- Opowiadanie: mr.maras - Clas Myrddyn

Clas Myrddyn

Opowieść sama się snuła, więc niestety nie powstrzymały mnie limity, punkty karne i stracone szanse, bo chciałem ją opowiedzieć od początku do końca. Z szacunku dla Merlina ;)

Gwoli wyjaśnienia - "Clas Myrddyn" znaczy piecza lub zagroda Merlina.

 

Dzienniczek: kilka drobnych poprawek, głównie literówek i przecinków, po uwagach Sary, Dogs, Reg i Starucha.

Dyżurni:

Finkla, bohdan, adamkb

Oceny

Clas Myrddyn

Świt zastał cesarzy Europy okładających się mieczami na brzegu Renu. Wokół walczących świszczały kule, powietrze rozdzierały salwy artylerii, zasnutą dymem równinę szarpały eksplozje bomb.

 

Tekst szuka nowego życia.

 

Koniec

Komentarze

Bardzo dobrze, że olałeś limit znaków, bo powstało wyśmienite opowiadanie!

Jestem pod wrażeniem. W dość krótkim tekście zawarłeś mnóstwo informacji i co najważniejsze, po mistrzowsku wplotłeś je w dialogi i opisy. 

Mimo, że akcja rozgrywa się w czasach II wojny światowej, to zachowałeś średniowieczny klimat. Podobało mi się, że nie wszystko było podane na tacy. Musiałam się skupić, by nie zgubić jakiegoś faktu, żeby wychwycić z rozmów pewne rzeczy i je ze sobą powiązać. Dlatego czytało się nieprędko, ale to właśnie lubię i to, moim zdaniem, świadczy też o poziomie tekstu.

Podobało mi się nawiązanie do Rolanda i jego rogu. Język – przepiękny! Momentami zatrzymywałam się na jakimś zdaniu i czytałam raz jeszcze. Na przykład:

 

“Zdawało się, że z dawna zapomniana magia władała tym miejscem, nakrywając skromny przybytek poduchą nieczasu.”

 

Po prostu wow!

 

Znalazłam kilka babolków:

“biało czerwony” → biało-czerwony

“(…) a ulica są wyludnione” – literówka

”(…) bo tych wszystkich rzeczach, które uczyniłem.” → literówka

chromych” – a nie chorych? 

 

To opowiadanie ma klimat. I szansę na wygraną, bez względu na liczbę znaków.

 

Trzymam kciuki i powodzenia! :)

Dziękuję za wizytę, lekturę i pierwszy komentarz, SaraWinter. I oczywiście za wszystkie miłe słowa. Bardzo się cieszę, że moja opowieść o Merlinie przypadła Tobie do gustu. Limit nie limit, liczy się dobra zabawa, a ja się świetnie bawiłem pisząc ten tekst, bo tematyka jest mi bliska.

 Te kilka babolków zaraz poprawiłem, dziękuję za wskazanie usterek.

Do zobaczenia pod Twoim opowiadaniem.

Edit. Chromych czyli kalekich. Tak niegdyś mówiono.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, ja się tam na gniew Drakainy narażać nie zamierzam, więc nie podpisuję się pod stwierdzeniem Sary o olewaniu limitu. Ale, kurcze, to było świetne, rewelacyjne. Wiem, że to mało merytoryczny komentarz, ale trochę mnie przytkało. :D

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Tobie też, Irka_Luz, dziękuję za odwiedziny i komentarz. Oczywiście nie namawiam do olewania limitów, ale zawsze miałem z nimi problem. Dzięki za pozytywną opinię, fajnie, że się podobało.

Do zobaczenia pod Twoim opowiadaniem (czwartkowy dyżurny).

Po przeczytaniu spalić monitor.

“Chromych czyli kalekich. Tak niegdyś mówiono.” – Aaaa, mi się zaraz z chromem skojarzyło. Wybacz, zboczenie zawodowe ;) Ale przynajmniej się czegoś dowiedziałam. Dziękuję :)

ninedin.home.blog

Do tekstu na razie tylko zerknęłam, ale przeczytam ^^

Z tego co wiem chromy znaczy nie tyle kaleki, co kulawy. Istnieje nawet słowo chromać = kuleć.

It's ok not to.

Rzeczywiście, chyba w tym wyjaśnieniu nieco uogólniłem. Chociaż mam wrażenie, że i kalectwo tak nazywane gdzieś widziałem, a może chodziło właśnie o uszkodzenie kończyn dolnych?

Tak podświadomie to ogólne kalectwo miałem w głowie, ale biorąc pod uwagę rodzaj okaleczenia jakie miał Artur, Merlin chyba nawet bardziej świadomie niż ja użył określenia "chromych".

Dzięki za zwrócenie uwagi, Dogsdumpling, i zapraszam do lektury :)

 

Witam, Ninedinjury pewnie mnie już przeklęło za ten przekroczony limit. Ale dziękuję za klika bibliotecznego. Coś ciężko z tym tekstem do biblioteki.

Po przeczytaniu spalić monitor.

leżała porzucona w błocie z krwi i udeptanej ziemi. → udeptana to znaczy ubita

 

Dłoń Artura zamarła w połowie drogi – w połowie drogi dokąd?

 

otwierając im drzwi przed nosem – hm, raczej się komuś zamyka drzwi przed nosem, nie otwiera

 

Wsparty na kosturze badawczym wzrokiem zlustrował okolicę pogrążoną w półmroku. – tu bym dała przecinek, bo najpierw przeczytałam, że wsparł się na kosturze badawczym

 

na ostatni postój w podróży przez życie – postój sugeruje, że podróż przez życie jeszcze dalej trwa, nie chodziło przypadkiem o ostatni przystanek?

 

Mają mnie za dziwaka, którym straszą dzieci i owce. – rozumiem straszenie dzieci, ale w jaki sposób można straszyć dziwakiem owce? @_@

 

czekały na Artura dwie znajome postacie, a nad ich głowami krążyły stalowe kruki, które zrzucały na miasto śmierć i zniszczenie. – hm, z tego zdania wynika, że stalowe kruki krążyły nad głowami dwóch postaci; jak rozumiem chodzi o bombowce – nie mogły krążyć nad tak niewielkiem obszarem

 

Artur wyczuwał pod podłogą złowrogie wibracje to stalowe bestie wroga krążyły głęboko  – nie za bardzo rozumiem jak mógł odczuwać wibracje pod podłogą, to raczej podłoga powinna wibrować od tego, co działo się poniżej

 

Początek dla mnie nieco chaotyczny, sporo różnych postaci, niełatwo było się rozeznać kto z kim i co.

Fragment rozmowy Merlina i Artura, w którym mag wymienia mnóstwo postaci historycznych i legendarnych trochę znużył, szczególnie, że większość wymienionych postaci nie odgrywa w tekście żadnej roli. Takie trochę zarzucenie czytelnika nazwami własnymi.

 

Czytało się płynnie, widać, że panujesz nad językiem i tempem opowiadanej historii. Snujesz ją niespiesznie, ale konsekwentnie i dbasz o nastrój. Sporo jest tu różnych drobiazgów z tła, które go budują. Mimo że to nie są moje klimaty, jestem zadowolona z lektury.

 

Co do wątku mitologicznego, wiem, że twoją postacią jest Merlin, ale dla mnie ten tekst jest przede wszystkim o Arturze (mimo tytułu i dedykacji na końcu).

It's ok not to.

Dziękuję serdecznie za te cenne uwagi, Dogsdumpling. Oczywiście, rozdeptanej i przystanek.

Wibracje wyczuwał magicznie, gdzieś tam w głębi pływały U-Booty. Kruki/bombowce i wrony/myśliwce latały niejako w przestrzeni magicznej, która nakładała się na świat realny. Stąd to kręcenie nad głowami. Także mityczne postaci osiągały "inny wymiar i rozmiar", gdy sięgały po magiczne miecze i inne artefakty.

Opowiadanie jest jak najbardziej o Merlinie. O jego poświęceniu, które było niezbędne do zwycięstwa. Jest niby w tle Artura, ale to on dokonuje najważniejszych rzeczy w tej historii.

Było wcześniej "w połowie drogi do drzwi", ale wywaliłem, bo potem jest, że puka, a tych drzwi i skrzydeł było trochę za dużo w jednym akapicie.

Przecinek rzeczywiście chyba się przyda we wskazanym miejscu.

A te owce to przecież żarty Merlina.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Opowiadanie jest jak najbardziej o Merlinie.

Nie twierdzę, że nie jest ;-) Po prostu Artur wydał mi się dominujący.

I jeszcze zapomniałam dodać, że mi się ten tekst odrobinę skojarzył z Goście, goście z Jeanem Reno :-D (choć tam klimat inny).

It's ok not to.

Zapomniałem podziękować za wizytę i lekturę, Dogsdumpling. Dziękuję również za klika :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Widać, że walczyłeś z limitem. Ale mam wrażenie, że ciąłeś nie w tych miejscach, w których należało. Wydaje mi się, że mnóstwo mi umyka (i tu chętnie powitałabym więcej wyjaśnień) – multum symboli i odniesień. A zostało dużo szczegółów i postaci, które można bez większych strat dla tekstu wywalić – opisy pogody, dokładne rozmowy, Nazwy Własne… Czym, u licha, jest Olifant? Mnie się kojarzy ze słoniem, ale tu jakby Roland…

IMO, albo uprościć, albo rozwinąć do pełnego, długiego opowiadania. Bo w tej chwili sygnalizujesz, że do powiedzenia masz znacznie więcej, ale koniec końców tego nie mówisz.

Zostały Ci jeszcze jakieś literówki i połknięte przecinki.

Babska logika rządzi!

Dziękuję za wizytę i komentarz, Finklo.

Hmm. Jeśli widać tę walkę tak wyraźnie to niedobrze. Przyznaję, klimatyczne opisy, nazwy własne i rozmowy między Merlinem i Arturem, to komponenty główne tego tekstu, więc nie chciałem ich ciąć. I fakt, symboli i odniesień rzeczywiście jest sporo, pewnie spora część zrozumiała dla osób obytych z mitologią wysp brytyjskich (i nie tylko), ale chciałem zachęcić do zapoznania się, bo to naprawdę fascynujący świat.

Próbowałem też znaleźć pewną równowagę pomiędzy "mitycznym i magicznym" klimatem (zawsze w cenie), pomysłem (uważam, że pomysł walczących ze sobą legendarnych patronów narodowych, a wszyscy wymienieni naprawdę występują w legendach europejskich jako śpiący i mający się przebudzić w potrzebie, jest fajny), szczyptą akcji (sceny pojedynków) i dialogami pomiędzy dwójką bohaterów.

Fakt, opowieść naładowana jest odniesieniami, ale fabularnie to dosyć prosta historia spotkania przyjaciół w innych czasach, oraz poświęcenia jednego z nich dla dobra sprawy, nałożona na wydarzenia z II wojny światowej.

Do opowiedzenia mam znacznie więcej, ale w obecnej formie opowiadanie tworzy zamkniętą i mam nadzieję bogatą merytorycznie opowiastkę o śmierci Merlina, który poświęca się dla przyjaciela i Brytanii, której mag jest mitycznym Opiekunem. Zgodnie z tytułem, który oznacza "Pieczę Merlina" lub "Zagrodę Merlina".

A Olifant to przecież nazwa rogu Rolanda i także ogólnie ozdobnego instrumentu (wykonanego z kła słonia właśnie) i charakterystycznego dla rycerstwa średniowiecznego. Kto czytał "Pieśń…" powinien zaraz skojarzyć.

Edit. I za klika dziękuję!

Po przeczytaniu spalić monitor.

Bardzo fajne opowiadanie.

Szkoda, że uśmierciłeś Merlina, nie mogli się wymieniać tym pierścieniem czy coś? :/

No, ale rozumiem, że to Artur musiał przeżyć i walczyć o słuszną sprawę ;)

W pewnym momencie trochę się może nie tyle zgubiłam, co poczułam lekko niepewnie: to ten fragment, w którym wymieniasz całą masę rycerzy, a ja nie wszystkich kojarzę. Ale cóż, trudno mi obwiniać Ciebie o moją ignorancję ;)

Czytało się bardzo dobrze, podobało mi się :)

 

Przynoszę radość :)

Anet, jeśli Ty piszesz, że się podobało i że bardzo fajne opowiadanie, to ja przynajmniej wiem, że napisałem fajne opowiadnie ;).

Masz rację, szkoda Merlina, ale jego misja wreszcie dobiegła końca. Myślę, że jest całkiem prawdopodobnie, iż widział tę swoją przyszłość i koniec.

Dziękuję za odwiedziny i miłe słowa. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Na pewno widział, w końcu to Merlin ;)

Przynoszę radość :)

No właśnie :). Dziękuję za klika!

Po przeczytaniu spalić monitor.

Proszę uprzejmie :)

Przynoszę radość :)

Coś tam czytałam; jakieś legendy arturiańskie, “Tristana i Izoldę”, różne wersje spopularyzowane… “Rolanda” przerabialiśmy w liceum (pewnie fragment). Nie rozumiałam gościa, nie lubię wojen, nie moje klimaty.

Babska logika rządzi!

Wiem, Finklo, wspominałaś. Tylko wyjaśniam czym był Olifant. A np. “Pieśń…” w wydaniu Biblioteki Narodowej Ossolineum to prawdziwa skarbnica wiedzy. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Siemka. Bardzo spodobał mi się pomysł z równoległą dziejom Europy płaszczyzną walki legendarnych herosów. To jest naprawdę świetne, tak samo jak Twój warsztat pisarski. Samo opowiadanie mnie osobiście podeszło jednak średnio, ze względu na konwencję, jaką przyjąłeś: jest przegadane, zbyt erudycyjne, chłodne i zdystansowane w stosunku do bohaterów. Kwestia gustu, oczywiście. 

 

Dziękuje za wizytę, lekturę i komentarz, Łosiot. Cieszę się, że znalazłeś w tekście elementy, które przypadły Ci do gustu. Szkoda, że opowiadanie podeszło średnio, ale to zapewne wina autora.

Rozumiem, że może zdać się przegadane, skoro spora część tekstu to dialogi dwójki bohaterów. Rozumiem, że może wydać się "erudycyjne" (to nie miał być komplement?), ponieważ upchałem tutaj trochę więcej niż zazwyczaj symboliki, odniesień, znaczeń, nazw własnych itd. i pewnie bez zaglądania do Google lektura była nieco utrudniona.

