Ptasie Strofy

Są tu na tym świecie i skowronki, i sowy

Nie jest to, przyznacie, porządek wcale nowy.

Skowronki są ludźmi. W świetle dnia sobie żyją

Na noc spać się kładą, o świcie twarze myją.

 

Sowy natomiast, jak sama nazwa wskazuje,

To nocne stworzenia i latający zbóje,

Dziećmi nocy zwane, czy też ludźmi-sowami

I sowimi przeto trzepoczą skrzydłami.

 

Plemiona te trwają w wiecznej niezgodzie,

Na styku dnia i nocy drugiego jeden bodzie.

Jednak rozejm być może, tak się sprawa przedstawia,

Gdy w nocy z sowami skowronek porozmawia.

 

Nie próbujcie jednak, człeki, tego dokonać

I ten wiersz jest po to, żeby was przekonać.

Sowy zrobią wam, gdy was po zmroku spotkają

To, czego wszystkie ludy tak bardzo się lękają.

 

*

 

– Naprzód, skowronki! – wrzasnął nadworny komes i wzniósł miecz. Chrzęszcząc wojennym rynsztunkiem, pancerne szeregi wojów rozpoczęły natarcie.

 

*

 

Szczyt pobliskiego wzgórza zajął władca ludzi, czyli "skowronków", książę Arvensis. Otoczony rycerzami gwardii, obserwował potyczkę. Widok nacierającej armii sprawił, że oblicze wodza rozjaśnił szczery uśmiech.

 

*

 

Zagrały bojowe rogi. Ciężkie kopijnicze rumaki niosły pancernych. Za nimi, równym krokiem, maszerowała karna piechota. Ostrza spis, gizarm i berdyszów odbijały promienie zachodzącego słońca.

– Czy wasza miłość jest pewna, że chce na własne oczy oglądać starcie? Widok może być drastyczny – zauważył jeden z gwardzistów księcia.

– Iii tam! Popatrz tylko. – Arvensis szturchnął rycerza łokciem. – Przyuważ sobie. Zaraz ich przepędzą na cztery wiatry. Zmiażdżą. Na proch zetrą.

Jak gdyby na przekór oczekiwaniom księcia Arvensisa, na niebie pojawiło się nagle kilkadziesiąt osobliwych postaci. Były człekokształtne i uzbrojone w łuki, posiadały wielkie żółte oczy. Rozłożyste skrzydła, którymi machały wolno i majestatycznie, wyglądały jak, nie przymierzając, skrzydła sowie.

– Nic to! – odpowiedział książę Arvensis rycerzowi gwardziście, choć rycerz gwardzista o nic nie zapytał. – Nic się nie dzieje! Tym razem ich mamy.

Zaśpiewały cięciwy setek łuków – latający wojownicy zasypali armię skowronków gradem strzał.

Jakaż wtedy powstała wrzawa! Gdy tylko żelazne groty zastukały o zbroje atakujących, spłoszone konie zaczęły rżeć, gryząc się nawzajem, wierzgać, zrzucając jeźdźców, a odciążone umykać panicznie, przewracając tych wojowników, którym po upadku z siodła udało się jakoś stanąć na nogach.

Książę Arvensis zdał sobie sprawę, że obgryza paznokcie. Jego aparycja zdecydowanie ucierpiałaby przy tej czynności, gdyby władca nie miał na dłoniach pancernych rękawic.

Tymczasem rycerze wypadali z siodeł, spanikowany pieszy lud potykał się o drzewce własnych spis, gizarm i berdyszów, a sowie strzały nieprzerwanym deszczem sypały się z góry.

Książę zazgrzytał zębami tak głośno, że gwardzista spojrzał na niego zaniepokojony.

– Kusznicy! – Arvensis zaryczał jak ranny łoś.

Przyboczny natychmiast pocwałował przekazać rozkaz. Chwilę później, przeszywając powietrze, zagwizdały ciężkie bełty.

Wiele pocisków sięgnęło celu – z poszatkowanych skrzydeł sowoludzi posypały się pióra. Niejeden lotnik utracił siłę nośną i runął ku ziemi, kończąc lot w niegłębokiej rzeczułce lub nawet w pokrzywach.

