Oczy zalane atramentem

Uff, gęsto od uczuć.

Atmosfera i nastrój – mocne strony tego opowiadania. Choć w sumie pesymistyczne i dołujące, miałem wrażenie “płynięcia” przez tekst. Czyli – jak dla mnie bardzo dobre!

Jedyne, co mi nie pasuje – skąd Gośka tyle wie o Inkmanach? Dla samic rozrodowych nie tworzy się przecież programów edukacyjnych?

Jest parę babolków:

– “ja obryzgałam paznokcie” – obgryzałam;

– “dryfowało w samej Polsce ponad tysiąc” – raczej “nad Polską”;

– “bardzo szybko się poruszające dziurki nosowe” – wolałbym “nozdrza” a nie “dziurki nosowe”;

– “prądy powietrze” – albo “prądy powietrza” albo “prądy powietrzne”;

– “wypchałam wózek” – wypchnęłam;

– “z dwóją obcych” – dwójką;

– “skrzyni biegów ani sprzęgieł” – hm, w samochodzie też sprzęgła nie widać – widać pedały;

– “ostanie, szóste piętro” – ostatnie;

– “zależy od indywidualnego organizmu” – organizm chyba z definicji jest indywidualnością? może – “indywidualnych cech organizmu”.

Fajne :)! (copyright by Anet)

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Staruch, bardzo dziękuję za szybkie przeczytanie, komentarz i wyłapanie babolków. Zaraz poprawiam :) A odnośnie wiedzy Gośki… Hm, sama się nad tym zastanawiałam i doszłam do wniosku, że może przez czterdzieści lat, jakoś się jej udało ją zdobyć, ale będę nad tym jeszcze myśleć :)

Pozdrawiam serdecznie.

Ze swoim emocjonalnym podejściem do bohaterów przybywasz na bliższe mi poletko :)

Duży plus za podjęty temat. Motyw inwazji i przymuszania do rozrodu nie należy do najnowszych, ale Twoje podejście do postaci nadaje mu realistyczny wyraz. Bohaterka szeroko otwiera drzwi i jest to spojrzenie niezwykle ciekawe, pełne bólu jak i pewnego trudnego czasem do zrozumienia oporu. Tym niemniej podchodzisz do tematu z delikatnością. Mi to dało sporo do zastanowienia.

Żeby nie było tak różowo – ów punkt widzenia okazuje się niezwykle jednostajny. Bohaterka bowiem nie przeżywa jakiegoś konfliktu, nie łamie się nad niczym. Na krótko pojawia się motyw ruchu oporu, ale znika w tej samej chwili. Ten brak konfliktu sprawia, że motyw oddania córce zaczyna nużyć. Tekst mógłby być bardziej interesujący, gdyby doszedł motyw pozbycia się dziecka, ucieczki, aborcji czy czegokolwiek innego – czegoś, co wymagałoby od bohaterki decyzji, a z nią szły by konsekwencje. Obecnie tekst idzie jak po sznurku, wątpliwości pojawiają się na moment i zaraz nikną.

Sam przedstawiony świat pokazujesz zaraz na drugim planie. Niestety spory minus za wciskanie w narratora pierwszoplanowego wytłumaczeń. Skąd bowiem bohaterka to wie? – pytam się zaraz po każdym z nich. Tutaj za bardzo chciałaś pokazać, co tez wymyśliłaś.

Zakończenie przywiodło mi na myśl “Wioskę potępionych” (zarówno oryginał z 1960, jak i późniejszy remake). Jest ładne, emocjonalne, ale znów za dużo wychodzi na jaw. Aura tajemniczości nie jest wcale taka zła.

Podsumowując: dobry pomysł, świetny temat i ukazanie postaci. Niestety w koncercie fajerwerków trochę za bardzo błyszczą trudne do wytłumaczenia infodumpy oraz brak jakiegoś punktu konfliktu. Jednak jako lektura, tekst jest definitywnie na plus.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Tak, faktycznie dużo emocji. To znaczy, że część tekstu nie wydaje się adresowana do mnie. Ale to wcale nie znaczy, że jest źle.

Na końcu dzieje się ciekawie, zaczyna się sporo wyjaśniać, ale jednocześnie trochę uciekasz w mistykę i znowu tracę wątek. Ale ogólnie na plus.

Interesujący pomysł na przedłużanie gatunku.

Babska logika rządzi!

NoWhereMan – cóż, definitywnie poległam w tym tekście na infodumpach i nieumiejętnym zastosowaniu narracji pierwszoosobowej, a bohaterka chyba za dużo ukradła ze mnie i wyszła za bardzo depresyjno-bierna :( Tak czy inaczej dziękuję bardzo za komentarz i klika i cieszę się, że tematyka przypadła Ci do gustu.

Finkla – miło mi, że mimo przeładowania emocjonalnego ogólnie opowiadanie wypadło na plus.

Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego dnia :)

Przeczytałam bez przykrości, ale i bez szczególnego entuzjazmu.

Rozumiem, że Małgorzata opiekuje się córką, a ta, mimo czterdziestu lat, nadal jest dzieckiem. Zastanawiam się jednak, co – poza karmieniem i kąpaniem dziewczynki oraz wyprawianiem się  po jedzenie – robi bohaterka. Mam wrażenie, że więcej opowiedziałaś o Inkmanach niż o ludziach, żyjących w nowej rzeczywistości.

…sta­łam przy oknie w kuch­ni, któ­rej ścia­ny też uma­lo­wa­ne były na orze­cho­wo. –> …sta­łam przy oknie w kuch­ni, któ­rej ścia­ny też poma­lo­wa­ne były na orze­cho­wo.

Za SJP PWN: umalować «pokryć twarz pudrem, usta szminką, oczy tuszem itp.» pomalować  «powlec, pokryć coś farbą, lakierem itp., malując, nadać czemuś kolor»

Gdy skoń­czy­ła, spoj­rza­ła na mnie swo­imi wiel­ki­mi, czar­ny­mi oczy­ma… –> Zbędny zaimek. Czy mogła spojrzeć cudzymi oczyma?

Miejscami nadużywasz zaimków.

…jakby In­k­ma­nie po­zba­wi­li mnie nie tylko ubrań… –> …jakby In­k­ma­nie po­zba­wi­li mnie nie tylko ubrania…

Ubrania wiszą w szafie, leżą na półkach i w szufladach. Odzież, którą mamy na sobie, to ubranie.

…z jej dziur­ki no­so­wej po­le­cia­ła struż­ka krwi. –> Raczej: …z jej no­sa po­le­cia­ła struż­ka krwi.

W po­wie­trzu uno­sił się za­pach roz­kła­da­ją­ce­go mięsa… –> Zdanie sugeruje, że rzeczone mięso powodowało rozkład czegoś.

Proponuję: W po­wie­trzu czuć było za­pach/ woń roz­kła­da­ją­ce­go się mięsa…

…zo­sta­ło nam pięć­dzie­siąt dwie mi­nu­ty i trzy se­kun­dy. –> …zo­sta­ły nam pięć­dzie­siąt dwie mi­nu­ty i trzy se­kun­dy.

Wzię­łam głę­bo­ki od­dech i za­da­łam sobie py­ta­nie… –> Raczej: Nabrałam głęboko powietrza i za­da­łam sobie py­ta­nie…

Naj­star­szy In­k­man za­brzmiał na lekko znie­cier­pli­wio­ne­go. –> Nie wydaje mi się, aby można zabrzmieć na kogoś/ coś.

Może: Naj­star­szy In­k­man wydał lekko znie­cier­pli­wio­ny głos/ dźwięk/ odgłos.

Oj­ciec nie chciał pu­ścić Wojt­ka. Żoł­nierz ude­rzył go w głowę. –> Kogo uderzył – ojca czy Wojtka?

Tylko dla­cze­go zde­cy­do­wa­li się wy­brać ko­bie­tę jako matkę ich dzie­ci? –> Tylko dla­cze­go zde­cy­do­wa­li się wy­brać ko­bie­tę jako matkę swoich dzie­ci?

…usta wy­peł­ni­ły się gorz­ka­wo­słod­kim pły­nem. –> …usta wy­peł­ni­ły się gorz­ka­wo­-słod­kim pły­nem.

…nie byłam w sta­nie wy­my­ślić lep­sze­go wy­tłu­ma­cze­nia po­nad­to, że oni chcie­li… –> …nie byłam w sta­nie wy­my­ślić lep­sze­go wy­tłu­ma­cze­nia po­nad­ to, że oni chcie­li…

„Co to za głos? Kto? Gdzie…”. –> „Co to za głos? Kto? Gdzie…” Lub: „Co to za głos? Kto? Gdzie…?”

Po wielokropku nie stawiamy kropki.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg – :(, cóż chyba UFO to nie do końca moja tematyka :) Tak czy inaczej, bardzo dziękuję za poświęcony czas i łapankę. Pozdrawiam serdecznie.

Córka w wieku 40 lat jest dzieckiem, bo obcy żyja kilkaset lat, wiec by się zgadzało :) Mnie się dobrze czytało, ta bierność jest właśnie taka… ludzka.

