Życie jak sen

Jest tu pomysł, ale czegoś brakuje. Nie wiem czego… Jakiegoś domknięcia, jakiejś mocniejszej pointy? Może jakiegoś nawiązania do tej pomyłki w nazwisku z pierwszego akapitu? Coś tu w każdym razie nie do końca wybrzmiewa, może to pomysł na nieco dłuższy tekst? Wykonanie też nieco szwankuje.

“Trochę dziwne wydawało mu się, że nagrodę wręczał” – tu raczej “wręcza” w czasie teraźniejszym, bo to zdarzenie równoległe

“Sama forma nagrody[-,]również była osobliwa, była to ciężka granitowa tablica, coś jakby nagrobna.” – całe zdanie trochę do remontu, może tak → “Sama forma nagrody również była osobliwa: ciężka granitowa tablica, przypominająca płytę nagrobną.”

“Ledwo zdołał utrzymać ją w rękach, kiedy prezydent mu ją przekazał.” – druga część zdania w zasadzie zbędna

“Na wpół oślepiony reflektorami i błyskiem fleszy fotoreporterów, spojrzał na wyryty napis, który głosił, że nagrodę otrzymuje Piotr Waldemarowicz, za wybitne osiągnięcia nad badaniem snów. Podniósł rękę i otworzył usta,” – tu trochę wychodzi tak, jakby to robił napis

“Nagroda upadła i roztrzaskała się z głośnym hukiem o deski podwyższenia.” – nie wiem, czy wielka kamienna płyta może się roztrzaskać o drewno, ale skoro to sen ;) Niemniej dziwnie to brzmi

“Wybrzuszona kołdra na lewo od niego zaczęła wydawać jakieś pomruki.” – intencja zrozumiała, ale efekt średni, zwłaszcza w fantastyce. Lepiej by brzmiało “Spod … kołdry … dobiegły pomruki”. Jakieś – niepotrzebne

“Śmiała się, gdy uciekał przez odrapany korytarzyk, śmiała gdy biegł po schodach przeskakując trzy stopnie naraz, śmiała gdy pędził przez szarą, osiedlową ulicę.” – coś tu nie gra. Przed kolejnymi gdy powinny być przecinki, co będzie wyglądało paskudnie. I to “śmiała” bez (słusznie) powtarzanego zaimka “się” nie brzmi dobrze. Nie mam jednakowoż pomysłu, jak z tego wybrnąć

“w ciągu ponad trzydziestu lat od spotkania Cyganki[-,] wyśnił ich tylko siedemdziesiąt dziewięć.”

“Widział śmierć, która wyglądała jak na obrazkach, była straszliwie wychudzona i miała czarny płaszcz z kapturem, który zasłaniał jej twarz.”

“niosła w kościstej ręce śmierdzące kadzidło. Śmierć zapytała go” – mimo że do kadzidła zaimek byłby “je”, więc niby “go” jednoznacznie wskazuje na bohatera, jest tu moment zawieszenia

“Odpowiedział, że tak[+,] wie, że teraz umrze.” – na dodatek to “rze” na końcu dodaje kolejne “że”

“Wtedy śmierć zdjęła kaptur[+,] pod którym widniała kolorowa chusta”. Zaraz potem kolejne “który”

http://altronapoleone.home.blog

Domyślam się, że życie Waldemara zdeterminowała wróżba Cyganki, ale brakło mi choćby szczątkowych wyjaśnień, dlaczego tak się stało, czym Waldemar zasłużył sobie na tak osobliwą przepowiednię?

…skąd miał wi­dzieć, kto go wrę­cza. –> Literówka.

Na­gro­da upa­dła i roz­trza­ska­ła się z gło­śnym hu­kiem o deski pod­wyż­sze­nia. –> Masło maślane. Huk jest głośny z definicji.

…się­gnął po notes z szaf­ki. –> Raczej: …się­gnął na szafkę po notes.

Skoń­czył pisać po dłu­giej chwi­li, scho­wał notes i zga­sił świa­tło. Nie za­snął jesz­cze długo… –> Nie brzmi to najlepiej.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

@drakaina, @regulatorzy – dzięki wielkie za uwagi, jesteście niezastąpione ;) Poprawiłem tekst.

