Siewcy szklanych kwiatów

Bardzo obrazowe. Bardzo nastrojowe. Z pomysłem. Który chyba nie do końca załapałem. Najpierw myślałem, że to inwazja, potem, że misja ratunkowa dla ludzkości. Ale kto i po co? Obcy-Samarytanie, którzy zniszczyli swój świat, a teraz niosą pomoc innym? Po co rodzą się na Ziemi “chwasty” obcych? Jako źródło komunikacji?

Ktoś mi to wytłumaczy?

Trochę (jak dla mnie) za dużo politpoprawności. Feminizm, antyrasizm, antyksenofobia. Modne, ale czy wszystko to jest potrzebne? Na szczęście te wątki nie są nachalne, podano je ze smakiem, to nie będę marudził :).

Uwag mam kilka:

– “noworodków o nieznanej rasie” – jak dla mnie, to “nieznanej rasy”;

– “drżącym dłońmi” – “i” zjedzone;

– “jakby rysik roztarty palcem na gazecie” – na pewno rysik tu miał być? a nie grafit?;

– “za wystawą z lodowatego szkła” – skąd wiedziała, że to szkło jest lodowate? dotykała go? i po co miało być zimne? tu pewnie miało być “szkło lodowe” czy “kryształowe” może;

– “homo argentus, (…) wciąż skupiają się na tym samym aspekcie, a więc kolorze skóry” – ale skóra był szara czy czarna; to oczy były srebrne;

– “jak podejrzewał zastęp biologów, embriologów i optyków” – a po co ci optycy tutaj? oni co badają?;

– “nie koniecznie się z nim zgadzała” – niekoniecznie;

– “żadnej wiadomości od pięciu minut” – wolałbym “po pięciu minutach”;

– “położyć. dojechałaś już?" – “Dojechałaś”;

– “Słowo pojawiło się na powierzchni jej oczu, a ona przeczytała go w głowie” – jeśli “słowo”, to przeczytała “je”;

– “Odpowiedział, pozbywając ją energii” – raczej “pozbawiając”;

– “Myślała, niemal nie mdlejąc z wycieńczenia” – a to “nie” jest tu potrzebne?

Reasumując – bardzo ładne. Wciągnąłem się i łyknąłem jak pelikan. Jedyny zgrzycik, że nie całkiem zrozumiałem, ale to już moja wina!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Optycy ze względu na oczy bez soczewek, oczywiście! A “dojechałaś?” to część smsa przejętego człowieka, błąd zamierzony. Resztę już zamiatam. 

Dzięki Staruchu za dziewiczą wizytę (Wiktor się nie liczy) i taką ładną opinię, cieszę się :) Co do samego wytłumaczenia to będę na razie zwyczajowo milczeć – miejmy nadzieję, że czegoś się doczekam. Trop masz dobry, tyle że ci Obcy to nie Samarytanie. No, może z małym wyjątkiem.

Optycy ze względu na oczy bez soczewek

No właśnie, to mi nie pasowało. Bo to powinni być raczej okuliści albo oftalmolodzy. 

Bo optyk to albo uczony zajmujący się własnościami rozchodzenia się światła, albo taki – http://www.seo.serwisoptyczny.pl/index.php/2010/05/optyk-okulista-optometrysta/ 

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

W gruncie rzeczy to chyba wszyscy trzej by się tam przydali. Ale jeśli zgrzyta, to zamienię na coś bardziej ogólnego (w oryginalnym oryginale był audiolog, więc jeszcze zupełnie inaczej, wolałam podkreślić narząd mowy niż oczy).

Spytaj MrB albo Cobolda, oni będą wiedzieć, jaki lekarz jest tam potrzebny :).

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Aż tak bardzo się nie pali, żeby ludzi zadręczać… poczekam, aż sami przyjdą :)

Hej, mój komentarz nie będzie jakiś wartościowy, ale lepsze to niż nic.

Podobało mi się i czytałem z przyjemnością, choć zostało wiele pytań jak zauważył Staruch, ale to nic. Lekturę czytało się dobrze. Jest klimat i ziarno ciekawości, które kiełkuje.

Osobiście uważam, że nie wszystko musi być dokładnie wyjaśnione, czytelnik może wtedy rozumować jak chce, więc tym się nie przejmuj. 

Podobał mi się motyw ‘dzieci obcych’ (może dlatego, że myślałem kiedyś o czymś podobnym).

To tyle. Błędów gramatycznych i stylistycznych Ci nie podam, bo nie zawsze umiem je wyłapać. Mi czytało się płynnie i bez problemów. (Choć co do kubka, to znam napisy typu ‘Dumny/dumna z pochodzenia, a ‘nie skąd pochodzę’, ale to bezwartościowy szczegół)

W każdym razie pozdrawiam i trzymam kciuki w konkursie ;)

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

Danielu, każdy komentarz jest wartościowy :) Dziękuję za przeczytanie i cieszę się, że sprawiło Ci to przyjemność. Podpowiem, że motywacje obcych są wyjaśnione przez afrykańską szamankę Kesho, a końcówkę starałam się jednak nieco przymknąć, choć i tak leży w niej klucz do motywacji Obcych (wiem, że sporo osób nie lubi literackiego przeciągu, jak każdy wątek jest otwarty; postanowiłam nakarmić wilka i uratować owcę, bo interpretować po swojemu wciąż można). Zależało mi na tym, żeby lektura nie była pełna naukowego bełkotu, bo to mnie osobiście bardzo nuży. Co do kubka to miał jedynie zwracać uwagę na pochodzenie, które w tym opowiadaniu jest właściwie motywem przewodnim ;)

Czytałam mocno zaciekawiona, bo pomysł wydał mi się interesujący, ale im bardziej starałam się  pojąć, o co chodzi w opowiadaniu, tym mniej udawało mi się zrozumieć. Przeczytałam bez przykrości, ale okazało się, że, niestety, nie była to lektura satysfakcjonująca.

…czło­wie­ka, który ubrał wy­ma­ga­ją­cy pre­cy­zji strój w bar­dzo krót­kim cza­sie. –> W co człowiek ubrał strój???

Stroju, nawet wymagającego precyzji, tak jak i żadnej inne odzieży, nie ubiera się!!! Strój można włożyć, założyć, przywdziać, ubrać się weń, wystroić, ale nigdy, przenigdy nie można stroju ubrać!!!

Za ubieranie stroju grozi surowa kara – trzy godziny klęczenia na grochu, w kącie, z twarzą zwróconą ku ścianie i z rękami w górze!

Kłu­ją­ce, blade szpi­tal­ne świa­tło pa­da­ło cięż­ko na no­wo­rod­ka. –> Na czy polega ciężkość padania bladego światła?

…ob­ję­ło je rącz­ka­mi, za­ty­ka­jąc pod­bró­dek o skrzy­żo­wa­ne przed­ra­mio­na. –> Raczej: …ob­ję­ło je rącz­ka­mi, opierając pod­bró­dek o skrzy­żo­wa­ne przed­ra­mio­na.

Za SJP PWN: zatykać «umocować coś w czymś, na czymś lub za czymś»

Zie­lo­na woda była tak bli­sko, że dało się zo­ba­czyć jej wy­kwi­ty, a jed­no­cze­śnie zbyt da­le­ko, by do­się­gnę­ła go krót­ka dzie­cię­ca ręka. –> Piszesz o wodzie, a ta jest rodzaju żeńskiego, więc: …a jed­no­cze­śnie zbyt da­le­ko, by do­się­gnę­ła jej krót­ka dzie­cię­ca ręka.

– Na­zy­wam się dok­tor Na­ba­ta Ele­nya, je­stem… –> Chyba nie można nazywać się doktor.

Nie mogę opu­ścić Za­mbe­zie­go, nie mogę odejść.” –> Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu. Ten błąd pojawia się w opowiadaniu kilkakrotnie.

Ko­lum­bij­ski le­karz po­wie­dział te­le­wi­zji, że Maria pro­stu się roz­sy­pa­ła. –> Chyba miało być:  …że Maria po pro­stu się roz­sy­pa­ła.

Nie wspo­mi­na­jąc o pła­czu, jakie wy­da­ją pi­sklę­ta wo­ła­ją­ce matkę… –> Literówka.

Czy płacz się wydaje?

…pięt­na­ście osób zgi­nę­ło, ko­lej­ne dwa­dzie­ścia osiem zo­sta­ło ranne. –> …pięt­na­ście osób zgi­nę­ło, ko­lej­nych dwa­dzie­ścia osiem zo­sta­ło rannych.

„Dla­cze­go je­ste­ście tutaj, skoro wasza rasa wy­mar­ła?’ –> Brak połowy cudzysłowu po pytajniku.

…chwy­ci­ła ją za ramię i po­pro­wa­dzi­ła ku stru­mie­niu świa­tła. –> …chwy­ci­ła ją za ramię i po­pro­wa­dzi­ła ku stru­mie­niowi świa­tła.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Za ubieranie stroju grozi surowa kara – trzy godziny klęczenia na grochu, w kacie, z twarzą zwróconą ku ścianie i z rękami w górze!

