Krzem

Rozdział pierw­szy

 

Drogę oświe­tla­ły tylko nie­licz­ne la­tar­nie, rzu­ca­ją­ce zimne, nie­bie­ska­we świa­tło. Deszcz ostro za­ci­nał, wiatr po­ry­wał mokre śmie­ci i ci­skał je w bez­dom­ne, rdze­wie­ją­ce an­dro­idy.

Star­szy męż­czy­zna gonił po ulicy młodą dziewczynę. Chod­nik był zbyt za­śmie­co­ny i za­tło­czo­ny nie­ru­cho­my­mi zło­ma­mi, by ry­zy­ko­wać tam bie­g.

W od­da­li za­ma­ja­czy­ła ogrom­na, po­ły­sku­ją­ca na nie­bie­sko ko­pu­ła. Ana za­śmia­ła się w głos. Cel był tak bli­sko.

– Dosyć! – krzyk­nął za nią Krzem.

Nie usłu­cha­ła, bie­gła dalej.

Do­go­nił dziewczynę i szarp­nął za ramię, ta straciła równowagę i rąbnęła pupą w mokrą jezd­nię. Męż­czy­zna sprawnie ją wyminął.

Trwa­li chwi­lę w bez­ru­chu. Deszcz lał się z nieba stru­mie­nia­mi. Ana unio­sła głowę i otwo­rzy­ła usta. Woda miała me­ta­licz­ny po­smak.

– Wra­ca­my do domu – rzu­cił Krzem i minął dziew­czy­nę.

– Tato!

Za­trzy­mał się.

– Dla­cze­go nie po­zwa­lasz mi tam po­dejść?

Nie od­po­wie­dział.

– Prze­cież masz dwie prze­pust­ki. Mo­że­my pójść razem. Chcia­ła­bym choć raz zo­ba­czyć te wszyst­kie wspa­nia­ło­ści.

Od­wró­cił się gwał­tow­nie, jego siwe, pra­wie białe włosy za­tań­czy­ły w po­wie­trzu, roz­bry­zgu­jąc wodę. Pod­szedł i chciał zdzie­lić córkę w twarz, ale za­miast tego padł na ko­la­na i ją przy­tu­lił. Była jesz­cze taka młoda, na­iw­na.

– Nie je­steś na to go­to­wa.

– Je­stem! – Dziew­czy­na zmru­ży­ła groź­nie oczy. Jej spoj­rze­nie mó­wi­ło „sprawdź mnie”.

– Opisz swój stan. – Męż­czy­zna pod­jął wy­zwa­nie.

– Zzięb­nię­ta, zzia­ja­na, zmo­czo­na! – wy­krzy­cza­ła.

Wstał. Nie­spiesz­nie.

– Prze­mo­czo­na! Zmo­czyć to się może dziec­ko w nocy! – Ze zło­ści Krzem bił się dło­nią w głowę. – Czy to tak trud­no pojąć!?

At­mos­fe­ra zgęst­nia­ła i py­ta­nie za­wi­sło w po­wie­trzu. Można było ob­ser­wo­wać po­je­dyn­cze kro­ple desz­czu, spa­da­ją­ce i roz­trza­sku­ją­ce się o as­falt, zu­peł­nie jak na fil­mie w zwol­nio­nym tem­pie.

– Jeśli chcesz tam pójść, mu­sisz mówić i za­cho­wy­wać się jak oni!

Zła­pał córkę za rękę i po­cią­gnął. Z ła­two­ścią wy­śli­zgnę­ła mokrą dłoń z uści­sku.

– Hympf! – Ana rzu­ci­ła fo­chem i mi­nę­ła ojca. – Pusz­czaj! Sama pójdę.

Uśmiech­nął się pod nosem. Wła­śnie o to cho­dzi­ło. No, nie tylko o to, ale od cze­goś trze­ba za­cząć. Jak się ktoś szlach­ci­cem nie uro­dził, to musi umieć do­brze uda­wać.

 

***

 

Le­ża­ła na pry­czy. Bolał ją po­tłu­czo­ny po­śla­dek, więc prze­krę­ci­ła się na brzuch. Teraz miała widok na drzwi do warsz­ta­tu ojca. Za­mknął się tam i kazał nie prze­szka­dzać. Jak zwy­kle pra­co­wał. Po­tra­fił spę­dzać w od­osob­nie­niu wiele cykli z rzędu.

Po­dob­nie jak za­war­tość nie­bie­skiej ko­pu­ły, wnę­trze warsz­ta­tu po­zo­sta­wa­ło dla dziew­czy­ny w sfe­rze do­my­słów. Krzem miał przed córką wiele ta­jem­nic, ale nie mogła się skar­żyć. W prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści jed­no­stek za­miesz­ku­ją­cych przed­mie­ścia, ni­cze­go jej nie bra­ko­wa­ło.

– Zresz­tą komu mia­ła­bym się po­skar­żyć? – Zer­k­nę­ła w bok. – Tobie, J-cztery siedem?

Mały dron usły­szaw­szy swoje imię, skrył się za po­ma­lo­wa­ną na zie­lo­no, me­ta­lo­wą szafą.

– A może Jay­mie­mu?

Stary lokaj sto­ją­cy pod ścia­ną, schy­lił się w ukło­nie i tak już po­zo­stał.

– Cze­goś pa­nien­ce pot-t-t-trze­ba? – Za­rzę­ził.

Dziew­czy­na wsta­ła z pry­czy i po­sta­wi­ła an­dro­ida z po­wro­tem do pionu.

– Ile razy mam ci po­wta­rzać, żebyś się nie kła­niał? Masz uszko­dzo­ne ser­wo­mo­to­ry, dur­niu. Uszko­dzo­ne, nie­dzia­ła­ją­ce, ze­psu­te. Kaput! – Zła­pa­ła bla­sza­ka za ra­mio­na i po­trzą­sa­ła. – Zresz­tą, nie na­zy­waj mnie pa­nien­ką, bo wy­ko­pie cię na ulicę, stary ra­mo­lu.

– T-tak – po­twier­dził, po czym dodał – ale pa­nicz nal-l-l-le­ga, by się t-t-tak do pa­nien­ki zwra­cać. W ra-ra-ra­mach nauki i przy­got-t-t-owa­nia.

– Zatem mów do mnie w taki spo­sób, tylko w obec­no­ści Krze­ma. Krze­ma pa­ni­cza, króla na zamku, pana na wło­ściach, wład­cy na dziel­ni, maj­stra na bu­do­wie, o! Tak go ty­tu­łuj. – Za­do­wo­lo­na z sie­bie, po­pu­ka­ła lo­ka­ja w głowę. – A teraz, Jay­mie, milcz.

Ro­zej­rza­ła się po dużym, acz za­gra­co­nym po­miesz­cze­niu.

– No, to który chce wy­słu­chać moich skarg? Jay-jay? Jonas? Jon? Jarek? Janek? Jo­achim? Joy? J-cztery siedem?

Po­ło­wa z wy­mie­nio­nych ro­bo­tów, dro­nów czy an­dro­idów, w ogóle nie za­re­ago­wa­ła, resz­ta od­wra­ca­ła głowy, czy co tam mogła od­wró­cić, lub ucie­ka­ła po ką­tach.

– Żaden? No i dobra. Wal­cie się! I tak je­ste­ście bandą ka­le­kich nie­doj­dów. Wy… Wy stare pusz­ki za­rdze­wia­łe.

Drzwi skrzyp­nę­ły. Ana od­wró­ci­ła się i wark­nę­ła na Janka.

– A ty dokąd? Masz szla­ban na wy­ła­że­nie na ze­wnątrz! Co to, to nie. Nie będę znowu z tobą na ple­cach, przez pół dziel­ni dra­ło­wać. Aaaargh! – za­wy­ła, gdy Janek po­tknął się w progu i prze­wró­cił. – Za jakie grze­chy? Zresz­tą, rób­cie co chce­cie!

Wy­szła z bu­dyn­ku i chcia­ła trza­snąć drzwia­mi, lecz te blo­ko­wał le­żą­cy an­dro­id.

– Niechby was ko­ro­zja! – krzyk­nę­ła, sto­jąc już na chod­ni­ku. – Żeby wam styki za­śnie­dzia­ły! Idę sobie, a co? A nic! Po­zdrów­cie Krze­ma jak wy­le­zie z jamy, z leża, z bar­ło­gu. Wie­cie w ogóle, co to bar­łóg? Ech… – Zer­k­nę­ła w lewo na za­śmie­co­ną ulicę, w prawo na dwie nie­ak­tyw­ne jed­nost­ki sprzą­ta­ją­ce. Żaden z kie­run­ków nie za­chę­cał. – Tylko dokąd teraz?

Opcje były za­sad­ni­czo dwie. Na zło­mo­wi­sko w po­szu­ki­wa­niu cze­goś faj­ne­go, lub do czę­ści prze­my­sło­wej. W oko­li­cach fa­bryk czę­sto krę­ci­li się zna­jo­mi, no i można by po­ma­ru­dzić komuś ży­we­mu…

 

***

 

– Do dupy z takim czymś. – Ana kop­nę­ła pustą bu­tel­kę.

