Ale to już było 1.1

Ocza­mi wy­obraź­ni widzę ko­lej­ny nie­zwy­kły świat. Muszę się spie­szyć, je­że­li mam go za­cho­wać, ina­czej roz­my­je się ni­czym fo­to­gra­fie z Nor­man­dii wy­wo­ła­ne z ar­ty­zmem przez nie­ja­kie­go Bank­sa.

Trze­cia trzy­dzie­ści sie­dem w nocy.

Moje myśli kłę­bią się jak chmu­ry przed burzą, mój wspa­nia­ły kom­pu­ter nie daje za­po­mnieć o naj­drob­niej­szym szcze­gó­le, zaś ciało drży ni­czym w eks­ta­zie nie­cier­pli­wie ocze­ku­jąc na ko­lej­ne roz­ka­zy.

Pełna go­to­wość sys­te­mu.

Je­stem pręż­ny i go­to­wy, na­ła­do­wa­ny ad­re­na­li­ną, en­dor­fi­na­mi i Bóg wie czym jesz­cze, rów­no­cze­śnie czuję nie­moc i mam ten prze­klę­ty tępy ból, który znik­nie do­pie­ro wtedy, gdy cała wizja zo­sta­nie do­kład­nie spi­sa­na.

Spra­wa jest jasna.

Nie będę mógł za­snąć, więc de­cy­du­ję się wy­sko­czyć z bez­piecz­ne­go łóżka, za­ło­żyć cie­płe bam­bo­sze, prze­nieść zadek przed nie­na­sy­co­ną ma­szy­nę i na­kar­mić jej trze­wia ro­biąc to co nie­unik­nio­ne.

„Użyt­kow­nik”. – Czy­tam na przy­ciem­nio­nym ekra­nie, potem przy­su­wam ulu­bio­ną miskę w ko­lo­ro­we misie, pew­nym i zde­cy­do­wa­nym ru­chem chwy­tam za le­żą­cą obok łyżkę, dziel­nie wio­słu­ję, na­bie­ram ka­nar­ko­wo-żół­ty budyń i bez­wstyd­nie pa­ku­ję go sobie do buzi.

Wszyst­ko jest nie tak.

Jem słod­ki wa­ni­lio­wy budyń, mimo że to śmier­tel­nie nie­zdro­we. To raz.

Budyń zro­bi­łem wie­czo­rem, więc nie jest ide­al­ny. To dwa.

Trzy­mam metal w ustach ry­zy­ku­jąc, że po­psu­ją się moje słabe zęby. To trzy.

No i naj­waż­niej­sze – po­wi­nie­nem opły­wać w luk­su­sy i cie­szyć się jak głupi do sera, tym­cza­sem je­stem uwię­zio­ny w po­dar­tym skó­ro­po­dob­nym fo­te­lu przy­su­nię­tym do naj­tań­sze­go biur­ka ze sklej­ki. Sie­dzę w czer­wo­nej ko­szul­ce i czar­nych spoden­kach i gapię się bez en­tu­zja­zmu na białą ścia­nę, którą jakiś pa­cyn­karz wy­ma­lo­wał z dzie­sięć lat wcze­śniej, jak nie le­piej. Chciał­bym za­snąć, ale nie mogę, na do­da­tek dziś będę dumny z no­we­go dzie­ła, a jutro się zdzi­wię, że wy­glą­da jak ma­ja­ki sta­ru­cha na łożu śmier­ci.

„To nie tak miało być. Do dia­bła z tym wszyst­kim”. – Prze­sta­ję uża­lać się nad sobą, wy­su­wam język, ob­le­śnie ob­li­zu­ję wargi, z na­masz­cze­niem li­ter­ka po li­ter­ce wstu­ku­ję li­ter­ki „t h o m a s”, a na końcu ener­gicz­nie ude­rzam w wy­tar­ty kla­wisz Re­turn.

Mój prze­sta­rza­ły rocz­ny lap­top przez chwi­lę jęczy war­ko­tem dzie­wię­cio­mi­li­me­tro­we­go wia­tra­ka, pod­czas gdy ja prze­cho­dzę do pro­fi­lu i shor­ta, któ­re­go wrzu­ci­łem ty­dzień temu.

Czy­ta­nie za­czy­nam od ogło­szeń pa­ra­fial­nych.

„Na­ru­sze­nie zasad”.

Otwie­ram za­cie­ka­wio­ny.

„Drogi użyt­kow­ni­ku. Na mocy ar­ty­ku­łu trzy­na­ste­go wy­krop­ko­wa­li­śmy ele­men­ty, do któ­rych rości sobie prawa spół­ka Gra­ży­nex. Udzie­la­my Tobie upo­mnie­nia, po­wta­rza­ją­ce się na­ru­sze­nia prawa mogą skut­ko­wać ko­niecz­no­ścią uisz­cze­nia opła­ty ma­ni­pu­la­cyj­nej”.

„Nosz kurła”.

Prze­glą­dam tekst i widzę, że znik­nę­ły takie wy­ra­że­nia jak „Naj­lep­sza roz­kosz”, „Źró­dło mło­do­ści” czy „Wiel­ka pała”.

„Do­brze, że tylko sześć” – myślę pa­mię­ta­jąc po­grom z ze­szłe­go ty­go­dnia.

Za­czy­nam czy­tać ko­men­ta­rze użyt­kow­ni­ków. Wiem, że po­trze­bu­ję ich jak kania dżdżu i po­mi­mo czę­stej kry­ty­ki bar­dzo sza­nu­ję za każdy ko­men­tarz i wska­zów­kę. Je­stem im też wdzięcz­ny, bo za­zwy­czaj nie chcą źle i nie­sa­mo­wi­cie mnie mo­ty­wu­ją dając na­dzie­ję, że wejdę na sam szczyt szkla­nej góry.

Czy dziś bę­dzie po­dob­nie?

„Wszedł – brak wiel­kiej li­te­ry, do tego jak można tak ob­le­śnie pisać o uświę­co­nym zbli­że­niu ko­bie­ty i męż­czy­zny? Błeee… Wię­cej ro­man­ty­zmu. Na­pi­sał – li­te­rów­ka. Krop­ka po cu­dzy­sło­wie a nie przed. I dla­cze­go, do licha cięż­kie­go, tak ka­lasz prze­pięk­ny język swo­ich przod­ków?”.

„Sza­cun i chrzań się go­ściu”. – Od­zy­wa się moja gwał­tow­na sło­wiań­ska na­tu­ra. Mimo że nie uży­wam słów pew­nej bia­ło­gło­wy z Ryb­ni­ka, która znowu nie zdała „w tym wa­szym pier­do­lo­nym WOR­Dzie”, to udzie­lam sobie re­pry­men­dy i w my­ślach dzię­ku­ję, że ktoś po­świę­cił cenny czas i wy­chwy­cił to czego nie za­uwa­ży­łem, a wła­ści­wie czego nie za­uwa­żył mój nowy dar­mo­wy chiń­ski edy­tor.

„Co to jest? Brak kro­pek. Brak prze­cin­ków. Jak ja mam to czy­tać? Jesz­cze po­win­ni dać mi do­da­tek za szko­dli­wą pracę”. – Uwiel­biam cięty język dziew­czy­ny, cho­ciaż z dru­giej stro­ny te jej na­rze­ka­nia przy­po­mi­na­ją Ma­dzię Ges­sler i jej słyn­ne „To jest ohyd­ne! I co to ma być? Ogar­nij ten chlew!”.

„Hur­tow­nik znowu za­ata­ko­wał. Dzi­siaj czte­ry tek­sty, a koleś jest chyba nie­re­for­mo­wal­ny” – „Może i jest re­for­mo­wal­ny, ale kurwa mać, nie ma nawet czasu, żeby się w tyłek po­dra­pać”.

Wiem, że nie mam może warsz­ta­tu czy wy­szli­fo­wa­ne­go ta­len­tu, wiem, że chro­nicz­nie bra­ku­je mi czasu na pro­mo­cję i nie mam wy­so­ko po­sta­wio­nych zna­jo­mych, ale się sta­ram… i to sta­ram jak cho­le­ra cały czas szu­ka­jąc kogoś kto wy­cią­gnie mnie za uszy i po­mo­że wy­pły­nąć na po­wierzch­nię.

„Co dzień ta sama za­ba­wa się za­czy­na

I przy­po­mi­na dzie­cin­ne twoje sny

Chcesz roz­bić taflę szkła, a ona się ugina

I tam są wszy­scy, a na­prze­ciw ty”.

Przy­po­mi­na mi się stary dow­cip z brodą:

„A kto to jest stu­dent? A to taki młody i pełen en­tu­zja­zmu czło­wiek, który tapla się w oce­anie gówna i pró­bu­je do­pły­nąć do wyspy wie­dzy od­py­cha­jąc się ły­żecz­ką na łu­pin­ce orze­cha. A kto to jest pro­fe­sor? A to taki stary grzyb, który sie­dzi na wy­spie i z przy­jem­no­ścią na­pier­da­la w wodę i robi tak duże fale, żeby żaden stu­dent nawet się nie zbli­żył”.

W wer­sji ocen­zu­ro­wa­nej jakoś tak to le­cia­ło i kie­dyś miało sens, bo stu­dia rze­czy­wi­ście były trud­ne i do­stęp­ne tylko dla naj­lep­szych.

Myślę sobie, że je­stem jak ten bied­ny żak, który bez­rad­nie wio­słu­je mając na­dzie­ję, że zbie­rze to swoje do­świad­cze­nie, spo­tka swo­je­go Woź­nia­ka, przy­go­tu­je się na­le­ży­cie do wiel­kie­go skoku i zo­sta­nie w końcu za­uwa­żo­ny.

Moje tek­sty może i budzą po­li­to­wa­nie, ale za pięć, sześć lat… kto wie.

Tyle trwa­ła wojna zmie­nia­jąc świat o sto osiem­dzie­siąt stop­ni, tyle zde­cy­do­wa­nie wy­star­czy, żeby jeden homo, po­dob­no sa­piens, stał się kimś lep­szym.

„Gdzie tu fan­ta­sty­ka? Brak lo­gi­ki. Po­mysł okle­pa­ny, motyw stary jak świat. Tu błąd, tam brzyd­ko. Tu li­te­rów­ka, tam pa­skud­nie”.

„Stary wy­ja­dacz” – myślę z sza­cun­kiem i od razu za­uwa­żam. „Ale brzmi jak beton. Kur­cze, ilu świe­rza­ków od­pa­dło, bo ktoś ich zje­chał na samym star­cie? Dla­cze­go wszyst­ko ma być pi­sa­ne we­dług sza­blo­nu? Dla­cze­go wszyst­kie Ka­ry­ny i Se­bi­xy mają mieć ten sam styl? Czy szcze­gó­ły muszą być naj­waż­niej­sze? I dla­cze­go w in­nych świa­tach ma obo­wią­zy­wać do­kład­nie ta sama fi­zy­ka? Dla­cze­go, dla­cze­go, dla­cze­go? Nie za­wsze ma być lo­gicz­nie, na tym po­le­ga za­ba­wa, żeby usiąść, wy­lu­zo­wać, wczuć się i mieć fun przez wiel­kie F”.

„Nie wy­glą­da to jak opo­wia­da­nie”.

Opa­da­ją mi ręce i wszyst­ko inne.

„No tak, jakiś miły słod­ki miś gdzieś kie­dyś dawno temu wy­my­ślił sobie, że coś ma mieć pięć, dzie­sięć czy dwa­dzie­ścia ele­men­tów, a lu­dzi­ska się tego kur­czo­wo trzy­ma­ją. Naj­lep­sze, że miś na pewno był na kacu albo umie­rał śli­niąc się do baby co go nie znała".

I wła­śnie przez ta­kie­go pa­cjen­ta wszy­scy muszą się mę­czyć.

Ko­niec. Krop­ka. I prze­ci­nek.

To tak jak cią­gle wlec się pra­wym pasem, pa­trzeć na blask słoń­ca przez maskę spa­wa­cza czy uda­wać, że ka­łu­ża to ocean, inna spra­wa, że jak ktoś tak pisze to zna­czy, że tekst ge­ne­ral­nie nie przy­padł do gustu i trze­ba wró­cić do deski kre­ślar­skiej.

„Nie je­stem w sta­nie tego oce­nić. Tu masz po­rad­nik, jak naj­le­piej pisać dia­lo­gi”. – Takie wy­wa­żo­ne opi­nie lubię naj­bar­dziej, bo nie wkur­wia­ją w pierw­szym czy­ta­niu.

Prze­glą­dam te wszyst­kie ko­men­ta­rze wi­dząc, że lu­dzie znów mnie nie za­wie­dli.

To z jed­nej stro­ny, z dru­giej mam wra­że­nie, że pi­sa­nie naj­czę­ściej przy­po­mi­na pracę ga­ler­ni­ka albo orkę w no­wo­cze­snej kor­po­ra­cji, w któ­rej autor sprze­dał duszę jak gów­no­dziw­ka ryja w Du­ba­ju.

Cza­sem już sam nie wiem czy nie mam ta­len­tu, czy czasu, czy to za­wiść ludz­ka czy pro­blem ze zna­le­zie­niem od­po­wied­nich czy­tel­ni­ków.

Tak samo ma chyba zbyt wielu twór­ców i ogól­nie cięż­ko się wybić.

Kie­dyś autor to był koleś, ktoś nie z tej ziemi jak Hank Moody, teraz lu­dzie nie szu­ka­ją ta­kich unie­sień li­te­rac­kich, a po­nie­waż świa­tem rzą­dzi forsa, to wy­daw­nic­twa ak­cep­tu­ją głów­nie to co pro­ste, łatwe i przy­jem­ne.

