Uczennica jasnowidza

Znany ja­sno­widz Ba­stian Król tym razem nie roz­da­wał au­to­gra­fów. Dumny ce­le­bry­ta, który re­gu­lar­nie go­ścił w pro­gra­mach te­le­wi­zyj­nych, pa­trzył bła­gal­nie na ru­do­wło­są dziew­czy­nę.

– Za­pła­cę ci! Ile chcesz? Pięć ty­się­cy? Dzie­sięć? Wię­cej? Wy­pro­mu­ję cię na praw­dzi­wą gwiaz­dę! – wołał.

Dziew­czy­na mil­cza­ła.

– Pro­szę… – Ja­sno­widz użył słowa, któ­re­go już nie­mal za­po­mniał. – Nie niszcz mnie i sie­bie…

Gdyby tę scenę zo­ba­czył jakiś dzien­ni­karz, mógł­by ze­brać ma­te­riał nawet na pierw­szą stro­nę ga­ze­ty. Pew­nie na­pi­sał­by o ro­man­sie uta­len­to­wa­ne­go ja­sno­wi­dza i dziew­czy­ny zni­kąd, le­d­wie aspi­ru­ją­cej gwiazd­ki, ja­kich prze­wi­ja­ją się ty­sią­ce. Żaden czy­tel­nik nie do­my­ślił­by się, że praw­da jest znacz­nie bar­dziej skom­pli­ko­wa­na.

*

Pół roku wcze­śniej

 

Ba­stian Król otwo­rzył stro­nę in­ter­ne­to­wą zna­ne­go por­ta­lu o wróż­bach. Uśmiech­nął się, kiedy zo­ba­czył swoje ogło­sze­nie.

 

Znany ja­sno­widz po­szu­ku­je asy­sten­ta/asy­stent­ki.

Na kan­dy­da­tów cze­ka­ją: atrak­cyj­ne wy­na­gro­dze­nie i udział w pre­sti­żo­wych pro­jek­tach.

Wa­ru­nek ko­niecz­ny: umie­jęt­ność od­szu­ki­wa­nia osób na pod­sta­wie zdję­cia.

 

„Chło­pa­ków i tak od­rzu­cę na star­cie. Tyle zmar­no­wa­ne­go czasu! Szko­da, że nie mogę po pro­stu na­pi­sać: szu­kam mło­dej dziew­czy­ny z darem. Ale muszę dbać o wi­ze­ru­nek. Image to pod­sta­wa” – po­my­ślał. Był dumny z sie­bie.

Jesz­cze tego sa­me­go dnia dzien­ni­ka­rze zainteresowali się ogło­sze­niem. Po­szu­ki­wa­nia asy­stent­ki zmie­ni­ły się w ogól­no­pol­ski ca­sting. Ba­stian z za­do­wo­le­niem roz­po­zna­wał swoją przy­stoj­ną twarz na zdję­ciach to­wa­rzy­szą­cych ar­ty­ku­łom w In­ter­ne­cie i w ga­ze­tach. Mó­wi­li o nim, wciąż był na topie.

Po ty­go­dniu od roz­po­czę­cia ca­stin­gu, Ba­stia­na zmę­czy­ło oglą­da­nie ta­bu­nów dłu­go­no­gich pięk­no­ści. Star­sze ko­bie­ty i kan­dy­da­tów płci mę­skiej od­rzu­cał już na eta­pie czy­ta­nia CV. Ja­sno­widz cze­kał, aż po­ja­wi się ide­al­na asy­stent­ka. Czuł, że wkrót­ce ją pozna.

– Jeśli szu­kasz ko­cia­ka do to­wa­rzy­stwa, służę po­mo­cą – po­wie­dział zna­jo­my pro­du­cent.

– Dzię­ki, będę pa­mię­tał – od­parł Ba­stian.

Ja­sno­widz nie za­mie­rzał tłu­ma­czyć, że cho­dzi o coś zu­peł­nie in­ne­go. Nie miał kło­po­tów z po­zna­wa­niem no­wych pań. Po­ma­ga­ły mu nie tylko sława i po­kaź­ne konto w banku, ale także oso­bo­wość. Ba­stian Król po­tra­fił robić wra­że­nie na lu­dziach, szcze­gól­nie płci żeń­skiej. Szu­kał osoby, która po­tra­fi­ła­by mu pomóc. Po­trze­bo­wał kogoś, komu mógł­by za­ufać i po­wie­rzyć swój se­kret, cią­żą­cy coraz bar­dziej. A to, że wolał asy­stent­kę od asy­sten­ta, sta­no­wi­ło tylko do­dat­ko­wy ka­prys.

Ko­lej­ne­go dnia, jak zwy­kle, ca­sting zdo­mi­no­wa­ły wy­ma­lo­wa­ne lalki. Wśród nich Ba­stian do­strzegł jedną dziew­czy­nę, wy­róż­nia­ją­cą się na tle kon­ku­ren­tek. Miała po­rwa­ne dżin­sy i glany, a na gło­wie rude włosy, z jed­nej stro­ny dłu­gie, z dru­giej – ogo­lo­ne na łyso. Ob­ra­zu do­peł­niał kol­czyk w nosie.

„Jak można się tak oszpe­cić?” – po­my­ślał ja­sno­widz z nie­chę­cią. „Co ona ma na ko­szul­ce? Chyba nie psi zadek?”

Kiedy Ba­stian pod­szedł bli­żej, prze­ko­nał się, że na bluz­ce kan­dy­dat­ki fak­tycz­nie widać tylną część psa ko­pią­ce­go dołek.

Dziew­czy­na żuła gumę i pa­trzy­ła na Ba­stia­na kpią­cym wzro­kiem. Na jej szyi za­uwa­żył grubą szra­mę.

– Jak się na­zy­wasz? – za­py­tał.

