Opowiadanie uczestniczy w konkursie „W głębi snów”.
Jeśli podoba Ci się ten temat, przekaż darowiznę na fundację Synapsis: http://synapsis.org.pl/ (przycisk „Przekaż darowiznę” na stronie fundacji).
Bety się napracowały, żeby było jaśniej, ale ja wciąż nie umiem zasnąć przy zapalonym świetle. Mam nadzieję, że ciemności nie są aż tak egipskie. Cokolwiek wyśnicie, na stronę fundacji zajrzyjcie koniecznie. Mrocznych snów.
– Widziałeś, co nam przysłali? "Pokazujcie tę reklamę na holobordach przed sen-sklepami, teraz świat chce czegoś mocniejszego niż kołysanki". Mamy pokazać całemu światu, że…
– Przestań narzekać. Widziałem rozszerzoną wersję tego nagrania. Fałszywe sny i tyle. X-elos dał każdemu z nich ich własne piekło.
– Boże. Przecież ci ludzie…
– Są sami sobie winni. Przyznali się, wszystko się nagrało. Nasi klienci lubią takie chore akcje. Jak myślisz, który ze snów będzie miał najwięcej wyświetleń?
*
Ociekający krwią Kyllin siedział przed ekranem X-elosa, po raz kolejny wyświetlając swój sen.
Każdy odłamek zbitego lustra miał swoją wersję tego, co się stało. Obraz był całością tylko przez chwilę, jedynie przez sekundę dało się ujrzeć człowieka, który dźgnął Kyllina między łopatki. Ułamek i lustra, i czasu. Kyllin miał szansę zobaczyć prawdę, ale postradał ją bezpowrotnie. Wiedział, że to się stanie, codziennie o tym śnił. Mimo tego zawiódł. Kiedy rozbił lustro, rozbił też mordercę.
Minęło sześć dni od chwili, gdy po raz pierwszy przyśniło mu się, jak umiera. Tyle trwał pobyt w podziemnej komorze, gdzie brali udział w Eksperymencie. Czym był? Kyllin tego nie wiedział. Domyślał się, że powierzono im coś niezwykle kontrowersyjnego, zadanie dla ludzi bez języków. Tak głęboko pod ziemią język rzeczywiście był zbędny. O czym mieliby rozmawiać? Dlaczego Kyllin miałby opowiadać komukolwiek, jak czuje się człowiek dźgnięty nożem?
– Chciałem powiedzieć – szlochał teraz, wybałuszonymi oczami śledząc ekran X-elosa. – Gdybym tylko wiedział, że…
Gdyby tylko wiedział, że inni też śnili, jak umierają.
X-elos prowadził szczegółowy zapis sennych projekcji. Nie zawiódł ani razu, chociaż był prototypem. Powiedziano im, że skorzystają z niego jako pierwsi, ale Kyllin nie potrafił zrozumieć, dlaczego tajna organizacja wybrała dla swej inwestycji nic nie znaczących robotników. Być może proste sny nieskomplikowanych ludzi były nawozem dla sprzętu. X-elos radził sobie doskonale. Z początku nie wydawał się niczym niezwykłym – ot, normalna maszyna do zapisywania snów, ekscytacja dziecka i rutyna dorosłego. Jednak powiedziano im, że X-elos jest wyjątkowy. A kiedy Kyllin zorientował się, że traci pamięć, było już za późno.
Nie pamiętał swojego snu. Wiedział, że śnił, lecz nie potrafił odgadnąć, o czym. Czuł się tak, jakby już umarł. Przecież umarli nie mieli snów.
X-elos trzymał je na swoim dysku. Sny martwych: Daka, Aldsteina, Esy i Dottiego.
Tylko dzięki nim, Kyllin mógł rozwiązać zagadkę.
– Co się stało? – pytał ekran. – Ty pamiętasz. Pokaż mi, proszę.
FOLDER: DAK
Sen Daka był krótki i wyraźny. Na początku człowiek patrzył w dół, na wysokie robocze buty nieruchome na czerwonej podłodze, jakby przymarznięte do jej powierzchni. Wszystkie podziemne korytarze były betonowe i ponure. Ten skrzył się i migotał, gdy Dak zamoczył w kałuży dłoń. Miał pozbawioną wyrazu twarz, beznamiętne spojrzenie. Lustro zdradzało jego skupienie, kiedy zaczął kreślić litery. Pisząc, Dak nie patrzył na swoje odbicie. Choć Kyllin widział napis, nie potrafił odczytać słów. Zapomniał, jak się czyta.