Rozpoczęto wtenczas walkę wręcz. Zdolni jeszcze do lotu ludzie-sowy, pikując, rozpoczęli szturm szeregów skowronkowej armii. Zaczęła się jatka. Pardonu nie dawano. Miecze dzwoniły o stalowe hełmy, topory łomotały, krusząc tarcze.

Jeden z rycerzy, pan Rumyk Rolak, któremu sowia maczuga wgniotła hełm tak niefortunnie, że nic nie widział, kręcił się bezradnie w kółko. Zapamiętały we wściekłości, siekł mieczem równo tak wrogów, jak sprzymierzeńców.

Sowoludzie, dzięki zdolności latania, uderzyli na obóz skowronków od tyłu. Przepędzili kucharzy, zrabowali spanikowane świnie, pod namioty podłożyli ogień.

Książę Arvensis złapał się za serce.

Najgorsze jednak miało dopiero nastąpić. Wykorzystując zamieszanie, kilku sowoludzi dopadło wozu wyładowanego winem (przygotowanym na wypadek zwycięstwa). Książę Arvensis bezradnie patrzył, jak napastnicy rabują stągwie i antały pełne cudownego nektaru. Naczynia, których zabrać nie zdołali, rozbili o ziemię. Wóz wywrócili. Strugi czerwonego i białego wina jak jeden mąż wsiąkały w glebę, niczym krew w bitewne pole.

Miarka się przebrała.

– Doooooość!!! – wrzasnął książę Arvensis. – Dość! Pardonu! Trzeba zakończyć tę wojnę!

Potrząsnął za ramiona rycerza gwardzistę, jak gdyby pokój zależał od tego nieszczęsnego wojaka.

– Od tysiąca lat tłuczemy się po łbach, rozumiesz? – trajkotał władca. – A ja dopiero teraz zobaczyłem na własne oczy, jak to wygląda. Dość tej błazenady! Kto ukoi samotne wdowy, kto użyźni wypalone ziemie, kto wróci nam zmarnowane wino?

Po ostatnich słowach książę ukrył twarz w dłoniach.

 

*

 

Z pola bitwy dobiegały ostatnie już odgłosy siekaniny. Armia skowronków uciekała w popłochu, mając dość mordobicia.

Księcia Arvensisa nagle olśniło. Uniósł głowę.

– Zawrzemy pokój! – obwieścił.

Rycerz gwardzista wystraszył się, że hegemon znów zacznie zadawać dziwne pytania. Nie pomylił się.

– Weźmy nasze Ptasie Strofy – kontynuował władca. – Zawierają opis wojny między skowronkami a sowami, czy tak?

– Nie inaczej, panie.

– A czy jest też mowa o rozejmie?

– Tak, pan… Ale zaraz, co wasza miłość ma na myśli? Owszem wzmianka jest, a jakże, tylko że zaraz przed wzmianką o tym, co sowoludzie zrobią, jeśli spotkać ich w nocy. Jak to szło? Sowy zrobią wam, gdy was po zmroku spotkają, To, czego wszystkie ludy tak bardzo się lękają. Strach pomyśleć o jakich wymyślnych torturach jest tutaj mowa.

– Ech… – Książę Arvensis machnął ręką i spojrzał na splugawiony wóz z winem. – Muszę zaryzykować. Pokój jest najważniejszy. Ktoś winien położyć kres tym swarom. O co my w ogóle walczymy?

– Wasza miłość – Gwardzista nie uznał pytania za retoryczne – walczymy, aby sowy nie zrobiły nam tego, czego wszyscy się lękają. To chyba oczywist…

– Iii tam. – Arvensis machnął ręką. – Co takiego strasznego mogą nam uczynić? Zresztą muszę najpierw omówić ten plan z księżną Alaudą. Co, rycerzu, z czego to się śmiejecie? Mówcie otwarcie, co macie na myśli. Tak, właśnie tak, omówić z księżną Alaudą, nie prosić ją o pozwolenie, co to, to nie. Ależ skąd. Chcę zwyczajnie poznać różne punkty widzenia na sprawę. Nie odwracajcie twarzy, przywołuję was do porządku, jesteście książęcym gwardzistą! No, prowadźcie do zamku, mam dosyć tych bitew. Zimno się robi.

 

*

 

– Słucham?! – wrzasnęła księżna Alauda. – Że jakie słowa wierszyka?!

– Nie wierszyka, kochanie, lecz wiersza. Prawda zawarta w Ptasich Strofach pozwoliła mi…

– Prawda zawarta w rymowance do straszenia dzieci?!

