Szewczyk Drętewka

Włóczył się od wsi do miast oczekując zawsze zamkniętych drzwi 

i zgaszonych świateł. Lubił mówić do siebie, ciągle coś tam mamrotał. Odważniejsze dzieciaki chętnie używały na jego bujnej fryzurze rurek-plujek po czym szybko uciekały, bo posępny gość w starym cuchnącym starzyzną płaszczu emanował czymś dziwnym i nieznanym – jak mawiali ich rodzice – był upiorem, jakiegokażdy spotka kiedyś w przyszłości.

Pewnego wieczoru snuł się przez las nucąc pod nosem znaną tylko jemu melodię. Światło lampy gazowej tańczyło pomiędzy konarami zapraszając wygłodniałe komary aż wreszcie natknęło się na dom wbudowany w potężne drzewo sięgające chmur. Przez jego koronę nieśmiało wyglądał księżyc. Kiedy upiór podszedł do drzwi, z gałęzi kilka metrów wyżej odfrunęło stadko kruków.

Czmychun – jeden z domowników, chowając się pod stołem trząsł się i z nerwów naciągał na głowę swoją czapeczkę. Widział tylko delikatny zarys otoczenia i gapił się w stronę drzwi. Światło zgasił już kilka godzin temu, gdy dostał cynk od Kukułki o zbliżającym się ponuraku. 

Przestronne wnętrze zaczął wypełniać donośny odgłos pukania. Nasilało się z czasem a Czmychun wraz z każdym „puk, puk” podskakiwał lekko zasłaniając dłońmi usta. Pocieszał się, że wystarczy przeczekać. To jak z koszmarami – otwierasz oczy a nocne mary zlewają się w poranną rzeczywistość i budzący zmysły zapach kawy. Gdy rozmarzony wycierał ślinę z ust końcówką swojej długiej brody usłyszał złowieszczy pomruk desek. Nagle rozbłysło światło a Czmychun nabawił się guza uderzając  w spód drewnianego stołu. Ze schodów schodził właśnie zaspany Praczun donośnie ziewając. Nie zauważając przerażonego Czmychuna podszedł do lodówki, wyciągnął z niej jogurt i mlaskając zaczął go pochłaniać. Trzasnął drzwiczkami i zaczął się zastanawiać, czy dobija się do niego wczorajszy dzień czy też może Pan Dzięcioł wreszcie doszedł do siebie  i chce wrócić do poprzedniego stanu. Otworzył barek, wyciągnął Chomiczy Napar i udał się w stronę drzwi depcząc przy okazji brodę Czmychuna. Gdy zaskrzypiały zawiasy a chłód nocy zawitał w domu, trzęsąca się pod stołem postać zdążyła tylko cicho jęknąć.

Nieznajomy nie miał ubabranych zeszłym tygodniem piórek ani zagrychy, 

z jakązawsze przychodził Pan Dzięcioł.

Właściwie widział tylko jego nogi. Gość zapewne był człowiekiem i to dość wysokim. Obecność człowieka była dla niego dziwna, gdyż ludzie nie zapuszczali się do Tęczowego Lasu od pamiętnego ataku gangu wygłodniałych wiewiórek na syna włodarza pobliskiego miasteczka.

Jako że nieznajomy nie mógł wejść przez drzwi, wpakował w otwór swoją kościstą twarz. Praczun odskakując wpadł prosto na stół niszcząc bezpieczną przystań współlokatora. Wielka twarz rozejrzała się i wbiła wzrok w gospodarza. Czmychun

z wymuszonym uśmiechem starał się tłumaczyć swoją skomplikowaną sytuację. Miał teraz sporo wydatków i na pewno zapłaci jak wyjaśni się sprawa kredytu hipotecznego zaciągniętego w Grzybkowym Banku. Wielka twarz zrezygnowała z dalszego rozglądania się po ubogim pomieszczeniu, gdy zauważyła u obu lokatorów buty wykonane

z krokodylej skóry. Zmieszany Czmychun próbował zachęcać do bielizny skradzionej mieszczuchom. Używana, ale wyprana w leśnym strumyku robiła za ozdobne firanki. Nieznajomy nie był jednak fanem tego rodzaju skarbów. Brodacz zniechęcał do butów:

a to że zapach nie ładny a to że mają wady i musi je oddać do szewczyka. Praczun potakiwał popijając Chomiczy Napar. Wielka koścista twarz zaczęła znikać za futryną

a w jej miejsce pojawiła się otwarta dłoń. Usłyszeli też: „to się dobrze składa, bo od dziś jestem waszym szewczykiem”. Nagle dłoń zmieniła się w pięść i kilka razy walnęła

w podłogę. Z „firanek” wyleciały skitrane drogocenne kamienie. Czmychun miał łzy

w oczach – nie z powodu rubinów czy butów ale nie mógł powstrzymać emocji patrząc na rozbity bong sprezentowany mu niegdyś przez Ropuchę.

Po wizycie wysokiego chudzielca i opróżnieniu wszystkich butelek z naparami, brodaci mieszkańcy domku w drzewie poszli spać. Śnili o tym, jak ich stopy będą musiały przeprosić się z leśną ściółką i stadem obrażonych przez Praczuna kleszczy.

Piorunem po lesie rozeszła się wiadomość o tym, co zaszło. Wróble trajkotały od rana do wieczora, choć ciszej niż zwykle. Dzięcioł szykował zagrychę a guźce miały dziki ubaw. Prócz nich, gdzieś zakamuflowane w ściółce uśmiechały się kleszcze.

Tymczasem u Baby Jagi człowiek o zawsze takim samym wyrazie twarzy starał się wymienić krokodyle buty na czarne lustro. Jaga handlowała chyba od początku świata i musiał sporo dołożyć, gdyż faktycznie nie pachniały kwiecistą polaną a i warte były znacznie mniej niż myślał. Wymiana pociągnęła za sobą niemałe dodatkowe koszty. Lustro otrzymał za całe swoje oszczędności odkładane od początku kariery oraz zdobyte niedawno kamienie.

Goły i niewesoły, ale z marzeniem w torbie udał się w drogę powrotną. Poruszał się wolno i oddychał szybko.

Kiedy po ulewie zawitał w domu potargał swoją bujną czuprynę. Wypłynęła z niej woda i wyskoczyły papierowe kulki, którepotoczyły się we wszystkie strony. Niektóre znikły pod szafkami a część wpadła w skrzętnie utkane przez włochatą Stefanię pajęczyny. 

Bardzo ostrożnie wyciągnął z torby czarne lustro i ustawił je na stole. Starannie

je odkurzył i wziął głęboki oddech. Kiedy się w nim przejrzał szkło zafalowało. W mętnym obrazie ujrzał wróżkę. Latała wesoło po lesie i patrząc jakby na niego wyciągnęła dłoń.

W jej oczach świeciły gwiazdy. Miały ten sam blask co punkciki na ciemnym niebie. Wpatrując się w lustro nieznajomy zapominał o nocy trzymającej w uwięzi jego serce. 

Upiór chciał przywitać się z wróżką, ale jego palec poczuł jedynie zimną taflę czarnego lustra.

Po chudej, drętwej twarzy spłynęła łza. Minęła delikatny uśmiech i razem z kapiącą

z czupryny wodą wylądowała na starej popękanej podłodze unosząc delikatnie miliardy drobinek kurzu.