Dzięki Bella za przeczytanie, klika i komentarz :)

…cóż chyba UFO to nie do końca moja tematyka

Może dlatego podczas lektury miałam wrażenie, że brakło tu swoistej pasji tworzenia i może dlatego wystąpił u mnie wspomniany brak entuzjazmu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

UFO może nie, za to cała otoczka “uczuciowa” – jak najbardziej tak. I będę tego tekstu bronił, bo mnie się po prostu nrawitsa.

A, i nie wspomniałem o zakończeniu – podoba mi się, że można je różnorako interpretować :)!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Reg, Staruch – ja chyba po prostu powinnam zacząć pisać romanse :):):)

Myślę, Katio, że powinnaś tworzyć takie opowiadania, których pisanie będzie Ci sprawiać mnóstwo radości. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Pewnie, że tak :) Na szczęście pisanie to nie obowiązek, tylko hobby :)

Nie mogę się z Tobą nie zgodzić. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Podobało mi się. Przejmująca opowieść. Dla mnie o instynkcie życia, miłości matki do dziecka i pytaniach, pytaniach, pytaniach pozostających bez odpowiedzi. Nie przesłodzona. Przekonałaś mnie również do zwyczajnych dekoracji (wanna, rurki, pojemniki na piersiach, papki, dziurawe gumiaki itp). Chyba nawet, właśnie to, zwiększało grozę i beznadziejność sytuacji. 

Na moment przywędrowały do mnie skojarzenia z “Archiwum X”.

Miałam jeden moment zatrzymania, kiedy bohaterka wspomniała – “sześćdziesiąt lat po kapitulacji Japonii” i zaczęłam obliczać, który to możemy mieć teraz rok, jednak już za chwilę stało się to nieważne.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum, dziekuję bardzo za odwiedziny i cieszę się, że tekst Ci się spodobał. Z komentarza wnioskuję, że odebrałaś go w sposób, w jaki właśnie chciałam, żeby był odebrany :)

Pozdrawiam serdecznie.

Też pozdrawiam i dziękuję za piękny tekst:). A dlaczego zniknęły obrazy?

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ciekawe opowiadanie. Muszę przyznać, że klimat świata po inwazji obcych jest dość sugestywny, mimo dość oszczędnych opisów. Tekst ma swój klimat i wciąga, choć na początku trochę się gubiłem. Fajny pomysł na zakończenie.

Asylum – dziękuję, a obrazki usunęłam, bo wydały mi się odorbinę zbyt przytłaczające…

StraferB25 – dziękuję bradzo za miłe słowa.

Jestem w trakcie czytanie twojego opowiadania, ale muszę na razie wyłączyć komputer. Masz tu samą łapankę z części pierwszej, bez uwag merytorycznych. Później doczytam resztę i dokończę komentarz.

Wtedy(+,) oglądając migawki z wojennego koszmaru, traktowałam je trochę jako fantastykę,

której ściany też pomalowane były na orzechowo.

Nie widzę wcześniej w tekście niczego o czymś innym pomalowanym na orzechowo.

z planety, znajdującej się poza Układem Słonecznym.

Niepotrzebny przecinek.

To(+,) jak oni na siebie samych wołali, było dla człowieka nie do powtórzenia.

UFO, nie(+,) to już nie było UFO,

Jadła, a może raczej bardziej pasowałoby tu określenie piła,

Oba słowa mają dokładnie to samo znaczenie, jedno z nich należałoby wykreślić.

A ile z tych… tych „ufoków”?

Nie błąd. Natomiast źle mi wygląda cudzysłów w narracji pierwszoosobowej. Reszta wypowiedzi sugeruje, że “ufok” w ustach narratorki to przekleństwo, a cudzysłów po pierwsze odbiera mu siły, a po drugie sugeruje, że narratorka tylko zapożycza od kogoś to słowo, nie mając własnego określenia na obcych.

bardzo szybko się poruszające nozdrza => bardzo szybko poruszające się nozdrza

jakby Inkmanie pozbawili mnie nie tylko ubrania

To pojawia się wiele razy. Myślę, że zasugerowałaś się dobrze zakorzenionymi w języku polskim słowami typu “Germanie”, “Słowianie” itd. Natomiast myślę, że nie ma to zastosowania, ponieważ “Inkman” w opisanym świecie przeniknęłoby do języka polskiego z języka angielskiego w czasie zbliżonym do naszego i powinno być odmieniane podobnie do innych słów kończących się na “-man”, czyli liczba mnoga fonetycznie powinna kończyć sie na “-meni” albo “-menowie”.

Powinnam, jak ci(+,) którzy nie mogli znieść myśli bycia podporządkowanym ufoludkom, popełnić samobójstwo

„Gluciasta” papka spływała po jej brodzie i kapała na podłogę.

Znowu cudzysłów. Myślę, że w narracji pierwszoosobowej to normalne, że narrator używa potocyzmów. Wyszczególnianie ich cudzysłowami sprawia wrażenie, że narratorka nie jest do końca przekonana do swoich własnych słów.

 Moja córka podobnie jak inne hybrydy człowieka z obcym była wyjątkowo wrażliwa na bakterie przenoszone drogą pokarmową.

Wyrażenie “podobnie jak inne hybrydy człowieka z obcym” można, ale nie trzeba oddzielić przecinkami od reszty zdania. Tym niemniej sugeruję to zrobić, bo jest długa i znacznie oddala orzeczenie od podmiotu, dodanie przecinków zwiększy czytelność zdania.

Moja córka podobnie jak inne hybrydy człowieka z obcym była wyjątkowo wrażliwa na bakterie przenoszone drogą pokarmową. Gdy miała trzy lata, złapała ludzką grypę żołądkową. Dostała strasznych torsji, wymiotowała czymś różowym, pienistym i obrzydliwie cuchnącym, a ja nie potrafiłam jej pomóc, ryczałam tylko jak bóbr. Cudem, a tak naprawdę przy pomocy kosmicznych technologii, obroniła się przed śmiercią. Westchnęłam.

Eliza skierowała wzrok w moją stronę, ale przez to, że nie miała źrenic,

To pojedyncze słowo bardziej na miejscu byłoby na początku następnego akapitu, ponieważ nie jest powiązane czasem narracji z poprzednimi kilkoma linijkami, natomiast jest z następnymi.

Jej twarz, mimo iż inna od ludzkiej(+,) kryła w sobie mnóstwo emocji

Przecież zgodnie z teorią Darwina ludzie nie zawsze byli ludźmi. Orangutan, szympans, neandertalczyk, człowiek rozumny, proces antropogenezy.

Są to słowa narratorki, więc być może była to zamierzona ignorancja, ale to, co napisałaś, sugeruje, że przodkowie ludzi przeszli od orangutanów, do szympansów, przez neandertalczyków w ludzi rozumnych, co jest bardzo nieprawdą.

budowania statków o prędkości nadświetlnej…

To wyrażenie nie ma sensu. Analogicznie pomyśl o “budowaniu samochodów o prędkości stu kilometrów na godzinę”. Co to dokładnie znaczy? Prędkość zasadniczo nie jest stałą cechą obiektów, więc nie może się znaleźć w takiej konstrukcji.

I… Cóż, nie ma nic za darmo.

“Cóż” powinno być małą literą.

Ba, oni nawet posiedli zdolność komunikacji na zasadzie telepatii.

A czemu tak komplikujesz? Nie lepiej po prostu “posiedli zdolność telepatii”?

Jej skóra z sekundy na sekundę wracała do swojej „normalnej”, kocio-sfinksowej barwy.

Do tego cudzysłowu się nie przyczepię :)

Zostawcie mnie! Potwory! Auł! Nie!

auł «osada górali kaukaskich oraz niektórych dawnych plemion koczowniczych w Azji Środkowej»

Natomiast podobne wykrzykniki, ale występujące w języku polskim, to: “au”, “aua” oraz “auć”.

– „Ufoki” chyba ciągle nas monitorują.

Ale do tego cudzysłowu już tak :) Tym bardziej, że wieloktornie pada słowo “ufoludek”. Nie rozumiem, czemu piszesz “ufoludek” bez cudzysłowu, ale “ufok” już z.

Może bylibyśmy się w stanie przygotować => może bylibyśmy w stanie się przygotować

ironiczny podpis

Bardzo klimatyczna i chwytająca ze serce historia. Przekonująco i realistycznie pokazałaś uczucia matki do dziecka, a jednocześnie – dylematy bohaterki. Wzruszył mnie ten fragment.

Podobał mi się też wstęp nawiązujący do obozów z czasów II wojny. Wątek z zapłodnieniem przez Inkmanów skojarzył mi się z tamtymi czasami.

Hm…

Nie powiem, żeby opowiadanie mnie zachwyciło. Jednak niekoniecznie oznacza to, że jest złe.

Twój tekst jest jednym ciągłym opisem wrażeń, odczuć i emocji, a ja tego raz, że nie lubię, a dwa, że mam tendencję do czytania opowiadań na forum zdanie po zdaniu (czego efektem jest ilość wyłapanych błędów). Nie będę więc mówić o tym, co mi się nie spodobało w treści, bo szczerze uważam, że dla kogoś, kto akurat gustuje w takich rzeczach, opowiadanie może być super.