– Kinga Drze­wiec­ka, ale mówią na mnie Strzy­ga.

Ba­stian wolał nie pytać, skąd wzię­ło się prze­zwi­sko dziew­czy­ny. Miał na­dzie­ję, że prze­czu­cie go myli. Za­rzą­dził testy.

Kan­dy­dat­ki wcho­dzi­ły ko­lej­no. Każda do­sta­wa­ła to samo za­da­nie. Ba­stian Król kładł przed nimi zdję­cie męż­czy­zny i mówił:

– Szu­kam asy­stent­ki, która ma taki sam dar, jak ja. Patrz, to mój ko­le­ga. Po­wiedz, gdzie on teraz jest i co bę­dzie robił za pół go­dzi­ny?

Dziew­czy­ny wy­my­śla­ły różne hi­sto­rie. Szep­ta­ły uwo­dzi­ciel­sko „mi­strzu”, a nawet pro­po­no­wa­ły bliż­sze po­zna­nie się. Ba­stian miał na­dzie­ję, że któ­raś z pięk­nych kan­dy­da­tek bę­dzie miała cho­ciaż odro­bi­nę daru. Wie­dział, że ide­al­nie pre­zen­to­wa­ły­by się w te­le­wi­zji. Nie­ste­ty, kom­plet­nie nie wy­ka­zy­wa­ły ta­len­tu do ja­sno­wi­dze­nia.

Kiedy do sali we­szła ru­do­wło­sa Kinga, wzię­ła zdję­cie do rąk. Przez chwi­lę wpa­try­wa­ła się w fo­to­gra­fię tak in­ten­syw­nie, jakby chcia­ła ją prze­świe­tlić na wylot.

– Z tym ko­le­gą to ście­ma – po­wie­dzia­ła. – Albo kum­plu­je się pan ze szwa­grem. Ale z umar­la­kiem ra­czej trud­no, nie?

Kinga Drze­wiec­ka vel Strzy­ga zo­sta­ła nową asy­stent­ką Ba­stia­na Króla. Kiedy zdra­dził jej wy­so­kość pen­sji, miała okrą­głe oczy ze zdzi­wie­nia.

„Bę­dzie trze­ba zmie­nić w niej pra­wie wszyst­ko” – po­my­ślał ja­sno­widz.

*

Pierw­szy dzień współ­pra­cy nie ukła­dał się kom­plet­nie. Ba­stian i ochro­nia­rze mu­sie­li pil­no­wać Kingi przed re­por­te­ra­mi. Ja­sno­widz nie chciał, żeby jego wi­ze­ru­nek znisz­czy­ła in­for­ma­cja, że dziew­czy­nę wy­cho­wa­ła głów­nie ulica, bo babka dawno prze­sta­ła mieć na nią ja­ki­kol­wiek wpływ. Na do­da­tek, oj­ciec Kingi sie­dział w wię­zie­niu, a matka nie żyła.

– Nie roz­ma­wiaj z dzien­ni­ka­rza­mi. Twoja bab­cia też niech sie­dzi cicho. To część umowy. – Uprze­dził dziew­czy­nę.

– Niech bę­dzie – zgo­dzi­ła się nie­chęt­nie.

Dalej było już tylko go­rzej. Ba­stian zde­cy­do­wał, że za­czną od zmia­ny wi­ze­run­ku nowej asy­stent­ki.

– Nie za­ło­żę tej ob­cia­cho­wej kiec­ki, durna babo! – wrza­snę­ła Kinga do czo­ło­wej sty­list­ki z ekipy ja­sno­wi­dza.

Nie zgo­dzi­ła się też na nową fry­zu­rę. Ba­stian ledwo wy­ne­go­cjo­wał, żeby ubra­ła się w ko­szul­kę bez na­dru­ku i całe dżin­sy.

„Ona wie, że z niej nie zre­zy­gnu­ję. Ma ta­lent” – po­my­ślał.

Kinga iry­to­wa­ła go. Przy­po­mi­na­ła prze­ro­śnię­te­go, roz­ka­pry­szo­ne­go dzie­cia­ka. Ba­stian de­ner­wo­wał się na myśl, że przy współ­pra­cy z kimś takim ucier­pi jego wi­ze­ru­nek. Ta dziew­czy­na zde­cy­do­wa­nie nie pa­so­wa­ła do wy­mu­ska­nej twa­rzy i mod­ne­go stro­ju Ba­stia­na. Nad jego cerą, brodą i wło­sa­mi pra­co­wa­ła grupa sty­li­stów. Nawet dło­nie miał ide­al­nie wy­pie­lę­gno­wa­ne. A Kinga klęła na samo wspo­mnie­nie fry­zje­ra czy ko­sme­tycz­ki. Ba­stian cier­piał, bo nie mógł jej ode­słać.

*

Drugi dzień ja­sno­widz za­czął od roz­mo­wy z Kingą w ga­bi­ne­cie. Sie­dzia­ła z nogą pro­wo­ka­cyj­nie opar­tą o ko­la­no. Zde­cy­do­wa­nie nie przy­po­mi­na­ła ide­al­nej asy­stent­ki. Ba­stian z tru­dem zwal­czył chęć, żeby zwol­nić ją od razu i ogło­sić nowy ca­sting. Nie miał czasu.

– Za­czy­na­my pierw­szą spra­wę. Będę cię uczył – po­wie­dział.

– Tylko trzy­maj łapy przy sobie – od­par­ła.

Ba­stian już miał wy­ja­śniać, że ko­bie­ty same za­bie­ga­ją o spo­tka­nie z nim. Zre­zy­gno­wał. Podał Kin­dze zdję­cie chu­de­go na­sto­lat­ka.

– Syn biz­nes­me­na, upro­wa­dzo­ny trzy dni temu. Mu­si­my go zna­leźć. Po­wiedz, co wi­dzisz.