Wła­śnie dla­te­go mamy tyle ro­man­si­deł, kry­mi­na­łów, kur­sów, po­rad­ni­ków i in­nych pier­dół, a pe­reł­ki idą do szu­fla­dy… i naj­czę­ściej są od­kry­wa­ne po śmier­ci au­to­ra, który zdy­chał w bólu i sa­mot­no­ści.

Świat jest prze­siąk­nię­ty tan­de­tą i błaga o po­wiew świe­żo­ści, a mnie prze­ra­ża, że inni jakoś tego nie za­uwa­ża­ją…

***

– Panie pre­mie­rze, jak praca nad bu­dże­tem?

– Panie pre­zy­den­cie – Po­li­tyk de­li­kat­nie się ukło­nił – po­win­ni­śmy go do­piąć, wszy­scy będą za­do­wo­le­ni i nie bę­dzie de­ba­ty i ca­łe­go tego cyrku co zwy­kle. Lu­dzie są zmę­cze­ni.

– Do­sko­na­le. Przy­naj­mniej nie będą pie­przyć o zim­nym Lechu i sztucz­nych ku­ta­sach. – Pre­zy­dent bar­dziej sko­men­to­wał niż stwier­dził, a potem za­py­tał się nie­pew­nie – To po co mnie we­zwa­łeś Lesz­ku? Nie chcia­łeś chyba roz­ma­wiać o bu­dże­cie?

– Teraz to Lesz­ku. – Z go­ry­czą po­wie­dział pre­mier, który wziął z biur­ka tecz­kę z wiel­kim na­pi­sem „Ści­śle tajne” i podał ją swo­je­mu naj­lep­sze­mu przy­ja­cie­lo­wi. – Wczo­raj na mnie psy wie­sza­łeś a teraz to Lesz­ku. No do­brze. Nie mam wy­bo­ru. Nie bu­dżet mnie mar­twi, tylko to.

– Wiesz, że po­trze­bu­ję gło­sów i nie mam wy­bo­ru. Po­ma­gasz mi?

– A żebyś kurwa wie­dział. – Pre­mier wzru­szył ra­mio­na­mi. – I tak byś się do­wie­dział. Le­piej, je­że­li ja ci to po­wiem bez zgieł­ku, szumu i tych wszyst­kich głu­pot wokół.

– Za krzty bez­in­te­re­sow­no­ści. Masz dosyć Zyg­za­ka? – Pre­zy­dent par­sk­nął śmie­chem.

– Gnój pcha nosa w nie­swo­je spra­wy.

– Taka jego ro­bo­ta. – Pre­mier mach­nął prawą ręką i po­trzą­snął tecz­ką trzy­ma­ną w lewej. – Na co tu pa­trzę?

– Ra­por­ty ze szpi­ta­li psy­chia­trycz­nych, pod­su­mo­wa­nie z po­li­cji i służb i praw­dzi­we wskaź­ni­ki kon­sump­cji.

– Jest aż tak źle?

– Jesz­cze go­rzej. Nawet w tym mie­sią­cu było kil­ka­set sa­mo­bójstw z biedy. Dwa razy za­szy­li sobie bombę w brzu­chu. Tak już jest trze­ci rok z rzędu i ledwo to tu­szu­je­my. Nic im się nie chce, nie chce im się żyć, nie chce pie­przyć.

– To wszy­scy wie­dzą, nie po­ma­ga­ją pro­chy w wo­dzie?

– Nie po­ma­ga­ją. Spójrz tylko jak wsko­czy­ły wskaź­ni­ki. Nad­szedł czas.

– Od czego chcesz za­cząć?

– Mu­si­my to zro­bić przed któ­rymś więk­szym szczy­tem.

– Żeby służ­by były zor­ga­ni­zo­wa­ne?

– Do­brze my­ślisz.

– Co prze­wi­du­ją sy­mu­la­cje?

– W dziel­ni­cach bie­do­ty trzy­dzie­ści pro­cent wię­cej kra­dzie­ży. Brak elek­tro­ni­ki, a nawet pod­sta­wo­wych ar­ty­ku­łów. Tro­chę le­piej na za­mknię­tych osie­dlach, ale też bę­dzie pro­blem.

– To my mamy takie?

Pre­mier spoj­rzał się bez cie­nia zwy­kłej we­so­ło­ści na co pre­zy­dent za­py­tał się:

– Jest aż tak źle? To jak za­bez­pie­czy­my po­trze­by bu­dże­tów­ki?

– Trze­ba bę­dzie znów pu­ścić ba­jecz­kę, że ko­niec roku się zbli­ża, że jakiś bę­dzie ka­ta­klizm czy coś.

– Fra­nxi­tu ci po­trze­ba. Nie przej­dzie. Opo­zy­cja wy­czu­je, że krę­ci­my.

– A mamy jesz­cze jakąś? – Tu pre­mier uśmiech­nął się sze­ro­ko – No do­brze. Kit z nimi. Go­rzej, że mu­si­my za­bez­pie­czyć gra­ni­ce a wiesz, jak jest z woj­skiem.

– Czyli to już pewne?

– Tak. Nie mam wy­bo­ru. Mu­si­my wdro­żyć roz­kaz sześć­dzie­siąt sześć.

– I albo hi­sto­ria wy­nie­sie nas na pie­de­stał albo spad­nie­my.

– No wła­śnie. Miało być łatwo a jest dupa.

– Boże miej nas w swo­jej opie­ce. I jesz­cze jedno. – Tu męż­czy­zna za­wie­sił głos i podał rękę. – Le­szek, mordo moja, masz moje pełne po­par­cie.

– Dzię­ki Jarek. Po­nie­kąd wszy­scy go bę­dzie­my po­trze­bo­wać. – Pre­mier wie­dział, że do­świad­cze­nia z kra­jów roz­wi­nię­tych mówią jasno co bę­dzie bez in­ter­wen­cji, a Bre­xit i re­for­ma wa­lu­to­wa z pięć­dzie­sią­te­go po­ka­za­ły, jak na­le­ży się za­cho­wać.

***

– Masz trzy­dzie­ści gro­szy? To może cho­ciaż dzie­sięć, no nie bądź taki skne­ra. – Panna w ko­lej­ce metr ode mnie sępi kasę od chło­pa­ka obok, a ten zwija się na lewo i prawo i nie daje jak tylko może.

„Wie­dzie­li, ile wszyst­ko kosz­tu­je. Mogli się przy­go­to­wać”. – Zbie­ra mi się na śmiech, cho­ciaż do­sko­na­le ich ro­zu­miem. Oboje wy­glą­da­ją mi na stu­den­tów, a ona i tak jest mniej bez­czel­na niż ja, gdy za­ła­twi­łem zna­jo­me­go każąc mu że­brać przy opła­ce­niu za­mó­wie­nia w Maku.

– Jesz­cze punk­ci­ki. No jak to jakie? Pan nie wie? No takie dla naj­lep­szych klien­tów oczy­wi­ście. Bo ja snap­cha­ter­ką je­stem. – Tle­nio­na dwu­dziest­ka szcze­bio­cze obu­rza­jąc się przy kasie z lewej, a ja mam ocho­tę zwi­jać się ze śmie­chu, bo dziew­czy­na wzię­ła naj­tań­szą czar­ną kawę i za­blo­ko­wa­ła ko­lej­kę na dobre pięt­na­ście minut, a teraz za­cho­wu­je się jak jakaś cho­ler­na księż­nicz­ka. – Te­le­fo­nem, tak za­pła­cę te­le­fo­nem. Co to za py­ta­nie? Nor­mal­ni lu­dzie uży­wa­ją tylko jed­ne­go. Oczy­wi­ście że iPho­ne. Jak to nie można? iPho­nem wszyst­ko można. To może Re­zo­lu­tem? A Ewo­lu­tem? Pan spró­bu­je tę kartę. Co? Jak to pie­nię­dzy na niej nie ma? A bre­locz­kiem? Bre­locz­kiem też nie można? Od dzie­się­ciu zło­tych? Co to za zwy­cza­je? A ta­tu­ażem? Mam taki OD LO­RA­IR. Jak to pan nie wie kto to Lo­ra­ir?

„Dupa. Ścią­gnij gacie i za­płać dupą”. – Mam ocho­tę krzyk­nąć za­sta­na­wia­jąc się jak wy­glą­da­ła­by na pie­ska, ale po­wstrzy­mu­ję się i wy­ko­nu­ję po­pi­so­wy uśmiech pa­trząc na Mal­wi­nę, która spo­czy­wa na krze­śle do­kład­nie na­prze­ciw­ko mnie.

Sie­dzi­my od do­brych sied­miu minut w na­szej ulu­bio­nej ka­wiar­ni w stylu Ob­ce­go, którą od­wie­dza­my z rana do­słow­nie dzień w dzień.

Za­wsze jest tu taki ubaw, że boki zry­wać.

Kawa taka, sraka, z mle­kiem kro­wim, kozim, tłu­stym, chu­dym, sma­ko­wym, bez mleka, latte, z cu­krem, z bob­ka­mi, la­ska­mi, pał­ka­mi, ser­dusz­kiem, wi­sien­ką, od­tłusz­czo­na, po­pie­przo­na, z nutą soli, bez szczyp­ty wa­ni­lii…

Wła­śnie przez ten cyrk bę­dzie­my przy­cho­dzić tu do końca świa­ta, a nawet dzień dłu­żej.

Miej­sce jest nie­sa­mo­wi­te i wy­glą­da pra­wie jak ste­rów­ka stat­ku z filmu, i to tego dru­gie­go, a nie skun­dlo­ne­go „Pro­me­te­usza”.

Mam do tego lo­ka­lu po­dwój­ny sen­ty­ment i sie­dząc w nim czę­sto wra­cam my­śla­mi do sta­rych do­brych cza­sów i orgii dla wta­jem­ni­czo­nych, na któ­rych laski z naj­wyż­szej półki le­ża­ły na barze albo spo­czy­wa­ły na krze­słach na­wi­ga­to­rów a resz­ta je do­głęb­nie ob­słu­gi­wa­ła.

– Wpad­nij do mnie, bę­dzie kla­sy­ka. – Mal­wi­na naj­wy­raź­niej ma dosyć ga­pie­nia się na ludzi i prze­ry­wa moją go­ni­twę myśli i pa­nu­ją­cą mię­dzy nami nie­zręcz­ną ciszę. Dziew­czy­na za­pi­su­je na ser­wet­ce nowy kod do drzwi i pod­su­wa ją ze zna­czą­cym gry­ma­sem, a ja w mig poj­mu­ję co może cho­dzić po tej małej ślicz­nej głów­ce.

– Ko­cham cie­bie. – Uśmie­cham się do niej i zie­wam.

– Ja cie­bie też. – Na­chy­la się po­przez sto­lik i ca­łu­je mnie pro­sto w usta, bar­dzo czule, ale bez ję­zycz­ka. – Ko­lej­na nie­prze­spa­na noc?

– Tak.

– Znowu kosz­ma­ry czy chcia­łeś?

– Kosz­ma­ry. – mówię to mając na myśli wy­li­czan­kę, która prze­śla­do­wa­ła mnie przez więk­szą część nocy:

„Beton, beton,

Be­to­no­wi lu­dzie.

Co wy tu ro­bi­cie?

Oce­nia­my tek­sty,

Spraw­dza­my kon­tek­sty.

Ty­siąc ludzi za­trzy­ma­my,

A jed­ne­go do­ce­nia­my.

Raz, dwa, trzy,

Dobry ty”.

Mal­wi­na musi wi­dzieć mój ból dupy, bo mnie po­cie­sza:

– No to dzi­siaj za­śniesz jak nie­mow­lę.

Kiwam głową z głę­bo­kim zro­zu­mie­niem, a ona do­da­je:

– To wi­dzi­my się póź­niej.

– Nara.

– Nara.

Wsta­je­my i roz­cho­dzi­my się bez słowa, a ja cie­szę się, że wie­czo­rem nie będę sam jak ten kołek, pod­jem fry­ka­sów i po­ro­bię to co robi każdy sza­nu­ją­cy się oby­wa­tel.

To ostat­nio je­dy­ne uroz­ma­ice­nie mojej sza­rej rze­czy­wi­sto­ści.

Za­le­ży mi wy­łącz­nie na przy­jem­no­ści i nie in­te­re­su­je mnie zwią­zek na stałe, cho­ciaż po­wi­nien, bo je­stem w wieku roz­pło­do­wym i moim obo­wiąz­kiem jest dbać o prze­dłu­że­nie ga­tun­ku ludz­kie­go.

Może dla­te­go mnie to nie rusza, bo Mal­wi­na jest ko­cha­na, ale nie do końca w moim typie?

Mała ruda ko­biet­ka z pier­sia­mi jak orzesz­ki, pół­dup­ka­mi jak po­łów­ki ar­bu­za i twa­rzą anio­ła jest pięk­na, ale zbyt czę­sto wy­ka­zu­je się bra­kiem ro­zu­mu, a to od­stra­sza bar­dziej niż ję­dzo­wa­tość i naj­bar­dziej wy­myśl­ny pas cnoty.

Nie­wie­le mnie kosz­tu­ją te nasze wie­czo­ry, a do­kład­nie mó­wiąc muszę tylko kupić je­dze­nie i wy­ra­zić szcze­ry za­chwyt Bat­ma­nem, i to tym pierw­szym, tym w któ­rym wal­czył z Jo­ke­rem, a nie ja­kimś do­mo-omo-mul­ti-sa­do-coś.