Stylistycznie zwróciłem uwagę na to, że powtarzasz zdania o tej samej strukturze. Nie w jakimś znacznym stopniu, ale jednak. Najbardziej rzuciły mi się w oczy zdania o konstrukcji: “Zrobiłam A, zrobiłam B i zrobiłam C. Przykłady:

Wstałam, mocno ją uściskałam i podeszłam do okna.

naciągnęłam czapkę na uszy, zacisnęłam wargi i ruszyłam do przodu,

Wsadzili mnie w kaftan bezpieczeństwa, wstrzyknęli w ramię zielonkawy płyn i wpakowali do furgonetki.

Sprzątnęłam podłogę, umyłam kubek i ponownie nalałam seldeo.

I jeszcze kontynuowana łapanka: 

Inkman, sam(+,) bez żołnierzy.

Ja… Przecież i tak jestem stara.

“Przecież” powinno być napisane małą literą.

świat będzie wyglądał tak(+,) jak przed Wielką Wojną.

Na rękę spadała mi kropla deszczu.

Pojedyncza kropla nie może spadać na coś wielokrotnie/w sposób ciągły.

Jeszcze, kiedy była dzieckiem

Niepotrzebny przecinek.

takim(+,) jak na żyjących po pięćset, sześćset lat Inkmanów, naprawdę małym

bez masek, za to z wężykami w dziurkach nosowych(+,) prowadzącymi do średniej wielkości baniaczków umocowanych na ich piersiach.

Wydało mi się to takie do nich nie pasujące, takie ludzkie.

“Niepasujące”.

Na zewnątrz stały dwa pojazdy – furgonetka przodem ustawiona w stronę Wielkiej Umieralni

Jakieś uzasadnienie dla pisania tak, jak mówi mistrz Yoda? :)

pięciokątny „falbaniak”

Zatrzymaliśmy się między jednym a drugim środkiem lokomocji, po czym Eliza… Ona…

“Ona” małą literą.

w moim odczuciu, chyba odrobinę za jaskrawych barwach

Niepotrzebny przecinek.

Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że byłam pasami przypięta do materaca, tak, że nie mogłam się ruszać.

Musisz pozbyć się jednego przecinka. Tutaj pasują obie wersje, więc możesz wybrać, którego. (“tak, że” == “w taki sposób, że” zaś “, tak że” == “, tak więc”). Oprócz tego masz dwa razy “że” w jednym zdaniu.

mogłam ponownie swobodnie poruszać kończynami

“Ponownie swobodnie” to brzydka zbitka podobnie brzmiących słów.

Inkmanckich maszyn

“Inkmańskich”, a po drugie małą literą.

To było bardzo dziwne.

Nie błąd, ale zdanie rodem z wypracowania szkolnego :)

słowa mamy, po tym, jak przewróciłam się na chodniku

Niepotrzebny przecinek przed “po tym”.

Podobno miała to być z ich strony pomoc dla tych, którzy i tak skazani byli na agonię.

Inkmanckie eksperymenty na ludziach…

“Inkmańskie”.

Może nie znaleźli w całym, będącym w zasięgu ich latających talerzy kosmosie innych istot żywych?

Niepotrzebny przecinek.

Poczułam cieknące mi po policzkach łzy.

zaraz po urodzeniu stanowiły one niemal połowę jej twarzy, ale ona nigdy nie płakała.

Tak naprawdę, o co innego w tym wszystkim chodziło?

Niepotrzebny przecinek.

Bo przecież krzyżowanie się z człowiekiem to dla obcych krok w tył w rozwoju, to tak jakby mężczyźni zaczęli spółkować z szympansicami…

Ewolucyjnie nie ma czegoś takiego, jak krok w tył w rozwoju, a nawet gdyby było, to małpy nie są “niżej” od nas. Ponownie, ponieważ jest to narracja pierwszoosobowa, nie mogę być pewny, czy jest to brak wiedzy narratorki, czy twój. Jeśli narratorki, to brakuje mi jakiegoś zaznaczenia celowości tego błędu. Jeśli twój (w szczególności #3): https://www.youtube.com/watch?v=IPjiFG43ZZg 

Topiłam się w rzece pytań, które niczym pragnąca wiecznie płynąć woda, chciały być na zawsze „nieodpowiedziane”.

Kolejny cudzysłów, którego zasadności nie potrafię dostrzec.

ironiczny podpis

Ando – dziękuję za komentarz i miło mi, że tekst Ci się spodobał :)

Issander – na prośbę niektórych użytkowników opublikowałam tekst ponownie, wycofałam go jedynie z konkursu. Jeszcze raz dziękuję za wszystkie uwagi i w najbliższym czasie mam zamiar wszystko poprawić :)

No, wróciło :D!

Głos ludu został wysłuchany. Dziękujemy Ci, strażniczko uczuciowego słowa, Katju!

(i niech Cię ręka boska broni przed dalszym katjowaniem tekstów! No!)

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

:):):) Ja bym chyba siebie nazwała “drama queen” ;) Am, jeszcze raz przepraszam za zamieszanie i życzę spokojnej nocy :)

I ja się cieszę, że tekst wrócił. :-)

Babska logika rządzi!

O, tekst odkatiowany :D I nawet mój klik się ostał ;)

@Katio, nie rozumiem tych zawirowań konkursowych, jestem tu nowa. Dawaj go i cześć. Można byłoby nad nim  pewnie popracować,  lecz z miłością. 

Ta miłość zdaje się mi się w tym momencie najważniejsza. To punkt widzenia żółtodzioba, wykluło się coś z jajka (może sowa , może skowronek, ale poczekajmy, zobaczymy kto zacz i na  jak długo zajrzał). Wejdzie, wyjdzie, przeleci i fru.

Twój tekst jest prawdziwy, da mnie, a swoją drogą to chciałabym dowiedzieć się, co dalej. :)))

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Finkla, Bella – dzięki :)

Asylum – dalszy ciąg miał być taki, że tak czy inaczej Inkmenom nie uda się zrealizować planu i jak już będą mieli “swoje” samice, znowu przestaną się rozmnażać… 

Pozdrawiam serdecznie

No tak, tego się spodziewałam. Dobre!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Katio,

Nie rozumiem czemu chciałaś usunąć to opowiadanie. Jest rewelacyjne. Nie wiem na ile wpłynął na mój odbiór fakt, że czytałem je o czwartej w nocy, ale każde zdanie smakowałem z wielką przyjemnością.

Jest ciężkie, owszem, nawet bardzo. Jest też smutne, nostalgiczne i zmusza do przemyśleń, ale to wszystko to są jego mocne strony.

Myślę o fabule i nie bardzo wiem co napisać. Siedzi mi wszystko gdzieś w głowie, a myśli się kotłują. Jest wielką sztuką wywołać w czytelniku taki stan. Tobie się to udało. 

Nie ma odpowiedzi, a tylko coraz więcej pytań. Czy śmierć to w istocie śmierć? Czy równoległy świat Inkmanów i bajka, którą Gosia usłyszała na koniec, to właśnie ten lukrowany, humanitarny wynalazek?

Czy może jednak to prawda, inwazja to powrót do korzeni, by ratować gatunek? 

Takich pytań można by postawić mnóstwo.

Podsumowując, nie usuwaj go więcej, proszę.

Nawet jeśli wywoła w czytelnikach depresyjne myśli, to niech tak się stanie. To jest jego wartość. Lekkich, przyjemnych i banalnych tekstów jest mnóstwo. Czasem jednak potrzeba w życiu czegoś cięższego, co skłoni do refleksji. “Oczy zalane atramentem” waśnie takie są i nawet jak wywołują smutek, to jest to smutek dobry, wartościowy i potrzebny.

Rozważam nominację tekstu do piórka. 

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

I mogłam przeczytać do końca :)

Twoje opowiadanie jest historią pewnej bierności, która nie zawsze sprawdza się w tekstach. Na to uwagę zwrócił NWM. I muszę się z tym zgodzić, ale moim skromnym zdaniem wybroniłaś się. Konsekwentnie dążyłaś do opisania sytuacji matki z córką między którymi komunikacja nie wychodziła. Pokazałaś ból i rozpacz matki, która kocha swoje dziecko mimo przeciwności losu. I w tym punkcie myślę, że dobrze obrałaś kierunek tekstu – gdybyś postanowiła dać nieco “akcji”, obawiałabym się czy nie poszłoby w stronę sztampy. Bo jak na to nie popatrzeć, w życiu spotykamy więcej osób, które godzą się ze swoją sytuacją niż podejmują decyzje o zmianach. Taka trochę smutna prawda, którą Ty Katiu, pięknie opisałaś. 

Chroscisko – już wielokrotnie o tym wspominałam, ale ja chyba nie do końca, wpisuję się w ten portal. Mimo że go bardzo lubię :) Pisanie to dla mnie próba walki z własnymi lękami i nawet tworząc tekst o UFO, zamiast iść w stronę fantastyki, odbijam w kierunku ludzkich dramatów… I wychodzą z tego takie dołujące karykaturki, które wywołują, co mnie w sumie nie dziwi, mieszane uczucia u odbiorców, które z kolei powodują, że żałuję, iż dany tekst opublikowałam. Ach, takie błędne koło :(

Tak czy inaczej, bardzo dziękuję za komentarz i miłe słowa :)

Deirdriu – lepiej bronisz mojego tekstu niż ja sama byłabym to w stanie zrobić :) Co do bierności, wydaje mi się, niestety, jak zauważyła Bella, że to bardzo ludzka cecha. Tylko, jak napisałaś, tworzenie takiego tekstu opartego jedynie o bierność jest ryzykowne i… zapewne skierowane raczej do węższej niż szerszej grupy czytelników.