– Moja droga, Ptasie Strofy mają lat bez mała tysiąc, to po pierwsze, nie jest to więc byle jakiś tam wierszyk. Po drugie – w okropności, które rzekomo mają wyczyniać ludzie-sowy, akurat wierzymy…

Alauda palnęła pięścią w stół, aż zabrzęczał świecznik, a płomienie świec zadrgały.

– Wierzymy w to – cedziła przez zaciśnięte zęby – co pozwala nam przetrwać.

– Ale jakim kosztem! – zawołał Arvensis – Przez tę wiarę od lat prowadzimy wojny! Ani chwili wytchnienia. Nie wychodzimy z domów po zmroku, bo obawiamy się sowoludzi. A jeśli one wcale nie są groźne, tylko rozjuszamy je naszymi podchodami, oblężeniami, szturmami? Nikt nie sprawdził, jak jest naprawdę.

– Nikt nie sprawdził jak jest naprawdę – przedrzeźniła księcia księżna, udając głos rozwydrzonego dziecka. – No tak. Oczywiście. Nikt nie sprawdził, co takiego okropnego zrobią mu sowy. Nikt nie poszedł dobrowolnie na śmierć w męczarniach, ale widzę, że chcesz być pierwszy. Czyś ty już do reszty zdurniał? Wyślij chociaż jakiegoś rycerza, niech zyska pośmiertną sławę. O, pan Errryk nie ma żony ani dzieci, a jego zameczek jest całkiem, całkiem.

– Nie mogę! – Arvensis padł przed żoną na kolana. – Nijak nie lza! W takiej sytuacji obowiązkiem przywódcy jest ryzykować tylko własnym życiem. Zresztą…

– Zresztą nikt inny nie uwierzyłby w te bzdury. – Alauda uśmiechnęła się ciepło jak żmija zygzakowata.

Książę odchrząknął.

– Małżonko – zaczął ze ściśniętym gardłem – ja…

– Musisz.

– Muszę. Dla dobra kraju.

– Ech, żebyś ty w alkowie był taki zdeterminowany. Nie potrzebowalibyśmy nadwornego komesa… – dodała pod nosem.

– Co powiedziałaś, kochanie?

– Nic, nic. Trudno, nie będę cię zatrzymywać. By tego dokonać, musiałabym zamknąć cię w wieży. Aha, Arvensis.

Zatrzymał się z ręką na klamce.

– Tak, moja pani?

– Mam nadzieję, że spisałeś już chociaż testament? Nie chcemy przecież, by tyle dobra się, hmm, zmarnowało.

 

*

 

Ze zgrzytem i chrzęstem łańcuchów, zwodzony most uniósł się i zatrzasnął. Brama miasta została zamknięta.

Książę Arvensis z trudem przełknął ślinę. Niepewnie ruszył przed siebie.

Aby spotkać sowoludzi, musiał oddalić się od murów poza zasięg strzału z łuku czy kuszy. Żadne z dzieci nocy nie podeszłoby do miasta na mniejszą odległość.

Robiło się ciemno, niebo szarzało i rozbłysły pierwsze gwiazdy. Arvensis szedł gościńcem. Rosa na trawie i liściach drzew skrzyła się w świetle księżyca.

Kiedy książę odszedł już wystarczająco daleko, zatrzymał się przy samotnym rozłożystym grabie, obok którego po zmroku widywano schadzki i spotkania sowoludzi.

Nagle Arvensis struchlał. Żołądek zawiązał mu się w węzeł szotowy, a włoski na karku stanęły dęba jak spłoszone konie.

Między rozłożystymi korzeniami grabu, wyglądającymi jak koścista, wysuszona łapa olbrzyma, leżały rozsypane kości. Kawał klatki piersiowej wraz z żebrami, kolekcja czaszek i wysyp pomniejszych kostek i kosteczek.

Książę mimowolnie krzyknął. Opanował się dopiero po chwili.

Co go w ogóle podkusiło, żeby spotykać się z sowami osobiście? "Obowiązkiem przywódcy jest ryzykować własnym życiem". Co za brednie. Mógł posłać pana Gnoryka, on się dobrze bije na miecze. O, albo nie, albo lepiej pana Hemoryka, ten jest tak ślepy, że niczego się nie boi, nigdy nie widzi przeszkód…

Przez krótką chwilę Arvensis chciał nawet zawrócić, ale kiedy spojrzał w górę, przekonał się, że na rezygnację z przedsięwzięcia było już za późno.