Znam ten film na pa­mięć i mam go ser­decz­nie dosyć, z dru­giej jed­nak stro­ny czego to nie robi się dla pięk­nej damy, która ma po­pie­przo­ny fe­tysz i de­fekt fa­brycz­ny i po se­an­sie za­mie­nia się w kon­kret­ną i rze­czo­wą seks-ma­szy­nę.

Wobec tak wspa­nia­łej per­spek­ty­wy moja praca wy­da­je się być nie­zwy­kle nudna i nawet nie za­sta­na­wiam się co robię cały boży dzień.

Dzień jak co dzień, czyli pod­pi­sy­wa­nie dur­nych pa­pier­ków, ne­go­cja­cja jesz­cze głup­szych deali, za­spo­ka­ja­nie próż­no­ści żon kon­tra­hen­tów i opie­prza­nie ko­lej­nych szpa­rek se­kre­ta­rek, z któ­rych każda myśli, że jest naj­waż­niej­sza, bo ma dziu­rę i sypia z jakiś tam mi­siem.

Zwy­kłe pro­ble­my pierw­sze­go świa­ta i je­dy­nym uroz­ma­ice­niem dnia jest go­dzin­ne spo­tka­nie, na któ­rym mam za­miar po­sta­wić do pionu pewną pannę. Usta­wi­łem je u sie­bie w ga­bi­ne­cie, zaś dziew­czy­na spóź­nia się dobre pięć minut i wcho­dzi z mocno znu­dzo­ną miną.

– Prze­pra­szam za spóź­nie­nie – mówi to dosyć buń­czucz­nie sto­jąc w bez­czel­nej roz­kra­czo­nej pozie z te­le­fo­nem w ręku.

„Choć za­pu­ka­ła to zde­cy­do­wa­nie chce po­ka­zać kto tu rzą­dzi”. – Za­uwa­żam i wska­zu­ję jej ręką nie­wy­god­ny fotel. – Nie ma pro­ble­mu. Pro­szę usiąść. Wie pani, dla­cze­go jest to spo­tka­nie?

– Kilku użyt­kow­ni­ków miało drob­ne pro­ble­my. – Macha ręką i rzuca okiem na wy­świe­tlacz ko­mór­ki. – Ale ja już roz­po­czę­łam kam­pa­nię na ro­wer­ku.

Pa­trzę na nią nie­do­wie­rza­ją­co i stwier­dzam z cał­ko­wi­tym prze­ko­na­niem. – Te­le­me­tria wska­za­ła trzy­dzie­ści ty­się­cy trzy­sta sie­dem przy­pad­ków, w któ­rych naj­praw­do­po­dob­niej wy­stą­pił pro­blem. Do­brze, że nie mogą nas po­zwać jak w Ame­ry­ce. Co pani chce z tym zro­bić?

– Kam­pa­nia na zbocz­ku, pa­nocz­ku, twer­ku, ro­wer­ku, śmier­dziel­ku, a nawet… – Tu pa­trzy się trium­fu­ją­co i za­czy­na coś pisać na te­le­fo­nie – …a nawet na zbucz­ku i fejs­bucz­ku.

Po­wo­li zdej­mu­ję oku­la­ry i kładę je do­kład­nie wy­tre­no­wa­nym ge­stem na biur­ko.

Widzę, że dziew­czy­na traci czas, bo książ­ko-ryj jest mało po­pu­lar­ny od afer z pry­wat­no­ścią, z dru­giej stro­ny nie chcę wcho­dzić w jej buty i dla­te­go pytam się o to co dla mnie naj­waż­niej­sze. – Czy utra­ta pli­ków dla ty­się­cy użyt­kow­ni­ków to nic?

– No ale prze­cież mają kopię. Mamy taki dobry pro­gram do bac­ku­pu, na pewno wszy­scy go uży­wa­ją.

– A je­że­li nie?

– Lu­dzie dzie­lą się na ta­kich któ­rzy jesz­cze nie robią bac­ku­pu i na ta­kich któ­rzy to robią. – Wzru­sza ra­mio­na­mi nie prze­sta­jąc od­pi­sy­wać na ja­kie­goś SMS, twe­eta czy inne ba­dzie­wie. – Przy­naj­mniej ich cze­goś na­uczy­li­śmy.

Wciąż nie do­wie­rzam. Za moich cza­sów każdy błąd in­ży­nie­ra był skazą na jego ho­no­rze, a ona za­cho­wu­je się jakby pro­blem zu­peł­nie jej nie ob­cho­dził.

„Mi­le­nials albo tik­ta­ko­wiec” – myślę.

Wiem, że jej CV jest im­po­nu­ją­ce i za­wie­ra wszyst­ko, od pi­sa­nia ksią­żek czy ochro­ny su­ma­tek chrząst­ko­no­sych na Ma­da­ga­ska­rze po kursy pro­gra­mo­wa­nia dla ma­łych bied­nych dzie­ciacz­ków ze slum­sów w In­diach.

Panna zo­sta­ła, a wła­ści­wie mu­sia­ła zo­stać sze­fem wiel­kie­go i uty­tu­ło­wa­ne­go ze­spo­łu te­ster­skie­go.

Z tego co się do­wie­dzia­łem, wpro­wa­dzi­ła swoje po­rząd­ki i miej­sce jest do bólu spo­łecz­no­ścio­we.

„Lu­dzie mają czas na zaj­mo­wa­nie się na­klej­ka­mi na kom­pu­te­ry, mową nie­na­wi­ści i ty­sią­ca­mi in­nych rze­czy, a nie znaj­du­ją go na to co po­win­ni robić”. – Z tą opi­nią spo­tka­łem się zde­cy­do­wa­nie zbyt czę­sto, gdy zbie­ra­łem wy­ni­ki au­dy­tu.

Wła­śnie przez takie za­cho­wa­nie mamy ogrom­ny pro­blem, jakim jest wkur­wie­nie ty­się­cy użyt­kow­ni­ków, któ­rzy nie­od­wra­cal­nie stra­ci­li swoje cenne dane. Baj­zel trze­ba po­sprzą­tać i panna wy­raź­nie nie chce tego przy­znać.

– Wie pani, że to wła­śnie oni płacą pani pen­sję? No i co ja niby mam teraz zro­bić?

– Ale prze­cież… – Za­czy­na, tro­chę mniej pew­nie co praw­da, ale mnie to już nie ob­cho­dzi i po­ka­zu­ję jej, żeby za­mil­kła.

– Ile dni ten bug nie był ru­szo­ny?

– A czy to ważne?

– Ile?

– No, ten, jakby to po­wie­dzieć…

– Wie pani, że bycie sze­fem ozna­cza zna­jo­mość ta­kich rze­czy?

– No…

Dziew­czy­na za­czy­na się mocno pocić, a ja mam nie­zły ubaw wi­dząc jak miga się i śli­zga chcąc za­mieść wszyst­ko pod dywan.

Słu­cham tej jej ża­ło­snej ga­da­ni­ny i w końcu prze­ry­wam.

– Po­pro­szę o ra­port z tego jakie bugi były te­sto­wa­ne w ko­lej­nych dniach i jak długo nie były ru­szo­ne. Nie robi pani tego co po­win­na, moim zda­niem.

– Ale…

– Na wczo­raj. Dzię­ku­ję. Do wi­dze­nia.

Od­pra­wiam ją ręką, ona się ocią­ga, chce coś po­wie­dzieć, ale w końcu wy­cho­dzi jak nie­pysz­na.

Dzień jak co­dzień, czyli ąę przez bi­buł­kę.

Cza­sem się za­sta­na­wiam, że faj­nie by­ło­by to wszyst­ko rzu­cić w dia­bły. Mam ocho­tę pójść do ga­le­rii na dole, zba­je­ro­wać sprze­daw­czy­nię, kupić modne oku­la­ry, potem wyjść na ulicę, za­trzy­mać pierw­szy lep­szy czer­wo­ny ka­brio­let, od­rzu­cić skła­da­ny dach i od­je­chać z pi­skiem w siną dal, naj­le­piej w stro­nę za­cho­dzą­ce­go słoń­ca.

Chciał­bym też wró­cić na stu­dia i znów za­nu­rzyć się w bi­nar­nym ko­dzie kla­sycz­nych sys­te­mów, gdzie nie ma ni smut­ku, ni pła­czu, ni bólu, ni stra­chu, gdzie zero to zero, jeden to jeden, czar­ne to czar­ne, a białe to białe.

My­śla­łem, że moje życie bę­dzie inne, tym­cza­sem to co prze­ży­wam wy­szło samo z sie­bie, nie wia­do­mo jak i kiedy.

Mo­głem się uże­rać na swoim czy pra­co­wać u ja­kie­goś Ja­nu­sza by­zne­su, na­to­miast z le­ni­stwa zde­cy­do­wa­łem się na mo­lo­cha, wiel­ką firmę, gdzie wszy­scy mają wy­glą­dać tak samo i nie pod­ska­ki­wać, a wła­ści­wie pod­ska­ki­wać, ale do­kład­nie tak jak inni.

Za­apli­ko­wa­łem tam po stu­diach i teraz ko­rzy­stam z tego sa­me­go naj­wspa­nial­sze­go te­le­fo­nu co wszy­scy i gapię się w ekran ta­kie­go lap­to­pa i pro­gra­mu pocz­to­we­go jak inni.

Czy to nie śmiesz­ne, że opie­ra­my się glo­ba­li­za­cji, ale rów­no­cze­śnie rzu­ca­my jak Rek­sio na szyn­kę, gdy wi­dzi­my te same rze­czy, któ­rych uży­wa­ją lu­dzie na całym świe­cie?

Przez resz­tę dnia mam na sobie do­sko­na­le do­pa­so­wa­ny pan­cerz kor­po­ra­cyj­ne­go wo­jow­ni­ka, swo­bod­nie la­wi­ru­ję mię­dzy prze­pi­sa­mi, robię do­brze wszyst­kim i sobie i je­stem zwy­cięz­cą, w końcu punkt sie­dem­na­sta zero zero zdej­mu­ję gębę i skórę kra­wa­cia­rza, prze­bie­ram się w luźne ciu­chy i idę do baru na rogu.

Chcę za­mó­wić tam nor­mal­ne je­dze­nie jak zwy­kły skrom­ny czło­wiek, któ­rym w sumie je­stem.

– Dzień dobry. Po­pro­szę to co za­wsze.

– Dzień dobry panie pre­ze­sie. Już po­da­ję.

Nie muszę mówić nic wię­cej, ze­staw numer pięć po­cho­dzi z naj­więk­szej kor­po­ra­cji spo­żyw­czej świa­ta i za­ma­wiam go u sym­pa­tycz­nej Włosz­ki, odkąd pa­mię­tam.

– Dwie­ście pięć­dzie­siąt zło­tych i sześć punk­tów.

– Aaaa prze­pra­szam, pro­szę jesz­cze do­rzu­cić nie­bie­skie­go wa­ria­ta.

Ko­bie­ta uśmie­cha się zna­czą­co, wy­cią­ga ta­blet­ki spod lady i do­da­je. – Trzy­sta i sie­dem punk­tów.

Cały zakup jest pro­sty, łatwy i przy­jem­ny. Przy­kła­dam kartę do czyt­ni­ka, a punk­ty wę­dru­ją na moje konto. Je­stem dumny. Sie­dem ozna­cza dużą eko­lo­gicz­ność. Jak do­brze pój­dzie, to już za sześć mie­się­cy będę mógł wy­brać coś z ka­ta­lo­gu, kto wie, może to bę­dzie nowa ba­je­ranc­ka karta pa­mię­ci albo dłu­go­pis z li­mi­to­wa­nej serii?

Bie­gnę do miesz­ka­nia Mal­wi­ny jak na skrzy­dłach i do­cie­ram tam aku­rat wtedy, gdy za­czy­na­ją się „Ochot­ni­cy”.

Dzi­siaj te­le­tur­niej ma wy­grać ten kto naj­mniej się rusza.

Ktoś chce pierd­nąć.

Zoon­nggg.

Wy­la­tu­je.

Ktoś inny chce się po­dra­pać.

Buuuu.

Sie­dzę w jej sa­lo­nie roz­par­ty na skó­rza­nej sofie, trzy­mam naj­przed­niej­szy schło­dzo­ny cydr i oglą­dam wszyst­ko na naj­now­szej pla­zmie.

Od­po­czy­wam, a w tym cza­sie po­ja­wia się Mal­wi­na. Od razu włą­cza­my Bat­ma­na i za­czy­na­my jeść z pa­pie­ro­wych pu­de­łek. Nic nie mó­wi­my tylko pa­trzy­my sobie głę­bo­ko w oczy, potem zgod­nie z nie­pi­sa­ną tra­dy­cją za­czy­na­my pod­bie­rać sobie ma­ka­ron.

– Dobre. – Za­czy­na moja ko­cha­na dziew­czy­na.

– Do­sko­na­łe. – Nie po­zo­sta­ję jej dłuż­ny.

Nagle od stro­ny drzwi sły­szy­my stuk i cichy sy­gnał brzę­czy­ka.

– Mają wy­czu­cie. – Uśmie­cham się za­wa­diac­ko i bie­gnę do drzwi do lo­dów­ki za­ku­po­wej po za­bez­pie­cze­nia, a chwi­lę potem wyj­mu­ję wraz z nimi coś jesz­cze i dro­gie­go szam­pa­na.