Ale nie rozumiem zarzutu o chłód i dystans w opowiadaniu, w którym dwóch dorosłych facetów płacze (jeden nawet dwa razy ;)), mamy śmierć, poświęcenie, żal, współczucie, momenty zdecydowanie nostalgiczno-melancholijne, szczyptę humoru oraz okropieństwa wojny, które wywołują tysiącletnie koszmary.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Hej, z tą erudycją, to jest trochę tak, że o Tobie świadczy świetnie fakt, że potrafisz tak pisać. A jeśli ktoś nie ma mocy przerobowych żeby to strawic, to jego problem. Czyli mój ????. Chłód i dystans. Czułem, że to podejmiesz. Na poziomie fabuły, wszystko jest na miejscu. Ale już w moim odbiorze, czegoś brakuje. Nie wiem czego, piszę o moich subiektywnych odczuciach. Nie przejmowałbym się za bardzo mną na Twoim miejscu :P

Nie, nie jest to problem czytelnika. Jak pisałem wyżej, chciałem, żeby to opowiadanie było swoistą zachętą do poznania świata mitologii wysp brytyjskich, a także innych mitologii, o które zahaczam. To naprawdę bogaty i piękny świat. Pisanie, szukanie powiązanej symboliki, ukrywanie znaczeń i nawiązań było naprawdę niezłą zabawą dla mnie w procesie twórczym, ale próbowałem równocześnie przedstawić ciekawą historię, toczącą się obok tych odniesień i opartą na prostym pomyśle walczących (śpiących i przebudzonych) bohaterów narodowych. Ale skoro czytelnika to znużyło, to jednak jest to problem Autora.

Jeśli czegoś zabrakło wg. Ciebie na płaszczyźnie emocjonalnej, to także mnie martwi. Chciałem żeby była to wzruszająca opowieść o poświęceniu i śmierci. Ale śmierci, która ma wielką wagę i sens oraz znamiona poświęcenia.

Oczywiście wiem, że to wszystko Twoje subiektywne odczucia, ale jesteś jednym z niewielu komentujących to opowiadanie i jednym z pierwszych, więc taki odbiór mnie zastanawia.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Przeczytałem raz jeszcze, żeby dać Ci lepszy, za przeproszeniem, feedback. Z czym wracam? Z hipotezami. 1. Może jest tak, że rozbudowane I pełne detali tło, przysłania nieco historię? Spora część opowiadania to rozmowa Merlina z Arturem, a jej celem jest właśnie budowanie tła. 2. Dialogi M&A to zręcznie utkane rozmowy o faktach, miejscach i ludziach. Natomiast mało w nich jest informacji o tym, co panowie czują, jak się do tych spraw ustosunkowują. 3. Śmierć Merlina trochę mało mnie obeszla. Zastanawiałem się, dlaczego. I tu pytanie do Ciebie. Co ta śmierć wniosła na poziomie fabuły? Mam trochę wrażenie, że ona fabularnie nie ma znaczenia. Może to to? Czy źle zrozumiałem? Mam nadzieję, że nie przeszkadza Ci, że tak drążę? Mam tylko dobre intencje :)

Bardzo się cieszę z każdej dyskusji pod moimi opowiadaniami, zatem cieszę się również z Twoich dociekań. Nie wiem tylko, czy wypada, żeby autor tłumaczył swoje intencje i zamiary, bo skoro nie wynikają z tekstu, to znaczy, że schrzanił sprawę. A poza tym tekst, jak wiadomo, powinien bronić się sam.

Postaram się jednak w skrócie wyjaśnić sens śmierci Merlina, jaki umyśliłem sobie, tworząc tę historię. Otóż jako jedyna z wymienionych postaci, Merlin nie śpi snem, z którego ma powstać w czasie zagrożenia dla danego narodu czy kraju, tylko podtrzymuje swoje życie dzięki pierścieniowi. W wielu legendach Merlin śpi gdzieś w szklanym zamku (Caer Wydr) lub po prostu spoczywa po śmierci w różnych lokalizacjach, między innymi w Lesie Brocalinde (zależnie od wersji legendy). W tym miejscu należy wspomnieć o tym, że Merlin był prorokiem, znającym przyszłość (jak inni bardowie, chociażby Taliesin – a wywodzi się postać Merlina także od barda, lub magowie i druidzi (nie wszędzie jednak jest druidem)). Oczywiście nie dokładnie całą przyszłość z detalami, ale jej zarysy i istotne wydarzenia. W mojej opowieści Merlin zna więc ową mroczną przyszłość i jako opiekun Brytanii postanawia uczynić wszystko, żeby ten koszmar nie dotknął jego krainy. Korzystając z mocy pierścienia Ogara czeka więc na przewidziany powrót Artura. I jak sam tłumaczy, robi to, aby przygotować Artura na spotkanie z rzeczywistością, jaką zastanie w przyszłości. A także zebrać artefakty, przechować Excalibura (zgodnie z legendą na wyspie Bardsey) oraz Trzynaście Skarbów Brytanii (m.in. Rydwan Morgana Bogatego).

Ale przede wszystkim czeka na Artura, żeby ocalić mu życie (pomagając w walce) i zdrowie (po okaleczeniu) po pierwszej, nieudanej potyczce z Barbarossą i jego ekipą. Według wierzeń celtyckich władca okaleczony, chory itd. sprowadzał nieszczęście na całą krainę, także według legend arturiańskich (wspomniany Okaleczony król Pelles) chromy król sprowadza zgubę na cały kraj.

Sugeruję zatem w swoim opowiadaniu, że Merlin zna tę przyszłość i wie o losie Artura i że świadomie poświęca swoje życie oddając mu pierścień i jednocześnie kończąc swoje ponad tysiącletnie męczarnie życia z koszmarem, jakim byłą wizją przyszłości zaplanowanej przez Barbarossę, a której fragment ujrzał również Artur, gdy skrzyżował miecz z germańskimi przebudzonymi.

Mam nadzieję, że trochę rozjaśniłem swój zamysł i że inni czytelnicy domyślą się moich intencji bez czytania tego komentarza.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Hej, dzięki. Biorę to wyjaśnienie. Pewnie już nie dojdziemy, czy u mnie słabo z rozumieniem tekstu, czy jednak coś tu nie do końca trybi. Przyjdą inni i nam powiedzą. Powodzenia!

Dzięki, Łosiot. Zgadza się, poczekam na opinię innych i będę mądrzejszy w tej kwestii.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Piękna opowieść, lecz “psiakrew” cholernie hermetyczna, przynajmniej dla mnie, googlowałam na potegę, bo szybciej niż zajrzeć do trzech książek leżących w stosiku na półce. 

Więcej (teraz byłoby tylko po emocjach, a tu namysł potrzebny, abym jakkolwiek ujęła to, co mam na myśli) – jutro, lub pojutrze, bo zaczynam pięciotygodniowy maraton pracowy. 

Klik jest oczywisty:)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dziękuję za wizytę, lekturę i miły komentarz, Asylum. Oczywiście czekam na Twojej uwagi i opinię. Być może opowiadanie jest nieco hermetyczne ale konkurs mitologiczny wymaga pewnej znajomości legend i mitologii także od czytelników. Ja sam też muszę czasem googlac by ogarnąć niektóre niuanse zawarte w konkursowych tekstach.

 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Tekst z tych, które trudno mi się ocenia. Z jednej strony przyjemnie napisany, pełen nawiązań, widać, że włożyłeś w niego wiele pracy, która zaowocowała opowieścią klimatyczną, utrzymaną w “mitologicznym” tonie.

Z drugiej – fabularnie jest tu cóż, biednie. Prawie 30k znaków, a dzieje się w zasadzie niewiele. Rozmowy, jeden pojedynek, trochę opisów przyrody… Bardziej przystawka, niż danie główne. Smaczna, owszem, pięknie podana, ciekawie przyprawiona, ale zostawia uczucie niedosytu. 

Struktura poprawna, choć mógłbym się czepić powolnego tempa, które doskwierało mi szczególnie w scenie pojedynku – przy niesamowicie ogólnym opisie i tak udało ci się go rozciągnąć do sporych rozmiarów. Stylizacja a’la epos? Zapewne, ale nie podeszło.

 

Podsumowując – tekst piękny, ale zostawił mnie z niedosytem. 

Mr.marasie, tekst jest napisany dobrze, przeczytałem go bez przykrości, ale nie podoba mi się (z powodów subiektywnych, poniżej).

 Narzuciłeś sobie konwencję takiego lekko nadętego high fantasy albo rycerskiego eposu, jak zauważył none (a la scena śmierci Rolanda) i nad nią panujesz, ale mnie te klimaty średnio porywają. Nie trafiłeś też na czytelnika wyjątkowo zaangażowanego – nie znam większości postaci i nazw własnych, które przywoływałeś i jasne, świadczą one o rozległej wiedzy autora, ale nie wiem do końca po co tam są. Gdybym znał wszystkie odniesienia, tekst pewnie by zyskał, ale czy aż tyle? Wydaje mi się, że nie, zwłaszcza, że czasem stosujesz je jako zamienniki budowy świata przedstawionego (tekst mniejszy rozmachem, słabiej stojący różnymi “Olgierdami”, a mocniej opisem pewnie wiele by pod Twoim piórem zyskał).

Jest problem ze strukturą – jedna trzecia opowiadania to ekspozycja, która nie buduje zupełnie napięcia. Rozumiem, Merlin i Artur to postaci legendarne i dla nich taka wojna to normalny dzień w pracy, ale dla czytelnika nie. A jest to podane dosyć info dumpowo niestety. Merlin mówi: Ten i ten ze sobą walczą, ci i ci się obudzili, Graala zgubiłem, btw jutro idziesz na bitwę. A Artur odpowiada: Aha, no dobra.

Później coś się dzieje, ale znowu w klimatach bardzo podniosłych i wplątanych w nomenklaturę. Problem też w tym, że do końca nie byłem pewien na jakim poziomie metafory funkcjonuje tekst, nie wiem czy wszyscy ci bohaterowie są jedynie alegoriami tego, co się wówczas w Europie działo, czy w zamyśle autora istnieją “naprawdę”. Oczywiście autor nie musi na takie pytania odpowiadać, a czasem nawet lepiej, żeby tego nie robił, ale tutaj, w moim odczuciu, owa alegoryczność wpływa na emocjonalny dystans między odbiorcą, a losem postaci przedstawionych.

Nie rozumiem za to zarzutu o to, że “Merlin nic nie zrobił” i “jego śmierć była bez znaczenia”. Czekał chłop ponad tysiąc lat na przyjaciela, potem oddał za niego życie, dla mnie dosyć to ładne.

No i tyle. Wszystko powyższe to tylko moje luźne przemyślenia, także nie wiem ile wagi bym do nich przywiązywał.

Dzięki wielkie za wizytę i opinię, None. Oczywiście martwi mnie trochę Twój odbiór mojej opowieści i ów niedosyt. Ale zarazem cieszą te plusy, jakie dostrzegasz: "przystawka smaczna, owszem, pięknie podana, ciekawie przyprawiona (…)". Jak wiadomo, wszystko zależy od upodobań i gustu. Wskazujesz na ubogą w wydarzenia akcję i leniwe tempo. Cóż, starałem się nadać opowiadaniu nieco kameralny klimat (wydarzenia na wyspie Bardsey), opisując spotkanie dwóch postaci żyjących na granicy dwóch płaszczyzn czy rzeczywistości – realnej czasu II wojny światowej i magicznej, mitycznej. I ich zakulisowych działań, walki, poświęceń. Jest chyba jednak ciut więcej tej akcji poza rozmową i jednym pojedynkiem. No i wiele dzieje się w tle. Od Bitwy o Anglię po Normandię. Z tym eposem masz sporo racji. Tematyka konkursu miała u mnie przenikać fabułę, symbolikę, świat przedstawiony i także w pewnym zakresie formę i styl. Miało trącić legendą, eposem, mitem. Taka konwencja (i stąd ta kursywa w chwilach magiczno-mitycznych). Ty jej nie kupujesz, możesz inni kupią. Jeśli nie, będę miał nauczkę. Ale za to określenie "tekst piękny" bardzo dziękuję.

Tobie również dziękuję za lekturę i komentarz, Leniwy2. Po części odpowiadam na Twoje uwagi powyżej. Zgadza się, wymagam trochę znajomości mitów i symboliki od czytelnika i świadomie podjąłem to ryzyko. A odnośnie stylu – taka formuła tej opowieści mi pasowała i na klimacie oraz nieco podniosłym tonie gram w znacznej części opowieści. Jedni wybierają wyciszone trawestacje mitów, inni idą w epos. Oczywiście moje postacie to nie alegorie, a ich legendarny świat żyje i toczy się obok naszego, nakłada i wpływa na niego. To dla mnie realne osoby, herosi narodowi, coś jak bogowie u Gaimana. No i miło, jeśli uważasz, że tekst napisany dobrze i nawet nie sprawił przykrości podczas czytania. Zawsze coś.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Jest chyba jednak ciut więcej tej akcji poza rozmową i jednym pojedynkiem.

Jest – ale dzieje się głównie w tle. |Jest taka zasada, “nie mów, pokaż” – a ty czasem zamiast pokazać, opowiadasz. Ba, opowiadasz podwójnie, bo i nam i bohaterowi jednocześnie. Jasne, niekoniecznie jest to błąd – ale brakuje czegoś, co zrównoważyłoby te fragmenty, zdynamizowało nieco tekst. Pojedynek był ku temu okazją, ale wybrałeś inną stylistykę. Ponownie – to nie błąd, ale taki układ ma swoją cenę.

Tekst traktuje o wydarzeniach, które odmieniły oblicze Europy – ale nie dajesz nam ich oglądać, zwykle ledwie je wspominasz. Nie czuć ich doniosłości, nie widać ich skali, dlatego trudno, żeby wywoływały emocje.

Taka konwencja (i stąd ta kursywa w chwilach magiczno-mitycznych). Ty jej nie kupujesz, możesz inni kupią.

Oczywiście. Ba, podejrzewam, że będzie ich więcej niż marud takich jak ja. Ale niezdrowo jest wysłuchiwać samych zachwytów. ;)

 

Z rzeczy, które mi się w tekście spodobały, a o których zapomniałem wspomnieć poprzednio – poświecenie Merlina. Emocjonalnie moim zdaniem najlepszy fragment tekstu. Może odrobinę (malutką) przeciągnięty. Ale niewątpliwie udany.

Hm, generalnie, Marasie, miałeś ciekawą wizję, ale na zbudowanie większego napięcia, jak myślę, potrzebowałbyś więcej miejsca.

Na relację Merlin-Artur również, bo choć mają wspólną przeszłość, to nic nie poczułam w stosunku do nich, toteż, idąc za tym, nie wzruszyłam się śmiercią maga.

Poza tym, wydaje mi się, że postacie te mogły zostać uznane za zdystansowane właśnie z powodu tematów rozmów między nimi, tzn. mogły wydawać się one hermetyczne.

Ale czy to źle, że jest sporo nawiązań, symboli?