– No, wy­dłu­ży­li nam te zmia­ny, aż o dwie go­dzi­ny. Do od­wo­ła­nia.

– Do od­wo­ła­nia, to rów­nie do­brze na za­wsze!

– Nowe za­mó­wie­nie spod ko­pu­ły. Po­wiedz ojcu, że w tym ty­go­dniu nie przyj­dę pomóc w warsz­ta­cie. – Przy­ja­ciel wy­raź­nie po­smut­niał. – A szko­da, bo twój tato do­brze płaci. Do­dat­ko­wej ener­gii nigdy za wiele.

– Le­piej byś mi po­wie­dział, co on tam robi? – Dziew­czy­na zro­bi­ła duże oczy. – Morty, pro­szę, pro­szę! Zdo­bę­dę dla cie­bie jedną, czy dwie ba­te­rie w za­mian.

Chło­pak po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu Any. Grube palce, bruz­dy, zro­go­wa­ce­nia. Znać było czło­wie­ka pracy.

– Coś do­bre­go, dla nas wszyst­kich. To dobry czło­wiek… jest.

Sy­re­na z po­bli­skiej fa­bry­ki oznaj­mi­ła faj­rant. Morty po­de­rwał się z murku, na któ­rym sie­dział i za­rzu­cił torbę na ramię.

– Muszę le­cieć, trzy­maj się mała.

– Lek­kiej zmia­ny, Morty.

– Wiesz jak jest. – Się­gnął do we­wnętrz­nej kie­sze­ni skó­rza­nej kurt­ki i wyjął mały po­dłuż­ny pa­ku­nek. – Łap!

Chło­pak od­da­lał się, a Ana szyb­ko od­pa­ko­wa­ła sre­ber­ko i we­pcha­ła ba­to­nik do ust. Sma­ko­wał pra­wie jak praw­dzi­wa cze­ko­la­da. Pra­wie. Z wciąż pełną buzią, prze­sko­czy­ła przez ba­rier­kę i zbie­gła po na­sy­pie. Na dole skrę­ci­ła pod most. Sta­ra­ła się nie pa­trzeć na bez­dom­nych ko­czu­ją­cych przy ogni­skach, by nie przy­cią­gnąć kło­po­tów.

W po­ło­wie drogi na drugą stro­nę, przej­ście za­stą­pi­ło jej trzech opry­chów.

Herszt dzier­żył w ręce klucz fran­cu­ski.

– Czego szuka tutaj taka ślicz­na buźka, hę?

Za­trzy­ma­ła się i mil­cza­ła. Wbiła wzrok w zie­mię. Reszt­ka ba­to­ni­ka sta­nę­ła jej w gar­dle. Z tru­dem prze­łknę­ła.

– Szef pyta, to od­po­wiedz! – Jeden z po­ma­gie­rów po­pchnął dziew­czy­nę. – Jak chcesz przejść, to mu­sisz za­pła­cić! – Za­mach­nął się by zadać cios, ale coś od­bi­ło się z hu­kiem od jego głowy i po­to­czy­ło po ulicy.

Dron?

Ko­rzy­sta­jąc z chwi­li za­mie­sza­nia, Ana rzu­ci­ła się do uciecz­ki. Wpa­dła pro­sto w silne ra­mio­na. Spoj­rza­ła na twarz męż­czy­zny, który ją po­chwy­cił.

– Krzem?

Przy­ło­żył tylko palec do jej ust. Nad ich gło­wa­mi za­szu­mia­ły wir­ni­ki ma­łe­go drona.

– Wra­caj pro­sto do domu. J-czte­ry sie­dem cię od­pro­wa­dzi.

– Coś ty, do licha, za jeden!? – Herszt bandy moc­niej chwy­cił swój oręż. – Już my ci po­ka­że­my.

Krzem po­pchnął córkę w prze­ciw­nym kie­run­ku.

– Pro­sto do domu – po­wtó­rzył.

 

***

 

Wku­rzo­na dziew­czy­na sie­dzia­ła na pry­czy. Rów­nie zła co roz­trzę­sio­na. Tro­skę o ojca skry­wa­ła pod pie­rzy­ną gnie­wu. Jej me­cha­nicz­ni kom­pa­ni, ci któ­rzy mogli, po­cho­wa­li się po ką­tach. J 47 za­do­ko­wał w sta­cji ła­du­ją­cej.

– Masz szczę­ście, że nie umiesz mówić.

Jot za­pa­lił czer­wo­ną diodę, co­kol­wiek miało to zna­czyć.

– Śle­dzi­łeś mnie, ty mała pod­stęp­na plu­skwo!

Znów czer­wo­na dioda.

– I do­brze zro­bił. – Krzem wszedł do po­miesz­cze­nia. Pod lewym okiem miał pa­skud­ną śliwę.

– Tato ja…

Prze­rwał jej ge­stem dłoni. Nie kło­po­tał się zmy­wa­niem krwi z rąk, czy zdję­ciem kurt­ki. Przy­su­nął sobie krze­sło i usiadł na­prze­ciw córki.

Po­cząt­ko­wo tylko mil­cze­li. Za każ­dym razem, gdy Ana otwie­ra­ła usta, Krzem dawał jej znak, by nie roz­po­czy­na­ła – zbie­rał myśli.

– Przy­po­mi­nasz mi swoją matkę. Jej tem­pe­ra­ment też trudno było okieł­znać – za­czął po chwi­li. – Nie mu­si­my roz­ma­wiać o tym, co dzi­siaj za­szło. Wiem o co cho­dzi, aż na­zbyt do­brze.

Dziew­czy­na słu­cha­ła z ro­sną­cym za­in­te­re­so­wa­niem, szcze­gól­nie ze wzglę­du na wspo­mnie­nie matki. Ostat­nio, poza wy­kła­da­mi na temat dwor­skie­go za­cho­wa­nia, nie roz­ma­wia­ła z ojcem zbyt czę­sto.

Krzem po­tarł skroń i kon­ty­nu­ował:

– Je­steś bar­dzo cenna, nie mo­że­my cię stra­cić, to by nas zbyt wiele kosz­to­wa­ło.

– Nas… ja­kich nas?

– No… mnie i twoją mamę – za­śmiał się ner­wo­wo. – Obie­ca­łem jej, że bę­dziesz moim oczkiem w gło­wie. Takim naj­waż­niej­szym try­bi­kiem, có­recz­ką ta­tu­sia – tu uśmiech­nął się sze­rzej.

Ana nie chcia­ła prze­ry­wać, przy­jem­nie się słu­cha­ło.

– Wiesz, nie było mi dane, na­cie­szyć się wami obie­ma zbyt długo, ale szcze­gól­nie jedno utkwi­ło mi w pa­mię­ci. Wspo­mnie­nie z mo­ty­la­mi, pa­mię­tasz? – Wzrok Krze­ma stał się nieco nie­obec­ny. – Tam­te­go dnia po­szli­śmy wszy­scy na wzgó­rze i…

Pa­mię­ta­ła. Do­koń­czy­ła:

– …i mama upar­ła się, by nalać do mi­secz­ki wody z cu­krem. Po chwi­li zle­cia­ły się dzie­siąt­ki mo­ty­li, a my po­dzi­wia­li­śmy! Gła­dzi­ła mnie po gło­wie, ty ro­bi­łeś śmiesz­ne miny…

To wspo­mnie­nie matki, jako je­dy­ne tak do­brze za­cho­wa­ło się w pa­mię­ci Any. Wszyst­kie inne były jak za mgłą.

– Chcia­ła­bym ją zo­ba­czyć, znów dać się gła­skać po wło­sach.

– Ja też, có­recz­ko, ja też.

Sie­dzie­li i mil­cze­li. Żad­ne­mu z nich nie spie­szy­ło się do prze­rwa­nia tej chwi­li.

J 47 za­pa­lił zie­lo­ną diodę, choć wcale jesz­cze nie skoń­czył ła­do­wać aku­mu­la­to­ra.

 

Rozdział drugi

 

– Cie­ka­we o czym jest drugi roz­dział? – Ana gło­śno my­śla­ła.

– Tego nigdy się nie do­wie­my. – Morty uśmie­chał się sze­ro­ko. – Tych stron bra­ku­je od dawna. Chyba że… mo­żesz za­py­tać Tima. On mógł to prze­czy­tać, może pa­mię­ta.

Ana od­rzu­ci­ła wy­bra­ko­wa­ną lek­tu­rę na ster­tę gazet, skąd ją wcze­śniej wy­grze­ba­ła.

– Mógł­byś tu cza­sem po­sprzą­tać.

– Jeśli masz ocho­tę, nie będę cię po­wstrzy­my­wać.

– A nie masz ja­kiejś całej książ­ki?

– W sen­sie, że pa­pie­ro­wej?

Dziew­czy­na przy­tak­nę­ła.

– Wszyst­ko po­szło na wy­prze­da­ży z oka­zji za­mknię­cia an­ty­kwa­ria­tu, prze­cież wiesz. Coś cy­fro­we­go by się zna­la­zło.

– Mam aler­gię na cy­fro­we. Mam też dwie ba­te­rie na zby­ciu. Po­wiesz mi, co Krzem robi w warsz­ta­cie? Cią­gle nie po­zwa­la wcho­dzić i ry­glu­je drzwi!