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za kliki :)

@Chrościsko – a nie mówiłem :)?

Katja ma właśnie taki dar. Dar budzenia swoimi tekstami uczuć. Różnorakich. To coś, co niezmiennie w jej tekstach podziwiam. Ja zacząłem chyba od “Zmiennej formy kolczastej”. WTF?! Tak się da pisać? A da, da, i czyta się to wyśmienicie. Polecam genialne “Uciekające barwy”, jeśli jeszcze nie czytałeś.

Osobiście żałuję jeszcze pierwszego tekstu na PJO, bo też był (moim zdaniem) bardzo dobry!

@Katja – a obrazków nie dałoby się przywrócić? Idealnie pasowały, a ich nie ma :(.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Mówiłeś, Staruchu, a raczej pisałeś, a ja uwierzyłem Ci na słowo. Katio, uważam że wpisujesz się w ten portal wyśmienicie. Fantastyka też potrzebuje ludzkich dramatów. Dołujące karykaturki? Tak to nazywasz? Serio? Nie pisz, by walczyć z lękami… lepiej pisz o nich. Będzie piękne, wiarygodne i prawdziwe.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Staruchu – obrazki chyba będzie trudno przywrócić, ale jeszcze za parę dni sprawdzę, czy nie mam ich na komputerze w pracy :) I nie zacząłeś od “Zmiennej formy…”, tylko od “Po omacku cię znalazłem”, a potem pomogłeś mi z “Pułapką niechcianego życia” i podobała Ci się “Bajka o różowej śwince” – należysz do grona osób, dzięki którym wciąż piszę :):):)

Chroscisko – nie wiem, czy pisanie o lękach zaowocuje czymś pięknym, bo ja mam raczej tendencje do pokazywania “mentalnej” brzydoty, ale w sumie chyba to dobrze, że wszyscy piszemy trochę inaczej. Twoje “Kumari” jest uczuciowe, piękne i metafizyczne, a moje teksty są pełne emocji, ale jednocześnie podszyte czymś zgniłym… Cóż, chyba macie rację, że nie ma co zmieniać się na siłę i lepiej pisać tak jak się czuje :)  

Katju – mówisz? Kurcze, skleroza .

W każdym razie – wydaje mi się, że nie czytałem żadnego Twojego słabego tekstu. Jedno zdanie zapisałem sobie nawet do moich ulubionych cytatów (mam taki pliczek ;)). A obrazki tylko dodają smaczku Twoim tekstom!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Chyba wiem, które :)

Jeszcze raz dzięki i życzę miłego dnia :)

Smutno. Mimo wszystko. Łapanki dziś nie będzie, bo Issander już jedną zrobił.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnina, dziękuję za przeczytanie, a że smutno, to już chyba u mnie smutna tradycja :)

Dobre a nawet więcej. Spójne logicznie, kipiące od tłumionych emocji. Ale cały czas nasuwają mi się przy lekturze Twoich Katiu opowiadań przemyślenia z okresu oglądania (”Więcej tego fioletowego!” – by Joanna Chmielewska) obrazów Beksińskiego. Skoro tak ma wg Ciebie (w rozmaitych odsłonach) wyglądać koniec świata (rozumianego bardzo często jako indywidualnego świata), to skądże tam, na Boga wziąłby się jakikolwiek postronny obserwator, by przekazać to innym?

Zakłócenie logiki jednym słowem. Albo światełko w ciemnościach, wskazujące na błąd podstawowy takiego odbioru/tworzenia rzeczywistości.

Faktycznie zaskakuje absolutna bierność bohaterów. Chemia w puszkach? Możnaby to wyjasnić. Bo normalny człowiek, ba – matka Polka – sama z siebie absolutnie by na takie poniewieranie sobą w realnym swiecie nie pozwoliła. Co rodzi niejakie wahanie co do wiarygodności tak powszechnie zarysowanych postaw. W końcu z naszą mentalnoscią, to my byśmy owych inkmenów albo zapili na smierć, albo zdeprawowali ze szczętem.

No i w końcu to o Polkach jest ten doskonały amerykański dowcip: czym się różni Polka od bullteriera? – Bullterier w końcu odpuści!

Ale to tak na marginesie . Opowiadanie na pewno w czołówce konkursu.

Rybaku, rzeczywiście mam swoją wizję śmierci, ale coś czuję, że to jedynie moja słodko– gorzka fantazja :) Tak czy inaczej lubię o niej pisać., chociaż ostatnio doszłam do wniosku, że próba przepchnięcia pewnych własnych filozofii życiowych, raczej opowiadaniom szkodzi niż pomaga :)

I oczywiście zdaję sobie sprawę z różnego rodzaju niedociągnięć logiczno-merytorycznych tego tekstu. Dzięki wielkie za przeczytanie, mimo cyrków z usuwaniem :)

Pozdrawiam serdecznie.

Miałam pomarszczone dłonie i strasznie bałam się nieistnienia.

Świetne zakończenie tego pierwszego akapitu.

Dwóch żołnierzy z karabinami i dwóch Inkmeni w szarych kombinezonach,

Chyba dwóch Inkmenów lub dwaj Inkmeni?

 tak skazani byli na agonię. inkmeńskie

Zgubiłaś wielką literę.

Słyszałam głośnie bicie własnego serca

Chyba głośne?

Dobrze, że opowiadanie wróciło. Szkoda, że wycofałaś z konkursu. Moim zdaniem mogłoby powalczyć o swoje. :)

Bardzo emocjonalny, osobisty tekst. Jest to bardziej podróż po matczynej, trudnej miłości w nieprzyjaznym, okrutnym świecie, w poczucie beznadziei i odosobnienia. Momentami głębia uczuć jest aż ciężka, są fragmenty poruszające. Bardzo ładnie i trafnie opisujesz emocje. Ładne. I zastanawiam się czy zakończenie jest prawdą, czy tylko lukrowaną wizją w Umieralni. :)

Ładnie!

Ja też bardzo żałuję, że wycofałaś z konkursu!

Katiu, mam pytanie takie ogólne i nie wiem, gdzie mogłabym je zadać. Przepraszam, jeśli to niedobre miejsce, ale bardzo chcę poznać odpowiedź. Jeśli miejsce jest niedobre to daj znać, a pytanie zniknie. Swoją drogą to niezła opcja z tym edytowaniem i usuwaniem.

Pytanie jest właściwie do piszących, a nie do Ciebie:

Dlaczego tekst autora określa się jako osobisty?

Emocjonalny ok, lubię bohaterów, którzy mnie poruszają, ale jaki jest związek z autorem. Przecież to nie jest pamiętnik, ani osobiste notatki to tekst o Inkmanach. Dla mnie autor to autor, a jego postaci są zawsze wymyślone i nie utożsamiam ich z autorem lecz z jego wyobraźnią i empatią, wrażliwością, umożliwiającą oddanie w słowach odczuć opisywanej postaci. W głowie mi nie postaje, że autor to jego bohaterowie. Gdyby tak było, to cierpiałabym na ciężką depresję jak pies, którego przygody lubiłam opisywać lub podobnie jak inna z postaci, która mi się w głowie ulęgła (zakochująca się w każdym napotkanym przez nią kocie) byłabym nimfetką. Porównania może szokujące daję lecz dla mnie autor to autor, a bohaterowie przez niego wykreowani to zupełnie coś innego. No weźmy na przykład takiego Kinga?

PS Jestem na zebraniu i chyba właśnie zmierza ku końcowi, muszę się wylogować. Mam nadzieję, że znowu nie napisałam głupstw, których będę żałowała.

Katiu pamiętaj, daj znać jeśli mam wyrzucić ten komentarz.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

ac – błędy poprawione :) W tekst rzeczywiście włożyłam dużo emocji, pewnie dla wielu odrobinę za dużo :) Jeśli chodzi o zakończenie to niestety miała być to jedynie wizja wykreowana przez maszynę ufoludków… Dzięki wielkie za przeczytanie i cieszę się, że Twoim zdaniem trafnie opisuję uczucia :) Pozdrawiam serdecznie :)

Asylum – hmm… Chyba przez to, że ten tekst jest zbyt “osobisty”, zdecydowałam się wycofać go z konkursu, do którego i tak moim zdaniem nie za bardzo się nadawał… 

Odnośnie tego konkretnego opowiadania ja sama mogę je określić jako “osobiste”, ale nie dlatego, że utożsamiam się z Małgorzatą, tylko raczej dlatego, że gdy je pisałam, wkładałam w nie swoje uczucia, lęki i brak wiary w cokolwiek. Na szczęście dołek już minął i teraz tworzę już coś bardziej wesołego :)

Tak czy inaczej zgadzam się z Tobą, że w większości, jeśli nie we wszystkich przypadkach nie da się i chyba nie powinno utożsamiać autora z jego bohaterami… Z drugiej strony w moim odczuciu pisanie jest w pewnym sensie formą psychicznego ekshibicjonizmu, oczywiście dużo zależy tu od piszącego, ale każdy tekst buduje pewną relację między autorem i czytelnikiem, w której jakby nie było to tylko autor się odsłania :) Jakoś tak to czuję, ale to tylko moje zdanie :) Mam nadzieję, że za bardzo nie namieszałam.