Na ciemnoszarym niebie pojawiło się kilkanaście czarnych kropek. Rosły bardzo szybko i po chwili książę dostrzegł już ich poruszające się skrzydła. Dodatkowo wokół jednego z punktów łopotało na wietrze coś przypominającego kawałek materiału.

Arvensis ani się obejrzał, a ludzie-sowy wylądowali wokół niego, nie wydając przy tym najmniejszego dźwięku.

Stwory nosiły srebrzyste hełmy błyszczące w świetle księżyca. Za broń służyły im smukłe miecze i krótkie łuki. Ich jasne ciała z brązowymi cętkami oraz długie, sterczące brwi upodabniały je do puchaczy w kolczugach.

Najwyższy człowiek-sowa, noszący czerwony płaszcz dziesiętnika, postąpił krok naprzód.

– Oho – zaskrzeczał nieprzyjemnie – a co tu robi skowronek?

Arvensis w zasadzie nie chciał tego mówić, ale jakoś tak samo mu się powiedziało:

– Czy płaszcz nie przeszkadza ci w lataniu?

Rysy dziesiętnika stężały, wielkie czarne źrenice zwęziły się złowrogo.

– Czego tu szukasz? – warknęło dziecię nocy. – Guza? Po coś przylazł, dniolubie?

– Zaprowadźcie mnie, proszę, do sowiego króla – odparł książę. – Mam dla niego propozycję. Otóż – Tu Arvensis uniósł palec wskazujący – w Ptasich Strofach napisano: Jednak rozejm być może, tak się sprawa przedstawia, Gdy w nocy z sowami skowronek porozmawia.

Sowy roześmiały się rubasznie, a śmiech ten był złośliwy.

– Chcecie rozejmu? – zapytał dziesiętnik. – A może jeszcze bratniej przyjaźni, co? To na pewno podpucha. Fortel, oszustwo i manipulacja w jednym. Mam dla ciebie lepszą propozycję. Chcesz, żeby było jak w Ptasich Strofach? No, to będzie!

– Co to znaczy? – zapytał Arvensis, czując jak żołądek podjeżdża mu do gardła i o mało nie wyskoczy ustami.

– To znaczy – człowiek-sowa wybałuszył żółte oczy – że cię zeżremy!

Dzieci nocy znów zarechotały.

– A co myślałeś? – jeszcze nie skończył dziesiętnik. – Że co niby oznacza zapis: Sowy zrobią wam, gdy was po zmroku spotkają, To, czego wszystkie ludy tak bardzo się lękają? My zjadamy inne rasy na kolację, a uwierz mi, że każdy, ale to każdy lęka się bycia zjedzonym na kolację!

Arvensisowi – książę sam nie wiedział, jakim cudem – wpadła do głowy absurdalna w tej sytuacji myśl, właściwie pytanie: czy stosunek zjadanego do bycia zjadanym zależny jest od pory spożywania go jako posiłku?

Sowi wojownicy zatrzepotali skrzydłami i wznieśli się w powietrze.

Jeden z wojowników spikował i złapał Arvensisa za ramiona wielkimi szponami. Poderwał go w powietrze. Ziemia zaczęła oddalać się, a wszystkie lasy, rzeki i domy zdawały się coraz mniejsze i mniejsze. W okamgnieniu książęca forteca była maleńka jak zamek z piasku.

Arvensisowi zawirowało w głowie.

Cała grupa sowich wojowników poleciała w kierunku półksiężyca, ku górom.

– Dajcie mi porozmawiać z waszym królem! – wrzasnął książę, aż jego głos przeszedł w falset. – Tylko tyle! Potem możecie mnie zjeść, ale zaprowadźcie mnie do niego!

Wzlecieli jeszcze wyżej i lodowaty wiatr łopotał płaszczem Arvensisa. Nagle księciu zrobiło się nieco cieplej, ale przy okazji też mokro i, co gorsza, jedynie w spodniach.

 

*

 

Po chwili lotu znaleźli się nad Sowim Grodem.