Przy­ja­ciel mil­czał. Prze­trze­pał kie­sze­nie, schy­lił się do torby i chwi­lę cze­goś w niej szu­kał. W końcu wyjął małą pacz­kę cu­kier­ków z wy­tar­tym, nie­czy­tel­nym logo i podał dziew­czy­nie.

– Na po­cie­sze­nie.

– Morty, skąd ty bie­rzesz te sło­dy­cze?

– Każdy ma swoje ta­jem­ni­ce, usza­nuj to.

– Ja nie mam!

Zmie­rzył ją ostrym spoj­rze­niem. Nieco się spe­szy­ła i do­da­ła:

– A przy­naj­mniej nic waż­ne­go.

Chciał dodać, że nie każdy wie o swo­ich ta­jem­ni­cach, ale w ostat­niej chwi­li ugryzł się w język.

– No co? Chcia­łeś coś po­wie­dzieć? No? Mów! Po­śmiej się ze mnie! – Tup­nę­ła w pod­ło­gę. – Stary gbur!

– Ejj, nie taki zaraz stary…

Morty mach­nął ręką i zni­kąd po­ja­wi­ło się w niej ko­lej­ne opa­ko­wa­nie cu­kier­ków. Otwo­rzył i wsy­pał wszyst­ko do ust. Ana nie chcia­ła być gor­sza. Ro­ze­rwa­ła swoją pacz­kę i spró­bo­wa­ła zrobić to samo, co oka­za­ło się wcale nie takie pro­ste.

– Wła­ści­wie to – wy­pa­lił Morty, gdy prze­łknął – mam tu taką książ­kę. Gdzieś tu była.

Otwo­rzył i wy­cią­gnął z szaf­ki jedną z szu­flad, a za­war­tość wy­sy­pał na środ­ku po­miesz­cze­nia. Ob­rzu­cił tak po­wsta­łą kupkę gazet i ko­mik­sów krzy­wym spoj­rze­niem, po czym po­wtó­rzył czyn­ność opróż­nia­nia z ko­lej­ną szu­fla­dą. Przy czwar­tej naj­wy­raź­niej doj­rzał zarys tego, czego szu­kał:

– HA! – wy­krzyk­nął tak gło­śno i nagle, że Ana nie­mal udła­wi­ła się ostat­nim cu­kier­kiem. – To jest to! – Pod­niósł sfa­ty­go­wa­ną księ­gę z pla­ma­mi po kawie, lub innym ciem­nym na­po­ju na okład­ce. – Sądzę, że po­win­naś to prze­czy­tać.

– Nasza Walka – od­czy­ta­ła gło­śno tytuł. – No niech bę­dzie, zo­ba­czy­my. Swoją drogą, kto kupił te wszyst­kie książ­ki na wy­prze­da­ży, skoro pra­wie nie scho­dzi­ły?

– Zdzi­wisz się…

– Wal!

– Gość po­słu­gi­wał się pseu­do­ni­mem De­zer­ter, ale na bank był spod ko­pu­ły.

– A tej jed­nej, czemu nie wziął?

– Na­szej Walki nie chciał, a ja nie py­ta­łem dla­cze­go.

 

***

 

Krzem wy­chy­nął z warsz­ta­tu, tylko w celu po­chwy­ce­nia cze­goś do prze­ką­sze­nia, ale coś go tknę­ło i łyp­nął spode łba na córkę, jak zwy­kle za­le­ga­ją­cą na pry­czy. Byłby ją zi­gno­ro­wał, lub po­go­nił do wy­peł­nia­nia obo­wiąz­ków, jakie na nią sys­te­ma­tycz­nie na­kła­dał. Byłby tak po­stą­pił, lecz coś in­ne­go przy­ku­ło jego uwagę. Oży­wił się, gdy do­strzegł czy­ta­ną przez dziew­czy­nę książ­kę. Trzy­ma­ła ją w taki spo­sób, że bez trudu roz­po­znał okład­kę, za­rzu­cił więc wszel­kie inne za­mia­ry i zbli­żył się ostroż­nie.

Nie­za­cho­wa­nie ostroż­no­ści, gro­zi­ło przy­ję­ciem le­cą­ce­go buta na twarz. Tym razem miał szczę­ście i zo­stał cał­ko­wi­cie zi­gno­ro­wa­ny. Pię­trzą­ce się sze­re­gi liter po­chła­nia­ły umysł Any. Do­strzegł nawet coś na kształt wy­pie­ków na twa­rzy. Obu­rze­nie – bo co in­ne­go mogła wzbu­dzać treść czy­ta­ne­go przez córkę dzie­ła? Sta­nął tuż obok i od­chrząk­nął.

– Wiesz jakie bred­nie tu wy­pi­su­ją?! – pod­ję­ła bez owi­ja­nia w ba­weł­nę. – A Morty mi to po­le­cił.

– Wiem, czy­ta­łem. – Krzem nie zdra­dzał zbyt­nich emo­cji. – Też uwa­żam, że po­win­naś to uważ­nie prze­czy­tać.

– Ten cały Adam Haxx to jakiś obłą­ka­niec był.

– Nie cał­kiem. Po­rwał za sobą cały naród. Do­pro­wa­dził do Uty­li­za­cji, choć czę­ściej mó­wi­my na to Zło­mo­wa­nie. Na szczę­ście nie wy­peł­nił planu w stu pro­cen­tach.

– Po co więc to czy­tać? Żeby nerwy sobie po­szar­pać? O, dla przy­kła­du taki frag­ment. – Po­ka­za­ła, a Krzem po­dą­żył wzro­kiem za jej pal­cem: 

 

Ludz­kie pań­stwo, któ­re­go ogól­ny obraz pró­bo­wa­łem za­ry­so­wać, nie po­wsta­nie przez zwy­kłą zna­jo­mość po­trzeb czło­wie­ka. Nie wy­star­czy wie­dzieć, jak po­win­no wy­glą­dać takie hu­ma­ni­stycz­ne pań­stwo. Pro­blem jego na­ro­dzin jest da­le­ko trud­niej­szy. My nie mo­że­my cze­kać, aż obec­ne kasty, które czer­pią ko­rzy­ści z ak­tu­al­ne­go kształ­tu pań­stwa, zmie­nią swoje na­sta­wie­nie z wła­snej ini­cja­ty­wy. Nie jest to moż­li­wie, po­nie­waż ich praw­dzi­wy­mi przy­wód­ca­mi są SI, i tylko SI.

SI prze­śla­du­je swój obiekt nie­prze­rwa­nie swoim po­stę­po­wa­niem, w prze­ci­wień­stwie do ludz­kiej szlach­ty i ro­bot­ni­ków, któ­rzy zsu­wa­ją się ku za­gła­dzie, za­wdzię­cza­jąc to głów­nie wła­snej in­do­len­cji, głu­po­cie i bo­jaź­li­wo­ści. SI jest świa­do­me swego koń­co­we­go celu. Kasta ma­szyn pro­wa­dzo­na przez nie, nie ma in­ne­go wy­bo­ru, jak tylko wal­czyć o jego in­te­re­sy i nie ma nic wspól­ne­go z cha­rak­te­rem czło­wie­czym.

Dla­te­go, je­że­li mamy zro­bić za­mach, aby urze­czy­wist­nić ideał ludz­kie­go pań­stwa, mu­si­my zi­gno­ro­wać siły kon­tro­lu­ją­ce teraz życie pu­blicz­ne i szu­kać innej siły zde­ter­mi­no­wa­nej i zdol­nej do pod­ję­cia walki o ten ideał. Po­nie­waż walka jest przed nami, na­szym pierw­szym za­da­niem nie jest stwo­rze­nie nowej kon­cep­cji pań­stwa, ale znisz­cze­nie obec­nej, kon­cep­cji wy­kre­owa­nej przez SI. Pierw­szą bro­nią nowej dok­try­ny, za­wie­ra­ją­cej nowe i wiel­kie za­sa­dy, cho­ciaż wielu jed­nost­kom może się to nie po­do­bać, musi być wy­rwa­nie się z tej po­ło­wicz­nie wir­tu­al­nej rze­czy­wi­sto­ści.

 

– No tak, dobre, nie? – po wy­po­wie­dze­niu tych słów, Krzem ledwo się uchy­lił przed cio­sem za­da­nym Naszą Walką. – Ma­leń­ka, ale zda­jesz sobie spra­wę, że po­mi­mo upły­wu czasu, lu­dzie spod ko­pu­ły myślą po­dob­nie?

– Jak to? – wy­rwa­ło jej się mi­mo­cho­dem. – Po­dob­nie?

– Tro­chę zmo­dy­fi­ko­wa­li za­sa­dy. Za­miast Uty­li­za­cji jest nie­wol­nic­two, choć wszyst­kie­go co zbęd­ne, wciąż się po pro­stu po­zby­wa­ją. To tra­fia na nasze zło­mo­wi­sko, nasze fa­bry­ki prze­twa­rza­ją złom i pro­du­ku­ją dla nich nowe mo­de­le. Koło się za­my­ka. Je­dy­ne czym płacą ci spod ko­pu­ły, to ener­gia po­zy­ska­na mar­nym kosz­tem w re­ak­to­rach fu­zyj­nych. My ta­kich nie mamy.