D:

*posłusznie idzie klęczeć na grochu*

Dziękuję, że wracasz do moich tekstów, reg, mimo regularnego braku satysfakcji :) Poprawki naniosę podczas klęczenia, na szczęście kara nie ogranicza dostępu do internetu!

Owszem, nie ogranicza, ale zauważ, że należy klęczeć z rękami w górze, więc jeśli chcesz aby kara była szczególnie dokuczliwa… ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, skoro z rękami w górze, to z rękami w górze… Dodatkowa kara, jeśli telefon rozbije mi nos, spadając podczas pisania! W takim razie dzisiaj tylko poklęczę, a jutro poprawię :)

Jeśli obiecasz, że już nigdy nie będziesz ubierać ubrań, kara zostanie Ci darowana. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Obiecuję!

Cholerka, beta chyba ze mnie mocno kiepska, skoro w komentarzach tak groźno i czarno, i ludzie na grochu klęczą… Na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć tylko tyle, że tekst był dla mnie tak ciekawy i wchodził tak płynnie, że usterki językowe, które wskazali Pan Starszy i Regulatorzy (a które, cholibka, rozumiem :<) zniknęły sprzed ócz moich. 

Pi razy drzwi powtórzę z bety: moim zdaniem widać tu dobry warsztat, jeszcze lepszy risercz kulturowy, niebanalny pomysł oraz pewien rys filozoficzny, który nie pozwala temu opowiadaniu zginąć w tłumie. Z przyjemnością do niego wrócę za jakiś czas. Wydaje mi się też, że rozumiem idee, które chciałaś tu przekazać.

Pokornie proszę pozwolić tej biednej dziewczynie wstać z grochu. Ewentualnie poklęczę razem z nią, bo i moja w tym “ubieraniu ubrań” wina. :c

No cóż, wobec szczerej skruchy Żonglerki i wstawiennictwa Wiktora, który częścią winy szlachetnie obciążył własne sumienie, kara zostaje darowana. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ubieranie stroju to już przeszłość!

Hurra! Będziecie chodzić na golasa! ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Słowo się rzekło! Śladem pewnego monarchy, goli będziemy jedynie dla oczu ludzi o małej inteligencji!

Żongler, coś Ty narobiła…

Nie rozumiem, co się tu stało. Kasta kosmicznych przegrywów emigruje na Ziemię i oferuje wybranym ocalenie od śmierci. Główna bohaterka nie korzysta z propozycji, zamiast tego chyba godzi się na śmierć i bierze pod opiekę jednego z przegrywów, którego uważa za swoje dziecko. Jaka jest wymowa i waga tej decyzji, trudno mi było wywnioskować.

Jak się do tego ma anihilacja niektórych ludzi promieniem śmierci – nie bardzo wiem.

Na czym polega przeistoczenie się człowieka w chwast po wejściu do kapsuły – nie bardzo wiem.

Nie rozumiem, też, czemu akurat szkło.

Fajny afrykański folklor, wydarzenia trochę jak powidok Arrival. Pierwsza scena interesująca, zachęciła do czytania.

– Nie znałam swojej mamy – odpowiedziała mu Nabata, jednym haustem opróżniając szklankę. – Jestem adoptowana. Całą moją wioskę zabił wybuch Nyiragongo.

– Wulkanu?

– Nie – zaprzeczyła z kamienną twarzą. – Statku kosmicznego.

To śmieszne :D

lodowate zimno.

Orly? Lodowate zimno?

Zgadzam się z Reg, że opowiadanie obiecywało więcej, niż ostatecznie dostarczyło.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Nie dramatyzuj, Wiktorze, Red Hoci wystąpili kiedyś w skarpetkach. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Wisielcu najdroższy, Ty nie rozumiesz? Czytam, że przecież rozumiesz. Tylko nikt się w chwasty nie zmienił, to Obcy byli chwastami.

Hmmm. Zdaje się, że zrezygnowałaś z chronologii i to mnie zgubiło.

Nie zorientowałam się, co tu właściwie zaszło. Nabata nie wsiadła do kapsuły i zmarła na zawał? Wsiadła i żyła długo i szczęśliwie na innej planecie jako chwast? Nie wsiadła, ale zaszła w ciążę, a ufok kłamał? Wsiadła i wróciła w ciąży (poszła po wody i wraca)?

Sama bohaterka też jakaś dziwna i nie wiadomo, skąd pochodzi, bo jej wioskę szlag trafił. A może to było o tej starej wieszczce… No właśnie – miejscami brakowało mi podmiotów i gubiłam się jeszcze bardziej.

Kim była, że dopuszczono ją do tego dziwacznego noworodka? Czy każdą feministkę po kilku zawałach wpuszczają?

Dlaczego ufoki się nie porozumiewały? Dziwna strategia.

Czemu brakowało węgla – ufokom czy kapsułom (ktoś zdołał je zbadać)?

O co chodzi z doprowadzeniem załogi do celu? Miała zawał za sterem samolotu? I z tego powodu ucierpiał paszport i poszukiwały jej cztery państwa? :-O

Z szeroko rozwartymi oczami pozbawionymi soczewek wpatrywało się w oszołomionych, naradzających się ludzi,

Po czym poznać, że oko jest pozbawione soczewek? One (u nas) są przecież schowane za tęczówką, a do tego chyba przezroczyste. Tak od razu ktoś rozkroił noworodkom oczy?

Babska logika rządzi!

Wisielcu najdroższy, Ty nie rozumiesz? Czytam, że przecież rozumiesz. Tylko nikt się w chwasty nie zmienił, to Obcy byli chwastami.

Obcy byli chwastami, ale zastanawiam się, co stanie się z ludźmi, którzy wykorzystają propozycję kosmitów. Czy upodobnią się do nich?

Promień śmierci, o którym mówił świadek w telewizji, trochę zbił mnie z tropu i nie wiem, jak się ma do reszty treści. Czy to nieszczęśliwy wypadek związany z przybyciem chwastów, czy jakiś odwet ze strony marefu, którzy ścigają pariasów, czy też chwasty z jakiegoś powodu atakują Ziemian?

Nie wsiadła, ale zaszła w ciążę, a ufok kłamał? Wsiadła i wróciła w ciąży (poszła po wody i wraca)?

Chyba nie wsiadła, a ufoka adoptowała.

Żonglerko, zmień to lodowate zimno. Może niech będzie “przejmujące”?

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

planuje poświęcić cały swój czas swojemu dziecku, które już wkrótce ma przyjść na świat.

Dla mnie to sugeruje ciążę…

Babska logika rządzi!

Telewizja kłamie :D

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

"– Po co, Kesho? Ze względu na twoje oczy?

– Wtedy lustro pokazywać, co będzie. Pokazywać kesho. Jutro.”

– Mamy zamieszanie z małą/dużą literą.

"– Kim jest? – wtrąciła Nabata, zasiewając ciszę.”

– niezłe nawiązanie do tytułu. Zresztą nie jedyne w tym tekście.

"ta ziemia jest czarna, a ty jesteś biały”

– mocna metafora i nawiązanie do kwestii kulturowych.

"…doskonale rozróżniają melodię i rozpoznają niebezpieczeństwo. Inne ptaki, koty, człowiek.”

– "człowieka"?

"Trwa szczegółowa analiza szczątek”

– szczątków

"Świadomość, że było go dużo więcej, przeszła ją dreszczem.”

– to zdanie bardzo mi się spodobało. Zapada w pamięć.

Zdziwiło mnie, że akcja dzieje się w Kongo – wstawki o białych sugerowały trochę bardziej południe. Z drugiej strony wstawki mogły być skądkolwiek, skoro dzieci rodziły się w różnych częściach świata.

Całość? Niesamowity klimat. Bardzo… afrykańskie. Niby science-fiction, ale cały czas pobrzmiewa w tym sporo mistycyzmu. I spokój, powolne tempo, mimo akcji. Afrykańskie jest też to, że nawet przy małej liczbie pytań tajemnice przerastają te pytania skalą.

Kim jest Kesha? Mam mocne wrażenie, że w pewnym sensie Nabatą. Tylko dlaczego Nabata nie kojarzy jej z "szklanymi ludźmi"? I jaki jest prawdziwy cel obcych (którzy faktycznie są obcy)? Bo do końca nie jest jasne, czy to było ratowanie ludzi, wymiana "ludzie za obcych", czy do końca eksperyment. Wreszcie – jedna ze scen sugeruje, że "szklani ludzie" sami też zostali zabrani ze swojego świata. Naukowy mistycyzm. Mocne, ponure, pesymistyczne. I pokazujące jak niewiele znaczymy i jak mało rozumiemy w skali wszechświata.

Czy trafnie doszukuję się tu ukłonów w stronę Arthura C. Clarke'a? Jeżeli nie, bardzo polecam “Koniec dzieciństwa" (miniserial na podstawie jednego z tekstów Clarke’a, książki nie czytałem, więc nie wiem czy w niej jest podobny nastrój).

Do biblioteki na pewno – zgłaszam.