@drakaina:

Jest tu pomysł, ale czegoś brakuje. Nie wiem czego… Jakiegoś domknięcia, jakiejś mocniejszej pointy? Może jakiegoś nawiązania do tej pomyłki w nazwisku z pierwszego akapitu? Coś tu w każdym razie nie do końca wybrzmiewa, może to pomysł na nieco dłuższy tekst?

Szort bazuje na moim własnym śnie. Otóż śniłem raz, że muszę wyśnić 80 innych snów, żeby się obudzić – jakkolwiek to brzmi ;) Moim zamysłem było napisać tekst, który by mówił o życiu i śmierci w sposób z jednej strony nieoczywisty, a z drugiej inny dla różnych czytelników. 

Po dłuższym czasie leżenia tej historii w wirtualnej szufladzie, również dostrzegam, że nie ma w niej jakiejś takiej iskry. Cóż, w życiu także tak bywa, że tego nie ma. Raczej nie będę przerabiał.

Domyślam się, że życie Waldemara zdeterminowała wróżba Cyganki, ale brakło mi choćby szczątkowych wyjaśnień, dlaczego tak się stało, czym Waldemar zasłużył sobie na tak osobliwą przepowiednię?

Może zasłużył sobie tym, że o taką przepowiednię prosił? Może tym, że w nią uwierzył? A może tak naprawdę nie było żadnej przepowiedni, tylko przewrażliwiony nastolatek wziął do siebie gadanie szalonej Cyganki?

Che mi sento di morir

Hmmm. Mnie też czegoś zabrakło: zdecydowanego zakończenia i fantastyki. Gdyby faktycznie umarł, można by się tej fantastyki doszukiwać. Trochę na siłę (wielka jest siła sugestii i samospełniających się przepowiedni), ale byłby jakiś punkt zaczepienia.

Bo w tej chwili – cienko z nim. Chłopcy mogli pójść do Cyganki, mogła jednemu coś takiego wywróżyć, mógł w to uwierzyć…

Ale pomysł mi się podobał. Cała reszta też – jak na szorta – wystarczy.

Babska logika rządzi!

Dzięki @Finka, cieszę się :)

Zakończenie w zamyśle jest otwarte, choć dotychczasowi czytelnicy, raczej idą w kierunku interpretacji pozytywnej. Niektórzy nawet się uśmiechają po lekturze. Gdyby tylko wiedzieli, co autor miał na myśli…

Che mi sento di morir

Gdyby Autor więcej w tekście podpowiedział, to by wiedzieli. ;-p

Babska logika rządzi!

Touché @Finkla :D Cóż mogę powiedzieć, uczę się jak to robić. A Czytelniczka (-ik) i tak wie swoje.

Mi się nawet podoba, że ludzie się uśmiechają po przeczytaniu tego tekstu.

Che mi sento di morir

Jest tu pomysł. Ale zabrakło mi w tekście napięcia – takiego ułożenia zdań, że czekałbym z niecierpliwością, co się zaraz stanie w tekście. bo motyw z Cyganką i śmiercią z końca spodobał mi się. A tak całość ni ziębi, ni grzeje – nie wygenerowało emocji.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

No, ale coś tam się spodobało ;) (pocieszam się). Dzięki za opinię @NoWhereMan. Trudno z tym napięciem, ale pomyślę.

Che mi sento di morir

forma nagrody, również była

Bez przecinka między podmiotem, a orzeczeniem. I – tablica stanowiła formę?

 Włączył światło nocnej lampki

Hmm. Nie wydaje mi się to naturalne. Może po prostu zapalił lampkę?

 Wybrzuszona kołdra na lewo od niego zaczęła wydawać dziwne pomruki.

Kołdra mruczała? Wiem, o co chodzi, ale potknęłam się.

 wzbudzając trzęsienie materaca

Dziwne.

 Byli młodzi, chcieli zrobić coś niezwykłego

Nie znam się na chłopcach, ale nie wydaje mi się to prawdopodobne. Do Cyganki poszłaby stara babuleńka, a nie grupa młodzieńców.

 naraz oraz gdy

"Oraz" zaburza mi przepływ tekstu. Dałabym raczej przecinek.