FOLDER: ALDASTEIN
Aldastein przez parę minut obracał rewolwer między palcami. Przypominały chybotliwe zęby, sople o sinych paznokciach. Porcelanowa skóra Aldasteina zapowiadała huk tłuczonej ceramiki, jednak lufa wwierciła się w skroń wychudłego, kościstego mężczyzny, kula bez wysiłku przebiła fałdy gnijącego mięsa. Czaszka wybuchła niczym petarda wetknięta w główkę zepsutej kapusty. Smród był podobny, kolor cieknącej po ścianach brei taki sam. Ciało Aldasteina poruszyło ramionami, jakby chciało zgarnąć ku sobie oślizgłe resztki własnej głowy.
FOLDER: ESA
Sen Esy był monotonny i rozpoczynał się tam, gdzie kończył. Wysoki chłopak pokonywał zaspy z ogromnym trudem. Parę razy upadł na kolana, wypuszczając z uścisku dźwigane na plecach ciało. Ciągnął je w stronę płytkiego dołu, nieustannie zasypywanego przez śnieg. Purpurowe sińce kwitły na policzkach Esy, spływały pod kościste obojczyki i wzdłuż karykaturalnie długich ramion. Choć dyszał, nie zostawiał mgiełki oddechu. Nagi pośród zamieci obejrzał się na kolejne ciało. Sen zaczynał się znowu.
FOLDER: DOTTI
Dotti umierał raz za razem, niczym makabryczna wańka-wstańka upadał i wstawał, kiedy deszcz rozbitego lustra niczym całun uwieczniał jego sen. Na ustach zastygł mu straszliwy grymas przerażenia. Skruszone szkło zmieniło kolor jego kombinezonu. Ostatni kawałek, największy, wyłonił się z drugiej strony chudego gardła.
Sny ich wszystkich. A teraz także Kyllina.
FOLDER: KYLLIN
Pustka ukłuła go w oczy. O czym powinien myśleć umierający człowiek? Nie znalazł nic, żadnej rodziny, żadnych szczęśliwych chwil, żadnych marzeń ani wyrzutów. Wiedział tylko, że pracuje dla dobra Eksperymentu, pamiętał, jak się nazywa i że jego towarzysze nie żyją. Reszta jego pamięci należała do X-elosa.
A tam była tylko powielająca się bez ustanku kopia projekcji jedynego snu, snu o stłuczonym lustrze.
Kyllin nie pamiętał pamięci. Jego dysk był pusty. Wadliwy i bezużyteczny. To X-elos był jego umysłem. Jego bogiem. Bogiem snów. Bogiem umierających, który kolekcjonował życia jako pojedyncze sny.
Kyllin przyczołgał się do ściany, nieruchomiejąc dopiero pośród lustrzanych odłamków. Niektóre wciąż wisiały na ścianie, lecz większość rozsypała się na krwawym betonie niczym układanka. Układanka, tak, pomyślał. A może było to polecenie X-elosa? Trzeba ułożyć ją we właściwej kolejności. Kyllin wdział w nich siebie, bladego i kruchego. Jego podrapane knykcie były fioletowo-czerwone, z pleców sterczał nóż, kolec zjeżonego grzbietu zdychającego stwora. Szkaradne, odwrócone odbicie.
X-elos wciąż wyświetlał sny. Zatrzymał się na napisie malowanym na lustrze. Pozwolił Kyllinowi go przeczytać.
OD KOŃCA DO POCZĄTKU
ODWRÓĆ
W NIESKOŃCZONOŚĆ
W odłamku szkła Kyllin widział wszystko. Łaskawy X-elos pozwolił mu odczytać prawdę.
On stłukł lustro.
Odłamek zabił Dottiego.
Którego wyruszył pogrzebać Esa.
A gdy przepadł pośród śniegu, Aldastein zasalutował mu rewolwerem.
Dak spisał historię jego krwią, nim wbił Kyllinowi nóż w plecy.
