przed Cissem stanął brudny kufel, w którym z lubością zanurzył spierzchnięte usta. Był tak spragniony, że jednym haustem opróżnił niemal pół kufla. Kątem oka dostrzegł, że barman wciąż wnikliwie mu się przygląda.

– Coś nie tak? – Jego spojrzenie były zimne jak piwo, które pił.

– A, tak się chciałem tylko spytać, czy wszystko w porządku?

– Co?

– No, twoja twarz.

Ciss przejrzał się w lustrze za barem. Barman miał rację. Jego twarz pokrywały głębokie rany, a nos miał złamany. Dotknął go palcami, a z oczu poleciały mu łzy. Takiej pamiątki z „Satino” jeszcze nie miał.

– Ryś? – Barman kontynuował przesłuchanie.

– Ryś? – Chłopak nie zrozumiał pytania.

– No, karakal? Słyszałem, że się zadomowiły w pobliskich lasach i atakują mieszkańców.

– A, tak. Karakal. – Ciss i uśmiechnął się nieznacznie. – Cholerstwo jest niewielkie, ale nie daje za wygraną.

Ciss upił kolejny łyk piwa i spojrzał na stary telewizor postawiony w kącie. Akurat leciała powtórka finału Pucharu Narodów Afryki. „Nieposkromione Lwy” pokonały Senegal, sięgając po trofeum drugi raz z rzędu, rozpalając apetyty kibiców przed tegorocznym mundialem w Korei i Japonii.