Wrzosowisko

I pomyśleć, że tyle osób narzeka na spóźniające się autobusy. Bardzo ładne rzeczy mogą się z nich urodzić, jak widać.

Spodobała mi się lekko oniryczna wizja zwykłego polskiego autobusu, na którego trasie zaciera się granica pomiędzy światami, a w którym porządku i bezpieczeństwa strzeże samotny kierowca. Temat ma potencjał i wart jest głębszej eksploatacji, ale sądzę, że parę kwestii uchwyciłaś dość pobieżnie. Mamy tutaj opowieść bohatera, który pamięcią wraca do przeszłości, a ściślej mówiąc – kluczowej dla niego chwili. O ile sama “spowiedź” w formie sprawozdawczej zdaje się być usprawiedliwiona, o tyle samą scenę “autobusową” można byłoby uczynić bardziej dynamiczną (np. przytoczyć faktyczne dialogi i stworzyć nimi bohaterów, zamiast tylko pisać z perspektywy bohatera, że taka rozmowa miała kiedyś miejsce).

Największym zgrzytem jest tu hipermnezja chłopca. Nadałaś bohaterowi bardzo specyficzną i trudną w przedstawieniu cechę, którą posiada skrajnie niewielu ludzi i która bardzo utrudnia im funkcjonowanie. Z opisu wynika, że bohater ją ma, ale w praktyce… jakoś nam się nią nie popisał. Kreujesz jego sposób postrzegania jako w gruncie rzeczy normalny. Jedyne, o czym wspomniałaś, to zapamiętywanie posiłków. To on jest tu narratorem, zabrakło mi więc szczególnego sposobu patrzenia na świat: jaskrawości zapamiętanych szczegółów, atmosfery przeładowania bodźcami, psychicznych konsekwencji przeciążenia pamięci, tak nietypowych dla ośmiolatka. Ten element w moim odczuciu bardzo kuleje, a byłby bardzo mocną częścią opowiadania, gdybyś je rozwinęła i bardziej dopracowała.

Powodzenia! Pozdrawiam. :)

Wiktor, dziękuję bardzo za celne uwagi. Dialogi to dla mnie chyba największa trudność w trakcie pisania, czasem zdarza mi się ich odruchowo unikać, jak w powyższym przykładzie, co postaram się poprawić w najbliższej wolnej chwili. 

Niedopracowanie bohatera też mnie teraz kłuje w oczy, rzeczywiście słabo to wyszło… Zdecydowanie słuszna krytyka, dziękuję i również pozdrawiam :)

Pomysł jest całkiem fajny, spodobał mi się, ale sposób opowiedzenia historii jakoś mnie nie zadowolił. Jest na tyle beznamiętny, że wcale nie mam pewności, czy chłopiec rzeczywiście przeżył dziwne chwile na wrzosowisku, czy może tylko przysnął w drodze do szkoły.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia. Wypisałam kilka błędów i potknięć, ale chyba niepotrzebnie – w poprzednim opowiadaniu nie poprawiłaś żadnej usterki, mimo że zostały Ci one wskazane palcem.

Hi­per­mne­zja, czyli pa­mięć ab­so­lut­na, to zdol­ność pa­mię­ci do… –> Czy to celowe powtórzenie?

Opo­wia­dam, jak do­kład­nie byli ubra­ni przy na­szym spo­tka­niu rok temu… –> Obawiam się, że raczej trudno stwierdzić, czy ktoś był ubrany dokładnie, czy może czegoś w ubraniu brakowało, np. bielizny.

Nigdy nie wspo­mi­nam im zda­rze­nia… –> Czy można wspominać coś komuś?