– Ale ten tu, o wszyst­ko ob­wi­nia SI, prze­cież one nie są szko­dli­we.

– My­lisz po­ję­cia. An­dro­idy jakie znasz, to nie takie jed­nost­ki SI, jakie on miał na myśli. Tamte pra­wie wy­tę­pio­no w cza­sie Uty­li­za­cji. W pełni au­to­no­micz­ne, swo­bod­nie my­ślą­ce, kre­atyw­ne, czę­sto to byli pół­me­ta­le…

– Pół­me­ta­le? – Ana usia­dła na pry­czy, mocno za­cie­ka­wio­na. Ociec zwy­kle nie opo­wia­dał jej zbyt wiele o hi­sto­rii świa­ta.

 – Tak po­tocz­nie mówi się na… – Krzem przez chwi­lę szu­kał od­po­wied­nie­go słowa. – Na cy­bor­gi. Po­łą­cze­nie ma­szy­ny i czło­wie­ka. Obec­nie za­ka­za­ne w imię dok­try­ny czy­sto­ści rasy ludz­kiej. Dok­try­ny za­po­cząt­ko­wa­nej przez Haxxa. Pół­me­ta­le są wy­daj­ni jak ma­szy­ny i kre­atyw­ni jak lu­dzie. – Krzem wstał i strze­pał kurz z rę­ka­wów. – Star­czy hi­sto­rii na dziś. Mam jesz­cze pracę.

– Czemu wcze­śniej mnie tego nie uczy­łeś?

– Nie byłaś go­to­wa.

– Go­to­wa na co?

– Zo­ba­czysz có­recz­ko. Zo­ba­czysz…

 

***

 

– Przy­szy­ko­wa­na?

– Pew­nie. Inni przyj­dą?

– Morty jest z ekipą przy ogro­dze­niu. Dadzą nam góra dwa­dzie­ścia minut. Bie­rze­my tylko jed­ne­go, ja wy­bio­rę. – Krzem po­pa­trzył sta­now­czo na córkę. – Z resz­ty po­sta­raj się wy­do­być ja­kieś ba­te­rie, na­ła­du­je­my i opła­ci­my chło­pa­ków.

– Prze­cież znam za­sa­dy. Bę­dzie ubaw.

– To nie jest za­ba­wa. Szu­kam cze­goś kon­kret­ne­go.

– Okej, okej. To pewne, że dziś bę­dzie zrzut?

– Cynk po­cho­dził ze spraw­dzo­ne­go źró­dła. – Krzem nie mar­twił się tym, czy zrzut na­stą­pi, tylko czy chłop­cy Mor­tie­go utrzy­ma­ją w ry­zach zło­mia­rzy wy­star­cza­ją­co długo. Mu­siał zna­leźć tego an­dro­ida.

– Po­ży­je­my, zoba…

I wtedy zo­ba­czy­li. Od stro­ny ko­pu­ły nad­la­ty­wa­ły trzy syl­wet­ki. Stat­ki po­wietrz­ne wy­glą­da­ły jak cię­żar­na matka z dwój­ką dzie­ci.

– Kryj się! – Krzem po­cią­gnął córkę i wsko­czy­li na z góry upa­trzo­ną po­zy­cję, we wraku śmie­ciar­ki. Or­ga­nicz­nych resz­tek już dawno w nim nie było, ale nie­przy­jem­na, mdlą­ca woń wciąż uno­si­ła się w po­wie­trzu. Śmierdziało ze­psu­tą rybą.

– Fuj! – Ana za­tka­ła sobie usta dło­nią, by nie zwy­mio­to­wać.

Ocze­ki­wa­li w na­pię­ciu. So­lid­ne ścia­ny śmie­ciar­ki po­win­ny ich ochro­nić, ale gdyby coś spo­re­go spa­dło cen­tral­nie na ich po­zy­cję… Krzem wolał o tym nie my­śleć. Od­li­czał wstecz naj­pierw w my­ślach, póź­niej na głos:

– Pięć, czte­ry, trzy…

Ana nigdy nie wie­dzia­ła jak on to robił – do­kład­nie kal­ku­lo­wał pręd­kość, drogę i czas, bez żad­nych przy­rzą­dów mier­ni­czych. Zdol­no­ści ojca za­wsze ją fa­scy­no­wa­ły, był zu­peł­nie jak ma­szy­ny, które kon­stru­ował.

– …jeden. Teraz.

Wszyst­ko wy­peł­nił dźwięk zu­peł­nie przy­po­mi­na­ją­cy sy­re­ny okrę­to­we. Na­stęp­nie świst jak pod­czas bom­bar­do­wa­nia i na końcu zbli­ża­ją­ce się ude­rze­nia me­ta­lu o zie­mię, me­ta­lu o metal, me­ta­lu o wrak śmie­ciar­ki…

 

Szum i dzwo­nie­nie w uszach. Ock­nę­ła się wy­cią­ga­na spod zwałów złomu. Morty szar­pał za jedną rękę, Jarek, jeden z an­dro­idów Krze­ma, za drugą.

Krzem. Co z Krze­mem? – po­my­śla­ła, i chcia­ła spy­tać, ale szczę­ka od­mó­wi­ła po­słu­szeń­stwa. W gło­wie miała he­li­kop­ter, błęd­nik zu­peł­nie zwa­rio­wał, jakby jej ucho było pral­ką włą­czo­ną na wi­ro­wa­nie. Obraz z każdą se­kun­dą tra­cił na ostro­ści.

Uło­ży­li ją na ziemi. Krzem sprze­czał się o coś z Mor­tym. Nie czuła nóg. Słoń­ce stało wy­so­ko na nie­bie, osło­ni­ła się dło­nią przed jego pro­mie­nia­mi. Coś było nie tak. Spró­bo­wa­ła po­li­czyć wszyst­kie palce, ale nie mogła sku­pić wzro­ku. Cie­ka­we, że pra­wie nie od­czu­wa­ła bólu. Unio­sła nieco głowę i zro­bi­ło jej się słabo.

Bez­wład­na ręka opa­dła na czoło.

 

***

 

Ock­nę­ła się na swo­jej pry­czy, z samopoczuciem o niebo lep­szym niż pod­czas po­przed­nie­go prze­bły­sku świa­do­mo­ści. Tym razem nie za­no­si­ło się też, żeby miała ją od razu stra­cić. Ból głowy był do wy­trzy­ma­nia, bar­dziej pro­ble­ma­tycz­ny oka­zał się świa­tło­wstręt.

Pompa trans­fu­zyj­na szu­mia­ła cy­klicz­nie, tło­cząc do żył za­bar­wio­ny na nie­bie­sko płyn. 

Sys­tem mo­ni­to­ru­ją­cy stan Any zdą­żył już po­in­for­mo­wać Krze­ma o prze­bu­dze­niu córki. Po chwi­li zja­wił się z za­tro­ska­ną miną i za­ostrzo­ną igłą.

Dziew­czy­na skrzy­wi­ła się, nie wia­do­mo, bar­dziej na strzy­kaw­kę, czy na minę ojca.

– Po tym zaraz po­czu­jesz się le­piej.

Prze­wró­ci­ła ocza­mi i za­ci­snę­ła zęby. Krzem z pewną dozą wpra­wy wkłuł się w ramię i jednostajnym ruchem wstrzyk­nął całą dawkę le­kar­stwa, o ile to było le­kar­stwo.

– Od­cze­kaj­my mi­nut­kę. – Za­do­wo­lo­ny z sie­bie, zer­k­nął na ze­ga­rek, zgar­nął ze sto­li­ka kost­kę Ru­bi­ka i zajął się jej układaniem. Po trzech razach po­now­nie spraw­dził czas:

– Już. Usiądź, po­mo­gę ci. I mo­żesz już mówić.

Do­pie­ro teraz do­tar­ło do niej, że ma wła­dzę w no­gach. Ze­rwa­ła się do po­zy­cji sie­dzą­cej, bez po­mo­cy ojca, co przy­pła­ci­ła lek­kim za­wro­tem głowy. Szyb­ko obej­rza­ła swoje dło­nie.

– Pięć i pięć!

– Yhym! Je­steś cała i zdro­wa. Ależ to była przy­go­da, co? – Krzem szyb­ko po­ża­ło­wał swo­je­go żartu i tego, że przy­wró­cił córce pełną spraw­ność. Po­li­czek za­piekł go, z za­cie­kło­ścią wa­sa­bi we­pcha­ne­go do nosa. – Mu­sia­łaś?

– Na­le­ża­ło ci się już za tę ogrom­ną igłę, a ty se jesz­cze jaja ro­bisz?! – Za­strzyk rze­czy­wi­ście dawał kopa i jed­no­cze­śnie zli­kwi­do­wał świa­tło­wstręt.

– Dobra, dobra, daj spo­kój, nawet nie wiesz jak się mar­twi­łem. – Krzem spu­ścił wzrok w wyrazie skru­chy.

– Co się wła­ści­wie stało? I co to za nie­bie­skie gówno we mnie pom­pu­jesz? I jakim cudem je­stem cała?