Kinga wzię­ła zdję­cie do ręki. Za­mknę­ła oczy.

– On żyje – od­par­ła.

– Brawo. I co dalej?

– Trzy­ma­ją go w sta­rym ma­ga­zy­nie. Ja pier… to nie­da­le­ko! Na Żyt­niej!

– Po­je­dzie­my tam i prze­ko­nasz się, czy mia­łaś rację.

– No co ty! Prze­cież wiem, że do­brze gadam – od­par­ła. – A ci ko­le­sie od po­rwa­nia dzie­cia­ka mają splu­wy.

– Zaraz za­dzwo­nię na po­li­cję, tylko zmon­tu­je­my ekipę i ka­me­ry – po­wie­dział Ba­stian. Trze­ba na­grać uwol­nie­nie chło­pa­ka, żeby bu­do­wać naszą markę. Poza tym, muszę za­ło­żyć świe­żą ko­szu­lę.

– Bez jaj! Chło­pa­ka mogą krop­nąć w każ­dej chwi­li, a ty bę­dziesz zmie­niał ciusz­ki?! – za­wo­ła­ła.

„Nie­na­wi­dzę jej!” – po­my­ślał Ba­stian, ale przy­go­to­wał się do wyj­ścia w dzie­sięć minut.

Po dro­dze dzwo­nił, za­ła­twiał mnó­stwo spraw, uma­wiał fil­mow­ców i wresz­cie – dał znać po­li­cji.

– My­śla­łam, że taki szcze­gół sobie od­pu­ścisz – po­wie­dzia­ła Kinga, kiedy skoń­czył roz­mo­wę z dy­żur­nym z ko­men­dy.

– Kiedy po­pra­cu­jesz tro­chę w tym fachu, zrozumiesz. Media to cięż­ki ka­wa­łek chle­ba, za­pa­mię­taj. Kiedy do­je­dzie­my na miej­sce, masz sie­dzieć w sa­mo­cho­dzie i cze­kać. Ni­g­dzie się sama nie ru­szaj, z nikim nie roz­ma­wiaj. Zro­zu­mia­łaś?

– Tak jest, ge­ne­ra­le – od­par­ła. – Wiesz, wolę oglą­dać cię w te­le­wi­zji. Na żywo je­steś strasz­nym nu­dzia­rzem.

Ba­stian miał ocho­tę zgrzy­tać zę­ba­mi ze zło­ści, ale przy­po­mniał sobie, ile ostat­nio za­pła­cił za den­ty­stę.

Kiedy do­je­cha­li przed ko­men­dę, ja­sno­widz z ulgą zo­sta­wił Kingę w aucie. Po­szedł po­roz­ma­wiać z po­li­cjan­ta­mi. Ekipa fil­mo­wa już się zja­wi­ła. Na­gry­wa­li, kiedy Ba­stian prze­ka­zy­wał po­li­cji do­kład­ne miej­sce po­by­tu po­rwa­ne­go chło­pa­ka. Na Żyt­niej stał tylko jeden ma­ga­zyn.

Ja­sno­widz nie krył roz­cza­ro­wa­nia, że an­ty­ter­ro­ry­ści nie po­zwo­li­li mu na udział w akcji i ka­za­li cze­kać. Wró­cił do auta, do Kingi, cho­ciaż wcale nie miał ocho­ty.

– Pró­bo­wa­łaś od­ga­dy­wać przy­szłość bez trzy­ma­nia zdję­cia w rę­kach? – za­py­tał.

– Nie da się. Muszę do­ty­kać fotki, albo cho­ciaż ekra­nu kompa – od­par­ła.

– Jeśli roz­wi­niesz dar, bę­dziesz po­tra­fi­ła o wiele wię­cej. Za­czy­na­łem tak samo, jak ty… – Roz­ma­rzył się Ba­stian, wspo­mi­na­jąc stare czasy.

– Dobra, prze­po­wiedz, ile bę­dzie­my tu ki­blo­wać? – Prze­rwa­ła mu bez­ce­re­mo­nial­nie.

– Już je­steś wolna.

– No bez jaj.

– Po­wie­dzia­łem. Że­gnam panią, prze­lew przyj­dzie dzi­siaj na konto – od­parł, po­rząd­nie zi­ry­to­wa­ny.

– Dobra, to ja spa­dam.

– Za­dzwo­nię, kiedy bę­dziesz znów po­trzeb­na.

Ode­tchnął, kiedy wy­sia­dła z wozu. A póź­niej do­stał dobrą wia­do­mość. An­ty­ter­ro­ry­ści uwol­ni­li chło­pa­ka i za­wieź­li do szpi­ta­la na ba­da­nia. Ba­stian z ekipą po­je­cha­li tam, na­gry­wać scenę po­dzię­ko­wań ro­dzi­ców na­sto­lat­ka dla zna­ne­go ja­sno­wi­dza.

*

Ko­lej­ny ty­dzień przy­niósł na­stęp­ną spra­wę. Ba­stian za­mknął drzwi ga­bi­ne­tu, po czym dał Kin­dze do ręki zdję­cie męż­czy­zny.

– Ktoś go zabił. Bę­dziesz szu­ka­ła mor­der­cy.

Dziew­czy­na przy­glą­da­ła się fo­to­gra­fii.

– Mamy kilku po­dej­rza­nych. Zaraz, gdzie ja to scho­wa­łem? – za­sta­na­wiał się­Ba­stian, grze­biąc w szu­fla­dzie biur­ka.

Jesz­cze nie zdą­żył wyjąć zdjęć na stół, kiedy Kinga po­wie­dzia­ła:

– Ten gość ze zdję­cia zgi­nął w ze­szłym mie­sią­cu. Zabił go wspól­nik z firmy. Po­szło o kasę. Umar­lak prze­je… wszyst­ko na au­to­ma­tach.