A swoją drogą to kolejny tekst, pod jakim ostatnio widzę, jak kolejne osoby narzekają, ze nie wszystko jest podane na tacy. Znaczy – infodump źle, brak infodumpu źle, częściowy infodump źle. Tylko wiecie co? Tutaj jest opowiadanie o czymś, czego ludzie nie rozumieją i nie mogą zrozumieć. Ingerencja obcej inteligencji, która najwyraźniej wyprzedza ludzi. To nie może być elegancko wyjaśnione w samym tekscie (w komentarzu do tekstu lub w posłowiu może, choć nie musi – zależy od autora), bo właśnie wtedy byłoby źle. W innych tekstach zdarza się założenie niepełnej wiedzy o świecie, co pozwala lepiej zrozumieć bohaterów i bardziej wczuć się w klimat. Od dokładnego opisu wszystkiego to są almanachy typu Silmarilion, czy inny "przewodnik po świcie dysku".

No dobrze, nie muszę rozumieć obcych. Ale ludzi by się przydało. A tutaj nawet nie potrafię naszkicować osi czasu. Co bohaterka oglądała w TV? Program o narodzinach dziwnych dzieci? O zabicie kogoś dziwnymi promieniami? O lądowaniu kapsuł? Kiedy rozmawiała z wieszczką – przed, po, w trakcie? Jak dla mnie, tu jest za dużo niewiadomych, żeby brać się za rozwiązywanie równania. Jeden X nie jest zły, ale pół alfabetu…

Babska logika rządzi!

Fragment z TV jest dla mnie dość jasny. Co do rozmowy z Keshą – tu jest jakaś pozaczasowość, która tworzy w tekście "afrykańską tajemnicę". Jest niejasne. Tak jak i wiele niejasności jest w filmach typu "Pi" lub "Zaginiona autostrada". Można to rozumieć jak prawdziwe wydarzenie (z przeszłości lub z przyszłości), ale można też rozumieć jako wizję w głowie, podsuwaną przez obcego. Ten konkretny element można było podać trochę jaśniej, ale pełne jego wyjaśnienie wyłączałoby z tekstu element mistycyzmu – a ten zdaje się miał być tutaj integralną częścią opowiadania (choć może się mylę? Żonglerko?).

EDIT: Na dobrą sprawę Kesha i główna bohaterka mogą być jedną osobą – Wczoraj Widzi Jutro).

Też popieram bibliotekę, bo tekst w przeciwieństwie do niektórych naprawdę na nią zasługuje.

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

Dobrze, już dobrze, lodowate zimno zaraz przestanie być lodowate. Ale mnie jest zimno, czytając komentarze, brrr.

Wszystkim czytającym, tym bardziej i mniej zadowolonym z lektury, serdecznie dziękuję za poświęcony czas.

Tak, ludzie nie rozumieją, co się dzieje – część świata natychmiast zaczyna eksperymentować na Obcych, kolumbijskie dziecko “zmarło” – zbiło się, zmieniło w pył, zawiodło. Ziemscy Obcy to plan B, chwasty po wymarłej rasie, która zabezpieczyła się w razie przewidzianej klęski, rozsiewając zarodniki po innych planetach. Widzą jutro, wiedzą, co się stanie – podobnie jak Kesho, wieszczka, która jest jednym z wykiełkowanych na Ziemi ziaren (posiada cześć zdolności Obcych). Swoją drogą problem “statku kosmicznego”, który pod postacią wulkanu zdziesiątkował wioskę protagonistki jest tam nie bez powodu :)

Podczas niezbyt humanitarnych eksperymentów, Zambezi podświadomie przyzywa “matkę” – stąd te ptasie wtrącenia z audycji, której słucha Nabata wracając autem do domu – na Ziemię przylatują puste kapsuły, by odebrać gotowe, wykiełkowane sadzonki, które ponownie zaludniłyby martwą planetę Obcych. Niektórzy z nich pozornie szczodrze oferują miejsce ludziom w kapsułach – ludzie są w stanie nosić obce potomstwo – część Obcych próbuje przyspieszyć “żniwa”, widząc, że wielu ludzi zwyczajnie waha się, żeby ich posłuchać. Obcy dbają tylko o własną rasę, nie są samarytanami. “RATUJ NAS, RATUJ SIEBIE” – najpierw nas, potem siebie. Zambezi, doceniwszy fakt, że Nabata chce go chronić, ostrzega ją przed tym, co czeka Ziemię (”czeka was to samo, co nas”) i oferuje, że jej pomoże; reszta Obcych bezceremonialnie rekrutuje ludzi, więc Zambezi jest w tym wypadku pacyfistą.

Koniec jest dokładnie taki, jak napisała Finkla – Nabata jest w ciąży. Można to interpretować dwojako: albo skazaną na klęskę Ziemię można ocalić tylko zaludniając ją obcymi (nowy etap ewolucji: homo sapiens –> homo speculo) i Zambezi sprezentował Nabacie hybrydę; lub też zwyczajne Nabata “przeszła kwarantannę” i nic absolutnie jej nie jest (dobre zakończenie, nie lubię, ale rozważyć można). Pojawia się problem, czy Zambezi jest autentycznie wdzięczny Nabacie za pomoc i szczerze chce pomóc ludziom, czy instynktownie działa na korzyść swojej rasy.

Pomysł, że Kesho i Nabata to te same osoby łączyłby się wtedy z zakończeniem numer jeden, ale to wprowadza fabularną pętlę, czego po Łzach Skarabeusza nie chciałam wam robić :) Ale cieszę się, żeś na to wpadł, Wilku.

Aha, “kesho” jest tam małą literą, bo Kesho (imię postaci) użyła tego jak zwykłego rzeczownika: “jutro”.

Wiesz, jak wszystko wyjaśniłaś, to to jest fajna historia. Ale w tekście jej nie znalazłam. Dla mnie – za mało podpowiedzi. Choćby z tym wulkanem.

Aha, zapomniałam wcześniej. IMO, w nazwach gatunków Homo powinno być dużą literą.

Babska logika rządzi!

Popieram Finklę – za dużo zostawiłaś w domyśle (ale to tylko moje subiektywne odczucie).

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Będę się bronić. Moim zdaniem kolejne sceny są wystarczająco wyraźnie napisane, szczególnie, że regularnie podkreślam klucz, czyli “chwasty”.

1. Kesho zaznacza, że widzi jutro → posiada zdolność przewidywania przeszłości;
2. kobiety rodzą dzieci Obcych → wskazówka, że Obcy są w stanie krzyżować się genetycznie z inną rasą;
3. Nabata bezinteresownie pomaga Zambeziemu;
4. Nabata wspomina o swojej przeszłości, pamięta pomoc białych ludzi i drogę do kariery, ale słabo kojarzy dzieciństwo; wielokrotnie nazywa siebie chwastem, jak przezywano ją, kiedy była małą dziewczynką;
5. Kesho wielokrotnie podkreśla, że chwasty ponownie wykiełkują dzięki “wodzie, która wraca”. Plus słowniczek, “nabata” znaczy powracać, powitać;
6. Ludzie eksterminują część obcych, są wrogo nastawieni. Ostatni eksperyment na Zambezim sprowadza na ziemię kapsuły, które mają odebrać gotowe sadzonki;
7. Konflikt narasta, obcy “atakują”, próbują przekonać ludzi, żeby podążyli z nimi i odbudowali wymarłą rasę.
8. Zambezi tłumaczy przylot obcych, przewiduje koniec ludzkości i oferuje swoją pomoc;
9. Nabata z dzieckiem zostaje na Ziemi, Obcy odlatują.

Możliwe, że powinnam jeszcze bardziej podkreślić zakończenie, ale zwyczajnie nie lubię tego robić. Piszę o tym, o czym sama chciałabym czytać. Profesjonalistą nie jestem, wciąż eksperymentuję i uczę się właściwie budować fabułę, ale zwyczajnie czuję się źle z jednoznaczną, liniową historią. Co do forum, za każdym razem powtarzam sobie, że następny tekst będzie prostszy, a moje założenia czytelniejsze, i serio myślałam, że ten jest już stosunkowo prostolinijny. Cóż, przynajmniej jest napisany prozą :)

Wspomniałem wyżej o “Pi”. Cóż, filmy takie jak “Pi”, “Królestwo” czy “Kontrolerzy” mają wśród swoich widzów dwa skrajne obozy. Tych, którzy uwielbiają i tych, co odrzucają. Właśnie przez liczbę zagadek. I to zagadek tak naprawdę mocniejszych niż tutaj.

Większość rzeczy, które zostały wyjaśnione powyżej mniej lub bardziej widać w tekście, tyle że w formie “jednej z opcji” i trzeba się tęgo zastanawiać, która opcja jest tą właściwą. Nie wiem czy to kwestia tego, że lubię wspomniane filmy, czy może w grę wchodzi to, że mam w sobie coś z paranoika, ale efekt jest taki, że widzę tekst tajemniczy, mistyczny, niejasny, zagadkowy, a jednak logiczny i spójny. Swego rodzaju grę między autorem a czytelnikiem.