– Waż­niej­sze jest, co się sta­nie! – Oży­wił się, aż kla­snął w dło­nie. Skru­cha gdzieś prze­pa­dła. – No, ale prze­cież nic ci nie jest!

Oj­ciec nie był sobą. Wcze­śniej się w ten spo­sób nie za­cho­wy­wał. Albo ude­rzył się w głowę, albo czymś ogrom­nie eks­cy­to­wał. Ana nie była pewna, czy chce po­znać źró­dło tej eks­ta­zy.

– To od czego za­czy­na­my? – Znie­cier­pli­wio­ny, pal­ca­mi wy­stu­ki­wał mar­sza.

Dziew­czy­na nie­pew­nie wska­za­ła na pompę.

– To sub­sty­tut krwi. Syn­te­tycz­ny, bar­dziej wy­daj­ny, ale nie martw się, nie bę­dziesz krwa­wić na nie­bie­sko, w dwa cykle zmie­ni kolor.

Po­ki­wa­ła głową na znak „niech bę­dzie, ale mi się to nie po­do­ba”.

– Cie­ka­wa resz­ty?

Prze­ra­żo­na – ci­snę­ło się na usta.

Z póź­niej­szej pa­pla­ni­ny Krze­ma nie­wie­le wy­ni­kło, a co wy­ni­kło, to rów­nie do­brze mogło nie wy­nik­nąć, bo nie trzy­ma­ło się kupy. Ana po­sta­no­wi­ła za­grać w grę ojca i ze sma­kiem zja­dła co jej za­ser­wo­wał. A za­ser­wo­wał stek bzdur i to taki me­dium w stro­nę rare.

Przy­swo­iła sobie to tak: Morty za­ła­twił jej po zna­jo­mo­ści le­cze­nie w szpi­ta­lu pod ko­pu­łą – ot tak, jak gdyby nigdy nic! – prze­szmu­glo­wa­li ją, wy­le­czy­li i przy­wieź­li z po­wro­tem – pew­nie sa­nia­mi świę­te­go Mi­ko­ła­ja – ale, co oka­za­ło się dla Krze­ma waż­niej­sze – od zdro­wia córki! – to tam­te­go dnia, na wy­sy­pi­sku zdą­żył zna­leźć to czego szu­kał i – tu ledwo po­wstrzy­ma­ła się od dania mu w drugi po­li­czek – po­win­na się cie­szyć, bo za trzy cykle udają się pod ko­pu­łę, gdzie pozna prze­mi­łe­go mło­dzień­ca! I nie po­win­na się mar­twić – nic a nic, no prze­cież, ona? – bo nie­ba­wem wszyst­ko się wy­ja­śni.

 

Rozdział trze­ci

 

Stali przed punk­tem kon­tro­l­nym, dalej wstęp do Neo­mia­sta mieli tylko nie­licz­ni. Ana ubra­na w spód­ni­cę, białą bluzkę i bo­ler­ko, mar­z­ła i na do­da­tek czuła się nie­swo­jo. Krzem uśmie­chał się ner­wo­wo. W spor­to­wej ma­ry­nar­ce wy­glą­dał przy­stoj­niej niż zwy­kle.

– Pod­eks­cy­to­wa­na?

– Wiesz, że za­wsze chcia­łam zo­ba­czyć, jak tam jest.

– Mó­wi­łem ci, nie spo­dzie­waj się zbyt wiele. I pa­mię­taj czego cię uczy­łem i kim je­steś.

– Pa­mię­tam, miesz­czan­ka z Ma­chi­na­chium, fo­to­graf­ka wie­lo­wy­mia­ro­wa, mam uwiecz­nić ja­kieś małe przy­ję­cie szla­chec­kie. 

– Do­kład­nie tak, a ja je­stem twoim ojcem. – Za­śmiał się, bo rze­czy­wi­ście nim był.

Gra­nicz­ni­kom się nie spie­szy­ło, po­zwo­li­li parze od­stać swoje w desz­czu. W końcu z szaro­by­le­ja­kie­go bu­dyn­ku wy­szedł jeden ze straż­ni­ków paląc pa­pie­ro­sa. Za przy­ciemnionymi szkłami nie dało się do­strzec jego oczu. Do­pa­lił, rzucił peta na zie­mię i przy­dep­tał cięż­kim bu­cio­rem.

– Pani Ewe­li­ne Braun i pan Frie­drich Braun. – Wraz z prze­pust­ka­mi podał im małą płyt­kę da­nych. – To skrót z prawa obo­wią­zu­ją­ce­go pod ko­pu­łą. Radzę się z nim za­po­znać. Można wejść. Pa­ra­sol się nie przy­da.

I już? „Pa­ra­sol się nie przy­da?” To prze­cież nie mogło być takie łatwe! – z za­my­śle­nia Anę-Ewe­li­ne wy­rwał Krzem-Frie­drich, cią­gnąc ją za rękę.

– No chodź, nie stój tak, bo się do nas przy­cze­pią – syk­nął do córki.

Prze­szli przez krót­ki, ciem­ny tunel, na końcu któ­re­go otwar­to bramę, wpusz­cza­jąc do wnę­trza nie­bie­ska­we świa­tło.

Zna­leź­li się na su­chej, w miarę schlud­nej ulicz­ce. Krzem ostrzegł ją wcze­śniej, że tak zwana ob­ręcz, czyli ze­wnętrz­na kra­wędź ko­pu­ły „szału nie robi” i „dupy nie urywa” – pró­bo­wał pa­ro­dio­wać język Any.

Gdy mi­ja­li grup­kę gra­nicz­ni­ków, sto­ją­cych u wy­lo­tu śle­pej ulicz­ki i ma­ją­cych nie­zły ubaw – są­dząc po ra­do­śnie wy­krzy­ki­wa­nych prze­kleń­stwach – Ana zer­ka­ła z ukosa na źró­dło ich ucie­chy.

Po­mię­dzy pro­wi­zo­rycz­nie usta­wio­ny­mi prze­szko­da­mi, prze­ska­ki­wa­ło na prze­mian kilka an­dro­idów. Dziew­czy­na po­ję­ła sens za­ba­wy, gdy jeden z ro­bo­tów nie zdą­żył się ukryć. Strzał pro­sto w ramię po­zba­wił go całej ręki. Żoł­nie­rze za­wy­li ra­do­śnie, a ofia­ra pod­nio­sła ode­rwa­ną koń­czy­nę i za­nur­ko­wa­ła za po­bli­ską becz­ką. Ana od­wró­ci­ła wzrok. Łajdaki, śmiecie!

Krzem znów po­cią­gnął córkę za rękę. Jej brak dys­cy­pli­ny mocno go iry­to­wał.

– Nie gap się. W tej czę­ści mia­sta miesz­ka­ją go­ło­dup­cy. Lu­dzie z wiel­kim ego i ty­tu­ła­mi, ale bez ma­jąt­ku.

– I stać ich na nisz­cze­nie an­dro­idów?

– Pew­nie zo­sta­ły za coś ska­za­ne. Oni to widzą jako ko­rzyść, żoł­nie­rze za­bi­ja­ją nudę, a nuda rodzi pro­ble­my. A tak po­ćwi­czą strze­la­nie, złom trafi do nas, a my wy­pro­du­ku­je­my nowe jed­nost­ki w fa­bry­kach.

– Nie ku­pu­ję tego. – Czyli, złajdaczone śmiecie zwykłe – do­da­ła w my­ślach.

Do­tar­li do więk­szej ulicy, po któ­rej co chwi­la prze­la­ty­wa­ły po­jaz­dy an­ty­gra­wi­ta­cyj­ne, w więk­szo­ści smu­kłe au­to­no­micz­ne kap­su­ły. Rza­dziej więk­sze barki trans­por­to­we. Prze­szli na plat­for­mę z sym­bo­lem au­to­no­mi­bu­su.

– To ob­wod­ni­ca, stąd zła­pie­my trans­port do śród­mie­ścia – spoj­rzał córce w oczy – tam zo­ba­czysz cie­kaw­sze rze­czy. Ale nie spo­dzie­waj się lep­sze­go trak­to­wa­nia an­dro­idów. No i mamy spo­tka­nie.

 

Krzem pła­cił kartą za prze­jazd, a córka przy­glą­da­ła się pa­sa­że­rom. Jej uwagę przy­kuł chło­piec dwa sie­dze­nia dalej. Wier­cił się i krę­cił, nie mogąc usie­dzieć w miej­scu. Od­wró­cił się nawet na chwi­lę i po­chwy­cił spoj­rze­nie Any. Szel­mow­ski uśmiech wy­pły­nął na jego buzię i mło­dziak skrył się za opar­ciem, by wy­su­nąć zza niego fi­gur­kę su­per­ma­na.

Heros tań­czył i pod­ska­ki­wał, wzbu­dza­jąc we­so­łość w jednoosobowej widowni. Do­łą­czył do niego pla­sti­ko­wy robot i teraz wspól­nie har­co­wa­li po przy­bru­dzo­nym, sza­rym obi­ciu fo­te­la. Ak­to­rzy nagle za­trzy­ma­li się, su­per­czło­wiek pod­szedł do ro­bo­ta i ode­rwał mu w głowę. Ana zza fo­te­la usły­sza­ła chi­chot dzie­cia­ka. Au­to­no­mi­bus za­trzy­mał się i przed­sta­wie­nie zo­sta­ło prze­rwa­ne przez matkę hun­cwo­ta. Po­cią­gnę­ła go za sobą i wy­sie­dli.