– Mó­wi­łem, żebyś po­cze­ka­ła! – zgro­mił ją Ba­stian. – Masz tu zdję­cia. Po­zna­jesz, który to?

– Mo­ment.

Kinga do­ty­ka­ła fo­to­gra­fii po kolei. Nad jedną za­trzy­ma­ła się dłu­żej.

– On nie chciał tego zro­bić. Zda­rzył się wy­pa­dek. Po­kłó­ci­li się, za­czę­li się prze­py­chać, ten za­bi­ty ude­rzył głową o me­ta­lo­wy próg.

– To są de­ta­le, nie za­wra­caj sobie nimi głowy. Już zna­leź­li ciało.

– W rzece?

– Tak.

Ba­stian był za­chwy­co­ny prze­ni­kli­wo­ścią dziew­czy­ny. Miała wy­jąt­ko­wy dar. Za­sta­na­wiał się, czy już zdą­ży­ła po­znać jego se­kret. Na razie nic nie mó­wi­ła. Twier­dzi­ła, że po­tra­fi czy­tać tylko ze zdję­cia i z ekra­nu kom­pu­te­ra, ale ja­sno­widz wie­dział, że wkrót­ce na­dej­dzie chwi­la, kiedy Kinga roz­wi­nie swój dar. Poza tym, za­wsze mogła wziąć jego fo­to­gra­fię do ręki…

Ba­stian po­sta­no­wił zwią­zać dziew­czy­nę ze sobą, spra­wić, że nie bę­dzie mogła bez niego żyć. Tylko w taki spo­sób mógł zy­skać nad nią kon­tro­lę.

– Je­steś pięk­na i taka zdol­na – po­wie­dział. – W życiu nie spo­tka­łem ta­kiej ko­bie­ty, jak ty!

– Od­czep się – wark­nę­ła. – Będę ci jesz­cze po­trzeb­na?

– Oczy­wi­ście. Dzi­siaj wy­stą­pisz ze mną przed ka­me­ra­mi. I tak wie­dzą, że je­steś moją nową asy­stent­ką. Mu­si­my cię po­ka­zy­wać, bo ina­czej dzien­ni­ka­rze za­czną wę­szyć. Le­piej pa­no­wać nad prze­pły­wem in­for­ma­cji.

– Ro­bisz bekę z ludzi – po­wie­dzia­ła.

– Nie ro­zu­miem? – Zdzi­wił się.

– Wiesz, te wszyst­kie ta­jem­ni­ce, na­strój, ba­je­ry – mruk­nę­ła.

– Za to mi płacą. Muszę być fi­gu­rą. Lu­dzie chcą oglą­dać spek­takl, a nie ja­kie­goś zwy­kłe­go fa­ce­ci­ka, któ­re­mu coś tam się wy­da­je. Oni po­trze­bu­ją roli, którą two­rzę. Ty też po­win­naś ubrać się ina­czej.

– Chcia­łeś po­wie­dzieć, że robię ci ob­ciach?

– Zgad­nij.

Ku zdzi­wie­niu Ba­stia­na, Kinga zgo­dzi­ła się prze­brać. Za­ło­ży­ła su­kien­kę i nawet po­zwo­li­ła zro­bić sobie ma­ki­jaż.

„Wcale nie jest taka brzyd­ka, jak my­śla­łem” – stwier­dził.

Na­gra­nie po­szło nad­zwy­czaj do­brze. Mor­der­ca przy­znał się, kiedy Ba­stian go wska­zał. Po pracy wra­ca­li z Kingą sa­mo­cho­dem ja­sno­wi­dza.

– Wpad­nie­my do mnie na kie­li­szek wina? – Za­pro­po­no­wał.

– Za­po­mnij, spie­szę się do domu.

– W sumie, je­dzie­my moim autem… Mógł­bym cię po­rwać…

– Wiesz, od czego wzię­ło się moje prze­zwi­sko, Strzy­ga? Po­tra­fię do­ko­pać, jak ktoś mnie wku­rzy. Chcesz spraw­dzić?

Ba­stian nie miał za­mia­ru. Do­wiózł Kingę do naj­bliż­sze­go przy­stan­ku au­to­bu­so­we­go. Umó­wił się na wie­czór z Mo­ni­ką z pro­duk­cji.

Przez ko­lej­ne dni Ba­stian pró­bo­wał po­dejść Kingę na różne spo­so­by. Pro­po­no­wał dro­gie re­stau­ra­cje, ku­po­wał pre­zen­ty, a nawet chciał z nią latać sa­mo­lo­tem. A ona cią­gle go od­py­cha­ła.

– Je­steś coraz lep­sza. Roz­wi­jasz dar – po­wie­dział do niej, kiedy wie­czo­rem po­rząd­ko­wa­li do­ku­men­ty w jego biu­rze.

– Takie sło­dze­nie za­trzy­maj dla swo­ich lasek – od­par­ła, wpy­cha­jąc se­gre­ga­to­ry do re­ga­łu.

– Na­praw­dę, roz­wi­jasz się. Ja­sno­wi­dze­nie to wy­jąt­ko­wa zdol­ność.

– Wiem – od­par­ła smut­nym gło­sem.

Ba­stian zdzi­wił się, kom­ple­ment nie zro­bił na Kin­dze wra­że­nia, któ­re­go ocze­ki­wał. Wcale nie spoj­rza­ła na niego przy­chyl­niej, a nawet stra­ci­ła reszt­ki do­bre­go na­stro­ju. Spró­bo­wał jesz­cze raz:

– Na pewno za­uwa­ży­łaś, że je­ste­śmy inni niż zwy­kli lu­dzie. Dla­te­go po­win­ni­śmy trzy­mać się razem. Nikt nie zro­zu­mie cię tak do­brze, jak drugi ja­sno­widz.

– Nie truj. Spa­dam do domu.