Wychodzę z założenia, że lepiej wiedzieć więcej, ale w kontekście opowiadań czasem można przedobrzyć z zalewem odniesień, symboli, postaci i, mimo że mogą być one wszystkie bardzo zajmujące, to jeżeli jest ich ,,multum", wyrywając słówko z komentarza Finkli, to mogą sporo przysłonić z prowadzonej historii, a nie wzbogacić ją; tutaj, imo, pewna część wplecionych przez Ciebie elementów sprawia, że opko czyta się z większym zainteresowaniem, a pewna część, niestety, odbiera je.

Już krócej, bo czas mi przecieka przez palce: początkowa scena walk lekko dłużyła mi się, Rolanda pamiętałam mniej-więcej z gimbazy, ale jakoś dramatycznie mnie nie interesował, niektóre opisy podobały mi się; ładne były. To, co mnie zainteresowało, wynotowałam i pewnie za jakiś czas dokładniej sobie sprawdzę. ^^

Lecz, suma summarum, przyznam z przykrością, że gdy czytałam Twoje poprzednie opowiadania, to płynęłam przez nie; przez to poniekąd również, ale tym razem często znosiło mnie – było to dosyć drażniące, a wynikało to właśnie nie przez odniesienia, a przez przyjętą stylizację, za którą po prostu nie przepadam.

Trochę trwało, nim zorientowałam się, że opisujesz zdarzenia bliższe naszym czasom, niż tym, w których zazwyczaj dzieją się opowieści o królu Arturze i Merlinie, a mnóstwo wymienionych postaci dezorientowało mnie jeszcze bardziej. Jednak kiedy Twój zamysł stał się jasny, lektura także stała się łatwiejsza i mogłam już bez przeszkód oddać się śledzeniu nieśpiesznej opowieści, w której wszystko logicznie się ułożyło. ;)

 

– Za­dmij w róg, Or­lan­do! – Krzyk Ka­ro­la wy­rwał hra­bie­go z otę­pie­nia.– Za­dmij w róg, Or­lan­do! – krzyk Ka­ro­la wy­rwał hra­bie­go z otę­pie­nia.

 

– Ar­tu­rze! – Głos maga łamał się ze wzru­sze­nia.– Ar­tu­rze! – głos maga łamał się ze wzru­sze­nia.

 

a potem obej­rzał od stóp do głowy. → …a potem obej­rzał od stóp do głów.

Od stóp do głów to związek frazeologiczny, czyli forma ustabilizowana, utrwalona zwyczajowo, której nie korygujemy, nie dostosowujemy do współczesnych norm językowych ani nie adaptujemy do aktualnych potrzeb piszącego/ mówiącego.

 

dla na­szych sprzy­mie­rzeń­ców. Jed­nak my mu­si­my sto­czyć naszą walkę tutaj… → Czy to celowe powtórzenie?

 

Lekko ku­le­jąc, do­czła­pał do izby Mer­li­na… → Skoro lekko kulał, to raczej: Lekko ku­le­jąc, dokuśtykał do izby Mer­li­na

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Marasie, nie “zawsze coś” tylko dobre masz pióro i tyle, zresztą przed założeniem konta, czytałem parę Twoich tekstów i wchodziły gładko. Wszystkich, każdym opkiem nie zadowolisz, tak to jest. Inna sprawa, że ja jakimś guru literackim nie jestem ;) 

 

Wydaję mi się, None, że rozumiem Twój punkt widzenia. Oczywiście tak poprowadzona kameralna opowieść o wielkich wydarzeniach, może nie podejść każdemu. Może akcenty są rozłożone w niewłaściwy sposób, może emocje wytłumione zostały przez inne elementy. Chociaż ja miałem wrażenie, że tych emocji jest sporo. Założyłem też, że czytelnik będzie miał dobrą zabawę kojarząc fakty historyczne, ukryte za opowieścią Merlina. Być może błędnie założyłem. Emocje "zaplanowałem" w kilku (wiadomych) punktach tekstu i cieszę się, że scena z Merlinem się podobała. Dziękuję za wszystkie uwagi i na pewno pomyślę nad nimi i wyciągnę wnioski.

Draconis. Dzięki wielkie za wizytę i szkoda, że tym razem nie "popłynęłaś" z moim tekstem. Być może to wina konwencji, stylizacji, a może to ja się starzeję i pióro się stępiło. Albo straciłem literackiego "czuja". Na pewno zapamiętam uwagę (kolejną) na temat "przesilenia" symboliką i detalami. Ja się świetnie bawiłem, bo lubię temat, a wciskanie w tekst symboli i odniesień zdawało się zapowiadać dobrą zabawę podczas ich wyszukiwania przez czytelników. Może przekroczyłem jakiś punkt krytyczny?

Tobie również serdecznie dziękuję za lekturę i jak zawsze cenne uwagi, Reg. Oczywiście wszystkie poprawki naniosę jeszcze dziś (i odnotuje w dzienniczku). Bardzo mnie raduje, że mimo początkowych perturbacji wszystko trafiło na właściwe miejsce i opowiadanie logiczne się ułożyło:)

Leniwy2. Oczywiście nie mam focha. Czytam i analizuję wszystkie opinie i Tobie również bardzo dziękuję za wszystkie uwagi i spostrzeżenia. Na pewno skorzystam. I masz rację, nie zawsze można zadowolić każdego czytelnika. Wiem o tym dobrze i na krytykę czekam tak samo, jak na pochwały. Trochę niby zaboli, ale zawsze przynosi korzyści na przyszłość. Dziękuję!

Po przeczytaniu spalić monitor.

Zaczynając od tego, co dobre – klimat. To Ci się definitywnie udało. Pierwszy fragment wprowadza w pewien epos rycerski, który jest potem kontynuowany w kolejnych, pisanych kursywą. Na to nakłada się kameralna opowieść o spotkaniu Merlina i Artura. Dwóch przyjaciół, niejako nieprzystających do współczesnych czasów. Przy czym na swój sposób Merlin skojarzył mi się z jego odpowiednikiem z “Raz na zawsze król”.

Jednak jest tu też spory problem, a jest nim wymienianie kolejnych elementów mitologii arturiańskiej, którymi prujesz do czytelnika niczym z karabinu maszynowego. Moja wiedza ogranicza się do paru ogólników i tego, co pamiętam z “Raz na zawsze króla” oraz “Mgieł Avalonu” – i stąd pewnie zgubiłem się tak w połowie pierwszej rozmowy. Kolejne artefakty, kolejne osoby ginęły w morzu adnotacji. Stąd też miałem trudność wyłapania referencji nie-arturiańskich, ale współczesnych. Widać tutaj Twoją walkę z limitem, ale nie wiem, czy wybrane podejście działa na większość czytelników. Na znawców opowieści o Arturze – na pewno, oni się odnajdą, bo czuć, że wiesz, o czym piszesz. Ale inni, w tym na pewno ja, mogą wypaść z tego pędzącego pociągu na którymś z wielu zakrętów.

Końcówka mnie zaskoczyła swą kameralnością. Poświęcenie Merlina nie wypadło jakoś epicko i dla mnie plus. Doskonale wpisuje się więc w tę dwoistość konwencji, jakie mają te dwie linie fragmentów.

Podsumowując: klimatyczny koncert fajerwerków, jednak dużo wymaga od czytelnika z zakresu znajomości mitologii Króla Artura. A to nie zawsze działa.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Być może to wina konwencji, stylizacji, a może to ja się starzeję i pióro się stępiło. Albo straciłem literackiego "czuja".

 

Marasie, niczego nie straciłeś, także nie ma co się załamywać i pisać, że ,,pióro się stępiło"  – bo wcale nie, po prostu raz się z czymś trafi, raz nie i jak coś nie do końca poszło, to i tak trzeba pisać dalej, szczególnie, że masz dużo do opowiedzenia i umiesz przekazać swoje myśli.

Przecież zresztą to wiesz. ¯\_(ツ)_/¯

A dlaczego by nie spojrzeć na starzenie się jak na nieodłączny element dalszego rozwoju?

W teorii z każdym upływającym rokiem można nauczyć się czegoś nowego, pozmieniać coś w swoim życiu, doświadczyć; generalnie dalej kontynuować swój rozwój się na różnych płaszczyznach, a dla twórcy oznacza to pi razy oko tyle, że w pewnym sensie oddala się od ryzyka przejawienia monotematyczności w swoich dziełach; ale to właśnie ma swoją cenę w postaci postępowania w latach.

Poza tym, tak naprawdę wiek siedzi w głowie i na tym skończę; wybacz off-top. 

Ciekawy pomysł z wykorzystaniem mitologii arturiańskiej i przeniesienie jej w czasy drugiej wojny. Pomysł chwytliwy i całkiem dobrze napisany, przemyślany jednak jakoś nie mogłem wczuć się w klimat opowiadanie. A raczej jakoś tego klimatu mi brakowało, mimo wielu odwołań do historii i mitów. Dobrze napisany tekst, ale jakoś mi nie podpasował niestety.

NWM, dzięki za komenatarz dyżurnego. I patrz, chwalisz klimat, a zaraz pod Twoją opinią Belhaj pisze, że zabrakło mu właśnie klimatu. No nie dogodzisz :). Fajnie, że klimatyczny koncert fajerwerków ma plusa za kameralne odejście Merlina i szkoda, że napakowanie odniesieniami arturiańskimi okazało się ciężkostrawne dla kolejnego czytelnika i zbyt dużo od odbiorcy wymagam Twoim zdaniem. Tak to jest gdy się pisze o tym, co się lubi i wydaje się, że inni podzielają te zachwyty, chociaż w pewnym stopniu.

Tobie, Draconis, dziękuję raz jeszcze za miłe słowa. Wiekiem się nie martwię, ma swoje plusy, i raczej martwi mnie ta hermetyczność, którą uskuteczniłem w obrębie tego tekstu, a nie obawa przed monotematycznością ogólną w twórczości, bo próbuję wszelkich gatunków i tematów.

Bardzo miło Cię widzieć ponownie, Belhaju! Dziekuję, że odwiedziłeś moje opowiadanie i podzieliłeś się swoją opinią. Cieszę się, że chociaż pomysł się spodobał. Inni chwalą głównie klimat, Tobie klimatu zabrakło. No nie znam niestety złotego środka, jak widać. No ale jeśli dobrze pamiętam, chyba żaden z moich tekstów Tobie dotychczas nie podpasował, więc zapewne nadajemy na innych falach po prostu. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Nooo, ładne :). Bardzo erudycyjne, jak ktoś wspomniał. Mnóstwo nawiązań (nie wszystkie wyłapałem, jakby co), postaci, miejsc. Co do miejsc – Marasie, ja wiem, że Ty o tych Szkocjach jak ja o Chorzowie i Rudzie Śląskiej, ale przydałaby się mapka, bo kompletnie nieznane mi nazwy geograficzne troche mnie wybijały z rytmu.

A co do meritum – że technicznie pisać umiesz, to wiadomo. Że spróbowałeś się z czymś w rodzaju rycerskiego eposu, przerywanego obrazkami “zza kulis” – za to brawa! Ale…

Nie mogę się zgodzić, że to Barbarossa był sprawcą wybuchu II wojny. Germanie byli raczej chłopcami na posyłki tych od Wańki Kaina. I druga sprawa – rycerskość pobratymców Artura mooocno wątpliwa, po tym, jak potraktowali po zakończeniu wojny “rycerzy spod Giewontu” (lotnicy, Sosabowski, Maczek).

 Toteż tu, na poziomie fundamentalnego pomysłu, idei, tekst mi najbardziej zgrzytał. 

A, jeszcze jedna uwaga – czemu tak stosunkowo mało znanych Rosjan wziąłeś na warsztat? A nie na przykład Aleksandra Newskiego czy Dymitra Dońskiego?

I jeszcze szczególarstwo ;):

– “posłuchał zbyt późno uniesiony honorem” – zabrakło przecinka; to brzmi, jakby go honor za późno uniósł;

– “uśmiechną się krzywo” – literówka;

– “od Skałą Wyszehgradzką” – Wyszehradzką;

– “Graala (…) by zebrać dobrych ludzi pod jego sztandarem…” – hm, to mi nie brzmi – “sztandarem Graala”? a nie “znakiem” ? jak – “pod tym znakiem zwyciężysz”?;

– “dwaj nieznani rycerze, zasłaniając go własną piersią” – wspólną tę pierś mieli :P?;

– “rydwan z Merlinem na pokładzie” – tego akurat nie wiem, ale czy rydwany mają pokłady?;

– “skoczył na Zygryda, wściekłe” – dwie literówki;

– “przy którym zakrzątał się Merlin” – a nie “zakrzątnął”?;

– “Ciemne wody Kanału La Manche” – z tego, co mi wiadomo, żadnemu Brytyjczykowi przez usta nie przejdzie taka nazwa; wszak to Kanał Angielski!;

– “Artur wyczuwał pod podłogą złowrogie wibracje” – a tu znowu na pewno “pod pokładem”.

 

Czyli tak – technicznie, erudycyjnie, mitotwórczo – bardzo ładnie! Z tym, że sens uważam za chybiony.

PS. Bardzo mi się podobało nawiązanie do Marka Twaina :D!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Witam Staruchu! Dzięki wielkie za wizytę i obszerny komentarz. Bardzo cenne uwagi i bardzo miłe słowa w nim padły. A także poprawki.

Ale… Wydaje mi się, że sięgasz zbyt daleko, doszukujesz się dogłębnych analiz i kwestii, w prostej historii o walce Artura i Merlina z mitycznym wrogiem, nałożonej na II wojnę światową. Wiadomo powszechnie, że wojnę rozpoczęli Niemcy i to mi wystarczało do zbudowania tego "eposu". Ty zaś, jako znawca tematu, sięgasz do źródeł, do polityki (chociaż jak pewnie zauważyłeś, wspominam na początku, o wspieraniu Barbarossy przez "rosyjskich" bohaterów). Zresztą ten Barbarossa ładnie mi się komponował pod koniec z atakiem na ZSRR, jeśli wiesz, co mam na myśli..