 Tak naprawdę słyszał ten śmiech do dziś.

Dlaczego "tak naprawdę"? Była co do tego wątpliwość?

 Próbował jedynie odkryć, co robić, żeby ich nie śnić.

Nieprawdopodobne, ale fantasy.

Z reguły ma to wydźwięk pozytywny, kojarzy się ze spokojem i brakiem cierpienia.

Nie ma. To znaczy, w zlaicyzowanej i utylitarystycznej kulturze może i tak, ale ludzie religijni nieprzypadkowo modlą się o to, żeby śmierć nie przyszła nagle i niespodziewanie. Koniec dygresji – to temat-rzeka. Ponadto – "wydźwięk pozytywny" może mieć mówienie, ale sam fakt już mniej.

 Jest tu pomysł, ale czegoś brakuje.

Tak, mam to samo wrażenie. Jakbyś tego pomysłu tylko dotknął, przesunął ręką po wierzchu. Może faktycznie chodzi o napięcie?

brakło mi choćby szczątkowych wyjaśnień, dlaczego tak się stało, czym Waldemar zasłużył sobie na tak osobliwą przepowiednię?

To akurat chyba niekonieczne – czy musiał czymś zasłużyć? S…tuff happens. Pomysł pasuje do horroru kosmicznego.

 Gdyby tylko wiedzieli, co autor miał na myśli…

Zaraz pójdę po szklaną kulę :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

@Tarnina, bardzo dziękuję za odwiedziny i uwagi :)

Bez przecinka między podmiotem, a orzeczeniem. I – tablica stanowiła formę?

 Usunąłem przecinek. Forma nagrody – hmm… może faktycznie, ale na razie nie znajduję lepszego wyrazu.

Hmm. Nie wydaje mi się to naturalne. Może po prostu zapalił lampkę?

Racja, poprawione.

Kołdra mruczała? Wiem, o co chodzi, ale potknęłam się.

Dziwne.

Ma to być żartobliwe, rozumiem, że nie zachwyca :/ mimo to zostawiam.

Nie znam się na chłopcach, ale nie wydaje mi się to prawdopodobne. Do Cyganki poszłaby stara babuleńka, a nie grupa młodzieńców.

Hmm, nie zgadzam się. Młodzieńcy robią różne dziwne rzeczy przed maturą, są np. wyjazdy pielgrzymkowe do Częstochowy, więc dlaczego nie Cyganka? Ale pomyślę, może coś tutaj dodam.

"Oraz" zaburza mi przepływ tekstu. Dałabym raczej przecinek.

Przecinek mi nie pasuje, dodałem “i” nieco zmieniłem to zdanie.

Dlaczego "tak naprawdę"? Była co do tego wątpliwość?

Zmieniłem, choć nie bez wątpliwości (trudno mi było jakoś to z sensem przerobić).

Nie ma. To znaczy, w zlaicyzowanej i utylitarystycznej kulturze może i tak, ale ludzie religijni nieprzypadkowo modlą się o to, żeby śmierć nie przyszła nagle i niespodziewanie. Koniec dygresji – to temat-rzeka. Ponadto – "wydźwięk pozytywny" może mieć mówienie, ale sam fakt już mniej.

Tak – nawiązuję do laickiego podejścia, brak cierpienia itd. Słowo “wydźwięk” bo w poprzednim zdaniu mam: myślał o ludziach, o których się mówi, że umarli we śnie.

Tak, mam to samo wrażenie. Jakbyś tego pomysłu tylko dotknął, przesunął ręką po wierzchu. Może faktycznie chodzi o napięcie?

No może. Mój utwór, więc trudno mi tutaj rzetelnie go ocenić. Mam też spory sentyment do tej historii.

To akurat chyba niekonieczne – czy musiał czymś zasłużyć? S…tuff happens. Pomysł pasuje do horroru kosmicznego.

Też tak myślę ;)

Zaraz pójdę po szklaną kulę :P

Tylko uważaj na czarnego kota, lubi spać w schowku na najwyższej półce regału, z łapą opartą o trzonek miotły :P

Che mi sento di morir

są np. wyjazdy pielgrzymkowe do Częstochowy, więc dlaczego nie Cyganka?