A może miało być: Nigdy nie wspo­mi­nam im o zdarzeniu…

…pa­mięć była winna, a które było dużo gor­sze od pa­mię­ta­nia listy po­sił­ków sprzed pół roku.[…] Szko­ła była od­da­lo­na od na­sze­go domu o dwa ki­lo­me­try, co nie było trasą ani bar­dzo długą, ani bar­dzo krót­ką. Za­wsze szedł ze mną mój przy­ja­ciel, Tomek, z któ­rym nigdy nie było nudno. –> Byłoza.

…były no­to­rycz­ne spóź­nie­nia, któ­rym ule­gał. –> Czy autobus na pewno ulegał spóźnieniom, czy może zwyczajnie się spóźniał?

…z dru­giej stro­ny i wtedy go zo­ba­czy­łem – ciem­ną syl­wet­kę, su­ną­cą po­wo­li przez fale wrzo­su. Po­bie­głem w jego stro­nę… –> Powtórzenie.

Po za tym pa­no­wa­ła kom­plet­na cisza. –> Poza tym pa­no­wa­ła kom­plet­na cisza.

– Co ty tu ro­bisz? – po­wie­dział po kilku se­kun­dach mil­cze­nia – Dla­cze­go nie je­steś w au­to­bu­sie? –> Skoro jest pytajnik, to: – Co ty tu ro­bisz? – zapytał po kilku se­kun­dach mil­cze­nia. – Dla­cze­go nie je­steś w au­to­bu­sie?

U moich stop le­ża­ło to… –> Literówka.

Nigdy ni­ko­mu nie opi­sze tego, co wów­czas wi­dzia­łem. –> Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

W poprzednim nie poprawiłam, mea culpa, ale w tym już zmieniam, dziękuję.

Ciekawa historia. Fajnie jest, jeśli nieprzyjemne sytuacje zamieniają się w literaturę. :-)

Też miałam wrażenie, że najpierw zbyt usilnie reklamujesz pamięć chłopca, a potem niewiele z niej wynika. No, wysiadł z busika. A gdyby wysiadł na siku, czy to by coś zmieniło?

Warto byłoby również podkręcić dramatyzm. Czy wrzos budził złe wspomnienia czy to przypadek? Robił coś jeszcze? No, może chociaż szkielet królika pod trzecim krzaczkiem?

Babska logika rządzi!

dużo gorszym od pamiętania

Coś tu się gramatycznie rozjeżdża.

 co nie było trasą ani bardzo długą, ani bardzo krótką

Znajdowanie się nie jest trasą, zresztą trochę to kolokwialne.

więc droga nigdy się nie dłużyła.

Dublujesz informację, ale to niewielki problem.

 nie korzystaliśmy z autobusu

Dwa kilometry – autobusem? Aż sprawdziłam – tyle mam, mniej więcej, do pracy, i droga piechotą trwa ok. pół godziny. Kupowanie biletu ani trochę się nie opyla.

były notoryczne spóźnienia

Lepiej zaznacz, że autobusu, bo się potknęłam.

 część kieszonkowego oddałem za bilet

Nienaturalne.

 że jego fotel był pusty

Kalka składniowa z angielskiego. Jest pusty.

 Wychodząc, obejrzałem się.

Może lepiej: Na progu, obejrzałem się? Albo w drzwiach?

 Poza tym panowała kompletna cisza.

Nie zaznaczałabym tego, czego nie ma – wystarczy to, co jest.

 odwrócił się

Się odwrócił.

 uderzając w nas falą wiatru

Hmm.

 poruszała się zwinnie niewysoka postać, tnąca

Można by to lepiej opisać.

 Niepokojąca wcześniej cisza teraz stała się kojąca.

To też trochę nie ryksztosuje.

 panowała zawieja

Całą zimę?

 uparłem się zostać w domu

Uparłem się, że zostanę.

Ładne i nastrojowe (Neil Gaiman napisał coś podobnego, o kocie, który broni domu przed potworami), ale cokolwiek bez sensu. Czym niby narrator zawinił? Jaki zaciągnął dług? Zajrzał, owszem, za kulisy rzeczywistości, ale to wszystko. Nie skreślałabym Cię, ale nie możesz tak obiecywać (że on coś zrobi), a potem się nie wywiązywać. Nic absolutnie nie wynika z dobrej pamięci chłopca poza tym, że jest teraz świadomy – a to duże coś, tylko, że nie samo w sobie. Język – w porządku.