Podobnie z tą rycerskością pobratymców Artura. To już nie płaszczyzna mityczna, to raczej sfera zwykłych ludzi, prawdziwej rzeczywistości, nie mojej "mitycznej". Ja skupiłem się na herosach narodowych, na powszechnych w Europie przepowiedniach o ich powrocie, to jest moja idea, koncept i grunt. Tam są ci szlachetni i ci podli, bez dociekania kto i w jakim interesie. Ok, Karol klęka pokonany, mamy Vichy, Holger opuszcza miecz bez wiary i siły, Dania się poddaje, zaklinacz V(coś tam) się waha, Finlandia najpierw jest z Niemcami, potem przeciw itd. To są proste mechanizmy, proste zależności, na jakich opiera się zazwyczaj legenda, mit itd. Nie chciałem tego komplikować nadmiernie. W każdej legendzie mamy zazwyczaj tych złych i tych dobrych, nie wnikałem zatem i nie mąciłem jeszcze bardziej zawiłymi relacjami przedwojennymi i powojennymi. Artur to wzór i ideał, dla chrześcijan jeden z Dziewięciu Walecznych rycerzy Europy, dlatego idealnie nadawał się na bohatera takiej opowieści. O kim innym miałbym napisać podobną historię? Zresztą mi chodzi tak naprawdę o Merlina, jest na drugim planie, ale to o nim ta opowieść, to on działa, czeka, poświęca się, umiera, żartuje, opowiada.

Kolejna sprawa, wszystkie postacie wymienione w tekście (poza Merlinem) to bohaterowie narodowi, którzy według legend wszelakich śpią i mają się obudzić, gdy ich Ojczyzna będzie w potrzebie. Stąd tacy, a nie inni herosi na wschodzie, bo nie spotkałem się z legendą o śpiących gdzieś Aleksandrze i Dymitrze. Chyba że przegapiłem.

Za literówki serdecznie dziękuję! Pokład chyba jednak będzie pokładem. Z tym kanałem długo się namyślałem, serio. Może i racja, trzeba było dać Angielski, ale bałem się, że to może spowodować pełne niezrozumienie i dezorientację (której ogólnie chyba i tak nie uniknąłem w tym tekście).

Ps. Cieszę się, że wyłapałeś i przypadł do gustu ten żarcik o M.T. :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, jakoś wiele Twoich tekstów nie czytałem( najbardziej pamiętam ten z konkursu o Godach), ostatnio ogólnie mam mało czasu na zaglądanie na portal. A co do mojego zarzutu to nie odbieraj go jako krytykę, po prostu nie potrafiłem się wczuć w klimat Twojego opowiadania.

Marasie – nie zrozumieliśmy się!

Ja się niczego nie doszukuję, nigdzie nie sięgam – po prostu dla mnie Twoja historia oparta jest na wadliwych podstawach. To tak, jakby w którejś space operze ludzie oddychali na Księżycu. Czy można? Pewnie! Czy to może być dobra literatura? Jak najbardziej, że wspomnę tylko pana Twardowskiego czy Swifta.

Tym niemniej dla mnie (co będę mocno akcentował), ten tekst zawiera nieusuwalny zgrzyt. Bo jeśli już łączysz rycerzy ze współczesnością (a właściwie bliską historią, ale taki skrót myślowy mi pasuje), to ta współczesność musi być (jak dla mnie, podkreślam), współczesna, prawdziwa, a nie niemal alternatywna. I tyle! Bo doceniam całą resztę, wszak to naprawdę bardzo dobre opowiadanie. Tylko… No właśnie!

Co do rycerzy – tu mi umknęło, że to wszystko postacie “zahibernowane”. Nie znam aż tak dobrze mitów i legend, a już rosyjskich z tymi bohaterami, których wymieniłeś, kompletnie! Toteż – miałeś rację, a ja nie.

Dezorientację? Hm, pewnie troche tak. Ja się zagubiłem w geografii. Inni może w mitach, bo sporo ich nawsadzałeś ;). Ale czy to źle? Wydaje mi się, że absolutnie nie! Ubogaca ten tekst o rzeczy ciekawe i wartościowe, a kto chce, sobie dogugla. Chyba, ze będziemy od tej pory tagować teksty – “dla tych, którzy znają mity arturiańskie i byli w Szkocji”. Czy tak ;P?

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Nadrabiając (mocno) spóźniony komentarz.

Bardzo dobre opowiadanie, które pozostawia z uczuciem pewnego niedosytu.

Początek robi świetne wrażenie. Takie, które budziły u mnie wyłącznie opowiadania, okazujące się później piórkowymi. Jak już pisano, bardzo umiejętnie oddałeś klimat średniowiecza. Tyle że na przestrzeni całego tekstu, gdzieś ten efekt początkowego WOW! mi znikał, pojawiając się już tylko okresowo. Zazwyczaj we fragmentach pisanych kursywą. To dalej było dobre opowiadanie, dalej czytało się dobrze i ze sporym zainteresowaniem (zresztą, gdyby było inaczej, pewnie bym je sobie odpuścił), ale jednak również z pewnym niedosytem.

Dlaczego?

Nie bardzo miałem czas, żeby napisać komentarz wcześniej, ale też paradoksalnie zyskałem dzięki temu okazję, żeby spróbować ustalić źródło owego niedosytu. Teraz piszę to bez większego przekonania, ale chyba jednak Twoja koncepcja delikatnie rozminęła się z moim wyobrażeniem tego tekstu. Bardzo ambitnie “promowałeś” tutaj jak gdyby mitologię i jej poszczególnych bohaterów. Jak z kolei jestem wyjątkowo prostym czytelnikiem, który lubi mieć wszystko wyłożone na tacy. Nie zawsze znajdę wszystkie odniesienia, nie zawsze skojarzę wszystkie postaci. Nie chciałem w trakcie czytania wspomagać się internetem, bo to jednak wytrąca z rytmu, a Twój tekst czyta się naprawdę bardzo dobrze. Zresztą, jedną z jego zalet jest to, że nawet nie kojarząc wszystkich i wszystkiego i tak dostaję fajną, ciekawą historię, której odbiór nie jest w pełni uzależniony od poziomu mojej wiedzy, czy znajomości mitów. Tak więc ta, jak to nazwałem (być może trochę niewłaściwie) promocja nie przeszkadza jakoś w czytaniu czy odbiorze, ale jednak powoduje uczucie lekkiego zagubienia. Przekonanie, że albo czegoś nie dopowiadasz, albo ja nie “wyciągam” z tego tekstu tyle, ile powinienem.

Jak widzisz, skupiłem się tylko na tym jednym, delikatnie wytrącającym z pełnego zadowolenia aspektem, bo też to jedyny element, który w jakiś sposób mi przeszkadzał. Poza tym, czytało się świetnie, pomysł na tekst również niczego sobie, zwłaszcza, że idzie za nim bardzo dobre wykonanie. Piszę dość ogólnie, bez wdawania się w szczegóły, bo też większość zalet Twojego opowiadania wymienili przedpiścy i zamiast powtarzać po nich, wolę zwyczajnie przyznać, że opowiadanie czyta się z dużą przyjemnością.

Pozdrawiam.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Belhaju! Oczywiście, to kwestia gustu, jak mógłbym się gniewać o takie rzeczy.

Staruchu. Ja wiem, o czym piszesz i nie wiem zarazem. Chodzi o prawdę historyczną? O to, że Brytyjczycy i reszta Aliantów zachowała się nierycersko wobec Polski? Artur na pewno to potępił ;) A poza tym masz rację, trzeba ufać inteligencji i wiedzy czytelnika (ale nie przesadzać w tekstach, jak zauważyłem z autopsji).

Witaj CM. Serdecznie dziękuję za ten obszerny i merytoryczny komentarz i za wszystkie uwagi i przemyślenia. Bardzo sobie cenię takie opinie. Dziękuję również za miłe słowa. Przyznam, że Twój niedosyt mnie martwi. Jak rozumiem, Tobie z kolei bardziej przypasowały te fragmenty podniosłe, te, w których piszę umowny "epos" o walce Artura ze Złymi. Czyli inaczej niż kilku przedmówcom. No nie znalazłem widać złotego środka. A mówiąc prościej, mam wrażenie, że Ty także "przygnieciony" zostałeś tymi wszystkimi odniesieniami, symbolami, nazwami własnymi itd. Po tylu podobnych wypowiedziach chyba rozumiem swój błąd.

To chyba rzeczywiście zbyt hermetyczne opowiadanie. Nie chcę używać sformułowania Łosiota "erudycyjne" bo to raczej określenie na wyrost. Po prostu za dużo legend i mitów w tej opowieści o mitologii. Miały oddać klimat i przekazać ducha takich opowieści, a chyba zbytnio odsunęły czytelnika od zamysłu autora i ukrytej tutaj prostej historii o poświęceniu.

Spotkamy się pod Twoim opowiadaniem.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Dopiero teraz udało mi się coś przeczytać na portalu od paru dni, więc od razu przybyłam tutaj:) Przeczytałam, podobało mi się, ale… :P Dłuższy komentarz skomponuję wieczorem z domu :)

Chyba się odróżnię od większości komentujących, ale… 

To było dobre i nie-dobre zarazem.

Pierwsza scena wypadła świetnie, pozostałych chyba nie ogarnąłem do końca. Nieraz pod różnymi opowiadaniami wychodził ze mnie zwolennik treści krótkich. Czasami jednak zdarzają się wyjątki i wspominam, ze warto coś rozszerzyć. W tym konkretnym przypadku mam wrażenie, że opowiadanie z powodu skracania ucierpiało bardzo i zastanawiam się jak wyglądałoby, gdyby zostało rozszerzone… dwukrotnie? Może nawet bardziej.

Dobry był klimat, zwłaszcza wspomniany początek, pierwsza rozmowa z Merlinem, czy pojedynek (ale tylko do momentu, gdy zjawia się Merlin na pokładzie rydwanu.

Dobre było zmieszanie symboliki z wielkimi wydarzeniami historycznymi.

Natomiast to, co wyszło słabiej, to odczucie lekkiego chaosu w środku. Takiego szarpania. A zdecydowanie znając Twoje umiejętności (zarówno techniczne, jak i fabularne), to wrażenie “szarpania” mogło wyjść nieco inaczej i stać się punktem kulminacyjnym, czyniącym opowiadanie znacznie lepszym.

Czyli taki “niedosyt środka opowiadania”. Nie finału, nie całości, a własnie niewypełnionej treści.

 

Arya. Dzięki za wizytę i czekam na komentarz rozwijający to "ale…"

Dziękuję za opinię Wilku-Zimowy! Ten "Niedosyt Środka Opowiadania" to ja sobie zapamiętam jako komentator. Może się przyda. ;). Rozumiem, że widzisz tutaj pewne falowanie, amplitudę jakości z dołkiem w środku. Przyjrzę się pod tym kątem. No i poszukam tego chaosu i szarpania. Może lekkie zdynamizowanie głównego pojedynku wyłamało się ze spokojnego rytmu opowieści? Ale cieszę się, że widzisz plusy, chwalisz klimat i kilka scen oraz mieszankę historii z symboliką.

Po przeczytaniu spalić monitor.

To nie jest dołek jakości, to jest… Nie wiem jak to określić, jakaś ukryta wyrwa? Coś takiego, ze spójności nie można odmówić, a jednak jakby nie było czegoś, co być powinno, a co nie jest formą zagadki względem czytelnika. Raczej efektem dążenia do limitu.

Nie zamieściłam od razu, tak jak napisałam, ponieważ zaroiło się pod Twoim tekstem od komentarzy:) Przeczytałam wszystkie komentarze, za wyjątkiem tych, z dzisiejszego dnia. Borykałam się sam z sobą, czy zamieścić, bo po co. Starczy tych głosów. Po prostu wyciągnij średnią, medianę i załóż duże odchylenia standardowe.

Napiszę tylko o sobie, wahaniach, czasem zatrzymaniach. 

Kiedy zastanawiałam się nad tym, co potencjalnie utrudniało mi zanurzyć się i popłynąć wraz z Twoją opowieścią przyszły mi do głowy dwie metafory, no trzy.

*Impresjonistyczne malarstwo, stoję – prawie nosem – dotykając obrazu, mam w ręku lupę i przyglądam się. Nie mogę odstąpić do tylu, aby zobaczyć, pejzaż, łódkę…

*Druga – kokos i pyszne mleko, które chlupocze we wnętrzu skorupy, a ja próbuję się do niego przebić, używając noża, śrubokrętu, młotka. Jest to bardzo trudne i złoszczę się na tak szczelną osłonę. 

*I jeszcze mam trzecią koncepcję, za mało znaków, ponieważ zbudowałeś dwa równoległe światy – naszą historię różniącą się od znanej (googlowałam jak opętana, aby sprawdzić co historyczne, a co alternatywne, słabo – wiem, moja wina – lecz nie siedzę w historii, odróżniam osoby, momenty przełomowe… „po łebkach”) i mitologię (miejsca, osoby, geografię), zwłaszcza, że miałam wrażenie, że to ważne, abym wiedziała, aby lepiej zrozumieć. Innymi słowy „kopałam” na obie strony.

 

Opowieść jest zajmująca, ma rozmach, jest piękna dla mnie, przez przyjaźń, troskę i poświęcenie, dobrą walkę oraz nadzieję, lecz (moim zdaniem) trzeba byłoby nad nią jeszcze popracować, jeśli miałaby pozostać w takim wymiarze, ponieważ clue ginie w w szczegółach, albo rozmywa się w narracji. 

Za dużo nazwisk, okoliczności i dystansu zabija żar. Za dużo przymiotników, zbyt statycznie, niekiedy. Mega ciekawe informacje, lecz bezużyteczne dla fabuły, w tym wymiarze – to trzeba koniecznie dodać. Epos lubię i on jest w Twoim wykonaniu bardzo dobry!

 

Spróbuję pokazać na dwóch krótkich fragmentach, o czym myślałam, lecz nie mam pewności, czy się nie mylę.

Artur wstał i podszedł do okna. Przez zabrudzoną szybę wypatrzył przeciwległy kraniec wyspy, gdzie wśród oparów mgły majaczył biało-czerwony, jakby ścięty w połowie obelisk. Widok ten przestał niepokoić króla. Wiedział już, że to latarnia morska, której światło prowadzi okręty płynące przez Kanał Świętego Jerzego z bliskich jego sercu wód zwanych teraz Môr Celtaidd na niespokojne wody Môr Iwerddon.

Zdecydowanie radziłabym cięcie, niepotrzebne detale przy tej długości tekstu, one rozpraszają. Ostatnie wyboldowanie miałoby sens, gdybyś dołączył mapkę. To mój ból, gdyż nie wiedziałam, nie znałam odniesień. 

Po mżawce noc była chłodna. Na północnym wschodzie majaczył cień Mynydd Enlli, latarnię wzniesiono zaś na płaskim półwyspie połączonym wąskim przesmykiem z południową częścią Bardsey. 

W połowie drogi Artur przystanął. Odetchnął słoną bryzą i przymknął oczy.

– To miejsce…

Merlin również się zatrzymał. Wsparty na kosturze, badawczym wzrokiem

Chylę czoła nad brakiem powtórzeń w tekście i wiernością, lecz nie jest mi (czytelnikowi) w tym momencie potrzebna wiedza o: północny-wschód, przesmyk itd, oraz kto pierwszy przystanął i że drugi od razu też. Z „klimatu” i zdarzeń dla mnie istotne było: mżawka, majaczył cień, stanęli, słona bryza oraz dlaczego badawczo? Ująć Ci trochę tej dokładności w tym fragmencie – dobrze by było.