*

Upły­nę­ło wiele dni, zna­czo­nych ko­lej­ny­mi za­gad­ka­mi, roz­wi­kła­ny­mi przez ja­sno­wi­dza i jego asy­stent­kę. Kinga sie­dzia­ła w po­ko­ju, przy­le­ga­ją­cym do ga­bi­ne­tu Ba­stia­na. Le­ni­wy po­ra­nek cią­gnął się, ni­czym guma do żucia. Aku­rat nie było żad­nej spra­wy do roz­wią­za­nia. Kinga pla­mi­ła kawą blat biur­ka i prze­glą­da­ła ga­ze­ty, nie­daw­no przy­nie­sio­ne przez ku­rie­ra. Na­tra­fi­ła na ar­ty­kuł o mło­dym męż­czyź­nie, któ­re­go kie­dyś wska­za­ła jako mor­der­cę wspól­ni­ka. Oskar­żo­ny do­stał tylko kilka lat wię­zie­nia za nie­umyśl­ne spo­wo­do­wa­nie śmier­ci, ale po­wie­sił się w celi. Autor ar­ty­ku­łu su­ge­ro­wał, że wszyst­kie­mu winny jest me­dial­ny szum i ja­sno­wi­dze.

Kinga wes­tchnę­ła. Praca z Ba­stia­nem spra­wi­ła, że sta­wa­ła się coraz mniej od­por­na na takie in­for­ma­cje. Jed­no­cze­śnie ko­cha­ła i nie­na­wi­dzi­ła rolę jego asy­stent­ki. Cie­szy­ła się, jeśli komuś po­mo­gła. Ale cza­sem za­sta­na­wia­ła się, czy przy­pad­kiem nie przy­no­si lu­dziom wię­cej szko­dy niż po­żyt­ku. Tak jak tego dnia.

Kinga wzię­ła ga­ze­tę z ar­ty­ku­łem, który wła­śnie prze­czy­ta­ła. Nie tru­dzi­ła się pu­ka­niem do ga­bi­ne­tu Ba­stia­na. Wpa­ro­wa­ła do środ­ka.

– Mu­sisz to zo­ba­czyć! – za­wo­ła­ła.

Zer­k­nę­ła na ekran lap­to­pa. Była pewna, że Ba­stian cza­tu­je na forum, albo ukła­da pa­sjan­se. Zdzi­wi­ła się, bo prze­glą­dał stro­nę o cu­dach.

– Co się stało? – mruk­nął.

Kinga po­ka­za­ła mu ar­ty­kuł.

– Chyba nie wie­rzysz w te głu­po­ty?! – Ze zło­ścią zmiął ga­ze­tę.

– No bez jaj! Na­pi­sa­li praw­dę.

– Pół­praw­dę – od­parł. – Facet do­stał wyrok, był winny, fakt. Ale, że zabił się przez nas? Bzdu­ra!

Kinga wcale nie miała tak jed­no­znacz­ne­go po­glą­du na ten ar­ty­kuł. Zdzi­wi­ła się, bo nie chcia­ło jej się kłó­cić z Ba­stia­nem. Mogła mu do­gry­zać, nawet prze­kli­nać, po­zwa­lał jej na wiele. A ona lu­bi­ła po­ka­zać, że jest twar­da i się nie da. Tak było za­wsze. Strzy­ga ukąsi, jeśli ktoś po­dej­dzie za bli­sko. Ale z każdą nową spra­wą miała coraz mniej ocho­ty na krzy­ki i prze­kleń­stwa. Zmie­nia­ła się. Nie była już Strzy­gą z blo­ko­wi­ska, lecz ja­sno­wi­dzem. Li­czy­ło się tylko po­ma­ga­nie innym. Prze­cież to jej misja, spła­ce­nie długu z prze­szło­ści, za to, że udało jej się prze­żyć.

*

Ba­stian sie­dział przy biur­ku, po­chy­lo­ny nad lap­to­pem. Prze­pi­sy­wał do pliku no­tat­ki z ostat­nich kilku go­dzin. Kinga pierw­szy raz przy­go­to­wy­wa­ła prze­po­wied­nię z ja­sno­wi­dzem, ale już wie­dzia­ła, że tego nie lubi. Ob­li­cza­nie ko­smo­gra­mów dla każ­de­go znaku i wy­li­cza­nie wpły­wów pla­net zde­cy­do­wa­nie jej nie in­te­re­so­wa­ło.

„Wła­ści­wie, więk­szość ro­bo­ty od­wa­lił Ba­stian. Zdol­ny jest, ale coś w nim nie gra” – po­my­śla­ła.

– Idź już, jeśli chcesz – po­wie­dział Ba­stian.

– Do­brze – od­par­ła.

Kinga wy­szła z biura. Wsia­dła do auta. Mi­nę­ły bez­pow­rot­nie czasy, kiedy mogła jeź­dzić au­to­bu­sem. Lu­dzie ją roz­po­zna­wa­li i usil­nie na­ma­wia­li na wróż­by. Była asy­stent­ką „tego ja­sno­wi­dza”, gwiazd­ką se­zo­nu.

Kinga spie­szy­ła się do domu. Bab­cia nie czuła się naj­le­piej. Coraz czę­ściej do­ku­cza­ło jej serce. Sta­rusz­ka cho­ro­wa­ła od wielu lat, ale ostat­nio mu­sia­ła brać wię­cej leków. Dla­te­go Kinga przy­szła na ca­sting do ja­sno­wi­dza. Do­ty­ka­jąc ogło­sze­nia na ekra­nie kom­pu­te­ra po­czu­ła, że jeśli zrobi pierw­szy krok, Ba­stian Król ją wy­bie­rze. I nie po­my­li­ła się. Prze­cież miała dar. A teraz miała też pie­nią­dze. Mogła kupić le­kar­stwa dla babci i za­pła­cić za­le­gły czynsz. Nie­na­wi­dzi­ła no­wych ciu­chów. Nie zno­si­ła ekipy fil­mow­ców. Nie prze­pa­da­ła za Ba­stia­nem, cho­ciaż przy­zwy­cza­iła się do niego. Je­dy­nie sama praca ja­sno­wi­dza coraz bar­dziej ją wcią­ga­ła. Kinga wo­la­ła roz­wią­zy­wać cudze pro­ble­my, niż wła­sne.