A, widzisz, to są dwie zupełnie różne rzeczy. Pielgrzymka jest zdecydowanie bardziej "męska", jako wyprawa ku Bogu/samowiedzy/wiedzy o świecie/niepotrzebne skreślić. Wysiłek mięśni i porządkowanie sobie rzeczy w głowie na świeżym powietrzu. Są niewierzący, którzy mimo to wybierają się do Composteli po prostu dla oderwania od wyścigu szczurów, dla kontaktu z przyrodą, żeby poznać nowych ludzi. Sama bym się wybrała, gdybym mogła.

A Cyganka – po pierwsze, wizyta u niej trwa góra pół godziny. Potem wyjdziesz i nic się nie zmieni. W ciasnym, dusznym wnętrzu nie jesteś wolny, żeby iść przed siebie – kieruje Tobą obca baba, która niby wie lepiej, ale właściwie skąd? Czym się różni od Ciebie? Że jest starsza? Ty nie robisz niczego, masz tylko słuchać i się zachwycać. Nie wydaje mi się, żeby młody chłopak chciał być pouczany przez "mądrość wieków" – nie ma tego dość w domu? W szkole?

 Przecinek mi nie pasuje, dodałem “i” nieco zmieniłem to zdanie.

Zdecydowanie lepiej, tylko wkradła się literówka ("ulicę").

 Zmieniłem, choć nie bez wątpliwości (trudno mi było jakoś to z sensem przerobić).

OK.

 Tak – nawiązuję do laickiego podejścia, brak cierpienia itd.

Dobra, przyznaję, że jestem ciut przewrażliwiona.

 Słowo “wydźwięk” bo w poprzednim zdaniu mam: myślał o ludziach, o których się mówi, że umarli we śnie.

A, tak. Jakoś mi się nie zahaczyło.

 Tylko uważaj na czarnego kota, lub spać w schowku na najwyższej półce regału, z łapą opartą o trzonek miotły :P

:D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

@Tarnino – dziękuję za ponowne rzucenie okiem. Poprawiłem tę literówkę.

Che mi sento di morir

Przeczytałem i przyznaję, że motyw Cyganki i klątwy/przepowiedni był bardzo dobry. Dość abym wyostrzył zmysły i wtopił się w klimat, oczekując wstrząsu zakończenia… Tutaj musiałbym powtórzyć opinie za resztą komentujących ;)

Peace and love :)

Dzięki @Blacktom. Spróbuję jeszcze kiedyś Tobą wstrząsnąć ;)

Che mi sento di morir

Całkiem ciekawy pomysł tutaj się wyłania, choć myślę, że dałoby radę pokazać go z lepszej strony. Odwróciłbym kolejność. Pokazując kolejne sny Waldemara i fakt, że nerwowo zapisuje ich treść i je odlicza, wzbudzasz zainteresowanie czytelnika. Wróżna sprzed lat odkrywa karty i byłaby świetną puentą, ale jeśli umieszczasz ją w połowie, tak jak tutaj, no to oczekuję, że zaskoczysz mnie czymś w prawdziwej końcówce. Tymczasem po prostu spełniasz przepowiednię i zostawiasz mnie z niedosytem.

Próbowałem w tym krótkim tekście pokazać paradoksy życia: walkę z nieuchronnością śmierci, cele, które nie mają zbytniego sensu i często są opatrznie rozumiane przez otoczenie i samą śmierć – a właściwie taką śmierć/nieśmierć, bo do końca nie wiadomo, czy to nie sen przypadkiem. Faktycznie, może zmiana kolejności lepiej by poukładała tę historię i zbudowała napięcie, pomyślę o tym. Dzięki za uwagę!

Che mi sento di morir

A ja się nie doczepię do niczego. Wykonanie świetne, idealny pomysł na krótką formę, ciekawe, otwarte zakończenie. Nie, nie chcę wiedzieć co autor miał na myśli :). Dla mnie wiarygodne jest to, że drobne zdarzenie z naszej młodości może zdeterminować wybory w przyszłości. Niektórzy wpadają w małe obsesje ale cóż… Życie bez wariatów byłoby nudne :) 

Dzięki @Firiel :) Miło mi, że Ci się spodobało.