Miłego wieczoru :)

Już “zlądowałam” w domu i wiem, gdzie zadać pytanie, chyba najlepszy będzie wątek dotyczący krytyki, tam wiele osób zagląda. Przekleję pytanie i zadam, ponieważ dalej nurtuje mnie odpowiedź i “zjada” ciekawość, co inni myślą. 

Daj spokój, nie mieszasz. Pewnie, że opowiadania, teksty, które zamieszczamy są z nas utkane, no bo niby z kogo innego miałyby być. Toć to nasza wrażliwość, postrzeganie świata, fantazjowanie o przyszłości, lęki, obawy, czasami teraźniejszość, ale równocześnie to chęć wcielenia się w kogoś innego i popatrzenia jego zmysłami na ten świat, zmiany pozycji, poznania, wypróbowania czegoś zgoła innego.  Chyba nie zgodziłabym się, że pisanie to ekshibicjonizm raczej kreacja innej rzeczywistości oparta na okruchach jaźni autora (autor wchodzi w swojego bohatera, “wczuwa się” i przeżywa jego przygody, życie). Kiedy trzy lata temu zaczęłam pisać – w znaczeniu  wymyślać historie – nieopatrznie powiedziałam o tym znajomym i zaczęli nalegać, abym przesłała.

Streszczę jaki był tego rezultat, ponieważ znowu znaki zaczną się mnożyć, a konkluzja odsunie się w czasie. Napiszę w punktach, ponieważ tak mi łatwiej:

• Przeczytało kilku. Na palcach jednej ręki można zliczyć
• Opinie pozytywne lecz nic konkretnego. Z gardła wydzierałam im uzasadnienia, czując się jak wampir żądny krwi, aczkolwiek efektem pozostaje do dzisiaj rozmawianie o książkach, swoich myślach, dla mnie efekt zdumiewający acz pożądany, a i dla nich chyba też. Nigdy nie pomyślałabym, że to możliwe, a jednak.)
• Zdumienie, gdyż bohaterowie byli tak do mnie niepodobni (tej realnej). A jednak – przyznam Ci rację - mieli coś ze mnie, w końcu to ja ich powołałam do życia. Dla mnie to jest wcielanie się w swojego bohatera/bohaterkę i cholernie mnie złości, kiedy kiedy ktoś patrzy na mnie oczami moich bohaterów. Oni to oni, a ja to ja. 

Co do relacji, tu też zgodziłabym się z Tobą, choć chyba inaczej postrzegam jej naturę. Więź powstaje, kiedy napiszesz tak, że czytelnik będzie w stanie to uchwycić i podąży za Tobą (pisaniem) i zrozumie, o co Ci chodziło. Kończąc, jest relacja pomiędzy autorem i czytelnikiem lecz kluczem do niej jest pisanie tak, aby druga strona zrozumiała tj. zminimalizowanie szumów, zgrzytów.

Dodam jeszcze, że jedni szybciej “łapią”, nawet w zawikłanym tekście, inni wolniej oraz że z niektórymi mi bliżej (podobny ogląd świata, humoru itd.). Moja przyjaciółka od razu wiedziała, o co mi chodzi, przyjaciel – “zgłupiał”, znajomi z pracy – było różnie. I na zakończenie tego postu. Swoich “wypocin” już nikomu nie wysyłam, musi być szczególnie zainteresowany i nalegać, lecz ja wtedy stawiam warunek – powiesz co jest nie tak, co ci się podobało, a co nie i spróbujesz uzasadnić. Moi znajomi nie mają czasu na czytanie, często też nie potrafią uzasadnić “Dlaczego”, chociaż chcą (to “cholernie” trudne), niekiedy ich uwagi są zabójcze – co tak się rozpisujesz na ten temat, ciekawsze było to…

Pozdrowienia:-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Pewnie zwróciła na to uwagę każda komentująca przede mną osoba → ładne emocjonalnie ;)

Tekst snuje się raczej powoli, akcji tu niewiele, a większość miejsca poświęcasz rozterkom bohaterki i miłości do córki-kosmitki, ale skłamałbym pisząc, że się nudziłem.

No bo jest wiarygodnie i obrazowo, przedstawiona relacja zdała mi się alegorią wychowywania dziecka autystycznego lub upośledzonego. Nie wiem, czy taki miałaś zamysł.

Fajnie, że wspomniałaś o powstańcach – to nadało głębi wątkowi inwazji. Z drugiej strony szkoda, że tylko to. Szkoda też, że bohaterka jest taka jednowymiarowa, taka, hmm… spolegliwa. I bierna.

Z drugiej strony, gdyby nie te cechy osłabiałabyś pewnie siłę przekazu, która dzięki dobranej konwencji jest wyrazista. Heh, wszystko ma dwie strony…

Zakończenie na plus. Co prawda idea wszechświatów równoległych i takiego połączenia przez czasoprzestrzeń wydaje mi się mało prawdopodobna i niezbyt dopracowana, ale z drugiej strony… to mogło być lukrowane, przedśmiertne widziadło, czyże nie? W końcu taki obrót zdarzeń (i wołająca ją córka) były dla matki tym, czego pragnęła, co zmazałoby jej sygnalizowane poczucie winy.

Warsztatowo bardzo ładnie, ale już nas do tego przyzwyczaiłaś. Mam jedynie wątpliwości odnośnie odmiany nazw Inkmenów (swoją drogą, inspirowałaś się filmem Ink? ;p) – nie jestem pewien, czy jest konsekwentna, aczkolwiek nie chciało mi się sprawdzać ;D

No i taki jeszcze szczegół:

wykonamy tomografię komputerową mózgu.

TK raczej leci “rejonami”, czyli TK głowy. A nie mózgu. Normalnie bym się nie czepiał, ale skoro to lekarz mówi… Nie rób z niego nieuka ;)

Trzym się ciepło.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Count, dziękuję bardzo za wizytę i komentarz. Tomografia poprawiona :) Myślę, że Inkmeni pewnie trochę źle poodmieniani, a filmu “Ink” nie oglądałam… Zakończenie miało być, niestety, jedynie wizją umierania bohaterki…

Pozdrawiam serdecznie.

Przyszłam zwabiona polecajkami w wątku najlepszych opowiadań grudnia ;)

Przeczytałam z zaciekawieniem, ale w sumie jakoś nie zostałam rzucona na kolana. Najsilniejszą stroną tekstu są emocje, z oddawaniem ich nie masz najmniejszych problemów. Jednak pomysł na realia wydaje mi się dość schematycznie potraktowany, jakby nie istniało nic poza blokiem, sklepem czy szpitalem, w którym bohaterka jest pod koniec. No i w sumie chyba nie zrozumiałam zakończenia, bo nie bardzo wiem, co się właściwie stało z bohaterką – umarła? Została przeniesiona do innego świata? W ogóle zniknęła?

Zgadzam się z przedmówcami, że miejscami bohaterka przedstawia czytelnikowi rzeczy, których nie powinna mieć prawa wiedzieć – a jeśli ma, to warto byłoby zaznaczyć, skąd się czegoś dowiedziała (z plotek/telewizji/podziemnej gazetki powstańców itp.).

Przejrzyj tekst i ujednolić odmianę nazwy rasy obcych. Najczęściej piszesz Inkmanie, ale zdarzają się też Inkmeni, więc zachowaj konsekwencję, albo wte, albo wewte.

„Czy ja miałam szansę[-,] kiedykolwiek się tego dowiedzieć?” – No i szyk raczej powinien być taki: Czy ja kiedykolwiek miałam szansę?

„…matka gotowała wodę na herbatę o smaku cytrynowej melisy…” – Melisa to nie herbata, więc albo herbatkę, albo po prostu melisę

„Jej twarz, mimo iż inna od ludzkiej, kryła w sobie mnóstwo emocji, uczuć, patrząc na nią w pewien sposób, widziałam siebie.” – Czy bohaterka patrzyła w pewien sposób, czy w pewien sposób widziała siebie? Przepraszam, że dopytuję, pewnie się czepiam, ale jakoś ten zwrot nie ma dla mnie sensu.

„Dwóch żołnierzy z karabinami i dwóch Inkmenów w szarych kombinezonach, z maskami na twarzach, a między nimi obezwładniona niewiasta owinięta błyszczącą folią.” – Określenie „niewiasta” zgrzyta w narracji prowadzonej we współczesnym języku. To nie jest słowo powszechnie używane, a co dopiero przez kogoś, kto większość życia przeżył już pod okupacją obcych, chyba za dużo czasu na lektury i kształcenie się Twoja bohaterka nie miała, prawda?

– Powinniśmy ich posłuchać. – Raczej powinniśmy byli ich posłuchać, trzeba tu zaznaczyć czas przeszły.

“A ty[-,] uciekaj.”