Kinga przy­po­mnia­ła sobie ar­ty­kuł o męż­czyź­nie, który po­wie­sił się w celi. Ża­ło­wa­ła go.

„Był winny, ale czy aż tak bar­dzo, żeby mu­siał umrzeć? Za­szczu­li go przez nas. Czy ja i Ba­stian rze­czy­wi­ście po­ma­ga­my lu­dziom?” – za­sta­na­wia­ła się.

*

Kilka dni póź­niej ja­sno­widz z asy­stent­ką za­ję­li się nową spra­wą. Po­je­cha­li do ro­dzi­ców za­gi­nio­nej dziew­czy­ny, po­pu­lar­nych wo­ka­li­stów. Ba­stian po­sta­no­wił od razu za­brać ekipę i na­krę­cić ma­te­riał na żywo. Był pe­wien, że sobie po­ra­dzi. Takie wy­da­rze­nie me­dial­ne miało do­brze wpły­nąć na jego ka­rie­rę.

„Jeśli wszyst­ko gład­ko pój­dzie, znów po­sy­pią się zle­ce­nia od zna­nych po­li­ty­ków i biz­nes­me­nów. Jak kie­dyś…” – my­ślał.

Ba­stian na­gry­wał pro­gram o za­gi­nio­nej dziew­czy­nie. Naj­pierw opo­wie­dział wi­dzom tro­chę o spra­wie. Uznał, że za­pre­zen­to­wał się cał­kiem nie­źle. Przy­szła kolej na kilka słów od ro­dzi­ny. Matka i oj­ciec po­dej­rze­wa­li, że dziew­czy­nę ktoś po­rwał.

– Znaj­dzie­my ją – za­pew­nił Ba­stian Król.

Długo trzy­mał zdję­cie dziew­czy­ny w rę­kach. Spraw­dził, czy sfil­mo­wa­li go w do­brej pozie. Zro­bił minę fa­ce­ta, który wie wszyst­ko.

– Tak, do­sko­na­le widzę… Nie minie kilka dni, a od­naj­dzie­my pań­stwa córkę – po­wie­dział do ro­dzi­ców za­gi­nio­nej. – Na razie to ta­jem­ni­ca, po­zwól­cie nam dzia­łać – dodał, gdy do­py­ty­wa­li o szcze­gó­ły.

Ba­stian podał zdję­cie Kin­dze. Miał na­dzie­ję, że dziew­czy­na nie zrobi nic nie­sto­sow­ne­go. W cza­sie drogi po­wta­rzał jej do znu­dze­nia, żeby po­pa­trzy­ła, zro­bi­ła minę spe­cja­list­ki i po­wtó­rzy­ła, że znaj­dą dziew­czy­nę.

Kinga wzię­ła fo­to­gra­fię. Spoj­rza­ła na twarz za­gi­nio­nej.

„Słabo wy­cho­dzi jej ta mina spe­cja­list­ki” – po­my­ślał Ba­stian. „Czemu ona tak się trzę­sie? Co się dzie­je?!”

– Kinga! – za­wo­łał, chwy­ta­jąc ją za ra­mio­na.

Dziew­czy­na miała puste, nie­wi­dzą­ce oczy. Stała jak ma­ne­kin.

– Moja asy­stent­ka za­cho­ro­wa­ła! Do szpi­ta­la!

„Byle tylko zejść z wizji” – my­ślał go­rącz­ko­wo.

Za­pro­wa­dził Kingę do sa­mo­cho­du. Od­pa­lił sil­nik i wy­je­chał na drogę.

– Ale wtopa – mruk­nął. – Kinga, co się stało?

– Nic – od­par­ła już zwy­kłym gło­sem.

– Coś ci jest? Słabo ci?

– Nie, już w po­rząd­ku. Tamta dziew­czy­na… Coś ta­kie­go zda­rzy­ło mi się pierw­szy raz… Nie wi­dzia­łam nic, kom­plet­nie – po­wie­dzia­ła, po czym roz­ry­cza­ła się.

Ba­stian o mało nie przy­wa­lił w tył sa­mo­cho­du ja­dą­ce­go przed nimi. Nigdy wcze­śniej nie wi­dział Kingi w takim sta­nie. Czuł, że stało się coś wy­jąt­ko­we­go. Nie­po­ko­ił się,  że pro­ble­my asy­stent­ki wpły­ną na jego ka­rie­rę.

Za­wiózł ją do swo­je­go domu. Po­sa­dził na ka­na­pie w wy­sprzą­ta­nym na błysk apar­ta­men­cie i podał wodę z so­kiem. Kinga nie za­pro­te­sto­wa­ła nawet sło­wem.

„Musi być bar­dzo chora, albo prze­ra­żo­na” – po­my­ślał Ba­stian.

– Teraz opo­wiedz mi, co się stało. Zo­ba­czy­łaś coś? – za­py­tał.

– O to cho­dzi, że nic. Zu­peł­nie! Czar­na ścia­na! – Odstawi­ła pustą szklan­kę na sto­lik.

– W takim razie, o co tyle szlo­chów?

– Tamta dziew­czy­na ze zdję­cia… Była bar­dzo po­dob­na do mojej sio­stry. Kiedy ją zo­ba­czy­łam, wszyst­ko wró­ci­ło. To… – Kinga od­sło­ni­ła bli­znę na szyi.