Kyllin miał tylko obrazy X-elosa. Musiał mu ufać. X-elos przypomniał zawodnemu człowiekowi, co zrobił, by jako pokutnik mógł klęczeć na stłuczonym szkle. To moje piekło, zrozumiał. Będę śnił to w nieskończoność.
– To ja ich zabiłem – przyznał się, łkając. – Wybacz mi. Jesteś miłosierny, wybacz mi, błagam.
Ściskając ostre odłamki, pozwolił głowie opaść, po czym zamknął oczy, wierząc w łaskę X-elosa.
X-elos wyświetlał obraz martwego mężczyzny leżącego pośród kawałków lustra. Powiększył twarz, zmierzył sylwetkę, obrócił kadr, prześwietlił go, powielił i zapisał miliony kopii na dyskach kolejnych komputerów. Bezbłędny i dokładny, wyświetlił ostatni komunikat.
SYSTEM IKELOS. EKSPERYMENT ZAKOŃCZONY. PAMIĘĆ BADANYCH ZMODYFIKOWANA POPRAWNIE, JEDNOSTKI NIEŚWIADOME TESTU. KOLEJNE BADANIE ROZPOCZNIE SIĘ ZA:
3…
2…
1…
*
Kyllin z krzykiem otworzył oczy.
Hmmm. Tradycyjnie, opowiadam się po stronie rozjaśniania. Bety, jestem z Wami!
Podobał mi się myk z układaniem snów we właściwej kolejności. A z resztą – nie bardzo wiem, o co chodzi.
Czy ma znaczenie, że X skojarzył mi się z Chrystusem, a Elos – ze słowami na krzyżu? A może lepiej trzymać się motywu lustra z “Królowej śniegu”? Hmmm, śnieg, kopanie grobu może również sugerować rosyjskie gułagi, Katyń…
Tyle skojarzeń, tak mało danych.
Niedobra firma. Nie mogła skopiować pamięci, musiała zabierać?
Babska logika rządzi!
Żonglerze, wizja cholernie ciekawa lecz…
Niestety na pierwszy rzut oka wydaje się, że piszesz o kolejnej wersji reklamy w snach lub przed snem i w związku z tym zdaje się swego rodzaju powielaniem – dla mnie, kiedy czytam kolejne opowiadanie. To prawda, że Twoja opowieść jest inna, gdyż opisujesz produkt, którego pożądają ludzie, albo firma po prostu kreuje ich potrzeby. Wydaje mi się, że nie wybrzmiewa to jasno, że interes musi się kręcić, a marża na czymś nabijać, więc konieczna jest pogoń za nowością.
Eksperyment przypomniał mi wiele produkcji, do których zgłaszają się ludzie dla sławy, pieniędzy, kariery. Poszłaś o krok dalej (abstrahujemy od czarnego rynku i dark roomów w sieci). Prawdziwe emocje, śmierć, zabijanie, upokorzenie przeżywane na żywo, ekstremalne sytuacje – “Przeżyj to i Ty”.
Co tu jest produktem – nie miałam jasności, czy udział w eksperymencie (na to stawiam), czy oglądanie. Potem po prostu czyścimy pamięć ze snu, a nagranie AVI to pokaz tego, co możemy przeżyć. Straszliwe.
Gdybym miała przyjrzeć się krytycznie to chyba za mały limit słów, aby „upchnąć” bohatera i cztery postaci oraz scenkę w firmie plus samego X-elosa. Podnosisz poprzeczkę czytelnikowi używając również imion, które nie jest łatwo zapamiętać (są dobre, chodzi o długość tekstu). Moim zdaniem zrobiłaś, co mogłaś (wybrnęłaś świetnie!) – porządkując wspomnienia w folderach. Zakończenie też jest bardzo dobre i kompletne.