Sowi Gród wyrastał wprost ze skalistego zbocza góry. W niebo wystrzeliwało kilkanaście wieżyc połączonych kamiennymi murami. Ludzie-sowy mieszkają w wysokich budowlach i nie potrzebują bram, dlatego do fortecy nie można było dostać się inaczej, niż tylko przelatując nad fortyfikacjami albo robiąc w nich wyłom.

Niedobrze, pomyślał Arvensis. Fakt, że nie można tam wejść, oznacza również, że nie można stamtąd wyjść.

Lecący sowoludzie zbliżyli się do murów.

Pośrodku warowni stała wieża o płaskim, rozległym szczycie. Ludzie-sowy wylądowali tam, tuż obok wielkiego paleniska, na którym czerwone płomienie tańczyły po sczerniałych polanach. Nad paleniskiem na grubym łańcuchu wisiał wielki kocioł. Obok kotła ustawiono pień z wbitą w niego siekierą o szerokim żeleźcu.

Arvensisa niezbyt delikatnie rzucono na kamienną posadzkę. Od uderzenia rozbolały go nadgarstki i stłukł sobie kolano.

Większość ludzi-sów została na cokole, pilnując księcia, gdy jeden z nich odleciał i zniknął w czarnym oknie ogromnej baszty.

Po chwili przyfrunął stamtąd sowi król. Nosił złotą koronę wysadzaną rubinami i gronostajowy płaszcz.

Sowi król jednak ani miał w głowie zaszczycić Arvensisa rozmową. Przeciwnie – zerkał na księcia z wysoko uniesionymi ogromnymi brwiami, wyglądając jak snobistyczny profesor.

Arvensis leżał na zimnych kamieniach, samiuteńki, do tego otoczony kreaturami o świecących oczach, pohukującymi groźnie i wyśmiewającymi go swoimi dziwnymi skrzekliwymi głosami.

– Teraz cię zjemy! – wołali. – Zeżremy skowronka!

Stwory zbliżyły się do rycerza. Ptasie pióra furkotały na wietrze. Woda w kotle bulgotała.

Arvensis musiał coś zrobić.

Ale co?

Nie mógł już zrobić niczego.

Błąd! Nie mógł zrobić niczego mądrego. Mógł za to zachować się głupio, lekkomyślnie i zaprzepaścić szanse na rozejm, w dodatku samemu przy tym ginąc. Ale przynajmniej nie zostałby zjedzony. Przynajmniej nie sprzedałby skóry tanio, a przecież z rozejmu i tak nici.

Wrzasnął najgłośniej jak potrafił.

Ludzie nocy zatrzymali się.

Arvensis zerwał się gwałtownie i skoczył wprost na sowiego króla, który stał najbliżej kotła i paleniska. Wepchnął stwora wprost na wielki żeliwny gar.

Pchnięty kocioł odchylił się do tyłu, rozlewając wodę. Woda zasyczała i zamieniła się w obłok pary. Wytrącony z równowagi człowiek nocy upadł w żarzące się jeszcze polana. Arvensis skoczył na niego. Jakoś w momencie, gdy rycerz oderwał się już od posadzki, ale jeszcze nie upadł na przeciwnika i na rozżarzone polana, usłyszał za sobą "…żartowaliśm…" i "…żart…". Było już jednak za późno na cokolwiek.

Sowi król wpadł w rozżarzone węgle, a książę runął na niego, jeszcze bardziej wciskając przeciwnika w żar. Stwór zaryczał z bólu, a wokół rozniósł się swąd palonych piór.

Nagle ramiona pochwyciły Arvensisa i odciągnęły do tyłu.

Król-sowa miotał się na rozżarzonych węglach, wrzeszczał, a z piór jego skrzydeł i gronostajowego płaszcza unosił się śmierdzący szary dym.

Dwa stwory doskoczyły i wyciągnęły monarchę z ognia. Następnie ugasiły trawiące go płomienie. Osmalone pióra wciąż dymiły i Arvensis widział wśród nich maleńkie ogniki żaru.

Inne stwory przytrzymywały księcia długimi szponiastymi palcami.

Osmalony król-sowa zaskrzeczał wściekle.

– Zabiję go, zabiję! – Wybałuszył ślepia. – Żart! Żart! Po co w ogień?! Żart! Zabiję!

– Spokojnie, wasza wysokość… – rzucił niepewnie jeden z jego poddanych.

– Nic się nie stało – stwierdził bez przekonania drugi.

– Jak to… żart? – zapytał Arvensis.