Staję przed dziew­czy­ną z wy­ra­zem bez­gra­nicz­ne­go zdu­mie­nia na twa­rzy, ide­al­nie zmro­żo­ną bu­tel­ką w jed­nej ręce i za­baw­ką w dru­giej.

– No co? Coś dla duszy i coś dla ciała. – Uśmie­cha się i od­ru­cho­wo ukła­da za uchem włosy, a potem po­ka­zu­je żebym się zbli­żył.

Od słowa do słowa przy­cho­dzi­my do po­ca­łun­ków i in­nych mi­łych rze­czy i w końcu rżnę co moje ni­czym drwal w lesie, a pięk­na isto­ta pode mną daje praw­dzi­wy popis nie­kon­tro­lo­wa­nych drga­wek i moż­li­wo­ści wo­kal­nych.

Rano budzę się przy uko­cha­nej przy­jem­nie zmę­czo­ny, za­spo­ko­jo­ny i szczę­śli­wy, potem ca­łu­ję ją de­li­kat­nie w słod­kie ustecz­ka i speł­niam jej jakże uprzej­mą proś­bę o do­piesz­cze­nie tyl­nych par­tii ciała.

Dziew­czy­na pada ze zmę­cze­nia, a ja wlokę się do ła­zien­ki.

Jest dzień wolny, więc nie muszę się spie­szyć. Golę się sta­ro­świec­ką brzy­twą, gdy nagle sły­chać pe­tar­dy i sły­szę pisk ra­do­ści Mal­wi­ny. Tro­chę to nie­spo­dzie­wa­ne, ale udaje mi się nie drgnąć. Ka­no­na­da trwa w naj­lep­sze a ja w tym cza­sie spo­koj­nie koń­czę to co ro­bi­łem, od­kła­dam zbrod­ni­cze na­rzę­dzie, do­kład­nie wy­cie­ram twarz z kremu i wy­cho­dzę z ła­zien­ki.

– Ko­cha­nie, tak się cie­szę. – Mal­wi­na wpada na mnie, za­pla­ta ręce za moją głową, ści­ska mnie no­ga­mi i daje mi na­praw­dę so­czy­ste­go ca­łu­sa.

– Co mnie omi­nę­ło?

– Reset, ko­cha­nie, reset, re-set, reset, reset, reset, jejku jak ja się cie­szę.

Za­czy­na­my tań­czyć i śmiać się po­dob­nie jak na po­cząt­ku na­szej zna­jo­mo­ści, a potem pa­da­my na ka­na­pę.

Włą­czam te­le­wi­zję.

„Reset za rok”.

„To wina Do­nal­da, że do­pie­ro teraz”.

„Wresz­cie”.

„Po na­mo­wach rządu PyS cała po­stę­po­wa Eu­ro­pa zde­cy­do­wa­ła”.

Każdy ser­wis aż kipi od ga­da­ją­cych głów, które wy­ja­śnia­ją na czym po­le­ga naj­wspa­nial­sze osią­gnię­cie świa­tłej cy­wi­li­za­cji za­cho­du.

Mal­wi­na idzie zro­bić coś do picia, a ja śmie­ję się, bo we­dług eks­per­tów „Nawet kury będą się nieść le­piej”.

– Pro­szę ko­cha­nie. – Moja ko­bie­ta mówi to pięć minut póź­niej, gdy wrę­cza mi ogrom­ny kubek z pa­ru­ją­cą i sma­ko­wi­cie pach­ną­cą za­war­to­ścią.

Wa­chlu­ję ręką nad fi­li­żan­ką prze­su­wa­jąc do mnie go­rą­ce po­wie­trze, wdy­cham aro­mat kawy po­mie­sza­ny z de­li­kat­ną nutą świe­że­go mleka i po­wo­li kosz­tu­ję ży­cio­daj­ny pa­rzą­cy płyn.

Latte bez cukru na po­dwój­nym mleku so­jo­wym mnie przy­jem­nie roz­grze­wa, a ja już ukła­dam plany na naj­bliż­sze mie­sią­ce.

„Wy­co­fać akcje, kupić zie­mię, wy­ku­pić co naj­mniej kil­ka­set dys­ków i spraw­dzić sejfy, za­ła­twić praw­ni­ka, albo i nie, pie­przyć tego ostat­nie­go”.

Życie na­bie­ra barw i wła­śnie dla­te­go tego dnia ku­pu­ję wszyst­kie moż­li­we ga­ze­ty co­dzien­ne i ty­go­dni­ki.

„Yes! We can!”.

„Go! Do­nald! Go!”.

„Nasza racja jest naj­moj­szej­sza”.

Uśmie­cham się, bo to ostat­nie pew­nie o krulu.

Na­stęp­ne­go dnia w dro­dze do pracy za­uwa­żam kilka zapór na dro­dze i pra­cow­ni­ków, któ­rzy kie­ru­ją na ob­jaz­dy. Korki są więk­sze niż nor­mal­nie, więc mogę spo­koj­nie za­trzy­mać się przy jed­nym z nich i za­py­tać:

– Co się dzie­je panie wła­dzo?

– Ro­bo­ty dro­go­we. Za­my­ka­my ma mie­siąc. Pro­szę je­chać i nie ta­mo­wać ruchu.

W samej pracy w kuch­ni wy­da­je się być gło­śniej niż nor­mal­nie, ale spe­cjal­nie nie zwra­cam na to uwagi.

W samej pracy biorę do ręki fi­li­żan­kę z kawą, pod­staw­kę, wsta­ję, pod­cho­dzę do szkla­nej ścia­ny z okna­mi i pa­trzę na Paryż pół­no­cy, który tętni ży­ciem dzie­sięć pię­ter niżej.

Wiem, że moje bo­gac­two jest ilu­zo­rycz­ne i choć mogę leżeć brzu­chem do góry, to za­wsze i w każ­dej chwi­li wszyst­ko może znik­nąć, a wtedy szko­da bę­dzie żyć na do­cho­dzie gwa­ran­to­wa­nym, no i nie bę­dzie tej ad­re­na­li­ny zwią­za­nej z wła­dzą i wyż­szo­ścią nad in­ny­mi.

„Gdzie będę za rok o tej samej porze?” – Wraca do mnie przy­kre py­ta­nie, które za­zwy­czaj za­da­ję sobie w prze­ło­mo­wych mo­men­tach mo­je­go życia.

Wiem, że świat pode mną ze­psu­ty jest do szpi­ku kości i cią­gle pro­du­ku­je to samo gówno.

Roz­wa­ża­nia o sto­sach ko­ro­wych, czyli temat duszy i re­in­kar­na­cji.

Gwiezd­ne wrota do in­nych miejsc wszech­świa­ta.

Ko­smicz­ne stat­ki widma.

Te­le­pa­ci.

Hi­per­prze­strzeń.

Zmę­cze­ni ży­ciem wie­ko­wi obcy któ­rzy prze­gry­wa­ją z naszą racz­ku­ją­cą cy­wi­li­za­cją.

Apo­ka­lip­tycz­ne ma­sów­ki, gdzie nie­do­bit­ki z ki­ja­mi i dzi­da­mi robią to czego nie umiał cały świat.

I gwiazd­ki pop które od lat śpie­wa­ją z play­bac­ku kilka iden­tycz­nych nut.

Wszę­dzie widać brak świe­żych po­my­słów i brud, ten wszech­obec­ny syf, od któ­re­go mi nie­do­brze.

To wina de­ka­den­cji i tego, że lu­dzie od­kry­li, jak prze­dłu­żać byt, jak le­czyć wszyst­kie moż­li­we cho­ro­by, wresz­cie jak za­pew­nić sobie szczę­śli­we życie.

„Tech­no­lo­gia tak ma”.

Do­kład­nie wtedy po­ja­wił się pro­blem.

To wszyst­ko było zbyt ide­al­ne. Można było nie pra­co­wać, można było jeź­dzić po całej kuli ziem­skiej, a nawet mieć wszyst­kie moż­li­we przy­jem­no­ści.

Za dużo tego było.

Ktoś lubił fan­ta­sty­kę?

To do­sta­wał ty­sią­ce po­dob­nych fil­mów, ksią­żek i in­nych dzieł, wli­cza­jąc w to wier­sze, pio­sen­ki, opery, wo­de­wi­le i ske­cze.

Chciał seksu?

Każda de­wia­cja mogła być za­spo­ko­jo­na na ty­sią­ce spo­so­bów.

I tak dalej, i tak bli­żej.

Nasze mózgi oka­za­ły się za małe, żeby prze­ro­bić taki ogrom in­for­ma­cji.

Stało się tak okrop­ne, że aż nie do wy­trzy­ma­nia, zaś ozna­ki brudu i ze­psu­cia lata świetl­ne temu za­uwa­żył już Ziem­kie­wicz.

Roz­wią­za­nie oka­za­ło się ide­al­nie pro­ste.

Reset.

Kij, żeby za­bez­pie­czyć naj­cen­niej­sze dane i mar­chew­ka, żeby wy­ma­zać grze­chy i za­cząć życie od nowa.

Gdy naród ma wy­pra­co­wa­ny od­po­wied­ni wzrost, ka­su­je się część in­for­ma­cji ta­kich jak dane o dłu­gach, nie­za­pła­co­nych po­dat­kach, wy­kro­cze­niach i prze­stęp­stwach, i tym po­dob­ne. Urzą­dza się na­ro­do­we gło­so­wa­nia, co zo­sta­wić a co nie. Zni­ka­ją kiep­skie filmy i utwo­ry i prze­róż­ne cy­fro­we śmie­ci. Je­że­li coś jest ważne do dzia­ła­nia firm, to te mają czas na przy­go­to­wa­nie się przed re­se­tem. Wszy­scy do­sta­ją mo­ty­wa­cję do dzia­ła­nia, i choć po­zwo­le­nia na za­cho­wa­nie da­nych i sprzęt kosz­tu­ją kro­cie, to na­praw­dę opła­ca się je mieć.

Nie­któ­re kraje idą nawet dalej i ka­su­ją znacz­nie wię­cej ban­ko­wych za­pi­sów, a do tego palą pa­pie­ro­we książ­ki i nisz­czą więk­szość utwo­rów elek­tro­nicz­nych. Są tacy, co po­rów­nu­ją to do ciem­nych wie­ków ludz­ko­ści i in­dek­su ksiąg za­ka­za­nych, sto­sów ksią­żek z nocy nie­na­wi­ści hi­tle­row­ców czy „Fah­ren­he­it 451”, ale po la­tach prze­py­cha­nek nikt nie trak­tu­je ich zbyt po­waż­nie.

„Cały naród bu­du­je swój do­bro­byt”.

W sto­łów­ce do­bie­ga­ją mnie strzęp­ki roz­mów, ale nie­spe­cjal­nie zwra­cam na nie uwagę:

– Roz­ru­chy na Pra­dze…

– Po­dob­no lu­dzie ma­so­wo wy­ku­pu­ją wszyst­ko ze skle­pów…

– To wina ko­smi­tów. Chcą że­by­śmy się po­wy­bi­ja­li.

Nie rusza mnie nic, nawet to, że przed wyj­ściem z pracy widzę na­ma­lo­wa­ne spray­em ogrom­ne li­te­ry „te­le­wi­zja kła­mie”.

– Gów­nia­rze, nie wie­dzą co piszą – kwi­tu­je jakiś sta­ru­szek, który pluje na ulicę do­słow­nie obok mnie.

Robi się dziw­nie, ale też to igno­ru­ję.

– Dzień dobry. Po­pro­szę to co za­wsze. – mówię do Włosz­ki kilka minut póź­niej.

– Dwie sześć­dzie­siąt i sześć punk­tów.

Za­mie­ram z wy­ra­zem zdzi­wie­nia, ale nie pytam się o nic, bo róż­ni­ca jest mar­gi­nal­na.

***

Puk. Puk. – roz­le­gło się w ga­bi­ne­cie pre­mie­ra, który ostat­nio usły­szał od pier­wo­rod­ne­go „Put­nij się w głowę” i który po­wta­rzał to sobie za każ­dym razem, gdy ktoś chciał się z nim spo­tkać.

– Wejść – od­po­wie­dział ma­chi­nal­nie po­li­tyk.

Drzwi de­li­kat­nie uchy­li­ły się, zaś w szpa­rze dało się zo­ba­czyć głowę szefa służb spe­cjal­nych, który nie­śmia­ło spoj­rzał do środ­ka i po przy­zy­wa­ją­cym ge­ście ręką wszedł i z lek­kim drże­niem rąk podał cien­ką szarą tecz­kę – Panie pre­mie­rze ra­port.

– Może mi pan go stre­ścić? Je­stem jakby za­ję­ty.

Szef uniósł ze zdzi­wie­nia brwi na co usły­szał. – Mam nad­zwy­czaj­ne po­sie­dze­nie w Sej­mie i nie za dużo czasu, muszę się przy­go­to­wać, sam pan widzi co się dzie­je.

– Woj­sko zmo­bi­li­zo­wa­ne w dzie­więć­dzie­się­ciu pię­ciu pro­cen­tach.

– Ilu zde­zer­te­ro­wa­ło?

– Ooo, ktoś panu mówił?

– Nie, czy­ta­łem ra­por­ty z po­przed­nich re­se­tów.

– Dwu­stu trzech. W więk­szo­ści nie­na­gan­na służ­ba. Osiem­dzie­się­ciu zła­pa­li­śmy.

– Nie rób­cie im krzyw­dy.

– Bez obaw. Po­szli do psy­chusz­ki.

– Szpi­ta­le?