Krzem do­siadł się do Any i zer­k­nął na jej smut­ną minę.

– Kilka razy od­rzu­ci­ło mi kartę, ale w końcu prze­szła. Uśmiech­nij się, zaraz bę­dzie­my. I przy­szy­kuj prze­pust­kę, kon­tro­lu­ją przy wjeź­dzie do śród­mie­ścia.

 

Wy­so­ki je­go­mość z równo przy­strzy­żo­ną brodą, w ko­szu­li pin col­lar, dwu­rzę­do­wej ka­mi­zel­ce, sza­rym gar­ni­tu­rze w kratę i z białą chu­s­tecz­ką w kie­szon­ce, po­pro­sił Anę o oka­za­nie do­ku­men­tów. Po­czu­ła się tak ode­rwa­na od rze­czy­wi­sto­ści, że tylko za­mru­ga­ła. Teraz wie­dzia­ła dla­cze­go oj­ciec na­ci­skał na lep­szy niż zwy­kle ubiór, choć ma­ru­dził przy tym, że i tak nie jest, jak być po­win­no.

Krzem podał kon­tro­le­ro­wi bi­le­ty i prze­pust­ki.

– Pan wy­ba­czy, córka pierw­szy raz w śród­mie­ściu.

– Na­tu­ral­nie. – Ob­rzu­cił ich krót­kim spoj­rze­niem. – Wszyst­ko w po­rząd­ku. Dokąd pań­stwo po­dró­żu­ją, jeśli można?

–  Do ogro­dów ró­ża­nych.

– Ach tak, na­tu­ral­nie. To bę­dą trzy przy­stan­ki, li­cząc od na­stęp­ne­go. Mi­łe­go po­by­tu w śród­mie­ściu. – Je­go­mość ski­nął głową i prze­szedł dalej.

 

Ale żeby ogród ró­ża­ny w środ­ku mia­sta? Prze­cież to naj­cen­niej­sza prze­strzeń! – wo­la­ła nie wy­po­wia­dać swo­ich myśli na głos, by nie spo­tkać się z ko­lej­nym miaż­dżą­cym spoj­rze­niem ojca.

– Roz­cią­ga się na dłu­go­ści sześć­dzie­się­ciu sze­ściu jar­dów, to tyle co trzy pola do kry­kie­ta – oznaj­mił an­dro­id to­wa­rzy­szą­cy. – Po pra­wej wi­dzi­my me­ta­lo­we róże, po­mnik wznie­sio­ny przez He­in­ri­cha Him­me­la.

Au­to­no­micz­ny prze­wod­nik włą­czył pro­jek­tor ho­lo­gra­ficz­ny, obok po­są­gu za­ry­so­wa­ła się na nie­bie­sko po­stać Him­me­la. Męż­czy­zna prze­cha­dzał się wpa­trzo­ny w coś, co teraz tylko on mógł do­strzec. Uwagę Any przy­cią­gnę­ła przy­pin­ka w kla­pie ma­ry­nar­ki, przed­sta­wia­ją­ca tru­pią czasz­kę na tle dwóch skrzy­żo­wa­nych kości.

Brzyd­ka.

Stra­ci­ła za­in­te­re­so­wa­nie czasz­ką, Him­me­lem, po­mni­kiem i prze­wod­ni­kiem. Bar­dziej zaj­mu­ją­cy, oka­za­li się lu­dzie spa­ce­ru­ją­cy po ogro­dzie. O ile w całym śród­mie­ściu za­ob­ser­wo­wa­ła prze­chod­niów ubra­nych po pro­stu ele­ganc­ko, o tyle w ogro­dzie ró­ża­nym pa­no­wa­ła zu­peł­nie inna ety­kie­ta. Tu ma­ry­nar­ka, tam ki­mo­no, gdzie in­dziej gar­ni­tur. Ledwo mi­nę­li dwóch do­stoj­ni­ków w sur­du­tach, a zza za­krę­tu już wy­chy­nął inny, w smo­kin­gu, trzy­ma­ją­cy pod rękę damę w pro­stej i schlud­nej sukni. Z za­du­my wy­rwał ją Krzem szep­czą­cy do ucha.

– A oto i on, skup się.

Pod­szedł do nich chło­pak na oko nie­wie­le star­szy od Any. Koł­pak, żupan, kon­tusz, pas, ka­ra­be­la… Lek­cje któ­rych dziew­czy­nie udzie­lał oj­ciec, teraz się przy­da­ły. Bez trudu roz­po­zna­wa­ła i na­zy­wa­ła w my­ślach ele­men­ty tra­dy­cyj­ne­go szla­chec­kie­go stro­ju.

Chło­pak ukło­nił się, a Ana dy­gnę­ła i po­da­ła mu dłoń do uca­ło­wa­nia, co chęt­nie uczy­nił. Choć nie chcia­ła tego przed sobą przy­znać, z bliska lico mło­de­go szlach­ci­ca oka­za­ło się ma­sa­krycz­nie przy­stoj­ne.

– Córko – Krzem z racji wieku prze­mó­wił jako pierw­szy – przed­sta­wiam ci De­zy­de­re­go, syna pa­nu­ją­ce­go nam pre­zy­den­ta Neo­mia­sta, Al­fon­sa Ku­he­na. A to moja je­dy­na, Ewe­li­ne.

– Nie­zmier­nie miło mi pa­nien­kę po­znać! – De­zy­de­ry ukło­nił się po raz drugi.

– Macie spra­wy tech­nicz­ne do omówienia, a ja muszę coś za­ła­twić, zatem – zer­k­nął na córkę i mru­gnął po­ro­zu­mie­waw­czo – po­zwól­cie, że zo­sta­wię was sa­mych.

 

Szlach­cic po­spiesz­nie od­pra­wił an­dro­ida opro­wa­dza­ją­ce­go.

– Nie bę­dzie nam po­trzeb­ny, znam to miej­sce na pa­mięć. – Zręcz­nie ujął Anę pod ramię i ru­szy­li z wolna przed sie­bie.

Dziew­czy­na tylko się uśmie­cha­ła, czu­jąc, że się lekko rumieni.

– Spra­wy tech­nicz­ne! Nuda! Oczy­wi­ście nie uwła­cza­jąc pa­nien­ce – ski­nął głową z po­wa­gą – sły­sza­łem, że jest pa­nien­ka wy­traw­nym fo­to­gra­fem wie­lo­wy­mia­ro­wym, ale pro­szę opo­wie­dzieć mi coś o sobie.

– Lubię czy­tać…

– O! To tak jak ja – wciął jej się w słowo, zupełnie nie zważając na poszanowanie etykiety. – Mam nawet ko­lek­cję ksią­żek. Pa­pie­ro­wych, rzecz jasna.

– Pa­pie­ro­wych?

– Całą pry­wat­ną bi­blio­tecz­kę. Czy­ta­ła pa­nien­ka coś ostat­nio? – Skrę­ci­li w ślepy za­ułek i usie­dli na ławce.

– Naszą Walkę Adama Haxxa.

– To ulu­bio­na książ­ka mo­je­go ojca. – De­zy­de­ry spo­chmur­niał wy­raź­nie.

– Ale mi się nie po­do­ba­ła – do­rzu­ci­ła szyb­ko, moż­li­we iż na­zbyt po­chop­nie, bo za­pa­dła nie­zręcz­na cisza.

Szczę­ściem nie za­pa­dła na długo. Ana aż pod­sko­czy­ła, gdy szlach­cic z za­do­wo­le­nia ude­rzył ręką w udo i za­krzyk­nął:

– Ha! Wie­dzia­łem! Pa­nien­ka też nie gu­stu­je w an­dro­ido­wym nie­wol­nic­twie? Na­resz­cie ktoś z otwar­tym umy­słem. – Nie dał Anie szans na od­po­wiedź. – A jak spra­wa wy­glą­da u was, w Ma­chi­na­chium?

 

***

 

De­zy­de­ry oka­zał się nie­złym an­cy­mo­nem, wy­bor­nym w za­ba­wia­niu dam, a co waż­niej­sze, zu­peł­nie nie po­dzie­lał ide­olo­gii Haxxa. Ana do­brze ba­wi­ła się u boku szlach­ci­ca. Przy oka­zji do­wie­dzia­ła się, że ma sfo­to­gra­fo­wać nie ja­kieś małe szla­chec­kie przy­ję­cie, ale bal dla miej­skiej śmie­tan­ki, or­ga­ni­zo­wa­ny przez sa­me­go Al­fon­sa Ku­he­na.

– Czas już bym pannę Ewe­li­ne od­sta­wił do ho­te­lu, do ojca. Chodź­my pie­szo, to nie­da­le­ko, tuż za tym wznie­sie­niem.

Wyj­ście z ogro­du ró­ża­ne­go wiodło na prowadzącą w górę ulicę. Gdy do­tar­li na szczyt, na­tknę­li się na kilka osób w sza­rych, ro­bo­czych stro­jach. Wokół śmi­ga­ła spora ilość dro­nów. Jedna z po­sta­ci otwo­rzy­ła skrzy­nię i wszyst­kie ma­szy­ny na­tych­miast ją ob­sia­dły. Dziew­czy­nie coś to przy­po­mi­na­ło.