 

Pewnie sam już lepiej wiesz, co mógłbyś zmienić i moje dywagacje są zbędne. Jeszcze raz chcę podkreślić, że to bardzo dobre opowiadanie, ma „nerw i mięso”. O wykonaniu nie wspomnę, z uwagi na to, że sprawa oczywista:), bez zastrzeżeń jakichkolwiek tj. zazdraszczam, oj jak bardzo, to nawet nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić.

 

Tekstu gratuluję! i tego, co byłeś zmuszony skrócić też.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ale Wilk zdążył częściowo mnie ubiec :D Mam nieco podobne odczucia co on.

Czyli początek bardzo mi się podobał, był długi, ale nie wydawał się ani przegadany, ani za długi. Bardzo starannie napisany z wieloma szczegółami (tutaj ogromny szacunek za naprawdę rzetelny research lub wplecenie własnej wiedzy, robi wrażenie, jak się czyta tekst z tak wyraziście i szczegółowo nakreślonym tłem), barwny, no po prostu miód i orzeszki. Płynęłam przez niego z prawdziwą przyjemnością :) Ale potem nagle w środku troszkę się pogubiłam. Póki nie ogarnęłam, że te wszystkie tytuły, których używałeś dotyczą Artura, w pewnym momencie (walki) coś w głowie nie zaskoczyło i miałam wrażenie, że oto na scenie pojawił się ktoś nowy, znikąd. Pojawiają się jakieś kamienie, o których nic nie wiem (i się nie dowiaduję).

Lecz mniejsza o nie. Dalej walka, nieco chaotyczna, Merlin pojawia się na rydwanie, potem oddaje życie (pierścień), aby ratować Artura, umiera, koniec tekstu. Na zakończeniu znów podłapujesz nieco rytmu z początku opowiadania, spokojnie opisując finał, Nimue, etc. I w ten sposób całość wychodzi trochę nierówna. Również jestem ciekawa, jak ta opowieść wyglądała w oryginale, zanim zacząłeś ją skracać, by choć trochę bardziej zbliżyć się do rygorystycznego dość limitu znaków.

Trochę też za dużo informacji było w stosunku do długości. Oczy kazały podziwiać stopień zawiłości historyczno – geograficzno – mitologicznej, lecz rozum niekoniecznie za tym wszystkim nadążał.

Tak czy inaczej, uważam, że to bardzo dobry tekst, ale mógłby też być jeszcze lepszy. I mimo wszystko mi się podobał :)

eksplozje bomb

Myślę, że przedobrzyłeś z tymi "bombami".

w tym starciu

To też można wyciąć bez straty. Cały ten bitewny fragment wydaje mi się sztucznie rozdęty, ale też nie jestem koneserem takich sekwencji.

odbijać światło na przemian czernią piór i szarością stali

Purpura. Zresztą czerń nie odbija światła (z definicji).

Zdawało się, że z dawna zapomniana magia władała

Włada (c.t.)

poduchą nieczasu

Niby wiem, o co chodzi, ale…

Zastygłe w przechyle domostwo

Hmm.

docenił przydatność tego czaru

Czaru? Pogubiłam się.

sztuczka polegała

Polega.

mocny, gorzki napar

The quintessence of Britain, eh, old boy ;)

poradziła by niczemu

Poradziła, by. Ale możesz wyciąć "by" i nie stawiać przecinka, też będzie dobrze.

łyknąłem z niego cydru

Mundane, that. Trochę wręcz świętokradcze.

że dla ludzi z tych czasów odpowiedź na to pytanie zapewne nadal jest

Skracalne: odpowiedź na to pytanie pozostaje zapewne…

Finn McCumhail z wyspy Skye

To on nie był z Irlandii?

Domyślam się z kim

Domyślam się, z kim.

poddali się od razu, gdyż nie mieli

Co Wy wszyscy z tym "gdyż"? Nie za bardzo pasuje do dość swobodnego stylu Merlina.

Ciszę, która zapadła po tych słowach przerwał

Wtrącenie: Ciszę, która zapadła po tych słowach, przerwał.

Tylko że

Tylko, że.

sir Bedivere

Bediverowi. Odmieniaj imiona.

pamiętał z poranka nazajutrz po bitwie

Z dwojga złego już lepsza aliteracja: pamiętał z poranka po bitwie.

I wciąż nie miał pewności, czy to oczy zaszły mu mgłą, czy morze spowiła prawdziwa mgła

Coś dużo tej mgły.

badawczym wzrokiem

Jakim?

Mają mnie za dziwaka, którym straszą dzieci i owce.

Mają go za tego, którym straszą? Hmm?

półki pomocnika

Pomocnika?

tracić czasu

Tracić czas.

Lorges

Literki się przestawiły. Logres. Dalej znowu robisz ten błąd, ale nie będę zaznaczać.

Naszym krukom z Tower podcinamy skrzydła, ze strachu, że gdy odlecą, Brytania będzie zgubiona.

That's actually very sad. And possibly the best line here.

dumny z tego, co widzi.

Z tego, co widział – to nie jest zdanie podrzędne, tylko określenie.

gaje, wyrastające

Bez przecinka, bo imiesłów określa gaje (tj. robi za przymiotnik).

wiele z budynków

Wiele budynków.

wzmocnili mocą

Ekhm.

warownej twierdzy

Są inne twierdze?

kroki w kierunku, z którego owa moc dochodziła

Skracalne: kroki tam, skąd moc dochodziła.

też o tym wiedział, gdyż

Znowu – nie rozumiem tej maniery "gdyż".

zło, które stanowiło o jego sile

Purpurowe i ontologicznie wątpliwe.

nie mogli równać się

Naturalniej: nie mogli się równać.

Spóźniłeś się Zygfrydzie

Spóźniłeś się, Zygfrydzie.

Bieliki i rude kanie krążyły nad ich głowami

heart

zakrzątał się

To ma być forma dokonana, czy niedokonana? Make up your mind, sir.

pytanie od dawna nie dawało mu spokoju

Ale jest tu od dwóch dni?

Cezara, Godfryda czy Hektora

Cezara, Godfryda ani Hektora.

uniósł się na łokciach, by wyjrzeć przez mały lufcik u wezgłowia.

To giętki jest na stare lata. Wezgłowie ma przecież za głową.

za plecami króla, śmierć

Nie jestem pewna tego przecinka.

odłożył oliwioną kolczugę

Hmm?

zbliżała się kobieca postać

Ooj, postać?

sprowadzić króla do Avalonu

Może "zabrać"?

spuścił wzrok jak zawsze

Spuścił wzrok, jak zawsze.

No i nie ma

No, i nie ma.

złowrogie wibracje

Nie brzmi to dobrze.

Geweina

A nie Gawaina?

 

Ładnie jest. Szkocko i kamiennie, i bitewnie o Anglię. Chociaż sam pomysł budzenia postaci arturiańskich kojarzy mi się mocno z Trylogią kosmiczną (to nie wada), a mam wrażenie, że jeszcze gdzieś to widziałam. Poza tym zdaje mi się ów pomysł cokolwiek komiksowy. No, nic, spikniemy Cię z jakimś rysownikiem ;)

Ale mam wrażenie, że ciąłeś nie w tych miejscach, w których należało.

Niewykluczone. Trudno to stwierdzić bez niepociętego tekstu, ale bardzo możliwe.

Jeśli czegoś zabrakło wg. Ciebie na płaszczyźnie emocjonalnej, to także mnie martwi.

Bit difficult to put my finger on it, but… to może być ta komiksowość właśnie. Ale naprawdę trudno to uchwycić.

Natomiast mało w nich jest informacji o tym, co panowie czują, jak się do tych spraw ustosunkowują.

A podobno faceci nie rozmawiają o swoich uczuciach ;)

Bardzo dobre opowiadanie, które pozostawia z uczuciem pewnego niedosytu.

I na tym się zatrzymajmy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Witam i dziękuję za tak obszerny komentarz, Asylum. Dziękuję za wszystkie uwagi, przemyślenia i sugestie. Oraz miłe słowa. Ciekawe miałaś skojarzenia podczas lektury ale w zasadzie dwie pierwsze "metafory", jakie przyszły Ci do głowy, dotyczą chyba tej samej uwagi, jaką mieli także inni komentujący – opowiadanie jest zbyt hermetyczne, może nawet zbyt wymagające i przeładowane merytorycznie. Głównie z powodu natłoku odniesień, nazw własnych, nie dla każdego zrozumiałej symboliki itd.

Trzecia "metafora" poniekąd również tego dotyczy, skoro zastanawiasz się, czy nie przydałoby się więcej znaków, aby w pełni opowiedzieć moją historię (i przejrzyściej), to zapewne także świadczy o tym, że jest ona obecnie zbyt skondensowana i "napakowana" informacjami na stronę kwadratową. Z drugiej jednak strony proponując rozwinięcie tekstu, sugerujesz zarazem jego skrócenie i wyczyszczenie z wielu słów/elementów, które moim zdaniem budują główną ten tekst i stanowią zaletę opowiadania – klimat.

Ta brytyjskość, mityczność, klimatyczność chyba wynika przecież właśnie z tych nazw, słów, przymiotników, opisów, tajemniczo brzmiących nazw walijskich, postaci z legend itd. Mam to powycinać dla przejrzystej i prostej fabuły?

Kolejna sprawa, przez Ciebie poruszona – chciałem poniekąd zachęcić czytelnika do googlania i zapoznania się ze wspomnianymi w tekście mitami i legendami, lecz nie aż w takim stopniu, który utrudnia lekturę. Nie o to przecież chodzi podczas czytania.

Przyznam się szczerze, mam problem z limitami. Moje opowieści są zazwyczaj rozbudowane fabularnie, opisowo itd. Zazwyczaj powstaje wersja dłuższa, którą potem lekko przycinam lub usuwam z niej pewne elementy. Zwłaszcza gdy chodzi o konkursy z limitami. Zazwyczaj obiecuję potem wrzucać w przyszłości wersje pełniejsze, ale jak zauważyłem nikt na portalu nie ma czasu czytać po raz drugi tego samego opowiadania dla kilku zmian i rozwinięcia, zatem dałem sobie z tym spokój.

 

Witam, Arya, i Tobie również dziękuję za odwiedziny i opinię. Piszesz miłe rzeczy, ale jak kilku innych czytelników czujesz niedosyt, zagubienie w połowie tekstu, widzisz wyrwę, chaos i wytrącenie z rytmu tam, gdzie akcja przyspiesza.

Być może przydałaby się łagodniejsze wprowadzenie do środkowej części opowiadania. Kilka zdań w tych rejonach wyleciało, zdawały się zbędne, bo osobiście w obecnej formie tekst widziałem jako kompozycyjnie w porządku. Pomyślę nad tym.

Ciesze się oczywiście, że tekst się podobał, i myślę, że o każdym można powiedzieć, że mógłby być lepszy. Ważne, żeby wiedzieć gdzie leży błąd, a Ty jesteś kolejną osoba, która wskazuje na przeładowanie informacyjne opowiadania.

 

Tobie także dziękuję serdecznie za lekturę i garść cennych uwag i poprawek, Tarnino. Oczywiście jak zawsze, nie ze wszystkimi się zgadzam, ale sporo na pewno wprowadzę, gdy już ogłoszone zostaną wyniki konkursu. Kilka literówek poprawiłem od razu.

 

eksplozje bomb

Myślę, że przedobrzyłeś z tymi "bombami" – nie wiem, dlaczego tak uważasz?

 

odbijać światło na przemian czernią piór i szarością stali

Purpura. Zresztą czerń nie odbija światła (z definicji) – chodzi o to, jak odbijają światło pióra kruka, są czarne czernią wpadająca w granat, i błyszczą w słońcu.

 

poduchą nieczasu

Niby wiem, o co chodzi, ale… – licentia poetica ;)

 

Finn McCumhail z wyspy Skye

To on nie był z Irlandii? – ale jest również bohaterem Szkotów i według legendy śpi z drużyną na szkockiej wyspie Skye.

 

Tylko że

Tylko, że. – na pewno?

 

sir Bedivere

Bediverowi. Odmieniaj imiona. – spotkałem formę nieodmienianą.

 

badawczym wzrokiem

Jakim? – badawczym, to częste określenie w literaturze.

 

półki pomocnika

Pomocnika? – taki mebel, znany jeszcze w średniowieczu.

 

wzmocnili mocą

Ekhm. – kurde, faktycznie ekhm, jak ja puściłem taki kwiatek?

 

pytanie od dawna nie dawało mu spokoju

Ale jest tu od dwóch dni? – a kto powiedział, że od dwóch dni?

 

Nadszedł dzień… itd. uniósł się na łokciach, by wyjrzeć przez mały lufcik u wezgłowia.

To giętki jest na stare lata. Wezgłowie ma przecież za głową. – stary daje radę.

 

odłożył oliwioną kolczugę

Hmm? – serio, tak robili.

 

Raz jeszze dzięki za wszystko, zwłaszcza za te "ładnie, szkocko i kamiennie". Może to i jest materiał na komiks? ;) A z Trylogią kosmiczną nie skojarzyłem, chociaż czytałem za dzieciaka.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Czekaj czekaj, spróbuję doprecyzować, bo dla mnie, nie o to samo chodzi w tych metaforach. Mało mam czasu, więc syntetyczna spróbuję być. 

Ten impresjonizm – to, że nie dajesz oddechu, dystansu, zdań wprowadzających, kto, gdzie, po co idzie.

Z kolei ten nieszczęsny kokos to czasami zdania, w których muszę doszukiwać się sedna i zastanawiam się, co jest ważne? Czy to że mgła, że półwysep, że latarnia, że wspomnienia… I teraz tak, albo jeszcze skrócić/ usunąć coś ze zdania, aby uwypuklić, albo rozszerzyć (kolejne zdania, może to właśnie te skróty w stosunku do wyjściowego opowiadania – moje domyślanki) i stanie się czytelniejsze.

Trzecia hipoteza – cholernie trudne zadanie realizowałeś – budowałeś równocześnie dwie opowieści: ludzką, lecz zniekształconą w stosunku do prawdziwej oraz boską tj. mitologiczną, również wariację na temat oraz połączyłeś je.

Uff, może jaśniej;)

Ja tam bym wstawiła potem całe, takie jak było – ja tam bym przeczytała!

Eh, czytałabym dalej opowiadania na Mitologię, lecz praca… Może jutro się uda.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ha, zacząłem czytanie konkurencji od Ciebie, mr. marasie i teraz boję się, że jury uzna, że ściągałem. Czy pomylę się mocno wskazując jako inspirację “Zdarcie tytanów?”