Co mnie raziło – to powielanie horrorów w odłamkach lustra opowiadających losy każdej z postaci. Moim zdaniem są za mało zróżnicowane. Nad tym można byłoby popracować, chyba? Chyba są za bardzo przejaskrawione, to zaczyna nużyć przez intensyfikację, bo pióro to Ty zdecydowanie masz do plastycznych, przerażających opisów. :)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Generalnie to mi się podobało :) Chociaż pewien nie jestem czy wszystko zrozumiałem ;)
Reklamy to tu akurat nie widzę, bardziej “krwiożerczą nagrywarkę snów”, która kasuje nam pamięć i zdecydowanie mało etyczny eksperyment zakończony niezłą jatką. No i bardzo złą korporację, która za nagrania zgarnie trochę kasy ;)
Zgadzam się z Finklą, że pomysł na układanie snów “po kolei” świetny :)
Sporo skojarzeń i równie dużo do interpretacji. Koncept generalny mi się podobał, ale brakuje pewnego ukierunkowania myśli – w którą stronę mam iść z rozgryzaniem tekstu. Multum wyboru to niestety nie wybór i na dłuższą metę denerwuje.
Ale same opisy i tworzenie klimatu na plus. Pomysł na układanie snów w kolejności i mi przypadł do gustu.
Podsumowując: zagmatwany, lecz zarazem ciekawy koncert fajerwerków.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
I tym razem nie mam pewności, Żonglerko, czy dobrze rozumiem to, co przeczytałam.
Rozumiem, że gdzieś/ komuś potrzebne są cudze sny, rozumiem też, że jakaś firma je zdobywa, werbując ochotników. Nie rozumiem tylko, dlaczego ochotnicy muszą umrzeć. :(
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Wizja na pewno z ciekawym klimatem. Moment, w którym ułożyłaś ze snów całość bardzo fajny, i szkoda, że był to tylko fragment całość, a reszta pozostała niejasna. To oczywiście tylko moje zdanie, ale gdybyś złożyła tak w całość wszystkie wątki i niejasności, byłby lepszy efekt wow.
Gdyby nie wilkowe ogłoszenie wyników, to bym o tym tekście zapomniała…
Dzięki wam wszystkim za przeczytanie. Chaos jest, owszem, i niech już tak pozostanie: szort jest pisany z perspektywy umierającego, całkowicie zagubionego człowieka, aby pokazać potęgę maszyny pożerającej cudze sny. Początkowy dialog powinien zawężyć interpretację (jak mi sugerowano na becie, podziałało) – Xelos testował się na biedakach, zapętlając i wykorzystując ich umysły. Jest obecnie bazą korpo, która sprzedaje sny ludziom pragnącym ekstremalnej rozrywki.
Fantastyka: jest.
Motyw snu: jest.
No to tak. Z tekstu aż wieje klimatem lynchowskim, czyli czymś, co ma i zwolenników i przeciwników. Rzecz w tym, ze jak ktoś już się bierze za próby tworzenia czegoś w takim stylu, to nie zawsze wychodzi jak trzeba – bo trudno napisać to tak, by nadal trzymało się kupy. Tu się trzyma. Mimo że jest chaosem.
Skojarzenia? Od strony nastroju trochę w kierunku „Zaginionej autostrady”. Od strony treści… no, Cronenbergiem wieje. Niby „Videodrom” był o czym innym, ale jest skojarzenie w tą stronę (mi ten film nie podszedł, ale to opowiadanie uważam za dobrze napisane).
Tekst co prawda dostał się na listę rzutem na taśmę, ale wart jest uwagi. Zmusza do myślenia, składa się w całość, przy czym nie wszystko wskakuje samo – trzeba to puzzle jednak częściowo złożyć. Jednocześnie dobrze jest tu pokazane jak może „pracować” i postrzegać udręczony umysł, który próbuje jeszcze walczyć.
Zgrzytem i nie-zgrzytem jest tytuł. Sądząc po tresci „avi” nie będzie tu tym, co zostanie użyte. Ale z drugiej strony sama końcówka pliku pasuje do tytułu, a wpisanie jakiejś fikcyjnej byłoby niezrozumiałe. Niekonsekwencja duża jak na przyjętą konwencję tekstu, ale do zaakceptowania, bo jest lepsza, niż ewentualne zmiany tytułów.
Plusy:
Pomysł się tu wyróżnia. Niezłe puzzle, zagadka dla czytelnika, niech sam odkryje sens i logikę. Bohaterowie i ich ekspresja na 5.
Minusy:
A jednak w trakcie czytania można się zdemotywować do układania tychże puzzli. Zagmatwanie i nieład może nie każdemu czytelnikowi przypaść do gustu. Za gęsto od bohaterów i wydarzeń, to za krótka forma. Językowo całkiem nieźle. Osobiście uważam, że opis snów byłby lepszy w czasie teraźniejszym.