Nie jest łatwo uchwycić afrykański mistycyzm. Jeszcze trudniej jest oddać  “obcość obcych” – i to jeszcze w sposób nie skleślający dialogu między kosmitami, a ludźmi. Umieszczenie w tekście obu tych czynników w sposób nie burzący tej tajemniczości to już sztuka wyższego levelu – i to wyszło. Ale to jest taka konstrukcja, do której po dodaniu paru klocków nagle może się okazać, że z misternej konstrukcji zostanie tylko coś  średniego. Cała metafizyka wyparuje, wrażenie obcowania z “bytem poziom wyższym” zmieni się na wrażenie kontaktu z “istotami o technologii poziom wyższej” (różnica bardzo znacząca). Owszem, w warstwie treści dalej byłoby o dokładnie tym samym, ale w formie bardziej lekkiej lektury, niż pokazania, że dzieje się coś kompletnie niezrozumiałego.

Tak nawiasem ja jako jedną z ważniejszych wskazówek odebrałem już sam tytuł.

Pieśń Mgieł była pierwszym opowiadaniem Żonglerki, które przeczytałem. Opowieść zaczarowała mnie i kazała stawiać bardzo wysokie wymagania wobec autorki.

Kolejne teksty, w tym Siewcy szklanych kwiatów, okazały się w mojej opinii zanadto rozemglone. Brakowało im tej siły przekazu, którą posiadała Pieśń Mgieł.

W miarę ogarniam, co działo się w powyższym opowiadaniu, a fabularne luki potrafię uzupełnić indywidualną interpretacją.

Pozostaje jednak pytanie:

Co z tego wynika?

Jaki jest sens opowiedzianej historii, poza jej warstwą literalną?

Jaką postawę prezentuje bohaterka? Z czym się zmaga? Czy zwycięża? Czy ponosi porażkę? Jaką lekcję wynosi z doświadczeń, które zawarto w tekście?

Na powyższe pytania, niestety, nie potrafię odpowiedzieć, wobec czego tak naprawdę nie wiem, o czym traktuje opowiadanie. :(

Nie oczekuję morału wyłożonego na sposób pedagogiczny, lecz jakiegoś konfliktu racji lub rozwoju postaci, które dadzą opowiadaniu duszę.

W tym względzie opowiadanie nie spełniło moich oczekiwań; być może rozminąłem się z przekazem.

Że język jest w porządku to szkoda mi pisać; od Żonglerki, jak powiedziałem, oczekuję bardzo dużo.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Żonglerki, jak powiedziałem, oczekuję bardzo dużo.

D:

W takim razie przykro mi, wisielcu, że Cię rozczarowałam.

Cóż, konflikt jest w postaci Nabaty (buntowniczej jednostki) versus reszta świata. A jeżeli ciążę interpretujemy jak ciążę – przedłużenie życia, nadzieję, itp; to obawiam się, protagonistka właśnie uratowała ludzkość. Ona pomogła Obcym, Obcy jej.

Żonglerko dla mnie opowiadanie ma tylko jedną wadę – jest za krótkie, rozszerzyłabym je, jeśli konkurs to umożliwia, naturalnie. Może o sceny z wioski, relacji z Nessem, lądowania Obcych i wchodzenia ludzi na pokład, eksterminację jednego z Obcych.

Jeśli chodzi o zrozumiałość opowiadania – dla mnie historia jest jasna i niepotrzebne są dopowiedzenia – przeczytałam komentarze. Koncept piękny, idee i wykonanie też.:) Siewcy, szklane kwiaty, chwasty, biali i czarni. Pięknie to połączyłaś w dodatku z dźwiękami (wrzuciłam sobie na spotify’a).

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Dzięki, Asylum, miło mi ;) Może w przyszłości będzie miejsce na kontynuację, w końcu właśnie dla ludzi otworzył się cały wszechświat, grzech zmarnować taką literacką okazję.

Klik będzie. Bo przez plastyczne opisy, odpowiednie rzucanie języka afrykańskiego (podanego tak, że te przypisy na końcu są właściwie zbyteczne) i samą postać Nabaty nakreśliłaś egzotyczny klimat. Trochę dorzuciłaś tutaj problemów z naszego świata (widocznych tak w otoczeniu, jak i samej bohaterce), a całość okrasiłaś fabułą rodem z “Nowego Początku” czy “Wioski przeklętych”. Powstały przez to tekst czyta się płynnie, ja sam byłem ciekawy każdej kolejnej sceny.

Uderzyłaś też w tony, które kocham – bardzo obcych obcych :) To definitywnie na plus.

Ale jest też w tym łyżka dziegciu. Bo na końcu i ja sam miałem pewną zagłostkę – o co chodzi, kim są ci obcy, co planują. Z tym, że nie chodzi tutaj o wytłumaczenie. Raczej o pewien efekt, gdy zdradzasz czytelnikowi dużo informacji i gdy masz powiedzieć coś kulminacyjnego (w tym wypadku “dlaczego to robicie”) – robisz unik. To zagrywka, która potrafi zdenerwować, często też stwarza (tutaj niesłuszny) pozór, że autor tak naprawdę nie miał pomysłu na koniec.

Odnosząc to do wspomnianych filmów – w “Nowym Początku” wszystko zostaje nam wyjaśnione (czym jest broń, czemu obcy przybyli, czemu teraz) w sposób kompletny. Ty natomiast wcelowałaś w rozwiązanie rodem z “Wioski przeklętych”, gdzie o pochodzeniu niezwykłych dzieci wiemy tylko tyle, że nie są ludźmi, poczęto je w niezwykłych okolicznościach, mają niezwykłą budowę wewnętrzną i raczej niefajne zamiary. O reszcie film milczy, kierując napięcie na konfrontację i horror. U Ciebie nie nastąpiło to przekierowanie, wręcz jak w “Nowym Początku” wysunęłaś problem na pierwszy plan. I zaczęłaś udzielać odpowiedzi, wiążąc nimi czytelnika. Dlatego, gdy pod koniec zostawiasz sporo niedomówień, ja czułem się lekko zawiedziony. Obiecano mi więcej, niż dano. A opcji do wyboru tak mnogo – kto bowiem powiedział, że Zambezi nie kłamie, a sadzonki nie mają posłużyć za jadalne rośliny ;) Że tak wspomnę motyw z jednego z odcinków z legendarnego serialu TV “Twilight Zone” :)

Jednak mimo tej czkawki w zakończeniu, jest to bardzo ładny tekst ze świetnym klimatem. Stąd ma ode mnie solidnego klika :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

@NWM – “Wioska przeklętych” to ten film, gdzie (napisze zawile, by nie spoilerować) małe miasto zostało oddzielone od świata barierą  energetyczną, a po jej zniknięciu okazało się, że dzieci, były “inne”?

Mniej więcej. Miasteczko zostaje oddzielona od świata niewidzialną barierą (nie energetyczną), a każdy, kto ją przekroczy, pada nieprzytomny. Po pewnym czasie wszyscy odzyskują przytomność, a kobiety w wieku rozrodczym zostały zapłodnione. Urodzone przez nie dzieci miały nadprzyrodzone zdolności i wredny charakter.

Są dwa filmy, starszy (rocznik 1960) i młodszy (rocznik 1995, reżyseria Johna Carpentera, główna rola: Christopher Reeve). Swoją drogą oba oparte na książce Johna Wyndhama “Kukułcze jaja z Midwich”, ale jej nie czytałem, więc się odwoływać nie będę.

Filmy średnie, ale napięcie w nich potrafi trzymać. Odwołałem się natomiast do motywu skupienia uwagi widza nie na pochodzeniu dzieci (to jest ledwo zaznaczone w obu wersjach, do tego podane z dużą dozą niepewności), a konfrontacji z nimi i wynikłym z tego horrorem oraz konfliktem.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

No to chyba widziałem. Kino na poziomie typowych filmów lat 90-tych, ale z poczuciem tajemnicy. Niemniej jeśli mówimy o tym samym, to choć też w którymś momencie przypomniał mi się ten film (tytułu nie pamiętałem), to tylko z powodu motywu dzieci. Na tym koniec, bo klimat tekstu inny, inna forma, inny sposób budowania emocji u czytelnika.

Na tym koniec, bo klimat tekstu inny, inna forma, inny sposób budowania emocji u czytelnika.

Zgadzam się – klimat tekstu jest dużo bliżej “Nowego Początku”. Jednak zastanawiając się, czemu wyjaśnienia podane w tekście do końca do mnie nie przemówiły, porównałem sobie tekst do podejścia do tajemnicy w obu skojarzonych filmach i dlaczego tam tego nie czułem. Przemyślenia w pierwszym komentarzu :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Ja z wyliczonych przez Pana Znikąd widziałam tylko Nowy Początek, głównie przez muzykę Johanssona (faktycznie, tekst czymś na pewno przesiąkł)… Dzięki za wizytę, opinię i klika, NWM :) Teraz rzeczywiście rozważam, co by było, gdybym pokusiła się o nieco dłuższe opowiadanie i pociągnęła dalej kilka wątków – choć może jedynie bym tym tekstowi zaszkodziła, bo piszę raczej emocjonalnie i zwykle mam konkretną wizję, jak coś ma pod koniec wyglądać. Tutaj wydaje mi się, że to osiągnęłam, i choć nie każdemu opowiadanie wydaje się zakończone lub dopowiedziane, to czuję, że powiedziałam wszystko, co chciałam. Co do wyglądu i tajemnicy dzieci, to chyba nie inspirowałam się niczym szczególnym, może tylko łuską arlekina (jak coś aktualnie jecie, to absolutnie tego hasła nie goglujcie).