Tytuł zapowiadał celtycki, magiczny klimat i faktycznie tak jest. Osobiście należę do czytelników, którzy lubią te wszystkie małe szczególiki, więc natłok legendarnych postaci i odniesień do magicznych przedmiotów mi się podobał. Pod tym względem to opowiadanie bardzo w moim stylu. Do samego końca też nie wiedziałem na pewno ( sądzę, że taki był właśnie Twój zamysł) w jakim konkretnie czasie dzieje się akcja. Po prologu myślałem, że to alternatywna rzeczywistość, w której Karol Wielki wybudował swoją linię Maginota. Dwaj rycerze spod Grunwaldu ratujący Artura zupełnie mnie zmylili, dopiero po przeczytaniu całości powziąłem podejrzenie, że to Polska odwracająca atak Niemców od Wielkiej Brytanii. Czy tak?

Całość jest fajna, ale jednak jak dla mnie za bardzo statyczna, kiedy czytałem prolog, miałem wrażenie jakby był to fragment kroniki, a nie pojedynek dziejący się tu i teraz przed oczami czytelnika.

Ha, zacząłem czytanie konkurencji od Ciebie, mr. marasie i teraz boję się, że jury uzna, że ściągałem. Czy pomylę się mocno wskazując jako inspirację “Zdarcie tytanów?”

Tytuł zapowiadał celtycki, magiczny klimat i faktycznie tak jest. Osobiście należę do czytelników, którzy lubią te wszystkie małe szczególiki, więc natłok legendarnych postaci i odniesień do magicznych przedmiotów mi się podobał. Pod tym względem to opowiadanie bardzo w moim stylu. Do samego końca też nie wiedziałem na pewno ( sądzę, że taki był właśnie Twój zamysł) w jakim konkretnie czasie dzieje się akcja. Po prologu myślałem, że to alternatywna rzeczywistość, w której Karol Wielki wybudował swoją linię Maginota. Dwaj rycerze spod Grunwaldu ratujący Artura zupełnie mnie zmylili, dopiero po przeczytaniu całości powziąłem podejrzenie, że to Polska odwracająca atak Niemców od Wielkiej Brytanii. Czy tak?

Całość jest fajna, ale jednak jak dla mnie za bardzo statyczna, kiedy czytałem prolog, miałem wrażenie jakby był to fragment kroniki, a nie pojedynek dziejący się tu i teraz przed oczami czytelnika.

Ha, zacząłem czytanie konkurencji od Ciebie, mr. marasie i teraz boję się, że jury uzna, że ściągałem. Czy pomylę się mocno wskazując jako inspirację “Zdarcie tytanów?”

Tytuł zapowiadał celtycki, magiczny klimat i faktycznie tak jest. Osobiście należę do czytelników, którzy lubią te wszystkie małe szczególiki, więc natłok legendarnych postaci i odniesień do magicznych przedmiotów mi się podobał. Pod tym względem to opowiadanie bardzo w moim stylu. Do samego końca też nie wiedziałem na pewno ( sądzę, że taki był właśnie Twój zamysł) w jakim konkretnie czasie dzieje się akcja. Po prologu myślałem, że to alternatywna rzeczywistość, w której Karol Wielki wybudował swoją linię Maginota. Dwaj rycerze spod Grunwaldu ratujący Artura zupełnie mnie zmylili, dopiero po przeczytaniu całości powziąłem podejrzenie, że to Polska odwracająca atak Niemców od Wielkiej Brytanii. Czy tak?

Całość jest fajna, ale jednak jak dla mnie za bardzo statyczna, kiedy czytałem prolog, miałem wrażenie jakby był to fragment kroniki, a nie pojedynek dziejący się tu i teraz przed oczami czytelnika.

 Co to jest półka pomocnika?

Hej! Bardzo mi miło, że czytanie konkurencji zacząłeś ode mnie, Wojtasie10. Dziękuję za komentarz i wszystkie uwagi. Zaglądałem do Twojego tekstu i zauważyłem, że też obudziłeś śpiących rycerzy, ale myślę, że jury nie będzie podejrzewało Cię o ściąganie (nie wiem za bardzo, o co chodzi z tą inspiracją "Zdarciem tytanów"?) Tyle że ja obudziłem wszystkich śpiących rycerzy w Europie.

Mam problem z tymi alternatywnymi wizjami w moim tekście. To nie są alternatywne wizje, Karol powstał, bo tak głosi legenda, i walczy w wymiarze/płaszczyźnie/sferze legendarnej/mitycznej/magicznej. Oczywiście bieliki na niebie i rycerze spod Giewontu w Londynie to nasi w Bitwie o Anglię. Kanie rude to ptaki wybrane ptasim symbolem Anglii, więc reprezentują/wspierają angielskie lotnictwo.

Akcja dzieje się w czasie II wojny światowej i w magicznym pozaczasie/pozaprzestrzeni, dokąd przenoszą bohaterów ich artefakty/miecze. Wszyscy bohaterowie narodowi stają po tej stronie, po jakiej stawali w realnej wojnie.

Te fragmenty, które wydały się Tobie statyczne niczym kroniki stylizowałem nieco na opowieść rycerską/epos. Szkoda, że nie przypasowały. Część czytelników chwali, część narzeka ;)

Po przeczytaniu spalić monitor.

Widzisz, a ja myślałam, że bieliki i rude kanie to biało-czerwoni…

Babska logika rządzi!

Bitwa o Anglię, matko, ale ze mnie tępak. Przecież skoro Francja padła w prologu, to Polska już dawno pobita.

To że akcja dzieje się w dwóch wymiarach jest jasne, a w każdym razie staje się jasne dosyć prędko. Natomiast w momencie gdy Merlin mówi “w poprzedniej wojnie poradziłem sobie sam, wróg nie postawił stopy na naszej ziemi” to zrozumiałem, że II WŚ już się odbyła a teraz trwa jakaś kolejna, alternatywna, wywołana przez przebudzonych Obrońców. Ale na koniec już wszystko jasne. 

“2012 – Zdarcie tytanów” to opowiadanie Jacka Dehnela, w którym przebudzają się właśnie ci wszyscy legendarni bohaterowie. 

Poszłaś w kolory, Finklo, a ja w gatunki ;). No już bieliki wydały mi się wystarczająco symboliczne i polskie, a tak biało-czerwono, bielikowo-kaniowo byłoby chyba zbyt… bajkowo. W końcu tam nie tylko Dywizjon 303 walczył, ale przede wszystkim angielski RAF.

 

Edit. Aaaa, o to chodzi. Nie to o I wonie światowej było, Wojtasie. Wszak czytelnik mógłby pomyśleć – a dlaczego Artur nie obudził sie w czasie I wojny światowej. A Merlin wyjaśnia dlaczego. 

Kurde, nie znam tego opowiadania. Czyli ktoś już napisał tekst oparty na tym pomyśle? Gdzie to się ukazało?

 

Edit. 2. Znalazłem w necie, bo mnie zaintrygowałeś. Tam jest taki opis: 

Otóż Dehnel swoim opowiadaniem zbliżył się do tej formuły, bawiąc czytelnika opowieścią o legendarnych bohaterach którzy obudzili się przeddzień końca świata. Czyli w grudniu 2012 roku. Każde państwo, każdy kraj, musiał stanąć oko w oko ze swoją legendą. W Iranie powrócił do żywych Mahdi, w Niemczech Barbarossa na spółkę z Karolem Wielkim, w Czechach ożył posąg Wacława,a w Polsce obudzili się rycerze spod Giewontu. To co nieznane, dziwne i budzące strach oraz zagrożenie, natychmiast wymaga zwołania odpowiedniego sztabu. W naszym kraju została powołana komisja ekspercka złożona z socjlogów, profesorów historii, strategów wojskowych i jednego takiego speca od średniowiecznych gier i symulacji komputerowych. ​

Kurde, pomysł wyjściowy podobny. Nie znałem tego.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Myślę, że przedobrzyłeś z tymi "bombami" – nie wiem, dlaczego tak uważasz?

Dlatego, że spokojnie mogły zostać w domyśle – wiadomo, co wybucha na wojnie.

chodzi o to, jak odbijają światło pióra kruka, są czarne czernią wpadająca w granat, i błyszczą w słońcu.

Hmm. No, tak. Jakoś nie złapaliśmy wspólnej częstotliwości.

Niby wiem, o co chodzi, ale… – licentia poetica ;)

Nie, zrozumiałe, to to jest, po prostu metafora wydała mi się ciut kosmiczna :)

Tylko, że. – na pewno?

Tak podpowiada mój instynkt, ale on się już mylił w przeszłości. Zbadaj sprawę.

Odmieniaj imiona. – spotkałem formę nieodmienianą.

Ja też, u Ciebie :) Ale serio, po polsku imiona się odmienia.

Jakim? – badawczym, to częste określenie w literaturze.

Od kiedy? Spojrzenie może być badawcze, ale nie wzrok.

Pomocnika? – taki mebel, znany jeszcze w średniowieczu.

Tak przypuszczałam, ale nie znałam tego słowa w takim użyciu.

Ale jest tu od dwóch dni? – a kto powiedział, że od dwóch dni?

Ano, prawda. Punkt dla Ciebie.

Hmm? – serio, tak robili.

Wierzę, ale jakoś mi nie brzmi.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Podobało mi się! Nie poczułem się przytłoczony mnogością przywoływanych postaci, czy artefaktów, bo podałeś je na tyle przystępnie, że przyjąłem je z całym dobrodziejstwem inwentarza. Nie dzieje się tutaj wiele, a mimo to odebrałem tekst jako taki raczej przygodowy, który rozwiązuje jakąś niewiadomą i zaraz zastępuje ją inną, który mknie naprzód i łatwo daje się porwać. Fakt faktem, że legendę o królu Arturze znam tyle o ile i nawet nie próbowałem roztrząsać logiki, czy zgodności z faktami/oryginałem, niemniej spodobało mi się to, co zastałem. Powodzenia w konkursie. ;)

Dzięki, MrB, za odwiedziny i komentarz. Cieszę się, że opowiadanie się podoba i nie masz większych zastrzeżeń. Ten tekst to dobra lekcja dla mnie, jak ciężko zadowolić wszystkich i jak łatwo zrobić te kilka kroków za daleko i pisać zbyt "hermetycznie".

Po przeczytaniu spalić monitor.

Zgodnie z obietnicą przybywam na wezwanie Olifanta z komentarzem ;)

Potem wskazał na pobliskie ruiny i cmentarz, z którego wyrastały kamienne krzyże i rzekł:

Jednocześnie obok nich pojawił się rydwan z Merlinem na pokładzie.

Hm, czy rydwan ma pokład?

Zarazem jednak radował się z obecności nowych sprzymierzeńców – bezimiennych herosów nowego świata, których przywiodło wyzwanie Graala

Chyba raczej wezwanie?

 

No cóż, językowo chyba nie ma co powtarzać słów przedpiśców, jest zaprawdę pięknie i wspaniale. Przedstawienie bitwy o Anglię jako walki ptaków budzi skojarzenia ze sceną otwierającą powieść “Sturmvogel” (to chyba dobrze, bo początek tej książki mi się podobał, gorzej było później ;D). Jednak w przestrzeni fabularnej zaliczyłem parę zgrzytów.

Po pierwsze, dlaczego, u licha, król Artur ma walczyć w obronie przebrzydłych Anglosasów i Normanów? Przecież irlandzka ostoja celtyckości sympatyzuje w tej wojnie z przeciwną stroną… 

Dalej trochę mnie, podobnie jak innych, przytłoczyły nawiązania. Za mało wiem (a jeszcze mniej pamiętam) o legendach arturiańskich, by wszystkie je zrozumieć. A niestety jest tych odniesień na tyle duże nagromadzenie, że, choć niewiedza nie utrudnia zrozumienia fabuły, to jednak wywołuje w czytelniku pewien dyskomfort (”och nie, jak ja mało wiem, czemuż mi ten zły autor o tym przypomina!”).

Ograniczenie akcji niezbyt sprzyjało nawiązaniu relacji z bohaterami. W dodatku świat obserwujemy oczami Artura, więc tym bardziej osłabia to wrażenie po śmierci Merlina. Na minimalizm w sferze przestrzeni akcji nie będę narzekał, bo u mnie jest jeszcze gorzej ;P

Pomysł bardzo w porządku. Rozmowa Artura z Merlinem nieco mnie zmęczyła, nie zaczarowała (hehe) na tyle, żebym nie poczuł znużenia; przez chwilę zapachniała nachalnym wykładem, ostatecznie jednak wyszła raczej naturalnie. A potem już jakoś poszło. Rozumiem, że celowałeś w klimat, zatem – gratulacje, zdołałeś go stworzyć. Nawet mi się z “Ostatnim obrońcą Camelotu” Zelaznego trochę skojarzyło.

Total recognition is cliché; total surprise is alienating.

Witam, Światowiderze, i dziękuję, że podzieliłeś się swoją opinią. Przyznam szczerze, że nie znam wspomnianej pozycji ("Strumvogel"). Co do fabularnych zgrzytów…

Pytasz, dlaczego Artur walczy w obronie Anglosasów i Normanów? Już w samym pytaniu jest błąd ;) Jakich Sasów? Owszem, niewyraźne "korzenie" Artura wiązane bywają z Celtami, głównie Brytami, a czasem nawet z Rzymianami itp. Ale nie mieszajmy w to Sasów, ponieważ legendy o Arturze w formie, jaką znamy, pochodzą głównie z czasów Godfryda Plantageneta (Goeffrey z Monmouth i "Historia regum Britanniae") oraz Henryka II Plantageneta (Wace i jego "Opowieść o Brutusie", w której pojawia się Okrągły Stół" i która powstała na zamówienie króla Henryka jako odpowiedź na "zaplecze" Ludwika VII, który mógł się pochwalić rzekomym pochodzeniem od samego Karola Wielkiego) i mają "uprawomocnić" związek Brytów (także Bretończyków) z Normanami pod rządami jednego króla i przeciw wspólnemu wrogowi czyli – Sasom właśnie, którzy najechali Brytanię wcześniej i z którymi walczył od zawsze "legendarny" Artur-Bryt/Rzymianin. Zatem Artur to przede wszystkim bohater całej Brytanii (także Walii i Kornwalii) i walczy przeciwko temu, kto występuję przeciw Brytanii (A mój Merlin wspomina również o tychże Sasach, którzy później historycznie współtworzą wraz z wymienionymi nacjami oraz Anglami lud Brytanii, gdy Artur rwie się do ubicia Sasa Henryka Ptasznika za jego “sasowatość”). Irlandii (mimo celtyckich powiązań) to nie obejmuje ;)

O haniebnym epizodzie wojennym Irlandczyków nawet nie wspominaj ;). Trzeba walczyć o swoje, ale nie sprzedając duszy diabłu.

