Cyrk

– Pij kawę, bo ci wystygnie.

– Może lubię zimną.

– Nikt nie lubi zimnej kawy.

– Bo co.

– Pij, a nie.

Siorbię chłodny napój i zaciągam się szlugiem.

Przypominam sobie też ten dzień kiedy uciekłam z cyrkiem. Zawsze pociągała mnie magia. Na szczęście udało mi się jeszcze dorastać w okresie nim obrońcy zwierząt dopierdolili się nawet do cyrku. Wtedy ludzie doceniali jeszcze jakieś inne rozrywki niż popołudniowy maraton seriali i programów paradokumentalnych zwieńczony wieczornymi wiadomościami.

Dzień był, jak zwykle w tych latach słoneczny. Cyrk przyjechał kilka dni temu i od tego czasu kolumna cygańskich przyczep zamieniała się sukcesywnie w miniaturowe, futurystyczne miasteczko oscylujące wokół kopuły z pozszywanych byle jak kolorowych kocy.

Razem z G. i K. bawiliśmy się wtedy na trzepaku, pamiętam jak dziś, gdy nagle zza żywopłotu obrastającego ogród sąsiadów, mieszkających na parterze naszego dziesięciopiętrowego bloku, zaświeciły czarne oczy. Wpatrywały się we mnie z dziecięcą fascynacją. Duże, okrągłe, pełne strachu i niedowierzania. Trochę zagubione, trochę walecznie butne.

– Basia. Zostaniesz moją żoną? – Powiedział nagle G.

– Okej. – Odpowiedziałam, bo w sumie czemu nie. Ale niezbyt mnie to interesowało. Patrzyłam w dalszym ciągu na oczy. A oczy patrzyły na mnie. I robiły się coraz szersze ze zdumienia. Jednak w chwili gdy mrugnęłam po oczach pozostały już tylko szeleszczące liście żywopłotu. Wciąż patrzyłam z miną przyczajonego kota obliczając prędkość, dzieląc przez tarcie i wizualizując trajektorię lotu uwzględniając lekki jesienny wiatr z zachodu. Puściłam się pędem przed siebie, przy ostatnim kroku wybijając się mocno do skoku z betonowej płyty. Przeleciałam z gracją nad zaparkowanym na ulicy polonezem, wskoczyłam za żywopłot i wpadłam do króliczej nory. Zaklęłam parszywie:

– No żucza pupka! Zawsze mi się to zdarza.

Wstałam otrzepując portki z ziemi. Skontrolowałam skrupulatnie miejsca potencjalnych obrażeń. Kości całe, checked. Brak śladów krwi – zero głębszych zadrapań. Zęby na miejscu.

Rozejrzałam się dookoła akurat w chwili by ujrzeć puchaty, rudawy ogon znikający za zakrętem tunelu. No cóż, wzruszyłam ramionami, babcia jeszcze co najmniej przez godzinę nie będzie wołać na obiad. Zresztą akurat dziś jest dobry dzień na przedłożenie przygody nad wartość klusek z serem.

Szłam dłuższą chwilę przez siebie, niepokojona jedynie z rzadka następującymi wstrząsami wywołanymi przez przejeżdżające tramwaje. Tunel wił się i skręcał jakby wydrążył go miotany konwulsjami kret na kwasie. Co jakiś czas w oddali migał koniec rudej kity. Niektóre ściany pokryte były psychodelicznymi rysunkami zwierząt i ludzi odprawiających iście sodomiczne danse macabre. Widać kret był też artystą. Po dobrych 20 minutach rytmicznego marszu i kilku przerwach na kontemplację dziwacznej sztuki droga urwała się znienacka.

Postałam chwilę w pewnej odległości od wylotu nie mogąc odmówić sobie przyjemności wizualizacji różnych ścieżek potencjalnego rozwoju faktów nim rzeczywistość ograniczy mnie tylko do jednej. Wtem z dołu wyłoniła się miedziana twarz z czupryną bardzo ciemnych, rozkozdranych włosów i czarnymi świecącymi w przytłumionym świetle oczami.