Mil­cza­ła ze wzro­kiem wbi­tym w zie­mię. Ba­stian pa­trzył na nią w sku­pie­niu. Wi­dział łzy w jej oczach. Nie miał po­ję­cia, co po­wi­nien zro­bić. Na wszel­ki wy­pa­dek, po­ło­żył na sto­li­ku chu­s­tecz­ki.

Kinga wzię­ła jedną i gło­śno wy­tar­ła nos. Ode­zwa­ła się po chwi­li:

– Mia­łam wtedy osiem lat. Oglą­da­ły­śmy z mamą i sio­strą ko­me­dię o psiej ro­dzi­nie. Śmia­ły­śmy się, wszyst­kie trzy. Nagle do domu wszedł pi­ja­ny oj­ciec. Od razu za­czął krzy­czeć, że włą­czy­ły­śmy te­le­wi­zor. Wy­szarp­nął wtycz­kę z kon­tak­tu. Roz­pła­ka­łam się. Oj­ciec wołał, żebym prze­sta­ła, bo uci­szy mnie na za­wsze. Wziął nóż. Zdą­żył zro­bić mi to. – Do­tknę­ła szyi, a po chwi­li mó­wi­ła dalej:

– Mama i sio­stra rzu­ci­ły się na niego, bro­ni­ły mnie. Pa­trzy­łam, jak krew z rany ska­pu­je mi na su­kien­kę. Nie pa­mię­tam nic wię­cej, ock­nę­łam się do­pie­ro na­stęp­ne­go dnia, w szpi­ta­lu. Nie mia­łam już ani mamy, ani sio­stry. Oj­ciec do­stał do­ży­wo­cie, a ja za­miesz­ka­łam z bab­cią.

– Przy­kro mi. – Ba­stian przy­tu­lił Kingę. Nie pro­te­sto­wa­ła.

Ja­sno­widz już wcze­śniej do­wie­dział się, co spo­tka­ło jego asy­stent­kę. Mu­siał spraw­dzić prze­szłość dziew­czy­ny, a wy­cin­ki pra­so­we zna­lazł bez trudu. W pracy spo­tkał się już z tak wie­lo­ma zbrod­nia­mi, że jedna czy dwie wię­cej nie ro­bi­ły na nim żad­ne­go wra­że­nia. Ale kiedy Kinga o tym opo­wia­da­ła, wy­obra­ził sobie tam­ten pokój z te­le­wi­zo­rem i męż­czy­znę ata­ku­ją­ce­go ro­dzi­nę. Dreszcz prze­szedł mu po ple­cach.

– Wła­śnie wtedy, w szpi­ta­lu, po­ja­wił się mój dar. A u cie­bie? – za­py­ta­ła Kinga.

Ba­stian nie miał ocho­ty opo­wia­dać o prze­szło­ści. Trzy­mał się za­sa­dy, żeby po­zo­stać ta­jem­ni­czym. To bu­do­wa­ło cie­ka­wy wi­ze­ru­nek, ale cza­sem sta­wa­ło się mę­czą­ce.

„Ona w żaden spo­sób nie wy­ko­rzy­sta in­for­ma­cji o mnie” – po­my­ślał.

Ja­sno­widz z prze­ra­że­niem stwier­dził, że ufa Strzy­dze.

– Uro­dzi­łem się z darem – po­wie­dział. – Moja matka była znaną wróż­ką. Ro­bi­ła wszyst­ko, żebym po­szedł w jej ślady. Śmiesz­ne, ale za­wsze za­zdro­ści­łem zwy­kłym lu­dziom. Chcia­łem po pro­stu pro­wa­dzić jakiś mały biz­nes: pub albo ka­wiar­nię. Niby mia­łem wszyst­ko, a tego ma­rze­nia nie mo­głem speł­nić.

Kinga od­su­nę­ła się tro­chę od Ba­stia­na, ale nadal była bli­żej, niż kie­dy­kol­wiek do tej pory.

– Do­brze, że spo­tka­łam kogoś ta­kie­go, jak ty – po­wie­dzia­ła. – Wiesz, że cięż­ko żyć z darem.

– Nie­ste­ty – wes­tchnął. Przez chwi­lę miał ocho­tę po­wie­dzieć Kin­dze o swoim se­kre­cie. „Nie, jesz­cze nie na­de­szła od­po­wied­nia pora” – stwier­dził. – „Wy­star­cza­ją­co dużo do­wie­dzia­ła się, jak na jeden dzień”.

– Może… zo­sta­niesz u mnie? – za­pro­po­no­wał.

– Pójdę już. Bab­cia czeka – od­par­ła. Znów była za murem.

– Przy­naj­mniej cię od­wio­zę – za­pro­po­no­wał.

Nie od­py­sk­nę­ła, jak zwy­kle. Zgo­dzi­ła się.

*

Ba­stian pró­bo­wał jakoś za­trzeć wra­że­nie, które po­zo­sta­wi­li z Kingą przy ostat­niej spra­wie. Nie­ste­ty, trans­mi­sja te­le­wi­zyj­na już po­szła w świat. Pu­blicz­ność cze­ka­ła na nowy suk­ces zna­ne­go ja­sno­wi­dza. Pro­du­cent pro­gra­mu do­po­mi­nał się suk­ce­sów.

– Masz zna­leźć za­gi­nio­ną dziew­czy­nę albo twoja ka­rie­ra bę­dzie skoń­czo­na. – Za­gro­ził Ba­stia­no­wi.

Ja­sno­widz prze­ra­ził się. Wie­dział, że z te­le­wi­zją nie ma żar­tów, wy­star­czy chwi­la, by stra­cić wszyst­ko. Wi­dy­wał już takie hi­sto­rie. Na­stęp­ne­go dnia bał się jesz­cze bar­dziej, bo Kinga nie zja­wi­ła się w pracy. Po­sta­no­wił do niej po­je­chać. 