O przytłaczających nawiązaniach sporo już pisałem wcześniej. Tak, to chyba zbyt hermetyczne opowiadanie.

Do zobaczenia pod Twoim opowiadaniem konkursowym!

Jerohu! Tobie także dziękuję za lekturę i komentarz. Pomysł się podoba – cieszę się. Klimat udany – cieszę się. Zapachniało Zelaznym – przyjmuję jako komplement. Tylko szkoda, że rozmowa nie "zaczarowała" i trochę znużyła.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Przyznam szczerze, że nie znam wspomnianej pozycji ("Strumvogel").

Może to i dobrze, bo to powieść wybitnie dziwna. Ale w prologu jest po prostu bardzo podobna scena starcia ptaków-Niemców z pająkami-Aliantami ;)

 

…mają "uprawomocnić" związek Brytów (także Bretończyków) z Normanami pod rządami jednego króla i przeciw wspólnemu wrogowi czyli – Sasom właśnie, którzy najechali Brytanię wcześniej i z którymi walczył od zawsze "legendarny" Artur-Bryt/Rzymianin.

Czyli jednak przeciw Sasom walczył ;) Poza tym oprócz legend są jeszcze próby umiejscowienia Artura jako postaci historycznej i chyba wszystkie zakładają, że był bojownikiem przeciw Sasom. Stąd zawsze jakoś widziałem Artura bardziej jako obrońcę Celtów (Brytów) przed germańską nawałą, niż Brytanii jako wyspy, ale nie będę się kłócił, bo widać, że wiesz na ten temat dużo więcej ode mnie, więc pewnie bym kłótnię przegrał ;D

Nie chciałem się rozdrabniać, Światowiderze, i ze względu na jego legendarny konotacje potraktowałem Artura jako bohatera Brytyjczyków, by nie pisać, że był bohaterem Anglii. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

http://altronapoleone.home.blog

Imponujący tekst. I chociaż nie jest to do końca “moja” konwencja, myślę, że poprowadziłeś ją w dobrym kierunku i w pełni wykorzystałeś jej potencjał. Opowiadanie bazuje na bardzo ciekawym zamyśle przebudzenia legendarnych bohaterów, dla których konsekwentnie rozbudowujesz osobną płaszczyznę, równoległą do tej, na której rozgrywają się faktycznie działania wojenne. Stylizacja językowa i niespieszne tempo narracji budują odpowiedni nastrój. Mnogość szczegółów i odniesień robi wrażenie i tworzy bogate tło dla wydarzeń – do tego duża część jest zawarta w dialogach, nie opisach, dzięki czemu wypadają naturalniej.

Bardzo satysfakcjonująca lektura, moim zdaniem warta wyróżnienia (czy to konkursowego, czy portalowego).

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Dziękuję, Black_Cape, za wizytę, lekturę i głos na nominację :). Oraz za wszystkie miłe słowa. Imponująca, satysfakcjonująca – jestem zaskoczony takim odbiorem. Napisałaś, że tekst zasługuje na jakieś wyróżnienie i wywróżyłaś – dostałem wyróżnienie w konkursie :). A Tobie gratuluję podium.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Bardzo się cieszę z tego wyróżnienia, trzymam dalej kciuki za Twoje opowiadanie. I również dziękuję. :)

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Dzięki. A Tobie piórka życzę.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Mnie się to opowiadanie ogromnie podobało i, przyznam, było w mojej czołówce konkursu. łączy dwie rzeczy, które sobie w literaturze cenię. Z jednej strony znakomicie oddaje nastrój – taki, jaki się mnie (pewnie przez “Excalibura’ Johna Boormana) kojarzył z legendami arturiańskimi, zanim jeszcze na serio zaczęłam je czytać: nastrój schyłku, końca pewnej epoki, tragedii wiedzy i zrozumienia, co nadejdzie (Merlin). Za część tego nastroju zwykle odpowiada styl, a tu jestem stylistycznie, że tak powiem, przekonana :)

Druga rzecz – lubię widzieć w literaturze research stojący za tekstem, ale i przemyślenie koncepcji. Tu zarówno to pierwsze, jak i historiozoficzna idea, zadziałały bardzo efektownie. A że do tego postacie wydały mi się i ciekawie wpisane w mityczny etos swoich pierwowzorów, i emocjonalnie, po ludzku, wzruszające, to nie było wyjścia, tekst musiał mnie kupić.

Do wyróżnienia w konkursie chciałabym dołożyć głos na nominację do Piórka.

ninedin.home.blog

Serdecznie dziękuję za tak miły i pozytywny komentarz, Nienedin, nie spodziewałem się, naprawdę. Głos na nominację to już zupełne zaskoczenie, przecież tekst nie załapał się na podium konkursu i chyba nie o przekroczenie limitu tu chodziło. Ale dzięki! :)

Zgadza się, research był solidny, według wielu czytelników przesadziłem z tym nadmiarem informacji, ale chciałem historię głęboko osadzić w mitologii i brytyjskim klimacie. Może jest ona pisana przez fana tych legend dla fanów tych samych legend.

Cieszę się, że dostrzegłaś też tę bardziej ludzką stronę opowieści. No i że styl przypadł do gustu i przekonał podczas lektury.

Raz jeszcze dziękuję za świetny konkurs i czekam na jego kolejne edycje.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Kurczę, Marasie, będziesz na mnie psioczył, ale przybyłem tutaj w dobrej wierze, a nie zachwyciło.

Przysypałeś tymi drobiazgami emocje, nie dałeś wybrzmieć głównemu zwrotowi akcji. Za mało widać to poświęcenie Merlina, jego umiłowanie życia (kobiet?), reakcję Artura na śmierć przyjaciela. A przecież umiesz (vide Husarz śmierci). Wzruszenie poczułem za to przez chwilę w innym momencie – gdy Artur wspominał dzień po bitwie pod Camlann. Widać cięcia – np. nie wybrzmiewa twist z Arturem jako dzieckiem zdolnym do scalenia Excalibura. Zrezygnowałbym natomiast z tych pobocznych nawiązań (np do Ameryki). Bohaterów, jak dla mnie, zbyt wielu w proporcji do objętości tekstu– po co np. niemieccy herosi występują w trójkącie? – nie dajesz żadnemu z nich indywidualnego rysu. W efekcie te nawiązania niby bogate, a takie jakieś encyklopedyczne – wolałbym mniej, a głębiej. W ogóle miałem wrażenie, jakbyś nie mógł się zdecydować, czy nawiązywać do II Wojny Światowej, czy tworzyć własną, alternatywną historię. Razi wreszcie sposób doprowadzenia do głównej konfrontacji, jakoś tak nagle, bez przygotowania, a zmiana formy narracji (i czcionki) świadczy w tym fragmencie o pośpiechu piszącego.

Tęsknię za twoim opowiadaniem na miarę “Trzeba czekać” – pisanym bez limitu, bez deadline’u, spójnego, a przecież z rozmachem wizji.

Trzeba czekać.

Nie mam powodów do psioczenia, Coboldzie. Psioczyłbym pod nosem, gdybyś w ogóle nie zajrzał i nie wypowiedział się na temat opowiadania. A przecież wiesz, że cenię sobie Twoje zdanie (nie tylko ja jeden).

Cóż, zarzuty hermetyczności, nadmiaru detali, do których dorzucasz "przysypanie emocji drobiazgami" przyjmuję na klatę. Tekst miał być na wskroś mitologiczny, być może przedobrzyłem, próbując połączyć w jednej opowieści epos, mocny klimat, brytyjskość, mity i legendy, męską przyjaźń, pomysł na świat równoległy przebudzonych bohaterów, II wojnę światową, wzruszenia, sceny walki i sporo merytorycznych dupereli budujących świat. Może wyszła z tego potrawa zbyt ciężkostrawna?

Są czytelnicy, którym się mimo wszystko spodobało, są też średnio zadowoleni, dla których tekst jest zbyt hermetyczny. Pewnie znajdą się i tacy, dla których to gniot.

Mam nadzieję, że uzupełnienie tekstu o wycięte fragmenty i lekkie przesunięcie akcentów, które zdaje się jest konieczne, poprawią tekst i Fenrirr spojrzy na niego łaskawym okiem. Zazwyczaj obiecuję uzupełnienia, ale ich nie wprowadzam, bo nie ma dla kogo, nikt drugi raz nie przeczyta. Ale tym razem chodzi o miejsce w antologii więc nie odpuszczę.

Dzięki serdeczne za lekturę, cenne uwagi i wskazówki. Przyznam się szczerze, że ja z kolei czułem wzruszenie, gdy Artur chwycił dłoń przyjaciela i odebrało mu głos, bo uświadomił sobie ogrom cierpienia Merlina.

Co do "Trzeba czekać". Hmm. Pamiętaj, że wciąż walczę z tekstem s-f do Silmarisa (tzn. będę tam próbował go wcisnąć) i jak pamiętasz Ty i Stn będziecie go musieli przeczytać, zanim go wyślę ;). A to jest chyba właśnie takie science-fiction mocno w stylu “Trzeba czekać”. Tylko bez religijnego elementu.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Cieszę się, że nie psioczysz.

Zapomnij o “hermetyczności”, narzekam raczej na “fasadowość”.

I trzymam za słowo, bo te poprawki faktycznie już wiele razy obiecywałeś ;)

Czyli tak zwanej głębi zabrakło, Twoim zdaniem, i to taka jakby wydmuszka? Albo makieta? No kurcze, chciałem, żeby ten smutek i pewna nostalgia wybrzmiały w historii. Porażka w takim razie.

Poprawki tym razem nieuniknione. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Diorama – duże dekoracje, małe ludziki.

I nawet to, że ubiłem tego dziada Merlina, a ckliwy Artur łka przy otwartym oknie, nie poruszyło Twojego serca?

Po przeczytaniu spalić monitor.

Moje serce zbyt wiele śmierci Merlina już widziało. A milczenie Nimue robi na mnie większe wrażenie niż łzy Artura.

No tak. Obaj ginęli już na wiele sposobów. Ale przyznasz, że panowie naprawdę świetnie wypadli w “Merlinie” Roberta Nye i “Arturze Rex” Thomasa Bergera. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Tylko Bergera czytałem.

Jeśli nie oburzasz się na obrazoburcze trawestacje to polecam Roberta Nye. Także jego "Fausta'.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Kurczę, tyle czasu zwlekałem z przeczytaniem tego opowiadania i jak się okazuje, zupełnie niepotrzebnie. Jest świetnie. Cobold może sobie psioczyć, ja jestem taką wizją Artura i reszty zachwycony. Jasne, można by pewne elementy popodkręcać. Rozumiem zarzut o niepotrzebny trójkąt Niemców, ale nie do końca się z tym zgodzę. O ile jeszcze można by zrezygnować z dwóch cesarzy na korzyść jednego, to jednak zdecydowanie istotna jest postać Zygfryda, chociaż nie ma wiele poświęconego mu miejsca. Bo, moim zdaniem, Zygfryd ma tu tak naprawdę symbolizować cały upadek narodu niemieckiego, szlachetnego niegdyś rycerza służącego w złej idei. Cywilizowany naród opętany kultem śmierci. Jasne, można było to bardziej podkreślić. Ale moim zdaniem nie jest to konieczne, sama postać Zygrfyda walczącego po stronie nazistów wystarczy.

Ale przede wszystkim strasznie podobał mi się nastrój panujący w opowiadaniu. Jest nostalgia, jest smutek, bez których ciężko sobie wyobrazić dobrą wersję arturiańskich legend. Ale jest też Artur z dumą patrzący na dokonania swoich rodaków. Lubię to :D 

Sam pomysł wojny totalnej w której udział biorą herosi wszystkich narodów też bardzo mi się podoba. I tutaj pojawia się mój główny zarzut do opowiadania – no za krótkie to. Ja wiem, że limity, które i tak w poważaniu miałeś. Ale tutaj wyraźnie czuć, że całość mogła jeszcze rozwinąć skrzydła i spokojnie być znacznie dłuższa. Ba, z samego pomysłu Artura, wojny i herosów spokojnie mógłbyś całą powieść zrobić. Chociaż rozumiem, że tutaj nie o wojnę tak naprawdę chodziło, a historię Merlina. 

I mi akurat te wszystkie smaczki się podobały. Ale czego innego się po mnie spodziewać, jak mój pierwszy tekst na portalu też był arturiański. 

Pisałeś, że w pewien sposób to opowiadanie jest duchowym krewniakiem mojej “Farsy”. No nie sposób zaprzeczyć, podobieństwa w kreacji świata są oczywiste. Ale tak naprawdę to chyba powiem, że mimo wszystko twoje opowiadanie jest bardziej optymistyczne. W twoim świecie Artur powrócił :) 

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Dzięki wielkie, Arnubisie :). Człowiek spędza miły wieczór z książką, z dala od internetu, rano zagląda na portal a tu nominacja. Ale mi suprajsa zrobiłeś, pełne zaskoczenie.

Nostalgia, zmierzch, pewien smutek. To jest właśnie to, co czuję w związku z legendami arturiańskimi. Pewnie podobnie jak Ninedin po obejrzeniu filmu Boormana za młodu.

Bardzo się cieszę, że koncepcja wojny totalnej herosów przypadła Tobie do gustu. I że klimat się podobał. I że smaczki nie przeszkadzały (że akurat Tobie nie przeszkadzały nie jestem zaskoczony).

Oczywiście taki świat i tego typu pomysł można rozbudować w solidne opowiadanie lub nawet powieść. Zapewne znalazłoby się w niej wszystko to, czegoś zabrakło według Cobolda i innych. A może i nadmiar informacji lekko by się rozmył i rozwodnił stając się bardziej przyswajalny.

Trzech niemieckich bohaterów wrzuciłem ze względu na ich prawdziwe historie, które gdzieś w tle miały dopowiadać opowieść. No i kilku ich musiało stanąć wobec takiego zatrzęsienia bohaterów drugiej strony. A wątek Zygfryda świetnie odczytałeś, to głównie o nim wspomina Merlin na łożu śmierci.

Jeszcze raz dziękuję za wszystkie miłe słowa i potrójny głos na nominację. Zrobiłeś mi dzień.