Che mi sento di morir

Pomysł bardzo dobry i kiedy przeczytałem dwa pierwsze fragmenty, byłem już naprawdę wkręcony w historię. A potem przyszedł trzeci fragment – końcowy, jak się okazało – i bardzo się zdziwiłem. Nieco to dla mnie za krótkie, przez co nie wybrzmiewa tak dobrze, jak by mogło. 

No i prywatnie wzbudził bardzo przyjemne skojarzenia z czasów fascynacji świadomym śnieniem i notowania własnych marzeń sennych. O rany, gdybym wtedy mógł żyć tylko do 80 zapamiętanych, pewnie nie przeżyłbym nawet tych jednych wakacji. :)

Dzięki barniuszu za odwiedziny i komentarz.

Jako dzieciak, pamiętam, że miałem koszmary, które przerażały nie tylko mnie, ale też moje otoczenie. Czasem to się łączyło z lunatykowaniem. Potem byłem zafascynowany “programowaniem” snów, udawało mi się zmieniać sen w trakcie śnienia ;) Przypomniałeś mi o tym – dzięki.

Jeśli chodzi o tekst, został napisany praktycznie podczas jednego “posiedzenia”, bardzo pod wpływem Kereta ;)

Che mi sento di morir

Ostatnio czytam tu dużo krótkich tekstów, rzadko który ma taki ciekawy koncept. Szkoda, że w zakończeniu wszystko rozwiązane tak jak czytelnik się spodziewa, bo ta sytuacja aż prosi się o plot twist. W sumie jeśli miałabym na coś narzekać, to chyba właśnie na jego brak. Jednak konstrukcyjnie jak na taką małą objętość zmieściłeś tu całkiem sporo treści, pokazałeś istotne wycinki życia bohatera. Zastanawiam się, czy nie warto wrócić do tej opowieści w nieco rozbudowanej formie. Ma coś w sobie i odkrycie szerszego wachlarza kontekstów z pewnością wyszłoby na plus.

Podsumowując, pomysł i wykonanie dobre, ale po skończonej lekturze chce się czegoś więcej.

Dzięki za odwiedziny i komentarz,oidrin. Bardzo mi miło :)

A jeżeli chodzi o końcówkę – jak ją rozumiesz? Bo ona, wbrew pozorom nie jest tak jednoznaczna. Albo inaczej, większość czytelników inaczej ją interpretuję niż był mój zamysł.

Do rozbudowania tekstu chyba już nie wrócę. Raczej jest to zamknięta historia, która wiąże się z moimi przeżyciami.

Che mi sento di morir

Hm, w sumie widzę to jako takie zapętlenie bohatera, bo może jak zobaczy twarz Cyganki, to znowu się zbudzi? W sensie wydaje mi się, że mamy tu do czynienia z postacią podatną na obsesyjne przemyślenia, której największą zmorą są jej własne myśli. Śmierć to druga możliwość interpretacji, ale wydaje się jakaś taka zbyt prosta. Nie wiem, czy idę w dobrą stronę, więc jakby co naprowadzaj.

No nieźle :) Wydaje mi się, że tutaj nie ma dobrego wyjścia, oba zakończenia oceniam jako raczej proste. Albo się obudzi albo nie. Ładnie to ubrałaś w słowa, z tym zapętleniem, faktycznie być może jest to też potencjał na jakieś rozwinięcie.

Ja raczej szedłem w kierunku Cyganki jako śmierci.

Generalnie jak patrzę na swoje opka, to widzę, że jakieś są takie podobne do siebie :/ Na szczęście mam już zaczętą historię, która jest zupełnie inna.

Che mi sento di morir

No, każdy z nas ma jakiś motyw, który lubi męczyć – ja chyba lubię dziwną dynamikę międzyludzką i problemy z presją społeczną. Zresztą męczenie tego metaforycznego kota może być też fajną cechą charakterystyczną twórczości. Oby go tylko nie zarżnąć nadmierną eksploatacją.

I pamiętaj, że ta zasada ze stand-upu działa. Zastanów się czasem co by było gdyby…

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Sympatycznie, że wpadłaś, Anet. Przyniosłaś mi radość Dzięki

Che mi sento di morir