– Wszyst­ko dy­żu­ru­ją jak w trak­cie wojny. Go­rzej tylko że nie mamy ta­kie­go trans­por­tu jak kie­dyś.

– Widzę, że tę­sk­no panu do Au­to­sa­nów H9.

– Wie pan, kie­dyś to było… mój oj­ciec mi opo­wia­dał, że były takie pro­ste i tanie i że jak chcie­li tam nosze wło­żyć to nie było pro­ble­mu, a jak je na­pra­wia­li, to wy­star­czył mło­tek i kilka klu­czy.

– Za­miesz­ki? – Pre­mier uciął roz­ma­rzo­ne słowa za­wo­do­we­go woj­sko­we­go, który po­cho­dził z ro­dzi­ny z wie­lo­let­ni­mi tra­dy­cja­mi.

– Trzy ty­sią­ce dwu sied­miu za­trzy­ma­nych w samej War­sza­wie. Spa­lo­ne trzy­dzie­ści skle­pów i dwa cen­tra, do tego pięt­na­stu ran­nych stra­ża­ków i sie­dem­dzie­się­ciu po­li­cjan­tów.

– Te­le­wi­zja?

– Na medal.

– Nasi są­sie­dzi?

– Wy­sła­li noty po­pie­ra­ją­ce, z wy­jąt­kiem Rosji oczy­wi­ście.

– Oczy­wi­ście – dodał pre­mier cho­ciaż był zdzi­wio­ny, bo wie­dział ze Ro­sja­nie w ostat­nich la­tach wo­le­li bra­tać się z brać­mi Sło­wia­na­mi za­miast z Chiń­czy­ka­mi.

– Co mówi sek­cja trzy­dzie­ści jeden?

– PESEL siadł, ale we­dług nich to nor­mal­ny crash. Po­dob­nie CEPIK trzy.

– Więc nikt tego nie wy­ko­rzy­stał?

– Mówią, że to cisza przed burzą.

– Wie­rzy im pan?

– Oczy­wi­ście panie pre­mie­rze.

– Ceny?

– Trzy pro­cent po­ni­żej tego co za­kła­da­li­śmy.

– Cho­ciaż tyle do­bre­go.

– Tak, jest jesz­cze coś. – Nie­pew­nie dodał szef wy­wia­du.

– No co tam?

– Po­dob­no jest przy­go­to­wy­wa­ny za­mach na jedno z głów­nych sank­tu­ariów. Bie­rze­my pod uwagę Jasną Górę, Li­cheń, Ko­ściół Ma­riac­ki i kilka in­nych miejsc.

– Jezu, jesz­cze tego tam bra­ku­je. Który kraj chce nam do­piec?

– Służ­by usta­la­ją, praw­do­po­dob­nie jed­nak cho­dzi o ra­dy­ka­łów.

– Jak nie urok to prze­marsz woj­ska. Do­brze, in­for­muj­cie mnie na bie­żą­co i użyj­cie wszyst­kich moż­li­wych środ­ków. Po­le­ca głowy jak przej­dę do hi­sto­rii jako ten kto stra­cił jeden z za­byt­ków.

– Roz­kaz. – Za­sa­lu­to­wał jego pod­wład­ny.

– Panie pre­mie­rze, pre­zy­dent na linii – za­brzmia­ło z gło­śni­ka na biur­ku, a pre­mier na­ci­snął guzik i po­wie­dział. – Dzię­ku­ję, zaraz od­bio­rę.

– To ja już pójdę – Nie­śmia­ło rzekł szef.

– Dzię­ku­ję – stwier­dził pre­mier i pod­niósł słu­chaw­kę do­pie­ro, gdy ten wy­szedł. – Tak. tak. Znowu trzy punk­ty w dół. Wczo­raj dwa w górę, dzi­siaj w dół. Jak na rol­le­co­ste­rze. Wie­dzia­łeś, że ktoś dybie na Jasną Górę? Tak. Zga­dzam się. Niech woj­sko pil­nu­je i niech po­sta­wią bram­ki jak na lot­ni­skach. Jak to nie mogą? Wy­ko­nać.

***

– Wie­cie co nas czeka i wie­cie, że mu­si­my od­zy­skać długi od kon­tra­hen­tów i ścią­gnąć sprzęt. Ter­min jest nie­prze­kra­czal­ny. Ja­kieś po­my­sły? – mówię to cał­kiem po­waż­nie na ze­bra­niu ma­na­ge­rów wyż­sze­go szcze­bla.

Je­stem wście­kły, bo zegar nie­ubła­ga­nie tyka i minął już ponad ty­dzień od dnia ogło­sze­nia, a w na­szej fir­mie nie za­dzia­ło się do­słow­nie nic szcze­gól­ne­go i wszy­scy opier­dzie­la­ją się do­kład­nie jak za­wsze.

– Sze­fie, ceny bi­le­tów po­szły trzy­dzie­ści pro­cent w górę. Mamy pro­ble­my z po­dró­ża­mi i trze­ba robić video, a siec też zwol­ni­ła.

– Wy­mów­ki – ma­cham ręką. – Mamy bu­dżet i kon­trak­ty na usłu­gi, a wy mi mó­wi­cie o ja­kichś drob­nia­kach. Kon­kre­ty. Dawać mi tu kon­kre­ty, a nie ja­kieś pier­do­ły.

– Po­dwój­ne staw­ki dla niu­cha­czy? – Ktoś nie­śmia­ło bąka.

– To może od razu po­czwór­ne? I jesz­cze może dać im wolną rękę? – Ktoś inny jest wy­raź­nie iro­nicz­ny.

– A dla­cze­go nie? Niech robią z pie­niędz­mi co chcą, a u nas i tak prze­pad­ną. Mo­że­my też za­pła­cić im w kryp­to.

– Ile tego jest?

– Rocz­ny przy­chód.

In­ten­syw­nie myślę, czy na to wszyst­ko się zgo­dzić czy nie. Wiem, że z jed­nej stro­ny kon­tro­le są ostrzej­sze przed re­se­tem, z dru­giej stro­ny po nim ni­ko­mu nie bę­dzie się chcia­ło wszyst­kie­go do­cho­dzić.

„A co mi tam, sys­tem jest chory i tylko głupi by nie sko­rzy­stał”. – Pró­bu­ję się uspra­wie­dli­wić w my­ślach i ogła­szam wszem i wobec swoją nie­pod­wa­żal­ną de­cy­zję. – Do­brze. I niech bę­dzie któ­reś kryp­to.

Kiwam głową, bo je­stem cał­ko­wi­cie prze­ko­na­ny, że bę­dzie­my po­trze­bo­wa­li wszyst­kich moż­li­wych środ­ków, a potem do­da­ję. – I jesz­cze jedno.

Tu za­wie­szam efek­tyw­nie głos pa­trząc na na­la­ne gęby spa­sio­nych ma­na­ge­rów, dla lep­sze­go efek­tu wsta­ję, opie­ram się rę­ka­mi o blat i krzy­czę. – Do ro-bo-ty! Już was, do cho­le­ry, nie ma!

Oni pa­trzą się z nie­do­wie­rza­niem, więc pu­en­tu­ję. – No co jest? Za­pro­sze­nia jesz­cze mam wy­słać? Spier­da­lać mi stąd. Re­zul­ta­ty mają być.

Męż­czyź­ni ewa­ku­ują się z po­ko­ju, a ja uśmie­cham pod nosem z po­czu­ciem do­brze wy­peł­nio­ne­go obo­wiąz­ku. Wiem, że dzi­siaj dużo potu po­ciek­nie z ich tłu­stych twa­rzy i rów­no­cze­śnie je­stem prze­ko­na­ny, że efekt jest tego wart, a oni po­trze­bu­ją tylko kopa w tyłek i cią­głe­go pcha­nia jak stado bez­myśl­nych ba­ra­nów.

„Lu­dzie nie są tacy głupi, jak nam się wy­da­je. Są dużo głup­si”.

Cały ten reset jest na­praw­dę po­zy­tyw­ny, bo wy­wo­łu­je pier­wot­ne in­stynk­ty i przy­wra­ca to co za­bra­ła nam cy­wi­li­za­cja. Lu­dzie zmu­sze­ni są znowu wal­czyć o prze­trwa­nie, za­pa­mię­ty­wać ty­sią­ce waż­nych rze­czy i robić wszyst­ko od nowa…

***

– Nie zdą­ży­my Lesz­ku. – te­atral­nym ge­stem po­wie­dział pre­zy­dent, potem nalał setkę czy­stej do fi­li­żan­ki z kawą, upił łyka krzy­wiąc się przy tym nie­mi­ło­sier­nie i spoj­rzał z za­du­mą na pa­no­ra­mę War­sza­wy. – a nie chcę, żeby hi­sto­ria za­pa­mię­ta­ła nas jako nie­udacz­ni­ków.

– Jarek co ty od­wa­lasz? W May się ba­wisz? Chcesz coś ugrać? – od­po­wie­dział pre­mier i wró­cił do kosz­to­wa­nia pysz­ne­go pstrą­ga.

Obaj pa­no­wie sie­dzie­li w opróż­nio­nej z gości re­stau­ra­cji na naj­wyż­szym pię­trze ho­te­lu Mar­riot i za­sta­na­wia­li się nad przy­szło­ścią a ich obia­dy czwart­ko­we prze­szły już do le­gen­dy gdyż przy­naj­mniej raz w mie­sią­cu zaraz po nich ogła­sza­no ja­kieś re­wo­lu­cyj­ne de­cy­zje.

– Nie o par­tię mi cho­dzi. Pa­mię­tasz te zo­bo­wią­za­nia dla Chin? Jeśli zro­bi­my reset to ich nie do­trzy­ma­my.

– A niech spa­da­ją. Jak jest reset to wszyst­ko prze­pa­da i oni to wie­dzą. Za da­le­ko to za­szło i tego nie od­krę­ci­my.

– Tak, ale byłem wczo­raj na ko­la­cji z ich am­ba­sa­do­rem i po­wie­dział jasno, że je­że­li nie pod­pi­sze­my umów to nam dadzą do wi­wa­tu. Po­słu­chaj mnie. On dał do zro­zu­mie­nia, że spe­cjal­nie będą to prze­cią­gać i że ich nie in­te­re­su­ją nasze pro­ble­my.

– Żółte po­kur­cze. Ziemi im nie sprze­dam ani lasów…

– …bo czę­ścio­wo już obie­ca­ne. Do­brze, to co ro­bi­my?

– Nie wiem, ale ter­mi­nu nie chcę zmie­niać. Wszy­scy by nas wy­ty­ka­li jak bry­to­li.

– Tyyy, może biz­nes nam po­mo­że?

– Ale ne­go­cjuj­cie tylko z tymi naj­więk­szy­mi. I tak po cichu, bo nam prasa jaja utnie.

– Zyg­zag miał­by uży­wa­nie – po­twier­dził uśmie­chem pre­zy­dent. – a swoją drogą dzi­wię się, że nikt nie za­in­sta­lo­wał tu jesz­cze plu­skiew.

– Nie wy­wo­łuj wilka z lasu, sły­sza­łeś o tych naj­now­szych dro­nach które po­dob­no mogą latać przez cały dzień i są nie więk­sze niż pa­zno­kieć?

***

– Panie pre­ze­sie, jeden z pra­cow­ni­ków chciał­by się z panem wi­dzieć. Mówi, że cho­dzi o reset i pewne nie­pra­wi­dło­wo­ści. – Se­kre­tar­ka prze­ry­wa jedno z moich cią­gną­cych się jak guma nud­nych spo­tkań.

– Pro­szę to umó­wić na jutro dajmy na to na dzie­sią­tą.

– Tak jest.

– Jakie mamy szan­se na za­cho­wa­nie wszyst­kich klien­tów? – Zwra­cam się do mo­je­go roz­mów­cy.

– Trzy­dzie­ści pro­cent. Więk­szość z nich zban­kru­tu­je.

– Jak wy­glą­da bez­pie­czeń­stwo na­sze­go so­ftwa­re?

– Ser­we­row­nie są do­brze za­bez­pie­czo­ne przed im­pul­sem. Po­szło na to dwie­ście pro­cent rocz­ne­go bu­dże­tu, ale testy są bar­dzo obie­cu­ją­ce. Mamy rów­nież na­jem­ni­ków, któ­rzy już teraz chro­nią nas przed wro­gim prze­ję­ciem.

Biorę swój te­le­fon do ręki chcąc spraw­dzić sta­ty­sty­ki, a on prze­sta­je re­ago­wać.

Pró­bu­ję go zre­se­to­wać, ale się nie daje.

Wiem, że była jakaś taka kom­bi­na­cja kla­wi­szy, ale jak na złość jej nie pa­mię­tam.

Cho­le­ra!

Rzu­cam te­le­fon z od­ra­zą na stół.

Cho­ler­ne nie­wy­mien­ne ba­te­rie.

Cho­ler­ne kor­po­ra­cje, które tną kosz­ty i za­trud­nia­ją dzie­cia­ków co wolą cią­gle do­da­wać nowe fiu­czer­sy za­miast po­rząd­nie do­szli­fo­wać obec­ne… i jesz­cze na­rze­ka­ją, że lu­dzie nie chcą ku­po­wać kiep­skich rze­czy.

Mo­że­my wszyst­ko a nie umie­my zro­bić pro­ste­go ka­wał­ka elek­tro­ni­ki który nie bę­dzie iry­to­wać, gdzie nie bę­dzie super wiel­kiej mocy i po­trze­by wy­łą­cza­nia wszyst­kie­go, żeby mikra ba­te­ria wy­star­czy­ła cho­ciaż na kilka go­dzin.