I nie masz racji, "Farsa" była nostalgiczna, ale w finale dawała czytelnikowi potężnego optymistycznego kopa.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Jasne, że “Farsa” w finale miała sporo optymizmu, taki drobny żarcik. Całe opowiadanie jest przecież o Dagonecie w końcu godzącym się z sobą i odbudowującym poczucie wartości. Ale nie o mojej “Farsie” tu będziemy rozmawiać :D 

I żeby nie było, to nie był planowany zwrot akcji, żeby w ostatniej chwili zapewnić ci nominację :) Po prostu wcześniej odkładałem to w czasie, bo mnie jednak nieco magisterka przygniotła. Ale chciałem koniecznie przeczytać opowiadanie przed 6, bo czułem że mogę chcieć nominować, a widziałem że mój głos ci nominację zapewni. I nagle zauważyłem, że jest już godzina 23 i zaraz skończy się czas na nominacje. Więc rzuciłem nagle magisterkę i zabrałem się za czytanie. Było warto, ale przez tempo być może też mój komentarz był momentami nieco chaotyczny – pisałem bo bardzo na świeżo, w pośpiechu, żeby zdążyć jeszcze nominować. 

Kwestia Zygfryda wydawała mi się dość oczywista. W sensie, Merlin praktycznie dokładnie to tłumaczy :D (chociaż nie mówi wprost o Zygfrydzie tylko o szlachetnych rycerzach). Zresztą sam ten wątek przypomina mi mocno zdanie, które gdzieś wyczytałem, ale nie pamiętam zupełnie kto był pierwotnym jego autorem:

Jak naród taki jak Niemcy, dumny naród, wielki naród, naród który dał cywilizacji Schillera, Goethego, Kanta mógł wybrać, przyzwolić aby gangster Niemiec, hochsztapler i totalny ignorant mógł dostać przyzwolenie Niemców do rządzenia krajem?

Chociaż i tak autor dość zapobiegawczo zarzuca Niemcom tylko oddanie władzy gangsterowi i hochsztaplerowi, a nie pogrążenie się w krwawym szaleństwie. 

A jeśli chodzi o smaczki – ja mimo wszystko, chociaż jestem fanem ducha legend arturiańskich, to raczej mam całkiem sporo do nadrobienia. Zresztą czytałem sporo tekstów o legendach, ale przede mną jeszcze większość ujęć literackich. A film Boormana obejrzałem dopiero w trakcie researchu do “Farsy” :D 

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

I nagle zauważyłem, że jest już godzina 23 i zaraz skończy się czas na nominacje. Więc rzuciłem nagle magisterkę i zabrałem się za czytanie.

Tym bardziej dziękuję i jestem pod wrażeniem. Powinieneś jednak skupić się na magisterce.

Oczywiście nominacja to jeszcze nie piórko, ale zawsze miło, gdy otrzymuje się takie wyróżnienie od czytelników.

Tak, z Niemcami trudno ogarnąć i pojąć, jak mogli dać się tak omotać i zaczadzić, jak mogli dopuścić się potem takich rzeczy, idąc za głosem kurdupla z Austrii. Ale oni zawsze mieli problem ze zbyt wysokim mniemaniem o sobie i poczuciem wyższości, być może także dlatego, że wydali na świat Schillera, Goethego i Kanta… Na dobry grunt trafiły te chore idee. 

A o “Farsie” będziemy jeszcze na pewno rozmawiać, gdy ukaże się antologia.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Z dwóch opowiadań o Merlinie, to Twoje chyba bardziej mi się podoba, Marasie.

Skorzystałeś z bardziej klasycznych środków, ale zrobiłeś to z klasą. Widać, że panujesz nad tym co i jak chcesz przekazać, choć pewne elementy brukały niestety to wrażenie.

Początek mnie trochę zniechęcił rozmachem, ale koniec końców treść opowiadania okazała się zrozumiała. Zapewne ominęła mnie część przemyconych przez Ciebie w treści smaczków, ale nie czuję, by w jakiś istotny sposób zubażały one opowieść.

Trochę powyjaśniałeś w rozmowie Artura z Merlinem, ale też nie za dużo – tak, by lepiej zorientować czytelnika zarazem nie popadając w infodumpy.

Podobała mi się otoczka high fantasty. Może dlatego, że dawno żadnego nie czytałem. A może dlatego, że po prostu tu pasuje.

Na plus też opisy oraz misz-masz historyczno-mitologiczny. Takie elementy wyróżniające opowiadanie są zawsze w cenie.

Nie spodobała mi się natomiast kreacja bohaterów. To częsta bolączka opowiadań “mitologicznych”, ale chyba Ty również trochę za bardzo poległeś w tym względzie na samym micie, na tym, że tożsamość Twoim bohaterom zapewni zupełnie inna historia. W końcu nie tworzysz ich od zera. W jednak wydali mi się dość beznamiętni, zabrakło mi w nich życia.

Nie zrobiła również wrażenia dość banalna fabuła, a pewna skrótowość nieraz irytowała. Chyba lepiej, jakbyś się rozpisał i zrobił to wszystko “po bożemu”. Odczucia byłoby intensywniejsze, a wrażenia po zakończeniu lepsze.

 

Tyle ode mnie.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Dziękuję za wizytę i obszerny komentarz, CountPrimagenie. Bardzo mi miło, że dostrzegasz klasę w wykonaniu, chociaż to "zbrukanie" mnie niepokoi.

Smaczki oczywiście miały wzbogacić lekturę, więc cieszę się, że jej nie zubożały. No i jestem zadowolony, że nie popadłem w infodumpy, a opisy i miszmasz przypadły Tobie do gustu.

Co do kreacji i tożsamości bohaterów, jak pewnie wiesz, takie były założenia konkursu, wyjąć postać z mitologii (z całym jej zapleczem i konotacjami) i umieścić w nowych okolicznościach. Nie będę więc tego odbierał jako zarzut tylko stwierdzenie. Czy zabrakło w nich życia? Jeśli tak uważasz, to mam powody do niezadowolenia.

Co do fabuły – uważam, że trochę się jednak w opowiadaniu dzieje, ale dłuższa forma na pewno pozwoliłaby nieco rozwinąć skrzydła. To oczywiste.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Tekst jest dobry, ale nie na tyle, żeby dostał mój miecz.

Pozwolę sobie zacytować komentarz Leniwego, bliski moim doznaniom: Narzuciłeś sobie konwencję takiego lekko nadętego high fantasy albo rycerskiego eposu (…) Nie trafiłeś też na czytelnika wyjątkowo zaangażowanego – nie znam większości postaci i nazw własnych, które przywoływałeś i jasne, świadczą one o rozległej wiedzy autora, ale nie wiem do końca po co tam są. Gdybym znał wszystkie odniesienia, tekst pewnie by zyskał, ale czy aż tyle? Wydaje mi się, że nie, zwłaszcza, że czasem stosujesz je jako zamienniki budowy świata przedstawionego

Opowiadanie ma mocne elementy – na przykład konwencja, epos, historia, autorskie zaangażowanie – nie przełożyło się jednak na moje zaangażowanie, prawdopodobnie przez braki w budowie opowieści, świata i postaci. Nie wciągnąłeś mnie w tę historię, nie odnalazłam się w gigantycznej ilości nazw, które nic mi nie mówią, nie poczułam nic w związku z losem bohaterów; gdzieś się wzruszali, a ja nie miałam pojęcia, dlaczego, ktoś się poświęcał, ale po co i z jakich pobudek, które byłyby takie wewnętrzne, autentyczne? Nie wiem, nie widziałam też pomysłu na to, by pokazać to <inaczej>, raczej pokazałeś wypisz wymaluj dokładnie taką mitologię, jaka jest, bez wniesienia w nią czegoś innowacyjnego (ja również nie orientowałam się, jakie mamy tutaj czasy). Ma to oczywiście swoje walory, a ja nie oceniam opowiadania w konkursie, ale w szrankach na najlepsze opowiadania na tym portalu w moim rankingu przy tym tekście porwałeś się na bardzo dużo, a dałeś mi wobec tego stanowczo zbyt mało – autentyczności postaci, elementów świata przedstawionego, wprowadzenia czytelnika w temat.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Dziękuję za wizytę, lekturę i komentarz, Naz. Cytując Leniwego, powołujesz się na brak czytelniczego zaangażowania. Rozumiem, że po części wynika ono z tego, że to nie Twoje klimaty, epos, fantasy itd. Dlatego raczej nie spodziewałem się Twojego głosu.

Co do czasu akcji – Linia Maginota, bomby, alianci, kolejna wojna światowa, czy półtora tysiąca lat wyczekiwania, o którym wspominają bohaterowie – to były moim zdaniem wyraźne wskazówki dla czytelnika.

Tekst oceniasz dosyć surowo, widzisz głównie braki na wielu płaszczyznach i Autora, który nie daje wiele, mimo obietnicy i zamiarów. Cóż, biorę to na klatę. Raz jeszcze dzięki za opinię.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Pierwsza scena weszła mi bez jakiegokolwiek popychacza. Legendarni rycerze, walczący w pierwszowojennej scenografii – zamiast, jak to mawiają, wtf, miałem: łooo, ale super pomysł! Gdzieś tam od razu błysnął mi obraz bitwy na dwóch płaszczyznach – materialnej i magiczno-metafizycznej, niby rozdzielnych, ale przenikających się i wpływających na siebie… Chwyciło jak cholera. 

Ale potem przestało mi się tak podobać. 

Niestety, wciąż jeszcze wiosłuję pośród mgieł (choć słońce już srebrzy rzedniejący opar, wkrótce wypłynę na szmaragdowy przestwór i do brzegu niedaleko) dlatego najpierw zagłosuję, a potem stworzę solidny, należny komentarz. Przepraszam i zapewniam, że mój piórkowy głos nie wypadł Morganie spod ogona, a tekst został uważnie przeczytany i przemyślany. 

Pozdrawiam i wpadnę wkrótce! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Szkoda, że przestało. Cóż, już sobie te opinie przetransferowalem na głosy i wiem, że piórka nie będzie. Ale czekam z zainteresowaniem na Twój komentarz, Thargone.

Po przeczytaniu spalić monitor.

15.06.19, 22:57 SPOILER: szansa na piórko ciągle jest. ;D

To trochę jak z kotem Schrödingera. Póki nie ma wyników, mogę się jeszcze łudzić…

Po przeczytaniu spalić monitor.

O to chodzi, że część już jest!

Obliczenia kwantowego mózgu pokładowego oraz prognozy punktkompa trzeciej generacji wskazują, że szanse na piórko są jak 1 do 1000000. Prędzej nas trafi asteroid.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, doceniam opowiadania nie w moich klimatach, np. Zapach chłopaka ninedin, chociaż tytuł ma straszny, a historia nie moja na wskroś ;) Ninedin zaangażowała mnie jednak w swoją opowieść i wzbudziła uczucia wobec bohaterów.

Dobre strony twojego opowiadania wymieniam przed tym, co mi się nie podobało, zresztą, w pierwszym zdaniu napisałam, że jest dobre. Ale dla mnie niewystarczająco dopracowane na głos. 

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Oczywiście, Naz, wiem, że wspominałaś też o zaletach i potrafisz ocenić i docenić bez względu na własne preferencje. Odniosłem się głównie do cytatu, pod którym się podpisujesz i który dotyczy zaangażowania.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Wracam, żeby dorzucić jeszcze trzy grosze, choć wygląda na to, że nie powiem już nic nowego – chyba większość czytelników miałam podobne odczucia.

O tym, że pomysł na Obrońców Europy szalenie mi się spodobał, już pisałem, podobnie jak bardzo ciekawa (i sprytna) koncepcja rozgrywania bitew tak jakby na dwóch płaszczyznach. Genialny sposób na "uprawomocnienie" rycerzy i magów na nowoczesnym polu bitwy. I efektowny – "metafizyczna" Bitwa o Anglię wyszła bardzo ładnie. 

No i lubię Twój wyważony styl – wystarczająco bogaty, by działać na wyobraźnię i nie zahaczać o sprawozdaniową suchość, a jednocześnie odpowiednio prosty, nie zasłaniający treści fajerwerkami stylistycznymi i słowotryskami. 

Ale gdzieś po drodze tekst rozlazł się w dialogach Merlin – Artur, i choć zdaję sobie sprawę z tego, że ich relacja była osią opowiadania, to jednak myślę, że niezwykle wszystko było tam potrzebne. To pułapka dopisywania dalszej historii znanym bohaterom. Ciągną za sobą ogromny bagaż poprzednich opowieści, nie mówiąc już o solidnym popkulturowym, że tak powiem, brzemieniu, i teraz trzeba się zastanowić – czy odnieść się jakoś do tego wszystkiego, czy napisać bohaterów od nowa. To drugie jest cholernie trudne i niekoniecznie może zmieścić się w jednym opowiadaniu, a pierwsze… W pewnym momencie okazuje się, że żeby przedstawiana historia była pełna, żeby owi bohaterowie, ich związki i relacje miały odpowiedni ładunek znaczeń, trzeba nawiązywać do coraz to większej ilości poprzednich wydarzeń, opowieści, charakteryzujących te postacie. Przynajmniej w mniemaniu autora. I okazuje się, że czytelnik, który nie jest mocno zaangażowany w dany zestaw historii i legend, zaczyna się gubić. Może nie tyle gubić, bo ja na ten przykład, bez jakiejś sporej wiedzy o arturiańskich legendach, potrafiłem się w tym wszystkim jako tako odnaleźć (może dzięki talentowi autora :-)) ale i tak miałem wrażenie, że relacje między bohaterami są jak najbardziej pełne emocji i bardzo znaczące, ale głównie dla bohaterów właśnie. A czytelnika jakoś to omija. Jakby spotkał się na piwie z dwójką dawno nie widzianych znajomych, przy czym tamtych dwóch łączyła niegdyś głęboka i zażyła przyjaźń, a sam czytelnik był tylko dobrym sąsiadem. 

Dlatego nie mogę powiedzieć, ze tekst jest zupełnie udany. Może trzeba było przesunąć ciężar fabularny w stronę magicznej przygodówki na polach pierwszej i drugiej wojny światowej, z udziałem legendarnych wojowników, a nie relacji Merlin – Artur. Nie wiem. 

Ale czytało się znakomicie. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Dziękuję za wizytę i wyczerpująca i rozbudowaną opinię. Fajnie, że pomysł przypadł do gustu, szkoda, że dialogi znudziły. Fajnie, że styl odpowiada i czytało się znakomicie (pewnie przesada), szkoda, że czytelnik się gubi (chociaż przynajmniej nie Ty, Thargone, to mnie cieszy). No ale najbardziej szkoda, że emocje przeszły obok.

Nie będę polemizować, Twoje odczucia są podobne do części komentujących. Na pewno wyciągnę z nich wnioski na przyszłość. Raz jeszcze dzięki.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Zajmujące. Nie szkoda czasu. Pięknie napisane.

Dzięki, Koala75, za wizytę, odkurzenie starego tekstu, lekturę i miły komentarz. No i cieszę się, że czasu z “Clas Myrddyn” nie uznałeś za stracony.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Nowa Fantastyka