Pisz dalej. Powodzenia.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie wiem czy naprawdę była potrzebna ta hipermnezja – nic nie wnosi do postaci głównego bohatera i jeszcze nie ma żadnego znaczenia przy najważniejszym wydarzeniu. Myślę, że takie przeżycie zapamiętałby doskonale bez względu na pojemność pamięci. 

Umiałaś zaintrygować tą krótką historyjką, więc czekam na kolejne próby :)

Planowo miało być tak, że dzięki swojej pamięci chłopiec zauważył zmianę, która nastąpiła – reszta pasażerów nie pamiętała tego, że chwilę wcześniej byli w innej rzeczywistości. Takie było założenie, ale rzeczywiście bardzo to wszystko niedopracowane, wiem przynajmniej na co kłaść większą uwagę na przyszłość.

Tarnina – dług polegał na odwdzięczeniu się za uratowanie przed istotami na wrzosowisku, a bohater wiedział, że jest niemal jedyną osobą świadomą sytuacji i stąd w nim poczucie odpowiedzialności.

Chyba trochę przekombinowałam, ale dobrze to wiedzieć, dzięki wszystkim za uwagi.

dług polegał na odwdzięczeniu się za uratowanie przed istotami na wrzosowisku, a bohater wiedział, że jest niemal jedyną osobą świadomą sytuacji i stąd w nim poczucie odpowiedzialności.

W sumie uratowani zostali wszyscy – jak powiedziałam wyżej, to, że bohater jest świadomy, to ważna sprawa, ale potrzebuje jakiegoś zamknięcia.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jest tu nawet ciekawy pomysł, choć niestety nie kupiła mnie forma. Cierpi ona bowiem na ten sam problem, jaki ma wiele narracji, będących czyjąś opowieścią wewnątrz tekstu – brakiem napięcia. No bo skoro bohater to opowiada, to znaczy, że przeżył. Oczywiście to nie musi być jedyne źródło napięcia, ale nie było też innych spraw, na których zależałoby czytelnikowi (czyli mnie): postaci (choćby Tomka), wydarzeń itp. Wszystko więc przeczytałem, ale jakoś trwałego śladu nie zostawiło.

Wykonanie chropowate. Bohater wydaje się nijaki – pomimo narracji pierwszoosobowej jakoś nie potrafiłem go dokładnie określić. Słowem – jeszcze trochę pracy przed Tobą. Tym niemniej ten koncert fajerwerków jakiś potencjał ma.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Nigdy nie wspominam im o zdarzeniu, któremu moja pamięć była winna, czymś dużo gorszym od faktu pamiętania listy posiłków sprzed pół roku.

Winna czemuś, a nie czymś.

A mi się podobało. :) Wykonanie pozostawia trochę do życzenia, no ale również daje znać, że jest potencjał i jest z czym pracować. Nie przekreślam i będę śledził, bo spodobała mi się ta romantyczna wizja. Ma w sobie coś unikatowego. Lubię dostrzeganie niesamowitości w codziennych zdarzeniach. Bardzo nastrojowy pomysł, choć zabrakło warsztatu. Ale tego można się nauczyć.

Poczytaj o konstruowaniu fabuły, budowaniu napięcia, momentach kulminacyjnych, itp. Ta wiedza jest dostępna w internecie. Na pewno nie zaszkodzi. :)

Znalazłem też parę ładnych zdań, które się wyróżniały. Podam może dla przykładu:

wiatr nieprzyjemnie wślizgiwał się pod szalik

Właśnie taki sposób przedstawiania świata lubię.

Fajne :)

Przynoszę radość :)