Sraj­fo­ny, pyk­se­le, szaj­sun­gi, wszyst­ko takie same.

Mam dosyć sta­re­go po­rząd­ku. Tego jak wiele ko­biet się spina i że­brze, żeby zła­pać fa­ce­ta i jak od­rzu­ca każ­de­go kto sam do nich pod­bi­ja. I tego jak kie­ru­ją nimi pier­wot­ne in­stynk­ty…, żeby był bo­ga­ty, żeby o mnie dbał, żeby dał dziec­ko…

Wła­śnie wczo­raj dys­ku­to­wa­łem z jedną taką starą panną, która nie za­ła­twi­ła sobie chło­pa na czas.

– A bo wie pan, z męż­czy­zną spać to nie­hi­gie­nicz­ne.

– No ro­zu­miem, czy mo­że­my jed­nak za­wrzeć to po­ro­zu­mie­nie? Chcie­li­by­śmy, żeby pani firma spraw­dzi­ła nasze za­bez­pie­cze­nia, jeśli cho­dzi o fi­zy­kę pod­słu­chu.

– No nie wiem. A czy pan ma dzie­ci? To takie fajne i nie fajne za­ra­zem.

Ręce mi od­pa­dły, wie­dzia­łem jed­nak, że mu­si­my współ­pra­co­wać z ta­ki­mi "fa­chow­ca­mi" że­by­śmy nie stra­ci­li na­szych da­nych… i żeby potem nie usły­szeć „stało się”.

***

– Panie pre­mie­rze mamy kry­zys w War­sza­wie.

– Znowu? Co tam tym razem?

– Fe­mi­nist­ki zro­bi­ły dys­ko­te­kę w cen­trum. Całe mia­sto stoi.

– No i w czym pro­blem? Mamy po­li­cję.

– Pro­szę zo­ba­czyć to wideo.

Pre­mier bez słowa klik­nął Play na ekra­nie pod­sta­wio­ne­go lap­to­pa a po obej­rze­niu ca­ło­ści mruk­nął. – No tak, klip na ame­ry­kań­skim por­ta­lu z chiń­skiej my­del­nicz­ki uczy nie­za­wi­sły pol­ski rząd jak ma za­cho­wy­wać nie­pod­le­głość. Usuń­cie mi te baby z ulic i tyle.

– Tak jest.

– Jesz­cze ja­kieś inne spra­wy nie­cier­pią­ce zwło­ki?

– Mamy o wiele wię­cej do­mo­ro­słych ha­ke­rów.

– To było do prze­wi­dze­nia. Dzię­ku­ję.

– Dzię­ku­ję panie pre­mie­rze. – Szef służb spe­cjal­nych wy­szedł, a pre­mier wziął te­le­fon i za­dzwo­nił do pre­zy­den­ta. – Wi­dzia­łeś? Tak. Tak. Te baby to ro­bo­ta Chiń­czy­ków. Wła­śnie zo­ba­czy­łem na­gra­nie, gdzie jasno po­wie­dzia­no, gdzie jest nasze miej­sce. No i co? Do Ame­ry­ka­nów pój­dziesz? Nie mamy wiel­kie­go wy­bo­ru.

***

– Dzię­ku­ję, że pan pre­zes mnie przy­jął. Pra­cu­je­my nad nowym ro­dza­jem block­cha­in, nie­ste­ty nasz pro­jekt zo­stał ska­so­wa­ny.

– Nie bar­dzo ro­zu­miem czego pan ocze­ku­je.

– Do­brze. – Męż­czy­zna przede mną się waha – Po­wiem wprost. Szef dzia­łu mnie nie lubi i fa­wo­ry­zu­je mo­je­go kon­ku­ren­ta. Ma plecy, a ja widzę, że nie za­cho­wu­je­my tego co może przy­nieść fir­mie ko­rzy­ści tylko to co jest dobre we­dług par­tyj­ne­go klu­cza.

– To po­waż­ne oskar­że­nie. Czy może pan po­przeć to kon­kre­ta­mi?

– Oczy­wi­ście. Mam pre­zen­ta­cję. – Wy­cią­ga swój te­le­fon i pa­trzy się py­ta­ją­co. – Gdzie ją mogę prze­słać?

„Na wa­ria­ta to on nie wy­glą­da, ale może jed­nak to le­piej przej­rzeć na boku” – Myślę i mówię do niego po­da­jąc dane pry­wat­ne­go kon­te­ne­ra na śmie­ci. – Pro­szę prze­słać to blu­eto­othem. De­vi­ce­10.

Wy­mie­nia­my się pli­kiem, upew­niam się jesz­cze, że plik się otwie­ra i dzię­ku­ję za za­an­ga­żo­wa­nie.

Ca­łość otwie­ram po­now­nie po lun­chu.

Slaj­dy po­ka­zu­ją kilka roz­wią­zań, które cał­ko­wi­cie mogą wy­eli­mi­no­wać sła­bo­ści płat­no­ści bez­sty­ko­wych, jed­nak­że ba­zu­ją na ana­li­zie wzor­ców za­cho­wa­nia i wy­ma­ga­ją jesz­cze do­pra­co­wa­nia.

Pro­ble­mem oka­zu­ją się ilo­ści da­nych te­sto­wych i teo­re­tycz­nie szef pro­jek­tu miał pod­sta­wy, żeby się nie zgo­dzić na za­bez­pie­cze­nie.

„Ten czło­wiek bar­dzo lubi swoją pracę” – Przy­po­mi­nam sobie spo­tka­nie i łącze się z sie­cią spraw­dza­jąc co ma być za­cho­wa­ne w tym dzia­le.

„A jed­nak” – oka­zu­je się, że w ofi­cjal­nym ra­por­cie są tylko śmie­ci takie jak wzrost efek­tyw­no­ści nie­któ­rych al­go­ryt­mów o marne pół pro­cen­ta.

„Może wziąć to na sie­bie?” – myślę, gdy moja se­kre­tar­ka wcho­dzi do mo­je­go ga­bi­ne­tu i prze­ry­wa mi mó­wiąc:

– Panie pre­ze­sie go­ście z mi­ni­ster­stwa.

***

– Panie pre­mie­rze, było wła­ma­nie do Or­le­nu.

– Ile skra­dzio­no?

– Na szczę­ście nic.

– Co z uchodź­ca­mi?

– Na lot­ni­skach się już uspo­ko­iło, tak samo na dwor­cach i przej­ściach. Ci co mieli uciec już ucie­kli, dy­plo­ma­ci też się wy­co­fa­li.

– No tak, szczu­ry ucie­ka­ją jako pierw­sze.

– Co z gło­so­wa­nia­mi?

– Stro­ny dzia­ła­ją, in­fo­li­nie rów­nież, pro­gra­my są cały czas na­gry­wa­ne, mo­że­my za­cząć za jakiś mie­siąc.

– Do­sko­na­le.

– A jak za­bez­pie­cza­nie li­cen­cji?

– Też do­brze, po re­se­cie bę­dzie­my mogli gło­sić, że mamy masę no­wych za­ku­pów. No­to­wa­nia wzro­sną, wszy­scy się ucie­szą.

– Do­sko­na­le. A po­uf­ność?

– Pełna, jest jesz­cze coś.

– Tak?

– Służ­by chcą skrę­cić tro­chę kasy dla sie­bie i stąd ra­por­ty o za­ma­chach.

– Jaja im urwę. Przy samej ziemi. Będą śpie­wać fal­se­tem. – Pre­mier ude­rzył ze zło­ścią pię­ścią w stół.

***

Sie­dzi­my po dwa­na­ście go­dzin w pracy, a na­pię­cie w fir­mie i poza nią ro­śnie ze­ni­tu.

Mie­li­śmy kilka przy­pad­ków sa­bo­ta­żu, lu­dzie też po­peł­ni­li sporo błę­dów.

Ja jed­nak je­stem spo­koj­ny, bo zro­bi­li­śmy co mo­gli­śmy i teraz po­zo­sta­je je­dy­nie cze­kać.

Nie boję się o pla­ty­nę, złoto ani nie­ru­cho­mo­ści, je­dy­nym pro­ble­mem może je­dy­nie oka­zać się tech­no­lo­gia…

Naj­cie­kaw­sze są jed­nak usta­le­nia z rzą­dem a do­kład­niej ich nowe ob­li­ga­cje, dzię­ki któ­rym mamy szan­sę na po­dwój­ny zysk. Za­ak­cep­to­wa­łem, bo i tak go­tów­ka była nie­pew­na, a me­ta­le po­szy­bo­wa­ły tak w górę, że aż strach było my­śleć o ich cenie…

***

– Na trzy mie­sią­ce przed re­se­tem zo­sta­ną prze­pro­wa­dzo­ne ma­new­ry wojsk, dwa ty­go­dnie przed w więk­szych mia­stach po­ja­wią się kuch­nie po­lo­we i becz­ko­wo­zy. – po­wie­dział uśmiech­nię­ty pre­mier udzie­la­jąc wy­wia­du.

– To jak stan wo­jen­ny.

– Pani re­dak­tor, rząd jest zo­bo­wią­za­ny do tego, żeby po­ma­gać oby­wa­te­lom i żeby wszyst­ko prze­bie­gło moż­li­wie płyn­nie. Gdyby to był stan wo­jen­ny nie by­ło­by ostrze­że­nia. Wiemy, że wszy­scy są przy­go­to­wa­ni i że wszyst­ko prze­bie­gnie bez za­rzu­tu, ale chce­my też po­ka­zać wszyst­kim wi­chrzy­cie­lom, nie­do­wiar­kom i opor­tu­ni­stom, że je­ste­śmy silni i nawet je­że­li coś bę­dzie źle to mamy go­to­we środ­ki, żeby dzia­łać.

– Czy to nie wy­glą­da jak re­to­ry­ka z za­mierz­chłych cza­sów, o któ­rych chcie­li­by­śmy za­po­mnieć?

– Cza­sa­mi le­piej mówić jak jest niż za­sła­niać się ład­nym słów­ka­mi. Otwar­tość pani re­dak­tor, otwar­tość.

***

– Dzie­sięć, dzie­więć, osiem…

Wszyst­ko wokół ga­śnie.

– Sie­dem, sześć, pięć, czte­ry…

– Che­ers. – Wzno­szę wraz z in­ny­mi toast pa­trząc na tłumy na dole, które bawią się zu­peł­nie jak pod­czas Syl­we­stra.

Czuję się jak młody bóg. Jest cie­pły wie­czór, a lekki wia­te­rek lekko chło­dzi. Stoję oto­czo­ny zna­jo­my­mi na dachu wie­żow­ca, je­stem ubra­ny w szy­kow­ny smo­king i wła­śnie piję do­sko­na­łe­go szam­pa­na.

Co może pójść nie tak?

– Trzy, dwa, jeden…

Wszę­dzie wy­bu­cha­ją fa­jer­wer­ki. Wszy­scy się ca­łu­ją i ob­ści­sku­ją. Lu­dzie się cie­szą, a ja cie­szę się z nimi.

Dzie­sięć wer­sji „Za­gu­bio­nych w ko­smo­sie”, dwóch „Dok­to­rów Who” i wiele in­nych kiep­skich rze­czy szlag wła­śnie tra­fił, SI znowu będą miały co two­rzyć i sprze­da­wać, a lu­dzie co zbie­rać.

„Za­ba­wa za­czy­na się od nowa” – myślę.

Nowe sta­no­wi­ska pracy, mniej śmie­ci i wi­sien­ka na tor­cie po­stę­pu, czyli tyle no­wych moż­li­wo­ści po­grze­sze­nia.

Mam cichą na­dzie­ję, że wresz­cie upad­nie ta cała pie­przo­na po­li­tycz­na po­praw­ność i w fil­mach i grach nie bę­dzie­my mieć wię­cej czar­nych żoł­nie­rzy Hi­tle­ra ani sztucz­nej se­kre­tarz ONZ z Indii.

Nie to żebym miał coś prze­ciw­ko In­diom… nawet po kon­tak­tach z ich in­ży­nie­ra­mi.

Czuję się bez­piecz­nie.

Na moim sercu spo­czy­wa karta pa­mię­ci naj­now­szej ge­ne­ra­cji z całym moim ży­ciem.

Wszyst­ko na ka­wał­ku pla­sti­ku mniej­sze­go niż mój pa­zno­kieć.

Zdję­cia, pliki pracy ma­gi­ster­skiej, roz­po­czę­te i skoń­czo­ne pro­jek­ty, no­tat­ki, tek­sty, wszyst­kie okru­chy tego co stwo­rzy­łem i co de­fi­niu­je mnie sa­me­go.

To nie­sa­mo­wi­te jak czło­wiek zmu­szo­ny do prze­ży­cia po­tra­fi do­sto­so­wać się do nowej sy­tu­acji, nie­sa­mo­wi­te jak sku­tecz­nie znaj­du­je ko­lej­ne spo­so­by na zro­bie­nie kopii za­pa­so­wej i jak sku­tecz­nie wy­bie­ra to co naj­waż­niej­sze.

– A wiesz, że mój zięć bę­dzie mógł teraz apli­ko­wać do po­li­cji? – Mal­wi­na w prze­pięk­nej czer­wo­nej sukni opie­ra się o moje ramię.

Czuję jej włosy ła­sko­czą­ce mój po­li­czek i dro­gie per­fu­my, które sam ku­pi­łem.

– On, z pro­cha­mi w za­wia­sach?

Dziew­czy­na kiwa głową, a ja się śmie­ję. – Ale jaja. Jak be­re­ty.