Bez znaczenia, jak wyglądało, tej bezbronnej istocie należała się czułość i bliskość. Na tym właśnie polega człowieczeństwo

Ładne.

– Nie – zaprzeczyła z kamienną twarzą. – Statku kosmicznego

To też.

Dobry dzień. Drugi tekst, który zrobił na mnie wrażenie. I to duże.

Odpaliłem sobie zaproponowany soundtrack – nadał się.

Warsztat – naprawdę nie ma już sensu komentować. Zacny.

Klimatyczny mix kulturowo-naukowy – rewelacja. Afryka, mistycyzm, nauka, obcy, komunikacja. Bardzo sprawnie poruszałaś się po tych zagadnieniach, budując fantastyczną historię i ciekawych bohaterów. Bardzo ładnie.

Niestety przedstawiona wizja historii i moim zdaniem nie dosięgła Twoim wyobrażeniom i zabrakło nieco ekspozycji. To nie jest tak, że całość jest nieczytelna, czy niezrozumiała. Większość można spokojnie zrozumieć, a część sobie dopowiedzieć, ale ładnie ujął to NWM. Zaczęłaś udzielać odpowiedzi, a gdy doszłaś do momentu, w którym powinno paść coś konkretnego ucięłaś, a w zamian dałaś mgliste obietnice.

I tak, masz rację skoro chcesz pisać w ten sposób to pisz. Jednak wydaje mi się, że nieco przeceniasz nas (mnie?) w odczytywaniu pozostawionych przez Ciebie znaków. ;) Co by nie mówić, po przeczytaniu chciałoby się, żeby wszystko wskoczyło na swoje miejsce, u Ciebie natomiast wskakuje trochę niepewnie, a w kolejce stoją kolejne części, którą chcą już zajęte miejsce dla siebie.

Kończąc: masz prawo pisać niezrozumiale, a my mamy prawo nie rozumieć. :) Ale napisane ładnie i klimatycznie!

PS.

Kasta kosmicznych przegrywów emigruje na Ziemię i oferuje wybranym ocalenie od śmierci. Główna bohaterka nie korzysta z propozycji, zamiast tego chyba godzi się na śmierć i bierze pod opiekę jednego z przegrywów, którego uważa za swoje dziecko.

wisielcze, byłbym wiernym czytelnikiem, gdybyś hurtowo pisał streszczenia filmów i seriali.

Z tym mam zawsze zagwozdkę, z równowagą. Co dla innych absolutnie konieczne, dla następnych zupełnie zbędne. Jak żyć? Po swojemu ;)

Dziękuję za opinię, Ac, cieszę, że się podobało. Fajnie, że ktoś zagląda do Johanssona. A wisielca to wgl trzeba czytać, nie ze względu na streszczenia!

Bardzo ciekawy pomysł, aczkolwiek cały czas miałam w pamięci “Poczwarki” Wyndhama, ale po lekturze całości trochę nie wiem, co sądzić. Opowiadanie rozpada mi się na kilka części, z których jedne bardzo mi się podobają (te afrykańskie klimaty, historia z Kesho), a inne mniej (ta część lekarska, w której w dodatku się gubię). Napisane sugestywnie, aczkolwiek na koniec zostałam z niedosytem np. w kwestii głównych bohaterów. Niby sporo mówisz o Nabacie, ale ja nie do końca chwytam, co ona wie od początku, czego się domyśla, czego dowiaduje od Kesho, i co w związku z tym od razu wie o Zambezim.

Jak dla mnie to opowiadanie dzieli jeden krok od wielkości, ale brakuje mi w nim jakiegoś rodzaju konsekwencji narracyjnej i większej klarowności fabularnej. Pomimo zastrzeżeń na bibliotekę oczywiście zasługuje.

Poważny błąd to łacińska nazwa.

“Homo speculo“ – to nijak nie znaczy “szklany człowiek” i w ogóle jest niepoprawne (to co najwyżej dwa przypadki, dat. i ab. rzeczownika speculum – lustro, zwierciadło). Powinien być przymiotnik łaciński, czyli np. speculosus, ale to by znaczyło zwierciadlany. Szkło to vitrum, a od tego przymiotnik: vitreus. Czyli Homo vitreus.

I pytanie, czy na pewno dadzą nazwę gatunkową Homo, ale to osobna sprawa.

Reszta to w sumie drobiazgi.

“Bez znaczenia, jak wyglądało, tej bezbronnej istocie należała się czułość i bliskość.” – czy nie było tak, że nie postrzegano ich jako bezbronnych, skoro wyglądały totalnie obco i czołgały się w drugim dniu po porodzie? Potem dzięki historii Nabaty trochę tłumaczysz tę jej reakcję, ale jednak ludzie są ludźmi i warto może, żeby ktoś zauważył, że ta reakcja jest dość naturalna.

Pytanie dotyczące świata: to nie wychodzi na usg? Bo na tym się moja niewiara odwieszała…

DUMNA SKĄD POCHODZĘ – to jest tłumaczenie jakiegoś autentycznego napisu kubkowo-koszulkowo-motywacyjnego? Bo po polsku niestety fatalnie brzmi. Dumna z miejsca pochodzenia?

“Lekarze grozili, żeby w końcu potraktowała swoje zdrowie poważnie” – mam wrażenie, że czasownik grozić nie może wprowadzać takiego zdanie podrzędnego (grozili, że coś się stanie)

“granitowe, bladookie bliźnięta“ – a nie grafitowe?

“Nabata wyciągnęła swój stary, poobijany dyktafon“ – zaimek zbędny

“Wargę miała przebitą kolcami i odgiętą do dołu, szczerząc krzywe, białe zęby” – coś tu ze składnią nie tak na moje oko

“zastęp biologów, embriologów i optyków“ – dlaczego optyków?

(Doczytałam komentarze, ale to mnie nie przekonuje – jednak chyba okuliści, a dopiero potem ewentualnie optycy, którzy produkowaliby jakieś protezy)

“Jesteśmy w epicentrum nauki!” – imho nietrafiona metafora

http://altronapoleone.home.blog

O, błędy. W sumie, skoro już mówimy o klęczeniu na grochu, to spodziewałam się tej kary właśnie za łacinę. Wiedząc, że jest pewnie nietrafna, miałam napisany nawet kawałek, że obcy sami się tak nazwali, używając łamanego ludzkiego języka – ale później uznałam, że tylko niepotrzebnie mieszam. Oczywiście poprawię. Tych optyków też, skoro kolejna osoba zwraca na to uwagę.

Myślę, że z tą bezbronnością był silnie powiązany fakt, że Obcy wyglądał jednak jak ludzki noworodek, no i koniec końców urodziła go ludzka kobieta, ciężko więc było pozbyć się wrażenia, że taka istotka nie jest bezbronna. Szczególnie dla protagonistki, która bardzo chciała być matką.

Dziękuję za przeczytanie, wskazanie zgrzytów i ogólnie za wizytę – wyobrażam sobie, jak kręcisz głową na widok łacińskiej nazwy :) “Poczwarek”, nie czytałam, wgl nie znam nic, coście tutaj przywołali (prócz Arrival), muszę uzupełnić.

Wg “Poczwarek” były dwa filmy, oba pt. “Wioska przeklętych” (Village of the Damned), starszy nieco lepszy od nowszego, ale oba to już dość stara klasyka…

http://altronapoleone.home.blog

Z klasykami to akurat mam problem. Moja znajoma średnio raz w tygodniu załamuje się, że jeszcze nie widziałam Mechanicznej Pomarańczy.

To “Mechaniczna pomarańcza” nie jest do czytania? Stiller zrobił kawał wspaniałej roboty z tłumaczeniem. Co z tego zostało w filmie?

Babska logika rządzi!

Widzisz Żonglerko co narobiłaś? Finkla się załamała i od teraz będzie się załamywać raz w tygodniu!

Finkla jest daleka od załamania. Co więcej – okopuje się na starych pozycjach.

A “Pomarańczy” nie oglądałam. Ale jestem ciekawa – dało się uratować coś z tego języka w filmie? Horror show…

Babska logika rządzi!

Nie wiem, widziałem tylko film :P

Ale podejrzewam, ze w filmie poszli jeszcze inną  drogą. Skoro w książce wersja angielska i rosyjska potrafiły różnić się tak znacznie, że o obu krążą legendy i ścierają się  opinie co do tego, która lepsza… A jest zdaje się jeszcze trzecia, późniejsza, niemiecka?

Dziękuję Czaszce Yoricka za czujność.

Nimfo, pomnij w modłach swoich na wszystkie grzechy me :) szczególnie na grzech lenistwa.

 szarpnęła głową, obracając krzesłem

Znaczy tylko jednocześnie, czy jest związek przyczynowo-skutkowy?

 poruszyło się z przeraźliwym skrzypieniem

Myślę, że przydałby się tu ściślejszy czasownik. Może "odjechało w tył"?