– Co oni robią?

– To pra­cow­ni­cy cha­ry­ta­tyw­nej fun­da­cji dzia­ła­ją­cej na rzecz obro­ny praw ma­szyn. Oj­ciec nie mógł za­ka­zać im dzia­łal­no­ści, ze wzglę­dów dy­plo­ma­tycz­nych.

– Ale co oni robią, De­zy­de­riu­szu? – Szlach­cic wy­znał jej wcze­śniej, że woli, by tak go na­zy­wać.

– Roz­da­ją ener­gię.

– To tak, jakby je do­kar­mia­li?

– Do­kład­nie.

Nagle ją olśni­ło, już wiedziała, co jej to przy­po­mi­na­ło.

 

– Dzię­ku­ję za po­wie­rze­nie mi opie­ki nad tym skar­bem. Zwra­cam ją w pań­skie ręce, panie Frie­dri­chu.

– Ależ pro­szę. – Krzem ski­nął głową.

– Wszyst­ko usta­lo­ne. Bal za sie­dem cykli. Pro­szę przy­być razem z córką i ze sprzę­tem. Przed­sta­wię pana i córkę memu ojcu.

– Do­sko­na­le!

Ana tylko stała i sztucz­nie się uśmie­cha­ła, chcia­ła jak naj­szyb­ciej wró­cić do domu.

 

Rozdział czwar­ty

 

Jakie mo­głeś usta­wić hasło? – po­wta­rza­ła w kółko, w my­ślach, nie mogąc spać.

Ze­rwa­ła się z pry­czy, gdy tylko usły­sza­ła Krze­ma, zbie­ra­ją­ce­go się wcze­snym ran­kiem do wyj­ścia.

– Cześć, tatku, dokąd le­cisz?

– Co ty taka miła dla ojca? Spodo­bał ci się ten mło­dzie­niec, co? I do­brze, to miły czło­wiek.

No teraz to już sobie cał­kiem na­gra­bi­łeś, stary bucu!

– No co ty, tato!

– Wrócę na obiad. Mam kilka spraw do za­ła­twie­nia.

Drzwi trza­snę­ły, a Ana przy­war­ła do nich i na­słu­chi­wa­ła. Gdy kroki umil­kły, za­czę­ła go­rącz­ko­wo cho­dzić w kółko po po­miesz­cze­niu. An­dro­idy wi­dząc, że coś się kroi, po­cho­wa­ły się w swoje zwy­cza­jo­we kąty i tylko J 47 brzę­czał pół metra nad głową dziew­czy­ny.

Ana po­de­szła do swo­jej pry­czy, schy­li­ła się po coś i wy­pro­sto­wa­ła. Wzię­ła za­mach i z za­sko­cze­nia pal­nę­ła ka­wał­kiem me­ta­lo­wej rurki w drona. Jot spadł i prze­to­czył się po pod­ło­dze. Chyba uszko­dzi­ła mu jeden z wir­ni­ków, bo tylko bzy­czał jak mucha bez jed­ne­go skrzy­dła i krę­cił się wokół wła­snej osi.

– Wy­bacz mały. – Do­pa­dła go z pła­skim śru­bo­krę­tem w ręce. Pod­wa­ży­ła jedną z bla­szek i prze­sta­wi­ła włącz­nik na po­zy­cję off. – Nie mogę ry­zy­ko­wać.

Z otwie­ra­niem drzwi do warsz­ta­tu nie szło już tak do­brze. Od­ci­skiem palca Krze­ma nie dys­po­no­wa­ła, a żadne hasło nie pa­so­wa­ło, choć pró­bo­wa­ła wszyst­kich imion na li­te­rę jot – oj­ciec miał bzika na tym punk­cie. Zre­zy­gno­wa­na, za­czę­ła walić rurką w drzwi.

– Co t-t-też pa­nien­ka wy­ra­bia?

– Chcesz być na­stęp­ny? – Wy­ce­lo­wa­ła pro­wi­zo­rycz­ną broń w sta­re­go lo­ka­ja.

– J-ja… N-nic nie-e mó­wił-ł-łem.

– A może ty znasz hasło, stary kmio­cie? – Prze­szła pod ścia­nę, o którą opie­rał się an­dro­id i przy­ło­ży­ła mu rurkę do głowy.

– Krzem-m pa-a-anicz, król-l na za-a-am­ku, pa-a-an na-a wło­ścia-a-ach, wład­ca-a na dziel-l-lni, maj­ster-r-r…

– Milcz! – huk­nę­ła dziew­czy­na. – Dawaj hasło, albo łeb stra­cisz. – De­mon­stra­cyj­nie za­mach­nę­ła się i roz­bi­ła szkla­ny sto­lik na środ­ku po­ko­ju. – Je­stem śmier­tel­nie po­waż­na.

– P-p-pół­me­tal-l-l.

– Ty… Ty na­praw­dę znasz hasło? – W dwóch su­sach do­sko­czy­ła do pa­ne­lu i wstu­ka­ła.

Pół­me­tal?

Drzwi sta­nę­ły otwo­rem.

Me­ta­lo­wa rurka stuk­nę­ła o pod­ło­gę i po­to­czy­ła się w bok. Ana ma­ły­mi kro­ka­mi i z drżą­cy­mi rę­ko­ma, za­nu­rzy­ła się w ciem­nym przej­ściu.

 

Diody sy­gna­li­za­cyj­ne po­pro­wa­dzi­ły ją do mi­ni­mal­nie oświe­tlo­ne­go po­miesz­cze­nia.

– Świa­tło – wy­szep­ta­ła, nie wie­dząc czy ktoś, a ra­czej coś, słu­cha.

– Świat… – po­wtó­rzy­ła nieco gło­śniej, ale trema nie po­zwo­li­ła do­koń­czyć.

Weź się w garść dzie­wu­cho!

– Świa­tło! – krzyk­nę­ła.

Za­pa­la­ją­ce się se­kwen­cyj­nie re­flek­to­ry, rzu­cały nie­bie­skie smugi świa­tła na dużo dłuż­sze, niż są­dzi­ła Ana, po­miesz­cze­nie. Ży­ran­dol na środ­ku, za­wie­szo­ny nad la­bo­ra­to­ryj­nym sto­łem za­łą­czył się jako ostat­ni.

Rząd ciał zwi­sał wzdłuż ścia­ny.

Ana za­tka­ła usta ręką.

Sześć. Sie­dem. Osiem dziew­czę­cych twa­rzy, po­dob­nych do jej wła­snej, spo­glą­da­ło tępo przed sie­bie. Nie po­ru­sza­ły się, nie mru­ga­ły. Swo­bod­nie wi­sia­ły, mar­twe, ale jak się szyb­ko do­my­śli­ła, go­to­we do oży­wie­nia.

Po­de­szła, by przyj­rzeć im się z bli­ska. Nagie ciała no­si­ły ślady uży­wa­nia, nie wszyst­kie były też kom­plet­ne. Przy czwór­ce bra­ko­wa­ło jed­nej ręki – Ana spoj­rza­ła na swoją nie­daw­no wy­le­czo­ną dłoń. Piąt­ka nie miała nóg…

– Nie… – za­nio­sła się pła­czem. Padła na ko­la­na, a na­stęp­nie usia­dła na pię­tach i zła­pa­ła się za głowę.

Co to wszyst­ko ma zna­czyć? Kim… Czym je­stem?

 

– Córko? – Krzem wszedł do warsz­ta­tu rów­nie nie­pew­nie, jak Ana przed­tem.

– Obyś zdechł, popaprańcu!

Faza gnie­wu. Jak do­brze znał sta­dia roz­wo­ju roz­pa­czy.

– Wszyst­ko ci wy­ja­śnię…

– To wspo­mnie­nie z mamą. To wszyst­ko kłam­stwa, tak? Ty chory wykolejeńcu, po co to ro­bisz? – Ana rzu­ci­ła się na ojca i okła­da­ła go pię­ścia­mi po klat­ce pier­sio­wej. – Po co to wszyst­ko? Je­stem twoją za­baw­ką? Sub­sty­tu­tem dawno zmar­łej córki?

Py­ta­nia, łzy… Au­ten­tycz­nie wo­lał­by, żeby rzu­ci­ła się na niego z nożem. Mniej by bo­la­ło.

 

Wyjął z płasz­cza port­fel, a z niego stare zdję­cie.

– Spójrz tutaj. – Po­ka­zy­wał ko­lej­no pal­cem. – To ty, twoja mama i ja.

Uspo­ko­iła się nieco.

– Po­słu­chaj mnie teraz uważ­nie, a póź­niej zrób, co uznasz za słusz­ne.

Po­ki­wa­ła głową na zgodę.