“Samochód bardziej płynął po jezdni[-,] niż jechał”

“Przed wojną znajdował się tu szpital psychiatryczny, budynek z czerwonej cegły[-,] o ozdobnym gzymsie i zakratowanych oknach.”

“Do sali wszedł weszli ufoludek w czymś będącym krzyżówką hełmu z kaskiem motocyklisty na głowie i człowiek w zielonym fartuchu[+,] ciągnący za sobą urządzenie wyposażone w cztery ekrany, co najmniej ze dwadzieścia rurek, trochę podobnych do tych z brodzika Elizy[+,] i mnóstwo różnego rodzaju, połączonych ze sobą przezroczystymi wężykami baniaczków, puszek, butelek…”

“Zrobił mi zastrzyk, odczekał około minuty i moje ciało zdrętwiało. Wiedziałam, że wbijają igły w moje mięśnie, kości, narządy wewnętrzne… ale ja… ja to bardziej, hmm, rejestrowałam, niż czułam, tak jakby dokonywali tego wszystkiego nie na mnie, tylko na jakimś sztucznym obiekcie, transmitującym wybiórcze bodźce do mojego mózgu.”

“Podobno miała to stanowić z ich strony pomoc dla tych, którzy i tak skazani byli na agonię.” – Albo miało to stanowić pomoc, albo miała to być pomoc

“Tak naprawdę[-,] o co innego w tym wszystkim chodziło?” – Nie rozumiem tego zdania.

“Bo przecież krzyżowanie się z człowiekiem to dla obcych…[-,]”

“Topiłam się w rzece pytań[-,] które[+,] niczym pragnąca wiecznie płynąć woda, chciały być na zawsze nieodpowiedziane.”

Pozdrawiam ;)

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Joseheim, dziękuję bardzo za wizytę. Cóż opowiadania nie uważam za totalnie złe i pewnie znajdą się osoby, którym z miarę się ono spodoba, ale doskonale zdaję sobie sprawę z jego wad i na pewno daleko mu do poziomu piórkowego. Tak czy inaczej wszystkim nominującym bardzo dziękuję :)

A Tobie Jose wielkie dzięki za łapankę, a szczególnie te przecinki (zaraz poprawiam), których wciąż nie mogę opanować.

Pozdrawiam serdecznie i życzę Wesołych Świąt :)

Przecież też nie uważam, że jest “totalnie złe”, przeczytałam je z ciekawością ;)

Wszystkiego najlepszego!

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Przepraszam, trochę źle sformułowałam komentarz, miałam jedyne na myśli, że jednym opowiadanie podoba się bardziej a innym mniej :)

Jeszcze raz dziękuję bardzo za poprawki :)

Wreszcie trafiłem pod dobry adres. ;)

Zacznę od tego, że nie rozumiem, dlaczego wycofałaś opowiadanie z konkursu, gdyż uważam że pod wieloma względami jest ono doskonałe. Niech znajdzie się taki, który zarzuci temu tekstowi, że choćby jedna emocja została tutaj oddana w sposób niewłaściwy czy nieadekwatny. “Oczy zalane atramentem” to historia upiorna, lecz bardzo osobista, do tego poprowadzona w bardzo kobiecy sposób. Wydaje mi się, że żaden mężczyzna nie podołałby próbie oddania tych wszystkich stanów i niuansów towarzyszących macierzyństwu, że tak się wyrażę, fizjologicznemu, a co dopiero towarzyszącemu tak ekstremalnym okolicznościom, jakie zafundowałaś swojej bohaterce.

Jasne, opowiadanie ma wady. Kolebałem się na początku, bo nalot pozaziemskiej cywilizacji przedstawiłaś do bólu sztampowo, poganiając jedną kliszę następną, co odstręczało, przywodziło trochę na myśl pastisz. W finale nabrało to większego sensu, gdy wyszła na jaw tożsamość najeźdźców i jestem w stanie kupić fakt, że ludzkość za x lat wymyśliła, że stworzy statki bazujące na najbardziej prymitywnych wyobrażeniach ufo. Tylko, żeby to kupić, trzeba dotrwać do końca, a nie odpaść na początku.

Widziałem też zarzuty o zbyt liczne infodumpy i powiem Ci, że według mnie to kwestia gustu. W mój trafiłaś tematyką, skupieniem się na jednostce, na postaci, nie na wydarzeniu. Wówczas wtręty światotwórcze były przyjemnym przerywnikiem intensywnych od emocji akapitów. Jeśli kogoś natomiast męczy sam temat, bo zwyczajnie woli mięcho, no to gdy jeszcze trafi na akapit o cechach infodumpu, frustracja może jedynie wzrosnąć. W moim przypadku, po przebrnięciu przez początek, czytało się bardzo gładko i szybko, a o to chyba powinno chodzić w literaturze rozrywkowej.

MrBrightside, zacznę od tego, że bardzo dziękuje za komentarz :) A wycofałam z konkursu, bo chyba cierpię na syndrom “Chcę, żeby się wszystkim podobało…”, co w pewnym sensie zmusza mnie do pisania do szuflady…

Tak, ufoludki z pewnością wyszły sztampo, bo taki trochę był mój cel. Ludzie wykreowali jakiś obraz obcego i ja go wykorzystałam, próbując wczuć się w sytuację wykorzystanej przez ufoki kobiety. Może tego w tym odpowiadaniu nie widać, ale przeczytałam masę artykułów o Ufo i o ludziach, którzy uważają, że zostali porwani. W pewien sposób chciałam stworzyć historię na podstawie ich, a nie swojej wizji.

Problem z infodumpem – czułam go cały czas podczas pisania, pewnie dlatego, że to pierwsze moje trochę bardziej fantastyczne opowiadanie.

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego najlepszego w Nowym Roku :)

Akcji brak, fabuła snuje się niezwykle spokojnie, nieco sennie przez tempo i wspomnienia Gośki, a jednak nawet nie zauważyłam kiedy dotarłam do końca. Jest w tym niesamowity klimat i emocje, całe ich spektrum. I mimo że wykorzystałaś jako bazę znane motywy, to poprzez formę i klimat nadałaś im nowy wymiar i życie. Do tego drobiazgi jak gumiaki czy truchło szczura sprawiają, że całość staje się kompletna, że sceneria, choć generalnie prosta i kameralna, jest pełniejsza, bogatsza. 

Stosunek wiedzy do tajemnicy i niewiadomego jak dla mnie jest idealny, zakończenie pozostawia dość miejsca dla własnej wyobraźni i interpretacji. 

O warsztacie rozpisywać się nie będę, bo tu nie mam w Twoim przypadku niczego do zarzucenia. Czepiać się nie mam czego, bo całość kupuję z dobrodziejstwem inwentarza i bez problemu przymykam oko na wtórność motywów. Znaczy, jestem na tak. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Miałem problem z oceną tego tekstu. 

Trochę tu chaosu, świat przedstawiony też nie do końca trzymał się kupy w mojej głowie. Zakończenie nie przypadło mi do gustu. Emocjonalność też momentami nie odpowiadała i to nie dlatego, że zbyt ciężko. To nie o ciężar chodzi. Ale ostatecznie przeważyła (w sensie: przekonała mnie na TAK) właśnie bezsilność, która promieniuje z bohaterki. Przyzwyczajeni jesteśmy do postaci, które walczą, stawiają opór itd. Tutaj narratorka jakby się poddaje. Ale nie przestaje czuć. Chce żyć. To nietypowe rozwiązanie może budzić niechęć niektórych czytelników. 

Relacja z obcą-własną córką jest dziwaczna i fascynująca. Można by się pokusić o szersze spojrzenie na Twój świat – czy wszyscy mieli tak, jak główna bohaterka? Może jednak lepiej wypadł właśnie taki kameralny dramat, pokazanie jednego, może typowego, może niezwyczajnego, przypadku. 

Warsztatowo jak zwykle dobrze. Przeszkadzały mi tylko zdania tego typu:

UFO, nie, to już nie było UFO, bo zostało zidentyfikowane, albo raczej samo się zidentyfikowało.

Czasem odnosiłam wrażenie, nie, byłam pewna, że nawiązuje z nimi kontakt telepatyczny.

Szare, nie, nie szare, tylko stalowe, jakby zanieczyszczone kolorem latających spodków.

Smutne, nie, raczej zobojętniałe, z pewnością znieczulone tabletkami…

No bo jak to tak: zmieniać zdanie w pół zdania? ;)

Ogólnie ciekawe, mocne opowiadanie. Czemu właściwie wycofałaś je z konkursu?

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Po pierwsze chciałbym napisać, że jestem zaskoczona zarówno nominacją jak i jakimkolwiek “takami” :)

Śniąca – hm… mogę jedynie stwierdzić, że mocno żałuję, że już Cię nie będzie w loży :), ale doskonale rozumiem problemy związane z brakiem czasu. Ja ostatnio nie mam nawet jak za bardzo odpowiadać na komentarze pod własnymi tekstami :(

Oczywiście bardzo dziękuję za komentarz i cieszę się, że dostrzegłaś w tekście tyle plusów :)

Fun – Jeśli chodzi o zakończenie miało właśnie podkreślać bezsilność zarówno bohaterki, jak ludzi i Inkmenów. Chciałam pokazać, że nadzieja Małgorzaty na spokój po śmierci to też iluzja… I wszystko, co pozytywne oparte jest na kłamstwie.