Śmie­ję się nawet nie z tej sy­tu­acji, ale bar­dziej z tego, że Mal­wi­na nie wie o wielu rze­czach, na przy­kład nie ma po­ję­cia o tym, że do­kład­nie mi­nu­tę wcze­śniej wszyst­kie jej pie­nią­dze szlag tra­fił.

Zdra­dza­ła mnie i na­le­ża­ło się jej, a ja teraz mam praw­dzi­wą bekę.

To jed­nak nic w po­rów­na­niu do abo­li­cji. Jest to na­tu­ral­ne roz­wi­nię­cie ustaw no­rym­ber­skich, które po­zwa­la na le­gal­ne po­peł­nia­nie okre­ślo­nych prze­stępstw. Oczy­wi­ście nie otwie­ra to drogi do wszyst­kie­go wszyst­kim, nie­mniej jed­nak po­wo­du­je, że wielu ludzi od­na­la­zło swój cel i znowu za­czę­ło do cze­goś dążyć.

Re­je­stru­ją się w Mi­ni­ster­stwie do Spraw Wy­znań, płacą, do­sta­ją małe apa­ra­ci­ki, w któ­rych można wci­snąć przy­cisk, po­wie­dzieć ro­dzaj prze­stęp­stwa i je po­peł­nić.

To takie no­wo­cze­sne alibi.

Za prze­stęp­stwa się płaci, tak jak za man­da­ty. Można nawet kogoś le­gal­nie zabić, jeśli tego chce i zgo­dzi się na to w obec­no­ści no­ta­riu­sza. Dys­ku­sja nad tym trwa­ła wiele lat, ale w po­stę­po­wej Eu­ro­pie w końcu prze­szło to po­ło­wą gło­sów Ko­mi­sji Eu­ro­pej­skiej.

Po­stęp wy­grał, z do­brych wzor­ców sko­rzy­sta­li lu­dzie z wielu kra­jów, a wy­ła­ma­ła się jak za­wsze Ja­po­nia, gdzie sta­rusz­ki po­peł­nia­ją zbrod­nie, żeby tylko tra­fić do wię­zie­nia i mieć dar­mo­wą opie­kę i wszyst­kie przy­wi­le­je.

Cały czas za­sta­na­wiam się na co bę­dzie mnie teraz stać a ona kon­ty­nu­uje. – A ku­zyn­ka to bę­dzie mogła za­po­mnieć o kre­dy­cie na M4.

– Takim to do­brze – od­po­wia­dam dy­plo­ma­tycz­nie wie­dząc, że z ko­bie­ty było, jest i bę­dzie nie­złe ziół­ko i że nie do­sta­ła zwol­nie­nia sama z sie­bie, tylko na pewno na­pra­co­wa­ła się klę­cząc na ko­la­nach po­dob­nie jak dwa lata wcze­śniej w pew­nym apar­ta­men­cie na Pra­dze.

– Na co masz dzi­siaj ocho­tę ko­cha­nie? – pytam się cy­nicz­nie Mal­wi­ny i cie­szę się jesz­cze bar­dziej że mamy roz­dziel­ność ma­jąt­ko­wą i że ży­je­my od­dziel­nie.

– Szam­pan, szam­pan, szam­pan. – Ona idzie do baru, a ja dys­kret­nie ulat­niam się z przy­ję­cia.

Mam ocho­tę przejść się nad rzeką, gdzie widzę śmie­ją­cych się i wi­wa­tu­ją­cych ludzi.

Idę a wła­ści­wie bar­dziej pod­ska­ku­ję z ra­do­ścią do­kła­da­jąc stopę do stopy i ro­biąc rę­ka­mi orzeł­ka.

Czuję wi­bra­cje te­le­fo­nu, któ­re­go oczy­wi­ście nie od­bie­ram.

Je­stem wolny, w prze­no­śni i do­słow­nie, a moje małe ar­chi­wum za­pew­ni mi godne życie do końca moich dni.

Cho­ciaż Mal­wi­na tego nie wie, to zmie­ni­łem rów­nież adres, a moja firma zmie­ni­ła wła­ści­cie­la. Sprze­da­łem ją, a ku­pu­ją­cy oprócz za­pła­ty w zło­cie za­pew­ni mi mi­lio­ny z pro­cen­tu w re­gu­lar­nej pen­sji do końca życia, o ile oczy­wi­ście je za­ro­bi.

Życia jest pięk­ne i nie ma co przy­wią­zy­wać się do dóbr do­cze­snych.

***

– Je­ste­ście za­trzy­ma­ni za zdra­dę stanu.

Kilku zło­dzie­jasz­ków spoj­rza­ło się po sobie ze zdzi­wie­niem i pod­nio­sło ręce do góry. Chcie­li za­ro­bić i dla­te­go ro­bi­li co ro­bi­li, nie szu­ka­li jed­nak kło­po­tów i w ob­li­czu prze­wa­ża­ją­cych sił po­li­cji nie pró­bo­wa­li nawet od­sta­wiać bo­ha­te­rów.

– Nie sta­wiaj­cie oporu.

– Ale…

– Ty pod ścia­ną pokaż ręce. Co tam masz? Nie ru­szaj się bo bę­dzie­my strze­lać.

Po­li­cjan­ci krzy­cze­li, i po­mi­mo że oprysz­ko­wie nie ru­sza­li się nawet na mi­li­metr, to padły strza­ły i prze­wró­ci­li się mar­twi nie wie­dząc co wła­ści­wie się dzie­je.

– Tak. Tak. Wszyst­ko zgod­nie z pla­nem. – Do­wód­ca grupy spe­cjal­nej rzu­cił przez słu­chaw­kę i dodał do swo­ich ludzi. – Za­bez­pie­czyć.

„Cie­ka­we czy kie­dyś będę mógł o tym po­wie­dzieć swoim dzie­ciom” – po­my­ślał nie wie­dząc, że ta­kich grup było co naj­mniej kil­ka­na­ście i nie wie­dząc, że jego do­wód­ca skła­dał mel­du­nek w całej spra­wie samej górze z po­mi­nię­ciem ofi­cjal­nych metod kon­tak­tu.

***

Było kilka prób kra­dzie­ży i wła­mań w trak­cie re­se­tu, ale spraw­cy zo­sta­li uka­ra­ni z całą su­ro­wo­ścią prawa.

Naj­cie­kaw­szy oka­zał się zwłasz­cza atak na kryp­to­wa­lu­ty po­le­ga­ją­cy na eli­mi­na­cji czę­ści użyt­kow­ni­ków tak żeby ci za­in­fe­ko­wa­ni mieli ponad pięć­dzie­siąt pro­cent gło­sów i w efek­cie mogli uwie­rzy­tel­nić nie­wła­ści­we trans­ak­cje.

To jed­nak dro­biazg, ogól­nie wszyst­ko się udało i za­rów­no służ­by jak i oby­wa­te­le sta­nę­li na wy­so­ko­ści za­da­nia.

Mnie też się po­wio­dło i moje nowe uro­kli­we miesz­kan­ko jest w chiń­skiej dziel­ni­cy. „Małe Tokio” ulo­ko­wa­ne jest w oko­li­cach Wólki Ra­dzy­miń­skiej i mam tu i ciszę, i spo­kój. To cecha oko­lic pe­ry­fe­ryj­nych oraz za­słu­ga sku­tecz­nej ochro­ny, która nie do­pusz­cza zbyt dużo cie­kaw­skich.

Żyję jak król, a pie­nią­dze spły­wa­ją do mnie sze­ro­kim stru­mie­niem.

Nie wiem nawet jaki jest dzień ty­go­dnia, gdy de­cy­du­ję się wró­cić do mo­je­go dru­gie­go hobby jakim ko­do­wa­nie. Po­trze­bu­ję sprzę­tu, a że aku­rat jest cie­pło, to idę na po­bli­ski targ, gdzie urzę­du­je jeden z moich zna­jo­mych do­staw­ców.

– Dzień dobry sze­fuń­ciu – Wita mnie z sze­ro­kim uśmie­chem.

– Cześć, po­trze­bu­ję nie­za­re­je­stro­wa­ny kom­pu­ter, dużo korów, RAM, po­rząd­ny pro­ce­sor. I nie wci­skaj mi In­te­la.

– Wie robi sze­fuń­ciu. Za­mó­wię co trze­ba, pój­dziesz i od­bie­rzesz pod tym ad­re­sem – Tu wy­pi­su­je mi kart­kę – A pa­pie­ry wy­peł­ni­my na słupa.

– Wie­dzia­łem, że je­steś naj­lep­szy.

– Taak. Na­zwi­sko. Imię. Re­li­gia. – Wpi­su­je w ogrom­ny for­mu­larz i po­da­je mi kartę chi­po­wą – Przyjdź po­ju­trze pod ten adres i po­wiedz, że je­steś ode mnie.

***

– Do­brze. Jak chce­cie to upłyn­nić?

– Panie pre­mie­rze,

– Już nie pre­mie­rze – Męż­czy­zna uśmiech­nął się gorz­ko.

– Dla nas bę­dzie pan za­wsze pre­mie­rem.

– Dzię­ku­ję Mie­ciu. I co teraz zro­bisz?

– Wie pan, te gnidy chcą wy­mie­nić wszyst­kich od dołu do góry.

– Wiesz, jak to jest.

– Każda wy­mów­ka jest dobra.

– Do­kład­nie.

– Mogą na nas psy wie­szać, ale cała ta ope­ra­cja to jeden wiel­ki suk­ces.

– Świę­te słowa Mie­ciu.

– Pan za­wsze był uczci­wy i ja tam nie wie­rzę, że pan miał ko­rzy­ści.

– Dzię­ku­ję – Uśmiech­nął się były pre­mier, który mógł teraz ze spo­ko­jem wy­je­chać i żyć jak król do końca życia nie­ru­sza­ny przez nowe wła­dze na mocy taj­ne­go po­ro­zu­mie­nia.

***

– Musi pan jesz­cze pod­pi­sać ten for­mu­larz.

– A co to ta­kie­go?

– Zrze­cze­nie się na­szej od­po­wie­dzial­no­ści, gdyby dane do­sta­ły się w ręce od­po­wied­nich służb. Za­zna­czy­łem już Stany i Rosję.

Pa­trzę się nie­pew­nie i nie wiem, czy sprze­daw­ca kpi czy nie.

– Ja tego nie zro­bię, żar­tu­je sobie sza­now­ny pan ze mnie.

Sprze­daw­ca wzru­sza ra­mio­na­mi.

– Nowe prze­pi­sy, Stany są za­zna­czo­ne z uwagi na pro­ce­sor, a Rosja z uwagi na Ka­sper­skie­go, któ­re­go sza­now­ny pan rów­nież kupił.

– Ja tego nie pod­pi­szę, to skan­dal.

– Mo­że­my za­pro­po­no­wać sza­now­ne­mu panu audyt za je­dy­ne trzy­dzie­ści zło­tych.

– To wy­cią­ga­nie pie­nię­dzy.

– Po­wiem tak, gdyby sobie sza­now­ny pan sam zbu­do­wał pro­ce­sor i spraw­dził każdy tran­zy­stor i prze­śle­dził każdą li­nij­kę mi­kro­ko­du, wtedy można by mieć pew­ność. A tak…

– My­śla­łem, że po re­se­cie nie ma po­dob­nych spraw.

Sprze­daw­ca znowu wzru­sza ra­mio­na­mi

– To nie ja usta­lam re­gu­ły tej gry.

Pod­pi­su­ję co na­le­ży uży­wa­jąc oczy­wi­ście nowej karty, a potem za­bie­ram wiel­ką re­kla­mów­kę z mi­nia­tu­ro­wym pe­ce­tem, który ma tylko trzy­dzie­ści dwa rdze­nie. Je­stem spryt­ny i wiem, że nie po­wi­nie­nem mieć moc­ne­go sprzę­tu, bo zbyt wiel­kie zu­ży­cie ener­gii to sy­gnał dla wła­my­wa­czy, że trze­ba się mną bli­żej za­in­te­re­so­wać. Cie­szę się, zaś mo­je­go hu­mo­ru nie psuje nawet to, że w skle­pie nie ma mojej ulu­bio­nej Pepsi.

– Po­dob­no mają ja­kieś pro­ble­my ze wzno­wie­niem pro­duk­cji. – mówi do mnie sprze­daw­ca.

– Ale z tą syn­te­tycz­ną to nie mieli.

Męż­czy­zna wzru­sza ra­mio­na­mi a ja za­bie­ram za­ku­py i wy­cho­dzę.

„Umó­wi­li się, czy jak?” – myślę sobie i prze­cho­dzę do po­rząd­ku dzien­ne­go.

***

– Jak ceny?

– Bar­dzo do­brze panie pre­mie­rze, po­wo­li rosną i nikt nie pro­te­stu­je.

Młody yup­pie uśmiech­nął się wie­dząc że przez naj­bliż­sze kilka lat lu­dzie zmę­cze­ni po­przed­nią ekipą nie po­win­ni za­da­wać nie­wy­god­nych pytań i będą trak­to­wać no­wych fa­chow­ców jak znaw­ców cho­ciaż ci nie wy­ko­na­li prze­cież całej brud­nej ro­bo­ty.

– Numer z żabą za­wsze dzia­ła – mruk­nął pre­mier my­śląc z którą ko­le­żan­ką spę­dzi miło wie­czór.

– Nie ro­zu­miem.

– Nie­waż­ne. Mo­że­cie iść. Dzię­ku­ję.

– Tak jest!

***

Mój kom­pu­ter za­wie­sza się.