– Coś ty myślał, co? – wrzeszczał król. – Myślałeś, że to, czego wszyscy się lękają, to niby czym jest?! To żarty! Wszyscy lękają się sowich żartów, ty durniu!

Wtedy osmalony król nocy poderwał się do lotu mimo poparzonych skrzydeł. Kiedy nimi poruszył, czerwone ogniki rozmazały się w cienkie czerwone kreski. Sowi monarcha złapał Arvensisa za ramiona wzbił się z nim ku niebu.

– Zabiję, zabiję! – skrzeczał. – Polecę wysoko, tam, gdzie człowiek-skowronek nie może oddychać! Nijak nie może! Ale człowiek-sowa może! Człowiek-sowa może jak nic! A skowronek się udusi, udusi!

Arvensis po raz kolejny zobaczył świat z wysokości i wiedział, że czeka go śmierć. Nawet gdyby się uwolnił, nie miał szans przeżyć upadku.

Tymczasem sowi monarcha trzepotał zaciekle skrzydłami i wzlatywał coraz wyżej.

 

*

 

Nagle książę zobaczył w dole osobliwy pochód. Długim szeregiem poruszały się jakieś maleńkie postacie ze skrzydłami. Mimo posiadania takowych szły pieszo. Po chwili Arvensis zdał sobie sprawę, że byli to ludzie-sowy, wracający po bitwie i tak pokiereszowani, zmarnowani i wyczerpani, że nie mieli siły fruwać!

Niosący księcia sowi król również musiał ich zauważyć. Wydał z siebie ryk tak nieszczęsny i przeraźliwy, że Arvensis poczuł, jakby ten dźwięk wbijał mu się przez uszy wprost do mózgu. Monarcha nocy zaskrzeczał znowu. I jeszcze raz. Każdy skrzek wydawał się głośniejszy od poprzedniego. Wyglądało na to, że, podobnie jak Arvensis, sowi król dopiero teraz na własne oczy zobaczył skutki prowadzonych wojen.

Nagle Arvensis poczuł, że ucisk ptasich szponów pod pachami zniknął. Spojrzał w górę i zobaczył, jak niosący go człowiek-sowa prędko maleje. Zdał sobie sprawę, że spada! Sowi król wypuścił księcia ze szponów, oszołomiony widokiem swojej armii, która była pochodem niedobitków.

Arvensis wiedział, że nie ma wiele czasu nim walnie o ziemię. Pomyślał o Alaudzie po raz ostatni.

 

*

 

Poczuł uderzenie i ból pod pachami. Szponiaste łapy znów go trzymały. W nozdrza wdarł się znajomy zapach ptasich piór.

Książę spojrzał w górę i spostrzegł sowiego monarchę. Stwór posadził go w miarę delikatnie na kamiennym cokole. Z przewróconego kotła wylała się większość parującej wody, a polana już ledwie się żarzyły.

– Dzięki ci – wysapał Arvensis – za ratunek, panie.

– A tam ratunek! – zaskrzeczał stwór. – Na twoje wyszło, chcemy rozejmu. Ja dopiero dziś zobaczyłem, co się dzieje. Jeśli ty będziesz martwy, nie będzie z kim prowadzić rozmów. – To rzekłszy sowi wódz zaskrzeczał przeciągle, a inni odpowiedzieli mu wspólnym pohukiwaniem.

 

*

 

– Alaudo, wróciłem.

– Aha – odparła księżna.

Z wielkiej tęsknoty i rozpaczy po mężu jej policzki i dekolt płonęły, a rozchełstane giezło świadczyło, że z boleści darła na sobie szaty.

Książę padł jej do stóp, przyciskając czoło do drewnianej podłogi.

– Alaudo, zawrzemy pokój z sowami. Nareszcie! Rozumiesz? Sowy i skowronki żyjące w przyjaźni, za pan brat!

– Jestem z ciebie taka dumna. Byłam pewna, że zginąłeś.

– Ale nie minęła jeszcze nawet doba i…

– Po prostu cieszmy się, że wróciłeś cały i zdrowy.

Z perspektywy podłogi Arvensis mógł zobaczyć wszystko, co znajdowało się pod książęcym łożem.

– Alaudo? – zapytał. – Co komes robi pod naszym łóżkiem? Jak to nikogo tam nie ma, przecież widzę, komes jak byk! Alaudo? Alaudo!