 Wyciągnęła gwałtownie ramiona

Słaby czasownik wzmacniasz przysłówkiem – chyba dałoby się znaleźć mocniejszy. I wyobraziłam sobie, że ona wyciąga ręce w górę, więc ten kubek trochę mi nie zagrał – ale to może tylko ja.

roztrzaskał się głośno w rytm ochrypłych powtórzeń staruchy

Roztrzaskał się raz, a rytm z definicji jest powtarzany. Ponadto: nie starucha się powtarza (tylko słowa są powtarzane przez nią, albo nagranie jest zapętlone), i powtórzenia nie są ochrypłe, tylko głos.

 Nabata słyszała echo tłukącego się naczynia

To chyba błąd w matriksie?

 diodę na wyświetlaczu komórki

Wyświetlacz LCD nie zawiera diod. Znaczy, pewnie zawiera, ale nie świecące.

 w ciemności mieszkania o zaciągniętych żaluzjach

Nie wiem, czy konstrukcja z "o" jest tu odpowiednia – wydaje mi się, że nie.

 wydłużający się pasek kolejnych wiadomości

Hmm.

 szczypiące powieki

Powieki czasem swędzą, ale z wierzchu. Pod powiekami szczypią oczy.

 niczym wijący się w agonii wąż o jaskrawych łuskach, jeden po drugim kąsając ją informacjami

Ta metafora jest jednak przesadna.

 zielonego dymku

Jeśli to taki komiksowy, to "dymka".

 Przydusiła pilota

Pilot przysiągł, że o niczym nie wie :D

 Czekała pośród szumów budzącego się telewizora

Hmm. Trochę to czekanie za cierpliwe w stosunku do otoczenia.

 wzmacniając karcący ton głosu

Oj, nie.

 włączył się na kanale informacyjnym, tam, gdzie go zostawiła.

Tak się mówi?

 niemal przezroczyste oczy

Czyli tzw. "przejrzyste" (w sensie nie mętne – p. David Tennant) czy widać przez nie nerw wzrokowy?

 Jego brak wcale nie klasyfikował dziecka jako martwego.

Strasznie nienaturalne – wycięłabym całkiem.

 Mimo pobudzenia

Używasz tu terminu technicznego, czy codziennego? Bo czytałam z nastawieniem na ten drugi i się potknęłam.

 nie wykrzywiło twarzy do płaczu.

No, nie wiem.

 oczami pozbawionymi soczewek

Do kitu takie oczy. Zresztą soczewki nie widać z zewnątrz, tylko przysłonę (którą nazywamy tęczówką) z otworkiem (czyli źrenicą). Zob. tu. Ponadto – mówisz tu o wielu dzieciach i powinnaś użyć liczby mnogiej. Nie szkodzi, że w poprzednim zdaniu była pojedyncza, tam miałaś przeczenie.

 całkowicie pochłonięty bełkotem kobiety

Coś tu nie ryksztosuje. Pochłonięty bełkotem?

 Wyglądał jak zwyczajny Alan Ness

A ilu ich jest?

 w odsłonie człowieka

Dziwnie brzmi.

 wymagający precyzji strój

Hmm.

 nie chciała kontaktu z dziećmi

Nienaturalne jakieś.

 Z jednej strony Nabata pojmowała, dlaczego kobiety wyrzekły się noworodków. Z drugiej nie potrafiła zrozumieć matki, która odrzuca własne dziecko.

To tak – czy nie?

 Bez znaczenia, jak wyglądało, tej bezbronnej istocie należała się

C.t.: Nieważne, jak wygląda, tej bezbronnej istocie należy się…

 Nim zdrowie jej tego zabroniło

"Nim" nie jest tu odpowiednie (uzus), a zdrowie nie może zabraniać, bo nie jest osobą.

 wytłumaczenie nie chciało opuścić jej obolałej głowy

Rozumiem, o co chodzi, ale dziwne to trochę.

 Kolejne niezbadane przypadłości nigdy nie przestały jej ekscytować.

Jakaś nierówna ta charakterystyka bohaterki – to przerażona, to podniecona. Niby to ma sens, ale… hmm.

Coś na uspokojenie?

Mają prowadzić obserwacje naukowe, nie powinni brać niczego, co może im zaburzyć percepcję.

 spytał spocony lekarz

Widać, że jest spocony?

 drobne plastikowe kubeczki

Kubeczki raczej małe – zresztą zdrobnienie wystarczy.

 Przypatrującej się Nabacie wydawało się,

Dwa razy "się" – wystarczyłoby: Nabacie wydawało się… bo wiemy, że ona patrzy.

 rtęć skraplająca się w całość

"Skraplać się" to termin techniczny. Nie bardzo tu pasuje – może rtęć łączyła się w kroplę?

 Kłujące, blade szpitalne światło bezlitośnie oświetlało

Hmm.

 grafitowy rysik roztarty palcem

Chyba zgrabniejszy byłby "grafit roztarty palcem".

 za wystawą ze szkła

Proponowałabym raczej "za wystawową szybą".

 o podkrążonych oczach i bliznach od razów na policzkach

Tutaj konstrukcja z "o" nie udźwignie całości: o podkrążonych oczach i z bliznami. Blizny nie są integralną częścią twarzy.

 Homo argentus

Czyli zakładają, że to nowy gatunek.

 Hiszpanie z prawem pierwszeństwa

Wszyscy Hiszpanie mają to prawo, czy tylko niektórzy?

 zespoły, choć niewspółpracujące,

Może raczej "pracujące niezależnie od siebie" bo to brzmi tak, jakby zespoły czynnie odmawiały współpracy.

 Do szokującej różnicy doszło

Jeśli już, to różnica pojawiła się. Dochodzi do jakiegoś zjawiska.

 kiedy matka przestała czuć dziecko

To trochę kolokwialne, jak na przemowę nadętego bubka, którego mi pokazałaś.

 a aparatura nie podjęła bicia se…

Aparatura może wykryć bicie serca, ale nie może go podjąć.

zasiewając ciszę.

Metafora jest dość dalekosiężna, ale co ważniejsze – to wtrąceniem Nabata "zasiała" tę ciszę, więc połączyłabym to ściślej.

 nagły uścisk w piersi.

A nie "ucisk"?

 odruch ssania został sklasyfikowany jako negatywny

To znaczy? Chyba po prostu brak odruchu?

 podniosło lekko głowę

Lepiej "nieznacznie" albo "trochę". "Lekko" sugeruje łatwość, której tu chyba nie ma.

 uprzedził go jego młodszy kolega

"Jego" możesz wyciąć, to jasne i powtarza dźwięk.

odgłos brzmiał jak kamień

Kamień nie brzmi – za duży skrót myślowy.

 W ciemności dało się dostrzec jedynie

Hmm.

 Rozciągliwa błona opadła z mlaśnięciem

Yyy? Trzecia powieka? Nie do końca widzę, jak to wygląda?

 a mimo tego i tak zasnęła

Skracalne: ale i tak zasnęła.

 Inny człowiek na jej miejscu nigdy nie nazwałby tak tego miejsca.

Powtórzenie.

 Choć nie zasługiwał na to miano, wciąż nim był

Ten człowiek? I "wciąż" tutaj jest anglicyzmem. Powinno być "i tak", albo "mimo wszystko".

 cuchnący mułem stojącym

Ąc-ąc.

 dało się zobaczyć jej wykwity

Wykwity?

 zakonserwować swoje piękno

To konserwowanie niekoniecznie dobrze się kojarzy – może masz w nim cel, ale jeszcze go nie widzę.

 nie było władczego tonu dumy. Pozostawała nieufna

To się wcale nie wyklucza.

 załogi badawczej

Żargon?

 sprzęt, który przywieźli ze sobą badacze, brzęczący, rozbłyskujący bielą glinki i czerwienią ochry

Sprzęt – z gliny?

 Reszta przerażonej wioski

To mieszkańcy są przerażeni.

 węglem i kredą szykując twarze

Hmm.

 skóra była pełna precyzyjnie ułożonych blizn

Nie wiem, czy blizny można ułożyć.

 ukazujący tym samym

"Ukazując" spokojnie wystarczy.

 zęby, między którymi zatknięto

Między które.

 wydawała się być sina

"Być" możesz wyciąć.

 owoców, głowa

Zbędny przecinek.

 niemrugające oczy

Jakoś dziwnie to brzmi.

 Kolumbijski lekarz powiedział telewizji

Może jednak: w telewizji.

 próbą ich posunięcia

To brzmi trochę śmiesznie.

 formę komunikacji

Raczej sposób. Metodę.

 Nabata niekoniecznie się z nim zgadzała.

Hmm.

 widziała, że rozmawiał

Że rozmawia (c.t.).

 odpowiedziała mu Nabata, jednym haustem opróżniając szklankę

Jednocześnie?

 nie wyglądał, jakby potrafił to robić

Jakieś to angielskie w składni.

 wypiła resztki piwa

Nie miała resztek, wypiła wszystko.

 gniew przetopił się w przepracowanie

… yy?

 Odgłos krzyków i trąbienia

Krzyki i trąbienie są odgłosami. Metaodgłosy? ;)

 W głos mówiącego wplótł się trzask

Czy trzask się harmonijnie wplata – czy wtrynia jak coś obcego? Hmm?

 zatrzymała uniesioną rękę w powietrzu

"Uniesioną" rozbija rytm i powtarza informację. Wytnij.