„Zda­rza się” – myślę i re­se­tu­ję złom, ten jed­nak upar­cie nie chce pod­łą­czyć jed­ne­go z dys­ków.

Wpi­su­ję i wpi­su­ję cho­ler­ne hasło, ale jest nie­pra­wi­dło­we.

„Gdzieś tu po­wi­nie­nem mieć kopię cer­ty­fi­ka­tu”

Plik jest, ale moje próby dalej nie dają po­zy­tyw­ne­go re­zul­ta­tu. Ob­le­wa mnie zimny pot. Biorę pod lupę ko­lej­ną kopię i ko­lej­ną, i ko­lej­ną. Każda jest inna, a ja je­stem pe­wien ze prze­cież je spraw­dza­łem jesz­cze dwa dni przed re­se­tem. Jest mi nie do śmie­chu, bo naj­wy­raź­niej wła­śnie stra­ci­łem klu­cze do kilku port­fe­li.

„Ale jak to moż­li­we? Prze­cież pliki były u mnie i of­fli­ne. Chyba że… nie to nie­moż­li­we…”

Ubie­ram się i idę do zna­jo­me­go.

– Co jest? Coś trze­ba do­ku­pić? – Uśmie­cha się do mnie, ale po chwi­li mina mu rzed­nie, gdy rzu­cam kom­pu­ter na sto­isko. – Ten sprzęt jest tref­ny.

– Do­staw­cy byli za­wsze w po­rząd­ku. – Jego mowa ciała wska­zu­je, że jest prze­ko­na­ny do tego co mówi a ja w sumie nie mam po­wo­dów, żeby mu nie wie­rzyć.

– Dobra, sprawdź­my to wspól­nie.

– Pa­trzy­łeś na tro­ja­ny? – Pyta się po­dejrz­li­wie.

– Tak.

– Key­log­ge­ry?

– Tak, UEFI też re­se­to­wa­łem.

– Dobra, dam to swo­je­mu spe­co­wi i zo­ba­czy­my co powie.

***

– Ktoś cię nie lubi. Mi­cha­elan­ge­lo. I to pod­pi­sa­ny „mo­głeś mnie nie za­sta­wiać”. – Mówi mój zna­jo­my, gdy przy­cho­dzę do niego ty­dzień póź­niej.

Ob­le­wa mnie zimny pot, po raz ko­lej­ny w tym ty­go­dniu, a to do­brze nie wróży.

– Wiesz kto? – do­py­tu­je się.

– Do­my­ślam się. Co ten twój spec po­wie­dział? Że jak to zro­bi­ła?

– Czyli ko­bie­ta. – Wzdy­cha. – No do­brze. Mała pod­po­wiedz za darmo. Bi­nar­ka sfla­sho­wa­ła chip­set i tyle.

– Co to robi?

– Koleś chce kasę za ana­li­zę, po­twier­dził tylko że to coś uszka­dza­ło pliki na dys­kach.

– Czyli bubu?

– Na to wy­glą­da. – Wzdy­cha.

– Czy mo­że­my to wy­ple­nić?

– Jak naj­bar­dziej.

***

W domu dzwo­nię do swo­je­go śled­cze­go, który w po­przed­niej fir­mie za­ła­twiał dla mnie różne rze­czy. Wy­łusz­czam mu spra­wę i pytam się wprost:

– Czy mo­żesz wy­śle­dzić Mal­wi­nę?

– Czy wzię­ła coś jesz­cze? Głęb­sza ze­msta czy cho­dzi tylko o kasę? – do­py­tu­je się. – Czy chcesz się do niej póź­niej ode­zwać?

– Nie wiem, roz­wa­żę to.

***

– Mal­wi­na znik­nę­ła. Z tego co wiem za­la­zła kilku lu­dziom za skórę. Szpie­go­stwo prze­my­sło­we. Szu­ka­łem jej wszę­dzie i albo tak do­brze za­szy­ła albo ktoś ją za­ko­pał metr pod zie­mią.

– Czyli mo­gi­ła, ka­pli­ca i nie da się nic zro­bić?

– Tak.

– Dzię­ki.

– Cała przy­jem­ność po mojej stro­nie.

***

Pa­trzę na star­sze­go pana i za­sta­na­wiam się po co tu w ogóle przy­sze­dłem.

– Mo­że­my za­cząć? – pytam się grzecz­nie.

– Po­śpiech, po­śpiech, po­śpiech. Do ni­cze­go nie pro­wa­dzi, od po­śpie­chu jesz­cze nikt się nie ze­srał, naj­waż­niej­sze to się re­lak­so­wać i cie­szyć upły­wa­ją­cym cza­sem – od­po­wia­da po­pi­ja­jąc Ro­oibo­sa z fi­li­żan­ki, którą trzy­ma obu­rącz.

– To na pewno ten czło­wiek? – pytam się osten­ta­cyj­nie swo­je­go zna­jo­me­go sprze­daw­cy, bo widzę, że sta­ru­szek żyje chyba w zu­peł­nym ode­rwa­niu od rze­czy­wi­sto­ści.

De­ner­wu­ję się, tym­cza­sem on ma nie­zły ubaw i spo­koj­nie do­pi­ja swoją her­ba­tę, potem wsta­je, ob­ra­ca się bo­kiem, za­kła­da jedną rękę do tyłu, drugą wy­cią­ga do nas i po­ka­zu­je na nas zgię­ty­mi pal­ca­mi.

„Zu­peł­nie jak Neo w Ma­tri­xie przed walką”. – No­tu­ję w my­ślach wi­dząc słyn­ną pozę wo­jow­ni­ka.

Idzie­my za nom za jego dom, potem sta­je­my przed ja­kimś drze­wem, do któ­re­go zbli­ża dłoń i coś tam mówi.

„No po pro­stu czu­bek” – myślę, ale po chwi­li widzę, że obok otwie­ra się wej­ście do ja­kiejś zie­mian­ki.

– Za­pra­szam – Sta­ru­szek nagle prze­sta­je się gar­bić, a jego głos na­bie­ra siły.

Wcho­dzi­my.

Zie­mian­ka oka­zu­je się cał­kiem nie­złym bun­krem, w któ­rej widzę masę sprzę­tu. Coś mi tam nie pa­su­je, ale nie przej­mu­ję się tym zbyt­nio, ważne, żeby facet zro­bił co na­le­ży.

– To co się stało? Aaaa, klucz do port­fe­li – męż­czy­zna po­wo­li skła­da na stole lap­to­pa, modem, kla­wia­tu­rę i pod­łą­cza pod USB ja­kieś urzą­dze­nia, o któ­rych nie mam po­ję­cia.

Za­czy­na stu­kać w kla­wi­sze, a ja sie­dzę jak na szpil­kach, bo dalej mi coś nie pa­su­je.

„Wiem” – strze­lam się w czoło.

Wszyst­ko, ale to ab­so­lut­nie wszyst­ko, jest tu sprzed ja­kichś pię­ciu lat. Po­zna­ję sta­re­go Mac­Bo­oka ze śmiesz­nym szkla­nym ekra­nem, są Sam­sun­gi z dziur­ką w rogu, a nawet te­le­fo­ny Hu­awei sprzed re­bran­du. Zu­peł­nie jakby ktoś po­szedł wtedy do skle­pu i kupił to co jest naj­droż­sze i naj­lep­sze. Rze­czy te lśnią czy­sto­ścią i no­wo­ścią, ale mnie, sta­re­go wy­ja­da­cza, nie da się na­brać.

– Fajny ten sprzęt, co nie? – Szep­cze do mnie sprze­daw­ca, a ja zgod­nie z praw­dą kiwam prze­czą­co głową.

Za­smu­ca go to tro­chę, ale po chwi­li do­da­je. – Nie znaj­dziesz lep­sze­go speca, sprzęt zresz­tą nie­waż­ny, ważne, żeby koleś zro­bił co na­le­ży.

Przy­ta­ku­ję i muszę mieć chyba idio­tycz­ną minę, gdy po ja­kiejś pół­go­dzi­nie star­szy pan po­da­je mi pen­dri­ve mó­wiąc. – Pro­szę. Nie my­śla­łeś chyba, że ten reset jest dla wszyst­kich? Jak my­ślisz, dla­cze­go wielu ludzi nagle ma wiele ka­pi­ta­łu na start?

– Z kra­dzie­ży? – Pa­trzę z nie­do­wie­rza­niem.

– Nie po­twier­dzam, nie za­prze­czam. A po­wiedz mi co tam wy­ka­so­wa­li i czym się chwa­li­li?

– No „Dok­to­ra Who” i ostat­ni "Kogel mogel".

– Jesz­cze wspo­mnisz moje słowa jak za ja­kieś pół roku wróci na VOD.

– No ale jak to?

– Żeby znik­nął to trze­ba by­ło­by to wy­ka­so­wać na całym świe­cie. Ten cały reset to tylko do­sko­na­ła wy­mów­ka do walki z tym tak zwa­nym pi­rac­twem.

– Ale prze­cież lu­dzie będą pa­mię­tać…

– Na­praw­dę synku w to wie­rzysz? A wiesz, że naj­wię­cej wy­ka­so­wa­no porno? I dla­cze­go?

– To źle?

– Spa­da­ły zyski z re­klam, więc firmy pod­pła­ci­ły, żeby zro­bić reset i moc pusz­czać w świat nowe pro­duk­cje.

– Chyba stare?

– Nie synku, wspo­mnisz moje słowa, że bę­dzie masa upro­wa­dzeń i nowej pro­sty­tu­cji. Nie opła­ca­ło się ku­po­wać dys­ków, robić bac­ku­pów i tak dalej. Stare na­gra­nia były stare. Nikt nie bę­dzie chciał oglą­dać Te­re­sy Or­low­ski w po­ko­ju z te­le­wi­zo­rem z dużą dupą. Jest popyt, bę­dzie de­pra­wa­cja.

– Głu­po­ty pan gada. – mówię do niego.

– Wiesz synku. Kie­dyś mó­wi­li, że te­le­wi­zja ogłu­pia. Była bez­płat­na i lu­dzie oglą­da­li to co im się ser­wu­je, ale tak na­praw­dę nikt nie mógł tego kon­tro­lo­wać. Potem wpro­wa­dzo­no płat­ną te­le­wi­zję, ale nie była zbyt po­pu­lar­na. Po­ja­wi­ły się Smart TV, ale lu­dzie też ich nie chcie­li. Mówią, że trzech razy sztu­ka. W końcu stwo­rzo­no VOD i teraz nie dość, że wszy­scy płacą to jesz­cze w każ­dym kraju wy­li­cza im się co mogą oglą­dać i spraw­dza po imie­niu i na­zwi­sku kto co obej­rzał z do­kład­no­ścią do se­kun­dy. Lu­dzie są durni i można ich wro­bić w każde gówno.

Nie wiem co mam od­po­wie­dzieć, ale koleś mnie za­czy­na iry­to­wać i dla­te­go pytam się ci­chym gło­sem:

– Za­pła­ta jak się uma­wia­li­śmy?

– Oczy­wi­ście. I wspo­mnisz mój ko­le­go, że będą jesz­cze wy­cie­ki z ka­me­rek z tych wszyst­kich te­le­fo­nów i ta­ble­tów, które po­ka­żą kto był grzecz­ny pod­czas oglą­da­nia VOD.

Po­da­ję sztab­kę pla­ty­ny i wy­cho­dzę pa­trząc się głu­pio na sprze­daw­cę mo­je­go nie­szczę­sne­go kom­pu­te­ra, który mówi od nie­chce­nia:

– Dobry jest, dobry, ale nie­do­ce­nio­ny. Jak wielu ge­niu­szy. Czy wiesz, że kie­dyś bez pro­ble­mu pisał opty­ma­li­za­cje kodu, które przy­spie­sza­ły znane apli­ka­cje dwa­dzie­ścia razy?

– On jest sław­ny?

– No nie do końca, nie opła­ca­ło mu się to.

– A dla­cze­go?

– Wy­obraź sobie, że masz ze­spół, w ze­spo­le lu­dzie ha­ru­ją przez cały rok i mają mi­zer­ne re­zul­ta­ty, a tu przy­cho­dzi taki koleś i zmie­nia coś od nie­chce­nia i kod za­czy­na fru­wać. I co byś zro­bił w ta­kiej sy­tu­acji?

– No do­ce­nił.

– No to chyba nie pra­co­wa­łeś w dużej zna­nej fir­mie. Ta­kich ludzi usuwa się i ośmie­sza. Za­wy­ża­ją normę i resz­ta ze­spo­łu ma pro­ble­my na kwar­tal­nych re­view. Tak więc, ten tego, dla dobra ze­spo­łu…

Pa­trzę się ba­ra­nim wzro­kiem, a on do­da­je. – Po­li­ty­ka.

– Aaaa.

– Swoją drogą takie duże firmy czę­sto ich potem za­trud­nia­ją, żeby mó­wi­li kor­po­ra­cyj­nym gwiazd­kom co mają robić.

– Oooo

– Nie my­śla­łeś, chyba że pięk­ne laski z pre­zen­ta­cji fir­mo­wych wszyst­ko wy­my­śla­ją same?

– My­ślisz…?

– Ja nie myślę, ja to wiem. – Uśmie­cha się do mnie. – My rzą­dzi­my świa­tem a nami ko­bie­ty… chaos rzą­dzi świa­tem…

– Że jak?

– „To tylko pre­lu­dium – tam, gdzie pali się książ­ki, w końcu pali się też ludzi”. – Dalej się uśmie­cha, ale już tak jakoś smut­no…