– To zdję­cie sprzed kil­ku­dzie­się­ciu lat. Nie­dłu­go potem za­bi­li twoją matkę, moją uko­cha­ną Jo­an­nę. Ucie­kaliśmy, za pierw­szym razem zmu­szo­ny byłem zmie­nić twój wy­gląd. Ale potem po­wstał plan. Re­se­to­wa­łem twoje wspo­mnie­nia i prze­le­wa­łem cię do tych ko­lej­nych ciał, byś stała się nie­odróż­nial­na od zwy­kłe­go czło­wie­ka. Za­ję­ło nam to lata, z róż­nym skut­kiem. Sama tego chcia­łaś! My­ślisz, że szu­kam ze­msty? Pew­nie, mo­że­my za­brać bombę na bal i zabić Ku­he­na, mając na­dzie­ję, że rządy przej­mie jego syn. Ale tak się nie sta­nie. Lu­dzie wie­dzą, że z po­glą­da­mi De­zy­de­re­go coś jest nie tak. Wy­bio­rą kogoś in­ne­go, by ich po­pro­wa­dził. Ko­lej­ne­go Haxxa, albo jesz­cze in­ne­go dia­bła.

Prze­rwał na mo­ment i spoj­rzał córce w oczy. Go­rącz­ko­wo sta­ra­ła się prze­tra­wić otrzy­ma­ne in­for­ma­cje.

– Wspo­mnie­nie z matką jest praw­dzi­we, tylko zmie­nio­ne. Mu­sie­li­śmy spra­wić, żebyś była stu­pro­cen­to­wo na­tu­ral­na. A teraz… teraz nada­rza się, być może je­dy­na w dzie­jach oka­zja. Ja nie szu­kam ze­msty – po­wtó­rzył. – My nie szu­ka­my ze­msty, tylko chce­my zmie­nić przy­szłość. I teraz mamy szan­sę.

Coś w pod­świa­do­mo­ści Any ka­za­ło wie­rzyć w słowa Krze­ma. Po­ję­ła też o co mu cho­dzi­ło. Do­koń­czy­ła za niego:

– Chcesz, bym sta­nę­ła u boku De­zy­de­re­go, gdy odzie­dzi­czy rządy po ojcu? My­ślisz, że to wy­star­czy, by przy­wró­cić rów­ność ludzi i pół­me­ta­li? Homo sa­piens i SI?

– Chcę wie­rzyć, że tak. Koń­czy nam się czas, nie mamy in­nych opcji, a lep­szej oka­zji nie bę­dzie.

 

***

 

Choć Krzem za­pew­niał ją przez ostat­nie dni, że wszyst­ko czego się uczy­ła i war­to­ści które w nią wpa­jał, były zgod­ne z jej ory­gi­nal­ny­mi, wciąż czuła się wy­bra­ko­wa­na. Sztucz­na świa­do­mość odar­ta z wła­snej toż­sa­mo­ści i wy­ho­do­wa­na na nowo, jak ro­śli­na? Czy można upaść niżej? Nie po­tra­fi­ła się też oswo­ić, a może i po­go­dzić z myślą, że jed­nak nie jest czło­wie­kiem. Kiedy za­mie­rzał jej o tym po­wie­dzieć?

De­zy­de­riusz pro­wa­dził w tańcu, a Ana wciąż błą­dzi­ła z głową w chmu­rach. Całe szczę­ście oka­zał się bar­dzo wpraw­nym tan­ce­rzem.

– A jak idą zdję­cia? – krzyk­nął.

– Apa­ra­ty roz­sta­wio­ne, resz­ta zrobi się sama. Póź­niej trze­ba tylko fo­to­gra­fie ob­ro­bić, ale to już w stu­diu! – Po­mi­mo roz­te­rek, Ana sta­ra­ła się grać swoją rolę.

 

– Nasi szla­chet­ni, mło­dzi miesz­cza­nie nie garną się zbyt chęt­nie do pło­dze­nia dzie­ci, a szko­da, bo mu­si­my jak naj­szyb­ciej po­dwo­ić licz­bę oby­wa­te­li czy­stej krwi.

– Wy­pij­my zdro­wie pań­skie­go syna, oby miał licz­ne po­tom­stwo! – Krzem polał im obu i wzniósł swój kie­li­szek do to­a­stu.

– I za zdro­wie two­jej córki, Frie­dri­chu! Nie chciał­byś wydać jej za mąż? – Kuhen mru­gnął po­ro­zu­mie­waw­czo i wy­chy­lił swoją wódkę.

A wódka na balu była wy­bor­na, po­trój­nie de­sty­lo­wa­na przez mleko, a teraz schło­dzo­na do ide­al­nie ni­skiej tem­pe­ra­tu­ry. Sma­ko­wa­ła i wcho­dzi­ła gład­ko. Nie kło­po­ta­li się za­pi­jać, czy za­gry­zać.

 

Al­fons Kuhen odbił part­ner­kę syna i po­pro­wa­dził w tańcu. Tłum na par­kie­cie zdą­ży­ł już po­rząd­nie zgęst­nieć i ani liche umie­jęt­no­ści wło­da­rza Neo­mia­sta, ani ilość wy­pi­te­go przez niego al­ko­ho­lu, nie po­ma­ga­ły.

Pląs w lewo, w prawo, znów w lewo… Cho­le­ra, miało być dwa razy w prawo – zdą­ży­ła po­my­śleć Ana, zanim part­ner we­pchnął ją na stół za­sta­wio­ny kie­lisz­ka­mi z winem. Dziewczyna przewróciła się i pokaleczyła rozbitym szkłem.

Par­kiet sta­nął w miej­scu. Wszy­scy chcie­li zo­ba­czyć, co się stało.

– Scheiße! Co to ma zna­czyć?! – wy­dzie­rał się pi­ja­ny Kuhen, spoglądając na krwawiącą Anę. Wy­cią­gnął z ka­bu­ry swo­je­go wal­the­ra neu PPK i oddał strzał, tra­fia­jąc leżącą w klat­kę pier­sio­wą.

Nikt na par­kie­cie nie ru­szył się z miej­sca. Nikt poza De­zy­de­rym.

Młody szlach­cic do­sko­czył do ojca i go roz­bro­ił.

– Za dużo wypił, za­bierz­cie go stąd!

Po kilku se­kun­dach zja­wił się Krzem i chwy­cił córkę w ra­mio­na.

– Za mną! – De­zy­de­riusz po­pro­wa­dził przez bocz­ne drzwi do kom­na­ty.

Na pod­ło­dze z roz­bi­tym szkłem i roz­la­nym winem, mie­sza­ła się nie­bie­ska krew.

 

– Tutaj, szyb­ko! – Uchy­lił drzwi i wpu­ścił Krze­ma przo­dem.

Oj­ciec uło­żył dziew­czy­nę na stole, po­wta­rza­jąc pod nosem: – Po­win­na już być czer­wo­na… po­win­na już być czer­wo­na…

– Da się jesz­cze coś zro­bić?

– Ty… Ty wie­dzia­łeś? – Krzem cały się pocił, źre­ni­ce miał nie­na­tu­ral­nie sze­ro­kie.

– Mniej­sza o to, zrób­że coś, czło­wie­ku!

Ro­ze­rwał ubra­nie Any, jakby były z pa­pie­ru. Dziu­ra wlo­to­wa znaj­dy­wa­ła się na wy­so­ko­ści serca.

– Daj mi coś ostre­go.

Szlach­cic podał męż­czyź­nie zdob­ny szty­let.

– Wy­do­sta­niesz ją stąd? – Krzem ciął klat­kę pier­sio­wą Any i roz­chy­lił skórę od­sła­nia­jąc uszko­dzo­ne, me­cha­nicz­ne serce. Zła­pał za sztucz­ny na­rząd, na­ci­snął w dwóch miej­scach i prze­krę­cił w prawo. Try­bi­ki za­sko­czy­ły i serce pu­ści­ło. Try­snę­ła nie­bie­ska krew.

– Spró­bu­ję…

– Mu­sisz! Po dru­giej stro­nie ko­pu­ły skon­tak­tuj się z Mor­tym. On bę­dzie wie­dział co robić. – Krzem ścią­gnął ko­szu­lę przez głowę, zacisnął zęby i wy­ciął kwa­dra­to­wy płat skóry na swo­jej klat­ce pier­sio­wej. – No, na co cze­kasz, wi­dzia­łeś jak to zro­bi­łem. Wy­cią­gnij moje i włóż do niej! Błagam cię, szyb­ko! – Sta­rał się po­pę­dzić mło­dzień­ca, łzy ciekły mu po policzkach. – Ina­czej ona umrze.

De­zy­de­ry po­ło­żył dłoń na sercu Krze­ma, a ten zła­pał go za rękę, by dodać mu otu­chy.

– Teraz!

Siły wi­tal­ne gdzieś prze­pa­dły, a świat za­wi­ro­wał. Krzem padł na po­sadz­kę. Z obec­ne­go po­ło­że­nia przez mo­ment wi­dział jesz­cze sze­ro­kie spodnie, wpusz­czo­ne w za­far­bo­wa­ne na żółto skó­rza­ne buty z uko­śnie ścię­ty­mi cho­le­wa­mi i za­dar­ty­mi no­ska­mi. Świat zgasł.

 

 

 

 

* Wy­ko­rzy­sta­no zmie­nio­ny na po­trze­by opo­wia­da­nia frag­ment Mein Kampf A.Hitlera, w prze­kła­dzie Ireny Pu­chal­skiej i Pio­tra Mar­szał­ka.