 Poczuła niesamowicie silny, przeszywający całe ciało ból

Rozmyte. Ja napisałabym: Ból przeszył całe jej ciało, wygiął plecy w pałąk…

Kolejny zawał?

Zawał tak nie wygląda.

 Krew była zimna.

O?

 otworzyła drzwi samochodu, wypadając na jezdnię

Jednocześnie?

 W jego oczach było niedowierzanie i ból

No, nie wiem.

 rozpoznaniem składu

Raczej ustaleniem.

 Reszta pracujących

Może jednak pracowników.

 zachowywała się tak, jakby nie istniała

Jakby nie istniała reszta, czy Nabata?

 Każde stworzenie zbadano za pomocą okrucieństwa.

Polemizowałabym. I stylistycznie to też nieładne.

 Jeżeli nie my, podejmą się tego ludzie, którzy będą po nas.

Argument z brudnych rąk? Gdyby to powiedział narrator, czepiałabym się, ale postać może.

 z perspektywy kosmologicznej wszyscy jesteśmy jednym organizmem

To jest założenie filozoficzne. Nieweryfikowalne.

 inny sposób niż miliony innych

Powtórzenie.

 światło badawcze

Hę?

 zostało ranne

Zostało rannych.

 analiza szczątek

Szczątków.

 przezroczyste błony bezdźwięcznie otoczyły jego szklane oczy

Coś tu jest nie tak z rytmem. I czemu miałyby to zrobić dźwięcznie?

 Cudem odepchnęła od siebie cudze

Powtórzony dźwięk.

 za szybą, kierując na nią oczy

Na szybę?

 że w komorze było ciemno

Jest ciemno (c.t.).

 było go dużo więcej

Strachu?

 zawoalowane szare niemowlęta

Zawoalowane?

 trzymał się za głowę, żeby osłonić twarz przed wiatrem

Znaczy się?

 Szumy i piski potęgowały panikę

Show, don't tell.

 oczami w srebrzystej otoczce

Powtórzony dźwięk.

 Obecnie mieszka za miastem i planuje poświęcić cały swój czas swojemu dziecku, które już wkrótce ma przyjść na świat.

Ładny akcent na koniec.

Dobrze skomponowane, spójne i emocjonalnie nośne. Rozłożyłaś skrzydła. Przyda Ci się trochę szlifowania stylu, ale ogólnie jest dobrze.

 Hurra! Będziecie chodzić na golasa! ;D

To Wasze stroje będą chodzić na golasa XD A, fe!

Kim była, że dopuszczono ją do tego dziwacznego noworodka?

Wydaje mi się, że badaczką (antropologiem?) lub może dziennikarką. Jedno i drugie tłumaczy wtrącalstwo, przeprowadzanie wywiadów i wkurzanie rządów.

Swoją drogą problem “statku kosmicznego”, który pod postacią wulkanu zdziesiątkował wioskę protagonistki jest tam nie bez powodu :)

Zaraz problem. Pasujący, zgrabny żarcik.

 Możliwe, że powinnam jeszcze bardziej podkreślić zakończenie, ale zwyczajnie nie lubię tego robić.

Trochę by się przydało, ale skoro nie lubisz, to trudno. Przeżyjemy.

 Cała metafizyka wyparuje, wrażenie obcowania z “bytem poziom wyższym” zmieni się na wrażenie kontaktu z “istotami o technologii poziom wyższej”

Hmm. Tylko dlaczego kosmici mieliby być wyżsi ontycznie? U Lewisa byli lepsi etycznie/eschatologicznie, ale ontycznie chyba nie. Jednorożce, może. Anioły – jak najbardziej. Ale obcy?

 konflikt jest w postaci Nabaty (buntowniczej jednostki) versus reszta świata

To bardziej świat ją oprymuje (tak to przedstawiłaś) niż ona walczy ze światem.

 Z tym mam zawsze zagwozdkę, z równowagą. Co dla innych absolutnie konieczne, dla następnych zupełnie zbędne.

Chyba wszyscy mają.

 czy nie było tak, że nie postrzegano ich jako bezbronnych, skoro wyglądały totalnie obco i czołgały się w drugim dniu po porodzie?

Ale ona chyba jeszcze tego dziecka nie widziała, tylko myśli ogólnie.

 spodziewałam się tej kary właśnie za łacinę

Zawsze konsultuj z kimś łacinę. Ze mną nie, bo pozostaję na poziomie agricola puellam amat, ale z kimś kompetentnym. Serio.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

W kwestii łaciny, właśnie zauważyłam, że umknęło mojej uwadze “argentus” – jeśli to ma być “srebrny”, to “argenteus” :/

Umknęło, bo zawiesiłam się na “silar”, które mi się z niczym po hiszpańsku nie kojarzy, ale że sporo zapomniałam, więc się nie czepiałam. Niemniej nadal nie wiem, od czego by to miało być…

http://altronapoleone.home.blog

Tarnina zajrzała, nastukała post na pół kilometra i poszła. Pani kochana, jeśli ja to wszystko zdążę poprawić, zanim skończy się termin konkursu… Cóż, no rest for the wicked, zabieram się. Dzięki, że Ci się chciało.

 

Rozłożyłaś skrzydła.

Za dużo Red Bulla! :< Mówisz jak mój promotor, choć on zawsze dodawał, że same skrzydła nie wystarczą, trzeba jeszcze nauczyć się latać…

I dobrze, następnym razem napiszę o jednorożcach :) (nie)

Drakaino, silar to stąd, język illiryjski.

same skrzydła nie wystarczą, trzeba jeszcze nauczyć się latać…

Kiwi próbują: https://www.youtube.com/watch?v=sdUUx5FdySs 

Języki iliryjskie ok, bardzo ładne słowo, ale w takim razie dlaczego Hiszpanie :O Iliria kojarzyła mi się wyłącznie z dzisiejszą plus minus Albanią, wiem co nieco o starożytnych Ilirach, doczytałam, że zasięg języków obejmował południową Italię – więc dlaczego wymyślili to akurat Hiszpanie?

http://altronapoleone.home.blog

Bo to Hiszpanie pierwsi dorwali swojego Obcego:

Hiszpanie z prawem pierwszeństwa wprowadzili już nazwę „silar”, a więc widzą panowie…

To zrozumiałam, ale gdzie Iliria, a gdzie Hiszpania? Zazwyczaj wymyśla się nazwy, które jakoś są zahaczone we własnej kulturze, o to mi raczej chodzi. Ta “hiszpańska” nazwa kompletnie się nie tłumaczy w opowiadaniu, w świecie przedstawionym.

I został Ci nadal argentus.

http://altronapoleone.home.blog

No tak, tyle że sięgali do korzeni językowych (zależało mi na tym, żeby wyłowić jakiś wymarły), by podkreślić te kontinuum ewolucyjne i zaznaczyć, że przeszłość miesza się z przyszłością – coś wymarło, a mimo to wraca, coś wymrze w przyszłości, a mimo to interweniuje, itd.

Zostało mi sporo do poprawy, wiem – postaram się zasiąść do tego wszystkiego wieczorem i zacząć porządkować.

No, idea super, ale kompletnie niezrozumiała… Obawiam się, że powinnaś jakoś wpleść w tekst choć część tych informacji, bo przy tym to wszystkie moje jazdy historyczne to pikuś. Tego silar nawet wyguglać normalnie się nie da ;) Skądinąd w Hiszpanii mogliby sięgnąć do języków celtiberyjskich, oni teraz tę kulturę dość celebrują, są książki, są stanowiska do zwiedzania, a jest to jak najbardziej rodzime. Ewentualnie do Wizygotów, też lokalni.

http://altronapoleone.home.blog

Przeczytane :)

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

I dobrze, następnym razem napiszę o jednorożcach :) (nie)

Muahahaha, trzymam za słowo XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale koniecznie o Tęczowych Jednorożcach!

Przeczytałem i choć nie wszystko zrozumiałem to podobało się :) Bardzo fajny klimat. Połączenie obcych i Afryki bombowe. Motyw chwastów, postać Nabaty czy język też super. 

Początek wciągający (zabieg z smsami wyszedł świetnie), później napięcie trochę siadło, a ja nieco się zagubiłem. Ale, co ciekawe, jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało ;) 

Reasumując – bardzo ładne. Wciągnąłem się i łyknąłem jak pelikan. Jedyny zgrzycik, że nie całkiem zrozumiałem, ale to już moja wina!

Zdecydowanie mogę się podpisać pod tym komentarzem Starucha. 

Troszkę tutaj niedomówień i odrobinę się pogubiłam w niektórych wątkach, ale urzekły mnie afrykańskie klimaty, plastyczne opisy, pomysł na obcych i ogólny koncept opowiadania. Czy dałoby się ten tekst napisać lepiej, pewnie tak, ale zawsze się da. Tak czy inaczej przeczytałam z przyjemnością i zaciekawieniem, więc daję brakującego kliczka i życzę powodzenia w konkursie.