Ba­stian od­na­lazł adres dziew­czy­ny w odra­pa­nej ka­mie­ni­cy na przed­mie­ściach. Nikt nie otwie­rał drzwi, więc cze­kał w sa­mo­cho­dzie. Roz­sa­dzał go nie­po­kój, co się wy­da­rzy­ło. Czuł, że to ma zwią­zek z za­gi­nio­ną dziew­czy­ną. Każda mi­nu­ta dłu­ży­ła się ni­czym wiecz­ność. Ja­sno­widz pró­bo­wał dzwo­nić do Kingi, ale wy­łą­czy­ła te­le­fon. Wy­sy­łał SMS-y, na które nie od­po­wia­da­ła.

Wresz­cie ją zo­ba­czył. Kinga szła z za­ku­pa­mi. Wcale się nie spie­szy­ła. Ba­stian bły­ska­wicz­nie wy­siadł z auta i pod­biegł do niej.

– Po co tu przy­sze­dłeś? – wark­nę­ła.

– Nie było cię w pracy. My­śla­łem, że coś się stało – od­parł.

– No, to już wi­dzisz, że nic się nie dzie­je. Zre­zy­gno­wa­łam. Mam dość. Sam sobie szu­kaj tej dziew­czy­ny! Ja ni­cze­go nie widzę.

„Ona nie mówi całej praw­dy. Po­zna­ła ta­jem­ni­cę za­gi­nio­nej. A może też i moją? Jeśli nie, mam szan­sę. Muszę jej zdra­dzić teraz mój se­kret” – po­my­ślał.

Ba­stian nagle po­czuł, że opu­ści­ła go cała pew­ność sie­bie. Ła­mią­cym się gło­sem za­czął:

– Mia­łem ci to po­wie­dzieć już wczo­raj. Je­steś mi po­trzeb­na. Bez cie­bie… Nie po­ra­dzę sobie. Wy­rzu­cą mnie, jeśli nie od­szu­kam tej dziew­czy­ny.

– To ją znajdź. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Prze­cież je­steś wiel­kim ja­sno­wi­dzem.

– Nic nie ro­zu­miesz! – Chwy­cił ją za rękę. – Tracę dar. Już pra­wie cał­kiem mnie opu­ścił. Dla­te­go po­trze­bo­wa­łem asy­stent­ki. Mo­że­my to wszyst­ko jakoś uło­żyć. Prze­cież za­le­ży ci, żeby ta dziew­czy­na prze­ży­ła. Mu­si­my ją ra­to­wać.

– A je­steś pe­wien, że jej po­ma­gasz?

Kinga wy­szarp­nę­ła rękę. Stała na­prze­ciw Ba­stia­na, ale wcale nie miała wy­zy­wa­ją­cej miny. Pa­trzy­ła jak po­tęż­ny ja­sno­widz, prze­ni­ka­ją­cy ludz­kie dusze do głębi.

– Za­pła­cę ci! Ile chcesz? Pięć ty­się­cy? Dzie­sięć? Wię­cej? Wy­pro­mu­ję cię na praw­dzi­wą gwiaz­dę! – wołał.

Dziew­czy­na mil­cza­ła. Ja­sno­widz nagle zdał sobie spra­wę, że ka­rie­ra w me­diach, która dla niego była całym świa­tem, dla Kingi nie zna­czy zu­peł­nie nic.

– Pro­szę… – Ba­stian użył słowa, któ­re­go już nie­mal za­po­mniał. – Nie niszcz mnie i sie­bie…

– Muszę już iść. Serio, nic nie zo­ba­czy­łam. Ale wiem, że mo­żesz speł­nić ma­rze­nie z mło­do­ści. Z tym pubem, pa­mię­tasz? Do tego nie trze­ba być ja­sno­wi­dzem. Trzy­maj się. Na razie.

Ba­stian pa­trzył ze zgro­zą, jak Kinga od­cho­dzi w stro­nę domu. Reszt­ka­mi daru czuł, że już zde­cy­do­wa­ła i nic tego nie zmie­ni.

„To już ko­niec” – po­my­ślał.

Z miną zbi­te­go psa po­wlókł się do sa­mo­cho­du.

*

Kinga pa­trzy­ła z okna, jak Ba­stian od­jeż­dża. Ża­ło­wa­ła ja­sno­wi­dza, ale miała pew­ność, że wy­bra­ła wła­ści­wie.

– Jesz­cze wiele przed tobą – po­wie­dzia­ła, cho­ciaż Ba­stian nie mógł jej usły­szeć. – Speł­nisz swoje ma­rze­nie. Pew­ne­go dnia przyj­dę do pubu „U ja­sno­wi­dza”. Kiedy prze­sta­niesz być ce­le­bry­tą, od­zy­skasz dar. Znów bę­dzie silny, ale już nie wró­cisz do daw­ne­go życia. Bę­dziesz miał inne. Tamta za­gi­nio­na dziew­czy­na też do­sta­nie nową szan­sę. Nikt jej nie po­rwał. Ucie­kła sama, do da­le­kiej ro­dzi­ny, bo w domu prze­ży­wa­ła pie­kło. Wiem, że teraz bę­dzie jej le­piej.

Kinga usia­dła przy kom­pu­te­rze. We­szła na stro­nę, gdzie lu­dzie po­szu­ki­wa­li za­gi­nio­nych bli­skich. Wie­dzia­ła, że po­trze­bu­ją jej po­mo­cy, ale bez tych wszyst­kich kamer i świa­teł. Wy­star­czy­ły ano­ni­mo­we wska­zów­ki. Nie­któ­rych hi­sto­rii Kinga wcale nie do­ty­ka­ła, jeśli czuła, że tak bę­dzie le­piej.

ANDO