Miło mi, że spodobała Ci się relacja matka-córka, bo chyba tej kwestii poświęciłam najwięcej uwagi. I cóż ten brak walki wydał mi się jakoś najbardziej naturalny w przypadku zaistniałej w opowiadaniu sytuacji, chociaż nie będę ukrywać, że na całokształt wypłynął mocno nastrój autorki… :)

Czemu wycofałam z konkursu? Hmm… Najpierw opowiadanie całkowicie usunęłam, a potem gdy na prośbę niektórych użytkowników portalu ponownie je opublikowałam, stwierdziłam, że w związku ze swoim niestabilnym i dziecięcym zachowaniem, przynajmniej nie będę mącić dłużej w konkursie.

Ps. Zaraz poprawię wskazane zdania z zaprzeczeniem w środku :)

Śniąca, Fun – jeszcze raz bardzo dziękuję za poświęcenie mi swojego czasu, pozdrawiam serdecznie i życzę miłego wieczoru :)

Ciekawe opowiadanie, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Dzięki Anet :)

Wracam z komentarzem piórkowym.

Jedno z kilku opowiadań, które mnie zastanowiło. Bo od strony przekazywania emocji i podjętego tematu bardzo mi się podobało. Elementy takie jak sama inwazja traktuję jako konieczność – inwazja to ledwo tło i, choć ważna, stanowi drugi plan w stosunku do przeżyć bohaterki i jej córki.

Jednak trochę mnie uwierają błędy konstrukcyjne. Infodumpy włożone w usta postaci, która raczej nie powinna o nich wiedzieć. Bierność bohaterki, która sprawia, że pełni ona tutaj rolę raczej obserwatora i biernej aktorki – nie musi to być złe, ale tutaj czuję, że nie dano mi w zamian nic poza emocjami. Choć też od razu przyznam – koncept “kosmici to ludzie z przyszłości” ma swój urok, a zapodany od tej strony definitywnie także potencjał.

Także ważę i ważę i powiem szczerze, że nie wiem jeszcze, jaka będzie decyzja. Muszę to przemyśleć.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

NoWhereMan – dziękuję bardzo za komentarz i rozumiem Twoje wątpliwości, sama mam mieszane emocje odnośnie tego opowiadania. Pozdrawiam serdecznie :)

Interesujący sposób na podbój. Tym bardziej, że mnie też coś podobnego chodzi po głowie od dłuższego czasu. ;-)

Fajny twist z tożsamością obcych.

Bardzo ładnie budujesz postać głównej bohaterki i komplikujesz jej życie. Niezłe dylematy ma.

Emocji nie liczę na plus, bo do mnie zbytnio nie trafiają, ale powiadają ludzie, że dobrze Ci wychodzą.

Ja byłabym za większą dawką wyjaśnień, a mniejszą mistycyzmu, ale to ja.

Ogólnie ten fajny pomysł na podbój mnie przekonuje.

Jestem na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

O :) Hm, z tego “taka” podwójnie się cieszę, bo tekst chyba rzeczywiście wyszedł przeładowany emocjami, więc niby taki nie “Finklowy”… Chociaż ja w tę Twoją antyemocjonalność “opowiadaniową” (przepraszam za słowne dziwolągi, ale właśnie wróciłam z całonocnej pracy…) nie do końca wierzę… “Wierzę” – hm, chyba złe słowo. Generalnie miałam na myśli, że czuję w Twoich tekstach emocje, tylko nie takie podane na tacy, tylko zakamuflowane, czyli – jakby to określić? – ja serwuję ciacho z kremem na wierzchu, a u Ciebie trzeba najpierw ugryźć, by zobaczyć, co jest w środku. I tak… myślę, że powinnam iść spać :), a Tobie bardzo dziękuję i życzę miłego dnia :)

Z kremem w środku, powiadasz? Możliwe… ;-)

Babska logika rządzi!

Przecież wszyscy lubią kremówki :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ale niektórzy nie gardzą również pączkami z ajerkoniakiem. ;-)

Babska logika rządzi!

Ja niestety lubię i jedno i drugie, może być nawet pączek z ajerkoniakiem w środku i kremem na wierzchu :)

I co, jedno idzie w cycki, drugie w tyłek? ;-)

Babska logika rządzi!

Trochę tak :):):)

Nabieracie kobiecych kształtów ;)?

Nie będę protestował, absolutnie.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

:):):)

Piękny pomysł i bardzo szczere wykonanie.

Rażą infodumpy – tym, że w ogóle są i tym, że są jakby z innej bajki. Nie wstydzisz się pisać o uczuciach, robisz to dobrze i, moim zdaniem, nie musisz podrasowywać swoich opowiadań elementami SF. To opowiadanie stoi relacją matki dziwnego dziecka i nie potrzeba nic więcej. Bo próby wplecenia elementu naukowego wypadają średnio, np. zdanie “Ten niesamowity rozwój przypłacili zanikiem zróżnicowania płciowego, a raczej upodobnieniem się samic do samców, a co za tym poszło, utracili możliwość rozmnażania” ma mocno naciąganą (i to w dwóch miejscach) logikę. W tym samym akapicie chciałem jednak pochwalić motyw “Stawianie na jednostkę, czy na przetrwanie rasy?” – odważne, prowokacyjne, ale mi się podobało.

Trafiają się zdania, które sprawiają wrażenie, jakbyś ich nie przeczytała po napisaniu, i znowu dotyczą one warstwy technologicznej, np. “Gdy już zobaczyłam go odjeżdżającego swoim śmiesznym, pięciokątnym samochodem, a raczej pojazdem sunącym, bo ten kosmiczny sprzęt nie posiadał kół, tylko dziwne, błoniaste falbanki, które zostawiały po sobie na ulicy mokre ślady…”. Przy okazji, słowo-wytrych “dziwne” powinno być zabronione w opowiadaniach ;)

Wspaniała scena oczekiwania wraz z córką na odbiór – wtedy zrozumiałem, ze to się nie może dobrze skończyć. W ogóle najpiękniejszy jest ten klimat rezygnacji, osobiście chyba wygasiłbym opowiadanie przed tą ostatnią sceną.

Co do piórka… Miałem wątpliwości, ale uświadomiłem sobie, że wszystkie dotyczą kwestii warsztatowych. Są rzeczy ważniejsze: pomysłu Ci zazdroszczę, a opowiadanie mnie po prostu wzruszyło, najbardziej ze wszystkich ufowych. I o to, w końcu, w pisaniu chodzi!

Co do piórka… Miałem wątpliwości, ale uświadomiłem sobie, że wszystkie dotyczą kwestii. Są rzeczy ważniejsze: pomysłu Ci zazdroszczę, a opowiadanie mnie po prostu wzruszyło, najbardziej ze wszystkich ufowych.

:D, Cobold, też zazdroszczę,  z tych które przeczytałam do tej pory.

Poza tym, Staruch, Mytrix, Stn – dobre lecz w tym przypadku przeszarżował, a może bliższa mi dziedzina i łatwo o grymaszenie. Nie, chyba jednak nie, ponieważ w opowiadaniu “Karły stoją na ramionach gigantów” jak dla mnie było za dużo skrótów. No i Żongler z odjazdową wizją.

W Mrozowisku brakuje mi postaci, są trzmiele i dysfunkcjonalna rodzina, ale też ciekawe, gdyby rozwinąć.

Poczytam jeszcze z konkursu na Ufo.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Cobold – “dziwne” usunęłam i mimo iż lubię to słowo, bo mi wszystko się wydaje dziwne :), od dzisiaj przestaję go używać. Poprawiłam też to zdanie z błędami logicznymi, a infodumpy, trochę nie mam pomysłu jak się ich pozbyć przy obecnej formie opowiadania. Pisząc ten tekst uświadamiałam sobie, że to może być jego największa wada, a i tak nie potrafiłam jej uniknąć :(

Odnośnie pomysłu to chyba nie masz mi czego zazdrościć, bo przyszedł mi on do głowy między innymi dzięki Twojemu opowiadaniu “Na obraz i podobieństwo”.

Tak czy inaczej jestem bardzo miło zaskoczona Twoim “takiem”, nawet jeśli jest trochę rozchybotany… 

Asylum – z własnego doświadczenia… na dwadzieścia tekstów, może jeden był z dobrym pomysłem… Ale nawet pisząc bez pomysłu ciągle się rozwijamy, więc mimo własnych “up and down”, zachęcam do… pisania :)

Odnośnie pomysłu to chyba nie masz mi czego zazdrościć, bo przyszedł mi on do głowy między innymi dzięki Twojemu opowiadaniu “Na obraz i podobieństwo”.

No, gdzieś, mi tam te szympansice mignęły ;)

Katiu, przeczytałam z ogromną przyjemnością. Pal sześć infodumpy, brak konfliktu, i inne dziwności. Jak zwykle u Ciebie jest emocjonalnie i to się liczy. Bardzo dobre opowiadanie, godne piórka. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Ale się zgrałyśmy, ja czytałam bądź komentowałam Twoje opowiadanie, a Ty moje :):):) Bardzo się cieszę, że się spodobało i życzę miłej nocy… :)

Kurde, patrze, brak tagu konkursowego, brak otoczki sci-fi, za to jest fantasy – super, myślę sobie, chwila wytchnienia od kosmitów… I tu spotkało mnie pierwsze rozczarowanie.