Dzięki wam za wizytę i dociągnięcie tekstu do biblioteki ;) Cieszę się, że mimo zgrzytów się podobało!

I ja się cieszę ogromnie, że Twój tekst wylądował w bibliotece. Jest tego zdecydowanie wart – dla mnie. Tak odmienny i taka wizja.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

No, bo już się bałem, że jak ja coś zgłaszam w wątku bibliotecznym, to działa jak przekleństwo :P 

Czasami mam podobne wrażenie…

Babska logika rządzi!

Czyli lepiej, żebym trzymał się od wątku bibliotecznego z dala? xD

:-D

Można i tak interpretować, chociaż nie to miałam na myśli.

Babska logika rządzi!

Klątwy są fajne.

Dzięki, Asylum :)

Przyznam, że byłam zachwycona tym tekstem, a potem doszłam do końca i okazało się, że nie rozumiem, co się właściwie wydarzyło.

Dobrze mi się czytało :)

Przynoszę radość :)

Bardzo cieszę się, że wpadłaś, Anet :)

Aha, chcę tylko zaznaczyć, że jeśli 19stego listopada 2019 jacyś dziwaczni kosmici pojawią się na naszej planecie, to powiedziałam wam o tym z rocznym wyprzedzeniem. Tak więc tego, ostrzegałam.

Hm, sugerujesz, że część czytelników jest ostrożna w odbiorze tekstu ze względu na podświadome wypieranie?

Raczej umywam ręce w obliczu potencjalnego armagedonu… Jeszcze się tego dnia coś faktycznie stanie i mnie porwą dla informacji.

I podobnie jak dzisiaj to tez będzie wtorek. Przypadek? Nie sądzę…

Przyznaję, że przybyłem tu pchany ciekawością. Masz fankę na portalu, która tu i tam szepce o Twoim bardzo dobrym opowiadaniu. :) Dodatkowo wspomniałaś w przedmowie o Johanssonie, i utworze, którego słuchałem już dziesiątki razy, więc nie mogłem nie przeczytać.

Zgadzam się, że to bardzo dobry tekst. Bez dwóch zdań umiesz pisać, to utwór swobodny, pisany lekką ręką, choć gdzieś tam zgrzyt się trafił.

Zobaczyła migoczącą diodę na wyświetlaczu komórki, krwistoczerwoną w ciemności mieszkania o zaciągniętych żaluzjach i wygasłym ekranie laptopa.

Nie bardzo składa mi się to zdanie, ale to drobiazg.

Opowiadanie stoi klimatem i osobą głównej bohaterki, no i wstępem, bo wstęp jest chyba z tego wszystkiego najlepszy. :) Mocno nim zaintrygowałaś. Dalej były już raczej znane zabiegi (chociaż wieszczka staruszka ze wstępu to też nie jest coś nad wyraz oryginalnego ;) ): obcy, gładka skóra, dziwne oczy (tak, oczy są ważne :) ), i w końcu lądujący kosmici i chaotyczne komunikaty. W sumie, nic nowego, ale bardzo ładnie podane, tekst kipi emocjami, uczuciami, a to zawsze mnie kupuje.

Bardzo ładnie wpisujesz się z opowiadaniem w temat konkursu, to jest UFO, bez dwóch zdań.

Zabrakło mi czegoś, co mocniej by mnie zaskoczyło, czegoś nowego, ale nie narzekam, sam zlepiam na ogół różne, znane klisze. ;)

Warto było przeczytać, podobało mi się.

Pozdrawiam.

tu i tam szepce o Twoim bardzo dobrym opowiadaniu

O, czyli jednak nie tylko ja próbowałem w innych komentarzach zaganiać do tego tekstu?  :)

Dobrze,  dobrze. Jak już w innym miejscu wspomniałem, “Siewcy” w moim odczuciu byli najlepszym opowiadaniem, z jakim się spotkałem w 2018 (nie tylko na portalu, ogółem w 2018). 

Za dużo klisz… Czyli nie zaskoczyło, że kapsuły były puste? :d A tarłam rączki jak mucha, kiedy to pisałam. Dziękuję za wizytę i miłe słowa, Darconie, fajnie zobaczyć kogoś przybyłego tutaj z czystą ciekawością, nie przez obowiązek. Fanka na portalu… Czy mam się bać? :D Niezmiernie mi miło, a fance, kimkolwiek jest, gratuluję takich silnych płuc – rozdmuchała sprawę pierwszorzędnie! ♥

Wilku, chyba ciut przesadzasz, bo opko ma jednak wady, ale tak czy siak: psiaku kochany, zrobiłeś mi wieczór :)

Oczywiście, ze ma. Mówię o naj w 2018, nie ever :P 

A poza tym patrz punkt o klątwie XD

Kiedy pisałam ten komentarz, wysiadły mi w domu korki. Opowiadanie przeklęte jak nic.

Za dużo wiesz o obcych!

Żonglerze, pewnie że ma wady i mogłoby być lepsze. Wszystko może być lepsze. Ale, ale takie jakim jest – dobre, zgadzam się z Wilkiem-zimowym. 

E, tam zaraz przeklęte, korki zwyczajna rzecz, przecież powszechnie wiadomo, że prąd to małe ludziki  biegające w tę i we wtę. Ufo jak nic, ujawniające się w polu elektromagnetycznym. :D

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Coś miałam napisać, ale zapomniałam…

Przyszła Tarnina przebrana za Wiktora i wysadziło u mnie korki!

U mnie na szczęście wszystko działa, lecz założyłam potężny czar. Zaklęcie ledwo dało radę, bo Tarnina dysponuje potężnymi  mocami, lecz w ostatnim momencie w sukurs przyszedł mi prószący śnieg.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zauważyliście, że na avatarze Tarnina ma zamknięte oczy, jakby nie chciała, żebyśmy zauważyli, że…

Podobało mi się. I fabuła, i sposób opowiedzenia, i niedopowiedzenia ;) Fajny tekst.

Moja książka i artykuły naukowe (też o fantastyce), jakby ktoś miał ochotę zerknąć: https://uni-wroc.academia.edu/MarcinBorowski/Papers

Miło mi, MM ;)

A mi nie, bo robisz mocną konkurencję! ;)

Ale serio – świetne opowiadanie :)

Moja książka i artykuły naukowe (też o fantastyce), jakby ktoś miał ochotę zerknąć: https://uni-wroc.academia.edu/MarcinBorowski/Papers

Przeczytane.

Melduję przeczytanie.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

 Fabuła: Intrygująca wizja, ale jak dla mnie zbyt mocno niedopowiedziana, finalne konkluzje są trochę jak ślepe naboje, niby z hukiem, ale jednak nie trafiają. Można interpretować to na ten sposób, że narodziny Homo virteus to pokłosie wymierania innej rasy, ostrzeżenie, może nawet druga szansa od starszej rasy, ale przez ten brak precyzji ładunek emocjonalny tej historii nie dotarł do mnie w pełni. Plus za główną bohaterkę z głęboką historią.

Oryginalność: Osadzenie historii w Afryce wyszło ciekawie, fajny setting. Podobnie motyw chwastów. Sam pomysł na obcych trochę gorzej, są tajemniczy… ale w dość generyczny sposób. Ot, po prostu wyglądają inaczej od ludzi i nie wiadomo do końca, skąd się wzięli.

Język: Nie zauważyłem większych błędów, może z dwa zgubione przecinki. Momentami trochę szarpane dialogi. „Słowa” Zambezi mogłyby być mimo wszystko nieco mniej chaotyczne.  

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Cieszę się, że w końcu nadrobiłam to opowiadanie. Przepiękny tekst.

Przede wszystkim to bardzo liryczna proza. Ten tekst naprawdę żyje, meandruje, wciąga dynamicznym rytmem i sugestywną, plastyczną narracją. Fragmenty retrospekcji są umiejętnie wplecione w fabułę, płynnie łączą się też różne rejestry językowe i style wypowiedzi.

Na uwagę zasługuje humanistyczna wymowa opowiadania – historia Nabaty porusza, a afrykańska poetyka nie jest w żadnym wypadku czysto dekoracyjna, ale pełni ważną funkcję.

Zabrakło mi trochę więcej szczegółów na temat obcych. Ich główną motywacją jest przetrwanie, ale znamy tylko jego biologiczny wymiar, a ich tożsamość pozostaje niewiadomą. To niekoniecznie wada, bo wszystko zależy od zamysłu, chociaż można by podsunąć tutaj parę (nawet sprzecznych) tropów.

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Ponad rok później: Dziękuję!

Black_cape, Twój komentarz bardzo dużo dla mnie znaczy.

Dotarłam dopiero teraz. Niby się zgadzam, że pewne rzeczy by się przydało dopunktować, podkreślic, ale dla mnie ten tekst stał klimatem i nastrojem – i tym wygrywa. Kolejny Twój tekst, który zapamiętam. 

ninedin.home.blog

Nin, strasznie się cieszę. Nie wiedziałam, że ktoś tu jeszcze zagląda :)

Tak właśnie rozumiem pisanie, jako formę sztuki, która choć na moment zostanie czytającemu w głowie.

Kac jako forma sztuki!

Początkowa i końcowa!