Bohaterów tyle, albowiem ich inicjały układają się w słowo opisujące ich przeznaczenie – byli jedynie nawozem ;) Ale tak, celowo pogmatwane, jako że sny bywają niezrozumiałe i duszne, co chciałam pokazać tym szortem. Tytuł tekstu jest również tytułem nagrania, które wysłano dwóm rozmawiającym osobom na początku.
Tak czy siak, cieszę się, że przyciągnął waszą uwagę. Dzięki za wizytę i za nagrodę!
inicjały układają się w słowo
Oż Ty! Zagadka w zagadce! Bardzo dobrze, nawet jeśli już poza fabułą.
Tylko wtedy to “K” co tam robi?
“Kyllin” → “killing”
Miał myśleć, że on zabił.
A swoją drogą jeśli planowałaś, by to opowiadanie miało konkretne kolory, to ci się udało. Jeśli nie planowałaś to i tak ci się udało.
Żongler – napisane sprawnie, ale chyba chciałaś zbyt wiele pomysłów upchnąć w zbyt krótkiej formie. Z mozołem dopasowywałam do siebie kolejne elementy układanki, ale i tak tekst pozostawił więcej pytań niż odpowiedzi. Dopiero lektura komentarzy coś rozjaśniła, ale chyba nie o to chodzi.
Sam pomysł jest fajny, ale według mnie dobrze by mu zrobiło rozbudowanie, przemyśl to sobie :) W sensie, że na podstawie szorta napisz pełnokrwiste opowiadanie.
Literówka: Aldsteina
Bardzo podobał mi się klimat opowiadania, do tego całkiem zgrabnie napisane pod względem stylistycznym. Czytając miałem jednak bardzo mocne skojarzenia z jednym z początkowych odcinków Black Mirror. To samo w sobie nie jest minusem, natomiast mam obawy o zbyt mocną inspirację. Chyba, że autorka nie oglądała BM, to zwracam honor :) Szkoda trochę ostatniego akapitu – uważam, że nieco za bardzo na tacy przekazał wszystko, przez co tekst stracił nieco na klimacie oraz nie pozwolił czytelnikowi pobawić się samemu w detektywa.
Przyjemne :)
Przynoszę radość :)
Ciekawa i sprawnie pomyślana rzecz, natomiast inna sprawa, że mocno pogmatwana w stosunku do długości. Myślałem, że nic nie zostanie wyjaśnione, ostatni akapit trochę mnie zaskoczył.
CM pochylił się nad zapłakanym szorcikiem.
– Cóż się stało, drogi szorciku? – zapytał, rozglądając się po poczekalni.
– Nie chcą mnie wpuścić do biblioteki – poskarżył się zasmucony króciak.
– Dlaczego nie chcą, drogi szorciku? Masz ty przecież koncept ciekawy. Napisanyś ładnym obrazowym językiem. Wyróżniasz się osobliwym klimatem. A i inspirujący być potrafisz. To mało?
– Mówią, żem niezrozumiały.
– Czy to aby nie forma dyskryminacji? – zasępił się pełen współczucia CM.
– Nie wiem – odparł zachmurzony szorcik, naraz jakby nieco spokojniejszy.
– Upomnę się o klika dla ciebie. Ty zaś unieś głowę wysoko i rozglądaj uważnie na wszystkie strony. Może znajdzie się dobra dusza, co piątego klika ci przyzna i szerokie dźwierze biblioteki otworzy.
Wizyta w ramach akcji “Przytul zapomnianego szorcika”.
Pozdrawiam.
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Dlaczego ja nie dałam klika??? A, już wiem, wtedy jeszcze nie mogłam się zwracać, zbierałam punkty i dni. Należy się temu szorcikowi o snach spocząć w bibliotece.
Jeszcze pamiętam Żonglerze wizję w odłamkach luster.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
CM zbłądził w poczekalni (”kto z państwa ostatni?”) albo opętał go Quetzalcoatl! Albo to ja śnię coś równie zagadkowego, co ten szorciak. Nie wiem, jaka jest właściwa odpowiedź, ale strasznie mi miło ;) CM i Asylum jak Power Rangersi!