Później, prawdę mówiąc, nie było wiele lepiej, a zakończenie mnie po prostu zmiotło. Niestety nie w pozytywnym tego zwrotu sensie.

Ale po kolei.

Już sam początek, pierwszy akapit, wydał mi się taki… sam nie wiem, miałki, zgrany, na pewno zniechęcający. Ot, wałkowana już nieskończoną ilość razy filozofia życia i śmierci, z której nic nie wynika (może poza tym końcowym rozczarowaniem). A potem, w takt moich obaw, okazało się, że całe opowiadanie – jego filozoficzna warstwa – utrzymana jest w tym samym duchu. Mówiąc wprost, na tym poziomie tekst zwyczajnie mnie nużył, nie dając w zamian nic w jakimkolwiek rozumieniu świeżego czy odkrywczego; czegoś, co uzasadniałoby ponowne podejmowanie rękawicy rzucanej przez filozoficzną sztampę.

Styl narracji jeszcze pogorszył sprawę, głównie za sprawą rażących infodumpów, ale nie tylko. Opowiadanie jest, moim zdaniem, dość mocno przegadane. Owszem, w wielu miejscach to buduje klimat – początkowa wędrówka z puchami, krematorium – i to taki naprawdę świetny klimat, bodaj najmocniejszy punkt całego opowiadania, ale momentami po prosu męczy i niekoniecznie czemukolwiek służy, jak choćby przesadnie dokładny opis kąpieli Elizy.

Do tego dochodzi wspomniane już zakończenie, które po prostu zabiło w tym opowiadaniu chyba wszystko, od klimatu poprzez zaciekawienie czytelnika (przynajmniej tego tutaj), a na logice wszelkiej kończąc. I to kończąc z hukiem, z jakim rozbiło się o jedno, proste pytanie: po co?

Wpadają Alieny (mocno nadużywane w tekście określenie “ufoludki” zupełnie tu do niczego, moim zdaniem nie pasowało i tylko psuło odbiór), niszczą większą cześć populacji, resztę niewolą, wykorzystują i “gwałcą”, a potem, na koniec, okazuje się, że są fajni, dobrzy i zabierają Gośkę do krainy wiecznej szczęśliwości i w ogóle, i tak dalej i et cetera. No to, ja się pytam: po co to wszystko? Te napady, zniewolenia, rzezie, wyzysk? Nie lepiej było przybyć w pokoju, podzielić się z nami wiedzą, mądrością, osiągnięciami… Nie lepiej było zjednać sobie ludzi, zbudować tutaj namiastkę raju i czerpać z tego profity na zasadzie uczciwej kooperacji, żeby dzieci im się w szczęściu i zdrowiu chowały? Poza tym, skoro chcieli dobrze…

Mówiąc wprost, taki na siłę wepchnięty do tego opowiadania, pozbawiony jakiegokolwiek sensu happy end mnie po prostu odrzucił. Choć zawsze zostaje jeszcze nadzieja, że ta wizja była tylko kolejną kojącą ułudą zaaplikowaną przez Inkmanów. Tyle, że to marne pocieszenie, bo w takim wypadku zakończenie jest po prostu zbyt enigmatyczne i chaotyczne, by mogło się podobać – po prostu za bardzo namieszałaś z tym wszechświatem alternatywnym.

Osobną kwestią pozostaje, czy kosmitom faktycznie opłacało się krzyżować gatunki, skoro powstałe w ten sposób hybrydy wydają się zupełnie niezdatne do samodzielnego funkcjonowania. To akurat niby spokojnie można sobie tłumaczyć długowiecznością Inków i, zapewne, równie długim czasem “inkubacji” ich potomstwa. Pytanie tylko, czy ludzka pula genów nie miała w tej kwestii zupełnie nic do gadania?

Trochę gryzło mi się też to, że Inkowie stali się jakoby jedno, czy też bezpłciowi, a mimo to nadal byli zdolni do zapładniania. Jak?^^

No i te zmutowane szczury – skąd i po co one?

Tak więc fabuła i narracja mi nie siadły, ale co z całą resztą? Klimat, jak już mówiłem, robi robotę. Historia, mimo wszystko, też jest na swój sposób angażująca – byłem ciekaw, jak rozwiążesz kwestię dobrowolnej eutanazji (i nie przekonała mnie ta ukazana przez Ciebie bierność) – no i, rzecz jasna, gruby bonus za operowanie emocjami. Bo to, zarówno w odniesieniu do czytelnika jak i Twoich bohaterów, wychodzi Ci coraz lepiej. Do tego kilka zdań-myśli perełek, które też zawsze cieszą. Tak więc, mimo ogólnego mojego marudzenia, nie czuj się, proszę, zjechana z góry na dół. Tekst ma swoje wady, i owszem, ale ma też fajne strony, więc, choć nie mogę powiedzieć, że mi się podobał, nie mogę też powiedzieć, że mi się definitywnie nie podobał.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

ostaje jeszcze nadzieja, że ta wizja była tylko kolejną kojącą ułudą zaaplikowaną przez Inkmanów

To jest, moim zdaniem, właściwa ścieżka interpretacyjna.

zakończenie jest po prostu zbyt enigmatyczne i chaotyczne, by mogło się podobać

A to jest IMO po to, by niektórych oszukać pozornym happy endem.

Czyli wszystko się ładnie składa do kupy, ale są tacy, co to muszą pomarudzić, nie ;P?

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Cieniu, opowiadanie nie konczy sie zadnym happy endem i wrecz dziwi mnie, ze tak je odebrales. Tak czy inaczej dzieki za komentarz.

Nie twierdzę, że się kończy happy endem – to zostawiam w trybie domysłu – ale tak to opisałaś, że po prostu nie wiem, co tu mam brać za prawdę, a co za ułudę, i to mi zwyczajnie nie gra już samo w sobie. Ale skoro rozwiałaś moje wątpliwości, to cieszę się, bo poszło jednak w lepszą stronę.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Rozumiem :) Pozdrawiam serdecznie.

Dzień dobry bardzo, cześć!

Zerknąłem na tekst i na razie mogę stwierdzić tylko, że czyta się wyśmienicie.

Widać sporą wprawę u Ciebie już na początku historii, moja ulubiona ontologia, kwestie świadomości i bytu, sensu istnienia w ogóle!

Być może najdzie mnie ochota na całość, być może przy piwie.

W każdym razie zapowiada się niezwykle smakowicie.

Wpadłem tylko pogratulować piórka, drugiego zresztą, lecz jak to u mnie bywa, trochę się rozgadałem, lecz gaduły ponoć mniej chorują :)

Od razu zapadły mi w mózg porównania chmur do krwawych, krowich czaszek, Krematoria, artystyczne skojarzenia odnośnie wirującego woreczka. Myślę, Katiu, że mogę się wiele od Ciebie nauczyć.

Pozdrawiam niezwykle mocno i czule!

PS: czekam z niecierpliwością na Twój kolejny tekst, żebym mógł się wykazać, gdy jeszcze nie będzie tych wszystkich ochów i achów.

Kto wie? Może już będziesz wtedy na papierze? :)

Piotrze, dziekuje bardzo za wizyte i mile slowa. Na ten moment niestety troche probuje uporzadkowac sobie sprawy osobiste i nie mam ani czasu ani sily na pisanie :(

Pozdrawiam bardzo serdecznie i zycze wszystkiego dobrego :)

Nie ma za co :)

Dziękuję i życzę rychłego oraz pomyślnego rozwiązania spraw osobistych!

Ten tekst jeszcze lepszy niż “Uciekające barwy”, być może najlepszy spośród wszystkich Twoich, które czytałem. Bardzo dużo emocji i przerażająca wizja kosmicznej okupacji z kameralnej perspektywy.

Dzięki Zygfryd :) Jak do tej pory to ulubiony tekst mojego męża, właśnie dlatego, że przedstawia przerażającą wizję przyszłości… Pozdrawiam serdecznie :)

Mocna rzecz.

Wykorzystałaś pozornie nienowy temat i stworzyłaś przerażającą, realną i osobistą historię. W tekście jest mnóstwo emocji, przede wszystkim beznadzieja i pogodzenie się z przerażającym losem, ale też (paradoksalnie) nadzieja, miłość i czułość. 

Podobała mi się końcówka, ułuda szczęścia, mimo wszystko Obcy mieli odrobinę empatii dla człowieka, przynajmniej pod koniec ich życia. 

Jest tu parę rzeczy, które w moim osobistym odczuciu bym zmienił, ale w sumie to mniejsze lub większe drobiazgi. Bo liczy się przekaz i jego siła, emocje wlane w tekst i wywołane u czytelnika. 

A Tobie i jedno i drugie udały się w tym opowiadaniu znakomicie!

Edward – dziekuje za mile slowa :) Tak, to jeden z moich najbardziej emocjonalnych tekstow i chyba najbardziej przerazajacych. Jeszcze raz dzieki za przeczytanie i ciesze sie, ze mimo drobiazgow do zmiany, tekst sie podobal :) Pozdrawiam serdecznie.