– No idziesz czy nie? – Spytał mały Cygan z wyrzutem.

Prychnęłam, ale podeszłam do skraju tunelu i zeskoczyłam za nim. Wprost pod rozpędzone kurze nogi gigantycznych rozmiarów. Jeździec ściągnął wodze w ostatniej chwili kierując przerośnięte skrzyżowanie kurczaka ze smokiem na sąsiedni pas by już po chwili wygrażać mi pięścią z oddali. Chłopiec stał kawałek dalej i patrzył na mnie z politowaniem wyskubując grudki błota ze swojego ogonka. Podeszłam do niego, upewniając się wcześniej że nie zostanę już potrącona przez żadnego gigantycznego ptaka. Chwycił mnie za rękę i pociągnął wgłąb lasu budynków, namiotów i straganów, przeplatanych losowo porozrzucanymi murami i uliczkami przypadkowej szerokości. Cygańska metropolia zdawała się nie mieć końca wzdłuż i wszerz, a szczyty najwyższych budowli niknęły gdzieś w mroku, zapewne w pobliżu sklepienia pieczary.

– Po co mnie tu zawlokłeś? – Spytałam.

– Przecież sama za mną polazłaś.

– No na pewno.

– Daj spokój. Przecież dobrze wiesz jak jest. Jeszcze za pierwszym razem to może mogłaś być zdziwiona.

Milczałam ostentacyjnie, dając się ciągnąc za rękę wgłąb osady.

– I co teraz ze mną będzie? – Nie wytrzymałam w końcu.

– A co byś chciała? – Spojrzał na mnie z miną wskazującą na to, że moje chęci i tak nie mają tu najmniejszego znaczenia.

– Uciec w końcu z cyrkiem.

– Pff, nie każdy może tak sobie uciec z cyrkiem. Nikt nie może.

– Ty mogłeś.

– To cyrk uciekł ze mną.

Nie odezwałam się już więcej ani słowem na ten temat.

Poszliśmy na diabelski młyn, rozmawiając o rzeczach mało istotnych, takich jak filozofia czy sens życia. Zjedliśmy watę cukrową klejąc sobie ręce i twarze i choć nie było słońca wiedziałam że minęło już wiele godzin.

Gdy nadszedł czas rozłąki zmrużył oczy lustrując moją duszę.

– No dobrze, możesz zostać jeszcze na chwilę.

I tak zostałam. Każdy dzień spędzaliśmy razem, a później się zestarzeliśmy i wzięliśmy ślub. Mieliśmy też trójkę dzieci i tylko jedno miało kudłaty ogonek. Żyliśmy razem w szczęściu i chorobie aż do końca naszych dni.

Ale to wszystko nie była prawda. Tak w rzeczywistości wróciłam na kluski do domu, a cyrk wyjechał następnego dnia i już nigdy nie wrócił. Zdarzyło się też tak że prosiak sąsiadów zakopał króliczą norę i żaden królik nie pojawił się w okolicy by ją odnowić.

G. Jakiś czas później, nie wiem jak, ale namówił swoją mamę by dała swojej nowo narodzonej córce imię po mnie. Ale nie, nie żyliśmy długo i szczęśliwie.

Łąka już dawno zarosła chaszczami, między którymi miejsca alkoholowych spotkań urządzili sobie lokalni menele. Wszystko co tam rosło i wzniosło się za pomocą rąk ludzkich zostało pięciokrotnie zrównane z ziemią i porośnięte od nowa, wciąż w imię projektów nowych to zabudowań. A pustka wciąż pozostaję i skowyczy w ciemne noce z cicha za duchami, cygańskimi dziećmi i magią. A ponad po raz kolejny przesuniętym ogrodzeniem, w słoneczne dni, jak te z mojego dzieciństwa przez smog przedzierają tatry i wylatujące od czasu do czasu ze swoich jaskiń smoki.